Tworzyć w tym, co istnieje

Tworzyć w tym, co istnieje
Reichen i Robert zaadaptowali część obiektów dawnej paryskiej rzeźni w Parc de la Villette na potrzeby centrum wystawienniczohandlowego - Grande halle de La Villette. Realizacja ta stanowi doskonały przykład bardzo starannie przeprowadzonego
przystosowania obiektu do nowej funkcji. Wystawa, która miała miejsce w 1986 roku w Centrum Pompidou w Paryżu, zatytułowana
TWORZYĆ W TYM, CO ISTNIEJE (CREER DANS LE CREE), dała okazję autorom do prezentacji wymagań i kryteriów dobrze
pojmowanej renowacji i adaptacji. Podobnie jak świadomość dziedzictwa narodowego narodziła się tak naprawdę w połowie 19
wieku (dzięki intelektualistom, takim jak Prosper Mérimée czy architekt Violet Leduc), tak potrzeba przebudowy i przystosowania
obiektów do nowych potrzeb pojawiła się w Europie w latach 80. Od Londynu do Paryża, od Rzymu do Madrytu i do Nowego Jorku
pojawiają się liczne przykłady tej nowej tendencji zachowywania istniejącej architektury.
Początkowo podchodzono do tego procesu dość nieśmiało. Przełom nastąpił, kiedy problematyka adaptacji i renowacji
zafascynowała między innymi takich twórców, jak: Renzo Piano, Jean Nouvel, Norman Foster, Santiago Calatrava, Von Gerkan i
Marg, Herzog, Demeuron, Frank O. Gehry, czyli największych z największych. To między innymi dzięki nim, w przeciągu 30 lat
wyodrębniono renowację jako odrębną dziedzinę, niezależną od budownictwa nowych obiektów.
Liczne powody tej fascynacji mają swe podłoże ekonomiczne, strukturalne i kulturowe. W przeciwieństwie do minionej epoki, w
której preferowano kompletne wyburzenia istniejących obiektów, twórcy nie wahają się sięgnąć po najbardziej wyrafinowane
technologie, aby zachować architekturę budynków.
Jean Michel Wilmotte, francuski architekt i projektant, utworzył niedawno fundację, której celem jest "szczepienie architektoniczne".
W tym trochę medycznym terminie zawarto liczne wskazówki budowlano-konstrukcyjne, gwarantujące uzasadnioną i słuszną
"interwencję chirurgiczną". Wyrażając się jaśniej - wychodząc od pojęcia dziedzictwa i nie traktując jako "Land Mark" wszystkiego,
co ma więcej niż 100 lat, jak to często ma miejsce w USA - chodzi o odpowiednią ingerencję w istniejącą uszkodzoną zabudowę,
aby tchnąć w nią nowe życie, bez zakłócania rysu epoki.
Podczas adaptacji i renowacji (typu: przemodelowanie elewacji, głęboka rekonstrukcja budynku, remont podłóg i stropów) istotne
jest wykorzystanie elementów stalowych. W ostatnich latach, częste zmiany funkcyjne powierzchni użytkowych umocniły tę
tendencję. Nierzadkie są przypadki, kiedy od jednej przebudowy do następnej nie upłynęło nawet 10 lat. Doskonałym przykładem
jest budynek Vuittona, na skrzyżowaniu Avenue Georges V z avenue des Champs Elysée. Po gruntownej przebudowie w 1992
roku na biura użytkowane przez firmę Andersen Consulting, przeprowadzono w roku 2003 kolejną rekonstrukcję na "okręt flagowy"
słynnej marki z monogramem na płótnie.
Pierre Engel dla www.constructalia.com
1. Dostępne wyroby stalowe i narzędzia
Czerwiec 1994 r.: wyburzenie i podtrzymanie
elewacji
Styczeń 1996 r.: Drugie wcielenie - biura
Czerwiec 2006 r.: Trzecie wcielenie - "okręt
flagowy" Vuittona
Dziesięć lat ewolucji salonu wystawienniczego Louis Vuittona na Polach Elizejskich w Paryżu
Zarówno duże, jak i małe przedsięwzięcia adaptacyjne i renowacyjne wykonywane są zawsze w środku tętniącego życiem miasta, z ograniczeniami
narzuconymi przez potrzebę niezakłóconego funkcjonowania substancji urbanistycznej. Dostęp do placu budowy jest bardzo ograniczony, transport
budowlany delikatny i niewielka możliwość składowania. Elementy stalowe są zbawiennym rozwiązaniem dla konstruktorów, zmuszonych do działania w tym
bardzo trudnym miejskim środowisku. Są one niezastąpione wszędzie tam, gdzie ograniczona jest możliwość pionowego rozprowadzenia obciążeń, z
zachowaniem dopuszczalnych ograniczeń, a także, gdy wysokość kondygnacji jest niewielka i małe są powierzchnie do dyspozycji (odziedziczone po
istniejącej budowli). W przypadku zabudowy "plomb", trudno dostępnych "studni" czy też nadbudowy istniejących obiektów stal oferuje doskonałe
rozwiązania, jest lekka i ma bardzo dobre właściwości konstrukcyjne.
Jak widać, renowacja i adaptacja nie może się obejść bez stali, której użyta przy renowacji ilość jest stosunkowo niewielka, a zastosowane elementy często
nie są widoczne po zakończeniu prac. Ta właśnie "dyskrecja" stali stanowi jej główną zaletę, bardzo docenianą przez projektantów, wszędzie tam gdzie mamy
do czynienia z dużymi rozpiętościami i wszędzie gdzie istnieje potrzeba wzmocnienia, podtrzymania lub przebicia się.
Niniejszy podręcznik, przeznaczony dla praktyków, składa się z dwunastu rozdziałów. Karty techniczne zawierają najważniejsze informacje oraz opisują
przykłady adaptacji i renowacji realizowanych z użyciem stali, gdy jest to tylko możliwe, podając przykłady zastosowania stali do rozwiązywania różnych
problemów budowlanych.
Pierre Engel dla www.constructalia.com