Preview - Uniwersytet Technologiczno

W skrócie
Uczelnia zawarła umowę o kontynuacji współpracy z Europejską Organizacją Badań
Jądrowych CERN w Genewie.
Profesor Józef Szala został doktorem honoris causa Politechniki Opolskiej, a prof. Bogdan
Żółtowski doktorem honoris causa Chmielnickiego Uniwersytetu Narodowego na Ukrainie.
Wynalazek “Hydrogenic Electrolyzer” autorstwa Bogdana Żółtowskiego, Piotra Stanowskiego
i Grzegorza Mindera otrzymał srebrny medal na targach Brussels Innova.
Prof. Jadwiga Andrzejewska z Wydziału Rolnictwa i Biotechnologii oraz prof.
Jerzy Nowachowicz z Wydziału Hodowli i Biologii Zwierząt otrzymali nominacje profesorskie
z rąk Prezydenta RP.
Wydawnictwa Uczelniane UTP zostały wyróżnione na 18. Targach Książki w Krakowie
w kategorii: najlepszy podręcznik i skrypt akademicki za monografię „Uprawa mało znanych
roślin warzywnych” autorstwa dr Beaty Durau.
Wydział Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska uruchamia od przyszłego
roku akademickiego kształcenie na nowym kierunku studiów – inżynieria gazu łupkowego.
Co robi adiunkt po wykładach? Co się kryje pod pojęciem „dodawania gazu”? Jaki widok będą
miały mrówki, którym na drodze stanął tramwaj? Nad czym można zadumać się na Myślowisku?
W jaką fabułę mogą rozwinąć się „ukraińskie scenariusze”?
Odpowiedź na te i inne intrygujące pytania znajdą Państwo w niniejszym numerze Formatu.
A zatem, przyjemnej lektury!
Redakcja
1
raport formatu
Wizyta w CERN
hipotezy Higgsa w latach 2002 W dniach 26-30 stycznia br.
2010 na terenie CERN powstał
na zaproszenie dyrektora Eurotzw. Wielki Zderzacz Hadronów
pejskiej Organizacji Badań Jądro(Large Hadron Collider – LHC) –
wych (CERN) prof. Rolfa Heuera
umiejscowiony 150 metrów pod
gościli w Genewie rektor UTP
ziemią 21-kilometrowy okrągły
prof. Antoni Bukaluk i prof. Jotor, po którym przyspieszane są
lanta Tomaszewska - prodziekan
protony. Podczas wykładu inWydziału Technologii i Inżynierii
augurującego rok akademicki
Chemicznej. Wizyta związana
2008/2009 dr Tadeusz Kurtyka
była z koniecznością aktualizacji
z Departamentu Technicznego
umowy o współpracy CERN-UTP,
Dr Tadeusz Kurtyka i dr Andrzej Siemko z Departamentu
Technicznego CERN oraz prof. Jolanta Tomaszewska
CERN przedstawił społeczności
która wygasła w grudniu 2014 r.
i prof. Antoni Bukaluk przy detektorze CMS w CERN
akademickiej UTP założenia bu Europejska Organizacja Badowy i funkcjonowania LHC.
dań Jądrowych (CERN) powstała
Przedsięwzięcie, które realizowane było przez okres
z inicjatywy 21 państw europejskich w 1954 r. Jej podstaośmiu lat, wymagało zastosowania nadzwyczajnych techwowym celem było popularyzowanie wiedzy o pokojowym
nologii w zakresie utrzymania próżni (kriopompy), pola
wykorzystaniu energii jądrowej, prowadzenie badań podmagnetycznego (magnesy nadprzewodzące) i w technice
stawowych i stosowanych w zakresie fizyki i energetyki jądetekcji. Czwartego lipca 2012 roku w detektorze CMS zadrowej oraz kształcenie kadr naukowych i technicznych w
rejestrowano sygnał, który po komputerowym przetworzedziedzinie techniki jądrowej. Przez ponad 60 lat CERN reniu został uznany za sygnał pochodzący od bozonu Higgsa.
alizował z powodzeniem swoją misję, wpisując się na listę
W kolejnych eksperymentach potwierdzono istnienie tej
tych organizacji, które przyczyniły się w największym stopcząstki. Naturalną konsekwencją odkrycia było przyznanie
niu do rozwoju nauki i technologii na najwyższym światoprof. P.W. Higgsowi Nagrody Nobla.
wym poziomie – i to nie tylko w obszarze badań związanych
Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy rozwija konz techniką jądrową, ale także z naukami komputerowymi
takty z CERN od ponad dziesięciu lat. Rezultatem pierwszej
i technologiami IT. Do chwili obecnej w sali muzealnej
wizyty prof. A. Bukaluka i dr K. Chmary w 2004 roku było
CERN na poczesnym miejscu znajduje się komputer Tima
wysłanie kilku studentów WTiE, którzy w Departamencie
Bernesa Lee, na którym ten pracownik CERN opracował w
Technicznym CERN prowadzili unikatowe badania w racz1989 r. podstawy języka hipertekstowego html. Rok późkującej wówczas technologii gridowej. W okresie późniejniej wystąpił on z propozycją ogólnoświatowego projektu
szym kilkunastu pracowników, studentów i doktorantów
opartego na hipertekście – nazwanego World Wide Web.
z Wydziału Telekomunikacji i Elektrotechniki oraz z WyDzięki jego zastosowaniu i upowszechnieniu na początku
działu Mechanicznego miało okazję uczestniczyć w badalat 90. w postaci aplikacji klienckiej lawinowo rozwinęła
niach, szkołach letnich i konferencjach organizowanych
się sieć internetowa. Można więc z całym przekonaniem
w CERN. Dzięki umowie podpisanej 28 stycznia przez dystwierdzić, że obecny kształt internetu jest w dużej mierze
rektora CERN prof. Rolfa Heuera i rektora UTP prof. Antoefektem działalności CERN w zakresie technologii IT.
niego Bukaluka kolejni reprezentanci naszego środowiska
W ostatnich kilkunastu latach głównym celem badań
akademickiego będą mieli okazję w najbliższych latach odCERN stało się doświadczalne potwierdzenie istnienia bowiedzić to szczególne miejsce, by poszerzyć swoją wiedzę
zonu Higgsa. W 1964 roku Peter Ware Higgs z Uniwersyw jednym z czołowych ośrodtetu w Edynburgu sformułował
ków naukowych i technologiczhipotezę dotyczącą istnienia w
nych na świecie.
próżni tzw. pola Higgsa, dzięAntoni Bukaluk,
ki któremu cząstki elementarne
Jolanta Tomaszewska
uzyskują masę – kwantem tego
pola miał być bozon Higgsa. Ta
cząstka elementarna ma fundamentalne znaczenie z punktu
widzenia zarówno fizyki cząstek
elementarnych, jak też z punktu
widzenia tzw. Modelu Standardowego Wszechświata Stevena
Podpisanie umowy CERN- UTP przez dyrektora CERN
prof. Rolfa Heuera i rektora UTP prof. Antoniego Bukaluka
Weinberga. W celu wyjaśnienia
2
Według Państwowego Instytutu Geologicznego w Polsce
„obszar o wysokim prawdopodobieństwie występowania
gazu ziemnego w łupkach ciągnie się od Pomorza przez
wschodnie i północne Mazowsze, Podlasie, aż do Lubelszczyzny. Głównymi utworami perspektywicznymi są osady
górnego ordowiku i syluru. Głębokość zalegania łupków
w potencjalnym pasie gazonośnym jest zmienna, od około
500-1000 m we wschodniej jego części, do ponad 4500 m
w części zachodniej. Kryteria do występowania gazu ziemnego w skałach ilastych spełniają również osady dolnego
karbonu na obszarze Wielkopolski oraz mioceńskie osady
zapadliska przedkarpackiego” [3]. Na rysunku 1 przedstawiono mapę obszarów potencjalnego występowania niekonwencjonalnych złóż gazu ziemnego w Polsce.
Rys. 1 Obszary występowania łupków potencjalnie zawierających niekonwencjonalne złoża gazu ziemnego w Polsce [3]
Rozpoznanie występowania w Polsce gazu łupkowego
prowadzono w latach 1950-1990, a od 2010 roku prowadzone są wiercenia rozpoznawcze z uwzględnieniem wierceń kierunkowych połączonych z prowadzeniem zabiegów
szczelinowania hydraulicznego.
W pierwszym etapie wykonywane są prace wiertnicze w
sposób podobny jak przy poszukiwaniu złóż konwencjonalnych. Jednak po dowierceniu się do pokładów gazonośnych,
technologia ulega zmianie. Działania charakterystyczne
raport formatu
Dodaj gazu, czyli inżynieria
gazu łupkowego w ofercie
dydaktycznej UTP
dla złóż niekonwencjonalnych polegają na prowadzeniu
w tych pokładach wierceń poziomych. W części poziomej
dokonuje się perforacji rur, przez które wtłacza się płyn
szczelinujący w celu zwiększenie wydajności odwiertu.
Uproszczony schemat prac wiertniczych przedstawiono na
rysunku 2.
Rys. 2 Schemat prac wiertnicznych przy poszukiwaniach
konwencjonalnych i niekonwencjonalnych złóż węglowodorów [3]
Proces wyżej opisany stosowany jest w celu zwiększe-
nia przepuszczalności skał w odcinku szczelinowanym, co
w efekcie umożliwia dopływ gazu do otworu i jego pozyskanie. Wodny płyn do szczelinowania zawierający różne
dodane substancje ulega w procesie szczelinowania wzbogaceniu w substancje pochodzące od skruszonej skały,
w części powraca na powierzchnię i tworzy ścieki, które
wymagają oczyszczenia. Typowy płyn szczelinujący składa
się w 98-99,5% z wody i piasku. Zadaniem wtłaczanego
piasku jest zapobieganie zamykaniu się szczelin po zmniejszeniu ciśnienia w otworze. Pozostałe 0,5-2,0% stanowią
dodatki chemiczne mające usprawnić proces szczelinowania. W skład dodatków wchodzą między innymi: polimerowe dodatki zmniejszające lepkość, środki zapobiegające
pęcznieniu iłów oraz środki czyszczące i dezynfekujące
szyb odwiertu [4]. Zmniejszona lepkość płynu jest potrzeb-
3
raport formatu
na dlatego, gdyż pęczniejące iły mogłyby zamykać światło
szczelin. Zużycie wody do procesu szczelinowania wynosi
11 000-16 000 m3 na jeden odwiert.
Po zakończeniu procesu – na powierzchnię w okresie około
2 tygodni – powraca 15-80% zatłoczonego uprzednio płynu
[4] o składzie podobnym do przedstawionego w tabeli 1.
Tabela 1. Fizyczno-chemiczne własności uśrednionej próby
ścieków (płynu zwrotnego) z odwiertu w Lubocinie
Najczęściej przyjmuje się, że powraca około 25-30%
zatłoczonego płynu [ 5,7]. Powracający po szczelinowaniu
płyn zwrotny – ściek może być podczyszczany lub całkowi-
łasu, który może być uciążliwy dla ludzi i zwierząt.
Z tych też powodów niezależnie od potrzeb eksploatacyjnych związanych z wierceniem otworu, odprowadzeniem
i zmagazynowaniem wody i ścieków, ujęciem, zmagazynowaniem i rozprowadzeniem gazów, szczególnym monitoringiem powinny być objęte następujące komponenty
środowiska:
– stan i jakość wód powierzchniowych i podziemnych
– poziom hałasu
– skład i stężenie gazów w powietrzu gruntowym
– stężenie zanieczyszczeń gazowych i pyłów w powietrzu
atmosferycznym
Parametr
Wartość średnia
Jednostka
Zawiesina ogólna
168
mg/L
TOC
mg/L
COD
mg/L
BOD
mg/L
Indeks fenolowy
mg/L
SPC (anionowe)
mg/L
SPC (niejonowe)
mg/L
Substancje ekstrahujące się eterem naftowym
mg/L
pH
mg/L
Sód
mg/L
Potas
mg/L
Bar
mg/L
Bor
mg/L
Żelazo
mg/L
Nikiel
mg/L
Chlorki
mg/L
Siarczany
mg/L
Azot (metoda Kjeldahla)
mg/L
Jon amonowy
mg/L
Inne badane pierwiastki i substancje, np.: Co, Be, Ag, V, Mo, Tl, Ti, Se, THM-y, wystąpiły w ilościach niewielkich lub śladowych i w sposób istotny nie wpłynęły na jakość
ścieków.
Wyniki badań udostępnione przez Strateg Mining Services Sp. z o.o. z Poznania.
cie oczyszczony [ 2,4,8,9] i ponownie wykorzystany w procesie szczelinowania. Ścieki częściowo oczyszczone mogą
być również kierowane do oczyszczalni komunalnych.
Stosowane w Polsce technologie oczyszczania ścieków pozwalają na przygotowanie urządzeń o właściwej efektywności procesu oczyszczania [ 2,4].
Prace poszukiwawcze i wydobywcze stwarzają jednak
jeszcze inne niż opisane problemy dla środowiska przyrodniczego. Istotnymi elementami środowiska wymagającymi
rozpoznania przed wierceniami, monitorowania w czasie
ich trwania, jak i po ich zakończeniu są: wody powierzchniowe i podziemne (występowanie lub ich brak oraz ich jakość ), powierzchnia terenu (gleba, grunt) oraz atmosfera.
Dodatkowo wprowadzenie na ograniczonej powierzchni
znacznych ilości ciężkiego sprzętu i urządzeń przy braku
utwardzonych dróg powoduje niszczenie gleby, odprowadzanie spalin i gazów do atmosfery oraz występowanie ha-
4
– zagospodarowanie i utylizacja odpadów
– możliwości i kierunki rekultywacji terenu.
Inżynieria gazu łupkowego – kierunek studiów uruchomiony na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii
Środowiska UTP wychodzi naprzeciw opisanym wyżej potrzebom.
Dotychczasowe doświadczenie zatrudnionych na wydziale pracowników naukowych kształcących od szeregu
lat na kierunku inżynieria środowiska stwarzało i stwarza
warunki do przygotowania studentów do projektowania
i eksploatacji urządzeń związanych z gospodarką wodnościekową, wentylacją, zagadnieniami związanymi z ochroną i rekultywacją środowiska. Kształceni na wydziale studenci kierunku budownictwo przygotowywani są natomiast
między innymi do projektowania, budowy i eksploatacji
dróg oraz różnych obiektów budownictwa kubaturowego
i inżynieryjnego.
3. Gaz ziemny z łupków, opracowanie Państwowego Instytutu Geologicznego, Państwowego Instytutu Badawczego,
druk informacyjny – www.pgi.gov.pl, 2013.
4. Granops M., Firlit Z., Michel M.M., Granops J.: Oczyszczanie ścieków (płynu zwrotnego) powstających po szczelinowaniu hydraulicznym, Przemysł Chemiczny, 92/5, Warszawa 2013.
5. Hammer R., VanBriesen J., In Fracking`s wake: New rules
are needed to protect our health and environment from contaminated wastewater, Natural Resources Defense Council,
maj 2012 r., http://www.nrdc.org/energy/files/FrackingWastewater-FullReport.pdf (dostęp 29 stycznia 2012 r.).
6. Hayes T.: Sampling and analysis of water streams associated with the development of Marcellus shale gas, Gas Technology Institute, grudzień 2009.
7. Kidder M., Palmgren T., Ovalle A., Kapila M.: World Oil
Online, no. 7, 2011.
8. Michel M.M., Reczek L., Granops M., Tomalak P.,
Okoński R., Żytelewska E.: Badanie wstępnego oczyszczania płynu zwrotnego otrzymywanego ze szczelinowania
hydrauliczne-go odwiertu za gazem łupkowym, Przemysł
Chemiczny 92/5, Warszawa 2013.
9. Michel M.M., Reczek L., Granops M., Borowicz M.:
Zastosowanie procesu utleniania nadmanganianem (VII)
potasu do wstępnego oczyszczania płynu zwrotnego otrzymywane-go ze szczelinowania hydraulicznego odwiertu za
gazem łupkowym, Przemysł Chemiczny, 92/5, Warszawa
2013.
Marian Granops, Adam Podhorecki, Elżbieta Piotrowska
raport formatu
Utworzenie na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska kierunku inżynieria gazu łupkowego wymagało opracowania programu kształcenia na tym nowym
kierunku studiów i uzupełnienia w niewielkim stopniu aparatury, wyposażenia laboratoryjnego oraz kadry nauczycieli
akademickich, w tym o osoby pracujące przy wydobyciu
gazu łupkowego.
Program nauczania studentów kierunku inżynieria gazu łupkowego obejmuje między innymi takie przedmioty jak:
– Podstawy geologii
– Hydrogeologia zasobów wodnych
– Petrografia skał osadowych
– Ochrona środowiska
– Hydrologia i kształtowanie środowiska
– Geologia złóż niekonwencjonalnych / Geologia węglowodorów
– Gospodarka wodno-ściekowa
– Monitoring i ochrona środowiska w eksploatacji złóż niekonwencjonalnych
– Technologia oczyszczania ścieków powydobywczych
– Sieci gazowe
– Techniki rekultywacji i renaturalizacji
– Podstawy budownictwa przemysłowego
– Mechanika skał, podstawy szczelinowania i własności płynów złożowych / Podstawy geomechaniki i szczelinowania
– Technologie eksploatacji gazu łupkowego /Technologie
wydobycia węglowodorów
– Technologie wiertnicze i dowiercanie złóż / Nowe technologie wiercenia w złożach niekonwencjonalnych
– Organizacja i projektowanie prac geologicznych.
Absolwenci kierunku otrzymają tytuł inżyniera i w dalszej kolejności mogą kontynuować naukę na studiach drugiego stopnia, np. na kierunku inżynieria środowiska.
Jak można zauważyć, przedstawiony program stwarza
możliwość dobrego przygotowania studentów do pracy
przy projektowaniu (po uzyskaniu uprawnień), eksploatacji
i rekultywacji urządzeń i terenów związanych z inżynierią
gazu łupkowego.
Dodatkowym atutem właściwego przygotowania studentów w tematyce objętej studiami będą praktyki, które będą
mogły być realizowane w przedsiębiorstwach i firmach polskich oraz amerykańskich. W przygotowaniu jest umowa o
współpracy w zakresie zagadnień związanych z wydobyciem gazu łupkowego między UTP a uczelniami z Teksasu (USA). W ramach współpracy przewiduje się wysyłanie
studentów na praktyki do USA oraz obustronną wymianę
nauczycieli akademickich.
Marian Granops, Adam Podhorecki, Elżbieta Piotrowska
Literatura:
1. Abdalla Ch.W., Drohan J.R., Blank K.S., Edison J.: Marcellus shale wastewater issues in Pennsylvania. Current and
emerging treatment and disposal technologies, The Pennsylvania State University, 2011.
2. Chodur M.: Gospodarka wodna w poszukiwaniu
i wydobyciu gazu łupkowego, Veolia Water Systems
Sp. z o.o., http://www.google.pl/Veolia+gaz+łupkowy, dostęp 14.02.2015 r.
5
„Twarz jako podłoże obrazu
- inspiracja malarstwem pejzażowym”.
Prace studentów II roku architektury
wnętrz pod kierunkiem
prof. Aleksandry Simińskiej
Wiosna 1 - Paulina Woźniak wg Juliana Fałata
Lato 2 - Angelika Popowicz wg Paula Cezannea
Jesień 1 - Ewa Ciołak wg Józefa Chełmońskiego
Lato 3 - Magdalena Tokarczyk wg Claude Moneta
Lato 1 - Angelika Popowicz wg Paula Cezannea
Krajobraz
Od analizy do syntezy
Aleksandra Potocka-Kuc
PEJZAŻ TRAWY 3
PEJZAŻ TRAWY 8
Aleksandra Potocka-Kuc
Aleksandra Potocka-Kuc urodziła się 27.06.1969 w Kielcach. W 1984 roku rozpoczęła naukę
w Liceum Sztuk Plastycznych w Kielcach, które ukończyła w 1989 roku jako najlepsza absolwentka
szkoły. W 1989 uczyła się nowoczesnych technik graficznych w atelier bułgarskiej artystki Marii Dundakowej w Szwajcarii.
W 1991 rozpoczęła studia artystyczne na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych im. J.Riepina
w Sankt–Petersburgu. W 1997 roku obroniła z wynikiem bardzo dobrym pracę dyplomową w technice linorytu na temat „Seria ilustracji do wierszy Bolesława Leśmiana”.
Od 2008 roku Aleksandra Potocka-Kuc pracuje w Świętokrzyskim Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Kielcach na stanowisku nauczyciela konsultanta przedmiotów: plastyka, wiedza o kulturze.
Praca pedagogiczna Aleksandry Potockiej-Kuc nie koliduje z jej działalnością artystyczną. Uczestniczy w artystycznych konkursach organizowanych przez BWA w Kielcach - Przedwiośnie (2001, 2002, 2013, 2014), BWA w Ostrowcu Świętokrzyskim
– IV, V Jesienny Salon Plastyki (1999, 2000), ZPAP - II Międzynarodowym Konkursie Artystycznym–
PEJZAŻ WSPÓŁCZESNY- Częstochowa 2014.
Jury IV Jesiennego Salonu Plastyki Ostrowiec Świętokrzyski 1999 nominowało artystkę do nagrody „Homo Quadratus Ostroviensis”.
Od roku 2004 Aleksandra Potocka-Kuc prowadzi własną galerię prac artystycznych w miejscowości Wola Kopcowa a od
roku 2012 w Masłowie. Organizowane są tam cykliczne spotkania i warsztaty plastyczne. Galeria ma charakter ciągle zmieniającej się wystawy prac plastycznych artystki i cieszy się dużym zainteresowaniem.
Indywidualne wystawy:
1991 – Generalnym Konsulacie RP w Sankt-Petersburgu
2000 – Sissach( Szwajcaria) – Muzeum Historyczne Miasta Sissach
2003 – Ried (Austria) – Krankenhaus der Barmherzigen Schwestern Galerie
2005 – Chicago ( USA) – Muzeum Polskie i Biblioteka Polska w Ameryce
2013 – BWA Kielce
2013 – Centrum Kultury i Sztuki w Połańcu
2013 – Aurolzmunster (Austria) – Ratusz Miasta Aurolzmunster
2013 – Muzeum Diecezjalne w Kielcach
2014 – Galeria Belvedere, Panchia – Włochy
2014 – Wieża Sztuki – Kielce
2014/2015 – Muzeum Diecezjalne w Kielcach
Swój dorobek twórczy Aleksandra Potocka-Kuc prezentuje również na stronach internetowych http://kuc.kielce.com.pl oraz
http://www.artserwis.pl
PEJZAŻ TRAWY 1
PEJZAŻ TRAWY 2
Galeria Innowacji, Al. prof. S. Kaliskiego 7, 85-789 Bydgoszcz
Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy.
Galeria czynna codziennie od 10.00–17.00. Kierownik Galerii dr hab. Anna Bochenek, prof. UTP
NOSTALGIA
WŁADYSŁAW SZCZEPAŃSKI
W CIENIU I
W CIENIU III
WŁADYSŁAW SZCZEPAŃSKI
Urodził się we Lwowie. Studia artystyczne na Wydziale
Grafiki w Wyższej Szkole Poligraficznej we Lwowie. Od 1988r.
mieszka w Kielcach. Obecnie jest profesorem zwyczajnym
w Instytucie Sztuk Pięknych Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. Uprawia twórczość w zakresie rysunku
i malarstwa, a także grafiki. Członek ZPAP i SHS. Zasłużony
Działacz Kultury.
Od roku 1979 prezentował prace na kilkudziesięciu
wystawach indywidualnych, między innymi w Stowarzyszeniu Historyków Sztuki, Muzeum Archidiecezji, Muzeum
Niepodległości, Muzeum Literatury w Warszawie, Muzeum
Architektury we Wrocławiu, Muzeum Narodowym, Muzeum
Historii Kielc, Muzeum Diecezjalnym i BWA w Kielcach, Muzeum Historii Fotografii, Galerii Autorskiej Bronisław Chromy Art, Galerii ZPAP „Pryzmat” i Galerii „Centrum” NCK
w Krakowie, Muzeum Narodowym w Przemyślu, Muzeum
Sztuki Współczesnej w Radomiu, Muzeum Regionalnym
w Pińczowie, Muzeum Piastów Śląskich w Brzegu, Miejskiej
Galerii Sztuki w Zakopanem, Muzeum im. Przypkowskich
w Jędrzejowie, Muzeum Północno-Mazowieckim w Łomży,
Muzeum Okręgowym w Sandomierzu, BWA w Ostrowcu
Świętokrzyskim oraz Irena Art Gallery w Kijowie,.
Brał udział w wielu wystawach krajowych i międzynarodowych w Polsce, Belgii, Czechach, Macedonii, Niemczech,
Rumunii, Słowacji, Szwecji, na Ukrainie, Węgrzech i we
Włoszech.
Jego prace znajdują się w zbiorach kilku muzeów i galerii
w kraju i za granicą.
Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień za twórczość
artystyczną, która spotkała się także z przychylnymi opiniami specjalistów i znanych krytyków. O jego dokonaniach
pisali m.in.: Jan J. Aleksiun, Jolanta Antecka, Łukasz Heyman, Irena Huml, Magdalena Hniedziewicz, Łukasz Kossowski, Jerzy Madeyski, Ryszard Otręba, Sonia Pietrowskaja, Stanisław Rodziński, Piotr Rosiński, Marian Rumin,
Stefan Szlachtycz, Andrzej Trybunalski i Wiesława Wierzchowska.
W roku 2000 Jerzy Madeyski, znany krakowski historyk
i krytyk sztuki, napisał:
„(…) Artysta stworzył nadrealną lecz i metafizyczną zarazem rzeczywistość. Rozświetloną zjawiskowym światłem
i przepojoną uporczywym pragnieniem dotarcia do istoty
rzeczy, do zjawisk, sięgających poza empiryczne doświadczenie. (…)”
Kilka lat później, w 2011 roku Andrzej Trybunalski:
„(…) Oglądane prace upewniają nas, że obrazem istoty
człowieczeństwa nie jest nigdy żaden wymyślony kształt, ale
może nim być, skłaniająca do refleksji, pustka, którą człowiek czasami pozostawia po sobie. (…)”
Natomiast w roku 2013 profesor Stanisław Rodziński:
„(…) te rysunki, a może raczej rysowane obrazy – są rozmyślaniem o przemijaniu i trwaniu, o smutku szarości i nadziei
pojawiającego się w oknie światła”.
KU ŚWIATŁU II
Galeria Innowacji, Al. prof. S. Kaliskiego 7, 85-789 Bydgoszcz
Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy.
Galeria czynna codziennie od 10.00–17.00. Kierownik Galerii dr hab. Anna Bochenek, prof. UTP
W CIENIU VI
informacje
Profesor Józef Szala
doktorem honoris causa
Politechniki Opolskiej
22 października 2014 roku odbyła się w Politechnice
Opolskiej uroczystość nadania doktoratu honoris causa tej
uczelni profesorowi Józefowi Szali emerytowanemu pracownikowi Wydziału Inżynierii Mechanicznej UTP. Uroczystości przewodniczył rektor Politechniki Opolskiej prof.
dr hab. inż. Marek Tukiendorf. Laudację wygłosił dziekan
Wydziału Mechanicznego Politechniki Opolskiej prof. dr
hab. inż. Tadeusz Łagoda. W uroczystości wzięli udział rektorzy i dziekani wielu uczelni w kraju oraz w licznej grupie
koledzy i wychowankowie profesora. Uzyskana godność
doktora honorowego jest w przypadku prof. Szali już drugim wyróżnieniem. W 2009 roku został uhonorowany tym
tytułem przez UTP.
Profesor Józef Szala jest twórcą szkoły naukowej skupionej merytorycznie wokół jego zainteresowań naukowych problematyki oceny trwałości i wytrzymałości materiałów
i elementów konstrukcyjnych poddanych działaniu obciążeń zmiennych w czasie. Na Wydziale Inżynierii Mechanicznej UTP stworzył unikatowe zaplecze badawcze w tej
dziedzinie.
Profesor jest absolwentem Wydziału Maszynowego Politechniki Gdańskiej z 1961 roku, od 1966 roku związanym
zawodowo z naszą uczelnią. W latach 1990-93 pełnił funkcję rektora UTP (wówczas Akademii Techniczno-Rolniczej).
Jest członkiem wielu międzynarodowych i krajowych organizacji i stowarzyszeń naukowych m.in.: European Structural Integrity Society (ESIS), The Society of Experimental
Mechanics (SEM), Akademii Inżynierskiej w Polsce (AIP),
Komitetu Budowy Maszyn (KBM) PAN, gdzie w latach
1993-99 był członkiem a od 2003 do 2007 przewodniczącym. Jest również członkiem założycielem Międzysekcyjnego Zespołu Zmęczenia i Mechaniki Pękania Materiałów
i Konstrukcji KBM PAN, któremu od 1994 do 2007 przewodniczył, Komitetu Mechaniki PAN – Sekcji Mechaniki
Eksperymentalnej Ciała Stałego, Stowarzyszenia Inżynierów
i Techników Mechaników Polskich (SIMP), Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego (BTN) (członek zarządu i wiceprzewodniczący), Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego
II i III kadencji (1985-90), w III kadencji wiceprzewodniczący Komisji Kadrowej RG. Poza wymienionymi jest członkiem wielu organizacji naukowych, komitetów honorowych
i naukowych międzynarodowych i ogólnokrajowych sympozjów naukowych (31), zasiada w radach programowych
i naukowych renomowanych czasopism naukowych.
Przez szereg lat prof. Józef Szala pełnił funkcje z wybo-
12
ru na rzecz ogólnopolskiego środowiska naukowego. Był
członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego. Wielokrotnie był powoływany w skład gremiów recenzentów
Komitetu Badań Naukowych i Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W latach 2007-2012 był członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułu Naukowego.
Prowadzone pod kierunkiem prof. Szali prace badawcze
zaowocowały licznymi awansami naukowymi. Sam wypromował 10 doktorów. Był recenzentem wielu rozpraw
doktorskich, habilitacyjnych, dorobku w przewodach habilitacyjnych, w postępowaniu o tytuł profesorski i o nadanie
godności doktora honoris causa uczonym światowego formatu w dziedzinie zmęczenia materiałów i zmęczeniowego
pękania konstrukcji.
W uznaniu wybitnych osiągnięć i zasług dla środowiska
naukowego otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia w tym:
25 dyplomów i medali wyższych uczelni, 10 nagród ministrów, 2 nagrody w konkursach naukowych oraz 2 nagrody
Prezesa Polskiej Akademii Nauk (1997 i 2007), Medal im.
prof. Stefana Ziemby PAN (2000), Medal im. Prof. Jerzego
Doerffera (2006) i Medal im. prof. Stanisława Kocańdy PAN
(2008), Złote Medale BRUSSELS EUREKA – 2000 i 2002 (na
światowej wystawie innowacji za współautorstwo opracowania automatycznego ekstensometru laserowego), nagrodę
naukową Marszałka Województwa Kujawsko – Pomorskiego (2001) za wybitne osiągnięcia w kategorii Nauka i Postęp
Techniczny. Jest wyróżniony m. in. Złotym Krzyżem Zasługi
(1986), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2004), srebrną i złotą odznaką SIMP oraz złotą odznaką NOT.
Od początku istnienia profesor związany jest z Zespołem
Zmęczenia i Mechaniki Pękania Materiałów i Konstrukcji
KBM PAN. Należy do nielicznego już dzisiaj grona członków założycieli zespołu, któremu przewodniczył przez 14
lat.
Wyrazem uznania ze strony środowiska ogólnopolskiego był wybór (wielokrotny) do Komitetu Budowy Maszyn
PAN. Trzykrotnie został wybrany na przewodniczącego
tego komitetu. Obecnie, po uzyskaniu spektakularnego wyniku wyborczego w wyborach na kadencje 2007-2010 oraz
2011-2015, jest honorowym członkiem Komitetu Budowy
Maszyn Polskiej Akademii Nauk.
Stanisław Mroziński
fot. Politechnika Opolska
informacje
13
informacje
Profesor Bogdan Żółtowski
doktorem honoris causa
Chmielnickiego Uniwersytetu
Narodowego
27 listopada 2014 roku na wniosek Senatu Uniwersytetu
Narodowego w Chmielnickim na Ukrainie odbyła się uroczystość nadania tytułu doktora honoris causa prof. dr. hab.
inż. Bogdanowi Żółtowskiemu.
Profesor Bogdan Żółtowski – dziekan Wydziału Inżynierii Mechanicznej UTP jest wybitnym uczonym o światowym
autorytecie w dziedzinie wibroakustyki, dynamiki i diagnostyki technicznej. Jest współtwórcą szkoły naukowej w tym
obszarze wiedzy, a jego dokonania naukowe stanowią
trwały i znaczący wkład w
rozwój reprezentowanych
przez niego obszarów nauk
technicznych.
W pracy naukowo–badawczej zajmuje się problemami dynamiki maszyn,
wibroakustyki, diagnostyki
technicznej oraz zagadnieniami transportu i eksploatacji pojazdów.
Dorobek naukowy profesora Bogdana Żółtowskiego
obejmuje: prace opublikowane w czasopismach krajowych
i zagranicznych (publikuje w językach: angielskim, hiszpańskim, czeskim i rosyjskim) łącznie – ponad 500 pozycji
(autorstwo lub współautorstwo): monografie i rozprawy – 7,
książki, podręczniki, skrypty – 30 (1 poz. w jęz. rosyjskim, 2
poz. w jęz. hiszpańskim), publikacje i doniesienia naukowe)
– 362, redakcje naukowe opracowań zwartych – 28, prace
inne – 45.
Był konsultantem i opiekunem 8 habilitacji z wibroakustyki i diagnostyki w kraju i w swoim zespole, promotorem
14 rozpraw doktorskich, recenzentem 9 rozpraw habilitacyjnych, a także 19 rozpraw doktorskich, konsultantem
i opiekunem wielu różnych poczynań naukowo- badawczych. Był opiniodawcą wielu wniosków i awansów profesorskich w całym kraju.
Zrealizował ważne granty badawcze: 11 (własnych i promotorskich), w tym krajowe i zagraniczne.
Jest głównym organizatorem konferencji naukowej: „Diagnostyka maszyn roboczych i pojazdów” – funkcjonującej
od 1982 roku cyklicznie co trzy lata, ostatnia w 2014 r.
14
Profesor jest członkiem i bierze czynny udział w pracach
różnych organizacji naukowych, krajowych i zagranicznych.
Dokonania i zasługi profesora jako uczonego, nauczyciela i wychowawcy kadr naukowych, twórcy postępu technicznego w budowie i eksploatacji maszyn oraz organizatora środowiska naukowego są uznane w kraju i za granicą.
Dorobek naukowy będący wynikiem działalności prof. Bogdana Żółtowskiego stanowi
istotny wkład do rozwoju
nauki w formie bardzo wielu
publikacji książkowych, monografii i artykułów oraz referatów wydanych w zwartych
materiałach, zarówno krajowych jak i zagranicznych.
Dorobek ten ma nie tylko walory poznawcze - istotne dla
nauki, lecz także utylitarne
o istotnym znaczeniu praktycznym. Profesor Żółtowski
za swoje zasługi dla środowiska naukowego był wielokrotnie nagradzany i wyróżniany.
Senat Akademicki Uniwersytetu XHU podjął uchwałę o
nadaniu profesorowi Bogdanowi Żółtowskiemu tytułu doktora honoris causa, honorując tym aktem uczonego wielkiego formatu i zarazem wypróbowanego już przyjaciela
uczelni.
Joanna Wilczarska
fot. Joanna Wilczarska i Jarosław Deczyński
informacje
15
informacje
Nominacje profesorskie
prof. Jadwiga Andrzejewska
Prof. dr hab. inż. Jadwiga Andrzejewska urodziła się
10.10.1953 roku w Wybczu, woj. kujawsko-pomorskie.
W 1973 roku ukończyła Technikum Rolnicze w ChełmnieGrubnie, a następnie studiowała na kierunku rolnictwo
na Wydziale Rolniczym Akademii Techniczno-Rolniczej
w Bydgoszczy (obecnie Wydział Rolnictwa i Biotechnologii
UTP). Tytuł zawodowy magistra inżyniera rolnictwa uzyskała z wynikiem bardzo dobrym w 1978 roku.
Pracę zawodową na Wydziale Rolniczym ATR w Katedrze Szczegółowej Uprawy
Roślin (obecnie Katedra Agrotechnologii) rozpoczęła 16 lutego 1981 roku i była tam kolejno zatrudniona na stanowisku
asystenta (1981-1984), starszego asystenta (1984-1990), adiunkta (1990-2006), a od 2006
roku profesora nadzwyczajnego.
Stopień
naukowy
doktora nauk rolniczych w dyscyplinie
agronomia
uzyskała 19 marca 1990 roku
na podstawie rozprawy doktorskiej „Wsiewki poplonowe seradeli w pszenżyto i żyto ozime uprawiane
w monokulturze”. Stopień doktora habilitowanego nauk
rolniczych w dyscyplinie agronomia, specjalność uprawa
roślin uzyskała w 16 maja 2003 na podstawie rozprawy
„Agrotechniczne uwarunkowania plonowania i brodawkowania zróżnicowanych odmian grochu siewnego (Pisum
sativum L.)”. Tytuł profesora nauk rolniczych otrzymała
z rąk Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego na mocy postanowienia z dnia 26 czerwca
2014 roku.
Prof. J. Andrzejewska odbyła dwa kilkumiesięczne staże
naukowe w Katedrze Agronomii na Uniwersytecie Wisconsin-Madison w USA, przy czym jeden z nich jako stypendystka
Organisation for Economic Co-Operation and Development.
Jest uczestnikiem polsko-włoskiego programu wymiany naukowej „Canaletto”, co łączy się ze współpracą badawczą
z Agricultural Research Council - Reserch Center for Industrial Crops w Bolonii.
Działalność naukowa prof. Andrzejewskiej obejmuje
trzy główne obszary tematyczne:
– Biologiczne i agrotechniczne uwarunkowania plonowania
roślin pastewnych w regionie kujawsko-pomorskim
– Kształtowanie plonu i jakości surowców roślin leczniczych
16
przez czynniki środowiskowe i agrotechniczne (ostropest
plamisty, rumianek pospolity)
- Plonowanie oraz paszowa i pozapaszowa wartość wieloletnich roślin bobowatych (lucerna, drobnolistna koniczyna
biała, koniczyna kaukaska).
Dorobek naukowy prof. J. Andrzejewskiej dokumentuje
m.in. 65 oryginalnych prac twórczych w języku angielskim
i polskim, współautorstwo monografii, 3 zgłoszenia patentowe, liczne publikacje konferencyjne oraz prace popularnonaukowe.
Prof. J. Andrzejewska jest promotorem dwóch zakończonych
i dwóch otwartych przewodów doktorskich, 48 prac magisterskich i 15 inżynierskich.
Recenzowała cztery rozprawy
doktorskie i dwie rozprawy
habilitacyjne. Wykonała liczne
recenzje artykułów dla polskich
i zagranicznych czasopism naukowych oraz projektów badawczych dla MNiSW, Fundacji na rzecz Nauki Polskiej oraz
dla NCBiR.
Jako nauczyciel akademicki prof. J. Andrzejewska była
kierownikiem studiów podyplomowych „Rolnictwo dla absolwentów nierolniczych kierunków studiów”. Jest zaangażowana w międzynarodowy program Erasmus, w ramach
którego wygłosiła wykłady na szecściu europejskich uczelniach. Prowadzi zajęcia w języku angielskim dla studentów
zagranicznych. Organizuje staże naukowe dla studentów
i absolwentów WRiB na Uniwersytecie Wisconsin-Madison.
Prof. J. Andrzejewska była przedstawicielem UTP w Kapitule ds. stypendiów Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego. Jest zastępcą przewodniczącego Oddziału Bydgoskiego Towarzystwa Agronomicznego. Jest też członkiem
Kolegium Redakcyjnego Wydawnictw Uczelniach UTP
w Bydgoszczy. Od 2006 roku jest przewodniczącą Rady
Naukowej i jednocześnie redaktorem naukowym kwartalnika Acta Scientiarum Polonorum s. Agricultura. W 2011 roku
została wybrana na członka i sekretarza Komitetu Uprawy
Roślin Polskiej Akademii Nauk.
Za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną
była wielokrotnie nagradzana przez Rektora UTP. Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Prof. dr hab. inż. Jerzy Nowachowicz urodził się w 1955
roku w Bydgoszczy. Ukończył III Liceum Ogólnokształcące
w Bydgoszczy, a w 1979 r. - studia w Instytucie Rolniczym
ATR (obecnie Wydział Rolnictwa i Biotechnologii UTP),
uzyskując dyplom magistra inżyniera rolnictwa z wyróżnieniem. Był przewodniczącym Koła Naukowego Rolników
i otrzymał odznakę „Primus inter pares”.
Pracę
zawodową
rozpoczął 20 września
1979 roku na stanowisku
asystenta stażysty w Zakładzie Hodowli Trzody
Chlewnej Wydziału Zootechnicznego ATR (obecnie Wydział Hodowli
i Biologii Zwierząt UTP).
Pracę doktorską pt.
„Wpływ sposobu utrzymania i masy ciała na wyniki tuczu oraz skład tuszy
u świń rasy wielkiej białej
polskiej” obronił z wyróżnieniem w 1991 roku
na Wydziale Zootechnicznym ART w Olsztynie. W 2002
roku przeszedł do Zakładu Oceny Surowców Zwierzęcych,
a obecnie jest pracownikiem Katedry Hodowli Drobiu
i Oceny Surowców Zwierzęcych.
Stopień doktora habilitowanego nauk rolniczych w dyscyplinie zootechnika uzyskał na podstawie wyróżnionej
rozprawy habilitacyjnej „Ocena przyżyciowa i poubojowa
różnych grup genetycznych świń ras czystych i mieszańców” w wyniku uchwały Rady Wydziału Zootechnicznego
ATR w 2004 r. Od stycznia 2006 r. pracował na stanowisku
profesora nadzwyczajnego UTP, a 5 czerwca 2014 roku Prezydent RP nadał Jerzemu Nowachowiczowi tytuł naukowy
profesora nauk rolniczych.
W działalności naukowej prof. Nowachowicza można
wyodrębnić następujące kierunki badawcze:
• Analiza cech użytkowych z uwzględnieniem oceny
przyżyciowej krajowego pogłowia trzody chlewnej
• Doskonalenie technologii produkcji trzody chlewnej
i krzyżowanie towarowe świń
• Wpływ różnych czynników na wyniki użytkowości tucznej i rzeźnej, cechy jakości mięsa oraz aspekty ekonomiczne produkcji wieprzowiny.
Dorobek naukowy prof. dr. hab. inż. Jerzego Nowachowicza obejmuje 257 pozycji, w tym: 112 oryginalnych prac
informacje
Nominacje profesorskie
prof. Jerzy Nowachowicz
twórczych, 5 rozdziałów w monografiach i 106 doniesień
naukowych. Znaczna ich liczba została opublikowana w
języku angielskim. Profesor pełnił funkcję kierownika Studium z zakresu chowu i hodowli trzody chlewnej fundacji
TORHYB kształcącego czołowych hodowców, producentów i doradców regionu kujawsko-pomorskiego. Zajęcia te
połączone były z wyjazdami słuchaczy do Niemiec i Holandii. Przeprowadził ponad
110 szkoleń w terenie, co
miało istotny wpływ na
kształtowanie opinii rolników związanych z wejściem Polski do UE.
Uznano go za najlepszego asystenta bydgoskiego
środowiska
akademickiego. Za działalność
dydaktycznowychowawczą otrzymał
nagrodę MNiSzW. Był
promotorem w dwóch zakończonych przewodach
doktorskich, a pod jego
kierunkiem zrealizowano 44 prace magisterskie i 8 inżynierskich. Pełni funkcję Redaktora Działowego na Wydziale
Hodowli i Biologii Zwierząt oraz członka Komitetu Redakcyjnego Wydawnictw Uczelnianych UTP.
Współpracuje z wieloma ośrodkami naukowymi w kraju
i za granicą (Irlandia, Czechy, Słowacja). Był recenzentem
prac m.in. w czasopismach: Archiv Tierzucht, Annals of
Animal Science, Animal Science Papers and Reports, Journal of Central European Agriculture. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego.
Za wyróżniającą się działalność był wielokrotnie nagradzany Nagrodą Rektora ATR (UTP), otrzymał stypendium za
szczególne osiągnięcia w pracy naukowej. Uhonorowano
go odznaką „Zasłużony dla Rolnictwa” i Medalem Komisji
Edukacji Narodowej. Prezydent RP nadał mu Srebrny Krzyż
Zasługi oraz Złoty Medal za Długoletnią Służbę.
17
informacje
Święto
i dyplomatorium
Absolwenci Wydziału z władzami Wydziału
wnioski o różne projekty naukowo-badawcze. Działania te
Święto Wydziału, połączone z dyplomatorium, tj. uroprzebiegają ze zmiennym szczęściem. W minionym czasie
czystym wręczeniem dyplomów absolwentom Wydziału
odbyło się wiele konferencji i seminariów o różnym zasięgu
Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska, odbyło
- tak krajowym, jak i międzynarodowym. Przygotowywane
się 6 grudnia 2014 r. Program wydarzenia obejmował m.in.:
jest otwarcie nowego kierunku kształcenia inżynieria gazu
wystąpienia władz dziekańskich, gratulacje dla nowych
łupkowego związanego z ubieganiem się Polski o większą
doktorów, wręczenie nagród i wyróżnień pracownikom, abniezależność energetyczną.
solwentom i studentom, wykład okolicznościowy, wystąpie Prorektor ds. nauki prof. Boroński w swoim wystąpieniu
nia gości, wręczenie dyplomów oraz krótki koncert Chóru
pogratulował absolwentom uzyskania tytułów zawodowych
Akademickiego UTP pod dyrekcją dr Agnieszki Sowy.
magistra inżyniera, inżyniera oraz licencjata. Stwierdził, że
Ponad 500 osób, w tym około 150 absolwentów wraz najosoby kończące wydział, po podjęciu pracy w wyuczobliższymi, pracownicy wydziału, zaproszeni goście - przednym zawodzie, wpływają bezpośrednio na otaczającą nas
stawiciele: władz miasta, firm i organizacji współpracująrzeczywistość, poczynając od fundamentów budowli, ich
cych z wydziałem - wypełniło po brzegi Auditorium Novum
konstrukcję, wygląd zewnętrzny, a ostatnio nawet i na ich
w kampusie UTP w Fordonie. Obecny był również prorekwnętrze.
tor ds. nauki dr hab. inż. Dariusz Boroński, prof. UTP.
Następnie głos zabrali prodziekani, którzy przedstawiW obecności Rady Wydziału zgromadzonych powitał dzieli pracę dydaktyczną, organizacyjną i naukową wydziału.
kan - prof. dr hab. inż. Adam Podhorecki. W swoim wystąZ wystąpienia dr inż. Elżbiety
pieniu pokrótce przedstawił
Piotrowskiej, która scharaktedziałania i najważniejsze wyryzowała działalność dydakdarzenia, które miały miejsce
tyczną, można było dowieod poprzedniego święta.
dzieć się o formach, trybach
Był to m.in. zorganizowai stopniach kształcenia na kieny przez wydział Ogólnorunkach studiów oferowanych
polski Zjazd Dziekanów
przez wydział, tj.: budownicWydziałów prowadzących
twie, inżynierii środowiska,
kształcenie na kierunku buarchitekturze i urbanistyce,
downictwo, który zajmował
architekturze wnętrz oraz
się projektem wzorcowego
o inżynierii gazu łupkowego
programu kształcenia na tym
Nagrody Kujawsko-Pomorskiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa
– kierunku, na którym kształkierunku. W minionym czaw Bydgoszczy wręczali Jacek Kołodziej i Kazimierz Chojnacki
cenie będzie prowadzone
sie nawiązano współpracę z
na 3,5-letnich stacjonarnych studiach pierwszego stopnia
wieloma podmiotami gospodarczymi. Przygotowywany jest
o profilu ogólnoakademickim od roku akademickiego
raport samooceny dla kierunku budownictwo w związku
2015-2016.
z okresową oceną jakości kształcenia przez Państwową KoPrzy okazji dowiedzieliśmy się, że do 30 września
misję Akredytacyjną, w marcu 2015 roku. Aplikowane są
18
informacje
Krynica-Bydgoszcz 2015 nt. „Budownictwo energooszczęd2014 r. wydział ukończyło ogółem 9449 absolwentów,
ne w Polsce – stan i perspektywy”, która gromadzi coroczw tym: 5544 mgr. inż. studiów stacjonarnych i 3842 studiów
nie kilkuset specjalistów z kraju i z zagranicy.
niestacjonarnych; 47 mgr. inż. architektury i 16 licencjatów
Od stycznia 2015 roku rozpoczęła się realizacja projekkierunku architektura wnętrz oraz to, że obecnie na wydziatu pt. „Zasada zrównoważonego rozwoju w budownictwie
le na wszystkich kierunkach studiuje 2095 studentów (dane
energooszczędnym z wykorzystaniem odnawialnych źródeł
z 1 grudnia 2014). Od momentu uzyskania uprawnień do
energii”. Aplikowane będą kolejne projekty w konkursach
nadawania stopnia doktora nauk technicznych w dyscyplifinansowanych ze środków pozyskiwanych z Narodonie budownictwo w roku 1999 na wydziale zostało wyprowego Centrum Nauki oraz Narodowego Centrum Badań
mowanych 25 osób, a 15 przewodów jest otwartych. W mii Rozwoju.
nionym roku 8 osób z wydziału
Po wystąpieniach władz dzieuzyskało w różnych dyscyplikańskich przyszedł czas na
nach stopień naukowy doktora.
wysłuchanie głosów zaproszo W 2011 roku przyznano wynych gości. Pierwszy wystąpił
działowi uprawnienia do nadamgr inż. Andrzej Wosik (absolwania stopnia doktora habiliwent wydziału z roku 1978/79),
towanego nauk technicznych
a jednocześnie prezes Zarządu
w dyscyplinie budownictwo.
EBUD-Przemysłówka Sp. z o.o.
Aktualnie trwają dwa postępoi przewodniczący Rady Pomorwania habilitacyjne.
sko-Kujawskiej Izby Budownic Dr inż. Justyna Sobczaktwa – organizacji samorządu
Piąstka - prodziekan ds. nauki
Jarosław Szczupak z firmy ALSTAL z laureatem konkursu Alstal 2014,
mgr. inż. Romanem Białkiem
gospodarczego zrzeszającej na
– przedstawiła działalność nazasadzie dobrowolności przedukowo-badawczą. Wymieniła
siębiorców z branży budowlanej województwa kujawskojednostki, w których prowadzi się tę działalność, a więc
pomorskiego. Powiedział m.in.: - Zatrudniamy absolwenstrukturę organizacyjną wydziału, stwierdzając, że na wytów w firmach naszej Izby i powiem, że z tych, których
dziale obecnie działa 12 katedr, dwa zakłady i laboratorium
zatrudniam w mojej firmie - jestem absolutnie zadowolony.
komputerowe. Dodała też, że wydział zatrudnia 119 naCzasami widać różnicę między tymi, którzy pracują już 15uczycieli akademickich, w tym 27 profesorów i doktorów
20 lat a wami, bo jesteście nie tylko młodzi, ale macie chęhabilitowanych zatrudnionych na stanowiskach profesora
ci. Kończąc powiedział: - Życzę wam takich szefów, menezwyczajnego i nadzwyczajnego UTP, 52 adiunktów, 34
dżerów, którzy będą rozumieli waszą kreatywność.
asystentów i 6 wykładowców oraz 34 pracowników niebę Będziecie osobami zaufania społecznego. Będziecie
dących nauczycielami akademickimi. Pracownicy wydziału
projektować i wykonywać obiekty, które będą służyły luotrzymali w 2014 roku wiele nagród i wyróżnień.
dziom. I to muszą być obiekty bezpieczne - powiedział
Na działalność konferencyjną w ubiegłym roku złożyły
w swym wystąpieniu mgr inż. Jan Siuda, przewodniczący
się m.in. następujące działania: udział w Bydgoskim FestiZwiązku Mostowców Rzeczypospolitej Oddziału Pomorwalu Nauki, organizacja IV Konferencji mostowej im. Rusko-Kujawskiego w Bydgoszdolfa Modrzejewskiego pt. „Moczy. - Chciałbym poprosić, aby
sty. Tradycja i nowoczesność”,
ci najlepsi absolwenci kierunku
organizacja Ogólnopolskiego
budownictwo podejmowali praZjazdu Dziekanów Wydziałów
cę w specjalności mostowej. Na
kształcących na kierunku buzakończenie swego wystąpienia
downictwo. Wśród imprez zorżyczył absolwentom dobrej praganizowanych na wydziale były
cy i satysfakcji z wykonywanetakże: II Sympozjum „Integracja
go zawodu i w życiu osobistym.
sztuki i techniki w architekturze
Szczególnym
wydarzeniem
i urbanistyce”, ogólnopolskie
wydziałowego święta był wysympozjum naukowe „Komkład prof. dr. hab. inż. Mariana
pleksowe badania i ochrona „Finis coronat opus”
Granopsa, pracownika Katedry
środowiska naturalnego” i XIV
Inżynierii Sanitarnej i Wodnej nt. „Technologie uzdatniania
seminarium Koła Naukowego Nowoczesnych Metod Prowody”. Profesor przedstawił współczesne sposoby „produkjektowania Technologii Robót Budowlanych.
cji” wody przeznaczonej do różnych celów. Przy okazji
Mówiąc o wykonywanych projektach naukowo-badawomówił w bardzo przystępny sposób stan światowych i polczych, prodziekan wspomniała o ukończeniu II etapu reskich zasobów wody, skomplikowane procesy biotechniczalizacji Regionalnego Centrum Innowacyjności, dzięki któne związane z jej uzdatnieniem do celów technologicznych
remu na wydziale przybyło aparatury naukowo-badawczej
i spożywczych. Przy okazji stwierdził, że współcześnie
za około 7 mln zł.
mamy do czynienia z „fabrykami produkcji wody”.
Z planów na najbliższy rok wymieniona została w szcze Po tej części uroczystości nastąpiło wręczenie przez
gólności organizacja przez wydział konferencji krynickiej
19
informacje
prorektora i dziekana dyplomów i listów gratulacyjnych
osobom, które od ostatniego Święta Wydziału uzyskały
stopnie naukowe doktora. Dyplomy otrzymali: dr inż. Ryszard Okoński, dr inż. Jarosław Górecki, dr inż. Łukasz Kumor, dr inż. Szymon Topoliński, dr inż. Marek Obłój, dr inż.
Kinga Szopińska i dr inż. arch. Robert Łucka.
Dr inż. Magdalena Dobiszewska - prodziekan ds. dydaktycznych i studenckich prowadziła kolejny punkt uroczystości związany z wręczeniem listów gratulacyjnych najlepszym absolwentom oraz studentom działającym w różnych
organizacjach studenckich. Gratulacje składali i listy wręczali dziekan i prodziekan Elżbieta Piotrowska.
Władze dziekańskie wyróżniły także dr. inż. Zbigniewa Tokarskiego za wieloletnią opiekę merytoryczną nad studentami Koła Naukowego Nowoczesnych Metod Projektowania
Technologii Robót Budowlanych - najlepszego z kół naukowych na wydziale i w UTP oraz jednego z wyróżniających
się kół naukowych w Polsce.
W dalszej części uroczystości przyszedł czas na wyróżnienia dla kilkunastu najlepszych absolwentów, którzy
studiowali na poszczególnych kierunkach studiów. Najlepsi
absolwenci wydziału zostali obdarowani nagrodami książkowymi i dyplomami Kujawsko-Pomorskiej Okręgowej Izby
Inżynierów Budownictwa w Bydgoszczy - organ samorządu
zawodowego. W imieniu Izby nagrody wręczali mgr inż.
Jacek Kołodziej - przewodniczący komisji kwalifikacyjnej
oraz mgr inż. Kazimierz Chojnacki - sekretarz Izby.
Z kolei Jarosław Szczupak - przedstawiciel firmy ALSTAL
Grupa Budowlana Sp. z o.o., z którą wydział współpracuje
od 2007 roku i Joanna Bartkowiak - przedstawiciel Agencji
Marketingowej Tandem wręczyli nagrodę i list gratulacyjny w związku z konkursem na najlepszą pracę magisterską
i inżynierską. Nagrodę, w kolejnej edycji konkursu organizowanego przez Alstal od 2011 roku w wysokości 5000 zł
i list gratulacyjny otrzymał mgr inż. Roman Białek, absolwent kierunku budownictwo i specjalności konstrukcje
budowlane i inżynierskie, za pracę magisterską nt. „Projekt
hangaru o konstrukcji stalowej do obsługi samolotu Boeing 737-400 i podobnych wymiarowo”. Laureat otrzymał
również gwarancję pracy w firmie Alstal. Przy okazji warto
dodać, że od momentu pierwszej edycji konkursu w zmaganiach konkursowych wzięło udział ponad 80 studentów
i przyznano nagrody o łącznej wartości 21 tys. zł, a konkurs
cieszy się coraz większym zainteresowaniem.
Zanim nastąpiło uroczyste wręczenie dyplomów absolwentom wydziału głos zabrała dr inż. Magdalena Dobiszewska - prodziekan ds. dydaktycznych i studenckich.
W swym pełnym refleksji i emocji wystąpieniu powiedziała m.in. - Dzisiejsza uroczystość to wielkie święto. Takie
chwile poruszają nas, pobudzają refleksje i emocje. Kilka
lat temu, kiedy rozpoczynaliście studia jako niespełna dwudziestolatkowie, z duszą na ramieniu wkraczaliście w nowy,
nieznany jeszcze świat. (...) A później? - Później zaczęły się
schody. Błyskawicznie musieliście przyzwyczaić się do zupełnie innego trybu nauki niż ten, do którego przywykliście
w szkole średniej. Nie było już lekcji, ale wykłady, audytoria i projekty. Zamiast klasówek - kolokwia, zaliczenia,
egzaminy. Dodatkowo ogrom wiedzy, który potęgował się
20
z wykładu na wykład, was przytłaczał. (...) Dyplom, który
za chwilę odbierzecie, jest przepustką do samodzielnego
świata. To swoistego rodzaju paszport do następnego etapu życia, w który wkraczacie bez żadnych kompleksów, ze
świadomością własnej wartości i nieograniczonych możliwości. Kończąc swe wystąpienie powiedziała – cytując
Konfucjusza: – „Wybierz sobie zawód, który lubisz, a całe
życie nie będziesz musiał pracować”. Jestem przekonana,
że właśnie takiego wyboru dokonaliście. Życzę wam, aby
wasza praca była waszą pasją.
Po tym wystąpieniu rozpoczął się czas wręczania dyplomów. Niekończący się szpaler absolwentów podchodził do
dziekana i odbierał wspomniany „paszport do następnego
etapu życia”. Tę część uroczystości zakończył tradycyjny
„rzut biretem”.
Następnie zabrał głos przedstawiciel samorządu studenckiego, który wspominając wspólny czas studiów, złożył absolwentom gratulacje i życzenia.
Ostatni głos podczas uroczystości należał do jednej z absolwentek. Powiedziała: - Jako już absolwent - jako przedstawiciel - z dumą i z ulgą mogę ogłosić, że skończyliśmy
studia! Był to okres burzliwy, czas intensywnej nauki, robienia projektów, sesyjne trudy, zdawanie egzaminów, ale
i czekanie w kolejkach przy „ksero”, był czas zabaw, imprez, nawiązywania znajomości, przyjaźni. Każdy z nas będzie wspominać to na swój sposób - każdy inaczej. (...) Na
zakończenie chciałabym przytoczyć pewien cytat - „Jedyne,
co nas dzisiaj ogranicza, to nasza wyobraźnia, a jej braku
nie zastąpi nawet doskonała technika”. Dlatego kimkolwiek
będziemy, cokolwiek będziemy robić, bądźmy aktywni,
kreatywni, odważni, bo marzenia się nie spełniają - marzenia należy spełniać!”
Nie sposób nie wspomnieć o śpiewanych częściach
święta w wykonaniu Chóru Akademickiego UTP. Podkreślając kolejne punkty uroczystości Chór zaśpiewał: Hymn
Polski, Gadue Mater Polonia i Gaudeamus igitur. Występ
chórzystów zakończył krótki koncert pieśni dawnej i kolęd.
Trwającą bez mała trzy godziny uroczystość, sprawnie prowadzoną przed dr inż. Kingę Szopińską, zakończyła pamiątkowa fotografia.
Mieczysław Pawłowski
fot. Mieczysław Pawłowski, Jerzy Ciechalski
Człowiek od zarania dziejów korzysta z otaczającego go
środowiska przyrodniczego. Wraz z rozwojem cywilizacyjnym to oddziaływanie stawało sie coraz bardziej destruktywne. Lokalne, regionalne i krajowe problemy ekologiczne
zaczęły mieć skutki międzynarodowe. Niektóre z nich, jak
chociażby zmiany klimatyczne, zmniejszanie się powłoki ozonowej czy eksploatacja zasobów oceanów, mają ze
informacje
Uniwersytet Bałtycki idea zrównoważonego
rozwoju
wą międzynarodową, dopóki nie uzyska rangi problemu
krajowego. Polityka ochrony środowiska zakłada negocjacje, porozumienie i współpracę międzynarodową. Na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci można zaobserwować rozwój pozarządowych organizacji ekologicznych, które mają
istotny wpływ na zmianę charakteru stosunków międzynarodowych. Hierarchizacja problemów ekologicznych doko-
Dr Piotr Prus na tle żaglowca Fryderyk Chopin
swej natury zasięg globalny. Wycinanie lasów tropikalnych,
chociaż odbywa się na terytorium określonych krajów, jednak ma negatywne konsekwencje dla znacznie większych
obszarów. Wysoki poziom konsumpcji w społeczeństwach
uprzemysłowionych odbija się negatywnie zarówno na środowisku, jak i za jego pośrednictwem – na zdrowiu ludzi.
Chociaż środowisko było zawsze pod wpływem działalności człowieka, to dopiero pod koniec XX wieku wpływ ten
stał sie przedmiotem debat politycznych. Należy pamiętać,
że żaden problem dotyczący środowiska nie stanie się spra-
nywana przez naukowców nie zawsze jest uznawana przez
organy rządowe. Problem staje się aktualny, gdy wzbudza
niepokój społeczny. Dlatego tak ważna jest nasza świadomość, że środowisko naturalne jest dobrem wspólnym.
W latach 60. XX wieku narastała fala zainteresowania
środowiskiem naturalnym ze strony naukowców i ekonomistów. Miało to ogromny wpływ na sposób widzenia tego
problemu. Zaczęto potępiać nadmierne użycie pestycydów
i dostrzegać ich niszczący wpływ na ekosystemy i zdrowie
człowieka. W następnej dekadzie zaniepokojenie stanem
21
informacje
środowiska i potrzeba jego ochrony stały się już ruchem masowym, który zachwiał światem uprzemysłowionym. Dzięki
zorganizowaniu sieci lokalnych, regionalnych i globalnych
pozarządowe organizacje ekologiczne współpracują w zdobywaniu informacji i tworzeniu strategii ekologicznych.
Przez długi czas wyobrażenie o Morzu Bałtyckim nacechowane było pesymizmem. Przyczyniały się do tego
informacje o jego stanie ekologicznym oraz katastrofy
w ruchu pasażerskim. Rozważania na temat obszaru całego
dorzecza Bałtyku, sytuacja w tak zdefiniowanym regionie,
również nie przedstawiały się optymistycznie. Przez długi
czas ani społeczeństwa, ani przemysł krajów leżących nad
Bałtykiem nie podejmowały działań proekologicznych mających na celu ograniczenie tego negatywnego wpływu.
wzrost ekonomiczny, ale w formie gwarantującej „ekoefektywność”, co oznacza zmniejszenie negatywnego wpływu
działalności gospodarczej na środowisko. Po drugie - należy
dbać o bezpieczeństwo, stworzyć efektywnie działające instytucje i rynek. Poprawiać systemy polityczne państw oraz
przestrzeganie w krajach nadbałtyckich praw człowieka.
Podstawowym warunkiem wprowadzania zmian w regionie jest wiedza. Zrozumienie przeszłości jest niezbędne do rozumienia teraźniejszości i kreowania przyszłości.
Dramatyczne różnice w warunkach życiowych obywateli
krajów położonych nad Bałtykiem, ich sytuacja ekologiczna, społeczna i polityczna nie może być wyjaśniona
jedynie różnicami warunków klimatycznych, dostępnością
zasobów naturalnych czy jakimikolwiek innymi czynnika-
1
Kierunek – gospodarka zrównoważona: rys historyczny
dr hab. inż. K. Gęsiński
2
Energia: od paliw kopalnych do zrównoważonych
zasobów energetycznych
dr inż. T. Stosik
3
Człowiek i przepływ materii: w kierunku
zrównoważonej gospodarki surowcowej
dr inż. T. Stosik
4
Żywność i surowce roślinne: zrównoważone rolnictwo,
leśnictwo i rybołówstwo
dr inż. E. Krasicka-Korczyńska
5
Zrównoważona produkcja przemysłowa: ograniczanie
odpadów, czyste technologie i ekologia przemysłowa
dr hab. inż. E. Jendrzejczak
6
W kierunku zrównoważonego transportu: komunikacja
i transport towarów w regionie bałtyckim
dr hab. H. Ratyńska
dr hab. inż. A. K. Sawilska
7
Miasta i społeczności: rozwój zrównoważonego
mieszkalnictwa
dr inż. P. Prus
8
Ekonomia ekologiczna: rynki, ceny i budżety
w zrównoważonym społeczeństwie
dr inż. P. Prus
9
Podstawy rozwoju zrównoważonego: etyka, prawo
i ograniczenia fizyczne
dr inż. P. Prus
10
Od zamierzeń do działania: wprowadzanie ekorozwoju
dr hab. inż. K. Gęsiński
Tematy spotkań i osoby prowadzące zajęcia:
W latach 70. i 80. XX wieku sytuacja zaczęła się poprawiać
na zachodnich i północnych wybrzeżach, na południowych
– dopiero od przełomu lat 80. i 90. Najgorzej było w rejonie
byłych Republik Radzieckich.
Sytuacja ekologiczna i polityczna w rejonie całego dorzecza Bałtyku sprawiła, że ważny i potrzebny stał się wzrost
wszelkich form współpracy i kontaktów między społeczeństwami regionu. Ruchy niepodległościowe dały realną szansę na stworzenie nowej rzeczywistości. Postanowiono odświeżyć sięgające czasów przedsowieckich kontakty i więzi
między krajami i narodami. Pomóc w tym miała inicjatywa
stworzenia Uniwersytetu Bałtyckiego. Przygotowano kurs
poświęcony środowisku Morza Bałtyckiego oraz sprawom
społecznym i gospodarczym regionu. Kolejny kurs ma za
zadanie propagowanie idei zrównoważonego rozwoju.
Pomysł „zrównoważonego rozwoju” pochodzi z raportu, który powstał w 1987 roku na zlecenie ONZ, i jest
wieloetapowy. Po pierwsze ma on znaczenie ekologiczne
– rozwój regionu Morza Bałtyckiego w oparciu o zasady
ekorozwoju oznacza poprawę sytuacji ekologicznej. Stanu tego nie można jednak osiągnąć bez uwzględnienia innych aspektów. Jednym z nich jest konieczność poprawy
warunków życia mieszkańców tego regionu. Konieczny jest
22
mi. Wynikają one głównie z przeszłości. Różnice w standardach życia w poszczególnych krajach powinny zmniejszać się z upływem czasu dzięki rosnącej wolności, lepszej
komunikacji i pełniejszej współpracy w regionie i z innymi
krajami. Potrzebny jest dokładny opis obecnego stanu i problemów, którymi ten stan się charakteryzuje. Rozpowszechniana wiedza ma pomóc w uzyskaniu zrozumienia natury i wielkości problemów, jakie przed nami stoją. To jest
główny cel Uniwersytetu Bałtyckiego (BALTIC UNIVERSITY
PROGRAMME).
W roku akademickim 2014/2015 na naszej uczelni odbędzie się jedenasta edycja kursu na temat zrównoważonego rozwoju regionu bałtyckiego (A SUSTAINABLE BALTIC REGION). Zajęcia rozpoczęte od spotkania 5 marca br.
będą prowadzone w kolejne czwartki do 21 maja w sali
budynku przy ulicy Kordeckiego. Kurs zakończy egzamin.
Absolwenci uzyskają certyfikaty wystawione przez Uniwersytet Bałtycki w Uppsali potwierdzające odbycie kursu
w podanym poniżej zakresie.
Na naszej uczelni w ramach BUP prowadzone są następujące kursy: A Sustainable Baltic Region, Baltic See Environment, Ecosystem Health and Sustainable Agriculture,
Sustainable Development. Absolwenci dowolnego kursu
informacje
Załoga trójmasztowca w akcji
organizowanego w ramach BUP lub studenci, którzy są
w trakcie jego realizacji, mają możliwość uczestniczenia
w różnego rodzaju dodatkowych formach aktywności organizowanych w ramach sieci: konferencjach, warsztatach, rejsach itp. Projektem flagowym jest organizowany
corocznie i trwający około dwóch tygodni rejs pełnomorskim żaglowcem, zazwyczaj jest to polski trójmasztowiec
STS Fryderyk Chopin. Udział w rejsie jest bezpłatny, koszty pokrywa sekretariat BUP, który jest częścią szwedzkiego
Uniwersytetu w Uppsali. Uczestnicy takiego rejsu, zarówno
studenci, jak i nauczyciele, są członkami załogi z przydzielonymi wachtami i wykonują wszystkie niezbędne prace
na i pod pokładem – nawigacja, stawianie i zwijanie żagli,
mycie pokładu, gotowanie i sprzątanie - tzw. proza życia.
Oprócz tego w trakcie rejsu realizowany jest intensywny
kurs SAIL (Sustainability Applied in International Learning)
kończący się zdobyciem dyplomu BUP oraz kredytem
punktów 7,5 ECTS, który przyznaje Uniwersytet w Uppsali
i który jest uznawany na macierzystych uczelniach uczestników. Nasz uniwersytet był reprezentowany na trzech kolejnych rejsach-kursach przez dr. inż. Piotra Prusa, który jako
wykładowca prowadził zajęcia na temat zrównoważonego
rozwoju oraz warsztaty związane z teorią gier. Prezentujemy zdjęcia z tych rejsów.
Już niedługo, w dniach 15-19 kwietnia 2015 r., odbędzie
się w Rogowie k. Łodzi kolejna cykliczna międzynarodowa
konferencja studencka: BALTIC UNIVERSITY SPRING STUDENTS’ CONFERENCE 2015. Tym razem skoncentrowana
będzie głównie wokół tematu „Feeding the World without
Destroying the World: Can Food Production Be(come) Sustainable?”. Studentów chętnych do wzięcia udziału w tej
konferencji prosimy o skontaktowanie się z dr. inż. Piotrem
Prusem ([email protected]), który udzieli szczegółowych informacji. Warto zaznaczyć, że już od kilkunastu lat
studenci UTP uczestniczą w konferencjach i warsztatach
organizowanych przez BUP, dzięki czemu mają możliwość
nawiązywania znajomości i przyjaźni ze studentami z całego regionu Morza Bałtyckiego. W ostatnich latach nasi studenci uczestniczyli w następujących konferencjach:
– Międzynarodowa Konferencja Studencka: „Green economy and greening university – Students in ACTION” zorganizowana w dniach 23-27 kwietnia 2014 r. w Rogowie (centrum konferencyjne SGGW w Warszawie)
– Międzynarodowa Konferencja Studencka zorganizowana
przez BUP w dniach 10-13 listopada 2013 r. w związku
z odbywającym się w Wilnie Czwartym Corocznym Forum
Strategii Unii Europejskiej dla Regionu Morza Bałtyckiego;
Forum zostało zorganizowane przez Komisję Europejską
wspólnie z prezydencją Litwy w Radzie Unii Europejskiej,
we współpracy z Sekretariatem Rady Państw Morza Bałtyckiego
– Międzynarodowa Konferencja Studencka: „Sustainable
Consumption in the Baltic Sea region”, zorganizowana
w dniach 18-22 kwietnia 2012 r. w Rogowie (centrum konferencyjne SGGW w Warszawie).
Serdecznie zapraszamy wszystkich zainteresowanych ideą
zrównoważonego rozwoju oraz tych, którym zagadnienia ochrony środowiska naturalnego są bliskie, do udziału
w kursach organizowanych cyklicznie na naszej uczelni
oraz konferencjach pod patronatem BUP.
Więcej informacji mogą Państwo uzyskać pod adresem:
www.balticuniv.uu.se
Anna Katarzyna Sawilska, Piotr Prus
fot. Piotr Prus
23
informacje
W służbie nauki, dydaktyki
i praktyki gospodarczej
Jubileusz 70-lecia
prof. dr. hab. inż. Ludosława Drelichowskiego
Prof. dr hab. inż. Ludosław Kazimierz Drelichowski urodził się 25 grudnia 1944 r. w Wywoźni w województwie
wielkopolskim w rodzinie chłopskiej. Studia wyższe odbył
w latach 1963-1969 na Wydziale Rolniczym i Rybactwa
Morskiego Akademii Rolniczej w Szczecinie, uzyskując
w 1968 r. stopień mgr. inż. rolnictwa, a rok później – mgr.
inż. rybactwa morskiego.
Stopień naukowy doktora nauk
rolniczych nadała mu w 1974 r.
Rada Naukowa Wydziału Zootechnicznego Akademii Rolniczej
w Szczecinie na podstawie rozprawy doktorskiej pt. „Ocena zdolności wydojowej krów przy zastosowaniu metod statystycznych
i techniki komputerowej”. Stopień
naukowy doktora habilitowanego
w roku 1976 nadała profesorowi
Rada Wydziału Zootechnicznego
Akademii Rolniczej we Wrocławiu na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. „Zastosowanie metod
symulacyjnych i programowania
dynamicznego do regionalnego
planowania produkcji bydlęcej”.
Tytuł profesora nauk ekonomicznych w dyscyplinie – informatyka,
ekonomia, organizacja i zarządzanie nadała prof. Drelichowskiemu
Akademia Ekonomiczna we Wrocławiu w 2004 roku.
Jubilat pełnił jako inicjator i założyciel Wydziału Zarządzania UTP funkcję dziekana wydziału w latach 2007-2008
i 2008-2012.
Podejmując się próby syntezy przebogatego dorobku naukowego, badawczo-wdrożeniowego, dydaktycznego oraz
organizacyjnego jubilata, trzeba podkreślić niezwykłą energię, pracowitość i wytrwałość profesora w okresie ponad 40
lat zawodowej działalności, która zaowocowała niżej opisanymi rezultatami. Profesor opublikował ponad 220 prac,
zorganizował około 40 konferencji krajowych i 7 zagranicznych, kierował bądź był współwykonawcą kilkudziesięciu
24
projektów badawczych, badawczo-wdrożeniowych oraz
ekspertyz, wypromował dziewięciu doktorów oraz sprawował opiekę naukową nad jednym habilitantem. Wypromował także ponad 145 magistrów i 63 inżynierów, wykonał
30 recenzji prac doktorskich, 4 recenzje habilitacyjne i 2
recenzje profesorskie.
Podstawową przesłanką rozumowania sformułowaną
przez prof. Drelichowskiego w wielu publikacjach jest przekonanie, iż
warunkiem efektywnego zaprojektowania i wdrożenia jakichkolwiek
rozwiązań technologii informacyjnej w jakiejkolwiek organizacji
jest najpierw uzdrowienie mechanizmów jej funkcjonowania – racjonalizacji organizacji, a dopiero
potem wybór, opracowanie/zakup
i wdrożenie systemu. Taki swoisty
paradygmat logiczny był niejako
myślą przewodnią wytyczającą
ramy naukowej analizy, diagnozy
i syntezy zjawisk, procesów i trendów dokonywanych przez prof. Ludosława Drelichowskiego zgodnie
z pragmatyczną zasadą sprawdzalności wiedzy w praktyce. Pozwoliło to jubilatowi na trafną ocenę
czynników sprawczych i mechanizmów obserwowanych procesów
oraz transpozycji teraźniejszości
na przyszłość, a także wytyczenie
pożądanych kierunków przemian dla interesariuszy – firm,
organizacji, instytucji, które mogłyby na tej podstawie lepiej
dostosować się do otoczenia.
Szeroki zakres merytoryczny i metodyczny problemów
znajdujących się w polu zainteresowań profesora to dwa
komplementarne nurty działalności o charakterze naukowym i eksperckim. Pierwszy polegał na śledzeniu, diagnozowaniu i generowaniu rozwiązań wychodzących naprzeciw zmieniającym się potrzebom zarządzających wraz
z kształtowaniem się nowych modeli biznesu oraz modeli
innych organizacji i instytucji non-profit determinowanych
nych przez jubilata powstała nowa siedziba wydziału przy
ul. Fordońskiej 430, stanowiąc bazę materialną znakomicie
poprawiającą warunki pracy studentów i pracowników wydziału i stanowiąc szansę rozwoju jednostki.
Profesor Drelichowski jest członkiem Komitetu Naukowego czasopisma Metody Informatyki Stosowanej PAN
w Gdańsku funkcjonującego przy Komisji Ekonomii Rolnictwa PAN. Był wielokrotnie odznaczany m.in. Srebrnym
Krzyżem Zasługi w 1987 r., Złotym Krzyżem Zasługi w 2010
r., Medalem Komisji Edukacji Narodowej w 2011 r., Medalem 60-lecia UTP oraz Medalem za zasługi dla UTP w 2011
r., Medalem uznania za wkład w rozwój Polskiej Statystyki
Publicznej z okazji 95-lecia GUS oraz Międzynarodowego
Roku Statystyki.
Uhonorowaniem jubileuszu Pana Profesora była specjalnie zorganizowana z tej okazji konferencja, która odbyła się
w dniach 8-10 stycznia br. w Bydgoszczy, a w której uczestniczyli przedstawiciele władz Wydziału Zarządzania, Wydziału Inżynierii Mechanicznej oraz Wydziału Rolnictwa
i Biotechnologii UTP, jak również naukowcy reprezentujący środowiska Instytutu Badań Systemowych PAN w Warszawie, Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, Szkoły
Głównej Handlowej, Uniwersytetu Gdańskiego, Uniwersytetu Łódzkiego, Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego
w Bydgoszczy, Uniwersytetu Szczecińskiego, Uniwersytetu Warszawskiego, Wyższej Szkoły im Pawła Włodkowica
w Płocku, Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, Urzędu Statystycznego w Bydgoszczy oraz zaproszeni przedsiębiorcy.
informacje
nowymi wyzwaniami wewnętrznymi i zewnętrznymi. Nurt
ten objął swoim zakresem merytorycznym bardzo wiele sektorów gospodarki, jak agrobiznes, usługi telekomunikacyjne, przemysł maszyn budowlanych, elektromechaniczny,
cementowniczy, elektroniczny, przerobu drewna, produkcji
maszyn krusząco-mielących, narzędziowy, odzieżowy, instalacji przemysłowych, usług komunalnych, służby zdrowia.
Drugi nurt, równoległy do pierwszego, objął projektowanie i wdrażanie adekwatnych rozwiązań IT do rozwiązywania zróżnicowanych problemów zarządzania w wymienionych obszarach i branżach, jak np. systemy zintegrowane
typu Subiekt, Simple, IFS, SAP, Dynamics, narzędzia BI oraz
sztucznej inteligencji, a także narzędzia zarządzania wiedzą klasy text mining, bazujące na oprogramowaniu SAS
Institute.
Wielopłaszczyznowy dorobek badawczy jubilata jest
stale aktualizowany poprzez utrzymywanie ścisłej współpracy z organizacjami gospodarczymi, co stwarza możliwość wniknięcia w istotę procesu zachodzących zmian
i występujących w nich reakcji obronnych oraz adaptacyjnych do otoczenia, co w świetle niepowtarzalnego i bezprecedensowego w skali światowej procesu reformowania
gospodarki opartej na wiedzy w dobie globalizacji, kryzysu
gospodarczego epoki postindustrialnej stanowi kluczowe
zadanie dla specjalistów nauk o zarządzaniu.
Według Petera Druckera najcenniejszym dobrem każdej organizacji są ludzie, których „z ludzi zwykłych trzeba uczynić niezwykłymi”.
Profesor Ludosław Drelichowski realizuje skutecznie to
piękne przesłanie, odnosząc sukcesy w szkoleniu młodej
kadry naukowej. Pod jego kierunkiem obronionych zostało
dziewięć prac doktorskich, w tym trzy po uzyskaniu tytułu
profesora. Prace te były obronione nie tylko na macierzystej uczelni, ale też na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego, na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu
Gdańskiego, na Wydziale Ekonomiki i Organizacji Gospodarki Żywnościowej AR w Szczecinie oraz na Wydziale
Informatyki Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, co także świadczy o umiejętności podejmowania przez profesora twórczej współpracy
z szeroko pojętym środowiskiem naukowym.
Profesor L. Drelichowski jest jednym z założycieli i prezesem zarządu założonego w 2003 r. Polskiego Stowarzyszenia Zarządzania Wiedzą skupiającego zainteresowanych tą
dziedziną pracowników nauki i gospodarki z terenu całego kraju. Pełnił i pełni funkcję prezesa zarządu Polskiego
Stowarzyszenia Zarządzania Wiedzą w kadencjach 20032007, 2007-2011 i 2011-2015.
W roku 2007 jubilat, realizując strategię rozwoju UTP
i zamysł władz rektorskich, podjął się niezwykle trudnego
i ambitnego zadania utworzenia nowego wydziału na kanwie kadr Wydziału Rolnictwa i Biotechnologii, Wydziału
Mechanicznego, Wydziału Budownictwa i Inżynierii Środowiska oraz Instytutu Humanistyczno-Ekonomicznego. Dzięki przedsiębiorczości, uporowi i konsekwencji profesora po
gruntownym kapitalnym remoncie dawnej siedziby technikum odzieżowego ze środków zewnętrznych pozyska-
Małgorzata Zajdel, Waldemar Bojar
25
informacje
Drzwi otwarte
Jak bezpośrednio dotrzeć do kandydatów na studia?
Prezentacja oferty dydaktycznej uniwersytetu
Promocję oferty dydaktycznej na rok akademicki
2015/2016 Dział Dydaktyki i Spraw Studenckich prowadzi już od września 2014 roku, biorąc udział w VII Salonie Maturzystów Perspektywy, który jest największą w
kraju edukacyjną kampanią
informacyjną skierowaną do
uczniów klas maturalnych,
przygotowujących się do egzaminu maturalnego i rekrutacji na studia. Podczas Salonu
eksperci okręgowych komisji
egzaminacyjnej
przekazali
młodzieży informacje między
innymi o zmianach w zasadach egzaminu maturalnego
2015, o procedurach egzaminacyjnych i sposobach unikania najczęściej popełnianych
błędów. Młodzież również
miała możliwość spotkania z doradcami zawodowymi,
pedagogami, psychologami. Dział Dydaktyki i Spraw Studenckich wziął udział w Salonie Maturzystów Perspektywy
2014 w Gdańsku (4-5 września 2014 r.), Toruniu (9 – 10
września 2014 r.) i Poznaniu (15-16 września 2014 r.), na
których stoisko UTP odwiedziła rekordowa liczba młodzieży. Kampania promocyjna Salonu ma na celu dotarcie do
wszystkich zainteresowanych:
maturzystów, ich nauczycieli,
dyrektorów szkół, doradców
zawodowych i rodziców.
Wszystkie działania: informacje w lokalnych ośrodkach
TVP, rozgłośniach radiowych,
portalach internetowych, dodatki prasowe do dzienników
lokalnych, materiały zawierające obszerne dane o Salonie
wysłane do wszystkich szkół
ponadgimnazjalnych, mailingi
z zaproszeniami wysłane do dyrektorów szkół, ogłoszenia
i reklamy w prasie ogólnopolskiej i lokalnej, programy radiowe odpowiednio rozłożone w czasie, zapewniły wysoką
frekwencji na Salonie Maturzystów Perspektywy.
Nasza oferta dydaktyczna została zaprezentowana także podczas Konferencji ,,Krystaltech” (23 września 2014
r.), której organizatorem był Zespół Szkół Mechanicznych
nr 2 w Bydgoszczy, na spotkaniu edukacyjnym Akade-
26
mia Wiedzy w Bydgoszczy (27-28 września 2014 r.) oraz
na IV Targach Edukacyjnych w Inowrocławiu (12 grudnia
2014 r.).
Dział Dydaktyki i Spraw Studenckich był również współorganizatorem spotkania realizowanego w ramach projektu
Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego Kampania promocyjna na rzecz kierunków
matematycznych, przyrodniczych, technicznych. Studenci
i pracownicy naszego uniwersytetu, a także Uniwersytetu
Kazimierza Wielkiego oraz
Uniwersytetu Mikołaja Kopernika przybliżali młodzieży
zagadnienia z zakresu nauk
przyrodniczych, technicznych
i matematycznych. Młodzież
nie tylko wysłuchała prezentacji, ale także uczestniczyła
w pokazach przygotowanych przez uczelnie. Ponadto
uczniowie mogli zapoznać się z zasadami rekrutacji na studia, porozmawiać z naukowcami, studentami i pracownikami. Pozytywne komentarze młodzieży i jej aktywny udział
pozwalają uznać spotkanie za owocne.
Nasz uniwersytet już po raz kolejny gościł młodzież
szkół ponadgimnazjalnych z całego regionu na corocznych
Drzwiach Otwartych UTP, które odbyły 12 lutego 2015 r.
Gospodarzami spotkania byli
prof. dr hab. inż. Janusz Prusiński – prorektor ds. dydaktycznych i studenckich oraz
Piotr Kozieł – przewodniczący
Uczelnianej Rady Samorządu
Studenckiego, którzy przedstawili ofertę dydaktyczną naszego uniwersytetu oraz działalność studencką, nie zabrakło
również konkursów i anegdot.
Goście zgromadzeni w sali mogli podziwiać ekspozycję kwiatową oraz wystawę prac przygotowaną przez studentów kierunku architektura krajobrazu (WRiB). Tradycyjnie już dr inż.
Mścisław Śrutek z Wydziału Telekomunikacji, Informatyki
i Elektrotechniki zaprezentował roboty. Nie zabrakło
również prezentacji Wydziału Inżynierii Mechanicznej
o maszynach roboczych, którą przedstawił dr inż. Jerzy
Kaszkowiak.
Na zakończenie spotkania prof. Janusz Prusiński zaprosił
informacje
młodzież do odwiedzenia stoisk Działu Dydaktyki i Spraw
Studenckich, wydziałów, jednostek i katedr, które jak co
roku były niezwykle kolorowe i atrakcyjne z zapachem
świeżych pączków. Młodzież mogła z bliska uczestniczyć
w wybuchowych eksperymentach chemicznych, w doświadczeniach fizycznych, sprawdzić działanie ciągnika
rolniczego, czy zapoznać się z działaniem drukarki 3D,
a także obserwować działanie robotów oraz systemów wizyjnych, między innymi kamery termowizyjnej. Dla osób
zainteresowanych ekonomią Wydział Zarządzania przygotował kilka łamigłówek matematyczno-ekonomicznych,
a prezentację pięknych budowli, wnętrz i dzieł sztuki przygotowali studenci kierunków architektura i urbanistyka, architektura wnętrz oraz wzornictwo. Z kolei miłośnicy roślin
i zwierząt znaleźli coś dla siebie na stoiskach Wydziału
Rolnictwa i Biotechnologii oraz Wydziału Hodowli i Biologii Zwierząt. Dużym zainteresowaniem młodzieży cieszyły
się prezentacje gatunków i odmian roślin oraz materiału
siewnego, a także żywe psy i koty oraz spreparowane różne zwierzęta. WRiB pod hasłem Nie z każdej mąki będzie
chleb zaprezentował pieczywo pszenne, mieszane i orkiszowe.
Przedstawiciele organizacji studenckich oraz kół naukowych przygotowali dla swoich młodszych kolegów różnego
rodzaju atrakcje. Czynnie w imprezie udział wzięli między
innymi: Uczelniana Rada Samorządu Studenckiego, Akademicki Związek Sportowy, Klub Badań Podwodnych ,,Arius”
oraz koła naukowe poszczególnych wydziałów.
Wszystkim, którzy przyczynili się do sprawnej organizacji
i atrakcyjnego przebiegu Drzwi Otwartych UTP 2015, składam serdeczne podziękowanie za czynny udział w promocji oferty dydaktycznej naszego uniwersytetu.
Drzwi Otwarte były pierwszym tego typu spotkaniem dla
maturzystów w tym roku kalendarzowym. Taki bezpośredni
kontakt z przyszłymi maturzystami, a także kandydatami na
studia II stopnia dzięki intensywnej kampanii informacyjnej
prowadzonej przez Dział Dydaktyki i Spraw Studenckich
nie tylko na terenie województwa kujawsko-pomorskiego
(Brodnica, Bydgoszcz, Grudziądz, Inowrocław, Minikowo,
Nakło, Świecie, Toruń i Włocławek), ale także w województwach wielkopolskim (Poznań) i pomorskim (Chojnice
Gdańsk i Słupsk) pozwala na najbardziej skuteczną prezentację oferty dydaktycznej i uczelni.
Katarzyna Nowakowska
27
informacje
Książki elektroniczne w ofercie
Biblioteki Głównej UTP
W ostatnim latach książki elektroniczne stają się coraz bardziej powszechnym i istotnym źródłem informacji
i wiedzy naukowej. Na rynku wydawniczym zaobserwować
można znaczny wzrost liczby publikacji książkowych w formie elektronicznej. W związku z tym, że wśród użytkowników popularność tego typu źródeł rośnie, BG UTP postanowiła sprostać oczekiwaniom użytkowników i zapewnić
szerszy dostęp do tego rodzaju zasobów. Tym bardziej, że
z wydziałów UTP dochodzą sygnały o zapotrzebowaniu
na literaturę obcojęzyczną, zwłaszcza w języku angielskim. Ma to związek z coraz większym udziałem studentów zagranicznych, którzy przyjeżdżają na studia w ramach
programu Erasmus Plus, uruchomieniem studiów w języku
angielskim na uczelni, i generalnie większym zapotrzebowaniem wśród pracowników i studentów na literaturę anglojęzyczną. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom użytkowników, w grudniu 2014 roku BG UTP zakupiła dostęp
do 37 pozycji anglojęzycznych z kolekcji e-booków EBSCO. Wyboru e-booków dokonali dziekani ds. nauki wydziałów UTP. Mamy świadomość, że liczba tytułów nie
jest wystarczająca, dlatego już teraz zwracamy się z prośbą
o ewentualne sugestie ze strony pracowników i studentów
co do tytułów, które powinny znaleźć się w zasobach BG
UTP.
BG jako biblioteka naukowa, której zadaniem jest wspieranie dydaktyki i badań prowadzonych na uczelni, nie wykona tego zadania bez współpracy z wydziałami UTP. Dlatego prosimy o propozycje i sugestie ze strony pracowników
i studentów uczelni, co do zakupu książek w postaci tradycyjnej i elektronicznej. Szczególnie zależy nam na propozycjach wykładowców zakupu podręczników w większej
liczbie egzemplarzy – tzn. do wypożyczenia. Nam - bibliotekarzom - trudno przewidzieć, które podręczniki są polecane przez wykładowców. Taka informacja jest dla nas bardzo
cenna, ponieważ zależy nam, aby w BG UTP znajdowały
się pozycje poszukiwane i potrzebne studentom. Propozycje tytułów książek proszę przesyłać na adres: rboronska@
utp.edu.pl lub dostarczyć do Działu Gromadzenia i Opracowania Zbiorów Zwartych BG UTP (RCI pokój B3).
Dostęp do anglojęzycznych e-booków z kolekcji EBSCO
możliwy jest ze strony internetowej BG UTP: zakładka EŻródła – źródła licencjonowane – EBSCOhost – Ebscohost
Web – następnie należy zaznaczyć kolekcję eBook Collection (EBSCOhost). Z ebooków korzystać mogą wszyscy studenci i pracownicy z komputerów sieci UTP oraz zdalnie
z każdego miejsca po rejestracji i otrzymaniu loginu i hasła.
Zakupione pozycje będą dostępne na stałe. Istnieje możliwość „korzystania na miejscu”- przeglądania e-booków
lub wypożyczenia tych książek na własny komputer, tablet,
telefon komórkowy na okres jednego tygodnia. O ile prze-
28
glądanie książek możliwe jest natychmiast bez konieczności instalowania dodatkowego oprogramowania, to wypożyczenie jest bardziej skomplikowane. Aby wypożyczyć
eksiążkę po raz pierwszy należy:
1. Założyć konto My EBSCOhost
2. Wybrać książkę i zapisać na własnym urządzeniu mobilnym, klikając: Zapisz do pliku (offline)
3. Do obsługi ebooków wymagany jest odpowiedni czytnik
w zależności od urządzenia i oprogramowania, na którym
chcemy z niego korzystać. W przypadku komputera z systemem Windows jest to Adobe Digital Edition, który można
znaleźć na stronie internetowej producenta (wszystkie niezbędne informacje i linki znajdują się na stronie internetowej podczas pobierania e-booka).
Dostęp do e-booków z kolekcji EBSCO będzie możliwy
także za pośrednictwem katalogu komputerowego BG UTP
za pomocą linku łączącego z platformą EBSCO.
Od dwóch lat w ofercie BG UTP jest także dostęp do
IBUKa (strona internetowa BG UTP - zakładka E-źródła),
który jest czytelnią internetową. Właścicielem IBUK.pl jest
Wydawnictwo Naukowe PWN. Według danych zaczerpniętych ze strony internetowej: http://www.ibuk.pl/onas.html
oferuje dostęp do ok. 70 tys. ebooków i audiobooków własnych i innych wydawnictw naukowych i profesjonalnych.
Użytkownicy Biblioteki Głównej UTP mają dostęp
do ok. 650 najnowszych podręczników akademickich
z wielu dziedzin, książek i czasopism naukowych
w języku polskim. Dostęp jest możliwy, podobnie jak
w przypadku kolekcji EBSCO, dla wszystkich studentów
i pracowników z komputerów sieci UTP ze strony internetowej libra.ibuk.pl. Istnieje możliwość korzystania zdalnie
po zarejestrowaniu i zalogowaniu na indywidualne konto.
Korzystanie z Ibuka wiąże się z ograniczeniami. Przede
wszystkim nie daje możliwości kopiowania i drukowania
tekstu, a jedynie czytania stron, sporządzania własnych
notatek i dodawania komentarzy do przeglądanych treści.
Z bazy można korzystać na PC, tabletach oraz smartfonach.
Zastosowana w Ibuk libra aplikacja do czytania książek
działa w oknie przeglądarki internetowej. W związku z tym
zaleca się używanie aktualnej wersji przeglądarki Google
Chrome lub Safari. Ponadto Ibuk libra wymaga włączonej
obsługi Javascript i Cookies oraz zainstalowanej wtyczki
Adobe Flash Player w wersji 10,0 lub wyżej. W przypadku
platformy mobilnej zalecany jest system operacyjny Android i Ios.
Życzymy przyjemnej lektury! Zachęcamy do skorzystania z zasobów elektronicznych Biblioteki Głównej UTP,
jak również do odwiedzenia czytelni i innych agend naszej
biblioteki.
Renata Borońska
Title
Author
Imprint Publisher Pub Year ISBN
eISBN
Baird, A. N.-Pugh, D. G.
Saunders
2012
9,78144E+12
9,78E+12
Controller Design for Industrial Robots
and Machine Tools
Nagata, Fusaomi.- Watanabe,
Keigo
Elsevier Science
2013
9780857094629
9780857094636
Mechanical Design Engineering Handbook
Childs, Peter R. N.
Butterwort
2014
9780080977591
9780080982830
Bone-implant Interface in Orthopedic
Surgery
Karachalios, Theofilos Tilley,
R. J. D.
Springer
2014
9781447154082
9781447154099
Understanding Solids
Tilley, R. J. D.
John Wiley
2013
9781118423462
9781118423448
Prions and Diseases
Gambetti, Pierluigi.-Zou,
Wen-Quan.
Springer
2013
9781461453048
9781461453055
Architecture’s Pretexts
Kanekar, Aarati
Routledge
2015
9780415898911
9781317610014
MIMO Power Line Communications
Pagani, Pascal-Schneider,
Daniel M.-Berger, Lars Torsten-Schwager, Andreas
CRC Press
2014
9781466557529
9781466557536
Advances in Sensor Networks Research
Matin, Mohammad A.
Science Publishers,
2014
9781629486796
9781629487151
The Urban Section
Mantho, Robert.
Routledge
2015
9780415642583
9781136163029
Building Sensor Networks
Iniewski, Krzysztof-Nikolaidis, I.
CRC Press
2014
9781466562721
9781466562738
Public Space and Relational Perspectives
Knierbein, Sabine-Tornaghi,
Chiara.
Routledge
2015
9780415821575
9781317613015
Broadband Power-line Communications
Systems
Anatory, J.-Theethayi, N.
WIT
2010
9781845644161
9781845644178
Modeling and Control of Precision
Kiong, Tan Kok-Sunan, Huang
CRC Press
2014
9781466556447
9781466556454
Power Line Communications
Ferreira, H. C.
John Wiley
2010
9780470740309
9780470661284
Linear Synchronous Motors
Gieras, Jacek F.-Tomczuk,
CRC Press
2012
9780470740309
9780470661284
Understanding Smart Sensors
Frank, Randy.
House
2013
9781608075072
9781608075089
Electromechanical Motion Systems
Moritz, Frederick G. F.
John Wiley & Sons Inc.
2013
9781119992745
9781118359679
Advances in Small Animal Total Joint
Replacement
Morrell, T. Herbert
Wiley-Blackwell
2012
9780470959619
9781118462713
Power Line Communications in Practice
Carcelle, Xavier.
Artech House
2009
9781596933354
9781596933361
Hymenoptera and Conservation
New, T. R.
Wiley
2012
9780470671801
9781118381311
Canine Sports Medicine and Rehabilitation
Van Dyke, Janet B.-Zink, M.
Christine.
John Wiley & Sons
2013
9780813812168
9781118541463
Agribusiness Supply Chain Management
Chandrasekaran, N.- Raghuram, G.
CRC Press
2014
9781466516748
9781466516755
Toward an Integral Practice of Architecture
Rocha, Richter Dahl.
Birkha? user
2014
9783038215813
9783038210160
Veterinary Clinical Parasitology
Zajac, A.-Conboy, Gary A.American Association of
Veterinary Parasitologists.
Wiley-Blackwell
2012
9780813820538
9781118292037
Handbook of Equine Parasite Control
Reinemeyer, Craig RobertNielsen, Martin K.
Wiley-Blackwell
2012
9780470658710
9781118364161
Stress and Pheromonatherapy in Small
Animal Clinical Behaviour
Mills, D. S.-Zulch, Helen.- Braem, Maya.
Wiley-Blackwell
2013
9780470671184
9781118458815
Design Engineer’s Case Studies and
Examples
Richards, Keith L.
CRC Press
2014
9781466592803
9781466592827
Veterinary Technician’s Manual for Small
Animal Emergency and Critical Care
Norkus, Christopher L.
Wiley-Blackwell
2012
9780813810577
9781118273296
Veterinary Nursing of Exotic Pets
Girling, Simon.
Wiley-Blackwell
2013
9780470659175
9781118506295
Animal Welfare in Veterinary Practice
Yeates, James-Universities
Wiley-Cengage
2013
9781444334876
9781118463710
Python Programming for Teens
Lambert, Kenneth Alfred
Rosen
2015
9781305271951
9781305271968
Getting to Know the Raspberry Pi
Petrikowski, Nicki Peter
Publishing
2015
9781477777091
9781477777107
Learning Python with Raspberry Pi
Bradbury, Alex.-Everard, Ben
Wiley
2014
9781118717059
9781118717028
Raspberry Pi Projects
Robinson, Andrew-McManus,
Sean-Evans, Johnathan-Cook,
Mike
John Wiley & Sons Ltd
2014
9781118555439
9781118555538
Food Safety and Food Security
Voeller, John G.
Wiley
2014
9781118652084
9781118651810
Raspberry Pi Server Essentials
Kula, P.
Publishing
2014
9781783284696
9781783284702
informacje
Sheep and Goat Medicine
Tab. Wykaz książek elektronicznych zakupionych przez BG UTP w 2014 r.
29
prezentujemy wydziały
Wydział Telekomunikacji,
Informatyki i Elektrotechniki
30
Historia wydziału
W 1951 roku na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów powstała w Bydgoszczy Wieczorowa Szkoła Inżynierska. Z uwagi na brak inżynierów elektryków
w rejonie bydgoskim Stowarzyszenie Elektryków Polskich w
1956 roku podjęło starania mające na celu utworzenie, przy
no--zaocznym odbyły się 1 lutego 1962 r. dla 104 pracowników Resortu Łączności, natomiast studia w trybie
dziennym rozpoczęły się w 1964 r. Początkowo Wydział
Telekomunikacji korzystał z bazy kadrowej i laboratoryjnej
Wydziału Mechanicznego. Równolegle przystąpiono rów-
wspomnianej WSI, Wydziału
Elektrycznego. Niestety, mimo
zaangażowania
ówczesnego
rektora WSI – prof. dr. Ernesta
Pischingera - nie doszło do realizacji tych zamierzeń. Postęp
techniczny w telekomunikacji,
a wraz z nim zapotrzebowanie
na wykształconą kadrę inżynierską sprawił, że uruchomienie studiów na poziomie wyższym zaproponowało w 1961
roku Ministerstwo Łączności.
Głównym celem było kształcenie pracowników tego resortu rozsianych po całym kraju.
Z uwagi na specyfikę zajęć laboratoryjnych mgr inż. Tadeusz Wysocki opracował system kształcenia nazwany stacjonarno-zaocznym. 20 kwietnia 1961 roku zawarto porozumienie pomiędzy Ministerstwem Łączności i Ministerstwem
Szkolnictwa Wyższego dotyczące uruchomienia Wydziału Telekomunikacji w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej
w Bydgoszczy, zwanej w porozumieniu Pomorską Szkołą
Inżynierską. Dziekanem nowego wydziału został mgr inż.
Tadeusz Wysocki. Pierwsze zajęcia w systemie stacjonar-
nież do organizowania własnych
laboratoriów wydziału przy ulicy Olszewskiego 20 (obecnie
ul. Kordeckiego) w budynku
A oraz w nowo powstałym budynku B. W początkowym okresie Ministerstwo Łączności intensywnie wspierało tworzenie
wydziału (dostarczało niezbędne
wyposażenie, finansowało roboty
instalacyjne, itp.).
W
roku
1964
decyzją
Rady
Ministrów
Wieczorową Szkołę Inżynierską przemianowano na Wyższą Szkołę Inżynierską, a Wydział Telekomunikacji - na Wydział Telekomunikacji
i Elektrotechniki. Oferta dydaktyczna objęła wówczas studia
dzienne, wieczorowe oraz stacjonarno-zaoczne i zaoczne
na kierunkach telekomunikacja oraz elektrotechnika.
W wyniku połączenia w roku 1974 Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy z filią Akademii Rolniczej
w Poznaniu utworzono nową uczelnię o nazwie Akademia
Techniczno-Rolnicza im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich
w Bydgoszczy.
prezentujemy wydziały
Na początku lat 70. z uwagi na
rozwijający się wydział istotną kwestią stało się powiększenie bazy lokalowej. Z wielu koncepcji wybrano
i zrealizowano tę, która zakładała
budowę kompleksu gmachów na
terenie odległego od centrum Bydgoszczy Fordonu. Rok akademicki
1977/78 zainaugurowany został już
w nowych budynkach.
W roku 2006 prezydent Rzeczypospolitej Lech Kaczyński w Auditorium Novum uroczyście podpisał
ustawę o zmianie nazwy oraz statusu
Akademii Techniczno-Rolniczej na
Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy.
Staraniem dyrekcji Instytutu Telekomunikacji w 2008 roku utworzony został kierunek teleinformatyka,
który jest prowadzony na 3,5-letnich
studiach inżynierskich.
W roku 2012, aby dokładniej odwzorować profil kształcenia, badań i współpracy z otoczeniem gospodarczym,
zmieniona została nazwa i struktura wydziału. Aktualna
nazwa to - Wydział Telekomunikacji, Informatyki i Elektrotechniki, natomiast poszczególne instytuty to: Instytut
Telekomunikacji i Informatyki (w którego skład wchodzi
5 zakładów) oraz Instytut Inżynierii Elektrycznej (składający
się z 3 zakładów). W kolejnym, 2013 roku, otwarto nowy
kierunek: energetyka, natomiast bieżący rok akademicki jest pierwszym
dla kierunku informatyka stosowana.
Rozwój kadry akademickiej
Wydział od początku istnienia
współpracował z wieloma uczelniami w kraju i za granicą. Jednym
z efektów tej współpracy było uzyskiwanie stopni naukowych pracowników naszego wydziału na innych
uczelniach. Po istotnym ożywieniu
działalności naukowej i spełnieniu
wymagań określonych ustawą władze wydziału wystąpiły z wnioskiem
o przyznanie prawa do przeprowadzania przewodów doktorskich
i nadawania stopnia naukowego
doktora w dyscyplinie telekomunikacja. Prawo to zostało przyznane
wydziałowi 21 grudnia 1998 roku.
Od tego czasu przeprowadzono
33 przewody doktorskie, z czego
26 dotyczyło pracowników naszego wydziału. Stopień doktora habilitowanego pracownicy
naszego wydziału uzyskują na innych uczelniach w kraju i za granicą. Do chwili obecnej stopnień ten otrzymało
18 pracowników.
Działalność dydaktyczna
Dydaktyka na Wydziale Telekomunikacji, Informatyki i Elektrotechniki od momentu jego powstania stanowiła
i nadal stanowi priorytet. Istotną rolę odgrywa tu intensyw-
31
prezentujemy wydziały
ny rozwój dziedzin, których dotyczy oferta dydaktyczna.
Obecnie wydział prowadzi kształcenie na studiach zarówno stacjonarnych i niestacjonarnych I stopnia (inżynierskich)
na kierunkach: elektronika i telekomunikacja, elektrotechnika, energetyka, informatyka stosowana oraz teleinformatyka. Oferta studiów II stopnia (magisterskich) to elektronika
i telekomunikacja (w ramach tego kierunku jest do wyboru
6 specjalności) oraz elektrotechnika w trybie stacjonarnym
i niestacjonarnym.
Do chwili obecnej
jednolite stacjonarne
studia magisterskie na
kierunku
elektronika i telekomunikacja
ukończyły 2702 osoby,
inżynierskie stacjonarne - 850. Na kierunku elektrotechnika na
studiach
stacjonarnych magisterskich i
inżynierskich dyplom
uzyskały
odpowiednio - 735 i 644 osoby.
Studia niestacjonarne
to razem ponad 5200
absolwentów. Obecnie na kierunku elektronika i telekomunikacja studiuje kilkunastu studentów z Turcji. Wydział kształci również na
dwóch kierunkach studiów podyplomowych: informatyce
stosowanej oraz zarządzaniu infrastrukturą w przedsiębiorstwie. Przy wydziale działa także Akademia CISCO.
Aktywni studenci podczas studiów mogą brać udział w
pracach kół naukowych: Programistów, Elektroników
„SONDA”, SEP oraz Krótkofalowców SP2PUT. Przez ostatnie 20 lat we współpracy z Fundacją „Rozwój UTP” w Instytucie Telekomunikacji prowadzono kursy szkoleniowe
32
dla pracowników sektora telekomunikacji. Szkolenia te
ukończyło blisko 9120 osób. Nasi studenci są nagradzani
w konkursach na najlepsze prace dyplomowe oraz w konkursach tematycznych, organizowanych przez firmy branżowe.
Działalność naukowa
Aktywność pracowników naszego wydziału na polu
nauki jest znacząca. W ostatnich latach rokrocznie na
wydziale powstaje około 150 artykułów publikowanych
w czasopismach krajowych i zagranicznych,
kilka patentów i wynalazków. Na wydziale prowadzone były projekty
badawcze
finansowane
przez Narodowe Centrum
Nauki, Narodowe Centrum Badań i Rozwoju,
Fundację na rzecz Nauki
Polskiej i inne. Obecnie
w ramach 7. Programu
Ramowego Komisji Europejskiej
prowadzony
jest
międzynarodowy
projekt badawczy CIPRNet dotyczący gotowości
i odporności infrastruktury krytycznej („Critical Infrastructure
Preparedness and Resilience Research Network”). Realizowane są również dwa krajowe projekty badawcze: „Rozwój
sztucznych sieci neuronowych realizowanych w układach
scalonych niskiego poboru mocy, pracujących w trybie
równoległym, do zastosowań w bezprzewodowych sieciach sensorycznych stosowanych w diagnostyce medycznej” finansowany przez FNP oraz „Projekt inteligentnego
systemu sterowania oświetleniem ulicznym” finansowany
przez NCBR. Działalność naukowa pracowników nasze-
prezentujemy wydziały
go wydziału w dużej mierze
związana jest z przemysłem.
W zeszłym roku zrealizowano 16 voucherów badawczych na kwotę ponad miliona złotych. Tematyka badań
prowadzonych w Instytucie
Telekomunikacji i Informatyki
obejmujezagadnieniazwiązane
z cyfrowym przetwarzaniem
i analizą obrazu, sieciami
sensorycznymi, sztuczną inteligencją, techniką światłowodową oraz projektowaniem
i optymalizacją sieci teleinformatycznych.
W Instytucie Inżynierii Elektrycznej prowadzone są
badania dotyczące opracowania podstaw teoretycznych
i procedury analizy możliwości dostosowania istniejących napowietrznych linii elektroenergetycznych 110 kV
do zwiększonych obciążeń prądowych. Powstał również
komputerowy symulator pracy układów elektroenergetycznych niskiego i średniego napięcia, który jest stosowany
do wykonywania analizy możliwości przyłączania nowych
jednostek wytwórczych do istniejącej elektroenergetycznej sieci dystrybucyjnej. Trwają prace nad podstawami
teoretycznymi (z wykorzystaniem profesjonalnego pakietu
PLS-CADD), mającymi umożliwić analizę możliwości jego
stosowania w istniejących liniach przewodów niskozwisowych (wysokotemperaturowych). Kolejne badania dotyczą
stosowania obwodowych
modeli matematycznych
układów
elektroenergetycznych w cyfrowych symulatorach, pracujących
w czasie rzeczywistym,
tranzystorowych falowników napięcia z szeregowymi obwodami rezonansowymi oraz aktywnego
monitorowania procesów
wytwarzania, przesyłania
i użytkowania energii elektrycznej.
W Instytucie Inżynierii
Elektrycznej UTP w roku
2011 wykonano szereg studiów wykonalności zwiększenia obciążalności prądowej linii 110 kV oraz dostosowania
przewodów do pracy w wyższych temperaturach. Odbiorcą
wykonanych prac był jeden z większych operatorów systemu dystrybucyjnego.
Od kilkunastu lat na zlecenie operatorów sieci dystrybucyjnych pracownicy Instytutu Inżynierii Elektrycznej
wykonują ekspertyzy dotyczące możliwości przyłączania
jednostek wytwórczych do Krajowego Systemu Elektroenergetycznego. Liczba wykonanych opracowań tego typu sięgnęła już 500, a odbiorcami byli praktycznie wszyscy operatorzy w Polsce. Analizy dotyczyły sieci dystrybucyjnych
na wszystkich poziomach
napięć.
Na wydziale przez wiele lat
odbywało się Krajowe Sympozjum
Telekomunikacji
– jedna z najważniejszych
branżowych
konferencji,
połączona z największymi
w kraju targami telekomunikacyjnymi. Od kilku lat,
po zmianie formuły, KST
co roku ma miejsce w innym ośrodku naukowym
w Polsce. W zeszłym
roku na wydziale odbyła się 6. międzynarodowa konferencja poświęcona przetwarzaniu obrazów
– International Conference on Image Processing & Communications – IPC organizowana przez Instytut Telekomunikacji i Informatyki. Dopełnieniem działalności
naukowej są wydawane czasopisma międzynarodowe – International Journal Image Processing&Communications oraz
o zasięgu krajowym – Zeszyty Naukowe WTIiE.
Mając na uwadze ponad 50-letnią historię wydziału
i duże zmiany, które dokonują się w szkolnictwie wyższym
w naszym kraju, obecne władze Wydziału Telekomunikacji,
Informatyki i Elektrotechniki opracowały cele w obszarach
strategicznych do realizacji w latach 2012-2020. Należą
do nich: umacnianie pozycji naukowej wydziału, otrzymanie wyższej kategorii wydziału, uzyskanie uprawnień do
nadawania stopni doktora
w dyscyplinie elektrotechnika oraz doktora habilitowanego w dyscyplinie
telekomunikacja, stałe doskonalenie jakości kształcenia na wydziale, wprowadzenie Krajowych Ram
Kwalifikacji i egzekwowanie odpowiedzialności za
mierzalne efekty kształcenia, poszerzenie oferty
kształcenia, nawiązywanie relacji z podmiotami
otoczenia
społecznego
i gospodarczego oraz komercjalizację wiedzy i praktyczne zastosowanie wyników
badań.
Realizacja tych założeń w połączeniu z potencjałem dydaktycznym, naukowym oraz organizacyjnym
pracowników daje nadzieję na to, iż szybkie tempo
rozwoju Wydziału Telekomunikacji, Informatyki i Elektrotechniki zostanie utrzymane.
Arkadiusz Rajs
fot. Marek Chełminiak, Arkadiusz Rajs
33
zatrzymane w kadrze
Dr Wojciech Szymborski jest nauczycielem akademickim
na Wydziale Zarządzania UTP. Fotografuje od ponad trzydziestu lat. Chociaż głównie interesują go ludzie, w jego
portfolio można znaleźć również obrazy przyrody i architektury, będące wynikiem wielu zagranicznych podróży
(www.wojszymb.pl).
34
zatrzymane w kadrze
fot. Wojciech Szymborski
35
piórem recenzenta
Punkt, linia
a płaszczyzna
Sztuka w Wieży Ciśnień
W 1996 roku J. Baudrillard oświadczył „Sztuka nie
umiera dlatego, że już jej
nie ma, ona umiera dlatego, że jest jej za dużo”. Czy
spostrzeżenie filozofa można
by potraktować jako swoistą
przestrogę, która – odlegle –
odnosi się również do procesu naukowo-dydaktycznego?
Nadmiarowość i bezwstydne
rozpasanie, które nietrudno
zaobserwować na polu nauki i sztuki winno każdego
refleksyjnego edukatora (dojrzałego twórcę, naukowca) postawić przed koniecznością zadania pytania o sensowność
i celowość podejmowanych działań. W przeciwnym wypadku wielość „aktów” na polu nauki i sztuki spowoduje
ich anihilację.
Czy wystawa „Punkt, linia a płaszczyzna”, eksponowana
na przełomie października i listopada w bydgoskiej Wieży
Ciśnień, może zostać wpisana w ciąg zadań do wykonania w celu „wykazania się”,
czy może jednak przyświeca jej jakiś inny - uprawomocniający istnienie – cel,
a jeśli tak, to jaki? Wystawę
stanowią prace, w większości studenckie, powstałe w
dwóch pracowniach: I Pracowni Rysunku prof. Joanny
Imielskiej na Wydziale Edukacji Artystycznej Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu oraz Pracowni Rysunku
i Malarstwa prof. Aleksandry
Simińskiej z Wydziału BAiIŚ
Uniwersytetu Technologiczno – Przyrodniczego w Bydgoszczy. Wśród wystawiających
są również osoby prowadzące pracownie oraz absolwenci.
Tytuł wystawy „Punkt, linia a płaszczyzna” zaczerpnięty
został z książki Wassilego Kandinskyego, co może, choć
36
niekoniecznie musi, stawiać
odbiorcę w określonej pozycji wobec prac i ich wzajemnych relacji. Oglądając
ekspozycję, odnieść można
wrażenie, że tytuł był raczej
rodzajem odległej inspiracji, tudzież pretekstem do
wykreowania sytuacji, nie
zaś historycznym odwołaniem budującym kontekst.
Prace cechuje różnorodność
zarówno pod względem tematycznym, formalnym, jak
i doboru środków. Natrafić można na malarstwo, rysunek,
fotografię, film animowany, „wytwory” będące odzwierciedleniem rzeczywistości lub też odchodzące od niej i przesuwające się w stronę świata abstrakcji geometrycznej. Widz
w pierwszym momencie może mieć problem ze znalezieniem wspólnego mianownika dla migotliwej mozaiki rozmieszczonej na tle szarych ścian Wieży oraz w szklanych
gablotach ustawionych promieniście w środku sali. Czy jednak pomysłodawcom chodziło o zmotywowanie widza do poszukiwania klucza
interpretacyjnego? W folderze towarzyszącym wystawie
można przeczytać „ Punkt,
linia, płaszczyzna – (…) terminy wywodzące się z precyzyjnego świata geometrii,
w odniesieniu do rysunku,
zdają się nie podlegać żadnym ograniczeniom poza
inwencją autora. Z punktu,
linii i płaszczyzny można
wygenerować całe spektrum
rysunkowego
uniwersum;
począwszy od abstrakcyjnych kompozycji, skończywszy na
kojarzonych w pamięci pejzażach” (…) . Ta krótka refleksja
wyraźnie podkreśla uniwersalność tytułu, traktując go jako
metaforę każdego działania rysunkowego. Świat geometrii
media pozarysunkowe podporządkowane są tu nadal
zagadnieniu „punktu, linii
i płaszczyzny”, stanowiąc
w jakimś sensie rysunek,
jednak wykonany przy
pomocy
nietradycyjnych
narzędzi. Biorąc pod uwagę zaznaczone powyżej
różnice, czy można by zaryzykować
stwierdzenie,
że pracownie prezentują
różne sposoby myślenia
o rysunku? Prawdopodobnie rozstrzygnięcie tej kwestii nie jest proste, a nawet
potrzebne. Duża różnorodność prac powoduje, że każdy może tu znaleźć coś dla siebie. Wracając do pytania
o sensowność organizowania wystaw w ramach działalności edukacyjnej, można stwierdzić, że wystawa „Punkt, linia
a płaszczyzna” nie jest wystawą nowatorską, ani chyba tak
Niewątpliwie konfrontacja postaw jest ciekawa, szczególnie dla uczestników, którzy zyskują możliwość przyjrzenia się temu, co powstaje poza ich macierzystą uczelnią.
Oglądając wystawę, trudno powiedzieć, która propozycja,
poznańska czy bydgoska, jest lepsza czy ciekawsza. Prace
studentów z Bydgoszczy
ograniczają się do rysunku
i malarstwa, można w nich
rozpoznać wyraźne nawiązania do rzeczywistości,
np. układów budowanych
w pracowni, architektury.
Prace studentów z Poznania otwierają się na inne
obszary wypowiedzi plastycznej; oprócz rysunku
przyszli adepci sztuki korzystają z fotografii, filmu
animowanego.
Niemniej
naprawdę problemową, gdyż problem jest tak szeroki, że
jego granice pozostają rozmyte. Niewątpliwie jest jednak
wystawą zrobioną bez przymusu, z autentycznej potrzeby
zobaczenia tego, co robią inni oraz pokazania własnych dokonań. O sensowności wystawiania nie może jednak przesądzać tylko wewnętrzna
potrzeba twórcy. Tu z pomocą przychodzi publiczność, która w Wieży dopisała w wyjątkowy sposób. Nie
ma chyba nic smutniejszego dla wystawiających niż
pusta przestrzeń podczas
wernisażu, zatem studenci,
absolwenci pracowni poznańskiej i bydgoskiej mieli
powód do radości.
Sonia Rammer
fot. Agnieszka Mierzwa
piórem recenzenta
staje się punktem wyjścia
indywidualnych rozważań
o formie. I, jak się okazuje,
to właśnie sposób posługiwania się formą, dobieranie odpowiedniej formy do
treści, czyli można powiedzieć rysunkowo/malarskie
ABC jest kwintesencją wystawy. „Obraz zanim stanie
się koniem bitewnym, nagą
kobietą lub jakąkolwiek
inną anegdotą, jest przede
wszystkim
powierzchnią
płaską pokrytą farbami w określonym porządku”.
Wstawa w Wieży skomponowana została z realizacji powstałych w dwóch pracowniach przynależących do
dwóch różnych ośrodków akademickich. Czy można by ją
zatem traktować jako próbę porównania wyniku zabiegów
edukacyjnych przeprowadzanych na różnych uczelniach?
37
prezentacje
Mrowisko z widokiem
na przystanek autobusowy
Współczesny rozwój cywilizacyjny jest nieodłącznie
związany z budową infrastruktury drogowej. Inwestycje te
wiążą się z pewną ingerencją w przyrodę. Dlatego w trakcie
projektowania nowych dróg lub rozbudowy istniejących już
ciągów komunikacyjnych inwestor powinien podjąć działania kompensacyjne polegające na odtworzeniu w innym
miejscu zniszczonych siedlisk. Przed przystąpieniem do realizacji projektu drogowego
wymagane jest uzyskanie
pozwoleń
administracyjnych na realizację przedsięwzięć mogących negatywnie
oddziaływać na środowisko.
Jedną z największych inwestycji na terenie Bydgoszczy
jest realizacja budowy linii
tramwajowej do dzielnicy Fordon z przebudową
Transport mrowiska na nowe miejsce
układu drogowego, której
zakończenie zaplanowano
na 31 grudnia 2015 r. Inwestorem jest spółka komunalna
Tramwaj Fordon Sp. z o.o. utworzona przez władze miasta.
Wartość projektu brutto oceniono na 437 308 983,67 zł,
a uzyskane dofinansowanie w ramach środków europejskich
wynosi 209 768 552,18 zł. Wykonawcą projektu jest konsorcjum firm, w którego skład wchodzą: Gotowski Budownictwo Komunikacyjne i Przemysłowe (lider konsorcjum)
oraz Przedsiębiorstwo Robót Mostowych „Mosty Łódź” SA,
Feroco SA z Poznania, Przedsiębiorstwo Inżynieryjnych Robót Kolejowych „TOR-Krak” z Krakowa, Przedsiębiorstwo
Budowy Dróg i Mostów Kobylarnia oraz czeska spółka Metrostav. Firmy te wyceniły wykonanie robót drogowych na
kwotę 290 mln zł.
Na trasie wymieninej budowy, w lesie u zbiegu ulic Akademickiej i Korfantego, mrówki rudnice (Formica rufa L.) od
dawna zasiedlały dwa mrowiska. Objęte są one częściową
ochroną gatunkową na podstawie rozporządzenia Ministra
Środowiska z dnia 12.10.2011 r. (Dz. U. Nr 237, poz. 1419).
Aby budowa mogła być kontynuowana, inwestor Tramwaj
Fordon Sp. o.o uzyskał od Regionalnego Dyrektora Ochrony
Środowiska w Bydgoszczy zezwolenie na zniszczenie mrowisk i przemieszczenie ich w inne miejsce oraz szczegółowe wytyczne dotyczące np. terminu (od 15 marca do 15
czerwca), temperatury (w ciągu dnia nie niższej niż 10oC)
i innych czynności, które należy wykonać. Ostatecznie
przebieg trasy został nieznacznie zmodyfikowany, dzięki
temu jedno mrowisko pozostało na swoim miejscu. Natomiast drugie, zlokalizowane na skarpie, zostało przeniesione na drugą stronę nowo wybudowanej jezdni, w okolice
38
przystanku autobusowego Korfrantego/Preisa. Wcześniej
wybrano odpowiednie miejsce w istniejącym drzewostanie,
w strefie umiarkowanie nasłonecznionej, na terenie działki należącej do miasta. W nowej lokalizacji przygotowano
miejsce na mrowisko wokół częściowo rozłożonego pnia.
Usunięto wokół niego ściółkę do poziomu gleby mineralnej
w promieniu około 30 cm i ułożono drobno pocięte gałązki
sosnowe. 5 czerwca 2014
r. o godz. 6:00 dokonano
przeniesienia
mrowiska
w nowe miejsce. Translokację mrówek Formica rufa
przeprowadzono w obecności entomologa z Katedry
Entomologii i Fitopatologii
Molekularnej Uniwersytetu
Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy, zgodnie z zaleceniami Regionalnego Dyrektora Ochrony
Środowiska. Do przeniesienia mrowiska użyto koparki. Akcja została przeprowadzona sprawnie i szybko. Z uwagi na
fakt, że mrowisko usytuowane było na skarpie i dotykało
pionowej płyty betonowej udało się praktycznie bez strat
przenieść je z mało aktywnymi o tej porze dnia mrówkami.
W nowym stanowisku konstrukcja mrowiska została zburzona. Na powierzchni pojawiły się pokłady z jajami, larwami i poczwarkami. Robotnice od razu przystąpiły do
pracy i zaczęły przenosić je w miarę bezpieczne miejsce.
Aby ochronić mrówki przed drapieżcami i niekorzystnymi
warunkami klimatycznymi, przykryto kopiec gałęziami sosnowymi i ogrodzono drewnianymi belkami. Pracownicy
firmy zostali zobowiązani do usunięcia gałęzi - nie wcześniej niż po 24 godzinach od zakończenia przemieszczania
i nie później niż po 72 godzinach.
Lustrując mrowisko w następnych tygodniach, stwierdzono,
że tętni w nim życie, a owady perfekcyjnie odbudowały
swoje gniazdo.
Mrówki, choć z wyglądu niepozorne, stanowią jedną
z ważniejszych grup owadów większości środowisk lądowych. Są to błonkówki społeczne o wyraźnej strukturze
hierarchicznej i ściśle przydzielonych obowiązkach. Posiadają krępą budowę ciała. Ich głowa, tułów i stylik mają
czerwonobrunatne zabarwienie, a odwłok czarnobrunatne. Mrowiska budują głównie na skrajach lasów iglastych
i na słonecznych polanach, a ich gniazda ziemne przykryte są kopcami z igliwia i drobnych gałązek. Znajdują się
w nich komory i skomplikowany system korytarzy. Mrowiska są w pełni klimatyzowane dzięki odpowiedniemu ukła-
prezentacje
go zachowanie mrówek, za pomocą którego można rozdowi przestrzennemu i rozkładowi wewnętrznych kanałów
wiązywać problemy z wyznaczaniem najkrótszej drogi.
doprowadzających powietrze. Różnica temperatur na zeAlgorytmy mrówkowe jako owoce interdyscyplinarnej
wnątrz i wewnątrz mrowiska może wynosić nawet 20oC.
dziedziny zwanej sztucznym życiem wykorzystywane są
Osiągnięte to zostaje poprzez wykorzystanie jako budulca
do wyznaczania optymalnych tras pojazdów związanych
materiału roślinnego, który rozkładając się, uwalnia ciepło,
z transportem. Mrówczą mądrość wykorzystano także
nachylenie pod odpowiednim kątem ścian kopca w stosunw telekomunikacji do przesyłu informacji. Naukowcy zaku do padających promieni słonecznych, wreszcie przez
trudnieni w firmie Hewlett-Packard w Wielkiej Brytanii nasystem korytarzy pełniących funkcję wentylacyjną. Mrówpisali oprogramowanie inspirowane zachowaniem mrówek,
ki często samodzielnie otwierają bądź też zasypują wyloktóre miało usprawnić procesy rozwiązywania połączeń
ty kanałów wentylacyjnych, w zależności od warunków
telefonicznych. Opracowany algorytm potrafi wyznaczyć
panujących na zewnątrz gniazda. W razie zagrożenia lub
optymalne połączenia między centralami oraz dzięki feuszkodzenia kopca mrówki rudnice bronią swojego miejsca
romonowej informacji unikać łączenia za pośrednictwem
zamieszkania, strzykając jadem (kwasem mrówkowym) namocno obciążonych sieci telefonicznych. Dorigo, wykowet na odległość 60 cm lub gryząc napastników i polewając
rzystując inteligencję mrówek, opracował również algorytm
jadem ich rany. Od niepamiętnych czasów ptaki, np. wrony
o nazwie AntNet polepszający działanie internetu poprzez
pozbywają się pasożytów upierzenia, wizytując mrowiska
usprawnienie działania rui prowokując tysiące mróterów. Wyszedł z założewek do opryskania ich piór
nia, że jeżeli każdy pakiet
kwasem, zabijają w ten spoinformacji potraktujemy jak
sób uciążliwe stawonogi
wirtualną mrówkę, to po(wszoły i roztocze).
zwoli odnaleźć najkrótszą
Mrówki tworzą duże spodrogę do wybranego celu.
łeczeństwa, w których życie
Algorytmy mrówkowe są
jednostki jest całkowicie
dowodem na to, że okrepodporządkowane intereślając kilka prostych reguł,
som całej kolonii i każdy
można tworzyć bardzo
osobnik wykonuje ściśle
Mrowisko w nowym miejscu z widokiem na przystanek autobusowy
skomplikowane
struktury
określone funkcje. Rządy
i wzory. Obecnie coraz więkrólowej w rodzinie mrówek
cej badaczy z różnych dziedzin interesuje się zachowaniem
polegają na wydzielaniu specjalnego feromonu wyzwalająmrówek i wskazuje na możliwości wykorzystania ich intelicego u robotnic określone zachowania. Kiedy królowa się
gencji, np. w programowaniu robotów. Badania nad mrówstarzeje, a koncentracja feromonu zmniejsza się, robotnice
kami kopiącymi tunele mogą być inspiracją dla konstruktootrzymują sygnał, że nadszedł czas na jej zmianę. W społerów robotów poszukiwawczych i ratunkowych.
czeństwie mrówek nie ma miejsca dla króla. Samiec spełnia
Mrówki były również obiektem zainteresowania Arytylko jedną biologiczną powinność. Mrówki odznaczają się
stotelesa, Wheelera, a także Reaumura, którego dzieło pt.
dużą plastycznością ekologiczną i odpornością na różnego
„Historia mrówek’’ stało się podstawą współczesnej myrtypu zmiany w środowisku. Ich znaczenie wpływa istotnie
mekologii (nauki o mrówkach). W starożytności przymioty
na środowisko przyrodnicze, m.in. oddziałują na inne grumrówek sławione były przez króla Salomona „Idź do mrówpy bezkręgowców i roślin, stanowią znaczące źródło pokarki o leniwcze, a przypatruj się drogom jej i ucz się mądrości!
mu dla innych zwierząt, wpływają na właściwości fizyczne
Ona nie mając wodza ani nauczyciela, ani przełożonego,
i chemiczne gleb.
gotuje w lecie pokarm dla siebie i gromadzi zapasy we żni Najliczniejszą grupę w społeczeństwie mrówek stanowią
wa, co by jadła”. W czasach tych wierzono także, że zostarobotnice, czyli niepłodne samice, które wykonują wszelkie
ła ona obdarzona przez boga tak doskonałym instynktem,
prace, jak np. zbieranie i dostarczanie pokarmu do mrowiktóry można porównać z ludzkim rozumem. W niektórych
ska, opieka nad potomstwem, budowa i prace porządkowe
rejonach Grecji uważano mrówki za święte stworzenia. Pooraz obrona gniazda przed intruzami. Wewnątrz kopca
dziwiano ich system pracy, przezorność, wzajemne udziepanuje wzorowy porządek. Robotnice usuwają z gniazda
lanie sobie pomocy oraz wierzono, iż mrówki mają zdolwszelkie nieczystości. Ma to zapobiec występowaniu choności prorocze i potrafią przewidzieć pogodę. W czasach
rób wywołanych przez bakterie i grzyby. Robotnice podstarożytnych podobizna mrówki umieszczona została na
czas spacerów od mrowiska do źródła pokarmu i na odwrót
rewersie srebrnej monety celtyckiej, symbolizując pilność
pozostawiają na ziemi substancje zapachowe - feromony.
i bogactwo.
Znaczą w ten sposób szlak komunikacyjny. Mrówki, poPrzykłady zaczerpnięte z natury stanowią niewyczerpane
dążając śladem swoich poprzedniczek, wybierają ścieżkę
źródło inspiracji dla naukowców, inżynierów, zwłaszcza
o większej koncentracji feromonu, czyli najkrótszą drogę do
informatyków, między innymi dlatego powinniśmy dbać
pokarmu.
o mrowiska i ich mieszkańców.
Na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieTekst i fot. Danuta Wrzesińska
ku zjawisko to zainspirowało informatyka Marco Dorigo
do stworzenia pierwszego modelu algorytmu imitujące-
39
prezentacje
Enterprise Resources
Planning - dla menadżera
40
Praca menadżera to nie tylko sprawne zarządzanie zasobem ludzkim i poszukiwanie w nim potencjału. To nie tylko
umiejętność motywacji. Choć zdawałoby się, że jeżeli nasz
pracownik wyraża chęć do pracy, to osiągnęliśmy już zamierzony cel. Patrząc w przyszłość, musimy zacząć myśleć,
co zrobić więcej, by efektywnie wykorzystać możliwości
nowoczesnego zarządzania.
wprowadzenia ich do sieci. Pod pojęciem zasobu przedsiębiorstwa kryje się wszystko to, czym firma dysponuje,
i tak jest to zarówno kapitał rzeczowy i finansowy, jak
i oczywiście kapitał ludzki. Przemysław Lech, profesor Uniwersytetu Gdańskiego, a także wieloletni praktyk zajmujący
się zintegrowanymi systemami informatycznymi charakteryzuje ERP jako: „Systemy pozwalające na dokładne plano-
W latach 60. ubiegłego wieku narodziła się koncepcja wspomagania zarządzania zintegrowanymi systemami informatycznymi. Powstanie takich systemów było
odpowiedzią na rozwój automatyzacji oraz postępów
w technice komputerowej. Poszukiwany był sposób
na optymalizuję posiadanych materiałów i półfabrykatów. Tak właśnie zrodziły się systemy Material Resources
Planning (planowanie zapotrzebowania materiałowego – pierwszy przodek ERP). Z biegiem czasu systemy te
były rozwijane przez MRP II, ERP aż do ERP II – Enterprise Resources Planning (ERP), czyli systemy wspomagające
planowanie zasobów przedsiębiorstwa z uwzględnieniem
wanie i analizę procesów zachodzących wewnątrz przedsiębiorstwa. Dzięki możliwości „umieszczenia” systemu
zintegrowanego przedsiębiorstwa w sieci www następuje
integracja pomiędzy systemami poszczególnych przedsiębiorstw (tzw. rozwiązania B2B – business to business) oraz
włączenie do systemu informatycznego klientów przedsiębiorstwa korzystających z udostępnionych zasobów
systemu poprzez przeglądarkę www (tzw. rozwiązania
B2C – business to customer). Systemy te zawierają zintegrowane i współpracujące ze sobą moduły, tj. magazynowanie,
zarządzanie zapasami, planowanie produkcji, sprzedaż,
zaopatrzenie, księgowość, finanse i zarządzanie zasobami
potrzeby, na potrzeby menadżerów. Są odpowiedzią na dynamiczne zmiany zachodzące w firmach. Ich funkcjonalności są projektowane „pod nas”, według naszych wymagań
i potrzeb. Często zmiany w postaci ERP traktowane są jak
wróg, coś tak skomplikowanego, że nawet sabotowanego
przez pracowników. Przecież jest to system zaprojektowany z myślą o dostosowaniu się do firmy, a nie program,
do którego to firma musi się dostosować. Trzeba przyznać
otwarcie, że boimy się zmian, tym bardziej takich, które wymagają choć trochę naszego zaangażowania, a systemy ERP
rzeczywiście wymagają go wiele. Prawidłowo wdrożony
system może zwiększyć o kilkadziesiąt procent wydajność
i efektywność pracy, może usprawnić kontrolę produkcji
czy obsługę klienta. Ponadto zwiększa konkurencyjność
i wartość firmy.
Zadajmy sobie podstawowe pytanie: Czy istnieje teraz
przedsiębiorstwo prosperujące bez jakichkolwiek systemów
wspomagających jego działanie? Oczywistym jest, że nie.
Nie ma wątpliwości, że w przyszłości my – menadżerowie,
ale i nie tylko, będziemy zmuszeni coraz bardziej polegać
na rozwiązaniach informatycznych, będziemy od nich po
prostu zależni. Może więc warto już teraz zacząć się z nimi
zaprzyjaźniać?
Marlena Cichocka
studentka Wydziału Zarządzania UTP
prezentacje
ludzkimi. Zdawać by się mogło, iż jeśli coś jest „informatyczne”, to my menadżerowie, czy też przyszli menadżerowie, zostawmy to informatykom, skoro mamy zajmować
się zarządzaniem. Właśnie z takich przyczyn często próba
wdrożenia ERP do przedsiębiorstwa kończy się niechcianą
klęską. Bowiem to na podstawie wiedzy kompetentnych
pracowników, a nie konsultantów firmy wdrożeniowej, powstaje projekt (tzw. mapa) systemów gospodarczych, które
mają miejsce w przedsiębiorstwie. To na podstawie tych
procesów zostaje później parametryzowany system ERP.
Musimy zdać sobie sprawę, że praca menadżera to
specyfika wymagające szeroko pojętej interdyscyplinarnej
wiedzy, czyli takiej, która korzysta i skupia w sobie wielu nauk czy dyscyplin. Jeżeli chcemy zostać rzeczywiście dobrymi szefami, pojęcie ERP musi być nam bliskie.
Nie trzeba zagłębiać się w całą specyfikację działania
systemu, to rzeczywiście zostawmy konsultantom wspomagającym wdrożenie. My jako menadżerowie musimy
zdawać sobie sprawę z naprawdę ważnych funkcjonalności, jakie posiadają systemy ERP. Ważne jest, aby chociaż
zagłębić się w literaturę odnoszącą się do systemów planowania zasobów przedsiębiorstwa. Teraz niemal każde
przedsiębiorstwo korzysta z jakiejkolwiek formy systemów
informatycznych. Systemy ERP wspomagają zarządzanie
procesami zachodzącymi w firmach różnej wielkości, działających w różnych branżach i otoczeniu biznesowym,
w tym firm handlowych, produkcyjnych, logistycznych,
a nawet biur rachunkowych. Korzystają z nich nie tylko
wielkie korporacje, ale również i małe przedsiębiorstwa
w celu usprawnienia przepływu informacji i zwiększenia
wydajności produkcji.
Jeżeli będziemy mieli okazję wdrażania takiego systemu,
czy to do swojej firmy, czy firmy, w której znajdziemy zatrudnienie, należy pamiętać, że aby taki system sprawnie
działał – najpierw musimy zrozumieć całą filozofię działania naszej firmy, jej cele nie tylko krótkotrwałe, ale i te
sięgające w dalszą przyszłość, rozważyć możliwości, jakie
możemy osiągnąć. Taki system jest bowiem jak lustrzane
odbicie przedsiębiorstwa, tyle że nie w lustrze, a w ekranie
monitora. Ponadto implementacja wymaga przejścia przedsiębiorstwa z postrzegania funkcjonalnego na procesowe.
Organizacja nie jest już postrzegana przez piony czy funkcje, jakie zawiera (jak np. finanse, produkcja, marketing),
ale przez kluczowe procesy, które w niej zachodzą (np. proces przyjmowania zamówień czy proces produkcji). Jest to
jeden z najważniejszych i najbardziej trudnych do przejścia
skutków implementacji ERP. Menadżerowie muszą zrozumieć logikę procesów gospodarczych mających miejsce
w ich firmie, gdyż jest to fundament działania systemu.
Nawet jeżeli firma posiada już system ERP i nie jest wymagana praca przy jego wdrażaniu, należy pamiętać, że taki
system się rozwija, a my jako jego użytkownicy możemy
stawiać mu nowe wymagania, ulepszać go czy rozwijać.
Są to funkcjonalności, które zmieniają się bardzo dynamicznie, wprowadzane są nowe moduły, jak Business Inteligence, który wspomaga już nie tylko samo planowanie, ale
efektywne zarządzanie.
Systemy ERP w rzeczywistości są odpowiedzią na nasze
41
prezentacje
Wody butelkowane
– co tak naprawdę pijemy?
Powszechnie wiadomo, że woda gasi pragnienie, nawadnia organizm, bierze udział w wielu procesach biologicznych zachodzących w organizmie, ale również dostarcza
nam składników mineralnych niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania. Na rynku dostępnych jest wiele rodzajów wód butelkowanych, przez co konsumenci mogą mieć
problem z wybraniem tej właściwej, która zaspokoi ich indywidualne potrzeby. Na co więc należy zwrócić uwagę?
Przede wszystkim powinniśmy przyjrzeć się ogólnej zawartości składników mineralnych w wodzie. Najlepiej spożywać
wody wysoko zmineralizowane (ogólna zawartość składników mineralnych >1500 mg/l) oraz średnio zmineralizowane (500-1500 mg/l), ponieważ w dużym stopniu zaspokajają dzienne zapotrzebowanie na poszczególne składniki
mineralne. Wody bardzo nisko
zmineralizowane (<50 mg/l)
oraz nisko zmineralizowane
(50-500 mg/l) nie są polecane
do regularnego spożycia, ponieważ rozrzedzają elektrolity
znajdujące się w naszym organizmie i mogą naruszyć jego
równowagę wodno-elektrolitową. Nadają się jedynie do sporządzania potraw oraz innych
napojów (są dobrą alternatywą dla wód wodociągowych),
a także w niewielkich ilościach do gaszenia pragnienia.
Dodatkowo warto zwrócić
uwagę na zawartość poszczególnych składników mineralnych w wodzie.
Wody mineralne mogą
zawierać nawet 70 różnego
Chromatograf jonowy
rodzaju składników, jednak
praktyczne znaczenie ma
właściwie tylko 10 z nich: magnez (Mg2+), wapń (Ca2+),
sód (Na+), chlorki (Cl-), wodorowęglany (HCO-), siarczany
(SO42-), jod (J-), fluor (F-), żelazo (Fe2+) i dwutlenek węgla (CO2). Ogólnie rzecz biorąc, każdy powinien pić wodę
twardą, czyli z dużą zawartością magnezu (minimalna zawartość tego składnika w wodzie, która ma znaczenie fizjologiczne to 50 mg/l) i wapnia (minimum 150 mg/l), ponieważ zmniejsza ona możliwość wystąpienia ataków serca,
a deficyt tych dwóch pierwiastków w organizmie może być
przyczyną wielu innych chorób.
42
W czasie upałów powinno się spożywać wody z dużą
zawartością Na+ i Cl- ze względu na utratę soli wraz
z potem. Dotyczy to również osób aktywnych fizycznie.
W takim wypadku zawartość tych jonów w wodzie powinna wynosić nawet 1500 mg/l.
Pozytywne znaczenie fizjologiczne mają również wodorowęglany, ale dopiero w ilości powyżej 600mg/l, alkalizując kwasy żołądkowe. Spożywanie takich wód jest
więc wskazane dla osób z nadkwasotą (w ilości nawet do
2000 mg/l), natomiast powinno się ich unikać przy niedokwasocie. Działanie SO42-jest zauważalne od poziomu 250mg/l – pozytywnie wpływają na pracę wątroby
i trzustki oraz w początkowych stanach cukrzycowych.
Jod powinny spożywać szczególnie kobiety w ciąży oraz
karmiące, ponieważ warunkuje
on poprawny rozwój płodu oraz
dziecka. Aby miał znaczenie
fizjologiczne, jego zawartość
w wodzie powinna wynosić minimum 0,2 mg/l.
Fluor ma znaczenie w mineralizacji zębów i kości i jego
działanie jest zauważalne, jeżeli
osiąga poziom w wodzie w ilości 1 mg/l.
Żelazo jest cennym składnikiem wody, jeżeli występuje
w postaci dwuwartościowej. Ma
pozytywne oddziaływanie na
organizm człowieka, jeżeli osiąga poziom 1 mg/l.
Dwutlenek węgla nie jest wskazany dla osób ze schorzeniami
żołądka i strun głosowych, ale
generalnie jego obecność jest
pożądana, ponieważ działa
on bakteriostatycznie i dzięki
temu woda jest zdrowsza. Inne składniki, takie jak: potas,
lit, bar, stront, mangan, brom, cynk, miedź, itp. występują
w wodach butelkowanych w tak małych ilościach, że nie
mają praktycznie większego znaczenia.
Do oznaczania nieorganicznych anionów i kationów w
wodach od wielu lat stosowane były z powodzeniem klasyczne metody miareczkowe i kolorymetryczne, jednak
w ostatnich latach coraz powszechniej do oznaczania różnych substancji o charakterze jonowym wykorzystuje się
chromatografię jonową. Zaletami tej metody są: możliwość
prezentacje
równoczesnego oznaczania kilku jonów w trakcie jednego przebiegu chromatograficznego,
krótki czas przeprowadzanych analiz, niewielka
objętość próbki potrzebna do badania, selektywność rozdzielania, niskie granice wykrywalności
i oznaczalności.
Do badań nad zawartością jonów w wodach
butelkowanych wykorzystano chromatograf jonowy (881 Compact IC Pro Metrohm, Szwajcaria). wyposażony w detektor konduktometryczny
oraz automatyczny podajnik próbek (858 Professional Sample Processor, Metrohm, Szwajcaria)
Kationy rodzielano na kolumnie analitycznej
Metrosep C 4-150/4,0, zaś aniony na kolumnie Metrosep A Supp 7-250/4.0 firmyMethrom
(Szwajcaria). Badaniami objęto wody butelkowane dostępne w marketach, zarówno w Polsce,
jak i z pochodzące z zagranicy, zakupione w ramach prywatnego importu. Na uwagę zasługuję
fakt, że przebadano również importowane wody
zakupione w polskich marketach.
Do oceny statystycznej uzyskanych wyników
w badaniach własnych zastosowano analizę podobieństwa uwzględniającą odległość euklidesową wraz z metodą aglomeracji Warda tworzenia
skupień. Przeprowadzona analiza podobieństw
umożliwiła wyodrębnienie 5 różnych rodzajów
wód butelkowanych ze względu skład jonowy.
Generalnie w przebadanych próbkach wód
nie stwierdzono przekroczenia wartości stężeń
jonów regulowanych krajowym ustawodawstwem w sprawie jakości wód pitnych, jakkolRysunek 1. Dendrogram podobieństwa poszczególnych gatunków wód butelkowanych
wiek wartości stężeń jonów deklarowane przez
(n/g – niegazowane, l/g – lekko gazowane, s/g – średnio gazowane, w/g – wysoko gazowane) wraz z podziałem na 5 grup podobieństwa – od najbardziej do najmniej zmineproducentów na ogół znacznie odbiegają od
ralizowanych (Boszke L & Śliwińska J. Badania nad zawartością wybranych składników
wartości uzyskanych w badaniach własnych.
jonowych w pitnych wodach butelkowanych dostępnych w handlu na terenie miasta
Bydgoszcz. [w:] Chroamtografia Jonowa. Michalski R. (red.). Instytut Podstaw Inżynierii
Niestety bardzo często producenci nie dość,
Środowiska PAN, Zabrze, 215-227, 2013)
że podają bardzo wybiórcze informacje, to
jeszcze często odbiegające od rzeczywistości.
W Polsce obecnie nie ma konkretnych przepisów, które nakładałyby na producenta taki obowiązek,
przez co zbyt rzadko wykonywane są analizy aktualizujące
skład wody. Najbardziej prawdopodobna jest jednak chęć
przedstawienia danego produktu w jak najlepszym świetle,
podając najbardziej korzystne wyniki analiz, wykorzystując
przepis, który mówi, że dopuszczalne odchylenia zawartości charakterystycznych składników mogą wynosić ±20%
(Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 31 marca 2011
r. w sprawie naturalnych wód mineralnych, naturalnych
wód źródlanych i wód stołowych (Dz. U. Nr 136, poz. 914,
Nr 182, poz. 1228 i Nr 230, poz. 1511).
Tak więc przy wyborze wody butelkowanej należy się kierować przede wszystkim potrzebami naszego organizmu
i najlepiej wybierać wodę, która najbardziej odpowiada
nam smakowo, aby jej picie służyło nie tylko naszemu zdrowiu, ale też było po prostu przyjemnością.
Joanna Paczkowska, Leonard Boszke
43
prezentacje
Mierzenie się
z salonem
studencki głos w sprawie wyglądu Starego Rynku
Kamila Kawczyńska
Na temat sposobu zagospodarowania Starego Rynku
w Bydgoszczy napisano i powiedziano już niejedno. Jeżeli
jeszcze dołączymy do tego interpretacje przyszłych losów
pierzei zachodniej , to okaże się, że w ostatnich latach wiele środowisk, kilkadziesiąt pracowni projektowych z całego kraju i nie tylko, stowarzyszenia i organizacje, wreszcie
sami mieszkańcy mierzyli się z tym trudnym i kontrowersyjnym tematem.
Nie inaczej było i tym razem.
Prezydent Rafał Bruski wobec kolejnych nieudanych
prób projektowania płyty rynku zwrócił się z prośbą o studenckie spojrzenie na to zagadnienie. Został przygotowany
pakiet danych wyjściowych, wytyczne, które sporządził
specjalnie powołany ratuszowy zespół, wreszcie załączono
do zapoznania się poprzednie projekty, które nie znalazły
uznania.
Rękawicę rzuconą przez Ratusz w stronę kierunków studiów, które predysponowane są potencjalnie do zmierzenia
się z tym wyzwaniem, podjął jedynie Zakład Wzornictwa
WIM .
Studenci II roku w ramach przedmiotu „kształtowanie
przestrzeni” przystąpili do niecodziennego zadania seme-
44
stralnego. Powstało 11 zespołów projektowych, które na
początku zostały zapoznane z historią tego szczególnego
miejsca oraz podstawowymi założeniami, które należało
uwzględnić.
Wytyczne urzędu zakładały min. likwidację pomnika
Walki i Męczeństwa, pozostawienie do dalszych analiz samej pierzei zachodniej , a jedynie zajęcie się płytą rynku;
przesunięcie w głąb płyty letnich ogródków, uwzględnienie
w małej architekturze elementów odtworzonej balustrady
mostowej, zaproponowanie nowej nawierzchni. Wszystko to miało na celu stworzenie, odnalezienie genius loci,
wykreowanie miejsca przyjaznego, atrakcyjnego tak pod
względem funkcjonalnym, jak i estetycznym.
Mierzenie się z Salonem Bydgoszczy rozpoczęto od
konsultacji społecznych. Praktykowane coraz częściej na
świecie podejście do przestrzeni publicznej, gdzie jednym
z głównych uwzględnianych elementów jest głos mieszkańców (Project for Public Spaces) tu również zostało
w pewnym stopniu wykorzystane. Studenci pytali zarówno
mieszkańców, jak i turystów, użytkowników lokali gastronomicznych, handlowych i kwiaciarni, czego oczekują od
rynku. Do tych opinii dorzucili własny głos, głos ludzi mło-
prezentacje
ci postanowili w swych projekdych, wolnych od uprzedzeń,
tach potraktować kwiaciarnie
nieskażonych całą długą histoprzy ulicy Krętej jako swego
rią konfliktów, jakie wywołyrodzaju zaplecze do przechował temat rynku.
wywania kwiatów w klimatyzo Rozpoczęło się myślenie
wanych kioskach, zaś sprzedaż
koncepcyjne, lokowanie funkna rynku umożliwić z mobilcji, analiza najkorzystniejszych
nych wózków, które mogą podla placu i jego użytkownidążać za cieniem, za klientem,
ków rozwiązań. Od ogólnych
za aktualną imprezą...
oczekiwań użytkowych przez
W ramach zadania projektoweszczegóły, jak: przebieg ciego autorzy odnieśli się oczywinia, oddziaływanie układu sieMartyna Chmielewska,Jowita Szczęsna
ście do pierzei zachodniej, któdzisk na wzajemne interakcje.
ra mimo wyłączenia z zakresu
Placemaking – co zrobić, by
opracowania, nie mogła być pominięta w rozważaniach
stworzyć miejsce żyjące, radosne, interesujące, do którego
nad przestrzenią płyty.Tu również studenci zaproponowachętnie się powróci, a nie przez które się tylko przechodzi.
li różnego rodzaju formy domykające geometrię średnioBadania, wywiady i wreszcie własne analizy przyniosły kilwiecznego placu – od delikatnych liniowych akcentów,
ka wspólnych ustaleń.
przez wypłaszczone bryły spełniające równolegle rolę sce Płytę rynku studenci widzą jako przestrzeń o zróżnicony, kompozycje szklanych tafli, rozrzuconych ostrosłupów,
wanych strefach funkcjonalnych, które często zaznaczane
rozbudowane spiętrzenia siedzisk i zieleni do próby rekonsą nie tylko poprzez małą architekturę, ale i układ nastrukcji portalu kościoła wraz z pokazaniem jego obrysu.
wierzchni.
Zakres ingerencji w przestrzeń rynku był zróżnicowa Nie oczekuje się już od rynku, by był wielkim placem
ny. Powstały propozycje tylko delikatnie zmieniające plac,
zgromadzeń i koncertów. Mile za to widziane są małe
przez odważniejsze, dzielące płytę śmiałymi cięciami
formy artystyczne, kameralne prezentacje i dla nich niepodkreślonymi kolorem nawierzchni po wielopoziomowe
którzy autorzy przewidzieli miejsca na występy, które jedukłady rynkowej podłogi zaznaczające główne ciągi piesze.
nak nie dominują i nie blokują pozostałych funkcji rynku,
Elementem wspólnym wszystkich projektów była próba
a jedynie je uzupełniają i uatrakcyjniają.
stworzenia atrakcyjności płyty. Efekt osiągano w diametral Kolejnym wspólnym wnioskiem jest konieczność ponie różny sposób. Najpopularniejsze było wprowadzenie
wrotu na rynek kwiaciarek i w ogóle zwiększenie udziału
stref neutralnych siedzisk, niezwiązanych z ogródkami letzieleni w zagospodarowaniu płyty. Kwiaciarnie przeniesionimi, często wydzielonych dodatkową zielenią. Badania
ne lata temu z rynku na ulicę Krętą utraciły w tym miejscu
prowadzone od lat w krajach europejskich potwierdzają,
sens swego istnienia. Główny plac miejski z kolei pozbaże zapewnienie ciekawych siedzisk w dobrym wzajemnym
wiony tego charakterystycznego elementu „wystroju”, jakim
układzie i lokalizacji to klucz do ożywienia miejsca, zatrzysą kwiaciarnie, tez wiele stracił.
mania ludzi.
Sprzedaż kwiatów, zmienność oferty, zróżnicowana ko Niektórzy projektanci poszli jednak dalej, lokując odlorystyka, a wszystko podane przy zastosowaniu atrakcyjważnie na rynku nowe formy przestrzenne – punkt informanych form - to prosty, a jednocześnie bardzo atrakcyjny
cji z book crosing, kino letnie, a nawet niezależny piętrowy
sposób na stworzenie przyjaznego klimatu miejsca. Studen-
Natalia Łowicka,Eliza Sikorra,Paulina Wojciekiewicz
45
prezentacje
obiekt łączący funkcję wejścia do ekspozycji archeologicznej, kafejki oraz informacji historyczno – kulturalnej .
Można oczywiście polemizować z niektórymi propozycjami. Były one jednak wyrazem
głębokich przemyśleń ich
autorów, spojrzeniem często zupełnie niespotykanym
i szokującym, ale wynikającym
z autentycznych potrzeb, jakie projektom udało się wygenerować na podstawie przeprowadzonych rozmów i badań.
poczynali sobie z historyczną przestrzenią, ale zaproponowali sporo ciekawych
rozwiązań detali, które mogłyby znaleźć swoje miejsce
nie tylko na rynku.
Świadomość kontekstu połączyła się ze świeżością
młodego spojrzenia na przestrzeń.
Moderowanie projektu przez
prowadzącą temat Ewę
Raczyńską-Mąkowską, mimo konserwatorskiego doświadczenia, nie narzucało utrwalonych pomysłów, zachęcając
Mariusz Białobocki,Dawid Dubanosow,Maciej Garczyński
Wartością samą w sobie jest autorskie potraktowanie elementów „wyposażenia” rynku.
Młodzi designerzy zaprojektowali wszystkie detale – zarówno kompleksy kawiarenek
z ich zadaszeniami, meblami,
jak również latarnie, siedziska, donice i inne wygrodzenia. Większość zespołów zajęła się też indywidualnym
potraktowaniem punktu wypożyczeń roweru miejskiego.
Każdy z powstałych projektów wnosi do myślenia
o przyszłości Starego Rynku
Katarzyna Kulik, Andrzej Bożek
jakąś wartość. Trzeba pamiętać, że są to prace ludzi
bardzo młodych, nieposiadających jeszcze zbyt dużego
warsztatu, a jednak robi wrażenie poziom opracowań, wizualizacje 3D, przygotowanie całego modelu zabudowy
okołorynkowej.
Wszystkie projekty zostały pokazane na spotkaniu w ratuszu Prezydentowi Miasta, urzędnikom, Radzie do Spraw
Estetyki i wzbudziły ożywioną dyskusję.
Zauważono, że studenci czasem dość swobodnie
46
do indywidualnego zmierzenia się z tym szalenie trudnym
zadaniem.
Nie ma wątpliwości, że młodzi wzornicy świetnie sobie
z nim poradzili, potwierdzając, że nie tylko design, ale
i większa skala opracowań
sprawia im ogromną satysfakcję i może być poważnym głosem w
dyskusji
o wizualnych losach salonu
miasta.
Ewa Raczyńska-Mąkowska
47
rozmowy formatu
Obieg zamknięty
Rozmowa z prof. Mirosławem Skibniewskim z University of Maryland
(USA), redaktorem naczelnym międzynarodowego czasopisma naukowego
Automation in Construction
Jako redaktor czasopisma umieszczonego na tzw. liście
filadelfijskiej czy mógłby Pan Profesor krótko przybliżyć
naszym czytelnikom specyfikę czasopisma oraz zasady
kwalifikowania czasopism do umieszczenia
na wspomnianej liście?
Jakie kryteria są brane
pod uwagę?
To czasopismo, wyceniane przez MNiSW na
40 punktów, publikuje
najnowsze i najlepsze
wyniki badań w zakresie zastosowań informatyki i automatyki
na wszystkich etapach
procesu budowlanego,
w tym także w maszynach
budowlanych
i robotach przemysłowych przeznaczonych dla budownictwa. „Lista filadelfijska”
to ekskluzywny klub czasopism naukowych, które przeszły
trudny proces selekcji prowadzony przez Instytut Informacji
Naukowej należący do firmy Thomson Reuters i mieszczący
się w miejscowości Newton Square na przedmieściach Filadelfii (stan Pensylwania) w USA. Zasady kwalifikacji pism
na tę listę są złożone i w pewnym sensie także subiektywne,
ale wspólną cechą wybranych w ten sposób czasopism jest
stosunkowo wysoki poziom ich cytowań w danej dziedzinie
nauki przez inne pisma z tej listy w ciągu dwóch i pięciu lat
od daty ukazania się publikacji.
Czym tłumaczy Pan Profesor fakt, że obecnie największy
wzrost liczby czasopism znajdujących się na liście filadelfijskiej dotyczy krajów Azji?
W czołowych gospodarkach krajów Azji ma miejsce już od
lat najszybszy przyrost wielkości nakładów finansowych
na badania naukowe i kształci się coraz więcej osób na
studiach doktoranckich. W związku z tym szybko rośnie
tam konkurencja dla Ameryki Północnej i dla całej Europy.
W takich krajach jak ChRL (wraz z Hong Kongiem), Tajwan
czy Korea Płd. w żadnej wiodącej uczelni nie można przystąpić do obrony pracy doktorskiej bez uprzedniego opublikowania w czasopiśmie z „listy filadelfijskiej” przynajmniej
jednego artykułu z tematyki swojej pracy, a czasem nawet
dwóch lub trzech. Swego rodzaju rekordzista, którego kiedyś poznałem w Chinach i który potem był przez rok moim
stażystą w USA, jeszcze jako doktorant przed obroną swojej
48
pracy w Chinach opublikował aż 22 artykuły w czasopismach z tej listy.
Za opublikowanie artykułów na swoich łamach niektóre
redakcje
pobierają
opłaty, inne publikują
bezpłatnie. Kto finansuje koszty publikacji
w czasopismach, w
których autorzy nie
partycypują w kosztach?
Te koszty pokrywa
wydawnictwo,
do
którego należy dane
czasopismo. Ostatecznie koszty każdej publikacji zwracają się
wydawnictwu poprzez
sprzedaż prenumeraty
czasopisma do bibliotek naukowych i prenumeratorów indywidualnych. Oczywiście koszty wykonania samych badań zanim powstanie
publikacja pokrywają sponsorzy tematów badawczych,
albo sami badacze lub ich pracodawcy w przypadku badań
niesponsorowanych. W przypadku publikacji typu „Open
Source” koszty publikacji pokrywają ich autorzy, a wydawnictwo danego czasopisma udostępnia ich prace bezpłatnie
wszystkim zainteresowanym czytelnikom.
Czas, który upływa od momentu złożenia publikacji
w redakcji do momentu wydruku, zależy od bardzo wielu
czynników. Bez wątpienia na ten czas wpływają recenzenci. Czy zna Pan sprawdzone sposoby „mobilizowania” do
aktywności opieszałych recenzentów?
Dla redaktora ważne jest to, żeby posiadać ciągle poszerzający się krąg wysoko kwalifikowanych, solidnych i wiarygodnych naukowców-recenzentów rozsianych po całym
świecie. Liczba artykułów przesyłanych do recenzji w każdym liczącym się piśmie szybko wzrasta, a liczba wysoko
kwalifikowanych i solidnych recenzentów – niestety nie.
Recenzenci są często jednocześnie także autorami publikującymi swoje prace w tym samym lub innym czasopiśmie
o zbliżonej tematyce. Oni zdają sobie sprawę z tego, że
system wykonywania recenzji musi działać sprawnie, bo
czas oczekiwania na recenzje ich własnych artykułów składanych w redakcjach zależy od solidności innych anonimowych recenzentów, którzy z kolei sami są autorami innych
pokrewnych prac. W pewnym sensie jest to obieg zamknię-
oceny na dłuższą metę może prowadzić do pewnych patologii zachowań indywidualnych i zbiorowych. Bardziej
jaskrawie niż w Polsce widać ten problem w krajach azjatyckich (a także gdzieniegdzie w Europie, np. w Wielkiej
Brytanii), pomimo tego jednak nauka w tych krajach generalnie ma się nieco lepiej niż w naszym własnym kraju.
Czy Pańskim zdaniem z zaufaniem można odnosić się do
recenzji i ocen dorobku naukowego dokonywanych przez
polskich profesorów podczas awansów naukowych?
Mogę potwierdzić, że w większości krajów (z wyjątkiem
USA), których zwyczaje i procedury znam, recenzje wniosków o granty badawcze, stopnie i tytuły naukowe oraz artykułów do prestiżowych publikacji wykonują opiniodawcy
z wiodących ośrodków poza granicami danego kraju. To
sposób na zwiększenie obiektywizmu dokonywanych ocen.
Uprzejmie dziękujemy Panu Profesorowi za rozmowę
i praktyczne porady podczas warsztatów dla pracowników
naszej uczelni.
Elżbieta Rudzińska i Stanisław Mroziński
Mirosław Jan Skibniewski (ur. 14 września 1957 r. w Warszawie) – profesor inżynierii systemów zarządzania w budownictwie. Po studiach w Politechnice Warszawskiej
w 1981 r. podjął pracę na stanowisku inżyniera zespołu
badawczego w firmie Pittsburgh Testing Laboratory w USA
zajmując się zagadnieniami bezpieczeństwa i awarii konstrukcji. Po doktoracie z automatyki budowlanej w Uniwersytecie Carnegie-Mellon w 1986 r. przyjął stanowisko adiunkta Uniwersytetu Purdue w stanie Indiana, gdzie w 1990
r. otrzymał stanowisko docenta, a w 1995 r. – profesora.
W latach 1997-2004 prorektor Uniwersytetu Purdue. W latach 2005-2010 kierownik katedry organizacji i zarządzania
w budownictwie im. A. Jamesa Clarka University of Maryland, College Park. W latach 2010-2011 rektor politechniki
(Dean of the College of Engineering) w Universytecie Khalifa
w Abu Zabi. Obecnie profesor w Centrum Zarządzania Projektami Wydz. Inżynierii Lądowej i Środowiskowej University of Maryland (USA).
Profesor tytularny w Polsce; d. współpracownik Instytutu
Mechanizacji Budownictwa i Górnictwa Skalnego w Warszawie i Wydz. Zarządzania Politechniki Białostockiej, aktualny współpracownik Instytutu Informatyki Teoretycznej
i Stosowanej Polskiej Akademii Nauk.
Autor ponad 200 publikacji naukowych, w tym monografii
książkowej Robotics in Civil Engineering wydanej w 1988
r. jednocześnie w W. Brytanii i w USA. Laureat nagród za
prace naukowe w dziedzinie automatyki i informatyki dla
przemysłu budowlanego, m.in. przyznanej w 1986 r. przez
prezydenta Ronlada Regana nagrody Amerykańskiej Fundacji Nauki (National Science Foundation) Presidental Young
Investigator, nagrody Walter L. Huber Research Prize przyznanej w 1998 r. przez American Society of Civil Engineers
(ASCE) i nagrody Richard L. Tucker – Yukio Hasegawa Award
przyznanej w 2007 r. przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Automatyki i Robotyzacji w Budownictwie. Wieloletni
współpracownik koncernów inżynieryjno-budowlanych
w USA, w Japonii i na Tajwanie. Od 1994 r. redaktor naczelny międzynarodowego pisma naukowego Automation
in Construction, a od 2004 r. redaktor na Amerykę Północną
pisma Journal of Civil Engineering and Management. Członek kolegiów redakcyjnych ponad dwudziestu pism naukowych wydawanych w USA, w W. Brytani i w Hongkongu.
Kilkakrotny stypendysta Fundacji Fulbrighta i Humboldta
w Argentynie, w Chile i w Niemczech, profesor wizytujący uniwersytetów w USA, Australii, Chinach, na Tajwanie,
w Singapurze, Korei Płd., Hongkongu, Izraelu, Egipcie,
Niemczech, Wielkiej Brytanii i Słowacji. Odbył konsultacje lub szkolenia w 40 krajach na 5 kontynentach. Profesor
honorowy Wydz. Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej i Moskiewskiego Państwowego Uniwersytetu Przemysłowego, członek zagraniczny Akademii Inżynierskiej
w Polsce, Rosyjskiej Akademii Inżynierskiej, doktor honoris
causa Politechniki Wileńskiej.
wg: http://pl.wikipedia.org/wiki/Mirosław_Skibniewski
rozmowy formatu
ty i wspólnota interesów wszystkich zaangażowanych w ten
proces.
Czy jako redaktor czasopisma o wysokim współczynniku IF
mógłby Pan podać najważniejsze przeszkody, które utrudniają polskim naukowcom publikowanie w prestiżowych
czasopismach wyników swoich badań?
Często jest to niedostateczna znajomość wszystkich niezbędnych elementów każdego artykułu, który może pomyślnie przejść przez proces recenzji, o których to elementach mówiłem podczas moich styczniowych warsztatów dla
pracowników naukowych. Poza tym często powodem jest
niska jakość tłumaczeń na język angielski dokonywanych
przez osoby nieposiadające dostatecznych kwalifikacji do
wykonywania tłumaczeń tekstów naukowych dotyczących
konkretnej dziedziny badań. Najbardziej jednak deprymującą jest zdarzająca się czasem niewiara we własne możliwości doprowadzenia procesu recenzji i całej publikacji do
pomyślnego końca. O tym, jak poradzić sobie z tymi problemami, też mówiłem podczas warsztatów.
Co sądzi Pan Profesor o wprowadzonym wraz nową ustawą wskaźnikowym systemie oceny poziomu badań naukowych, polskiej nauki i awansów naukowych?
Ten system ma raczej więcej wad niż zalet, ale w praktyce,
przynajmniej na razie, trudno obecnie o coś lepszego, jeśli
mamy skutecznie konkurować z czołówką światową. Wiele krajów boryka się z tym samym problemem co Polska
i w niektórych przypadkach utrzymanie takiego systemu
49
rozmowy formatu
Zamiast w wygodnym fotelu…
na paralotni nad zatoką
Co robi adiunkt
po wykładach?
Rozmowa z dr inż. PIOTREM BONIEWICZEM, wykładow– Na jednych z ostatnich zawodów rozegranych niespełna
cą z Wydziału Telekomunikacji, Informatyki i Elektrotechnirok temu – Maratonie MTB na dystansie 50 kilometrów –
ki, pasjonatem paralotniarstwa, snowkitingu i MTB.
zajął Pan 25. miejsce na 150 startujących.
– Jakie ma Pan obecnie tętno?
– Mimo że zawody przeprowadzono w naszym regionie,
– Teraz, gdy siedzimy w pracowni… około 67.
nie należały do łatwych. Przeciwnie! Suma podjazdów wy– A Pana najwyższe tętno, to…
niosła 600 metrów. Można się było zmęczyć… Właściwie
– 175 uderzeń na minutę, czyli zgodnie z zasadą maksymalna Pomorzu i Kujawach są dobre warunki do zorganizowanego tętna: 220 minus wiek.
nia tego typu maratonów. A wynik? Nie gra dla mnie więk– Nie osiągnął go Pan, prowadząc wykłady ze studentami
szej roli, bo - tak jak mówiłem wcześniej - liczy się dobrze
albo siedząc przy swojej aparaturze…
spędzony czas.
– Tylko w czasie treningu
– Jak często startuje Pan
rowerowego. Nawet na
w zawodach rowerowych?
zawodach nie jeżdżę na
– Cztery-pięć razy w roku.
maksymalnym wysiłku. Od
Trzeba przecież odpocząć,
tego jest trening, a zawody
potrenować.
Spróbować
są dla mnie sposobem na
innego sportu… Zawody
przyjemne spędzenie czanie mogą być obciążeniem
su. To ten moment w żyw grafiku.
ciu, który daje prawdziwą
– Można by powiedzieć,
radość, pozwala poznać
że kiedy nie widać Pana
nowych znajomych, pogaw trasie na rowerze, trzedać…
ba spojrzeć w niebo… Lata
– Kto z Wydziału TelekoPan bowiem na paralotni!
Dr Boniewicz podczas maratonu Mazovia MTB, edycja Toruń,
munikacji, Informatyki i
– Od 2003 roku. Koledzy
po pokonaniu połowy trasy. Fot. Kamil Kruszyński
Elektrotechniki wie, co
mnie do tego namówili.
robi Pan po pracy?
Ciągle mnie nagabywali,
– Niewielu kolegów ma ogólną orientację. Nie rozpowiaabyśmy rozpoczęli kurs paralotniarstwa, więc dla świętego
dam, co robię w czasie wolnym, nie próbuję „werbować”
spokoju zgodziłem się. Jednak do końca kursu wytrwałem
do dyscyplin, które mnie interesują. Ale jeśli ktoś zajmuje
tylko ja (uśmiech). Rzeczywiście spodobało mi się. Z góry
się jakimś sportem, to go dopinguję.
świat wygląda zupełnie inaczej. Dzięki widokom z para– Pora się ujawnić (uśmiech). Kiedy to się zaczęło, ten ciąg
lotni polubiłem chodzenie po górach. Wrażenia i doznania
do uprawiania sportu?
w czasie lotu są wyjątkowe; nie tylko wzrokowe – człowiek
– Nigdy niczego nie trenowałem w sposób zorganizowaodczuwa zmiany temperatury, wilgotności, gdy wleci we
ny czy też zawodowo. Nawet na studiach nie należałem
mgłę, rozpoznaje bogate zapachy…
do AZS-u. Ale z rowerem byłem „związany” od dziecka.
– Jak dużo się ryzykuje, to znaczy jak bardzo niebezpieczW czasie studiów wybraliśmy się z kolegami na rowerach
ne jest paralotniarstwo? Jaką rolę w paralotniarstwie odz Torunia do Krakowa i z powrotem. Wieźliśmy cały sprzęt
grywa strach?
biwakowy. Od kilku lat trening rowerowy traktuję poważ– Latanie na paralotni nie jest bardziej niebezpieczne niż
niej i w sposób sformalizowany. Biorę też udział w zawojazda rowerem po ruchliwej ulicy. Zależy, jak się lata, prawdach MTB.
da? Przede wszystkim trzeba się do tego zabrać mądrze,
50
rozmowy formatu
20 procent gorszy.
czyli ukończyć kurs, kupić dobrej
– Jest jeszcze coś związanego z narklasy sprzęt i latać tak, aby właśnie
tami, prawda?
strach nie przekroczył pewnych gra– Pyta Pan o snowkiting?
nic, bo zbyt silny strach paraliżuje.
– Właśnie!
Strach na właściwym poziomie jest
– Czyli jazda na nartach, będąc uczeniezbędny, bo powstrzymuje przed
pionym do latawca.
głupimi decyzjami.
– Jak to wygląda dokładniej?
– Jakie są możliwości uprawiania
– Narciarz jest związany linkami
tego sportu w naszym regionie?
o długości 25 metrów z latawcem
– Dzięki takiemu ukształtowaniu tekomorowym, konstrukcją i kształtem
renu – bardzo duże. Mam na myśli
zbliżonym do paralotni. Jego pogłównie pradolinę Wisły i okolice
wierzchnia może wynieść od około
takich miejscowości, jak Starogród,
5 do 10 metrów kwadratowych.
Unisław, Wiąg, Nowe Marzy… KoSnowkiting - dla początkujących nieczna jest oczywiście nie tylko
można uprawiać wszędzie tam, gdzie
właściwa geometria terenu, ale takjest płasko i nie ma przeszkód terenoże czyste przedpole oraz brak przewych, nie tylko na ziemi, ale również
szkód, na przykład linii wysokiego
na zamarzniętych jeziorach.
napięcia.
– Proszę opowiedzieć o technice jaz– Czyli można osiągnąć zadowalająParalotnie gotowe do startu z klifu
dy…
ce dystanse?
– Jeździmy głównie kursem prosto– Na przykład techniką wykorzystupadłym do kierunku wiatru, tą techniką można osiągnąć
jącą prądy termiczno-wznoszące paralotniarze latają od
prędkość rzędu 80 kilometrów na godzinę. Dużo wolniej
kilkudziesięciu do ponad stu kilometrów, przy prędkości
pojedziemy, gdy będziemy poruszać się z kierunkiem wiapostępowej, czyli względem powietrza, od 34 do 38 kilotru. Dużej wprawy wymagają skoki i nawroty w powietrzu.
metrów na godzinę. Większe dystanse są osiągane prze– To już właściwie lot...!
ważnie z tzw. startu holowanego, gdzie paralotniarz jest
– Wielu technicznych sztuczek uczyłem się samodzielnie –
wstępnie wyciągany na wysokość 300-700 metrów. Z kolei
na własnej skórze…
techniką żaglową, która wykorzystuje podwyższenia tere– Jest Pan typem człowieka, który kocha wolność w tym
nu, paralotniarze wznoszą się nawet do pułapu 100 i więcej
co robi?
metrów. Kto chce polatać dłużej, może wybrać się między
– Muszę mieć uczucie pewnej swobody. Każda z dyscyplin,
innymi w okolice Ustki czy Stegny; tam przy odpowiednich
które uprawiam, zapewnia mi
warunkach można pokonać
to. Nawet gdy pływam, robię
dystans 100 kilometrów, latato głównie turystycznie, czyli
jąc wielokrotnie od punktu A
poza zamkniętymi kąpieliskado B i znowu do A.
mi, po całym obszarze jezio– Paralotniarstwo zarówno
ra. Jednak nie sądzę, abym
bez napędu, jak z napędem
miał jakieś wyjątkowe hobby.
uprawia Pan od wiosny do jeZgodziłem się na tę rozmowę
sieni. Natomiast zimą też nie
z Panem między innymi dlateusiedzi Pan spokojnie w wygo, aby ten wywiad zmobilizogodnym fotelu…
wał czytelnika do aktywności
– To prawda. Nie nudzę się;
fizycznej.
mam do dyspozycji rower,
– Dziękuję za rozmowę i żynarty zjazdowe, dla urozczę przyjemnych lotów!
maicenia
narty
biegowe.
Zdjęcie z lotu grupowego
Najpierw uprawiałem zjazd
Rozmawiał: Jacek Korpal
klasyczny, a obecnie caFot. z arch. Piotra Boniewicza
rving obowiązkowo z kijkami. Można spotkać mnie tam,
Dr inż. Piotr Boniewicz ma 45 lat, mieszka w Toruniu,
gdzie nie ma kolejek do wyciągów. Od trzech lat jeżdżę
ukończył ATR. W UTP jest pracownikiem naukowo-dydaktakże poza trasami - freeride. Ten rodzaj sportu pozwatycznym w Zakładzie Maszyn i Napędów Elektrycznych.
la dobrze wypocząć po pracy. Cieszą mnie też małe górKieruje Laboratorium Badania Urządzeń Elektrycznych
ki. Jednego popołudnia wybrałem się na stok w UnisłaNiskiego Napięcia i Jakości Produkcji, utworzonym
wiu. Po każdorazowym zjeździe, zamiast podjeżdżać
w ramach projektu RCI II.
orczykiem na wierzchołek stoku, udawałem się pieszo
w butach narciarskich, bo nie chciałem stać w długiej kolejce do wyciągu. I tak ponad 20 razy. Mój czas podejścia
w porównaniu z prędkością jazdy wyciągu był zaledwie
51
studenckie sprawy
Tydzień Orientacyjny
W dniach od 23 do 27 lutego 2015 roku odbył się Tydzień Orientacyjny dla studentów zagranicznych rozpoczynających naukę w semestrze letnim. Tydzień ten
zorganizowany został wspólnie z innymi bydgoskimi uczelniami: Collegium Medicum UMK, Uniwersytetem Kazimierza Wielkiego, Wyższą Szkołą Gospodarki oraz KujawskoPomorską Szkołą Wyższą. W semestrze letnim naukę na
Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym rozpoczęło
75 studentów zagranicznych:
– Wydział Inżynierii Mechanicznej: 11
– Wydział Budownictwa Architektury i Inżynierii środowiska: 19
– Wydział Telekomunikacji, Informatyki i Elektrotechniki: 8
– Wydział Zarządzania: 6
– Wydział Rolnictwa i Biotechnologii: 28
– Wydział Hodowli i Biologii Zwierząt: 1
Warto zaznaczyć, że od początku roku akademickiego
2014/2015 w ramach Programu Erasmus+ na UTP przebywało łącznie blisko 200 studentów.
W poniedziałek 23 lutego studenci uczestniczyli
w spotkaniu organizacyjnym zorganizowanym przez Dział
Współpracy Międzynarodowej, podczas którego dowiedzieli się więcej o zasadach obowiązujących na uniwersytecie oraz w Domach Studenckich. Następnie przez koordynatorów zostali oprowadzeni po wydziałach.
24 lutego studenci uczestniczyli w zwiedzaniu miasta
z przewodnikiem. Poznali najważniejsze zabytki miasta
oraz jego historię. Odwiedzili też Muzeum Brudu i Mydła,
w którym to każdy miał okazję własnoręcznie wykonać mydło.
W środę 25 lutego w sali konferencyjnej Biblioteki Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego odbył się wykład pod tytułem „Poland a (not so much) foreign country – Introduction to Polish life style and trivia knowledge that may save
your life” prowadzony przez dr. Mikołaja Sobocińskiego.
Przybliżył on studentom Polską kulturę oraz tradycję.
26 lutego studenci zagraniczni udali się do Urzędu Miasta na spotkanie z prezydentem Bydgoszczy Rafałem Bruskim, przez którego zostali serdecznie powitani w naszym
mieście. Wieczorem wszyscy studenci spotkali się na wieczorze integracyjnym przy karaoke i pizzy w pubie Kubryk.
Ostatniego dnia w Restauracji Uniwersyteckiej odbył się
Eurodinner. Był on doskonałą okazją do skosztowania tradycyjnych potraw z krajów Europy, z których pochodzą nasi
zagraniczni studenci.
Mamy nadzieję, iż dzięki uczestnictwu w Tygodniu
Orientacyjnym cudzoziemcy mogli zaklimatyzować się
w Bydgoszczy oraz przygotować do kontynuowania
przygody z Erasmusem.
Tekst i fot. Katarzyna Zadworna
52
studenckie sprawy
Biuro Karier
Trzy kroki do sukcesu z Biurem Karier UTP!
Bezpłatne warsztaty i konsultacje indywidualne
Trzy kroki do sukcesu to cykl szkoleń umożliwiający studentom i absolwentom skuteczny start na rynku pracy. Proponowane przez Biuro Karier UTP szkolenia tworzą integralną
całość, co nie wyklucza jednak korzystania z pojedynczych
pozycji w zależności od potrzeb i już zdobytych umiejętności. Jest to pakiet szkoleń, które można usystematyzować w
trzy bloki tematyczne:
1. Poznaję siebie – pomagamy rozpoznać własny potencjał,
predyspozycje zawodowe, poznać mocne i słabe strony
oraz odpowiednio przygotować swoje dokumenty aplikacyjne oraz przygotować się do rozmowy kwalifikacyjnej.
KWIECIEŃ
2. Inwestuję w siebie – do tego modułu zaliczamy warsztaty
dotyczące: zarządzania czasem, umiejętności autoprezentacji, komunikatywności, doskonalenia wystąpień publicznych, przedsiębiorczości, kreowania wizerunku (również
w Internecie), networkingu, umiejętności promocji własnej
osoby.
3. Rozwijam się – do tego modułu zaliczamy warsztaty dotyczące: negocjacji, asertywności, stresu, prawa pracy, doskonalenia kompetencji przywódczych, zarządzania zespołem, pracy zespołowej, mowy ciała w praktyce, motywacji,
tworzenia biznesplanu, adaptacji w nowym miejscu pracy.
MAJ
CZERWIEC
Warsztaty
Mity przedsiębiorczości.
Pomysł to nie wszystko
09.04.2015 r., godz. 11.00-14.00
Nie daj się stresowi – jak nim
zarządzać
21.05.2015 r., godz. 9.00-14.00
Kierowanie własnym wizerunkiem
– o sztuce autoprezentacji
10.06.2015 r., godz. 9.00-13.00
Praktyczna szkoła prowadzenia
biznesu. Akademickie Inkubatory
Przedsiębiorczości
15.04.2015 r., godz. 11.00-13.00
Zagraj w biznes – zbuduj swoje
handlowe imperium,
Gra strategiczna
21.05.2015 r., godz. 14.00-15.30
CV? List motywacyjny? Rozmowa
kwalifikacyjna? JAK SIĘ WYRÓŻNIĆ W TŁUMIE?
11.06.2015 r., godz. 10.00-14.00
Odkrywanie własnego potencjału
zawodowego
30.04.2015 r., godz. 9.00-12.00
Nie bądź pasywny! Bądź kreatywny!
22.05.2015 r., godz. 12.00-15.00
Wystąpienia publiczne to nie takie
straszne
22.05.2015 r., godz. 15.00-18.00
Konsultacje indywidualne
Skonsultuj swój wizerunek w sieci
(analiza wizerunku oczami potencjalnego pracodawcy)
09.04.2015 r., godz. 14.00-16.00
Doradztwo zawodowe – przedsiębiorczość
Doradztwo zawodowe
14.04.2015 r., godz. 11.00-13.00
Doradztwo zawodowe
Doradztwo zawodowe
16.06.2015 r., godz. 11.00-13.00
12.05.2015 r., godz. 11.00-13.00
14.05.2015 r., godz. 10.00-13.00
PARTNERZY PROJEKTU:
PARTNERZY PROJEKTU:
Wojciech Świtała - Sygnatariusz Kodeksu etyki
Polskiej Izby Pośredników Finansowych i Ubezpieczeniowych,
Prezes Zarządu SPKiP, Prezes Haven Invest Sp. z o.o., analityk,
inwestor giełdowy
Maciej Świerczyński - Dyrektor BNI Polska, Prezes BNI Eagles,
Dyrektor Zarządzający w firmie Network Way,
Członek Konwentu Seniorów SFBCC, Mentor
w AIP, absolwent UTP
CENTRUM EDUKACJI
i PRACY MŁODZIEŻY
Magdalena Kędzia - doradca finansowy, coach,
trener wystąpień publicznych i komunikacji
interpersonalnej
53
naukowe debaty
EKOINNOWACJE
Wydział Technologii i Inżynierii Chemicznej
na „POLEKO 2014” w Poznaniu
W wyniku współpracy Katedry Chemii Nieorganicznej
Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej UTP z Uniwersytetem Ekonomicznym w Poznaniu 14 października
2014 r. zawarto umowę pomiędzy UTP i UE, w ramach której WTiICh otrzymał pomoc de minimis w wysokości 100%
wartości pakietu wystawcy, tj. 8708,66 PLN brutto w SALONIE EKOINNOWACJI.
SALON EKOINNOWACJI został przeprowadzony
w dniach 14-17 października 2014 roku na terenie Międzynarodowych Targów Poznańskich w ramach Międzynarodowych Targów Ochrony Środowiska Poleko’2014.
Organizator SALONU EKOINNOWACJI realizuje projekt
pt: „Jesteś kreatorem? Zostań ekoinnowatorem!” finansowany ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej w ramach Programu Priorytetowego
7 „Edukacja ekologiczna”. Projekt realizowany jest przez
Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu zgodnie z umową
o dofinansowanie nr 308/2014/Wn50/EE-EE/D z dnia 29
54
maja 2014 r. zawartą z Narodowym Funduszem Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej. Uniwersytet Ekonomiczny zaproponował Katedrze Chemii Nieorganicznej WTiICh
przedstawienie wyników opatentowanych badań związanych z ochroną środowiska naturalnego. Umowa zakładała
zapewnienie WTiICh w ramach pomocy de minimis stoiska
wystawienniczego podczas Międzynarodowych Targów
Ochrony Środowiska Poleko’2014. Na targach wyniki swoich innowacyjnych badań prezentowali: dr hab. Włodzimierz Urbaniak prof. UTP, dr inż. Ewa Maćkowska, mgr inż.
Justyna Czajka, mgr inż. Katarzyna Witt i doktorantka mgr
Agnieszka Wasilewska. Oprócz wyników badań na stoisku
prezentowano także materiały promujące Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy. Z uwagi na bardzo liczny udział
gości w Międzynarodowych Targach Ochrony Środowiska
Poleko’2014 zainteresowanie stoiskiem było znaczne.
Tekst i fot. Ewa Maćkowska
W dniach 6-7 listopada 2014 roku w Hotelu Copernicus
w Toruniu odbyła się I Ogólnopolska Konferencja Naukowa
z cyklu „Konkurencyjność i rozwój regionów w warunkach
integracji europejskiej. Stan, trendy, strategie” zorganizowana przez Katedrę Marketingu i Rozwoju Regionalnego
z Wydziału Zarządzania UTP oraz Nawigator Pro Fundację
Dobrych Praktyk Zarządzania z Poznania. Honorowy patronat nad konferencją objął marszałek województwa kujawsko-pomorskiego Piotr Całbecki.
Problematyka konkurencyjności i rozwoju regionów
stworzyła warunki nie tylko do wymiany poglądów i doświadczeń, ale także płaszczyznę merytorycznej dyskusji na
temat praktycznych rozwiązań prowadzących do podniesienia konkurencyjności i rozwoju regionu. Ponadto podczas
konferencji nawiązano szereg kontaktów pomiędzy ośrodkami badawczymi i naukowymi. Dyskusja pozwoliła również nawiązać współpracę pomiędzy Katedrą Marketingu
i Rozwoju Regionalnego a Głównym Urzędem Statystycznym
w Bydgoszczy, czego efektem będą wspólne badania
naukowe.
została ujęta w trzech płaszczyznach: szeroko rozumianych
uwarunkowań, zasobów regionu w podnoszeniu jego konkurencyjności i rozwoju oraz roli marketingu w budowaniu
konkurencyjności i rozwoju regionu. W części poświęconej
zasobom regionów w podnoszenie jego konkurencyjności
i rozwoju przywiązywano szczególną uwagę do działań
władz oraz organizacji politycznych i społecznych na rzecz
rozwoju i konkurencyjności regionu.
Podczas sesji wymieniono poglądy i doświadczenia,
jak również zaprezentowano najnowsze wyniki badań naukowych w zakresie konkurencyjności i rozwoju regionów
w warunkach integracji europejskiej oraz przedstawiono
ich rolę w rozwoju lokalnym i regionalnym. Konferencja
W konferencji uczestniczyli pracownicy naukowi uczelni wyższych kraju, oraz przedstawiciele jednostek naukowo-badawczych. Publikacje z konferencji w formie 63
artykułów napisanych przez 80 autorów z 26 ośrodków
naukowych zostały opublikowane w czasopiśmie „Marketing i Rynek” nr 10/2014. Przedsięwzięcie przyczyniło się
do integracji środowiska naukowego z całej Polski, a przede
wszystkim środowiska naukowego w regionie pomiędzy
Uniwersytetem Technologiczno-Przyrodniczym w Bydgoszczy a Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu.
naukowe debaty
Konkurencyjność
i rozwój regionów
Małgorzata Zajdel
fot. Wojciech Szymborski
55
naukowe debaty
Rynek produktów
ekologicznych
i postery przeglądowe oraz prezen 27 stycznia 2015 r. na Wydziale
tujące wyniki badań naukowych doZarządzania UTP odbyła się ogóltyczących uwarunkowań rozwoju
nopolska konferencja naukowa pt.
rynku produktów ekologicznych. Uro„Uwarunkowania rozwoju rynku
czystego otwarcia konferencji dokoproduktów ekologicznych w teorii
nała dziekan Wydziału Zarządzania,
i praktyce” zorganizowana pod patroktóra przywitała zaproszonych gości
natem dziekan Wydziału Zarządzania
oraz uczestników konferencji. Wśród
dr hab. inż. Zofii Wyszkowskiej, prof.
prelegentów na szczególną uwagę zaUTP oraz Kujawsko-Pomorskiego Stosługiwali przedsiębiorcy oraz przedwarzyszenia Producentów Ekologiczstawiciele instytucji publicznych. Ich
nych EKOŁAN.
udział był dodatkowym atutem tej
Organizatorem konferencji było
konferencji. Z grona przedsiębiorców
Międzywydziałowe Koło Naukowe
wystąpił m.in. Marek Klonecki, który
EkoSzansa. Przewodniczącą komiwygłosił referat pt. „Rola Stowarzyszetetu organizacyjnego została dr inż.
nia EKOŁAN w rozwoju rynku produkEwa Koreleska – opiekun koła. PraOtwarcie konferencji przez dziekana wydziału
tów ekologicznych” oraz podzielił się
ce organizacyjne wspierała mgr inż.
ze słuchaczami swoim doświadczeAgnieszka Dobosz-Idzik z Kujawskoniem związanym z przetwórstwem i sprzedażą produktów
Pomorskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Minikowie.
ekologicznych. Kolejnym przedsiębiorcą, który referował
W skład komitetu naukowego weszli: prof. dr hab. Maria
temat „Międzynarodowy obrót artykułami spożywczymi
Śmiechowska AM Gdynia, dr hab. Mieczysław Grzelak,
z uwzględnieniem rolnictwa ekologicznego” był Sebastian
prof. UP w Poznaniu, dr hab. Ewa Matyjaszczyk, prof.
Filipek-Kaźmierczak. Ciekawy temat pt. „Ocena możliwoIOR-PIB w Poznaniu, dr hab. Wojciech Pizło, prof. SGGW
ści sprzedaży jabłek ekologicznych i konwencjonalnych na
w Warszawie, dr inż. Małgorzata Bogusz, UR w Krakowie,
rynku Armenii” przedstawił przedsiębiorca Grzegorz Oszudr n. med. Andrzej Ferenc CM UMK w Toruniu, dr inż. Jarościk. Ponadto referat wygłosili m.in. Agnieszka Dobosz-Idzik
sław Stalenga IUNG Puławy.
z Kujawsko-Pomorskim Ośrodkiem Doradztwa Rolniczego
Celem konferencji było poznanie aspektów społeczw Minikowie, Anna Świeżak z Wojewódzkiego Inspektoranych, ekonomicznych, marketingowych, technologicznych
tu Artykułów Rolno-Spożywczy w Bydgoszczy oraz Magi zdrowotnych rozwoju rynku produktów ekologicznych
dalena Szulc z Instytutu Ochrony Roślin w Poznaniu. Na
oraz integracja środowiska akademickiego i producentów
uwagę zasługują też referaty wygłoszone przez Macieja Muwokół prezentowanej problematyki. Dodatkowym celem
rawskiego oraz Agnieszkę Kniołę z Uniwersytetu Przyrodnibyła promocja nowej specjalności - inżynierii bioprodukcji
czego w Poznaniu. W sesji
na kierunku zarządzanie
posterowej z zainteresoi inżynieria produkcji.
waniem spotkał się poster
W konferencji wzięło
Małgorzaty Bogusz z Uniudział ponad 160 osób.
wersytetu Przyrodniczego
Uczestniczyli w niej przedw Krakowie pt. „Marketing
siębiorcy, przedstawicieproduktów ekologicznych
le instytucji publicznych
w Karpatach polskich”.
związanych z ekobranżą,
Podczas konferencji koło
nauczyciele i pracownicy
naukowe EkoSzansa reuczelni wyższych, doktoprezentowali, prezentując
ranci oraz studenci.
wyniki badań oraz analiz,
Na przebieg konferencji
Filip Steczeń, Kinga Świezłożyły się trzy sesje narzyńska, Joanna Wodzień
ukowe, w takcie których
Sesja posterowa
oraz opiekun koła Ewa
przedstawiono
referaty
56
naukowe debaty
Rozstrzygnięcie konkursu na logo koła EkoSzansa
Koreleska. Przedstawiona problematyka dotyczyła m.in.
znaczenia marketingu, ekoagroturystyki, ekologicznej świadomości konsumentów oraz oferty eko-edukacyjnej szkół
wyższych dla rozwoju rynku produktów ekologicznych.
W trakcie konferencji odbyła się ekspozycja i degustacja
produktów ekologicznych, która dała okazję uczestnikom
konferencji do zapoznania się z różnorodnym asortymentem.
Po koniec konferencji został ogłoszony wynik konkursu
na logo Koła Naukowego EkoSzansa. Łącznie wpłynęło na
konkurs 40 prac. Wszystkie propozycje zostały przygotowane na bardzo wysokim poziomie. W skład komisji konkursowej weszli: Ewa Koreleska, Jakub Wojdyło, Filip Steczeń,
Kinga Świerzyńska, Joanna Wodzień oraz Katarzyna Chwal.
Pierwsze miejsce otrzymała Anna Kodrycka. Drugie miejsce przyznano pracy zespołowej wykonanej przez Tomasza Baranka, Macieja Sosnowskiego, Łukasza Topolewskiego. Trzecie miejsce zajęli: Regina Grochowska, Grzegorz
Oszuścik, Danuta Salik-Zielińska. Wyróżnione zostały dwie
prace indywidualne – Janiny Nawrockiej oraz Magdaleny
Kruszewskiej oraz trzy prace zespołowe. W skład pierwszego wyróżnionego zespołu weszły: Patrycja Retecka, Monika
Piesik, Daniel Piotrowski. Kolejny zespół wyróżniony to:
Joanna Jeske, Katarzyna Pietrkiewicz, Radosław Nowak,
Dawid Wirkus. W skład trzeciego zespołu wyróżnionego
weszły Dorota Jelonek i Natalia Bałdyga.
Konferencja zakończyła się wystąpieniem przewodniczącej komitetu organizacyjnego, która podziękowała prelegentom za przybycie oraz przygotowanie interesujących
referatów, a członkom komitetu organizacyjnego za zaangażowanie i ogromny wkład pracy w przygotowanie konferencji. Uczestnicy konferencji z kolei pogratulowali organizatorom dobrej organizacji i życzyli kolejnych udanych
konferencji.
Treść zaprezentowanych podczas konferencji referatów
była bardzo bogata i wieloaspektowa. Szczególnie cenny
był współudział przedsiębiorców oraz przedstawicieli instytucji publicznych związanych z ekobrażą. Pozwoliło to
spojrzeć z wielu stron na uwarunkowania rozwoju rynku
produktów ekologicznych.
Ewa Koreleska,
fot. Janina Nawrocka
Podziękowanie prelegentom
57
format europejski
Ukraińskie scenariusze
Na wszystko to, co dzieje się wokół Ukrainy, można
spojrzeć z różnych punktów widzenia. Skupmy się na koncepcji real politik opartej na kalkulacji siły i interesów narodowych, a odrzucającej czynniki moralne i etyczne, jako
zakłócające realistyczne podejście do rzeczywistości. Przeanalizujmy tę rzeczywistość z punktu widzenia tego, co jest,
a nie tego, co byśmy chcieli, aby było.
Co wiemy o Ukrainie?
Wbrew pozorom – niewiele. Nie wiemy, kto rządzi w tym
państwie (pomijam reguły konstytucyjne), jaki jest
stopień lojalności władz
lokalnych wobec centralnych (poważnie zróżnicowany w zależności od
regionów), jaki jest stan
jej gospodarki (krytyczny), jaki jest rzeczywisty
stan jej armii, sił specjalnych i służb bezpieczeństwa (dramatyczny), jaki
jest poziom identyfikacji
ludności z państwem
ukraińskim
ustanowionym zaledwie 25 lat
temu czy ilu Ukraińców
zna język ukraiński (im bardziej na wschód od Kijowa, tym
gorzej). Nie wiemy również, ilu Rosjan mieszka na Ukrainie
i ilu z nich identyfikuje się z państwem ukraińskim (niewiele, a po Majdanie śladowo). Rosjanie zawsze traktowali
Ukrainę, podobnie jak i inne obszary, jako część wspólnego
państwa, jakim był ZSRR, w ramach którego podział na republiki miał charakter czysto formalny, tak żeby można było
powiedzieć, że „związek” i że „republik”. Brak wewnętrznej spójności państwa jest atutem Putina, gdy przekonuje,
że Ukraina jest sztucznym tworem politycznym.
Niepodległość
Poza krótkim epizodem po zakończeniu I wojny światowej Ukraińcy nigdy nie posiadali własnego państwa. Dla
zdecydowanej większości, i to od kilku pokoleń, „ojczyzną”
była carska Rosja, a potem ZSRR. Przez ostatnie ćwierćwiecze praktycznie nie było przesłanek, aby w sensie polityczno-społecznym miały szanse dokonać się tam niezbędne
przemiany o charakterze jakościowym. W rzeczywistości
nie mamy do czynienia z jedną Ukrainą, tylko z dwoma: zachodnią zbudowaną na wpływach polskich i austrowęgierskich i podkreślającą narodową odrębność oraz wschodnią
(Ukraina Zadnieprzańska), będącą od czasów zawarcia
w 1654 r. unii perejasławskiej domeną Moskwy.
8 grudnia 1991 r. przywódcy Rosji (B. Jelcyn), Białorusi (S. Suszkiewicz) i Ukrainy (L. Krawczuk) na spotkaniu
w Wiskulach – po białoruskiej stronie Puszczy Białowieskiej – podpisali porozumienie o ustanowieniu Wspólnoty
58
Niepodległych Państw, oznaczające praktycznie koniec
ZSRR. Nastąpiło coś, co Władimir Putin nazwał 15 lat później, największą katastrofą geopolityczną XX wieku.
Od początku Ukraińcy nie wiedzieli, jak zagospodarować swoją niepodległość. 25 lat temu kondycja gospodarcza Polski i Ukrainy były zbliżone. Nam przez ten czas udało się zbudować system demokratyczny oraz doprowadzić
do ponad dwukrotnego wzrostu globalnego PKB, podczas
gdy Ukraińcy niemal tkwią w tym samym miejscu: poradzieckim
gospodarczym marazmie, któremu towarzyszy wysoki
poziom korupcji, bezpośredni wpływ oligarchów
na ośrodki władzy, tak
centralnej, jak i lokalnej,
niski poziom rozwoju
społeczeństwa obywatelskiego, itd.
(Euro)Majdan
Bezpośrednią
przyczyną Majdanu było
podpisanie przez Ukrainę układu stowarzyszeniowego z UE, zaś
czarę goryczy przelało
uchylenie się przez prezydenta Janukowycza od podpisania gotowego dokumentu. Dalej mieliśmy do czynienia
z próbami krwawego stłumienia Majdanu, ucieczką Janukowycza do Rosji, aneksją Krymu, wyborami prezydenckimi oraz parlamentarnymi (co legitymizowało władze w Kijowie, ale przez Kreml zostało potraktowane
jako usankcjonowanie majdanowskiego zamachu stanu)
i wreszcie konflikt w Donbasie (obwód doniecki i ługański).
Majdan przyczynił się do większej polaryzacji społeczeństwa ukraińskiego na część proeuropejską i prorosyjską
(proporcje nie mają tu zasadniczego znaczenia). Wybory
prezydenckie i parlamentarne dały przewagę tej pierwszej
opcji, przy jednoczesnym braku politycznej oferty dla drugiej. Zaktywizował on jednocześnie całe spektrum sił politycznych, również tych o charakterze skrajnie nacjonalistycznym, określanych nie tylko przez Moskwę mianem
faszystowskich. Stepan Bandera jest znaczącą postacią
w ukraińskiej historii i nie może tego zignorować ani rząd
w Kijowie, ani władze innych państw, a zwłaszcza Polski.
Jeśli będziemy pamiętać, jakim kultem otacza się w Rosji
zwycięstwo nad faszyzmem podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, nie można się dziwić, że aktywność ukraińskich
nacjonalistów stała się politycznie niezwykle nośna i była/
jest przez Putina perfekcyjnie propagandowo wykorzystywana.
Majdan miał zwrócić Ukraińców w stronę Brukseli będącej lekiem na wszelkie bolączki Kijowa. Naiwnie sądzono,
Fenomen Putina
Kiedy w połowie lat 80. Gorbaczow podejmował się
dzieła zreformowania istniejącego systemu, tak aby był on
w stanie skutecznie rywalizować z Zachodem, nie uświadamiał sobie ryzyka, jakie niesie za sobą próba demokratyzacji tyranii. Głastnost i pierestrojka uwolniły procesy, które
doprowadziły ZSRR do zguby, a jednocześnie pozwoliły na
uwolnienie się państw Europy Środkowej od ponad czterdziestoletniej dominacji radzieckiej, zjednoczenie Niemiec
i w dalszej konsekwencji rozszerzenie na wschód granic UE
i NATO.
W latach 90. Rosja znalazła się na progu rozkładu politycznego, gospodarczego oraz społecznego i dopiero dojście do władzy Putina (najpierw premiera, a od 1 stycznia
2000 r. po. prezydenta) rozpoczęło proces porządkowania
spraw wewnętrznych, a następnie stopniową odbudowę
zewnętrznej pozycji Rosji. Putin okazał się właściwym
człowiekiem na właściwym miejscu. Cóż bowiem mogło w
oczach przeciętnego Rosjanina przysporzyć mu większego
splendoru, jak nie fakt, że zaczął on otrzymywać regularnie
pensje, emerytury i renty, że zapełniły się półki sklepowe
(?), zakończyła się „dzika prywatyzacja” (na to miejsce pojawiła się reglamentowana), wzrósł poziom bezpieczeństwa.
Putin zaczął skutecznie przekonywać swoich obywateli, że
zamierza odbudować pozycję Rosji w świecie, tak aby stała
się ona równorzędnym elementem układu sił. Badania potwierdzają, że ilekroć Putin wzmacnia swoją politykę militarną, tym większe uznanie zyskuje wśród rodaków.
Każdy, kto chce zrozumieć Rosję, nie może tracić z pola
widzenia dwóch fundamentalnych tez: po pierwsze, że podobnie jak Chiny, Iran, Korea Płn., Zimbabwe czy Burkina
Faso, nie wie ona, co to jest demokracja w naszym znaczeniu oraz drugie, że od Piotra I (panował w latach 16891725) obywatele mają głębokie przekonanie o imperialnej
pozycji swego państwa, dla którego są gotowi złożyć nawet
najwyższą ofiarę. Z tej perspektywy Putin ma szanse (?) znaleźć się w rosyjskim panteonie obok Piotra I, Katarzyny II
czy też XX-wiecznych przywódców, takich jak – w kolejności – Lenin, Breżniew i Stalin. Paradoksalnie przekonanie o rosyjskiej mocarstwowości podsycane jest przekazem
o historycznie stale czyhającym zewnętrznym wrogu: kawalerowie mieczowi, ordy tatarskie, Litwini, Polacy, Szwedzi, Francuzi (Napoleon), Turcy, Anglicy i Francuzi (wojna krymska), Niemcy i Austro-Węgry (I wojna światowa),
Niemcy (II wojna światowa) i wreszcie USA oraz NATO.
Jednym słowem, bez względu na poziom indoktrynacji, Putin jest dla przytłaczającej części Rosjan uosobieniem dumy
i potrzeb ich ojczyzny bez oglądania się na wrogi świat.
Co interesujące, za czasów ZSRR Kreml głosił hasła o konieczności krzewienia postępowych idei marksizmu-leninizmu i wyzwalania spod imperialistycznego jarzma państw
format europejski
że Unia w dobie kryzysu weźmie ten kraj na utrzymanie,
co zwolniłoby Ukraińców od konieczności samodzielnego
(przy zachodnim wsparciu) przeprowadzenia bolesnych reform, do których nie są oni ani skorzy, ani przygotowani.
Ich proeuropejskość ma charakter płytki i póki co kojarzy się
z różnymi udogodnieniami, jak chociażby z możliwością
swobodnego poruszania się.
w różnych częściach świata (wariant ofensywny), natomiast
obecnie stara się zjednoczyć społeczeństwo wokół potrzeby
obrony przed wrogiem zewnętrznym (wariant defensywny).
Kremlowska propaganda
Narracja o istnieniu zewnętrznego (czytaj Zachód) wroga Rosji jest przez Putina wykorzystywana w sposób perfekcyjny. Swoją doktrynę uzupełnił o konieczność obrony
ludności rosyjskojęzycznej oraz wspierania przejawów oddawania się różnych struktur politycznych pod opiekę Rosji
(Abchazja, płn. Osetia, Naddniestrze). W przypadku Ukrainy obok „teorii wroga” oraz konieczności obrony ludności
rosyjskojęzycznej pojawiły się argumenty, że Majdan został
zorganizowany przez USA, aby przybliżyć NATO do granic Rosji, że Ukraina to państwo sztuczne, toksyczne i do
tego rządzone przez faszystów. Dodatkowo używany jest
argument, że aneksja Krymu jest zgodna z Kartą Narodów
Zjednoczonych, która przyznaje prawo narodów do samostanowienia. Skrajną hipokryzją jest porównywanie aneksji
Krymu do odłączenia się Kosowa od Serbii, a referendum
krymskiego ze szkockim na temat dalszej przynależności do
Zjednoczonego Królestwa.
Putinowska propaganda odnosi również sukcesy za granicą, i to głównie wśród części unijnych państw. Władze
rosyjskie są w pełni świadome różnic, jakie kształtują się
wśród nich m.in. pod względem oceny stopnia zagrożenia
ze strony Rosji, jak i sensu oraz skuteczności zastosowanych
sankcji. Są też świadome, że nie istnieje nic takiego, jak
wspólna polityka zagraniczna UE, stąd zamiast rozmawiać
z Brukselą należy skupić się na kontaktach z najważniejszymi unijnymi graczami, tj. Berlinem i Paryżem.
Aktywność dyplomatyczna, jaka się ujawniła w ciągu
ostatnich miesięcy – z porozumieniem Mińsk II włącznie
– pokazała, że przy stole negocjacyjnym są tylko cztery
miejsca: dla przywódców Ukrainy, Rosji, Niemiec i Francji
(formuła normandzka). Wcześniejsza, genewska, zakładała udział Unii Europejskiej zamiast Niemiec i Francji oraz
USA. Szybko się jednak okazało, że udział USA w dalszych
negocjacjach będzie dla wszystkich stron zbyt dużym obciążeniem.
Na marginesie warto dodać, że wszystkie głosy, które
utyskują, dlaczego to Polska nie bierze udziału w negocjacjach ukraińskich, są przejawem albo całkowitej ignorancji
politycznej, albo cynicznej gry nastawionej na potrzeby wewnętrzne. O naszą obecność przy stole obrad nie zabiegali
ani prezydent Poroszenko, ani kanclerz Merkel, ani prezydent Holland. Pytanie, czy dla dobra obrad, czy też nie?
Polityka zagraniczna to nie jest salon piękności tylko sztuka
skuteczności, a w tym przypadku nasza „piękna” antyrosyjskość (podobnie jak brytyjska czy krajów nadbałtyckich)
zakłócałaby skuteczność, czyli możliwość osiągnięcia kompromisu.
Scenariusze
W polityce jak w życiu, nic nie jest pewne, dopóki się
nie wydarzy. Nie przeczy to potrzebie kreślenia różnych
scenariuszy oraz symulacji, z których jedne są z natury rzeczy bardziej, a inne mniej prawdopodobne. Osią jest konflikt pomiędzy Rosją (agresorem) a Ukrainą (ofiara agresji),
zaś mniej lub bardziej aktywnymi jego uczestnikami
59
format europejski
60
są państwa UE oraz USA.
Zakładamy, że strategicznym celem Kremla jest „odzyskanie” Ukrainy jako państwa suwerennego, ale prorosyjskiego. Takie państwo mogłoby się wyłonić dopiero
po siłowym lub pokojowym odsunięciu obecnych władz
w Kijowie i przeszczepieniu zmodyfikowanego, w stosunku do czasów ZSRR, rosyjskiego modelu jednopartyjnego.
Z punktu widzenia Kremla demokratyczna w swoim porządku konstytucyjnym Ukraina to kraj nieprzewidywalny,
gdyż kolejne wybory mogą doprowadzić do zmiany władzy
i jej polityki wobec Moskwy.
Wszystkie przedstawione poniżej warianty oparte są następujących przesłankach:
• aneksja Krymu jest faktem trwałym, którego Ukraina nie
jest w stanie zmienić na drodze politycznej, a tym bardziej
wojskowej,
deralizacji Ukrainy na potrzeby obecnej sytuacji w Donbasie; pole kompromisu ograniczają tu oczekiwania ze strony
separatystów (czytaj Moskwy), aby uwolnić się od jurysdykcji Kijowa, co równałoby się z fragmentacją Ukrainy (to dla
Kremla wariant minimum);
Drugi wariant to przyjęcie przez Moskwę „taktyki salami”,
zgodnie z którą kolejne obszary wschodniej i południowowschodniej Ukrainy będą „wyzwalane”. Wszystko wskazuje, że pierwszym celem będzie strategicznie położony
Mariupol, którego mieszkańcy to w 90% ludność rosyjsko-języczna. Zdaniem mieszkających tam Polaków niemal połowa z nich przywitałaby Rosjan kwiatami. Zajęcie
Mariupola i uzyskanie w ten sposób lądowego połączenia
z Krymem miałoby dla Putina wymiar symboliczny;
Trzeci wariant to próba przedłużenia „taktyki salami”
(mającej związek z koncepcją wojny hybrydowej) na obszar
• Kreml nie może wycofać się z dalszego poparcia dla
donbaskich separatystów, gdyż oznaczałoby to całkowitą
kompromitację i stanowiło dla dalszych rządów Putina poważne zagrożenie,
• w odniesieniu do armii rosyjskej ukraińska nie może być
porównywalna pod żadnym względem (liczebności, wyposażenia, morale i zdolności dowódczych),
• pozycja międzynarodowa Ukrainy jest silna wyłącznie
poparciem ze strony Zachodu,
• władze są świadome dramatycznej sytuacji gospodarczej, którą pogłębia uzależnienie od rosyjskich dostaw ropy
i gazu mogących być użytymi przez Kreml dla sparaliżowania kraju,
• władze ukraińskie są świadome konieczności pójścia na
daleko posunięty kompromis, który nie może jednak być
równoznaczny z kapitulacją,
• szeroko rozumiany Zachód zachowuje daleko posuniętą
powściągliwość.
Pierwszy wariant zakładałby wypracowanie formuły fe-
południowej Ukrainy, gdzie zamieszkuje duże zaplecze
rosyjskojęzyczne, umożliwiające miejscowym separatystom (po opanowaniu Odessy) dojście do Naddniestrza
i połączenie się ze stacjonującą od początku lat 90. częścią
rosyjskiej 14. armii. Gdyby udało się zrealizować ten wariant, prorosyjscy separatyści przejęliby kontrolę niemal nad
całą wschodnią i południową Ukrainą, odcinając ją od Morza Czarnego.
Czwarty wariant to wkroczenie regularnych oddziałów armii rosyjskiej na Ukrainę. Póki co jest on przez Kreml eksponowany wyłącznie w kontekście ewentualnych dostaw
dla Kijowa amerykańskiej broni. W sensie wojskowym
pokonanie armii ukraińskiej nie powinno stwarzać Rosjanom wielkich problemów. Powstaje jednak fundamentalne
pytanie, co dalej. Ukraina to 600 tys. km2 oraz 45 mln ludności, a odległość z Ługańska do Lwowa to w linii prostej
ponad 1100 km;
Piąty wariant to aneksja Estonii i Łotwy, których obszar zamieszkuje znaczące zaplecze rosyjskojęzyczne
Reakcja Zachodu
W pierwszej kolejności musimy sobie uświadomić brak
komplementarności Zachodu pod względem zdolności oddziaływania na politykę Kremla:
• Unia Europejska jako struktura niewojskowa (cywilna),
jest całkowicie pozbawiona zdolności do oddziaływań
w sferze militarnej, natomiast jej członkowie posiadają
potencjał gospodarczy, który użyty w postaci sankcji może
być dla Kremla śmiercionośny. Problem w tym, że zastosowane dotychczas „miękkie” sankcje nie są w stanie wpłynąć na zmianę polityki Kremla. Tymczasem szanse na ich
zaostrzenie lub nawet dalsze utrzymanie są przedmiotem
sporu wśród państw członkowskich (wykluczające się priorytety). Jeżeli weźmiemy tylko pod uwagę naszych sąsiadów,
to za sankcjami opowiadają się rządy republik bałtyckich
oraz Polska, zaś przeciwni są Węgrzy, Słowacy, Czesi
i Austriacy;
• Stany Zjednoczone posiadają zdolności militarne, które
są w stanie zrównoważyć potęgę rosyjską, natomiast mają
zdecydowanie mniejsze aniżeli Unia zdolności do oddziaływań w sferze gospodarczej (poza teorią, że spadek cen
ropy naftowej jest dziełem spisku amerykańsko-saudyjskiego, aby zacisnąć na gospodarce rosyjskiej swoistą pętle).
Amerykanie nie mają jednak z naszym regionem styczności
lądowej, stąd musieliby działać wyłącznie przy użyciu sił
szybkiego reagowania (z natury ograniczonych) lub przy
wykorzystaniu kanałów powietrznych. Ograniczone są
również możliwości działań w ramach NATO, gdyż jeżeli
w ogóle niezbędna byłaby zgoda wszystkich państw członkowskich, a tę trudno będzie osiągnąć nawet w przypadku
bezpośredniego zagrożenia dla republik nadbałtyckich, a co
dopiero przyjęcia Ukrainy do sojuszu.
Polityka jest często porównywana do gry w pokera.
Któryś z graczy mówi w pewnym momencie: Sprawdzam.
Z powodu Krymu, Donbasu, Mariupola, czy nawet Odessy, nikt tego słowa nie wypowie, skoro nie stało się to
w przypadku wojny koreańskiej, wietnamskiej, kilku wojen na Bliskim Wschodzie, a zwłaszcza kryzysu kubańskiego, podczas którego konflikt wisiał na włosku. Na
szczęście wśród przywódców USA i ZSRR nie znalazł się
wówczas szaleniec, który zdecydowałby się na autoryzację
format europejski
(odpowiednio 26 i 27%). Litwę zamieszkuje wprawdzie tylko
6% Rosjan, tym niemniej, gdyby Putinowi udało się przekonać do swojej polityki białoruskiego prezydenta Łukaszenkę,
zabór i tego państwa byłby realny. Ten wariant oznaczałby
jednak wejście na obszar UE i NATO;
Szósty wariant to agresja na Polskę, która może być
zapoczątkowana za pomocą środków pozamilitarnych,
np. poprzez wstrzymanie dostaw ropy i gazu, destabilizując
w stosunkowo krótkim czasie naszą gospodarkę.
Chociaż część analityków sądzi, że ambicje Rosji są
daleko większe niż Ukraina, to jednak bezpośrednie użycie przez Kreml własnych sił zbrojnych musi wiązać się
z trudnymi do oszacowania kosztami samej okupacji (na to
obecnej Rosji po prostu nie stać) oraz konsekwencjami wewnętrznymi (dziś 60% Rosjan jest przeciwnych bezpośredniemu użyciu regularnej armii na Ukrainie) oraz zewnętrznymi w postaci reakcji ze strony Zachodu.
pierwszego atomowego wystrzału.
Putin gra Unią, tak jak to czynili przywódcy radzieccy
od ustanowienia Wspólnot Europejskich, uważając, że Unii
po prostu nie ma, że istnieją tylko najważniejsi jej członkowie, z którymi należy rozmawiać: z Niemcami, Francją,
Włochami, ale już nie z Wielką Brytanią. W tym kontekście
polityczną naiwnością jest sądzić, że przewodniczący Rady
Europejskiej (Donald Tusk) powinien w imieniu Unii negocjować warunki uregulowania konfliktu ukraińskiego, gdyż
zwykle przy stole siadają tylko ci, którzy są akceptowani
przez wszystkie strony.
Wśród członków UE łatwo zauważyć potencjał antyamerykański, a jednocześnie prorosyjski (głównie w Niemczech
i we Francji). Stosunki z USA zostały znacząco nadwyrężone w trakcie prezydentury George’a Busha (wojna w Iraku), ignorującego opinie swoich europejskich sojuszników.
Barak Obama z kolei doprowadził do stopniowego rozluźniania więzów transatlantyckich, uznając, że z punktu widzenia amerykańskich interesów zdecydowanie ważniejszy
jest region Pacyfiku.
Często można usłyszeć tezę, że z Moskwą w takich sytuacjach należy grać ostro, że przemawia do niej jedynie argument siły. Jest w tym wiele prawdy, przy czym po stronie
Zachodu brakuje na ten temat zgody.
Co dalej?
• Moskwa nie jest zainteresowana ustabilizowaniem sytuacji na Ukrainie w nadziei na wcześniejszy lub późniejszy
upadek obecnych władz i powrót przez ich następców do
orientacji prorosyjskiej;
• Berlin i Paryż, nawet jeżeli by tego chciały, nie są w stanie skutecznie przeciwstawić się ambicjom Moskwy co do
kontroli państw określanych przez nią jako „bliska zagranica” (w tym Ukraina, Zakaukazie, np.); jedyne, co mogą
robić, to tonować antyrosyjskość tych państw;
• Zachód nie będzie ryzykował przyjęcia Ukrainy do Unii
i NATO, aby nie wzmacniać argumentacji Rosji, że oto
wróg zbliżył się do jej granic;
• Zachód nie będzie „umierać” za Ukrainę tak długo, jak
Rosja będzie się skupiać na obronie interesów ludności rosyjskojęzycznej np. poprzez federalizację tego państwa;
• Nie należy wykluczać finlandyzacji Ukrainy, która jak
Finlandia w okresie zimnej wojny miała możliwość swobodnego kształtowania ustroju wewnętrznego w zamian za
nieprzystępowanie do ugrupowań skierowanych przeciwko
ZSRR (Finlandia do dziś nie jest członkiem NATO, a do UE
przystąpiła dopiero w 1995 r.);
• Można sobie wyobrazić sytuację, w której Ukraina sama
zrzeka się obszarów o wysokim potencjale separatyzmu,
oddając je pod pośrednie władanie Rosji (niektórzy mówią
„na jej garnek”), a sama skupia się na reformach niezbędnych do budowy nowoczesnego europejskiego państwa;
• Dla Putina kontynuacja podjętej gry będzie wymagać
coraz większych środków finansowych oraz stałego poparcia społecznego (obecnie na poziomie 80%). Wydaje się,
że Rosja jest obecnie daleka od własnego Majdanu, jednak
zapaść gospodarcza oraz trumny żołnierzy rosyjskich przywożone z zagranicy nie mogą go wykluczyć.
Wojciech Szymborski
61
myślowisko
Zamyśliło się,
oj, zamyśliło…
Prof. Ireneusz Ziemiński
18 lutego 2015 roku o godz. 18.00 w Miejskim Centrum
Kultury odbyło się pierwsze spotkanie otwierające nowy
cykl wykładów i dyskusji popularnonaukowych zatytułowany „Myślowisko miejskie”. Organizatorami są Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy oraz Miejskie Centrum
Kultury w Bydgoszczy. Stanowi ono twórczą kontynuację
cenionej przez bydgoszczan „kawiarenki naukowej UTP”.
W związku z przejęciem przeze mnie obowiązków koordynatora tego projektu zmienił on nieco swój pierwotny
kształt. W zamyśle spotkania prowadzone w ramach MM
mają być miejscem i czasem, w którym będą dyskutowane
najbardziej znaczące kwestie w życiu jednostki i zbiorowości. Głównym celem – poza prezentacją i popularyzacją
naukowych odkryć i innowacyjnych wynalazków – jest odważne zmierzenie się z problemami ważnymi dla dzisiejszego człowieka – z problemami, które tworzą horyzont
jego codziennej egzystencji i czasów, w których przyszło
mu żyć. Chodzi o takie kwestie, jak Bóg, zło, zanieczyszczenie środowiska, podziały społeczne, genetyka, płeć, śmierć,
nowe media, kapitalizm, demokracja, sztuka, nowe technologie, transhumanizm, wojna, eksploracja kosmosu itp. Ma
to być prawdziwe święto myślenia, wolności i wysokiej kultury. Życzyłbym sobie, aby MM stanowiło forum wymiany
ideowej i sporów utrzymanych na wysokim poziomie intelektualnym i kulturalnym. W obliczu tego, co w większości
oferują dzisiejsze media, pragnąłbym, aby Myślowisko stało
się przykładem tego, że i jak można rozmawiać z poszanowaniem strony przeciwnej, tego, jak można dochodzić do
sedna, utrzymując status przyjacielskiej rywalizacji i pięknej
niezgody. W ten sposób chciałbym wzmocnić udział UTP
w kształtowaniu bydgoskiej kultury. Wzorce wolnej, gruntownej dyskusji, której korzenie tkwią w kulturze starożytnej
Grecji, stanowią fundament zachodniej cywilizacji, wyznaczając i chroniąc drogie jej wartości: prawdy, wolności,
rozumu, tolerancji, szacunku i solidarności.
Cykl otworzył wykład prof. Ireneusza Ziemińskiego
pt. Dlaczego Bóg czyni zło? Ireneusz Ziemiński jest profesorem zwyczajnym filozofii, absolwentem Wydziału Filozofii
KUL, aktualnie pracownikiem Instytutu Filozofii Uniwersytetu Szczecińskiego. Bardzo zależało mi na tym, aby to właśnie prof. Ziemiński otworzył Myślowisko. Związki profesora
z UTP są długie i silne: gdy w roku 2000 odchodził do Szczecina, miał za sobą blisko 10 lat pracy w Instytucie Nauk Humanistycznych i Ekonomicznych ówczesnego ATR-u. Jeszcze i dziś, gdy wchodzę do biblioteki Wydziału Zarządzania
UTP i napotykam dziesiątki książek i czasopism, które Profesor kupował, przygotowując swoją habilitację, odczuwam
62
jego duchową obecność i cieszę się, że przyszło mi kontynuować jego pracę. Opublikował ponad 200 artykułów
i recenzji na łamach m.in. takich czasopism, jak „Idealistic
Studies”, „Diametros”, „Przegląd Filozoficzny. Nowa seria”,
„Kwartalnik Filozoficzny”, „Filo-sofija”, „Etyka”, „Logos
i Ethos”, „Ethos”, „Roczniki Filozoficzne”. Jest także autorem
pięciu książek: „Zagadnienie śmierci w filozofii analitycznej
(2000), Moralność i religia. Poglądy filozoficzne Josepha
Butlera (2002), Śmierć, nieśmiertelność, sens życia. Egzystencjalny wymiar filozofii Wittgensteina (2006), Metafizyka
śmierci (2010), Życie wieczne. Przyczynek do eschatologii
filozoficznej (2013)”. Dwukrotny stypendysta Fundacji na
rzecz Nauki Polskiej (program Start oraz program Kolumb,
dzięki któremu odbył półroczny staż w Uniwersytecie w
Oxfordzie pod kierunkiem Richarda Swinburne`a). Za książkę „Zagadnienie śmierci w filozofii analitycznej” otrzymał
indywidualną Nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego.
Choć prof. Ziemiński jest wybitną postacią polskiej filozofii i jednym z najbardziej znamienitych na świecie znawców filozoficznej problematyki śmierci, nie chciałem, aby
autorytet Profesora był tym, co zagwarantuje prawdę jego
wypowiedzi. Oto właśnie idzie, aby wypowiedź broniła się
sama – bez tytułów, dorobku, zaszczytów, sławy i sprawowanych funkcji. Tak jest formuła MM, aby zapraszać osoby,
które mają coś ważnego do powiedzenia, ale które nie stoją
w pierwszym szeregu medialnych doniesień i skandali. Jeśli
skandal – to tylko skandal myśli i obrazoburczość prawdy.
Wykład Profesora, który wypełnił MCK-owską widownię
po brzegi, nosił tytuł „Dlaczego Bóg czyni zło?”. Jest to temat niezwykle istotny. Zło i Bóg, zło i religia pozostają z
sobą w ścisłym związku. Można by zaryzykować tezę, że
jedno nie może istnieć bez drugiego. Być może uniwersalne
doświadczenie zła, jakie człowiek napotyka w swoim życiu,
jest w ogóle źródłem myślenia w kategoriach religijnych.
Unde malum? [skąd zło?] – pytali gnostycy. W europejskim
kręgu kulturowym nasze spojrzenia kierujemy momentalnie
ku religii chrześcijańskiej, w której wydarzenie zła w postaci grzechu pierworodnego, pasji Chrystusa czy sądu ostatecznego wyznacza najważniejsze momenty dziejów zbawienia. Gdyby nie zło nie byłoby religii, ale też niektórzy
twierdzą odwrotnie: gdyby nie religia nie byłoby zła. Teza
ta traci kontrowersyjny wydźwięk zwłaszcza wtedy, gdy stajemy się świadkami współczesnego fanatyzmu religijnego,
fundamentalizmu czy wojen religijnych.
Przez samo sformułowanie tytułu w punkcie wyjścia wykład Profesora stawia pewną tezę – że Bóg czyni zło, pytanie tylko: dlaczego? Wiele osób, jeszcze przed wykładem,
tej pory, był raczej idolem niż prawdziwym Bogiem. Dzieje
religii, to dzieje porzucania kolejnych idoli, którzy – czczeni jako bogowie – okazywali się gorsi od ludzi, żądając od
nas niecnych zachowań i ślepego posłuszeństwa. Świadczy
to, że każdy obraz Boga, jest jedynie obrazem ludzkim,
nawet, jeśli – w swojej pysze i zaślepieniu – przedstawiamy go jako obraz prawdziwy, jedyny i poświadczony Jego
własnym objawieniem. Tytułowe pytanie wykładu można
zatem potraktować jako wezwanie do reinterpretacji współczesnych idoli, traktowanych jako wiarygodny obraz Boga;
nie jest przecież możliwe, abyśmy tolerowali ewidentnie złe
działania tylko dlatego, że przypisujemy je Bogu”.
W istocie całość wywodu, który prof. Ziemiński przeprowadził (z zaangażowaniem niekiedy bardzo subtelnych
argumentów), zdaje się niejako od początku prowadzić do
tego fundamentalnego pytania o istotę Boga. Tytułowe pytanie zakłada nie tyle to, że Bóg istnieje i czyni zło, lecz
to, że Bóg jako dobry i wszechmogący nie może, czy nie
powinien tego czynić. Innymi słowy, zakłada pewien obraz Boga, który ulega w toku wywodu zakwestionowaniu.
Być może bowiem obraz Boga, rozumianego dawniej jako
wszechmocny władca, ojciec, stwórca i sędzia, nie jest adekwatny wobec dzisiejszej jego teofanii. Być może – sugeruje
Profesor – o wiele bliższy jest nam obraz Boga, o którym
mówił niegdyś Joseph Ratzinger, podkreślając ubóstwo, słabość i cichość Boga, który „nie jest obecny w burzy i potędze. (…) W porównaniu do zgiełku świata jest Bogiem
cichym. (…) Także my doświadczamy Boga, który wydaje
się Bogiem zwyciężonym. Życzylibyśmy sobie, żeby był
silniejszy, bardziej uchwytny, potężniejszy wbrew wszystkim klęskom tego świata, jego niebezpieczeństwom i zagrożeniom” (J. Ratzinger, Wielość religii i jedno Przymierze,
s. 81). Nie na tym jednak polega troska o własną świadomość religijną – bez rozwoju której człowiek staje się istotą
niepełną – że się pielęgnuje bezrefleksyjnie jakiś podrzucony przez tradycję obraz Boga, albo też że chce się wierzyć
w coś, co samemu się wymyśliło, albo też, że z gruntu odrzuca się każdego Boga jako fikcję stworzoną przez człowieka – lecz na tym, iż nieustannie i bez wytchnienia zmaga
się człowiek z jego skrytością i nieskończonym oddaleniem.
Wykład zainspirował do żywej i wielowątkowej dyskusji,
która pokazała, z jak wielu różnych perspektyw można podjąć tytułowe pytanie. Zakłada ono bowiem jeszcze jedną
przesłankę, która tym razem buduje perspektywę, w jakiej
szuka się odpowiedzi. Jest to perspektywa moralna. Dyskusja dowiodła, że jest to tylko jedna z perspektyw mówienia
o Bogu.
Następne spotkanie odbędzie się w połowie maja
i poświęcone będzie tematyce gender. Szczegółowe informacje można będzie znaleźć na stronach internetowych
UTP, MCK i w BIKu.
Daniel Roland Sobota
myślowisko
zgłaszało pewne wątpliwości: jak to – pytali – to Bóg istnieje
i to Bóg czyni zło? Jednak tytułowe pytanie od początku zachowywało się wobec dwóch stron, tradycyjnie biorących
udział w tego typu dyskusjach, mianowicie wobec teizmu
i ateizmu, neutralnie: wbrew teistom pytanie sugeruje, że
Bóg czyni zło, wbrew ateistom obstaje przy tym, że Bóg
istnieje. To wszystko oczywiście intelektualna prowokacja,
filozoficzne pytanie, którego moc i otwartość wykład starał
się przez cały czas utrzymać.
Zgodnie z treścią anonsu wykład starał się przejść następujący tok rozumowania. Jednym z najważniejszych
wyzwań dla wiary we wszechmocnego i dobrego Boga jest
istnienie zła w świecie, zwłaszcza zła naturalnego, którego na pewno nie uczynił człowiek. Jeśli bowiem Bóg jest
wszechmocny i dobry, to powinien zarazem być w stanie
zło usunąć i chcieć to uczynić. Skoro jednak zło istnieje, to
znaczy, że Bóg nie jest wszechmocny (nie potrafi zła usunąć) albo nie jest dobry (nie chce zła usunąć), albo nie jest
ani wszechmocny, ani dobry (nie potrafi i nie chce zła usunąć). Wszystkie możliwości wskazują, że Bóg nie istnieje,
a przynajmniej że nie jest w stanie złu zaradzić. Jeśli jednak
istnieje, to jest autorem zła, wobec czego powstaje dramatyczne pytanie, dlaczego je czyni?
Racje istnienia zła, które czyni Bóg mogą być różne: 1)
kara za ludzki grzech, 2) respektowanie ludzkiej wolności,
która jest ostateczną przyczyną zła, którego Bóg nie zamierzył, ale które dopuścił jako skutek ludzkiej autonomii, 3)
stworzenie okazji człowiekowi do walki ze złem (poprzez
czynienie dobra i odpowiedzialność za świat) bądź wiele
innych. Możliwe jest także, że Bóg ostatecznie pokona zło
a wszystkie cierpienia wynagrodzi człowiekowi w życiu
przyszłym; znaczyłoby to, że zło jest tylko stanem przejściowym, a nawet może zostać uznane za narzędzie zbawienia świata. Skoro bowiem Bóg współczuje człowiekowi,
to może także wziąć na siebie jego cierpienia, pomagając
mu je udźwignąć. Żadna z tych racji jednak nie wystarcza
do tego, aby usprawiedliwić Boga za ogrom horrendalnego
zła, mającego miejsce w świecie. Z tego powodu wszelkie
filozoficzne i teologiczne próby wyjaśnienia, dlaczego Bóg
toleruje zło, wydają się chybione.
Wykład kończy się mocną tezą: ponieważ nie można
zwolnić Boga z odpowiedzialności za zło, Bóg nie może
być albo dobry, albo wszechmocny, albo wszystko to razem, co oznacza ostatecznie, że jeśli Bóg czyni zło, to nie
może być Bogiem, którego zna tradycja chrześcijańska, to
znaczy definitywnie: nie może istnieć jako Bóg. Ktoś, kto
jednak uważa, że teza ta stanowi ostateczne rozstrzygnięcie i opinię prof. Ziemińskiego, jest w błędzie. Dyskusja się
dopiero zaczyna, o czym świadczą ostatnie słowa wykładu,
w których Profesor wyznaczył kierunek dalszych pytań, mających elementarne znaczenie:
„Problem teodycei może być przyczynkiem do odpowiedzi na pytanie „kim jest Bóg?”. Jeśli bowiem religia (także
chrześcijaństwo) ma oznaczać autentyczną obecność Boga
w ludzkim życiu (czy nawet – życie z Bogiem), to obraz
Boga musi ulegać ciągłej reinterpretacji. Na tym zresztą polega religijny postęp, że dostrzegamy błędy w naszych wyobrażeniach Boga, odkrywając, że ten, którego czciliśmy do
63
z soboty na niedzielę
Tezeusz w labiryncie
64
Był piątek koło godziny dziewiętnastej, kiedy przekraczałem wysłużone mury głównego budynku UTP przy
ul. Kaliskiego. Było cicho i ciemno. Światła w holach dawno
już powygaszano, gdzieniegdzie tylko świeciły się niewielkie tabliczki oznajmiające kierunek ewentualnej ewakuacji.
O tej porze prawdziwym źródłem światła pozostaje blask
portierni, która, niczym żeglarzom wracającym z nocnego
kabotażu, wskazuje miejsce bezpiecznej przystani. Czy
– żeby jeszcze inny trop przywołać, bardziej znaczący
i kulturowo bogatszy – światło portierni wyznacza początek i koniec Labiryntu, który w tradycji kultury europejskiej
się do ostatecznego rozstrzygnięcia, do walki na śmierć
i życie. Zamiast przerażenia odczuwam ulgę, radość i narastające podekscytowanie, że wychodzę z ciemności i staję
się częścią nowego życia.
Zwą ją Szopa, co właściwie pisze się Shopa. Ludzie poruszają się pomiędzy dwoma niedużymi pomieszczeniami.
Wchodzą i wychodzą. Żwawo, z uśmiechem, z głosem
uniesionym i rozbawionym. W atmosferze świeżo mielonej
kawy rozmawiają i gawędzą, na nic się nie siląc i nie udając. Dwie niewielkie sale wypełniają ludzie i przedmioty,
którzy na pierwszy rzut oka nie tworzą żadnego porządku,
symbolizował zwycięstwo rozumu (logos) nad ciemnymi
mocami natury (physis). Czy jestem wcieleniem Tezeusza,
który wchodzi do labiryntu Dedala, by zabić uwięzionego
w nim Minotaura? – pomyślałem. Ani nikt mnie zatrzymał,
ani nie pytał o cel wizyty, jakby z góry było wiadomo, że
w obliczu czekającej na mnie pułapki nie mam szans na
szczęśliwe dotarcie do miejsca przeznaczenia. Po cóż zatrzymywać tego, który wszedł na swoją ostatnią drogę?
Drogę tę znam na pamięć. Wydeptuje ją od kilkunastu
lat, nogi więc same niosą do celu. Jednak w obliczu panującej wszędzie ciemności zawsze czuję się tu nieswojo.
Wąskim przesmykiem docieram do budynki 3.2 na Wydział
Inżynierii Mechanicznej. Jeszcze jeden zakręt, jeszcze jeden długi korytarz i jestem u celu. Teraz jest łatwo i czuje się
bezpiecznie. Z daleka, w miarę zbliżania się, dobiega coraz głośniejszy gwar. I nie jest to szczęk oręża, lecz odgłosy
spotkania towarzyskiego. Oto jestem, cel drogi osiągnięty.
Więc jednak nie Tezeusz, który z każdym krokiem zbliżał
żadnej regularności. Pośród rozrzuconych stołów i krzeseł,
puf i poduch, tablic i skrzyń – wypełnionych po brzegi papierem, krepą, plasteliną, słomkami, klejem, kredkami, pisakami, taśmą, sznurkami i innym badziewiem, w obliczu
którego stojące pomiędzy tym wszystkim laptopy, rzutniki
i drukarki 3D wyglądają jak ferrari zaparkowane w osiedlowym garażu – młodzi i starzy toczą znaną sobie grę, która –
widać – daje im niesamowitą satysfakcję i przynosi pożytek.
Rozpoznaję: studenci, asystenci, adiunkci, profesorowie,
przedstawiciele firm – wszyscy dają z siebie to, co najlepsze. Ot – mógłby ktoś pomyśleć – rozbawiona szopa, niewinna tancbuda... w sercu Zakładu. Jednak nie to. Owszem,
w obliczu zimnych, z matematyczną precyzją zaprojektowanych ścian Labiryntu, bawiące tu skupisko ludzi wydaje
się być obrazą rozumu, powagi i instytucjonalnego majestatu. Teraz rozumiem, że ów Labirynt nie skrywa groźnego
człowieka z głową byka, lecz jest śmiercionośną zaporą dla
próbującego ekspansji życia, murem chroniącym spoczy-
ten, wygląda tak samo. Przypomina wiedzodajnię, w której
praktykuje się fast study – bez smakowania, przesiadywania,
ucztowania. Tymczasem ludzie z Szopy, na przekór tendencjom, chcą tu żyć. Wariaci, szaleńcy, marzyciele, idealiści,
Ikarzy – wkrótce wosk na ich skrzydłach się roztopi, jako
że są zbyt młodzi i nie rozumieją, że ich skrzydła są tylko
przenośnią…
Kim są i czego właściwie chcą Szopiści? Dla ludzi Labiryntu przypominają trochę sektę, trochę sprzedawców bezpośrednich, takich od Amwaya, co chodzą podekscytowani,
z nadzieją, że już wkrótce – bo przecież to jest łatwe i dla
każdego – staną się zarabiającymi miliony Brylantami. Ich
hasłem rozpoznawczym jest DT, co wielu przedstawicieli
Labiryntu kojarzy jeszcze z „Dziennikiem telewizyjnym”.
Inni z kolei, nie bez uszczypliwości, mówią „Dobre Towarzystwo”. Tymczasem DT jest skrótem od design thinking.
nowego gatunku życia, które zakiełkowało w szczelinie
betonowej ściany? Owszem każdy z nich marzy niekiedy,
że nadejdzie dzień przebudzenia, że Labirynt zazieleni się
i nastanie wiosna, która przykryje i rozkruszy płyty Grobowca, ale to jeszcze nie teraz, nie dziś, jeszcze trzeba to i tamto, ostatnia sprawa i już. A tu czas płynie bezwzględnie…
Labirynt jest miejscem wrogim życiu. Nie mieszka się
w Labiryncie. Mimo że zachęca do tego, by nazywać go
miastem i miasteczkiem, nie daje nic prócz Prawdy i Umiejętności. Czy samą Prawdą człowiek żyje? Mowy o brakach
infrastruktury są tylko przykrywką dla braku woli życia. Pracownicy przychodzą do pracy, studenci – studiować, urzędnicy – zarządzać, ale kto na tyle by się pomylił, by chciał
tu żyć, mieszkać, jeść, bawić się, kupować, spać, uprawiać
sport, spotykać się i kochać. Nie można się tu nawet uczyć,
tak, uczyć się – gdzie bowiem to czynić – można co najwyżej brać i wynosić wiedzę: w teczkach, książkach i zeszytach i uczyć się gdzie indziej. Każdy Labirynt, nie tylko
Jest to metoda i proces znajdowania i rozwiązywania faktycznych problemów, które trapią konkretne grupy osób.
Jest to sztuka heurystyczna (sztuka inwencji), która może
być elementem wszystkich innych umiejętności. Propagatorzy tej metody definiują DT jako „metodę tworzenia innowacyjnych produktów i usług w oparciu o głębokie zrozumienie problemów i potrzeb użytkowników” (cyt. za: www.
designthinking.pl/).
Historia narodzin DT sięga Stanów Zjednoczonych
lat osiemdziesiątych, chociaż podobny sposób myślenia
o tworzeniu produktów i usług odnaleźć można w pracach
inżynierów, także polskich, ukazujących się tuż po wojnie.
Niemniej to właśnie w Stanach Zjednoczonych, na Uniwersytecie Stanforda w stanie Kalifornia, zaczęto upowszechniać powstałą dekadę wcześniej metodologię, nazywaną
design thinking (DT). W roku 1991 David M. Kelley powołał do życia firmę consultingową i projektową IDEO, która pracuje zgodnie ze wspomnianą metodologią. Od 2004
z soboty na niedzielę
wające na papierze prawdy, równo ułożone dokumenty,
wyczyszczone probówki, chłodne urządzenie laboratoryjne i wygaszone komputery przed zalewem życia, pożarem
emocji i wybuchem szukających ujścia pomysłów.
A gdzie pozostali? Nigdy tu nie dotarli, a jeśli dotarli, być
może nie zauważyli, nie mieli sił i odwagi zauważyć. Albowiem pracując i ucząc się na co dzień w przestrzeniach
Labiryntu, przejęli jego reguły gry. Pogubili się, skapitulowali, oddali się sprawom do załatwienia. Jako skrupulatni
i wzorowi budowniczowie i architekci, konstruktorzy i wynalazcy, administratorzy i zarządcy, uczeni i realiści – wszyscy
ci potomkowie Dedala – dbają o kondycje Labiryntu, dobudowują ściany i wzmacniają je, wypełniają powstałe ubytki,
naprawiają uszkodzenia z myślą, że właśnie tak trzeba, że
inaczej nie można, że tego wymaga System. Dlaczego nie
inaczej? Dlaczego nie porzucić służby Labiryntowi na rzecz
65
66
roku przy Uniwersytecie Stanforda funkcjonuje centrum DT
reprezentujące nowy sposób podejścia do zadań i projektów. Jest to tzw. d.school.
Metodologia DT w ogólnym ujęciu jest sposobem na
znajdywanie nowych punktów widzenia, wychodzenia
poza standardowy schemat działania i myślenia, dzięki
czemu jest narzędziem umożliwiającym rozwiązywanie
problemów, tworzenie i udoskonalanie produktów i usług
w sposób twórczy, kreatywny i nieszablonowy. Jej istotą
i sednem, które warunkuje również jej sukces, jest człowiek.
W komercyjnym znaczeniu człowiek oznacza przede
wszystkim ostatecznego klienta, odbiorcę, którego zadaniem, z punktu widzenia firmy, jest zakup produktu czy
usługi. Jednak w ramach omawianego podejścia chodzi nie
tylko i nie tyle o wzrost sprzedaży, co o stworzenie produktu idealnie dopasowanego do potrzeb, spełniającego nie
tyle wymogi pod względem fizycznym (forma, kształt, materiały), ale także społecznym czy kulturowym. Zwrócenie
najbardziej dogodne warunki materialne do tworzenia
pomysłów i ich materializacji – chodzi w pierwszej kolejności o coraz bardziej popularne tzw. kreatywne przestrzenie, które pozwalają na i zachęcają do kreatywności
– osiągnie się niewiele, nie będąc „w posiadaniu” dwóch
niezbędnych elementów: odpowiedniej kultury i zespołu
ludzi. Rosnąca popularność DT w Polsce i chęć budowania
ośrodków wzorowanych na d.school wynika z dostrzeżenia
potencjału kulturotwórczego tej metodologii i takich miejsc
oraz uzmysłowieniu sobie, czego potrzebują członkowie
tzw. kreatywnej klasy, stanowiącej (a przynajmniej tak być
powinno) zaczyn regionalnej i globalnej innowacyjności.
Wydaje się to być szczególnie ważne w tych regionach, które ulegają coraz większej marginalizacji w stosunku do coraz bardziej rosnących w siłę centrów dystrybucji środków
i władzy.
Nawet jeśli DT nie jest tak nowatorskie, jak samo siebie przedstawia, siła życia, skuteczność, pasja kreatywności
uwagi na to, co ostateczny odbiorca odczuwa, czego tak
naprawdę potrzebuje, skoncentrowanie się na obserwowaniu i zrozumieniu danej grupy odbiorców pozwala zarówno zagospodarować niewypełnione jeszcze nisze rynku, jak
i otworzyć przed człowiekiem możliwość lepszego życia.
DT jest procesem, który składa się z kilku etapów. Szeroko przeprowadzany i zaplanowany wywiad i kontakt
z klientem ostatecznym, dostrzeganie tego, co niewypowiedziane i ukryte w ludzkich zachowaniach, stanowi na
samym początku procesu tworzenia pierwszy, nieodzowny
etap metodologii: empatię (empathy). Kolejne etapy, których szczegółowy opis można znaleźć w dostępnej literaturze, obejmują definiowanie właściwego problemu (define),
generowanie maksymalnie dużej ilości rozwiązań podczas
burzy mózgów (ideate), budowanie prototypu dwóch,
trzech najlepszych i realnych rozwiązań (prototype) oraz
ich testowanie na ostatecznym odbiorcy (test).
W ten sposób kończy się pierwsza iteracja procesu.
W zależności od powodzenia prac, właściwego zrozumienia klienta i zadania proces ten można kontynuować, powracając do poprzednich etapów i przechodząc przez kolejne iteracje.
Siła DT – jak powiada Piotr Szewczykowski, który obok
Radka Ratajczaka należy do ścisłego kierownictwa Szopy
i nieprzejednanych pretorianów tej metody – nie kryje się
jednak w nazwach kolejnych etapów i nieskończonego
powtarzania przedstawionych kroków. Posiadając nawet
i fala entuzjazmu, jaka bije z Szopy, jest wprost niezwykła
i ukazuje się jako prawdziwy zaczyn przeobrażania Labiryntu w miejsce drogie życiu. Jest to zupełnie oddolna inicjatywa, która – jak w przypadku każdej takiej działalności
„obywatelskiej” – ma przed sobą wiele wyzwań. Osobiście
dostrzegam w niej szansę na rewitalizację idei uniwersyteckości. Łączy ona wszystko to, co najlepsze na uniwersytecie: pasję, przygodę, nowatorstwo, kolektywność, wolność,
młodość, wyobraźnię, naukę, wysokie technologie, transfer
wiedzy, kontakt z gospodarką, praktykę, kompetencje, skuteczność, przyjaźń i wysoką kulturę.
Nie wracałem sam. Wysypywaliśmy się gwarnie na korytarze Labiryntu, po czym mniejszymi grupkami, krocząc
w ciemności, kierowaliśmy się w stronę znanych sobie
wyjść. Nić Ariadny nie zawiodła. Byliśmy zmęczeni twórczą
pracą, ale pełni energii i niezmiernie szczęśliwi z tego, co
udało nam się zrobić i z tego, że wkrótce znów się zobaczymy. Mijając portiernię, usłyszałem rozpoczynające się właśnie wieczorne wydanie „Panoramy”. Kot układał się do snu,
a Labirynt czekał na nowe otwarcie. Na zewnątrz przywitało nas rozgwieżdżone niebo, na którym mitologiczne postaci od wieków wypełniają swój los.
Daniel Roland Sobota
Grafika: Łukasz Gruszczyński. Rysunki namarginesowe
6 grudnia 2014 roku, w wieku 77 lat po długiej chorobie
zmarł wieloletni pracownik naszej uczelni prof. zw. dr hab.
inż. Jan Klugiewicz. Jego życie zawodowe i naukowe było
bardzo aktywne i pozostawił po sobie bogaty dorobek.
Urodził się 5 października 1937 roku w Zimnym Zdroju (woj. kujawsko-pomorskie). W 1956 roku uzyskał dyplom technika melioracji wodnych, w latach 1956-1959 pełnił funkcję kierownika budów
w Rejonowym Przedsiębiorstwie Robót Wodno-Melioracyjnych we Włocławku i w Szczecinie. Studia ukończył
w 1964 roku, uzyskując stopień magistra inżyniera budownictwa wodnego na Wydziale Budownictwa Lądowo-Wodnego Politechniki Szczecińskiej.
Od roku 1964 do 1974 był pracownikiem szczecińskiego oddziału
Instytutu Melioracji i Użytków Zielonych w Warszawie. W roku 1967
uzyskał uprawnienia budowlane do
projektowania i kierowania robotami budowlanymi. W roku 1973 uzyskał stopień naukowy doktora nauk
technicznych, w roku 1974 - patent
rzeczoznawcy Zarządu Głównego
Naczelnej Organizacji Technicznej
w Warszawie. Stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w
dyscyplinie inżynieria i ochrona środowiska uzyskał w 1983 roku w Akademii Rolniczej we Wrocławiu, zaś
tytuł profesora - w roku 1989.
W Akademii Techniczno-Rolniczej (obecnie UTP) podjął
pracę 1 października 1974 roku. Został zatrudniony na stanowisku docenta z zadaniem kierowania Zakładem Inżynierii Sanitarnej i Wodnej przekształconym później w Katedrę
Inżynierii Sanitarnej i Wodnej (obecnie Katedry: Ogrzewnictwa, Wentylacji i Inżynierii Sanitarnej oraz Ekoinżynierii i Fizykochemii Środowiska). Od początku zatrudnienia
podjął się organizacji studiów wieczorowych i zaocznych
w specjalnościach inżynieria komunalna i urządzenia sanitarne na kierunku budownictwo.
W 1991 roku zorganizował na Wydziale Budownictwa,
na bazie istniejących i rozwijających się specjalności, nowy
kierunek studiów inżynieria środowiska z kształceniem
w specjalnościach: urządzenia sanitarne oraz monitoring
środowiska. Na tym kierunku kształcono studentów w trybie
studiów stacjonarnych (pierwsi absolwenci opuścili mury
wydziału w roku akademickim 1995/96) i niestacjonarnych.
Od 1975 do 1996 roku był przedstawicielem wydziału w
pożegnania
Wspomnienie
o prof. Janie Klugiewiczu
Senacie ATR, do końca pracy zawodowej uczestniczył w
pracach Rady Wydziału Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska.
Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku przez kilka lat był prodziekanem, a
w latach 1984-1990 dziekanem. Pełniąc funkcję dziekana
wydziału, zagrożonego w pewnym momencie likwidacją,
dzięki wielkiemu zaangażowaniu i determinacji doprowadził do jego przetrwania i ponownego rozwoju.
Działalność naukowo-badawcza profesora koncentrowała się szczególnie na: zagadnieniach polderyzacji terenów depresyjnych, przesyłowych urządzeniach do wody
i ścieków oraz specyficznych problemach zaopatrzenia w wodę i oczyszczania ścieków.
Dorobek naukowy i inżynierski profesora obejmuje około 550 pozycji. Zalicza się do niego m.in.: ponad
127 recenzowanych publikacji naukowych, 18 monografii i skryptów oraz
podręczników akademickich. Kierował
ponad 40 tematami prac badawczych.
Opracował 33 patenty, zgłoszenia
i wdrożenia rozwiązań technicznych.
Jako nauczyciel akademicki cechował
się wyjątkową sumiennością i rzetelnością. Ponad 380 studentów pod jego
kierunkiem uzyskało stopnie inżynierów
i magistrów inżynierów, wypromował 4
doktorów.
Był aktywnym członkiem Oddziału Gdańskiego i członkiem
zwyczajnym Sekcji Inżynierii Sanitarnej Komitetu Inżynierii
Lądowej i Wodnej PAN, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych oraz Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych oraz Bydgoskiego
Towarzystwa Naukowego.
Jego praca naukowa, organizacyjna i dydaktyczna była
wielokrotnie doceniana, czego wyrazem są liczne wyróżnienia, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
odznaczenia, medale, odznaki honorowe, nagrody ministrów oraz rektora, a także organów samorządu terytorialnego.
Odejście Profesora jest wielką stratą dla uczelni. Będziemy go pamiętać jako cenionego naukowca, nauczyciela dydaktyka oraz nieodżałowanego kolegę.
Współpracownicy z Wydziału
fot. Mieczysław Pawłowski
67
sport
Danuta Sobiś
24 lata dla sportu akademickiego
Danuta Sobiś – zawodnik (znakomita lekkoatletka), trener, nauczyciel, przyjaciel, kochająca żona, matka i babcia
- jedna osoba, a wspaniałe określenia można by mnożyć
bez końca. Każdemu, kto poznał panią Danutę, w pamięci zapisała się na wiele lat. Zawsze oddana temu, co robi.
Początek przygody ze sportem zaczęła w dzieciństwie. Trenowała wyczynowo pod czujnym okiem trenera mgr Kazimierza Koszewskiego w Budowlanym Klubie Sportowym w
Bydgoszczy w latach 1968-1975. Jej koronny dystans to 400
m. Zdobyła wiele tytułów mistrzowskich, między innymi w
1971 złoty medal na 400 m w konkurencji indywidualnej
i w sztafecie, srebrny medal w sztafecie na mistrzostwach
Europy juniorów w Paryżu, rekordzistka Polski juniorów na
400 m, brązowy medal na mistrzostwach Polski seniorów
w 1974. Po zakończeniu kariery zawodniczej nie porzuciła
sportu, pragnęła kształtować młodych ludzi, odnaleźć talenty sportowe, dlatego została trenerem Budowlanych, później
trenerem w Zawiszy i Chemiku, aż złączyła się z Uniwersytetem Technologiczno-Przyrodniczym, gdzie przez następne 24 lata prowadziła sekcję lekkiej atletyki mężczyzn.
Początek Balu Sportowca 16 stycznia 2015 r. odbył się w
atmosferze pożegania odchodzącej na zasłużoną emeryturę trenerki Danuty Sobiś. Studenci-sportowcy podziękowali
tymi oto słowami: ”…Chcemy podziękować za trud i pracę,
włożoną w wprowadzenie nas we wspaniały świat lekkiej
atletyki, który jest naszym całym życiem….Była Pani dla
nas nie tylko trenerką, ale i bardzo dobrą przyjaciółką, na
którą zawsze mogliśmy liczyć. Można powiedzieć, że była
Pani i jest dla nas jak druga matka. Tysiące godzin spędzonych w hali, na stadionie i zawodach mówią same za siebie.
Relacje pomiędzy nami nie były zwykłe, łączyły nas emocje, uczucia, których nie jesteśmy wstanie opisać… Mając
w pamięci wspaniałe emocje, związane z naszymi sukcesami, zdajemy sobie sprawę, jak ważną rolę w sporcie odgrywają trenerzy… bycie trenerem to nie tylko zawód, ale
i powołanie…. Pani sumienna, pełna wyrzeczeń praca jest
źródłem naszych sukcesów…”.
Niewiele trzeba dodać, słowa zawodników opisują wszystko.
Życzymy Pani Danucie pomyślności na każdy dzień,
niezawodnego zdrowia i czasu na realizację własnych pasji
i marzeń, by czas ocalił od zapomnienia wspólnie spędzone chwile, przedeptane ścieżki, wspólne radości, a czasem
i smutki. Jesteśmy wdzięczni za wzór owocnej, sumiennej
i pełnej oddania pracy, z prośbą o zachowanie nas w sercu
i pamięci.
Małgorzata Targowska
68
kronikarskim piórem
Z prac Senatu UTP
29 października 2014 r. 373. posiedzenie Senatu UTP.
Pierwsze posiedzenie Senatu w nowym roku akademickim. Ponieważ
niektórzy członkowie Senatu – reprezentanci studentów ukończyli studia,
rektor powitał w gronie senatorów
nowych członków. Rektor pogratulował dr Beacie Góral, autorce książki uznanej za najlepszy podręcznik akademicki roku 2014, i Dorocie Ślachciak,
kierowniczce Wydawnictw Uczelnianych, które ją wydały. Gratulacje za prestiżowe wyróżnienie „Designer Roku”
otrzymał także dr Bartosz Piotrowski. Prorektor ds. dydaktycznych i studenckich prof. Janusz Prusiński szczegółowo
omówił przebieg i wyniki rekrutacji. Informacje prorektora
nie mogły wzbudzić radości. Uczelnię zaczyna dotykać niż
demograficzny. Przyjęto na studia o kilka procent mniej
kandydatów niż w ubiegłym roku, a i w tamtym kandydatów było niej niż dwa lata temu. Pocieszające jest w tym,
że zjawisko to dotyka UTP w mniejszym stopniu niż inne
uczelnie. Do spadku liczby kandydatów prorektor nawiązał,
omawiając konsekwencje zmian dotyczących kształcenia
wprowadzonych w ostatniej nowelizacji ustawy Prawo o
szkolnictwie wyższym. Prorektor omówił kolejno:
• cel proponowanej nowelizacji ustawy
• wdrożenie systemów zaliczania kwalifikacji nieformalnych
• sposoby potwierdzenia efektów kwalifikacji nieformalnych
• ograniczenia możliwości prowadzenia studiów o profilu
ogólnoakademickim wprowadzane przez nowelizację
• wymagania przy prowadzeniu studiów o profilu ogólnoakademickim
• wymagania przy prowadzeniu studiów o profilu praktycznym
• czas na dostosowanie profilu i programu kształcenia na
prowadzonych kierunkach studiów.
W trakcie tej części omawiania ustawy głos zabrał rektor
Antoni Bukaluk, który odniósł się do wymagań przy prowadzeniu kształcenia wynikających z konieczności wpisania
ich w pojęcie obszaru kształcenia i dziedziny kształcenia
dla profilu i specjalności. Wskazał, że nauki techniczne przyjęły takie same określenie obszaru i dziedziny, co
oznacza, że dla kształcenia na trzech poziomach o profilu ogólnoakademickim wystarczy posiadanie uprawnień
w jednej tylko dziedzinie nauk technicznych. Stąd WIM
może poprowadzić studia z technologii chemicznej na
poziomie magisterskim, a WTiICH takich studiów poprowadzić nie może. Podobnie jest w naukach ścisłych i matematycznych. Stąd np. Wydział Chemii UMK, który ma
uprawnienia do habilitowania z chemii, może prowadzić
studia magisterskie z fizyki, a WTiICh UTP, gdzie jest 8 fizyków nie może. Elastycznie podeszły do określania obszaru
i dziedziny nauki techniczne, a bardzo rygorystycznie nauki
medyczne, ścisłe i rolnicze. Dlatego do prowadzenia agrofizyki trzeba mieć uprawnienia do nadawania stopnia
w dziedzinie nauk rolniczych, ale o specjalności agrofizyka. Rektor wskazał, jakie są wynikające stąd zagrożenia dla
UTP.
Kolejną część wystąpienia omawiającego nowelizację ustawy prorektor J. Prusiński poświecił na wskazanie, jakie te
zmiany spowodują konsekwencje dla poszczególnych wydziałów UTP. Prorektor podał jakie są:
• możliwości wydziałów w zakresie tworzenia i prowadzenia studiów
• wymagania w zakresie dostosowania profilu kształcenia
dla poszczególnych kierunków studiów
• możliwości dokonywania zmian programu kształcenia,
w tym modyfikacji efektów kształcenia
• wymagania co do minimów kadrowych
• możliwości i wymagania w zakresie tworzenia studiów
interdyscyplinarnych.
Prorektor poinformował o zaostrzaniu przepisów i zasad
kontroli w zakresie spełniania wymogów co do prowadzenia studiów, w tym konieczności informowania ministerstwa o zaprzestaniu spełniania przez uczelnię warunków
do ich prowadzenia. Kończąc swoje wystąpienie, prorektor Prusiński dodał z uśmiechem, że można się spodziewać
przyjęcia zupełnie nowej ustawy o szkolnictwie wyższym,
nad którą już pracuje KRASP. Senat, jak na prawie każdym
swoim posiedzeniu, przyjął też kilka uchwał dotyczących
formalnych uregulowań kształcenia. Wiele dyskusji i trochę emocji wywołała propozycja zmiany angielskiej nazwy
uczelni. Ostatecznie o włos zwyciężyła (stosunkiem głosów
15/14) następująca propozycja: „UTP University of Science
and Technology”. Dłuższa dyskusja toczyła się też nad zapisami w regulaminie nagród rektora. Ostateczne regulamin
przyjęto, co pozwoli nagrodzić tymi nagrodami wyróżniających się pracowników. Rektor poinformował, że otrzymają
je oni 30 listopada. Senat wyraził też zgodę na zatrudnienie
na stanowiskach profesorskich dr. hab. inż. Jerzego Stawickiego i Andrzeja Tomporowskiego oraz prof. dr. hab. inż.
Zbigniewa Białkiewicza.
19 listopada 2014 r. 374. posiedzenie Senatu UTP.
To posiedzenie Senatu w dużej części poświęcone było
omówieniu stanu uczelni pod względem kadry i jej rozwoju naukowego, badań oraz współpracy z gospodarką. Jako
pierwszy głos zabrał prorektor ds. organizacji i rozwoju
prof. Wojciech Kapelański, który omówił kolejno:
• liczbę pracowników zatrudnionych w pełnym i niepełnym wymiarze czasu pracy w roku obecnym w porównaniu
do lat poprzednich
69
kronikarskim piórem
• zatrudnienie nauczycieli akademickich, pracowników
technicznych, administracji i obsługi w latach 2008-2014
w pełnym i niepełnym wymiarze czasu pracy
• zatrudnienie w latach 2008-2014 w pełnym i niepełnym wymiarze czasu pracy w poszczególnych jednostkach
uczelni
• liczbę pełnozatrudnionych nauczycieli akademickich
według stanowisk w latach 2008-2014
• strukturę zatrudnienia na całej uczelni i w poszczególnych jednostkach w roku 2014
• zatrudnienie w poszczególnych grupach pracowniczych
w latach 2008-2014
• zmiany w zatrudnieniu w poszczególnych jednostkach
organizacyjnych w latach 2013-2014
• formy zatrudnienia nauczycieli akademickich
• średni wiek nauczycieli akademickich według zajmowanych stanowisk na uczelni i w jednostkach
• strukturę wiekową samodzielnych pracowników naukowych i adiunktów na uczelni i jednostkach w latach 2008
i 2014
• liczbę dodatkowo zatrudnionych
• rotację asystentów i adiunktów w jednostkach organizacyjnych
• liczbę pracowników w poszczególnych grupach, którzy
osiągną wiek emerytalny w latach 2014-2016.
Swoje wystąpienie prorektor zakończył następującymi
wnioskami:
• Polityka kadrowa powinna być kreowana w jednostkach
organizacyjnych uniwersytetu w ścisłym porozumieniu
i współpracy z władzami rektorskimi.
• Stan zatrudnienia winien być regulowany realnym zapotrzebowaniem na godziny dydaktyczne oraz możliwościami płacowymi w warunkach samofinansowania jednostek
organizacyjnych.
• Od roku 2008 zauważalny jest trend zmniejszania zatrudnienia na uniwersytecie.
• Istnieje potrzeba dalszego utrzymania tej tendencji, co
znacząco utrudniają m.in. skomplikowane przepisy związane z przejściem na emeryturę, konieczność utrzymania
minimum kadrowego w związku z uprawnieniami do nadawania stopni naukowych lub kształcenia na niektórych kierunkach studiów.
• W sytuacji narastającego niżu demograficznego i trudności w pozyskiwaniu studentów wydaje się być właściwym
dążenie do obniżenia poziomu zatrudnienia do granicy
bezpiecznego minimum. Wyznacznikiem tego minimum
na poziomie wydziału powinno być „bezpieczne” finansowanie oraz realne zapotrzebowanie na realizację godzin
dydaktycznych.
• Planowanie stanu zatrudnienia powinno się odbywać
w oparciu o rzetelne prognozy liczby kandydatów na studia
oraz faktyczne możliwości samofinansowania się wydziału.
• Podstawową formą zmniejszania zatrudnienia na uniwersytecie powinna być konsekwentna polityka przechodzenia
pracowników na emeryturę w ramach możliwości określonych w prawie.
• Inne formy regulacji zatrudnienia, wobec braku ich społecznej akceptacji, powinny być stosowane tylko w ramach
70
niezbędnej konieczności.
W kolejnej części posiedzenia prorektor ds. nauki dr hab.
inż. Dariusz Boroński, prof. UTP omówił perspektywy rozwoju kadry naukowej w świetle ostatniej nowelizacji ustawy o szkolnictwie wyższym. Prorektor poinformował, jak
teraz ustawa reguluje możliwości uzyskiwania i nadawania
stopni i tytułów naukowych. Stwierdził, że w regulacjach
dotyczących uprawnień do nadawania stopni naukowych
nie ma istotnych zmian podobnie jak przy uzyskiwaniu habilitacji. Niewielkie zmiany niosą uregulowania dotyczące
doktoratów. Największe zmiany dotyczą uzyskiwania tytułów profesura. Można ocenić, że uzyskać ten tytuł będzie
łatwiej. Po dyskusji, w której rektor i część senatorów dzieliła się refleksjami na temat kierunków i perspektyw rozwoju
uczelni w aktualnych rozwiązaniach prawnych, sposobach
finansowania i demografii, prorektor Boroński omówił zadania, jakie w najbliższym czasie czekają uniwersytet, a wynikają z wprowadzonego w tej samej nowelizacji obowiązku
komercjalizacji badań naukowych. Prorektor poinformował, że uczelnia nie może angażować się w ten etap komercjalizacji, który obejmuje wdrożenie. Komercjalizację
uczelnia może prowadzić w formie bezpośredniej, poprzez
powołane do tego celu Centrum Transferu Technologii CTT lub Akademicki Inkubator Przedsiębiorczości. Dopuszczalna jest też forma pośrednia realizowana poprzez powoływane do tego celu spółki kapitałowe. Prorektor omówił
wady i zalety poszczególnych rozwiązań i zaproponował
utworzenie w UTP jednostek ogólnouczelnianych: RCI-CTT
oraz inkubatora przedsiębiorczości, a docelowo utworzenie
spółki kapitałowej, która przejęłaby w początkowej fazie
rozwiązania organizacyjne opracowane i zweryfikowane
przez CTT. Następnie omówił: jakie konsekwencje zrodzi
to dla uczelni i jakie są niezbędne działania organizacyjne
i prawne, aby wybrane rozwiązanie wprowadzić w życie,
harmonogram działań, które musi podjąć uczelnia, wdrażając system komercjalizacji wyników badań naukowych,
oraz ramy regulaminów dotyczących działań komercjalizacyjnych. Jak na każdym posiedzeniu Senatu podjęto
uchwały dotyczące dydaktyki. Tym razem trzy. Pierwsza
z nich dotyczyła przyjęcia raportu samooceny wydziałów
doskonalenia wewnętrznego systemu zapewnienia jakości
kształcenia i programu naprawczego z tym związanego.
Ten dokument, obszerny w treści, jest swoistym obrazem
stanu i perspektyw podstawowej aktywności uczelni, jaką
jest kształcenie studentów. Warto wspomnieć, że Senat zdecydował też uchwałą o utworzeniu obiecującego i przyszłościowego kierunku inżynieria gazu łupkowego na Wydziale
Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska.
Jednogłośnie Senat poparł wniosek Wydział Inżynierii
Mechanicznej o przyznanie prezesowi firmy PESA S.A
Tomaszowi Zaboklickiemu tytułu doktora honoris causa.
Wnosili o to JM Rektor A. Bukaluk i prorektor D. Boroński.
Rektor przypomniał, że od wielu lat uczelnia współpracuje z zakładami PESA. Współpraca ta układa się z roku na
rok coraz lepiej i przynosi obu stronom wymienne korzyści,
a uczelni prestiż. Ocenił tę współpracę jako wzorcową. Prorektor Boroński przedstawił sylwetkę prezesa Zaboklickego,
omówił jego osiągnięcia, podkreślając, że sukcesy zakładów
kronikarskim piórem
i prezesa mają wymiar daleko wykraczające nie tylko poza
region, ale i Polskę. Dodał, że w pewnym sensie ten wniosek o honorowy doktorat jest nietypowy, gdyż nie dotyczy
naukowca, lecz osoby ze sfery gospodarki.
Na tym posiedzeniu Senat zajął się również finansami
uczelni. Kwestor Renata Zalewska wniosła o zmianę planu rzeczowo-finansowego uczelni. Trzeba jak co roku
dostosować plan do wykonania. Kwestor poinformowała, że przychody uczelni są o około 11 milionów większe
niż planowano. Wynika to głównie z dodatkowej dotacji
przeznaczonej na podwyżkę wynagrodzeń. Koszty uczelni
z podobnego powodu są również wyższe o ponad 10 mln.
zł. W efekcie planowana strata zmniejszyła się z 2.374 do
1.145 tys. zł.
17 grudnia 2014 r. 375. posiedzenie Senatu UTP.
Zwykle posiedzenia senatu rozpoczynają się gratulacjami JM
Rektora. Tak było i tym razem. Rektor Antoni Bukaluk wręczył listy gratulacyjne Angeli Andrzejewskiej studentce WIM
i studentowi studiów doktoranckich Dariuszowi Kulusowi
z WRiB, którzy otrzymali stypendia ministra nauki i szkolnictwa wyższego. Listy gratulacyjne otrzymali także prof.
Bogdan Żółtowski za uzyskanie tytułu doktora honoris causa Uniwersytetu Chmielnickiego i medalu na międzynarodowej wystawie wynalazków w Brukseli oraz prof. Jadwiga
Andrzejewska za uzyskanie tytułu profesora. Pierwsza część
tego posiedzenia Senatu należała jednak do prorektora
J. Prusińskiego, który złożył sprawozdanie z działalności
pozadydaktycznej, omówił przebieg akcji promocyjnej studiów na UTP oraz omówił te zmiany w znowelizowanej
ustawie o szkolnictwie wyższym, które dotyczą kształcenia
studentów. Pod pojęciem działalności pozadydaktycznej
kryją się te wszystkie formy aktywności studentów, które
bezpośrednio nie wiążą się z ich kształceniem. Prorektor
omówił więc działalność kół naukowych na poszczególnych wydziałach i formy ich aktywności. Podziękował przy
tym samym studentom, którzy działają w kołach i opiekunom kół. Następnie przedstawił osiągnięcia organizacji studenckich na uczelni:
– Samorządu Studenckiego
– Samorządu Doktorantów
– Akademickiego Związku Sportowego
– Akademickiego Klubu Badań Podwodnych ARIUS
– Akademickiego Klubu Krótkofalowców
– Niezależnego Zrzeszenia Studentów
– Studenckiego Forum Business Centre Club
– Chóru Akademickiego.
Po omówieniu działalności pozadydaktycznej prorektor
przekazał Senatowi informacje o podejmowanych przez
niego i Dział Dydaktyki działaniach promujących studiowanie w UTP. Rozpoczął od przedstawienia oferty kierunków
studiów, a następnie wymienił portale internetowe, na których oferta ta była zamieszczana. Podobnie podał wykaz
imprez promocyjnych, na których uczelnia prezentowała
swoją ofertę. Były to wystawy, targi edukacyjne, imprezy
miejskie i wojewódzkie. Dalej omówił przebieg uczelnianych Drzwi Otwartych i przedstawił materiały (ulotki, plakaty, gadżety, gazetę UTP), jakie uczelnia przesyłała do
szkół i udostępniała potencjalnym kandydatom na studen-
tów. W kolejnej części wystąpienia omówiony został zakres
i przebieg działań promocyjnych w prasie, radiu i telewizji, a także na bilbordach, w kinach, środkach komunikacji
publicznej. Istotną kwestią, która poruszył prorektor, były
działania podejmowane w celu unowocześnienia oferty internetowej i dostosowania jej do urządzeń mobilnych oraz
oferta dla osób niepełnosprawnych. Prorektor przedstawił
także wyniki badania preferencji wyboru uczelni przeprowadzonych na grupie ponad 1000 studentów. Okazuje się,
że najważniejszym czynnikiem decydującym o wyborze
uczelni jest odległość od miejsca zamieszkania kandydata - 26%, gdy na przykład oferta edukacyjna to tylko 13%.
Omawianie noweli ustawy prorektor rozpoczął stwierdzeniem, że zakres zmian jest bardzo duży, a ilość koniecznej
pracy przy realizacji zaleceń, wobec krótkiego czasu, w
jakim muszą one być zrealizowane, może budzić wątpliwość co do możliwości ich wykonania. Następnie bardzo
szczegółowo omówił zmienione zapisy, szczególną uwagę
zwracając na to, co uczelnia i wydziały muszą zrobić, aby
móc kontynuować kształcenie na teraz prowadzonych kierunkach i to nie tylko na poziomie magisterskim, lecz także
na studiach pierwszego stopnia. Część dydaktyczna zakończyła się przyjęciem dwóch uchwał, z których szczególną
wagę można przypisać sprawozdaniu z działań doskonalących wewnętrzny system zapewnienia jakości kształcenia.
Drugą część posiedzenia rozpoczęła się od omówienia
spraw finansowych. Zatwierdzono regulamin przyznawania
dodatków specjalnych, które zastąpiły dotychczas przyznawane dodatki motywacyjne, oraz przyjęto zasady gospodarki finansowej UTP. To obszerny dokument, który reguluje
wszelkie aspekty działalności finansowej nie tylko od strony
formalnej, lecz także formułuje cele, jakie uczelnia chce
osiągnąć, prowadząc politykę finansową.
Ostatnia część posiedzenia poświęcona została sprawom organizacyjnym. Senat zatwierdził reorganizację katedr i zakładów na czterech wydziałach: WRiB, WHiBZ,
WZ i WBAiIŚ, przyjął zasady wymiany w ramach programu
Erasmus+ i dokonał zmian w składzie Uczelnianej Komisji
Dyscyplinarnej dla Nauczycieli Akademickich, którą pokieruje prof. Jacek Żarski. Jak każde posiedzenie tak i 375. zakończyły wolne wnioski.
14 stycznia 2015 r. 376. posiedzenie Senatu UTP.
Było to pierwsze spotkanie Senatu w nowym roku i z tego
względu zasadnicza jego część poświęcona została przedstawieniu sprawozdań z działań w roku poprzednim i planom na przyszłość. Rozpoczął prorektor ds. organizacji
i rozwoju prof. Wojciech Kapelański, który przedstawił
sprawozdanie z działalności Działu Informacji i Promocji
w 2014 roku. Jak mogli się przekonać obecni, działalność
promocyjna prowadzona jest w różnych formach i skierowana do różnorodnych środowisk. Prorektor omówił, jak w
poprzednim roku przebiegały:
– Bydgoski Festiwal Nauki
– Święto Uniwersytetu
– Bieg Mostami Bydgoszczy
– koncerty jazzowe
– wystawy w Galerii Innowacji
– współpraca z Chórem UTP
71
kronikarskim piórem
– działalność Kawiarenki Naukowej UTP
– działalność Uniwersytetu Dziecięcego
– działalność Uniwersytetu Trzeciego Wieku
– wydawanie kwartalnika Format UTP
– działalność Biura Karier
– działania z zakresu kształtowania wizerunku UTP w mediach
– zarządzanie stronami internetowymi i serwisami WWW
– konwencjonalne działania marketingowe,
a następnie przedstawił plany przyszłej działalności promocyjnej wymieniając:
– kontynuację dotychczasowych działań z zakresu event
marketing , np. BFN
– nową odsłonę Kawiarenki Naukowej UTP
– rozwój Uniwersytetu Dziecięcego, m. in. poprzez uruchomienie zajęć dodatkowych
– dalszy rozwój Uniwersytetu Trzeciego Wieku
– stworzenie wspólnie z Działem Współpracy Międzynarodowej filmu o uczelni
– uruchomienie nowego serwisu internetowego www.utp.
edu.pl.
Drugie sprawozdanie tego dnia przedstawiła kanclerz Krystyna Nowak. Była to analiza zasobów majątkowych uczelni i ich wykorzystania, na którą złożyły się informacje dotyczące:
– wartości poszczególnych grup majątku
– wielkości i wartość gruntów posiadanych przez uniwersytet i przewidywaną wielkości dopłat bezpośrednich z nimi
związanych
– powierzchni i ich rodzajów zajmowanej przez poszczególne jednostki UTP
– dzierżawy, najmu i sprzedaży nieruchomości UTP
– najmu lokali mieszkalnych w latach 2012-2014
– przykładowych kosztów utrzymania obiektów i ich ochrony
– kosztów mediów w 2014 roku i ich struktury
– rekomendowanych działań zmierzających do obniżenia
kosztów
– projektów do realizacji w 2015: „Termomodernizacja
wraz z wymianą oświetlenia na energooszczędne w obiektach dydaktycznych 2.1-2.7 UTP w Bydgoszczy” i oczekiwanych w związku z min oszczędności
– propozycji zadań energooszczędnych do realizacji w ramach funduszu remontowo-modernizacyjnego UTP
– planowanych zmian w wykorzystaniu obiektów uczelni.
To co przedstawiła kanclerz, wzbudziło żywe zainteresowanie senatorów, którzy zadawali wiele pytać i zgłaszali
uwagi dotyczące przede wszystkim planowanych remontów. Podsumowując dyskusję, JM Rektor zwrócił uwagę, że
w ciągu ostatnich ośmiu lat na remonty i modernizację wydano więcej i zrobiono więcej niż przez poprzednie czterdzieści lat. Skala potrzeb jest jednak tak duża, że często się
tego nie dostrzega. Za znaczącą uznał modernizację obiektów Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej. Dodał,
że nakłady planowane są tam, gdzie efekty będą najszybsze
i przyniosą najwięcej oszczędności. Podał także, jak
w ostatnim czasie rosły ceny mediów.
Dyskusja na ten temat toczyła się również po kolejnej tego
72
dnia prezentacji zastępcy kanclerza Mariana Dahmsa,
w której przedstawił on szczegółowy plan remontów. Planowane na rok 2015 działania remontowe obejmują:
– przeglądy techniczne wymagane przez Prawo budowlane
– działania wynikające z zaleceń Sanepidu
– planowane w różnych obiektach modernizacje, naprawy
i remonty
– remonty w Domach Studenta
– remonty i naprawy ze środków wydziałowych
– inwestycje
– remonty, adaptacje i modernizacje pomieszczeń
– opracowanie dokumentacji projektowych
– usuwanie awarii
– remonty i przystosowanie obiektów do potrzeb osób niepełnosprawnych
– projekt „Termomodernizacja wraz z wymianą oświetlenia
na energooszczędne w obiektach dydaktycznych”.
Posiedzenie Senat zakończył podjęciem dwóch decyzji.
Powołał prof. Janinę Kabatc na funkcję rzecznika dyscyplinarnego dla nauczycieli akademickich oraz utworzył nową
jednostkę organizacyjną uniwersytetu, której nazwa brzmi
Regionalne Centrum Innowacyjności - Centrum Transferu
Technologii. Szczegóły dotyczące RCI-CCT podał prof. Dariusz Boroński. Prorektor wyjaśnił, że jest to pierwszy krok
na drodze do wprowadzenia na uczelni procedury efektywnego wdrażania rezultatów pracy naukowej do praktyki
gospodarczej. Taki obowiązek nakłada na uczelnie ostatnia
nowelizacja ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym.
Mieczysław Karol Naparty
19 września. Dr hab. inż. Mariusz
Chalamoński, prof. UTP (kierownik
Katedry Ogrzewnictwa, Wentylacji i
Inżynierii Sanitarnej) i mgr inż. Marek
Szymczak (WIM) otrzymali specjalne
wyróżnienie (dyplom i statuetkę) na
międzynarodowych Targach Patentów
i Wynalazków w Taipei (Taiwan) za zaprezentowany „Sposób termicznej utylizacji mieszaniny wysuszonego osadu
ściekowego z biomasą metodą zgazowania.”
9 października. W Galerii Miejskiej Biura Wystaw Artystycznych w Bydgoszczy otwarto wystawę „Ławeczka”, tj.
projektów ławeczki miejskiej opracowanych przez studentów kierunków: architektury wnętrz (WBAiIŚ) i wzornictwa
(WIM) zgłoszonych na konkurs Wydziału Promocji Urzędu
Miasta Bydgoszczy.
17 października-11 listopada. Trwała w Bydgoskiej Wieży
Ciśnień wystawa nt. „Punkt, linia a płaszczyzna” obejmująca prace studentów i pracowników Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu oraz naszego wydziału z Pracowni
Rysunku i Malarstwa prof. A. Simińskiej i mgr M. Rucińskiej.
28 października. Przypadało doroczne święto branżowe
„DZIEŃ BUDOWLANYCH 2014”. Z tej okazji w bydgoskiej Operze Nova odbyła się okolicznościowa uroczystość,
która była okazją do ogłoszenia wyników konkursu organizowanego przez KPOIIB na najlepszą parę dyplomową. I
miejsce (ex aequo) zajęli: mgr inż. Piotr Czerwiński za pracę
nt. „Modelowanie belek warstwowych lub zbrojonych przy
użyciu równolegle łączonych elementów prętowych (promotor: dr inż. Adam Grabowski) oraz mgr inż. Karol Grucki
za pracę nt. „Analiza natężenia hałasu komunikacyjnego z
wykorzystaniem sieci neuronowych” (promotor: dr inż. Justyna Sobczak –Piąstka). II miejsce (ex aequo) zajęli: mgr
inż. Anna Łata (promotor: dr inż. Justyna Sobczak –Piąstka)
oraz mgr inż. Jarosław Dworak (promotor: dr inż. Rafał Pasela); III miejsce - (ex aequo): mgr inż. Katarzyna Ewa Ligman
(promotor: dr inż. Tomasz Janiak) oraz mgr inż. Fabian Lewandowski (promotor: dr inż. Krzysztof Pawłowski). Kapituła konkursu wyróżniła ponadto prace: mgr inż. Agnieszki
Gruckiej (promotor: prof. dr hab. inż. Adam Podhorecki);
pracę zespołową – mgr. inż. Łukasza Bralińskiego i mgr.
inż. Krzysztofa Kwiatkowskiego (promotor: dr hab. inż. Jan
Kempa, prof. UTP) oraz inż. Magdaleny Kingi Smolińskiej
(promotor: dr inż. Kazimierz Żarski).
30 października. Kilku pracowników wydziału wzięło
udział w III Kongresie Transportu Publicznego, który odbywał się w Bydgoszczy. Był okazją do poznania nowych
technologii, rozwiązań organizacyjnych i prawnych dotyczących publicznego pasażerskiego transportu zbiorowego.
13 listopada. Odbyła się na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Łódzkiej w
obecności komisji doktorskiej publiczna obrona rozprawy
kronikarskim piórem
Wydział Budownictwa,
Architektury i Inżynierii
Środowiska
doktorskiej mgr inż. Kingi Szopińskiej (pracownika Katedry
Geomatyki, Geodezji i Gospodarki Przestrzennej naszego wydziału) nt. „Środowisko akustyczne w kształtowaniu
przestrzeni zurbanizowanej”. W wyniku przeprowadzonej
obrony komisja doktorska postanowiła jednomyślnie rekomendować Radzie Wydziału przyznanie doktorantce stopnia doktora nauk technicznych w dyscyplinie inżynieria
środowiska. 21 listopada 2014 r. Rada Wydziału na wniosek dziekana wymienionego wydziału rekomendację jednomyślnie zaakceptowała. Promotorem pracy był dr hab. inż.
Janusz Kwiecień, prof. UTP.
18 listopada. Odbyła się na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej publiczna dyskusja nad rozprawą doktorską mgr. inż. arch. Roberta Łucka (pracownika Katedry
Architektury naszego wydziału) nt. „Izoformizm architektury i języka naturalnego w procesie odczytywania przestrzennego komunikatu miasta”. 25 listopada 2014 r. Rada
wymienionego wydziału podjęła uchwałę o nadaniu doktorantowi stopnia doktora nauk technicznych w dyscyplinie
architektura i urbanistyka i specjalności teoria architektury.
Promotorem pracy był prof. zw. dr hab. inż. arch. Konrad
Kucza-Kuczyński.
19 listopada. Decyzją Senatu (Uchwała nr 2/374 UTP z dnia
19 listopada 2014 r.) utworzono na wydziale kierunek inżynieria gazu łupkowego. Kształcenie na nowym kierunku
będzie prowadzone na 3,5-letnich stacjonarnych studiach
pierwszego stopnia o profilu ogólnoakademickim od roku
akademickiego 2015/2016.
19 listopada. Odbył się wykład prof. dr. hab. inż. Wiesława
Kurdowskiego nt. „Wytrzymałość zaczynu cementowego
oraz jego trwałość w środowiskach agresywnych”.
21 listopada-13 grudnia. W Biurze Wystaw Artystycznych i
Usług Plastycznych w Pile trwała wystawa prof. Aleksandry
Simińskiej pt. „Różowe drzewo - malarstwo”.
4 grudnia. Odbyło się w Bydgoszczy Seminarium
Kujawsko-Pomorskie nt. „Budownictwo drogowe oraz
infrastruktura drogowa”, w którym wzięło udział kilkadziesiąt osób: pracowników uczelni, projektantów dróg i mostów, firm wykonawczych oraz jednostek samorządowych
odpowiedzialnych za drogi. Podczas seminarium wygłoszono 12 referatów, wśród nich trzy przygotowane przez
pracowników wydziału: „Analiza ryzyka przedsięwzięć budownictwa drogowego” dr inż. Jarosław Górecki (adiunkt
w Katedrze Inżynierii Produkcji i Zarządzania w Budownictwie), „Hałaśliwość nawierzchni asfaltu porowatego”,
dr inż. Zbigniew Tokarski (adiunkt w Katedrze Inżynierii
Produkcji i Zarządzania w Budownictwie), „Modele transportowe jako narzędzie wspomagające decyzje z zakresu
inwestycji drogowych” dr inż. Jacek Chmielewski (adiunkt
w Katedrze Budownictwa Drogowego). Seminarium przygotowała MILLENIUM Gazeta Budowlana z Wrocławia. Kolejne seminarium zaplanowano za rok.
5 grudnia. Członkowie Koła Naukowego Nowoczesnych
Metod Projektowania Technologii Robót Budowlanych zorganizowali XIV Seminarium nt. „Aktualna tematyka badawcza. Monografia transport, cz. 2”. Seminarium obejmowało
dwie sesje: Aktualna tematyka badawcza (przygotowano 5
referatów na tematy związane z pracami koła) i Transport
73
kronikarskim piórem
(wygłoszono 6 referatów związanych z: technologią budowy i odnowy nawierzchni drogowych, organizacji i bezpieczeństwa ruchu, hałasu drogowego, opłatami za korzystanie
z dróg i gospodarki odpadami). W seminarium wzięło udział
około 60 osób: studentów, pracowników firm branżowych
i pracowników wydziału. Młodzi pracownicy – asystenci
zaprezentowali dorobek, mieli też okazję do zbierania kolejnych doświadczeń w pracy zawodowej.
6 grudnia. Z udziałem władz wydziału, absolwentów i ich
rodzin oraz zaproszonych gości odbyło się kolejne Święto
Wydziału połączone z uroczystym dyplomatorium – wręczeniem dyplomów – ok. 150 absolwentom wydziału (do 30
września 2014 roku wydział ukończyło ogółem 9449 osób).
Szczególnym wydarzeniem był wykład prof. Mariana Granopsa, pracownika Katedry Inżynierii Sanitarnej i Wodnej
nt. „Technologie uzdatniania wody”. Podczas uroczystości
ogłoszono wyniki konkursu na najlepszą dyplomową pracę
magisterską napisaną na wydziale, którego organizatorem i
fundatorem nagrody była firma ALSTAL GRUPA BUDOWLANA. Laureatem tej edycji konkursu został mgr inż. Roman Białek – autor pracy nt. „Projekt hangaru o konstrukcji
stalowej do obsługi samolotu Boeing 737-400 i podobnych
wymiarowo”, który oprócz okazałego dyplomu i nagrody w
wysokości 5000 PLN otrzymał gwarancję pracy w firmie.
Uroczystość uświetnił występ Chóru Akademickiego UTP
pod dyr. dr Agnieszki Sowy.
6 grudnia. Zmarł w wieku 77 lat emerytowany pracownik
naszego wydziału prof. zw. dr hab. inż. Jan Klugiewicz.
Zatrudniony w UTP (d. ATR) od 1974 był założycielem i
kierownikiem Katedry Inżynierii Sanitarnej i Wodnej oraz
organizatorem i opiekunem nauczania w specjalności urządzenia sanitarne. Przez kilka lat był prodziekanem, a w
trudnych dla wydziału latach od 1986 do 1990 dziekanem,
który potrafił wybrnąć z sytuacji zagrożenia likwidacją wydziału. Był autorem wielu publikacji naukowych: podręczników, skryptów i artykułów, kilkudziesięciu wynalazków
(w tym mechaniczno-biologicznej kontenerowej oczyszczalni ścieków z tarczowymi złożami biologicznymi). Był
też aktywnym członkiem wielu organizacji naukowych i
branżowych. Za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną odznaczony został wieloma nagrodami ministra,
rektora, a także odznaczeniami i wyróżnieniami.
10 grudnia. ALSTAL Grupa Budowlana zorganizowała
kolejny wykład w ramach Instytutu Wiedzy Praktycznej
ALSTAL na temat: Sposoby pasywnej ochrony konstrukcji
stalowych przed oddziaływaniem ognia – na przykładach
ALSTAL, który prowadziła Karolina Rynkowska – dyrektor
ds. handlu, ALSTAL.
18 grudnia. Zgodnie z Zarządzeniem Nr Z.37.2014.2015 JM
Rektora UTP z dnia 18 grudnia 2014 r. zmieniła się struktura
organizacyjna na wydziale. I tak nazwę Katedry Budownictwa Drogowego zmieniono na Katedrę Inżynierii Drogowej
i Transportu. Przekształcono Katedry: Geotechniki i Geomatyki, Geodezji i Gospodarki Przestrzennej w jedną Katedrę
Geomatyki, Geotechniki i Gospodarki Przestrzennej wraz z:
Zakładem Geomatyki i Gospodarki Przestrzennej oraz Zakładem Geotechniki. Przekształcono też Katedrę Inżynierii
Sanitarnej i Wodnej oraz Katedrę Kształtowania i Ochro-
74
ny Środowiska wraz z Terenowymi Stacjami Badawczymi
i z samodzielnym Zakład Ogrzewnictwa i Wentylacji w:
Katedrę Ekoinżynierii i Fizykochemii Środowiska wraz z:
Pracownią Analityki Chemicznej, Terenowymi Stacjami Badawczymi („Tleń”, „Srebrnica” i „Drzewicz”) oraz Katedrę
Ogrzewnictwa, Wentylacji i Inżynierii Sanitarnej.
Na początku 2015 roku został zatwierdzony do dofinansowania projekt złożony przez Wydział Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska zatytułowany „Zasada zrównoważonego rozwoju w budownictwie energooszczędnym
z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii”. Projekt
uzyskał finansowanie w ramach VI naboru wniosków Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji, która jest operatorem europejskiego programu Fundusz Stypendialny i Szkoleniowy.
Fundusz ten ustanowiony w ramach funduszy norweskich
oraz funduszy Europejskiego Obszaru Gospodarczego ma
na celu zwiększenie spójności społecznej i ekonomicznej
poprzez działania w obszarze edukacji pomiędzy Polską a
państwami-darczyńcami, tj.: Norwegią, Islandią i Liechtensteinem.
16 stycznia. Od 20.00 do 3.00 nad ranem następnego dnia
trwał w restauracji „Telimena” XXII „Bal Budowlańca” z
udziałem studentów, absolwentów i pracowników wydziału.
21 stycznia. W związku z zakończeniem pracy zawodowej
i przejściem na emeryturę długoletniej pracownik wydziału
Teresy Czachowskiej odbyło się jej uroczyste pożegnanie
z udziałem władz dziekańskich i pracowników wydziału.
Pani Teresa była w społeczności wydziałowej osobą znaną,
uczynną i lubianą.
22 stycznia. Odbyły się warsztaty nt. „Zbrojenie żelbetowych elementów ściskanych prętami ze stali wysokiej wytrzymałości SAS 670”, które prowadził Dawid Rewers z
firmy Adwanced Technologies&Materials. Uczestnicy szkolenia otrzymali imienne certyfikaty. Warto dodać, że zastosowanie tego zbrojenia sprzyja zaoszczędzeniu do 40%
stali zużywanej na wymienione konstrukcje.
10-11 lutego. Wydziałowa drużyna wzięła udział w II Międzywydziałowym Turnieju Piłki Siatkowej Pracowników o
Puchar JM Rektora UTP. W finałowym meczu nasza drużyna w składzie: Piotr Acalski, Damian Iwanowicz, Marcin
Karwasz, Marcin Malinowski, Marek Obłój, Rafał Pasela i
Jacek Sztubecki (kapitan) pokonała zasłużenie ekipę Wydziału Inżynierii Mechanicznej.
12 lutego. Podczas Drzwi Otwartych UTP z wydziału przygotowano okolicznościowe stanowiska m.in. z Katedr: Architektury, Urbanistyki i Planowania Przestrzennego; Sztuk
Wizualnych; Inżynierii Drogowej i Transportu; Ekoinżynierii
i Fizykochemii Środowiska; Geomatyki, Geotechniki i Gospodarki Przestrzennej; Inżynierii Produkcji i Zarządzania
w Budownictwie zachęcające do podejmowania studiów
w zakresie kierunków kształcenia oferowanych przez wydział. Do promocji wydziału włączyli się zarówno pracownicy, jak i studenci. Kilka grup kandydatów zapoznało się
w wydziałowymi laboratoriami i obejrzało ciekawe eksperymenty w Zakładzie Badawczo-Doświadczalnym. Koordynatorem Drzwi Otwartych na wydziale był dr inż. Jacek
Sztubecki.
Wydział Hodowli
i Biologii Zwierząt
11 października. Odszedł na zawsze
z naszej społeczności akademickiej
nieodżałowany prof. dr hab. Jan Mikołajczak, wieloletni kierownik Katedry
Żywienia Zwierząt i Gospodarki Paszowej oraz dziekan Wydziału Zootechnicznego w kadencji 1996-1999
i 1999-2002. Zapamiętamy go m. in.
jako dobrego i pełnego humoru człowieka i kolegę.
16 października. Odbyły się warsztaty naukowe w Kostelcu nad Orlici (Czechy) pt. ”Resesarch in Pig Breeding”, na
których mgr inż. Karina Frątczak wygłosiła doniesienie na
temat: „The effects of rearing piglets fed feed mixture with
herbal extracts”, natomiast mgr inż. Joanna Wiśniewska
otrzymała nagrodę za prezentację plakatową na temat: “State of Pietrain breed breeding in Poland and Kuyavian and
Pomeranian Region”.
17 października. Odbyła się publiczna obrona dwóch prac
doktorskich:
- mgr. inż. Mirosława Banaszaka, pt. „Analiza cech mięsnych kogutów i kapłonów o różnym pochodzeniu i wieku”;
kronikarskim piórem
Zapowiedzi konferencji naukowych
• Przygotowywana jest VIII Międzynarodowa Konferencja
Naukowo-Techniczna pt. Organizacja Przedsięwzięć Budownictwa Drogowego. Więcej niebawem w specjalnym
komunikacie, który ukaże się na stronie: http://wbaiis.utp.
edu.pl
• Trwają przygotowania do III Sympozjum nt. „Integracja
sztuki i techniki w architekturze i urbanistyce”, które odbędzie się od 21-22 maja 2015 r. Więcej patrz: http://wbaiis.
utp.edu.pl/images/stories/Aktualnosci/2_Wydzial/Konferencje_i_sympozja/3_sympozjum_integracja_sztuki/III_sympozjum_Integracja_sztuki_i_techniki_w_architekturze_i_urbanistyce_I_komunikat.pdf
• Przygotowywane jest IX SYMPOZJUM z cyklu BUDOWNICTWO OGÓLNE pt. Zagadnienia Konstrukcyjne, materiałowe i cieplno-wilgotnościowe w budownictwie. Sympozjum odbędzie się od 1 do 3 czerwca 2015 r. w Przysieku
k. Torunia. Więcej patrz: http://wbaiis.utp.edu.pl/images/
stories/Aktualnosci/2_Wydzial/Konferencje_i_sympozja/
IX_sympozjum_budownictwo_oglne/Komunikat_nr_1.pdf
• Wydział jest organizatorem 61. konferencji naukowej
2015 BYDGOSZCZ-KRYNICA, planowanej w dniach od 20
do 25 września br. w Krynicy Górskiej nt. „Budownictwo
energooszczędne w Polsce - stan i perspektywy” odbywanej pod patronatem Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej
PAN oraz Komitetu Nauki Polskiego Związku Inżynierów
i Techników Budownictwa. Konferencja jest dorocznym
i najważniejszym forum wymiany myśli i doświadczeń specjalistów z zakresu inżynierii lądowej gromadzącym zwykle
kilkaset osób z kraju i z zagranicy (więcej strona konferencji:
www.bydgoszcz.krynica.utp.edu.pl).
promotorem był dr hab. Marek Adamski - prof. UTP.
- mgr inż. Magdaleny Szkudlarek-Kowalczyk, pt. „Polimorfizm genów kalpastatyny i miostatyny i jego powiązanie z
cechami użytkowości mięsnej owiec”; promotorem był prof.
dr hab. Sławomir Mroczkowski.
18-19 października. W Ośrodku Rehabilitacji i Wypoczynku „Perła Borów” w Tleniu odbyła się IV Konferencja Naukowa nt. „Stan aktualny i perspektywy rozwoju obszarów
wiejskich i rolnictwa na terenie Pomorza i Kujaw”. Konferencja została zorganizowana przez Koło SITR przy UTP,
którego przewodniczącą jest dr hab. Henryka Bernacka,
prof. UTP. Współorganizatorami byli: Wydział Hodowli
i Biologii Zwierząt UTP i Stowarzyszenie Naukowo-Techniczne Inżynierów i Techników Rolnictwa Oddziału w Toruniu. Tematyka dotyczyła między innymi realizacji działań
Krajowej Sieci Obszarów Wiejskich w woj. kujawsko-pomorskim, zastosowania najnowszych osiągnięć genetyki w
doskonaleniu cech użytkowych zwierząt gospodarskich,
rozwoju agroturystyki oraz właściwości ekologicznych
i prozdrowotnych produktów pozyskiwanych od zwierząt
gospodarskich. Przedstawiono również problematykę badań
prowadzonych w jednostkach naszego wydziału. Odbyły
się także warsztaty nt. „Rola rękodzielnictwa w rozwoju
niskotowarowych gospodarstw rolnych” poświęcone wykorzystaniu wełny owczej do przerobu oraz pokaz wyrobów
wełnianych.
19-23 października. W Korei Płd. odbyła się 10. Konferencja Drobiarska Azji i Pacyfiku (APPC 2014), na której poster
z wynikami projektu 7. PR UE „THRIVE RITE” pod kierownictwem prof. dr. hab. Marka Bednarczyka został wyróżniony pierwszą nagrodą. Ponadto dr inż. Katarzyna Stadnicka
zaprezentowała najnowsze wyniki kierowanego przez nią
projektu NCN UMO-3814.
7 listopada. Dr inż. Natasza Święcicka i dr inż. Jacek Zawiślak z Zakładu Hodowli Owiec, Kóz i Zwierząt Futerkowych uczestniczyli jako wykładowcy w szkoleniu hodowców szynszyli, zorganizowanym przez Kujawsko - Pomorski
Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Minikowie. Szkolenie
miało charakter teoretyczny i praktyczny na dwóch fermach
w okolicach Inowrocławia. W części referatowej uczestnicy
z dużym zainteresowaniem wysłuchali wykładu na temat
wpływu czynników środowiskowych na jakość okrywy włosowej szynszyli, który wygłosiła dr inż. Natasza Święcicka.
13 listopada. Na WHiBZ odbyło się kolejne zebranie
referatowo-dyskusyjne Bydgoskiego Koła Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego. Uczestniczyli w nim członkowie koła, pracownicy wydziału oraz studenci. Referat pod
tytułem „Aktualna sytuacja w hodowli i produkcji drobiu.
Charakterystyka krajowych rodów zarodowych drobiu” wygłosił mgr inż. Eugeniusz Wencek, reprezentujący Krajową
Radę Drobiarstwa - Izbę Gospodarczą w Warszawie. W ramach wykładu przedstawił aktualne dane dotyczące wielkości zaplecza hodowlanego kur, indyków, kaczek i gęsi.
14 listopada. Prodziekan ds. nauki prof. T. Barczak wziął
udział w konferencji nt. „Eko, czyli jak. Edukacja ekologiczna w regionie”. Organizatorem była Polska Fundacja
Ochrony Zasobów Wodnych, a patronat honorowy przyjął
wojewoda kujawsko-pomorski.
75
kronikarskim piórem
14 listopada. Odbyły się „Drzwi Otwarte” na naszym wydziale, które otworzył dziekan wydziału prof. dr hab. Zenon
Bernacki, i w których udział wzięły koła naukowe oraz jednostki naszego wydziału, a koordynował przedsięwzięcie
organizacyjnie prodziekan ds. kształcenia dr hab. Dariusz
Piwczyński, prof. UTP. W niektórych jednostkach realizowano bardzo ciekawe warsztaty dla młodzieży, jak w laboratorium Katedry Hodowli Trzody Chlewnej i Koni dotyczące wyrobu białej kiełbasy. Młodzież zafrapowały różne
eksperymenty biotechnologiczne, biochemiczne, genetyczne i hodowlano-produkcyjne, ale też świat w mikroskali (mikroorganizmy i bekręgowce).
28 listopada. Odbyła się publiczna obrona pracy doktorskiej
mgr. inż. Eugeniusza Wencka pt. „Ocena efektywności selekcji na cechy mięsne w dwóch rodach kaczek typu pekin”,
promotorem był dr hab. Marek Adamski, prof. UTP.
9 grudnia. Odbył się ogólnopolski konkurs „Indeks dla Rolnika”, w którym jako członek komisji konkursowej uczestniczył dr inż. Jan Dybała z Katedry Hodowli Trzody i Koni.
11 grudnia. W Nitrze na Słowacji odbyła się konferencja
pt. „The 2nd International Scientific Conference „Animal
Biotechnology”, na której prof. M. Bednarczyk wygłosił zamówiony referat pt. „Avian primordial germ cells and their
application”. Wyniki swoich prac zaprezentowało dwoje
doktorantów: mgr inż. Aleksandra Dunisławiska i mgr Arkadiusz Płowiec.
17 grudnia. Po raz kolejny członkowie Bydgoskiego Koła
Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego oraz przybyli goście mieli możliwość zapoznania się z robotyzacją w hodowli bydła mlecznego. Mgr inż. Mariusz Waśkowicz reprezentujący „Lely East, Farm Management Support” wygłosił
referat pt. „Dobrostan krów w gospodarstwie wyposażonym
w roboty udojowe”. Gość przedstawił nowoczesne technologie wdrożone w hodowli bydła mlecznego. Wyjaśnił
przybyłym zależności, jakie istnieją między dobrostanem
zwierząt w różnych systemach utrzymania i doju. Omówił
warunki wpływające na stres krów i sposoby jego minimalizowania.
Pod koniec 2014 r. na naszym Wydziale dokonano kolejnej reorganizacji, w wyniku której powstały mocą Rozporządzenia JMR UTP nowe jednostki – Katedra Fizjologii i
Morfologii Zwierząt, Katedra Hodowli Bydła i Żywienia
Zwierząt oraz Katedra Biochemii i Biotechnologii Zwierząt.
W styczniu 2015 r. Katedra Biochemii i Biotechnologii
Zwierząt w ramach polsko-francuskiej współpracy bilateralnej Polonium uzyskała finansowanie projektu pt „In vitro
evaluation of expression vectors for efficient targeted avian
transgenesis”. Stronę francuską w tym projekcie reprezentuje dr Bertrain Pain z Institut National de la santè et de la
recherche mèdicale, Lyon.
17 stycznia. Na naszym wydziale odbyło się absolutorium
dla studentów kierunków ochrona środowiska i zootechnika. W Auditorium Novum UTP w Fordonie uroczystość
żaków uświetnili prorektorzy UTP - ds. dydaktycznych
i studenckich prof. dr hab. Janusz Prusiński oraz ds. organizacji i rozwoju prof. dr hab. Wojciech Kapelański, a także
rodzice promowanych studentów. Uroczystość, w obecności dziekana i prodziekanów oraz Rady Wydziału prowadzi-
76
ła dr hab. Halina Olszewska, prodziekan ds. dydaktycznych
i studenckich.
23-24 stycznia. Gościliśmy na wydziale przedstawicieli Polskiej Komisji Akredytacyjnej w związku z akredytacją kierunku ochrona środowiska. Członkowie komisji wizytowali
zajęcia studentów niestacjonarnych.
31 stycznia-1 lutego. Dr hab. inż. Marek Adamski, prof. UTP
z Katedry Hodowli Drobiu i Oceny Surowców Zwierzęcych
i dr inż. Jacek Zawiślak z Zakładu Hodowli Owiec, Kóz
i Zwierząt Futerkowych prowadzili szkolenie dla hodowców
drobiu i zwierząt futerkowych podczas Międzynarodowej
Wystawy Drobnego Inwentarza, która została zorganizowana już po raz czwarty w Zespole Szkół nr 1 w Brodnicy.
Wykłady dotyczyły technologii lęgu piskląt, pozyskiwania
jaj oraz użytkowości mięsnej i rozrodczej królików. Hodowcy i licznie zebrane grono miejscowej młodzieży z dużym
zainteresowaniem wysłuchali referatów, po których rozwinęła się ożywiona dyskusja.
10-11 lutego. Pracownicy wydziału w składzie: Krzysztof
Bereleć, Anna Boniecka, Bogusław Chachaj (kapitan), Anita
Jurek, Wojciech Neja, Dariusz Piwczyński, Jan Wach, Jacek
Zawiślak uczestniczyli w II Turnieju Międzywydziałowym
Piłki Siatkowej Pracowników o Puchar JM Rektora UTP
i zdobyli w nim III miejsce.
11 lutego. Podczas posiedzenia Senatu UTP rektor prof.
Antoni Bukaluk wręczył pracownikom naszego wydziału
nominacje związane z przyznaniem tzw. dodatków specjalnych dla nauczycieli akademickich za wybitne osiągnięcia
w pracy naukowo-badawczej, które trzymali – po raz kolejny prof. M. Bednarczyk, kierownik Katedry Biochemii
i Biotechnologii Zwierząt oraz dr inż. Ewa Grochowska
z Zakładu Genetyki i Podstaw Hodowli Zwierząt.
12 lutego. W ramach Drzwi Otwartych UTP w Auditorium
Novum w Fordonie nasz wydział reprezentowały następujące jednostki: Zakład Hodowli Owiec, Kóz i Zwierząt
Futerkowych, Katedra Hodowli Trzody i Koni, Katedra Fizjologii i Morfologii Zwierząt, Zakład Ekologii, Katedra
Hodowli Bydła i Żywienia Zwierząt oraz Katedra Zoologii
i Kształtowania Krajobrazu. Nasze stoiska wzbudzały duże
zainteresowanie młodzieży szkół średnich - potencjalnych
kandydatów na studia.
W lutym 2015 r. podpisana została umowa na realizację
dwóch nowych projektów w Katedrze Biochemii I Biotechnologii Zwierząt: „Optymalizacja produkcji białek terapeutycznych w jajowodzie kury”, uzyskanego w ramach 3.
edycji konkursów PBS NCBR (PBS3/A8/30/2015), kierownikiem projektu jest prof. M. Bednarczyk, a także w ramach
konkursu NCN OPUS 7 zatytułowanego: „Wykorzystanie
ukierunkowanego sekwencjonowania DNA następnej generacji do analizy genetycznych podstaw wrodzonej i nabytej
odpowiedzi immunologicznej u kur”, którego kierownikiem
jest dr hab. M. Siwek prof. UTP.
Tadeusz Barczak
22 października. Odbyła się w Politechnice Opolskiej uroczystość nadania doktoratu honoris causa tej uczelni
profesorowi Józefowi Szali emerytowanemu pracownikowi Wydziału Inżynierii Mechanicznej.
19 listopada. Na targach Brussels Innova, the International Exhibition of
Invention, Research and New Technologies wynalazek “Hydrogenic Electrolyzer” autorstwa
Bogdana Zółtowskiego, Piotra Stanowskiego i Grzegorza
Mindera otrzymał srebrny medal.
25 listopada. Rada Wydziału Inżynierii Mechanicznej podjęła uchwałę o nadaniu dr. inż. Dariuszowi Sykuterze stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk technicznych
w dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn na podstawie
rozprawy habilitacyjnej „Badania procesów cięcia i podatności na rozdrabnianie poliolefin porowatych w aspekcie
ich wtórnego przetwórstwa” oraz całokształtu dorobku naukowego.
27 listopada. Na Uniwersytecie Narodowym w Chmielnickim na Ukrainie odbyła się uroczystość nadania tytułu
doktora honoris causa prof. dr. hab. inż. Bogdanowi Żółtowskiemu.
28 listopada. Odbyła się sesja naukowa „MECHANIKA
STOSOWANA 2014” zorganizowana przez Oddział Bydgoski PTMTiS, Wydział Inżynierii Mechanicznej oraz Wydział
Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska UTP.
Tematyka sesji obejmowała podstawowe i interdyscyplinarne zagadnienia mechaniki: mechanikę konstrukcji, mechanikę materiałów, mechanikę pękania i zmęczenia materiałów, mechanikę ośrodków niejednorodnych, mechanikę
płynów i zagadnienia termiczne, mechanikę ośrodków porowatych, metody eksperymentalne w mechanice, mechatronikę, biomechanikę, dynamikę układów, metody numeryczne w mechanice, inżynierskie zastosowania mechaniki.
2 grudnia. Odbyła publiczna obrona rozprawy doktorskiej
mgr. inż. Łukasza Pejkowskiego pt.: „Model obliczeniowy
do szacowania trwałości zmęczeniowej w warunkach obciążeń nieproporcjonalnych”. Promotorem rozprawy był dr
hab. inż. Dariusz Skibicki, prof. UTP. Rada Wydziału podjęła uchwałę o nadaniu mgr. inż. Łukaszowi Pejkowskiemu
stopnia doktora nauk technicznych w dyscyplinie budowa i
eksploatacja maszyn.
13 grudnia. Obchodziliśmy Święto WIM połączone z wręczeniem dyplomów absolwentom rocznika 2013/2014.
19 grudnia. Odbyło się spotkanie z Mikołajem połączone
z podsumowaniem odchodzącego roku. W ramach uroczystości okolicznościowe wystąpienie wygłosił dziekan WIM
prof. Bogdan Źółtowski. Dokonał syntezy dotychczasowych
działań oraz wyznaczył kierunki rozwoju na rok 2015. Wyróżniający się pracownicy otrzymali nagrody, a wszyscy
uczestnicy spotkania - prezenty od św. Mikołaja.
13 stycznia. Z inicjatywy dziekana prof. Bogdana Żółtow-
kronikarskim piórem
Wydział Inżynierii
Mechanicznej
skiego odbyło się spotkanie z prof. Mirosławem Skibniewskim profesorem Uniwersytetu Maryland w USA oraz byłym
profesorem Uniwersytetu Purdue w stanie Indiana (USA),
gdzie przez 7 lat piastował funkcję prorektora. Prof. Skibniewski jest autorem lub współautorem ponad 200 prac naukowych publikowanych poza Polską, w większości w czasopismach z listy ISI Journal Citation Reports. Wypromował
w USA i w innych krajach 25 doktorów nauk technicznych
i nauk o zarządzaniu. Od 20 lat pełni funkcję redaktora naczelnego, a od 11 lat redaktora na Amerykę Północną pism
naukowych wydawanych przez koncerny wydawnicze Elsevier oraz Taylor & Francis i wycenianych na liście czasopism
punktowanych MNiSW na 40 punktów każde (lista A). Prof.
Skibniewski jest także wieloletnim recenzentem i członkiem
kolegiów redakcyjnych ponad 20 innych międzynarodowych czasopism naukowych. Prowadzi szereg badań dotyczących szeroko rozumianego bezpieczeństwa, zwłaszcza
w budownictwie. Spotkanie miało na celu przybliżenie problematyki publikowania artykułów w czasopismach o randze międzynarodowej. Pracownikom Wydziałów Inżynierii
Mechanicznej, Budownictwa oraz Zarządzania przybliżone
zostały oficjalne wymagania, ale także szereg niuansów
znanych tylko „od kuchni” pracownikom wydawnictw.
31 stycznia. Odbyło się spotkanie władz wydziału z rodzicami studentów I rocznika. Pomimo niesprzyjających warunków drogowych na spotkanie przybyło ponad 100 osób.
W pierwszej części, która dobyła się w Auditorium Novum,
dziekan prof. dr hab. inż. Bogdan Żółtowski przedstawił
prezentację multimedialną wydziału. Następnie rodzice studentów zapoznali się z zapleczem laboratoryjno-dydaktycznym. Na zakończenie spotkania wszyscy zostali zaproszeni
do Restauracji Uniwersyteckiej na studencki obiad.
5-6 lutego. Odbyło się na naszym wydziale spotkanie z naukowcami z Technische Universität Chemnitz oraz przedstawicielami przemysłu niemieckiego. Celem spotkania było
określenie kierunków współpracy pomiędzy uniwersytetami, przedsiębiorstwami oraz klastrami przemysłowymi obu
stron m.in. w ramach europejskiego programu finansowania
badań naukowych i innowacji HORYZONT 2020. Podczas
spotkania strony zaprezentowały obszary tematyczne, w ramach których mogą współpracować. Delegacja niemiecka
poznała działalność naukową naszej uczelni oraz potencjał
bydgoskiego przemysłu poprzez bezpośrednie wizyty w wybranych firmach.
12 lutego. Na Drzwiach Otwartych UTP Wydział Inżynierii Mechanicznej wystawił liczną reprezentacje kół naukowych. W śród nich wyróżnić można: Koło Naukowe
Nowoczesnej Techniki Rolniczej prezentujące maszynę
wytrzymałościową do badania siły ścinania źdźbeł zbóż
oraz przed budynkiem Auditorium Novum ciągnik rolniczy
i miniładowarkę. Koło Fanów Motoryzacji zaprezentowało
przed budynkiem AN symulator zderzeń. Koło naukowe Inżynierii Odnawialnych Źródeł Energii prezentowało m.in.
ogniwa fotowoltaiczne oraz nowoczesne kierunki rozwoju
zielonej energii. Swoje prace przedstawiło również koło
naukowe Tech-Plast, wystawiając zbudowaną przez siebie drukarkę 3D oraz inne elementy wykonane z tworzyw
sztucznych. Koła naukowe BioMed i Tech-Med. Team wy-
77
kronikarskim piórem
stawiły szeroka gamę urządzeń monitorujących stan zdrowia człowieka, badających jego tężyznę fizyczną, napięcie
mięśniowe oraz środek ciężkości. Swoje prace artystyczne,
meble codziennego użytku oraz rzeźby zaprezentowało
koło naukowe Design. Dużym powodzeniem cieszyły się
otwarte laboratoria: robotyki, odnawialnych źródeł energii,
przetwórstwa tworzyw polimerowych oraz pracownie Zakładu Wzornictwa znajdujące się na wydziale, które były
licznie odwiedzane przez młodzież.
Daniel Perczyński
Wydział Rolnictwa
i Biotechnologii
23-25 października. Zespół Polskiej
Komisji Akredytacyjnej oceniał jakość
kształcenia na Wydziale Rolnictwa
i Biotechnologii (akredytacja instytucjonalna).
17 października i 7 listopada. Na posiedzeniach Rady Wydziału dziekan
złożyła gratulacje:
- dr hab. Ewie Jendrzejczak za autorstwo publikacji pt.: Mikofoby i mikofile, wydrukowanej w Formacie UTP. Wydawnictwo zostało wyróżnione na XXII Zjeździe Redaktorów
Prasy Akademickiej we Wrocławiu w ogólnopolskim konkursie za najciekawszy artykuł promujący naukę.
- prof. dr hab. Bożenie Dębskiej promotor rozprawy doktorskiej mgr Ewy Rosy, która otrzymała nagrodę Polskiego
Towarzystwa Substancji Humusowych. Nagroda umożliwiła mgr Ewie Rosie aktywny udział w konferencji organizowanej przez Międzynarodowe Towarzystwo Substancji Humusowych, która odbyła się w Ioanninie (Grecja) w dniach
1-5 września 2014 r.
– prof. dr hab. Elwirze Śliwińskiej za współautorstwo
publikacji wydrukowanej w The Plant Cell. Praca została
wyróżniona i nagrodzona w Konkursie Polskiego Towarzystwa Genetycznego na najlepsze prace z zakresu genetyki
wykonane przez polskie zespoły badawcze i opublikowane
w 2013 r.
– dr Beacie Durau za autorstwo monografii pt.: Uprawa
mało znanych roślin warzywnych, wydrukowanej w Wydawnictwach Uczelnianych UTP, które za tę publikację
zostały wyróżnione na 18 Targach Książki w Krakowie,
w kategorii „najlepszy podręcznik i skrypt akademicki
w 2014 r.”
14 listopada. Przed Komisją doktorską odbyła się publiczna
obrona rozprawy doktorskiej mgr. inż. Mariusza Musiała pt.
Ocena potrzeb i efektów nawadniania w szkółce zadrzewieniowej po wykonaniu melioracji próchnicą nadkładową.
21 listopada. Rada Wydziału podjęła uchwałę w sprawie
nadania mgr. inż. Mariuszowi Musiałowi stopnia doktora
nauk rolniczych w dyscyplinie ochrona i kształtowanie środowiska. Obowiązki promotora rozprawy doktorskiej pełnił
prof. dr hab. Stanisław Rolbiecki.
Mgr inż. Mariusz Musiał jest zatrudniony w Powiatowym
78
Inspektoracie Weterynarii w Bydgoszczy.
5 grudnia. Przed Komisją doktorską odbyła się publiczna
obrona rozprawy doktorskiej mgr inż. Karoliny Skowron pt.:
Mikrobiologiczna ocena procesu kompostowania biomasy
uzyskanej w procesie kofermentacji osadów ściekowych i
odpadów tłuszczów rybnych oraz wpływ powstałego kompostu na wybrane mikroorganizmy glebowe.
Komisja doktorska postanowiła przedstawić Radzie Wydziału Rolnictwa i Biotechnologii wniosek w sprawie wyróżnienia rozprawy doktorskiej mgr Karoliny Skowron.
12 grudnia. Rada Wydziału Rolnictwa i Biotechnologii podjęła uchwałę w sprawie nadania mgr inż. Karolinie Skowron
stopnia doktora nauk rolniczych w dyscyplinie ochrona i
kształtowanie środowiska. Obowiązki promotora rozprawy
doktorskiej pełnił prof. dr hab. Zbigniew Paluszak.
Ponadto Rada Wydziału podjęła uchwałę w sprawie wyróżnienia rozprawy doktorskiej mgr inż. Karoliny Skowron.
Dr inż. Karolina Skowron jest zatrudniona na stanowisku
technicznym na Wydziale Telekomunikacji, Informatyki i
Elektrotechniki UTP.
12 grudnia. Dziekan w imieniu członków Rady Wydziału
złożyła gratulacje prof. dr. hab. Jackowi Żarskiemu, który
został wyróżniony odznaką honorową „Zasłużony dla rolnictwa” oraz dr Ryszardowi Zamorskiemu odznaczonemu
Medalem Jubileuszowym z okazji 20-lecia Ogólnopolskiego Konkursu Rolnik-Farmer Roku. Gala konkursu odbyła się
21 listopada 2014 r. w Ciechocinku.
12 grudnia. W Bufecie Studenckim przy ul. Bernardyńskiej
6 odbyło się spotkanie Rady Wydziału z pracownikami korzystającymi z praw emerytalnych. Błogosławieństwa świątecznego udzielił zebranym ks. płk Zenon Surma z Parafii
Wojskowej w Bydgoszczy.
24 stycznia. W Auditorium Novum w Fordonie odbyło się
uroczyste absolutorium studentów studiów stacjonarnych
pierwszego stopnia kierunków: rolnictwo, biotechnologia,
technologia żywności oraz pierwszej edycji kierunku architektura krajobrazu. W uroczystości uczestniczyli również
absolwenci drugiego stopnia studiów niestacjonarnych kierunku rolnictwo.
Po raz pierwszy w historii absolutoriów odświętną oprawę
wydarzenia sprawiał sztandar Wydziału Rolnictwa i Biotechnologii ufundowany i przekazany przez absolwentów
na oficjalnej uroczystości z okazji 45-lecia we wrześniu
2014 r. Dziekan – prof. dr hab. Ewa Spychaj-Fabisiak, w
adresie skierowanym do absolwentów podkreśliła, że absolwenci roku akademickiego 2014/2015 stanowią pierwszy
szereg dziesięciotysięcznej grupy prowadzonej przez sztandar WRiB.
Bardzo piękne w treści było wystąpienie Pauliny Wróbel
absolwentki kierunku studiów architektura krajobrazu oraz
przewodniczącej Wydziałowej Rady Samorządu Studenckiego. W adresie skierowanym do absolwentów edukację
akademicką porównała do treści wiersza Leopolda Staffa
„Most”.
„Ucztę duchową” zapewnił występ Chóru Akademickiego
prowadzonego przez dr Agnieszkę Sowę. Koncert wypełniły
piękne polskie kolędy.
20 lutego. Na posiedzeniu Rady Wydziału dziekan wręczy-
Wydział Technologii
i Inżynierii Chemicznej
8 października. Rada Wydziału podjęła uchwałę o otwarciu przewodu
doktorskiego p. Justynie Czajka z Zakładu Chemii Koordynacyjnej WTiICh
UTP, powołując na promotora prof.
dr. hab. Stefan Lisa i na promotora
pomocniczego dr. Zbigniew Piskułę
dla proponowanego tematu rozprawy
doktorskiej: „Synteza i charakterystyka fotofizyczna nieorganicznych luminoforów opartych o wolframiany i molibdeniany aktywowane wybranymi jonami lanatnowców(III)”.
8 października. Rada Wydziału podjęła uchwałę o zakończeniu przewodu doktorskiego pani Anny KARCZMAREK
z Katedry Aparatury i Technologii Żywności WTiICh UTP,
temat rozprawy doktorskiej dotyczył „Wpływu obróbki termicznej osadów ściekowych na ich wybrane właściwości”
promotorem był prof. dr hab. Jerzy Gaca.
10 grudnia. Rada Wydziału podjęła uchwałę o otwarciu
przewodu doktorskiego p. Karinie Mroczyńskiej z Wydziałowego Laboratorium Doświadczalnego WTiICh UTP, powołując na promotora dr. hab. inż. Borysa Ośmiałowskiego,
prof. UTP, dla proponowanego tematu rozprawy doktorskiej
„Badania konformacji wybranych kompleksów supramolekularnych stabilizowanych wieloma wiązaniami wodorowymi”.
5-6 lutego. Odbył się w Poznaniu Zjazd Dziekanów Wydziałów Chemicznych. Organizatorem spotkania był Dziekan Wydziału Chemicznego Uniwersytetu Adama Mickiewicza. W spotkaniu uczestniczyły władze naszego wydziału
oraz pełnomocnik dziekana ds. współpracy z otoczeniem
gospodarczym. Omawiano sprawy związane z nowelizacją
ustawy o szkolnictwie wyższym, kategoryzacją uczelni, finansowaniem nauki, stopniami i tytułami naukowymi.
Katarzyna Jurek
kronikarskim piórem
ła wyróżnienia:
– w imieniu JM Rektora UTP prof. dr hab. Jadwidze Andrzejewskiej z okazji nominacji do tytułu naukowego profesora
nauk rolniczych, decyzją Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 26 czerwca 2015 r.
– w imieniu prof. dr hab. Leny Kolarskiej-Bobińskiej, minister nauki i szkolnictwa wyższego mgr. inż. Dariuszowi
Kulusowi przyznające stypendium w roku akademickim
2014/2015 za wybitne osiągnięcia naukowe.
Ponadto dziekan poinformowała Radę WRiB o powołaniu
prof. dr. hab. Jana Kopera na członka Rady Naukowej Instytutu Agrofizyki im. Bogdana Dobrzańskiego Polskiej Akademii Nauk w kadencji 2015-2018.
Dziekan w imieniu społeczności akademickiej WRiB złożyła gratulacje i podkreśliła, że wyróżnienia świadczą
o godnym naśladowania autorytecie w polskim środowisku
naukowym.
Barbara Fedder
Wydział Telekomunikacji,
Informatyki i Elektrotechniki
9 października. Instytut Inżynierii
Elektrycznej, Instytut Matematyki
i Fizyki oraz Polskie Towarzystwo
Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej zorganizowały wspólnie otwarte seminarium naukowe, podczas którego mgr inż. Andrzej Drozd, rządowy
ekspert ds. bezpieczeństwa energetyki
jądrowej, wygłosił referat pt. ”Jak bezpieczne są elektrownie jądrowe? Bezpieczeństwo EJ z punktu widzenia dozoru jądrowego”.
16 października. Mgr inż. Damian Ledziński z Zakładu
Techniki Cyfrowej po publicznej obronie rozprawy doktorskiej pt. „Optymalizacja topologii sieci transmisyjnych opisywanych grafami regularnymi” decyzją Rady Wydziału TIiE
uzyskał stopień doktora nauk technicznych. Promotorem
rozprawy był prof. dr hab. inż. Ihor Yavorskyy.
23 października. Instytut Inżynierii Elektrycznej we współpracy z Polskim Towarzystwem Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej zorganizował otwarte seminarium
naukowe, podczas którego mgr inż. Zbigniew Kłosowski
z Zakładu Metrologii i Podstaw Elektrotechniki wygłosił referat pt. ”Symulacja pracy układu turbozespół wiatrowy sieć elektroenergetyczna w czasie rzeczywistym”.
13 listopada. W Instytucie Inżynierii Elektrycznej we współpracy z Polskim Towarzystwem Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej odbyło się otwarte seminarium naukowe
pt. „Obliczenia współbieżne w symulacji układu elektrycznego z zastosowaniem procesora sygnałowego”. Prelegentem był mgr inż. Maciej Fajfer z Zakładu Metrologii i Podstaw Elektrotechniki.
14 listopada. Decyzją Rady Wydziału TIiE mgr Katarzyna
Wasielewska obroniła rozprawę doktorską pt. „Wykorzystanie stochastycznego rachunku sieciowego w analizie, projektowaniu i serwisowaniu sieci komputerowych” i uzyskała
stopień doktora nauk technicznych. Promotorem rozprawy
był prof. dr hab. inż. Andrzej Borys.
22 listopada. Wydziałowa Rada Samorządu Studenckiego
TIiE wraz z Uczelnianą Radą Samorządu Studenckiego zorganizowały dzień z grami planszowymi na UTP pod nazwą
UTOPIA.
27 listopada. Instytut Inżynierii Elektrycznej we współpracy z Polskim Towarzystwem Elektrotechniki Teoretycznej
i Stosowanej był organizatorem otwartego seminarium naukowego, podczas którego prof. dr hab. inż. Jacek Gieras
z Zakładu Energoelektroniki, Maszyn i Napędów Elektrycznych wygłosił referat pt. „Sprawozdanie z Międzynarodowej Konferencji „International Conference on Electrical Machines and Systems ICEMS2014”, Hangzhou, Chiny, 22-25
października 2014”.
11 grudnia. Na naszym wydziale odbyło się seminarium naukowe, w ramach którego przedstawione zostały dwa referat:. pierwszy, wygłoszony przez mgr. inż. Annę Witenberg
z Zakładu Teletransmisji pt. „Zastosowanie wybranej klasy
79
kronikarskim piórem
wielomianów do zapewnienia stabilności późno czasowego rozwiązania równań EFIE modelujących anteny liniowe” oraz drugi pt. ”Optymalizacja struktury kodowanych
sygnałów sondujących”, którego prelegentem był mgr inż.
Damian Szczegielniak z Zakładu Techniki Cyfrowej
18 grudnia. Instytut Telekomunikacji i Informatyki był organizatorem seminarium naukowego, na którym dr inż. Marek Kraft oraz dr inż. Adam Schmidt z Politechniki Poznańskiej wygłosili referaty „Opracowanie koncepcji i realizacja
w technologii FPGA układu wieloprocesorowego, wyznaczającego trajektorię robota mobilnego na podstawie
strumienia wizyjnego” oraz „Uogólniony, wieloobrotowy
schemat rozszerzonego, wizyjnego systemu równoczesnej
lokalizacji i budowy mapy”.
9 stycznia. Na Wydziale odbyły się zawody okręgowe 41.
Olimpiady Wiedzy Technicznej. Do zawodów zakwalifikowało się 87 uczniów z województwa kujawsko-pomorskiego, w tym 58 w grupie mechaniczno-budowlanej i 29
w grupie elektryczno-elektronicznej.
22 stycznia. W ramach CIPRNet Training Lectures projektu
FP7 CIPRNet odbyły się na naszym wydziale dwa wykłady. Referat pt. „Działania w zakresie ochrony i zwiększenia
niezawodności infrastruktury krytycznej” wygłosił dr hab.
inż. Michał Choraś z Zakładu Systemów Teleinformatycznych. Tematem drugiego, wygłoszonego przez dr. inż. Rafała Kozika z Zakładu Informatyki Stosowanej i Inżynierii
Systemów były „Aspekty bezpieczeństwa cybernetycznego
infrastruktur krytycznych”.
29 stycznia. Prodziekan ds. współpracy z gospodarką dr inż.
Tomasz Marciniak uczestniczył w uroczystym otwarciu nowej siedziby bydgoskiego oddziału firmy Mobica Limited.
29 stycznia. Instytut Inżynierii Elektrycznej we współpracy z Polskim Towarzystwem Elektrotechniki Teoretycznej
i Stosowanej zorganizował otwarte seminarium naukowe,
podczas którego mgr inż. Piotr Grugel z Zakładu Energoelektroniki, Maszyn i Napędów Elektrycznych wygłosił referat pt.”Energetyczne równoległe filtry aktywne z kontrolą
napięcia w linii zasilającej”.
1 lutego. Na wydziale uruchomiona została rekrutacja na
kurs dokształcający w zakresie podstaw programowania
w języku JAVA prowadzony przez specjalistę z firmy Alcatel-Lucent.
Arkadiusz Rajs
Wydział
Zarządzania
27 października. Studenci III roku
WZ wraz z dr inż. Ewą Koreleską
uczestniczyli w wizycie studyjnej w
sklepie ekologicznym Eko. Spotkanie
z właścicielką – Grażyną Okoniewską
pozwoliło na poznanie praktycznych
aspektów funkcjonowania przedsiębiorstwa oraz realizowanej działalności marketingowej.
30 października. Studenci UTP wzięli udział w Ogólno-
80
światowym Badaniu Przedsiębiorczości Studentów Global
University Entrepreneurial Spirit Students’ Survey GUESSS.
Dzięki zaangażowaniu studentów, a także dr inż. Anny
Jakubczak - koordynatora akademickiego wymienionego
projektu w UTP, przedstawiciele Instytutu Biznesu Rodzinnego otrzymali prestiżową nagrodę University of St.Gallen
w Szwajcarii. Przyznano wyróżnienie „Excellent Data Collector” za realizację I polskiej edycji projektu. Polska zajęła
I miejsce w Europie i II na świecie (za Brazylią) z wynikiem
niemal 12 000 przebadanych studentów! Podziękowania
należą się wszystkim 36 polskim uczelniom zaangażowanym w to ogólnoświatowe badanie.
6-7 listopada. W Hotelu Copernicus w Toruniu odbyła się
I Ogólnopolska Konferencja Naukowa z cyklu: „Konkurencyjność i rozwój regionów w warunkach integracji europejskiej. Stan, trendy, strategie” zorganizowana przez Katedrę
Marketingu i Rozwoju Regionalnego i Partnera – Nawigator
Pro Fundację Dobrych Praktyk Zarządzania z Poznania.
Honorowy patronat nad konferencją objął marszałek województwa kujawsko - pomorskiego Piotr Całbecki.
13-14 listopada. Grupa pięciu studentów z WZ wzięła
udział w konferencji pt: „Realia realizacji ustawy Ukrainy”,
która odbyła się na Ukrainie. Głównym celem konferencji
była refleksja i dyskusja nad obecną sytuacją szkolnictwa
wyższego Ukrainy. Studenci zaprezentowali sytuację uczelni wyższych w Polsce i omówili możliwości zmian w systemie szkolnictwa naszych sąsiadów.
27-28 listopada. Student WZ Filip Steczeń – przewodniczący Międzywydziałowego Koła Naukowego EkoSzansa
uczestniczył w Warszawie w seminarium szkoleniowym pt.
„Klimat dla rolników – współpraca z korzyścią dla rolników
i klimatu”.
12 grudnia. Decyzją Rady Wydziału Zarządzania Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2014
roku dr Iwona Posadzińska uzyskała stopień doktora habilitowanego w dziedzinie nauk ekonomicznych w dyscyplinie
nauki o zarządzaniu.
19 grudnia. Odbyło się spotkanie opłatkowe władz wydziału z pracownikami. Na spotkaniu dziekan wydziału dr hab.
inż. Zofia Wyszkowska, prof. UTP w krótkim wystąpieniu
podsumowała kończący się 2014 rok i złożyła wszystkim
pracownikom życzenia świąteczne i noworoczne.
8-10 stycznia. Odbyła się konferencja naukowa pt.: „Zarządzanie wiedzą w organizacjach i gospodarce” zorganizowana przez: Katedrę Informatyki w Zarządzaniu oraz
Polskie Stowarzyszenie Zarządzania Wiedzą, w gronie blisko siedemdziesięciu przedstawicieli ogólnopolskiego środowiska naukowego, firm, Urzędu Statystycznego, Banku
Spółdzielczego w Nakle, Fundacji Europejskiego Instytutu
Rozwoju Zrównoważonego. Wśród uczestników było 26
profesorów ze znaczących ośrodków naukowych i akademickich: IBS PAN, SGH w Warszawie, SGGW w Warszawie, Uniwersytetu Szczecińskiego, ZUT w Szczecinie,
Uniwersytetu Łódzkiego, Uniwersytetu Warszawskiego,
Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach, UKW w Bydgoszczy, Dolnośląskiej Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości
i Techniki w Polkowicach, WSG w Bydgoszczy i naszej
uczelni. W trakcie sześciu sesji naukowych wygłoszono 32
kronikarskim piórem
referaty. 9 stycznia po zakończeniu trzeciej sesji naukowej
odbyła się uroczystość jubileuszu 70–lecia profesora Ludosława Drelichowskiego. Wzięli w niej udział zaproszeni
goście - dziekani i delegacje z WZ, WRiB, WIM, doktoranci
profesora, pracownicy katedry, uczestnicy konferencji oraz
rodzina Pana Profesora. Po wygłoszeniu laudacji przez dr.
hab. inż. Waldemara Bojara prof. UTP, złożeniu gratulacji
i życzeń wszyscy raczyli się wykwintna kolacją.
13 stycznia. Studenci III roku zarządzania i inżynierii produkcji wraz z dr inż. Ewą Koreleską uczestniczyli w wizycie studyjnej w Szpitalu Uniwersyteckim nr 2 im. Dr Jana
Biziela w Bydgoszczy. Spotkanie z dr n. med. Andrzejem
Ferencem pozwoliło na poznanie praktycznych aspektów
funkcjonowania szpitala.
16-18 stycznia. Koło Naukowe „Akademia Postępu” wraz
z dr inż. Małgorzatą Michalcewicz-Kaniowską gościło na
naszym wydziale grupę studentów z Politechniki Gdańskiej.
Wydarzenie to zostało zorganizowane w ramach jednego
z projektów ESTIEM (European Students of Industrial Engineering and Management). Dla gości zorganizowano warsztaty naukowe oraz panele dyskusyjne, podczas których studenci wymienili się doświadczeniami.
20 stycznia. Studenci III roku zarządzania i inżynierii produkcji wraz z dr inż. Ewą Koreleską uczestniczyli w wizycie studyjnej w Piekarni-Cukierni Krzysztof Poćwiardowski.
Spotkanie z właścicielką – Sylwią Poćwiardowską oraz
pracownikami pozwoliło na poznanie organizacji procesu
technologicznego oraz sprzedaży pieczywa w Bydgoszczy.
22 stycznia. Członkini koła EuroProjekt Katarzyna Lewandowska, studentka kierunku zarządzanie studiów II stopnia
została Ambasadorem CSR w programie edukacyjnym Forum Odpowiedzialnego Biznesu - Liga Odpowiedzialnego
Biznesu (LOB) 2014/2015. Liga Odpowiedzialnego Biznesu
to program edukacyjny Forum Odpowiedzialnego Biznesu budujący nowe kadry menedżerów i przedsiębiorców,
animatorów społecznych, liderów zmian i przede wszystkim odpowiedzialnych ludzi. LOB tworzy grupa studentów i studentek – ambasadorów i ambasadorek CSR, którzy
współpracując z ponad kilkudziesięcioma organizacjami
studenckimi realizują projekty o charakterze edukacyjnym i
społecznym na poziomie lokalnym i ogólnopolskim.
27 stycznia. Na wydziale odbyła się ogólnopolska konferencja naukowa pt. „Uwarunkowania rozwoju rynku produktów ekologicznych w teorii i praktyce”. Konferencja została
zorganizowana pod patronatem dziekana WZ dr hab. inż.
Zofii Wyszkowskiej, prof. UTP oraz Kujawsko-Pomorskiego Stowarzyszenia Producentów Ekologicznych EKOŁAN.
Organizatorem konferencji było Międzywydziałowe Koło
Naukowe EkoSzansa wraz z opiekunem dr inż. Ewą Koreleską. Celem konferencji było poznanie aspektów społecznych, ekonomicznych, marketingowych, technologicznych
i zdrowotnych rozwoju rynku produktów ekologicznych
oraz integracja środowiska akademickiego i producentów
wokół prezentowanej problematyki. Dodatkowym celem
była promocja nowej specjalności na kierunku zarządzanie
i inżynieria produkcji – inżynierii bioprodukcji. W konferencji łącznie wzięło udział ponad 160 osób. Uczestniczyli w
niej przedsiębiorcy, przedstawiciele instytucji publicznych
związanych z ekobranżą, nauczyciele i pracownicy uczelni
wyższych, doktoranci oraz studenci.
29 stycznia. Dr inż. M. Zajdel uczestniczyła w pierwszym
spotkaniu powołanego zespołu roboczego ds. opracowania
i wdrożenia Programu Bydgoskiego Wolontariatu (zgodnie
z wytycznymi „Strategii Rozwoju Edukacji Miasta Bydgoszczy na lata 2013-2020”). Osobami uczestniczącymi w spotkaniu byli: przedstawiciele wolontariatu szkół wyższych,
wolontariatu szkolnego, organizacji pozarządowych, seniorów, Młodzieżowej Rady Miasta, Rady Miasta Bydgoszczy,
Kujawsko-Pomorskiego Kuratorium Oświaty, Wydziału Edukacji i Sportu Urzędu Miasta.
30 stycznia. Międzywydziałowe Koło Naukowe „EuroProjekt” pod kierunkiem dr inż. M. Zajdel otrzymało dofinansowanie z programu grantowego Pracownia Działań
Lokalnych LOB na realizację projektu „Odpowiedzialna
konsumpcja”.
30 stycznia. Wydziałowe Centrum Wolontariatu (WCW),
które powstało z inicjatywy dr Małgorzaty Zajdel na WZ,
rozpoczęło już swoją działalność w ramach dwóch projektów. Zajmuje się popularyzacją wolontariatu wśród studentów i pracowników uczelni, a także młodzieży i osób
starszych. WCW wspiera studenckie inicjatywy i prowadzi
szkolenia w zakresie wolontariatu. Obecnie realizowane są
dwa projekty: „Podaruj uśmiech dziecku” – praca z chorymi
dziećmi przebywającymi w Wojewódzkim Szpitalu Dziecięcym w Bydgoszczy oraz „Naucz mnie” - pomoc edukacyjna dzieciom i młodzieży przebywającym w Bydgoskim
Zespole Placówek Opiekuńczo–Wychowawczych. Wciąż
trwa rekrutacja wolontariuszy. Kierownikiem WCW została
studentka studiów II stopnia lic. Magdalena Macioszek, a
koordynatorem ds. studentów jest studentka studiów I stopnia Sylwia Szałkowska, opiekunem dr Danuta Andrzejczyk,
a koordynatorem dr inż. Małgorzata Zajdel. Osoby zainteresowane aktywnością w wolontariacie proszone są o kontakt:
[email protected].
Anna Murawska
ADministracja
centralna
25 listopada 2014 r. Została podpisana
umowa pomiędzy przedstawicielami
Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego i Kujawsko-Pomorskiej
Agencji Innowacji Sp. z o.o., dotycząca otwarcia z dniem 1 grudnia 2014 r.
na terenie UTP Punktu Kontaktowego
Funduszu
Badań i Wdrożeń. W uroczystym podpisaniu umowy wzięli udział: rektor dr hab. inż. Antoni Bukaluk, prof. UTP, prorektor ds. nauki dr hab. inż. Dariusz
Boroński, prof. UTP oraz prezes KPAI Sp. z o.o. Maciej Krużewski.
1 grudnia 2014 r. Przy Dziale Nauki rozpoczął działalność
Punkt Kontaktowy Funduszu Badań i Wdrożeń. Funkcjono-
81
kronikarskim piórem
wanie punktu jest ściśle związane z realizacją projektu pn.
„Fundusz Badań i Wdrożeń – wzmocnienie konkurencyjności przedsiębiorstw poprzez systemowe wsparcie potencjału
badań i rozwoju technologii w województwie kujawsko-pomorskim”. Do zadań punktu należy: udzielanie informacji
na temat realizacji projektu, wspieranie współpracy uczelni
wyższych z przedsiębiorcami oraz kojarzenie partnerów do
współpracy w ramach projektu.
4 grudnia 2014 r. Odbył się Dzień Kariery w Sektorze Nowoczesnych Usług (BPO/SSC), którego organizatorem było
Biuro Karier UTP wraz z Urzędem Marszałkowskim w Toruniu, Wojewódzkim Urzędem Pracy w Toruniu oraz firmą
ManpowerGroup. Spotkanie adresowane do osób z województwa kujawsko-pomorskiego było doskonałą okazją do
zdobycia wiedzy na temat rynku pracy, znalezienia zatrudnienia, porozmawiania z pracodawcami, doradcami zawodowymi i pośrednikami pracy.
30 stycznia 2015 r. W Urzędzie Marszałkowskim w Toruniu została podpisana umowa na dofinansowanie projektu
„Termomodernizacja obiektów dydaktycznych 2.1-2.7 Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego przy ul. Kaliskiego 7 w Bydgoszczy” współfinansowanego z Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego.
15 stycznia 2015 r. Z inicjatywy Kujawsko-Pomorskiej
Agencji Innowacji Sp. z o.o. oraz przy znaczącym współudziale organizacyjnym pracowników Punktu Kontaktowego Funduszu Badań i Wdrożeń w Regionalnym Centrum
Innowacyjności odbyło się pierwsze szkolenie warsztatowe
dla beneficjentów projektu dotyczące obowiązków wynikających z umów na realizację przedsięwzięć oraz przygotowania wniosku o płatność wg obowiązującego wzoru.
Agnieszka Rakowska
biblioteka
główna
8 grudnia. Odbyło się specjalne zebranie Rady Bibliotecznej BGUTP,
która pozytywnie oceniła dwie kandydatury na stanowisko bibliotekarza
dyplomowanego: mgr Renaty Borońskiej i mgr Doroty Olejnik. Rada Biblioteczna po raz pierwszy zebrała się
w charakterze komisji kwalifikacyjnej
na powyższe stanowiska. To efekt
przyjęcia ustawy „deregulującej” niektóre zawody. Ustawa
ta m.in. zlikwidowała komisje egzaminacyjne dla bibliotekarzy dyplomowanych przy MNiSW. Decyzją JM Rektora
rolę komisji ma pełnić właśnie Rada Biblioteczna.
Od listopada do lutego Biblioteka Główna testowała bazy
i czasopisma elektroniczne uznanych wydawców, wśród
nich: Current Protocols na platformie Wiley Online Library
– publikacji, które są pomocne przy przygotowywaniu doświadczeń naukowych i badań laboratoryjnych; publikacji
wydawnictwa CABI oraz CABI ebooks; De Gruyter STM
– kolekcja książek elektronicznych i czasopism w dostępie
82
testowym obejmowała pakiet „Science, Technology and
Medicine (STM)”. Ponadto także Access Engineering – 430
pełnotekstowych monografii i podręczników z dziedziny
inżynierii wydawnictwa McGraw-Hill, BioOne – platformy skupiającej 179 tytułów czasopism różnych towarzystw
naukowych oraz wydawców z całego świata; czasopisma
Inderscience Publishers; Proceedings of the National Academy of Sciences - najczęściej cytowane multidyscyplinarne czasopismo naukowe na świecie (IF = 9.681); czasopism
publikowanych przez Royal Society Publishing z zakresu
nauk ścisłych, biologii, inżynierii i medycyny; czasopism
IOS Press - niezależnego, międzynarodowego wydawnictwa STM.
Jacek Korpal
Opublikowana w tym dziale Formatu Kronika Wydziału Rolnictwa i Biotechnologii jest ostatnią autorstwa mgr
Barbary Fedder. Serdecznie dziękujemy Pani Barbarze
za długoletnią i wzorcową współpracę z uczelnianym czasopismem – przykład zaangażowania, rzetelności i dobrego
pióra. Wcale nie życzymy wyłącznie zasłużonego odpoczynku na emeryturze, lecz dalszej pięknej aktywności, która jest Pani żywiołem, realizacji marzeń i planów. I, oczywiście, w każdej chwili polecamy łamy Formatu.
Redakcja
www. utp . edu. pl