Seconds Away

HARLAN COBEN
KILKA SEKUND OD
ŚMIERCI
(Seconds Away)
Przełożył Zbigniew A. Królicki
Wydanie polskie: 2013
Wydanie oryginalne: 2012
Dla mojego chrześniaka, Henry’ego Armstronga
Oraz dla mojej Mani, Harrego i Macia
1
Są w życiu chwile, które wszystko zmieniają.
Nie mówię o takich drobnych sprawach, jak – powiedzmy – które
płatki owsiane będą twoimi ulubionymi, czy w liceum będziesz chodził
na kursy przygotowawcze na poziomie uniwersyteckim, w której
dziewczynie się zakochasz albo gdzie będziesz mieszkał przez następne
dwadzieścia lat. Mam na myśli gruntowną zmianę. W jednym momencie twój świat jest taki, a w następnym – pstryk! – całkiem się zmienia.
Wszystko, co uważałeś za niezmienną rzeczywistość, wszystkie reguły,
wywraca się do góry nogami.
I tak góra staje się dołem. Lewa ręka zamienia się w prawą.
Śmierć staje się życiem.
Patrząc na tę fotografię, uświadomiłem sobie, że taka gwałtowna
zmiana zawsze zachodzi w ciągu zaledwie kilku sekund. To, co widziałem, nie miało sensu, więc zamrugałem i popatrzyłem jeszcze raz – jakbym się spodziewał, że coś na tym zdjęciu się zmieni. Nic się nie zmieniło.
To była stara czarno-biała fotografia. Szybko policzywszy w myślach, doszedłem do wniosku, że została zrobiona prawie siedemdziesiąt lat temu.
– To niemożliwe – powiedziałem.
Nie mówiłem do siebie, wyjaśniam na wypadek, gdybyście pomyśleli, że jestem czubkiem. (Co i tak wkrótce pomyślicie). Mówiłem do
Nietoperzycy. Stała kilka kroków ode mnie w tej swojej białej sukni
i milczała. Miałem wrażenie, że jej długie siwe włosy poruszały się nawet wtedy, gdy stała nieruchomo. Jej skóra była cienka i pomarszczona
jak stary dokument, który ktoś zbyt wiele razy składał i rozkładał.
Nawet jeśli nie znacie akurat tej Nietoperzycy, to jakąś znacie na
pewno. To ta upiorna staruszka, która mieszka w niesamowitym domu
w pobliżu. Każde miasteczko ma taką. Na szkolnym podwórku słyszy
się opowieści o wszystkich tych okropnych rzeczach, jakie ci zrobi, jeśli
kiedyś cię złapie. Gdy jesteś mały, trzymasz się od niej z daleka, a gdy
jesteś trochę starszy – w moim przypadku druga klasa liceum – no cóż,
wciąż trzymasz się z daleka, ponieważ, chociaż wiesz, że to nonsens i jesteś za duży, żeby wierzyć w takie bajdy, jej dom nadal cię przeraża.
A jednak byłem tu, w jej legowisku, i gapiłem się na fotografię ukazującą coś, co – jak wiedziałem – nie mogło być tym, na co mi wyglądało.
– Co to za facet? – zapytałem.
Jej głos skrzypiał jak stare deski podłogi pod naszymi nogami.
– Rzeźnik z Łodzi – szepnęła.
Mężczyzna na zdjęciu nosił mundur Waffen SS z drugiej wojny
światowej. Krótko mówiąc, był sadystycznym nazistą, który – według
Nietoperzycy – zamordował mnóstwo ludzi, w tym jej ojca.
– A kiedy zostało zrobione to zdjęcie?
Nietoperzyca wyglądała na zaskoczoną tym pytaniem.
– Nie jestem pewna. Chyba w tysiąc dziewięćset czterdziestym drugim lub czterdziestym trzecim roku.
Znów popatrzyłem na mężczyznę na zdjęciu. Myśli wirowały mi
w głowie. Nic nie miało sensu. Usiłowałem trzymać się tego, czego byłem pewny: wiedziałem, że nazywam się Mickey Bolitar. Dobry początek. Jestem synem Brada (zmarłego) i Kitty (na odwyku) Bolitarów, a teraz pozostaję pod opieką mojego wujka, Myrona Bolitara (którego toleruję). Uczęszczam do liceum w Kasselton, gdzie jestem nowym, próbującym się dopasować, a ta fotografia świadczy o tym, że albo mam omamy, albo zwariowałem.
– Co się stało, Mickey? – zapytała Nietoperzyca.
– Co się stało? – powtórzyłem. – Żartuje pani, prawda?
– Nie rozumiem.
– To jest Rzeźnik z Łodzi? – Wskazałem zdjęcie.
– Tak.
– I sądzi pani, że zginął pod koniec drugiej wojny światowej?
– Tak mi powiedziano. Mickey, czy ty coś wiesz?
Wróciłem myślami do mojego pierwszego spotkania z Nietoperzycą.
Szedłem do nowej szkoły, gdy nagle pojawiła się w drzwiach zaniedbanego domu. O mało nie wrzasnąłem. Wyciągnęła do mnie chudą rękę
i powiedziała kilka słów, które uderzyły mnie jak cios pięścią: „Mickey –
nie miałem pojęcia, skąd zna moje imię – twój ojciec nie umarł”.
Od tego rozpoczęła się szalona podróż, która zaprowadziła mnie
do… do tego zdjęcia.
Oderwałem od niego wzrok.
– Dlaczego mi to pani powiedziała?
– Co powiedziałam?
– Że mój ojciec nie umarł. Dlaczego mi to pani powiedziała?
Milczała.
– Przecież ja tam byłem – tłumaczyłem drżącym głosem. – Na własne oczy widziałem, jak umiera. Dlaczego powiedziała pani coś takiego?
– Powiedz mi, powiedz, co pamiętasz – poprosiła skrzekliwym głosem.
– Poważnie?
W milczeniu podwinęła rękaw sukni i pokazała mi tatuaż, który
świadczył o tym, że przeżyła obóz śmierci w Auschwitz.
– Ja ci opowiedziałam, jak umarł mój ojciec – przypomniała. – Teraz
twoja kolej. Powiedz, co się stało. Dreszcz przebiegł mi po plecach. Rozejrzałem się po ciemnym pokoju. Na starym adapterze wirował winylowy krążek z piosenką Time Stands Still HorsePower. Moja mama była
fanką tego zespołu. Kiedy była celebrytką, zanim pojawiłem się na świecie i przekreśliłem wszystkie jej marzenia, chodziła z nimi na przyjęcia.
Nad kominkiem Nietoperzycy stało to przeklęte zdjęcie, ukazujące piąt-
kę hipisów z lat sześćdziesiątych we własnoręcznie farbowanych koszulkach z motylem na piersi.
– Powiedz – powtórzyła Nietoperzyca.
Zamknąłem oczy i odetchnąłem głęboko. Tak trudno było tam wrócić, a jednak wydawało mi się, że robię to każdej nocy.
– Jechaliśmy do San Diego, mój ojciec i ja. Grało radio. Śmialiśmy
się.
To pamiętałem najlepiej. Sposób, w jaki się śmiał.
– W porządku. Co było potem?
– Na nasz pas zjechał SUV i zderzył się z nami czołowo. Bum i tyle.
– Zamilkłem na moment. Niemal czułem ten straszliwy wstrząs, napór
pasa bezpieczeństwa i nagły skok w ciemność. – Samochód dachował.
Kiedy się ocknąłem, byłem uwięziony. Strażacy próbowali mnie uwolnić.
– A twój ojciec?
Spojrzałem na nią.
– Pani znała mojego ojca, prawda? Wujek mówił mi, że był
w tym domu, kiedy był mały.
Nie odpowiedziała.
– Twój ojciec. Co się z nim stało? – nalegała.
– Pani wie.
– Powiedz mi.
Widziałem go oczami duszy.
– Tata leżał na plecach. Miał zamknięte oczy. Wokół jego głowy
zbierała się kałuża krwi.
Serce podskoczyło mi do gardła.
Nietoperzyca wyciągnęła do mnie kościstą rękę.
– W porządku.
– Nie – warknąłem gniewnie – nic nie jest w porządku. Ani trochę.
Ponieważ, widzi pani, ojcem zajmował się sanitariusz. Miał jasne włosy
i zielone oczy i w końcu na mnie popatrzył, a kiedy nasze spojrzenia się
spotkały, pokręcił głową. Tylko raz. I wiedziałem. Wyraz jego twarzy
powiedział mi wszystko. To był koniec. Mój ojciec nie żył. Ostatnią rze-
czą, którą zobaczyłem, był ojciec leżący na noszach, zabierany przez
tego sanitariusza o jasnych włosach i zielonych oczach.
Nietoperzyca milczała.
– A to? – Wskazałem czarno-białą fotografię i powiedziałem zduszonym głosem, ze łzami spływającymi po twarzy: – To nie jest zdjęcie jakiegoś starego nazisty. To zdjęcie tego sanitariusza.
Twarz Nietoperzycy, już w najbielszym odcieniu bieli, zrobiła się
jeszcze bledsza.
– Nie rozumiem.
– Ja też nie. Pani Rzeźnik z Łodzi. To on był tym sanitariuszem, który zabrał mojego ojca.
Jej reakcja mnie zaskoczyła.
– Jestem zmęczona, Mickey. Musisz już iść.
– Żartuje pani sobie, prawda? Kim jest ten facet? Dlaczego zabrał
mojego ojca?
Uniosła rękę do ust.
– Czasem pragniemy czegoś tak bardzo, że bierzemy nasze życzenia
za prawdę. Rozumiesz?
– Ja wcale nie chcę, żeby to było zdjęcie tamtego sanitariusza. Tak po
prostu jest.
Pokręciła głową, a jej sięgające do pasa włosy zafalowały.
– Pamięć jest taka zawodna. Przekonasz się o tym, kiedy będziesz
starszy.
– Mówi pani, że się mylę?
– Gdyby Rzeźnik jakimś cudem przeżył, dziś miałby prawie dziewięćdziesiąt lat. Byłby za stary na sanitariusza.
– Wcale nie mówiłem, że to dziewięćdziesięciolatek. Jest w tym samym wieku, co ten na zdjęciu.
Nietoperzyca popatrzyła na mnie tak, jakbym to ja był stuknięty.
Nagle uświadomiłem sobie, jak to wszystko brzmi – jak majaczenie wariata. Piosenka się skończyła i zaczęła następna. Nietoperzyca cofnęła
się o krok, zamiatając drewnianą podłogę rąbkiem białej sukni. Przeszyła mnie wzrokiem.
– No co? – spytałem.
– Czas, żebyś już poszedł. I może nie zobaczysz mnie przez jakiś
czas.
– Nie rozumiem.
– Pomyliłeś się.
Łzy stanęły mi w oczach.
– Myśli pani, że mógłbym zapomnieć tę twarz? Sposób, w jaki na
mnie spojrzał, zanim zabrał mojego ojca?
W jej głosie zabrzmiała stalowa nuta.
– Wyjdź, Mickey.
– Nie…
– Wynoś się!
2
Godzinę później siedziałem na podwórku za moim domem – a raczej za domem mojego wujka Myrona – i opowiadałem o tym Emie. Jak
zawsze była ubrana w czerń pasującą do odcienia jej włosów. Oczy miała podkreślone czarnym tuszem, na środkowym palcu nosiła pierścionek z trupią czaszką i skrzyżowanymi piszczelami, a w uszach więcej
kolczyków, niż mogłem zliczyć.
Zazwyczaj była w ponurym nastroju, ale teraz patrzyła na mnie tak,
jakby nagle wyrosła mi trzecia ręka.
– I tak po prostu wyszedłeś? – spytała.
– A co miałem zrobić? Wydusić ze staruszki informacje?
– Nie wiem. Ale jak mogłeś tak po prostu wyjść?
– Ona poszła na górę. Co powinienem zrobić, pójść za nią? Załóżmy,
że… Sam nie wiem… Załóżmy, że zaczęłaby się rozbierać albo coś.
– Fuj – prychnęła Ema. – To by było ohydne.
– Widzisz?
Ema nie skończyła jeszcze piętnastu lat, ale zrobiła już sobie sporo
tatuaży. Nie miała nawet metra sześćdziesięciu i przez większość naszej
społeczności była uważana za otyłą. Kiedy poznaliśmy się zaledwie kilka tygodni temu, podczas lunchu siedziała sama przy stoliku dla wyrzutków. Twierdziła, że tak woli.
Teraz spojrzała na czarno-białe zdjęcie.
– Mickey?
– Taak?
– Chyba nie wierzysz, że to ten sam facet.
– Wiem, że to brzmi głupio, ale…
Urwałem.
Ema miała coś w sobie. Pancerz, który pokazywała całemu światu,
był gruby i brzydki. Nie była ładna, ale kiedy patrzyła na mnie – tak jak
teraz – wielkimi piwnymi oczami, z malującymi się na twarzy skupieniem i troską, wyglądała cudownie.
– Mów – zachęciła mnie.
– Ten wypadek – zacząłem – to była najgorsza chwila w moim życiu
razy dziesięć. Ojciec… – Napłynęła fala wspomnień. Byłem jedynakiem.
Przez prawie całe moje życie mieszkaliśmy za granicą, radośnie przemierzając najbardziej odludne zakątki świata. Uważałem, że jesteśmy
beztroskimi nomadami, członkami międzynarodowej bohemy pracującymi dla różnych organizacji dobroczynnych. Nie zdawałem sobie sprawy, jak wiele się za tym kryło.
– W porządku – szepnęła Ema.
Jednak trudno mi było powiedzieć coś więcej. Kiedy tak dużo podróżujesz, nie masz wielu (a właściwie żadnych) przyjaciół. Był to jeden
z powodów, dla których tak bardzo chciałem gdzieś osiąść, a ojciec
w końcu zrezygnował z pracy, pojechał z nami do Kalifornii, zapisał
mnie do prawdziwej szkoły i… no cóż, umarł. Tak więc widzicie, że to,
co zdarzyło się po naszym powrocie do Stanów Zjednoczonych – śmierć
ojca, staczanie się matki – było moją winą. Jakkolwiek by na to patrzeć,
odpowiedzialny za to wszystko byłem ja.
– Jeśli nie chcesz mi powiedzieć… – zaczęła Ema.
– Nie, chcę.
Znów spojrzała na mnie tymi wielkimi oczami, które wydawały się
takie skupione, pełne zrozumienia i sympatii.
– Ten wypadek zabrał mi wszystko – podjąłem. – Zginął ojciec.
Mama się załamała.
Nie fatygowałem się opisywaniem tego, co się działo ze mną – że jestem przekonany, iż nigdy się z tym nie pogodzę. To nie miało już zna-
czenia. Próbowałem wrócić do sanitariusza i mężczyzny z fotografii.
– Kiedy doświadczysz czegoś takiego – teraz mówiłem trochę wolniej – kiedy coś wydarzy się tak nagle i zniszczy całe twoje życie… pamiętasz wszystko, co było z tym związane. Każdy szczegół. Czy to, co
mówię, ma sens?
– Jasne.
– No więc ten sanitariusz… On pierwszy mi powiedział, że ojciec
odszedł. Trudno zapomnieć, jak ktoś taki wyglądał. Trudno i już.
Przez minutę siedzieliśmy w milczeniu. Spojrzałem na obręcz kosza.
Wujek Myron, kiedy się dowiedział, że będę z nim mieszkał, zamocował
nową. Obaj znajdowaliśmy pocieszenie w koszykówce, w powolnym
dryblowaniu, w rzutach z wyskoku, w dźwięku, jaki wydaje piłka, przelatując przez siatkę. Koszykówka to jedyne, co łączy mnie z wujkiem,
z którym muszę mieszkać i któremu nie mogę do końca wybaczyć.
Nie mogę wybaczyć jemu i chyba nie mogę wybaczyć sobie.
Może to jeszcze jedna rzecz, która łączy mnie z wujkiem Myronem.
– Nie urwij mi głowy, dobrze? – odezwała się Ema.
– Dobrze.
– Rozumiem wszystko, co powiedziałeś. Wiesz o tym. I… no cóż,
miniony tydzień był zwariowany. O tymtakże wiem. Czy jednak możemy przez moment spojrzeć na to racjonalnie?
– Nie.
– Co?
– Wiem, jak to wygląda, jeśli spojrzeć na to racjonalnie. Jakbym
nadawał się do domu bez klamek.
Ema się uśmiechnęła.
– No taak, coś w tym jest. Jednak na wszelki wypadek omówmy to
krok po kroku, dobrze? Żeby się upewnić, że niczego nie pokręciłam.
Niechętnie skinąłem głową.
– Po pierwsze – podniosła palec z paznokciem pomalowanym lakierem w kolorze pinot noir – w zeszłym tygodniu, idąc do szkoły, przechodzisz obok domu tej niesamowitej Nietoperzycy i chociaż jej nie
znasz i nigdy wcześniej nie widziałeś, ona mówi ci, że twój ojciec żyje.
– Zgadza się.
– Upiorne, no nie? Chcę powiedzieć: skąd wiedziała, kim jesteś, że
twój ojciec zginął, i co ją napadło, żeby mówić coś takiego?
– Nie mam pojęcia.
– Ja też nie. Zatem przejdźmy do punktu drugiego. – Ema podniosła
drugi palec, ten, na którym nosiła pierścionek z trupią czaszką, z paznokciem pomalowanym kanarkowożółtym lakierem. – Tydzień później, kiedy udaliśmy się do piekła i z powrotem, Nietoperzyca mówi ci,
że naprawdę nazywa się Lizzy Sobek i jest tą słynną bohaterką, której
od zakończenia drugiej wojny światowej nikt nie widział. Potem wręcza
ci zdjęcie tego starego nazisty, który zabił jej ojca. A ty uważasz, że to
ten sam mężczyzna, który zabrał twojego ojca na noszach. – Ema rozłożyła ręce. – Czy tak można to podsumować?
– Owszem.
– W porządku, teraz do czegoś dochodzimy.
– Naprawdę?
Uciszyła mnie machnięciem ręki.
– Na moment pomińmy to, że ten facet jakimś cudem przez siedemdziesiąt lat nie postarzał się ani o jeden dzień.
– Dobrze.
– Jest jeszcze coś: zawsze opisujesz tego sanitariusza jako blondyna
o zielonych oczach.
– Zgadza się.
– To zapamiętałeś najlepiej, prawda? Zielone oczy. Zdaje się, że mówiłeś, iż miały żółte obwódki wokół źrenic czy coś takiego.
– Zgadza się. I co?
– Wiesz co, Mickey? – Ema przechyliła głowę, jej głos złagodniał. –
To jest czarno-biała fotografia.
Nic nie powiedziałem.
– Nie widać na niej innych kolorów. Skąd mógłbyś wiedzieć, na
przykład, że jego oczy były zielone? Nie mógłbyś, prawda?
– Chyba nie – usłyszałem swój głos.
– No to wyłóżmy kawę na ławę. Który scenariusz jest bardziej praw-
dopodobny? Ten, w którym Rzeźnik z Łodzi trochę przypomina sanitariusza, a resztę sobie wyobraziłeś, czy ten, w którym dziewięćdziesięcioletni nazista jest teraz młodym sanitariuszem pracującym w Kalifornii?
Oczywiście miała rację. Wiedziałem, że nie myślę trzeźwo. W zeszłym tygodniu zostałem pobity i niemal zamordowany. Widziałem, jak
człowiek dostał kulę w głowę, i musiałem stać bezradnie, podczas gdy
Emie o mało nie poderżnięto gardła.
Nie wspominając o najbardziej szokującej sprawie.
Ema wstała, otrzepała ubranie i zaczęła się zbierać.
– Muszę już iść.
– Dokąd?
– Zobaczymy się jutro.
Wciąż tak robiła – znikała.
– Pozwól mi się odprowadzić – poprosiłem.
Ema wzięła się pod boki i ściągnęła brwi.
– Robi się późno. Może być niebezpiecznie.
– Żartujesz sobie, prawda? A ile ja mam lat, cztery? Jednak nie o to
chodziło. Z jakiegoś powodu Emanie chciała pokazać mi, gdzie mieszka.
Zawsze znikała w lesie. Szybko staliśmy się bliskimi przyjaciółmi, może
najlepszymi, jakich oboje kiedykolwiek mieliśmy, lecz nadal sporo
przed sobą zatajaliśmy.
Kiedy Ema była już na końcu podwórka, przystanęła.
– Mickey?
– Co?
– To zdjęcie…
– Tak?
Zastanowiła się, zanim to powiedziała.
– Nie uważam cię za wariata.
Czekałem, aż powie coś więcej. Nie zrobiła tego.
– Więc co? Jeśli nie jestem wariatem, to kim? Żywię złudne nadzieje?
Ema zastanowiła się nad tym.
– Pewnie tak. Jednak jest jeszcze druga strona medalu.
– Jaka?
– Może ja też zwariowałam, ale ci wierzę.
Wstałem i podszedłem do niej. Mam metr dziewięćdziesiąt, więc jestem o wiele od niej wyższy. Tworzyliśmy dziwną parę. Spojrzała na
mnie i powiedziała:
– Nie wiem jak ani dlaczego i, owszem, znam wszystkie argumenty
przeciwko temu, jednak ci wierzę.
Byłem jej taki wdzięczny, że chciało mi się płakać.
– Pytanie tylko, co z tym zrobimy? – dodała Ema.
Uniosłem brew.
– My?
– Jasne.
– Nie tym razem, Emo. Nie będę już więcej narażał cię na niebezpieczeństwo.
Znowu ściągnęła brwi.
– Dlaczego jesteś taki protekcjonalny?
– Sam muszę sobie z tym poradzić.
– Nie, Mickey, nie musisz. Cokolwiek to jest, ta sprawa dotycząca
ciebie i Nietoperzy, wchodzę w to.
Nie wiedziałem, co powiedzieć, więc poprzestałem na następującej
propozycji:
– Prześpijmy się z tym i porozmawiajmy rano, dobrze?
Odwróciła się i zamierzała odejść.
– Wiesz, co jest zabawne? – rzuciła przez ramię.
– Co?
– To wszystko zaczęło się od stukniętej staruszki mówiącej ci, że
twój ojciec żyje. Teraz jednak… cóż… wcale nie mam pewności, czy ona
jest stuknięta.
Ema znikła w mroku nocy. Ja podniosłem piłkę i zatopiłem się – tak,
wiem, jak to zabrzmi – w graniczącej z zen sztuce rzucania. Po tym
wszystkim, co się wydarzyło, tęskniłem za odrobiną spokoju i ciszy.
Jednak nie było mi to dane.
Myślałem, że jest niedobrze, ale wkrótce dowiedziałem się, że może
być jeszcze gorzej.
3
Właśnie miałem wykonać rzut z wyskoku, gdy usłyszałem samochód wujka Myrona.
Myron Bolitar był w miasteczku swego rodzaju sportową legendą.
Należały do niego wszystkie rekordowe wyniki w koszykówce, w college’u zdobył dwa tytuły w finałach NCAA1 i został wybrany w pierwszym zaciągu do drużyny Boston Celtics. Niespodziewana kontuzja kolana zakończyła jego karierę w NBA, zanim ta naprawdę się zaczęła.
Zawsze słyszałem, jak mój tata – młodszy brat Myrona – mówił, jakim ciosem było to dla mojego wuja. Ojciec kochał i podziwiał Myrona –
dopóki moja matka nie zaszła w ciążę, a potem urodziła mnie. Łagodnie
mówiąc, Myron nie akceptował mojej matki. Wyraził to, jak się domyślam, bardzo dosadnie. Bracia się o to pokłócili, co doprowadziło do
tego, że Myron uderzył mojego ojca pięścią w twarz.
Nigdy więcej się nie widzieli ani ze sobą nie rozmawiali.
Teraz, oczywiście, było na to za późno.
Wiem, że Myron cierpi z tego powodu. Wiem, że to go dręczy
i chciałby odkupić winę za moim pośrednictwem. Czego nie rozumie, to
tego, że to nie ja powinienem mu wybaczyć. W moich oczach jest facetem, który przyczynił się do tego, że mój ojciec nie żyje, a matka uzależ1 NCAA (National Collegiate Athletic Association) – organizacja zrzeszająca ok. 1200 instytucji, zajmująca się urządzaniem zawodów sportowych
na wielu uczelniach w USA.
niła się od narkotyków.
– Cześć – powiedział Myron.
– Cześć.
– Jadłeś coś?
Kiwnąłem głową i rzuciłem. Myron złapał odbitą od tablicy piłkę
i odrzucił ją do mnie. Boisko do kosza wiele znaczyło dla nas obu. Obaj
to rozumieliśmy. Było neutralnym gruntem, ziemią niczyją, na której
obowiązywało zawieszenie broni. Rzuciłem znowu i się skrzywiłem.
Myron to zauważył.
– Eliminacje za dwa tygodnie, tak? – zapytał.
Mówił o naborze do licealnej drużyny koszykówki. Przyznam, że
miałem nadzieję pobić te jego stare rekordy. Pokręciłem głową.
– Zostały przesunięte.
– Na kiedy?
– Na poniedziałek.
– O, szybko. Jesteś podekscytowany?
Oczywiście, że byłem. Bardzo. Jednak tylko wzruszyłem ramionami
i znowu rzuciłem.
– Jesteś dopiero w drugiej klasie – zauważył Myron. – Do szkolnej
drużyny nie biorą zbyt wielu drugoklasistów.
– Ty zacząłeś jako drugoklasista, no nie?
– Touché. – Myron znów mi podał i zmienił temat: – Wciąż jesteś
obolały po zeszłej nocy? – zapytał.
– Trochę.
– Może więcej niż trochę?
– O co ci chodzi?
– Zastanawiam się, czy powinienem zawieźć cię do lekarza.
Pokręciłem głową.
– Jestem tylko obolały.
– Chcesz porozmawiać o tym, co się stało?
Nie chciałem.
– Wydaje mi się, że naraziłeś siebie i innych na niebezpieczeństwo –
rzekł wujek Myron.
Zastanawiałem się, jak najlepiej ukryć prawdę. Myron znał część
faktów. Policja również. Nie mogłem powiedzieć im wszystkiego. I tak
pewnie by mi nie uwierzyli. Do licha, sam w to nie wierzyłem.
– Bohaterstwo zawsze ma swoje konsekwencje, Mickey – powiedział
łagodnie. – Nawet jeśli jesteś pewny, że postępujesz słusznie. Przekonałem się o tym na własnej skórze.
Popatrzyliśmy na siebie. Myron chciał powiedzieć coś jeszcze, ale
zadzwoniła jego komórka. Spojrzał na numer dzwoniącego i na jego
twarzy pojawiło się zaskoczenie.
– Przepraszam, ale muszę odebrać.
Odszedł w głąb podwórka, pochylił głowę i zaczął rozmawiać.
„Naraziłeś siebie i innych na niebezpieczeństwo… ”
Gdyby chodziło tylko o mnie, mógłbym ryzykować, ale co z moimi
przyjaciółmi? Co z tymi „innymi”? Odszedłem w przeciwną stronę i też
wyjąłem z kieszeni komórkę.
Poszliśmy we czwórkę do tego parszywego nocnego klubu, żeby
uratować Ashley: Ema i ja, oczywiście, a potem Łyżka i Rachel. Łyżka,
tak jak Ema i ja, był outsiderem. Rachel wręcz przeciwnie.
Musiałem sprawdzić, co się z nimi dzieje.
Najpierw wysłałem SMS do Łyżki i otrzymałem automatyczną odpowiedź: W tym momencie nie mogę odpisać. W wyniku ostatnich
wydarzeń mam szlaban do czasu, aż skończę 34 lata.
A potem, jak to on, dodał: Matka Abrahama Lincolna umarła
w wyniku zatrucia mlekiem, mając 34 lata.
Uśmiechnąłem się mimo woli. Żeby nam pomóc, Łyżka „pożyczył”
sobie firmową furgonetkę ojca. Jego rodzice byli bardzo troskliwi i nadopiekuńczy, podejrzewałem więc, że będzie miał największe kłopoty.
Na szczęście Łyżka był bardzo pomysłowy. Nic mu nie będzie.
Wysłałem SMS do czwartej i ostatniej członkini naszej bandy: Rachel
Caldwell. Jak ją opisać? Powiem po prostu: Rachel była, z braku lepszego określenia, najładniejszą dziewczyną w szkole. Zapewne w każdej
szkole jest taka, jednak ona była znacznie więcej niż tylko superatrakcyjna, więc, proszę, nie przyczepiajcie mi zbyt szybko etykietki seksistow-
skiej świni. Odwaga i pomysłowość, jakie wykazała w tamtym okropnym miejscu, zapierały dech.
A jednak, jeśli mam być zupełnie szczery, jej uroda była pierwszą cechą, która przychodziła mi na myśl. I niemal każdemu w szkole.
W jaki sposób Rachel dołączyła do ledwie tolerowanego „nowego”
(mnie), podającej się za emo lub gotkę „grubej dziewuchy” (Emy) i nerdowatego syna woźnego (Łyżki), wciąż pozostawało zagadką.
Zastanawiałem się, co jej napisać. Przyznaję, przy niej robiłem się
nerwowy i niezdarny. Zaczynały mi się pocić ręce. Wiem, że powinienem być dojrzały i ponad to. Najczęściej jestem. A może nie. W każdym
razie, po długich rozważaniach, co właściwie powinienem napisać, postukałem palcami w klawisze i rozpocząłem czarująco i elokwentnie: W porzo?
Jak widzicie, potrafię rozmawiać z kobietami jak nikt.
Czekałem na odpowiedź. Nie nadeszła. Kiedy wujek Myron skończył rozmawiać, przywlókł się do mnie lekko oszołomiony.
Zapożyczyłem tekst z SMS-a do Rachel i spytałem:
– Wszystko w porządku?
– Tak.
– Kto dzwonił?
Wydawało się, że jego głos dochodzi z daleka.
– Przyjaciel, od którego dawno nie miałem wiadomości.
– Czego chciał?
Myron odwrócił wzrok.
– Hej? – zachęciłem.
– Prosił o przysługę. Dość niezwykłą. – Myron spojrzał na zegarek. –
Muszę lecieć. Powinienem wrócić za godzinę.
To rzeczywiście dziwne. Odezwała się moja komórka. Spojrzałem na
wyświetlacz i kiedy zobaczyłem numer Rachel, mój puls lekko przyspieszył. Odsunąłem się od wujka i otworzyłem wiadomość od Rachel.
Przeczytałem: Nie mogę teraz rozmawiać. Mogę zadzwonić później?
Natychmiast odpisałem: Pewnie, a potem zacząłem się zastanawiać,
czy nie zabrzmiało to zbyt ochoczo i czy może powinienem był odcze-
kać, no, jakieś osiem sekund, żeby nie wyglądało na to, że stoję, czekając
na jej SMS.
Żałosne, no nie?
Myron pospieszył do samochodu, a ja poszedłem do kuchni i wziąłem z lodówki coś do jedzenia. Wyobraziłem sobie Rachel w domu, piszącą do mnie SMS. Byłem u niej tylko raz. Wczoraj. Mieszkała w rozległej posiadłości z wielkim domem i bramą przed podjazdem. Posiadłość
wyglądała jak pustkowie, w którym człowiek jest bardzo samotny.
Na stole leżała lokalna gazeta, „West Essex Tribune”. Artykuł na
pierwszej stronie dotyczył wizyty sławnej aktorki Angeliki Wyatt w naszym miasteczku. Plotka głosiła, że Angelica Wyatt nie tylko zamierza
nakręcić tu film, ale również – cytując nagłówek:
MIEJSCOWE NASTOLATKI BĘDĄ ZATRUDNIONE JAKO STATYŚCI!
Ta możliwość ekscytowała wszystkich w liceum w Kasselton.
Chłopcy z mojej szkoły, z których wielu nadal miało na ścianach swoich
pokojów kontrowersyjny plakat Angeliki Wyatt w mokrym bikini, byli
szczególnie podnieceni.
Natomiast ja miałem na głowie ważniejsze sprawy.
Odsunąłem gazetę na bok i wyjąłem fotografię Rzeźnika z łodzi. Położyłem ją na stole i zacząłem się w nią wpatrywać. Potem zamknąłem
oczy, aby utrwalić sobie ten obraz w głowie. Wróciłem myślami do autostrady w Kalifornii, do wypadku, do uwięzienia w samochodzie, obrazu umierającego ojca oraz zielonych oczu z żółtymi obwódkami, które
odebrały mi wszelką nadzieję.
W wyobraźni spojrzałem w twarz sanitariusza. Potem spróbowałem
nałożyć w myślach ten obraz na zapamiętaną fotografię.
To był ten sam człowiek.
Jednak to niemożliwe. Może więc Rzeźnik ma syna, który wygląda
tak samo jak on? Albo wnuka? A może postradałem zmysły?
Powinienem znów pójść do Nietoperzycy. Powinienem zażądać wyjaśnień.
Musiałem tylko wymyślić, w jaki sposób się do niej zbliżyć. Musiałem dobrze to przemyśleć, rozważyć każdą ewentualność i starać się rozumować logicznie. Ponadto miałem do przemyślenia coś jeszcze.
Jest takie stare powiedzenie: „Nie ma niczego pewnego poza śmiercią i podatkami”.
Ktokolwiek to powiedział, zapomniał o jednym: zadaniach domowych.
Zastanawiałem się, czy poprosić wujka Myrona, żeby napisał mi
usprawiedliwienie:
Droga pani Friedman,
Mickey odda wypracowanie o rewolucji francuskiej z opóźnieniem,
ponieważ ratował inną uczennicę, widział, jak, zastrzelono człowieka, został zbity na kwaśne jabłko i przesłuchany przez policję… Och, i widział
zdjęcie pewnego starego nazisty, który przebrał się za kalifornijskiego sanitariusza i powiedział mu, że jego ojciec nie żyje.
Mickey odda wypracowanie w przyszłym tygodniu.
Nie. Nie sądziłem, żeby to coś dało. Ponadto nienawidzę słowa
„opóźnienie”. Jak to jest, że używa się go tylko w związku ze szkołą?
Jakby nie można było powiedzieć po prostu „później”.
Ludzie, potrzebowałem snu.
Mój pokój był przez zbyt wiele lat pokojem wujka Myrona. Mieścił
się w piwnicy i mógłby uchodzić za „retro”, gdyby nie był tak totalnie
obciachowy. Były tam plastikowy puf, lampa lava, a nawet trofea
sprzed ponad dwudziestu lat.
Wypracowanie o rewolucji francuskiej miałem pisać z Rachel Caldwell. Nie znałem jej zbyt dobrze, ale wiedziałem, że jest jedną z tych
dziewczyn, które zawsze oddają wypracowania w terminie. Znacie ten
typ. Przychodzi na egzamin i jęczy, że obleje, a potem kończy pisać
w rekordowym czasie, oddaje doskonałą pracę i resztę czasu poświęca
na robienie dodatkowych notatek w zeszycie.
Nie ma mowy, żeby pozwoliła mi oddać wypracowanie z opóźnieniem.
Piętnaście minut później zadzwoniła moja komórka. Rachel.
Nacisnąłem odpowiedni klawisz i powiedziałem:
– Halo?
– Cześć.
– Cześć.
No taak. Naprawdę rewelacyjny tekst. Postanowiłem wesprzeć się
tym, co szybko stawało się moją typową odzywką:
– Wszystko w porządku?
– Chyba tak.
Głos Rachel brzmiał dziwnie niepewnie.
– Zwariowana noc – zagaiłem.
– Mickey?
– Tak?
– Czy myślisz…
– Co?
– Nie wiem, Mickey. Czy to już koniec? Jakoś tego nie czuję.
Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Miałem takie samo wrażenie –
jakby to był dopiero początek. Chciałem ją pocieszyć, ale nie zamierzałem kłamać.
– Nie wiem – odparłem. – Chcę powiedzieć, że to powinien być koniec. – Cisza. – Mamy napisać na jutro wypracowanie o rewolucji francuskiej – przypomniałem.
Znów cisza. Wyobraziłem ją sobie samą w tej pustej rezydencji. Nie
podobało mi się to.
– Nie powinniśmy się tym zająć? – spytałem.
– Przepraszam, co powiedziałeś?
– Czy nie powinniśmy zabrać się do tego wypracowania? Wiem, że
jest późno, ale mogę do ciebie przyjść albo możemy zrobić to przez tele-
fon…
Nagle w słuchawce usłyszałem jakiś odgłos w tle.
Może Rachel jęknęła. Nie byłem pewny. Znowu jakieś hałasy.
– Rachel? – powiedziałem.
– Muszę iść, Mickey.
– Co?
– Nie mogę teraz rozmawiać – powiedziała dziwnym, stanowczym
tonem. – Muszę się czymś zająć.
– Czym?
– Zobaczymy się rano w szkole.
Rozłączyła się.
Jednak Rachel się myliła. Nie zobaczyłem jej rano, ponieważ rano
wszystko wyglądało zupełnie inaczej.
4
Zaczęło się od głośnego pukania do drzwi.
Śniłem o matce i ojcu. Byliśmy gdzieś, gdzie w prawdziwym życiu
nigdy nie byłem, a moja matka, legendarna Kitty Bolitar, grała w tenisa.
Zanim zaszła w ciążę, moja siedemnastoletnia mama była zaliczana
do ścisłej światowej czołówki tenisistek amatorek. Skończyła z tenisem,
żeby mieć mnie. I nigdy nie wróciła na kort.
Niesamowite, prawda?
W tym śnie mama jest na środku kortu i rozgrywa jakiś ważny
mecz. Na trybunach tłumy. Ja siedzę obok taty, ale on mnie nie widzi,
tylko czule spogląda na mamę na korcie. Byli tacy szczęśliwi, ci moi rodzice. Większość małżeństw z dziećmi, no cóż, nie jest taka. Pewnie, jedzą razem, chodzą do kina i tak dalej, ale rzadko nawiązują kontakt
wzrokowy. Po prostu przebywają w tej samej przestrzeni, ale może tak
jest im wygodniej, nie wiem.
Jednak z moimi rodzicami było inaczej. Nie odrywali od siebie oczu,
jakby nikt inny nie istniał, jakby zakochali się w sobie właśnie tego ranka, jakby byli gotowi pobiec przez łan stokrotek i ściskać się przy wtórze
jakiejś ckliwej muzyczki.
Jako ich syn mogę wam powiedzieć, że to było męczące.
Zawsze zakładałem, że znajdę taką miłość. Teraz jednak jej nie
chciałem. To niezdrowe. Czyni cię zbyt zależnym. Uśmiechasz się, kiedy
to drugie się uśmiecha. Śmiejesz się, kiedy to drugie się śmieje. Tylko że
gdy przestaje się śmiać, ty też przestajesz.
I kiedy umiera, umiera także część ciebie.
W moim śnie matka błyskawicznym forhendem zdobywa decydujący punkt.
Tłum krzyczy. „Gem, set, mecz – mówi czyjś głos. – Kitty Bolitar!”.
Mama podrzuca rakietę. Tłum zrywa się z miejsc. Ojciec klaszcze
i ma łzy w oczach. Ja też próbuję wstać i klaskać, ale nie mogę. Jakbym
był przyklejony do fotela. Spoglądam na ojca. On uśmiecha się do mnie,
ale nagle zaczyna odpływać. „Tato?”. Szarpię się, ale nie mogę wstać.
Ojciec unosi się w niebo. Mama do niego dołącza. Oboje machają, przywołując mnie. Mama krzyczy: „Pospiesz się, Mickey!”.
Ja jednak wciąż nie mogę się ruszyć.
„Zaczekajcie!” – wołam.
A oni nadal odpływają. Opieram obie ręce o poręcze fotela i próbuję
podnieść się siłą woli. Nie mogę, jestem w pułapce. Rodzice są jeszcze
w polu widzenia, ale już bardzo daleko.
Nigdy ich nie dogonię. Nabieram powietrza i jeszcze raz próbuję
wstać.
I wtedy uświadamiam sobie, że ktoś mnie trzyma.
Na moim ramieniu spoczywa czyjaś dłoń. Bardzo silna. Przytrzymuje mnie.
„Puść!”.
Jednak dłoń zaciska się mocniej. Odwracam się i widzę, że stoi nade
mną, z tą samą odbierającą wszelką nadzieję miną, zielonooki, jasnowłosy sanitariusz.
Pukanie do drzwi.
Sanitariusz znika. Moi rodzice też.
Znów byłem w swoim pokoju w piwnicy. Serce waliło mi jak młotem. Głośno wciągnąłem powietrze i spróbowałem się uspokoić. Pukanie stawało się coraz głośniejsze.
Dlaczego Myron nie otworzył drzwi?
Wygramoliłem się z łóżka i wszedłem po schodach.
Znów niecierpliwe pukanie.
– Idę! – krzyknąłem.
Gdzie jest Myron?
Dotarłem do drzwi. Wiedziałem, że powinienem zapytać: „Kto
tam?”, ale po prostu je otworzyłem. Na progu stali dwaj policjanci
w mundurach.
Cofnąłem się o krok.
– Mickey Bolitar?
– Tak.
– Jestem posterunkowy McDonald. A to posterunkowy Ball.
– Czy coś się stało? – zapytałem.
– Była strzelanina. Musisz pójść z nami.
5
Na moment odebrało mi mowę. Kiedy odzyskałem głos, zapytałem:
– Mój wujek?
– Słucham? – zapytał ten, który nazywał się Ball.
– Myron Bolitar. Mój wujek. Czy to on został postrzelony?
Ball spojrzał na McDonalda, a potem odwrócił się do mnie.
– Nie – odrzekł.
– To kto?
– Nie możemy rozmawiać z tobą o sprawie, synu.
– Muszę zapytać wujka.
– Słucham?
Ruszyłem po schodach na górę. Obaj policjanci weszli do domu.
– Myronie! – zawołałem.
Nie odpowiedział.
Wszedłem do jego sypialni. Łóżko było puste. Spojrzałem na zegar
stojący na nocnej szafce. Była siódma. Domyśliłem się, że Myron wstał
wcześniej i wyszedł, nie budząc mnie. To było do niego niepodobne.
Zszedłem po schodach.
– Jesteś gotowy pójść z nami? – zapytał Ball.
– Jestem o coś podejrzany?
– Ile masz lat, synu?
– Prawie szesnaście.
– Naprawdę musisz z nami pójść.
Nie wiedziałem, co robić, ale jakie miałem wyjście?
– Pozwólcie mi się ubrać – poprosiłem.
Zbiegłem do piwnicy. Moja komórka mrugała. Sprawdziłem wiadomości. Były dwie. Pierwsza od Emy. Wysłała ją o czwartej siedemnaście.
Czy ta dziewczyna kiedyś śpi? Ema: musimy znaleźć tego sanitariusza który zabrał twojego tatę. Mam pomysł.
Ludzie, bardzo chciałem wiedzieć jaki, ale musiałem zaczekać.
Drugi SMS był od Myrona: Musiałem wyjść wcześnie i nie chciałem cię budzić. Miłego dnia.
Super. Próbowałem zadzwonić na komórkę Myrona, ale od razu
zgłosiła się poczta głosowa. Po sygnale powiedziałem:
– Są tu gliniarze. Chcą mnie zabrać… – Urwałem. Ale właściwie dokąd? – Chyba na posterunek. Nie chcą mi powiedzieć, o co chodzi. Zadzwoń do mnie, kiedy to odsłuchasz, dobrze?
Rozłączyłem się.
– Synu, naprawdę nam się spieszy! – zawołał Ball ze szczytu schodów.
Narzuciłem coś na siebie i wróciłem na górę. Dwie minuty później
siedziałem z tyłu w jadącym ulicą radiowozie.
– Dokąd mnie zabieracie? – zapytałem.
McDonald prowadził. Ball siedział obok niego. Żaden nie odpowiedział.
– Pytałem…
– Najlepiej będzie, jeśli cierpliwie zaczekasz.
Nie spodobało mi się to.
***
– Kogo zastrzelono? – zapytałem.
McDonald odwrócił się i zmrużył oczy.
– Skąd wiesz, że kogoś zastrzelono?
Ton jego głosu też mi się nie spodobał.
– Hm, sami mi powiedzieliście. Kiedy otworzyłem drzwi.
– Powiedziałem, że chodzi o strzelaninę. Nie mówiłem, że kogoś zastrzelono.
Już miałem rzucić jakiś głupi żart – coś o tym, że pewnie jestem jasnowidzem – lecz lęk wziął górę. Nic nie powiedziałem. Zobaczyłem
posterunek policji w Kasselton. Przypomniałem sobie moją ostatnią wizytę tam, dwie noce temu, a także to, że komendant policji, Taylor, nienawidzi Myrona, a więc również mnie.
Jednak radiowóz przejechał obok posterunku.
– Dokąd jedziemy? – zapytałem.
– Myślę, że zadałeś już wystarczająco dużo pytań. Po prostu zaczekaj.
6
Piętnaście minut później siedziałem w pomieszczeniu, które najwyraźniej było pokojem przesłuchań posterunku policji w Newark. Po
chwili weszła nieduża kobieta i usiadła naprzeciwko mnie. Miała na sobie gustowną garsonkę i włosy upięte w kok. Oceniłem, że ma około
trzydziestu lat.
Wyciągnęła rękę, a ja ją uścisnąłem.
– Jestem Anne Marie Dunleavy, inspektor dochodzeniowy okręgowego wydziału zabójstw – przedstawiła się.
Zabójstw?
– Hm, ja jestem Mickey Bolitar.
– Dziękuję, że zechciałeś przyjść i z nami porozmawiać.
Wyjęła długopis i zaczęła istne przedstawienie, pstrykając nim. Za
jej plecami otworzyły się drzwi. Kiedy spojrzałem w tamtą stronę, podupadłem na duchu. Do pokoju wkroczył komendant Taylor, tłukąc butami o podłogę, jakby go obraziła. Miał na sobie policyjny mundur
i chociaż znajdowaliśmy się w budynku, a światło wcale nie było ostre,
na jego nosie tkwiły ciemne okulary.
Czekałem, aż rzuci jakąś sarkastyczną uwagę pod moim adresem.
Nie zrobił tego. Skrzyżował ręce na piersi i oparł się o ścianę. Znów
spojrzałem na Dunleavy.
– Jestem nieletni, wiecie? – powiedziałem.
– Tak, wiemy. Bo co?
– Wolno wam mnie przesłuchiwać bez obecności opiekuna?
Uśmiechnęła się lekko, ale zimno.
– Oglądasz za dużo telewizji. Tak mogłoby być, gdybyś był podejrzany o jakieś przestępstwo. A my musimy tylko zadać ci kilka pytań.
W porządku?
Nie wiedziałem, co powiedzieć, więc ograniczyłem się do:
– Chyba tak.
– Kto jest twoim prawnym opiekunem?
– Moja matka.
Wuj Myron chciał nim być, ale zawarliśmy umowę: będę z nim
mieszkał pod warunkiem, że mama, chociaż przebywa na odwyku, pozostanie moją jedyną prawną opiekunką.
– Jeśli nalegasz, możemy do niej zadzwonić.
– Nie – powiedziałem pospiesznie. To byłaby ostatnia rzecz, której
potrzebowała jej i tak już słaba psychika. – W porządku, nie przejmujcie
się tym.
– Czy domyślasz się, dlaczego tu jesteś?
Już miałem powiedzieć, że ma to coś wspólnego ze „strzelaniną”, ale
takie założenie nie zostało mile przyjęte w radiowozie.
– Nie.
– W ogóle?
Dość tej zabawy.
– No, posterunkowy mówił, że ma to coś wspólnego z jakąś strzelaniną.
– Ma. W istocie strzelano do dwóch osób.
– Do kogo?
– Czy możesz nam coś o tym powiedzieć?
– O czym?
– O tej strzelaninie?
– Nie wiem nawet, do kogo strzelano.
Dunleavy spojrzała na mnie sceptycznie.
– Naprawdę?
– Naprawdę.
– Nie masz pojęcia?
Komendant Taylor nadal milczał. Nie podobało mi się to. Zerknąłem
na niego i nawet z tej odległości zobaczyłem swoje odbicie w szkłach
jego okularów.
– Oczywiście, że nie mam pojęcia – prychnąłem. – Do kogo strzelano?
Zmieniła temat.
– Możesz nam powiedzieć, gdzie byłeś zeszłej nocy?
Nie podobał mi się kierunek, w jakim zmierzała ta rozmowa.
Zaryzykowałem następne spojrzenie na komendanta Taylora. Wciąż
stał ze skrzyżowanymi rękami.
– Byłem w domu.
– Mówiąc „w domu”…
– W tym domu, z którego mnie zabraliście.
– Mieszkasz z wujkiem, zgadza się? Myronem Bolitarem? Na wspomnienie wujka komendant Taylor lekko się skrzywił.
– Owszem, mieszkam.
Dunleavy kiwnęła głową i coś zanotowała.
– Zatem powiedz mi, co robiłeś tej nocy.
– Odrabiałem lekcje. Trochę oglądałem telewizję. Czytałem książkę.
– Czy twój wujek był w domu?
– Nie, wyszedł.
– Dokąd?
– Nie mówił.
– A kiedy wrócił?
– Nie wiem. Zasnąłem.
– O której to mogło być godzinie?
– O której zasnąłem?
– Tak.
– Około dwudziestej trzeciej.
Dunleavy zanotowała i to.
– I twojego wujka nadal nie było w domu?
– Myślę, że nie. Mój pokój jest w piwnicy, a drzwi były zamknięte.
– Nie zagląda do ciebie, kiedy wraca do domu?
– Zwykle tak.
– Jednak nie zeszłej nocy.
– Chyba że przyszedł, kiedy spałem.
Znowu coś zapisała.
– Co jeszcze robiłeś tej nocy?
– To wszystko.
W końcu spojrzała na komendanta Taylora, a on rozprostował ręce
i posłał mi spojrzenie twardziela.
– No co? – rzuciłem.
– Czy rozmawiałeś z kimś albo wysyłałeś komuś jakieś wiadomości?
– spytała Dunleavy.
– Tak.
– To pierwsze czy drugie?
– Jedno i drugie.
Komendant Taylor dopiero teraz się odezwał:
– Jednak nie wspomniałeś o tym, prawda, Mickey?
– Słucham?
– Inspektor Dunleavy pytała, co robiłeś tej nocy. Naopowiadałeś jej
o pracy domowej i telewizji, ale nie mówiłeś nic o wysyłaniu wiadomości i rozmowach. To wydaje się trochę podejrzane, nie uważasz?
– Zrobiłem sobie też kanapkę z masłem orzechowym i galaretką.
Wziąłem prysznic. Użyłem szamponu marki Pert.
Komendantowi się to nie spodobało.
– Cwaniak jak jego wujek. Stawiasz się przedstawicielowi prawa,
Mickey?
Stawiałem się. Czasem zdarza mi się głupio gadać, ale nie jestem samobójcą, więc nie powiedziałem nic więcej.
Dunleavy położyła dłoń na ramieniu komendanta Taylora.
– Myślę, że on tylko chciał coś zobrazować, komendancie. Prawda,
Mickey?
Może rzeczywiście oglądałem za dużo telewizji, ale nawet gdybym
wcale jej nie oglądał, przypominało mi to zabawę w dobrego i złego gli-
niarza. Komendant Taylor posłał mi jeszcze jedno groźne spojrzenie
i wrócił pod ścianę. Oparł się o nią, jakby bez niego mogła się zawalić.
– Zacznijmy od twoich rozmów – zaproponowała Dunleavy. – Rozmawiałeś z kimś. Przez telefon?
Przełknąłem ślinę. Co tu się dzieje?
– Tak, przez telefon.
– Az kim?
– Z kimś zaprzyjaźnionym.
– Jej nazwisko?
Jej. Ciekawe. Skąd wie, że to była „ona”?
– Jej nazwisko to Rachel Caldwell.
Zapatrzyła się w swoje notatki, ale w sposobie, w jaki drgnęła lekko
na dźwięk nazwiska Rachel, dostrzegłem coś, co mi się nie spodobało.
Krew zastygła mi w żyłach.
– Och nie… – usłyszałem swój głos.
– Czy panna Caldwell dzwoniła do ciebie, czy ty do niej?
– To Rachel? Nic jej nie jest?
– Mickey…
– Co się stało?
– Hej, mały!
Gniewnie spojrzałem w okulary komendanta Taylora i znów zobaczyłem swoje odbicie.
– Siedź cicho. Jesteś tu, żeby odpowiadać na pytania, a nie je zadawać. Rozumiesz?
Nie odpowiedziałem.
– Rozumiesz? – powtórzył.
Ani. Słowa. Więcej.
– Mickey? – Dunleavy odkaszlnęła. Trzymała długopis w gotowości.
– Czy ty zadzwoniłeś do panny Caldwell, czy ona do ciebie?
Kręciło mi się w głowie. Próbowałem to wszystko poskładać. Co się
dzieje? Nagle przypomniałem sobie słowa Rachel.
„Muszę się czymś zająć”.
Co chciała przez to powiedzieć?
– Mickey?
Odzyskałem głos.
– Hm, Rachel dzwoniła do mnie.
– Tak po prostu?
– Nonie. Najpierw wysłałem jej SMS. Wtedy oddzwoniła.
Szybko streściłem naszą wymianę wiadomości.
Powiedziałem jej też, że wysłałem SMS do Łyżki, ale to ich nie interesowało. Cokolwiek się wydarzyło…
…strzelanina… postrzelono dwie osoby… zabójstwo……dotyczyło
Rachel.
– Zatem po twoim SMS-ie panna Caldwell zadzwoniła do ciebie?
– Tak.
– Czy pamiętasz, która była wtedy godzina?
– Może dwudziesta pierwsza.
– Z wykazu połączeń wynika, że dwudziesta pierwsza siedemnaście.
Już sprawdzili.
– To chyba się zgadza – powiedziałem.
– I o czym rozmawialiście?
– Po prostu sprawdzałem, co u niej słychać. W środę mieliśmy ciężkie przejścia. Pewnie o tym wiecie.
Nic nie powiedzieli.
– Dlatego upewniałem się, że nic jej nie jest, chciałem powiedzieć
„cześć”, takie rzeczy. Ponadto mamy razem napisać wypracowanie. Pomyślałem, że moglibyśmy o tym porozmawiać.
– I zrobiłeś to?
– Co zrobiłem?
– Porozmawiałeś o tym wypracowaniu?
– Nie, właściwie nie.
– Jak długo znasz Rachel Caldwell?
– Niedługo. Dopiero co zacząłem tu chodzić do szkoły…
Komendant Taylor wszedł mi w słowo:
– Nie pytaliśmy, kiedy zacząłeś chodzić do szkoły. Pytaliśmy…
– Nie wiem dokładnie. Zdaje się, że zaczęliśmy rozmawiać ze sobą
dopiero tydzień temu.
– To niedługo.
– Owszem, niedługo. – Zacząłem się bać, a kiedy się boję, zazwyczaj
robię się gniewny i sarkastyczny. Dlatego dodałem: – Widzicie, to właśnie miałem na myśli, kiedy zapytaliście, jak długo znam Rachel Caldwell, a ja odpowiedziałem, że niedługo. Przepraszam, że nie wyraziłem
się jaśniej.
Nie podobało im się to. Mnie też.
– A jednak oboje byliście w środę w Newark – zauważyła Dunleavy.
– Zamieszani w tę awanturę w nocnym klubie Plan B, zgadza się?
– Zgadza.
– Interesujące. Znasz ojca Rachel Caldwell?
To pytanie mnie zaskoczyło.
– Nie.
– A jej matkę?
– Nie.
– Jakiegoś członka rodziny?
– Nie. O co chodzi? Czy Rachel nic nie jest?
– Opowiedz nam o swojej rozmowie telefonicznej z Rachel Caldwell.
– Już to zrobiłem.
– Od początku. Słowo po słowie.
– Nie rozumiem. Dlaczego chcecie znać każde słowo?
– Dlatego – powiedziała inspektor dochodzeniowa Dunleavy – że
zaraz po tym, gdy skończyłeś z nią rozmawiać, ktoś strzelił jej w głowę.
7
Nie mogłem się poruszyć.
Drzwi pokoju przesłuchań otworzyły się i do środka zajrzał młody
policjant.
– Komendancie Taylor, telefon do pana – powiedział. Posławszy mi
jeszcze jedno groźne spojrzenie, Taylor zostawił mnie samego z Dunleavy.
Przełknąłem ślinę.
– Czy Rachel…
Przez moment nic nie mówiła. Wydział zabójstw. Powiedziała, że
jest z wydziału zabójstw. Dodałem dwa do dwóch. Kogoś zabito. Zamordowano.
Rzadko płaczę. Prawdę mówiąc, prawie nigdy. Mój ojciec i wujek
Myron to tacy faceci, którzy płaczą, oglądając w telewizji sentymentalne
filmy. Ale nie ja. Ja zamykam się w sobie. Teraz jednak poczułem łzy napływające do oczu.
– Ona żyje – powiedziała Dunleavy.
O mało nie zemdlałem z ulgi. Zacząłem zadawać pytania, ale Dunleavy powstrzymała mnie, unosząc rękę.
– Nie wolno mi rozmawiać o jej stanie, Mickey. Muszę cię skłonić,
żebyś pomógł nam znaleźć osobę, która jej to zrobiła. Rozumiesz?
Rozumiałem. Tak więc powiedziałem wszystko, co pamiętałem z naszej krótkiej rozmowy telefonicznej. Myślałem o tych złych facetach,
których pomogliśmy aresztować. Czy Myron mnie nie ostrzegał? Nie
jest tak, że łapiesz złych facetów i po prostu o tym zapominasz. Każde
działanie ma konsekwencje.
Czy ktoś zemścił się na Rachel?
– Opowiedz mi więcej o Rachel – poprosiła policjantka.
– Na przykład co?
– Zacznijmy od jej życia towarzyskiego. Czy jest lubiana?
– Bardzo.
– Z jakimi dzieciakami się koleguje?
– Naprawdę nie wiem. Jak powiedziałem, jestem w tej szkole nowy.
Dunleavy zerknęła na drzwi, jakby oczekiwała, że się otworzą. Potem zapytała:
– A co z chłopakiem Rachel, Troyem Taylorem? Jaki on jest?
Pomimo strachu poczułem, że poczerwieniałem, kiedy wymieniła
nazwisko syna komendanta. Troy Taylor chodził do ostatniej klasy, był
kapitanem drużyny koszykówki i starał się zamienić moje życie w piekło.
– Nie sądzę, żeby nadal ze sobą chodzili – powiedziałem, bardzo
starając się nie zgrzytnąć zębami.
– Nie?
– Nie.
– Nic ci nie jest, Mickey?
Zacisnąłem pięści.
– Nie.
Dunleavy przechyliła głowę.
– Teraz ty jesteś jej chłopakiem?
– Nie.
– Wyglądasz na trochę zazdrosnego.
– Nie jestem – warknąłem. – Co to wszystko ma wspólnego z tym,
co stało się z Rachel?
– Rozumiem, że napadłeś na Troya Taylora.
Zdziwiłem się.
– Nie napadłem na niego. To była samoobrona.
– Rozumiem. Jednak doszło do kłótni?
– Niezupełnie. Może krótka wymiana…
– Czy pokłóciliście się o Rachel Caldwell?
– Nie. Zabrał laptopa mojej koleżanki Emy i…
– I go uderzyłeś.
– Nie. To nie tak.
– Rozumiem – mruknęła w sposób świadczący o tym, że wcale nie
rozumie. – Według komendanta Taylora wielokrotnie naruszałeś prawo.
– To nieprawda.
– Nie? – Spojrzała na kartkę. – Tu jest napisane, że zostałeś aresztowany za wtargnięcie…
– I zwolniony. – To było przy domu Nietoperzycy. – Pukałem do
drzwi, to wszystko.
Czytała dalej:
– Ponadto prowadziłeś pojazd mechaniczny bez ważnego prawa jazdy. Prowadziłeś pojazd jako nieletni. Do tego jeszcze włamanie i wtargnięcie oraz posługiwanie się sfałszowanym dokumentem tożsamości
w celu wejścia do nocnego klubu z wyszynkiem.
Postanowiłem się nie odzywać. Mogłem to wszystko wyjaśnić, ale
ona i tak by nie zrozumiała. Do licha, sam tego nie rozumiałem.
– Masz coś do powiedzenia na swoją obronę, Mickey?
– Gdzie jest teraz Rachel?
Pokręciła głową. Drzwi za jej plecami się otworzyły. Do pokoju
wszedł posterunkowy Ball, a za nim Myron. Zerknął na Dunleavy
i szybko do mnie podszedł.
– Nic ci nie jest? – zapytał.
– Nie.
Wujek Myron wyprostował się i zmierzył policjantkę wzrokiem.
Chociaż nie prowadził praktyki prawniczej – był agentem sportowców
i artystów – formalnie był adwokatem. Odkaszlnął i zapytał:
– Co tu się dzieje?
– Już skończyliśmy. Pański bratanek może iść – odrzekła Dunleavy
z uśmiechem.
Zaczęła się podnosić.
– Pani inspektor. – zacząłem.
Znieruchomiała.
– Kto został zabity?
Zmrużyła oczy.
– Skąd wiesz…
Teraz ja ją uciszyłem, podnosząc rękę.
– Powiedziała pani, że strzelano do dwóch osób. Powiedziała pani
także, że jest z wydziału zabójstw. To oznacza, że ktoś został zabity,
prawda?
– Nie zawsze – odparła spokojnie.
Myron stał obok mnie. Obaj tylko na nią patrzyliśmy.
– A w tym przypadku? – zapytałem.
Nie spieszyła się z odpowiedzią, ze spuszczoną głową zbierała notatki. W końcu jednak odpowiedziała:
– Napastnik strzelał również do matki Rachel. I zgadza się, ona nie
żyje.
8
Co robisz, kiedy się dowiadujesz, że twoja przyjaciółka została postrzelona, a jej matka zamordowana?
Jeżeli jesteś mną, idziesz do szkoły.
Myron zadał mi sto pytań, upewniając się, że nic mi nie jest, ale co
miałem zrobić – wziąć sobie dzień wolnego „dla podreperowania psychiki”, jak mawiali moi szkolni koledzy? Sprawdziłem komórkę i zobaczyłem dwie wiadomości od Emy. Pierwsza została wysłana rano: Odkryłam o tym sanitariuszu twojego ojca coś co nie ma sensu.
W innych okolicznościach bardzo by mnie to zainteresowało, ale godzinę później Ema przysłała następną, znacznie ważniejszą wiadomość: OMB! KRĄŻĄ PLOTKI ŻE RACHEL ZOSTAŁA POSTRZELONA! GDZIE JESTEŚ?
W szkole panowała ponura i niesamowita atmosfera. Szkolny psycholog pomagał dzieciakom wstrząśniętym wiadomością o strzelaninie.
Niektórzy uczniowie płakali na korytarzach – ci, po których można było
oczekiwać, że będą zbyt uczuciowi. Nieważne, czy dobrze znali Rachel,
czy nie. Cóż, ludzie różnie reagują na tragedie, więc nie należy tego osądzać.
Krążyło mnóstwo plotek, ale najwyraźniej nikt nie wiedział, czy Rachel jest ciężko ranna. Dwa dni temu powiedziała mi, że jej rodzice są
rozwiedzeni, a matka mieszka na Florydzie. Nie wspominała, że przyjeżdża z wizytą.
Więc co matka Rachel robiła w New Jersey?
Znalazłem Emę siedzącą samotnie w bufecie. Niektórzy powiedzieliby, że siedzieliśmy przy stole wyrzutków lub lamerów. Być może, ale
dla mnie szkolny bufet jest jak stadion sportowy. Tak zwane fajne dzieciaki zajmują loże i trybuny honorowe, podczas gdy pozostali siedzą na
ławkach – jednak ja zawsze najlepiej bawiłem się, siedząc właśnie tam.
– Hej – rzuciłem do Emy.
– Gdzie się podziewałeś rano?
Opowiedziałem jej o przesłuchaniu na policji. Kątem oka zauważyłem Troya Taylora. Kontynuując moje porównanie szkolnego bufetu do
stadionu sportowego, powiedziałbym, że siedział w „luksusowej loży
właściciela klubu”. Inni uczniowie podchodzili do niego, żeby złożyć
mu wyrazy szacunku lub kondolencje.
Spojrzałem na jego stolik i ściągnąłem brwi.
– Nawet nie chodzili na randki.
Ema spojrzała na mnie beznamiętnie.
– No co? – burknąłem.
– To jest teraz dla ciebie ważne? To, co było między Troyem Taylorem a Rachel?
Miała rację.
– I, dla przypomnienia, Rachel nie siedziała tutaj. Siedziała z nimi. –
Ema wskazała stolik Troya. – Raz zaszczyciła nas swoją obecnością,
żeby wręczyć nam swoje wypieki. To wszystko.
– Pomogła nam – przypomniałem.
– Skoro tak twierdzisz… – Ema zbyła to machnięciem ręki. Czarny
lakier na jej paznokciach odprysnął w kilku miejscach.
Przez chwilę jedliśmy w milczeniu.
– Mickey?
– Co?
– Myślisz, że ta strzelanina jest związana z tym, co zdarzyło się
w klubie? Chodzi mi o to, czy nam też grozi niebezpieczeństwo.
– Nie wiem. Jednak powinniśmy być ostrożniejsi.
– W jaki sposób?
Spojrzała na mnie z mieszaniną zaciekawienia i nadziei. Wróciłem
myślami do środy, do noża przyciśniętego do jej szyi. Jak niewiele brakowało, a Ema by umarła. Znowu ścisnęło mi się serce. Już miałem wygłosić jakąś niezgrabną uwagę, że nie ma się czym przejmować, że
w końcu znajdziemy wyjaśnienie, ale na szczęście mi przeszkodzono.
– Cześć, towarzysze. Nawet w takim okropnym dniu bardzo miło
was widzieć.
Przyszedł Łyżka. Zawsze przyciska tacę do piersi w obawie, że ktoś
celowo wytrąci mu ją z rąk. Oto nasz stolik w najdalszym końcu „ławek” – Ema, Łyżka i ja. Łyżka postawił tacę i poprawił okulary. Miał zaczerwienione oczy, ale nie płakał.
– No to bierzemy tę sprawę? – zapytał.
Ema ściągnęła brwi.
– O czym ty gadasz?
– Rachel została postrzelona.
– Wiemy – mruknęła Ema.
Popatrzył na nią, potem na mnie i znowu na nią.
– Zatem postanowione?
– O czym ty mówisz?
– O Rachel. Należy do naszej grupy.
– Nie, Łyżka. – Ema wskazała stolik ze stłoczonymi wokół sportowymi kurtkami i sweterkami cheerleaderek. – Ona należy do tamtej grupy.
Łyżka pokręcił głową.
– Wiesz, że nie. – To uciszyło Emę. – Trzeba działać – rzekł.
– Jak? – spytałem.
– Pytasz jak? – Wypiął pierś. – Musimy się dowiedzieć, kto ją postrzelił. To zbyt poważna sprawa. Nie możemy spocząć, dopóki nie dowiemy się, kto popełnił ten okropny czyn. Moglibyśmy złożyć ślubowanie, że nie złożymy broni, aż dowiemy się prawdy i Rachel będzie bezpieczna.
Ema westchnęła.
– Widzę, że jesteś gotowy ratować ładną dziewczynę.
Łyżka poruszył brwiami.
– Jestem bohaterem wszystkich ślicznotek.
Zwrócił się do mnie:
– Co ty na to, Mickey?
– Nawet nie wiemy, gdzie ona teraz jest.
Łyżka się uśmiechnął.
– Ja wiem.
To zwróciło naszą uwagę. Pochyliliśmy się z Emą w jego stronę.
Łyżka się uśmiechnął. Czekaliśmy. Łyżka uśmiechnął się jeszcze szerzej.
– Mów, Łyżka – ponagliłem go w końcu.
– Racja, przepraszam. Mój ojciec. Wiecie, że jest starszym woźnym
w tej szkole, prawda?
– Oczywiście, że wiemy – warknęła Ema. – Wyduś to z siebie.
– Ach… – Łyżka potrząsnął w powietrzu przedmiotem, od którego
wziął się jego przydomek – tylko czy wiecie o istnieniu siatki dozorców?
– Czego?
– Siatki dozorców. To chyba zbyt skomplikowane, żeby dało się
szczegółowo opisać, więc pozwólcie, że podam wam tylko podstawowe
fakty: dozorcy rozmawiają ze sobą. Są oczami i uszami społeczeństwa.
Wiecie?
Łyżka zamilkł i czekał na odpowiedź.
– Nie – powiedziałem.
Łyżka westchnął.
– Inny dozorca należący do tej siatki jest przyjacielem mojego ojca.
Ten dozorca – nazywa się Tansmore – pracuje w Szpitalu Świętego Barnaby w Livingston w New Jersey. Powiedział mojemu ojcu, gdzie obecnie przebywa Rachel.
– Czy mówił, jak poważne są jej obrażenia? – dopytywałem się.
– Nie. Jednak powiedział, że ma ranę postrzałową. Oto, co proponuję: po szkole jedźmy do szpitala ją odwiedzić.
Zerknąłem na Troya Taylora. Demonstracyjnie mnie ignorował, ale
jego najlepszy kumpel, Buck, zerknął złowrogo w moją stronę. Uderzył
pięścią o dłoń i bezgłośnie powiedział do mnie: „Już nie żyjesz”.
W odpowiedzi ziewnąłem przeciągle, teatralnym gestem zasłaniając
dłonią usta.
– Zmęczony? – zapytał Łyżka.
– Nie. To było do Bucka.
Łyżka ściągnął brwi.
– Buck jest zmęczony?
No, Łyżka potrafi doprowadzić do szału.
– Zapomnij o tym, Łyżka.
– Już zapomniałem. – Nachylił się do nas i zapytał: – No i?
– I co? – prychnęła Ema wyraźnie zirytowana.
– Pójdziemy po szkole do szpitala? Spróbujemy się dowiedzieć, co
się przydarzyło naszej rannej towarzyszce?
– Zwariowałeś? – obruszyła się Ema. – Nie wpada się do szpitala
z wizytą do ofiary strzelaniny. Nawet nie wiesz, czy wolno jej przyjmować odwiedzających i czy chce kogoś widzieć. A jeśli chce, to zapewne
swoich bliskich przyjaciół, nie nas. Ponadto policja, w tym ojciec Troya,
pracuje nad tą sprawą. Prawdziwi, żywi funkcjonariusze policji.
Łyżka znów poruszył brwiami.
– To nie policja załatwiła Buddy’ego Raya w nocnym klubie Plan B.
My to zrobiliśmy.
– I o mało nie zostaliśmy zabici – przypomniała Ema.
– Nie lękaj się, niewiasto. – Łyżka przysunął się do niej z krzesłem. –
Już raz cię ocaliłem. Zrobię to znowu.
– Bo cię zdzielę – zagroziła Ema.
Ja nic nie powiedziałem.
Ema spojrzała na mnie.
– Chyba nie myślisz o tym poważnie, co?
– Sam nie wiem. Może moglibyśmy pomóc?
– Żartujesz, prawda?
– Nam też może grozić niebezpieczeństwo – tłumaczyłem.
– Nie możemy po prostu stać z boku. Sama tak mówiłaś. Siedzimy
w samym środku tej afery.
– Nie, ja powiedziałam, że ty i ja w tym tkwimy. I mówiłam o tym
sanitariuszu, Rzeźniku z Łodzi, i może o Nietoperzycy. Nie mówiłam
o Rachel Caldwell. – Ema wstała. – Muszę iść do klasy.
– Co takiego? Przerwa na lunch jeszcze się nie skończyła.
– Dla mnie tak. Mam coś do zrobienia.
Zaczęła się oddalać.
– Co w nią wstąpiło? – zapytał Łyżka.
– Nie mam pojęcia.
– Kobiety. – Łyżka szturchnął mnie łokciem. – Dobry jestem, no nie,
Mickey?
– Jak deszcz.
– Dobry jak deszcz – powtórzył Łyżka. – Chociaż nie jest to pewne,
to wyrażenie wywodzi się prawdopodobnie z czasów pierwszych społeczności rolniczych. Widzisz, większość upraw zależała od opadów,
ponieważ nie znano jeszcze metod nawadniania, tak więc deszcz był dobry. Aczkolwiek inni uważają, że to po prostu wpadające w ucho porównanie z dwoma słowami na „d”…
Przestałem go słuchać, ponieważ obserwowałem Emę. Kiedy przechodziła obok „stolika VIP-ów”, Troy Taylor, który udawał bardzo zatroskanego stanem swojej rannej koleżanki, przyłożył dłonie do ust i zawołał:
– Hej, Ema! Muuu!
I zaczął się śmiać. To samo zrobiło kilku jego kumpli.
Buck, znany także jako Wierny Piesek, powtórzył:
– Taa, Ema. Muuu!
Przyłączył się do tego jeszcze ktoś, a inni przybijali Troyowi piątki.
Wstałem, czując wzbierający gniew. Ruszyłem w kierunku Troya
i Bucka. Zacisnąłem pięści, szykując się do bitki. Jednak kiedy Ema odwróciła się i na mnie spojrzała, przystanąłem. Miała w oczach coś, co
było wyzwaniem i smutkiem.
Popatrzyliśmy na siebie. Dostrzegłem w jej oczach coś jeszcze, ale
nie potrafiłem tego nazwać. To mnie poruszyło, a jednocześnie zbiło
z tropu.
– Nie – powiedziała bezgłośnie.
Stałem nieruchomo przez sekundę, ale teraz już wiedziałem. Musiałem usiąść.
Ema odwróciła się i odeszła, ignorując okrutne muczenie za swoimi
plecami. Myślałem o jej zranionym spojrzeniu, o cierpieniu, i coś mi mówiło, że nie miało ono nic wspólnego z Troyem i jego niedojrzałym zachowaniem.
– Mickey?
– Tak, Łyżka?
– Wbrew powszechnemu przekonaniu krowa nie ma czterech żołądków. Ma cztery przegrody trawienne.
– Dzięki, że mi o tym powiedziałeś.
9
Do końca przerwy na lunch zostało jeszcze dziesięć minut. Poszedłem na boisko, żeby porzucać do kosza. Wszędzie porozlepiane były te
same dwa plakaty. Na pierwszym – tym, którym tak ekscytowała się
większość uczniów – widniało zaskakująco seksowne zdjęcie Angeliki
Wyatt.
PRÓBNE ZDJĘCIA DLA STATYSTÓW!
TYLKO DWA DNI!
MOŻE SPOTKASZ ANGELICĘ WYATT!
Bądź gwiazdą – choć przez kilka sekund!
Ja sobie odpuszczę, pomyślałem.
Ponadto całą uwagę – i wzrok – skupiłem jak wiązkę lasera na drugim plakacie:
ELIMINACJE DO DRUŻYNY KOSZYKÓWKI!
PONIEDZIAŁEK 15.00 SALA GIMNASTYCZNA NR 1
Trzecio- i czwartoklasiści – nabór do reprezentacji szkoły
Pierwszo- i drugoklasiści – nabór do juniorów
Zabawne. Pomimo tego, co działo się przez kilka ostatnich dni,
nadal zależało mi na koszykówce. Zapewne wezmę udział w eliminacjach do drużyny juniorów, ale ryzykując, że zabrzmi to nieskromnie,
powiem, że nie zamierzam długo w niej pozostać.
Wykonałem kilka rzutów. Nie chciałem, by ktokolwiek w mojej nowej szkole zobaczył przed eliminacjami, jak gram. Nie pytajcie mnie dlaczego. Prawie codziennie po południu jechałem grać w podwórkowych
meczach w niebezpiecznej dzielnicy Newark. Tam doskonaliłem technikę.
Jak już wspomniałem, mój wujek Myron był wybitnym zawodnikiem – rekordzistą szkoły w liczbie zdobytych punktów, typowanym do
akademickiej reprezentacji kraju i wybranym w pierwszym zaciągu do
Boston Celtics.
Jednak według mojego ojca ja byłem lepszy.
Zobaczymy. Na tym polega piękno koszykówki: nie liczy się gadanie, tylko to, co się dzieje na boisku.
Już miałem wrócić do budynku, gdy zobaczyłem podjeżdżający,
znajomy już czarny samochód z przyciemnionymi szybami. Przystanąłem i czekałem. Ten samochód. Limuzyna z dziwnym numerem rejestracyjnym. Pojazd, który podążał za mną, od kiedy to wszystko się zaczęło. Samochód, którym jeździł tajemniczy łysy facet. Wóz, który zabrał mnie wczoraj na spotkanie z Nietoperzycą.
Wrócił.
Czekałem, aż wysiądzie z niego facet ze świeżo ogoloną głową, ale
się nie pojawiał. Za kilka minut miał zadzwonić dzwonek na lekcje. Czego oni znów chcą?
Ruszyłem w stronę czarnego samochodu. Kiedy znalazłem się blisko, drzwi się otworzyły. Wsiadłem. Siedział w nim ten łysy gość. Przegroda dzieląca wnętrze była podniesiona, więc nie widziałem, kto prowadzi.
– Cześć, Mickey – powiedział Łysy.
Miałem dość jego i jego niespodziewanych wizyt.
– Zechciałby pan podać mi swoje nazwisko?
– Jak się czujesz? – zapytał.
– Fantastycznie. Kim pan jest?
– Dowiedzieliśmy się, że Rachel została postrzelona.
Czekałem, aż powie coś więcej, ale milczał. Przyglądałem się jego
twarzy. Był młodszy, niż sądziłem. Trzydzieści, najwyżej trzydzieści
pięć lat. Miał silne ręce i wydatne kości policzkowe i mówił z akcentem,
który zwykle przypisywałem absolwentom snobistycznych prywatnych
szkół.
– Chwileczkę – powiedziałem. – Czy postrzelenie Rachel ma coś
wspólnego z wami?
– Z nami?
– Ze Schroniskiem Abeona.
Ostatnio dowiedziałem się, że moi rodzice nie byli tylko beztroskimi
nomadami podróżującymi po świecie i czasami spełniającymi dobre
uczynki. Wykonywali tajne misje ratowania dzieci będących w niebezpieczeństwie, jako członkowie tajnej organizacji nazywanej Schronisko
Abeona.
Abeona to rzymska bogini chroniąca dzieci. Tajnym symbolem organizacji był Tisiphone abeona, egzotyczny motyl mający na skrzydłach
wzór wyglądający jak oczy.
Znalazłem tego motyla na fotografii przedstawiającej hipisów
w domu Nietoperzycy. Następnego wśród licznych tatuaży Emy.
A jeszcze jednego na nagrobku mojego ojca.
Nietoperzyca była chyba ich przywódczynią. Łysy też pracował dla
tej organizacji. I wyglądało na to, że Schronisko Abeona zwerbowało teraz moich przyjaciół i mnie. Dwa dni temu uratowaliśmy pewną dziewczynę przed okropnym losem.
I nie było to łatwe.
– Wydaje się oczywiste, że bardzo zaczęło ci zależeć na Rachel Caldwell – odezwał się Łysy.
– I co z tego?
– Jak bardzo?
– O czym pan mówi?
– Czy coś ci dała?
Skrzywiłem się.
– Na przykład?
– Jakiś prezent. Paczkę. Cokolwiek.
– Nie. Dlaczego miałaby to zrobić?
Łysy nie odpowiedział.
– Co tu się dzieje? – zapytałem. – Dlaczego Rachel została postrzelona?
– Nie wiem.
– Nie wierzę panu.
– Wierz, w co chcesz. Wszyscy podejmujemy takie ryzyko.
– O co panu chodzi?
– Ryzykujesz. Ona cię ostrzegała. – „Ona”. Mówił o Nietoperzycy. –
Jednak w każdej chwili możesz odejść.
– Nie rozumiem. Dlaczego zostaliśmy wybrani, żeby do was dołączyć?
Wzruszył ramionami i spojrzał w okno za moimi plecami.
– Dlaczego ktokolwiek z nas zostaje wybrany?
– To głęboka myśl, naprawdę, ale unika pan odpowiedzi. Łyżka,
Ema, Rachel, ja – dlaczego my?
– Dlaczego wy? – Wciąż patrzył w okno. Na moment zacisnął zęby
i wyglądał na zagubionego. Potem dodał coś, co mnie zdziwiło: – A dlaczego ja?
Zadzwonił dzwonek. Łysy otworzył drzwi.
– Biegnij do klasy. Nie chcesz się spóźnić. I jeszcze coś, Mickey.
– Co?
– Cokolwiek robisz, nie mów o nas swojemu wujkowi.
10
Gdy Łyżka po lekcjach podchodził do mojej szafki, towarzyszyły mu
chichoty kolegów i koleżanek.
Ja tylko gapiłem się na niego w milczeniu, a potem zapytałem:
– Co ty na sobie masz?
Łyżka się skrzywił.
– A na co to wygląda?
– Na fartuch lekarski.
– Właśnie. – Uśmiechnął się szeroko. – To doskonałe przebranie,
dzięki któremu dostaniemy się do szpitala. Mogę udawać lekarza, no
nie?
Jestem wysoki – metr dziewięćdziesiąt – i ważę prawie sto kilogramów. Łyżka pod każdym względem był nieduży. Był tak chudy i kruchy, że wydawało się, iż silny podmuch wiatru połamie mu kości. Okulary wiecznie zsuwały mu się z nosa i były za duże w stosunku do jego
twarzy.
Ja z łatwością mogę udawać, że mam więcej niż szesnaście lat. Łyżka
mógłby nadal kupować bilety do kina ze zniżką dla dzieci poniżej lat
dwunastu i kasjer nie mrugnąłby okiem.
– No to idziemy zobaczyć się z Rachel? – spytał.
– Tak – powiedziałem.
Uśmiechnął się.
– Możesz mi mówić „doktorze Łyżka”. No wiesz, żeby wejść w rolę.
– Zerknął w prawo i w lewo. – Gdzie jest Ema?
Ja też zadawałem sobie to pytanie. Rozejrzałem się po korytarzu.
Nic. Wysłałem jej SMS, żebyśmy spotkali się tutaj i razem pojechali autobusem, ale nie odpowiedziała.
– Nie wiem – odparłem.
– Więc jedziemy tylko we dwóch?
– Chyba tak. Czekaj, myślałem, że masz szlaban.
– Mam, ale dziś jest spotkanie klubu MiLF.
Przystanąłem.
– Jakiego klubu?
– Musicali i Legendarnych Filmów. Nie chcę się przechwalać, ale jestem jego założycielem i prezesem.
O rany.
– Chyba będziecie musieli zmienić nazwę2.
– Dlaczego?
– Nieważne, zapomnij.
Potarł brodę.
– Chyba mogę poruszyć ten temat na następnym zebraniu.
– Ilu jest członków? – spytałem.
Łyżka wyglądał na zdziwionego.
– A powinni być jacyś członkowie?
Zamknąłem szafkę.
– Chcesz się zapisać? – zapytał Łyżka. – Możesz ubiegać się o fotel
wiceprezesa. Uwielbiam musicale, a ty? W przyszłym tygodniu tata zabiera cały klub na ten nowy musical Franka Wildhorna. Wiesz, kto to
taki? Jekyll i Hyde? Scarlet Pimpernel? Uwielbiam piosenkę This Is the Moment, a ty?
Zaczął śpiewać.
– Taak, uwielbiam ją – zapewniłem, żeby go uciszyć.
2 MILF – akronim pochodzący od słów: mom I’d like to fuck – mamuśka,
którą chciałbym przelecieć – w slangu młodzieżowym oznacza atrakcyjną starszą kobietę.
Pospiesznie wysłałem do Emy następny SMS: PROSZĘ JEDŹ
Z NAMI.
Nie odpowiedziała.
Jeszcze raz popatrzyłem na korytarz i westchnąłem.
– Chyba pojedziemy tylko we dwóch.
– Jak Shrek i Osioł! – wykrzyknął Łyżka.
– Hm, taak.
– Albo jeszcze lepiej. – Łyżka pstryknął palcami. – Don Kichot i Sancho Pansa! Wiesz, kim oni są? Zapomnij o książce, mówię o musicalu. Człowiek z La Manchy. Ty jesteś dzielnym Don Kichotem, a ja jego
giermkiem, Sancho Pansą. Nawiasem mówiąc, ten spektakl w tysiąc
dziewięćset sześćdziesiątym szóstym roku zdobył nagrodę Tony dla najlepszego musicalu, ale na pewno o tym wiesz, no nie?
Nic nie wiedziałem o nagrodzie Tony z 1966 roku – bo kto by wiedział? – ale tak się dziwnie złożyło, że znałem ten musical i tę historię.
Chociaż raz porównanie Łyżki idealnie pasowało: Don Kichot miał urojenia i był… no cóż… szalony.
Jeszcze raz spojrzałem na korytarz, szukając Emy. Nic.
– Chodź – rzuciłem.
Poszedłem z doktorem Łyżką w kierunku przystanku przy Northfield Avenue. Kiedy minęliśmy zakręt, o mało nie krzyknąłem z ulgi. Na
przystanku, ze zniecierpliwieniem ściągając brwi, czekała Ema.
Podbiegłem do niej i ją uściskałem.
– Ema!
Zdaje się, że była zaskoczona tym uściskiem. Prawdę mówiąc, ja też.
– Przyszłaś!
– Oczywiście, że przyszłam. Gdybyście mieli zrobić to sami, na pewno byście coś schrzanili.
Łyżka podszedł do nas i przyłączył się do uścisku. Kiedy skończyliśmy się obejmować, Ema spojrzała na strój Łyżki, a potem na mnie. Tylko wzruszyłem ramionami.
Łyżka rozłożył ręce.
– Podoba ci się? Seksowny, no nie? Jak ta postać z telewizji.
– Doktor Koszmarek? – podsunęła Ema.
Kiedy jechaliśmy autobusem, opowiedziałem Emie i Łyżce o moim
spotkaniu z Łysym w czarnym samochodzie. Słuchali w milczeniu. Kiedy dojechaliśmy do Centrum Medycznego Świętego Barnaby, spróbowaliśmy najprostszego sposobu: po prostu wejść. Nie udało nam się, co
specjalnie nas nie zdziwiło. W holu była portierka żądająca dokumentu
ze zdjęciem i podania powodu wizyty, było też kilku ochroniarzy, a nawet bramka wykrywacza metali.
Ema się skrzywiła.
– Kto by chciał zakraść się do szpitala?
– Ludzie kradną środki medyczne – wyjaśnił Łyżka.
– Próbują kraść komputery, lekarstwa lub karty pacjentów.
– To było pytanie retoryczne, Łyżka.
– Och.
Znów mu się przyjrzała.
– Czekaj, czy ty masz na szyi stetoskop?
– No tak – odparł Łyżka bardzo z siebie zadowolony. – To część mojego przebrania.
– Skąd go wziąłeś?
Ema spojrzała na mnie. Ja tylko pokręciłem głową, jakbym chciał powiedzieć: „Nie warto”.
– I co teraz? – zapytałem.
– Chodźcie za mną – powiedział Łyżka.
Tak zrobiliśmy. Wyszliśmy na dwór i za budynek. Były tam duże
metalowe drzwi, otwierane tylko od środka. Łyżka zapukał w nie trzy
razy, odczekał i zastukał jeszcze dwukrotnie. Czekaliśmy. Uniósł brwi,
a potem zapukał kolejne dwa razy.
Drzwi otworzył mężczyzna w zielonym kombinezonie dozorcy.
Spojrzał na nas z marsową miną.
– Czego chcecie?
– Panie Tansmore? To ja, Arthur. – Łyżka zdjął z szyi stetoskop, jakby pan Tansmore nie mógł go poznać w tym sprytnym przebraniu. –
Arthur Spindel.
Chociaż nadałem Łyżce tę ksywę zaledwie kilka dni temu, zapomniałem już, że naprawdę ma na imię Arthur.
– Och, cześć, Arthurze – powiedział pan Tansmore. Wyjrzał, upewniając się, że nikogo nie ma w pobliżu. – Wejdźcie. Szybko.
Weszliśmy.
– Widzisz? – szepnął do mnie Łyżka. – Siatka dozorców. Pan Tansmore zaprowadził nas do piwnicy. Kiedy zeszliśmy na dół, odwrócił
się i zapytał:
– Nie zamierzasz zrobić niczego złego, prawda, Arthurze?
– Nie, proszę pana.
Tansmore’owi wyraźnie się to wszystko nie podobało, ale także nie
był specjalnie zaciekawiony.
– Jeśli was złapią…
– Nigdy o panu nie słyszeliśmy – rzekł Łyżka. – Bez obawy.
– W porządku. Zaczekajcie tu pięć minut, a potem róbcie to, co musicie zrobić.
– Dziękujemy – powiedział Łyżka.
– W porządku. Pamiętaj, żeby powiedzieć ojcu…
– Powiedziałem – rzekł Łyżka.
Spojrzałem na Emę. Wzruszyła ramionami. Często to robimy w towarzystwie Łyżki.
– Czy wie pan coś nowego o stanie zdrowia Rachel Caldwell?
Pan Tansmore tylko pokręcił głową.
– A może w którym jest pokoju?
– Nie wiem. – Pan Tansmore miał głęboki głos. – Nie ma osiemnastu
lat, tak?
– Tak.
– Zatem będzie na pediatrii, na czwartym lub piątym piętrze. Muszę
wracać do pracy.
Zostawił nas samych w piwnicy.
– O co chodziło z tym, żebyś pamiętał powiedzieć ojcu i że już to
zrobiłeś? – zapytałem.
– To tajemnica siatki dozorców – wyjaśnił szeptem Łyżka. – Przysią-
głem jej dochować.
A niech tam. Łyżka odczekał pięć minut, patrząc na zegarek, a potem wyprowadził nas z piwnicy. Kiedy dotarliśmy na parter, Ema spytała:
– I co teraz?
– Musimy znaleźć jakiś terminal komputerowy – odrzekł Łyżka po
chwili namysłu.
Nie było to łatwe. Na parterze mieściły się głównie biura administracji, lecz w każdym z tych pomieszczeń lub w pobliżu drzwi kręcili
się ludzie. Nie mogliśmy tak po prostu wejść i usiąść przy terminalu.
– Powinniśmy udać się na czwarte piętro, na pediatrię – zdecydował
Łyżka.
Zawsze to jakiś plan. Nie rewelacyjny, ale nie miałem pojęcia, co innego moglibyśmy zrobić. Wjechaliśmy windą, poszliśmy w lewo, a potem w prawo i znaleźliśmy się na oddziale pediatrii. Kontrast był uderzający. Główna część szpitala była pomalowana na ponury beżowy lub
szary kolor, pasujący do nastroju. Natomiast ściany w skrzydle pediatrii
miały żywe barwy, jak w jednej z tych restauracji, w których urządza się
zabawy dla dzieci, lub w szczególnie wesołej sali w przedszkolu.
Rozumiałem zamysł, ale wydawało się to jakieś sztuczne, a nawet
kłamliwe. Przecież to szpital. Leżące tu dzieci są chore. Nie zamaskuje
się tego wesołymi kolorami.
Nie można także ukryć zapachu. Oczywiście użyto jakiegoś odświeżacza powietrza, ale pomimo to wyczuwało się woń… no cóż… szpitala.
Nienawidziłem tego zapachu.
Poszliśmy korytarzem. Drzwi do sal chorych były w większości zamknięte. Kiedy któreś z nich się otworzyły, próbowaliśmy zajrzeć do
środka, ale nie dało się zobaczyć, kto tam jest.
– To nic nie da – powiedziała Ema.
Przyznałem jej rację.
– Musimy znaleźć jakiś komputer – rzekł Łyżka.
Wiedziałem, że nam się to nie uda. Wszystkie terminale były na widoku, dobrze pilnowane. Ponadto na pewno zabezpieczono je hasłami
i identyfikatorami, żeby chronić dane pacjentów.
Nie będzie łatwo się do nich dostać.
Szliśmy dalej. Jedna z pielęgniarek zmierzyła nas wzrokiem. Musieliśmy stanowić ciekawy widok. Ja byłem chyba ubrany dość zwyczajnie,
w niebieskie dżinsy i bluzę. Ema cała na czarno, z grubym makijażem,
ze srebrną biżuterią i z mnóstwem tatuaży. Doktor Łyżka wyglądał…
no, wiecie jak.
– Czego szukamy? – szepnęła do mnie Ema.
Nie miałem pojęcia, więc szliśmy dalej.
Domyśliłem się, że realizują tu ambitny program artystyczny. Na
każdych drzwiach wisiał inny dziecięcy rysunek. Na niektórych przyczepiono ich kilka, przedstawiały słonie, tygrysy i różne inne zwierzęta,
a także zamki, góry i drzewa. Poruszyły mnie te, na których był dom –
zawsze prostokątny z trójkątnym dachem – oraz rodzina stojąca na
trawniku, przedstawiona za pomocą kresek. W górnym rogu zawsze
widniało uśmiechnięte słońce.
Domyślałem się, że ktokolwiek je narysował, tęsknił za domem i rodziną.
Spoglądałem na te rysunki, przesuwając wzrok z drzwi na drzwi,
gdy nagle zobaczyłem coś, co sprawiło, że zastygłem.
Ema spojrzała na moją twarz i zapytała:
– Co się stało?
Przez moment tylko patrzyłem na te drzwi. Ema odwróciła się powoli i powiodła wzrokiem za moim spojrzeniem. Z jej ust wyrwał się cichy okrzyk.
Na tych drzwiach wisiał tylko jeden rysunek. I tylko jednego obiektu. Nie było na nim żadnego tła, drzew ani wysokich gór, kreskowej rodziny czy uśmiechniętego słonka w rogu.
Tylko motyl.
– Co do… – sapnęła Ema i odwróciła się do mnie.
Nie było wątpliwości: to taki sam motyl, jakiego widziałem u Nietoperzycy, na nagrobku mojego ojca, w jednym z tatuaży Emy. Tisiphone
abeona. Tylko z jakiegoś powodu miał purpurowe oczka.
Przeszedł mnie dreszcz.
– Mickey?
Nie wiedziałem, co powiedzieć.
– Nie rozumiem – wyszeptała Ema.
– Ja też, ale musimy dostać się do tego pokoju.
Te drzwi znajdowały się tuż przy stanowisko pielęgniarek oddziału
intensywnej opieki. Krótko mówiąc, były bez przerwy obserwowane.
Rozejrzałem się i pomyślałem: do licha, równie dobrze mogę spróbować
po prostu tam wejść.
– Wy dwoje zaczekajcie gdzieś z boku – rzuciłem.
– Jaki masz plan?
– Zamierzam tam wejść.
Ema się skrzywiła.
– Warto spróbować – dodałem.
Ema i Łyżka przeszli na koniec korytarza, gdzie nikt ich nie widział.
Ja swobodnym krokiem ruszyłem do drzwi z motylem. Jak Pan Luzak,
Pan Superowy. O mało nie zacząłem pogwizdywać, tak nonszalancko
się w tym momencie czułem.
– A dokąd to się wybierasz?
Pielęgniarka przeszywała mnie wzrokiem, stojąc ze skrzyżowanymi
na piersi rękami. Ściągnęła brwi jak bibliotekarka, która nie wierzy
w twoją historyjkę o tym, dlaczego z takim opóźnieniem oddajesz książkę.
– Och, cześć – rzuciłem, wskazując drzwi. – Odwiedzam koleżankę.
– Nie, nie w tym pokoju. Kim jesteś?
– Chwila. – Teatralnym gestem pstryknąłem palcami, a potem uderzyłem się dłonią w czoło. – To jest czwarte piętro? Miało być piąte.
Przepraszam.
Zanim pielęgniarka zdążyła coś dodać, odszedłem pospiesznie. Dołączyłem do Emy i Łyżki w głębi korytarza.
– Gładko ci poszło – zauważyła Ema.
– Czy akurat teraz potrzebny nam sarkazm?
– Czy potrzebny? Nie. Co wcale nie oznacza, że nie możemy się tro-
chę pośmiać.
– Może ja mógłbym tam wejść, w moim sprytnym przebraniu
i w ogóle. Mogę po prostu udawać lekarza – zasugerował Łyżka.
– Łyżka, to wspaniały pomysł – powiedziała Ema.
Popatrzyłem na nią, nie rozumiejąc.
– No cóż, to wspaniały pomysł – powtórzyła. – Tylko wymaga kilku
poprawek.
11
Stanowisko pielęgniarek znajdowało się na skrzyżowaniu dwóch
korytarzy. Po obu jego stronach były pokoje. Trzy minuty po mojej próbie wejścia do sali z motylem na drzwiach Łyżka nadbiegł z przeciwnej
strony do pielęgniarki, która mnie zatrzymała.
– Siostro! Potrzebny mi zestaw reanimacyjny, cito!
– Hm?
– Cito – powtórzył Łyżka. – Czyli szybko.
– Wiem, co to znaczy, ale…
– Siostro, czy zna pani pochodzenie tego słowa? Cito czyli „natychmiast”.
Pielęgniarka przeszyła go wzrokiem.
– Ile ma pan lat?
– Dwadzieścia siedem.
Znów ściągnęła brwi.
– No dobrze, czternaście. Jednak jestem jednym z tych genialnych
dzieciaków, o których się czyta.
– Hm. A dlaczego na kieszeni twojego fartucha jest wyszyte „doktor
Feelgood”?
– To moje nazwisko! Ma pani z tym jakiś problem? – Uniósł brew. –
Nawiasem mówiąc, jest pani bardzo atrakcyjna.
– Słucham?
– My, lekarze, zawsze podrywamy pielęgniarki, nie wiedziała pani?
Założę się, że to pani pochlebia. – Łyżka napiął muskuły ramienia, równie grube i twarde, jak wyrzucony na brzeg wodorost. – Chce pani pomacać moje mięśnie?
Z pokoju wyszły dwie inne pielęgniarki.
– Czy ten dzieciak sprawia jakieś kłopoty? – spytała jedna.
– Dla ciebie doktor Dzieciak, siostro. – Znów uniósł brew. – Nawiasem mówiąc, jest pani bardzo atrakcyjna.
Byłem już przy drzwiach. Wszystkie pielęgniarki patrzyły na Łyżkę.
Właśnie miałem złapać za klamkę, gdy jedna z nich, może coś wyczuwając, zaczęła się odwracać.
Och, niedobrze.
Chciałem odskoczyć… ale co by mi to dało? Nie miałem gdzie się
schować. Pielęgniarka już prawie się do mnie odwróciła, gdy rozległo
się wołanie Emy:
– Kevinie! Gdzie jesteś? Kevinie!
Pielęgniarka odwróciła się w stronę, z której dobiegał głos, a Ema
pospieszyła do Łyżki.
Czas ruszać.
Otworzyłem drzwi z rysunkiem motyla i wszedłem w ciemność.
Gdy drzwi się zamykały, usłyszałem, jak Ema mówi:
– Kevinie, miałeś zostać na oddziale psychiatrycznym. Przepraszam,
to mój brat i mi się wymknął. Już go zabieram…
Gdy drzwi się zamknęły, ucichły wszystkie głosy.
Odwracałem się do łóżka, gdy usłyszałem, jak ktoś mówi:
– Mickey? Jak się tu dostałeś?
Na łóżku leżała Rachel.
12
Podszedłem do łóżka. Rachel miała opatrunek na skroni, ale wyglądała nieźle. Nie była podłączona do mnóstwa rurek ani nic takiego. Miała podwinięte rękawy. Mój wzrok przyciągnął stary, okropny ślad po
oparzeniu na wewnętrznej stronie przedramienia – jedyna skaza, która
tylko podkreślała doskonałość całej reszty. Rachel miała oczy mokre od
łez.
Chciałem ją przytulić albo coś, ale zamiast tego stałem przy łóżku
i czekałem.
– Jak tu wszedłeś? – zapytała.
– Łyżka odwraca uwagę.
Próbowała się uśmiechnąć, ale zamiast tego załkała.
– Moja mama…
Usiadłem na brzegu łóżka i wziąłem ją za ręce.
– Słyszałem. Tak mi przykro.
Jej głowa opadła na poduszkę. Rachel zamrugała i zapatrzyła się
w sufit.
– To moja wina.
– Nie możesz się o to obwiniać.
– Nie rozumiesz – powiedziała cicho. – Zginęła przeze mnie.
Zamarłem. Rachel znów zaczęła płakać.
– Co chcesz przez to powiedzieć?
Tylko pokręciła głową.
– Rachel?
– Musisz wyjść.
Zignorowałem to.
– Co chcesz powiedzieć, twierdząc, że zginęła z twojej winy?
Znów pokręciła głową.
– Nie chcę i ciebie narażać na niebezpieczeństwo.
– Nie martw się o mnie, dobrze? Po prostu powiedz mi, co się dzieje.
Nic ci nie jest?
Drzwi do pokoju zaczęły się otwierać.
Mam szybki refleks. Wiem, że zawdzięczam to genom. Jeśli twoja
matka była jedną z najbardziej utalentowanych tenisistek swoich czasów, a wujek zawodowym koszykarzem, musisz mieć to w sobie. Nie
wahałem się. Dałem nura pod łóżko.
– Cześć, Rachel – powiedział ktoś.
Rozpoznałem ten głos.
Usłyszałem, jak Rachel układa się wygodniej na łóżku.
– Komendant Taylor?
– Minęło sporo czasu – rzekł. Uznałem to za dziwną uwagę skierowaną do nastoletniej ofiary postrzału. Zobaczyłem, jak jego brązowe
buty zbliżają się do łóżka. – Jak się czujesz, Rachel?
W głosie komendanta Taylora słychać było dziwne napięcie. Próbował udawać pewnego siebie policjanta, ale jakoś mu to nie wychodziło.
– Dobrze, dziękuję.
Głos Rachel też brzmiał dziwnie. Zdradzał stres, niechęć, coś ukrytego pod uprzejmymi słowami.
– Lekarze powiedzieli mi, że miałaś dużo szczęścia.
– Och tak, mnóstwo – potwierdziła Rachel, a w jej głosie usłyszałem
gniewne nutki. – Moja matka nie żyje, prawdziwa ze mnie szczęściara.
– Nie to miałem na myśli – rzekł Taylor, zawsze idiota. – Myślałem
o twoim stanie zdrowia. Wygląda na to, że kula ześlizgnęła się po czaszce, nie przebijając jej.
Rachel nic nie powiedziała.
– Bardzo mi przykro z powodu twojej straty – dodał komendant
Taylor głosem, w którym nie było słychać współczucia.
– Dziękuję – odparła Rachel głosem, w którym nie było cienia
wdzięczności.
Co tu się dzieje?
– Wiedziałaś, że ja pierwszy znalazłem się na miejscu zbrodni? – zapytał Taylor.
– Nie, nie wiedziałam.
– Taa. To ja wezwałem karetkę.
Cisza.
– Co pamiętasz w związku z tą strzelaniną? – zapytał Taylor.
– Nic.
– Nie pamiętasz, że zostałaś postrzelona?
– Nie.
– A co pamiętasz?
– Komendancie Taylor?
– Tak?
Rachel ziewnęła.
– Nie czuję się teraz najlepiej.
– Przecież powiedziałaś, że czujesz się dobrze.
– Nadal podają mi środki przeciwbólowe. Jestem bardzo senna.
Mógłby pan przyjść kiedy indziej?
Zapadła długa cisza. Potem komendant Taylor powiedział:
– Oczywiście, Rachel. Rozumiem. Może porozmawiamy później.
– Pewnie.
Patrzyłem, jak brązowe buty oddalają się od łóżka. Zatrzymały się
przy drzwiach.
– Jeszcze jedno…
Rachel czekała.
– Inspektor wydziału zabójstw, Anne Marie Dunleavy, przyjdzie cię
przesłuchać. Nie czuj się w obowiązku z nią rozmawiać, dopóki znów
nie pogadamy, dobrze?
Hm?
– A gdybyś z nią rozmawiała – ciągnął – no cóż, powiedz po prostu,
że nic nie pamiętasz. Możesz jej tak powiedzieć.
Jeszcze raz: „hm”?
Komendant Taylor otworzył drzwi, żeby wyjść, ale stanęła w nich
pielęgniarka.
– Musimy zawieźć ją na prześwietlenie – powiedziała.
– Przytrzymam pani drzwi – zaproponował Taylor.
Byłem w pułapce.
Gdy pielęgniarka weszła, zostałem tam, gdzie byłem. Komendant
Taylor również. Spod łóżka słyszałem, jak pielęgniarka pociąga dźwignię, podnosząc poręcze.
Mieli wywieźć Rachel na łóżku.
Nie ma mowy, żeby mnie nie zobaczyli.
Rozejrzałem się na boki. Nic. Mogłem spróbować się odczołgać, ale
dokąd? Taylor natychmiast by mnie zobaczył. Pielęgniarka szykowała
się do wytoczenia wózka. Komendant Taylor trzymał otwarte drzwi.
Nie miałem gdzie się ukryć.
– Zaczekajcie… – odezwała się Rachel słabym głosem.
– Na co, moja droga?
– Chciałabym najpierw skorzystać z łazienki.
Ach, Rachel! Dobrze pomyślane.
– Tam, dokąd jedziemy, jest łazienka – powiedziała pielęgniarka tonem nieznoszącym sprzeciwu. Zaczęła pchać łóżko. – Łatwiej będzie
skorzystać z tamtej.
– Ale…
Mogłem zrobić tylko jedno. Od spodu były pręty. Złapałem za nie
i się podciągnąłem. Oparłem stopy o ramę i uniosłem się z podłogi.
Pielęgniarka przystanęła, zapewne z powodu dodatkowego ciężaru.
– Czyżby hamulec był zaciągnięty?
Trzymałem się, kiedy sprawdzała. Czy wykonywaliście kiedyś ćwiczenie zwane stójką? Stoi się na wyprostowanych rękach, aż zaczynają
boleć wszystkie mięśnie. No cóż, właśnie coś takiego robiłem, tylko wisząc. Czułem się jak nietoperz lub inny podobny stwór.
Nie wiedziałem, czy długo tak wytrzymam.
Pielęgniarka przetoczyła wózek obok butów komendanta Taylora.
Zaczęły mnie boleć palce. Żołądek zmieniał się w galaretę.
Pielęgniarka poszła korytarzem. Patrzyłem, jak powiększa się odległość między nami a butami Taylora. Zastanawiałem się, czy Rachel odgadła, co robię, i domyśliłem się, że chyba tak. Kiedy dotarliśmy do
windy, nie wytrzymałem, puściłem pręty i upadłem na podłogę.
– Siostro? – odezwała się Rachel.
– Tak?
– Mogłaby siostra przynieść mojego wypchanego króliczka?
– Słucham?
– Naprawdę bardzo przepraszam. Kirbie – tak się nazywa mój króliczek – został w pokoju. Ja… boję się ruszyć bez niego. Proszę?
Pielęgniarka westchnęła.
– Dobrze, moja droga. Zaczekaj tu.
Gdy tylko odeszła, wyślizgnąłem się spod łóżka.
– Masz wypchanego króliczka?
– Oczywiście, że nie. Zjeżdżaj stąd, zanim wróci.
– Chcę wiedzieć…
– Innym razem, Mickey, dobrze? Po prostu idź.
Obok mnie otworzyły się drzwi windy. Wskoczyłem do kabiny i nacisnąłem guzik. Patrzyłem, jak drzwi zaczynają się zamykać. Rachel
próbowała się do mnie uśmiechnąć, ale jej uśmiech zaraz zgasł. A wtedy, może pół sekundy przed tym, zanim drzwi zamknęły się do końca,
zobaczyłem kogoś za jej plecami.
To był komendant Taylor. Patrzył prosto na mnie.
– Zatrzymaj windę!
Tym razem nie wykorzystałem swojego szybkiego refleksu. Winda
zamknęła się do końca i ruszyła z lekkim wahaniem, jakby drzwi miały
się znów otworzyć i wpuścić Taylora. Jednak się nie otworzyły.
Przeszedłem przez hol i wypadłem na dwór.
13
Na parkingu dołączyłem do Łyżki i Emy.
– Ruszajcie się – rzuciłem. – Komendant Taylor może nas gonić.
Pospieszyliśmy do następnej przecznicy i z powrotem na Northfield
Avenue. Na rogu znajdowała się pralnia chemiczna. Zniknęliśmy za jej
rogiem.
– Czy Rachel była w tym pokoju? – spytała Ema.
Kiwnąłem głową i opowiedziałem im, co się wydarzyło.
– Więc Abeona jest w jakiś sposób zamieszana i w to? – spytała Ema.
– Na to wygląda – odrzekłem.
Łyżka milczał. Wyglądał na trochę zagubionego. Zastanawiałem się
nad tym. Nie prosił się o takie kłopoty. Nikt z nas się nie prosił, ale on
trochę bardziej przypominał zagubione w lesie dziecko. Nasza przyjaźń,
jeśli nią była, zaczęła się zaledwie kilka dni temu, kiedy podszedł do
mnie w bufecie i zaproponował mi… no… swoją łyżeczkę. Tak zrodziła
się nasza znajomość, nie wspominając o jego przezwisku.
– Jak sądzicie, co powinniśmy zrobić? – zapytała Ema.
– Nienawidzę komuś przerywać – odezwał się w końcu Łyżka – ale
spotkanie Klubu Musicali i Legendarnych Filmów z pewnością już się
skończyło. Rodzice na mnie czekają.
– Musicali i Legendarnych Filmów? – powtórzyła Ema. Pokręciłem
głową, dając jej znak, żeby nie pytała.
Kiedy przyjechał autobus, wsiedliśmy i pojechaliśmy do domu. Wy-
siedliśmy tam, gdzie zaczęliśmy wyprawę, na rogu Kasselton Avenue
i Northfield. Pomyślałem, że mógłbym przejść obok domu Nietoperzycy
i wpaść się z nią zobaczyć. Jednak nie wiedziałem, co jej powiedzieć. Byłem zmęczony, przestraszony i zdezorientowany.
Kiedy zbliżaliśmy się do domu Nietoperzycy, zadzwoniła moja komórka. To był Myron. Chciałem go zignorować, ale nie wyszłoby mi to
na dobre.
– Halo?
– Myślałem, że będziesz już w domu – powiedział.
– Już idę.
– Chcesz, żebym cię podwiózł?
– Nie, nie trzeba.
– Jesteś już w drodze?
– Tak.
– To dobrze. Muszę o czymś z tobą porozmawiać. Przełożyłem komórkę do drugiej ręki. Już widziałem dom Nietoperzycy.
– Czy wszystko w porządku? – spytałem.
– Wszystko dobrze – zapewnił wujek.
– To świetnie. Wkrótce będę w domu.
Rozłączyłem się. Dom Nietoperzycy wyglądał, jak zwykle, na nawiedzony. Wiatr się wzmógł i przez moment niemal wydawało mi się,
że zaraz go przewróci. Na podwórku od frontu rosła pochylona wierzba, a za domem – jak wiedziałem – las. Zapadała noc.
Ema i Łyżka zostali na chodniku po drugiej stronie ulicy. Gdy podszedłem bliżej, zauważyłem, że w żadnym oknie nie pali się światło.
W żadnym. Dziwne. Zazwyczaj Nietoperzyca zostawiała zapaloną
lampkę w sypialni. Jednak nie tego wieczoru. Zapukałem do drzwi i poczułem, jak pod moimi nogami drżą deski ganku. Jedna z kolumn już
dawno runęła.
Nikt nie otwierał.
Wróciłem do Emy i Łyżki. W milczeniu ruszyliśmy dalej. Nagle –
i tak jak zawsze – Ema powiedziała:
– Zobaczymy się później, chłopcy.
Nie dodając nic więcej, oddaliła się w kierunku lasu.
Chciałem spytać, dokąd idzie i czy mogę jej towarzyszyć, ale już to
przerabialiśmy. Tylko by się na mnie rozzłościła. Zaczekałem, aż zniknie w ciemności.
Nie wiedziałem, co robić, więc pozwoliłem, by prowadziła mnie
moja ciekawość. Zdawałem sobie sprawę, że to zapewne błąd, naruszenie zaufania i naszej przyjaźni. Jak mówiłem wcześniej, wszyscy mamy
prawo do tajemnic. Mimo to zapytałem.
– Łyżka?
– Taak?
Mogłem się jeszcze wycofać, ale nie zrobiłem tego.
– Co jest z Emą?
– Co masz na myśli?
Wskazałem miejsce, w którym znikła.
– Gdzie ona mieszka, kim są jej rodzice, takie rzeczy.
Łyżka poprawił okulary. Wyglądał na zatopionego w myślach.
– Łyżka?
– Nikt ze mną nie rozmawia, więc wiem tylko to, co podsłuchałem.
Myślałem o tym mieście i o tym, co z nim zrobiło. Łyżka nie był aktywnie prześladowany czy wyszydzany, lecz ignorowany. Tydzień po
tygodniu, miesiąc za miesiącem, rok po roku – ignorowany albo gorzej.
Znalazł ucieczkę, zajmując się rzeczami, które się od niego nie odwrócą:
musicalami, książkami, przypadkowymi faktami, wyobraźnią. Był jak
gąbka, chłonął wszelkie informacje i dobra, ale nie miał nikogo, kto by
go wycisnął.
Tyle że teraz miał chyba mnie.
– Cóż, jesteś wielkim podsłuchiwaczem – stwierdziłem.
Czy w ogóle istnieje takie słowo?
Łyżka się uśmiechnął.
– Naprawdę? Tak uważasz?
– Jasne. Więc mi powiedz, co podsłuchałeś na temat Emy?
Zrobił taką minę, jakby głęboko się nad czymś zastanawiał.
– Najwyraźniej nie wiadomo zbyt dużo – rzekł zamyślony. – Jednak… krążą opowieści.
– Na przykład?
– Wiesz, że naprawdę ma na imię Emma, a nie Ema, prawda?
Wiedziałem. Wyglądało na to, że Buck nadał jej tę ksywkę na lekcji
hiszpańskiego, zauważywszy, że naprawdę ma na imię Emma i jest
emo.
– Przyjechała do miasteczka trzy lata temu. Nigdy nie zaprosiła
mnie do domu. Też mi niespodzianka, no nie? I nie tylko mnie. Nie
znam nikogo, kto u niej był. Plotka głosi, że mieszka w chacie w lesie,
wiesz, a jej ojciec zajmuje się czymś nielegalnym. Pędzi księżycówkę czy
coś takiego.
– Księżycówkę?
– Księżycówka to slangowa nazwa nielegalnie produkowanego napoju alkoholowego. Są też inne nazwy: bimber, krzakówka, pędzonka,
chara…
– Wiem, wiem. – Uciszyłem go machnięciem ręki. – Tylko wydaje mi
się to dziwne.
Łyżka miał szeroko otwarte oczy.
– Mówią też, że jej tata jest alkoholikiem. I że często ją bije. I że zrobiła sobie te wszystkie tatuaże, żeby nie było widać siniaków.
Czy to mogło być prawdą? Nie wiedziałem, co powiedzieć, ale nagle
poczułem się tak, jakby coś ciężkiego przygniotło mi pierś.
– Raz wrzuciłem jej nazwisko w Google – ciągnął Łyżka.
– Emma Beaumont. Nie znalazłem niczego istotnego. Prawdę mówiąc, nie ma żadnych informacji o obecności Beaumontów w miasteczku.
– Zupełnie nic?
– Nic. Krótko mówiąc, nie wiem, „co jest z Emą”. Jednak bardzo ją
lubię, a ty?
– Ja też – powiedziałem. A potem, choć zabrzmiało to niezręcznie,
dodałem: – Ciebie też lubię.
Te słowa go zaskoczyły. Popatrzył na mnie, zamrugał kilka razy,
a potem wypiął pierś.
– Ja też cię bardzo lubię.
Staliśmy tak we dwóch, nic nie mówiąc.
– To była chwila, no nie, Mickey?
– Owszem, i myślę, że czas ją zakończyć.
– Zgoda – rzekł Łyżka. – Mickey?
– Tak?
– Nie uważasz, że powinieneś opowiedzieć mi wszystko o Abeonie?
Miał rację. Zasłużył na to.
– Taak, Łyżka. Może powinniśmy pogadać.
– Po drodze. Muszę wracać do domu, pamiętasz?
– Racja. Spotkanie Klubu Musicali i Legendarnych Filmów się skończyło.
– Właśnie. Chcesz być wiceprezesem? – spytał Łyżka.
– Jasne, czemu nie? To będzie dobrze wyglądało w moich podaniach
o przyjęcie na studia. Tylko jeszcze jedna sprawa.
– Tak?
Objąłem go ramieniem.
– Musimy popracować nad zmianą nazwy…
14
Nie wiedziałem, co począć z tym, czego się dowiedziałem.
Ema była moją najlepszą przyjaciółką. Wiedziałem, że to może zabrzmieć patetycznie, bo znaliśmy się dopiero od kilku tygodni, ale tak
było. Byliśmy dla siebie ważni, naprawdę, chociaż jeszcze nie potrafiłem
powiedzieć, jak bardzo.
Jednak jeśli była w niebezpieczeństwie… Jeśli ktoś robił jej krzywdę…
Kazała mi się nie wtrącać.
Ale czy mogłem jej posłuchać?
Trzy domy dalej zobaczyłem wujka Myrona stojącego w drzwiach.
Przystanąłem na chwilę i go obserwowałem. Próbowałem uporządkować to, co do niego czułem, ale było to zbyt skomplikowane.
Myron zauważył mnie i pomachał. Odpowiedziałem tym samym
i przyspieszyłem.
– Wszystko w porządku? – spytał, gdy znalazłem się przed domem.
– Jak się czujesz?
Wiedziałem, że miał dobre intencje, ale chciałem, żeby przestał.
– Nic mi nie jest.
– W wiadomościach mówili, że rana Rachel nie zagraża jej życiu.
– Taak, w szkole też tak mówili – skłamałem.
– Dużo masz zadane?
– Trochę.
– Chodź – powiedział, ruszając do samochodu. – Chcę ci coś pokazać.
– Co?
– Niespodzianka. I może wyjaśnienie, dlaczego przez kilka tygodni
rzadko będę bywał w domu.
– Rzadko?
Byłoby fajnie. Nie, to nie tak. Rozumiałem, dlaczego muszę mieszkać z wujkiem Myronem. Starał się. Ja też się starałem. Jednak chciałem,
żeby mama wróciła. Tata, no cóż… tata nie żył. Już nie ożyje. Jednak
mama była tylko… chyba załamana. Kiedy coś się połamie, można to
naprawić, prawda?
Wróciłem myślami do fotografii nazisty wyglądającego jak sanitariusz, który zabrał ojca. Przez moment, tylko przez moment, zastanawiałem się, czy powiedzieć o niej Myronowi. Tylko co on mógł zrobić?
Pomyślałby, że zwariowałem. A nawet gdyby nie, czy chciałem go w to
mieszać? Czy ufałem mu na tyle, żeby się tym z nim podzielić? Czy
Łysy nie ostrzegał mnie, żebym tego nie robił?
Dobre pytania.
Wsiadłem do samochodu. Myron jeździł fordem taurusem. Przez
dwie minuty siedzieliśmy w niezręcznym milczeniu. Nie przeszkadza
mi niezręczne milczenie. Ale Myronowi tak.
– A więc – odezwał się – jak było w szkole?
Naprawdę? – pomyślałem, powstrzymując westchnienie.
– W porządku.
– Cieszę się, że jesteś u pani Friedman. Kiedyś była moją ulubioną
nauczycielką.
– Taa.
– Ona sprawia, że historia jest żywa, wiesz?
– Wiem.
Spojrzałem w okno.
– Eliminacje zaczynają się w poniedziałek, tak?
Daj spokój! – pomyślałem.
– Taa.
– Połamania.
– Dzięki.
Kiedy przejeżdżaliśmy obok ośrodka dla narkomanów Coddington,
wyczułem, że Myron jest spięty. Trochę mocniej wcisnął pedał gazu,
usiłując to ukryć. Rozumiałem go. Tam była moja mama. Po ostatnim
nawrocie – i owszem, bardzo niedobrym – powiedziano mi, że nie mogę
jej odwiedzać przez co najmniej dwa tygodnie. Nie podobało mi się to.
Uważałem, że może ta kuracja jest zbyt okrutna. Jednak posłuchałem.
Pomimo to patrzyłem teraz przez okno i wyobrażałem sobie, co się dzieje na wzgórzu. Moja matka cierpi męki głodu. Widziałem ją, samą w jakimś ciemnym pokoju, skuloną z bólu, gdy trucizna wychodzi z jej żył.
– Dojdzie do siebie – rzekł Myron.
Jakbym potrzebował pocieszenia. Zmieniłem temat:
– Dokąd jedziemy?
– Jeszcze minuta.
Skręcił w boczną drogę. Zobaczyłem podjazd z ciemną ozdobną bramą, podobną do tych, jakie widuje się w starych horrorach. Wejścia
strzegły dwa kamienne lwy. Myron podjechał tam i zatrzymał samochód. Wychylił się przez okno i pomachał strażnikowi. Brama otworzyła
się ze zgrzytem.
– Czy nadal jesteśmy w Kasselton? – spytałem.
– Owszem, na skraju.
Spodziewałem się, że zaraz ujrzę dom, ale podjazd prowadził na
wzgórze. Nie wiedziałem, jak długi odcinek przejechaliśmy, ale oceniłem, że bramę od tego, co zobaczyłem, dzieli ponad kilometr. No cóż,
słowo „dom” byłoby niewystarczającym określeniem. Tak samo jak „rezydencja”. Budynek bardziej przypominał mroczny zamek, koszmarną
wersję tego z Disneylandu. Miał wieżyczki i blanki i wyglądał jak forteca.
– Przez prawie pięćdziesiąt lat mieszkał tu pewien słynny gangster –
oznajmił Myron. – Kiedy twój ojciec i ja byliśmy dziećmi, o tym miejscu
krążyły rozmaite plotki.
– Jakie?
Wzruszył ramionami.
– Różne. Tak jak o domu Nietoperzycy. Zapewne nie było w nich ani
krzty prawdy.
Gdyby tylko wiedział.
– I kto tu teraz mieszka? – chciałem wiedzieć.
– Zobaczysz.
Zatrzymaliśmy się. Zamek był otoczony fosą. Nie sądzę, żebym
wcześniej widział coś takiego. Krępy ochroniarz skinął nam głową. Myron odpowiedział takim samym skinieniem. Przeszliśmy po moście.
Myron zapukał.
Po kilku sekundach w drzwiach stanął mężczyzna w czarnym fraku
i z przylizanymi włosami.
– Dobry wieczór, panie Bolitar.
Mówił z wyraźnym brytyjskim akcentem i wyglądał jak jeden z tych
facetów, których widuje się w nudnych angielskich programach historycznych.
– Dobry wieczór, Nilesie.
Czy ten facet to kamerdyner?
– Poznaj mojego bratanka Mickeya.
Niles uśmiechnął się do mnie, ale niezbyt serdecznie.
– Jestem oczarowany.
– Taak – mruknąłem. – Oczarowany.
– Możecie zaczekać w salonie – rzekł.
Nie wiem, od czego pochodzi nazwa „salon”, choć założę się, że
Łyżka mógłby mi to wyjaśnić. Krzesła były obite czerwonym aksamitem. Nie usiadłem na żadnym z nich, ponieważ wyglądały na bardzo
stare. Gdybym usiadł na jednym, mogłoby się połamać. Zauważyłem, że
Myron też stoi. Był tam zabytkowy globus i mnóstwo dębowej boazerii.
Wrócił Niles, niosąc dwie puszki yoo-hoo. Myron uśmiechnął się
z zadowoleniem. Yoo-hoo, wyjaśniam tym, którzy nie wiedzą, to czekoladowy napój orzeźwiający. Myron go uwielbia. Moim zdaniem ma beznadziejny smak.
Myron wziął puszkę i zaczął nią potrząsać. Niles zaproponował mi
drugą, ale podziękowałem.
Zostawił nas samych. Odwróciłem się do Myrona. Patrzył na puszkę
yoo-hoo, jakby była jego nową dziewczyną. Odkaszlnąłem.
– No? – rzuciłem.
Myron dał mi znak, żebym usiadł. Obaj to zrobiliśmy. Ostrożnie.
– Pamiętasz, jak wczoraj dzwonił mój znajomy? – zaczął.
– Tak.
– Poprosił mnie, żebym wyświadczył mu przysługę i miał na kogoś
oko.
Uniosłem brwi.
– Pilnował kogoś?
– Tak.
– Tak jak mnie?
Potrząsnął puszką.
– No, niezupełnie.
I wtedy do pokoju weszła ona. Tak jak określenie „dom” było nieodpowiednie, tak słowo „weszła” również wydawało się zbyt pospolite.
Aczkolwiek precyzyjne. Chcę powiedzieć, że nie zrobiła niczego nadzwyczajnego. Wcale nie. Nie wjechała do salonu na łyżwach, na białym
koniu ani niczym takim. Jednak było tak, jakby właśnie to zrobiła.
Miała wielkie wejście, wcale się o to nie starając.
Nie wykrzyknąłem „ooo!”, ale niewiele brakowało.
Obaj zerwaliśmy się z krzeseł, nie dlatego, że jesteśmy dżentelmenami, lecz dlatego że jej obecność tego wymagała. Przed nami we własnej
osobie, stała kobieta będąca na ustach całego miasteczka, jak żywcem
zdjęta z plakatu, Angelica Wyatt.
– Ty pewnie jesteś Mickey – odezwała się.
Angelica Wyatt była – krótko mówiąc – oszałamiająca.
Podeszła do mnie i uścisnęła moją rękę.
– Jaki przystojny młody człowiek.
Spojrzałem na Myrona, który uśmiechał się jak głupek, i uświadomiłem sobie, że ja chyba też.
– Hm, dziękuję.
Nawet w obecności gwiazd filmowych pozostaję uosobieniem
wdzięku.
– Miło mi cię poznać – dodała.
– Hm, mnie panią też.
Powinienem przestać bełkotać.
– Usiądźmy – zaproponowała Angelica Wyatt. Usiedliśmy. Myron
i ja na kanapie. Angelica na fotelu naprzeciwko nas. Założyła nogę na
nogę, robiąc z tego wielkie wydarzenie. Jej uśmiech wywoływał dreszcz.
– Dziękuję za wypożyczenie mi twojego wuja – powiedziała. – Wygląda na to, że niektórzy uważają, iż podczas tych zdjęć potrzebuję dodatkowej ochrony.
Spojrzałem na Myrona. Nie rozumiałem. Myron był agentem sportowców i aktorów. Jak miał chronić słynną gwiazdę filmową?
Może, tak jak mój tata, Myron też ma jakieś ukryte zdolności?
Angelica Wyatt przyglądała się mojej twarzy.
– Twoje podobieństwo do wujka jest uderzające – stwierdziła. – Jednak widzę także sporo Kitty. Masz jej oczy.
Na wspomnienie mamy ścisnęło mnie w gardle.
– Pani zna moją matkę?
– Znałam – sprostowała Angelica Wyatt. – Przed laty, kiedy ona była
nadzieją tenisa, a ja… no cóż… chyba można było mnie nazwać młodą
gwiazdką.
Nie wiedziałem, co powiedzieć.
– Co u niej? – spytała.
Zerknąłem na Myrona, ale odwrócił głowę. No tak. Nie powiedział
jej.
– Przechodzi teraz trudny okres.
– Przykro mi to słyszeć – rzekła. – Kiedy dowiedziałam się o twoim
ojcu… – Przełknęła ślinę. – Byli sobie tacy bliscy. Tak mi przykro.
– Mojego ojca też pani znała?
Teraz to ona zerknęła na Myrona. Poczułem przygniatający ciężar,
który miażdżył mi serce na sto różnych sposobów.
– Tak.
– Może mi pani powiedzieć skąd?
Myron poruszył się niespokojnie. Angelica Wyatt odwróciła wzrok
i na jej ustach pojawił się nikły uśmiech. Moja matka miała dopiero trzydzieści trzy lata. Wyliczyłem, że Angelica Wyatt była od niej starsza
może o rok lub dwa.
– Dobrze się bawiliśmy – zaczęła Angelica. – Może za dobrze, jeśli
wiesz, co mam na myśli.
– Nie wiem.
– Chyba można powiedzieć, że byliśmy młodymi celebrytami. Twoja mama zwracała uwagę swoją grą, nie wspominając o urodzie. Ja występowałam jako córka studentka w serialu telewizyjnym. – Uśmiechnęła się smutno. – Twoja matka… była taka zabawna. Miała cudowny
śmiech i szczególny sposób bycia. Przyciągała do siebie ludzi. Każdy
chciał być w pobliżu Kitty Hammer.
Zamilkła. Myron siedział ze spuszczoną głową. Pamiętałem śmiech
mamy. To był dźwięk, który uważałem za coś oczywistego, a teraz oddałbym wszystko, żeby znów go usłyszeć.
– A mój ojciec? – spytałem.
– No cóż, zjawił się i wszystko zmienił.
– W jaki sposób?
Angelica Wyatt się zastanowiła.
– Mówią, że miłość jest jak reakcja chemiczna. Słyszałeś to powiedzenie?
– Chyba tak.
– Tak właśnie było. Jakby twoja matka, zanim się spotkali, była jedną osobą, a potem… – Angelica pstryknęła palcami – stała się kimś zupełnie innym. – Uśmiechnęła się. – Wszyscy byliśmy tacy młodzi. Tak
naprawdę zbyt młodzi. Działo się za dużo i za szybko.
– Jak to?
– Ile masz teraz lat, Mickey?
– Prawie szesnaście.
– Zanim twoja mama skończyła siedemnaście, była już na okładkach
tygodników. Uważano ją za największe wydarzenie w tenisie. Rozpisy-
wały się o niej tabloidy. A ona nagle, po kilku miesiącach, zakochała się
w twoim ojcu.
W pokoju zapadła cisza. Oczywiście Angelica Wyatt pominęła dużą
część tej historii, tak naprawdę będącej tajemnicą poliszynela.
Kilka miesięcy później Kitty Hammer była w ciąży. Musiała zakończyć karierę. Nigdy nie wróciła na kort. Straciła wszystko. Dlaczego?
Ponieważ była w ciąży, tak, ale także dlatego, że najbliżsi moich rodziców byli przeciwni temu małżeństwu. Wywierali nacisk na mamę
i ojca. Mówili im, że są za młodzi, że głupio postępują, że jest zbyt wiele
rzeczy, których o sobie nie wiedzą. Mówili okropne, skandaliczne rzeczy o mojej matce w nadziei, że ojciec „przejrzy na oczy”.
Odwróciłem się i spojrzałem gniewnie na Myrona. Zadawniona uraza powróciła.
– Państwo wybaczą.
To był Niles, kamerdyner.
– Panno Wyatt, ma pani wywiad telefoniczny z „Variety”. Angelica
westchnęła i wstała. Myron i ja zrobiliśmy to samo.
Wzięła moją dłoń w swoje ręce i spojrzała na mnie. W jej oczach było
coś kojącego, ciepłego i prawdziwego.
– Jeszcze porozmawiamy, dobrze?
– Chciałbym – powiedziałem.
A potem odeszła.
15
Jechaliśmy do domu w milczeniu. I znów to Myron musiał je przerwać.
– O której zaczynają się eliminacje?
– Nie rozumiem – prychnąłem, próbując się opanować. – Dlaczego
ty?
– Co ja?
– Dlaczego ty masz „mieć na nią oko” – Nakreśliłem w powietrzu
cudzysłów. – Na Angelicę Wyatt?
– Czasem robię to dla moich klientów – wyjaśnił. – Widzisz, Angelica kończy współpracę ze swoją dotychczasową agencją i miałem nadzieję…
– Myślałem, że sprzedałeś swoją firmę.
– Sprzedałem.
– A więc?
– To skomplikowane.
– Nie rozumiem. I co, wynajmujesz się jako ochroniarz?
– Nie.
– To co?
Zatrzymaliśmy się na światłach. Myron spojrzał mi w oczy.
– Pomagam ludziom.
– Jak?
– Pilnuję ich. Rozwiązuję problemy. A czasem…
– Czasem co?
– Czasem ich ratuję.
Światło się zmieniło i Myron ruszył.
– I myślisz, że to właśnie robisz dla mnie? Ratujesz mnie? – spytałem.
– Nie. Ty należysz do rodziny.
– Tak jak twój brat. Dlaczego jego nie uratowałeś? Zobaczyłem grymas bólu na twarzy Myrona. Ale jeszcze nie skończyłem.
– Przecież mogłeś, wiesz. – Jakby pękła we mnie tama. – Mogłeś uratować ich oboje. Mamę i tatę. Na początku. Mogłeś zrozumieć, że są
młodzi i przestraszeni. Mogłeś zaakceptować to, że się kochają, zamiast
próbować ich rozdzielić. Mama mogła mnie urodzić i wrócić do tenisa.
Zostałaby wielką gwiazdą. Mama i tata nie musieliby uciekać, mogliby
wychowywać mnie tutaj. Ja miałbym normalne kontakty z dziadkami.
Ty i ja bylibyśmy wujkiem i bratankiem. Gralibyśmy razem w kosza.
Myron patrzył przed siebie. Po jego policzku spłynęła łza. Mnie też
łzy cisnęły się do oczu, ale niech mnie diabli, jeśli pozwolę im płynąć.
– I gdybyś to zrobił, mama nie byłaby dziś cieniem samej siebie i nie
siedziałaby na odwyku – ciągnąłem. – Śmiałaby się tym swoim dźwięcznym śmiechem. A tata by żył i wszyscy bylibyśmy szczęśliwi. Pomyślałeś o tym kiedyś, Myronie? Czy kiedy spoglądasz czasami wstecz, zastanawiasz się, co by było, gdybyś w nich uwierzył?
Nagle poczułem się pusty i wyczerpany. Zamknąłem oczy i oparłem
głowę o zagłówek.
Po długiej chwili Myron powiedział cichym, udręczonym głosem:
– Myślę o tym. Zastanawiam się nad tym codziennie.
– Więc dlaczego, Myronie? Dlaczego im nie pomogłeś?
– Może nauczysz się czegoś na moich błędach.
– Czego?
– Jak już powiedziałem – Myron zajechał na podjazd i spochmurniał
– bohaterstwo zawsze ma konsekwencje. Szczególnie jeśli jesteś pewny,
że postępujesz właściwie.
16
Kiedy weszliśmy do domu, rozdzieliliśmy się. Ja odrabiałem lekcje
przy włączonym telewizorze, w nadziei, że dowiem się czegoś nowego
o strzelaninie w domu Rachel, ale w wiadomościach na kablówce nic nie
powiedzieli.
Dużo myślałem o Rachel leżącej na szpitalnym łóżku. Myślałem
o Emie i plotkach, które słyszał Łyżka. Myślałem o mamie na detoksie.
O zmarłym ojcu i zagadkowych słowach Nietoperzycy. Myślałem
o ostrzeżeniu Myrona, że bohaterstwo może mieć poważne konsekwencje.
Zamierzałem wejść do sieci i poszukać czegoś o Rachel, ale zanim to
zrobiłem, poskakałem po kanałach, próbując złapać jakieś lokalne wiadomości. Na Kanale 5 puszczono złowrogie ostrzeżenie: „Jest 22.00, czy
wiecie, gdzie są wasze dzieci?”, po czym zaczęły się wiadomości.
Prowadzący miał czarne włosy, wyglądające jak świeżo pomalowana plastikowa peruka, oraz róż na policzkach, co przypominało mi Cyrk
Braci Ringling czy Barnuma i Baileya.
„Prezydent wizytuje nasze oddziały za granicą. W wyniku strzelaniny w Kasselton zginęła matka, a córka jest hospitalizowana. Ten napój
orzeźwiający, który pijesz, może być trujący. Opowiemy wam wszystko
o niebezpieczeństwie związanym ze spożywaniem napojów orzeźwiających i jak się przed nim uchronić – po przerwie na reklamę”.
Spojrzałem na szklankę z wodą. Cieszyłem się, że to nie jest „ten”
napój.
Kiedy wybrylantynowany prowadzący wrócił, zaczął mówić o prezydencie, a potem przeszedł do opowieści o tym, jak niebezpieczne jest
picie napojów orzeźwiających. Ktoś twierdził, że w napoju kupionym
w barze szybkiej obsługi w West Nyack znalazł robaka. Tak więc najwyraźniej lepiej sprawdzać napoje orzeźwiające zakupione w barze szybkiej obsługi w West Nyack.
I w końcu: „Zeszłej nocy w wyniku strzelaniny w eleganckiej dzielnicy Kasselton w New Jersey zginęła matka, a jej córka odniosła ranę
postrzałową głowy”. Na ekranie pojawił się dom Rachel. „Do Nory
Caldwell i jej córki Rachel strzelano w tej eleganckiej rezydencji. Policja
uważa, że mogło do tego dojść podczas próby włamania, ale twierdzi
także, że na tym etapie śledztwa jest za wcześnie na spekulacje”.
Nic nie wiedzą, pomyślałem.
Niepokoiło mnie wiele rzeczy związanych z tym śledztwem. Po
pierwsze, byłem w domu Rachel dzień przed strzelaniną. Powiedziała
mi, że jej rodzice są rozwiedzeni, a ona mieszka z ojcem, który najczęściej jest nieobecny (podróżuje po świecie z nową żoną numer trzy), jej
matka zaś mieszka na Florydzie. Jak to możliwe, że nie wspomniała
o tym, że matka przyjechała z wizytą i zatrzymała się w domu byłego
męża?
Czy to miało sens?
Czyżby Rachel uważała, że wizyta matki nie jest na tyle ważnym
wydarzeniem, żeby mi o tym mówić, czy może miała jakiś inny powód?
Nie wiedziałem. Jednak coś się tu nie zgadzało.
Na dodatek o co chodziło z tymi dziwnymi odwiedzinami komendanta Taylora w szpitalu? Zakładałem, że musiał znać Rachel przez
swojego syna Troya – i na myśl o tym starałem się nie zgrzytać zębami –
ale dlaczego nie chciał, żeby rozmawiała z inspektor dochodzeniową
wydziału zabójstw, Anne Marie Dunleavy, dopóki nie porozmawia
z nim? Czy obawiał się czegoś, co mogłaby powiedzieć, czy, co bardziej
prawdopodobne, jest po prostu pajacem, który chce wszystko wiedzieć
pierwszy?
Położyłem się na łóżku i rozmyślałem o tym, że oboje, Rachel i ja,
straciliśmy rodzica. Po czymś takim zawsze czujesz się niepewnie, jakbyś się spodziewał, że w każdej chwili ziemia może się rozstąpić, a ty
runiesz wtedy w przepaść i nikt nie zdoła cię złapać.
Myślałem o Emie i plotkach. Zadałem sobie pytanie, gdzie ona teraz
jest i czy wszystko z nią w porządku. Wziąłem telefon i wysłałem jej
SMS: Chcę tylko powiedzieć dobranoc.
Dwie minuty później Ema odpowiedziała: czasem z ciebie taki
duży dzieciuch.
Uśmiechnąłem się i odpisałem: OK. Dobranoc.
Ema: mam coś o tym twoim nazistowskim sanitariuszu.
Ja: Co?
Ema: spotkajmy się w poniedziałek przed lekcjami. Wtedy ci pokażę.
17
Kiedy przyszedłem, Ema czekała na końcu parkingu dla uczniów.
Wszystkie miejsca były zajęte i domyślałem się, że kiedyś uczniowie się
o nie bili. Teraz szkoła sprytnie zarabiała pieniądze na ich wynajmowaniu. Jeśli chciałeś zarezerwować sobie miejsce na cały rok, kosztowało to
tysiaka. To, co zdumiewało mnie najbardziej, to to, że nie tylko wszystkie miejsca sprzedawano w rekordowym czasie, ale że była nawet kolejka oczekujących.
Miałem sportową torbę, a w niej strój do koszykówki. Dziś był
pierwszy dzień eliminacji. Mimo że w moim życiu działo się tak dużo,
na myśl o eliminacjach nadal czułem w żołądku dziwne mrowienie.
Dotarłem do szkoły pieszo. Odgadłem, że Ema też. Chcę powiedzieć, że jeszcze nie widziałem, żeby podwiozło ją któreś z rodziców.
Zazwyczaj wychodziła z lasu za boiskiem. Gdy się zbliżałem, zauważyłem, że wygląda jakoś… inaczej. Nie potrafiłem powiedzieć dlaczego.
Jak zwykle była ubrana na czarno, bez skrawka innego koloru. Skórę
miała bladą, a usta pomalowane szminką w jeszcze bardziej jadowitym
odcieniu czerwieni.
– No co? – burknęła.
Wzruszyłem ramionami.
– Wyglądasz jakoś inaczej.
Zmrużyła oczy.
– To znaczy?
Nie potrafiłem tego wyjaśnić, ale zdecydowanie coś było nie tak –
może coś z tatuażem na jej ręku… No nic. Teraz nie pora na to.
– Nieważne. Mówiłaś, że dowiedziałaś się czegoś o Rzeźniku z Łodzi.
Ema nagle zrobiła czujną minę.
– Co takiego? – spytałem.
– Musisz obiecać, że nie będziesz mnie pytał o moje źródła informacji.
Ściągnąłem brwi.
– Żartujesz, prawda?
– Taak, prawda, bo jaki żart mógłby być zabawniejszy? – Przygryzła
dolną wargę. – Musisz mi obiecać, że nie będziesz pytał.
– Nie rozumiem.
– Po prostu obiecaj, dobrze?
– Nawet nie rozumiem, co właściwie obiecuję, ale w porządku. Nie
będę pytał o twoje źródła i o nic.
Ema zawahała się, wpatrując się we mnie i upewniając, że obiecuję
na poważnie. Potem powiedziała:
– Popracowałam trochę z Photoshopem nad tym twoim zdjęciem
Rzeźnika. Gdybym posłała komuś zdjęcie faceta w hitlerowskim mundurze i zapytała, czy pracuje jako sanitariusz, wzięliby mnie za wariatkę.
Kiwnąłem głową. To miało sens.
– Dlatego użyłam Photoshopa, żeby zmienić jego mundur na jakiś
bardziej współczesny. Ponadto wysłałam jedno zdjęcie czarno-białe, takie jak oryginał, a drugie podkolorowane.
– Do kogo?
Ema przeszyła mnie wzrokiem.
– Och, zaczekaj – powiedziałem. – To jest to źródło, o którym mówiłaś? O które mam nie pytać?
– Niezupełnie. – Znowu się zawahała. Wokół nas uczniowie zbierali
się w grupki, gawędzili, śmiali się lub – tak jak my – prowadzili poważne rozmowy. Zastanawiałem się, ilu z nich gawędzi o starych nazistach
z czasów drugiej wojny światowej. Wątpiłem, aby ktoś to robił.
– Wysłałam te zdjęcia do dyrektora pogotowia ratunkowego w San
Diego – ciągnęła Ema. – Moim źródłem jest osoba, która mnie z nim
skontaktowała. Ale to nieistotne.
– W porządku. I co powiedział dyrektor?
– Halo, koledzy!
Odwróciłem się. To był Łyżka. Emanie wyglądała na zadowoloną.
Łyżka poprawił okulary.
– Spóźniłem się?
– Dopiero zaczęliśmy – odparłem.
Obaj odwróciliśmy się do Emy. Wyglądała na jeszcze mniej zadowoloną.
– Chwila.
– Co?
Wskazała Łyżkę.
– Co on tu robi?
– Jest częścią zespołu, Emo.
Spojrzała na Łyżkę, a on poruszył brwiami i rozłożył ręce.
– Podoba ci się to, co widzisz? – zapytał.
– Naprawdę nosisz w kieszeni futerał na długopis? – mruknęła.
– A co, chciałabyś, żeby tusz zniszczył mi koszulę?
– Tę koszulę? Tak.
– Przecież zielona dzianina wraca do łask.
– W porządku – przerwałem im. – Możemy wrócić do tematu?
Ema spojrzała mi w oczy.
– On jest częścią zespołu – powtórzyłem.
Spuściła wzrok.
– Świetnie, jak chcesz, to twój nazista.
– Proszę, kontynuuj – zachęcił Emę Łyżka.
Zignorowała go.
– W każdym razie wysłałam zdjęcia do pogotowia ratunkowego
w San Diego. To ich wzywają do każdego wypadku drogowego w tym
rejonie. Podałam im także datę twojego wypadku.
– Jedno pytanie – wtrącił się Łyżka, pocierając brodę. – Kto jest twoim źródłem?
Ema przeszyła go groźnym spojrzeniem.
– Łyżka – mruknąłem.
Popatrzył na mnie. Pokręciłem głową, żeby go uciszyć.
– Tak więc zdjęcia rozesłano do dyspozytorów. Sprawdzili swoje
pliki. Pokazali te zdjęcia wszystkim pracownikom. Potem, na wszelki
wypadek, przysłali mi link do strony ze zdjęciami wszystkich licencjonowanych sanitariuszy, którzy pracowali w tym okręgu przez ostatnie
trzy lata.
Przełknęła ślinę, ale już wiedziałem, co zaraz powie.
– Nie ma go w rejestrach. Nikt go nie zna. Według ludzi z pogotowia w San Diego ten facet nigdy tam nie pracował.
Milczeliśmy.
Potem powiedziałem:
– Są jeszcze prywatne firmy ratownicze, prawda? Może któraś
z nich…
– To możliwe – przyznała Ema – ale nie wezwano by ich do wypadku na autostradzie międzystanowej. Ta podlega pogotowiu okręgowemu.
Próbowałem uporządkować to, co mi powiedziała… Jednak co spodziewałem się znaleźć? Dziewięćdziesięcioletniego nazistę wyglądającego na trzydziestolatka, który pracował w pogotowiu w San Diego?
A jednak ten jasnowłosy sanitariusz wyglądał jak Rzeźnik z Łodzi. Ktoś
na pewno potrafi znaleźć tego gościa, no nie? Gdyby zacząć pokazywać
jego zdjęcie lub przejrzeć rejestry, ktoś może przypomniałby sobie: „Hej,
ten facet wygląda jak… no, jak on się nazywał?”.
Popatrzyłem na Emę.
– Więc to ślepa uliczka?
Obrzuciła mnie zatroskanym spojrzeniem.
– No więc kim był jasnowłosy facet o zielonych oczach, którego widziałem tamtego dnia? Ten, który zabrał mojego ojca do karetki?
Łyżka się nie odzywał. Ema położyła rękę na moim ramieniu.
– Dopiero zaczęliśmy śledztwo. To pierwszy krok.
Łyżka przytaknął, kiwając głową.
– Musieli sporządzić raport z miejsca wypadku – dodał. – Będą
w nim nazwiska wszystkich tam obecnych. Powinniśmy zdobyć kopię.
– Dobry pomysł, Łyżka – pochwaliła go Ema.
Wypiął pierś.
– Nie jestem tylko ucztą dla oczu, wiecie.
Liczba mnoga. Wciąż mówili „my”. Wydawało się to zabawne – bo
byliśmy tylko trojgiem głupich dzieciaków – ale również śmiesznie pocieszające, mieć tych dwoje po swojej stronie.
– Podsunę ten pomysł mojemu źródłu – rzekła Ema.
– Temu źródłu, o które nie powinienem pytać? – upewniłem się.
– Właśnie.
Zadzwonił dzwonek. Uczniowie zaczęli wchodzić do szkoły. Pożegnaliśmy się i poszliśmy do budynku. Trzy pierwsze lekcje minęły powoli i spokojnie. Żadna nuda nie może się równać z nudą szkolną. Patrzysz na zegar i próbujesz na wszelkie telekinetyczne sposoby przyspieszyć ruch jego wskazówek. Nigdy się to nie udaje.
Czwartą lekcję, ostatnią przed lunchem, miałem z panią Friedman.
Może już o tym wspominałem, ale pani Friedman jest moją ulubioną nauczycielką. Uczy od dawna – wuj Myron jest jej byłym uczniem – ale nie
straciła ani odrobiny entuzjazmu. Podobało mi się to, ponieważ ten entuzjazm był zaraźliwy. Nigdy nie wyglądała na znudzoną. Nie było dla
niej pytań niewartych odpowiedzi. Każdy moment w dziejach był godny uwagi.
Pani Friedman mieszkała szczęśliwa w szklanej kuli amerykańskiej
historii.
Jednak dziś nawet ona wyglądała na zmęczoną. Uśmiechała się, ale
nie tak promiennie jak zawsze. Oczywiście wiedziałem dlaczego. Zakładałem, że reszta klasy również. Pani Friedman co chwila spoglądała na
pustą ławkę.
Na ławkę Rachel.
Rachel pierwsza mi się przedstawiła. Tak, naprawdę. Najfajniejsza
dziewczyna w szkole uśmiechnęła się do mnie i właśnie w tej klasie nawiązała ze mną rozmowę. Byłem oszołomiony i zadowolony z siebie.
Uczyłem się tu zaledwie od kilku tygodni, a jednak, chociaż nowy i dopiero w drugiej klasie, zwróciłem uwagę takiej dziewczyny.
Pewnie byłem superczadowy i nieodparcie czarujący, no nie?
Nie. Szybko dowiedziałem się, że Rachel miała ukryty powód, żeby
ze mną flirtować.
W wyniku tego wszystkiego, co się wydarzyło, prawie o tym zapomniałem. Rachel z początku mnie zwodziła. Mogła mieć swoje powody.
Teraz jednak zastanawiałem się, czy naprawdę ufałem jej tak jak Emie
i Łyżce. Należała do naszej grupy, która pomogła zapuszkować kilku
bardzo paskudnych facetów. Była odważna, pomysłowa i naraziła się na
niebezpieczeństwo.
Ale Rachel przyszła do nas z nieczystymi zamiarami.
Czy mogłem o tym zapomnieć? I co z tą zagadkową rozmową w jej
pokoju w szpitalu? Czy na jej drzwiach wisiał motyl abeona?
Czy ona wciąż ma przede mną jakieś tajemnice?
– Na jutro – powiedziała pani Friedman na koniec lekcji – przeczytajcie rozdział siedemnasty z podręcznika.
Otworzyłem swój, by sprawdzić, jak długi jest rozdział siedemnasty,
i zacząłem przewracać kartki. Zauważyłem nagłówek rozdziału trzydziestego szóstego, traktującego o czymś, czym mieliśmy się zająć dopiero w ostatnim semestrze roku szkolnego:
DRUGA WOJNA ŚWIATOWA I HOLOCAUST
Zadzwonił dzwonek. Przez sekundę siedziałem nieruchomo.
Pani Friedman była ekspertem od drugiej wojny światowej i Holocaustu. Może gdybym pokazał jej tę czarno-białą fotografię… No, nie.
To mogłoby być za wiele. No i jaki miałoby to sens? Może jednak jeśli
zapytam ją o Rzeźnika z Łodzi, pani Friedman zdoła rzucić trochę świa-
tła na to wszystko.
Nie miałem pojęcia jak, ale co mi szkodzi?
Pani Friedman stała przy tablicy i ścierała ją gąbką. Była jedyną znaną mi nauczycielką, która wciąż używała tablicy i kredy. Była pod każdym względem staromodna i uwielbiałem ją za to.
– Pani Friedman?
Odwróciła się i uśmiechnęła do mnie.
– Cześć, panie Bolitar.
Pani Friedman zawsze zwracała się do nas per „pan” lub „pani”.
W przypadku niektórych nauczycieli wywołałoby to jęki i przewracanie
oczami, ale nie gdy mówiła tak pani Friedman.
Nie wiedziałem, jak zacząć, więc rzuciłem się na głęboką wodę.
– Chciałem zadać pani pytanie związane z historią.
Stała i czekała. Kiedy milczałem odrobinę za długo, zachęciła mnie:
– No, mów. Nie przypuszczam, żebyś chciał mi zadać pytanie z matematyki.
– No tak, oczywiście.
– Zatem o co chodzi, panie Bolitar?
Przełknąłem ślinę.
– Czy wie pani coś o Rzeźniku z Łodzi? – zapytałem. Oczy pani
Friedman lekko się rozszerzyły.
– O Hansie Zeidnerze? Rzeźniku z Łodzi z czasów drugiej wojny
światowej?
– Tak.
Sprawiała wrażenie wstrząśniętej samym wspomnieniem jego nazwiska.
– Nie rozumiem. Czy to ci potrzebne na jakieś zajęcia?
– Nie.
– To dlaczego o niego pytasz?
Nie wiedziałem, co powiedzieć. Pani Friedman była znacznie niższa
ode mnie, ale kurczyłem się pod jej spojrzeniem. Stałem, próbując wymyślić jakiś wiarygodny powód. Minęła sekunda czy dwie, po czym
pani Friedman uniosła rękę, jakby zrozumiała i nie potrzebowała już
wytłumaczenia.
– Łódź to miasto w Polsce – zaczęła. – W latach czterdziestych utworzono tam żydowskie getto. Hans Zeidner był hitlerowskim oficerem.
Należał do Waffen SS, a ci byli najgorsi z najgorszych. Zamordowali miliony ludzi. Jednak Rzeźnik jest zapewne lepiej znany z powodu swoich
wyczynów w Auschwitz.
Auschwitz. Sam dźwięk tego słowa sprawił, że na chwilę zapadła
głucha cisza.
– Słyszałeś o Auschwitz? – zapytała pani Friedman.
– Tak.
Zdjęła okulary do czytania.
– Powiedz mi, co wiesz.
– Auschwitz był osławionym hitlerowskim obozem koncentracyjnym.
Skinęła głową.
– Większość ludzi używa tej nazwy: obóz koncentracyjny. Ja wolę
precyzyjniejsze określenie: obóz zagłady. Zamordowano tam ponad milion osób, w tym ponad dziewięćdziesiąt procent Żydów. – Zamilkła. –
Komendantem tego obozu był Rudolf Hess, ale Rzeźnik z Łodzi był jednym z najbezwzględniejszych oprawców. Czy znasz legendę o Lizzy Sobek?
I znów nie wiedziałem, co odpowiedzieć, więc poprzestałem na
enigmatycznym:
– To była ta dziewczynka z czasów Holocaustu, tak?
Pani Friedman skinęła głową.
– Lizzy Sobek była trzynastoletnią dziewczynką z Łodzi.
– Z Łodzi. Tak jak Rzeźnik?
– Właśnie.
– Czy mieszkała w getcie?
– Tak, jakiś czas. – Pani Friedman przez chwilę sprawiała wrażenie
zamyślonej i nieobecnej i zastanawiałem się, gdzie błądzą jej myśli. – Historia Lizzy Sobek… no cóż… niewiele jest dokumentów. Nie wiemy, co
jest prawdą, a co legendą.
Przełknąłem ślinę.
– Dobrze się czujesz? – spytała pani Friedman.
– Świetnie.
– Jesteś blady.
– To smutna historia. Jednak chcę ją usłyszeć.
Pani Friedman przyglądała mi się uważnie. Nie wiem, czego dokładnie szukała – może odpowiedzi na pytanie, dlaczego interesuję się
czymś tak ponurym albo co łączy mnie z ludźmi związanymi z tą historią.
– Wszystko wskazuje na to, że Sobkowie byli bardzo kochającą się
rodziną. Ojciec miał na imię Samuel, a matka Esther. Ich dziećmi byli
Emmanuel, lat szesnaście, i oczywiście Lizzy, trzynastolatka. Byli Żydami i ukrywali się w łódzkim getcie, aż znaleźli ich ludzie Rzeźnika i wysłali do Auschwitz. Matkę i brata natychmiast zamordowano w komorach gazowych, ojca umieszczono w obozie pracy.
– A Lizzy?
Pani Friedman wzruszyła ramionami.
– Najpierw zajmijmy się tym, co wiemy, dobrze?
– W porządku.
– Samuel Sobek zdołał jakoś uciec z Auschwitz z kilkoma innymi
więźniami. Próbowali ukrywać się w lasach, ale oddział Waffen SS dowodzony przez Rzeźnika w końcu ich wytropił. Nie fatygowali się odwożeniem więźniów do obozu. Ustawili ich w szeregu, rozstrzelali,
a ciała wrzucili do dołu. Tak po prostu. Ojciec Lizzy Sobek był jednym
z rozstrzelanych i wrzuconych do zbiorowej mogiły.
Nagle w klasie zrobiło się chłodno. Z korytarza nie dolatywał żaden
dźwięk. Jeśli moi koledzy z klasy byli jeszcze w budynku, to na pewno
daleko stąd.
– A co z Lizzy? – spytałem.
– Cóż – pani Friedman podeszła do regału z książkami – to akurat
trudniej ustalić. Mamy dokumenty świadczące o tym, że Lizzy Sobek
znalazła się ze swoją rodziną w Auschwitz we wrześniu czterdziestego
drugiego roku, ale żadnych dotyczących tego, co stało się z nią potem.
Tylko legendy.
– A co te legendy mówią?
– Według nich Lizzy Sobek też uciekła z Auschwitz. Jakoś uniknęła
schwytania i dołączyła do ruchu oporu. I chociaż była młoda, walczyła
z nazistami. Jednak najczęściej powtarzana opowieść o Lizzy Sobek
mówi o misji ratunkowej, którą przeprowadziła podobno w południowej Polsce.
– Jakiej misji?
Pani Friedman zdjęła z półki książkę.
– Grupa partyzantów zdołała zatrzymać pociąg wiozący Żydów do
Auschwitz. Nie na długo. Na krótką chwilę. Położyli na torach pnie
drzew. Ochrona transportu musiała wysiąść, żeby je usunąć. Tylko że
w jednym wagonie tego pociągu przewożono dzieci.
Zamarłem, gdy to usłyszałem. Dzieci. Lizzy Sobek próbowała uratować dzieci.
– Ktoś wyłamał drzwi tego wagonu towarowego i dzieci zdołały
uciec do lasu. Ponad pięćdziesięcioro. I twierdzą, że osobą, która rozbiła
drzwi – i która dowodziła tą akcją – była młoda dziewczyna.
– Lizzy Sobek…
Pani Friedman pokiwała głową. Otworzyła książkę, którą trzymała
w ręku – widziałem tylko fragment tytułu, coś o zdjęciach z Holocaustu
– i zaczęła szybko ją kartkować.
– Wierzy pani w tę legendę? – spytałem.
– Są dowody, które potwierdzają jej prawdziwość – powiedziała trochę zbyt ostrożnie, jakby czytała słowa, w które nie do końca wierzyła. –
Wiemy, że te dzieci rzeczywiście zostały uratowane. Wiemy, iż większość z nich twierdziła, że partyzantami dowodziła młoda dziewczyna,
z opisu podobna do Lizzy. Jednak z drugiej strony żadne z tych dzieci
nie poznało Lizzy Sobek ani z nią nie rozmawiało. Jeśli wierzyć w tę
opowieść, to uratowała je, wyprowadziła na wzgórze, a potem poszła
w swoją stronę.
– A jednak, skoro tylu świadków. – zacząłem.
– I owszem – przerwała mi pani Friedman. – Są jednak inne fakty,
które rzucają cień wątpliwości na tę opowieść.
– Jakie?
Wciąż kartkowała książkę.
– Świadkami były tylko dzieci. Małe i przestraszone. Głodne. Było
ciemno.
– Zatem być może nie widziały Lizzy Sobek?
Pani Friedman skinęła głową, ale zauważyłem, że spochmurniała.
– Jednak jest jeszcze coś.
– Co?
– To był luty. W Polsce. Na ziemi leżał śnieg.
– Więc było zimno.
– Mróz.
– I sądzi pani, że to wpłynęło na ich ocenę sytuacji?
Pani Friedman znalazła stronę, której szukała. Zdjęła okulary do
czytania i zobaczyłem w jej oczach łzy.
– Ten obrazek został narysowany przez jedno z uratowanych tamtego dnia dzieci.
Podniosła książkę i pokazała mi rysunek. Kiedy go zobaczyłem,
moje serce na moment przestało bić.
Przedstawiał dzieci wbiegające w nocy na wzgórze. Uciekały z pociągu w las. Główną postacią była samotna dziewczyna stojąca na szczycie, czekająca na nie. A wokół niej fruwały dziesiątki…
– Motyle – wyszeptałem.
18
Gapiłem się na rysunek.
– Według tych dzieci motyle zaprowadziły je w bezpieczne miejsce.
W środku zimy – wyjaśniła pani Friedman.
Nie odzywałem się. Abeona, pomyślałem, chociaż wiedziałem, że to
niemożliwe.
– Wierzy pani w to, pani Friedman?
– W co? W to, że były tam motyle? W Polsce, w środku zimy? Nie, to
niemożliwe.
– Zatem ta opowieść o ocaleniu…
– Nie wiem. – Pani Friedman przechyliła głowę. – Historia zna wiele
przypadków zbiorowych złudzeń w sytuacji masowej histerii, szczególnie u dzieci w tarapatach. Większość zdarzeń, które uznajemy za „niewytłumaczalne”, jest skutkiem psychicznej traumy. A motyle często występują w takich omamach. Wiemy, że pociąg zatrzymano i że te dzieci
zostały uratowane.
– Jednak nie wiemy, co z tymi motylami i Lizzy Sobek – podsumowałem.
Spoglądałem na rysunek, myśląc, że może ja wiem.
– Są ludzie, którzy wierzą w legendy – odezwałem się. – Co ich zdaniem stało się z Lizzy Sobek?
– Uważają, że nadal walczyła w ruchu oporu. I została zabita w starciu – pani Friedman oderwała wzrok od rysunku – z oddziałem dowo-
dzonym przez Rzeźnika z Łodzi.
Tego samego człowieka, który zabił ojca Lizzy. Tego samego, który… nie zestarzał się przez siedemdziesiąt lat i zabrał karetką mojego
ojca?
Coś przeoczyłem.
– A co się stało z Rzeźnikiem? – spytałem.
– To jedna z zagadek drugiej wojny światowej. Nikt tego nie wie.
W oddali usłyszałem śmiech uczniów, odbijający się echem w korytarzach. My tutaj rozmawiamy o zbrodniarzu, który zamordował mnóstwo ludzi, a w pobliżu śmieją się dzieci.
– Niektórzy mówią, że Rzeźnik zginął podczas wojny. Inni twierdzą,
że uciekł aliantom i się ukrył. Po wojnie szukali go Szymon Wiesenthal
i łowcy nazistów, krążyły plotki, że jest w Argentynie, ale nigdy go nie
znaleźli.
Gdy rozległ się dzwonek, aż podskoczyłem. Oboje staliśmy jeszcze
przez chwilę, ale trzeba było wreszcie to zakończyć, zostawić tę mroczną i straszną przeszłość, żeby jakoś wrócić do codziennego szkolnego
życia.
– Dobrze się pan czuje, panie Bolitar?
– Doskonale, dziękuję, pani Friedman – odrzekłem, wciąż oszołomiony.
Wyszedłem z klasy i ruszyłem korytarzem. Kiedy dotarłem do bufetu, Ema natychmiast zauważyła, że coś się stało. Łyżka… hm… raczej
nie. Streściłem im rozmowę z panią Friedman.
– I jak sądzisz, co to wszystko oznacza? – zapytała Ema. Nikt z nas
nie wiedział. Łyżka zajadał kanapkę z masłem orzechowym i galaretką.
Chleb miał skórkę odkrojoną tak równo i dokładnie, że zastanawiałem
się, czy ktoś użył do tego kątomierza. Łyżka szturchnął mnie i zmienił
temat.
– Zamierzasz ubiegać się dziś o przyjęcie do drużyny koszykówki?
Ema popatrzyła na mnie, czekając na odpowiedź.
– Tak.
Coś przemknęło po jej twarzy. Nie wiedziałem co. Przecież znała
odpowiedź. Wiedziała, jak ważna jest dla mnie koszykówka. Musiałem
czekać całe życie, aż będę mieszkał w jednym miejscu dostatecznie długo, żeby grać w drużynie. To był jeden z głównych powodów tego, że
moi rodzice wrócili do Stanów. Chcieli, żebym przez jakiś czas miał normalne życie, grał w licealnej drużynie koszykówki, może zdobył stypendium jakiejś uczelni. Taki był plan.
– Zdajesz sobie sprawę – Łyżka przełknął kawałek kanapki – że niektóre z tych meczów mogą kolidować z twoimi obowiązkami jako nowego wiceprezesa naszego klubu? Mogą w nich przeszkadzać.
– Taak, Łyżka, to ryzyko, które po prostu będę musiał podjąć.
Ta odpowiedź go nie uszczęśliwiła.
– Sugerujesz, że koszykówka jest dla ciebie ważniejsza niż klub
MiLF?
Ema upuściła widelec.
– Jaki klub?
– Zmieniamy nazwę – wyjaśniłem pospiesznie.
Przy „stoliku VIP-ów” najwyraźniej panował dziś lepszy nastrój. Zapewne ci faceci nie potrafili za długo się smucić. Troy Taylor popisywał
się, kręcąc piłką do kosza na palcu. Założył rękę do tyłu, tak by wciąż
wirująca piłka przetoczyła się po jego barku i piersi do drugiej ręki. Gdy
to zrobił, wszyscy zaczęli bić brawo. Skłonił się i popatrzył na mnie, jakby sprawdzał moją reakcję. Nie doczekał się żadnej.
– Hej, czy któreś z was idzie na zdjęcia do tego nowego filmu Angeliki Wyatt? – spytał Łyżka.
– Ja pasuję – powiedziałem.
Ema się skrzywiła.
– Oczywiście, że nie.
– Ja może bym poszedł – rzekł Łyżka – tylko że…
– Tylko że co?
– A jeśli Angelica Wyatt się we mnie zakocha? Jak jej wytłumaczę, że
jestem jeszcze nieletni?
To było dla Emy za dużo. Wstała i odeszła.
Jakoś zdołałem przetrwać resztę zajęć, po czym poszedłem do szatni
dla chłopców, żeby przebrać się do eliminacji. W środku był tłum. Kiedy
wszedłem, Troy i Buck zauważyli mnie i zaczęli słać groźne spojrzenia.
Ludzie, ale będzie zabawa.
Powiedziałbym, że znów miałem motyle w brzuchu, ale po wysłuchaniu legendy o Lizzy Sobek uznałem, że lepiej użyć innej metafory.
Powiedzmy, że byłem zdenerwowany. I to bardzo.
Włożyłem szorty i zasznurowałem tenisówki.
– Ale obciachowe – usłyszałem czyjś głos.
Odwróciłem się. Buck.
– Słucham?
– Twoje buty. – Wskazał palcem. – Skąd je wziąłeś, z jakiejś wyprzedaży?
Prychnięcie. Śmiech. Prychnięcie.
– Hm, tak – odrzekłem.
Chociaż nie uważałem tego za szczególnie ciętą odpowiedź, Buck na
moment się pogubił.
– No, cuchną.
– Dzięki. – Wskazałem jego stopy. – Twoje są śliczniutkie.
Buck nachylił się do mnie, tak że jego twarz znalazła się tuż przy
mojej.
– Dlaczego nie wyświadczysz wszystkim przysługi i nie pójdziesz
do domu?
Odsunąłem się.
– A dlaczego ty nie wyświadczysz wszystkim przysługi i nie kupisz
sobie miętówek odświeżających oddech?
Wyszedłem z szatni, zanim zdążył zareagować. Dziesiątki dzieciaków rozgrzewały się, rozciągały, rzucały do koszy. Poszedłem pod kosz
najbardziej oddalony od szatni. Porozciągałem się i wykonałem kilka
rzutów. Jednak byłem zdenerwowany i piłka z brzękiem odbijała się od
obręczy.
Z drugiego końca sali doleciały mnie drwiące śmiechy.
– Ładne pudła! – wrzasnął Buck.
Ludzie, powinienem się odprężyć.
Rozległ się gwizdek.
– Wszyscy siadać na trybunach! – krzyknął ktoś.
Tak zrobiliśmy. Troy i Buck zajęli miejsca w pierwszym rzędzie,
więc ja usiadłem w ostatnim. Przyszedł trener Grady i w sali zapadła cisza.
– Witajcie, panowie, w świecie koszykówki. Jestem Grady, główny
trener w liceum w Kasselton. Obok mnie stoi trener Stashower. Prowadzi juniorów.
Trener Grady nosił szare dresowe spodnie ze ściągaczami w kostkach oraz czarną bluzę z kieszeniami na brzuchu. Miał mocno przerzedzone włosy, a nieliczne pozostałe kosmyki były długie i gładko zaczesane.
– Za kilka minut – ciągnął – podzielimy was na dwie grupy. Drugoklasiści i pierwszoklasiści pójdą do sali numer dwa. – Wskazał mniejszą
salę gimnastyczną, przylegającą do tej, w której byliśmy. – Czwartoklasiści i trzecioklasiści zostaną tutaj.
Głos trenera Grady’ego odbijał się echem w sposób, w jaki głos zawsze odbija się w licealnych salach gimnastycznych. Wszystkie są takie
same. Wszystkie mają grube mury z cegieł, rozsuwane drewniane ławki,
unosi się w nich zapach przepoconych skarpet i środków dezynfekcyjnych. Popatrzyłem na to miejsce, które tak bardzo chciałem nazwać domem. Mój wzrok przyciągnął wielki plakat z napisem ZDOBYWCY
1000 PUNKTÓW. W dziejach tej szkoły taki wynik uzyskało jedenaście
osób. Dziewięciu chłopców i dwie dziewczyny.
Jeden gracz zdobył nawet ponad dwa tysiące punktów.
Zgadnijcie kto.
No tak, wujek Myron rekordzista. Przesunąłem wzrokiem po liście.
Zatrzymałem się, gdy zobaczyłem nazwisko Edward Taylor (ojciec
Troya i, tak, komendant policji Taylor). Miał drugie miejsce na liście rekordzistów, zdobył tysiąc siedemset pięćdziesiąt osiem punktów. Odczytałem jeszcze kilka nazwisk. Figurował tam również Troy Taylor,
niedawno wpisany – tysiąc trzysta dwadzieścia dwa punkty i gwiazdka
świadcząca o tym, że nadal jest aktywnym graczem, więc liczba punk-
tów może się zwiększyć.
Westchnąłem. Ta lista była jak spis moich nieprzyjaciół. Dziwne, że
Rzeźnik z Łodzi nie zdobył tysiąca punktów!
– Jak większość z was wie, mamy wypróbowaną grupę czwartoklasistów wracających do drużyny. W zeszłym roku po raz pierwszy od
dziesięciu lat zdobyliśmy mistrzostwo okręgu.
Trener Grady wskazał nowy proporczyk z napisem MISTRZOSTWO OKRĘGU, wiszący na przeciwległej ścianie. Naliczyłem sześć innych, pierwszy z 1968 roku.
– Cała piątka graczy z tego zespołu znów będzie grała w tym sezonie – ciągnął trener – a kiedy sezon się skończy, chcemy powiesić na tej
ścianie następny proporczyk mistrzostwa stanu.
Wskazał dwa duże proporczyki przyznane za mistrzostwo stanu,
przy których te zdobyte na zawodach okręgowych wyglądały skromnie.
Zgadza się – liceum w Kasselton zdobyło w swojej historii tylko dwa
mistrzostwa stanu, oba około dwudziestu pięciu lat temu. Policzyłem
w myślach, ale z góry wiedziałem, jaki będzie wynik. Zgadnijcie, kto był
w obu drużynach? Na pewno nie zgadniecie.
O rety, skąd wiedzieliście?
Wujek Myron. Rzucał długi cień.
– To nasz cel mistrzostwo stanu. Nie zadowoli nas nic innego – zakończył trener..
Te słowa wywołały głośny aplauz, najbardziej entuzjastyczny w wykonaniu Troya, Bucka i innych powracających graczy siedzących
w pierwszym rzędzie. Pozostali nagle poczuli się jak intruzi przy „wybrańcach” ze starszych klas i zareagowali bardziej powściągliwie.
– A teraz, zanim się podzielimy i zaczniemy eliminacje, kapitan drużyny Troy Taylor chciałby wam wszystkim coś powiedzieć. To ważne,
więc słuchajcie. Troy?
Troy powoli wstał. Odwrócił się, stanął przed nami wszystkimi
i spuścił głowę, jakby się modlił. Przez długą chwilę się nie ruszał. Co
on, do licha, zamierza? Wyglądał, jakby zbierał siły.
Może po to, żeby znów wrzasnąć: „Ema! Muuu!”.
Ludzie, nie lubiłem tego faceta.
W końcu Troy zaczął mówić:
– Jak wiecie, to bardzo trudny czas dla liceum w Kasselton, a szczególnie dla mnie. Piękna dziewczyna została postrzelona i prawie zabita.
O nie, pomyślałem, chyba nie zamierza…
– Dziewczyna, na której tak bardzo mi zależy. Dziewczyna, która kibicowała tej drużynie i, no cóż, swojemu chłopakowi…
Zamierzał!
– Dziewczyna, która była tak ważną częścią życia Troya Taylora…
Chwila, czy on mówi o sobie w trzeciej osobie? Miałem ochotę dać
mu blachę w czoło. Co za pompatyczny pajac. Spojrzałem na kolegów,
spodziewając się, że na ich twarzach odmalują się znudzenie i drwina.
Ale nie. Siedzieli i uważnie go słuchali.
– No cóż, ta niezwykła dziewczyna, która skradła moje serce, leży
w szpitalu i walczy o życie.
Troy przerwał na moment, a ja zadawałem sobie pytanie, kiedy
uczył się aktorstwa. Przewróciłem oczami, patrząc na chłopaka siedzącego w pobliżu, ale on tylko spojrzał na mnie gniewnie.
Kupowali ten kit!
– Pomimo jej stanu Rachel i ja, oczywiście, jesteśmy w kontakcie.
Hm. Co za łgarz! Chyba że… zaraz, chwileczkę…
– Chcę więc, żebyście wszyscy wiedzieli: Rachel z tego wyjdzie.
Obiecała mi to. Obiecała mi, że wróci, włoży strój cheerleaderki i będzie
wiwatowała, kiedy Troy Taylor wykona swój gwarantowany trzypunktowy…
Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek w życiu miałem taką ochotę
kogoś zdzielić.
– Chcę, żebyśmy wszyscy pamiętali o Rachel. Ten sezon dedykujemy jej. Na wszystkich naszych strojach będziemy nosili to.
Troy wskazał swoją pierś, na której po prawej stronie wyszyte były
inicjały R.C. – Rachel Caldwell.
To chyba żarty.
– Pragnę, żebyście nosili z dumą te inicjały. Chcę, żebyście myśleli
o Rachel leżącej w szpitalu i grali jeszcze lepiej, jeszcze twardziej…
Troy zaczął przygryzać wargę, jakby powstrzymywał łzy. Buck
wstał, żeby go podtrzymać, ale Troy odtrącił go i wskazał niebo.
– Opiekuj się moją Rachel, Panie. Przyprowadź mi ją z powrotem.
Zapadła chwila ciszy, a potem siedzący wokół mnie uczniowie zareagowali gromkim aplauzem. Zaczęli pohukiwać i krzyczeć, a potem wykrzykiwać: „Troy! Troy! Troy!”. On podniósł rękę, przyjmując te owacje,
jakby właśnie ogłoszono, że dostał Oscara. Siedziałem tam i bałem się,
że zwymiotuję w pierwszym dniu eliminacji.
Trener Grady dmuchnął w gwizdek.
– W porządku, wystarczy – powiedział tonem, który wzbudził we
mnie nadzieję, że może chociaż on tego nie kupił.
– Każdy zrobi pięć przysiadów. Potem juniorzy przejdą do sali gimnastycznej numer dwa i zaczną rozgrzewkę.
19
Jest wiele aspektów sportu, których nie lubię. Na przykład tego, że
podziwia się sportowców, ponieważ potrafią, powiedzmy, z dużą siłą
rzucić kulą lub idealnie trafić piłką do kosza. Nie lubię tego, że przedstawia się mecze jako coś bardzo ważnego, porównuje się je z bitwami,
a nawet wojnami. Nie podoba mi się, że wszyscy w takim miasteczku
jak Kasselton o tym mówią. Nie lubię (a właściwie nienawidzę) agresywnych wypowiedzi i przesadnego świętowania wygranej. Jak mawiał
mój ojciec: „Zachowuj się tak, jakbyś już to widział”. Nie podoba mi się,
gdy kibice krzyczą na sędziów i narzekają na trenerów. Nie lubię klapek
na oczach i egoizmu typowego dla wszystkich zawodników, łącznie ze
mną. A w takim miasteczku jak to nie lubię całej tej gadaniny o robieniu
kariery w sporcie zawodowym, podczas gdy istnieje większe prawdopodobieństwo, że się poślizgniesz i zabijesz w łazience (naprawdę!).
Jednak jest wiele rzeczy, które lubię. Uwielbiam sportowego ducha,
choć brzmi to banalnie. Lubię ściskać dłonie po meczu i z uznaniem kiwać głową przeciwnikowi. Uwielbiam dzielić wspaniałe chwile z kolegami z drużyny, radość bycia jednością. Lubię pot. Lubię wysiłek, nawet
jeśli nie przynosi pożądanego wyniku. Uwielbiam być w centrum gorączkowej aktywności, a jednocześnie zupełnie sam. Lubię odgłos odbijania piłki od parkietu sali gimnastycznej. I ucieczkę, jaką znajduje się
tylko na boisku. Uwielbiam czystość samej gry. I rywalizacji – przez co
rozumiem „wygrywanie”, a nie „pokonywanie”, „zwyciężanie” czy
„deklasowanie” przeciwnika, chociaż wiem, dlaczego używa się tych
wszystkich określeń. Lubię przypadkowość przerw. I to, że tak naprawdę nie masz pojęcia, w którą stronę poleci odbita piłka. Uwielbiam
uczciwość. To, że nawet jeśli twój ojciec jest trenerem Małej Ligi i zrobi
cię miotaczem lub rozgrywającym, jeśli nie masz talentu, to w końcu nic
ci to nie pomoże.
Co właściwie chcę powiedzieć?
Trochę to trwało. Z początku byłem zdenerwowany. Oddałem więcej niecelnych rzutów niż zwykle. Moi nowi potencjalni koledzy z drużyny z początku do mnie nie podawali, ponieważ byłem nowym, intruzem, i już zrobiłem sobie wrogów z takich chłopaków jak Troy i Buck.
Kiedy jednak się rozkręciliśmy, kiedy zaczęliśmy biegać tam i z powrotem po boisku i robić użytek z nadmiaru energii, kiedy wszedłem w tę
magiczną „strefę”, w której cały świat przestaje istnieć – i którą najbardziej lubię – zacząłem wykonywać zwody i rzuty wywołujące westchnienia podziwu.
Trener Stashower, młodszy nauczyciel angielskiego, przez jakiś czas
nic nie mówił, ale po mniej więcej godzinie treningu zobaczyłem, jak
idzie do sali numer jeden i rozmawia z trenerem Gradym. Ten stanął
w drzwiach i przez chwilę patrzył z rękami skrzyżowanymi na piersi.
Jeszcze bardziej przyłożyłem się do gry. Zdobyłem dwa razy po trzy
punkty, a potem przedarłem się pod tablicę i podałem jednemu z graczy
mojej drużyny, który z łatwością wpakował piłkę do kosza. Zbierałem
odbite piłki. Skutecznie blokowałem przeciwnika w obronie. Skupiłem
się na grze i na jakiś czas zapomniałem, że obserwuje mnie trener szkolnej drużyny.
Jednak wiedziałem.
Właśnie to miałem na myśli, mówiąc o uczciwości tej gry. Na boisku
możesz uciec, ale nie możesz się schować. W ten sam sposób możesz
próbować kogoś przyblokować, ale jeśli ma to w sobie, w końcu się
uwolni. Trener Grady mógł sobie chcieć, żeby wszystko poszło gładko,
prosto i zgodnie z oczekiwaniami. Miał swoich ubiegłorocznych graczy
gotowych wrócić do drużyny. Jednak w sporcie nic nie idzie gładko,
prosto i zgodnie z oczekiwaniami. Gdyby było inaczej, nie chcielibyśmy
go oglądać ani uprawiać, prawda?
– Bardzo dobrze! – krzyknął trener Stashower. – Wystarczy na dziś.
Idźcie wziąć prysznic. Jutrzejsze eliminacje o siedemnastej. Do zobaczenia.
Gdy zaczęliśmy się rozchodzić, wielu chłopaków podchodziło do
mnie i mi gratulowało. Pytali mnie, gdzie nauczyłem się tak grać, skąd
jestem, na jakie chodzę zajęcia. Wiem, powiedziałem, że uwielbiam uściski dłoni po meczu. Tak jest. Lubię szacunek okazywany przeciwnikowi
lub koledze z drużyny. Jednak nie podoba mi się to, że jeśli przypadkiem masz dobry wyskok lub nieprzeciętnie dobrą koordynację ruchową, ludzie nagle chcą się z tobą zaprzyjaźnić.
Co wcale nie oznacza, że ich uznanie nie sprawiało mi przyjemności.
Niektórzy mogliby nazwać to hipokryzją. Chyba musiałbym przyznać im rację.
Juniorzy skończyli wcześniej niż seniorzy, więc mogłem wziąć
prysznic i ubrać się, nie wpadając na Bucka i Troya. Zacząłem się uspokajać i znów pomyślałem o przemowie Troya. Może, choć brzmiało to
okropnie, miał podstawy, by tak mówić. Może on i Rachel wciąż ze sobą
chodzą. Przecież się spotykali, no nie? Może znów zaczęli to robić?
Może to, że Rachel otarła się o śmierć, znowu ich połączyło?
Wolałbym, żeby na myśl o tym nie ściskało mnie tak w żołądku.
Wytarłem się i usiadłem, żeby złapać oddech. Kiedy sprawdziłem
komórkę, serce znów zaczęło mi szybciej bić. Przyszła krótka wiadomość od Rachel: Hej.
Uśmiechnąłem się drwiąco. Rachel najwyraźniej zapisała się do
Szkoły Celnych Grepsów Mickeya Bolitara. Sprawdziłem czas. Wiadomość przyszła godzinę temu. Pospiesznie wysłałem błyskotliwą odpowiedź: Hej, jesteś tam?
Brak reakcji. Odłożyłem telefon i ubrałem się, patrząc na aparat
i czekając, aż zawibruje. Gdy to zrobił, zakładałem tenisówki.
Rachel: Tak. Ty gdzie?
Ja: Dziś eliminacje.
Rachel: Jak ci poszło?
Ja: Dobrze. Nieważne. Co z tobą?
Rachel: Lepiej. Kula ześlizgnęła mi się po czaszce, alejej nie
uszkodziła. Wypiszą mnie jutro po południu.
Chociaż zabrzmi to niedojrzale, chciałem zapytać ją, czy kontaktowała się z Troyem, ale a) to nie był mój interes; b) czy możecie sobie wyobrazić coś bardziej małostkowego? Ponadto przypomniał mi się fragment jego przemowy:
„Ta niezwykła dziewczyna, która skradła moje serce, leży w szpitalu
i walczy o życie”.
Ta, która jutro ma zostać wypisana? Kłamca!
Rachel: Możesz wpaść do mnie jutro po szkole?
W porządku, przyznaję, moja pierś wezbrała dumą, a twarz rozpromienił uśmiech. Lekcje kończyły się o piętnastej, eliminacje zaczynały
o siedemnastej.
Ja: Żaden problem.
Rachel: Mój ojciec będzie w domu o 16.00. Nie chcę, żeby cię zobaczył, więc musimy się spieszyć.
Nie wiedziałem, jak to rozumieć.
Ja: Coś się stało?
Rachel: Muszę kończyć. Nie mów nikomu, że przysłałam ci SMS.
Nikomu. Zobaczymy się jutro.
Jeszcze przez minutę czy dwie gapiłem się na wyświetlacz, po czym
skończyłem się ubierać. Kiedy wyszedłem z szatni, na korytarzu czekał
na mnie trener Stashower.
– Masz minutkę, Mickey?
– Jasne, trenerze.
Trener Stashower miał gęste kręcone włosy i nosił koszulkę polo
z Wielbłądem Kasselton, maskotką naszej szkoły. Weszliśmy do pokoju
trenerów i zamknął drzwi.
– Kawał z ciebie gracza, Mickey – powiedział z nieskrywanym podziwem.
Nie wiedziałem, jak zareagować na te słowa, więc ograniczyłem się
do krótkiego „dziękuję”.
– Chcę powiedzieć, że to dopiero pierwszy dzień. – Odkaszlnął
i rzekł nieco poważniejszym tonem: – Eliminacje trwają do końca tygodnia. Może po prostu miałeś dobry dzień.
Milczałem. Wiedziałem. On też. Nie mówię tego, żeby się puszyć.
Mówię tak, ponieważ wiedziałem. Nienawidzę, kiedy piękna dziewczyna udaje, że nie ma pojęcia, że jest piękna. To nieuczciwe. Taka fałszywa
skromność może być równie irytująca jak przechwałki. Dlatego nic nie
powiedziałem – nie musiałem, ponieważ wszystko okaże się na boisku –
ale trener Stashower wiedział, że to nie był przypadek.
– Trener Grady będzie zajęty z seniorami jeszcze przez godzinę i nie
chciał, żebyś na niego czekał. Ponadto musi coś przemyśleć. – Trener zamilkł, nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć. – W każdym razie pytał, czy
jutro możesz przyjść do niego w porze lunchu. Znajdziesz czas?
Bardzo starałem się nie uśmiechnąć.
– Tak, trenerze.
– No to w porządku. Idź do domu i trochę odpocznij.
20
Ja jednak nie zamierzałem odpoczywać. Nosiło mnie.
Czego naprawdę chciałem, to grać. Zdaję sobie sprawę, że może się
to wydać oczywiste, ale im więcej grasz, tym jesteś lepszy. A poza tym
to uwielbiałem.
Spojrzałem na zegarek. W Newark mogły jeszcze trwać mecze podwórkowe. Złapię autobus i za pół godziny będę w śródmieściu.
Wysłałem SMS do Tyrella Watersa, kolegi z liceum Weequahic
w Newark, który żył tymi rozgrywkami: Gracie jeszcze?
Wiedziałem, że nie dostanę odpowiedzi, bo Tyrell może akurat grać,
ale odpisał natychmiast: Taa, przyjedź.
Wsiadłem do autobusu na przystanku przy Northfield Avenue.
W autobusie pełno było zmęczonych gospodyń, opiekunek do dzieci
i innych ludzi pracy, którzy zawsze z zaciekawieniem przyglądają się
białemu chłopakowi. Zielone przedmieście Kasselton leży ponad dziesięć kilometrów od znacznie brzydszych ulic Newark, ale pod niemal
każdym innym względem o wiele dalej.
Podwórkowe mecze koszykówki rozgrywano na popękanym asfalcie otoczonym zardzewiałą siatką. Zacząłem tu przychodzić jakiś miesiąc temu, ponieważ tutaj najlepiej grano w kosza. Możecie uważać, że
myślę stereotypowo, ale to tak samo jak z fałszywą skromnością. Jeśli
chcesz być lepszy – i nie ujawniać przed eliminacjami, jaki jesteś dobry –
te śródmiejskie ulice to najlepsze miejsce.
Tyrell zauważył mnie z daleka. Pomachał i uśmiechnął się do mnie.
– Przesiedziałem jeden mecz na ławce, żebyśmy znaleźli się w tej samej drużynie – powiedział.
– Dzięki.
Byłem chyba jedynym facetem z bogatych przedmieść, który przychodził tutaj z własnej woli. Kiedy pojawiłem się po raz pierwszy, powitano mnie z jawnym powątpiewaniem, a nawet drwinami, ale znów zadziałało piękno sportu. Kiedy weszliśmy na boisko, choć to może zabrzmi jak frazes, wszystko to zostało za nami. Grałem w koszykówkę
w różnych częściach świata, przeważnie w krajach, których języka nie
znałem. To nie miało znaczenia. Boisko łączy. Na nim wszyscy mówią
tym samym językiem, a przynajmniej się rozumieją. Zapominają
o bzdurach.
– Co tam? – spytał Tyrell.
– Pierwszy dzień eliminacji.
– Jak ci poszło?
– Bardzo dobrze.
Tyrell się uśmiechnął.
– Taak, mogę się założyć. Hej, Weequahic gra w tym roku z Kasselton. To powinien być niezły mecz.
– Czekam na to z niecierpliwością.
Na boisku ktoś efektownie wsadził piłkę do kosza, zapewniając
swojej drużynie zwycięstwo. Mecze podwórkowe zawsze miały widzów. Po prawej grupka bezdomnych wiwatowała, kpiła i obstawiała
wynik meczu, zakładając się o kolejne flaszki. Różni trenerzy i rodzice
stali bliżej, opierając się o ogrodzenie i uważnie obserwując każdą akcję.
Podwórkowe rozgrywki mają prostą zasadę: zwycięzcy zostają,
przegrani siadają. Nikt nie lubi siedzieć na ławce, więc mecze są zażarte.
Tyrell jest znakomitym rozgrywającym. Jednym rzutem oka potrafi ocenić sytuację na całym boisku. Podał mi dwie niskie piłki i szybko objęliśmy prowadzenie. Nie pamiętam, ile meczów rozegraliśmy ani jak długo to trwało. To była po prostu cudowna ucieczka. Przez chwilę nie myślałem o ojcu, matce, Rachel ani o niczym innym.
Zapadł zmrok, więc ktoś włączył reflektory. Graliśmy dalej. Robiło
się późno, ale nie przejmowałem się tym. Kiedy wygraliśmy kolejny
mecz – Tyrell pokonał całą długość boiska, żeby zdobyć decydujący
punkt – sprawdziłem telefon. Myron dzwonił trzy razy i przysłał SMS
z pytaniem, gdzie jestem. Doszedłem do wniosku, że lepiej będzie oddzwonić.
– Gdzie jesteś? – zapytał.
– Na boisku w Newark.
– Dzisiejsze eliminacje ci nie wystarczyły, co?
To jedno wujek Myron doskonale rozumiał.
– Po prostu chciałem sobie jeszcze trochę pograć – powiedziałem.
– A jak ci dziś poszło?
– Dobrze.
Na pewno chciał poznać szczegóły, ale, jak powiedziałem, zawsze
lepiej, żeby gra przemówiła za ciebie. Myron zapewne też to rozumiał.
– Dziś wrócę późno – uprzedził. – Angelica kręci i muszę tam być.
Poradzisz sobie?
Dlaczego poczułem taką ulgę na wieść, że nie będzie go w pobliżu?
– Nic mi nie będzie, nie martw się.
Powiedzieliśmy, że będziemy w kontakcie, i zakończyliśmy rozmowę. Zdołaliśmy z Tyrellem zebrać wystarczająco dużo chłopaków, żeby
rozegrać jeszcze jeden mecz, ale po nim musieliśmy skończyć. Chłopcy
pożegnali się i rozeszli, zostaliśmy tylko my dwaj. Porzucaliśmy trochę
i pośmialiśmy się. Pokonałem go tylko jednym punktem w grze jeden
na jednego, a on natychmiast zażądał rewanżu. Zaczęliśmy ćwiczyć nasze popisowe rzuty, a potem, ponieważ to jeden z uroków sportu, zaczęliśmy poważną rozmowę.
– Moja przyjaciółka została postrzelona – wyznałem mu. – Jej matka
zginęła.
Tyrell znieruchomiał.
– Naprawdę?
– Tak.
Spytał o szczegóły. Opowiedziałem mu o Rachel, o Emie i Łyżce,
o przemowie Troya przed eliminacjami, o wszystkim, co wydarzyło się
w nocnym klubie Plan B.
Kiedy skończyłem, Tyrell pokręcił głową.
– Człowieku, zawsze pakujesz się w kłopoty.
– Chciałbym myśleć, że ich unikam, a one zawsze mnie znajdują.
– A ja chciałbym myśleć, że każda dziewczyna w szkole mnie pragnie. Możesz sobie chcieć. W każdym razie mój stary powiedział mi, że
byłeś zamieszany w te aresztowania w nocnym klubie. Nie wiedziałem,
co o tym sądzić.
Powinienem był zgadnąć. Ojciec Tyrella pracował w dochodzeniówce okręgu Essex.
– Prawdę mówiąc, to tata by cię przesłuchiwał, gdyby nie zajmował
się tą dużą szajką handlarzy narkotyków w twoim miasteczku.
Jak na zawołanie, usłyszeliśmy głos mówiący:
– Miło widzieć, chłopcy, że pracujecie nad techniką. Ojciec Tyrella
szedł w naszą stronę i się uśmiechał. Był bez marynarki, więc widziałem
odznakę i broń przy jego pasku. Uściskał syna. Jeśli to wprawiło Tyrella
w zakłopotanie, to tego nie okazał. On też uściskał ojca, a ja poczułem
ukłucie zazdrości.
Pan Waters odwrócił się do mnie.
– Czołem, Mickey.
– Czołem, panie Waters.
– Jak leci?
Kiedy byłem tutaj ostatnio, pan Waters odwiózł mnie do domu. Widział śledzącego mnie Łysego i zaniepokoił się. Kiedy dotarliśmy do
domu Myrona, dał mi swoją wizytówkę i w razie kłopotów kazał dzwonić.
– W porządku.
Nie spuszczał ze mnie wzroku. Uświadomiłem sobie, że jest okręgowym inspektorem dochodzeniowym, pracującym zapewne w tym samym wydziale, co inspektor Dunleavy. Zastanawiałem się, czy wie, że
byłem przesłuchiwany w sprawie strzelaniny w domu Caldwellów.
– Co wy na to, żebym zabrał was na szybką kolację, a potem od-
wiózł Mickeya do domu?
– Dziękuję za propozycję, ale mogę wrócić autobusem – odrzekłem.
– To żaden problem. I tak muszę być w Kasselton służbowo. Dobrze
będzie mieć towarzystwo.
To samo mówił poprzednim razem, ale miał ukryty powód: niepokoił się o mnie.
– Jest późno, a ja jestem głodny jak wilk – powiedział pan Waters. –
Co wy na to, chłopcy?
Tyrell zwrócił się do mnie:
– Chodź. Przecież musisz jeść, no nie?
Trudno się spierać z taką logiką. Poszliśmy do Hobby’s Deli i usiedliśmy w kącie. Wszyscy trzej zamówiliśmy podwójne kanapki wielkości rękawicy łapacza. To była najlepsza kanapka, jaką jadłem w życiu.
W skali od jednego do dziesięciu dałem jej dziesięć, podczas gdy następna na liście miała zaledwie trzy.
– Gliniarze zawsze wiedzą, gdzie najlepiej dają jeść – wyjaśnił pan
Waters.
Pytał, jak nam minął dzień, o nasze zajęcia i koszykówkę. Słuchał
i widziałem, że doskonale się bawi. Ja również, lecz cały czas czułem
ukłucie zazdrości.
Wysadził Tyrella przed ich dwurodzinnym domkiem przy Pomona
Avenue. Tyrell cmoknął ojca w policzek, zanim wysiadł. Kolejne ukłucie.
Przybił mi żółwika i powiedział:
– Skop tyłek temu Troyowi.
– Tak zrobię.
Pan Waters zaczekał, aż syn wejdzie do domu, zanim ruszył. Przez
kilka minut nic nie mówiliśmy. Wreszcie pan Waters przerwał milczenie:
– Słyszałem, że byłeś przesłuchiwany przez moją koleżankę, inspektor Dunleavy.
Tak jak podejrzewałem.
– Tak, proszę pana.
Jednak jej nazwisko o czymś mi przypomniało: o szpitalnym pokoju
Rachel, gdzie, ukryty pod łóżkiem, słyszałem głos komendanta Taylora.
„Inspektor wydziału zabójstw, Anne Marie Dunleavy, przyjdzie cię
przesłuchać. Nie czuj się w obowiązku z nią rozmawiać, dopóki znów
nie pogadamy, dobrze?”
O co mu chodziło?
– Wszystko w porządku, Mickey?
– Tak. Jestem przyjacielem Rachel Caldwell, to wszystko.
– Rozumiem.
– Tuż przed tą strzelaniną rozmawialiśmy przez telefon – dodałem.
Pan Waters skinął głową, trzymając obie ręce na kierownicy i patrząc przed siebie.
– To okropne. To, co się stało z jej matką. Zastrzelona w taki sposób.
Milczałem.
– Znałeś ją? – zapytał.
– Matkę Rachel?
– Tak.
– Nie, nigdy jej nie widziałem.
– Jak się czuje Rachel?
Wierciłem się na fotelu. Nie chciałem mu mówić, że wślizgnąłem się
do szpitala, ale nie chciałem też kłamać.
– Wydaje się, że lepiej.
– To dobrze. A Henry?
– Kto?
– Henry Caldwell, jej ojciec. – Zmieniły się światła i musieliśmy stanąć. Pan Waters odwrócił się i spojrzał mi w oczy. – Jak on się miewa?
– Nie znam pana Caldwella.
– Nie? – Pan Waters uniósł pytająco brew. – Pomyślałem, że skoro
tak przyjaźnicie się z Rachel i w ogóle, to poznałeś jej rodziców.
– Nie poznałem – odparłem cicho. – I nie znam jej aż tak dobrze.
– Jednak rozmawialiście przez telefon tuż przed strzelaniną.
To coraz mniej przypominało niezobowiązującą rozmowę.
– Piszemy razem wypracowanie – wyjaśniłem.
Pan Waters czekał. Kiedy nie dodałem nic więcej, powiedział:
– I oboje byliście zamieszani w tę awanturę w nocnym klubie Plan B.
– Tak.
Podjechaliśmy pod dom Myrona. Pan Waters zgasił silnik.
– Mickey?
– Tak?
– Jesteś pewny, że nie masz mi nic więcej do powiedzenia?
– Nie wiem, o co panu chodzi.
– Nie? Najpierw jakiś dziwny łysy facet jeździ za tobą czarnym samochodem. Potem jesteś zamieszany w sensacyjne aresztowanie w nocnym klubie dla dorosłych. A teraz, no cóż, ta strzelanina w twoim miasteczku.
Lubiłem pana Watersa. Naprawdę. I uważałem, że chciał dla mnie
jak najlepiej. Jednak nie wiedziałem, co powiedzieć, ani nawet od czego
zacząć. Zbyt dużo się wydarzyło w ostatnim tygodniu, a Nietoperzyca
ostrzegała mnie, żebym nikomu nic nie mówił. Nawet gdybym jej nie
posłuchał, co właściwie mogłem powiedzieć?
– Mickey?
– Naprawdę nic więcej nie wiem – zapewniłem.
Przez chwilę pocierał brodę.
– Masz jeszcze moją wizytówkę?
– Tak.
– Umieść mój numer wśród tych do szybkiego wybierania. Mam
przeczucie, że będzie ci potrzebny.
21
Nie miałem żadnych lekcji do odrobienia, więc wszedłem do sieci
i zacząłem szukać zdjęć Hansa Zeidnera alias Rzeźnika z Łodzi. Wyskoczyło mnóstwo przerażających fotografii z łódzkiego getta. Wszystkie
czarno-białe. Powiedziałbym, że były jak z koszmaru, ale nie sądzę,
żeby nawet najgorsze z moich snów mogły z nimi rywalizować. Wiele
ukazywało przestraszone i głodne dzieci. Pomyślałem o Lizzy Sobek.
Zastanawiałem się, jak wyglądało jej życie w getcie.
Była tylko jedna fotografia, która być może ukazywała Rzeźnika
z Łodzi.
Pomyślałem, że to chyba najstraszniejsze zdjęcie, jakie kiedykolwiek
widziałem. Zostało zrobione w listopadzie 1941 roku w łódzkiej dzielnicy Bałuty. Tamtego dnia za próbę ucieczki powieszono osiemnastu Żydów. Na zdjęciu widać było trzech z nich, wiszących na czymś, co wyglądało jak huśtawka. W tle można było dostrzec tłum posępnych ludzi
– nawet dzieci – zmuszonych do oglądania tego jako przestrogi. A obok
wisielców, plecami do aparatu, stał mężczyzna w mundurze Waffen SS.
Nagle zrobiło mi się duszno.
Wyłączyłem komputer. To wszystko, nie było żadnych zdjęć ukazujących twarz Rzeźnika z Łodzi.
Więc skąd Nietoperzyca je wzięła?
Zawsze wszystko wracało do niej, prawda? Naprowadziła mnie na
ten trop, kiedy zobaczyłem ją po raz pierwszy, otworzyła drzwi, wyszła
z tymi swoimi długimi siwymi włosami, w białej sukni, wskazując mnie
kościstym palcem…
„Mickey? Twój ojciec nie umarł. Jest jak najbardziej żywy”.
Złapałem telefon.
Nagle przypomniałem sobie coś jeszcze. Kiedy dziś widziałem Emę,
wydała mi się jakaś odmieniona. Nie mogłem zrozumieć dlaczego, ale
teraz…
Wysłałem do niej krótki SMS. Napisałem tylko: Jesteś tam?, na
wypadek gdyby, sam nie wiem, ktoś był w jej domu, czytał jej SMS-y
i rozzłościł się, gdybym zadał bardziej osobiste pytanie.
Ema odpowiedziała natychmiast: co jest?
Ja: Idę do Nietoperzycy. Chcesz pójść?
Ema: nie mogę.
To dziwne. Zwykle Ema mogła wychodzić o każdej porze.
Wystukałem: Wszystko OK?
Ema: świetnie. Idźmy tam po szkole.
Już miałem napisać, że Rachel wychodzi ze szpitala, ale przypomniałem sobie, o co mnie prosiła: „Nie mów nikomu, że przysłałam ci
SMS. Nikomu”.
Czy mogła mieć na myśli również Emę? Nie wiedziałem, ale znaczenie słowa „nikomu” wydawało się jasne.
Napisałem do Emy: Nie mogę.
Chciałem ją zapytać o to, co zauważyłem, a co uderzyło mnie jako
zmiana w jej wyglądzie, ale wolałem sprawdzić to osobiście. Mogłem
z tym poczekać.
Wciąż myśląc o plotkach, które słyszał Łyżka, dodałem: U ciebie
OK?
Ema: świetnie… a u ciebie?
Ja: Świetnie.
Po krótkiej przerwie Ema napisała: to niesamowita wymiana zdań.
Parsknąłem śmiechem.
Ema: idziesz dziś do Nietoperzycy beze mnie?
Zastanawiałem się, ale niedługo. Nie mogłem tak siedzieć. Musia-
łem działać: Tak.
Znów chwila przerwy, a potem Ema napisała: uważaj… mam złe
przeczucia.
22
Nikt nie wie, kiedy Nietoperzyca zamieszkała w naszym miasteczku.
Jestem pewny, że są rejestry właścicieli nieruchomości i ktoś mógłby
to ustalić, lecz gdyby zapytać kogokolwiek w Kasselton, powie, że zawsze mieszkała w tym ciemnym zaniedbanym domu. Nawet Myron pamięta tę stukniętą Nietoperzycę z dzieciństwa. Mówił, że kiedy był
mały, dzieciaki szybko mijały jej dom. Powiedział, że pewnego dnia,
gdy mój ojciec miał trzynaście lat, odważył się wejść do środka…
…i kiedy wyszedł, już nigdy nie był taki jak przedtem.
Wierzyłem mu. Ja również wszedłem do tego domu. Ja też spotkałem Nietoperzycę. I teraz nie byłem pewny, czy jeszcze kiedyś będę taki
jak przedtem.
Wiedziałem, że plotki, które budziły w dzieciach lęk przed Nietoperzycą, były bzdurą. Legenda głosiła, że porywała dzieciaki. Miejscowi
mówili, że w niektóre noce można usłyszeć ich krzyki. Niektórzy twierdzili, że je widzieli, dziesiątki dzieci zamknięte w jej domu, czekające
na… no, na co? Aż zostaną zabite, będą torturowane, zjedzone…
A może, tylko może, one zostały uratowane?
Zanim dotarłem do domu Nietoperzycy, było zupełnie ciemno.
Wiatr wył. Wydawało mi się, że kiedy wchodziłem na teren posesji,
przybierał na sile. Jestem pewny, że była to tylko moja wyobraźnia (i
wyobraźnia niemal każdego, kto tędy przechodził), ale gałęzie wierzby
kołysały się i nawet stojąc na chodniku, słyszałem skrzypienie desek na
ganku.
Wszystkie światła były zgaszone, oprócz jednej samotnej lampy
w sypialni na górze. To był dobry znak. Kiedy zaszedłem tu ostatnio
i nikt mi nie otworzył, światło też się nie paliło.
Widocznie Nietoperzyca wróciła.
Noc była cicha, niemal zbyt spokojna. Zapukałem do drzwi. Dźwięk
odbił się echem. Przeszedł mnie dreszcz. Nasłuchiwałem przez chwilę.
Nic. Zapukałem jeszcze raz i przyłożyłem ucho do drzwi. Cisza. Nagle
coś ją przerwało.
Muzyka.
Odskoczyłem. Przypomniałem sobie stary gramofon stojący w salonie. Trudno było wyobrazić sobie tę dziwaczną staruszkę słuchającą albumów, których stos tam znalazłem: My Generation Who, Pet Sounds Beach Boysów, Abbey Road Beatlesów i album, który teraz puszczała i którego słuchała chyba bez przerwy, Aspect of Juno zespołu HorsePower.
Zapukałem znowu.
– Otwórz!
Wciąż żadnej odpowiedzi, tylko głos Gabriela Wire’a, lidera HorsePower, mówiącego mi, że „czas się zatrzymał”.
Akurat.
Zacząłem łomotać w drzwi. Żadnej reakcji. Nie wiedziałem, co robić.
Nie mogłem walić bez końca – nie chciałem zwracać na siebie uwagi –
ale również nie chciałem odejść.
Spróbowałem zajrzeć przez okno, ale wszystkie były zabite deskami.
Pomimo to zdołałem zerknąć przez szparę do salonu, w którym stał gramofon. W pokoju było ciemno.
Nagle dostrzegłem przemykający cień.
– Hej! Otwieraj!
Wróciłem do drzwi i znów zacząłem się dobijać. Miałem ochotę je
wyważyć, ale przypomniałem sobie garaż. Gdy ostatnio byłem w tym
domu – kiedy Łysy zaprowadził mnie do Nietoperzycy, żebym mógł
z nią porozmawiać twarzą w twarz – wprowadził samochód do garażu
i przeszliśmy podziemnym tunelem.
Może uda mi się dostać tą drogą.
Ruszyłem na tyły. Dom Nietoperzycy stoi na skraju lasu. Mówiąc
„na skraju lasu”, chcę powiedzieć, że ten dom dosłownie stoi tuż przy
drzewach, jakby jego konstrukcja była częścią lasu. Spróbowałem otworzyć tylne drzwi, ale nowy zamek nie puścił.
Wyjąłem z kieszeni maleńką latarkę. Za domem było niesamowicie.
Praktycznie przedzierałem się przez gąszcz drzew, aż dotarłem do garażu. Wiedziałem, że w środku jest właz prowadzący do tunelu. Jednak
drzwi garażu były zamknięte. I co teraz?
Nie potrafię wyjaśnić dlaczego, ale poszedłem do ogrodu za garażem. Coś mnie tam przyciągało, nie wiem co. Ema i ja odkryliśmy go
podczas naszej poprzedniej nocnej wizyty. Nie miałem pojęcia, w jaki
sposób Nietoperzycy udawało się utrzymywać tak bujną roślinność o tej
porze roku, ale to było najmniejsze z moich zmartwień. Przez środek
ogrodu biegła ścieżka. Wiedziałem, co znajduje się na jej końcu.
Uniosłem latarkę. Jej światło odnalazło nagrobek na tyłach ogrodu.
Przeczytałem znajome już słowa:
POZWÓL NAM W TRUDZIE POWIĘKSZAĆ NASZE SERCA, W MIARĘ JAK SIĘ STARZEJEMY,
GDYŻ ROZŁOŻYSTY DĄB DAJE LEPSZE SCHRONIENIE.
TU LEŻY E.S.
UTRACONE DZIECIŃSTWO DZIECI
A30432
Myślałem, że E.S. to inicjały Elizabeth „Lizzy” Sobek, ale teraz zdałem sobie sprawę, że równie dobrze mogły to być inicjały jej brata Emmanuela lub matki Esther, jednak oboje zginęli w Polsce ponad pół wieku temu, więc jak mogli spoczywać tutaj?
Nie to jednak było najważniejsze.
Nie, pani Friedman, Lizzy Sobek nie została zabita przez Rzeźnika
z Łodzi. Lizzy Sobek przeżyła wojnę i była przez jakiś czas hipiską, a teraz wszyscy w miasteczku znają ją jako Nietoperzycę, nawiedzoną staruszkę, która mieszka w nawiedzonym starym domu.
Zastanawiałem się, co zrobiłaby pani Friedman, gdyby się dowiedziała, że Lizzy „Motyl” Sobek, legenda ruchu oporu, która straciła rodzinę w Auschwitz, mieszka niecały kilometr od liceum w Kasselton.
Podszedłem do nagrobka. Skończył się jeden utwór HorsePower
i zaczął drugi. Wiedziałem, co jest z tyłu nagrobka – ten sam motyl abeona ze ślepiami na skrzydłach. Widziałem go podczas poprzedniej wizyty, ale znów coś mnie tu przyciągało, więc musiałem na niego spojrzeć.
Moje kroki odbijały się echem w ciemnościach. Przygotowałem latarkę, wycelowałem ją w to miejsce i głośno sapnąłem. Motyl tam był,
ale ktoś go przekreślił, malując na nim sprayem olbrzymie X.
Odwróciłem się w stronę domu i tym razem usłyszałem drwiący
śmiech.
Poczułem dreszcz na plecach.
Wracaj do domu, Mickey, powiedziałem sobie.
Tu było niebezpiecznie. To się czuło. Niebezpieczeństwo miało pewną szczególną jakość, było namacalne. Wiedziałem, że powinienem sobie pójść, przegrupować siły i wszystko przemyśleć. Jednak nie zamierzałem odejść, nie dlatego, że jestem bardzo odważny – lub w tym przypadku lekkomyślny – i nie dlatego, że chciałem być równie głupi, jak te
nastolatki z horrorów, które wchodzą do domu seryjnego mordercy.
Po prostu nie chciałem, żeby to, co mnie dręczyło, znów mi umknęło. Jeśli to coś mnie załatwi, jakoś będę z tym żył (lub nie), jednak potrzebowałem odpowiedzi i nie zamierzałem pozwolić, żeby osoba mogąca ich udzielić znowu mi się wymknęła.
Podbiegłem do tylnych drzwi i zapukałem. Głupota. Już wcześniej
nikt mi nie otworzył. Dlaczego pomyślałem, że teraz będzie inaczej?
Osłoniłem dłońmi oczy i zajrzałem przez okno do kuchni. Ciemno.
Jednak w głębi zauważyłem przemykający cień. Ktoś przeszedł przez
korytarz i wszedł po schodach.
Po co?
Spróbowałem wyobrazić sobie Nietoperzycę poruszającą się równie
szybko jak ten cień. Nie mogłem.
W domu był ktoś inny. Ktoś, kto zamalował sprayem motyla na nagrobku. Ktoś, kto włączył muzykę i się ze mnie śmiał.
Pobiegłem do frontowych drzwi i spojrzałem w okno sypialni,
w której paliło się światło. Odchyliłem głowę, próbując coś zobaczyć –
może jakiś cień, sylwetkę, cokolwiek – i kiedy to zrobiłem, ktoś zgasił
światło.
Zrobiło się zupełnie ciemno.
O nie.
Nie wiedziałem, co robić. Mogłem kopniakiem wyważyć drzwi, ale
co potem? Zapewne to nie było nic takiego – jakaś odwiedzająca ją osoba, a może nawet sama Nietoperzyca zgasiła światło, zanim poszła spać.
Pomimo to serce waliło mi jak młotem Musiałem coś zrobić.
Właśnie zastanawiałem się nad następnym posunięciem, gdy
w oknie znów zapaliło się światło. Wycofałem się na trawnik, skąd miałem lepszy widok. Złączyłem dłonie, przyłożyłem je do ust i zawołałem:
– Halo!
Nie wiedziałem, jak ją zawołać. Jej tożsamość była tajemnicą, więc
nie mogłem krzyknąć: „Panno Sobek!”. Nie byłem też pewny, czy mogę
krzyknąć: „Nietoperzyco!”.
– Halo? Słyszy mnie pani?
Nic.
– Tu Mickey. Halo? Może pani otworzyć drzwi? Proszę.
W oknie coś się poruszyło. Czyjaś ręka odsunęła cienką jak gaza zasłonkę i zobaczyłem twarz.
Tym razem wrzasnąłem.
Z okna na piętrze patrzyła na mnie twarz Rzeźnika z Łodzi.
23
Nie mogłem oddychać.
Nie miałem wątpliwości: to ten sam facet, co na tej starej fotografii.
Nie postarzał się nawet o jeden dzień.
Na kilka sekund mój mózg przestał pracować. Nie zastanawiałem
się, jak to możliwe. Nie zastanawiałem się, czy to sen. Nie myślałem
o tym, żeby pobiec do niego, zawołać go czy w ogóle coś zrobić. Po prostu stałem skamieniały, patrząc w zielone oczy z żółtymi obwódkami, te
same, które widziałem wtedy, gdy umarł mój ojciec.
Gdy zniknął z okna, mój mózg znów zaczął pracować. Przez sekundę, nie dłużej, gapiłem się w okno i rozważałem możliwość, że umysł
płata mi figle.
Niemożliwe, cholera.
Pobiegłem do tylnych drzwi i tym razem się nie wahałem. Uderzyłem barkiem. Drzwi nie tyle ustąpiły, ile rozleciały się w drzazgi.
Przedarłem się przez nie, pomagając sobie rękami. Stanąłem w holu. Po
lewej miałem salon. Gramofon wciąż grał. Na kominku zobaczyłem to
samo zdjęcie hipisów w koszulkach z motylem.
Usłyszałem jakiś hałas na piętrze.
Ten ktoś był na górze.
No dobrze, co teraz?
Mogłem tu zaczekać, no nie? Musiałby zejść po schodach. A ja zażądałbym odpowiedzi.
Czy taki plan by się powiódł?
Nie wiedziałem, ale nagle coś mi przyszło do głowy. Potrzebowałem
pomocy i pierwszą osobą, o której pomyślałem, był wujek Myron.
Zaskoczyło mnie to, ale zastanówmy się, kto wchodzi w rachubę?
Ema i Łyżka nie mogli przyjść mi z pomocą. Gdybym wezwał pana Watersa… no cóż… włamałem się do tego domu, prawda? Mogli mnie za
to aresztować.
Znów jakiś hałas na górze.
Wyjąłem z kieszeni komórkę i wybrałem numer Myrona. Odebrał
po dwóch sygnałach.
– Mickey?
– Jestem w domu Nietoperzycy – powiedziałem szeptem.
– Co? Dlaczego?
– Nie mogę wyjaśnić. Proszę, przyjedź tu. Potrzebuję pomocy.
Spodziewałem się następnych pytań, ale zamiast wypytywać, Myron powiedział:
– To mi zajmie piętnaście minut.
Rozłączyłem się.
Co teraz?
Czekać. Stać przy schodach i czekać. Albo Myron dotrze tutaj
w porę i razem pójdziemy na górę, albo Rzeźnik będzie musiał zejść na
dół.
Załóżmy jednak, że Nietoperzyca tam jest. Załóżmy, że ją pobił lub
zrobił coś gorszego.
A jeśli właśnie w tej chwili ją dusi? Mam stać i mu na to pozwolić?
Spojrzałem na te stare schody. Wydawało się, że nie zdołają utrzymać mojego ciężaru. Nadal zastanawiałem się, co robić, gdy kolejny
dźwięk zdecydował za mnie.
Z góry dobiegło skrzypienie otwieranego okna.
Czyżby Rzeźnik próbował uciec?
Nie ma mowy. Teraz nie pozwolę mu się wymknąć. Jest w potrzasku.
Popędziłem na górę. Jakaś część mojego umysłu nakazywała mi
zwolnić, być ostrożnym, nie lekceważyć przeciwnika. Byłem młody,
owszem, ale uczyłem się sztuk walki w różnych częściach świata.
I co teraz podpowiadało mi doświadczenie?
Nieważne, ponieważ gdy znalazłem się w korytarzu na piętrze, zobaczyłem coś, co sprawiło, że stanąłem jak wryty.
Co, do…
Nie wiem, czego się spodziewałem. Chyba sądziłem, że na górze będzie tak samo jak na dole – ciemno, ponuro, stare tapety, zabytkowe
kinkiety na ścianach. Ale zobaczyłem coś innego.
Fotografie. Setki. Nie, tysiące. Tysiące i setki tysięcy fotografii.
Korytarz był wytapetowany zdjęciami dzieci i nastolatków. Były
wszędzie, na każdym wolnym skrawku, nie tylko na ścianach od podłogi po sufit, ale także na suficie.
Dotknąłem ich. Było wiele warstw zdjęć, nie wiem ile. Różnych formatów. Jedne czarno-białe, inne kolorowe, wyblakłe lub w żywych barwach. Niektóre dzieci były uśmiechnięte, inne poważne. Dzieci wszelkich możliwych ras, narodowości, a nawet z różnych epok.
Drzwi obu sypialni były otwarte, co mogło wyjaśniać przeciąg na
korytarzu. Kilka zdjęć odkleiło się od ścian i sfrunęło mi pod nogi. Na
jednym był chłopczyk, najwyżej ośmio – lub dziewięcioletni, o kręconych włosach i smutnych oczach. Wydał mi się dziwnie znajomy.
Coś w jego twarzy…
Kolejne zdjęcie powoli wylądowało obok pierwszego. I następne.
Spojrzałem w dół i pod nogami zobaczyłem zdjęcie, na którego widok
o mało nie wrzasnąłem.
Była to szkolna fotografia Ashley – mojej poprzedniej dziewczyny,
którą uratowaliśmy z nocnego klubu Plan B.
Spoglądałem na jej śliczną buzię, oszołomiony i wstrząśnięty.
Z transu wyrwał mnie dźwięk dobiegający z drugiego końca korytarza. Nie miałem czasu przejmować się starymi zdjęciami, ponieważ tam
właśnie były drzwi prowadzące do sypialni Nietoperzycy.
On – Rzeźnik, sanitariusz czy kimkolwiek był – ukrył się w tym pokoju.
Ruszyłem w tamtą stronę. Zdjęcia wciąż odlepiały się od ścian i sufitu i spadały jak zeschłe liście. Kilka wylądowało mi na głowie. Osłoniłem się ręką, dotarłem do drzwi, zastanowiłem się, jak wejść, a potem
po prostu otworzyłem je na oścież.
Pokój był pusty.
Wiatr przestał wiać, ponieważ ktoś właśnie zamknął okno. I ten ktoś
albo wciąż był w pokoju, albo wyskoczył na podwórze.
Jeśli zdołał wyskoczyć, nie mógł uciec daleko. Jeszcze nie. Nadal będzie na dole. Wyjrzałem.
Nikogo.
Przeszedł mnie zimny dreszcz. Nic. To oznacza, że wciąż jest
w domu, w tym pokoju. Powoli odwróciłem się od okna.
Nie potrafiłem stwierdzić, czy tapeta na ścianach tego pokoju była
żółta, czy pożółkła ze starości. Na nocnym stoliku stały dwie fotografie.
Jedna w kolorze sepii, którą już widziałem: rodzina Sobków przed wybuchem drugiej wojny światowej. Samuel, Esther, Emmanuel i mała Lizzy. Druga była wyblakła, ale kolorowa – ukazywała Nietoperzycę, wyglądającą na pięćdziesiąt lub sześćdziesiąt lat, stojącą pod drzewem
z tym samym smutnookim kędzierzawym chłopcem, którego zdjęcie
widziałem przed chwilą na korytarzu.
Stałem nieruchomo i nasłuchiwałem.
Gdzie chowa się Rzeźnik?
Przez moment zastanawiałem się, czy schował się pod łóżkiem. Zerknąłem na podłogę i pomyślałem, że byłaby to zbyt oczywista kryjówka, gdy spod łóżka wynurzyły się dwie ręce, złapały mnie za kostki
i szarpnęły.
Wrzasnąłem i straciłem równowagę. Uderzyłem łokciem o nocny
stolik, strącając lampkę. Pokój pogrążył się w ciemnościach, zanim z łoskotem upadłem na podłogę.
Ręce nie puszczały, wciągając mnie pod łóżko.
W panice zacząłem wierzgać, mając nadzieję trafić go lub uwolnić
nogi. Jednak nie puszczał. Nic nie widziałem, tylko czułem, jak powoli
wciąga mnie pod łóżko.
Trzy czwarte mojego ciała już tam było.
Co on próbował zrobić?
Nie wiedziałem i nie obchodziło mnie to. Chciałem się uwolnić. Kopałem, wierzgałem i wrzeszczałem, aż w końcu uwolniłem najpierw
jedną, a potem drugą nogę. Rakiem przemknąłem po podłodze w odległy kąt pokoju. Skuliłem się tam, podciągając kolana pod brodę, i czekałem.
Nie wiedziałem, co robić. Mój wzrok jeszcze nie przywykł do ciemności, jaka zapadła po rozbiciu lampy. Osłoniłem się rękami, przyjmując
obronną pozycję. Przeciwnik nadal był w pokoju, ale nie wiedziałem
gdzie. Musiałem być przygotowany. Próbowałem znieruchomieć i słuchać, ale zbyt głośno dyszałem.
Nagle drzwi otworzyły się i zamknęły.
Wstałem i podbiegłem do nich. Namacałem klamkę, spróbowałem ją
nacisnąć…
Ani drgnęła.
Nacisnąłem mocniej. Nic. Usłyszałem ciche trzaski. Wciągnąłem powietrze przez nos i wyczułem coś, co sprawiło, że wytrzeszczyłem oczy.
Odchyliłem się i uderzyłem barkiem. Bez skutku. Cofnąłem się o krok
i znów rąbnąłem całym ciężarem ciała w drzwi.
Ustąpiły. Potknąłem się i upadłem na środku korytarza z tymi
wszystkimi fotografiami.
A one się paliły.
Ogień szalał, płomienie tańczyły po ścianach i pod sufitem, bo papier fotograficzny pali się jak nafta. Zdjęcia marszczyły się, odpadały od
ścian i czerniały, na korytarzu było ciemno od dymu. Płomienie szybko
zaszły mnie z boku, odcinając drogę do sypialni. Zasłoniłem usta ręką
i zacząłem szukać drogi ucieczki.
Otaczały mnie ściany ognia.
Przypomniałem sobie radę ze szkolenia przeciwpożarowego
w czwartej klasie: poruszaj się na czworakach. Tak zrobiłem, ale nie sądziłem, że to coś da. Płomienie szalały wszędzie, a żar był nieznośny.
Zacząłem się dusić. Drogę do sypialni spowiły płomienie – tak samo
drogę do schodów.
Gdy ogień zbliżał się do mnie, po prawej stronie dostrzegłem otwarte drzwi.
Wtoczyłem się do pokoju, który zapewne kiedyś był pokojem gościnnym. Niewiele widziałem – wciąż poruszałem się na czworakach,
a dym był gęsty – ale zauważyłem, że w przeciwieństwie do reszty
domu ten pokój pomalowano na czerwono, żółto i niebiesko. Oczy zaczęły mi łzawić od dymu. Próbowałem wstrzymać oddech i poczołgać
się dalej. Moja ręka natrafiła na coś… miękkiego… Gumowatego? Usłyszałem pisk i spojrzałem w dół.
To była gumowa kaczuszka. Na podłodze leżały porozrzucane zabawki.
Nie miałem czasu się dziwić. Ogień z rykiem wtargnął do pokoju,
jakby za mną podążał. Przetoczyłem się na plecy i zacząłem wierzgać
nogami, gdy płomienie łapczywie lizały mi stopy. Oparłem się plecami
o ścianę.
Byłem w potrzasku.
Za kilka sekund pochłonie mnie ogień. Chciałbym móc wam powiedzieć, o czym w tamtym momencie myślałem. Otaczała mnie śmierć.
Nie sądzę, żeby życie przemknęło mi przed oczami ani żebym myślał
o mojej mamie na odwyku czy o ojcu na miejscu wypadku. Strach –
zwyczajny strach – zagłuszył wszystkie myśli oprócz jednej: musiałem
znaleźć drogę ucieczki.
Zdołałem otworzyć załzawione oczy. Płomienie się zbliżały. Spojrzałem w górę i przez gęstniejący dym zobaczyłem okno.
Czytałem gdzieś, że żaden komputer nie może rywalizować z ludzkim mózgiem pod względem szybkości pewnych kalkulacji. Tak więc
to, co zdarzyło się potem, trwało może jedną dziesiątą sekundy albo
krócej. Mój mózg podsunął mi obraz frontowej ściany domu Nietoperzycy – widok z ulicy, jeśli ktoś woli – i natychmiast ustalił położenie
okien na piętrze. Już wiedziałem, gdzie jestem, jak wysoko, i że jeśli
wyjdę przez to okno, znajdę się na dachu ganku.
Gdy płomienie już prawie mnie dosięgały, doskoczyłem do okna
i szarpnąłem.
Ani drgnęło.
Zobaczyłem, że nie ma klamki.
Nie było czasu do namysłu ani na próbowanie czegoś innego. Z impetem oparłem się plecami o szybę. Poczułem, jak okno pęka, i wypadłem na zewnątrz. Tlen podsycił ogień, ale ja przywarłem do dachu.
Nade mną buchnęły płomienie.
Dach był spadzisty i zacząłem się zsuwać. Próbując namacać rękami
krawędź, pozwoliłem działać grawitacji. Gdy zacząłem spadać, obróciłem się tak, żeby wylądować na nogach. Znalazłem się na podwórku
przed domem i przetoczyłem po ziemi. Wstałem i spojrzałem za siebie,
na dom.
Pożerały go płomienie.
W oddali usłyszałem wycie syren. Nie miałem pojęcia, co robić. Odwróciłem się w lewo, niczego nie zauważyłem, odwróciłem się w prawo, a tam, gapiąc się na pożar, stał Rzeźnik.
Przez moment tylko na niego patrzyłem, nie mogąc się ruszyć. Właściwie nic mi się nie stało. Mogłem mieć jakieś zadrapania lub lekkie
oparzenia, ale wiedziałem, że nic mi nie będzie. Może łapałem oddech.
Może po prostu byłem zbyt oszołomiony. Jednak stałem tam, nie dalej
niż piętnaście metrów od człowieka, który zabrał mojego ojca i dopiero
co próbował mnie zabić, i nie mogłem się ruszyć.
Znów zawyły syreny i Rzeźnik najzwyczajniej w świecie odwrócił
się, by uciec.
To wyrwało mnie z odrętwienia. Oho, nie ma mowy, żeby zwiał, pomyślałem. Rzeźnik mógł być szybki, ale ja byłem szybszy, a gniew dodawał mi sił. W żadnym razie nie ujdzie mu to na sucho.
Myślałem, że Rzeźnik skieruje się do lasu, lecz on pobiegł na podwórko na tyłach sąsiedniego domu. Nie wahałem się ani chwili. Już
nie. Pędziłem za nim, ile sił w nogach. Przebiegliśmy przez jedno podwórko, drugie, a potem trzecie.
Zmniejszałem dystans.
Za plecami usłyszałem głosy. Ktoś krzyknął: „Stój!”. Nie posłucha-
łem. Pomyślałem, że zrobię to, kiedy Rzeźnik się zatrzyma. Przeskoczył
przez żywopłot. Ja też.
Dzieliła nas odległość zaledwie trzech metrów, gdy w końcu wpadł
między drzewa. Nic mu to nie da. Byłem blisko. Złapię go, przewrócę
i…
Runąłem jak długi.
Ktoś obalił mnie na ziemię i na mnie usiadł.
– Stój! Policja!
Spojrzałem w górę i zobaczyłem twarz komendanta Taylora!
– Nie ruszaj się! – krzyknął.
– Puszczaj! Musicie go złapać!
Jednak komendant Taylor mnie nie słuchał.
– Powiedziałem, nie ruszaj się. Leż i wyciągnij ręce nad głowę.
– On ucieknie!
– Już!
Taylor chciał mnie przewrócić na brzuch. Nie pozwoliłem mu na to,
zrzuciłem go z siebie i zerwałem się na równe nogi.
– Nie możemy pozwolić mu uciec! – wrzasnąłem, odwracając się
w stronę lasu.
Jednak już dobiegł do nas drugi policjant. I trzeci. Jeden złapał mnie
za nogi, a drugi w pasie. Znów upadłem. Taylor stanął nade mną, czerwony z wściekłości. Cofnął nogę, jakby zamierzał mnie kopnąć, ale wtedy usłyszałem inny głos:
– Zostaw go, Ed!
To był Myron.
Taylor się odwrócił. Próbowałem wstać i pobiec za Rzeźnikiem, ponieważ nie było czasu na wyjaśnienia, naprawdę, i pomyślałem, że pobiegną za mną, a ja wyjaśnię wszystko później. Zdołałem mu się wyrwać, ale kiedy znów spojrzałem na las, nic się tam nie ruszało i nic nie
było słychać. Zawahałem się, a policjanci wykorzystali to, żeby znów
mnie złapać.
Nie było sensu się szarpać.
Zrobiło się cicho. Dom Nietoperzycy spłonął do fundamentów.
A Rzeźnik uciekł.
24
Mówiłem wszystkim o tym jasnowłosym facecie, ale nikt mnie nie
słuchał. Wciąż czerwony jak burak, komendant Taylor wyjął kajdanki.
– Jesteś aresztowany – oznajmił. – Odwróć się i załóż ręce na plecy.
Chciał mnie złapać za ramię, ale wujek Myron wepchnął się między
nas.
– Pod jakim zarzutem?
– Żartujesz, no nie? Może podpalenia, tak na początek?
– Widziałeś, jak podkłada ogień?
– Nie – powiedział Taylor – ale uciekał.
– Może dlatego, że… no nie wiem… mógł spłonąć w pożarze? –
warknął Myron. – A chciałbyś, żeby co zrobił? Ugasił go?
Taylor zacisnął pięści.
– No, Bolitar, a co z resztą? Stawianie oporu przy aresztowaniu, napad na funkcjonariusza policji…
– Rzuciłeś się na niego po ciemku, a on tylko wymknął ci się z rąk.
Nie uderzył cię. Jeśli ci wstyd, że pokonał cię nastolatek…
Komendant Taylor poczerwieniał jeszcze bardziej. Och, to nie poprawiło sytuacji.
– Zgarniam go, Bolitar. Zejdź mi z drogi.
– Dokąd go zabieracie?
– Najpierw na posterunek, żeby wciągnąć go do akt, a potem do Newark, na przesłuchanie wstępne w sprawie kaucji.
– Kaucji? Czy to nie lekka przesada, Ed?
– Może uciec.
– Przecież to dzieciak, na miłość boską. – Myron położył dłoń na
moim ramieniu. – Nie mów ani słowa, Mickey, słyszysz? Ani słowa. –
Znów zwrócił się do Taylora: – Będę jechał za waszym radiowozem.
Jako jego adwokat zabraniam wam go przesłuchiwać.
Taylor wyjął kajdanki.
– Ręce na plecy.
– Poważnie, Ed? – prychnął Myron.
– Przepisy – wyjaśnił Taylor. – Chyba że uważasz, iż twój bratanek
zasługuje na specjalne traktowanie.
– W porządku – mruknąłem, zakładając ręce na plecy. Komendant
Taylor mnie skuł, a jeden z jego ludzi zaprowadził do radiowozu
i usiadł obok z tyłu. Komendant Taylor zajął miejsce z przodu.
Spojrzałem na płonący dom. Myślałem o zdjęciach – Ashley i smutnookiego chłopca o kręconych włosach. Myślałem o wszystkim, co tam
widziałem i słyszałem, i zastanawiałem się, co to oznacza. Domyśliłem
się, że ten dom był główną kwaterą Schroniska Abeona. Teraz przestał
istnieć, spalony przez…
Kogo? Rzeźnika z Łodzi? Człowieka, który ma dziewięćdziesiąt lat,
ale wciąż wygląda jak trzydziestolatek? Czy to ma sens?
I najważniejsze pytanie, które zadawałem sobie raz po raz: co on
zrobił z moim ojcem?
– Nie wierzę – sapnął Taylor.
Spojrzałem w lusterko i napotkałem jego wzrok. Już miałem zapytać, o czym mówi, ale przypomniałem sobie, że Myron kazał mi się nie
odzywać.
Wyręczył mnie gliniarz siedzący obok:
– W co nie wierzysz?
– Bolitar. Wujek tego dzieciaka.
– Co z nim?
– Jedzie za nami limuzyną.
Niełatwo było odwrócić się ze skutymi rękami, ale jakoś mi się to
udało. Taylor miał rację: jechała za nami wielka czarna limuzyna.
– A więc, Mickey – powiedział komendant Taylor – już drugi raz
przyłapałem cię przy tym starym domu. Chcesz mi powiedzieć dlaczego?
– Nie, proszę pana.
– Może masz słabość do staruszek? – W drwiącym głosie komendanta usłyszałem echo słów jego syna: „Ema! Muuu!”. – Czy tak, Mickey?
Lubisz stare babcie czy co?
Nie dałem się sprowokować. Nawet gliniarz siedzący obok mnie
skrzywił się, słysząc tę obciachową gadkę.
Posterunek policji w Kasselton mieścił się naprzeciwko liceum, po
drugiej stronie ulicy. Przed kilkoma godzinami cicho świętowałem mój
koszykarski debiut w sali gimnastycznej kilkanaście metrów od miejsca,
do którego teraz przywieźli mnie policjanci. Życie jest naprawdę pełne
niespodzianek.
Taylor wygramolił się z auta i zamknął za sobą drzwi. Kilka sekund
później policjant, który siedział obok mnie, pomógł mi wysiąść. Limuzyna zatrzymała się tuż za nami. Tylne drzwi się otworzyły i wysiadł
z niej Myron.
– Masz teraz limuzynę, Bolitar? – zapytał komendant Taylor. Przesunął dłonią po dachu samochodu. – Naprawdę uważasz się za gwiazdę.
– Nie jest moja.
– Nie? A czyja?
– Tak naprawdę… – Nagle wydało mi się, że dostrzegam na twarzy
Myrona cień uśmiechu. –Należy do Angeliki Wyatt.
Taylor skrzywił się z pogardą.
– Pewnie, a ja jestem George Clooney.
Przyciemniona szyba powoli się opuściła. Angelica Wyatt uśmiechnęła się i powiedziała:
– Pan jest komendantem policji w tym miasteczku? Miło mi pana
poznać.
Myślałem, że Taylor dostanie zawału.
– Hm, panno Wyatt… Ojej, to naprawdę pani? Wszyscy jesteśmy
pani wielbicielami, prawda, chłopcy?
Limuzynę już otaczało pięciu policjantów. Wszyscy kiwali głowami
jak marionetki. Angelica Wyatt nagrodziła ich kolejnym uśmiechem. Powiedziała coś jeszcze, czego nie usłyszałem, ale niektórzy policjanci zachichotali. Napotkałem spojrzenie wuja Myrona, który przewrócił oczami.
Angelica Wyatt wygłosiła pean na cześć przystojnych mężczyzn
w mundurach. Zobaczyłem, jak komendant Taylor przygładza włosy
i wypina pierś. Naprawdę? Czy nas, mężczyzn, tak łatwo owinąć wokół
małego palca? Potem pomyślałem o Rachel Caldwell. Czy ona nie zrobiła czegoś podobnego, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy? Czy nie
podziałało to również na mnie?
Założę się, że Ema powiedziałaby coś ciętego, zabawnego i prawdziwego.
Myron i ja staliśmy z boku. Wciąż miałem na rękach kajdanki. Angelica Wyatt nadal rozmawiała z komendantem Taylorem. A on chichotał
jak dziewczynka.
– Co się dzieje? – spytałem Myrona.
Na jego ustach znów zobaczyłem ten uśmieszek.
– Poczekaj.
Trzy minuty później komendant Taylor zdjął mi kajdanki.
– Jesteś jego prawnym opiekunem? – zwrócił się do Myrona.
– Tak.
Nie był. Niezupełnie. To stanowiło część naszej umowy. Zamieszkam u niego, ale moją prawną opiekunką pozostanie mama. Jednak teraz, kiedy była na odwyku, wujek w pewnym stopniu przejął tę rolę.
– Musisz wejść do środka i podpisać kilka dokumentów, zobowiązanie, że się stawi, kiedy będzie nam potrzebny, takie rzeczy.
Myron i ja powstrzymaliśmy się i nie zapytaliśmy, co się stało ze
wstępnym przesłuchaniem w sprawie kaucji w Newark. Znaliśmy odpowiedź: Angelica Wyatt.
– Zaczekaj w samochodzie – rzucił Myron.
Szofer w czapce otworzył mi drzwi. Usiadłem obok Angeliki Wyatt.
Czułem się dziwnie, ona pewnie też. Była gwiazdą filmową i w jej obecności czułem się… no… jak w towarzystwie gwiazdy filmowej – to było
coś wielkiego, wspaniałego i nierealnego. To nie była jej wina. Sądzę, że
również nie moja. Po prostu to było niesamowite. Zastanawiałem się,
jak ona sobie z tym radzi każdego dnia. Coś takiego daje ogromne możliwości – popatrzcie, jak łatwo mnie uwolniła – ale jednocześnie musi
być ciężarem.
– Wszystko w porządku? – spytała.
– Tak, proszę pani. Dziękuję za pomoc.
Jeszcze nigdy nie siedziałem w limuzynie. Fotele obite skórą, mały
telewizor i kryształowe kieliszki.
– Co się stało? Byłeś w tym domu?
I znów nie chciałem kłamać, ale też nie paliłem się, żeby powiedzieć
prawdę. Przecież prawie nie znałem tej kobiety.
– Wydawało mi się, że widzę ogień, więc próbowałem pomóc.
Angelica Wyatt nie kryła sceptycyzmu.
– Wchodząc do tego domu?
– Tak. Chciałem… hm, sprawdzić, czy ktoś tam jest.
– Dlaczego po prostu nie wezwałeś straży pożarnej?
Ups.
– Dlaczego zadzwoniłeś do wujka i powiedziałeś mu, że potrzebujesz pomocy?
– Proszę mi wierzyć, gdybym mógł zadzwonić do kogoś innego…
Urwałem, żałując, że to powiedziałem.
– Mickey?
Odwróciłem się do niej. Mierzyła mnie spojrzeniem, które było jednocześnie krzepiące i dziwnie znajome. Podobały mi się jej oczy, nie tylko dlatego, że były piwne i piękne, ale także dlatego, że widziałem
w nich wewnętrzne ciepło.
– Wiem, że to nie moja sprawa, ale twój wujek się stara. – Milczałem.
– To dobry człowiek. Możesz mu ufać.
– Bez urazy – powiedziałem, jak mówi się zawsze, kiedy zaraz się
kogoś urazi – ale naprawdę nie zna pani sytuacji.
– Owszem, Mickey, znam.
Zastanowiłem się nad tym. Powiedziała, że była przyjaciółką mojej
mamy, zanim się urodziłem.
– Popełnił błąd – tłumaczyła Angelica Wyatt. – Pewnego dnia to zrozumiesz. W życiu nie jest tak jak w moich filmach. Dzieciaki myślą, że
dorośli znają wszystkie odpowiedzi, podczas gdy jedyna różnica między dziećmi a dorosłymi jest taka, że ci ostatni wiedzą, iż nie ma prostych odpowiedzi.
– Znowu bez urazy, ale ja już od dawna nie żyję w przekonaniu, że
dorośli znają wszystkie odpowiedzi.
O mało się nie roześmiała.
– Błądzimy, to chcę powiedzieć, Mickey. Wszyscy błądzimy. Chcemy jak najlepiej i bardzo kochamy, ale jesteśmy słabymi, niedoskonałymi istotami.
Angelica Wyatt spuściła wzrok. Przez moment myślałem, że się rozpłacze.
– Panno Wyatt?
– Wszyscy popełniamy błędy. Twój wujek nie był wyjątkiem.
Drzwi limuzyny się otworzyły i do środka zajrzał Myron.
– Wszystko u was w porządku? – zapytał.
Teraz zrozumiałem, dlaczego Angelica Wyatt jest wielką aktorką.
Rozpromieniła się i nigdy byście nie zgadli, że kilka sekund wcześniej
wyglądała na zdruzgotaną.
– Jasne – odparła, przesuwając się, żeby zrobić mu miejsce. – Gawędziliśmy sobie z Mickeyem.
25
Jak możecie sobie wyobrazić, Myron urządził mi przesłuchanie
pierwszego, drugiego, trzeciego i czwartego stopnia. Pomimo nalegań
Angeliki wciąż mu nie ufałem. Wiedziałem, że może powinienem. Wiedziałem, że kiedy byłem w tarapatach, wezwałem go na pomoc. Jednak
zarówno Nietoperzyca, jak i Łysy ostrzegali mnie, żebym nic nie mówił
Myronowi.
Pomimo to w pewnej chwili zmiękłem i o mało nie zacząłem gadać.
Wtedy jednak Myron bezwiednie dał mi inny powód, żebym milczał.
– Twój ojciec poszedł do tego domu, kiedy był mały – przypomniał.
– Nigdy mi nie powiedział, co tam zobaczył.
Celna uwaga – i skoro tata wolał nic nie mówić wujkowi Myronowi,
doszedłem do wniosku, że ja też nie powinienem.
W pewnym momencie Myron rozłożył ręce i wrócił do salonu. Zastanawiałem się, co teraz zrobić. Nie mogłem go zignorować, bo, prawdę mówiąc, czegoś od niego chciałem. Poszedłem do salonu i usiadłem
na kanapie. Przed kilkoma laty Myron odkupił dom, w którym spędził
dzieciństwo. To oznaczało, że on i mój tata wychowali się tutaj, co –
owszem – było trochę upiorne. Dwaj bracia godzinami oglądali telewizję. Dziwnie było wyobrazić sobie mojego ojca jako dzieciaka, w jednym
pokoju z Myronem.
Nie wiedziałem, jak zacząć, więc wkroczyłem na znajomy teren,
przypuszczając, że to go zainteresuje.
– Dzisiejsze eliminacje poszły dobrze – zagaiłem.
– Taak? – Jak przewidywałem, połknął haczyk. – Trenowałeś z juniorami?
Kiwnąłem głową.
– Ale trener Grady powiedział, że jutro chce się ze mną widzieć.
Słysząc to, Myron się uśmiechnął.
– Myślisz, że zamierza cię powołać?
– Nie wiem – odparłem, chociaż tak podejrzewałem. Myron również.
– Dobrze grałeś?
– Tak myślę.
– To wspaniale.
Cisza. W porządku, koniec rozgrzewki.
– Muszę prosić cię o przysługę. Wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale
chcę, żebyś mi zaufał.
Myron usiadł i pochylił się w moją stronę.
– O co chodzi?
– Chcę… chcę ekshumować ojca.
Wyglądał, jakby dostał w twarz.
– Co takiego?
Zacząłem się wycofywać. Ludzie, powinienem to przemyśleć.
– Chcę przenieść jego ciało tutaj – skłamałem. – Żeby był pochowany
bliżej nas.
– Naprawdę?
– Tak.
– I co poza tym, Mickey?
– Nic.
– I co poza tym, Mickey? – powtórzył z naciskiem Myron. Jak to
ująć?
– Nie widziałem go, gdy był nieżywy – powiedziałem powoli. – Ja…
muszę wiedzieć, że to on leży w tej trumnie.
Myron zastanawiał się przez chwilę. Kiedy się odezwał, mówił łagodniejszym tonem:
– A więc chcesz zamknąć ten rozdział?
– Właśnie. Zamknąć rozdział.
– Nie sądzę, żeby widok jego ciała ci w tym pomógł.
– Myronie, posłuchaj mnie, dobrze? Po prostu… posłuchaj. Myron
czekał.
– Muszę mieć pewność, że w tej trumnie jest tata.
Nie pojmował.
– Co przez to rozumiesz?
Zamknąłem oczy.
– Prosiłem cię, żebyś mi zaufał. Proszę.
Myron przyglądał mi się przez długą chwilę, a ja patrzyłem na niego, nie spuszczając wzroku. Spodziewałem się kolejnych pytań, ale
mnie zaskoczył.
– Dobrze, jutro zajmę się formalnościami – powiedział.
26
Nagle uświadomiłem sobie, że jestem głodny i zmęczony. Wuj Myron zamówił tyle chińszczyzny, że wystarczyłoby dla dwunastoosobowej rodziny. Próbowałem jeść w milczeniu, ale Myron musiał mi przypomnieć, jak zawsze, że to była ulubiona chińska restauracja mojego
ojca, który wprost przepadał za krewetkami w sosie homarowym.
Kiedy skończyłem jeść, chciałem zadzwonić do Emy i opowiedzieć
jej o wszystkim, co się wydarzyło, ale zrobiło się późno i byłem zbyt
zmęczony. To mogło poczekać. Wysłuchawszy od Łyżki plotek o życiu
rodzinnym Emy, chciałem ją pocieszyć, a jednocześnie bałem się, że
mogę wszystko popsuć.
Dostałem SMS od Rachel: Jutro po szkole wciąż aktualne?
Ja: Tak. Jak się masz?
Rachel: Dobrze. Muszę kończyć. Do jutra.
Kiedy nazajutrz rano szkolny dzwonek zadzwonił o ósmej trzydzieści, znów byłem w klasie. Zabawne, jak szkoła potrafi wygładzić ostre
kanty wszystkiego, nawet tego, przez co przechodziłem. Wydawało się,
że w tym zwyczajnym budynku z czerwonej cegły życie biegnie zwykłym trybem. Szkoła jest nudna, pewnie, ale przynajmniej daje oparcie.
Moje życie mogło się rozpadać, jednak tu wszystko było cudownie normalne, a nawet pospolite.
Przerwę na lunch zwykle spędzałem z Emą i Łyżką, ale dziś miałem
się zobaczyć z trenerem Gradym, prowadzącym szkolną drużynę koszy-
kówki. Czułem lekką ulgę na myśl o tym, że uniknę spotkania z nimi.
Nie zrozumcie mnie źle. Ufałem im obojgu bez zastrzeżeń i chętnie powiedziałbym im całą prawdę, ale Rachel prosiła mnie, żebym nie mówił,
że wpadam do niej po szkole. Nie mogłem zignorować tej prośby, no
nie?
Krótko mówiąc, najlepsze rozwiązanie było najbardziej tchórzliwe:
unikać spotkania.
Zmierzając do biura trenera Grady’ego, przeszedłem obok szafki
Ashley i poczułem dziwną tęsknotę. Ashley, zanim zniknęła, była jakby
moją dziewczyną. Abeona – czyli Ema, Łyżka, Rachel i ja – ją uratowała.
Kiedy widziałem Ashley ostatni raz, pomachała mi na pożegnanie i odjechała furgonetką prowadzoną przez innego członka Abeony.
Teraz, zaledwie kilka dni później, wszystkie ślady jej obecności znikły, a szafka miała nowy zamek. Domyśliłem się, że zajął ją inny dzieciak, który przeniósł się do naszej szkoły. Ashley znikła, jakby nigdy jej
tu nie było. Zastanawiałem się, gdzie teraz jest, czy wszystko u niej
w porządku.
Zapukałem do drzwi gabinetu trenera Grady’ego.
– Wejść!
Zwykle nie był to pokój, który chciało się odwiedzać. Pan Grady był
jednocześnie pedagogiem odpowiedzialnym za dyscyplinę. Jeśli wzywano kogoś do jego gabinetu, to zwykle musiał siedzieć za karę po lekcjach albo zostawał zawieszony.
Pan Grady spojrzał na mnie przez połówkowe szkła okularów do
czytania.
– Zamknij drzwi – rzucił.
Zrobiłem to. Poprosił, żebym usiadł. Rozejrzałem się po gabinecie.
Nie było tam żadnych rodzinnych fotografii, trofeów czy zdjęć poprzednich drużyn koszykarskich, niczego osobistego.
– Zatem – zaczął, kładąc na biurku splecione dłonie – co myślisz
o wczorajszych eliminacjach?
Nie wiedziałem, co odpowiedzieć.
– Było fajnie.
– Najwyraźniej grasz w koszykówkę od dawna.
– Tak.
– Dużo podróżowałeś, kiedy byłeś mały, zgadza się?
Skinąłem głową.
– Spędziłeś dużo czasu za granicą, grałeś w wielu różnych drużynach.
– Tak.
– Przez jaki czas najdłużej grałeś w tej samej drużynie?
– Dwa miesiące.
Jego mina wskazywała, że spodziewał się takiej odpowiedzi.
– To jeden z powodów naszego powrotu do Stanów – wyjaśniłem. –
Widzi pan, mój ojciec chciał, żebym mógł pomieszkać dłużej w jednym
miejscu i grać w prawdziwej szkolnej drużynie.
– Na przykład… no nie wiem… w reprezentacji szkoły?
Nie odpowiedziałem.
– Ta grupa chłopców gra w koszykówkę od piątej klasy szkoły podstawowej. Razem zdobywali laury we wszystkich turniejach, a teraz, no
cóż, również mogą je zdobyć. W przyszłym roku rozjadą się w różne
strony.
Nie miałem nic do dodania, więc milczałem.
– Wyjaśniłem ci niedawno, że nie lubię mieć w reprezentacji szkoły
pierwszo – i drugoklasistów. Jestem tu trenerem dwanaście lat i jeszcze
nie miałem drugoklasisty w reprezentacji, a w tym roku, gdy do gry
wraca pięciu zawodników z zeszłorocznej drużyny…
Zamilkł. Ta rozmowa nie przebiegała w taki sposób, jak bym chciał.
– Jednak widziałem, jak grał twój wujek, kiedy chodził do tej szkoły.
Wiem, że miał talent, jaki trafia się raz na pokolenie. A gdy zobaczyłem
wczoraj, jak grasz ty, pomyślałem, że może też go masz. Jeszcze nie
wiem. Nie chcę działać pochopnie. Jednak jako trener muszę postępować uczciwie i każdemu dać szansę. Jeśli to, co widziałem wczoraj, było
szczęśliwym przypadkiem lub jeśli konkurencja była za słaba, no cóż, to
się okaże. Na razie jednak muszę przynajmniej dać ci szansę spróbowania sił w reprezentacji szkoły.
Miałem ochotę uderzyć pięścią w dłoń i krzyknąć: „TAK!”, ale zdołałem zapanować nad emocjami.
– Dziękuję, trenerze.
– Nie dziękuj. Albo na to zasłużysz, albo nie. – Opuścił głowę i zaczął coś pisać. – Eliminacje do reprezentacji zaczynają się o szesnastej
trzydzieści. Wtedy się zobaczymy.
Wstałem i ruszyłem do drzwi.
– Mickey?
Odwróciłem się.
– Wiem, że miałeś problemy z niektórymi chłopakami ze starszych
klas. Takimi jak Troy i Buck.
– Tak, proszę pana.
– To bardzo zżyta grupka: Troy, Buck, Brandon, Alec. Nie będą tym
uszczęśliwieni. Jeśli wejdziesz do drużyny, zajmiesz miejsce jednego
z ich przyjaciół.
Wzruszyłem ramionami.
– Niewiele mogę z tym zrobić.
– Ależ możesz, Mickey. Aby odnieść sukces na boisku, potrzebujemy zgodnej współpracy. Staraj się o tym pamiętać. Bądź mądrzejszy.
27
Kiedy dotarłem do bufetu, pani Owens, nauczycielka, którą lubiłem
najmniej (co jest uprzejmym stwierdzeniem, bo jej nie lubiłem, a nawet
nie znosiłem), obrzuciła mnie złowrogim spojrzeniem i warknęła:
– Legitymacja.
Podałem ją. Pani Owens obejrzała dokument, jakbym był terrorystą
posługującym się podrobionym paszportem. Po kilku długich sekundach niechętnie wpuściła mnie do środka. Poszedłem do naszego stolika. Łyżka i Ema już tam siedzieli, chociaż oddzieleni od siebie dwoma
krzesłami.
– Gdzie byłeś? – spytała Ema.
– Pan Grady chciał się ze mną widzieć.
– Masz kłopoty? – zaniepokoił się Łyżka.
– Nie. Wprost przeciwnie.
Gdy wyjaśniałem im sprawę eliminacji do szkolnej drużyny, zauważyłem Troya i Bucka. Zmienili stolik i teraz siedzieli tylko z chłopakami,
a konkretnie tylko z chłopakami ze szkolnej drużyny koszykówki. Zastanawiałem się, czy wiedzą, że dołączę do nich podczas dzisiejszych
eliminacji. Patrzyłem na ich stolik odrobinę za długo.
– Twoi przyszli koledzy z drużyny – mruknął Łyżka.
– Mhm.
– Oczywiście, Bucka i Troya znasz. Poznałeś też innych?
– Nie.
– Cóż, Troy jest jednym kapitanem. Drugim jest Brandon Foley. To
ten na końcu stołu. Najwyższy zawodnik w drużynie. Dwa metry i trzy
centymetry.
Widywałem Brandona Foleya na korytarzu i często słyszałem, jak
odczytuje poranne komunikaty.
– Jest przewodniczącym rady uczniów – dodał Łyżka.
– A także najlepszym przyjacielem Troya Taylora – wtrąciła Ema. –
Od urodzenia mieszkają przy tej samej ulicy i zaczęli razem grać, zanim
wyrośli z pieluch, co w ich przypadku mogło nastąpić w zeszłym roku.
Super.
Gdy patrzyłem na ich stolik, Brandon Foley odwrócił się i napotkał
mój wzrok. Spodziewałem się standardowego drwiącego spojrzenia, ale
nie. Upewnił się, że na niego patrzę, po czym skinął głową w uprzejmy,
niemal krzepiący sposób.
Troy siedział obok niego. Odwrócił się, żeby zobaczyć, na kogo patrzy jego przyjaciel, więc szybko skierowałem wzrok na swój stolik.
– Wszystko w porządku? – spytała Ema.
– Tak, ale mam naprawdę ważne wieści.
Opowiedziałem im o pożarze domu Nietoperzycy. Słuchali z rozdziawionymi ustami. Łyżka odezwał się dopiero wtedy, gdy powiedziałem im o portretach na korytarzu.
– To oczywiste – orzekł.
– Co?
– Te fotografie. To była galeria zdjęć dzieci uratowanych przez
Schronisko Abeona.
Opowiedziałem im, jak mnie aresztowano, jak zjawił się wujek Myron, a Angelica Wyatt uchroniła mnie przed spędzeniem nocy w areszcie. Ema wyglądała na rozzłoszczoną.
– Chwila, skąd twój wuj zna Angelicę Wyatt?
– To wystrzałowa laska – dodał Łyżka.
Oboje popatrzyliśmy na niego.
– Mówię o Angelice Wyatt – wyjaśnił Łyżka.
– Taak – mruknęła Ema. – Wiemy. – Odwróciła się do mnie. – Więc?
– Nie mam pojęcia. Myron jest jej ochroniarzem czy kimś takim.
– Myślałam, że jest agentem sportowym.
– Bo jest. Ja też tego nie rozumiem, ale Angelica Wyatt znała moją
mamę.
– O czym ty mówisz? – W głosie Emy zabrzmiały ostre nutki. – Jak
mogła ją znać?
– Obie były tak jakby celebrytkami, kiedy były młode. Moja mama
była gwiazdą tenisa, a Angelica młodą aktorką. Pewnie się znały. Co za
różnica?
Ema tylko ściągnęła brwi.
– Mam pomysł – odezwał się Łyżka.
Ema spopieliła go spojrzeniem.
– Nie mogę się doczekać, kiedy o nim usłyszę.
– Ten jasnowłosy facet… Nazwijmy go Rzeźnik, dobrze?
– No?
Łyżka poprawił okulary.
– On próbował cię zabić. Czy to możliwe, że mógł również próbować zabić Rachel?
Zamilkliśmy.
– Niechętnie to przyznaję, ale Łyżka może mieć rację – powiedziała
Ema.
– Dziękuję. Nie jestem tylko ucztą dla oczu, wiecie.
– Musimy działać bardzo ostrożnie – przypomniałem im.
– Czy ktoś miał jakieś wieści od Rachel, od kiedy zakradliśmy się do
szpitala? – spytał Łyżka.
No i tak. Mogłem ich okłamać albo zawieść zaufanie Rachel. Spróbowałem czegoś pośredniego.
– Ja miałem. – Na szczęście zadzwonił dzwonek. – Na razie jednak
muszę na tym poprzestać.
– A to co ma znaczyć? – prychnęła Ema.
– Właśnie – dodał Łyżka. – Czy nie tkwimy w tym razem?
– Po prostu… zaufajcie mi w tej sprawie. – Przypomniałem sobie
mój plan na resztę dnia: wizyta u Rachel, eliminacje. Hm. Łyżka i Ema
wciąż na mnie patrzyli, czekając na wyjaśnienia. – Zróbmy tak: spotkajmy się po eliminacjach. Wtedy może będę mógł wam powiedzieć więcej.
28
Gdy zadzwonił ostatni dzwonek, złapałem plecak i zamierzałem
pójść do Rachel. Właśnie zamykałem szafkę, kiedy usłyszałem głos pani
Friedman:
– Panie Bolitar? Proszę na słówko.
– Oo, masz kłopoty – zauważył jakiś dzieciak stojący w pobliżu.
Bardzo dojrzała reakcja, no nie?
Kiedy wszedłem do klasy, pani Friedman zamknęła za nami drzwi.
– Odkryłam coś, co może cię zainteresować – powiedziała.
– Och…
– Mam koleżankę, która pracuje w Muzeum Holocaustu w Waszyngtonie. Byłeś tam kiedyś?
– Nie, proszę pani.
Miała taką smutną minę.
– Powinieneś. Każdy powinien. To okropne, a jednak konieczne. Po
wizycie w tym muzeum jesteś innym człowiekiem. Oczywiście, jeśli
masz sumienie. W każdym razie rozmawiałam z moją koleżanką i zapytałam ją o Hansa Zeidnera, Rzeźnika z Łodzi.
Czekałem na ciąg dalszy. Ponieważ nie dodała nic więcej, powiedziałem:
– Dziękuję.
Pani Friedman przyglądała mi się uważnie.
– Możesz mi wyjaśnić, dlaczego ten temat tak cię interesuje?
O mało tego nie zrobiłem. Pomyślałem o wszystkim, co wiedziałem:
o Lizzy Sobek, Nietoperzycy, mieszkającej tak blisko miejsca, w którym
staliśmy teraz. Myślałem o Rzeźniku, moim ojcu i o pożarze. Jednak
w końcu zrozumiałem, że nie powinienem i nie mogę nic powiedzieć.
– Nie mogę – odparłem. – Jeszcze nie teraz.
Sądziłem, że usłyszę kolejne pytania, ale nie. Zamiast tego pani
Friedman otworzyła szufladę biurka.
– Masz – powiedziała.
W ręku trzymała zdjęcie. Wziąłem je od niej. Było czarno-białe,
przedstawiało człowieka w mundurze Waffen SS. Miał ciemne włosy
i wąsik. A także wydatny nos i pospolite rysy. Oczy jak dwa czarne kamyki.
– Dziękuję – powiedziałem, spoglądając na nią. – Kto to jest?
Pani Friedman się skrzywiła.
– Kto to jest?
– Tak. Kim jest mężczyzna na fotografii?
– A jak myślisz? To Hans Zeidner. Rzeźnik z Łodzi.
29
Brzytwa Ockhama.
Mój ojciec często mi to powtarzał. Zasada brzytwy Ockhama głosi:
„Z dwóch równorzędnych hipotez ta, która podaje prostsze wytłumaczenie, jest lepsza od bardziej skomplikowanej”. Krótko mówiąc: prostsza odpowiedź jest zwykle najlepsza.
Dlaczego więc nie wziąłem pod uwagę tej prostej możliwości, że fotografia pokazana mi przez Nietoperzycę była produktem Photoshopa?
Idąc do domu Rachel, czułem gniew i na Nietoperzycę, i na siebie.
Jak mogłem być taki łatwowierny? W obecnych czasach, kiedy każdy
idiota mający komputer potrafi wyretuszować zdjęcie, jak mogłem założyć, że nazista z drugiej wojny światowej przez siedemdziesiąt lat nie
zestarzał się ani o jeden dzień i że pracuje teraz jako sanitariusz w San
Diego?
Ależ ze mnie naiwny głupek!
Jasnowłosy sanitariusz o zielonych oczach nie był Rzeźnikiem z Łodzi. Nie miał dziewięćdziesięciu lat. Nie był tym człowiekiem, który
w Polsce w latach czterdziestych torturował i zabił dziesiątki ludzi,
w tym ojca Lizzy Sobek. Ema przy użyciu Photoshopa wmontowała
twarz tego faceta we współczesne zdjęcie i wysłała do San Diego, prawda? Dlaczego ktoś nie mógł postąpić odwrotnie: wziąć zdjęcie faceta po
trzydziestce i wmontować je w starą czarno-białą fotografię?
Ktoś – zapewne Nietoperzyca lub Łysy – zwiódł mnie prostym za-
biegiem cyfrowej obróbki zdjęć.
Po co? I co mogłem z tym zrobić?
To będzie musiało poczekać. Teraz powinienem skoncentrować się
na Rachel. Kiedy zbliżałem się do jej domu, zobaczyłem nadjeżdżający
z przeciwka radiowóz. Uskoczyłem za drzewo. Za kierownicą siedział
komendant Taylor. Był sam. Kiedy przejeżdżał obok, wyglądał na strapionego i… przestraszonego?
Nie wiedziałem, co o tym myśleć. Zaczekałem, aż radiowóz zniknie
mi z oczu, i wyszedłem zza drzewa. Brama podjazdu przed domem Rachel zamknęła się za odjeżdżającym Taylorem. Nacisnąłem guzik domofonu i spojrzałem w kamerę.
– Już cię wpuszczam – powiedziała Rachel.
Czekała na mnie przy frontowych drzwiach. Gdyby nie bandaż na
skroni, nikt by się nie domyślił, że została postrzelona. Oczywiście kula
nie naruszyła czaszki, tylko rozerwała skórę, lecz, nie wiedzieć czemu,
to jeszcze podkreślało grozę tego faktu. Zapewne centymetr, nie więcej,
stanowił różnicę między lekkim skaleczeniem a śmiercią.
Na samą myśl o tym miałem ochotę ją przytulić, ale wydawało się to
niewłaściwe.
– Tak się cieszę, że nic ci nie jest – powiedziałem tylko.
Rachel posłała mi nikły uśmiech i pocałowała mnie w policzek. Miała na sobie bluzkę z krótkim rękawem, więc ślad po oparzeniu był widoczny. Zawsze chciałem ją zapytać, jak to się stało, ponieważ oparzenie
nadal wyglądało na bolesne, ale – oczywiście – nie była to odpowiednia
chwila. Jej zaczerwienione oczy zdradzały, że płakała niedawno i zapewne długo.
– Tak mi przykro z powodu twojej mamy.
– Dziękuję.
– Czy właśnie widziałem odjeżdżającego komendanta Taylora?
Rachel pokiwała głową.
– Czego chciał?
– Nie wiem. Długo rozmawiał z moim ojcem. Za każdym razem, kiedy do nich podchodziłam, mówili mi, że to nic takiego. Och, a komen-
dant Taylor wciąż mnie pyta, co pamiętam.
W szpitalu też to robił.
– To chyba normalne. Chce ustalić, co się wydarzyło, i w ogóle.
– Pewnie tak – przyznała Rachel, ale nie wyglądała na przekonaną. –
To po prostu dziwne.
– W jakim sensie?
– Wydaje się jakiś spięty.
Wzruszyła ramionami i poprowadziła mnie korytarzem. Przystanęliśmy przy otwartych drzwiach zagrodzonych żółtą taśmą – miejsce
zbrodni. Widać było wyraźnie, że takową tu popełniono. Na podłodze
wciąż była krew. Przysunąłem się do Rachel. Zaczęła drżeć. Objąłem ją
i przytuliłem.
– Dlaczego nie pójdziemy gdzie indziej? – powiedziałem najłagodniej, jak umiałem.
– Nie, w porządku. Chciałam ci to pokazać.
W domu było cicho.
– Ktoś tu jest oprócz ciebie? – spytałem.
– Nie.
To mnie zdziwiło.
– A gdzie twój ojciec i macocha?
– Macocha potrzebowała wakacji. Na szczęście. Jest w ośrodku wypoczynkowym w Arizonie. Ojciec jest w pracy. – Kiedy zauważyła moją
zatroskaną minę, machnęła ręką. – Wierz mi, tak jest lepiej.
Przez moment tylko patrzyliśmy na krew na podłodze. Oczy Rachel
znów napełniły się łzami. Nie wiedząc, jak zareagować, spytałem:
– Chcesz mi opowiedzieć, co się stało?
– To proste. Przeze mnie zabito moją matkę.
Teraz naprawdę nie miałem pojęcia, jak się zachować. Kiedy znów
się odezwałem, mówiłem powoli i ostrożnie.
– Nie rozumiem, jak to możliwe.
– Ja ją tutaj ściągnęłam. Wpakowałam ją w krzyżowy ogień.
– Jaki krzyżowy ogień?
Rachel pokręciła głową.
– To już nie ma znaczenia.
– Oczywiście, że ma. Ktoś próbował cię zabić, a zeszłej nocy…
Zamilkłem.
– Co zeszłej nocy?
– Zeszłej nocy ktoś próbował zabić mnie.
Zesztywniała.
– O czym ty mówisz?
Opowiedziałem jej o Rzeźniku i pożarze domu Nietoperzycy. Rachel
słuchała zaszokowana.
– Nic jej się nie stało?
– Nietoperzycy? Nie wiem. Nie widziałem jej.
– Nie rozumiem tego.
Oboje spojrzeliśmy na miejsce zbrodni.
– Opowiedz mi, co się stało – poprosiłem.
– Nie pamiętam wszystkiego.
– Powiedz mi to, co pamiętasz.
Odwróciłem się do Rachel. Światła były przyciemnione i rysowały
cienie na jej ślicznej twarzyczce. Tak bardzo pragnąłem dotknąć jej policzka i ją przytulić. Nie zrobiłem tego. Stałem i czekałem.
– Muszę się cofnąć w przeszłość – zaczęła. – Muszę wyjaśnić, dlaczego moja mama w ogóle tutaj była.
– W porządku. Nie spiesz się.
– Chyba muszę. – Niemal się uśmiechnęła. – Czy nie masz eliminacji?
– Jest jeszcze czas.
Rachel spojrzała na plamę krwi na dywanie.
– Bardzo długo byłam zła na mamę. Uważałam, że mnie porzuciła.
Ja również popatrzyłem na krew.
– Matka opuściła nas, kiedy miałam dziesięć lat. Ojciec mówił mi, że
ona wciąż mnie kocha, ale potrzebuje… – Rachel nakreśliła w powietrzu
cudzysłów – „odpoczynku”. Nie wiedziałam, co to oznacza. Chcę powiedzieć, że w pewien sposób nadal nie wiem. Wiedziałam tylko, że
mnie opuściła. Moi rodzice się rozwiedli i nie widziałam matki przez
trzy lata.
– Trzy lata? Och…
– Nawet nie wiedziałam, gdzie jest.
Zastanowiłem się.
– Niedawno powiedziałaś mi, że twoja mama mieszka na Florydzie.
– To nie do końca prawda. Chcę powiedzieć, że była na Florydzie,
przynajmniej przez jakiś czas. – Rachel przerwała i pokręciła głową. –
Źle to wszystko opowiadam.
– W porządku – powiedziałem. – Nie spiesz się.
– No dobrze. O czym to ja mówiłam? O rozwodzie. Kiedy następnym razem zobaczyłam mamę, miałam trzynaście lat. Pewnego dnia po
prostu zjawiła się po szkole. Chcę powiedzieć, że to było takie nierzeczywiste, wiesz? Stała tam z innymi matkami, uśmiechając się jak… no,
jak nienormalna. Wyglądała okropnie. Nałożyła za dużo jaskrawoczerwonej szminki i miała potargane włosy. Chciała odwieźć mnie do
domu, ale ja po prostu się jej bałam. Zadzwoniłam po ojca. Kiedy przyjechał, matka zrobiła okropną scenę. Oszalała. Zaczęła na niego wrzeszczeć, że ją zamknął. Krzyczała, że wszystko o nim wie.
Wydawało się, że temperatura w pokoju spadła nagle o kilka stopni.
– I co wydarzyło się potem? – zapytałem.
– Ojciec był bardzo spokojny. Pozwolił jej szaleć, aż przyjechała policja. To było straszne. Miała rozmazaną szminkę i takie wielkie oczy…
jakby w ogóle mnie nie widziała. Później, kiedy już sobie poszła, ojciec
wyjaśnił, że matka nie opuściła nas tak po prostu, tylko przeżyła załamanie nerwowe. Powiedział, że zawsze miała problemy z psychiką,
a kiedy skończyłam dziesięć lat, stała się niepoczytalna, a nawet niebezpieczna. Powiedział, że w ciągu trzech ostatnich lat raz po raz lądowała
w szpitalu.
– Mówiąc „niebezpieczna”…
– Nie wiem, co miał na myśli – zbyt szybko odrzekła Rachel. – Tata
twierdził, że była niezrównoważona. Powiedział, że musiał uzyskać nakaz sądowy, żeby wysłać ją na leczenie. Nie wiedziałam, co o tym myśleć. Byłam zła, przestraszona i smutna. Chcę powiedzieć, że w pewien
sposób miało to sens. – Pokręciła głową. – Nieważne. Pomyślałam sobie,
no cóż, moja matka jest szalona. Ojciec chyba się stara, ale nie potrafi się
do mnie zbliżyć. To było bez znaczenia. Miałam przyjaciół i szkołę.
Rachel w końcu oderwała wzrok od plamy krwi.
– Dwa tygodnie temu mamę znowu wypuścili. Jednak tym razem ojciec miał wszelkie możliwe nakazy sądowe zabraniające jej się do nas
zbliżać. Mogła mnie odwiedzać tylko w obecności pracownicy opieki
społecznej, takie rzeczy. Ja jednak chciałam się z nią zobaczyć. Tak więc
kiedy zadzwoniła, spotkałyśmy się w tajemnicy. Nie powiedziałam
o tym ojcu. Nie powiedziałam nikomu. – Rachel spojrzała na mnie
i uśmiechnęła się blado. – Kiedy spotkałyśmy się po raz pierwszy,
mama uściskała mnie i, sama nie wiem, to zabrzmi dziwnie, nagle poczułam się tak, jakbym znów była szczęśliwą małą dziewczynką. Wiesz,
co chcę powiedzieć?
Pomyślałem o tym, jak ściskała mnie moja mama.
– Tak.
– Uświadomiłam sobie, że już nikt mnie nie obejmuje. Czy to nie
dziwne? Ojciec, cóż, przestał to robić, kiedy dorosłam, a chłopcy nigdy
nie chcą się tak po prostu przytulać, jeśli wiesz, co chcę powiedzieć.
Wolałbym nie wiedzieć. Kiwnąłem głową, czując ściskanie w gardle.
Pomyślałem o Troyu Taylorze i uświadomiłem sobie, jakim okropnym
jestem egoistą, więc kazałem sobie przestać.
– A więc to było miłe? – odezwałem się. – To spotkanie z matką.
– Przez kilka dni było wspaniale. A potem coś się popsuło.
– Co?
– Mama znów zaczęła szaleć, mówić, jakim złym człowiekiem jest
tata, że opowiadał o niej kłamstwa, podtruwał ją i mówił wszystkim, że
jest wariatką, żeby ukryć prawdę o sobie. Wpadła w paranoję i zaczęła
mnie pytać, czy ojciec wie o naszym spotkaniu. Próbowałam ją uspokoić, ale ona wciąż powtarzała, że jeśli się dowie, to ją zabije.
Zamilkła.
– I co zrobiłaś?
Rachel wzruszyła ramionami.
– Próbowałam ją uspokoić. Pytałam, jakie zażywa lekarstwa. No
wiesz, właściwie nie byłam zaskoczona. Już wcześniej widziałam ją
w takim stanie. Może ja też się obwiniałam.
– O co?
– Może gdybym była lepszą córką…
– Wiesz, że to nieprawda.
– Wiem. Chcę powiedzieć, że ojciec tłumaczył mi to sto razy. Ona
była chora. To ani moja wina, ani jego. Jej też nie. Tak jak matka Cynthii
Cooper zachorowała na raka, tak moja mama zapadła na chorobę, która
atakuje mózg. Nic nie mogła na to poradzić.
Pomyślałem o mojej mamie na odwyku. Mówili mi to samo: jej uzależnienie od narkotyków jest chorobą. To nie kwestia siły woli i nie powinienem brać tego do siebie, przekonywali eksperci, a jednak, nieważne, jak często to sobie powtarzałem, niezależnie od tego, jak bardzo ją
kochałem i rozumiałem to, co jej się przydarzyło, zawsze jakaś część
mojej świadomości uważała, że w ostatecznym rozrachunku moja
mama wolała narkotyki niż mnie.
– Tak więc patrzę na tę kobietę, która mnie wychowała, ostatnią osobę okazującą mi ciepłe uczucia, i nagle zaczynam się nad czymś zastanawiać, nad czymś, o czym jeszcze nigdy nie rozmyślałam.
– Nad czym? – zapytałem.
Rachel odwróciła się, jej oczy były suche i przytomne.
– A jeśli moja mama nie była szalona? A jeśli mówiła prawdę? – Milczałem. – A jeśli mój ojciec rzeczywiście coś jej zrobił?
– Na przykład?
– Nie wiem. Wciąż powtarzała, że wie o nim coś złego. A jeżeli mówiła prawdę? No wiesz, ojciec nie tylko zamknął ją w szpitalu dla psychicznie chorych, ale także rozwiódł się z nią i ożenił z inną. Wyjaśnił mi
to, mówił, że przestali się kochać już przed laty, że zasłużył na odrobinę
szczęścia i tak dalej. Ale czy naprawdę musiał zamykać ją w psychiatryku? Nie mógł znaleźć innego sposobu? To była moja matka, jedyna kobieta, która mnie kochała. Czy nie powinnam przynajmniej udzielić jej
przywileju wątpliwości? Jeśli ja jej nie uwierzę, to kto?
– I co zrobiłaś?
Po policzku Rachel spłynęła łza.
– Zaczęłam uważniej przyglądać się ojcu.
– Co chcesz przez to powiedzieć?
Pokręciła głową.
– Nieważne.
– Co?
– Policja mówi, że to był włamywacz, a może dwóch. Albo jacyś inni
przestępcy. Widzisz, mój ojciec miał nie wrócić na noc, więc pozwoliłam, żeby mama ze mną została. Gdyby wiedział, byłby wściekły. Siedziałam w swoim pokoju, a mama na dole, oglądała telewizję. Było późno. Rozmawiałam z tobą przez telefon, kiedy usłyszałam głosy. Pomyślałam, że może ojciec wrócił do domu, więc zeszłam po schodach. Minęłam załom korytarza…
– I co?
Rachel wzruszyła ramionami.
– Nic więcej nie pamiętam. Ocknęłam się w szpitalu.
– Powiedziałaś, że usłyszałaś głosy?
– Tak.
– Więcej niż jeden?
– Tak.
– Męskie, kobiece?
– Takie i takie. Jeden należał do mamy.
– A inne?
– Powiedziałam policji, że ich nie rozpoznałam.
– Ale…
– Nie wiem. Wydawało mi się, że jeden z nich mógł należeć do ojca.
Cisza.
– Przecież ojciec nigdy by do ciebie nie strzelił.
Nie odpowiedziała.
– Rachel?
– Oczywiście, że nie.
– Mówiłaś, że zaczęłaś przyglądać się ojcu, żeby sprawdzić, czy mat-
ka mówiła prawdę. Odkryłaś coś?
– To nie ma znaczenia. Policja twierdzi, że to był ktoś obcy. Zapewne tylko sobie wyobraziłam, że słyszałam ojca.
Poznałem po jej tonie, że unika odpowiedzi.
– Zaczekaj chwilkę. Dlaczego komendant Taylor powiedział ci
w szpitalu, żebyś nic nie mówiła inspektor Dunleavy?
– Nie wiem.
– I dlaczego na drzwiach był namalowany motyl? – drążyłem.
– A jak myślisz?
Tylko na nią popatrzyłem.
– Pracujesz dla Abeony?
Nic nie powiedziała.
– Jak mogłem być taki głupi? – O mało nie walnąłem się w czoło. –
Nie przypadkiem pomogłaś Ashley. Wiedziałaś, że ona ukrywa się
w naszej szkole, prawda?
Znów nie odpowiedziała.
– Rachel, po tym wszystkim, przez co przeszliśmy, nadal mi nie
ufasz?
– Ufam ci – odpowiedziała ostro. – Tak jak ty mnie.
– A co to ma znaczyć?
– Chcesz powiedzieć, że mówisz mi wszystko? Zamierzasz twierdzić, że ufasz mi tak samo, jak ufasz Emie?
– Emie? A co ona ma z tym wspólnego?
– Komu ufasz bardziej, Mickey, mnie czyjej?
– To nie zawody.
– Jasne – prychnęła z sarkazmem. – Racja. – Pokręciła głową. – I kto
tu jest głupi? Nie powinnam ci niczego mówić.
– Rachel, posłuchaj. – Położyłem dłonie na jej ramionach i obróciłem
ją twarzą do siebie. – Chcę ci pomóc.
– Nie chcę twojej pomocy.
Odsunęła się.
– Przecież…
– Co tu się dzieje?
Spojrzałem przez ramię. W drzwiach stał mężczyzna w garniturze
i zaciskał pięści.
– Tato? – powiedziała Rachel.
Gdy odwróciłem się do niego, żeby się przedstawić, sięgnął do kieszeni, wyjął broń i wycelował ją w moją pierś.
Ooo.
– Kim jesteś?
Kolana miałem jak z waty. Podniosłem ręce. Rachel wysunęła się
przede mnie.
– Co ty wyprawiasz?! – krzyknęła. – To mój przyjaciel!
– Kim on jest?
– Już ci mówiłam. To przyjaciel. Odłóż to!
Jej ojciec spoglądał na mnie, lufa jego broni też. Tkwiłem z rękami
w górze i starałem się nie trząść. Rachel stała przede mną, zagradzając
mi drogę. Byłem bliski paniki, czułem się jak tchórz. Chciałem ją odsunąć, ale bałem się zrobić jakikolwiek gwałtowny ruch.
W końcu pan Caldwell opuścił broń.
– Przepraszam, ja… chyba wciąż jestem zdenerwowany.
– Od kiedy nosisz broń? – zapytała Rachel.
– Od kiedy w tym domu strzelano do mojej córki i byłej żony. – Pan
Caldwell spojrzał na mnie. – Przepraszam…
Urwał, jakby próbował przypomnieć sobie moje imię.
– Mickey – podpowiedziałem. – Mickey Bolitar.
– Rachel, nie pamiętam, żebyś wspominała o kimś o imieniu Mickey.
– To nowy przyjaciel – wyjaśniła Rachel i wydawało mi się, że jej
głos drży ze zdenerwowania. Pan Caldwell też to usłyszał. Pomyślałem,
że może zechce zapytać ją o coś jeszcze, ale zamiast tego zwrócił się do
mnie:
– Mickey, naprawdę mi przykro, że do ciebie mierzyłem. Jak Rachel
zapewne ci mówiła, mieliśmy tu przykry incydent.
Czekał na moją reakcję, ale się nie doczekał. Czy Rachel powinna
była mi o tym mówić? Nie wiedziałem, więc ani nie potwierdziłem, ani
nie zaprzeczyłem, że wiem o morderstwie.
– Ktoś włamał się do naszego domu i strzelał do mojej córki i jej matki – ciągnął. – Rachel właśnie wyszła ze szpitala i wyraźnie jej mówiłem,
żeby nikogo nie wpuszczała, więc kiedy zobaczyłem, że się kłócicie…
– Rozumiem – mruknąłem, chociaż nie byłem pewny, czy tak jest
naprawdę. Ten człowiek nosił broń. Wyjął ją i we mnie celował. Nie mogłem zebrać myśli.
– Chyba powinieneś już iść – powiedziała do mnie Rachel. – Wiem,
że masz trening koszykówki.
Skinąłem głową, ale nie podobał mi się pomysł zostawienia jej samej
z… ojcem? Szukałem w jej twarzy odpowiedzi, lecz odwróciła się i ruszyła do drzwi. Gdy mijałem pana Caldwella, wyciągnął do mnie rękę.
Podałem mu swoją. Miał mocny uścisk.
– Miło było cię poznać, Mickey.
Taak, pomyślałem, nie ma to jak celować do kogoś z pistoletu podczas pierwszego spotkania. Rzeczywiście „miło mi cię poznać”.
– Mnie też – odrzekłem.
Rachel otworzyła drzwi. Nie powiedziała mi „do widzenia”. Nie powiedziała, że porozmawiamy później. Zamknęła za mną drzwi i została
sama z ojcem.
Szedłem pogrążony w myślach, gdy usłyszałem podrasowany silnik
samochodu. Po chwili zobaczyłem dwóch groźnie wyglądających facetów przeszywających mnie wzrokiem. Ten na fotelu pasażera miał
chustkę na głowie i długą bliznę na prawym policzku. Kierowca nosił
ciemne okulary zakrywające oczy. Niebezpieczne typki. Przełknąłem
ślinę i przyspieszyłem kroku. Samochód też przyspieszył i zrównał się
ze mną.
Już miałem zejść z chodnika, gdy ten z blizną opuścił szybę.
– To dom Caldwellów? – zapytał.
Wskazał go ręką. Nie wiedziałem, co powiedzieć, ale pomyślałem,
że nie zaszkodzi, jeśli potwierdzę, bo wejścia strzegła solidna brama.
Kiwnąłem głową.
Facet z blizną nie fatygował się podziękowaniami. Podrasowany samochód pojechał w kierunku bramy. Stałem i patrzyłem, ale Człowiek
z Blizną odwrócił się i znów przeszył mnie groźnym spojrzeniem.
– Na co się gapisz?
Poszedłem dalej. I tak nie przejadą przez bramę.
Po chwili zaryzykowałem i obejrzałem się. Zobaczyłem, że brama
się otwiera, a Człowiek z Blizną i jego kompan wjeżdżają na teren posiadłości.
Nie spodobało mi się to. Bardzo mi się nie spodobało.
Samochód stanął i ci dwaj wysiedli. Trzymałem w ręku telefon, gotowy zadzwonić na policję albo przynajmniej do Rachel. Ostrzec ją. Tylko przed czym? Ci dwaj ruszyli do drzwi. Bezwiednie zacząłem biec
w stronę domu, ale wtedy drzwi się otworzyły i wyszedł pan Caldwell.
Uśmiechnął się i przywitał z tymi typkami. Najwyraźniej się znali.
Uśmiechali się i poklepywali po plecach.
Potem pan Caldwell wsiadł do samochodu i wszyscy trzej odjechali.
30
Pół godziny po tym, gdy celowano do mnie z broni, byłem w szatni
i przebierałem się przed eliminacjami do reprezentacji szkoły. Nie mogłem się ich doczekać. Teraz jeszcze bardziej niż kiedykolwiek potrzebowałem ucieczki, jaką znajdowałem tylko na boisku. Gdy wiązałem sznurowadła butów, czułem ssanie w dołku.
Byłem zdenerwowany.
Wczoraj na boisku też nie miałem żadnych przyjaciół, a w dodatku
wiedziałem, że chłopcy z reprezentacji szczerze mnie nienawidzą.
Z drugiego końca szatni dolatywały głosy i śmiechy grupki chłopaków,
w tym Troya i Bucka. Te dźwięki brzmiały obco w moich uszach. Czy
kiedyś będę częścią tego zespołu? Czy zostanę zaakceptowany?
Trudno to było sobie wyobrazić.
Skończyłem się przebierać i odetchnąłem głęboko. Grając na zwłokę,
wysłałem SMS do Rachel, by się upewnić, czy u niej wszystko w porządku. Odpisała, że tak, i życzyła mi szczęścia w eliminacjach. Już miałem schować telefon, kiedy znowu zadzwonił. Myślałem, że to kolejny
SMS od Rachel, ale się myliłem. To Ema życzyła mi szczęścia.
Uśmiechnąłem się.
Dzięki. Potem dodałem: Wiesz co?
Ema: Co?
Ja: To stare zdjęcie nazisty było obrobione w Photoshopie. To
nie Rzeźnik.
Ema: NIEMOŻLIWE!
W oddali zabrzmiał gwizdek. Pospiesznie wyjaśniłem, o co chodzi,
i schowałem telefon do szafki. Czas wyjść na boisko. Kiedy otworzyłem
drzwi sali, wyglądało to jak jedna z tych scen na filmach, gdy facet
wchodzi do baru i wszyscy milkną. Nawet piłki przestały się odbijać.
Nikt nie rzucał do kosza. Czułem, że wszyscy się na mnie gapią. Poczerwieniałem.
Ze spuszczoną głową potruchtałem do wolnego kosza w kącie.
Znów rozległy się odgłosy kozłowania i brzęk obręczy, gdy odbijały
się od nich piłki. Zawsze marzyłem, żeby być częścią szkolnej drużyny,
a teraz czułem się tu nieswojo. Wykonałem kilka rzutów, pozbierałem
piłki, znów rzucałem. Mimo woli zacząłem się zastanawiać, jak Troy
i Buck zareagowali na moją obecność. Zaryzykowałem i zerknąłem
w ich stronę.
Troy uśmiechał się w sposób, który mi się nie podobał.
– To niesamowite – powiedział ktoś za mną.
Odwróciłem się. To był Brandon Foley. W szkole było niewiele osób,
na które musiałem patrzeć, zadzierając głowę, ale Brandon, mający dwa
metry i trzy centymetry, był jedną z nich.
– Co takiego? – zapytałem.
– Troy wygląda na szczęśliwego. Myślałem, że będzie wściekły, widząc cię tutaj.
Nie wiedziałem, co odpowiedzieć.
Brandon wyciągnął do mnie rękę.
– Jestem Brandon Foley.
– Tak, wiem. Mickey Bolitar.
– Witaj.
– Dzięki.
– Troy nie jest taki zły.
Doszedłem do wniosku, że lepiej nic nie mówić. Brandon rzucił. Piłka wylądowała w koszu, więc mu ją odrzuciłem. Wpadliśmy w rytm
i rzucaliśmy na przemian. Niewiele mówiliśmy. Nie było takiej potrzeby.
– Mickey?
To był trener Stashower.
– Trener Grady chce cię widzieć w swoim biurze.
Znikł. Spojrzałem na Brandona. Wzruszył ramionami.
– Trener Grady pewnie zamierza przedstawić cię drużynie albo coś
takiego.
– Taak – mruknąłem, mając nadzieję, że tak będzie. – Dzięki, że ze
mną porzucałeś.
– Żaden problem.
Gdy opuszczałem boisko, kątem oka zobaczyłem Troya. Uśmiechał
się jeszcze szerzej.
Pospieszyłem do biura trenera Grady’ego.
– Chciał mnie pan widzieć, trenerze?
– Tak, Mickey, wejdź i zamknij drzwi. Usiądź.
Zrobiłem to, o co prosił. Miał na sobie szare spodnie od dresu i koszulkę polo z wielbłądem – maskotką liceum w Kasselton. Przez długą
chwilę nic nie mówił. Siedział ze spuszczoną głową i wbijał wzrok
w blat biurka.
– Czytałeś to, Mickey?
– Co takiego, trenerze?
Z ciężkim westchnieniem trener Grady podniósł się z krzesła. Podszedł do mnie i wręczył mi regulamin ucznia naszego liceum. Spojrzałem na broszurkę, a potem na niego.
– Czytałeś to? – zapytał ponownie.
– No, przejrzałem pobieżnie.
Wrócił za swoje biurko i usiadł.
– A tę część o zachowaniu?
– Tak mi się zdaje.
– W zeszłym roku dwóch zawodników z drużyny przyłapano na piciu piwa poza boiskiem. Zostali zawieszeni na sześć meczów. Jeden
chłopak z drużyny hokejowej wdał się w bójkę w kinie, poza terenem
szkoły. Nieważne. Został wyrzucony z drużyny. Nie tolerujemy tu takich zachowań. Rozumiesz?
Powoli pokiwałem głową. Pomyślałem o uśmieszku Troya. Pomyślałem, że teraz chyba już rozumiem, co oznaczał.
– Zeszłej nocy zostałeś aresztowany, prawda, Mickey?
– Ja tego nie zrobiłem.
– Nie jesteśmy w sądzie. Ci chłopcy, którzy zostali przyłapani na piciu, nie mieli procesu. Hokeiście, który wdał się w bójkę, nie postawiono
żadnych zarzutów. To nie miało znaczenia. Rozumiesz to, prawda?
– Przecież to aresztowanie było nieporozumieniem.
– A twoje starcie z Troyem Taylorem w zeszłym tygodniu?
Podupadłem na duchu.
– Już o tym rozmawialiśmy – powiedziałem, słysząc w swoim głosie
nutę paniki.
– Zgadza się i mogłem uznać, że wątpliwości przemawiają na twoją
korzyść. Jednak dziś rozmawiałem z komendantem Taylorem. Twierdzi,
że w zeszłym tygodniu byłeś zamieszany w kilka incydentów. Powiedział, że prowadziłeś samochód, chociaż nie masz jeszcze prawa jazdy,
że posłużyłeś się sfałszowanym dokumentem tożsamości, żeby dostać
się do klubu. Każde z tych wykroczeń wystarcza, żebyś został wyrzucony z drużyny.
Czułem narastającą panikę.
– Proszę, trenerze Grady, mogę to wszystko wyjaśnić.
– Zrobiłeś to czy komendant Taylor kłamie? – zapytał trener.
– To nie jest takie proste.
– Przykro mi, Mickey, ale w tej sprawie mam związane ręce.
– Trenerze – powiedziałem błagalnie. – Proszę, nie…
– Jesteś usunięty z drużyny.
Przełknąłem ślinę.
– Na jak długo?
– Na cały sezon. Przykro mi.
31
Żeby dostać się do szatni, trzeba było przejść przez salę gimnastyczną. Troy wciąż uśmiechał się jak idiota i musiałem zmobilizować całą
siłę woli, żeby nie podbiec i nie dać mu w dziób. Byłem odrętwiały. Jak
mogło do tego dojść? Koszykówka to moje życie. Rodzice porzucili
Schronisko Abeona i wrócili do Stanów Zjednoczonych tylko po to, żebym mógł grać w szkolnej drużynie.
A teraz, tak jak wszystko inne w moim życiu, to też przepadło.
Usłyszałem śmiech i drwiący głos Troya:
– Na razie, Mickey.
– Taa – dodał Buck. – Na razie, Mickey.
Mój gniew narastał, ale wiedziałem, że dołożenie tym dwóm palantom nie poprawi sytuacji. Teraz po prostu musiałem odejść stąd jak najdalej. Szybko się przebrałem i pobiegłem do wyjścia.
Z ulgą wyszedłem na dwór. Mocno zacisnąłem powieki i zaczerpnąłem świeżego powietrza. Opadłem na kolana. Byłem załamany i zagubiony. Wiem, wiem, to tylko sport, jednak dla mnie koszykówka była
czymś więcej: centrum wszystkiego, jądrem. Nie definiowała mnie, ale
była tym, co nade wszystko pragnąłem robić. Kiedy zabrano mi ją
w taki sposób – pozbawiono jedynej stałej rzeczy w życiu – mój świat
znów zachwiał się w posadach.
– Wcześnie przyszedłeś.
Podniosłem głowę i ujrzałem Emę. Kiedy zobaczyła moją twarz,
otworzyła szeroko oczy, malowała się w nich troska.
– Co się stało?
– Właśnie wyrzucono mnie z drużyny.
Kiedy opowiadałem jej, co się wydarzyło, Ema siedziała obok mnie
i tylko słuchała. Gdy spojrzałem w jej oczy – tak, wiem, jak to zabrzmi –
widziałem współczucie i dobroć. Niemal… anielską. Spoglądałem w nie
i widziałem tak dużo… Dodały mi sił.
Wcześniej Rachel oskarżyła mnie, że nie ufam jej tak, jak Emie.
Prawda była trochę bardziej skomplikowana: nikomu nie ufałem tak, jak
ufałem Emie. Nie ukrywałem przed nią tego, co czuję. Nie udawałem,
że nie jestem zły, rozgoryczony i zdruzgotany. Nie obchodziło mnie, jak
to wygląda ani jak zabrzmi. Wściekałem się, a Ema tylko słuchała.
– Próbujesz zrobić to, co należy – powiedziała – i takie dostajesz podziękowanie? To okropnie niesprawiedliwe.
Trafiła w sedno. Po prostu. I miała jeszcze jedną niezwykłą cechę:
potrafiła, nawet teraz, poprawić mi humor. Wróciłem myślami do tamtej okropnej chwili w nocnym klubie, kiedy byłem pewny, że Ema
umrze. Miała nóż przyłożony do szyi, a ja nigdy nie byłem tak bezsilny,
tak przerażony.
Łzy stanęły mi w oczach. Widząc je, Ema powiedziała:
– Będzie dobrze. Coś wymyślimy. Musi być jakiś sposób, żebyś mógł
wrócić do drużyny.
Objąłem ją i mocno przytuliłem. Zesztywniała na moment, a potem
też mnie objęła. Staliśmy tak, ona z głową opartą na mojej piersi, nie ruszając się, niemal jakbyśmy bali się tego, co będzie, kiedy się rozdzielimy.
– Hm, co wy robicie?
Łyżka. Pospiesznie odsunęliśmy się od siebie.
– Nic – mruknąłem.
Łyżka spojrzał na mnie, potem na Emę, a potem na przestrzeń między nami.
– Badania wykazują, że przytulanie może leczyć depresję, zmniejszać stres i stymulować układ odpornościowy organizmu – powiedział
i rozłożył ręce. – Może więc uściskamy się grupowo?
– Bo cię rąbnę – ostrzegła Ema.
Łyżka wciąż stał z rozłożonymi rękami.
– To dla zdrowia.
Ema spojrzała na mnie. Ja na nią. Oboje wzruszyliśmy ramionami
i jednocześnie uściskaliśmy Łyżkę. Ucieszył się, a ja pomyślałem, jak
bardzo wszyscy troje jesteśmy spragnieni fizycznej bliskości.
– Z rodzicami robimy tak przez cały czas – rzekł Łyżka. – To fajne,
no nie?
Wszyscy uznaliśmy to za sygnał do zakończenia. Usiedliśmy na krawężniku.
– Dlaczego nie jesteś na treningu? – zainteresował się Łyżka.
Ema go uciszyła, ale ja pospiesznie mu wyjaśniłem. Najpierw opowiedziałem o tym, że zdjęcie Rzeźnika z Łodzi zostało zmontowane
w Photoshopie. Oto reakcja Łyżki:
– No przecież. Chcę powiedzieć, że chyba tak naprawdę nie uważaliśmy, że jest jakiś stuknięty nazista, który nigdy się nie starzeje.
Potem opowiedziałem mu, jak wyrzucono mnie z drużyny. Reakcja
Łyżki na tę wiadomość była interesująca. Zamiast mi współczuć, poczerwieniał z gniewu. Wyglądało to tak, jakby ten słodki, naiwny dzieciak nagle pokazał swoją mroczniejszą stronę. Ema zmieniła temat:
– Więc byłeś u Rachel?
– Tak.
– Wszystko u niej dobrze? – spytał Łyżka.
– Rana była powierzchowna. Ma bandaż na skroni.
– Ale nie na twarzy? – Łyżka najwyraźniej poczuł ulgę. – Dzięki
Bogu.
Ema dała mu kuksańca. Potem spoważnieliśmy. Opowiedziałem im
o swojej wizycie u Rachel, dokładnie.
– I co o tym myślisz? – zapytała Ema, kiedy skończyłem.
– Sam nie wiem. Jej matka rzuca takie szalone oskarżenia pod adresem ojca…
– I zostaje zabita – dokończył za mnie Łyżka.
Zamilkliśmy.
Ema wstała i zaczęła chodzić tam i z powrotem.
– Powiedziałeś, że Rachel zaczęła wierzyć matce, no wiesz, w to, co
mówiła o ojcu?
Zastanowiłem się.
– Nie wiem, czy aż tak. Sądzę, że w pewnej chwili Rachel doszła do
wniosku, że jeśli ona nie stanie po stronie matki, to kto?
– W porządku, idźmy tym tropem. Matka Rachel mówi, że jej ojciec
jest okropnym człowiekiem, który zamknął ją w psychiatryku, ponieważ wiedziała o nim coś paskudnego. Zgadza się?
– Chyba tak.
Ema wciąż chodziła.
– A Rachel chce zinterpretować wątpliwości na jej korzyść. Co wtedy robi?
– Sprawdza prawdziwość oskarżeń matki – podsunąłem.
– Jak?
– Obserwując ojca…
Zamilkłem. Nagle zrozumiałem.
Ema i Łyżka zauważyli moją minę.
– Co?
Odpowiadając, próbowałem uporządkować myśli.
– Na drzwiach izolatki Rachel był namalowany motyl abeona – powiedziałem.
– Co z tego?
– To, że ona coś dla nich robi.
– W porządku – powiedziała Ema. – Właściwie już to wiedzieliśmy.
Co w tym takiego niezwykłego?
– Kiedy ten facet z ogoloną głową pojawił się rankiem po tym, gdy
Rachel została postrzelona, pierwsze pytanie, jakie mi zadał, było dziwne.
– O co pytał?
– Powiedział, że wie, że Rachel i ja jesteśmy sobie bliscy…
Gdy to powiedziałem, Ema poruszyła się niespokojnie.
– I zaraz potem zaczął pytać, czy Rachel coś mi dała.
– Na przykład co? – zapytał Łyżka.
– Właśnie o to spytałem. Na przykład co. Odparł, że prezent lub
paczkę. Chcę powiedzieć, że Rachel właśnie została postrzelona. Jej matka zginęła. Dopiero skończyłem rozmawiać z policją, a Łysy pyta mnie,
czy Rachel dała mi prezent lub paczkę. Nie uważacie, że to dziwne?
Wszyscy zgodziliśmy się, że tak.
– Jaka jest twoja teoria? – spytała Ema.
– Załóżmy, że Rachel coś znalazła. Nie wiem co. Coś, co dowodzi, że
jej matka mówiła prawdę. Załóżmy, że odkryła coś złego o swoim ojcu,
a potem zapakowała to albo coś… Może miała przekazać to Schronisku
Abeona?
– Jednak została postrzelona, zanim zdążyła to zrobić – dodała Ema.
– A jej matka, kobieta, która pierwsza wysunęła oskarżenie, została
zabita – podsumował Łyżka.
Milczeliśmy.
– Może przesadzamy – odezwała się wreszcie Ema.
– Z jednej strony wszystko to wygląda sensownie, z drugiej nie. Rachel żyje. Chodzi mi o to, że nawet jeśli nie ma już prezentu lub paczki,
to musi wiedzieć, co tam było.
– Co może oznaczać, że nadal grozi jej niebezpieczeństwo – dodał
Łyżka.
Zastanowiłem się nad tym.
– Czegoś nie dostrzegliśmy – stwierdziłem.
– Czego?
– Nie wiem. Czegoś. Ojciec by do niej nie strzelił. Dajcie spokój, nie
zrobiłby tego nawet po to, żeby się chronić.
Rozmyślaliśmy o tym przez kilka sekund.
– Może to był wypadek? – zastanawiała się Ema.
– Wypadek?
– Może strzelał do byłej żony i przypadkowo trafił Rachel? To pewnie było sensowniejsze, ale wciąż nie brzmiało wiarygodnie. Czegoś nie
dostrzegaliśmy, ale nie potrafiłem uchwycić czego. Porozmawialiśmy
jeszcze chwilę, aż zaczęło się ściemniać. W pewnym momencie uświadomiłem sobie, że eliminacje zaraz się skończą i wszyscy chłopcy z drużyny zaczną wychodzić z sali. Nie chciałem tu wtedy być. Zaproponowałem, żebyśmy się rozeszli.
Łyżka spojrzał na zegarek.
– Mój ojciec za pół godziny kończy pracę. Myślę, że pójdę do niego
i razem pojedziemy do domu.
Ruszyliśmy z Emą Kasselton Avenue. Za nami drzwi sali otworzyły
się z trzaskiem, gdy zawodnicy szkolnej drużyny zaczęli wychodzić.
Śmiali się i uśmiechali, mieli mokre włosy po prysznicu i szli lekko zgarbieni, zmęczeni, lecz szczęśliwi po treningu. Na ich widok poczułem
jeszcze większy żal.
– Chodźmy szybciej – powiedziała Ema.
Tak zrobiliśmy. Pozwoliłem jej się prowadzić. Skręciła w prawo,
a potem w lewo i już wiedziałem, dokąd idziemy. Po kilku minutach
znaleźliśmy się na końcu uliczki, przy której stał dom Nietoperzycy.
Znikł, doszczętnie spalony. Zostało z niego tylko kilka belek. Po tylu latach, po tych wszystkich przerażających historiach, legendarny nawiedzony dom Nietoperzycy zamienił się w popiół. Na frontowym dziedzińcu stał strażak i pisał coś w notatniku. Pomyślałem o starym gramofonie, o winylowych płytach Who, HorsePower i Beatlesów. Myślałem
o tych wszystkich zdjęciach – Nietoperzycy jako hipiski z lat sześćdziesiątych, Ashley jako licealistki w Kasselton, smutnookiego chłopca
o kręconych włosach i wszystkich innych uratowanych dzieci.
Wszystkie przepadły w płomieniach.
I gdzie jest Lizzy Sobek alias Nietoperzyca? Gdzie Łysy alias Nie
Mam Pojęcia, Jak Się Nazywa? A skoro o tym mowa, to gdzie jest fałszywy Rzeźnik z Łodzi, czyli sanitariusz z San Diego i podpalacz?
Ema stanęła przy mnie.
– Myślisz, że to koniec?
– Czego?
– Schroniska Abeona. Czy Rzeźnik je zniszczył?
Zastanowiłem się.
– Nie wiem. Nie sądzę, żeby tak łatwo było zniszczyć organizację,
która przetrwała tak długo.
Przesunąłem się odrobinę w lewo, żeby widzieć las na tyłach domu.
– Co robisz? – spytała Ema.
– Ten garaż na tyłach. Pamiętasz?
– Ach tak. Tamtędy wchodził do domu Łysy.
– I tamtędy zaprowadził mnie do tego domu na spotkanie z nią,
podziemnym tunelem. Były tam korytarze i inne drzwi.
Drzewa rosły zbyt gęsto, żeby można było dostrzec garaż, szczególnie z tej odległości. Domyśliłem się, że posadzono je tak specjalnie. Miały zasłaniać garaż.
– Musimy to sprawdzić – powiedziałem.
– Co? Garaż i tunele?
Kiwnąłem głową.
– Oczywiście nie możemy tego zrobić teraz. Może wieczorem, kiedy
nie będzie strażaka i nikt nas nie zobaczy.
Popatrzyłem na nią i znów coś zaczęło mnie niepokoić.
– Co? – zapytała.
– Jesteś jakaś inna.
Zauważyłem na jej ręku ciemną smugę. Spostrzegła, na co patrzę,
i obciągnęła rękaw.
– Co to takiego? – spytałem.
– Nic.
Ja jednak wciąż myślałem o plotkach, które powtórzył mi Łyżka,
o tym, że Ema mieszka w lesie, a jej ojciec być może ją bije.
– Czy to… czy to siniak?
– Co? Nie. – Odsunęła się, znów obciągając rękaw. – Muszę iść.
– Nie rób tego znowu, Emo.
– Ze mną wszystko w porządku, Mickey.
– To dlaczego nie zaprosisz mnie do siebie?
Jej oczy, zwykle spoglądające prosto w moje, teraz znalazły jakieś
drzewo w oddali.
– Moi rodzice nie są towarzyscy.
– Nawet nie wiem, gdzie mieszkasz.
– A co to za różnica? Posłuchaj, naprawdę muszę iść do domu. Poesemesujmy później. Jeśli oboje będziemy mogli wyjść, wrócimy tutaj
i spróbujemy znaleźć te tunele.
Zaczęła szybko się oddalać. Kiedy dotarła do skraju lasu, obejrzała
się, jakby sprawdzając, czy za nią idę. Potem znikła w gąszczu. Nie wiedziałem, co robić, więc, jak zwykle, nie zrobiłem nic, tylko stałem jak
głupek. Męczyła mnie jakaś podświadoma myśl. Zacząłem przetrząsać
swój umysł, sprawdzając najświeższe wspomnienia, usiłując dojść, co to
jest, i nagle coś sobie uświadomiłem.
Czy widzieliście kiedyś jedną z tych zagadek, polegającą na znalezieniu sześciu różnic w dwóch pozornie identycznych obrazkach? To
było trochę podobne. Zamknąłem oczy. Wyobraziłem sobie Emę sprzed
kilku dni. Potem przywołałem jej dzisiejszy obraz. Czy się różniły i dlaczego to mnie niepokoiło?
Różnica pierwsza: siniak na jej ramieniu.
Czy naprawdę potrzebowałem drugiej różnicy?
Ema wyraziła się jasno: powinienem pilnować swoich spraw. To jednak nie oznaczało, że muszę jej posłuchać. Ema, pomimo młodego wieku, najwyraźniej często wychodziła w nocy z domu. Ja również, ale
moja sytuacja rodzinna była fatalna. Ponadto Ema miała mnóstwo tatuaży. Co za rodzice pozwalają na to w tym wieku? Jasne, to niczego nie
dowodziło. Było tylko podejrzane. Jednak dodajcie aurę tajemniczości,
las, być może siniak, plotki…
Czasem najgłośniejsze wołanie o pomoc jest nieme.
Postanowiłem za nią pójść. Natychmiast.
Ema miała nade mną przewagę kilku minut, ale nie biegła. Jeśli zachowam spokój i ruszę od razu, powinienem ją dogonić. Próbowałem
odgadnąć, w którą stronę poszła, ale to naprawdę nie miało sensu. Nie
byłem tropicielem. Tak więc pobiegłem przed siebie, wypatrując… czego?
Chyba Emy.
Gdy ruszyłem przez zarośla, znów mi się przypomniało szukanie
różnic na obrazkach. Myślałem o tatuażu na jej szyi. Pamiętałem, że
w tym miejscu widniał ogon węża. Wąż był zielony… a teraz, chwila,
czy to możliwe… dzisiaj raczej czerwony.
Hm?
Biegłem dalej. Czy to możliwe? Zacząłem rozmyślać o jej tatuażach
i uświadomiłem sobie, że… się zmieniły?
Tylko co z tego?
Kilka dni temu byliśmy w salonie tatuażu i spotkaliśmy się z Agentem, jej tatuażystą. Był trochę nawiedzony, jasne, ale polubiłem go.
I nam pomógł. Więc może wróciła tam, żeby dokonał kilku poprawek.
Tylko czy to nie wymaga bandaży, maści i paru dni na zagojenie?
Zastanawiałem się nad tym, przedzierając się przez krzaki, gdy
usłyszałem przed sobą jakiś dźwięk. Uskoczyłem za drzewo i zerknąłem. Na niewielkiej polance o średnicy około piętnastu metrów zobaczyłem Emę.
Odnalazłem ją.
Znalazła wąską ścieżkę i podążała nią chyba na zachód. Nie miałem
kompasu i nie byłem skautem, a poza tym, czy to ważne, w którą stronę
świata zmierzała?
Trzymałem się w bezpiecznej odległości, jednocześnie starając się
nie stracić Emy z oczu. W lesie znajdował się zbiornik wodny Kasselton.
Tablice oznajmiały, że nie wolno tu wchodzić, lecz las był rozległy i nikt
go nie pilnował. Ponieważ wuj Myron nie mógł zatrzymać tego dla siebie, powiedział mi, że za jego czasów każdy piątoklasista, a wśród nich
oczywiście i mój ojciec, musiał zbierać polne kwiaty, identyfikować je
i umieszczać w zielniku. Większość uczniów znajdowała rośliny właśnie
w tych lasach. Z jakiegoś powodu Myron sądził, że uznam to za fascynujące.
Dlaczego pomyślałem o tym właśnie teraz?
Z początku sądziłem, że Ema dotrze do jakiegoś zardzewiałego blaszanego baraku w głębi lasu, ale teraz zrozumiałem, że to raczej mało
prawdopodobne. Owszem, nigdy nie widziałem, żeby te lasy patrolowano, ale to wcale nie oznaczało, że tego nie robiono. To obszar zbiorni-
ka wodnego. W żadnym razie nie wolno budować tu domów ani stawiać baraków. Trzeba by mieszkać w namiocie i wystawiać warty albo
coś.
To wszystko nie miało sensu.
Niebo zaczęło ciemnieć. Znów przypomniało mi się, że nie mam
kompasu. Wchodziliśmy coraz głębiej w las i chociaż zapewne umiałbym odnaleźć drogę powrotną, to nie byłem pewny, czy zdołałbym to
zrobić, przyświecając sobie wyświetlaczem komórki. Pomyślałem, że lepiej nie stracić Emy z oczu, i przyspieszyłem kroku.
Skręciła w lewo i ruszyła w górę po stromym zboczu. Przystanąłem
i patrzyłem. Gdybym ja też zaczął wspinać się na wzgórze, na pewno by
mnie zauważyła. Zaczekałem, aż niemal znikła mi z oczu, po czym ruszyłem za nią. Teraz, oczywiście, denerwowałem się, że ją zgubię. Nisko
pochylony, wdrapywałem się na wzgórze.
Wzbierało we mnie poczucie winy. Śledziłem moją najlepszą przyjaciółkę. To nie było w porządku, nawet jeśli robiłem to dla jej dobra. Jak
często usprawiedliwia się w ten sposób głupie postępki? Takie jak ten.
Powinienem zatrzymać się i wrócić do domu.
Przez moment rozważałem taką możliwość. Zaledwie sekundy dzieliły mnie od zmiany zdania i decyzji o powrocie, gdy dotarłem na szczyt
wzgórza. A tam zagrodził mi drogę płot z siatki.
Ani śladu Emy.
Spojrzałem w prawo, potem w lewo. Płot ciągnął się, jak okiem sięgnąć. Mniej więcej co trzy metry były na nim umieszczone tablice z zakazem wstępu. Domyśliłem się, że miały ostrzegać przypadkowych wędrowców, że wtargnięcie będzie karane.
Gdzie podziała się Ema?
Poszedłem w prawo, dotarłem do ogrodzenia i zerknąłem przez nie.
Tam też rósł las, ale wydawało mi się, że kilkanaście metrów dalej widzę polanę. Nie wiedziałem, w czym mi to pomoże. W ogrodzeniu nie
było żadnej bramy ani furtki. Czy Ema mogła przyspieszyć kroku, kiedy
wchodziłem na wzgórze? To możliwe, ale nie wydawało mi się, żeby
tak było. Może mnie zauważyła. Może schowała się za jakimś drzewem.
Rozczarowany, wyciągnąłem rękę i złapałem siatkę. Potrząsnąłem
nią… a ona ustąpiła.
Co jest, do…
Przyjrzałem się jej. Ktoś przeciął siatkę w miejscu, gdzie przylegała
do metalowego słupka. Nie było tego widać, ale jeśli się o nią oparło,
płot odchylał się jak drzwi. Zrobiłem to. Naparłem na płot. Po chwili,
ignorując znaki zakazu, znalazłem się po drugiej stronie.
No cóż, już zostałem wyrzucony z drużyny z powodu licznych wykroczeń, równie dobrze mogłem dodać do nich wtargnięcie na teren
prywatny.
I co teraz?
Szedłem dalej, aż w końcu zobaczyłem polanę. Na moment zwolniłem kroku. Kiedy wyjdę spomiędzy drzew, będę dobrze widoczny. Nie
miałem pojęcia, co znajduje się przede mną, ale chyba niemądrze byłoby
pakować się tam na oślep. Jednak Ema zapewne zdążyła się już oddalić,
więc nie mogłem się ociągać.
Dotarłem na skraj lasu. Spojrzałem na polanę i aż westchnąłem ze
zdziwienia.
Najpierw zobaczyłem ogromny ogród. Nie rosło w nim zbyt dużo
kwiatów, ale krzewy były przystrzyżone w kształty różnych zwierząt.
Ozdobnie uformowane, tak się na to mówi. Były tam łabędź, lew, żyrafa
i słoń, wszystkie naturalnej wielkości, uformowane z zielonych krzewów, białe posągi wyglądające jak wzięte ze starożytnego Rzymu lub
Grecji. Zauważyłem basen i altanę, ale oszołomił mnie dom, który
wznosił się za nimi.
Nawet po ciemku wyglądał jak mroczny zamek z disnejowskiego
horroru. Już tutaj byłem, chociaż dotarłem tu długim podjazdem, a nie
od tyłu.
Wujek Myron przywiózł mnie tu na spotkanie z Angelicą Wyatt.
Hm?
Oszołomiony, stałem tak przez długą chwilę. Nasuwało mi się wyjaśnienie, że Ema przeszła tędy na skróty. Może w innej części tej posiadłości też jest przecięty płot, a za nim ścieżka prowadząca do nędznej
chaty, której obraz wciąż podsuwała mi wyobraźnia. Nagle jednak to
wyjaśnienie wydało mi się niezbyt wiarygodne.
Ruszyłem w stronę domu. Teren był tak rozległy, że mogłem to zrobić niepostrzeżenie, tylko przebiegając od jednej kępy krzaków do drugiej. Najpierw podbiegłem do krzewu w formie słonia i schowałem się
za jego grubymi nogami. Potem przemknąłem przez lądowisko dla helikopterów i ukryłem się za białym posągiem kobiety w czymś wyglądającym na togę, trzymającej w jednej ręce włócznię, a w drugiej tarczę.
Stamtąd sprintem dotarłem do bocznej ściany domu.
Przywarłem do niej plecami i powoli sunąłem naprzód.
Mickey Bolitar, superszpieg. Nie wiedziałem, dokąd zmierzam ani
co właściwie robię. Zastanawiałem się, czy wysłać do Emy SMS, pytając
po prostu, gdzie ona teraz jest, ale zaszedłem za daleko. Nie mogłem się
wycofać.
Minąłem narożnik i zamarłem. Na środku dziedzińca stała Ema. Ze
ściągniętymi gniewnie brwiami i z rękami skrzyżowanymi na piersi.
– Hm, cześć – rzuciłem.
Kolejny raz błyskotliwa odzywka wyciągnęła mnie z opresji.
– Tu wszędzie są kamery, świrze – prychnęła. – Masz szczęście, że
ochrona cię nie zastrzeliła.
Nie wiedziałem, co powiedzieć, więc ograniczyłem się do krótkiego:
– Przepraszam. Po prostu martwiłem się o ciebie.
Odwróciła się i poszła do drzwi. Ja nie ruszyłem się z miejsca.
– Wejdź do środka. Równie dobrze możesz poznać prawdę.
32
Wciąż w szoku, poszedłem za Emą do ciemnej rezydencji, a potem
do piwnicy. Została zamieniona w salkę kinową z wielkimi wygodnymi
fotelami i olbrzymim ekranem. W jednym kącie stała maszyna do robienia popcornu, jedna z tych, jakie widuje się w kinach. Na ścianach wisiały plakaty z Angelicą Wyatt.
Spojrzałem na te plakaty, a potem na Emę. Spuściła głowę i cofnęła
się o krok, krzyżując ręce na piersi. Znów popatrzyłem na plakaty. I na
Emę.
– Powinienem to dostrzec – odezwałem się.
– Co?
– Oczy. – Ema milczała. – Kiedy spotkałem Angelicę Wyatt, wciąż
myślałem o tym, jakie ma ciepłe i mądre oczy. I że mógłbym rozmawiać
z nią bez końca. Nie potrafiłem powiedzieć, dlaczego tak czułem, ale teraz wiem. – Ema patrzyła na mnie bez słowa. – Czy Angelica Wyatt jest
twoją matką? – zapytałem.
– Tak.
– Nie rozumiem. Te wszystkie plotki…
– O tym, że mieszkam w baraku, a mój ojciec to niebezpieczny człowiek, który mnie bije?
Kiwnąłem głową.
– Sama je rozpuściłam. Chciałam zbić ludzi z tropu.
Czekałem, aż powie coś więcej, a ponieważ tego nie zrobiła, zapyta-
łem:
– Ale dlaczego?
– Żartujesz, prawda?
– Nie.
– Słyszałeś, co mówili chłopcy w szkole. Jaka wystrzałowa jest Angelica Wyatt? Wyobraź sobie, gdyby tak odkryli, że jest moją matką…
– Mogłoby być dziwnie.
– Mogłoby?
– No dobrze, byłoby.
– A teraz wyobraź sobie te złośliwe dziewuchy, które nie raczą się
do mnie odzywać. Wyobraź sobie, jak by mnie traktowały, gdyby wiedziały, że moja matka jest światowej sławy gwiazdą filmową.
– Pewnie traktowałyby cię jak królową.
– I myślisz, że chcę, żeby te okropne pozerki zapraszały mnie na
swoje imprezy i siadały koło mnie podczas lunchu? Jak mogłabym komukolwiek ufać, gdyby o tym wiedziano? Jak mogłabym sądzić, że ktoś
naprawdę mnie lubi?
Ema odwróciła się do mnie tyłem. Zgarbiła się.
– O co chodzi? – spytałem.
– Kiedy usłyszałam, że twój wujek pilnuje mojej matki, wiesz, co sobie pomyślałam?
– Nie.
– Pomyślałam, że może znasz prawdę. I że przez cały czas wiedziałeś, że jestem córką Angeliki Wyatt, i dlatego jesteś dla mnie miły.
– Nie wiedziałem.
Nadal stała tyłem do mnie.
– Emo, spójrz na mnie.
Powoli odwróciła głowę.
– Nie wiedziałem – powtórzyłem. – To nie ma dla mnie znaczenia.
– W porządku – powiedziała cicho. – To dlaczego zostaliśmy przyjaciółmi?
– Nie wiem. Chyba pociągają mnie takie straszne wrzody na tyłku.
Ema pozwoliła sobie na uśmiech.
– Mnie też. Jednak rozumiesz, co chcę powiedzieć?
– Tak – odparłem, nadal mając zamęt w głowie. – Chociaż to wydaje
się trochę zbyt radykalne. I jak ci się to udało? Jak to możliwe, że
w szkole nic nie wiedzą?
– Oficjalnie nazywam się Emma Beaumont, nie Emma Wyatt. Ten
dom został kupiony na panieńskie nazwisko mojej babki. Mama prowadzi tak jakby podwójne życie. Jedno jako sławna gwiazda filmowa, drugie jako normalna mama. Spotykamy się w tajemnicy. Ten dom stoi na
uboczu. Może przyjeżdżać tu samochodem lub przylatywać helikopterem.
Nic nie powiedziałem, ale musiała coś wyczytać z mojej twarzy.
Podeszła do mnie.
– Powiedz, o czym myślisz.
– Chcesz znać prawdę?
– Tak.
Lekko wzruszyłem ramionami, a potem wyrzuciłem to z siebie.
– Dlaczego mi nie powiedziałaś? No wiesz, rozumiem trzymanie
tego w tajemnicy, jeśli chodzi o takich ludzi jak Troy i Buck. Jednak ja ci
zaufałem. Po tym wszystkim, przez co przeszliśmy, po tym wszystkim,
co ci powiedziałem…
– Uważasz, że cię zdradziłam – dokończyła Ema.
– Tak.
– Czy pomogłoby, gdybym powiedziała, że zamierzałam wyznać ci
prawdę?
Nie odpowiedziałem.
– Albo że chciałam znaleźć odpowiednią chwilę? Czy pomogłoby,
gdybym powiedziała, jak trudno jest mi komuś zaufać?
– Wszystko to rozumiem – zapewniłem.
– Jednak nie do końca.
– W porządku.
Ema odwróciła wzrok. W jej oczach zobaczyłem łzy.
– W porządku – powtórzyłem.
– Chcę ci coś pokazać… Może to pomoże mi wyjaśnić. – Ema otwo-
rzyła szafę i obejrzała się na mnie. – Jesteś o wiele wyższy ode mnie. Zechcesz zdjąć to pudełko po butach? To na końcu po lewej.
– To nie jest konieczne – rzekłem.
– Proszę, zrób to, Mickey, zanim stracę odwagę.
Podszedłem do szafy, zdjąłem z najwyższej półki pudełko po butach
i wręczyłem jej. Na środku pokoju stała kanapa. Ema usiadła na niej
i zaprosiła mnie, żebym do niej dołączył.
Otworzyła pudełko i wyjęła wycinek z gazety. Nagłówek artykułu
z tabloidu głosił: SZOKUJĄCE FAKTY O UKRYWANYM DZIECKU
ANGELIKI WYATT.
Wyjęła następny: KTO NAPRAWDĘ JEST OJCEM DZIECKA ANGELIKI? I kolejny: MIŁOSNE GNIAZDKO ANGELIKI WE FRANCJI.
I jeszcze jeden: TYLKO U NAS! PIERWSZE ZDJĘCIA DZIECKA ANGELIKI! Pisano, że ojcem Emy jest aktor grający z Angelicą w filmie. Inny
artykuł podawał, że jest nim brytyjski premier.
– Trudno mi o tym mówić – wyznała Ema.
– To nie mów.
– Nie, chcę ci powiedzieć. Chcę, żebyś zrozumiał, dlaczego mama
i ja zrobiłyśmy to, co zrobiłyśmy.
– Już dobrze.
Trzymała wycinki w rękach.
– Nigdy nie dawali nam spokoju. Przez całe moje życie tabloidy nie
odstępowały nas na krok. Szłyśmy do parku, paparazzi za nami. Poszłam z mamą na plan, nawet zamknięty, a ktoś robił mi zdjęcie przez
teleobiektyw. To było… duszące, łagodnie mówiąc. Zaczęłam mieć
koszmarne sny. Chodziłam do psychologa. Mama nawet na krótki czas
zrezygnowała z pracy. Wzięła urlop, żeby się mną zajmować, ale to wywołało jeszcze więcej plotek. Prawdę mówiąc, ona uwielbia grać. Nawet
jako dziecko dobrze to rozumiałam. Nie chciałam jej tego odbierać, rozumiesz, co mówię?
– Pewnie.
– To była trudna decyzja, ale w końcu postanowiłyśmy żyć… no…
tak jak teraz. Mama rozpuściła plotkę, że umieściła mnie w szkole z in-
ternatem za granicą.
– Więc kto tu z tobą mieszka?
– Moi dziadkowie. A także… hm…
Lekko się zmieszała.
– Hm co?
– Chyba można go nazwać asystentem. Pomaga również w ogrodzie. Nazywa się Niles.
Pamiętałem go z poprzedniej wizyty – Niles kamerdyner. Zamilkliśmy. Przerzucałem wycinki, nie wiedząc, jak poruszyć następny temat.
– Mam zadać pytanie, które nieuchronnie się nasuwa?
Na ustach Emy pojawił się cień uśmiechu.
– Zastanawiasz się, co z moim ojcem?
– Jeśli to nie moja sprawa…
– Nie wiem, kto nim jest. Mama mi nie powiedziała.
I znów nie wiedząc, jak zareagować, ograniczyłem się do westchnienia.
– Mówi, że pewnego dnia mi powie, w odpowiednim czasie. Jednak
nie teraz. Często się o to kłóciłyśmy, wierz mi. Chcę wiedzieć, ale mama
się denerwuje, kiedy ją pytam. Jakby bała się to powiedzieć.
– Czego miałaby się bać?
– Nie wiem – odrzekła Ema, jakby zastanawiając się nad tym po raz
pierwszy. – Jednak na razie, no cóż, dałam spokój. No wiesz, co mogę
zrobić?
– Racja. Rozumiem. – Przyszła mi do głowy pewna myśl. – Kiedy
znalazłaś te informacje o sanitariuszach z San Diego, nie chciałaś podać
mi ich źródła. Czy to…
Ema skinęła głową.
– Mhm. Kiedy posłużysz się nazwiskiem Angeliki Wyatt, to zdumiewające, ile drzwi się otwiera.
To zapewne miało sens. Wciąż przeglądałem artykuły, szczególnie
te ze zdjęciami młodej Emy.
– Łatwo można cię rozpoznać na tych zdjęciach – zauważyłem.
– Teraz jednak wyglądam inaczej, prawda?
– Chyba.
– Możesz to powiedzieć, Mickey.
– Co powiedzieć?
– Byłam chudsza. Wyglądałam… normalnie.
Nie odpowiedziałem.
– Dla mnie to część tego wszystkiego – wyjaśniła.
– Co takiego?
– Ubieranie się na czarno. Farbowanie włosów. Biżuteria, tatuaże.
Może nawet przybieranie na wadze. Nie chciałam być dzieckiem, na
które się poluje. Chciałam być kimś innym. Może więc z początku był to
element maskowania, ale teraz podoba mi się mój wygląd. W jakiś sposób jestem bardziej sobą, wiesz? Tak więc teraz już nie wiem, czy w ten
sposób się maskuję, czy może zawsze chciałam się tak ubierać.
Wziąłem jeden z wycinków.
– Nie zmieniłaś się aż tak bardzo – powiedziałem. – I o czymś zapominasz.
– O czym?
– O tatuażach. To była pierwsza wyraźna wskazówka, że coś jest nie
tak. Wydawało mi się, że widzę siniak na twoim ramieniu. Jednak to
była ciemna smuga. Nie potrafiłem uchwycić, co się w tobie zmieniło,
ale potem zrozumiałem. Twoje tatuaże. Były inne. A twoja matka nie
pozwoliłaby, żebyś zrobiła sobie ich aż tyle. Nie w twoim wieku. Nie są
więc trwałe, prawda?
Ema wyglądała niemal na zadowoloną.
– Och, nie wierzę, że to zauważyłeś.
– Wiesz, co jest dziwne?
– Hm, chyba to wszystko?
– No cóż, taak, wiem, ale jedno szczególnie: nasze matki się znały,
kiedy były nastolatkami.
– Racja, gdy były chyba w naszym wieku. To dziwne. Och, i dlaczego twój wujek nagle został ochroniarzem mojej mamy?
– Ja też tego nie rozumiem. Powiedział, że poprosił go o to dobry
przyjaciel. Wiem, że Myron jest kimś więcej niż tylko agentem sporto-
wym czy menedżerem. Myślę, że jest kimś w rodzaju prywatnego detektywa lub ochroniarza.
– I pomaga pilnować mamy, kiedy przebywa w tej okolicy?
– Chyba tak. Dlaczego jej o to nie zapytasz?
– Pytałam. Powiedziała tylko, że potrzebowała dodatkowej ochrony,
a Myron jest starym znajomym.
– Może tak po prostu jest?
– Może.
Oboje w to nie wierzyliśmy.
– Nietoperzyca ostrzegała, żebym nie mówił Myronowi o Abeonie –
powiedziałem. – Nigdy. Mój ojciec też mu nie powiedział.
– Ja nie powiedziałam mojej mamie. Uważam, że to coś, co powinniśmy zachować dla siebie, wiesz?
Wiedziałem.
– Muszę ci powiedzieć jeszcze jedną rzecz – rzekła Ema.
– Co?
– Miałeś rację co do tych tatuaży. Agent z salonu tatuażu… on mi je
robi. Wszystkie są zmywalne. Poza… no…
Zsunęła koszulę z ramienia. Przez moment wytrzeszczałem oczy,
jakby miało to być preludium do striptizu lub czegoś takiego. Ema widocznie zauważyła moją minę, bo przewróciła oczami.
– Daruj sobie – mruknęła.
– Co?
– Ja tylko… nieważne. – Ema odwróciła się i pokazała mi bark. –
Spójrz tutaj. Agent mówi, że nie wie, jak to się stało, ale jakoś tak jest, że
ten tatuaż nie schodzi.
Nawet nie musiałem patrzeć, ponieważ wiedziałem, o którym tatuażu mówi. Ten obraz mam stale przed oczami. Chyba nie tylko ja.
To był tatuaż przedstawiający motyla ze ślepiami na skrzydłach.
33
Rozmawialiśmy jeszcze przez chwilę. Zaproponowałem, żebyśmy
spróbowali spotkać się później koło domu Nietoperzycy i sprawdzili,
czy uda nam się znaleźć drogę do garażu i tuneli. Emanie była pewna,
czy będzie mogła.
– Gdy mamy nie ma, łatwo mi się wymknąć. Kiedy jednak tu jest,
tak jak teraz…
– Rozumiem.
– Mickey?
– Tak?
– Naprawdę mi przykro z powodu tej historii z usunięciem z drużyny.
– Dzięki.
To zabawne, jakimi przedziwnymi, okrężnymi ścieżkami biegną
czasem myśli. Czy zdarzyło wam się zacząć myśleć o czymś niezwykłym i gdy próbowaliście dojść, co zapoczątkowało ten proces myślowy,
odkryliście, że wasz umysł gubi się w natłoku skojarzeń? Tak było teraz,
więc oto droga, którą podążył mój umysł: kiedy Ema wspomniała o koszykówce, próbowałem odepchnąć od siebie tę myśl, ale jedynym, co
pomogłoby mi zapomnieć o żalu wywołanym usunięciem z drużyny
koszykówki, byłaby… no, gra w koszykówkę. To sprawiło, że pomyślałem o tym, kiedy ostatnio grałem, a więc o wczorajszych meczach podwórkowych w Newark, co przypomniało mi o Tyrellu Watersie
i o tym, co może teraz robić, a to z kolei sprawiło, że zacząłem myśleć
o jego ojcu, detektywie Watersie, oraz o jeździe z nim do domu, i przypomniałem sobie dwa fakty z nim związane.
Pierwszy: rozpracowywał szajkę handlarzy narkotyków w Kasselton.
Drugi: wiedział, że pan Caldwell ma na imię Henry.
Skąd mógł to wiedzieć – i czy te dwa fakty są ze sobą powiązane?
Detektyw Waters zadał mi szereg pytań dotyczących Caldwellów,
bardzo się starając, żeby wyglądały na rzucone mimochodem. Wówczas
uznałem, że było to najzupełniej naturalne zainteresowanie strzelaniną.
Teraz jednak przypomniałem sobie, co mówił mi Tyrell – że jego ojciec
zapewne prowadziłby śledztwo w sprawie strzelaniny u Caldwellów,
jednak jest zajęty, ponieważ „zajmuje się tą dużą szajką handlarzy narkotyków w twoim miasteczku”.
– Co jest? – zapytała Ema.
Szybko wyjaśniłem. Ema, jak zwykle, natychmiast załapała.
– Musisz go o to zapytać.
Przytaknąłem, ale robiło się późno. Wysłałem do Tyrella SMS z pytaniem, czy jest na boisku. Odpisał, że nie, bo drużyna z jego liceum,
Weequahic, zaczęła dziś treningi. Potem dodał: Możesz tu szybko
przyjechać? Potrzebujemy partnerów do sparringu.
Do licha, nie zdążyłbym. Nawet gdybym pobiegł na przystanek, autobus przyjechałby dopiero za pół godziny, a przejazd… Nic z tego. Pokazywałem tę wiadomość Emie, gdy nagle usłyszałem kroki na schodach. Ema zesztywniała.
Przez moment myślałem, że każe mi się ukryć, lecz gdy kroki się
przybliżyły, jej twarz złagodniała.
– Panno Emmo?
Poznałem brytyjski akcent. To był kamerdyner Niles.
– Jestem tutaj, Nilesie.
Niles wszedł do pokoju. Był jednym z tych facetów, których twarze
zapewne nigdy nie zdradzają żadnych uczuć – lodowaty spokój i tak dalej – ale popatrzył na mnie, jakbym był słoniem stojącym na trąbie, który
nagle się zmaterializował.
– Nilesie, to mój przyjaciel Mickey.
– Już się znamy – powiedziałem, wstając.
Gdy zdziwienie znikło z jego twarzy, Niles nie mógłby mieć bardziej
zadowolonej miny.
– Mamy gościa!
Ema ściągnęła brwi.
– Tak, Nilesie.
– To cudownie. Nie mamy wielu gości, prawda, panno Emmo?
– Nie musisz być taki zaskoczony, Nilesie.
– To nie zaskoczenie, panno Emmo. Jestem uradowany. Czy nasz
gość zostanie na obiedzie?
– Nie – odparła Ema. – Nilesie, czy mogę cię prosić o naprawdę
dużą przysługę?
– Oczywiście.
– Możesz nas zawieźć do Newark?
34
Kiedy Niles podjechał na początek podjazdu cytrynowożółtym
volkswagenem garbusem, ulżyło mi. Obawiałem się, że może pojedziemy tą elegancką limuzyną i już wyobrażałem sobie zasłużone drwiny,
gdybym wysiadł z niej przy boisku do kosza. Jednak ten cytrynowożółty kolor trochę rzucał się w oczy, więc poprosiłem Nilesa, żeby wysadził
mnie dwie przecznice wcześniej.
– Spytam jeszcze raz, po co tu przyjechaliśmy? – odezwał się Niles.
– Mickey ma ważny mecz koszykówki.
– I przyszedł do twojej posiadłości szukać podwózki?
– Wyjaśnię to później. – Ema zwróciła się do mnie: – Baw się dobrze.
Niles i ja zaczekamy tutaj.
– Zaczekamy? – powtórzył Niles.
– Nie musicie – powiedziałem. – Ktoś mnie odwiezie.
– Nie, nie, w żadnym razie – rzekł Niles głosem ociekającym sarkazmem. – Panna Emma może mnie zabawić, opowiadając, w jaki sposób
się poznaliście.
Ema przewróciła oczami. Wysiadłem z samochodu i potruchtałem
do szkoły. Tyrell powitał mnie w drzwiach. Miał na sobie biały strój koszykarza z napisem „Weequahic” na piersi.
– Wy jesteście czerwoni – powiedział, rzucając mi czerwony numerek do założenia na koszulkę.
Sparring między liceum Weequahic a przypadkowo zebraną druży-
ną był już w czwartej kwarcie. Pospiesznie sprawdziłem trybuny. Taak,
pan Waters tam był. Pomachałem do niego, a on odmachnął. Podczas
następnej przerwy wszedłem do gry. Zobaczyłem, jak Tyrell śmieje się
z tego ze swoimi kolegami, i poczułem, że się czerwienię. Drużyna Tyrella złączyła dłonie i wykrzyknęła: „Obrona!”, po czym zajęła pozycje.
Byli zgranym zespołem. Tyrell lubił grać ze mną w meczach podwórkowych, ale tu było inaczej. To była jego szkolna drużyna. To miało znaczenie.
Jak mogłem zmarnować taką szansę?
Pozostawała mi jeszcze gra w trzeciej i czwartej klasie, ale wydawało
się to odległą przyszłością, którą trudno było sobie teraz wyobrazić.
Może mama poczuje się lepiej i będziemy mogli przeprowadzić się
gdzieś, gdzie będę mógł zacząć od nowa? Jednak przez sześć tygodni
nie wyjdzie z odwyku. Może tata…
Co tata?
Nie mogłem skupić się na grze. Wciąż myślałem o ojcu, przypuszczalnie leżącym w tym grobie w Los Angeles, i zastanawiałem się, czy
będę miał okazję się co do tego upewnić. Zwykle kiedy gram, zapominam o wszystkim. Jednak nie dzisiaj.
Nie grałem dobrze. My, sparringpartnerzy, zostaliśmy rozniesieni
w pył i po raz pierwszy w mojej aż nadto przepełnionej duchem współzawodnictwa karierze sportowej nic mnie to nie obchodziło. Chciałem
tylko porozmawiać z panem Watersem i zapytać go o Henry’ego Caldwella. Z ulgą powitałem końcowy gwizdek. Stanąłem w szeregu i uścisnąłem dłonie graczy przeciwnej drużyny. Gdy podszedłem do Tyrella,
zapytał:
– Co się stało?
– Nic.
Spojrzał na mnie, marszcząc czoło.
– To dlaczego nie jesteś na eliminacjach?
– Wyrzucili mnie z drużyny.
– Co takiego?
– To długa historia.
– O rany, Mickey, tak mi przykro.
– Nic mi nie będzie – skłamałem.
– Hej, Tyrell! – zawołał go jeden z kolegów. – Trener chce się z nami
spotkać.
Tyrell spojrzał na mnie czujnie.
– Porozmawiamy za kilka minut, dobrze?
Odbiegł razem z kolegą z drużyny. Zacząłem się zastanawiać, jak
podejść do pana Watersa i zacząć rozmowę, ale nie musiałem. Gdy tylko
Tyrell znikł nam z oczu, Waters sam do mnie podszedł.
– Jak się masz, Mickey?
– W porządku, dziękuję.
– A jak twoja przyjaciółka Rachel?
Tym razem nie było owijania w bawełnę.
– Czuje się lepiej.
– Słyszałem, że wyszła ze szpitala.
– Tak, widziałem się z nią dzisiaj. Nawet poznałem jej ojca.
To wzbudziło jego zainteresowanie.
– Jak on sobie z tym wszystkim radzi?
Czy powinienem mu powiedzieć, że pan Caldwell celował do mnie
z broni? Nie byłem pewny, więc postanowiłem pominąć szczegóły.
– Wyglądał na bardzo spiętego.
– Spiętego?
– Zdenerwowanego.
– Czym był zdenerwowany?
– Nie wiem. Był trochę wzburzony. Może przestraszony. Chyba
trudno mieć mu to za złe. Jego była żona właśnie została zamordowana,
a córka postrzelona. – Przechyliłem głowę. – Panie Waters, mogę pana
o coś spytać?
Nie powiedział „tak”, ale również nie odmówił.
– Skąd pan zna Henry’ego Caldwella?
To pytanie chyba nie spodobało się Watersowi.
– Kto powiedział, że go znam?
– Kiedy wczoraj odwoził mnie pan do domu, zapytał mnie pan, jak
się miewa Henry. Skąd pan wiedział, jak on ma na imię?
Spojrzał na mnie ostro.
– Panie Waters?
– To nieważne, Mickey.
– Prowadzi pan śledztwo w jego sprawie?
– Nie twój interes.
– Rachel jest moją przyjaciółką.
– I co? Zamierzasz odkryć, kto ją postrzelił? – Uniósł brew. – To nie
jest gra, Mickey. Ci ludzie nie żartują.
– Jacy ludzie?
Pokręcił głową i nagle przestał być miłym tatusiem – stał się twardym gliną.
– To ja zadaję pytania. Kiedy byłeś w domu Caldwellów, czy widziałeś tam kogoś jeszcze?
– Na przykład kogo?
– Odpowiedz na pytanie.
– Nie, była tam tylko Rachel i… – Nagle sobie przypomniałem. –
Chwila, było tam dwóch dziwnych facetów, którzy rozmawiali z panem
Caldwellem zaraz po moim wyjściu.
– Jak wyglądali?
– Jak… sam nie wiem… jak bandziory. Jeden miał chustkę na głowie
i bliznę na policzku.
Kiedy to powiedziałem, pan Waters przełknął ślinę. Wyjął smartfon
i zaczął wciskać klawisze.
– Czy to ten mężczyzna?
Pokazał mi zdjęcie na wyświetlaczu smartfona. Nie było wątpliwości, to Człowiek z Blizną.
– Taak, to ten facet. Kim on jest?
Twarz pana Watersa stężała.
– To bardzo zły człowiek, Mickey.
– Ale kim on jest?
– Chcę, żebyś trzymał się od niego z daleka, słyszysz? Nie uwierzyłbyś, do jakich okropności jest zdolny.
Jeśli pan Waters próbował mnie przestraszyć, to mu się udało.
– Czy on miał coś wspólnego z tym, co przydarzyło się Rachel?
Jednak pan Waters nie zamierzał powiedzieć nic więcej.
– Trzymaj się od tego z daleka – rzekł gniewnie. – Nie będę ci powtarzał. Przestań się w to mieszać, Mickey, albo komuś stanie się
krzywda.
35
Nie zaczekałem na Tyrella, ponieważ nie zamierzałem zagłębiać się
w całą tę historię z wyrzuceniem z drużyny. Pan Waters był stanowczy.
– Jeśli coś usłyszysz lub zauważysz, zadzwoń do mnie. Tu masz mój
numer.
Znów chciał dać mi swoją wizytówkę, ale wyjąłem portfel i pokazałem mu, że wciąż mam tę, którą dał mi ostatnio.
– Ponadto zapisałem pański numer w komórce – powiedziałem.
– Umieść go na liście szybkiego wybierania – po raz drugi poprosił
pan Waters.
Pospiesznie odszedłem. Cytrynowożółty volkswagen garbus rzucał
się w oczy jak… no cóż, jak cytrynowożółty volkswagen garbus.
– Jak ci poszedł mecz? – spytała Ema, kiedy klapnąłem na tylnym
siedzeniu.
Spojrzałem na nią zaciekawiony i wtedy zadzwonił mój telefon. Ema
znacząco spojrzała mi w oczy, potem na moją komórkę, a ja odczytałem
przekaz, jeśli można tak powiedzieć.
Włączyłem telefon i zobaczyłem, że otrzymałem od niej SMS: nic
nie mów przy Nilesie o strzelaninie… martwiłby się… później porozmawiamy i spróbujemy wymknąć się do tunelu Nietoperzycy…
teraz gadajmy tylko o głupotach jakbyś był typowym chłopakiem
zbzikowanym na punkcie sportu.
Spojrzałem na nią, ściągając brwi. Wzruszyła ramionami.
– Tak – rzekł Niles, ruszając. – Jak poszedł ci ten ważny mecz koszykówki?
– Doskonale, dziękuję.
– To był bardzo krótki mecz, prawda?
– Hm, tak.
– Nie miałem pojęcia, że panna Emma zamierza pomóc ci w karierze
sportowej, każąc mi cię tu przywieźć.
– Taa – mruknąłem. – Ona jest wspaniałą… hm… pomocnicą.
– Panna Emma jest dziś po prostu pełna niespodzianek – stwierdził
Niles, skręcając w drogę dwieście osiemdziesiąt. – A ja zapewne powinienem wierzyć w każde jej słowo.
– Nilesie… – zaczęła Ema.
– Nie, nie, panno Emmo, jestem tylko służącym. Nie musi mi panienka niczego wyjaśniać.
Posłałem Emie SMS: Niles tego nie kupił.
– Myślisz? – spytała mnie Ema, nie fatygując się pisaniem.
Niles się uśmiechnął.
Przez resztę drogi milczeliśmy. Niles wysadził mnie pod domem
Myrona. Usiadłem w kuchni i próbowałem uporządkować wydarzenia
dnia, ale nie przychodził mi do głowy żaden pomysł. Zadzwoniłem do
centrum rehabilitacyjnego mamy i poprosiłem o połączenie z jej pokojem.
– Proszę zaczekać.
Dwa sygnały, ktoś odebrał i westchnął ciężko.
– Wiesz, że nie możesz z nią mówić, Mickey.
Wiedziałem. Mama miała „nawrót”, czyli, krótko mówiąc, znów zaczęła zażywać narkotyki po kilku godzinach od zakończenia poprzedniego odwyku i teraz przebywała w izolatce. Kobietą na drugim końcu
linii była Christine Shippee, kierowniczka ośrodka.
– Chcę tylko usłyszeć jej głos.
– Wiesz, że nie mogę na to pozwolić.
Wiedziałem. Jednak brakowało mi jej, szczególnie kiedy miałem
wrażenie, że wszystko wokół mnie się wali. Zanim umarł ojciec, mama
była tak pełna życia, taka mądra i cudowna – nazwałbym ją idealną
matką, ale wielu z nas tak myśli o swoich matkach, prawda?
– Jak ona się czuje?
– Wiesz, że tego też nie mogę ci powiedzieć.
– A co pani może?
– Jestem dobra z matematyki.
– Nie, wcale nie.
– Taak, to prawda – mruknęła Christine Shippee. – Jak się masz,
Mickey?
– A jak pani myśli?
– Słyszę po twoim głosie, że wpadłeś w kłopoty.
– Nic mi nie będzie.
– Twój wujek…
Ściągnąłem brwi.
– Co z nim?
– Wiem, że obwiniasz go o wszystko, ale to nie jest zły facet.
– Dzięki.
– I przystojny.
– No, to wszystko zmienia.
– Porozmawiaj z nim, Mickey.
Christine Shippee rozłączyła się. Spojrzałem na telefon i zmarszczyłem czoło. Starałem się nie myśleć, przez co teraz przechodzi mama.
Próbowałem się o nią troszczyć. Znalazłem pracę i utrzymywałem nas.
Przyprowadzałem ją do domu z barów, moteli i przyczep mieszkalnych.
Cuciłem. Kazałem brać prysznic, ubierać się i wychodzić w nadziei, że
przestanie się staczać. Jednak tak się nie stało. Według Christine Shippee byłem „przyzwalaczem”. Nie miałem pewności, czy ma rację, ale
postanowiłem posłuchać osoby uznawanej za eksperta. Dlatego teraz,
wbrew protestom każdego włókna mojego ciała, nie kontaktowałem się
z mamą.
No cóż, z wyjątkiem takich chwil jak ta, gdy słabłem i dzwoniłem.
Usłyszałem trzask otwieranych drzwi.
– Halo! – zawołał Myron. – Mickey?
– W kuchni! – odkrzyknąłem.
Wszedł z wyczekującym uśmiechem.
– Jak ci poszło na boisku?
Nie jestem z tego dumny, ale instynkt kazał mi skłamać. Nie chciałem się w to zagłębiać. Nie chciałem, by wujek Myron prawił mi kazania
o wszystkim, co źle zrobiłem, albo – jeszcze gorzej – litował się nade
mną. Jednak nie miałem siły kłamać, a ponadto i tak szybko by się dowiedział.
– Wyrzucono mnie z drużyny.
Na jego twarzy zobaczyłem raczej zaskoczenie niż współczucie.
– Co takiego? Co się stało?
Streściłem mu przebieg wydarzeń, spodziewając się nieuchronnych
frazesów w rodzaju „a nie mówiłem, znasz zasady, czego się spodziewałeś”, ale niczego takiego nie usłyszałem. Myron zacisnął szczęki. Kiedy wspomniałem o komendancie Taylorze, zobaczyłem, jak żyłka na
jego szyi zaczyna pulsować z gniewu.
Gdy skończyłem, zapadła cisza. To mi nie przeszkadzało. Wujkowi
Myronowi wręcz przeciwnie. Był jednym z tych facetów, którzy nie znoszą milczenia i muszą nieustannie je przerywać, ponieważ czują się nieswojo. Teraz jednak milczał, nie ruszał się i po raz pierwszy zrozumiałem, co czyniło go takim wspaniałym koszykarzem. Gotował się z gniewu tak strasznego, że nawet ja miałem ochotę uciec. Oczy mu pociemniały i miał minę człowieka, który nie tylko zaraz rzuci wyzwanie całemu światu, ale też wie, że zdoła go pokonać.
– Ed Taylor – wycedził przez zaciśnięte zęby.
– Nie ma sprawy – odparłem, co było z kilku powodów głupie, również dlatego, że nieprawdziwe.
– Porozmawiam z nim.
– Z kim? Czekaj, z komendantem Taylorem?
Nie odpowiedział.
– Proszę, nie rób tego. To moja wojna.
– Z Taylorem? – Pokręcił głową. – Nie, moja. Ty jesteś tylko niewinnym postronnym, który ucierpiał przy wymianie ognia.
– To nic nie da. Złamałem przepisy. To trener Grady mnie wyrzucił,
nie Taylor.
Wuj Myron nie odpowiedział.
– Myronie?
– Pamiętasz, o co prosiłeś mnie wczoraj? – zapytał Myron.
Ta nagła zmiana tematu na moment zbiła mnie z tropu.
Zaraz jednak sobie przypomniałem.
– O ekshumację ojca?
– Tak. Dlaczego chcesz to zrobić?
– Mówiłem ci.
– Chcesz zamknąć tę sprawę?
– Właśnie.
Myron pokręcił głową.
– Nie można ekshumować ciała z takiego powodu. Regulują to przepisy. Na tamtym cmentarzu nie przeprowadza się żadnych ekshumacji.
Nawet gdyby było inaczej, musielibyśmy mieć zgodę najbliższego
członka rodziny. Czyli twojej mamy. Chcesz ją teraz prosić, żeby podpisała wniosek o ekshumację?
Poczułem, że opuszcza mnie nadzieja.
– Nie.
– Pozwól więc, że zapytam jeszcze raz: dlaczego chcesz ekshumować ciało ojca?
Wzruszyłem ramionami.
– A jaka to teraz różnica?
Myron starannie dobierał słowa.
– Ponieważ jest szansa, że mógłbym to załatwić.
– Jak?
– Mam przyjaciela. To bardzo ustosunkowana osoba…
– Angelica Wyatt?
– Nie.
O mało nie zapytałem, co wie o Emie, o tym, że Angelica Wyatt ma
córkę, ale zdawałem sobie sprawę, że jej istnienie jest tajemnicą, i nie
chciałem powiedzieć czegoś, czego nie powinienem.
– Zatem kto?
– Nie znasz go. To ten przyjaciel, który prosił mnie, żebym pilnował
Angeliki.
– On może kazać ekshumować ciało taty?
– Jeśli będę nalegał, może to zrobić. Muszę jednak znać twój prawdziwy powód, Mickey. Ja nie potrzebuję powodu, żeby nadstawiać za
ciebie karku. Ale nie mogę prosić o to mojego przyjaciela. Chyba to rozumiesz, prawda?
Kiwnąłem głową. Siedzieliśmy przy kuchennym stole.
Kuchnia w ciągu ostatnich pięciu lat została odnowiona, ale cóż,
nadal była to kuchnia z dzieciństwa mojego ojca. Spędził tu niezliczone
godziny ze swoją rodziną. Świadomość tego prostego faktu na moment
mnie obezwładniła.
– Nie jestem pewny, czy w tym grobie leży tata.
Wuj Myron otworzył usta, zamknął je i znów otworzył.
– Nie rozumiem.
– Wiem, że to brzmi, jakbym zwariował, jednak muszę mieć pewność, że to tata jest w tej trumnie.
Myron zamrugał.
– Masz jakiś powód, by sądzić, że go w niej nie ma?
Nie wiedziałem, co powiedzieć. Nie mogłem mówić 0 jasnowłosym
sanitariuszu. Po pierwsze, Myron nigdy by mi nie uwierzył, a nawet
gdyby, to zarówno Nietoperzyca, jak i Łysy ostrzegali mnie, żebym nic
mu nie mówił. Wiedziałem również, że ojciec nigdy nie powiedział Myronowi o Abeonie. Musiał mieć jakiś powód, no nie?
– Mickey?
Napotkałem jego spojrzenie, ale nie spuściłem wzroku.
– Tak – powiedziałem. – Mam powód.
Wtedy Myron zaskoczył mnie następnym pytaniem:
– Czy to ma coś wspólnego z pożarem domu Nietoperzycy?
– Dlaczego tak uważasz?
– Mówiłem ci. Twój ojciec był w tym domu. To go odmieniło. Teraz
ciebie nagle też tam ciągnie. – Myron nachylił się do mnie. – Spotkałeś
Nietoperzycę?
– Tak – odpowiedziałem, zanim zdążyłem się powstrzymać.
– Co ci powiedziała?
Pokręciłem głową, pamiętając o ostrzeżeniach.
– Myronie, poproś swojego przyjaciela, żeby nam pomógł.
– Muszę wiedzieć więcej.
– Nie możesz po prostu mi zaufać?
– Nie o to chodzi. Przecież wiesz.
Nie miałem pojęcia, co odpowiedzieć, ale odezwała się komórka
Myrona. Odczytał wiadomość tekstową i westchnął.
– To Angelica. Muszę iść. Jeszcze o tym porozmawiamy, dobrze?
– W porządku.
Wstał i popatrzył na mnie, jakby zobaczył mnie pierwszy raz.
– Mickey?
– Tak?
– Porozmawiam z moim znajomym. Zrobię, co będę mógł, żeby ci
pomóc.
36
Czułem odór zwęglonych resztek domu Nietoperzycy.
Była dwudziesta, nie za późno. Zapadł zmrok. Miałem latarkę, ale
teraz, gdy stałem na chodniku, latarnie dawały wystarczająco dużo
światła. Ze zgliszczy sterczało kilka belek, które wyglądały jak palce olbrzymiej dłoni.
– Hej.
Odwróciłem się. To była Ema.
– Hej. Jak wymknęłaś się Nilesowi?
– Żartujesz? Tak się cieszy, że mam przyjaciela, że praktycznie wyrzucił mnie za drzwi.
Uśmiechnąłem się. Myślałem o tym cudownym uścisku przed południem i próbowałem uporządkować, co czuję. Ema była moją przyjaciółką. Najlepszą przyjaciółką. To dlatego budziła we mnie takie ciepłe
uczucia, no nie?
Powoli podeszliśmy do domu. Nie zapalałem latarki, ponieważ nie
chciałem, żeby zauważyli nas sąsiedzi. Przystanęliśmy przed żółtą taśmą ogradzającą miejsce przestępstwa. Ema odwróciła się do mnie,
wzruszyła ramionami i przeszła pod nią. Podążyłem za nią do schodów
ganku i w ruiny domu.
– To był salon – powiedziałem do Emy.
Tu światło ledwie dochodziło. Nadal nie chciałem zapalać latarki,
ale pomyślałem, że może wystarczy blask wyświetlacza komórki. Ema
też wyjęła swoją.
– Co to? – zapytała.
Ramka była roztrzaskana, ale natychmiast rozpoznałem wyblakłą
kolorową fotografię piątki hipisów.
– Czy to…? – Ema wskazała atrakcyjną kobietę w obcisłej bawełnianej koszulce. Na piersi widniał motyl abeona.
– Mhm – przytaknąłem. – Myślę, że to Nietoperzyca.
– Była z niej gorąca sztuka.
– Zmieńmy temat – poprosiłem, a Ema się uśmiechnęła. Próbowałem wyjąć zdjęcie z ramki, ale ta rozpadła się na kawałki. Wsunąłem
zdjęcie do kieszeni. Pomyślałem, że jeszcze może się przydać.
Stary gramofon był zniszczony. Na talerzu nie było płyty, ale zdołałem odnaleźć albumy Beatlesów, Beach Boysów i Who. Wątpiłem jednak, żeby nadawały się do odtwarzania. Szukałem albumu, który Nietoperzyca wciąż puszczała – Aspect of Juno HorsePower – ale albo się spalił, albo… Albo co?
– Nie powinniśmy iść do garażu? – spytała Ema. Pokręciłem głową.
Taki był początkowy plan. Mieliśmy iść do garażu, spróbować włamać
się do środka i znaleźć tunel. Jednak tunel, którym szedłem, prowadził
z garażu do piwnicy pod nami, a z niej do nieistniejących już drzwi między kuchnią a tym salonem. Skoro garaż był zamknięty, czy nie prościej
i zapewne szybciej będzie pójść w przeciwnym kierunku – zacząć od salonu, zejść do piwnicy i zobaczyć, dokąd prowadzi?
No dobrze, drzwi do piwnicy znikły. Tak jak większość kuchni. Próbowałem przypomnieć sobie, jak wyglądała przed pożarem. Podszedłem do miejsca, w którym powinny być drzwi do piwnicy. Były przywalone resztkami piętra i dachu. Zacząłem odciągać deski, usiłując
przekopać się przez gruzy. Ema dołączyła do mnie.
Pracowaliśmy w milczeniu, usuwając szczątki i ostrożnie odkładając
je na bok. Kiedy się nad tym zastanowiłem, doszedłem do wniosku, że
zmienialiśmy wygląd miejsca przestępstwa. Ja już i tak miałem mnóstwo kłopotów, ale Ema?
– Powinniśmy przestać – powiedziałem.
– Hę?
– Naruszamy miejsce przestępstwa.
– Żartujesz, prawda?
Ema kopała dalej.
– Mówię poważnie. To był błąd.
– Nie powiedziałeś mi, jak przebiegła rozmowa z detektywem Watersem.
Ema próbowała odwrócić moją uwagę, a ja nie miałem nic przeciwko temu.
– Trochę się na mnie rozzłościł.
– O co?
– Chciał, żebym trzymał się od tego wszystkiego z daleka.
– Rozzłościł się, bo mieliśmy rację co do ojca Rachel?
– Tak.
– Oo.
– Pamiętasz, jak mówiłem ci o tych dwóch bandziorach, którzy rozmawiali z panem Caldwellem zaraz po moim wyjściu?
– Owszem, no i co?
– Detektyw Waters miał zdjęcie tego z blizną. Powiedział, że to niebezpieczny facet.
– Więc to mogli być dealerzy?
– Albo przynajmniej źli faceci.
– A ty widziałeś, jak ojciec Rachel przyjaźnie z nimi rozmawiał?
– Tak – potwierdziłem.
– Nadal uważamy, że Rachel znalazła coś obciążającego ojca, jakiś
pakunek potwierdzający to, co mówiła o nim jej matka?
– Tak – powiedziałem, znów odgarniając z podłogi kawałki zwęglonego drewna.
Próbowałem złożyć to wszystko w sensowną całość. Co Rachel zrobiła z tym pakunkiem? Czy jej ojciec się wściekł, kiedy odkrył, że go nie
ma?
A Człowiek z Blizną?
Ema przestała kopać.
– Mickey?
Ocknąłem się z zadumy i spojrzałem na nią. Usunęła resztki z podłogi. Zobaczyłem schody prowadzące na dół, do piwnicy. Pochyliłem
się, wyjąłem latarkę i poświeciłem nią w otwór.
Niewiele tam było do oglądania.
– Schodzę – oznajmiłem. – Sam.
– To takie urocze, kiedy udajesz macho – powiedziała Ema. – Ale nic
z tego. Ja też idę.
– Podłoga może być słaba. Może się załamać.
Ema spojrzała na mnie tak, jakby ktoś – pewnie ja – rąbnął ją
w brzuch.
– Myślisz, że zarwie się pode mną podłoga?
– Co? Nie. Chcę, żebyś stała na czatach.
– Słucham?
– Ktoś może przyjść. Bądź moją czujką. – Złapałem ją za ramiona
i zmusiłem, żeby na mnie spojrzała. – Proszę. Tylko ten jeden raz. Zrobisz to dla mnie?
– Tylko jeden raz, co?
– Nie bądź wrzodem na tyłku. Nie chcę, żeby coś ci się stało. To
wszystko.
Widok łez w jej oczach łamał mi serce, ale kiwnęła głową.
– W porządku, idź. Będę twoją… – Otarła oczy i pogroziła mi palcem. – Czujką.
Nie czekałem, aż zmieni zdanie. Wszedłem na schody wiodące
w ciemność. Teraz, kiedy byłem niewidoczny z ulicy, zapaliłem latarkę.
Zacząłem powoli schodzić.
– Co widzisz? – spytała szeptem Ema.
– Daj mi chwilkę.
Piwnica była, jak można się było spodziewać, wilgotna, zakurzona
i – no cóż – stara. Były tam zardzewiałe rury, potłuczone szkło i stare
kartonowe pudła pełne nie wiadomo czego. Były pajęczyny w kątach
i błoto na posadzce. W porządku, garaż znajdował się za mną i po lewej,
więc zapewne tam będą drzwi do tunelu.
Znalazłem je.
– Mickey?
– Znalazłem drzwi do tunelu.
– Zaczekaj na mnie.
– Nie. Zostań tam.
Drzwi były zrobione z grubej stali. Pamiętałem to z poprzedniej wizyty z Łysym. Były tam też inne drzwi i korytarze, ale mi ich nie pokazał. Nacisnąłem klamkę. Zamknięte. Chwyciłem mocniej i szarpnąłem.
– Są zamknięte – powiedziałem.
– I co teraz? – zapytała Ema. – No, dość tego. Idę do ciebie.
Zaczęła schodzić po schodach. Skierowałem światło latarki w jej
stronę – i wtedy to zobaczyłem. Znieruchomiałem i wytrzeszczyłem
oczy. Ema stanęła za mną.
– Co to jest?
Nie odpowiedziałem.
– Czekaj – powiedziała Ema. – Czy to zdjęcie Ashley?
Skinąłem głową. Ashley. Dziewczyna, którą my – Rachel, Łyżka,
Ema i ja – uratowaliśmy, ryzykując życie.
– To jest to zdjęcie, które widziałeś na górze? – spytała Ema.
Bez słowa skinąłem głową.
– Jakimś cudem przetrwało pożar.
– Nie…
– Jak to nie? Mówiłeś, że widziałeś je na górze wraz z tysiącami innych, prawda?
– Prawda.
– A teraz jest tutaj, więc się nie spaliło – zauważyła Ema.
– Nie.
– Dlaczego to powtarzasz?
– Tam były tysiące zdjęć. A jednak tylko to jedno spadło do piwnicy,
przeleciało przez rumowisko i wylądowało na podłodze przed drzwiami do tunelu.
Teraz Ema miała sceptyczną minę.
– Zapomnij o takim szczęśliwym przypadku – powiedziałem. – Jakie
jest prawdopodobieństwo, że tym jednym zdjęciem jest akurat zdjęcie
dziewczyny, którą uratowaliśmy?
Ema przełknęła ślinę.
– Masz lepsze wyjaśnienie?
– Pewnie.
– Jakie?
Na samą myśl o tym przeszedł mnie dreszcz.
– Ktoś je dla nas zostawił.
– Po co miałby to robić?
Podniosłem fotografię Ashley. Odwróciłem ją. Na drugiej stronie był
motyl ze ślepiami na skrzydłach. Motyl abeona. Wyglądał tak jak wszystkie inne motyle, które widziałem, a jednak nieco się od nich różnił.
Jego oczy były purpurowe. Jak motyla na drzwiach szpitalnej sali
Rachel.
To uderzyło mnie jak niespodziewana morska fala.
– O mój Boże – szepnąłem.
– Co?
– Chyba wiem, gdzie Rachel ukryła ten pakunek.
37
Oto jak Łyżka odebrał telefon:
– Kwatera Łyżki.
– Co robisz? – zapytałem.
– Oglądamy z ojcem finał trzeciego sezonu Glee. Po raz czwarty. Widziałeś go?
– Nie.
– Jest bardzo poruszający.
– Na pewno.
– Nie martw się. Mam go na DVD. Mogę ci pożyczyć. Wiedziałeś, że
Lea Michele była Wendlą w pierwszej wersjiPrzebudzenia wiosny?
– Taak, to wspaniale. Posłuchaj, Łyżka, możesz wyjść?
– Wyjść? Mówisz o wyjściu z domu?
– Tak.
– I mówisz o wyjściu teraz?
Westchnąłem. Ema stała obok mnie. Wróciliśmy na ulicę i szliśmy
w kierunku liceum.
– Tak, mówię o wyjściu teraz.
– Nadal jestem uziemiony, pamiętasz? A co, coś się dzieje?
– Muszę zajrzeć do szafki Ashley – wyjaśniłem.
– Ach, wiedziałem, że coś z tym jest nie tak.
– Z czym?
– Z szafką Ashley. Widzisz, była zamknięta na kłódkę Seviera.
– Co z tego?
– To, że szkoła używa tylko kłódek Master Lock. Gdyby jakiś nowy
uczeń zajął szafkę Ashley, założyłby master locka. Szkoła nigdy nie kupuje seviera.
Ten detal potwierdził to, co właśnie sobie uświadomiłem, patrząc na
fotografię. Nietoperzyca, Łysy lub ktoś wysoko postawiony w Schronisku Abeona zostawił ją na podłodze piwnicy, przekazując jasną wiadomość:
Pomóżcie Rachel.
Takie było nasze obecne zadanie. Zapomnieć o pożarze. Zapomnieć
o szukaniu Nietoperzycy lub Łysego. Naszym pierwszym zadaniem
było ratowanie Ashley. Teraz musieliśmy ocalić Rachel.
– Kiedy skończy się ten odcinek, będę musiał iść spać – poinformował Łyżka. – Wypiję kubek ciepłego mleka, położę się na łóżku, zgaszę
światła, a potem wyjdę przez okno. Co o tym myślisz?
– Brzmi nieźle – odparłem.
– Może wepchnę dwie poduszki pod koc, żeby wyglądało, że nadal
tam jestem. Uważasz, że to dobry pomysł?
– Jak chcesz, Łyżka.
– W porządku, odcinek i tak już się prawie skończył. Spotkamy się
przy tych samych drzwiach co ostatnio.
Nagle uświadomiłem sobie coś jeszcze.
– Poczekaj – powiedziałem.
– Co?
Ema popatrzyła na mnie zaskoczona. Jak miałem to wyjaśnić? Łyżka
był jeszcze dzieciakiem. No tak, wszyscy troje byliśmy dziećmi, ale on
jakoś wydawał się młodszy. Siedział w domu i spokojnie oglądał z ojcem Glee. Nie mogłem go prosić, żeby tu przyszedł i znów włamał się
do szkoły.
Już miałem powiedzieć Łyżce, żeby o tym zapomniał, został w wygodnym łóżku i wypił ciepłe mleko, ale nagle przypomniałem sobie
jeszcze coś. Łyżka był stanowczy i umiał podejmować samodzielne decyzje. Czy nie mówił mi, że kiedyś go aresztowano? Może nie był taki
niewinny, a ja może nie powinienem zachowywać się jak nadopiekuńczy starszy brat.
A ponadto, gdy ostatnio Łyżka złamał zasady, uratował Emie życie.
– Czy coś się stało, Mickey? – spytał.
Mocniej ścisnąłem telefon. Nie wiedziałem, co robić. Nie chciałem
znowu wpakować go w kłopoty, ale był nam potrzebny.
– Nie, nic. Zobaczymy się wkrótce.
Rozłączyłem się. Przyczaiłem się z Emą przy bocznych drzwiach do
szkoły. Niewiele jest bardziej odludnych i cichszych miejsc niż szkolny
budynek w nocy. Zanim Łyżka do nas dołączył, minęła dwudziesta
pierwsza.
– Załóżcie je – powiedział. – Ukryją nasze twarze.
Wręczył nam maski. Jedną zatrzymał dla siebie. Nie były to zwykłe
kominiarki, jak można by się spodziewać.
– Czy to… – zacząłem.
– Tak, to maski z Króla Lwa – rzekł Łyżka. – Tobie, Emo, dam maskę
Mufasy. Zamierzałem dać ci maskę Pumby, ale to dzika świnia i… no
cóż, pomyślałem, że byś mnie zabiła.
Patrząc na trzymaną w ręce maskę, Ema się skrzywiła.
– Dobrze myślałeś – mruknęła.
– Tak więc, Mickey, ty będziesz Pumbą, a ja… Ja będę Timonem. Widzicie? Timon i Pumba? Hakuna matata. No już, załóżcie je. Są praktyczne i zabawne.
Nawet nie drgnąłem.
Łyżka podniósł ostrzegawczo rękę.
– W środku są kamery. Jeśli coś pójdzie źle, nikt nas nie rozpozna.
Spojrzałem na Emę. Wzruszyła ramionami. Miał rację.
Łyżka założył maskę i zmienił się w uśmiechniętą surykatkę.
– Mickey, z twoim wzrostem powinieneś się zgarbić. Prawdę mówiąc, wszyscy powinniśmy zmienić sposób chodzenia. Emo, może zamiast gniewnie maszerować, jak to masz w zwyczaju, mogłabyś kołysać
biodrami albo coś.
– Kołysać biodrami?
– Albo coś. Żeby nie można cię było rozpoznać.
– Nie zamierzam kołysać biodrami – obruszyła się Ema.
– Albo coś.
– Albo nic.
– Myślę, że maski wystarczą – powiedziałem.
Łyżka wzruszył ramionami.
– Jak chcecie.
Podeszliśmy do bocznych drzwi. Łyżka przesunął kartę przez czytnik. Usłyszałem szczęk i drzwi się otworzyły. Obejrzałem się na Emę,
szukając zachęty, ale zamiast jej twarzy zobaczyłem maskę Mufasy. No
cóż, ta wyglądała bardzo zdecydowanie, więc wszedłem za Łyżką do
środka.
– Dźwięk nie jest nagrywany – powiedział Łyżka swoim normalnym
tonem, nie teatralnym szeptem, ani nawet „szkolnym” głosem. Jego słowa rozbrzmiały głośno w pustym korytarzu i odbiły się niepokojącym
echem. – Kamery znajdują się na każdym korytarzu. Są umieszczone
pod sufitem, ale to nie ma znaczenia, ponieważ mamy maski.
Skręcił w prawo. My za nim.
– To jest klasa pani Nelson. Wiecie, co powiedział mi tata?
Ona trzyma pod biurkiem swoją brudną bieliznę i pończochy. Wcale
nie seksowne. No wiecie, widzieliście panią Nelson? Koszmar, no nie?
Jednak tata mówi, że ona ma zdumiewającą kolekcję pończoch. W różnych kolorach i wzorach. Chcecie zobaczyć?
– Nie – mruknąłem.
– To nic trudnego. Drzwi do tej klasy zawsze są otwarte. Zagrożenie
pożarowe czy coś takiego. Och, chyba że ogłoszą alarm. Wiecie, co to takiego? Wiecie, w każdej klasie pod biurkiem nauczyciela jest przycisk.
W razie strzelaniny w szkole lub innego zajścia zostaje naciśnięty
i wprowadza w szkole stan alarmowy. Superowo, no nie?
Na szczęście dotarliśmy do szafki Ashley. Łyżka obejrzał kłódkę.
– Tak jak podejrzewałem. Szyfrowa kłódka Seviera. – Pokręcił głową. – Naprawdę szkoda.
– Masz do niej klucz?
Timon spojrzał na mnie. Naprawdę dziwnie było patrzeć na przyjaciela i widzieć uśmiechniętą maskę.
– Nie, oczywiście, że nie. To nie jest regulaminowa kłódka.
– No to co zrobimy? – spytała Ema.
Łyżka wyjął łyżkę do opon, wetknął ją w ucho kłódki i mocno przekręcił. Kłódka pękła, jakby była zrobiona z porcelany.
– Voilà!
Wtedy usłyszałem jakiś dźwięk. Zamarłem.
– Słyszeliście to? – szepnąłem.
– Co takiego? – odparł Łyżka/Timon.
Popatrzyłem na Emę/Mufasę. Wpatrywałem się w jej maskę, jakbym
mógł zobaczyć przez nią wyraz jej twarzy.
– Ema?
– Po prostu się pospieszmy.
Łyżka usunął resztki kłódki. Kiedy skończył, cofnął się i skinął na
mnie, żebym przejął pałeczkę. Złapałem metalową zasuwę i odsunąłem
ją. Otworzyłem szafkę i zajrzałem do środka.
Była tam sportowa torba.
Wyjąłem ją i rzuciłem na podłogę. Wszyscy troje stanęliśmy wokół
niej i spojrzeliśmy przez nasze maski. Nachyliłem się i rozsunąłem zamek. Szmer zmienił się w donośny trzask i odbił echem w cichych korytarzach. Przez moment tylko gapiliśmy się na zawartość torby.
Pierwszy odezwał się Łyżka:
– O. Mój. Boże.
Najpierw zobaczyłem pieniądze – mnóstwo paczek banknotów ściągniętych gumkami. Trudno powiedzieć, ile ich było. Ema wyjęła jedną.
Zaczęła przeliczać banknoty z Benem Franklinem.
– To same studolarówki – stwierdziła.
– Wiedzieliście, że Benjamin Franklin był doskonałym pływakiem? –
odezwał się Łyżka.
– Nie teraz, Łyżka.
Ema odgarnęła kilka paczek banknotów i zobaczyliśmy plastikowe
torebki z białym proszkiem.
– Myślicie, że to narkotyki? – zapytał Łyżka.
– Nie sądzę, żeby to był puder dla dzieci.
– Musimy to zanieść na policję – zdecydowała Ema.
Łyżka się wyprostował.
– Żartujesz, prawda?
– Nie.
– Właśnie włamaliśmy się do szkoły – zauważył Łyżka wzburzony.
– I do tej szafki. Czy wiesz, jakie mielibyśmy kłopoty?
– On ma rację – powiedziałem.
– I kto nam uwierzy, że po prostuje znaleźliśmy? – ciągnął rozgorączkowany Łyżka, szeroko rozkładając ręce. – A jeśli pomyślą, że jesteśmy dealerami? Wiecie, że już jestem notowany. Poślą mnie do dużego
domu.
– Dużego domu? – powtórzyła Ema.
– Do kicia, mamra, pierdla, więzienia…
– Już dobrze, Łyżka – przerwałem mu.
– Nie możemy nikomu powiedzieć, że to znaleźliśmy – nalegał Łyżka. – Nie rozumiecie? Wyobraźcie sobie taki smakowity kąsek jak ja
w więzieniu.
– Uspokój się – syknąłem. – Nikt nie pójdzie do więzienia.
– A załóżmy, że nam uwierzą – ciągnął. – Załóżmy, że powiemy
prawdę, a oni nam uwierzą i dotrą do Rachel. Jak ona to wyjaśni?
Zamilkliśmy. Nawet Ema wiedziała, że Łyżka ma rację.
– Musimy pomyśleć – powiedziałem.
– I to szybko – dorzucił Łyżka.
– Przecież nie możemy tego tak zostawić – rzekła Ema. – Teraz wiemy, co się stało. Matka Rachel ciągle wykrzykiwała, jakim złym człowiekiem jest jej były mąż. Rachel to sprawdziła. Znalazła torbę. Ukryła ją
i skontaktowała się ze Schroniskiem Abeona, prawda?
Skinąłem głową, wspominając rozmowę z Łysym. On myślał, że
może Rachel dała tę paczkę mnie. Nie dała. Zastanawiałem się, dlaczego
mi o niej nie powiedziała, ale teraz zrozumiałem. Jej matkę zabito z powodu tej paczki. Rachel została postrzelona. Gdyby wyjawiła mi, gdzie
to jest, no cóż, naraziłaby na niebezpieczeństwo również mnie.
– Tymczasem – ciągnęła Ema – ojciec Rachel lub ci źli faceci zastanawiali się, co się stało z torbą. Doszli do wniosku, że musiała ją zabrać
Rachel…
– Nie – wtrąciłem. – Zapewne pomyśleli, że zabrała ją jej matka.
– Racja. Więc zajęli się nią i cóż… wiemy, co było potem.
– Została zastrzelona.
– Musimy iść – orzekł Łyżka. – Po prostu włóżmy tę torbę do szafki
i spróbujmy to przemyśleć.
– Tego też nie możemy zrobić – powiedziałem. – Kłódka jest zerwana. Nie możemy zostawić tego w niezamkniętej szafce.
– No to co robimy? – zapytała Ema.
– Oddacie ją nam.
Odwróciłem się w kierunku, z którego dobiegał szorstki głos. Zobaczyłem dwóch mężczyzn, których widziałem w podrasowanym samochodzie przed domem Rachel. Obaj byli uzbrojeni.
– Nikt się nie rusza. Ręce do góry – rozkazał Człowiek z Blizną, ten,
przed którym ostrzegał mnie detektyw Waters.
– Skoro mamy się nie ruszać – zaczął Łyżka – to jak mamy podnieść
ręce?
Człowiek z Blizną wycelował broń w jego pierś.
– Będziesz mi tu cwaniakował?
– Nie, nie, w porządku – powiedziałem najspokojniej, jak potrafiłem.
– Wszyscy zrobimy dokładnie to, co mówicie. Wy tu rządzicie.
– Załóż się o swoje dupsko, że tak jest – warknął Człowiek z Blizną,
skupiając uwagę na mnie. – Teraz zdejmijcie te głupie maski.
– Przecież mamy się nie ruszać, to jak… – zaczął Łyżka.
– Łyżka – wszedłem mu w słowo i pokręciłem głową, żeby się zamknął.
Wszyscy zdjęliśmy maski i rzuciliśmy je na podłogę.
Człowiek z Blizną schował broń, ale jego wspólnik nadal trzymał
swoją w pogotowiu. Był ogromnym facetem. Pomimo półmroku miał na
nosie ciemne okulary i najbardziej obojętną minę na świecie. Wyglądał
jak znudzony, zimnokrwisty morderca, jakby mógł nas zaraz zastrzelić
i nic by go to nie obeszło. Nie wiedziałem, co zrobić czy powiedzieć,
więc milczałem.
Człowiek z Blizną podszedł do torby, pochylił się i zajrzał do środka.
– Jest tam wszystko? – zapytał Okularnik.
– Na to wygląda – odparł Człowiek z Blizną. Wstał i uśmiechnął się
do mnie. – Dzięki, że ją dla nas znalazłeś, Mickey.
– Skąd wiesz, jak mam na imię? – zapytałem.
– To naprawdę proste. Domyśliliśmy się, że Rachel lub jej mamuśka
ukradła nasz towar tatuśkowi. Dlatego sprawdziliśmy rejestr rozmów
telefonicznych Rachel. Wygląda na to, że dzwoniła do ciebie tuż przed
strzelaniną, więc pomyśleliśmy, hej, a może to ty, jej chłopak, pomogłeś
ukryć towar. Dlatego zaczęliśmy cię śledzić. Łatwizna, no nie?
Ta jego gadanina, łagodnie mówiąc, była denerwująca.
– Pewnie – powiedziałem. – Macie swój towar. Możecie już iść.
Człowiek z Blizną uśmiechnął się do Okularnika. Kącik ust Okularnika lekko drgnął. Nie spodobało mi się to.
Człowiek z Blizną zapiął suwak torby.
– Kiedy śledziliśmy cię, kiedy szedłeś do tego spalonego starego
domu, przez chwilę myśleliśmy, że może ona tam ukryła towar i się
spalił, byłoby wtedy bardzo, bardzo źle.
– Jednak tak się nie stało. – Starałem się wyglądać na trochę wyższego. – Wasz towar przez cały czas był tutaj. Teraz znów go macie.
– Taa – mruknął Człowiek z Blizną. – Wiem. Jest tylko jeden problem.
Przełknąłem ślinę. Kamyk strachu w mojej piersi zaczął się powiększać, utrudniając oddychanie.
– Jaki?
– Z wami. No wiesz, widzieliście nasze twarze.
– Nikomu nic nie powiemy – zapewniła Ema.
Teraz Człowiek z Blizną skupił uwagę na niej. Gdy się do niej przysunął, próbowałem wślizgnąć się pomiędzy nich, ale powstrzymał mnie
gniewnym spojrzeniem. Nie podobał mi się wyraz jego oczu. To były
okrutne oczy człowieka, który lubi krzywdzić innych. Z narastającym
przerażeniem zrozumiałem, że on nigdy nie kieruje się rozsądkiem.
– Spodziewasz się, że tak po prostu wam uwierzymy, słodka buźko?
– zapytał Człowiek z Blizną. Jego twarz znalazła się o centymetry od
twarzy Emy, która zrobiła taką minę, jakby miała się rozpłakać. – Myślicie, że co, że tak po prostu pozwolimy wam odejść?
– Zaczynają mnie boleć ręce – jęknął Łyżka. – Mogę je opuścić?
Człowiek z Blizną odwrócił się do niego.
– Powiedziałem, żebyście się nie ruszali.
– No tak, owszem, ale potem dwa razy kazałeś nam się ruszać – raz
podnieść ręce, a raz zdjąć maski. – Łyżka przesunął się w prawo. – No
co to za gadanie „nie ruszać się”? To bardziej greps niż sztywna zasada,
rozumiesz, co mówię? Tak więc miałem nadzieję, że skoro zaczynają
mnie boleć ręce…
I nagle Łyżka zrobił coś niewyobrażalnego.
Skupiwszy naszą uwagę na swojej bzdurnej paplaninie, rzucił się na
Okularnika. To zaskoczyło wszystkich, ze mną włącznie.
W następnej chwili broń wypaliła i Łyżka upadł na podłogę, brocząc
krwią.
38
Przez najkrótszą z możliwych chwil nikt się nie poruszył.
Mówię „najkrótszą z możliwych”, ponieważ w rzeczywistości był to
ułamek sekundy – wir, który na zawsze pozostanie w mojej pamięci.
Czy przeżyliście kiedyś coś takiego, moment krótszy od mgnienia oka,
który jednak zostaje z wami na zawsze? Jakby czas naprawdę się zatrzymał. Pamiętam wszystko: huk wystrzału i padającego Łyżkę. Pamiętam
krzyk Emy. I Łyżkę leżącego na podłodze, z rozszerzającą się czerwoną
plamą na koszuli, szybko bielejącą twarzą i zamkniętymi oczami.
Nigdy tego nie zapomnę.
Nawet w tej krótkiej chwili, która nie mogła trwać dłużej niż pół sekundy, miałem okropne poczucie winy.
Ja mu to zrobiłem. Przeze mnie go postrzelono.
Jednak, choć załamany i spanikowany, nie zapomniałem sztuk walki. Gdzieś w głębi duszy nagle odnalazłem spokój. Nie mogłem pozwolić, żeby poświęcenie Łyżki okazało się daremne. Ponieważ on, pomimo
swojej pozornej niedojrzałości, zrozumiał, że ci dwaj zamierzali nas zabić. Pojął, że ktoś musi im przeszkodzić. Ktoś musi coś zrobić, nawet poświęcając siebie.
Łyżka odwrócił ich uwagę. Mogłem stać tam i płakać. Albo wykorzystać szansę.
Reszta była skutkiem nagle obudzonej wściekłości. Wydawało się,
że w długim czasie wydarzyło się sto różnych rzeczy, ale gdy patrzę
wstecz, wiem, że od chwili gdy Łyżka został postrzelony, upłynęło zaledwie kilka sekund, i już było po wszystkim.
Najpierw wszyscy ożyliśmy. Jakby ktoś odmroził nas w samym
środku szalejącego tornada. Ja zareagowałem pierwszy. Rzuciłem się na
uzbrojonego Okularnika, chociaż Człowiek z Blizną stał mi na drodze.
Ema uklękła, żeby zająć się Łyżką. Człowiek z Blizną odwrócił się do
mnie, a Okularnik wycelował we mnie broń.
Dzieliła nas zbyt duża odległość.
Byłem szybki, więc ich wyprzedziłem. Pomimo to znajdowałem się
za daleko, żeby dopaść Okularnika, zanim znów naciśnie spust. Spróbowałem skalkulować szanse. Mogłem liczyć na to, że spudłuje, ale szanse
były niewielkie. Byłem zbyt łatwym celem.
Co więc robić?
Po pierwsze, stać się mniej dogodnym celem. Gdy Okularnik zaczął
ściągać spust, nagle uskoczyłem w lewo i wpadłem na Człowieka z Blizną. Kula ze świstem przeleciała obok. Teraz zasłoniłem się ciałem Człowieka z Blizną, który… no cóż… nie spodziewał się takiego ataku. Kiedy upadaliśmy, oparłem przedramię o jego szyję. Gdy runęliśmy na
podłogę, moje przedramię z impetem wbiło się w jego krtań. Wybałuszył oczy i zabulgotał.
Miałem go tam, gdzie chciałem.
Oczywiście, gdyby to było wszystko, gdybym musiał przejmować
się tylko Człowiekiem z Blizną, w tym momencie byłbym bardzo zadowolony. Tak jednak nie było. Nie on był moim największym zmartwieniem. Najbardziej niepokoił mnie Okularnik. Ten szybko otrząsnął się
z zaskoczenia i już szedł w naszą stronę z wycelowaną bronią.
Mogłem chować się za Człowiekiem z Blizną jeszcze tylko przez
chwilę, może nie dłuższą niż sekunda.
Okularnik stanął nad nami. Wycelował we mnie broń. Leżąc na podłodze, kopnąłem go w łydkę. Zaklął, otrząsnął się, cofnął o krok i znów
wycelował.
Zdałem sobie sprawę, że to koniec. Byłem załatwiony. Już po mnie.
Człowiek z Blizną przetoczył się po podłodze, kaszląc i usiłując zła-
pać oddech. Trochę to trwało, ale tak naprawdę nie miało już znaczenia.
Zanim go złapię, będę martwy. Okularnik lekko przesunął lufę, kierując
ją w moją pierś. Chciałem podnieść ręce, ale wiedziałem, że to na nic.
Znów zobaczyłem lekko uniesiony w uśmiechu kącik ust, będący ostatnią rzeczą, jaką miałem ujrzeć, gdy usłyszałem krzyk.
To krzyczała Ema.
Skoczyła Okularnikowi na plecy z impetem, który pchnął go do
przodu. Zdołał utrzymać się na nogach, ale z trudem. Ema oplotła rękami jego szyję i zaczęła ściskać ze wszystkich sił. Bez namysłu przetoczyłem się do Człowieka z Blizną i zadałem mu kolejny cios w krtań. Był
celny, ale nie wykluczył go z walki.
Okularnik wolną ręką próbował rozerwać uścisk Emy, ale ona była
silniejsza, niż się spodziewał. Uniósł broń, kierując lufę w górę, jakby
miał nadzieję zestrzelić Emę ze swoich pleców. Była na to przygotowana. Puściła jego szyję i kantem dłoni uderzyła go w nadgarstek.
Pistolet upadł na podłogę.
Teraz miałem szansę!
Rzuciłem się po pistolet, ale Okularnik jeszcze nie skończył. Prawą
nogą kopnął broń, zanim zdążyłem ją złapać. Broń prześlizgnęła się po
świeżo wypastowanej podłodze korytarza. Nie było czasu po nią biec.
Człowiek z Blizną zaczął dochodzić do siebie. On też był uzbrojony.
Okularnik zatoczył się do tyłu, próbując zrzucić z siebie Emę, ale nie
puszczała. Chwiejnie rzucił się w tył, wpychając ją na rząd szafek. Zrobił
to jeszcze raz, mocniej, jednocześnie uderzając ją potylicą w twarz. Poskutkowało. Ema go puściła. Osunęła się ogłuszona na podłogę. Okularnik odwrócił się do niej, ale kiedy krzyknąłem, obejrzał się na mnie.
Ema wykorzystała moment jego nieuwagi i wtoczyła się do klasy, znikając z pola widzenia.
Tymczasem Człowiek z Blizną znów się poruszył – i wciąż miał
broń.
Skoczyłem na niego ponownie, lecz tym razem był przygotowany.
Obrócił się na plecy i wierzgnął, trafiając mnie w splot słoneczny. Powietrze ze świstem uszło mi z płuc. Padając na podłogę, zadałem roz-
paczliwy cios łokciem i trafiłem go w twarz. Usłyszałem chrzęst i wiedziałem, że złamałem mu nos.
Zanim jednak zdążyłem wstać, Okularnik już mnie dopadł. Mocno
kopnął mnie w żebra. Rozciągnąłem się na podłodze. Znowu kopnął.
Jęknąłem. Po trzecim kopniaku zaczęło mi się kręcić w głowie. Myślałem, że zwymiotuję. Leżałem bezbronny na podłodze.
Kolejny kopniak pozbawił mnie resztek sił.
Traciłem przytomność, prawie gotowy się poddać, gdy za leżącym
Człowiekiem z Blizną zobaczyłem Łyżkę. Miał zamknięte oczy i twarz
białą jak kreda. Z rany płynęła krew. Nie wiedziałem, czy jest żywy, czy
martwy, ale nie zamierzałem pozwolić mu się wykrwawić.
Musiałem coś zrobić i nagle znalazłem oczywistą odpowiedź: broń
Człowieka z Blizną.
Miał ją w tylnej kieszeni. Gdybym zdołał ją wyjąć…
Okularnik zrozumiał, co zamierzam zrobić. Uśmiechnął się do mnie
i szykował do następnego kopniaka, który zapewne by mnie wykończył, lecz nagle ciszę rozdarło przeraźliwe wycie alarmu.
– Alarm! – oznajmił głos płynący z głośników. – Alarm! Alarm!
Ema! To po to wtoczyła się do klasy – żeby wcisnąć guzik alarmowy, o którym mówił Łyżka. Alarm na moment odwrócił uwagę Okularnika, a tylko tego potrzebowałem. Z jękiem wyciągnąłem rękę i złapałem broń tkwiącą w tylnej kieszeni spodni Człowieka z Blizną. Pociągnąłem, ale nie mogłem jej wyjąć. Okularnik znów na mnie spojrzał. Zamierzał kopnąć mnie jeszcze raz, ale nie zdążył.
Wyrwałem broń z kieszeni jego kumpla i wycelowałem w niego.
– Nie ruszaj się!
Okularnik zastygł, a potem powoli podniósł ręce nad głowę. Odczołgałem się rakiem, cały czas mając go na muszce i trzymając się jak
najdalej od Człowieka z Blizną.
Z głośników wciąż płynął monotonny głos: „Alarm… Alarm…”.
Ema wybiegła na korytarz i uklękła przy Łyżce.
– Łyżka? Arthurze? – szeptała błagalnie przez łzy. Położyła jego głowę na swoich kolanach. – Mów do mnie, dobrze? Proszę.
Płakała. Ja też. Łyżka się nie ruszał.
W oddali słyszałem wycie syren. Odwróciłem się i spojrzałem na
Człowieka z Blizną i Okularnika. Miałem nadzieję, że spróbują się na
mnie rzucić, ponieważ chciałem zastrzelić ich za to, co zrobili.
Widocznie wyczytali to z mojej twarzy i zrozumieli. Żaden się nie
ruszył.
Popatrzyłem na Emę.
– Czy on…
– Nie wiem, Mickey. Nie wiem.
39
Nie wiem, ile godzin upłynęło.
Kiedy pojawili się gliniarze, otoczyli mnie i kazali odłożyć broń.
Zrobiłem to. Resztę pamiętam jak przez mgłę. Człowieka z Blizną i Okularnika zakuto w kajdanki. Sanitariusze podbiegli do Łyżki. Ema trzymała jego głowę na kolanach i próbowała zatamować krwotok. Rzuciłem się do niego, ponieważ przez chwilę, bardzo krótką chwilę, obawiałem się, że jednym z sanitariuszy będzie jasnowłosy mężczyzna, który
zabrał mojego ojca. Bałem się, że teraz zabierze na noszach Łyżkę i już
nigdy go nie zobaczę.
„Mickey, coś ty narobił?”
Wiedziałem, że ten głos dochodzi z głębi mojego umysłu. Ostrzegano mnie, prawda? Detektyw Waters mówił mi wyraźnie, żebym się w to
nie mieszał, ale ja nie posłuchałem. Ryzykowanie własnego życia to jedno, ale patrzcie, co zrobiłem Łyżce.
Nie sądzę, żebym kiedyś zdołał to sobie wybaczyć.
Nie wiem, ilu tam było policjantów. Pamiętam migające światła długiego rzędu pojazdów, przecinające mrok nocy.
Przez kilka następnych godzin – nie potrafię powiedzieć ile – odpowiadałem na pytania. Ja zadawałem tylko jedno, raz po raz: „Co
z nim?”.
Jednak nie chcieli mi nic powiedzieć o stanie Łyżki. Przeważnie mówiłem prawdę, ale kiedy zapytali, jak dostaliśmy się do szkoły, skłama-
łem i powiedziałem, że wyważyłem drzwi.
– Chłopcze – powiedział poważnie policjant – włamanie do szkoły
to najmniejszy z problemów twojego przyjaciela.
Różni policjanci przychodzili i wychodzili, w tym komendant Taylor, a nawet detektyw Waters. Byli wkurzeni, a jednocześnie zadowoleni
– wkurzeni, ponieważ byliśmy lekkomyślni, w wyniku czego Łyżka został postrzelony, a zadowoleni, ponieważ odkryliśmy, kto zabił panią
Caldwell i zranił Rachel. Dwaj zatwardziali przestępcy zostali schwytani i na długie lata pójdą do więzienia. Umożliwią to nagrania z kamer,
a ponadto obaj używali trzydziestekósemek Smith & Wesson, broni,
z której strzelano do pani Caldwell i Rachel.
W pewnym momencie pojawił się wujek Myron. Grał rolę przerażonego opiekuna i adwokata. Natychmiast kazał mi przestać rozmawiać
z policją, ale zbyłem go machnięciem ręki. Powinni się dowiedzieć. Tak
więc usiadł przy mnie i też słuchał. Ostatnim z przesłuchujących mnie
był detektyw Waters.
– Czy to pomoże panu rozwiązać tę drugą sprawę? – zapytałem, kiedy skończył.
– Jaką sprawę?
– Pana Caldwella. Jest dealerem, prawda?
Detektyw Waters zerknął na Myrona, a potem znów na mnie.
– To nie twoje zmartwienie.
– Aresztujecie go?
– Pod jakim zarzutem?
Popatrzyłem na niego zdziwiony.
– Przecież wam powiedziałem. Ten towar w torbie…
– Taak?
– Pochodził z jego domu.
– Masz na to jakiś dowód? Jak mamy udowodnić, że cokolwiek w tej
torbie należało do Henry’ego Caldwella? Może gdybyście zostawili ją
tam i nas zawiadomili, może wtedy moglibyśmy coś zrobić. A teraz?
Pokręcił głową i wyszedł.
Zanim spotkaliśmy się z Emą w szpitalnej poczekalni, słońce stało
wysoko na niebie. Wujek Myron i Angelica Wyatt chcieli zabrać nas do
domu, ale nie zamierzaliśmy opuścić Łyżki. Siedzieliśmy w poczekalni,
Ema i ja w jednym kącie. Angelica Wyatt, ukrywająca się za ciemnymi
okularami i w chustce na głowie, oraz Myron trzymali się z daleka.
– Och – sapnęła Ema.
– Taak.
Oczy miała czerwone od łez i zmęczenia. Ja zapewne wyglądałem
tak samo.
– On wydobrzeje – powiedziałem.
– Lepiej, żeby tak było – odparła Ema. – Bo go zabiję.
Kilka minut później zobaczyłem chudą czarnoskórą kobietę, która
weszła do poczekalni. Wyglądała jak zombie, gorzej niż którekolwiek
z nas. Mama Łyżki. Nie znaliśmy się, ale widziałem, jak uściskała syna,
gdy odwiozłem go do domu. Na jej twarzy malowała się rozpacz; miała
to nieobecne spojrzenie, jakie widuje się czasem na wojennych filmach
dokumentalnych.
Popatrzyłem na Emę. Nabrała powietrza i skinęła głową. Oboje
wstaliśmy i ruszyliśmy do mamy Łyżki. Wydawało się, że trwa to wieki,
jakby z każdym naszym krokiem się od nas oddalała.
Gdy wreszcie przed nią stanęliśmy, miała spuszczoną głowę.
Nie wiedzieliśmy, co powiedzieć, więc tylko staliśmy, czekając. Po
kilku sekundach spojrzała na mnie i kiedy zobaczyła, kim jestem, spochmurniała.
– Ty jesteś Mickey – powiedziała. – A ty Ema.
Oboje kiwnęliśmy głowami.
– Co tu robicie?
– Chcieliśmy tylko wiedzieć, jak się czuje Łyżka… to znaczy Arthur.
Popatrzyła na Emę, potem znów na mnie.
– Nie… nie jest z nim dobrze.
Jakby moje serce było na szczycie długich schodów, a teraz ktoś je
z nich zepchnął.
– Przeszedł operację, ale lekarze… nie wiedzą.
– Czy jest coś… – zacząłem, ale nie zdołałem dokończyć. Łzy cisnęły
mi się do oczu.
– Nie rozumiem, dlaczego o tak późnej porze byliście jeszcze
w szkole – powiedziała pani Spindel.
– To moja wina – wyznałem przez łzy.
Ema chciała coś dodać, ale ją szturchnąłem.
Zobaczyłem, że pani Spindel znów spochmurniała, a potem powiedziała coś, czego nie spodziewałem się usłyszeć, ale na co z pewnością
zasłużyłem:
– Och, wiem, że to twoja wina.
Zamknąłem oczy, każde jej słowo było jak uderzenie pięścią.
– Jeszcze tydzień temu nawet nie wiedziałam, że istniejesz. Teraz
Arthur mówi tylko o tobie. Chciał, żeby wszyscy nazywali go Łyżka.
Powiedział, że to przezwisko nadał mu jego nowy przyjaciel.
Moje serce stoczyło się z ostatniego stopnia, a teraz rozdeptała je stopa w ciężkim bucie.
– Byłeś przyjacielem Arthura – ciągnęła pani Spindel. – Może pierwszym prawdziwym przyjacielem, jakiego miał od czwartej klasy. Pewnie
nie rozumiesz, jak dużo to dla niego znaczyło. Uwielbiał cię. Podziwiał.
I jak mu za to odpłaciłeś? Wykorzystałeś go, żeby włamać się do jakiejś
głupiej szafki, a teraz widzisz. – Odwróciła się z obrzydzeniem. – Mam
nadzieję, że to, co w niej było, jest tego warte.
Otworzyłem usta, zamknąłem i znów otworzyłem. Co mogłem powiedzieć?
– Myślę, że oboje powinniście stąd zniknąć.
– Nie.
Odwróciłem się i zobaczyłem pana Spindela, ojca Łyżki.
Pani Spindel patrzyła na męża i czekała.
– Arthur właśnie odzyskał przytomność – oznajmił, odwracając się
i napotykając moje spojrzenie. – I upiera się, że chce porozmawiać
z Mickeyem.
40
Wszędzie były rurki, aparaty i popiskiwania. I zasłony, zapach środków odkażających i monitory z zielonymi diodami. Nie zwracałem na
nie uwagi. Kiedy wszedłem do sali, widziałem tylko mojego przyjaciela
leżącego wśród całej tej okropnej aparatury.
Łyżka wydawał się taki mały na tym łóżku. Mały i kruchy jak zraniony ptak.
Słowa pani Spindel – „wiem, że to twoja wina” – wciąż odbijały się
echem w mojej głowie.
Lekarka, wysoka kobieta z włosami upiętymi w kok, położyła rękę
na moim ramieniu.
– Zwykle na to nie pozwalam, ale jest taki pobudzony. Chcę, żebyś
się streszczał i go nie zdenerwował.
Skinąłem głową i powoli podszedłem do łóżka. Nogi miałem jak
z waty. W pewnej chwili przystanąłem, ponieważ z oczu popłynęły mi
łzy. Odwróciłem głowę, mocno przygryzłem wargę i zdołałem wziąć się
w garść. Nie pomogę Łyżce, histeryzując. Wiedziałem, że jeśli on ma być
spokojny, ja też muszę zachować spokój.
Gdy doszedłem do łóżka, miałem ochotę złapać go, zanieść do
domu i jakimś cudem sprawić, by czas cofnął się o jeden dzień. To było
tak nie w porządku, że mój przyjaciel leżał w tym szpitalu.
– Mickey?
Łyżka spróbował się poruszyć. Wyglądał na przybitego. Pochyliłem
się nad nim.
– Jestem tu.
Uniósł rękę, a ja wziąłem ją w swoją dłoń. Usiłował coś powiedzieć.
– Cii – powiedziałem. – Tylko wyzdrowiej, dobrze?
Słabo pokręcił głową. Pochyliłem się, przybliżając ucho do jego
warg. Zajęło mu to kilka sekund, ale w końcu zdołał powiedzieć:
– Rachel nadal jest w niebezpieczeństwie.
– Nie, Łyżka. Uratowałeś nas wszystkich. To już koniec.
– Nie, nie możecie tu siedzieć i nic nie robić. Musicie ją uratować.
Nie możecie przestać, dopóki nie odkryjecie prawdy.
– Uspokój się, dobrze? To ci dwaj faceci do niej strzelali. Siedzą
w więzieniu.
Zobaczyłem łzę spływającą po jego policzku.
– Oni tego nie zrobili.
– Oczywiście, że zrobili.
– Nie, posłuchaj mnie. Zjeżdżaj stąd i jej pomóż. Obiecaj mi to.
Łyżka był coraz bardziej wzburzony.
– Myślę, że już wystarczy. Powinieneś zaczekać na korytarzu – powiedziała lekarka.
Zaczęła dodawać coś do jego kroplówki, zapewne środek uspokajający. Chciałem puścić rękę Łyżki, ale mocno ją zaciskał.
– Wszystko będzie dobrze, Łyżka.
Do łóżka podeszły pielęgniarki. Próbowały go przytrzymać i odciągnąć mnie od niego.
– Została postrzelona w swoim domu – zdołał powiedzieć Łyżka.
– Wiem, Łyżka. W porządku. Uspokój się.
On jednak jakby nagle poczuł przypływ nowych sił. Rozpaczliwie
przyciągnął mnie do siebie.
– Mówiłeś, że pytali, w którym domu mieszka Rachel. Pamiętasz?
Kiedy pierwszy raz zobaczyłeś ich na ulicy?
– Zgadza się, i co z tego?
Lekarka skończyła wstrzykiwać środek uspokajający. Efekt był natychmiastowy. Uścisk Łyżki się rozluźnił. Już miałem odejść, gdy…
„To jest dom Caldwellów?”
Przypomniały mi się słowa Człowieka z Blizną. Łyżka spojrzał na
mnie i zdołał zadać mi to samo pytanie, które ja zadałem sobie:
– Czy gdyby ci dwaj już byli w tym domu, to pytaliby cię, który to?
41
Łyżka miał rację.
Wyprowadzono mnie z sali. Państwo Spindelowie byli na korytarzu.
Przemknęli obok mnie do środka. Po kilku minutach stan Łyżki znów
był stabilny. Wydawało mi się, że jedna z pielęgniarek powiedziała, że
nie porusza nogami, ale natychmiast kazałem sobie o tym zapomnieć.
Nie teraz.
Kiedy wróciłem do poczekalni, złapałem Emę i odciągnąłem ją na
bok. Znaleźliśmy zaciszny kąt daleko od telewizora.
– Co się stało? – spytała. – Wszystko z nim w porządku?
Pospiesznie wyjaśniłem, co powiedział mi Łyżka: gdyby Okularnik
i Człowiek z Blizną byli wcześniej w domu Rachel, kiedy zabili jej matkę, po co by pytali, który to dom?
– Może po prostu… nie wiem… bawili się z tobą?
Ściągnąłem brwi.
– Bawili się?
– Żartowali sobie.
– „To jest dom Caldwellów?” – powiedziałem, przedrzeźniając Człowieka z Blizną. – Czy to brzmi jak żart?
– Nie wiem. Może było ciemno, kiedy byli tam wcześniej?
– I co?
– I może tamtego dnia nie wiedzieli, który to dom.
Ściągnąłem brwi jeszcze bardziej.
– To kulawa teoria, no nie? – powiedziała.
– Bardzo. Tam są ogrodzenie i brama. Gdybyś zdołała je sforsować
i strzelała do dwóch osób, to nie pamiętałabyś, który to był dom?
Ema powoli skinęła głową, teraz załapała.
– A kiedy się nad tym zastanowić, po co ci dwaj mieliby się tam włamywać i strzelać? Załóżmy, że chcieli odzyskać torbę. Czy nie próbowaliby… sama nie wiem… wydusić informacji z Rachel i jej matki? Co by
im dało, gdyby je zastrzelili?
– Właśnie – przytaknąłem. – I gdybyś poszła tam po tę torbę, to czy
nie przeszukałabyś domu? Oni najwyraźniej chcieli odzyskać swoje pieniądze i narkotyki. Dlaczego ich nie szukali? Dlaczego strzelali do
dwóch osób, które mogły im powiedzieć, gdzie one są?
Oficjalna wersja wydarzeń przestała mieć sens.
– Jest jeszcze coś – dodałem.
– Co takiego?
– Jak to możliwe, że pan Caldwell był z nimi tak zaprzyjaźniony,
kiedy widziałem ich razem? Chyba by wiedział, że dopiero co strzelali
do jego byłej żony i córki, prawda?
– Prawda. – Ema pokręciła głową. – Musimy rozważyć inną możliwość.
– Jaką?
– Odtwórzmy przebieg wydarzeń, dobrze? Ojciec Rachel jest handlarzem narkotyków. Zamierza latami trzymać żonę pod kluczem, żeby
go nie wydała. Teraz ona wraca. Rachel interpretuje wątpliwości na jej
korzyść i kradnie ojcu forsę oraz prochy.
Ema milczała. Ja też. Oboje dostrzegaliśmy już wyjaśnienie tego
wszystkiego, ale nie chcieliśmy powiedzieć tego głośno.
– Nie strzelałby do własnej córki – rzekłem.
– Jesteś pewny?
– Po prostu w to nie wierzę.
– Ten człowiek w ciebie celował.
– W obronie Rachel. Bał się o nią.
Rozmyślaliśmy nad tym przez długą chwilę.
– To mógł być wypadek – odezwała się Ema.
– Jak to?
– Przemyśl taki scenariusz. Ojciec Rachel odkrywa, że jego pieniądze
i narkotyki znikły. Wraca do domu i ze zdziwieniem stwierdza, że jest
tam jego była żona. Kłócą się. On wyjmuje broń, może dochodzi do szarpaniny. Rachel ich zaskakuje. Może postrzelił Rachel przypadkiem?
Ta teoria pasowała do faktów. A jednak…
– Jest jeszcze coś – powiedziałem.
– Co?
– O co chodzi komendantowi Taylorowi? – zastanawiałem się. – Dlaczego się kręci przy Henrym Caldwellu? Dlaczego niepokoi go to, co
Rachel powie o strzelaninie? Czy to tylko przypadek, że pierwszy znalazł się na miejscu zbrodni?
– Zaczekaj. – Ema powstrzymała mnie, unosząc ręce. – Chcę powiedzieć, że w porządku, wiem, że mamy kłopoty z nim i Troyem, ale chyba nie sugerujesz…
– Sam nie wiem, co sugeruję. Jednak Łyżka ma rację. Musimy stąd
pójść. Wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie, dopóki nie dowiemy się,
kto postrzelił Rachel.
42
W drodze do domu wujek Myron milczał. Spodziewałem się mnóstwa pytań i długiego wykładu, ale ponieważ siedział obok mnie podczas przesłuchania, może doszedł do wniosku, że nie ma już o co pytać.
Nie spałem przez ponad dobę. Zmęczenie dawało o sobie znać i wydawało mi się, że moje ciało jest bardzo ciężkie. Wujek Myron zatrzymał
samochód.
– Próbowałeś pomóc przyjaciółce – zaczął.
Zabrzmiało to bardziej jak stwierdzenie niż pytanie, więc nic nie powiedziałem.
– Rozumiem to – ciągnął. – Tę potrzebę ratowania ludzi. Sądzę, że
masz to w genach.
Nie wiedziałem, czy ma na myśli geny swoje, czy mojego ojca.
A może jedne i drugie.
– Myślisz, że dobrze postąpiłeś. To też rozumiem. Jednak kiedy naruszasz równowagę…
Odczekałem chwilę, po czym powiedziałem:
– Więc uważasz, że ludzie nie powinni się wtrącać i powinni pozwolić, by sprawy toczyły się swoim trybem?
– Nie.
– No to o co ci chodzi?
– Może o nic. A może chcę, żebyś zrozumiał, że to, co próbowałeś
zrobić, nie jest łatwe. Nie jest czarne lub białe. – Poruszył się na fotelu. –
Wyobraź sobie grupkę figurek na chybotliwej półce.
Uniosłem brew.
– Figurek?
– Wyobraź to sobie, dobrze? Jeśli jedna z nich przewróci się i zacznie
spadać, możesz spróbować ją złapać. Jeśli jednak zrobisz to zbyt energicznie lub niezgrabnie, możesz wywrócić więcej figurek. Ocalisz tę
pierwszą, ale w rezultacie rozbijesz kilka.
Popatrzył na mnie. Ja na niego.
– Mam pytanie – odezwałem się.
– Tak?
– Mówiąc o figurkach, myślałeś o tych przedstawiających znane postacie z karykaturalnie dużymi głowami czy o upiornych laleczkach firmy Hummel, które tak uwielbia babcia?
Westchnął.
– Chyba sam się o to prosiłem.
– Ponieważ nie sądzę, żebym chciał którąś z nich ratować. One mnie
przerażają.
Myron się roześmiał.
– W porządku, w porządku.
– Nie mów babci, dobrze?
– Mądry chłopak.
Wysiedliśmy z samochodu i weszliśmy do domu. Zacząłem schodzić do piwnicy, gdy Myron zadał mi ostatnie pytanie:
– Czy to wszystko ma coś wspólnego z Nietoperzycą albo twoim
pragnieniem ekshumowania ojca?
To było dobre pytanie i Myron zasłużył na szczerą odpowiedź.
– Nie wiem.
Zszedłem do piwnicy i padłem na łóżko. Musiałem zablokować myśli o Łyżce. Gdybym wciąż myślał o nim leżącym w szpitalu, sparaliżowałoby mnie to. Łyżka przezwyciężył ból i pragnął się ze mną widzieć
z konkretnego powodu. Nie chciał, żebyśmy odpuścili. Chciał, żebyśmy
dowiedzieli się, kto postrzelił Rachel. Chociaż miałem ogromną ochotę
zwinąć się w kłębek i dać sobie z tym spokój, musiałem uszanować jego
życzenie.
Jaki więc będzie następny krok?
Zadzwoniła moja komórka. Kiedy zobaczyłem na wyświetlaczu, że
to Rachel, usiadłem, wcisnąłem zielony klawisz odbioru i przyłożyłem
telefon do ucha. W jej głosie słychać było rozpacz i gniew.
– Jak mogłeś mi to zrobić?
– Rachel?
– W moim domu roi się od policjantów.
– Czy pytają cię o torbę?
– Próbowali, ale ojciec nie pozwolił im ze mną rozmawiać. Dlaczego
to zrobiłeś, Mickey? Dlaczego nie mogłeś sobie darować?
– Próbowaliśmy pomóc. Próbowaliśmy…
– Wiesz co? Nie chcę tego słuchać. Zadzwoniłam tylko dlatego, że
chciałam wiedzieć, jak się czuje Łyżka.
Znów przypomniał mi się wyraz twarzy jego matki. Czy kiedyś
o tym zapomnę?
– Nie wiem. Jest w stanie krytycznym.
– Biedny dzieciak.
– Próbowaliśmy tylko pomóc złapać tych, którzy strzelali.
– Kto was o to prosił?
Miałem dość usprawiedliwiania się.
– Znasz odpowiedź na to pytanie, Rachel.
Znała. Schronisko Abeona.
– Wszyscy jesteśmy w to zamieszani. Mogłaś nam zaufać. Mogłaś
nam powiedzieć, że uwierzyłaś matce i ukryłaś tę torbę.
– Próbowałam was chronić.
– A ja próbowałem chronić ciebie – odparłem, przypominając sobie
kulawą metaforę Myrona. – Patrz, do czego nas to doprowadziło.
Cisza.
– Poszłaś do Abeony po pomoc, prawda? – spytałem.
– Tak. Jednak Nietoperzyca kazała mi dać sobie z tym spokój – tłumaczyła Rachel. – Jakbym mogła to zrobić. Jakbym mogła tak po prostu
zapomnieć, co mój ojciec zrobił mojej matce, zamykając ją na tyle lat
w domu wariatów. Dlatego ukryłam tę torbę w szafce i trzymałabym ją
tam, dopóki nie zdołałabym ich przekonać, że to dla mnie ważne,
albo… sama nie wiem… chciałam zyskać na czasie. Jednak to schrzaniłam, Mickey. Schrzaniłam i ci dwaj zabili moją matkę.
– Nie – powiedziałem.
– Co nie?
– Oni nie zabili twojej matki.
– O czym ty mówisz? Jest tu komendant Taylor. Twierdzi, że to oni.
Znów komendant Taylor.
– Co jeszcze powiedział?
– Że mają narzędzie zbrodni. Powiedział, że badania balistyczne na
pewno to wykażą.
– Na pewno to wykażą? – powtórzyłem.
– Tak.
– Skąd on wie, co wykażą badania?
– Pewnie to oczywiste.
– Oni tego nie zrobili, Rachel. Łyżka się tego domyślił. Ten, kto zabił
twoją matkę, wciąż jest na wolności.
– To niemożliwe.
Powiedziałem jej o wszystkich słabych punktach oficjalnej wersji
wydarzeń. Słuchała w milczeniu. Kiedy skończyłem, zapytała zaskakująco spokojnym głosem:
– Myślisz, że strzelał do nas mój ojciec?
– Nie wiem. To mógł być wypadek.
– Nie widzę takiej możliwości. Ktoś strzelił do mnie z drugiego końca pokoju, ale do mojej matki strzelono, przyłożywszy jej lufę do głowy.
Czy to mógł być wypadek?
– Może – zacząłem powoli, przypomniawszy sobie teorię Emy –
twoją matkę zastrzelono z rozmysłem, a ciebie zraniono przypadkiem.
Zamilkliśmy, ale coś mnie niepokoiło. Rachel została trafiona z drugiego końca pokoju, natomiast jej matce strzelono w głowę z bardzo bliska. Oczywiście to miało sens. Strzelec musiał stać tuż koło matki Rachel…
Tylko dlaczego czułem niepokój?
– Mickey?
– Tak?
– Ja kocham mojego tatę.
– Wiem.
– On nigdy by mnie nie skrzywdził, tylko że…
– Tylko że co?
– Tylko że on i komendant Taylor to dobrzy przyjaciele. I obaj zachowują się bardzo podejrzanie.
Trochę mocniej ścisnąłem telefon. Pan Caldwell i komendant Taylor
są przyjaciółmi i jakimś cudem Taylor jest pierwszy na miejscu zbrodni.
To rzeczywiście niezwykły zbieg okoliczności.
Coraz mniej mi się to podobało.
– Myślę, że powinniśmy porozmawiać z policją.
– I co im powiemy? – prychnęła Rachel. – Jesteśmy dzieciakami. Nie
mamy żadnego dowodu. Pierwsze, co zrobi każdy policjant, to powie
o wszystkim komendantowi Taylorowi.
Miała rację.
– Ale nadal uważam, że to najlepsze wyjście.
– Nie, wcale nie – rzekła Rachel, nagle ożywiona. Jakby ktoś przekręcił włącznik. – Mickey? Jesteś przygotowany na kolejne kłopoty? –
zapytała. – Ponieważ mam pewien pomysł.
43
Kiedy skończyłem rozmawiać z Rachel, zadzwoniłem do Emy
i przedstawiłem jej plan. Byłem bardzo ciekaw, co nowego u Łyżki, ale,
po pierwsze, nie wiedziałem, do kogo zadzwonić, a po drugie, nie chciałem się rozpraszać. Łyżka wyraził się jasno. W niczym nie mogłem mu
pomóc. Powinienem skupić się na odkryciu prawdy.
Do wprowadzenia w życie pomysłu Rachel zostało osiem godzin –
sporo czasu na odpoczynek, którego rozpaczliwie potrzebowałem. Mój
organizm domagał się snu i pożywienia i, jak zwykle, zwyciężył głód.
Kiedy szedłem do kuchni, Myron oglądał wiadomości w telewizji.
– Może zrobić ci kanapkę albo coś? – zapytał.
– Nie, sam sobie wezmę.
Otworzyłem lodówkę. Wujek Myron niedawno kupił wędzonego indyka, rożki z dżemem, sałatę, pomidory i pitę. Super. Zrobiłem sobie
kanapkę w jakieś czterdzieści sekund. Złapałem wodę mineralną i ruszyłem do piwnicy, kiedy coś w telewizji sprawiło, że zastygłem w pół
kroku.
Myron to zauważył.
– Mickey?
Zignorowałem go, nie odrywając oczu od ekranu.
Prowadzący w jadowicie zielonym krawacie mówił grobowo poważnym głosem:
„Zbliża się smutna rocznica. Jutro rano odbędzie się nabożeństwo
poświęcone pamięci Dylana Shaykesa. Od dnia, gdy mały Dylan, wówczas dziewięcioletni, został porwany ze szkolnego boiska i przepadł bez
śladu, minęło dwadzieścia pięć lat”.
Patrzyłem na zdjęcie na ekranie. O nie, pomyślałem. To nie może
być…
„Historia małego Dylana znalazła się na pierwszych stronach
wszystkich gazet. Jego zdjęcie umieszczano na kartonach z mlekiem.
Świadkowie twierdzili, że widzieli go w różnych miejscach Stanów
Zjednoczonych, a nawet w Europie. Policja intensywnie przesłuchiwała
jego ojca, ale William Shaykes nigdy nie został aresztowany za tę zbrodnię. Krew młodego Dylana znaleziono w pobliskim lasku, lecz mimo
upływu tylu lat ciała nigdy nie udało się znaleźć. Tak więc tajemnica pozostaje niewyjaśniona”.
Na ekranie telewizora wciąż widniało zdjęcie dziewięcioletniego
Dylana Shaykesa. Miał kręcone włosy i smutne oczy. Widziałem jego
zdjęcie – a dokładnie to zdjęcie – w korytarzu na piętrze domu Nietoperzycy. A na jej nocnym stoliku stała druga fotografia Dylana, zrobiona
trochę później, jakiś czas po jego zniknięciu.
Współprowadząca program pokręciła głową.
„To smutna historia, Ken”, powiedziała.
„Oczywiście, Diane. I wobec braku nowych śladów i ponieważ
upłynęło tyle lat, zapewne nikt się nigdy nie dowie, jaki los spotkał małego Dylana Shaykesa”.
Mylił się. Ponieważ teraz, patrząc na to zdjęcie, wiedziałem.
44
No i ze spania nici.
Ten smutnooki chłopiec z kręconymi włosami wciąż mi się śnił. Dylan Shaykes. Jego zdjęcie było na kartonach z mlekiem i w wiadomościach. Pamiętam, że kiedy zobaczyłem je po raz pierwszy w korytarzu
Nietoperzycy, pomyślałem, że jego twarz wygląda znajomo. Może powodem były liczne doniesienia o zaginięciu dzieci, jakie słyszałem
w minionych latach. Jednak wątpiłem, by tak było.
Sprawdziłem w sieci doniesienia o tym, co nam się przydarzyło.
Może dlatego, że byliśmy nieletni, nie znalazłem ich wiele. Na naszej lokalnej stronie informacyjnej, Kasselton Patch, było nagranie z konferencji prasowej komendanta Taylora, który oznajmił, że pod zarzutem zamordowania Nory Caldwell i postrzelenia jej córki aresztowano Briana
Tarta i Emile Romera, dwóch dobrze znanych dealerów, karanych już za
napad i rabunek z bronią w ręku. Komendant wyraźnie dał do zrozumienia, że policja ma teraz „niezbity dowód, który bez cienia wątpliwości wykazuje”, iż Okularnik i Człowiek z Blizną są winni. Śledztwo
w sprawie morderstwa, oświadczył z naciskiem komendant Taylor, zostało oficjalnie zamknięte.
Skrzywiłem się. Miałem wrażenie, że Taylor strasznie się spieszy,
żeby zamknąć to dochodzenie.
O osiemnastej Rachel, Ema i ja spotkaliśmy się na Coventry Road
nieopodal galerii handlowej. Nie sądziłem, że zdołamy wymknąć się
z domów, a jednak nam się udało. Angelica Wyatt kręciła dziś najważniejszą scenę filmu i odłożenie jej choćby o dzień kosztowałoby studio
pół miliona dolarów. Dzięki temu mieliśmy z głowy Angelicę i wujka
Myrona. Co do Rachel, gdy jej ojciec oznajmił, że nie będzie rozmawiała
z policją, wszyscy zostawili ją w spokoju.
Pomyślałem, że Rachel cieszy się dość dużą swobodą.
– No dobrze – powiedziała teraz – czy musimy jeszcze raz omawiać
ten plan?
– Nie sądzę – odrzekła Ema. – Zaczekamy przy tylnych drzwiach, aż
je otworzysz. Potem wejdziemy do środka. To proste, prawda, Mickey?
Spojrzały na mnie. Skrzywiłem się.
– Nie podoba mi się to.
– Dlaczego? – spytała Rachel. – To doskonały plan.
Ema zrobiła dziwną minę. Zrozumiała, o co mi chodzi.
– Dobrze, Mickey, w czym problem?
– Nie chcę, żeby jeszcze komuś stała się krzywda – powiedziałem.
To uzasadnienie zabrzmiało nieprzekonująco nawet w moich własnych uszach, a sądząc po minach Rachel i Emy, ich także nie przekonało.
Oto plan Rachel: kiedy chodziła z Troyem Taylorem – pierwsze
„hm” – dowiedziała się, że komendant Taylor trzyma w domu kopie
wszystkich ważnych akt policyjnych. Nie było ich dużo. Kasselton nie
jest miasteczkiem, w którym popełnia się wiele zabójstw. Przynajmniej
do niedawna. Rachel wiedziała, że on trzyma wszystkie kopie akt
w swoim gabinecie obok kuchni. Troy Tępak wyjaśnił jej na początku
ich związku – drugie „hm” – że do gabinetu ojca nikomu nie wolno
wchodzić, nawet członkom rodziny.
Jaki mieliśmy plan? Prosty. Rachel już zadzwoniła do Troya i zapytała, czy może do niego wpaść. Troy bardzo chciał się pogodzić – trzecie
„hm” – chociaż Rachel kilkakrotnie podkreślała, że ich związek był
„przelotny” i „czysto platoniczny”.
– Jeśli był platoniczny – powiedziałem, kiedy to wyjawiła – to skąd
tak dobrze znasz rozkład jego domu?
W tym momencie Ema nadepnęła mi na nogę. Nie wiedziałem, czy
chciała mnie uciszyć, czy była na mnie zła za to, że mnie to obchodzi.
Myślę, że jedno i drugie.
No nic, wróćmy do planu. Rachel miała wejść do domu, żeby „omówić sprawy” – czy muszę się fatygować kolejnym „hm”? – z Troyem.
Poprosi o możliwość skorzystania z łazienki, wślizgnie się do kuchni
i otworzy nam tylne drzwi. Ema i ja zakradniemy się do gabinetu komendanta Taylora. Będąc tam, postaramy się przejrzeć jego papiery i zobaczymy, czy uda nam się znaleźć coś o strzelaninie u Caldwellów, podczas gdy Rachel będzie „odwracała uwagę” Troya.
No dobrze, ostatnie „hm”.
– Co masz na myśli, mówiąc o odwracaniu uwagi? – zapytałem
i Ema znów nadepnęła mi na nogę.
Czego dokładnie zamierzaliśmy szukać w aktach komendanta Taylora? Nie miałem pojęcia.
Dziesięć minut później patrzyliśmy, jak Rachel podchodzi do drzwi
domu Taylorów. Zadzwoniła, a potem zrobiła z włosami coś, co ktoś
mógłby nazwać zwyczajnym gestem, który jednak zawsze sprawiał, że
trochę zasychało mi w ustach. Usłyszałem westchnienie Emy.
Troy otworzył drzwi, wypinając pierś jak puszący się kogut. Moje
dłonie mimowolnie zacisnęły się w pięści. Troy zaprosił Rachel do środka i drzwi się za nimi zamknęły.
– Chodźmy – szepnęła Ema.
Ruszyliśmy na tyły domu przez sąsiednią posesję, a potem weszliśmy na podwórze za domem Taylorów. Prawdę mówiąc, ten plan bardzo mi się podobał. Podobał mi się pomysł przejrzenia akt Taylora i odkrycia, o co mu chodzi, ponieważ wiedziałem – po prostu wiedziałem –
że coś ukrywa.
Tylko nie podobało mi się, że Rachel ma zostać sam na sam z Troyem.
Schowaliśmy się z Emą za krzewem rosnącym obok tylnych drzwi.
Wiedziałem, że oboje myślimy o Łyżce, ale wiedzieliśmy też, że teraz
nic nie możemy dla niego zrobić – możemy tylko odkryć, kto postrzelił
Rachel.
Tak więc właśnie to zrobimy.
Znowu pomyślałem o dwudziestej piątej rocznicy zniknięcia Dylana
Shaykesa. Nie powiedziałem o tym Emie, ponieważ działo się tyle, że ta
sprawa mogła poczekać. Jednak działalność Schroniska Abeona zaczynała wyglądać coraz bardziej podejrzanie. Najpierw ta spreparowana
fotografia Rzeźnika z Łodzi, a teraz jeszcze zdjęcie tego smutnookiego
chłopca.
No, ale nie było na to czasu. Zza drzwi dobiegł cichy trzask otwieranej zasuwy.
– Gotowy? – szepnęła Ema.
Kiwnąłem głową. Uzgodniliśmy, że po wejściu do środka nie będziemy nic mówili ani nawet szeptali, chyba że w sytuacji alarmowej.
Ema miała stanąć przy drzwiach i mnie ostrzec, gdyby Troy szedł w naszą stronę lub do domu wrócił ktoś z rodziny. To ja miałem przetrząsnąć biurko komendanta Taylora.
Kiedy położyłem rękę na klamce, przyszła mi do głowy nowa myśl:
odciski palców. Powinienem założyć rękawiczki. Niewiele mogłem teraz na to poradzić, a poza tym, kto miałby zdejmować odciski palców?
Nie zamierzaliśmy niczego ukraść, a gdyby jednak nas przyłapano, nikt
nie musiałby zbierać dodatkowych dowodów.
Nacisnąłem klamkę i pchnąłem drzwi. Otworzyły się z głośnym
skrzypnięciem, zastygłem. Wtedy usłyszałem koszmarny chichot Rachel.
– Och, Troy! – pisnęła, a jej głos ociekał słodyczą. – To takie zabawne!
Skrzywiłem się, jakbym powąchał coś naprawdę cuchnącego.
Rachel znów zachichotała. Nie zaśmiała się, tylko chichotała jak nawiedzona. Przyznam, że nagle wydała mi się mniej atrakcyjna. Zaraz
jednak przypomniałem sobie, że tylko udaje, pomysłowo próbując zagłuszyć odgłos mojego niezdarnego wtargnięcia, i znów stała się superlaską.
Wślizgnęliśmy się z Emą do środka i zamknęliśmy drzwi. Rachel
wcześniej powiedziała nam, że gabinet komendanta Taylora znajduje się
na lewo od drzwi. Na palcach ruszyłem w tym kierunku. Ema za mną.
Drzwi gabinetu były otwarte na oścież, więc po prostu wszedłem do
środka. Ema odwróciła się i przywarła plecami do ściany kuchni. Widziała stamtąd tylne drzwi, wejście do gabinetu oraz korytarz prowadzący do salonu, w którym Rachel chichotała z Troyem.
Gabinet komendanta Taylora był pełen trofeów, plakietek i dyplomów, a wszystko związane z jego pracą w organach ścigania. Dwa trofea w formie replik rewolwerów otrzymał za celne strzelanie. Niesamowite. Znajdowały się tam także niezliczone fotografie różnych drużyn
rugby, koszykówki i piłki nożnej, których komendant Taylor był trenerem. Na jednej ścianie wisiały dyplomy i wyróżnienia z czasów jego kariery sportowej, łącznie z jednym za udział w mistrzostwach kraju
w rugby i…
Hej.
Nie mogłem się oprzeć. Podszedłem i przyjrzałem się uważnie. To
było zdjęcie mistrzów stanu sprzed dwudziestu pięciu lat, zawodników
szkolnej drużyny koszykówki z Kasselton. W pierwszym rzędzie, trzymając piłkę, stali dwaj kapitanowie: Eddie Taylor i Myron Bolitar. Taak,
wujek Myron. Ci dwaj, obecnie zażarci wrogowie, na tym zdjęciu wydawali się zaprzyjaźnieni i zadałem sobie pytanie, co się stało.
Teraz jednak nie to mnie interesowało.
Usiadłem przy biurku komendanta i przez moment znów martwiłem się o odciski palców. Nie było na to czasu. Zobaczyłem kosz pełen
teczek z aktami. Gdy sięgałem po jedną, usłyszałem dobiegający z sąsiedniego pokoju głos Rachel:
– Troy, nie rób tego.
Poczułem, że wzbiera we mnie gniew. Już miałem wstać i tam pójść,
ale się powstrzymałem. Ponadto wyglądało na to, że Rachel panuje nad
sytuacją. Gdyby mnie potrzebowała, toby zawołała, prawda?
Nie podobało mi się to, ale to była jej część planu. Gdybym teraz tam
wpadł, pewnie by mnie zabiła. Czas zabrać się do tego, po co przyszedłem.
Pierwsza teczka, którą wziąłem, była dość lekka. Sprawdziłem etykietkę. Tylko trzy słowa: NORA CALDWELL – ZABÓJSTWO.
Bingo. Uznałem tak szybkie odnalezienie właściwej teczki za
uśmiech losu, ale przecież zamordowanie pani Caldwell było chyba największą sprawą w tym miasteczku. Dlaczego te akta nie miałyby leżeć
na samym wierzchu?
Do gabinetu zajrzała Ema. Pokazałem jej podniesiony kciuk i otworzyłem teczkę. Papierowa dokumentacja, typowa dla starej szkoły.
Pierwszy dokument nosił nagłówek: WYNIKI BADAŃ BALISTYCZNYCH. Miał dzisiejszą datę.
Był podzielony na trzy kolumny, jedną dla broni A (z której postrzelono Łyżkę), jedną dla broni B (którą nosił Człowiek z Blizną) oraz jedną
dla broni C (z tej strzelano do pani Caldwell oraz Rachel). Było tam
mnóstwo naukowego żargonu, takich pojęć, jak typ próbki, kolejność
strzałów, rodzaj broni, masa pocisku i typ, energia uderzenia i tak dalej.
Niewiele mi to wszystko mówiło, więc przesunąłem wzrok do stwierdzenia: ANI BROŃ A, ANI BROŃ B NIE PASUJE DO BRONI C.
Jeśli dobrze zrozumiałem – a ten końcowy wniosek nie wydawał się
specjalnie trudny do zrozumienia – z tych pistoletów nie zastrzelono
pani Caldwell.
Zaskakujące.
Czy naprawdę?
Fakt, że broń nie pasowała do Okularnika i Człowieka z Blizną, na
pewno nie dowodził, że są niewinni. Jeżeli oglądacie czasem telewizję,
to z pewnością wiecie, że po popełnieniu przestępstwa z użyciem broni
najlepiej szybko się jej pozbyć. Czy nie taki był logiczny wniosek? Okularnik lub Człowiek z Blizną zamienił narzędzie zbrodni na nową broń.
Tylko że komendant Taylor nie wspomniał o tym na konferencji prasowej. Powiedział, że mają dowód wystarczający, aby zamknąć tych facetów za zamordowanie Nory Caldwell.
Skoro jednak pociski nie pasowały, to jaki mógł być ten inny dowód? A może komendant kłamał? Ponadto raport nie był kopią, lecz
oryginałem. Dlaczego znajdował się w prywatnym gabinecie Taylora?
Z salonu dobiegł głos Troya:
– Zrobię nam jakiegoś drinka.
Zamarłem.
– Nie trzeba – powiedziała Rachel. – Nie chce mi się pić.
Usłyszałem skrzypienie kanapy, jakby Troy wstawał.
– To potrwa tylko minutkę, dziecino.
Dziecino?
– Troy? – Głos Rachel brzmiał kokieteryjnie, chociaż nie jestem pewny, co oznacza to określenie.
– Tak?
– Proszę, nie zostawiaj mnie teraz.
O rany, muszę się pospieszyć.
Przerzucałem kolejne kartki, aż dotarłem do jednej z napisem RAPORT KORONERA. Na samej górze widniało nazwisko NORA CALDWELL. Były tam dwa rysunki ludzkiego ciała, z przodu i z tyłu. Pobieżnie przejrzałem dokument, znów starając się ignorować naukowy żargon. Według raportu śmierć nastąpiła na skutek poważnych obrażeń
spowodowanych postrzałem w głowę. To już wiedziałem. Koroner
orzekł na podstawie oparzeń, że był to strzał „z przystawienia” – lufę
broni przyciśnięto do głowy ofiary. Rachel też mi o tym mówiła i nadal
coś mnie niepokoiło.
Tylko co?
Próbowałem odtworzyć w myślach scenariusz zbrodni. Strzelec zakrada się do salonu Caldwellów. Przystawia broń do głowy pani Caldwell i strzela, jakby dokonywał egzekucji. Słysząc hałas, Rachel przybiega do pokoju. Strzelec unosi broń i do niej celuje…
Zaraz. Teraz zrozumiałem, w czym problem.
Rachel nie powiedziała mi, że usłyszała wystrzał. Mówiła, że słyszała podniesione głosy. To dlatego zeszła na dół i zajrzała do salonu. Nie
z powodu wystrzału, ale z powodu głosów.
Usłyszałem na dworze jakiś dźwięk i spojrzałem w okno.
Na podjazd właśnie zajechał radiowóz.
O nie.
Popatrzyłem na Emę. Pokazała mi, żebym się pospieszył. Machnięciem ręki kazałem jej iść. Kiwnęła głową i znikła. Znów spojrzałem
w okno. Komendant Taylor już wysiadł z samochodu i szedł chodnikiem. Wyglądał na rozzłoszczonego.
Usłyszałem głos Troya:
– Do licha, mój stary przyjechał.
Szybko wstając, jeszcze raz spojrzałem na raport. I wtedy zauważyłem podkreślone żółtym flamastrem słowa: „pozostałości prochu na
ręce”. O! Zaryzykowałem jeszcze jedno spojrzenie w okno i zobaczyłem,
że komendant Taylor skręcił i ruszył do…
…tylnych drzwi!
O rany, byłem w potrzasku.
Rozejrzałem się, szukając jakiejś kryjówki, ale żadnej nie znalazłem.
Nisko pochylony, zerknąłem w okno. Komendant Taylor prawie minął
narożnik domu. Nie mogłem się stąd wydostać. Może uda mi się uciec
przez okno, zanim wejdzie. Spróbowałem je otworzyć, ale się zacięło.
Będę musiał rzucić się do ucieczki. Co innego mogłem zrobić?
Kiedy straciłem wszelką nadzieję, otworzyły się drzwi od frontu.
– Komendancie Taylor?
To była Rachel.
– Komendancie Taylor? Cześć, to ja.
Znów zachichotała. To był nieznośnie irytujący dźwięk, jednak komendant Taylor przystanął i odwrócił się do niej.
– Cześć, Rachel.
– Czy mogę… hm… porozmawiać z panem minutkę?
Wyszła przed dom. Taylor wyraźnie się wahał. Zerknął na chodnik
prowadzący na tyły domu, westchnął i podszedł do niej.
– O co chodzi? – zapytał.
Nie czekałem.
Odwróciłem się, przebiegłem przez kuchnię i wypadłem przez tylne
drzwi. Ile sił w nogach popędziłem do lasu za domem. Ema wyznaczyła
nam tam miejsce spotkania. Czekała na mnie.
Dopiero wtedy uświadomiłem sobie dwie rzeczy.
Po pierwsze, już wiedziałem, kto zabił panią Caldwell i postrzelił
Rachel.
Po drugie, na biurku komendanta Taylora zostawiłem otwartą teczkę.
45
Nie czekaliśmy, aż Rachel wydostanie się z domu Taylorów. Jest
dużą dziewczynką. Poradzi sobie. Ponadto, zanim się z nią spotkam,
powinienem załatwić kilka spraw.
– No i co odkryłeś? – dopytywała się Ema.
– Muszę to przemyśleć.
Pokręciła głową.
– Czy wiesz, jakie to irytujące, kiedy mówisz takie rzeczy?
– No tak, zapewne.
– Więc pamiętaj o tym, rozmawiając ze mną. Opowiedziałem jej, co
widziałem, przekazując tylko suche fakty. Zabrzęczała jej komórka. Ema
spojrzała na wyświetlacz.
– Mama.
Wciąż wydawało się strasznie dziwne, że jej mama jest jedną z najsłynniejszych kobiet na świecie.
Ema z westchnieniem odebrała i kilka razy powtórzyła: „Nic mi nie
jest, mamo”, zanim rozłączyła się i zwróciła do mnie:
– Twój wujek z nią jest. Chcą, żebyśmy jak najszybciej wracali do
domu.
Nie miałem nic przeciwko temu. Chciałem przez chwilę być sam,
wszystko sobie uporządkować i zastanowić się dobrze nad następnym
posunięciem. I, co najważniejsze, chciałem, żeby Ema była bezpieczna,
daleko ode mnie. Przeze mnie postrzelono naszego przyjaciela. Nie po-
dobała mi się myśl o narażaniu kolejnej osoby.
Tak więc rozeszliśmy się z Emą w różne strony. Ja poszedłem do
domu, wciąż zatopiony w rozważaniach. Domyślałem się, co zaszło
w domu Caldwellów. Przynajmniej większości wydarzeń. Miałem problem ze złożeniem wszystkich fragmentów w całość. Wiedziałem, że jest
tylko jeden sposób, by uzyskać odpowiedzi, których szukałem. Aby je
zdobyć, musiałem znów narazić się na niebezpieczeństwo. To też mnie
nie cieszyło. Granica między odwagą a samobójczą lekkomyślnością jest
bardzo cienka. Nie miałem ochoty odkryć, jak bardzo.
Tylko czy było inne wyjście?
Kiedy dotarłem do domu, zszedłem do piwnicy i wysłałem SMS do
Rachel: Wyszłaś już stamtąd?
Ona: Właśnie wychodzę.
To dobrze. Nie trudziłem się odpowiadaniem. Wiedząc, że jej tam
nie ma, szybko zadzwoniłem do niej do domu. W tym momencie wrócił
wujek Myron.
– Mickey?
Zakryłem ręką słuchawkę.
– Chwileczkę! – odkrzyknąłem.
Pan Caldwell odebrał po trzecim sygnale.
– Halo?
– Panie Caldwell, tu Mickey Bolitar.
– Och, cześć, Mickey. Rachel nie ma w tej chwili w domu.
– Nie dzwonię do niej.
– Ach tak?
– Wiem, co przydarzyło się pańskiej byłej żonie i córce.
W jego głosie pojawiło się dziwne napięcie.
– Więc powinieneś natychmiast powiedzieć to policji.
– Na przykład komendantowi Taylorowi?
– Taak… mógłbym to zrobić, ale obaj wiemy, że on tylko ukryłby
prawdę.
Chwila ciszy. W aparacie słyszałem oddech pana Caldwella.
– Co właściwie próbujesz powiedzieć, Mickey?
– Powinniśmy się spotkać – odparłem.
– To przyjdź do mnie.
– Wolałbym spotkać się gdzieś indziej. Czy gra pan w koszykówkę,
panie Caldwell?
– Dziwne pytanie.
– Spotkajmy się na boisku w centrum miasta – zaproponowałem. –
Och, i niech pan włoży strój koszykarza. Spodenki i koszulkę.
– Po co?
– Ponieważ tym razem chcę mieć pewność, że nie będzie pan uzbrojony.
46
Rachel dzwoniła do mnie co chwila. Nie odbierałem.
Zza rosnącego około trzydziestu metrów dalej drzewa zobaczyłem,
jak pan Caldwell podjeżdża BMW. Światła na boisku były zapalone, ale
nikt nie grał. Wysiadł z samochodu, trzymając piłkę do kosza. Zapewne
to miało mnie uspokoić. Na moje żądanie miał na sobie sportowe szorty
i podkoszulek. Mógł mieć gdzieś ukrytą broń, ale raczej w to wątpiłem.
Spotkaliśmy się w połowie boiska. Henry Caldwell wyglądał na wyczerpanego. Pod oczami miał takie worki, że na lotnisku musiałby zapłacić za nie nadbagaż. Jego włosy wydawały się dziwnie cienkie, jakby
silny podmuch wiatru mógł mu je zerwać z głowy.
– Czego chcesz, Mickey?
Stałem na trampolinie. Równie dobrze mogłem z niej skoczyć.
– Był pan tam, kiedy zamordowano pańską żonę. Chcę wiedzieć, co
się stało.
Spojrzał na piłkę, którą trzymał.
– Skąd wiesz, że tam byłem?
– Rachel powiedziała, że słyszała głosy, męski i kobiecy. Jeden należał do pana. Drugi do jej matki.
Staliśmy na środku boiska, on z piłką w rękach. Byłem od niego
wyższy o jakieś dziesięć czy dwanaście centymetrów. Spojrzał na mnie
ciemnymi oczami.
– Masz założony podsłuch, Mickey?
– Podsłuch?
– Tak. Czy ktoś tego słucha? Nagrywasz to? Podnieś koszulę.
Podniosłem, pokazując mu, że nie mam mikrofonu ani magnetofonu.
– A co z komórką? – spytał.
Oho!
– Z komórką?
– Niektórzy zostawiają ją włączoną, żeby ktoś na drugim końcu linii
mógł słuchać – wyjaśnił.
Wyjąłem komórkę z kieszeni, ukradkiem wciskając klawisz przerywający połączenie, a potem mu ją podałem. Pan Caldwell zerknął na
ekran. Zastanawiałem się, czy zobaczył wszystkie SMS-y i nieodebrane
telefony od swojej córki. Jeśli tak, to nic nie powiedział, tylko zdjął tylną
pokrywę telefonu, wyjął baterię i mi go oddał.
– Zacznij mówić – powiedział.
– Niech pan posłucha, panie Caldwell, widziałem raport policyjny.
– Jakim cudem?
– To naprawdę nie jest ważne.
– Włamałeś się do domu komendanta Taylora?
– Panie Caldwell…
– Odpowiedz.
– Pańska żona miała proch na ręku.
– Słucham?
– Resztki prochu. Co oznacza, że nacisnęła spust.
Zbladł.
– Co takiego? Postradałeś rozum?! – wykrzyknął buńczucznie. Nie
z gniewem czy oburzeniem, ale właśnie buńczucznie. Zabrzmiało to nienaturalnie, jakby czytał tekst roli. – To ci dwaj dranie strzelali.
Pokręciłem głową.
– Nie, proszę pana, strzelała pańska była żona.
Otworzył usta, żeby powiedzieć coś więcej, ale nie zdołał.
Zgarbił się i miałem wrażenie, że dźwiga jakiś ciężar.
– Pana była żona popełniła samobójstwo – powiedziałem. Łzy stanę-
ły mu w oczach. Kiedy opuścił głowę, zobaczyłem powoli podjeżdżający radiowóz. Serce zaczęło mi bić szybciej.
– Czy to komendant Taylor? – zapytałem.
– Tak.
– Wezwał go pan?
– Zostawiłeś na jego biurku otwartą teczkę. Połączył fakty. Zaschło
mi w ustach.
– O czymś zapomniałeś, Mickey.
– O czym?
– Jeśli matka Rachel się zastrzeliła, to kto strzelał do Rachel?
I tak doszliśmy do tego. Wiedziałem, że tak będzie, ponieważ ostatecznie tylko jedno wyjaśnienie miało sens. Nasze spojrzenia się spotkały. W jego oczach zobaczyłem ból. Już nie miałem wątpliwości: pan
Caldwell tam był. Widział, jak postrzelono jego córkę.
Jednak to nie on to zrobił.
– Pańska była żona – powiedziałem głosem ledwie głośniejszym od
szeptu. – To ona strzelała do Rachel.
Nic nie powiedział. Nie musiał.
– Nie wiem, jak dokładnie to przebiegało. Rachel znajduje pańską
torbę i gdzieś ją chowa. Mówi matce, że zna prawdę i jej wierzy. Później
pan wraca do domu. Odkrywa brak torby. Jest pan zły. Kłóci się z żoną.
To właśnie słyszy Rachel – waszą kłótnię. Pańska była żona wyjmuje
broń. Rachel wpada do pokoju. To jeden ze szczegółów, które mnie zaniepokoiły. Gdyby Rachel została postrzelona pierwsza, pańska żona
nie stałaby i nie czekała, aż zabójca przystawi jej lufę do głowy i strzeli.
– Może więc Nora została zastrzelona najpierw – powiedział, ale bez
przekonania.
– Nie, proszę pana. Rachel dobrze to zapamiętała. Nie słyszała strzałów. Usłyszała głosy i zeszła po schodach. Wpadła do pokoju. Pańska
żona trzymała broń. Nie wiem, co dokładnie się stało. Pewnie spanikowała. A może próbowała zastrzelić pana i chybiła. Tak czy inaczej trafiła
córkę. Rachel upadła na podłogę. Pańska żona nie mogła uwierzyć w to,
co zrobiła. Wpadła w rozpacz. Wciąż miała w ręku broń…
Urwałem. Komendant Taylor zaparkował radiowóz, ale na razie
z niego nie wysiadł.
– Mam rację? – spytałem.
– Prawie. – Pan Caldwell odetchnął głęboko kilka razy. – Nora nie
strzelała do mnie. Tak, miała w ręku broń. Tak, celowała we mnie. Jednak kiedy weszła Rachel, ona… po prostu odwróciła się i strzeliła. Tak
po prostu. Zobaczyłem, jak trysnęła krew. Rachel upadła. – Zamknął
oczy i spróbował wziąć się w garść. – Podbiegłem do córki i usiłowałem
zatamować krwotok. Nawet nie spojrzałem na Norę. Potem usłyszałem
następny strzał. Odwróciłem się i… Myślę, że nawet nie byłem zdziwiony. Nora miała poważne zaburzenia psychiczne i skłonności samobójcze. Strzeliła do córki. Jestem pewny, że uważała, iż zabiła Rachel.
Komendant Taylor wysiadł z samochodu i ruszył w naszą stronę.
Zastanawiałem się, czy się wycofać, po prostu uciec. Wiedziałem już
wystarczająco dużo. Jak komendant Taylor zareaguje na to, że znam
prawdę?
– Ludzie wiedzą, gdzie jestem – powiedziałem. – Znają całą tę historię.
– Nie sądzę, żeby tak było, Mickey. Nie sądzę, żebyś zdążył komuś
o tym powiedzieć. Jednak to bez znaczenia. – Pan Caldwell spojrzał na
mnie oczami pełnymi łez. – Skończyliśmy?
– Prawie. Pańska córka została ranna. Żona się zabiła. Nie zadzwonił pan po policję, prawda?
– Nie – przyznał. – Nie zadzwoniłem.
– Ale zadzwonił pan do komendanta Taylora.
– Tak.
– Chciał pan, żeby to on pierwszy przybył na miejsce zbrodni. Żebyście mogli ukryć prawdę i spróbować wrobić w zabójstwo włamywaczy.
Nie spodziewałem się, że to potwierdzi, ale on nabrał powietrza
i powiedział:
– Tak.
– Bał się pan, że ludzie dowiedzą się prawdy o panu.
O tym, że jest pan handlarzem narkotyków.
– Nie.
Komendant Taylor stanął obok nas.
– Cześć, Mickey – rzucił.
Zignorowałem go i nie odrywałem oczu od pana Caldwella.
– Co ma oznaczać to „nie”?
– To, że się mylisz. Nie bałem się, że ludzie dowiedzą się czegoś
o mnie. Myślisz, że gdybym chciał ukryć prawdę o sobie, komendant
Taylor zgodziłby się mi pomóc?
– Jest na pańskiej liście płac – zauważyłem.
Zobaczyłem gniewny błysk w oczach komendanta Taylora, ale się
nie cofnąłem.
– Myślisz, że jestem przekupnym gliniarzem? – syknął.
– Spokojnie, Ed – rzucił pan Caldwell.
– Słyszałeś, co powiedział?
– Z jego punktu widzenia to zrozumiałe. Uspokój się. On nie wie
wszystkiego.
Taylor obrzucił mnie gniewnym spojrzeniem.
Caldwell miał rację. Nie wiedziałem.
– O czym wy mówicie?
– Nie jestem dealerem, Mickey.
– A ja przekupnym gliniarzem – dodał Taylor.
I wtedy, gdy staliśmy tam we trzech, zrozumiałem, jaka jest prawda.
Dotarło do mnie, że być może znałem prawdę, zanim wszyscy trzej tam
przybyliśmy. Był jakiś powód tego, że umówiłem się na to spotkanie,
nie mówiąc o nim Rachel i nie odpowiadając na jej liczne SMS-y. Podświadomie – a może niezupełnie podświadomie – nie chciałem, by poznała prawdę.
– Zatuszowaliście to, żeby chronić Rachel – powiedziałem powoli.
Taylor stał ze spuszczoną głową.
– Nie podoba mi się sposób, w jaki to ujmujesz. Zatuszowanie sprawy.
– Mickey – rzekł pan Caldwell, stając między mną a Taylorem – czy
zauważyłeś bliznę po oparzeniu na ramieniu Rachel?
– Tak.
– Czy wiesz, skąd się wzięła?
Pokręciłem głową.
– Matka zrobiła jej to żelazkiem.
Nie wiedziałem, co powiedzieć. Spojrzałem na komendanta Taylora.
Podniósł głowę.
– To była ostatnia kropla – kontynuował pan Caldwell. – Matka Rachel od lat była niezrównoważona. Usiłowałem trwać przy niej, dopóki
mogłem. Kochałem Norę. Kiedy się poznaliśmy… – Umilkł na moment.
– Jednak jej choroba… Kiedy chorujesz na serce, ludzie to rozumieją, ale
gdy choroba atakuje mózg, no cóż, to niemal niepojęte. Długo starałem
się nie przyjmować prawdy do wiadomości. Przyjaciele mnie ostrzegali.
Do licha, Ed mnie ostrzegał. Widzieli, że z Norą jest coraz gorzej, że jest
chora. Próbowałem jej pomóc, ale wciąż jej się pogarszało, aż pewnego
dnia była pewna, że Rachel została zaatakowana przez rój owadów.
Chciała je załatwić rozgrzanym żelazkiem.
Przełknąłem ślinę.
– Czy Rachel to pamięta?
– Może. Nie wiem. Pewnie wyparła to wspomnienie. W każdym razie nie mogłem dłużej ryzykować. Wysłałem Norę na leczenie. Nie
chciała, ale mieliśmy nakaz sądowy. To była najtrudniejsza decyzja
w moim życiu. Rozmawiałem z wieloma lekarzami. Wszyscy byli zgodni, że stanowiła zagrożenie dla siebie i dla naszego dziecka.
Poczułem, że serce podchodzi mi do gardła. Biedna Rachel.
Pan Caldwell uśmiechnął się smutno.
– Próbowałem powiedzieć to córce, wyjaśnić. Jednak była za mała.
Może wciąż jest. Czasem to rozumie, a czasem nie. Pewnie powinienem
spędzać z nią więcej czasu. I nie żenić się tak szybko po raz drugi. Może
to by pomogło, nie wiem. Teraz to bez znaczenia. Minęły lata. Rachel zaczęła potrzebować jakiegoś bohatera. Kogoś, kto kochałby ją bez zastrzeżeń.
– I tu pojawia się jej matka? – podsunąłem.
– Tak.
– Rachel chciała teraz wierzyć, że matka jest zdrowa?
– Oczywiście.
– Rachel pomaga matce wyjść ze szpitala, przerwać leczenie. Przywozi ją do domu, przekonuje, że nie jest chora.
– Niestety, była chora – odrzekł pan Caldwell. – Bardzo chora. Nie
rozumiesz, co by się stało, gdyby Rachel poznała prawdę. Przecież jej
matka strzeliła do niej, a potem popełniła samobójstwo! Możesz sobie
wyobrazić jakie Rachel miałaby poczucie winy, że sprowadziła ją do naszego domu? I pomogła jej przerwać leczenie? Nigdy by sobie tego nie
wybaczyła. Obwiniałaby się.
Rozumiałem to.
– Chwileczkę. Przecież Rachel znalazła narkotyki, które pan ukrywał. I pieniądze.
– Tak.
– Może więc to wywołało atak choroby albo przynajmniej go przyspieszyło. Był pan dealerem.
– Nie – odrzekł pan Caldwell.
Taylor westchnął.
– On pracuje dla nas. No, właściwie dla kogoś z biura okręgowego,
kogo znasz.
Zastanowiłem się i wszystko stało się jasne.
– Dla detektywa Watersa?
– To była transakcja kontrolowana – wyjaśnił pan Caldwell. – Pracowałem pod przykrywką. Te narkotyki miały posłużyć do zdemaskowania Briana Tarta i Emile Romera.
W oddali usłyszałem syrenę.
– Muszę iść – rzekł komendant Taylor. Popatrzył na mnie. – Ujawnisz to?
Nie odpowiedziałem. Uważałem Taylora za megapalanta. Teraz
znałem prawdę. Zrobił to, co zrobił – ukrył prawdę – żeby chronić Rachel.
Syrena strażacka wciąż wyła. Taylor znów na mnie spojrzał.
Skinąłem głową. On też. Zawarliśmy milczącą umowę.
Pan Caldwell przysunął się do mnie.
– Wiem, że ty i komendant się nie lubicie, ale Ed zrobił to dla Rachel
i dla mnie. Zaryzykował karierę, żeby nam pomóc. Rozumiesz to?
– Zamierza pan powiedzieć Rachel prawdę?
– O tym, że pracuję dla policji? Tak. Wkrótce jej powiem.
Pokręciłem głową.
– Nie o tym. O tym, co naprawdę stało się w waszym domu.
– Nie. Posłuchaj mnie, Mickey, jestem jej ojcem. Chcę dla niej jak najlepiej. Rozumiesz to, prawda?
Nie wiedziałem, co powiedzieć.
Odrzucił piłkę i położył dłonie na moich ramionach. Upewnił się, że
patrzę mu w oczy.
– To by ją zabiło – powiedział błagalnym tonem. – Rachel strasznie
narozrabiała. Narozrabiała tak, że matka do niej strzeliła. Jej matki nie
zabiła zawartość tej torby. Zabiła ją choroba, owszem, ale Rachel nie patrzyłaby na to w ten sposób. Uważałaby, że gdyby zostawiła ją w spokoju, matka by żyła. Będzie myślała, że podsycała urojenia matki. Pomyśli,
że sprowadzając ją tutaj, przyczyniła się do jej śmierci. Zda sobie sprawę, do czego doprowadziły jej działania: matka do niej strzeliła, a następnie, udręczona tym ostatnim obrazem, odebrała sobie życie. Rozumiesz, Mickey? Jestem ojcem. Moim zadaniem jest chronić córkę. Rozumiesz, że nie mogłem pozwolić, aby Rachel przez resztę życia miała poczucie winy?
– Ponieważ to ona ponosi winę – powiedziałem i mój głos zabrzmiał
w moich uszach, jakby dobiegał z oddali. – Można to usprawiedliwić.
Można zrozumieć. Jednak w ostatecznym rozrachunku to, co się stało,
to wina Rachel.
– Tak – przyznał pan Caldwell. – I z tego powodu my wszyscy, którzy ją kochamy, powinniśmy zachować to dla siebie.
Czułem się tak, jakby ktoś wyciągnął ze mnie wnętrzności.
– Więc po prostu pozwoliliście, żeby wina spadła na Briana Tarta
i Emile Romera?
– Mają tyle na sumieniu, że dwa zarzuty więcej nie robią różnicy.
Prokurator i tak nigdy nie zdołałby im tego udowodnić. To będzie jedna
z tych spraw, gdy wszyscy wiedzą, kto to zrobił, ale nie ma potrzeby
tego udowadniać. Policja nie będzie w to wnikać, ponieważ nie chce,
żeby prawda wyszła na jaw. Wciąż jestem cennym współpracownikiem
działającym pod przykrywką. Gdyby ta historia została ujawniona,
przekreśliłoby się sens całej operacji. Wielu przestępców pozostałoby na
wolności.
Poczułem ukłucie smutku.
– Zatem wszyscy będziemy siedzieli cicho?
– Dla dobra Rachel. Możesz to zrobić, Mickey?
Nie czułem się na siłach odpowiadać teraz na to pytanie. Odwróciłem się i ruszyłem w stronę stojącego w oddali drzewa.
– Mickey?
Nie obejrzałem się. Po prostu szedłem. W końcu pan Caldwell
wsiadł do swojego samochodu. Przystanąłem i czekałem, aż odjedzie.
Potem dokończyłem spacer do wielkiego drzewa.
Za nim stał wuj Myron.
– Przestraszyłem się, kiedy chciał zobaczyć twoją komórkę.
– Rozłączyłem się, zanim mu ją dałem – uspokoiłem go.
– Zamierzałem wkroczyć, ale cóż, nie dałeś mi umówionego znaku.
– Nic mi nie groziło – powiedziałem, zmierzając z wujem Myronem
do jego samochodu. – Ale lepiej się czułem, mając cię jako wsparcie.
47
Musiałem zacząć odpowiadać na SMS-y Rachel.
Kiedy wróciłem do domu, napisałem jej, że w aktach komendanta
Taylora nie znalazłem niczego istotnego. Krótko mówiąc, skłamałem.
Ale przynajmniej zyskałem trochę czasu, ponieważ nie wiedziałem, co
robić. Ema też chciała wiedzieć, co się dzieje. Nie byłem pewny, jak postąpić, ale w końcu to była prywatna sprawa Rachel, nie moja, więc
znów zatrzymałem wszystko dla siebie.
Ktoś zadzwonił do drzwi.
Myron rozmawiał przez telefon.
– To dostawca z pizzą. Możesz otworzyć? Pieniądze leżą na stole
w kuchni.
Złapałem pieniądze, dałem je facetowi, który stał przed drzwiami,
i wziąłem pizzę. Położyłem ją na stole w kuchni, napełniłem dwie
szklanki wodą i czekałem na wujka Myrona. W końcu przyszedł i usiadł
obok mnie.
Otworzył pudełko. Wokół rozszedł się cudowny zapach, jakby wyczarował go jeden z bogów, o których uczyliśmy się na lekcjach o mitologii. Myron najpierw dał mi kawałek, a potem ukroił sobie. Ugryzł.
– Boska – westchnął.
– Faktycznie, boska – przytaknąłem.
Przełknął.
– Mickey? Wciąż nie chcesz mi powiedzieć, o co w tym wszystkim
chodziło?
– Doceniam twoje wsparcie – odrzekłem.
– Ale?
Robiło się późno. Byłem zmęczony i rozkojarzony.
– Czy wierzysz, że czasem można skłamać?
Myron odłożył na talerz kawałek pizzy i wytarł ręce w serwetkę.
– Pewnie.
– Tak po prostu?
– Tak po prostu. To odwieczne pytanie: czy cel uświęca środki?
– A uświęca?
Myron się uśmiechnął.
– Jeśli ktoś ma gotową odpowiedź na to pytanie, bądź czujny. Każdy, kto odpowiada zdecydowanie „tak” lub „nie”, jest człowiekiem, który nad niczym głęboko się nie zastanawia.
– A więc odpowiedź brzmi „czasem”?
– Gdyby można było rzec „zawsze” lub „nigdy”, życie byłoby o wiele prostsze. Jednak takie nie jest.
– Zatem czasem należy kłamać?
– Oczywiście. Chodzisz już na randki?
– Nie.
– Cóż, oto przykład. Jeśli twoja przyszła dziewczyna spyta cię, czy
w jakiejś sukience wygląda grubo, powiedz, że nie.
– Nie to miałem na myśli.
– A co?
– Myślałem o czymś ważnym. Czy to w porządku kłamać o czymś
ważnym, jeśli prawda głęboko kogoś zrani?
Myron się zastanowił.
– Chciałbym udzielić zdecydowanej odpowiedzi, Mickey, ale to zależy.
– A jeśli rodzic prosi cię, żebyś okłamał jego dziecko? Dla jego dobra? Chodzi mi o to, że nie możesz zlekceważyć życzenia rodzica, prawda?
– Oo… masz poważny problem.
Nie odpowiedziałem.
– Ja kiedyś okłamałem ojca – wyznał wuj Myron. – To kosztowało
mnie zerwanie stosunków z twoim ojcem. Czasem się zastanawiam, czy
gdybym powiedział prawdę…
Zamilkł i odwrócił wzrok. Po jego policzku spłynęła łza. Spuścił głowę. Znowu poczułem, że wzbiera we mnie gniew. Tak, wujku Myronie,
może gdybyś powiedział prawdę, może gdybyś był bardziej wyrozumiały i miły, mój ojciec by żył, matka nie byłaby na odwyku, a ja nie
musiałbym z tobą mieszkać.
Już miałem wybiec z kuchni, ale wujek Myron, jakby wyczuwając,
co zamierzam zrobić, położył dłoń na moim przedramieniu.
– Oto, co musisz wiedzieć, Mickey. Kłamstwo zawsze ma swoją
cenę. Kiedy kogoś okłamiesz, nawet w najlepszej wierze, kłamstwo pozostanie. Ilekroć spotkasz się z tą osobą, to kłamstwo będzie z wami. Będzie siedziało na twoim ramieniu. Czy było dobre, czy złe, już zawsze
będzie ci towarzyszyć. Rozumiesz?
– Tak. – Strąciłem jego dłoń z mojego przedramienia i spojrzałem na
pizzę. – Jednak jeśli prawda zniszczyłaby tę osobę…
– To może powinieneś skłamać – rzekł wuj Myron. – Musisz jednak
znać cenę. I zadać sobie pytanie, czy jesteś gotowy ją zapłacić.
Czy byłem?
W milczeniu skończyliśmy pierwsze kawałki pizzy i sięgaliśmy po
następne, kiedy Myron powiedział:
– Wszystko jest załatwione.
Znieruchomiałem.
– Co takiego?
– Ekshumacja twojego ojca. Jutro po południu polecimy do Los Angeles. Urzędnik okręgowy powiedział, że pojutrze możemy wydobyć
trumnę.
Siedziałem, oszołomiony.
– Jesteś pewny, że chcesz przez to przechodzić? – zapytał wuj Myron.
– Tak, zdecydowanie. – A potem, może dlatego że chciałem trochę
się do niego zbliżyć, a może dlatego że wyglądał, jakby tego potrzebował, dodałem: – Dziękuję, Myronie.
48
Nazajutrz obudziłem się wcześnie i włożyłem jeden ze starych garniturów Myrona. Był zbyt obszerny w ramionach i talii, ale wystarczał.
Szafa wuja Myrona była zapchana jaskrawymi, różowo-zielonymi krawatami z firmy odzieżowej jakiegoś znajomego, ale znalazłem jeden
ciemniejszy i bardziej ponury, odpowiedniejszy na tę okazję.
Zadzwoniła moja komórka. Na wyświetlaczu pojawił się napis „Liceum w Kasselton”.
– Halo?
– Mickey, tu trener Grady.
– Och. – Usiadłem. – Co mogę dla pana zrobić?
– Właśnie dzwonił do mnie komendant Taylor – rzekł. – Powiedział,
że wszystkie zarzuty przeciwko tobie zostały oddalone. Uważa, że potraktowano cię zbyt surowo.
Mocniej ścisnąłem aparat.
– Mickey?
– Słucham, trenerze.
– No cóż, jeśli popełnię błąd, potrafię się do tego przyznać. Nie jesteś
już zawieszony. Zobaczymy się na treningu.
W poniedziałek po południu.
O mało nie podskoczyłem z radości, ale zaraz przypomniałem sobie,
gdzie jestem i co dziś ma się wydarzyć, więc tylko podziękowałem trenerowi Grady’emu za telefon i skończyłem wiązać krawat.
– Zawieźć cię? – zapytał Myron.
– Wolę pójść na piechotę.
– Nie jestem pewny, czy rozumiem, po co tam idziesz. No wiesz, to
naprawdę smutne i w ogóle, ale ten chłopiec zniknął dwadzieścia pięć
lat temu. Nie znałeś go.
Nie sprostowałem tego.
– Mickey?
– Tak?
– Chcę powiedzieć, że czy go znałeś czy nie, wyglądasz na bardzo
uradowanego jak na uczestnika mszy żałobnej.
Zdecydowałem, że mu powiem.
– Przed chwilą dzwonił trener. Wracam do drużyny. Myron bez
ostrzeżenia wziął mnie w ramiona i przytulił.
W pierwszej chwili zesztywniałem, ale zaraz się odprężyłem. Obaj
wiedzieliśmy, ile to dla mnie znaczy. Nawet Emanie potrafiła tego zrozumieć tak dobrze jak Myron. Nie powiem, że uściskałem go czy coś, ale
pozwalałem mu się obejmować, a potem przypomniałem sobie, jak bardzo Łyżka lubi takie uściski, i delikatnie odsunąłem wujka.
Większość drogi na nabożeństwo przebyłem biegiem, chcąc pozbyć
się tych głupich emocji, więc zanim zwolniłem, już przypomniałem sobie, dlaczego tu przyszedłem. Myślałem o zmontowanej w Photoshopie
fotografii Rzeźnika.
O Nietoperzycy i o tym, gdzie ona teraz może być. Myślałem o Emie
chcącej się dowiedzieć, kim jest jej ojciec, oraz o moim pragnieniu odkrycia prawdy o moim tacie. Pomyślałem o Łyżce i poczułem w sercu
tak przeszywający ból, że ledwie mogłem oddychać. A najwięcej myślałem o Rachel i jej ojcu, który chciał ją chronić, a także o tym, co – jeśli
w ogóle – powinienem z tym zrobić.
Odezwał się kościelny dzwon. Słońce odbijało się od dachu wieży
kościoła, jakby drwiąc z żałoby. Na sztalugach ustawionych przed
drzwiami do kościoła była powiększona fotografia Dylana Shaykesa. To
samo zdjęcie smutnookiego, kędzierzawego chłopca, które widziałem
na korytarzu domu Nietoperzycy.
Kościół był zapełniony w trzech czwartych. Ludzie rozmawiali „nabożnym szeptem”, dziś jeszcze ciszej i z większym szacunkiem niż zwykle. Usiadłem w jednej z ostatnich ławek i rozejrzałem się. Na ołtarzu
zobaczyłem tę samą fotografię Dylana Shaykesa.
Szukałem znajomej twarzy, ale na razie żadnej nie dostrzegłem.
Muzyka organowa urwała się dokładnie o dziewiątej. Szepty ucichły. Zaczęło się nabożeństwo. Matka Dylana Shaykesa umarła, lecz
jego ojciec, mężczyzna, którego początkowo podejrzewano, siedział
z przodu na samym środku. Miał bujne siwe włosy i tweedową marynarkę.
Pierwszy przemawiał przyjaciel Dylana z dzieciństwa. Kontrast był
uderzający. Patrzyliśmy na zdjęcie zaginionego dziewięcioletniego
chłopca, a teraz ten mężczyzna po trzydziestce mówił o nim – jak Dylan
lubił grać w piłkę i zbierał karty z baseballistami, jak lubił chodzić po lesie i przyglądać się motylom.
Założę się, że szczególnie jednemu.
W kościele zrobiło się jeszcze ciszej, jakby sam budynek wstrzymywał oddech. Trudno było to pojąć. Dwadzieścia pięć lat temu mały chłopiec został porwany ze szkolnego dziedzińca. Nagle, jakby na jakiś
znak, ten chłopczyk wszedł do kościoła.
Zamarłem.
Stał przez chwilę z tyłu, teraz już dorosły, zanim znalazł miejsce
w ostatniej ławce. Miał na nosie ciemne okulary. Nikt nie zauważył jego
przybycia. Nikt poza mną nie wiedział, kim naprawdę jest.
Kiedy pierwszy przyjaciel skończył mówić, powoli wysunąłem się
z ławki i ruszyłem do wyjścia. Kiedy mnie zauważył, zobaczyłem zdziwienie na jego twarzy. Wstał i skierował się do drzwi. Poszedłem za
nim. Wypadł na dwór, na słoneczny skwar. Ja za nim.
Przed nim zobaczyłem znajomy czarny samochód.
– Stój – powiedziałem.
Łysy odwrócił się powoli. Zdjął okulary i ruszył w moją stronę.
Dzieciak na zdjęciu był chudym mizerakiem, natomiast ten mężczyzna
był wysoki i dobrze zbudowany, nie miał kręconych włosów. Jedyne, co
mogło go zdradzić, kiedy zdjął okulary, to oczy. Wciąż były dziwnie
smutne.
– A więc już wiesz – odezwał się.
– Wiem, ale nie rozumiem – odparłem.
Na jego ustach pojawił się nikły uśmiech.
– Jeśli pan żyje – ciągnąłem – dlaczego nikomu pan o tym nie powiedział? Co się panu przytrafiło?
Milczał.
– Czy uratowała pana Abeona?
– Chyba można tak powiedzieć – odparł.
– A poza tym gdzie jest Nietoperzyca? Nic nie rozumiem. Zdjęcie,
które mi dała, zostało zmontowane w Photoshopie. To nie był Rzeźnik.
Uniósł brew.
– Jesteś pewny?
– Co to ma znaczyć?
– Ten mężczyzna na zdjęciu jest Rzeźnikiem.
– Przecież…
– To twój Rzeźnik, Mickey. Dlatego chciała, żebyś zobaczył to zdjęcie. – Potem Łysy, czyli Dylan Shaykes, skierował się do szklanych
drzwi kościoła i spojrzał na swojego ojca siedzącego w pierwszej ławce.
– Każdy z nas ma swojego Rzeźnika.
Czułem, że zaczynam się trząść. Przypomniałem sobie jego słowa,
które wypowiedział po tym, gdy Rachel została postrzelona. Spytałem
go, dlaczego my – Łyżka, Ema, Rachel i ja – zostaliśmy wybrani. „Dlaczego wy?” – zapytał wtedy i z przygnębieniem dodał: „A dlaczego
ja?”.
Przełknąłem ślinę.
– Został pan porwany czy uratowany?
– Czasem nawet ja tego nie wiem – odparł, wciąż patrząc na swojego
ojca.
– Dylanie?
Zamknął oczy.
– Nie nazywaj mnie tak.
– Czy mój ojciec żyje?
Nie odpowiedział.
– Lecę do Los Angeles. Rozkopiemy jego grób.
Odwrócił się do mnie.
– Co odkryjemy? – zapytałem go.
Położył dłonie na moich ramionach i się uśmiechnął.
– Prawdę. – Puścił mnie i zaczął odchodzić w kierunku czarnego samochodu. – Powodzenia, Mickey.
– Co się dzieje z Nietoperzycą?
– Nic jej nie jest. Wkrótce wróci z nowym zadaniem dla was.
– Mój przyjaciel został postrzelony.
– Wiem.
– Co z nim?
– Nie jest dobrze, ale…
– Ale co?
Dylan Shaykes przystanął i odwrócił się do mnie.
– Jest jedna rzecz, którą powinniście o nas wiedzieć, o wszystkich
tych, którzy zostali powołani do Abeony.
Stałem i czekałem.
– Co takiego?
Drzwi kościoła się otworzyły i parafianie zaczęli wychodzić.
– My wszyscy jesteśmy silniejsi, niż nam się wydaje – powiedział
Dylan Shaykes, wsiadając do czarnego samochodu. – I bez względu na
to, do czego to doprowadzi, zawsze musimy szukać prawdy.
49
Zanim wsiedliśmy do samolotu do Los Angeles, miałem dość czasu
na ostatni, ważny krok.
Kiedy Rachel otwierała mi domofonem bramę, nie byłem pewny, co
zrobię. Myślałem o tym, co powiedział pan Caldwell. Chciał chronić
swoją córkę. Jako ojciec miał do tego prawo, czyż nie? Myślałem o moim
tacie i o tym, jak chronił mnie. Kimże byłem, żeby w tym przeszkadzać?
Dlaczego Rachel zawsze ma czuć się winna, że matka nie żyje z jej powodu? Jej ojciec to przemyślał i zdecydował, co będzie najlepsze dla córki.
Kim byłem, żeby się temu sprzeciwiać?
Już miałem zawrócić i pójść do domu, gdy pojawiła się Rachel. Zauważyła moją minę.
– Mickey? Co jest? Co się stało? – spytała.
Minęło kilka sekund.
– Mickey?
Jednak w ciągu tych kilku sekund pomyślałem o tym, co powiedział
wujek Myron: kłamstwo nigdy cię nie opuści. Myślałem o Abeonie,
o moich przyjaciołach i o słowach Dylana Shaykesa. Tak, Ema, Łyżka,
Rachel i ja początkowo połączyliśmy siły, żeby uratować Ashley, ale to,
co trzymało nas razem, co naprawdę złączyło nas nierozerwalną więzią,
to nasza potrzeba poznania prawdy.
Spojrzałem na Rachel i poczułem jej siłę. Prawda ją zrani, oczywi-
ście, ale nie tak jak kłamstwo towarzyszące przez całe życie. I zapomnijcie o Dylanie Shaykesie – Łyżka ujął to najlepiej, walcząc z bólem na
szpitalnym łóżku.
„Nie możecie przestać, dopóki nie odkryjecie prawdy”.
– Mickey? – odezwała się Rachel. – O co chodzi? Przerażasz mnie.
To nie była łatwa decyzja. Wujek Myron ostrzegał mnie, że życie
rzadko bywa proste. Jednak obiecałem Łyżce, że nie ustaniemy, dopóki
nie odkryjemy prawdy. Nie robi się tego – nie poświęca się tak jak on –
tylko po to, żeby przyjaciele mogli wieść beztroskie życie.
– Muszę ci coś powiedzieć – rzekłem do Rachel, biorąc ją za rękę.
Popatrzyła mi w oczy.
– To coś złego?
– Tak.
Rachel przełknęła ślinę i się wyprostowała.
– Słucham.
I wtedy powiedziałem jej prawdę.
Koniec księgi II