Trzebinia: Droga Krzyżowa z Męczennikami,Kalendarium sprawy

Trzebinia: Droga Krzyżowa z Męczennikami,Kalendarium sprawy

Głogówek: Patrzeć wzrokiem męczenników
5 kwietnia w krakowskiej prowincji franciszkanów rozpoczął się drugi miesiąc nowenny przed
beatyfikacją pierwszych polskich misjonarzy-męczenników – o. Zbigniewa Strzałkowskiego i o.
Michała Tomaszka.
Tym razem uroczysty charakter miał on w Głogówku na Opolszczyźnie, gdzie znajduje się
prenowicjat – dom, w którym odbywa się pierwszy, roczny etap formacji dla przyszłych zakonników.
Mszy św. przewodniczył prowincjał o. Jarosław Zachariasz, a w Eucharystii uczestniczyli m.in.
siostrzenica o. Michała Tomaszka z mężem – Maria i Dariusz Łopatkowie oraz sekretarz prowincjalny
ds. misji o. Zbigniew Świerczek.
Uroczystość zbiegła się z obchodami wielkanocnymi. Dlatego wyższy przełożony w okolicznościowym
słowie nawiązał do tej tajemnicy, a także do wystroju kościoła w peruwiańskim Pariacoto, gdzie
zostali pochowani franciszkańscy męczennicy.
„Ponad znakami i symbolami śmierci, zdobiącymi szklany grób Chrystusa w Pariacoto, góruje
drewniane tabernakulum a nim Najświętszy Sakrament – pełna życia, nadziei i mocy Pamiątka
śmierci Zbawiciela i Chleb żywota, przed którym w milczeniu klękają pielgrzymi, wspominając słowa:
„Mam moc duszę swoją dać i mam moc znowu ją odzyskać“ – mówił prowincjał, pokazując
przeźrocze andyjskiej świątyni.
„Sądzę, że w świetle celebrowanych dziś tajemnic winniśmy dokonać pewnego zwrotu w myśleniu o
naszym życiu i o naszym umieraniu dla Pana. Trzeba byśmy patrząc na postawę peruwiańskich
męczenników inaczej popatrzyli także na życie i śmierć swoją i na życie i śmierć tych, wśród których
żyjemy. Ponieważ jesteśmy zanurzeni w Chrystusa, my także mamy ‘moc duszę swoją dać’ i mamy
moc w Jego zmartwychwstaniu ‘wziąć ją z powrotem’. Nosimy w sobie Jego śmierć i nosimy w sobie
Jego zmartwychwstanie. W jego śmierci zamknęliśmy naszą śmierć i w Jego zmartwychwstaniu
odnajdziemy nasze do życia powstanie” – dodał przełożony prowincji.
O. Zachariasz przekonywał, że Bóg w zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa daje nam znak pustego
grobu. „Konsekwencją jego przyjęcia jest podjęcie się misji wyruszenia w drogę wiary i dzielenia się
nią aż po krzyż – jak Zbigniew i Michał w Pariacoto” – mówił.
Prowincjał dowodził, że wyniesienie ich do chwały ołtarzy poucza nas, iż „winniśmy patrzeć na nasze
życie oczami najprawdziwszych świadków Zmartwychwstania; patrzeć wzrokiem męczenników, który
przebija ciemności śmierci i kamienie grobu, widząc już chwałę, która ma się w pełni objawić, ‘gdy
się ukaże Chrystus, życie nasze’”.
Po mszy św. wierni i goście obejrzeli wystawę poświęconą męczennikom z Peru.
Początek celebracji trzeciego miesiąca nowenny uroczyście rozpocznie się 10 maja w kościele
franciszkanów w Jaśle.
jms
Trzebinia: Droga Krzyżowa z Męczennikami
Rozważania tegorocznej Drogi Krzyżowej przeżywanej w Trzebini, oparte
zostały na świadectwie o męczeńskiej śmierci dwóch polskich męczenników,
franciszkanów o. Zbigniewa Strzałkowskiego i o. Michała Tomaszka
pochodzącego z Łękawicy koło Żywca.
Było to szczególne wydarzenie dla naszej parafii, w której żyją członkowie rodziny o. Michała. Cała
wspólnota parafialna mogła włączyć się w modlitwie przez wstawiennictwo syna tej ziemi w tym
szczególnym roku, oczekiwanej od tak dawna i przez wielu, beatyfikacji, która decyzją papieża
Franciszka nastąpi 5 grudnia tego roku. Zarówno w rodzinnej parafii o. Michała, w Łękawicy, jak i w
Trzebini w kaplicy domu sióstr Karmelitanek Misjonarek, każdego 9. lub 10. dnia miesiąca,
celebrowane były przez kilka lat Msze święte z prośbą o beatyfikację Męczenników. Wdzięczni Bogu
za dar przyszłej beatyfikacji podczas tych Eucharystii modlimy się o dobre przygotowanie i
błogosławione owoce.
Rozważając tajemnice Męki i Śmierci naszego Pana Jezusa Chrystusa i wsłuchując się w świadectwo
o męczeńskiej śmierci ojców Zbigniewa i Michała, widzieliśmy jak bardzo złączona jest ich śmierć z
Pasją Chrystusa; owocuje ona dziś zarówno w Peru, gdzie oddali swoje życie, jak i na Żywiecczyźnie,
gdzie żyją osoby pamiętające o. Michała – jego rodzina, przyjaciele itd.
W Drodze Krzyżowej wzięło udział wielu mieszkańców Trzebini oraz osoby związane z o. Michałem
Tomaszkiem. Dzieci ze Stowarzyszenia Dzieci Serc z Radziechów http://www.dzieciserc.pl/ , którym
patronuje o. Michał miały szczególny udział w tej modlitwie – wraz z Panią Jadwigą Klimondą, szefem
Stowarzyszenia, rozpoczęły Drogę Krzyżową niosąc krzyż i prowadząc rozważania pierwszych
czterech stacji. Od stacji do stacji krzyż nieśli reprezentanci różnych stanów, grup działających na
terenie parafii oraz rodzina o. Michała Tomaszka, przedstawiciele tych grup włączali się również w
czytanie rozważań poszczególnych stacji. Mimo niesprzyjających warunków atmosferycznych (pod
koniec Drogi Krzyżowej rozpętała się burza śnieżna) towarzyszyło wszystkim zaangażowanie w to
wydarzenie oraz modlitewne skupienie.
Przy 12. stacji Drogi Krzyżowej rozważania przygotowane przez współbraci Męczenników z
Pariacotohttp://meczennicy.franciscans.eu/modlitwy-2/droga-krzyzowa odczytała siostra o. Michała –
pani Maria. Drogę Krzyżową zakończyliśmy wspólną Eucharystią w kościele parafialnym pw. Matki
Bożej Różańcowej.
za: https://www.facebook.com/karmelitanki.misjonarki?pnref=story
Kalendarium sprawy beatyfikacyjnej
Kalendarium sprawy beatyfikacyjnej o. Michała Tomaszka, o. Zbigniewa Strzałkowskiego – Braci
Mniejszych Konwentualnych (franciszkanów) oraz kapłana diecezji Bergamo ks. Alessandra
Dordiego – zamordowanych z nienawiści do wiary w Peru w 1991 r.
Wykaz skrótów dokumentów:
DpM – Konstytucja apostolska Divinus Perfectionis Magister Jana Pawła II (25.01.1983)
NS – Normy Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych dotyczące diecezjalnej fazy procesu
kanonizacyjnego (7.02.1983)
SM – Instrukcja Sanctorum Mater ww. Kongregacji (18.02.2008)
9 VIII 1991 – śmierć o. Michała i o. Zbigniewa w Pariacoto (Pueblo Viejo).
25 VIII 1991 – zabójstwo ks. Aleksandra Dordiego w Rinconada/Vinzos.
Opinia o męczeńskim charakterze śmierci misjonarzy, nie tylko w środowiskach ich posługi,
wyrażona po ich zabiciu, umacniała się i rozszerzała. Jej manifestacją były już pogrzeby – w
Pariacoto (12.08.) oraz w Bergamo i Gromo San Marino (1.09.).
Instrukcja Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych Sanctorum Mater, korzystając z doświadczenia
wieków, tak ją definiuje: „Opinia męczeństwa jest przekonaniem rozpowszechnionym między
wiernymi o fakcie poniesienia śmierci przez Sługę Bożego za wiarę lub cnotę wypływającą z tejże
wiary” (Art. 5§2). Wstępnie jest weryfikowana w chwili zamiaru rozpoczęcia sprawy beatyfikacyjnej,
aby sprawdzić, czy jest prawdziwa, żywa, stała, funkcjonująca u znaczącej części ludu Bożego,
zrodzona z przyczyn racjonalnych oraz by wykluczyć, że pochodzi od ludzi bardzo sugestywnych,
podejrzanych lub jest wywołana przez zainteresowanych wszczęciem postępowania kanonizacyjnego
(zob. (Art. 7§2).
Przygotowanie sprawy
1991/92 – Konsultacje biskupa Luisa Bambarena z Kurią Generalną Zakonu Braci Mniejszych
Konwentualnych w sprawie prowadzenia postępowania beatyfikacyjnego.
Do prowadzenia postępowania beatyfikacyjnego na terenie diecezji właściwy jest biskup miejsca
śmierci kandydata (zob. NS 5a; SM, art. 21), chyba że wystąpią motywy szczególne (np. większość
środków dowodowych na terytorium innej diecezji, która jest zainteresowana jego rozpoczęciem)
zaakceptowane przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych (zob. SM, art. 22-24). Wszyscy trzej
kapłani zginęli na terytorium diecezji Chimbote, więc właściwym był ówczesny jej rządca bp Luis
Armando Bambarén Gastelumendi. Pozwala się też na prowadzenie jednej sprawy dla większej liczby
kandydatów na ołtarze, „którym śmierć zadano podczas tego samego prześladowania i w tym samym
miejscu” (zob. SM, art. 32).
23 I 1992 – pozytywne stanowisko Zgromadzenia Generalnego Episkopatu Peru w sprawie
rozpoczęcia przygotowań do prowadzenia procesu beatyfikacyjnego drogą męczeństwa.
Dostrzeżono aktualność tej sprawy dla Kościoła w Peru, że przyczynić się może do wzrostu wiary,
nadziei i miłości wśród wiernych, praktykowania w życiu tych cnót, do przełamania tego, co złe w
życiu wspólnoty pogrążonej od 1980 r. w przemocy. Ordynariusz diecezji Chimbote podkreślał, że
terroryści położyli kres pracy misjonarzy ze względu na swoją nienawiść do kapłanów i działalności,
która czyni pokój. „Jeżeli się zamierza udowodnić męczeństwo sługi Bożego, dochodzenie powinno
być prowadzone na temat życia, męczeństwa, opinii męczeństwa i znaków” (DpM, 1; SM, art. 31§2).
26 I 1995 – Konferencja Episkopatu Peru przegłosowała z pozytywnym wynikiem opinię w sprawie
rozpoczęcia procesu, wyrażając życzenie, aby do jednej sprawy – o. Michała i o. Zbigniewa – dołączyć
ks. Alessandra Dordiego.
Zgodnie z prawem „Biskup po otrzymaniu prośby (o rozpoczęcie procesu) powinien zasięgnąć opinii
Konferencji Episkopatu (…), czy słuszne jest rozpoczynanie sprawy” (NS, n. 11a).
31 I 1995 – Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych przyjął rolę powoda sprawy.
W jego imieniu prowadził ją będzie postulator generalny Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych
o. Ambrogio Sanna (od 1999 r. o. Cristóforo Zambelli, a od 2004 o. Angelo Paleri).
Postulator jest pełnomocnikiem powoda (zainteresowanych prowadzeniem sprawy), występującym
wobec władzy diecezjalnej przed którą toczy się sprawa beatyfikacyjna. Urząd ten mogą sprawować
kapłani, zakonnicy oraz członkowie instytutów świeckich oraz świeccy bez względu na płeć, „byleby
wszyscy wymienieni byli biegli w teologii, prawie kanonicznym i historii a także byleby znali
praktykę Kongregacji” (NS, n. 3a; zob. SM, art. 12-13). Instytuty życia konsekrowanego często
powołują jedną osobę jako postulatora generalnego. Tak jest również w Zakonie Braci Mniejszych
Konwentualnych. Dla sprawniejszego działania na terenie diecezji, dla konkretnych spraw,
ustanawia swoich zastępców, zwanych wicepostulatorami (zob. SM, art. 14).
25 II 1995 – przewodniczący Konferencji Episkopatu Peru kard. Augusto Vargas Alzamora, po
uzyskaniu zgody Konferencji, kieruje do Stolicy Apostolskiej prośbę o możliwość rozpoczęcia sprawy
beatyfikacyjnej przed upływem pięciu lat od śmierci kandydatów.
„W sprawach nowszych prośby nie można przedłożyć przed upływem 5 lat od śmierci sługi Bożego”
(NS 9a; zob. SM, art. 25). Stolica Apostolska rzadko wydaje dyspensy od tego przepisu, by dać czas,
m.in., na weryfikację przymiotów opinii męczeństwa po śmierci, ustąpienie medialnego szumu w
związku z jej faktem i pogrzebem, na ujawnienie się ewentualnych przeszkód do prowadzenia sprawy
beatyfikacyjnej.
5 VI 1995 – Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie wydaje nihil obstat dla sprawy
oznaczonej numerem 2038:
Cimbotien. Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servorum Dei Michaëlis Tomaszek et Sbignei
Strzałkowski Sacerdotum professorum Ordinis Fratrum Minorum Conventualium et Alexandri Dordi
Sacerdotis Dioecesani in odium fidei, uti fertur, interfectorum (+1991).
Zgoda Stolicy Apostolskiej na wcześniejsze rozpoczęcie sprawy beatyfikacyjnej, była też jej „nihil
obstat”, czyli stwierdzeniem, że nie zna ona przeszkód odnoszących się do tej sprawy (zob. NS,
n.15c; SM, art. 45-46).
29 VII 1995 – postulator generalny Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych mianuje
wicepostulatorem – do reprezentowania go wobec Kurii Biskupiej w Chimbote – o. Stanisława
Olbrychta OFMConv.
19 X 1995 – postulator generalny OFMConv mianuje wicepostulatorem sprawy na teren Polski o.
Wiesława Bara OFMConv.
21 VI 1996 – powołanie Benigni don Maria jako trzeciego wicepostulatora do czynności w sprawie
beatyfikacyjnej na terenie Włoch, w odniesieniu do Alessandra Dordiego.
13 VII 1996 – rozpoczyna się bezpośrednie przygotowanie do rozpoczęcia procesu na terenie
diecezji Chimbote; na prośbę o. Stanisława Olbrychta przybył do Peru wicepostulator z Polski.
14 VII 1996 i w dni następne – przygotowanie (uzupełnienie) listy świadków postulatorskich z
rejonu Pariacoto i Santa, gotowych do składania zeznań; należy pamiętać, że działo się to jeszcze w
okresie terrorystycznej aktywności bojowników Sendero Luminoso.
14 VII 1996 – wicepostulator sprawy w Chimbote o. Stanisław Olbrycht wystosował do biskupa
diecezjalnego prośbę o ustanowienie trybunału celem przeprowadzenia procesu.
16 VII 1996 – biskup Chimbote Luis Bambarén przyjął prośbę postulatorską, ogłosił swą decyzję o
rozpoczęciu sprawy w czasie uroczystości patronalnej w miejscowej katedrze. Od tej chwili o.
Michałowi, o. Zbigniewowi i ks. Alessandro przysługiwał tytuł „Sługa Boży”.
24 VII 1996 – spotkanie biskupa z wicepostulatorami z Peru i Polski w celu ustalenia terminarza
działań oraz podziału zadań i spotkania instruktażowego z kandydatami do trybunału.
29 VII 1996 – wydanie dekretów nominacyjnych dla członków trybunału diecezjalnego oraz
teologów cenzorów pisma własnych Sług Bożych; spotkanie Biskupa oraz postulatorów i trybunału w
celu przygotowania sesji otwarcia (zob. SM, art. 62-67).
7 VIII 1997 – powołany na promotora sprawiedliwości o. Szymon Chapiński przedkłada biskupowi
kopertę ze schematem pytań, które należy zadać świadkom występującym w procesie.
W Chimbote o. Wiesław zakończył przygotowanie wymaganej dokumentacji związanej z pierwszą
sesją procesu; w Pariacoto zaś o. Stanisław do uroczystości rocznicowych śmierci Sług Bożych i
inauguracji procesu.
Proces diecezjalny
9 VIII 1996 – rozpoczęcie procesu – sesja otwarcia w Pariacoto. Zaprzysiężono m.in. trybunał
diecezjalny w składzie: ks. Matías Siebenaller Farnir (sędzia delegowany), o. Szymon Chapiński
(promotor wiary), ks. Felipe Calle Chang (notariusz).
14 X 1996 – zaprzysiężenie trybunału rogatoryjnego w Krakowie, powołanego przez kard.
Franciszka Macharskiego w składzie: o. Wiesław Bar (sędzia delegowany; po uprzedniej rezygnacji z
urzędu wicepostulatora), o. Michał Wróblewski (promotor sprawiedliwości), br. Marek Daukszewicz
(notariusz aktuariusz), br. Grzegorz Wesołowski (notariusz pomocniczy); 15 października rozpoczęto
przesłuchania świadków.
Proces rogatoryjny („proszony, pomocniczy”) jest pomocą udzielaną trybunałowi prowadzącemu
proces, na jego prośbę, przez inne jurysdykcje kościelne. Ten sposób zbierania środków dowodowych
ułatwia m.in. przesłuchanie świadków mieszkających daleko (w przypadku tej sprawy wielu było
spoza Peru – w Polsce, Włoszech, Szwajcarii). Prowadzi się go na wzór procesu głównego w diecezji.
Kard. F. Macharski ustanowił również Komisję biegłych w historii dla zebrania i naukowej
weryfikacji zgromadzonych dokumentów, mających związek z prowadzoną sprawą. W jej skład
weszli: o. dr Symeon Barcik (przewodniczący) oraz o. dr Józef Lizun i o. lic. Franciszek Solarz.
Komisja przedłożyła sprawozdanie trybunałowi dnia 30 października 1996 r.
13 XI 1996 – Po sesji zamknięcia procesu na terenie Polski Metropolita przekazał zalakowaną kopię
akt o. Stanisławowi Strojeckiemu, przełożonemu prowincji św. Antoniego z Padwy i bł. Jakuba Strepy
Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych (OO. Franciszkanów) w celu doręczenia do trybunału
diecezjalnego sprawy beatyfikacyjnej w Chimbote.
16 I 1997 – na ten dzień datowana jest ostatnia z opinii biegłych teologów, cenzorów pism własnych
Sług Bożych o. Michała i o. Zbigniewa.
19 III 1997 – 24 VIII 1998 – ustanowienie i prace trybunału rogatoryjnego w Bergamo,
powołanego przez miejscowego biskupa. Sędzią delegowanym był Giuseppe Martinelli, notariuszem
Joanna Turmini.
31 VII 1998 – wydanie ostatniej opinii cenzorskiej biegłego teologa w odniesieniu do pism własnych
Sługi Bożego ks. Alessandra Dordiego.
17 VIII 1998 – deklaracja delegata biskupa Bergamo o braku kultu zabronionego (tj. publicznego) w
Bergamo.
Obowiązek sporządzenia deklaracji o braku kultu publicznego w odniesieniu do Sługi Bożego został
wprowadzony przez papieża Urbana VIII, na pocz. XVII w. W tym celu biskup lub jego delegat, przed
zakończeniem procesu na terenie diecezji, przeprowadza wizytację miejsc związanych z kandydatem
do chwały ołtarza (grób, dom rodzinny, zamieszkania, miejsca posługi itp.) dla sprawdzenia czy nie
ma tam oznak kultu zabronionego. „Przepisy te w żaden sposób nie przeszkadzają prywatnej
pobożności w stosunku do sługi Bożego i spontanicznemu rozpowszechnianiu się jego opinii
świętości lub męczeństwa i znaków” (SM, art. 118§2).
4 I 2001 – utworzenie Komisji biegłych historyków i archiwistów dla uzupełnienia badań na terenie
Peru. Komisja pracowała w składzie: o. Lino Dolan OP (przewodniczący), o. Vicente Imhof OFMConv,
ks. Jeffrey Klaiber SJ oraz Laura Vargas.
27 VIII 2001 – deklaracja o braku kultu zakazanego trybunału diecezjalnego, po przeprowadzeniu
przez trybunał diecezjalny wizytacji w Pariacoto (9.08.) i Santa (24.08.).
4 II 2002 – Komisja historyków i archiwistów powołana w diecezji Chimbote przedstawiła
sprawozdanie ze swoich prac, włączone następnie do akt procesu.
25 VIII 2002 – w Santa – sesja zamknięcia procesu beatyfikacyjnego w diecezji, której
przewodniczył biskup Luis Bambarén; przekazanie sprawy do Kongregacji (odpowiedzialny
wicepostulator sprawy o. Stanisław Olbrycht).
Postępowanie w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych – dyskusje merytoryczne
11 X 2002 – otwarcie akt procesu w siedzibie Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie, w
obecności postulatora generalnego Zakonu. Nastąpiło formalne sprawdzanie akt pod kątem ważności
postępowania w diecezji przez podsekretarza Kongregacji ks. Michele Di Ruberto, późniejszego
arcybiskupa sekretarza Kongregacji.
Tryb postępowania w Kongregacji określa Konstytucja apostolska Divinus perfectionis Magister Jana
Pawła II, która poleca podsekretarzowi Kongregacji zbadać, „czy w dochodzeniach Biskupa zostały
zachowane wszystkie przepisy prawa”, a o wyniku poinformować Kongres zwyczajny” (DpM, n.13.1;
4.5).
24 X 2003 – Dekret Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych o ważności postępowania diecezjalnego, po
Kongresie zwyczajnym tejże.
Kongres zwyczajny jest strukturą kolegialną w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Jego
uczestnikami są: kardynał prefekt, sekretarz, podsekretarz, promotor wiary, relator generalny oraz
relatorzy spraw. „Jeśli Kongres zdecyduje, że sprawa została przeprowadzona zgodnie z prawem,
postanowi, któremu z Relatorów na być powierzona” (DpM, n. 13.2), w celu studiowania i
przygotowania Pozycji o męczeństwie. Kolegium relatorów jest strukturą o charakterze naukowym,
stąd najczęściej angażuje się profesorów uniwersytetów, z różnych narodowości. Przewiduje się
skład 8-osobowy (zob. DpM, n. 6-9).
14 XI 2003 – Ks. Prof. José Luis Gutiérrez Gómez został wyznaczony na relatora sprawy. Pod jego
kierunkiem powstanie Positio Super Martyrio. Po odejściu ks. Gutiérreza na emeryturę Kongregacja
zadanie to powierzyła innemu z relatorów Kongregacji. Był nim o. Cristóforo Bove OFMConv. (od 3
stycznia 2009 r.), a po jego śmierci – o. Zdzisław Kijas OFMConv, (od 5 listopada 2010).
Wyznaczony relator studiuje sprawę ze współpracownikami z zewnątrz, wskazanymi przez
postulatora; w tej sprawie – przez Postulatora generalnego Zakonu Braci Mniejszych
Konwentualnych, rezydującego w Rzymie. Do zadania współpracownika wyznaczony był najpierw o.
Emil Kumka OFMConv; później pracę rozpoczął o. Szymon Chapiński OFMConv, który w tym celu
przybył do Rzymu z Limy na prawie dwa lata; od 2008 r. zatrudniono lic. Bernadettę Meinardi, a
następnie adwokata dra Maurizia Cancelliego.
25 IX 2011 – w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych przedstawiono Positio Super Martyrio, w wersji
końcowej firmowane przez o. Zdzisława Kijasa – relatora, o. Angela Paleriego – postulatora, Maurizia
Cancelliego – współpracownika. Będzie ona przedmiotem merytorycznej oceny przez ośmiu teologów
konsultorów i Promotora Wiary.
14 XI 2013 – Kongres Szczególny w sprawie męczeństwa. Po przedstawieniu stanowisk przez
teologów oraz relatora w tej sprawie, uzyskała ona 8 głosów pozytywnych, w tym 2 z zastrzeżeniami.
Jedna z osób wstrzymała się od głosu. Po przedstawieniu Kongregacji odpowiedzi przygotowanych
przez postulatora generalnego o. Angela Paleriego oraz pomocnika zewnętrznego relatora – dra
Maurizia Cancelliego, dnia 29 kwietnia 2014 r. wszyscy teologowie stwierdzili, że w odniesieniu do
o. Michala, o. Zbigniewa i ks. Alessandra dowiedziono elementów śmierci męczeńskiej, wymaganych
przez prawo kanoniczne do beatyfikacji.
W toku postępowania udowodniono więc, że: śmierć każdego ze Sług Bożych była rzeczywista
(fizyczna); każdy z nich przyjął ją ze względu na umiłowanie wiary (wykonywanie obowiązków stanu);
sprawcy zaś zadawali ją z nienawiści do wiary lub do dobrego dzieła, czynionego według prawd tej
wiary. Jak uczył papież Benedykt XIV świadectwo wiary istnieje nie tylko wtedy, gdy znosi się
cierpienie dla osoby Chrystusa i Jego nauki, ale także, gdy cierpi się z powodu na „wyświadczane
dobro lub ze względu na unikanie grzechu (…), albo jakiekolwiek dzieło sprawiedliwości, czynione z
miłości do Chrystusa”. Prześladowcy mają tendencję do skrywania prawdziwych motywów działania.
W sprawie beatyfikacyjnej nie ma potrzeby poszukiwać u prześladowcy czystej nienawiści do wiary
jako motywu zadania śmierci; trzeba jednak wykazać, że był on przeważający nad innymi, w tym nad
politycznym. Ostatecznie, w procesie skazującym na śmierć Chrystusa, ten ostatni motyw też był
obecny, co wyrażał napis umieszczony na drzewie krzyża (INRI). Studium na ten temat szczególnie
pogłębiono w związku ze sprawą kanonizacyjną o. Maksymiliana M. Kolbe.
3 II 2014 – papież Franciszek przyjął wnioski z zebrania Kardynałów i biskupów członków
Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych – które odbyło się tego dnia – oraz upoważnił ją do wydania
dekretu o męczeństwie Sług Bożych o. Michała Tomaszka, o. Zbigniewa Strzałkowskiego i ks.
Alessandra Dordiego.
Zebranie zwyczajne (congregatio ordinaria) kardynałów i biskupów członków Kongregacji Spraw
Kanonizacyjnych, to struktura kolegialna (ok. 30 osób); zwoływane jest według potrzeb. Stanowi
forum dyskusji nad sprawą, także stanowiskiem teologów, a jego decyzje „przedstawia się Ojcu
Świętemu, do którego wyłącznie należy prawo orzekania o przyznaniu kościelnego kultu publicznego
sługom Bożym” (DpM, n. 15).
16 II 2015 – Stolica Apostolska zaakceptowała proponowany termin uroczystości beatyfikacyjnych
w Chimbote – 5 grudnia 2015 r.
Papież Benedykt XVI zatwierdził, a Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych ogłosiła dnia 29 września
2005 r., nowe zasady organizacyjne dotyczące uroczystości beatyfikacyjnych. M.in. dla podkreślenia
istotnej różnicy między beatyfikacją i kanonizacją oraz wyraźniejszego włączenia Kościołów
partykularnych (diecezji i z nimi zrównanych) w akt beatyfikacji, jako zasadę przyjęto, że miejscem
jego będzie diecezja, w której była wszczęta sprawa beatyfikacyjna nowego błogosławionego.
5 XII 2015 – beatyfikacja w Chimbote pod przewodnictwem legata papieskiego (zazwyczaj jest nim
Prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych); pierwszy akt kultu publicznego Męczenników z Peru:
bł. Michała, bł. Zbigniewa, bł. Alessandra.
Oprac. Wiesław Bar OFMConv.
Radomsko: rozpoczęcie nowenny
Również w kościele franciszkańskim w Radomsku 5 marca 2015 r. o godz. 18.00, została
rozpoczęta nowenna przed beatyfikacją misjonarzy franciszkańskich.
Podczas uroczystej Mszy Świętej o. Krystian w słowie, którym dzielił się z wiernymi, zwrócił uwagę
na rangę wydarzenia, jakim jest beatyfikacja dwóch polskich, franciszkańskich misjonarzy. Między
innymi powiedział, że są Oni znakiem miłości w relacji; człowiek – Bóg i człowiek – człowiek. Nikt nie
ma większej miłości od tej, gdy ktoś oddaje swoje życie, potwierdzając tym, wyznawaną ustami
wiarę.
Mamy nadzieję, że przykład Sług Bożych Zbyszka i Michała, którzy decyzją i podpisem Papieża
Franciszka zostaną 5 grudnia 2015 roku w Chimbote w Peru ogłoszeni błogosławionymi, na nowo
rozpali w naszych sercach miłość, umocni wiarę i z nową siłą wleje nadzieję, którą pokładamy w
Bogu.
Wszystkim, którzy chcieliby na bieżąco śledzić wydarzenia przygotowujące do beatyfikacji Sług
Bożych, a także bliżej poznać i zaprzyjaźnić się ze Zbyszkiem i Michałem, polecamy internetową
stronę franciszkańską: www.meczennicy.franciszkanie.pl
Każdego piątego dnia miesiąca zapraszamy na modlitewne spotkanie w ramach nowenny. Podczas
naszych spotkań dziękujemy Bogu także za dar życia i męczeńskiej śmierci za wiarę włoskiego
kapłana, ks. Alessandro Dordi, który wraz ze Zbyszkiem i Michałem 5 grudnia zostanie wpisany w
poczet błogosławionych.
Tadeusz Dyrcz/red.