Trudna sztuka odmawiania dziecku. Jak to robić bez poczucia winy

Trudna sztuka odmawiania dziecku. Jak to robić bez poczucia winy

Trudna sztuka odmawiania dziecku. Jak to robić bez poczucia winy?
Każdy rodzic usłyszał kiedyś określenie
„odcinanie pępowiny”. Oznacza ono stopniowe
uniezależnianie się dzieci od rodziców. Pierwszy
krok w tym kierunku rodzice powinni podjąć
około 2 roku życia dziecka, ponieważ w tym
okresie dziecko przeżywa swój pierwszy bunt.
Zaczyna również rozumieć potrzeby innych.
Dziecko powinno również zrozumieć, że
rodzice odmawiają ciągłej, jak do tej pory, opieki nad nim. Podstawą w tym działaniu jest
konsekwencja. Jeśli czegokolwiek odmawiamy dziecku, pod żadnym pozorem nie zmieniamy
zdania. Dziecko oczywiście zaprezentuje cały wachlarz środków nacisku: krzyki, płacz, a
nawet podejmie próby zrobienia krzywdy rodzicowi w akcie odwetu za odmowę (może
próbować kopnąć, popchnąć, ugryźć rodzica). Odmowę stosujemy m.in. w następujących
sytuacjach: gdy dziecko chce się bawić, a rodzic jest zmęczony lub zajęty lub gdy pora jest
zbyt późna; gdy dziecko nie chce samodzielnie zasypiać we własnym łóżku; gdy wymusza na
nas zakup kolejnej zabawki.
WZOROWY RODZIC
Sytuacja
Wzorzec zachowania rodzica
Dziecko chce się bawić ▪ Powiedz dziecku, żeby sprzątało zabawki, bo czas na kąpiel i sen
o nieodpowiedniej
porze
▪ jeśli dziecko nie reaguje, TYLKO JEDEN RAZ powtórz polecenie
▪ jeśli dziecko nie reaguje, zabierz mu zabawki i zacznij
przygotowywać do kąpieli i snu.
Pamiętaj: Nie szarp się z dzieckiem, kiedy się wyrywa lub krzyczy
czy płacze. Zostaw je na chwilę samo, żeby miało szansę uspokoić
się i po chwili ponów działanie.
Dziecko nie chce
▪ W pierwszych dniach nauki samodzielnego spania posiedź z
samodzielnie zasypiać dzieckiem, pogłaszcz je po głowie, poczytaj bajkę, ale wykonuj te
w osobnym łóżeczku czynności jak najciszej, by dziecko uspokoiło się po całym dniu
▪ w pierwszych dniach nauki samodzielnego spania, można zostawić
dziecku włączone delikatne światło lub uchylone do pokoju drzwi
▪ wprowadź określony rytuał, którego będziesz przestrzegać każdego
wieczoru i nigdy go nie zmieniaj – rutyna wycisza dziecko.
Pamiętaj:
▪ jeśli za każdym razem, gdy próbujesz wyjść z pokoju, dziecko
krzyczy lub płacze, stanowczo powiedz, że wychodzisz i… wyjdź
Dziecko wymusza
zakup zabawki lub
słodyczy w miejscu
publicznym
▪ jeśli dziecko wychodzi z łóżeczka i szuka cię po domu, zaprowadź
je bez słowa do pokoju, połóż do łóżka i ponownie wyjdź – i tak do
skutku. Początki są zawsze najtrudniejsze.
▪ Uprzedź dziecko w domu, że niczego mu nie kupisz ▪ postaraj się
zakupy zrobić szybko i w miarę możliwości omijaj regał z
zabawkami czy słodyczami
▪ daj dziecku jego oszczędności i wyegzekwuj, by samo płaciło za
swoje zachcianki.
Pamiętaj:
▪ nigdy nie ulegaj płaczom, krzykom, szantażowi, „argumentom”
dziecka;
▪ nie musisz tłumaczyć dziecku, dlaczego nie spełnisz jego
zachcianki
▪ nigdy nie prowadź negocjacji w sklepie i nie obiecuj dziecku
czegoś w zamian;
▪ jeśli uspokajanie dziecka nie skutkuje, po prostu wyprowadź je ze
sklepu
Dziecko chce zbyt
długo lub późno
oglądać bajki w
telewizji
▪ przedyskutuj z dzieckiem jego zachowanie w domu i wyciągnij
konsekwencje;
▪ Przed włączeniem dziecku telewizora ustal czas, jaki przed nim
spędzi
▪ dziecko nie rozumie pojęcia czasu, więc by mu uświadomić, ile
czasu minęło, nastaw minutnik lub budzik, który zadzwoni w
momencie upływu wyznaczonego czasu.
Pamiętaj: jeżeli dziecko nie chce odejść od telewizora mimo upływu
czasu, podejdź i po prostu wyłącz urządzenie.
DLACZEGO MÓWIMY NIE I... MAMY WYRZUTY
SUMIENIA?







Nie chcesz być okrutny i znęcać się nad własnym
dzieckiem. – PAMIĘTAJ: Nie uchronimy dziecka przed
wszystkimi stresami, więc sami też się nie stresujmy, to
nie ma sensu!
Masz wyrzuty sumienia. – PAMIĘTAJ: Poczucie winy
jest dla rodzica najgorszym doradcą! Czy twoi rodzice za
każdym razem spełniali twoje zachcianki? NIE! Ty też
nie musisz być na każde zawołanie dziecka!
Nie chcesz być taki sam jak twoi rodzice, czyli surowy i wymagający. –
PAMIĘTAJ: To, co sobie obiecywałeś/łaś samemu, będąc dzieckiem, odłóż na bok.
Rodzicielstwo ma swoje prawa i nad pewnymi zachowaniami nie zapanujesz. Nie ma
sensu próbować!
Boisz się własnej złości. Obawiasz się, że stanowczość może być odczytana przez
dziecko jako agresja lub znęcanie się i dlatego ustępujesz. – PAMIĘTAJ: Nic bardziej
mylnego. Dziecko i tak wyczuwa twój stan emocjonalny i czuje obawę nawet przed
tym, czego nie wypowiesz.
Nie możesz patrzeć na cierpienie swojego dziecka. Przypominasz sobie sytuacje z
własnego dzieciństwa: ileż to razy nikt nie reagował na twój płacz lub smutek. Nie
pozwolisz, by twoje dziecko przeżywało to samo. – PAMIĘTAJ: Odporność
psychiczna dziecka dojrzewa właśnie w takich sytuacjach. Daj mu chwilę popłakać, a
okaże się, że jest ono dużo silniejsze, niż ci się wydaje.
Nie układa ci się w małżeństwie. – PAMIĘTAJ: Nie inwestuj w dziecko całej
energii, która powinna być skierowana na wiele różnych rzeczy i spraw; dziecko nie
jest centrum wszechświata! Ono i tak wie, że rodzice się kłócą lub wyczuwa napięcie
między wami. Nie udawaj, że wszystko jest w porządku! Dla dziecka nie ma niczego
gorszego niż zestresowany, płaczący po kątach rodzic z maską uśmiechu na twarzy.
Dziecko jest zdezorientowane!
Albo nie masz siły, albo cierpliwości, by odmówić dziecku. Ustępujesz dla świętego
spokoju. – PAMIĘTAJ: Lepiej tego nie rób. Z czasem dziecko zwiększy żądania i
wzbogaci sposoby nacisku. Co zrobisz potem, jeśli jednym z nich stanie się przemoc?
POZYTYWNE STRONY ODMAWIANIA DZIECIOM
Dziecko zauważa, że nie na wszystko w życiu musi się
zgadzać. Skoro rodzice mogą odmówić mi tego, czego chcę, to
znaczy, że ja również mam do tego prawo! Dzięki ćwiczeniu
asertywności od wczesnego dzieciństwa, w wieku dorastania lub
dorosłości będzie potrafiło bronić własnego zdania, nie ulegnie
złym wpływom czy presji grupy. Czy teraz mówienie NIE
własnemu dziecku jest nadal tak trudne jak wcześniej?