Rola dialogu w życiu człowieka
Transkrypt
Rola dialogu w życiu człowieka
s z k o l n y k u r i e r p r a s k i wypracowanego w wyniku dialogu. Wspólnego stanowiska, które może być zaakceptowane przez wszystkie strony. Nie trzeba się w dialogu wyłącznie zgadzać. Prowadząc natomiast dialog można swe stanowiska przybliżać lub wyłącznie akceptować jako odmienne od mojego zdanie, ale Dialog w życiu człowieka pełni ważną rolę. Służy istniejące. W wyniku dialogu można się poznawać komunikowaniu oraz poznawaniu siebie i innych. pozostając mimo różnic we wzajemnym szacunku. Jan Paweł II wzywał w czasie swojego pontyfikatu ,,Dialog ( z gr. diálogos- rozmowa) oznacza do dialogu. Papież wzywał do dialogu rozmowę. Jest podstawowym sposobem porozumiewania się ludzi. W znaczeniu społecznym ekumenicznego, ale też do dialogu z każdym człowiekiem. Jego wezwania miały charakter to także forma likwidowania sporów i ustalania religijny, głęboko duchowy, ale i społeczny. To stanowisk poprzez wymianę poglądów i dialog może zapobiegać konfliktom społecznym i argumentów, stosowana w polityce, życiu jest najlepszym sposobem ich rozwiązywania a społecznym i kulturowym.’’ nawet zapobiegania. Dlatego jest on tak istotny. Trzeba rozmawiać. ,,Dialog jest to wypowiedź wielopodmiotowa Wartością jest tu samo poznanie innego rozmowa dwóch lub większej liczby osób. Dialog jako utwór literacki złożony jest z odrębnych stanowiska. Obcy w wyniku dialogu mogą się do siebie zbliżyć, ale nie muszą. Pozostają jednak we wypowiedzi na wspólny temat; nie ma jednak wzajemnym szacunku. charakteru dzieła dramatyczno-scenicznego. W Ks. Józef Tischner rozważając rolę dialogu porusza starożytności dialogi były podstawową formą dwie ważne kwestie: odpowiedzialności i szacunku. wypowiedzi na temat filozofii, np. dialogi Platona. Popularny również w renesansie, przykładem z tego Prowadząc dialog muszę być odpowiedzialny. Odpowiedzialny za siebie i swoich parterów w okresu jest Krótka rozprawa między trzema osobami: Panem, Wójtem i Plebanem Mikołaja Reja.’’ Dialogiem nazywa się również rozmowę dwóch lub więcej osób w obrębie innego dzieła literackiego: powieści, opowiadania, noweli, itd. KAJETAN ZIELIŃSKI Rola dialogu w życiu człowieka Każdy, kto potrafi posługiwać się jakimś językiem wykorzystuje dialog do rozwiązywania problemów. Zarówno dialog wewnętrzny poprzez zastanawianie się jak i rozmowę z drugim człowiekiem. Prowadząc dialog nie możemy mieć przygotowanej mowy, bo wtedy przybiera to formę jednostronnego przekazu: ,,nadawca-informacja-odbiorca.’’ Powinniśmy dążyć do rozmowy aktywnej z odbiorcą: ,,nadawca-informacja-odbiorcainformacja zwrotna’’. Jednostronne mowy nie prowadzą do rzeczy nowych, a dodatkowym zagrożeniem z nimi związanym jest narastanie sytuacji konfliktowej. ty ja Dialog służy wzajemnemu poznaniu. Ma na celu ustalenie kompromisu. Rozwiązania rozmowie. W ten sposób dajemy wyraz temu, że to rozmawiający są podmiotami. Oni są najważniejsi, bo w nich zawierają się wartości, które wyznają. Prowadząc dialog z innym człowiekiem zachowuję szacunek do samego siebie. Szacunek do drugiej strony wyrażam poprzez myślenie. Zanim wypowiem jakieś zdanie do drugiej osoby muszę się nad wypowiadaną kwestią zastanowić. Pomyśleć choćby przez krótką chwilę. Dialog służy poznaniu, a ono może doprowadzić do powstania między ludźmi więzi. Ta więź według ks. Tishnera pod wpływem czasu się utrwala lub wygasa. Taki sens mają dwa ostatnie zdania jego rozważania nad rolą dialogu przywołane w podręczniku do klasy drugiej s z k o l n y k u r gimnazjum. Przykładem na pokazanie relacji pomiędzy ludźmi za pomocą dialogu w literaturze jest Świętoszek Moliera. Celem autora jest wyjawienie widzowi i czytelnikowi prawdy o człowieku O motywacjach i skutkach postępowania. Czyni to za pomocą dialogów, które wyróżniają dramat jako gatunek literacki. Akcja tej molierowskiej komedii rozgrywa się w Paryżu. Opowiada ona o dosyć zamożnej rodzinie mieszczańskiej, której spokój burzy Tarftuffe, czyli tytułowy Świętoszek. Pokazuje się on głowie domu, Orgonowi jako człowiek do przesady pobożny. Przed kościołem staje razem z żebrakami, a w środku pada na widok ukrzyżowanego Jezusa. Wkupuje się tym w łaski Orgona i zostaje przez niego zaproszony do domu. Głowa rodziny nie interesuje się nikim poza Świętoszkiem i wyrzuca z domu swojego pierworodnego syna, wierzy bezgranicznie Tartuffowi. Zarzuty stawiane przez domowników odrzuca uważając, iż powstały przez zazdrość. Z czasem oszust dostaje rękę córki Orgona i szkatułkę z kosztownościami. Tartuffe zaczyna jednak zalecać się do żony pana domu, Elmiry, co zostaje wykorzystane do zdemaskowania go i pokazania gospodarzowi prawdy. Świętoszek zostaje na koniec zabrany do więzienia. Komedia Moliera piętnuje ułomności ludzkie wyrażające się w chciwości, obłudzie czy kłamstwie. Molier skrytykował w niej i ośmieszył hipokryzję oraz postawę dewotów. Dialog posłużył tu do budowania i ukazywania relacji pomiędzy bohaterami. Za pomocą dialogu Molier ukazuje wydarzenia i więzi pomiędzy ludźmi. Te prawdziwe i te fałszywe ośmieszone i napiętnowane. Swoją prawdziwą więź w dialogu z drugą osobą ukazuje także bohater powieści ,,W pustyni i w puszczy’’ Henryka Sienkiewicza. Staś w dialogu wyznaje Nel, że w trosce o nią nie pił wody od dwóch dni. Przyznaje, że przykładał tylko do ust naczynie udając, że pije. Pytany przez swoją podopieczną, dlaczego tak robił, odpowiada, że z poczucia odpowiedzialności za jej zdrowie i życie. Ten dialog odkrywa nie tylko relacje pomiędzy uciekinierami, ale ukazuje głęboką więź, która zawiązała się pomiędzy nimi podczas niebezpiecznej podróży. Dialog ten ukazuje także i e r p r a s k i to, co Sienkiewicz pokazuje opisując Stasia jak zmężniał i dorósł. To nie tylko zmiany fizyczne: szerokie ramiona i silne dłonie, ale odpowiedzialność za drugą bliską sercu osobę. W tym dialogu Sienkiewicz ukazuje męstwo, odwagę i odpowiedzialność bohatera. Z tego dialogu bardziej dobitnie niż z opisu wynika postawa młodzieńca wobec dziewczynki. Dialog prowadzi także do poznania lub uświadomienia sobie wartości ponadczasowych. Do kanonu lektur, które towarzyszą nam w życiu należy "Mały Książę". Niezapomniane myśli małego bohatera brzmią w naszych uszach: "świat łez jest taki tajemniczy", "jeśli potrafisz dobrze siebie osądzić, będziesz naprawdę mądry", "dobrze widzi się tylko sercem". Mały Książę początkowo niewiele wie o ludziach, świecie i o prawach nim rządzących. Jest naiwny i szczery, ale chłonny wiedzy. Wydaje się, że zajęciem Małego Księcia jest poszukiwanie i jak każdy poszukujący, zadaje pytania, bo jest ciekawy świata i ludzi. Może porównać własne, świeże spojrzenie ze skostniałymi i bezwartościowymi poglądami Geografa lub Pijaka. Dziecięcy brak skrępowania i śmiałość w kontaktach z innymi pozwalają Księciu na pokazywanie postaw egoistycznych, często śmiesznych. Nasz bohater dojrzewa poprzez zdziwienia, rozczarowania (widok ogrodu róż), dokucza mu samotność. Najważniejszym chyba momentem dla Małego Księcia jest dialog z Lisem. Lis potrafi bez przeszkód dotrzeć do naszego bohatera. To on wykazuje mądrość życiową i doświadczenie. Staje się dla Małego Księcia przewodnikiem duchowym. Uświadamia mu istotę jego związku z Różą. Po raz pierwszy Mały Książę rozumie doskonale, co inna osoba ma mu do powiedzenia, zaoferowania. Po raz pierwszy w pełni kogoś akceptuje. Saint-Exupery poprzez prostotę dziecinnych dialogów pokazał drogę do mądrości i dojrzałości, którą przebywa Mały Książę. Jego poglądy należy traktować zupełnie poważnie. Przedstawione tu dialogi i wydarzenia nie są ważne ze względu na nie same, lecz jako przykłady uniwersalnych zasad ludzkiego życia. Mały Książe poprzez dialogi poznaje i uświadamia sobie, co znaczą uniwersalne dla ludzi wartości, takie jak odpowiedzialność za drugą istotę, dobro i bezinteresowna przyjaźń. Uświadamia sobie w końcu miłość do róży, która powinna zawierać te wszystkie wartości jako najważniejsza więź. Książka ta kryje w sobie tajemnicę poznawania poprzez dialog. Poznawania, które trwać może s z k o l n y k u r niemal całe życie. Nie wszystkim się to udaje od razu. Czytałem ją dotąd trzy razy. Za każdym razem rozmowy Małego Księcia znaczyły dla mnie coś innego. Kontakt z mądrym i pięknym małym bohaterem pozwala zastanowić się, czy naprawdę wiem, o co chodzi w tym, co robię i mówię. Podobno Małego Księcia w sobie miał każdy z nas. Ale nad tym, czy ma go nadal ma, czy go zdradził trzeba się zastanowić. Pomyśleć i wziąć odpowiedzialność. Pomyśleć choćby przez chwilę, jak radzi ks. Tischner. Na wymienionych przykładach widać dokładnie jak ważną rolę w życiu człowieka pełni dialog. Od potrzeby zwykłego komunikowania się w celu wspólnego polowania w czasach pierwotnych do zrozumienia drugiego człowieka i samego siebie. Od potrzeby zapewnienia sobie pożywienia do filozofii. Dzięki przemyślanemu dialogowi przebywamy drogę od zwykłego opisu rzeczywistości do ogólnoludzkich prawd życia. Choć wydaje się, że te prawdy znamy od zawsze. Potrafimy tworzyć więzi. Miłość do matki. Zrozumienie w rodzinie, wśród przyjaciół. Opiekowanie się słabszymi. Odpowiedzialność za swoje postępowanie. Każdy chyba jednak był Małym Księciem tylko o tym zapominamy. Żeby sobie przypomnieć albo poznać na nowo musimy rozmawiać. Bo dialog to ważna i jak się okazuje piękna forma w życiu człowieka. Prosta i trudna zarazem. ZIMA 2007/2008 Nr 1(25) i e r p r a s k i