Gdzie zaparkować samochód na osiedlu

Gdzie zaparkować samochód na osiedlu?
czyli dylematy mieszkańców, kierowców i zarządców
Konia z rzędem temu policjantowi lub strażnikowi miejskiemu, który stanie na wysokości
zadania i potrafi posłużyć się przepisem w rozwiązaniu sytuacji konfliktowej, gdy wspólnota
mieszkaniowa chce zakazać parkowania samochodów pod oknami budynków mieszkalnych.
Przepisami najczęściej przywoływanymi w takich sytuacjach są postanowienia zapisane w
ustawie z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.
W rozdziale 2 - „Zatrzymanie i postój" - art. 46 ust. 1 stanowi, iż: „Zatrzymanie i postój są
dozwolone tylko w miejscu i w warunkach, w których jest on z dostatecznej odległości widoczny dla
innych kierujących i nie powoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub jego utrudnienia".
W art. 47 czytamy: „Dopuszcza się zatrzymanie lub postój na chodniku kołami jednego boku lub
przedniej osi pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 2,5 tony,
pod warunkiem że:
1) na danym odcinku jezdni nie obowiązuje zakaz zatrzymania lub postoju,
2) szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im ruchu i jest nie
mniejsza niż 1,5 m,
3) pojazd umieszczony przednią osią na chodniku nie tamuje ruchu pojazdów na jezdni.
"Nieco bardziej szczegółowo w art. 49 ust. 2: „Zabrania się postoju:
- w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd, w szczególności do i z bramy, garażu, parkingu lub
wnęki postojowej,
- w miejscu utrudniającym dostęp do innego prawidłowo zaparkowanego pojazdu lub wyjazd
tego pojazdu,
- w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu,
- na obszarze zabudowanym, pojazdu lub zespołów pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej
nie przekraczającej 16 ton lub o długości przekraczającej 12 m, poza wyznaczonymi w tym
celu parkingami".
Przywołane przepisy odnoszą się do sytuacji, z jakimi mogą mieć do czynienia mieszkańcy
budynków usytuowanych przy pasach drogowych - lokalnych dróg publicznych.
Ruch kołowy na wewnętrznych uliczkach osiedlowych powinny regulować przepisy ustalone
przez samych właścicieli terenu, a więc zarządy spółdzielni czy wspólnot reprezentujących interesy
mieszkańców. Są jednak przepisy ogólnie obowiązujące, odnoszące się do każdego administratora
budynku, precyzujące warunki, w jakich dozwolony jest postój i parkowanie przy samych budynkach.
O przepisach tych, niestety, nie wiedzą ani policjanci, ani strażnicy miejscy, a nawet inspektorzy
ochrony środowiska, ze specjalistami z ministerstwa na czele. Warto je znać choćby po to, aby w
sytuacjach konfliktowych przywołać odnośne paragrafy. Przepisy ustanowił minister gospodarki
przestrzennej i budownictwa, wydając 14 grudnia 1994 r. rozporządzenie w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Oto ich brzmienie w wybranych
rozdziałach:.
Rozdział 2:
Dojścia i dojazdy
§ 14. 1. Do działki budowlanej oraz do budynku i urządzeń z nim związanych należy zapewnić
dojście i dojazd od drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu jego użytkowania oraz
wymagań ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach szczególnych. Szerokość jezdni nie
może być mniejsza niż 3 m.
2. W zespole budynków jednorodzinnych dopuszcza się zastosowanie dojścia i dojazdu do
działek budowlanych w postaci ciągu pieszo-jezdnego, pod warunkiem że ma on szerokość nie
mniejszą niż 5 m.
3. W zespole niskich budynków wielorodzinnych dojście do każdej klatki schodowej powinno
być przystosowane do awaryjnego ruchu pojazdów uprzywilejowanych o masie całkowitej do 2,5 tony.
4. Do budynku i urządzeń z nim związanych, wymagających dojazdów, funkcję tę mogą
spełniać dojścia, pod warunkiem że ich szerokość nie będzie mniejsza niż 4,5 m.
§ 15. 1. Szerokość, promienie łuków dojazdów oraz wytrzymałość nawierzchni należy
dostosować do wymiarów gabarytowych, ciężaru całkowitego i warunków ruchu pojazdów, których
dojazd do działki budowlanej i budynku jest konieczny.
2. Dojścia służące równocześnie do ruchu pojazdów gospodarczych i uprzywilejowanych o
masie do 2,5 tony powinny mieć nawierzchnię o nośności co najmniej dostosowanej do masy tych
pojazdów.
§ 16. Do wejść do budynku mieszkalnego wielorodzinnego, zamieszkania zbiorowego i
użyteczności publicznej powinny być doprowadzone utwardzone dojścia o szerokości minimalnej 1,5
m, przy czym co najmniej jedno dojście powinno zapewniać osobom niepełnosprawnym dostęp do
całego budynku lub tych jego części, z których osoby te mogą korzystać.
§ 17. 1. Nachylenie podłużne dojść (chodników) nie powinno przekraczać 5 proc., a poprzeczne
- 2 proc. Dopuszcza się zastosowanie większego nachylenia podłużnego, jeżeli będzie ono
odpowiadało wymaganiom dotyczącym pochylni zewnętrznych, określonym w § 70.
2. Wysokość ogólnodostępnych przejść i prześwitów do ruchu pieszego nie może być mniejsza
niż 2,2 m, jeżeli przepisy dotyczące ochrony przeciwpożarowej nie stanowią inaczej.
Rozdział 3:
Miejsca postojowe dla samochodów
§ 18. 1. W zagospodarowaniu działki budowlanej należy zapewnić, stosownie do jej
przeznaczenia i sposobu zabudowy, odpowiednią liczbę miejsc postojowych dla samochodów
użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsc postojowych dla
samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne.
2. Liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych lub budowy garaży należy dostosować do
ustalonych przez właściwy organ warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem
potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne, przy zachowaniu warunków
technicznych określonych w rozporządzeniu.
§ 19. 1. Odległość wydzielonego, odkrytego zgrupowania miejsc postojowych lub otwartego
garażu wielopoziomowego dla samochodów osobowych od okien budynku mieszkalnego,
zamieszkania zbiorowego (z wyjątkiem hoteli), zakładu opieki zdrowotnej, oświaty i wychowania, a
także od placu zabaw dziecięcych nie może być mniejsza niż:
1) dla zgrupowania do 60 stanowisk włącznie - 10 m,
2) dla większych zgrupowań - 20 m, z zachowaniem warunków określonych w § 275.
2. Ustalenia ust. 1 pkt. 1 i 2 dotyczą również sytuowania wjazdów do zamkniętego garażu
wielostanowiskowego w stosunku do okien budynku zakładu opieki zdrowotnej, oświaty i wychowania,
a także placu zabaw dziecięcych.
3. Zachowanie odległości określonych w ust. 1 nie jest wymagane w stosunku do miejsc
postojowych, znajdujących się między liniami rozgraniczającymi ulicy, na obszarze zwartej zabudowy
miejskiej.
§ 20. Miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne, mogą
być usytuowane w odległości 5 m od okien budynku mieszkalnego wielorodzinnego i zamieszkania
zbiorowego oraz zbliżone bez żadnych ograniczeń do innych budynków. Miejsca te wymagają
odpowiedniego oznakowania.
§ 21. 1. Stanowiska postojowe dla samochodów osobowych powinny mieć co najmniej
szerokość 2,3 m i długość 5 m, przy czym dla samochodów użytkowanych przez osoby
niepełnosprawne szerokość stanowiska powinna wynosić co najmniej 3,6 m i długość 5 m, a w
wypadku usytuowania wzdłuż jezdni - długość co najmniej 6 m.
2. Stanowiska postojowe i dojazdy manewrowe dla samochodów osobowych powinny mieć
nawierzchnię utwardzoną lub co najmniej gruntową stabilizowaną, ze spadkiem zapewniającym spływ
wody.
3. Stanowiska przeznaczone do mycia i niezawodowego przeglądu samochodów w
zgrupowaniach miejsc postojowych powinny mieć doprowadzenie wody oraz twardą nawierzchnię ze
spadkami zapewniającymi spływ wody do wpustów kanalizacyjnych z osadnikami błota i łapaczami
oleju.
Z powyższych przepisów wynika, iż nawet dla osób niepełnosprawnych odległość stanowiska
postojowego pojazdu od ściany budynku nie powinna być mniejsza niż 5 metrów, a dla innych
użytkowników - 10 lub 20 metrów.
Warto w tym miejscu przywołać jeszcze jeden artykuł z ustawy Prawo o ruchu drogowym: art.
60.2 Zabrania się kierującemu:
1) oddalania się od pojazdu, gdy silnik jest w ruchu,
2) używania pojazdu w sposób powodujący uciążliwości związane z nadmierną emisją spalin do
środowiska lub nadmiernym hałasem,
3) pozostawiania pracującego silnika podczas postoju na obszarze zabudowanym.
Członkowie wspólnot mieszkaniowych na osiedlach i w domach wielorodzinnych często
spotykają się z problemem braku miejsc parkingowych. Samochód, który na ogół jest drugim (po
mieszkaniu) najdroższym zakupem rodziny, jesteśmy zmuszeni stawiać w niezbyt bezpiecznych
miejscach. Jeszcze kilkanaście lat temu państwo nie zakładało, że samochód będzie miała niemal
każda rodzina. Przed problemem zapewnienia miejsc parkingowych stoją dzisiaj zarówno właściciele
samochodów, jak i zarządcy wspólnot mieszkaniowych oraz spółdzielni.
Dzisiaj na parkingach osiedlowych jest ciasno, a garaży nie ma gdzie budować. Jeśli jednak już
znajdziemy lokalizację na parking czy garaż, pamiętajmy, że musimy je budować według norm, które
są gwarancją bezpieczeństwa nie tylko naszych „czterech kółek", alei mieszkańców.
Pod chmurką...
Po wieloletnich zaległościach w budowie parkingów dziś mieszkańcy domówi bloków wyszukują
każdy skrawek gruntu, by urządzić na nim parking - oczywiście najlepiej pod własnym oknem. Przy
pladze kradzieży samochodów nic tak nie uspokaja właściciela auta, jak rzut oka z okna na dorobek
(często) całego życia. Budując czy planując parkingi w sąsiedztwie budynków mieszkalnych
powinniśmy jednak wiedzieć, jakie kryteria muszą one spełniać.
Według rozporządzenia ministra gospodarki przestrzennej i budownictwa z 14 grudnia 1994 r.
(Dz. U. nr 10 z 8 lutego 1995 r.) w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać
budynki i ich usytuowanie, liczbę i sposób urządzenia miejsc na parkingach i w garażach należy
dostosować do warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Jednocześnie liczba miejsc
postojowych musi być odpowiednia do liczby stałych i okresowych użytkowników parkingów. Niestety,
z braku miejsca na ciasno zabudowanych osiedlach lub w zwartej zabudowie miejskiej, nie zawsze da
się ten warunek spełnić. Ale nawet w trudnej sytuacji powinniśmy zadbać o zachowanie jednego z
wymogów wspominanego rozporządzenia - zarezerwowanie miejsc postojowych dla osób
niepełnosprawnych.
Stanowiska postojowe dla samochodów osobowych powinny mieć szerokość co najmniej 2,3 m
i długość 5 m. Wyjątkiem są miejsca dla samochodów osób niepełnosprawnych, które powinny mieć
większe wymiary - szerokość przynajmniej 3,6 m i długość 5 m (w przypadku usytuowania wzdłuż
jezdni długość powinna być o 1 m większa)
....i pod okiem
Każdy kierowca jest spokojniejszy, gdy samochód ma zasięgu wzroku. Najprościej mają
mieszkańcy kamienic i domów w zwartej zabudowie miejskiej, gdy miejsca postojowe znajdują się
między liniami rozgraniczającymi ulicy. Te miejsca nie muszą bowiem spełniać narzuconego
rozporządzeniem warunku, by odległość od budynku „wydzielonego, odkrytego zgrupowania miejsc
postojowych lub otwartego garażu wielopoziomowego wynosiła 10 m, gdy zgrupowanie ma do 60
stanowisk lub 20 m, gdy zgrupowanie ma więcej stanowisk.
Zgrupowane miejsca postojowe takie odległości muszą zachowywać w stosunku do okien:
budynku mieszkalnego, zamieszkania zbiorowego (bez hoteli), zakładu opieki zdrowotnej, oświaty i
wychowania oraz od placów zabaw dla dzieci. Takie same wielkości muszą być też zachowane w
przypadku odległości wjazdów do zamkniętych garaży wielostanowiskowych od okien budynku
zakładu opieki zdrowotnej, oświaty i wychowania oraz placów zabaw. Jedyny i uzasadniony wyjątek
zrobiono w przepisach mówiących o odległościach dla miejsc postojowych, z których korzystają osoby
niepełnosprawne. Te miejsca mogą być zlokalizowane 5 m od „okien budynku mieszkalnego
wielorodzinnego i zamieszkania zbiorowego oraz zbliżone bez żadnych ograniczeń do innych
budynków" - pod warunkiem właściwego ich oznakowania.
Warunki techniczne garaży
Ideałem wymarzonym przez kierowców parkujących pod gołym niebem jest znalezienie miejsca
dla swojego samochodu w garażu, najlepiej nie za daleko od mieszkania. Jeżeli kupujemy lub
wynajmujemy garaż już gotowy, zwróćmy uwagę, czy będzie on oczekiwanym przez nas
udogodnieniem. Wiele miejsc garażowych tworzy się bowiem na siłę - w ciasnych piwniczkach lub
„blaszakach". Na pewno lepszych niż parking pod gołym niebem, ale też nie tak wygodnych, by po
pewnym czasie nie zacząć narzekać i... szukać od nowa.
Minimum, jakie przepisy prawa nakładają na parametry techniczne garaży to
• wysokość w świetle konstrukcji przynajmniej 2,2 m i do spodu przewodów instalacyjnych 2 m;
• wjazdy lub wrota garażowe o szerokości co najmniej 2,3 m i wysokości w świetle 2 m.
Ponadto garaż przewidziany dla samochodów osobowych zlokalizowany w budynku
samodzielnym lub w części budynku z zewnętrzną obudową pełną, częściową lub ażurową musi mieć:
• elektryczną instalację oświetleniową w garażach zbiorowych wielostanowiskowych;
• wpusty kanalizacyjne z osadnikami błota, olejów i smarów: w garażach z instalacją
wodociągową, w garażach pod-ziemnych oraz w garażach nadziemnych o pojemności powyżej 25
samochodów na kondygnacji;
• instalację przeciwpożarową, wymaganą przepisami szczególnymi, zabezpieczoną przed
zamarzaniem.
W takich garażach powinna być ponadto zapewniona właściwa wymiana powietrza, a garaże
muzą spełniać wymagania przepisów przeciwpożarowych. Przepisy szczegółowo określają też
techniczne parametry pochylni i ich kąt nachylenia oraz szerokości dróg manewrowych. Warto jednak
wiedzieć, że stanowiska postojowe powinny mieć wymiary zapewniające zachowanie odległości
między samochodami co najmniej 60 cm i 50 cm od przegród budowlanych. Stanowiska dla
samochodów osób niepełnosprawnych muszą dawać większą swobodę poruszania się i odległość od
samochodów i przegród budowlanych musi wynosić 1,2 m.
Ochrona przed pożarem
Miejsce garażowania samochodu jest w naturalny sposób bardziej narażone na zagrożenie
pożarowe, dlatego też wymagania dotyczące klasy odpornościowej garaży należy przyjmować jak dla
budynków o obciążeniu ogniowym 500 MJ/m kw. Wyjątkiem są garaże otwarte, za jakie uważa się te,
w których otwory w ścianach zewnętrznych stanowią co najmniej 1/3 całkowitej powierzchni tych ścian
i umożliwiają odprowadzenie ciepła i dymu.
Garaż otwarty, którego najwyższy poziom parkowania znajduje się nie wyżej niż 25 m nad
poziomem terenu, może być wykonany w klasie D odporności pożarowej, jeżeli w tym garażu:
• ściany przeciwległe z otworami znajdują się w odległości nie większej niż 50 m;
• ponad kondygnacjami przeznaczonymi do parkowania nie znajdują się inne pomieszczenia;
• między otworami w ścianach garażu a innymi budynkami odległość jest niemniejsza niż 10 m
(z zastrzeżeniem paragrafu 19 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim
powinny odpowiadać budynki ich usytuowanie).
Garaże zamknięte jedno kondygnacyjne, o powierzchni użytkowej powyżej 100m kw. powinny
mieć konstrukcję nośną o odporności ogniowej co najmniej 30 min, a odległość tego garażu od innych
budynków nie może być mniejsza niż 5m (nie dotyczy to garaży, w których zastosowano ścianę
oddzielającą o odporności ogniowej co najmniej 120 min).
Specjaliści projektujący garaże wielostanowiskowe zamknięte wiedzą, jak zapewnić ich
funkcjonalność i jednocześnie zachować wszystkie normy prawa. Dla użytkowników, dokonujących
nieraz samodzielnych przeróbek w garażach ważne jest, by pamiętali o nie instalowaniu w garażu
studzienek rewizyjnych instalacji, aparatów i przewodów gazowych oraz by nie umieszczali otworów
od palenisk oraz przeznaczonych do czyszczenia kanałów dymowych, spalinowych i wentylacyjnych w
garażach. Dopuszcza się tylko prowadzenie przewodów gazowych z rur stalowych bez szwu,
spawanych, przez jedną kondygnację garażu, znajdującą się bezpośrednio pod budynkiem, pod
warunkiem zabezpieczenia tych przewodów przed uszkodzeniem.
Ponadto w budynkach innych niż domy jednorodzinne połączenie garażu z domem jest
dopuszczalne jeżeli wykonany jest pośredni przedsionek zamykany obustronnie drzwiami, z których
każde ma odporność ogniową przynajmniej 30 min.
Kłopoty z samochodami
Powtarzające się kradzieże samochodów na osiedlach sprawiają, że wielu kierowców stara się
parkować swe pojazdy możliwie najbliżej swego mieszkania. I chociaż metody te w przypadku
złodziei-zawodowców
niewiele
pomagają,
to
właścicielom
samochodów
dają
poczucie
bezpieczeństwa. Efektem takiego podejścia są zazwyczaj rozjeżdżone trawniki przed blokami,
szczególnie gdy zaczyna brakować miejsca na chodniku i podjeździe.
Nic więc dziwnego, że coraz częściej wśród bloków budowane są parkingi strzeżone, które
mają ucywilizować sposób parkowania coraz większej ilości pojazdów. O ile jednak jeszcze do
niedawna osiedlowy parking kojarzył się zazwyczaj z wysypanym żużlem lub pokrytym betonem
placykiem, to obecnie coraz częściej są to miejsca odpowiednio zagospodarowane i estetycznie
urządzone. Mogą być wyłożone betonową, kolorową kostką brukową lub ażurowymi płytami,
umożliwiającymi wypełnienie otworów ziemią wymieszaną z nasionami trawy. W tej drugiej wersji
powstają tzw. zielone parkingi, cenione przez ekologów, gdyż nie ograniczają terenów miejskiej
zieleni, a jednocześnie umożliwiają stawianie samochodów na terenie odpowiednio utwardzonym i
odwodnionym.
Jednak samochodów na osiedlach przybywa więcej niż powstaje osiedlowych parkingów, a
każdy w mniejszym lub większym stopniu stanowi ograniczenie osiedlowej zieleni. Toteż coraz
częściej administracje osiedli decydują się na budowanie parkingów wielopoziomowych, które nie tylko
gwarantują bezpieczeństwo parkowanych na ich terenie samochodów, ale umożliwiają jednocześnie
bardziej racjonalne wykorzystanie zajmowanego terenu. Odpowiednio zaprojektowane parkingi nie
muszą być obiektem architektonicznym szpecącym osiedle, gdyż właściwa ich aranżacja może
przynieść estetyczne wypełnienie pustej nieraz przestrzeni. Zastosowanie tzw. zielonych dachów,
pokrytych nie tylko roślinnością trawiastą, ale także niewielkimi krzewami, rekompensuje zajęcie
terenów zielonych, które bardzo często bywa powodem odmówienia zgody na budowę tego typu
parkingów.
Wielopoziomowe parkingi nie zawsze cieszą się zainteresowaniem kierowców. Uważają oni, że
powstają w miejscach oddalonych od miejsc uczęszczanych przez ludzi, co sprawia, że mimo
jednoosobowej zazwyczaj obsługi odczuwa się w nich zagrożenie. Ciasnota, szarość otoczenia i
półmrok potęgują wrażenie, jakoby niebezpieczeństwo czaiło się za każdym niemal słupem, nie
mówiąc już o osobach cierpiących na klaustrofobię. Dlatego w nowoprojektowanych parkingach
wielopoziomowych przewiduje się zdecydowane podniesienie stropu i oświetlenie go kolorowym
światłem oraz poszerzenie przestrzeni między słupami. Często wielopoziomowe parkingi buduje się z
centrami rekreacyjnymi i handlowymi, co gwarantuje, że obiekt jest lepiej chroniony przed dewastacją i
kradzieżami. W niektórych rozwiązaniach obiekty handlowe i usługowe przewidziane są nawet na
poziomach parkowania. Na dachach oprócz zielem można też zaprojektować tereny rekreacyjne.
Ciekawym rozwiązaniem zaprezentowanym niedawno na targach budowlanych są metalowe,
wielopoziomowe parkingi wieżowe, umożliwiające lokowanie pojazdów na specjalnych ruchomych
platformach metalowych, obracających się wokół centralnej osi. Zaletą takiego rozwiązania jest nie
tylko maksymalne wykorzystanie terenu przeznaczonego pod takie urządzenie, ale również to, że po
kilku miesiącach lub latach eksploatacji można takie parkingi przenieść w inne miejsce. Można więc je
stawiać w miejscach, gdzie w przyszłości planowana jest budowa innych obiektów, a obecnie jest to
teren niewykorzystany. Ze względu na tymczasowość konstrukcji łatwiej też uzyskać zgodę na ich
lokalizację.
Ekologiczny parking
Codzienność naszych osiedli - samochody stojące na każdym wolnym skrawku trenu
Polskie miasta duszą się w oparach spalin. Przybywa wciąż samochodów, dla których coraz
bardziej zaczyna brakować miejsca. Samochody parkuje gdzie się da, pod naszymi domami, na
osiedlach, a nawet na terenach zielonych. Już od dawna odpowiednie służby, w tym administracje
domów, nie radzą sobie z tym problemem. Co należy w takim razie zrobić? Jak pogodzić
niepohamowany rozwój motoryzacji z drżeniem do zachowania jak najczystszego środowiska. Oto
nasze rady, jak zaplanować i jak zbudować ekologiczny, zielony parking.
Parking czy też miejsca do parkowania są jednym z elementów planu komunikacyjnego i w
związku z tym muszą być harmonijnie wkomponowane w kształt osiedla.
- System komunikacyjny osiedla wpływa bezpośrednio na komfort poruszania się w jego
obrębie, odgrywa znaczącą rolę w kwestii bezpieczeństwa i warunków zdrowotnych otoczenia - mówi
dr arch. Magdalena Jagiełło-Kowalczyk z Politechniki Krakowskiej, która zajmuje się profesjonalnie
zagadnieniami ekologii w budownictwie mieszkaniowym. – Przystępując do budowy parkingu należy
też brać pod uwagę podstawowe zasady architektury, którymi są trwałość, użyteczność i piękno.
Zapomina się o tym i dlatego mamy tak dużo prowizorek szpecących otoczenie.
Po pierwsze nawierzchnia Każde rozwiązanie drogowe, a takim jest również parking, wiąże się
z wyborem właściwej nawierzchni. Wymagania prawa budowlanego można podzielić tu na dwie grupy.
Pierwsza z nich to konstrukcja nawierzchni, druga – bezpieczeństwo i komfort ruchu. Do pierwszej
zalicza się m.in. nośność i trwałość użytkową, do drugiej równość, szorstkość, widoczność i
właściwości odblaskowe. By sprostać oczekiwaniom związanym z „ekologicznością", wydziela się
trzecią grupę wymagań, prowadzących do obniżenia emisji hałasu i zanieczyszczeń wód gruntowych,
tj. zastosowania materiałów i technologii przyjaznych środowisku. Ekologiczność oznacza również
racjonalne wykorzystanie odpadów po przemysłowych i kompozycję zieleni.
Przed ułożeniem nawierzchni należy odpowiednio przygotować podłoże. Najpierw robimy
wykop, w którym następnie układamy kolejne warstwy. Głębokość wykopu zależy od tego, ile warstw
chcemy położyć (zwykle ok. 20 cm pod ścieżki i ok. 30 cm pod podjazdy) i jakie. Najczęściej pierwsza
jest warstwa tłucznia o grubości 10-15 cm, które trzeba dokładnie ubić. Potem dajemy podsypkę
cementowo-piaskową grubości ok. 5 cm pod większe płyty i 2,5 cm pod drobne elementy.
Materiały: kamień, beton wibroprasowany, kratki
Kamień naturalny (piaskowiec lub wapień) jest od lat uważany za idealny materiał w
budownictwie drogowym. Właśnie z niego wykonuje się krawężniki, obrzeża, płyty chodnikowe oraz
kostkę brukową. Wybór materiału na nawierzchnię zależy od charakteru terenu (np. roślin, które na
nim rosnę) oraz materiałów budowlanych już wkomponowanych w teren. Nawierzchnia kamienna jest
bardzo trwała, a zarazem bezpieczna i estetyczna. Ważną jej zaletą jest przepuszczalność wody.
Betonowe materiały wibroprasowane (bezfazowa kostka brukowa) są często używane jako
tańszy zamiennik kamienia. Nawierzchnia z nich ułożona będzie wytrzymała, odporna na wsiąkanie
wody i blaknięcie koloru. Będzie to również nawierzchnia idealnie gładka i, co bardzo ważne, mało
poślizgowa. Materiał ten stwarza nieograniczone możliwości układania, zarówno pod względem
geometrycznym, jak i kolorystycznym. Interesujące są jego kompozycje z innymi materiałami
drogowymi.
Szczególnym rodzajem betonowych wyrobów wibroprasowanych są płyty ażurowe, które są
idealnym budulcem dla zielonego parkingu. W otwory wystarczy nasypać ziemi i zasiać trawę, a po
kilku tygodniach otrzymamy zielony dywan. Kraty trawnikowe są efektem poszukiwań, mających na
celu zwiększenie udziału trawy w nawierzchniach drogowych. Dzięki kratom może on być nawet 90procentowy. Kraty wykonane są z plastiku powstałego z materiałów po przemysłowych (recykling).
Plastik ten jest jednak wytrzymały na działanie promieni słonecznych i uderzenia mechaniczne, ale
jego nadmierna eksploatacja może działać niekorzystnie. I właśnie dlatego w przypadku parkingu
kraty znajdują najlepsze dla siebie zastosowanie. Atutem takiej nawierzchni jest również fakt, że jest
łatwa w montażu i lekka.
Schodzenie do podziemi
Ekologiczny parking to również schowanie samochodów i części ruchu poniżej poziomu gruntu,
czyli budowa podziemnych parkingów. Wiele się o tym mówi, trwają poszukiwania,
uzgodnienia.
Mieszkańcy jednego ze stołecznych osiedli zgłosili interesujący projekt takiego parkingu. Autorem
koncepcji jest jeden z mieszkańców - architekt Jerzy Filiński.
Z okien jego mieszkania widać liceum ogólnokształcące i boisko. Pewnego dnia panu Jerzemu
zaświtała myśl, że pod płytą boiska można byłoby zbudować dwupoziomowy parking. Zapalił do tego
pomysłu sąsiadów, którzy inicjatywie przyklasnęli. Powołano nawet Społeczny Komitet Budowy
Ekologicznego Parkingu Podziemnego.
Najpierw sprawdzono, czy plan budowy nie koliduje z planem zagospodarowania przestrzennego
kawałka terenu od ich domami. Okazało się, że nie koliduje, a nawet zaleca budowę parkingu. Potem
wykonano tzw. podkład geodezyjny i koncepcję budowy, która zyskała pozytywną opinię architekta
krajobrazu i konserwatora zabytków. Plan przewiduje, że pod boiskiem o wymiarach 30 na 70 m
powstanie dwupoziomowy parking na 126 samochodów i 12 motocykli. Według wstępnych obliczeń
(dokonanych w 1999 r.), wartość jednego miejsca parkingowego wyniosłaby 25 tys. zł. Jest to cena
niewygórowana, projekt nie przewiduje wind i dodatkowych instalacji. Dwie kondygnacje sięgną akurat
tuż ponad poziom wód gruntowych. Jak potoczą się dalsze losy inwestycji pokaże czas, ale z
pewnością jest to pomysł wart realizacji i szerszego zastosowania. Tylko w dzielnicy WarszawaŚródmieście pan Jerzy Filiński znalazł kilkanaście miejsc, na których takie parkingi można byłoby
wybudować.