Zaczarowany kuferek czasu, czyli śpieszmy na ratunek

Zaczarowany kuferek czasu, czyli śpieszmy na ratunek

Rozdział II
Zaczarowany kuferek czasu,
czyli śpieszmy
na ratunek cioci!
Dopiero kiedy Miki Mol zakończył swą opowieść o pradziadku, trzej mole książkowi zauważyli, że siedzą prawie
po ciemku. A przecież za grubą zasłoną w oknie na dobre
rozzłocił się słońcem czerwcowy dzień. Że tak jest, pierwszy
zorientował się Świetlik.
– Pozwólcie, drodzy przyjaciele, że odsłonię okno. Mamy
bardzo przyjemny dzień. – Wstał i pociągnął za sznur od zasłony.
Do pokoju wpadł jasny promień słońca, wprost do stóp
wielkiego stojącego zegara.
– Pójdę i przewietrzę też inne sale. Dziś możemy mieć w bibliotece sporo gości.
Kiedy Świetlik wyszedł, Mrówkolew zbliżył się do okna,
gdyż wydawało mu się, że słyszy piosenkę. I rzeczywiście,
na balkonie sąsiedniej kamienicy krzątała się, wesoło śpiewając, dziewczynka.
26
27
– Spójrz, Miki Molu, Grażynka podlewa swoje piękne nasturcje.
– Mamusiu – słychać było jej głos. – Muszę obficie podlać
moje kwiatki. Tak długo mnie przecież nie będzie. Szkoda,
że nie mogę wziąć ich ze sobą na kolonie... Tak, tak, moje
kolorowe kwiatuszki... – Grażynka zwróciła się do nasturcji.
– Skończył się już rok szkolny, jutro wyjeżdżam na wakacje.
Już nawet jestem spakowana. Jak się cieszę! Jak się cieszę!
– I dziewczynka zniknęła w mieszkaniu.
– Ach! Dlaczego tak gwałtownie zbladłeś? – zaniepokoił
się Miki Mol, widząc, że coś niedobrego dzieje się z Mrówkolwem. – Mam wrażenie, że nagle posmutniałeś.
– To prawda – jęknął Mrówkolew nieswoim głosem. – Pomyśl, Miki Molu, codziennie budziła nas jej wesoła piosenka,
a teraz jakże pusto i cicho zrobi się bez naszej miłej sąsiadki, co podlewała kwiatki... Ach, czuję, że zaczynam mówić
do rymu... Pozwól, Miki Molu, że na poczekaniu wygłoszę
smutną odę o rozstaniu. – Mrówkolew, mówiąc to, wdrapał
się na sporą stertę książek.
– Ale czy koniecznie musisz wygłaszać ją z podwyższenia?
– zaniepokoił się Miki Mol, widząc, że sterta książek wcale
nie tworzy solidnej podstawy, a nawet lekko się chwieje.
– O tak, to konieczne – zapewnił Mrówkolew. – Im wyżej,
tym podnioślej. – Po czym chrząknął uroczyście i zaczął recytować:
Jak kwiatek bez konewki,
Entliczek bez pentliczka,
Bałwanek bez marchewki,
Zakupy bez koszyczka,
Jak bosman bez fajeczki,
Tak ja bez twej piosneczki
28
Usycham i marnieję
(policzki mam już blade).
Popadam w beznadzieję
I tracę... równowagę!!!
I choć nie tę równowagę miał Mrówkolew na myśli, sterta
książek rozjechała się pod nim i deklamator runął z hukiem
na podłogę.
– Ojej! – jęknął smętnie. – Nabiłem sobie guza.
Miki Mol pośpieszył przyjacielowi z pomocą. – Potrzebny będzie zimny okład... Mam pomysł! Przyłożę ci do guza
książkę o Antarktydzie. Poczekaj!
Po chwili Miki Mol pojawił się, taszcząc grubą książkę,
zatytułowaną Boso przez Antarktydę.
– Och, co za ulga – westchnął Mrówkolew, gdy ten przyłożył mu ją do guza.
– Aaaaapsik!!! – rozległo się kichnięcie.
– Na zdrowie, Mrówkolwie – powiedział Miki Mol.
– Ależ to wcale nie ja kichnąłem – odparł Mrówkolew. –
Powiedziałbym nawet, że to raczej ty kichnąłeś, Miki Molu.
29
– Ja też nie kichnąłem.
Dwaj mole książkowi popatrzyli na siebie zdziwieni.
– Kto więc kichnął? W tym momencie uwagę Miki Mola przykuło coś dziwnego, coś, co przypominało wątły i wyblakły kwiatek, jaki
często można znaleźć w starych słownikach.
„To coś wypadło chyba z jakiejś książki” – pomyślał, a głośno dodał: – Zobacz, Mrówkolwie, to wygląda jak zasuszony
kwiatek.
– Rzeczywiście – potwierdził Mrówkolew, szybko przychodząc do siebie. – Powąchajmy go, może pachnie.
Lecz to coś było tak zakurzone, że kurz zakręcił im w nosach i obaj kichnęli zgodnym chórem.
– Na zzzdrowie! – usłyszeli bzyczący głos.
– Co to? Kto tu? – Miki Mol i Mrówkolew zaczęli się rozglądać po pokoju.
– To ja – znów zabzyczał cienki głos, który najwyraźniej dobiegał z tego czegoś. –Wzięliście mnie za wyschnię-
30
ty kwiatek, a ja jestem Komarem Koramorą, zasuszonym
od dawien dawna w starym słowniku. Przysłuchiwałem się,
Miki Molu, twej opowieści o pradziadku Molu. Tak, tak. Ja
byłem jego przyjacielem. Dlatego właśnie mam ci coś ważnego do powiedzenia. Coś, co uzupełni nieco twoją historię.
Posłuchaj mnie. – I wychudła postać z długimi jak wstążki
nogami usiadła z szelestem na brzegu książki i zaczęła opowiadanie:
– Jestem stary i zakurzony, niebawem wydam ostatnie
tchnienie, ale najpierw muszę ci przekazać pewną tajemnicę,
którą twój przodek, pradziadek Mól, przeznaczył dla ciebie
i twych przyjaciół. Pamiętam, że odchodząc między bajki,
rzekł do mnie: „Mój przyjacielu Komarze, gdy Miki Mol
przeczyta już wszystkie książki z mojej ulubionej Półki Bajek Niebywałych i znajdzie tam ciebie, wyjaw mu tajemnicę
zaczarowanego kuferka. Niech to będzie mój podarunek za
pilność i wytrwałe studiowanie mądrych książek”.
– Drogi Komarze Koramoro, czy mówisz o tej niebieskiej
skrzynce, której jeszcze nikomu nie udało się otworzyć? – zapytał Miki Mol, wskazując na stojący w kącie pokoju odrapany kuferek.
– Tak, tak – zabzyczał Komar. – Tysiące lat temu był on
własnością Faraona Abrakadabraksa Cynamona i wykopano go u podnóża egipskiego sfinksa... Potem wypożyczył
go sobie Czosnek Jadalny, który z zaczarowanym kuferkiem
pod pachą polami, lasami przywędrował pieszo do Europy.
W końcu w darze za zasługi w bibliotekarstwie otrzymał go
pradziadek Mól. Kuferek zwany jest też kuferkiem czasu,
kryje bowiem w sobie przepaść dziejową, czyli, mówiąc inaczej, każdy, kto doń wejdzie, może odbyć niezwykłą podróż
w przeszłość. Może trafić do wielu historycznych krain. Może
nawet oglądać na własne oczy dinozaury i mamuty.
31
– To wspaniałe, drogi Komarze – zachwycił się Miki Mol.
– Ale jak go otworzyć?
– Zaczarowany kuferek czasu otworzyć można tylko kluczem… do nakręcania zegara – wyjaśnił Koramora, a ponieważ poczuł się naprawdę zmęczony, dodał: – No, na mnie już
czas. Powiedziałem wam wszystko. Teraz będę mógł spokojnie zostać zasuszony wśród bajek opisujących krainę, w której
żyją moi krewni i powinowaci, Przekomarzanie... Żegnajcie,
przyjaciele! – To powiedziawszy, Komar Koramora wsunął
się między kartki książki pod tytułem Bajki Niebywałe, którą
następnie Miki Mol i Mrówkolew ostrożnie podnieśli i odstawili na półkę.
– Nigdy nie przyszło mi na myśl, Mrówkolwie, że ta niebieska skrzynka może być zaczarowana.
– To wspaniały prezent, Miki Molu.
– O tak, będziemy mogli zobaczyć dinozaury, mamuty,
a może nawet odwiedzimy słynną Bibliotekę Aleksandryjską, zanim jeszcze została spalona... albo odwiedzimy króla
Ćwieczka.
– A ja dowiem się, skąd przywędrowały do nas nasturcje,
i opowiem o tym Grażynce – entuzjazmował się Mrówkolew.
– A teraz podsadź mnie, Mrówkolwie – poprosił Miki Mol.
– Musimy wyjąć z zegara klucz do kuferka czasu.
Dwaj mole książkowi byli ogromnie ciekawi, jakież to
możliwości kryje w sobie podarunek pradziadka Mola i jakie
przygody czekają ich w zaczarowanym kuferku.
– To na pewno będą niewiarygodne i zapierające dech
przeżycia. – Mrówkolew aż podskoczył z emocji.
– Musimy zorganizować ekspedycję, w której weźmiemy udział wszyscy trzej, ja, ty i Świetlik – powiedział Miki
Mol.
32
Obaj mole książkowi z ciekawością włożyli klucz do kuferka czasu.
– Otwórz, otwórz! – przynaglał Miki Mola Mrówkolew.
– Nie mogę się doczekać. Może zobaczymy starożytne miasto Babilon, wieżę Babel i siedem cudów świata. Może uda
mi się kupić od admirała Kolumba zbiór egzotycznych motyli z Antyli!
Ale zanim Miki Mol przekręcił klucz, rozległo się głośne
pukanie do drzwi.
– Kto to może być? – zdenerwował się Mrówkolew, gdyż
pukanie zakłócało pełen emocji nastrój.
– Prosimy – powiedział Miki Mol.
Drzwi otworzyły się i na progu pojawiła się jejmość
w wielkim kapeluszu. Była to ciocia Zgryzelda.
– Ach, jak dawno do mnie, Miki Molu, nie pisałeś – mówiła szybko, wciągając przez próg swój podróżny kuferek.
– Pomyślałam więc, że wpadnę i dowiem się, co porabiacie,
a przy okazji pożyczę z waszej biblioteki książkę pod tytułem
Nasza kuchnia: Jaś nie je.
Wielkie rondo kapelusza przyozdobionego świeżymi owocami i kwiatami trzepotało na jej głowie niczym skrzydlate ptaszysko i zwiewało wszystkie papiery, jakie napotkało
na swej drodze. Miki
Mol rzucił się, aby
schwytać fruwające
stronice historii o pradziadku Molu.
– Boże! – krzyknęła
ciocia Zgryzelda. – Siedzicie przy otwartym
oknie! W przeciągu! –
Zamykając okno, traj33
kotała dalej: – Natychmiast zaparzę wam cholagogę. Mogło
was zawiać. Możecie złapać bakcyla! Albo różę! Mumsa!
Mopsa! Albo co gorsza... skunksa! Proszę powiedzieć: aaa
– naparła zdecydowanie na Miki Mola i Mrówkolwa.
– Aaaaa... – odpowiedzieli posłusznie.
– No tak... Czy już mierzyliście temperaturę? Nie, nie
mówcie nic, nie powinniście się przemęczać! Najlepiej przyłożyć sobie ciepły termos, a przede wszystkim dobrze się
odżywiać! No właśnie, upiekłam wam wspaniały piernik
z bakaliami! – Ciocia Zgryzelda, wypowiedziawszy ostatnie
zdanie, nagle pobladła i zamilkła. – O Boże! Wody! Mdleję!
– Złapała się za serce.
Miki Mol i Mrówkolew rzucili się, by podtrzymać słaniającą się ciocię.
– Co się cioci stało?
– Ach! – wyjęczała. – To straszne, to straszne, to straszne! Zapomniałam! Nie przywiozłam wam tego piernika!
A co gorsza, nie wyłączyłam prodiża i piernik na pewno spalił się na węgiel. Od tego może zająć się ogniem moje gospodarstwo! Och, niestety! Natychmiast muszę wracać. Proszę
was, zadzwońcie po taksówkę.
– Dobrze, ciociu! – krzyknęli chórem i czym prędzej pognali do telefonu.
– Jaka ja jestem roztrzepana – narzekała ciocia, przemierzając nerwowo pokój. – Doprawdy, gdzie ta taksówka? Ach,
będzie szybciej, gdy poczekam przed biblioteką, na dole.
I spoglądając w okno, sięgnęła po kuferek, po czym pośpieszyła ku schodom.
Kiedy Miki Mol i Mrówkolew wrócili do pokoju, zastali
w nim Świetlika.
– A cóż to za jejmość przeleciała po schodach jak burza?
– zapytał Świetlik.
34
– To moja ciocia – wyjaśnił Miki Mol i opowiedział Świetlikowi ostatnie wydarzenia.
– Żeby jej tylko nie zawiało w taksówce – zatroskał się
Mrówkolew, uśmiechając się dyskretnie. – Ale, ale, Świetliku, za chwilę wybieramy się w niezwykłą podróż. Co byś
powiedział o polowaniu na dinozaury?
– Albo o balu u króla Lula? – zapytał Miki Mol.
– Oczywiście jadę z wami – powiedział zachwycony Świetlik i już miał pobiec do siebie, żeby się spakować, ale zatrzymał
się i zapytał: – No tak, ale czym odbędziemy taką podróż?
– Tym – odparł Miki Mol, wskazując uroczyście na stojący
nieopodal zegara kuferek. – Tym? – z niedowierzaniem powtórzył Świetlik.
– Tak, bo to zaczarowany kuferek. Przyjaciele! Nie traćmy
ani chwili i zajrzyjmy do kuferka czasu – przynaglał Miki
Mol. – Zobaczymy, co w nim jest.
– Bądźmy, aby w nim zobaczyć! Baczmy, abyśmy w nim byli!
– powtarzał w kółko podniecony Mrówkolew, plącząc słowa.
– Stara broszka, puderniczka, agrafka i... prestoplast –
usłyszeli głos Świetlika, który pierwszy włożył swoją długą
rękę do środka.
I nagle mole książkowi zrozumieli straszną prawdę! Ciocia Zgryzelda pomyliła kuferki! Zostawiła swój, a przez nieuwagę zabrała zaczarowany kuferek czasu!
– Zobaczymy agrafkę, będziemy polować na broszkę,
a słynny filozof Prestoplast z Aleksandrii zaprosi nas na pudrowanie – bełkotał ze zmartwienia Mrówkolew.
– Tylko spokojnie, przyjaciele – zabrał głos Miki Mol.
– W obliczu takiej sytuacji musimy natychmiast zorganizować ekspedycję ratunkową. Co będzie, jeżeli ciocia Zgryzelda, szukając agrafki, przekręci kluczyk i wpadnie w pazury
dinozaurów?
35
– Albo na pole jakiejś historycznej bitwy – wyobraził sobie ze zgrozą Świetlik.
– Ona przecież nie wie, że wzięła zaczarowany kuferek!
– jęknął Mrówkolew i zaraz słusznie zauważył: – Kuferki
miały ten sam kolor!
– Otóż to – powiedział Miki Mol. – Nie mamy czasu do
stracenia. Natychmiast wyruszamy na wieś do cioci! Pojedziemy na Encyklopedii pradziadka Mola. Być może będzie
nam potrzebna.
Zanim Miki Mol przyprowadził Encyklopedię, Mrówkolew przygotował do podróży pięć siatek na motyle, trzy klasery na próbki ziemi, prymus, laskę z gałką, podręcznik do
języka atlango, sześć zielników, lupę i kałamarz z zielonym
atramentem.
– Ależ Mrówkolwie, nie możemy brać tylu rzeczy – przestraszył się Świetlik. – Przede wszystkim weź swój kapelusz.
– O rety! Skąd w moim kapeluszu znalazła się herbata?!
– wrzasnął Mrówkolew.