Więcej szczegółów tutaj

Informacje szczegółowe dla autorów referatów 1. Wymogi dotyczące składu komputerowego Marginesy ‐ rozmiary kolumny dla formatu A4 – margines standardowy po 2,5 cm z każdej strony; Czcionka ‐ podstawowa Times New Roman 12; odstępy między wierszami (interlinia) – 1,3; początek rozdziału: 3 cm (85,05 pkt.) od górnego marginesu; Akapity – 0,63 cm; praca może być napisana bez wcięć akapitowych, ale wówczas należy pamiętać o tym, by ostatni wiersz akapitu nie był składany na pełną szerokość kolumny. Przyjęta forma powinna być jednolita w całej pracy; Tekst ‐ pracy oraz podpisy pod rysunkami muszą być wyjustowane (wyrównane do obu krawędzi), w przypadku zbyt dużych odstępów między wyrazami należy zastosować ręczne dzielenie na sylaby; nie należy dzielić wyrazów w tytułach i podtytułach; na końcu wiersza nie wolno zostawiać pojedynczych liter, cyfr i skrótów(z wyjątkiem tych pojawiających się na końcu zdania); w tym celu należy przenieść je do następnej linii przez zastosowanie tzw. twardej spacji (wciśnięcie kombinacji klawiszy [Crtl] [Shift] [Spacja] bezpośrednio między literą, cyfrą bądź skrótem a następnym wyrazem); nie należy rozdzielać wartości i przypisanej jej jednostki, np. 5 cm, 1000 m itd.; odległości między tytułem, podtytułem a tekstem wyglądają następująco: ‐ tytuł 1. stopnia – po 36,85 pkt., ‐ tytuł 2. stopnia – po 28,35 pkt., ‐ tytuł 3. stopnia – po 19,85 pkt., ‐ tytuł 4. stopnia – po 14,2 pkt.; tekst w monografiach i zeszytach naukowych może być sformatowany jedynie w językach konferencyjnych: polskim, angielskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim. 1.1. Numeracja stron Paginację tekstu (numerację stron) składamy czcionką kroju i wielkości tekstu głównego. Wszystkie strony publikacji są objęte paginacją, choć nie na wszystkich stronach numeracja jest drukowana. W artykułach zeszytów naukowych zawsze występuje tzw. żywa pagina (numer strony i nazwisko autora na stronie parzystej, natomiast na stronie nieparzystej tytuł artykułu i numer strony). Treść żywej paginy składamy czcionką tego samego kroju i rozmiaru co tekst główny oraz stosujemy podkreślenie linią ciągłą o grubości 1/2 pkt. Zasadą jest, by odległość od żywej paginy do tekstu była stała w całej pracy. 1.2. Tabele Tekst w tabelach powinien być napisany czcionką Times New Roman o rozmiarze 12 pkt. Rozmiar czcionki w tabeli może zostać zmniejszony po wcześniejszym uzgodnieniu tego z redaktorem technicznym, który oceni, czy tekst pozostanie czytelny po zmniejszeniu formatu do B5. Odstęp między wierszami tekstu powinien być pojedynczy. Należy unikać dzielenia tabel między stronami, jeśli jednak zajdzie taka potrzeba, to nad tabelą zaznaczamy skrótem jej dalszy ciąg (np. w tekstach w języku polskim – cd. tabeli 1, w języku angielskim – cont. table 1). Tytuły tabel składamy taką samą czcionką jak czcionka tekstowa oraz stosujemy wypośrodkowanie. Numeracja tabel powinna być ciągła oraz wyrównana do prawej strony (równa z prawą krawędzią tabeli). Należy stosować pojedynczą linię obramowania i wnętrza tabeli o grubości 1/2 pkt. Preferowane jest pionowe ustawienie tabel, jeśli jednak korzystniejsze będzie ustawienie tabeli poziomo, to wówczas główka tabeli znajdzie się z lewej strony kolumny (równolegle do lewego marginesu). W takiej sytuacji pozycja numeru strony pozostaje niezmieniona. Jeżeli tabelę zapożyczono z publikacji, należy podać pod nią źródło danych. Źródło: Opracowanie własne. (11 pkt.) 1.3. Wykresy, schematy, rysunki, zdjęcia Obiekty osadzone w dokumencie, takie jak: wykresy, rysunki i zdjęcia, powinny być wypośrodkowane. W przypadku schematów składających się z kilku obiektów, należy je wszystkie zgrupować. Obiekty wstawiane do pracy powinny być czytelne. Wykresy, schematy, rysunki i zdjęcia wstawiamy bez obramowania, wyjątek stanowią mapy. Zdjęcia i rysunki przed wklejeniem należy zoptymalizować (w przeznaczonych do tego celu programach graficznych), aby nie były zbyt duże. Grafikę rastrową (obrazy skanowane) należy zapisać w jednym z formatów: TIFF, BMP, JPG lub EPS. Optymalna rozdzielczość dla fotografii kolorowych i czarno‐białych – 300 dpi, natomiast rysunków liniowych – max. 600 dpi. Wskazane jest, aby do ostatecznej wersji pracy na nośniku CD, dołączyć w osobnym folderze zamieszczone w pracy obiekty w rozszerzeniu jpg. Należy unikać osadzania obiektów typu OLE z niestandardowych programów, tj. AutoCAD, MathCAD. Podpisy umieszczamy pod obiektem, wyrównane do lewego marginesu, złożone krojem pisma tekstu głównego, ale czcionką o dwa stopnie mniejszą, bez interlinii. Rozbudowane podpisy, składające się z podpisu zasadniczego oraz objaśnień szczegółów rysunku, mają szerokość równą szerokości kolumny. Drugi wiersz w podpisie zaczynamy od wcięcia pod pierwszą literę tekstu znajdującego się powyżej. Obowiązuje numeracja ciągła. Odległość obiektu od tekstu i podpisu (tzw. światło) nie może być mniejsza niż 1 cm. Na końcu podpisu pod rysunkiem nie stawiamy kropki. W monografiach i zeszytach naukowych podpisy pod rysunkami powinny być dwujęzyczne. Jeżeli obiekty występujące w pracy są kolorowe i tak mają być wydrukowane, wówczas autor powinien zaznaczyć to na makietach. 1.4. Wzory Wzory należy wyrównywać do środka strony. Każdy wzór powinien posiadać numer zapisany cyfrą arabską w nawiasie okrągłym (umieszczony w tej samej linii co wzór), wyrównany do prawej krawędzi strony. W celu łatwiejszego formatowania najlepiej umieścić wzór w tabeli o niewidocznych krawędziach. Przykład . Zapis wzorów Należy uwzględnić następujące rozmiary symboli: ‐ normalny: 12 pkt., ‐ indeks dolny/górny: 7 pkt., ‐ indeks dolny/górny podrzędny: 5 pkt., ‐ symbol: 18 pkt., ‐ podsymbol: 12 pkt. W pracy nie wolno wstawiać wzorów w postaci rysunków, każdy wzór powinien być edytowalny, tj. powinien dawać możliwość dokonania w nim zmian. Przy powoływaniu się na numerację wzorów w tekście należy stosować takie same oznaczenia jak przy wzorach. Numeracja powinna być ciągła w całej pracy albo w ramach danego rozdziału. 1.5. Zasady cytowania i przypisy Przypisy (notki) umieszczamy na dole strony pod cienką linią lub na końcu rozdziału. Oznacza się je numeracją ciągłą. Wskazane jest zapisywanie ich czcionką mniejszą od tekstu podstawowego o 2 pkt., bez interlinii. Przy powoływaniu się na literaturę najpierw podaje się inicjał imienia, potem nazwisko autora, tytuł pracy, nazwę wydawcy, miejsce i rok wydania, a na końcu numer strony. Jeżeli daną pozycję literaturową cytujemy po raz kolejny, aby nie przepisywać jeszcze raz pełnej noty, należy używać zwrotów: ‐ op.cit. – opus citatum(łac.) – dzieło cytowane, ‐ Ibidem (łac.) – tamże; w tym samym dziele, na tej samej stronie, w tym samym miejscu. UWAGA a) Jeżeli w pracy powołujemy się na jedną pozycję danego autora, to bezpośrednio po dwukropku umieszczamy „op.cit.”: T. Dudycz: op.cit., s. 53. b) Jeżeli w pracy powołujemy się na jedną z kilku pozycji tego samego autora, to po dwukropku umieszczamy skrót tytułu pozycji cytowanej, a następnie „op.cit.”: W. Pluta: Planowanie finansowe… op.cit., s. 88. Przykład. Przypis dolny 1 W. Pluta: Planowanie finansowe w przedsiębiorstwie. PWE, Warszawa 1999, s. 8‐9. 2 Ibidem, s. 30 (oznacza, że przypis dotyczy s. 30 wyżej wymienionej książki). 3 Ibidem (oznacza, że nadal aktualna jest s. 30). 4 W. Pluta: Wielowymiarowa analiza porównawcza w modelowaniu enometrycznym. PWN, Warszawa 1986, s. 36. 5 T. Dudycz: Zarządzanie wartością przedsiębiorstwa. PWE, Warszawa 2004. 6 W. Pluta: Planowanie finansowe… op.cit., s. 88. 7 T. Dudycz: op.cit., s. 53. W przypadku gdy w całej pracy autor powołuje się jedynie na pozycje znajdujące się w bibliografii i nie zamieszcza dodatkowych informacji skierowanych do czytelnika, możliwy jest inny zapis, będący odpowiednikiem przypisu, tj. numer pozycji bibliograficznej w kwadratowym nawiasie, np. [1] lub [1, s. 35], jeżeli powołuje się na konkretną stronę. Zapis przypisów powinien być ujednolicony w całej pracy. 1.6. Bibliografia Bibliografię składa się czcionką o tym samym kroju i wielkości co tekst podstawowy. Bibliografię tworzymy tak samo jak przypisy, z tą jednak różnicą, że jako pierwsze umieszczamy nazwisko autora, a dopiero później pierwszą literę imienia lub imion. Pozycje w bibliografii powinny być ułożone alfabetycznie. Odwołanie się do spisu bibliografii w tekście zaznacza się przez podanie w nawiasie kwadratowym numeru pozycji bibliograficznej – np. [1]. W pierwszej kolejności podajemy wydawnictwa zwarte i ciągłe, natomiast na samym końcu źródła internetowe. Bibliografię należy podawać na końcu pracy. Schemat zapisu bibliografii Książka autorska: Wojtyna A.: Ewolucja keynesizmu a główny nurt ekonomii. PWN, Warszawa 2000, s. 42‐43. Książka pod redakcją: Ćwikliński H. (red.): Polityka gospodarcza. Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 1997, s. 55‐56. Artykuł w książce polskiej: Jarmołowicz W., Knapińska M.: Wynagrodzenia za pracę i ich rola w motywowaniu do pracy, [w:] Jarmołowicz W. (red.): Gospodarowanie pracą we współczesnym przedsiębiorstwie. Teoria i praktyka. Wydawnictwo Forum Naukowe, Poznań 2007, s. 122. Artykuł w książce obcojęzycznej: Rodrik D.: Intitution for High‐quality Growth – what They Are and How to Acquire Them, [in:] Roy K.C., Sideras J. (eds.): Institutions, Globalization and Empowerment. Edward Elgar, Cheltenham, Northampton 2006, p. 24. Artykuł w czasopiśmie: Growiec J.: Modelowanie endogenicznego wzrostu. „Ekon”, nr 3, 2005, s. 323. UWAGA Jeżeli powołujemy się na pozycję napisaną np. w języku angielskim (czyli jednym z języków konferencyjnych), to wszystkie informacje powinny zostać podane właśnie w tym języku, tj. nie [w:], ale [in:]; nie s. (strona), ale p. (page); nie nr, ale No., nie (red.), ale (ed.) lub jeżeli redaktorów jest więcej niż jeden, (eds.) itd. Jeśli opis bibliograficzny dotyczy książki napisanej w języku niekonferencyjnym, wówczas wszystkie dodatkowe informacje zapisujemy w języku angielskim. Przykład. Zapis bibliograficzny 1. Acocella N.: Zasady polityki gospodarczej. PWN, Warszawa 2002. 2. Antczak Z.: Odejścia pracowników z organizacji, [w:] Listwan T. (red.): Zarządzanie kadrami. Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2006. 3. Baron‐Wiaterek M.: Transformacja systemu zatrudnienia w działalności państwa. Zeszyty Naukowe Politechniki Śląskiej, Wydawnictwo Politechniki Śląskiej, Gliwice 2002. s. Organizacja i Zarządzanie, z. 8, 4. Brooks S., Wiley J., Hause E.: Rusing Employee and Customer Perspectives to Improve Organizational Performance, [in:] Fogli L. (ed.): Customer Service Delivery. Jossey‐Bass, San Francisco 2006.