Informacje o kamieniu

Informacje o kamieniu
Wapienie są skałami osadowymi, zawdzięczają swoje pochodzenie organizmom żywym,
zwierzętom i roślinom żyjącym w środowisku wodnym, głównie morskim. Organizmy żyjące w
wodzie pobierają wapń. Po śmierci zwierzęca skorupa lub szkielet opadają na dno. Tak w ciągu
milionów lat gromadziły się szczątki organiczne na dnie zbiorników wodnych. Pod wpływem
własnego ciężaru jak również ciśnienia wody oraz opadających na dno części iliastych tworzył
się początkowo luźny materiał, a w późniejszej fazie jednolita skała. Pokłady tej skały na skutek
ruchów skorupy ziemskiej znalazły się na powierzchni lądu. Wapienie stanowią bardzo
zróżnicowaną grupę skał pod względem fizyczno chemicznym. Barwa wapieni jest głównie biała
lub szara, rzadziej występuje natomiast w innych odcieniach.
Marmury powstają z przeobrażenia skał węglanowych (marmury kalcytowe i dolomitowe).
Jeżeli skałą wyjściową był czysty wapień to marmury składają się wyłącznie z kalcytu. Jeżeli
natomiast były nią wapienie z domieszkami, np. wapienie margliste to marmury zawierają
ponadto miki, chloryty, kwarc, skalenie i wiele innych minerałów. W przypadku metamorfozy
wapieni dolomicznych lub dolomitów, skład mineralny marmurów zmienia się w zależności od
strefy metamorfizmu. Produktem metamorfizmu są zazwyczaj łupki krystaliczne i gnejsy. W
wyniku przeobrażeń dynamicznych i termicznych granity przechodzą w gnejsy, piaskowce w
łupki kwarcowe lub kwarcyty, a wapienie w marmury.
W zależności od domieszek marmur może przybierać różne barwy: białą, szarą, różową,
zielonkawą, czarną. Marmur można szlifować, piłować, polerować. Pod działaniem
zakwaszonej wody matowieje i rozpada się. Marmur jako cenny materiał rzeźbiarski używany był już w starożytności, sporadycznie w
średniowieczu. Popularny w sztuce renesansu i baroku, w klasycyzmie używano głównie
marmuru białego jako materiału do dekoracji. Najbardziej znane i cenione już w antyku to
marmury białe: paryjski – wydobywany na wyspie Paros i kararyjski z okolic Carrary.
Dziś znajduje szerokie zastosowanie w przemyśle metalurgicznym (jako topnik) oraz
chemicznym (produkcja nawozów sztucznych, karbidu i sody), wykorzystywane są jako
surowce do wyrobu szkła, wapna palonego i cementu, a także jako kamień budowlany, drogowy
oraz materiał dekoratorski (okładziny, parapety, schody, posadzki). W architekturze ogrodowej
odpowiednio wyeksponowane stanowią doskonałe uzupełnienie.
Porowatość. Powietrze zamknięte w porach wpływa na właściwości termoizolacyjne materiału i
1/2
Informacje o kamieniu
zdolności tłumienia dźwięków. Im więcej kamień zawiera porów, tym lepiej izoluje cieplnie i ma
lepsze właściwości wyciszające. Najmniej porowaty kamień to granit, a najbardziej – trawertyn.
Faktura powierzchni i ładna barwa trawertynu (kremowa, beżowa, różowa), która dzięki
polerowaniu staje się jeszcze bardziej wyrazista, czyni z niego atrakcyjną okładzinę ścienną.
Trawertynu używa się też na posadzki i parapety, chociaż wtedy wymaga wypełnienia porów
specjalną żywicą.
Konserwacja. Na rynku jest wiele specjalistycznych preparatów do zabezpieczania,
czyszczenia i konserwacji kamienia. Inne ich rodzaje stosuje się do konserwacji marmuru, inne
do granitu, a jeszcze inne do piaskowca. Wynika to z odmiennego składu chemicznego różnych
skał. Marmur i wapień zbity to po prostu węglan wapnia. Na takie skały niszcząco działają
wszelkie nawet najsłabsze kwasy – także te, których używamy w kuchni, jak kwas cytrynowy,
ocet czy kwasy owocowe. Dlatego blaty kamienne w kuchni trzeba od razu po położeniu
zabezpieczyć preparatem odpowiednim do rodzaju kamienia. Opłaca się więc zamówić nie tylko
przycięcie płyty, ale i jej impregnację.
Należy też uważać z wszelkimi chemikaliami – także tymi do użytku domowego (zwłaszcza
preparatami do czyszczenia łazienek usuwającymi kamień i rdzę). Mogą zniszczyć nawet
najbardziej odporne kamienie. Powodują powstanie plam i wżerów również na bardzo
odpornych płytach granitowych, nie wspominając o marmurach i trawertynach.
Tam, gdzie są blaty kamienne, trzeba uważać z farbą, tuszem i wszelkimi barwnymi cieczami.
Kolorowe plamy są bardzo trudne do usunięcia z każdej kamiennej powierzchni (oczywiście im
bardziej jest nasiąkliwa, tym łatwiej ją zabrudzić). Nieraz kończy się to powtórnym szlifowaniem
i polerowaniem zabrudzonej w ten sposób płyty kamiennej.
http://www.youtube.com/watch?v=q9McN9K3e_w
2/2