Władysław Piwnica (1894

Władysław Piwnica (1894 -1940)
Urodził się 3 listopada 1894 r. w Rzeszowie. Jego ojciec - Marcin Piwnica
był pracownikiem magistratu. Służył w stopniu kaprala w podległej
burmistrzowi policji miejskiej, która wówczas miała za zadanie zarówno
pilnowanie spokoju w mieście jak i spełnianie funkcji miejskiej straży
ogniowej. Władysław mieszkał wraz z rodzicami początkowo przy ulicy
Marszałkowskiej, a później w nieistniejącej już kamienicy przy
ul. Lwowskiej 27. Całą młodość spędził w mieście nad Wisłokiem, tutaj
uczęszczał do szkoły powszechnej, a później do Seminarium
Nauczycielskiego przy ulicy Krakowskiej (dzisiaj ks. Jałowego). Szkoła ta,
miała kształcić kadrę nauczycieli dla szkół miejskich o kierunku językoworysunkowym. Zdał maturę zanim, w 1914 r., wybuchła I wojna światowa. Służba w armii austriackiej
zmieniła jego życiowe plany i zamiast nauczycielem pozostał już do końca życia zawodowym
żołnierzem. Gdy jesienią 1918 roku odradzało się państwo polskie W. Piwnica zasilił szeregi polskiego
wojska, służąc w 1. (przemianowanym później na 17) Pułku Piechoty Ziemi Rzeszowskiej. Wziął udział
w walkach o granice nowego państwa. Walczył również w wojnie polsko – bolszewickiej 1920 roku. Po
ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, a później kursu oficerskiego w Dęblinie,
otrzymał stopień podporucznika, a następnie (ok. 1922 r.) porucznika. 1 lipca 1923 r. awansowany został
do stopnia kapitana. Nadal pełnił służbę w 17 pp. w Rzeszowie, jako oficer służby czynnej, aż do
przejścia w 1927 r. w stan spoczynku. Także później nie stracił kontaktu z wojskiem, służąc na różnych
stanowiskach w Krakowie, Nowym Targu i Tarnowie.
Zgodnie z obietnicą złożoną umierającemu ojcu Władysław pomagał matce w opiece nad
rodzeństwem. Był najstarszym w gronie czterech sióstr i trzech braci Piwniców. Dopiero, gdy za mąż
wyszła ostatnia z sióstr, przyszedł czas na założenie własnej rodziny. W 1931r. w kościele farnym
Władysław zawarł związek małżeński z Jadwigą Kocuj - również absolwentką Seminarium
Nauczycielskiego (tyle, że we Lwowie), która mieszkała w tej samej kamienicy.
W końcu lat trzydziestych, kpt. Piwnica został dowódcą kompanii w 9. batalionie Junackich
Hufców Pracy. Do Tarnowa, gdzie stacjonował od 1938 r., przeniosła się także jego rodzina. Żona
Jadwiga oraz córki, starsza Aleksandra urodzona w 1932 roku oraz 4 lata młodsza Maria. Gdy
zagrożenie wojenne stawało się coraz bardziej oczywiste, nastąpiło przegrupowanie oddziałów
wojskowych. Od kwietnia 1939 roku kompania Władysława Piwnicy przerzucona została do
Kochłowic na Śląsku (dzisiaj dzielnica Rudy Śląskiej). Samodzielna Grupa Operacyjna „Śląsk” gen.
W. Bortnowskiego miała tutaj ochraniać zagrożone atakiem śląskie pogranicze. Junacy pomagali
wznosić przygraniczne umocnienia w ramach Obszaru Warownego „Śląsk” – najsilniejszego systemu
fortyfikacyjnego ówczesnej Polski. Tuż przed wybuchem wojny kilku oficerów z JHP w Kochłowicach
otrzymało rozkazy mobilizacyjne i wyjechało do macierzystych jednostek. Władysław Piwnica znalazł
się w tworzonym w Tarnowie Ośrodku Zapasowym 6. Dywizji Piechoty. Wraz ze swoim oddziałem
wycofał się w kierunku Przedmościa Rumuńskiego. Na krótko znalazł się wówczas w Rzeszowie.
Namawiany przez zatroskanych o jego los bliskich, by pozostał w domu, zdecydowanie odmawiał
mówiąc, że jego miejsce jest z podległymi mu żołnierzami. W okolicach Lwowa został pojmany przez
sowietów i odesłany do Kozielska. Według relacji jego podwładnego (który tuż po wojnie odszukał
rodzinę swojego dowódcy) nie chciał - mimo namów - ukrywać swojego oficerskiego statusu i wraz
z innymi udał się do obozu w Kozielsku.
Kpt. Władysław Piwnica zginął od strzału kulą w tył głowy 2 kwietnia 1940 r. Córkom udało się
złożyć kwiaty i zapalić znicz na grobie ojca dopiero podczas pielgrzymki Rodzin Katyńskich w 2001
roku. Pośmiertnie kpt. Piwnica został awansowany do stopnia majora.
Dąb pamięci poświęcony mjr. Władysławowi Piwnicy został posadzony 13.05. 2009 r.
przy Gimnazjum nr 8 w Rzeszowie. Opiekę nad dębem sprawuje samorząd uczniowski
gimnazjum.