Informator techniczny GE Fanuc nr 19
Transkrypt
Informator techniczny GE Fanuc nr 19
INFORMATOR TECHNICZNY GE FANUC Informator Techniczny nr 19 -- wrzesień 2006 -- Własne bloki funkcyjne do programowania kontrolerów PACSystems RX3i Blok funkcyjny, jako elementarna cząstka logiki realizowanej przez sterownik lub kontroler, jest podstawowym elementem do tworzenia programu sterującego. Producenci sterowników PLC i kontrolerów PAC dostarczają swoje produkty wraz z zestawem kilkudziesięciu bloków funkcyjnych, za pomocą których programista buduje swój program sterujący. Z reguły jest to wystarczający zasób, aby zrealizować dowolny algorytm sterowania. Mimo to, może okazać się, że program byłby pisany znacznie szybciej i sprawniej, gdyby bloki funkcyjne zostały nieco zoptymalizowane - pod kątem specyfiki danego procesu. Mówiąc nieco przesadnie, inne bloki funkcyjne potrzebne są na przykład hutnikowi, a inne chemikowi. Można wręcz korzystać wyłącznie z własnych, zoptymalizowanych pod swoim kątem bloków funkcyjnych, jeżeli pisanie programów na systemy sterowania stanie się dzięki temu prostsze i szybsze. Aby utworzyć blok funkcyjny, zakłada się blok programowy i w jego właściwościach jako typ bloku wybiera się Function Block. Deklarowanie bloku funkcyjnego. Kontakt bloku funkcyjnego ze światem odbywa się za pomocą wejść i wyjść. Tworząc blok funkcyjny, należy przewidzieć, jakie będą parametry wejściowe i wyjściowe, niezbędne do jego działania. Parametry te konfiguruje się w oknie Parameters, na zakładkach Inputs i Outputs. ASTOR Sp. z o.o. Dział Systemów Sterowania ul. Smoleńsk 29, 31-112 Kraków tel.: 012 428-63-20 fax: 012 428-63-09 e-mail: [email protected] http://www.astor.com.pl Definiowanie parametrów wejściowych, wyjściowych i wewnętrznych dla bloku funkcyjnego. Kolejną czynnością jest zdefiniowanie, co ma robić blok funkcyjny, czyli tworzenie logiki, jaką ma realizować blok funkcyjny. Blok funkcyjny może korzystac z tzw. zmiennych wewnętrznych. Są to zmienne unikalne dla każdego wywołania bloku funkcyjnego, normalnie niedostępne na zewnątrz tego bloku. Najczęściej nie wiadomo od razu, jakie zmienne wewnętrzne będą potrzebne programiście i dlatego najpierw tworzy się logikę przy użyciu zwykłych zmiennych, a następnie testuje się poprawność realizowanej logiki. Gdy już zostanie dopracowana wersja ostateczna, zamienia się użyte zmienne na zmienne wewnętrzne, które należy zdefiniować na zakładce Members. Teraz można już wstawić blok funkcyjny do programu. Blok funkcyjny może być wykorzystywany w programie wiele razy; za każdym razem programista jest proszony o podanie nazwy instancji. Nazwa instancji to po prostu nazwa kolejnego wywołania bloku funkcyjnego. Za każdym razem, gdy wykorzystujemy własny blok funkcyjny w programie, tworzona jest oddzielna struktura zmiennych, skojarzona z konkretnym wywołaniem bloku funkcyjnego. Teraz można już wstawić do programu nasz własny blok funkcyjny i podpiąć do niego sygnały. 2 Przy pracy z blokami funkcyjnymi pomocna jest możliwość otwierania indywidualnych wywołań bloku funkcyjnego za pomocą oprogramowania narzędziowego i obserwowania danych, jakie w występują w konkretnym wywołaniu. Po otwarciu wywołania bloku funkcyjnego widzimy dane z tego wywołania; w przykładzie regulator wywołany ze szczebla 1 programu głównego. Aby tworzyć własne bloki funkcyjne, nie trzeba kupować żadnych dodatkowych licencji i na dodatek można na nich jeszcze zarobić. Jeżeli firma specjalizująca się w określonym procesie zawrze swoją technologię i doświadczenie w bloku funkcyjnym, może go zabezpieczyć przed edycją i podglądem, a następnie może taki blok funkcyjny oferować innym użytkownikom, którzy chcieliby zaoszczędzić trochę czasu i pracy i woleliby skorzystać z gotowego, przetestowanego rozwiązania specjalistycznej firmy. 3 Zabezpieczanie bloku funkcyjnego. 4