Untitled - laznia.nazwa.pl

Katalog towarzyszy wystawie
zorganizowanej przez
Nadbałtyckie Centrum Kultury
w ramach cylu Art & Science Meeting
w Centrum św. Jana w Gdańsku
w dniach 23.05 – 5.06. 2011 r.
Wstęp
Foreword
Prezentacja instalacji Blue Morph zapoczątkowuje nowy etap w krótkim choć
intensywnym życiu Galerii Świętojańskiej, pomyślanej jako miejsce magicznego spotkania pomiędzy wymagającym
i pełnym inspiracji wnętrzem kościoła
św. Jana, a energią twórczą zaproszonych do współpracy artystów z całego
świata.
Jeszcze przed oficjalną inauguracją Galerii Świętojańskiej we wnętrzu kościoła
prezentowaliśmy pracę Billa Violi The Messenger (2008). Oficjalne otwarcie Galerii
celebrowaliśmy wraz z pokazem instala­cji „?” Roberta Stadlera (2009).
W związku z rozpoczęciem w 2009 r.
prac remontowych we wnętrzu kościoła św. Jana, zmuszeni byliśmy znacznie
ograniczyć ilość projektów artystycznych tam realizowanych. W związku
z tym, spektakularny projekt City on Fire
autorstwa Pio Diaza i Thyry Hilden (2009),
gościł pod szyldem Galerii Świętojańskiej
w kościele św. Trójcy.
W tym roku Galeria Świętojańska wraca do odnowionego kościoła. Instalacja
Blue Morph autorstwa Victorii Vesny
i Jamesa Gimzewskiego, prezentowana
w ramach projektu Art & Science Meeting,
jest pracą wyjątkową i symboliczną. Lada
dzień oddamy do Państwa użytku zmodernizowany kościół, który tak jak motyw
przewodni pracy amerykańskiego duetu,
przekształcił się z poczwarki w motyla
i świeci dziś nowym blaskiem.
The presentation of Blue Morph is
opening a new chapter in the short yet
intensive life of the Świętojańska Gallery,
a place where a demanding but full of
inspiration interior of Saint John’s church
meets the creative energy of artists
from around the world who are invited for
cooperation.
Before the inauguration of the Gallery,
there was a presentation of video by Bill
Viola The Messanger (2008) in the church.
The official opening of the Gallery was
celebrated with the show of an installa­tion “?” by Robert Städler (2009).
Due to construction works launched in
2009 in the interior of Saint John’s church,
we were forced to confine the number of
artistic projects undertaken in its interior. It
was also the reason why the spectacular
installation “City on Fire” by Pio Diaz
and Thyra Hilden, was hosted in Holy
Trinity church.
This year Świętojańska Gallery returns
to the renovated church of Saint John.
The Blue Morph, installation by Victoria
Vesna and James Gimzewski, presented
as a part of Art and Science Meeting, is
an exceptional and symbolic art piece.
Soon we will gladly hand over to You the
modernized church. Just as the leitmotif
of the American duo’s artwork, Saint
John’s has transformed from chrysalis to
butterfly and today it shines with a brand
new light.
Lawrence Okey Ugwu
Lawrence Okey Ugwu
Dyrektor Nadbałtyckiego
Centrum Kultury
Director of the Baltic Sea
Cultural Centre
Od cyfrowej tożsamości
do architektury nanoświata
Uwagi o sztuce Victorii Vesny
From digital identity
to architecture of the nanoworld
Remarks on the art of Victoria Vesna
Ryszard W. Kluszczyński
Victoria Vesna należy do elitarnego, choć
rozrastającego się coraz bardziej dynamicznie, międzynarodowego środowiska artystów, którzy kształtują jeden
z najciekawszych obecnie i najbardziej
progresywnych nurtów współczesnej
sztuki. W ramach tego nurtu dochodzi do
budowy i eksploracji bardzo istotnych dla
współczesnego świata powiązań między
twórczością artystyczną a sferą nauki.
Tworzone tam dzieła wchodzą w integralne związki z wieloma dyscyplinami
naukowymi, podejmując przy tej okazji
problematykę, która rzadko dotąd stawała się obszarem eksperymentów artystycznych. Aktywni w tym polu artyści
dołączają tym samym do grona badaczy,
którzy w swej pracy tworzą znaczącą,
wartościową wiedzę dotyczącą rzeczywistości i jej różnych przejawów. Artystyczne prace stają się w ten sposób
zarazem częścią intelektualnych dyskursów, w ramach których dyskutowane są
najważniejsze zagadnienia współczesności, gdzie projektuje się i analizuje różne
scenariusze przyszłości. Dzieła te, należące do różnych odmian rozpatrywanego
tu nurtu, takich jak, na przykład, bioart,
sztuka transgeniczna czy sztuka robotyczna, swym złożonym kształtem odwzorowują skomplikowanie dzisiejszego
świata, stając się zarazem instrumentami,
za pomocą których świat ten zostaje poddany analizie i problematyzacji. Instalacje
Victorii Vesny należą do najważniejszych,
najbardziej rozpoznawalnych manifestacji tego nurtu.
W trwającej od wczesnych lat osiemdziesiątych minionego wieku pracy twórczej Vesny, stosunkowo wcześnie, bo już
w pierwszej połowie lat dziewięćdziesią-
Victoria Vesna belongs to the elite, though
dynamically growing, international milieu
of artists who shape one of the most
interesting and progressive trends in
the contemporary art. Within this trend,
connections between art and science
are built and explored, which is of vital
significance for the contemporary world.
Works created in that space enter integral
relationships with many fields of science,
raising issues that have rarely been the
core of artistic experiments so far. Artists
who are active in this field thus join the
group of scientists who develop valuable
knowledge concerning the reality and
its various faces. This way, works of art
become a part of intellectual discourse
within which the most impor tant
contemporar y issues are discussed
and various scenarios of the future are
designed and analyzed. The shape of these
works, belonging to different variants of
the above-mentioned trend such as BioArt,
transgenic art or robotic art, reflects
the complexity of the contemporar y
world, becoming an instrument for
analysis and problematization of this
world. Installations created by Victoria
Vesna belong to the most daring and
recognizable manifestations of this trend.
Vesna’s artistic work has continued
since the early 1980s. It was quite
early – in the first half of the 1990s –
that the constantly growing domination
of issues displaying her interest in
polymorphous and multidimensional
areas of connection between various
fields of social activity and reality,
was exposed. Initially, the complexity
of works was manifested primarily
at the level of multicultural relations.
tych, uwidoczniła się stale narastająca
dominacja wątków, które demonstrowały
jej zainteresowanie wielopostaciowymi i wielowymiarowymi środowiskami –
obszarami powiązań między różnymi dziedzinami praktyk społecznych i różnymi
sferami rzeczywistości. W początkowym
okresie jej twórczości złożoność dzieł
manifestowała się przede wszystkim na
płaszczyźnie relacji multikulturowych.
W kolejnych latach jej transmedialne prace stawały się coraz bardziej złożone
materiałowo, konstrukcyjnie i technologicznie, tworząc obraz równie złożonej
rzeczywistości. Wówczas właśnie podstawowe miejsce w instrumentarium
sztuki Vesny zaczęły zajmować cyfrowe
techniki informacyjne i komunikacyjne.
W bezpośrednim rezultacie ich zastosowania, pierwsza faza procesu postępującej hybrydyzacji, która to właściwość
stawała się niezwykle istotna i ważna
(jeśli nie najważniejsza) dla jej sztuki, została zdominowana przez technicznie
warunkowaną konwergencję realnego
świata materii oraz świata wirtualnych
bytów cyfrowych. Artystka, w tworzonych wówczas pracach zbudowanych
z zastosowaniem strategii archiwum, oferujących zarazem odbiorcom możliwość
współkształtowania jego zawartości,
takich jak Bodies© INCorporated (1993)
oraz Virtual Concrete (1995), kładła nacisk
na uwikłane w problematykę tożsamości
relacje pomiędzy cielesnością a ich cyfrową reprezentacją. Dzieła realizowane
w tym okresie łączą fizyczną, materialną
przestrzeń galerii z wirtualnością Internetu i powstają we współpracy z licznymi
grupami uczestników, co łącznie oznacza
także wielowymiarową rozciągłość tych
In subsequent years, her transmedia
works have become increasingly complex
in terms of material, construction
and technolog y, prov iding images
of the equally complex reality. This is
when the basic place in Vesna’s art
instrumentarium got to be occupied by
digital information and communication
techniques. As a direct result of their
application, the first phase of the
progressing hybridization process which
has become incredibly vital (if not the
most vital) for her art, was dominated by
the technically conditioned convergence
of the real world of matter and the virtual
world of digital beings. In the works such
as Bodies© INCorporated (1993) and
Virtual Concrete (1995) created at that time
through application of the archive strategy
that offered the audience a chance to
contribute to its content, the ar tist
focused on relations between corporality
and their digital representation entangled
in the problem of identity. Works which
were developed at that time combine
physical and material space of the gallery
with virtual world of the Internet. They
were created with cooperation of many
groups of participants, which proves
multidimensional range of these works in
time and their ability to attract groups of
participants. They are of interactive and
telematic character, enabling audienceparticipants to experience transgressive
impressions, emotions that accompany
crossing of the lines and sensation of
simultaneous presence in various spaces,
the real and the virtual ones.
Replacing of real bodies by their digital
duplicates and development of digital
identities are not only elements of the
dzieł w czasie oraz ich zdolność do organizacji wokół siebie wspólnot uczestników. Mają one charakter interaktywny
oraz telematyczny, pozwalając odbiorcom-uczestnikom doświadczać przeżyć
o charakterze transgresyjnym, przeżyć
przekraczania granic, doznań równoczesnej obecności w różnych przestrzeniach,
rzeczywistych i wirtualnych.
Zastępowanie realnych ciał przez ich
cyfrowe duplikaty, budowanie cyfrowych
tożsamości, to w twórczości Victorii
Vesny nie tylko składniki procesu, w ramach którego nasze otoczenie nabiera
charakteru rzeczywistości poszerzonej
(Augmented Reality), powstają nowe
hybrydyczne przestrzenie, w tym przestrzenie informacyjne, nowe formy wspólnotowości oraz nowe formy komunikacji
i partycypacji kulturowej. To również kluczowe aspekty innych jeszcze procesów
społeczno-technologiczno-kulturowych,
które pojawiają się wówczas w polu zainteresowania Vesny, na przykład rozwijające się systemy kontroli i nadzoru
sprawowanego zarówno nad jednostkami, jak i całymi zbiorowościami. Wskazuje
na to choćby instalacja Another Day in
Paradise (1993). Ostatnia dekada minionego stulecia była sceną bardzo istotnej
w tym zakresie transformacji, czyli przeobrażenia struktury kontroli upostaciowionej w obrazie społeczeństwa panoptycznego, w którym nadzór wykonywany
jest przy użyciu środków optycznych,
w strukturę społeczeństwa postpanoptycznego, w którym środki optyczne są
zastępowane przez informatyczne, a nadzorowi podlegają nasze informacyjne sobowtóry czy też awatary. W twórczości
Vesny transformacja ta jest w interesują-
process leading to Augmented Reality
in Victoria Vesna’s ar t. New hybrid
spaces emerge, including information
space and new forms of community
and communication as well as cultural
participation appear. These are also the
key aspects of other socio-technologicalcultural processes which are of Vesna’s
interest, for instance, developing
systems of control and super vision
over both individual units and collective
bodies. Installation entitled Another
Day in Paradise (1993) is an example
of that. In the last decade of the 20 th
centur y, a significant transformation
took place in this respect – the structure
of control embodied in the image of
panoptic society in which supervision is
conducted through optical means was
transformed into the structure of postpanoptic society in which optical means
are replaced with computer ones and
our information lookalikes or avatars are
subject to supervision. In Vesna’s art, this
transformation is pictured in an interesting
way, through a comparative reference of
Another Day in Paradise to her other work,
Cell Ghosts (2001) which was created
almost 10 years later.
T his w hole complex of issues
concerned with digitalization of human
bodies and identities is invariably
present in the works of Victoria Vesna,
always assuming new artistic forms and
bringing out new problematic aspects.
Works such as Datamining Bodies
(2001-2 / 2004) or Mood Swings (2006)
can be mentioned as examples. Next
to them, new motifs from the field of
genetics appear as in Quantum Tunneling
(2008). The multicultural paradigm returns,
cy sposób zobrazowana przez porównawcze odniesienie Another Day in Paradise
do późniejszego o niemal dekadę innego
jej dzieła – Cell Ghosts (2001).
Cały ten złożony kompleks zagadnień
związanych z digitalizacją ciał i tożsamości ludzkich jest niezmiennie obecny
w pracach Vesny, przybierając ciągle
nowe formy artystyczne i wydobywając
ciągle nowe aspekty problemowe. Świadczą o tym takie dzieła jak na przykład
Datamining Bodies (2001-2 / 2004) czy
Mood Swings (2006). Obok nich, w jej
twórczości pojawiają się również nowe
wątki, z pola genetyki, jak w interaktywnym projekcie Hox Zodiac (2009–), czy
mechaniki kwantowej, jak w Quantum
Tunneling (2008), powraca też paradygmat multikulturowy, łącząc się tym razem
i przenikając z paradygmatem naukowym
(Nanomandala, 2004). Ten ostatni przykład wskazuje już jednak na najbardziej
obecnie charakterystyczny dla postawy
Vesny nurt jej sztuki – nanoart.
Nurt ten rozwijał się w jej pracach od
początku lat 2000. Istotne znaczenie
dla jego ukształtowania się, jak podkreśla sama Vesna, posiadała rozwijająca
się od 2001 roku współpraca z Jamesem Gimzewskim, wybitnym specjalistą
w dziedzinie nanonauki. Współpraca ta
zaowocowała, między innymi, szeregiem
wspólnie zrealizowanych projektów:
wspominanych już wcześniej Cell Ghosts,
Nanomandala, Quantum Tunneling, jak
również Sinapse (2001), Zero@wavefunction (2002), Nano (2004), oraz Blue
Morph (2007–).
Współpraca sztuki nowych technologii z nanonauką wydaje się wyrastać
z wzajemnej bliskości obu tych dyscyplin.
overlapping with the scientific paradigm
(Nanomandala, 2004). The last example
points to the trend of nanoart which is
most characteristic of Vesna’s art these
days.
This trend has been developing in her
works since 2000. As Victoria Vesna
herself emphasizes, the crucial element
for its development was cooperation
with James Gimzewski (which started
in 2001) – an outstanding exper t in
nanoscience. This cooperation resulted
in, among other things, a number of joint
projects: Cell Ghosts, Nanomandala or
Quantum Tunneling which have already
been mentioned, as well as Sinapse
(2001), Zero@wavefunction (2002), Nano
(2004), and Blue Morph (2007–).
Cooperation between the new
technology art and nanoscience seems
to be growing out of mutual proximity of
both fields. The vision of reality offered by
nanoscience does not refer to the conflict
metaphor, is not based on the opposition
of nature and culture and it does resign
from opposition of solid objects and
empty spaces. In turn, it offers a dynamic
environment of interconnected energy
fields, unlimited field of networks of
elementar y components organized
in various ways. Thus, it per fectly
corresponds with the program of newmedia participation art which refers to
the idea of dispersed authorship; through
interaction, it combines all components of
the artistic field into one dynamic system
of references, unstable and always ready
for transformations. By combining new
cognitive perspective with the program
of digital art, nanoart is becoming a kind
of initiation, introduction into the new
Wizja rzeczywistości, oferowana z perspektywy nanonauki, nie odwołuje się
do metafory konfliktu, nie jest ugruntowana na przeciwstawieniu natury i kultury, rezygnuje też z opozycji solidnych
obiektów i pustych przestrzeni. Proponuje w zamian dynamiczne środowisko powiązanych ze sobą pól energetycznych,
bezgraniczne pole sieci organizowanych
na różne sposoby elementarnych składników. Znakomicie koresponduje w ten sposób z programem nowomedialnej sztuki partycypacyjnej, odwołującej się do
idei rozproszonego autorstwa, łączącej
poprzez interakcję wszystkie składniki
pola artystycznego w jeden dynamiczny
układ odniesień, niestabilny, ciągle gotowy do przeobrażeń. Nanosztuka, łącząc
nową perspektywę poznawczą z programem sztuki cyfrowej, staje się w ten sposób swoistą inicjacją, wprowadzeniem
w nowy porządek reprezentacji świata,
który Pierre Lévy nazywa kosmopedią.
Światem tym, jak dowodzi Erik Davis,
rządzą tendencje prowadzące w stronę
transmutacyjnej integracji, dokonującej
się na fundamencie nowego ładu komunikacyjnego.
order of world representation which is
described as cosmopedia by Pierre Lévy.
As Erik Davis proves, this world is
governed by tendencies heading towards
transmutative integration which is taking
place at the foundations of the new
communication order.
O WIBRACJACH:
Zbiorowy Efekt Motyla
VIBRATION MATTERS:
Collective Blue Morph effect
Victoria Vesna
„Czy machnięcie skrzydeł motyla
w Brazylii może wywołać tornado
w Teksasie?”
(Edward Lorenz, 1972)
“Does the flap of a butterfly’s
wings in Brazil set off a tornado in
Texas?”
(Edward Lorenz, 1972)
Gdy artysta podejmuje się zadania uczynienia widzialnym tego, co niewidoczne,
lub słyszalnym tego, co niesłyszalne,
wkracza w obszar energii na granicy sztuki i nauki. Światu konwencjonalnej sztuki
wizualnej trudno jest umiejscowić dzieło,
które powstaje w wyniku takich eksperymentów. Dla społeczności naukowej,
która tworzy na tym polu w bardzo ograniczonym stopniu, są to również kwestie
trudne do pojęcia. A jednak odbiorców
kusi tego rodzaju sztuka umiejscowiona
„gdzieś pomiędzy”; istnieje bowiem powszechna potrzeba obcowania ze światem duchowym wykraczającym poza
ofertę znanych nam religii. Na Zachodzie
istnieje wiele różnych teorii dotyczących
powiązania materii i energii, w szczególności dotyczących ciała i umysłu, stąd
też niezwykła popularność medycyny
alternatywnej oraz filozofii orientalnych.
Niniejszy esej opisuje drogę, jaką przebyliśmy współpracując ze specjalistą
od nanotechnologii Jamesem Gimzeskim,
od badania dźwięków emitowanych przez
komórki do koncepcji i realizacji instalacji
„Blue Morph” w Integratronie [1].
Once an artist takes on the challenge
of making the invisible visible, or
the inaudible audible, s/he is almost
immediately thrown into the realm of
energy at the edge of art and science.
The established art world based on visual
culture finds it difficult to place this kind
of work. The scientific community, used
to working in this realm in a reductionist
way, finds it hard to comprehend. Yet the
public seems to be drawn to artwork
residing “in between”, and there seems
to be a universal need for a connection
to the spiritual realm beyond what
established religions offer. As many
speculative ideas in the West circulate
around ideas of energetic approach to
matter in general, particularly the body
and mind, alternative medicine and other
Eastern philosophies are thriving. This
essay will show how, in collaboration
with nano-scientist James Gimzewski,
we have investigated these ideas from
the sounds of cells to the concept and
realization of the “Blue Morph” installation
at the Integratron [1].
DŹWIĘKI KOMÓRKOWE:
sztuka i nauka
W 2002 roku, współpracując przy kilku
projektach z pogranicza nauki i sztuki
z ówczesnym doktorantem Andrew Pellingiem, Gimzewski odkrył w laboratorium Pico na Uniwersytecie Kalifornijskim,
CELL SOUNDS:
art and science
While in the midst of collaborating on
a series of media arts|sci projects,
Gimzewski and then PhD student Andrew
Pelling first made the discovery in 2002
at the Pico lab in UCLA that yeast cells
oscillate at the nano-scale. Excited by
Wykresy ilustrujące dźwięki i wibracje komórek | Images of cell sounds and Vibrations
Komórki drożdży i fibroblasty widziane przy pomocy mikroskopu sił atomowych (AFM) |
Yeast and Fibroblast Cells imaged with Atomic Force Microscope
że komórki drożdży wykazują ruch oscylacyjny zauważalny w nanoskali. Podekscytowany tym odkryciem chciał jak najszybciej podzielić się ze mną tą wiadomością,
ale wiedział, że nie będę w stanie pojąć
znaczenia tego odkrycia patrząc tylko na
wykres. Wiedząc, że Pelling interesuje się
również muzyką, poprosił go, aby przedstawił dane w postaci dźwiękowej i przesłał mu plik audio z nagraniem wibracji żywych komórek drożdży. To było naprawdę
ekscytujące – dzięki tej prezentacji natychmiast dostrzegłam znaczenie tego
odkrycia. Wkrótce potem zapytałam, czy
mógłby „skomponować” muzykę z dźwięków wydawanych przez komórki drożdży.
W odpowiedzi Gimzewski zabrał się do
eksperymentów tak, jakby mógł to zrobić
Pollock: lejąc szkocką na komórki drożdży
i nagrywając dźwięk, jaki wydobywały
umierając. Użyłam tych dźwięków w kompozycji, którą nazwałam „Cell Ghosts”
(„Duchy komórek”) [2]. Pelling natomiast
współpracował z Anne Niemetz, komponując „Dark Side of the Cell” („Ciemna
strona komórki”) [3], również inspirowany
tymi dźwiękami. W ten sposób powstała
nie tylko sztuka, ale również artykuł na
temat „wrzeszczących komórek”, opublikowany w periodyku Nature [4]. Powstało
również opracowanie naukowe, w którym
Gimzewski po raz pierwszy używa wymyślonego przez siebie terminu opisującego
właśnie tego rodzaju wzmocnienie wibracji do wartości słyszalnych dla człowieka
w celu przeprowadzania badań i analiz:
„sonocytologia” (ang. sonocytology) [5].
Komórki do badań wyodrębnia się przy
pomocy mikroskopu sił atomowych (AFM),
który możemy teraz postrzegać jako
nowy rodzaj instrumentu muzycznego.
the initial results, he was eager to share
the data but knew that I would not be
able to understand the importance by
simply looking at the graph. Knowing that
Pelling was also interested in music, he
asked him to output the data into sound
files instead, and sent me the audio file
of live cell vibrations. This was definitely
exciting and, through this sound, I could
instantly see the importance of this
finding. Soon after I asked if he would
‘compose’ sounds from the yeast cells,
and Gimzewski experimented as Pollock
would, by throwing scotch on the yeast
cells and recording the sound of cell
death. I used these sounds in a piece
that I called “Cell Ghosts” [2] and Pelling
collaborated with Anne Niemetz on a
piece called “Dark Side of the Cell”[3],
also inspired by these sounds. Not only
art was created from this event, but an
article on “screaming cells” came out
in journal Nature [4], and a scientific
paper was produced in which Gimzewski
coined a new word for this kind of data
amplification of vibrations within a
human audible range for research and
analysis: “Sonocytology”. [5]
The tool with which the cell sounds are
extracted, the Atomic Force Microscope
(AFM), could be regarded as a new type
of musical instrument. Indeed, it is easy
to compare the AFM to a record and a
needle that moves across the surface
grooves to produce sound – the AFM
“touches” a cell with its small tip. With
this interface, the AFM “feels” oscillations
taking place at the membrane of a cell
and these electrical signals can then be
converted, amplified and distributed by
speakers.
Od komórki drożdży
do poczwarki motyla
Publikacje prasowe na temat udźwiękowienia komórek drożdży spotkały się z dużym
zainteresowaniem naukowców z szerokiego spektrum dyscyplin – od naukowców
zajmujących się nanotechnologią, badaniami biologicznymi, medycznymi poprzez
eksperymentujących artystów i muzyków
aż do duchowych uzdrowicieli i guru. Ten
zróżnicowany zakres zainteresowania doprowadził wreszcie do kwestii motyli, które
pojawiły się na scenie badawczej dzięki telefonowi od Anny Costello, która zadzwoniła do Gimzewskiego po przeczytaniu tekstu o jego badaniach z udźwiękowieniem
komórek drożdży. Costello była w kontakcie z Richardem Stringerem, profesorem
From Yeast Cells
to Butterfly Chrysalis
The press on sonification of yeast cells
generated much interest across the
disciplinary spectrum – scientists in nano
and bio research, the medical community,
the experimental artists and musicians,
as well as the fringe spiritual healers and
gurus all demonstrated an interest. This
diverse scope of attention eventually
led to the butterflies appearing onto the
scene of the research lab with a phone
call phone call from a woman by the name
of Anna Costello who called Gimzewski
after reading about his research with
sonification of yeast cells. She was in
contact with biology professor at the
Lancaster campus of Harrisburg Area
Community College, Richard Stringer
who studies butterflies and suggested,
with enthusiasm, that Gimzewski tr y
to record the metamorphosis to see
what kind of sound would emerge. He
reluctantly agreed, and within a week a
package of chrysalis arrived to his lab.
This research was not immediately
of particular interest to Gimzewski. He
pursued it only because of his involvement
in the arts, and would frequently send
Skrzydło motyla Morpho Peleides widziane pod elektronowym mikroskopem skaningowym | SEM image of the Morpho Peleides butterfly wing
AFM można porównać do płyty i igły,
którą przesuwamy w poprzek rowków, by
usłyszeć dźwięk – mikroskop AFM „dotyka” komórki swoją maleńką sondą. W ten
sposób SFM „czuje” oscylacje, jakie mają
miejsce na powierzchni błony komórkowej i te elektryczne sygnały mogą być
przetwarzane, wzmacniane i odtwarzane
przez głośniki.
w Harrisburg Area Community College,
znawcą motyli, i zasugerowała, żeby Gimzewski nagrał metamorfozę motyla, aby
sprawdzić, jaki dźwięk jej towarzyszy.
Gimzewski zgodził się, choć niechętnie,
i w ciągu tygodnia do laboratorium przyszła paczka z larwami motyli.
Eksperyment ten nie od razu wzbudził
zainteresowanie Gimzewskiego. Zajął się
nim jedynie ze względu na swoje zainteresowanie sztuką. Co jakiś czas przysyłał mi
wyniki, pytając, czy mam jakiś pomysł, jak
je wykorzystać, by stworzyć jakiś utwór.
Muszę przyznać, że początkowo było mi
trudno sobie wyobrazić, co można zrobić
z takim nadużywanym obrazem/symbolem/
metaforą motyla. Ale zaczęłam bliżej przyglądać się motylowi po tym, gdy przeczytałem gdzieś, że starożytne słowo oznaczające motyla to ψυχή (psychē), którego
główne znaczenie to „dusza” i/lub „umysł”.
Prawdą jest, że motyle na przestrzeni wieków i w wielu kulturach uosabiały ulotne
piękno i inspirowały ludzi do rozważań nad
zmiennością i siłą natury. Motyle były i są
inspiracją poetów i artystów, filozofowie
używali motyli jako metafory, naukowcy
badali ich własności. Już trzy i pół tysiąca lat temu starożytni Egipcjanie znaleźli
miejsce motyla pośród hieroglifów. Historia
dowodzi istnienia wrodzonego ludzkiego
zainteresowania naturą motyla. I to właśnie ten archetypiczny instynkt kazał nam
pochylić się nad tym pięknym i efemerycznym owadem.
Dźwięki metamorfozy
Doznanie płynące ze słuchania dźwięków
metamorfozy – niezwykle trudnych do
uchwycenia, zachęciło mnie ostatecznie
me results asking if I had any ideas of
how we may create a piece out of this
data. I have to admit that I resisted for
quite awhile and found it quite difficult
to imagine what to do with such an
overused image/symbol/metaphor of
the butterfly. But, occasionally I would
notice the creature and I started to
pay more attention to it when I read
somewhere that the ancient Greek word
for “butterfly” is ψυχή (psychē), which
primarily means “soul” and/or “mind”. It is
true that butterflies have, for centuries
and in many cultures, signified the elusive
quality of beauty and have brought many
to ponder the wonder of change and the
power of nature. Poets and artists in
the past and present have been inspired,
philosophers used them as metaphors,
and scientists studied their properties.
As far as 3500 years ago, Egyptians
have portrayed this creature in ancient
hieroglyphs. History clearly shows the
existence of an innate human interest in
the nature of the butterfly. And it is the
archetypal instinct that moved us both
to consider this ephemeral and beautiful
insect.
Sounds of Metamorphosis
It was the experience of listening to
the sounds of the metamorphosis –
excruciatingly difficult to capture – that
finally got me very excited about doing
something with the results. Gimzewski
and his research team examined the
mechano-structural properties of the
Morpho Peleides butter fly to provide
insight into the developmental process
and intrinsic optical proper ties. The
do stawienia czoła temu zadaniu. Gimzewski i jego zespół naukowy badali mechaniczno-strukturalne własności motyla
gatunku Morpho Peleides, aby uzyskać
wgląd w proces przemiany i charakterystyczne własności optyczne. Dźwięki
towarzyszące przemianie zbierano i zapisywano za pomocą mikroskopu atomowego, który rejestrował ruchy powierzchni
poczwarki, oraz poprzez rejestrację odchyleń wiązki światła na poszczególnych
etapach metamorfozy. Nieobrobione dane
opisujące wibracje błony larwy przyspieszano i wzmacniano o wielkości arbitralne, w zależności od próbki. Odwzorowanie skrzydeł motyla możliwe było dzięki
osobistemu wysiłkowi Gimzewskiego,
który udał się do firmy FEI w Oregonie,
gdzie dzięki swojej znajomości z dyrektorem Don Kenia zyskał dostęp do najnowszego elektronicznego mikroskopu skaningowego (SEM). Uzyskał również pomoc
jednego z najlepszych operatorów urządzenia. Ten niezwykle czuły instrument
umożliwił rejestrację zarówno powierzchni, jak i wewnętrznej struktury skrzydeł,
którą w przeważającej części wypełnia
czarna przestrzeń. Obserwowana w nanoarchitekturze charakterystyczna dla
skrzydła barwa uzyskiwana jest dzięki
efektom kryształu fotonicznego. Obrazy
uzyskiwane w ten sposób są najwyższej
rozdzielczości i ukazują najdrobniejsze
szczegóły, jakie kiedykolwiek miałam okazję oglądać. Zaczęłam się zastanawiać,
w jaki sposób połączyć dźwięki z optyką,
by stworzyć kontemplacyjną przestrzeń
dla widowni. Celem była więc taka przestrzeń, która tworzyłaby współczesną
metaforę dla tej efemerycznej istoty.
sounds were acquired and recorded by
detecting nano-scale motions of the pupa
surface using the AFM and optical beam
deflection during the developmental
stages of metamorphosis. Raw data
files of the caterpillar membrane “sound”
vibrations were sped up and amplified
by arbitrary amounts depending on the
individual sample. Imaging of wings was
an individual effort by Gimzewski who
made a trip to the FEI company in Oregon
and through his close relationship with
the CEO Don Kenia, got access to the
most cutting edge Scanning Electron
Microscope (SEM) and obtained one of the
best operators in the field to work with.
Use of highly sensitive instrumentation
pro­v ided images of both the surface and
internal wing structure that is mostly
black space. The nano-scale architecture
inherent to the butterfly wing produces
its brilliant color through photonic
crystalline effects. The images produced
are of the highest resolution and detail
that I have ever seen and I started
thinking of how to connect the sounds
to the optics to produce a meditative
space for an audience. The goal became
to create a space that would introduce
a contemporar y metaphor of this
ephemeral creature.
Butterfly Effect:
SYMBOLIC OF OUR TIMES
Collective Butterflies
in our Stomachs
Seeing and hearing the images of the
metamorphosis was what created
a break through in the creative block
Efekt Motyla:
SYMBOLICZNY
DLA NASZYCH CZASÓW
Zbiorowe zjawisko motyli
w brzuchach
Możliwość zobaczenia i usłyszenia metamorfozy stanowiła przełom w twórczym
procesie pracy z motylem. Uzmysłowienie
sobie, że przemiana nie dokonuje się stopniowo, jak sądzono, ale w postaci ciągu
intensywnych energetycznych szarpnięć
przeplatanych wibrującymi momentami
odpoczynku w oczekiwaniu na kolejny
zryw było ważnym odkryciem. Dźwięki,
jakie usłyszeliśmy, mogliśmy zinterpretować jako odgłosy bólu, co przeczyło
naszym wcześniejszym wyobrażeniom
o motylu jako o pięknej i łagodnej istocie.
Istotnie, szukając metafor i idei tworzonych wokół motyli, nie znalazłam żadnej
wzmianki o niepokoju czy bólu. Odkryłam
natomiast, że nanofotonika odpowiedzialna za błękitny kolor skrzydeł motyla stosowana była w opracowaniu rozwiązań
zabezpieczających przed fałszowaniem
pieniędzy. Skojarzenie z kryzysem finansowym, który właśnie się rozpoczynał,
a który podchodził pod powierzchnię
w nagłych porywach, dotyczyło nie tylko
optyki, ale również dźwięku. Wykresy opisujące sytuacje na rynkach finansowych,
ukazujące nagłe spadki i wzrosty są niemal identyczne z wykresami opisującymi
przemianę motyla. Czy to możliwe, byśmy przechodzili zbiorową metamorfozę,
a rynki były naszymi zwierciadłami?
Uczucie „motyli w brzuchu” zazwyczaj
poprzedza ważne wydarzenia i związane jest z nerwowością, jaką odczuwamy
w przeczuciu zbliżającego się niebezpieczeństwa. Możliwe, że uczucie to, często
around working with the butterfly. The
sudden realization that change does not
happen gradually, as is assumed, but
is in fact a series of intense bursts of
energy with a rest period that vibrates
in anticipation is an important discovery.
The sounds were what we would
interpret as pain, which is counter to
the idea of the gentle, beautiful creature
we have previously perceived as the
butterfly. Indeed, I was not able to find
any reference to anxiety and pain when
researching metaphors and ideas around
the butter fly. I did however discover
that nature’s nano-photonics used in
the blue color of the wing was used in
anti-counterfeiting technology. The link
to the financial crisis that was starting
to happen at the time, and continues
to surface – in bursts – was not only
with optics but with sound as well. The
financial markets patterns, drastically
moving up and down, are almost identical
to the graphs of the metamorphosis of
the butterfly. Could it be that we are
having a collective metamorphosis and
the markets are our mirror?
The sensation of feeling “butterflies in
the stomach” is most often experienced
prior to important events, related to
nervousness and can be experienced
in situations of impending danger. It is
possible that the condition, frequently
felt by an oncoming new experience
or relationship, is caused by a surge of
adrenaline. One could look at the current
condition of humanity as a collective state
of nervousness, especially in relation to
the current economic ecological crisis
that is global. The “butterfly effect” has
been very much in the public imagination
Integraton, fot. Blanka Buic 2008 | Inegraton, photo Blanka Buic, 2008
towarzyszące nowemu doświadczeniu lub
znajomości, związane jest ze wzrostem adrenaliny. Możemy spojrzeć na obecny stan
ludzkości jako stan nerwowości, zwłaszcza w odniesieniu do obecnego kryzysu
ekonomicznego i ekologicznego, który ma
zasięg globalny. „Efekt motyla” funkcjonował w ostatnim czasie w powszechnej
wyobraźni za sprawą licznych produkcji
filmowych, powieści science-fiction a nawet gier, które opierały się na przekonaniu, że jeden motyl może wywołać serię
następujących po sobie wydarzeń. Idea ta
po raz pierwszy pojawiła się w opowiadaniu science-fiction o podróżach w czasie
autorstwa Raya Bradbury’ego, zatytułowanym „A Sound of Thunder”, które doczekało
się najwięcej wydań spośród wszystkich
kiedykolwiek opublikowanych opowiadań
science-fiction [6].
Prawie dziesięć lat później Edward
Lorenz, opracowując komputerowy model pogody, wpisał w sekwencję liczb
skrótowo ułamek 0.506, zamiast pełnej
wartości 0.506127. W rezultacie otrzymano zupełnie inną prognozę. Upłynęła kolejna dekada, zanim użył osławionego już
zwrotu: „Czy machnięcie skrzydeł motyla
w Brazylii może wywołać tornado w Teksasie?”, który wypowiedział w czasie 139.
obrad Amerykańskiego Stowarzyszenia
Promującego Rozwój Nauki (American
Association for the Advancement of Science) w 1972 roku.
Integratron
W czasie tych i innych prac badawczych
zachwycałam się konstrukcją w Landers,
miasteczku położonym na kalifornijskiej
pustyni około dwie godziny drogi z Los An-
in the last two decades with numerous
movies, Sci-Fi novels and even games,
center plots around the idea that one
butterfly could have a far-reaching ripple
effect in the subsequent historic events.
This idea was first proposed by science
fiction writer Ray Bradbury in his short
story about time travel, “A Sound of
Thunder”, which incidentally is the most
re-published science fiction story of all
time [6].
Almost a decade later, Edward Lorenz
was using a numerical computer model
to rerun a weather prediction when, as
a shortcut on a number in the sequence,
he entered the decimal .506 instead of
entering the full .506127 the computer
would hold. The result was a completely
dif ferent weather scenario. Another
decade would pass before he used
the now famed title, “Does the flap
of a butterfly’s wings in Brazil set off a
tornado in Texas?” in a talk at the 139th
meeting of the American Association for
the Advancement of Science in 1972.
The Integratron
Throughout and in parallel to working on
our various collaborative projects, I was
fascinated by a structure in Landers,
a small town in the California desert, about
two hours away from Los Angeles called
The Integratron. It is a 38-foot high, 50-foot
diameter, non-metallic structure designed
by the engineer George Van Tassel as a
rejuvenation and time machine. It emerged
at a time when much speculation and
inspiration around idea of vibrations,
electromagnetic fields and the invisible
realm was circulating, no doubt influenced
Giant rock, Landers Kalifornia, fot. Jeanne Talbot, 2007 |
Giant rock, Landers, California. Photo: Jeanne Talbot. 2007
Silvia Rigon z dzieckiem w Blue Morph, Integraton 2008 |
Silvia Rigon with a baby in Blue Morph, Integraton, 2008
geles, zwaną Integratronem. Integratron to
niemetalowa konstrukcja o wysokości 11,5
metra i promieniu ponad 15 metrów, zaprojektowana przez inżyniera George’a Van
Tassela jako urządzenie o właściwościach
odmładzających i jednocześnie wehikuł
czasu. Konstrukcja powstała w czasie, gdy
spekulowano wiele na temat wibracji, pól
elektromagnetycznych i sfery niewidzialnej, bez wątpienia pod wpływem odkryć
Einsteina i Nikolasa Tesli, jak również teozofów, którzy zaczynali wprowadzać do
kultury zachodu nauki duchowe z Indii
i Tybetu. Poniżej przedstawiam skróconą
historię ekscentrycznego poszukiwacza,
jakże blisko związaną z tematem omawianego projektu.
W latach trzydziestych ubiegłego stulecia niemiecki poszukiwacz w średnim wieku Frank Critzer, interesujący się techniką
krótkofalową, przybył do Landers w Kalifornii, gdzie przywłaszczył sobie włas-
by discoveries of Einstein and Nikola Tesla
as well as the theosophists who started
introducing spiritual teachings from India
and Tibet to the West. An abbreviated
eccentric history, very much relevant to
this project, follows.
In the 1930’s, Frank Critzer, a middleaged German immigrant prospector with
an interest in short-wave radio arrived
to Landers, CA and staked a claim at the
“Giant Rock”, reputed to be one of the
world’s largest free-standing boulders.
He excavated about 400 square feet of
space under the rock into a one-room
subterranean home with the door facing
west, and a storage room toward the east
with a radio antenna to the top. Critzer’s
eccentricity was suspected by nearby
residents who left him alone, but during
World War II, he became under suspicion
as a German spy because of his radio
hobby, and was killed in a botched law
ność Skałę Olbrzymią (ang. Giant Rock),
uznawaną za największy wolnostojący
głaz narzutowy na świecie. Critzer usunął
ziemię spod głazu na powierzchni około
37 metrów kwadratowych i zbudował pod
nim podziemne domostwo z drzwiami wejściowymi od strony zachodniej, spiżarnią
od strony wschodniej i anteną na szczycie.
Ekscentryczność Critzera wzbudzała podejrzenia sąsiadów. W czasie drugiej wojny światowej padło na niego oskarżenie
o szpiegostwo na rzecz Niemiec, prawdopodobnie ze względu na jego radiowe hobby. Critzer został zabity w czasie obławy
w 1942 roku. Spalone wnętrze pod głazem
zostało zamknięte na lata. Zanim jednak
nastąpił ten nieszczęśliwy koniec Critzera,
spotkał on George’a Van Tassela, byłego
pilota testowego pracującego dla Howard
Hughes and Douglas Aircraft, który ostatecznie zaopiekował się „mieszkaniem” pod
Skałą Olbrzymią oraz pobliskim lotniskiem.
enforcement raid in 1942. The burned
out room under the rock was closed
and locked for years. But, before his
unfortunate end, he met George Van
Tassel, a former test pilot for Howard
Hughes and Douglas Aircraft, who later
took over his ‘apartment’ under the Giant
Rock and operated an airport at the site.
Van Tassel believed the rock ’s
crystalline structure possessed great
channeling power by virtue of its piezoelectric characteristics. He led weekly
meditations in the excavated room under
the rock from the 1950’s to the 1970’s,
which he claimed led to UFO contacts.
Van Tassel claimes that UFO channelings
and ideas from scientists such as Nikola
Tesla led to the unique architecture
of the Integratron. He spent 18 years
constructing the building.
In Van Tassel’s meditation sessions led
him to develop the building with direct
Skrzydło motyla Morpho Peleides widziane pod elektronowym mikroskopem skaningowym | SEM image of the Morpho Peleides butterfly wing
Van Tassel wierzył, że krystaliczna
struktura głazu jest zdolna, dzięki swym
właściwościom piezoelektrycznym, do
przekazywania mocy. Co tydzień od lat
pięćdziesiątych aż po lata siedemdziesiąte prowadził w pomieszczeniu pod skałą
medytacje, które jak twierdził, doprowadziły go do spotkań z UFO. Van Tassel
twierdził, że moc przekazywana przez
UFO oraz koncepcje takich naukowców jak
Nikola Tesla umożliwiły stworzenie unikalnej struktury Integratronu. Tassel poświęcił 18 lat na budowę tej konstrukcji.
Według Van Tassela to właśnie sesje
medytacyjne naprowadziły go na ideę
budowy konstrukcji, która powstała dzięki bezpośrednim wskazówkom obcych.
Architekci z kosmosu dawali mu wprost
wytyczne, jak zbudować maszynę, która
miałby zdolność odmładzania ludzkich
komórek przy użyciu naturalnej energii
obecnej w atmosferze. Tassel nadał urządzeniu nazwę Integratron.
Szesnastoboczna kopuła zbudowana
jest z drewna i betonu, łączonych klejami i innymi materiałami neutralnymi
elektrycznie i grawitacyjnie. Rdzeń wzbudzający energię zbudowano z druta miedzianego. Gdyby konstrukcję ostatecznie
uruchomiono, kandydaci, ubrani w białe
stroje, przechodziliby przez pomieszczenie wypełnione w zasadzie w całości
powietrzem. Ładunki energii generowane
w szerokiej skali częstotliwości wpływałyby wówczas na każdą ludzką komórkę.
„Blue Morph” w Integratronie
Nie ma potrzeby rozwodzić się nad niezwykłymi zasługami Nikoli Tesli dla ludzkości i tego, w jaki sposób zmienił nasze
input from his alien designers who gave
him instructions for a machine that could
rejuvenate human cells using the natural
energy found in the atmosphere. He
called the device The Integratron.
The 16-sided dome was built of wood
and concrete and held together by glue
and gravity-electrically neutral materials.
The generating core was made of copper
wire. Had it been placed into operation,
candidates would have walked through
the building, essentially a huge air
capacitor, while wearing white outfits.
The charges, distributed over a wide
range of frequencies, would affect every
cell.
“Blue Morph” at the Integratron
There is little need to elaborate on Nikola
Tesla’s extraordinary contributions to
humanity that basically changed the way
we live on Earth. Much has been written
about him, yet many aspects of him
remain shrouded in mystery, especially
his eccentric statements about receiving
infor mation f rom ex trater restr ial
sources. His work on the ionosphere is
also surrounded and largely informed
by conspiracy theories. We were quite
inspired to do our first interactive version
of the “Blue Morph” on this site, as we
feel it’s history is a perfect context for
the essence of the piece.
As we both practice Kundalini yoga,
Gimzewski and I discussed the idea of
creating an environment where people
experience the interactivity by keeping
still and/or moving from their center.
Gimzewski suggested we use the
meteorological balloons and I looked for
życie na Ziemi. Sporo o nim napisano, choć
wciąż wiele aspektów jego działalności
pozostaje tajemnicą, szczególnie jego
ekscentryczne stwierdzenia o tym, że
otrzymuje informacje ze źródeł pozaziemskich. Jego praca nad jonosferą również
otoczona jest aurą teorii konspiracyjnych.
Zainspirowani postanowiliśmy stworzyć naszą pierwszą instalację „Blue
Morph” właśnie w tym miejscu, ponieważ
czuliśmy, że jego historia tworzy idealny
kontekst dla istoty naszego dzieła.
Ponieważ oboje praktykujemy jogę
Kundalini, postanowiliśmy stworzyć środowisko, w którym ludzie doświadczaliby
interakcji stojąc nieruchomo lub poruszając się od środka konstrukcji. Gimzewski zasugerował, abyśmy użyli balonów
meteorologicznych, zaczęłam się więc
zastanawiać, jak wykonać podwieszenie. Pokazałam Gimzeskiemu długą rurkę,
jaką zamówiłam w dzielnicy mody w Los
Angeles, a on zwinął jej koniec dla żartu w turban i założył go sobie na głowę.
Żart stał się inspiracją i włączyliśmy
pomysł do naszego projektu „Szalonego Kapelusznika”. Alicja z Krainy Czarów
doskonale pasowała do złożoności i absurdalności naszych projekcji i samej rzeczywistości.
Integratron stał się idealnym miejscem
do realizacji naszego projektu, ponieważ
widownia wnosiła swoje własne interpretacje i wskazywała, jak mamy kontynuować interakcję. Nie przewidzieliśmy natomiast, że odwiedzający nadadzą temu
przeżyciu charakter rytuału, który wynikał
z ich potrzeby, choćby nawet publicznie
przeżywanej przemiany. Odwiedzający są
zarówno performerami umiejscowionymi
w centrum, jak i świadkami obserwującymi
ways to enclose and design the hanging.
While showing him the long tube I got
manufactured in the Los Angeles fashion
district, he jokingly rolled up the end into
what looked like a turban and placed it
on his head. The jest became inspiration
as we decided that this is exactly what
needs to happen and integrated the idea
of a ‘mad hatter’ into the project. Alice
in the Wonderland so naturally fits into
the complexity and absurdity of our
projections and realities.
The Integratron turned out to be the
ideal location for the development of
this project as the audience brought
their interpretations and guided us to
how we may continue to interact. What
we did not anticipate is the ritualistic
nature that emerged with people seeing
the installation as a place to release,
albeit publically, their inner urge towards
transformation and metamorphosis. The
audience becomes the performer when
in the center and the witness when
observing others in the center and the
artist and scientist are on the sidelines –
giving up the limelight. It is neither art nor
science, neither theater nor reality, but a
scene that is open to interpretation and
allows for an individualized ritual to take
place. Non-sensical to a large degree,
what emerged is possibly the closest to
dada in the arts.
Sounds of Thinking
Just as much of new technology is repurposed by the public for something
quite dif ferent than what it was
originally intended for, the “Blue Morph”
was developed by the interaction and
innych znajdujących się w centrum, w tym
również artystę i naukowca, którzy stoją
z boku rezygnując ze świateł jupiterów.
Nie jest to ani sztuka, ani nauka, ani teatr,
ani rzeczywistość, ale scena otwarta na
interpretacje, pozwalająca na odbycie osobistego rytuału. To, co otrzymujemy, jest
prawdopodobnie najbliższe dadaizmowi
w sztuce.
Brzmienie myśli
Tak jak nowa technologia jest użyta
w projekcie dla zupełnie innych celów,
„Blue Morph” wyłania się jako produkt interakcji i reakcji jego uczestników. Projekt
wskazał nam również kierunek, w jakim
będziemy podążali przy naszej kolejnej
realizacji, która skupi się na relacjach między wibracjami naszych neuronów a naszym środowiskiem.
Zainteresowało nas badanie rytmu
elektrycznych oscylacji w mózgu, które
wpływają na naszą świadomość oraz
to, w jaki sposób zakłócenia tego rytmu
mogą prowadzić do rozmaitych chorób
mózgu. To, że wibracje wpływają na naszą
rzeczywistość, a nawet ją tworzą, można
wysnuć na podstawie stwierdzenia poczynionego w czasie wywiadu z Rodolfo Llinasem z wydziału medycyny uniwersytetu
w Nowym Jorku: „Neurony mają charakterystyczny dla siebie rytm, wibrują w zgodzie. Ale podobnie jak w przypadku chórów
i tańca, można mieć dwie grupy wykonujące dwie różne rzeczy w tym samym czasie.
Teraz wyobraźmy sobie, że każda grupa odpowiada jednemu aspektowi zewnętrznego zdarzenia, np. kolorowi” [8].
Być może doświadczamy zbiorowego,
poplątanego i nieprzewidywalnego tań-
feedback from the audience. It also
pointed to us the direction to take in
our next work that emerged out of this
experience, which will take a deeper
look at the interface of our neuronal
vibrations with our environment.
We are interested in exploring rhythm
of electrical oscillations in the brain that
give rise to consciousness, and how
failures in this rhythm can lead to a variety
of brain disorders. That the vibrations
influence and create our reality can best
be surmised by a statement made during
an interview with neuroscientist Rodolfo
Llinás of the New York University School
of Medicine: “Neurons have an intrinsic
rhythm, a bit like a hum. They generate
this electrical dance at a given frequency
because they have similar rhythms—
they hum in unison. But as in the case
of choirs and dancing, you can have
two groups doing different things at the
same time. Now imagine that each group
doing something represents an aspect of
an external event, like a color.” [8]
Perhaps we are experiencing a
collective, entangled and unpredictable
electrical dance with extreme ups and
downs that point to a major shift in
consciousness that is unpredictable
while in the midst of the metamorphosis.
The chrysalis has no idea what it is
becoming, and once a butterfly, how
much it influences another part of the
world with the flap of its wings.
REFERENCES
1.Integratron: www.integratron.com
2.
Cell Ghosts was originally conceived
site specifically for the Crash
and Flow exhibition held at the former
Seodaemun prison in Seoul, Korea,
James Gimzewski w Blue Morph, integraton, 2008 | James Gimzewski in Blue Morp, integraton 2008
ca elektrycznych sygnałów, które wznoszą się do swych granic w górę i opadają w dół, wskazując na nadejście jakiejś
ważnej zmiany, która jest elementem metamorfozy. Poczwarka nie ma pojęcia, co
się z nią dzieje, a gdy już przeobrazi się
w motyla, jakże wielki wpływ może wywrzeć na oddalone obszary świata jednym machnięciem swoich skrzydeł.
ODNIESIENIA
1.
Integratron: www.integratron.com
2.
Cell Ghosts przygotowany został
pierwotnie na wystawę Crash and
Flow, jaka odbyła się w byłym więzie
niu Soedaemun w Seulu (Korea 2004).
Dźwięków nagranych na jej potrzeby
można posłuchać na stronie interneto
wej victoriavesna.com
3.
Dark side of the cell,
http://www.darksideofcell.info/
4.
Catherine Zandonella,. Umierające
komórki przeciągane we wrzasku
pod mikroskopem. Nature 2003, 423,
s. 106-107.
5.
Andrew Pelling, Sadaf Sehati,
Edith Gralla, Joan Valentine, James
K. Gimzewski. „Local Nanomechanical
Motion of the Cell Wall of Saccharomy
ces cerevisia”
6.
Bradbury, Ray. „A Sound of Thunder”,
pierwszy raz opublikowany w czasopi
śmie Collier’s w 1952 roku.
7.
„Czy machnięcie skrzydeł motyla
w Brazylii może wywołać tornado
w Teksasie?” wypowiedziane w czasie
139. obrad American Association
be the Advancement of Science,
rok 1972. Według Lorenza Philip
Merilees jest autorem tego tytułu,
który stał się powszechnie znany
w kulturze popularnej.
8.
NOVA: The Electric Brain http://www.
pbs.org/wgbh/nova/mind/electric.html
2004. Sounds recorded for the piece
can be heard on the project website:
victoriavesna.com
3.
Dark side of the cell,
http://www.darksideofcell.info/
4.
Catherine Zandonella,. Dying cells
dragged screaming under the microscope. Nature 423, 106-107 (2003)
5.
Andrew Pelling, Sadaf Sehati, Edith
Gralla, Joan Valentine, James
K. Gimzewski. “Local Nanomechanical
Motion of the Cell Wall of Saccharomy
ces cerevisia”
6.
Bradbury, Ray. “A Sound of Thunder”,
first published in Collier’s magazine
in 1952
7.
“Does the flap of a butterfly’s wings
in Brazil set off a tornado in Texas?”
in a talk at the 139th meeting of
the American Association for
the Advancement of Science in 1972.
According to Lorenz, Philip Merilees
concocted this title that became
an expression widely used in popular
culture.
8.
NOVA: The Electric Brain http://www.
pbs.org/wgbh/nova/mind/electric.html
BIOGRAFIE
Victoria Vesna i James Gimzewski współpracują od 2001 roku. W ciągu tych 10 lat
stworzyli wiele ważnych prac, które obrazują sposób, w jaki nanotechnologia wpływa
na nasze relacje z rzeczywistością. Oboje są profesorami Uniwersytetu Kalifornijskiego,
gdzie wspólnie prowadzą centrum artystyczno-naukowe (Art|Sci center), ucząc i wspierając współpracę pomiędzy obiema dziedzinami.
VICTORIA VESNA
Victoria Vesna jest artystką medialną i profesorem Uniwersytetu Kalifornijskiego na wydziale sztuk medialnych i wzornictwa (Department of Design | Media Arts) oraz dyrektorką centrum artystyczno-naukowego prowadzonego przez Akademię Sztuk Pięknych
i Kalifornijski Instytut Nanosystemów (California Nanosystems Institute). Obecnie pracuje jako profesor wizytujący i kierowniczka badań w nowojorskiej Parsons, Akademii
Sztuk Pięknych, Mediów i Technologii (Parsons Art, Media + Technology, the New School
for Design). Pracuje również jako badacz w instytucie IMéRA (Institut Méditerranéen
de Recherches Avancées) w Marsylii oraz jako artysta-rezydent w Instytucie Badań
Zaawansowanych (Institute of Advanced Studies) na Uniwersytecie w Bristolu. Jej pracę można określić jako eksperymentalne badania kreatywne oscylujące pomiędzy różnymi dziedzinami i technologiami. W swoich instalacjach Vesna bada wpływ technologii
komunikacyjnych na zbiorowe zachowanie oraz sposób, w jaki percepcja tożsamości
zmienia się w relacji do naukowej innowacji. Victoria Vesna miała ponad 20 wystaw
indywidualnych i ponad 70 grupowych. Informacje o jej pracach zostały opublikowane w ponad 20 magazynach, a w ciągu ostatnich 10 lat dała ponad 100 wykładów.
Jest redaktorką dziennika „AI & Society”, a w roku 2007 redagowała książkę „Database
Aesthetics: Art in the age of Information Overflow” (wyd. Minnesota Press). Niedawno
ukazała się książka, którą Vesna współredagowała razem z Christiane Paul i Margot
Lovejoy, „Context Providers: Conditions of Meaning in Media Arts” (wyd. Intellect Press,
2011). Vesna zrobiła doktorat w Centrum Zaawansowanych Badań nad Sztuką (Centre
of Advanced Inquiry in the Arts) na Uniwersytecie Walijskim.
BIOS
Victoria Vesna and James Gimzewski have been collaborating since 2001 and, in the
decade they worked together, produced a number of important works that address how
nanotechnology is influencing our relationship to reality. They are both professors at
UCLA where they co-direct the Art | Sci center teaching and encouraging collaboration
between disciplines.
VICTORIA VESNA
Victoria Vesna is a media artist and Professor at the UCLA Department of Design |
Media Arts and Director of the Art|Sci center at the School of the Arts and California
Nanosystems Institute (CNSI). She is currently a Visiting Professor and Director of
Research at Parsons Art, Media + Technology, the New School for Design in New York
and a senior researcher at IMéRA – Institut Méditerranéen de Recherches Avancées in
Marseille, France and Artist in Residence at the Institute of Advanced Studies, University
of Bristol. Her work can be defined as experimental creative research that resides
between disciplines and technologies. With her installations she explores how
communication technologies affect collective behavior and how perceptions of identity
shift in relation to scientific innovation. Victoria has exhibited her work in over twenty
solo exhibitions, more than seventy group shows, has been published in excess of
twenty papers and gave 100+ invited talks in the last decade. She is the North American
editor of AI & Society and in 2007 published an edited volume - Database Aesthetics: Art
in the age of Information Overflow, Minnesota Press. Just published is a new book
she co-edited with Christiane Paul and Margot Lovejoy - Context Providers: Conditions
of Meaning in Media Arts. Edited with Intellect Press, 2011. Victoria holds a Ph.D. from
the Centre of Advanced Inquiry in the Arts, University of Wales, UK.
JAMES GIMZEWSKI
Dr Gimzewski jest profesorem chemii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles
oraz członkiem Kalifornijskiego Instytutu Nanosystemów (California Nanosystems Institute). Zanim dołączył do kadry Uniwersytetu Kalifornijskiego, był szefem zespołu w IBM
Zurich Research Laboratory, gdzie przez ponad 18 lat badał naukę i technikę w nanoskali.
Dr Gimzewski był pionierem badań nad mechanicznymi i elektrycznymi kontaktami z pojedynczymi atomami i molekułami przy użyciu skaningowego mikroskopu tunelowego
(STM) oraz jedną z pierwszych osób, która obrazowała cząsteczki za pomocą STM. Jego
osiągnięcia obejmują: pierwsze wytworzenie superstruktur molekularnych przy użyciu
STM w temperaturze pokojowej z wykorzystaniem sił mechanicznych do wypychania
molekuł na powierzchnię, odkrycie wirników jednocząsteczkowych oraz opracowanie
nowych czujników mikromechanicznych opartych na nanotechnologii, które odznaczają
się niezwykłą dokładnością pomiaru. Rozwiązanie te znalazły ostatnio zastosowanie
w przekształcaniu rozpoznania biochemicznego w nanomechanikę. Obecnie James Gimzewski jest najbardziej zainteresowany nanomechaniką oraz elastycznością komórek
i bakterii; w tej dziedzinie współpracuje z Instytutem Medycznym i Stomatologicznym
(Medical and Dental Schools) Uniwersytetu Kalifornijskiego. Jest zaangażowany w projekty związane z działaniem promieni rentgena, wykorzystaniem kryształów o własnościach piroelektrycznych w fuzji jonowej i jądrowej oraz badaniami DNA. Dr Gimzewski
współpracuje również przy wielu projektach artystyczno-naukowych, które są pokazywane w muzeach na całym świecie. Wśród jego licznych nagród i odznaczeń jest
członkowstwo w Towarzystwie Królewskim oraz doktoraty honoris causa przyznane
we Francji i Wielkiej Brytanii.
JAMES GIMZEWSKI
Dr. Gimzewski is a professor of Chemistry at the University of California, Los Angeles
and member of the California NanoSystems Institute. Prior to joining the UCLA faculty,
he was a group leader at IBM Zurich Research Laboratory, where he research in
nanoscale science and technology for more than 18 years. Dr. Gimzewski pioneered
research on mechanical and electrical contacts with single atoms and molecules
using scanning tunneling microscopy (STM) and was one of the first persons to image
molecules with STM. His accomplishments include the first STM-based fabrication
of molecular superstructures at room temperature using mechanical forces to push
molecules across surfaces, the discovery of single molecule rotors and the development
of new micromechanical sensors based on nanotechnology, which explore ultimate
limits of sensitivity and measurement. This approach was recently used to convert
biochemical recognition into Nanomechanics. His current interests are in the
nanomechanics and elasticity of cells and bacteria where he collaborates with the UCLA
Medical and Dental Schools. He is involved in projects that range from the operation of
X-rays, ions and nuclear fusion using pyroelectric crystals and single molecule DNA profiling.
Dr. Gimzewski is involved in numerous art-science collaborative projects that have been
exhibited in museums throughout the world. Amongst many honors and awards he is
a Fellow of the Royal Society, FRS, has honorus causus doctorates in France and the UK
and was voted a Wired 20.
PODZIĘKOWANIA za Blue Morph 2011
CREDITS for Blue Morph 2011
Realizacja tej wersji instalacji nie byłaby możliwa
bez hojnego wsparcia Bermant foundation
współpracującej z Kalifornijskim Instytutem
Nanosystemów UCLA oraz Harvestworks,
Nowy Jork
This version of the Blue Morph would not have
been possible without the generous support
from the Bermant foundation in collaboration
with the UCLA California Nanosystems Institute
(CNSI) and Harvestworks, NY.
Dźwięk dookólny i interaktywność:
Paul Geluso
Surround sound engineering and interactivity:
Paul Geluso
Nagrania larwy motyla z gatunku Danaus Plexxipus:
Andrew Pelling i Paul Wilkinson
Danaus plexippus chrysalis recording:
Andrew Pelling and Paul Wilkinson
Obróbka dźwięku: Gil Kuno
Sound processing: Gil Kuno
Konstrukcja interaktywnego siedzenia:
Romie Littrell
Interactive seat construction:
Romie Littrell
Obrazowanie skrzydła motyla: Marc Castagna,
operator elektronowego mikroskopu skaningowego
(SEM). Podziękowania dla Don Kenia, dyrektora FEI
Corp., za udostępnienie elektronowego mikroskopu
skaningowego.
Butterfly wing imaging: Marc Castagna,
Senior Application Engineer, SEM operator.
Thanks to Don Kenia, CEO of FEI Corp.
for permission to use the Scanning
Electron Microscope.
Skrzydła i poczwarki Morpho peleides oraz Danaus
plexippus dostarczone przez dr. Richarda Stringera,
z wydziału matematyki, nauki i zdrowia
na Harrisburg Area Community College.
Morpho peleides and Danaus plexippus wings
and pupa provided by Dr. Richard Stringer
Department of Math, Science and Allied Health,
Harrisburg Area Community College.
Prezentacja instalacji zorganizowana przy współpracy z CSW Łaźnia oraz Narodowym Centrum
Kultury w ramach projektu Art & Science Meeting.
The presentation of installation is co-organised
by Laznia CCA and the National Centre for Cultury
as a part of the Art & Science Meeting project.
Kurator: prof. dr hab. Ryszard W. Kluszczyński
Curator: prof. dr hab. Ryszard W. Kluszczyński
Koordynacja i produkcja: Anna Zalewska
Coordination and production: Anna Zalewska
Redakcja katalogu: Marta Korga, Anna Zalewska
Catalogue editors: Marta Korga, Anna Zalewska
Tłumaczenie tekstów: Piotr Woryma
Translations: Piotr Woryma
Projekt graficzny: Joanna Remus-Duda
Graphic design: Joanna Remus-Duda
Organizatorem NCK jest Samorząd Województwa Pomorskiego
Patroni honorowi: | Honorary patrons:
Patroni medialni: | Media patronate: