informator pi ą tek

Transkrypt

informator pi ą tek

INFORMATOR
PIĄTEK
PLAN KONFERENCJI
PIĄTEK
Sala 200, Budynek Samorządu
9:30 – 11:00
Problemy Globalne I
14:00 – 15:30
Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze I
15:45 – 17:15
Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze II
17:30 – 19:00
Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze III
PLAN KONFERENCJI
PIĄTEK
Sala 308
9:30 – 11:00
Obszar poradziecki V
11:15 – 12:00
Historia myśli ekonomicznej
12:15 – 13:45 Panel specjalny
14:00 – 15:30
Polityka Zagraniczna I
15:45 – 17:15
Polityka Zagraniczna II
17:30 – 19:00
Teoria Stosunków Międzynarodowych
PLAN
KONFERENCJI
PIĄTEK
Sala Brudzińskiego, Pałac Kazimierzowski
15:00 – 16:30
Studia azjatyckie I
16:45 – 18:15
Studia azjatyckie II
9:30 – 11:00
Sala 200
Problemy globalne
Ochrona zabytków i dzieł sztuki w czasie konfliktu zbrojnego –
puste słowa czy realne działania?
Aleksandra Szkodzińska, Uniwersytet Wrocławski
Miasto. Źródło innowacyjności czy miejsce uwidaczniające
problemy współczesnego świata?
Joanna Jancz, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza
Przyszłość Grenlandii w kontekście zmian zachodzących w Arktyce
Karolina Chyla,
Uniwersytet Wrocławski
Mali – od państwa o największych postępach w transformacji
demokratycznej w Afryce Zachodniej do państwa targanego
konfliktami wewnętrznymi
Olga Kwiatkowka, Uniwersytet Jagielloński
Globalizacja z perspektywy feministycznej teorii stosunków
międzynarodowych
Maria Głowacka, Uniwersytet Szczeciński
Problemy globalne
Aleksandra Szkodzińska
Studentka drugiego roku studiów stacjonarnych II stopnia, na kierunku administracja oraz Administration in
International
Organisations
na
Uniwersytecie
Wrocławskim.
Jej
zainteresowania
naukowe
to
międzynarodowa współpraca w zakresie ochrony zabytków a prywatnie zainteresowana archeologią.
Zaangażowana w życie publiczne na uczelni. Obecnie członek Wydziałowej Rady Samorządu Studentów oraz
Koła Naukowego AIO (Administration In International Organisations)
.
słowa czy realne działania?
Referat swój poświęcę zagadnieniu ochrony zabytków w czasie konfliktu zbrojnego, więc w głównej mierzekonwencji haskiej z 1954 r. Zabytki oraz dzieła sztuki uważane są za dobro wspólne ludzkości. To właśnie dzięki
zabytkom oraz pracy osób zajmujących się ich ochroną poznajemy i pamiętamy historię ludzkości. W świetle
międzynarodowych przepisów przedstawię czy ochrona zabytków to wzniosłe hasła bez pokrycia czy też
realne działania. Temat w dobie konfliktów w krajach arabskich jest niezwykle aktualny ale często pomijany
ze względu na wąskie grono zainteresowanych osób. Nawiążę również do restytucji zabytków oraz dzieł
sztuki. Postaram się przywołać historię tego zagadnienia prawnego, ponieważ wciąż odzyskiwanie dzieł sztuki
budzi wiele emocji. Poruszę również temat nielegalnego handlu zabytkami ruchomymi. Dla uchodźców jest
to często „waluta”, którą starają się opłacić swoje przekroczenie granicy.
Problemy globalne
Joanna Jancz
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza
Ukończyła studia na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, kierunek politologia, specjalność promocja i
reklama oraz administracja europejska. Aktualnie doktorantka tego samego Wydziału w Zakładzie Badań nad
Integracją Europejską. Uczestniczka oraz współorganizatorka konferencji naukowych o charakterze ogólnopolskim i
międzynarodowym. Do zainteresowań naukowych należą: Prawa człowieka ( kara śmierci, ludobójstwo, współczesne
niewolnictwo),
Funkcjonowanie korporacji transnarodowych, outsourcing, offshoring, reshoring, networking,
globailzacja, glokalizacja, regionalizacja, problemy i potencjał współczesnych miast, Unia Europejska – polityka
zagraniczna i polityka bezpieczeństwa, polityki sektorowe, funkcjonowanie Trybunału Sprawiedliwości Unii
Europejskiej, programy i fundusze europejskie
Miasto. Źródło innowacyjności czy miejsce uwidaczniające
problemy współczesnego świata?
Dyskusja dotycząca rozwoju miast w ramach polityki prowadzonej przez Unię Europejską trwa już od ponad 20 lat. W
latach 90. zaczęto dostrzegać znaczenie miast w rozwoju państw członkowskich ich wpływ na funkcjonowanie Unii
Europejskiej jako całości. Współcześnie, w związku z procesami globalizacji oraz glokalizacji debaty na ten temat
jedynie zintensyfikowały. W związku z nowymi wyzwaniami jakim są m.in. kwestie demograficzne, energetyczne,
globalizacja, zmiany klimatyczne, a co za tym idzie liczne problemy, które mają miejsce w miastach, dla przykładu:
wzrost ubóstwa i segregacja, kongestia tj. utrudnienia na szlakach komunikacyjnych spowodowane nadmiernym
nagromadzeniem środków lokomocji w tym samym czasie, czy emisja gazów cieplarnianych do atmosfery, sprawiają,
iż dyskusja nad kompleksową polityką dla miast staje się coraz bardziej potrzebna. Z drugiej jednak strony, to same
miasta stają się istotnym elementem dla wzrostu gospodarczego, który w efekcie pozytywnie wpływa na rozwój całej
Unii Europejskiej. Miasta to m.in. centra innowacji, życia społeczno-kulturalnego oraz miejsc pracy. To w nich mieszczą
się uniwersytety kształcące kadrę dla przedsiębiorstw, które chętniej zakładają w nich swoją działaność mając dostęp
do wykwalifikowanych pracowników. Rola miast została podkreślona w Karcie Lipskiej:„Nasze miasta mają unikalne
wartości kulturowe i architektoniczne, silne mechanizmy integracji społecznej oraz wyjątkowe możliwości rozwoju
gospodarczego. Są one centrami wiedzy oraz źródłem wzrostu i innowacji. Jednocześnie jednak wystepują w nich
problemy demograficzne, nierówność społeczna, wykluczenie społeczne niektórych grup ludności, brak tanich i
odpowiednich mieszkań oraz problemy ekologiczne”1. Celem zaproponowanego referatu będzie próba zobrazowania
miasta we współczesnym świecie przy posłużeniu się wybranymi przykładam
Problemy globalne
Karolina Chyla
Absolwentka Uniwersytetu Humanistyczno- Przyrodniczego im. Jana Kochanowskiego w
Kielcach i Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. Doktorantka na I roku Nauk o Polityce,
Filozofii i Socjologii na Wydziale Nauk Społecznych na Uniwersytecie Wrocławskim. Zajmuje
się kwestią bezpieczeństwa w regionie arktycznym, rywalizacją o zasoby surowcowe,
geopolityką. Jest autorką "Program nuklearny Iranu jako przejaw aspiracji mocarstwowych i
jego konsekwencje dla bezpieczeństwa" [w:] Polityka i Bezpieczeństwo, UJK 2012. a także:
"Autonomia Grenlandii- otwarciem drogi do rywalizacji o surowce mineralne", recenzja
Łuszczuk M. "Arktyka na początku XXI wieku. Miedzy współpracą a rywalizacją" w ramach
współpracy
z
internetowym
wydaniem
miesięcznika
Stosunki
Międzynarodowe,
www.stosunki.pl.
Przyszłość Grenlandii w kontekście zmian zachodzących w
Arktyce
Kluczowym obszarem w dyskusjach o ociepleniu klimatu jest biegun północny i ściśle z nim związana
przyszłość Grenlandii. Z jednej strony wyspa ta może uzyskać szansę na dużo szerszą autonomię i
suwerenność. Ale jednocześnie konsekwencje przewidywanych wydarzeń mogą zachwiać jej strukturami
państwowymi i społecznymi. Postępujące zmiany klimatu wpływają bezpośrednio na wysokość dochodów
Grenlandii i wywołują konieczność poszukiwania innych jego źródeł. Cofająca się pokrywa lodowa
odsłaniając niemały potencjał surowcowy duńskiej autonomii wywołuje także konieczność sformułowania
wielotorowej, precyzyjnej, skrojonej na miarę specyfiki regionu polityki i rozwiązań m.in. instytucjonalnych i
technologicznych. Ze względu na fakt, iż obecna struktura społeczna oraz uwarunkowania środowiskowotechnologiczne nie są korzystne, sformułowanie takiej polityki i stworzenie odpowiedniego zaplecza będzie
procesem trudnym i długotrwałym, aczkolwiek niezwykle pilnym, także ze względu na rosnące
zainteresowanie podmiotów zewnętrznych- m.in. Chin. Jako najważniejsza jawi się kwestia wykorzystania
rosnącej dostępności cennych surowców, co sprawi, iż znaczenie Grenlandii jako czynnika przemian
geopolitycznych w regionie będzie rosło, co z kolei podkreśla zasadność przeanalizowania proponowanego
tematu
Problemy globalne
Olga Kwiatkowska
Uniwersytet Jagielloński
Uzyskała tytuł licencjata w zakresie kulturoznawstwa: studiów bliskowschodnich na Wydziale Studiów Międzynarodowych i
Politycznych UJ. Obecnie kończy studia na poziomie studiów magisterskich na dwóch kierunkach: stosunkach
międzynarodowych i studiach bliskowschodnich na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ. Uczennica
letniej szkoły językowej w Marrakeszu, uczestniczka wypraw badawczych w Syrii (2010) i w Kurdystanie Irackim (2010). Była
Przewodnicząca Bliskowschodniego Koła Naukowego w latach 2011-13 oraz członkiem Sekcji Kultury Wydziałowej Rady
Samorządu Studenckiego w latach 2010-13. Organizatorka dwóch edycji Dni Arabskich w Krakowie w latach 2012 i 2013.
Obecnie prowadzi badania nad kryzysem w Mali oraz polityzacją dążeń Berberów w Maghrebie.
Mali – od państwa o największych postępach w transformacji
konfliktami wewnętrznymi
Celem wystąpienia będzie przedstawienie przemiany Mali z państwa o największych postępach w transformacji
konfliktami wewnętrznymi. Od rozpoczęcia procesu
decentralizacji władzy w Mali po wyborach w 1993 aż do wydarzeń w 2012 roku Mali miało być przykładem dla innych krajów
Afryki Zachodniej jak z sukcesem dokonać demokratycznych przemian. Od dłuższego czas indeks Freedom House dawał Mali
najwyższą ocenę w zakresie demokratyzacji wśród wszystkich państw Afryki Zachodniej. Krótko po objęciu urzędu prezydenta
w nowej demokratycznej Republice Mali w 1992, Alpha Oumar Konare zdecydował się wprowadzić ogólnokrajową politykę.
decentralizacji. Mali zostało zaliczone do tzw. ”trzeciej fali demokracji”. Nowy rząd Konare zaproponował liczne nowe
inicjatywy, a program decentralizacji zasługiwał na uwagę z powodu jego dogłębności i obszerności. Program ten był bardzo
ambitny zarówno w zakresie jak i stopniu przekazania władzy. Ta zachodnioafrykańska republika od odzyskania niepodległości
mierzy się z licznymi powstaniami tuareskimi i niepokojami w północnej części kraju. Tak też było na początku 2012 roku,
kiedy to w ciągu dwóch miesięcy separatystom tuareskim z Narodowego Ruchu Wyzwolenia Azawadu udało się podbić
północną część Mali. Wydarzenie to doprowadziło do wojskowego przewrotu na szczytach władzy tego demokratycznego
kraju i przejęcie rządów przez sfrustrowanych wojskowych w marcu 2012. Już 6 kwietnia Tuaregowie z Narodowego Ruchu
Wyzwolenia Azawadu ogłosili powstanie nowego państwa Azawad na północy Mali. Szybko grupy islamistyczne takie jak:
Ansar Dine czy Al-Kaida Islamskiego Maghrebu rozpoczęły walkę z Tuaregami w celu ustanowienia państwa, w którym życie
toczyło, by się zgodnie z prawem szariatu. Władze centralne Mali szybko poprosiły o interwencję militarną Francji i państw
ECOWAS. Mimo początkowych trudności działania zbrojne się powiodły. Największym sukcesem wydaje się fakt, że już latem
tego roku w Mali udało się zorganizować demokratyczne wybory na urząd prezydenta i do parlamentu. Tak szybkie
odradzanie się Mali po poważnym kryzysie wydaje się zasługą wcześniejszych reform. Zjawisko to wydaje się bardzo
interesujące i zaskakujące dlatego w artykule chciałabym podjąć próbę jego wyjaśnienia opisując i analizując szczegóły
przemian w latach 90-tych, okres przed wojną domową oraz wydarzenia ostatnich dwóch lat
Problemy globalne
Maria Głowacka
Uniwersytet Szczeciński
Maria Głowacka - absolwentka medioznawstwa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz
Akademii „Artes Liberales” w Warszawie. Od 2011 r. doktorantka na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu
Szczecińskiego. Pod opieką naukową prof. Ingi Iwasiów pisze pracę poświeconą kobiecej prozie science
fiction. Od 2013 r. członek zespołu badawczego realizującego projekt Nagroda Nobla jako symbol globalnych
norm i ideii społecznych w Instytucie Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego.
Globalizacja z perspektywy feministycznej teorii stosunków
międzynarodowych
Celem referatu jest przedstawienie problematyki globalizacji w feministycznej teorii stosunków
międzynarodowych. Referat ten obejmuje zarówno deskryptywne omówienie poszczególnych stanowisk
feministycznej teorii stosunków międzynarodowych pod kątem ustosunkowania się do problemu
globalizacji, jak również przedstawienie praktycznych odniesień do wyzwań, jakie niesie ze sobą globalizacja.
W tym miejscu autorka tego referatu, zainspirowana pytaniem Cynthii Enloe ‘Where are the women’, stara
się przedstawić miejsce kobiet w procesie globalizacji. Zastosowane w pracy feministyczne teorie stosunków
międzynarodowych nie tylko stosują gender jako konstrukcję społeczną, poprzez którą analizują m.in.
międzynarodowe stosunki gospodarcze, ale także uwzględniają inne czynniki determinujące sytuację kobiet,
jak klasę społeczną czy rasę. Jednym z głównych celów feminizmu w zakresie badań nad globalizacją staje się
wykazanie nierówności kobiet oraz innych marginalizowanych grup (tj. kobiet Trzeciego Świata, imigrantów
czy kolorowych) w sferze gospodarczej i społecznej.
14:00 – 15:30
Sala 200
Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze
Od Pax Japonica do Pax Sinica? Zmiana gospodarczego systemu
międzynarodowego w regionie Azji Wschodniej i jej implikacje dla
państw rozwijających się regionu
Agnieszka Tarnik, Uniwersytet Warszawski
Razem, ale osobno – zależności ekonomiczne między Chinami a
USA
Joanna Majdak, Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu
Bankowość międzynarodowa w UE a globalny kryzys finansowy
Arktyce
Małgorzata Pazura,
Uniwersytet Warszawski
Liberalizacja handlu światowego a globalny problem głodu i
niedożywienia
Maciej Szysz, Główna Szkoła Handlowa
Agnieszka Tarnik
Absolwentka studiów I stopnia Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, obecnie
studentka ostatniego roku studiów magisterskich w Instytucie Stosunków Międzynarodowych UW,
specjalność międzynarodowa polityka handlowa. W skład jej zainteresowań badawczych wchodzą: rozwój
gospodarczy państw Azji Południowo-Wschodniej, historia gospodarcza i komparatystyka rozwoju
gospodarczego Azji Wschodniej i Ameryki Łacińskiej, mocarstwowość ekonomiczna i konsekwencje
wynikające z danego systemu regionalnego dla rozwijających się państw regionu. .
słowa czy realne działania?
„Zmiana” jest kluczową kategorią dla badań nad systemami międzynarodowymi. Można mówić o
antonimicznej z pozoru zależności – „stałej zmienności” układu sił i translokacji potęg między państwami.
Choć zmiany zachodzą stale, a transpozycja potęgi dokonuje się także między państwami o niższej randze w
systemie, to jednak najbardziej widoczne, spektakularne i o największej sile oddziaływania na otoczenie są
przekształcenia reżimów na poziomie głównych decydentów systemu – mocarstw.
Obecnie jesteśmy świadkami dokonywania się takiej systemowej transformacji w zakresie globalnej i
regionalnej (wschodnioazjatyckiej) gospodarki, gdzie niegdysiejsze hegemoniczne mocarstwo regionu,
Japonia, zmuszone zostało do podziału posiadanej potęgi z nowym mocarstwem, Chinami. U progu lat
dziewięćdziesiątych w Azji Wschodniej istniały wysoce asymetryczne relacje gospodarcze nastawione na
stworzenie regionu zależnego od japońskich BIZ, handelu i oficjalnej pomocy rozwojowej. Japońska
neomerkantylistyczna hegemonia była krytykowana w regionie co najmniej tak mocno jak amerykańska w
zachodniej hemisferze. Jednak dynamiczny rozwój Chin ostatnich kilkunastu lat i ich umacniająca się pozycja
w globalnej gospodarce zmniejszają skalę oddziaływania Japonii na wschodnioazjatyckie stosunki
gospodarcze oraz na pozycję jednostronnego decydenta w finansowaniu rozwoju państw tego regionu.
Jaki jest układ potęg w obecnym systemie regionalnym? Czy rozwijające się państwa Azji PołudniowoWschodniej powinny obawiać się przekształcenia niegdysiejszego Pax Japonica w Pax Sinica? Punkt widzenia
jak zwykle zależy od punktu siedzenia – chińscy stratedzy są przekonani, że Chiny dokonają zmiany globalnego
układu sił już w drugiej połowie XXI wieku detronizując dotychczasowe mocarstwo uniwersalne, Stany
Zjednoczone. Obecnie państwa Azji Południowo-Wschodniej funkcjonują w najdogodniejszym od lat, choć
wciąż in statu nascendi, układzie sił – japońska potęga równoważona jest przez chińską i odwrotnie a rosnące
wpływy Chin hamowane są przez Stany Zjednoczone. Nie bez znaczenia pozostaje fakt zacieśniania
współpracy tych państw w ramach ASEAN - ugrupowaniu coraz bardziej dojrzałym i kompleksowym, gdzie
mówiąc jednym głosem państwa są w stanie pozyskiwać większe korzyści ekonomiczne niż przy partykularnej
retoryce i działaniu.
Jak zatem nazwać można obecny system międzynarodowy Azji Wschodniej? Być może dobrym określeniem
będzie Pax Asiatica in statu nascendi, gdzie zaczyna panować parcelacja potęgi gospodarczej i pluralizm
mocarstw ekonomicznych w regionie, bez uzależniania rozwoju od mocarstw zewnętrznych (USA dekady
wcześniej). Konkurowanie o wpływy i zyski przynosi rozwijającym się państwom regionu korzyści, które
mądrze zaczynają wykorzystywać.
Joanna Majdak
Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu
Urodzona 25 sierpnia 1991 roku w Goleniowie, w województwie zachodniopomorskim. W
czerwcu 2013 roku uzyskała tytuł licencjata na kierunku Stosunki międzynarodowe,
specjalność Gospodarka światowa i biznes międzynarodowy, na Wydziale Nauk Politycznych
i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie studentka III
roku studiów licencjackich na kierunku Wschodoznawstwo, na Wydziale Historycznym
Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz I roku SUM na kierunku
Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze, na Wydziale Gospodarki Międzynarodowej
Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu.
Interesuje się sytuacją polityczno – gospodarczą państw wschodnich, ze szczególnym
wyróżnieniem krajów Azji Środkowej, Mongolii, Indii oraz Gruzji. Obszarem badań obejmuje
również konkurencyjność polskiej gospodarki na wyżej wymienionych terytoriach.
Razem, ale osobno – zależności ekonomiczne między
Chinami a USA
Reformy ekonomiczne w Chinach wprowadzone od końca lat 70 XX wieku, pozwoliły, zaraz
po USA, stać się temu państwu drugą główną potęgą gospodarczą świata. Dzięki temu ChRL
jednocześnie staje się pełnoprawnym konkurentem dla Stanów Zjednoczonych w wyścigu o
miano hegemona, z drugiej strony relacje gospodarcze między tymi dwoma państwami
zmuszają je do kooperacji. Czy można już dzisiaj mówić o duopolu gospodarczym? Jak bardzo
siła gospodarcza przesuwa się w stronę Wchodu i czy ma realny wpływ na kształtowanie się
gospodarki Europy? Niniejszy referat stanowi próbę analizy stosunków gospodarczych
między dwoma silnymi gospodarczo państwami.
Małgorzata Pazura
Studentka II roku Stosunków Międzynarodowych oraz I roku Finansów, Rachunkowości
i Ubezpieczeń na Uniwersytecie Warszawskim. Interesuje się zagadnieniami ekonomicznymi,
finansowymi i społecznymi obszaru Unii Europejskiej oraz Wspólnoty Niepodległych Państw.
Jest członkiem Koła Wschodniego UW, współpracuje z Przeglądem Spraw
Międzynarodowych NOTABENE.
Bankowość międzynarodowa w UE a globalny kryzys
finansowy
Od lat 70. XX wieku jesteśmy świadkami pogłębiania się procesu internacjonalizacji systemów bankowych
poszczególnych państw. Bankowość krajową zastąpiła bankowość międzynarodowa, co było naturalnym
skutkiem międzynarodowej integracji gospodarczej, rozwoju informatyki i nowoczesnych technologii
komunikacyjnych, liberalizacji międzynarodowych przepływów kapitałowych oraz wprowadzenia wspólnej
waluty europejskiej. Nie mniejsze znaczenie miały strategie ekspansji zagranicznej banków, które z jednej
strony nie chciały utracić swoich klientów inwestujących poza granicami państwa, a z drugiej – dążyły do
powiększenia dochodów przez działalność w krajach o dogodnych regulacjach prawnych, niskich podatkach,
ale o wysokich stopach procentowych.
Internacjonalizacja bankowości odgrywa szczególną rolę na terenie Unii Europejskiej, gdzie relacja aktywów
sektora bankowego do PKB wynosiła w 2010 roku niemal 350%. Tak silna zależność gospodarek krajów
unijnych od banków nie mogła przejść bez echa w zderzeniu z globalnym kryzysem finansowym. Większość
banków, prowadzących działalność poza granicami macierzystego kraju, musiała ograniczyć stopień
aktywności gospodarczej z powodu spadku wartości papierów wartościowych oraz ogólnego pogorszenia
jakości portfela kredytowego.
Jednak kondycja systemów bankowych działających w ramach UE ustabilizowała się stosunkowo szybko
dzięki wsparciu rządów i banków centralnych. Należy się spodziewać, że nasycenie europejskiego rynku
usługami bankowymi oraz dynamiczny rozwój handlu międzynarodowego w najbliższych latach
zdecydowanie pobudzą działalność międzynarodową banków, w szczególności na najszybciej rozwijających
się rynkach wschodzących.
Maciej Szysz
Szkoła Główna Handlowa
Maciej Szysz – student I roku studiów magisterskich w warszawskiej Szkole Głównej Handlowej na kierunku
Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze. Licencjat ze stosunków międzynarodowych zdobył na Uniwersytecie Adama
Mickiewicza w Poznaniu. Jego zainteresowania naukowe to głownie liberalizacja handlu w kontekście globalnym i
regionalnym, a także sposoby i modele internacjonalizacji przedsiębiorstw. Doświadczenie praktyczne i teoretyczne w
tych dziedzinach zdobywał podczas stypendium na Uniwersytecie Ankarskim w Turcji oraz podczas pracy w
międzynarodowych przedsiębiorstwach w Niemczech i Polsce. Prywatnie jest pasjonatem podróży. Jako wolontariusz
pracował w Maroko i Norwegii, a za swoje najwspanialsze doświadczenie uważa 3 tygodniowy pobyt w Iranie.
Liberalizacja handlu światowego a globalny problem
głodu i niedożywienia
Autor wystąpienia stara się wykazać, że liberalizacja handlu światowego, w obecnym wymiarze, prowadzona
pod egidą organizacji takich jak Światowa Organizacja Handlu faworyzuje kraje rozwinięte przyczyniając się
do powiększania różnic rozwojowych między krajami „Północy” i „Południa” oraz pokazuje jak
nierównomierna i niesprawiedliwa liberalizacja handlu prowadzi do klęk głodu i niedożywienia w krajach
„Trzeciego Świata”. Autor przytaczając przykłady udowadnia, że nadużywanie swojej pozycji przez kraje
rozwinięte i wielkie korporacje pochodzące z tych krajów oraz korzystanie przez wytwórców żywności w
krajach o najwyższym stopniu rozwoju z potężnych rządowych subwencji przyczynia się do nieprawidłowej
liberalizacji handlu światowego, która w konsekwencji wywołuje klęski głodu i prowadzi do niedożywienia
milionów ludzi w najbiedniejszych państwach globu.
Sala 200
15:45 – 17:15
Jak zaradzić wyczerpującym się rezerwom wzrostu gospodarczego?
Paradygmaty
rozwoju
gospodarki
wolnorynkowej
we
współczesnym świecie
Malwina Walenda, Uniwersytet Mikołaja Kopernika
„Nowi” gracze
multilatinas
na
arenie
międzynarodowej:
zjawisko
Paulina Kupisz, Uniwersytet Wrocławski
Koncerny energetyczne jako specyficzny typ niepaństwowych
uczestników stosunków międzynarodowych – Gazprom vs.
EDF
Rafał Rudźko, Uniwersytet Wrocławski
Międzynarodowe uwarunkowania eksportu produktów
polskiego przemysłu szczeciniarskiego w okresie
międzywojennym
Mateusz Borysiuk, Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej
Malwina Walenda
Uniwersytet Mikołaja Kopernika
Malwina Walenda – studentka prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika,
decyzją Dziekana studiująca w trybie Indywidualnego Planu Studiów przyznanego za szczególne osiągnięcia
naukowe. Zwolenniczka gospodarki wolnorynkowej, prowadząca badania związane z analizą oddziaływania
prawa na procesy ekonomiczne. Faworyzowanymi przez studentkę gałęziami prawa są prawo bankowe oraz
prawo rynku kapitałowego. Aktywny członek Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego oraz Klubu Austriackiej
Szkoły Ekonomii. Na macierzystej uczelni pełni funkcję Prezesa dwóch organizacji studenckich: Koła
Naukowego Prawa Handlowego oraz Studenckiego Koła Naukowego Prawa Rynku Kapitałowego. Prelegentka
licznych konferencji naukowych. Pasjonatka historii sztuki oraz piłki nożnej.
Jak zaradzić wyczerpującym się rezerwom wzrostu gospodarczego?
Paradygmaty rozwoju gospodarki wolnorynkowej we współczesnym
świecie
„Demokracja jest najgorszą formą rządu, jeśli nie liczyć wszystkich innych form, których próbowano od czasu
do czasu.”. Słowa Churchilla do dziś dnia utwierdzają nas w przekonaniu, że demokracja jest zdecydowanie
najlepszym ustrojem jaki może przybrać państwo. Każdy medal ma jednak dwie strony, o czym informuje stan
gospodarki światowej. Politycy zapominają często o licznych problemach, jakie generuje demokracja.
Możemy do nich zaliczyć ogromny dług publiczny, wysokie podatki, czy bezrobocie. Niwelowanie tych i innych
problemów w gospodarce jest możliwe. Nie trzeba przy tym rezygnować z demokracji, chociaż warto
poświęcić uwagę coraz częściej pojawiającym się głosom, jakoby ustrój demokratyczny nie jest warunkiem
sine qua non istnienia wolności gospodarczej. Jak bowiem tłumaczyć fenomen potęgi gospodarczej
Szanghaju?
W swoim wystąpieniu pragnę wskazać na możliwości reform, które pozwolą zahamować rozkręcanie spirali
kryzysu w gospodarce polskiej i światowej. Postaram się udowodnić, iż państwo poprzez swoje działania (a
raczej wycofanie się z pewnych stref aktywności) może znacząco poprawić sytuację ekonomiczną w kraju.
Poruszone zostaną takie kwestie, jak m.in.: kierunki reformy systemu emerytalnego, konieczność deregulacji
zawodów, czy dylemat podziału zasobów pomiędzy sektor prywatny i publiczny. Wystąpienie wzbogacone
zostanie również o rozważania na temat prawno-ekonomicznych aspektów nowelizacji kodeksu pracy, a także
konieczności zliberalizowania systemu podatkowego w Polsce.
Problematyka poruszona w referacie przedstawiona zostanie zarówno z perspektywy ekonomicznej, prawnej
jak również socjologicznej, co pozwoli słuchaczom na dokładniejsze zapoznanie się z poruszanym tematem i
dogłębniejsze zrozumienie istoty problemu. Wystąpienie przygotowane zostanie w duchu założeń
Austriackiej Szkoły Ekonomii oraz w swej treści przywoływać będzie poglądy jej najważniejszych
przedstawicieli. Niniejszy zabieg będzie miał na celu przybliżenie historii myśli wolnościowej, tak aby podczas
omawiania poszczególnych przykładów reform uwaga słuchaczy została zwrócona jednocześnie na etapy
rozwoju gospodarki wolnorynkowej w wybranych krajach świata.
Mając na uwadze powyższe, niniejsze wystąpienie będzie próbą odpowiedzi na następujące pytania: dokąd
zmierza gospodarka światowa, jakie są prognozy rozwoju dla państw Europy Wschodniej oraz dlaczego
państwa najpierw usilnie dążą do demokracji a następnie hamują gospodarkę wolnorynkową?
Paulina Kupisz
Prelegentka jest doktorantką w Instytucie Studiów Międzynarodowych na Wydziale Nauk
Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego. Jej rozprawa doktorska, realizowana w Zakładzie
Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych, skupia się na zarządzaniu publicznymi
sektorami strategicznymi na rynkach wschodzących na przykładzie sektora wydobycia
surowców naturalnych w Kolumbii. Jej zainteresowania badawcze to rynki wschodzące
Ameryki Łacińskiej (ze szczególnym uwzględnieniem Kolumbii), państwowe koncerny
naftowe oraz klimat inwestycyjny. Jej ostatnim większym przedsięwzięciem naukowym był
wyjazd do Bogoty na grant w celu realizacji projektu pt. „Potencjał inwestycyjno-handlowy
gospodarek wschodzących na przykładzie sektora przemysłowego Kolumbii”. Aktualnie
trwają prace nad artykułem naukowym przedstawiającym wyniki projektu.
„Nowi” gracze na arenie międzynarodowej: zjawisko
multilatinas
Prezentacja ma na celu przedstawić fenomen, który w ciągu ostatnich lat nabrał dużego
znaczenia dla gospodarki światowej: rosnąca waga latynoamerykańskich koncernów na
arenie międzynarodowej. Przez swoje pochodzenie z rejonu Ameryki Łacińskiej oraz
podobieństwo do koncernów typu multinationals, nazwane zostały one multilatinas.
Wywodzą się ze wschodzących gospodarek Ameryki Południowej i Środkowej, takich jak
Brazylia, Chile, Meksyk, Kolumbia czy Peru, a ich szybki rozwój jest istotny nie tylko w
wymiarze narodowym, lecz także regionalnym oraz globalnym. Wielu badaczy tematu uważa,
że proces ich internacjonalizacji ma wiele wspólnych cech, a rozpoczął się poniekąd
przymusowo w latach 90., tuż po wprowadzeniu w życie zasad konsensusu
waszyngtońskiego. Multilatinas urosły jednak w siłę zwłaszcza w ciągu ostatnich kilku lat,
stając się doskonałą wizytówką dla dynamicznie rozwijających się gospodarek rodzimych
rynków. W obliczu tego zjawiska ciekawa wydaje się głębsza analiza przyczyn, przebiegu i
skutków ich ekspansji, a także odpowiedź na pytanie o profil gospodarczy krajów, z których
się wywodzą
Rafał Rudźko
Student II roku studiów magisterskich na kierunku stosunki międzynarodowe oraz absolwent
kierunku bezpieczeństwo narodowe w Instytucie Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu
Wrocławskiego. Dwukrotny stypendysta Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Były stażysta
Biura Bezpieczeństwa Narodowego oraz spółki TAURON Dystrybucja S.A.. Jego
zainteresowania badawcze dotyczą polityki energetycznej oraz wpływu podmiotów sektora
energetycznego na stosunki międzynarodowe.
Koncerny energetyczne jako specyficzny typ
niepaństwowych uczestników stosunków
międzynarodowych – Gazprom vs. EDF
Dynamika procesów zachodzących we współczesnym świecie każe na nowo definiować struktury, zasady
oraz mechanizmy rządzące stosunkami międzynarodowymi. Jednym z najistotniejszych wyzwań stojących
przed dyscypliną naukową, badającą tę materię jest wyznaczenie roli, jaką odgrywają w niej niepaństwowi
aktorzy stosunków międzynarodowych. Przemawia za tym przede wszystkim rosnący stopień zależności
pomiędzy kwestiami politycznymi i gospodarczymi, reprezentowanymi głównie przez korporacje
transnarodowe. Za doskonały przykład przenikania się tych dwóch sfer uznać można sektor energetyczny.
Przedsiębiorstwa funkcjonujące na tym niezwykle złożonym rynku z jednej strony kierują się logiką czysto
ekonomiczną, zgodnie z którą ich podstawowym celem działania jest maksymalizacja zysków. Z drugiej
jednak strony, ze względu na charakter swojej działalności polegającej na zaopatrzeniu odbiorców w energię
lub jej nośniki, a co za tym idzie – zapewnieniu im bezpieczeństwa oraz możliwości rozwoju, spółki te
traktowane są jako strategiczny element gospodarki państwa i często znajdują się pod ścisłą kontrolą,
realizując przy tym jego interesy. Przykład dwóch koncernów energetycznych – rosyjskiego Gazpromu oraz
francuskiego EDF - świadczy o tym, jak istotną rolę w polityce gospodarczej państw pełnią spółki tego
sektora. Jeżeli doda się jednak do tego aspekt polityczny, związany z funkcjonowaniem tych przedsiębiorstw
na rynkach zagranicznych, rodzi się pytanie o możliwy wpływ oraz zakres kreowania przez nie współczesnych
stosunków międzynarodowych.
Mateusz Borysiuk
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej
Student II roku Nauk o Polityce oraz absolwent politologii Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie.
Swoją działalność naukową koncentruje wokół stosunków etnicznych i dziejów Południowego Podlasia do
1945 roku ze szczególnym uwzględnieniem działalności społeczno-politycznej mniejszości żydowskiej.
Zainteresowanie z dziedziny szeroko pojętych stosunków międzynarodowych koncentruje wokół
międzynarodowych stosunków gospodarczych Polski w okresie międzywojennym.
Międzynarodowe uwarunkowania eksportu produktów
polskiego przemysłu szczeciniarskiego w okresie
międzywojennym
Referat w swoim założeniu ma na celu przybliżenie charakterystyki funkcjonowania przemysłu
szczeciniarskiego w Polsce w okresie międzywojennym. Celem szczegółowym będzie określenie
determinantów wpływających na tonaż produkcji produktów przemysłu szczeciniarskiego i element ten
stanowić będzie pierwszą część referatu. Drugą część stanowić będzie diagnoza czynników wpływających na
charakterystykę wywozu produktów szczeciniarskich za granicę wraz z charakterystyką rynków zagranicznych
stanowiących punkt docelowy eksportu. Celem pobocznym referatu będzie dookreślenie jak sytuacja na
arenie międzynarodowej w latach 1918-1939 wpływała na charakterystykę działalności polskich szczeciniarni
ze szczególnym uwzględnieniem korelacji pomiędzy ową sytuacją międzynarodową a tonażem i zasięgiem
eksportu produktów szczeciniarskich do 1939 r.
17:30 – 19:00
Sala 200
Nadzór bankowy w Unii Europejskiej w świetle nowych
aktów prawa wspólnotowego – założenia, cele, instrumenty
Mariusz Kociszewski, Uniwersytet Warszawski
Ryzyko systemowe – przyczyny, skutki, przeciwdziałanie
Renata Pluta, Akademia im. Jana Długosza
Unia Bankowa jako nowy wymiar integracji ekonomicznej
Tomasz Lisowski, Uniwersytet Wrocławski
Mariusz Kociszewski
Mariusz Kociszewski, student II roku prawa na Uniwersytecie Warszawskim, uczestnik konferencji naukowych
o zasięgu krajowym i międzynarodowym, w których podejmuje się analizy tematów związanych z prawem
międzynarodowym, prawem finansowym i zagadnieniami historyczno-prawnymi. Interesuje się ponadto
historią gospodarczą i historią powszechną.
Nadzór bankowy w Unii Europejskiej w świetle nowych aktów
prawa wspólnotowego – założenia, cele, instrumenty
Referat podejmuje zagadnienie najnowszych zmian w systemie europejskiego nadzoru bankowego,
dokonanych pod wpływem negatywnych doświadczeń kryzysu finansowego (problemy banków z utrzymaniem
płynności, publiczne pakiety pomocowe, brak jednolitych mechanizmów likwidacji, zarzuty o stronniczość i
nacjonalizm pod adresem instytucji europejskich, status banków brytyjskich i inne, zasygnalizowane w
wystąpieniu), opartych przede wszystkim o założenia tzw. unii bankowej, uzupełniającej istotnie
dotychczasowe regulacje w ramach UGiW i inne. Autor analizuje przede wszystkim najnowsze akty prawne:
Dyrektywę Parlamentu i Rady 2013/36/UE, Rozporządzenie Parlamentu i Rady 575/2013, a także ustalone w
marcu 2014 r. zasady wspólnego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków (SRM).
Autor przedstawia przesłanki przyjęcia omawianych aktów prawnych, wskazując na dotychczasową praktykę i
kształt regulacji w zakresie nadzoru, nie unikając poruszenia znaczenia politycznych nacisków i roli niektórych
państw w procesie konstruowania unii bankowej. Po prezentacji celów dokonano omówienia najważniejszych
założeń nowego mechanizmu nadzoru i kontroli, w tym kluczowych aspektów likwidacji niezdolnych do
funkcjonowania banków, kształtu funduszu ratunkowego oraz sytuacji banków tych krajów, które nie zdecydują
się na przystąpienie do unii bankowej. W tym celu dokonano przeglądu pakietu sankcji i restrykcji, w jakie
zostaną wyposażone organy nadzorcze – postawiono pytanie o ich potencjalną skuteczność, a także rzeczywistą
dolegliwość.
Osobną część pracy poświęcono krytyce rozwiązań, określanych jako niepełne, niekonsekwentne i okraszone
licznymi wyjątkami, co może skutkować paraliżem systemu. W tym celu posłużono się poglądami wybitych
znawców tematu.
Zasadniczym celem pracy jest nie tylko prezentacja założeń prawnych nowego europejskiego nadzoru
bankowego na tle unii bankowej, ale także postawienie pytania o rolę tego kroku w procesie integracji
europejskiej, przez prominentnych polityków określanego niekiedy mianem najważniejszego od czasów
przyjęcia wspólnej waluty. Na to i inne pytania Autor postara się udzielić odpowiedzi. Ponieważ proces nie
został jeszcze zakończony, Autor pragnie również wysunąć postulaty de lege ferenda, które mogą się stać
przyczynkiem interesującej dyskusji.
Renata Pluta
Akademia im. Jana Długosza
Członek Koła Naukowego Politologów Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie.
Studentka V roku politologii Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie.
Ryzyko systemowe – przyczyny, skutki, przeciwdziałanie
Ryzyko systemowe to problem, na który zwrócono uwagę w trakcie kryzysu finansowego
2008+. Okazało się bowiem, że konieczny jest nadzór makroostrożnościowy. Celem artykułu
jest przedstawienie ryzyka systemowego, próba zdefiniowania, a także ukazanie jego źródeł
i skutków do jakich może prowadzić. Następnie opisane zostały pokryzysowe działania BCBS
oraz UE mające na celu zapobiegać ryzyku systemowemu.
Tomasz Lisowski
Doktorant na II roku Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego w Katedrze
Studiów Europejskich. Student II roku studiów magisterskich Ekonomii na Uniwersytecie
Wrocławskim o specjalności Rynki Finansowe.
Unia Bankowa jako nowy wymiar integracji ekonomicznej
Niedawny kryzys finansowy ujawnił problemy z funkcjonowaniem Unii Europejskiej w
szczególności na poziomie stosowania procedur nadzorczych w stosunku do banków strefy
Euro. Słabość procesów integracyjnych wynikała z braku zintegrowania poszczególnych
sektorów bankowych euro landu. Wprowadzone reformy mają przyczynić się do większej
odporności gospodarek Unii Europejskiej na przyszłe kryzysy finansowe ( bankowe)
występujące na rynkach finansowych. Celem referatu jest próba odpowiedzi na pytanie czy
wprowadzone zmiany w infrastrukturze finansowo – bankowej państw strefy Euro są w
rzeczywistości wystarczające, w zapewnieniu bezpieczeństwa finansowego dla krajów Unii
Europejskiej .
PLAN KONFERENCJI
PIĄTEK
Sala 308
9:30 – 11:00
11:15 – 12:00
14:00 – 15:30
15:45 – 17:15
17:30 – 19:00
9:30 – 11:00
Sala 308
Najrówniejszy pośród nierównych. Polityka Kazachstanu w
kontekście rosyjskiej strategii wobec obszaru WNP
Michał Szczygielski, Uniwersytet Warszawski
Stan, wyposażenie i doktryna współczesnych Sił Zbrojnych
Republiki Litewskiej
Piotr Piss, Uniwersytet Wrocławski
Siły Zbrojne Republiki Kirgiskiej – organizacja i współpraca
międzynarodowa
Aleksandra Kalinowska, Uniwersytet Warszawski
Polityka zagraniczna Federacji Rosyjskiej. Deklaracje a
rzeczywistość
Dagmara Moskwa, Uniwersytet Adama Mickiewicza
Michał Szczygielski
Urodzony w 1988 roku w Radzyniu Podlaskim. Absolwent Instytutu Stosunków Międzynarodowych
Uniwersytetu Warszawskiego (tytuł magistra w 2012 roku), obecnie doktorant w Wydziale Dziennikarstwa i
Nauk Politycznych UW. W 2012 roku stażysta Ośrodka Studiów Wschodnich im. Marka Karpia, w 2013 roku
uczestnik wymiany doktoranckiej pomiędzy ISM UW i Wydziałem Stosunków Międzynarodowych
Uniwersytetu Państwowego w Petersburgu. Interesuje się stosunkami międzynarodowymi na obszarze WNP
(szczególnie w regionie Kaukazu), przygotowuje rozprawę doktorską na temat kultury strategicznej Rosji.
Najrówniejszy pośród nierównych. Polityka Kazachstanu w
kontekście rosyjskiej strategii wobec obszaru WNP
Na tle relacji Rosji z sąsiadami z tzw. „bliskiej zagranicy”, stosunki Moskwy z Kazachstanem jawią się jako
partnerstwo zupełnie innego typu. Współpraca Astany z Kremlem charakteryzuje się o wiele większym
stopniem równoprawności, niż jakiegokolwiek innego ośrodka politycznego na obszarze WNP. Dzieje się tak
nie tylko ze względu na potencjał ekonomiczny Kazachstanu i jego znaczenie w rosyjskiej strategii
utrzymywania wpływów w sąsiedztwie, ale przede wszystkim z uwagi na rozsądną, zrównoważoną politykę
kazachskich władz. Można wręcz zaryzykować stwierdzenie, że Nursułtan Nazarbajew jest dziś jedynym
postsowieckim liderem, z którym Moskwa rzeczywiście musi się liczyć, a Kazachstan jedynym krajem obszaru
WNP pełniącym rolę podmiotu w dwustronnych stosunkach z Rosją. Podmiotu zdolnego do zrealizowania
nawet kilku alternatywnych scenariuszy w przypadku nagłego załamania stosunków z Moskwą, z czego
kremlowscy decydenci świetnie zdają sobie sprawę. I w związku z tym, podczas najważniejszych
państwowych uroczystości konsekwentnie rezerwują Nazarbajewowi miejsce tuż obok prezydenta Rosji,
wskazując tym samym na nieformalną hierarchię obowiązującą w poradzieckim świecie. Warto jednak
pamiętać, że hierarchia dotyczy tutaj też priorytetowych kierunków, na których Kreml po prostu musi
zachowywać
zdolność
oddziaływania.
W czym tkwi tajemnica długotrwałej, efektywnej współpracy Kazachstanu z Moskwą na zasadach, o jakich
może tylko marzyć np. Białoruś? W jaki sposób była i jest realizowana kazachska strategia wielowektorowości
i gdzie znajduje się w niej miejsce dla Rosji? Dlaczego Kreml „przymyka oczy” na posunięcia Astany trudne do
wyobrażenia w przypadku pozostałych kluczowych partnerów? Wreszcie – czy w dającej się przewidzieć
przyszłości
Kazachstanowi
będzie
opłacało
opowiadać
się
po
stronie
Moskwy?
Na wszystkie te pytania, a także wiele innych udzielę odpowiedzi podczas mojego wystąpienia.
Piotr Piss
Absolwent Wydziału Nauk Historycznych i Pedagogicznych (magisterium z historii) oraz
Wydziału Nauk Społecznych (licencjat z bezpieczeństwa narodowego). Doktorant w
Instytucie Studiów Międzynarodowych UWr. Zajmuje się współpracą wojskową Polski z Litwą,
Łotwą oraz Estonią. Zainteresowania badawcze: historia wojskowości, konflikty zbrojne w XX
wieku, szeroko pojęte bezpieczeństwo, Europa Wschodnia. Redaktor na stronie psz.pl.
Stan, wyposażenie i doktryna współczesnych Sił Zbrojnych Republiki
Litewskiej
Wobec zmian zachodzących na Ukrainie, które wciąż nie wiadomo jak się zakończą, zwiększył się stan
zagrożenia w Europie Środkowo-Wschodniej. Rosyjska interwencja na Krymie przypomniała Europie, że
czynnik wojskowy wciąż jest jednym z kluczowych w relacjach międzynarodowych. Mimo negliżowania w
Europie Zachodniej działalności sił zbrojnych, ostatnie lata pokazują, że posiadanie sprawnych, dobrze
wyposażonej armii jest potrzebne do zapewnienia bezpieczeństwa państwa. Rosyjska interwencja w Gruzji a
teraz na Ukrainie wykazuje, że sytuacja w naszym regionie nie jest stabilna, jak się wydawało. A
rozwiązywanie dylematów bezpieczeństwa jest wciąż jedynym z głównych problemów Państw.
W swoim referacie chciałbym przybliżyć obecny stan Litewskich Sił Zbrojnych. Opisać strukturę,
wyposażenie, możliwości wykonywania powierzonych im zadań (obrona terytorium, udział w misjach
zagranicznych, dbanie o stabilność regionu krajów Bałtyckich). Oraz poddać te czynniki analizie, aby postarać
się odpowiedzieć na pytania: czy siły zbrojne RL są wystarczające do obrony państwa, czy mogą ulec
zwiększeniu, czy wojsko Litewskie przyjęło odpowiednią strategię działań. Oczywiście, wszystko trzeba
zbadać przez pryzmat możliwości tego małego państwa o niekorzystnym dla siebie położeniu
geopolitycznym.
Referat będzie składał się z następujących część:
1. Stan liczebny i struktura Sił Zbrojnych RL
2. Uzbrojenie, wyposażenie. Standardy NATO czy dalej Układu Warszawskiego?
3. Doktryna obronności RL z 2010. Główne punkty
4. Analiza w/w czynników. Czy Armia RL spełnia swoje zadanie?
Uważam, że będzie to interesujący referat na OZIS-ie, gdyż Litwa jest sojusznikiem Polski, o którym mało
wiemy. A wobec zwiększenia zagrożenia w naszym regionie, dobrze jest wiedzieć jakie możliwości militarne
mają państwa NATO. Stąd chęć przybliżenia osobom zainteresowanym stosunkami międzynarodowymi tego
tematu.
Aleksandra Kalinowska
Aleksandra Kalinowska – studentka I roku studiów II stopnia na Wydziale Stosowanych Nauk
Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego, absolwentka studiów I stopnia na
kierunku bezpieczeństwo wewnętrzne, uczestniczka krajowych konferencji naukowych,
autorka kilku artykułów poświęconych zagadnieniom bezpieczeństwa wewnętrznego.
Zainteresowania badawcze: stosunki międzynarodowe w przestrzeni poradzieckiej,
kryminalistyka, historia społeczna II Rzeczypospolitej.
Siły Zbrojne Republiki Kirgiskiej – organizacja i
współpraca międzynarodowa
Referat dotyczy w szczególności zasad funkcjonowania Sił Zbrojnych Republiki Kirgiskiej.
Poruszone zostaną kwestie związane z historią i kształtowaniem się wojska kirgiskiego oraz
podstawy prawne, na których opiera się ich działalność. Dodatkowo zwrócono uwagę na
aktywność kirgiskich Sił Zbrojnych w ramach światowego i regionalnego systemu
bezpieczeństwa. Analizie poddane będzie również funkcjonowanie tej formacji w ramach
ONZ, OBWE, Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża, WNP, OUBZ i SOW.
Dagmara Moskwa
Uniwersytet Adama Mickiewicza
Dagmara Moskwa – doktorantka w Instytucie Wschodnim Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu.
Absolwentka Instytutu Wschodniego oraz Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM. Badania
naukowe poświęca polityce historycznej Federacji Rosyjskiej. Interesuje się manipulacjami nad pamięcią
zbiorową, propagandą historyczną oraz sytuacją polityczno-społeczną Federacji Rosyjskiej.
Polityka zagraniczna Federacji Rosyjskiej. Deklaracje a
rzeczywistość
Proponowanym tematem wystąpienia jest analiza polityki zagranicznej Federacji Rosyjskiej (FR) na podstawie
Koncepcji polityki zagranicznej Federacji Rosyjskiej z 2013 r. Jego celem jest natomiast próba odpowiedzenia
na pytanie czy nowy dokument pokrywa się z działaniami Rosji na arenie międzynarodowej oraz czy stanowi
szansę na realną zmianę kierunku rosyjskiej polityki zagranicznej i poprawę jej efektywności.
W Federacji Rosyjskiej ścierają się dwie tendencje: potrzeba zachowania specyfiki rosyjskiej cywilizacji z
jednej strony, z drugiej zaś otwarcie na wartości Zachodu. Jest to cecha charakterystyczna odreagowania
okresu radzieckiego, który w ogromnej mierze wpływa m.in. na rosyjską politykę zagraniczną (doskonale
widoczne jest to chociażby w licznych nawiązaniach do silnej pozycji Rosji na arenie międzynarodowej oraz
jej mocarstwowego charakteru). Zgodnie z Koncepcją, FR prowadzi wielosektorową politykę zagraniczną,
zwracając się zarówno w kierunku Zachodu, jak i Azji oraz obszaru byłego Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich (ZSRR). Co więcej, po raz pierwszy w dokumencie tego rodzaju wskazano na wykorzystanie przez
Rosję w dużo większym stopniu miękkiej siły (soft power).
W swoim wystąpieniu autorka przedstawi główne cele (globalne i regionalne) rosyjskiej polityki zagranicznej,
które zawarte zostały w Koncepcji z 2013 roku oraz dokona próby skonfrontowania ich z rzeczywistością.
Nawiąże przy tym do zaangażowania Rosji w sytuację na Ukrainie (w dokumencie nacisk położono na
konieczność budowania dobrych relacji z Ukrainą, która traktowana jest jako priorytetowy partner Rosji we
Wspólnocie Niepodległych Państw), jej relacje z Unią Europejską (stworzenie jednolitego rynku i
mechanizmów współpracy w sferze polityki bezpieczeństwa) oraz NATO (negatywne stanowisko objęto
wobec jego ekspansji i zbliżenia infrastruktury wojskowej do granic Rosji) a także jej stosunku do Organizacji
Narodów Zjednoczonych (podkreśla się jej centralną rolę w regulowaniu stosunków międzynarodowych).
11:15 – 12:00
Sala 308
Historia myśli ekonomicznej w Rosji w XIX
wieku
Adam Wawrzyk, Uniwersytet Jana Kochanowskiego
O popieraniu rozwoju ludów – zagadnienia
międzynarodowych stosunków gospodarczych encykliki
Pawła VI oraz wybranych encyklik jego poprzedników
Nina Bartosiewicz, Uniwersytet Warszawski
Ora et labora - rzecz o wolności religijnej w miejscu pracy.
Case study
Hanna Banaś, Uniwersytet Wrocławski
Michał Wawrzyk
Uniwersytet Jana Kochanowskiego
W 2002 roku rozpocząłem studia na Wydziale Humanistycznym Akademii Świętokrzyskiej im. Jana
Kochanowskiego w Kielcach na kierunku Historia w zakresie historii społeczno-ekonomicznej, które
ukończyłem w 2007 roku uzyskując tytuł zawodowy magistra. Rok później – w 2008 – na Wydziale
Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego Jana Kochanowskiego w
Kielcach uzyskałem tytuł zawodowy magistra na kierunku Geografia. W październiku 2007 roku rozpocząłem
studia doktoranckie w zakresie Historii na Wydziale Humanistycznym Akademii Świętokrzyskiej im. Jana
Kochanowskiego w Kielcach, które zmuszony byłem przerwać w 2010 roku.
Od października 2013 roku rozpoczynam ponownie studia doktoranckie z zakresu Historii.
Rozpocząłem też studia II stopnia na Wydziale Zarządzania i Administracji Uniwersytetu
Humanistyczno-Przyrodniczego Jana Kochanowskiego w Kielcach z Ekonomii.
Historia myśli ekonomicznej w Rosji w XIX wieku
Mówiąc o historii myśli ekonomicznej Rosji w XIX wieku nie sposób pominąć też polskiego wkładu. Królestwo
Polskie było częścią Imperium carów, stolicą tych ziem była Moskwa. Mamy zatem wspólną politykę
ekonomiczną realizowaną stanowionym prawem z Rosji. Na terenie Królestwa Polskiego głównym
przedstawicielem myśli ekonomicznej jest Fryderyk Skarbek żyjący w latach(1792-1866) jest słuszne określany
jako pierwszy polski ekonomista, który opracował tak kompletny i logicznie spójny system poglądów
ekonomicznych, który opiera się głównie na ekonomii klasycznej, z licznymi cechami narodowymi. W samej
Rosji, z racji zapóźnienia cywilizacyjnego, rewolucja przemysłowa dociera niemal ze stuletnim opóźnieniem.
Podobnie jest z myślą ekonomiczną. Mianowicie kiedy na zachodzie Europy dominowała myśl klasyczna to w
Rosji wciąż fizjokratyzm był wyznacznikiem polityki państwowej. Myśl socjalistyczna pojawiła się w tym samym
czasie co i w pozostałej części Europy. Natomiast ekonomia klasyczna nie ma rosyjskich przedstawicieli, została
jakby pominięta. Uzyskujemy w ten sposób odpowiedź, dlaczego w Rosji nie ukształtował się kapitalizm.
Nina Bartosiewicz
Studentka III roku prawa na Wydziale Prawa i Administracji UW oraz absolwentką studiów
pierwszego stopnia w Instytucie Stosunków Międzynarodowych UW. W obszarze moich
zainteresowań znajduje się obszar proradziecki, z naciskiem na Rosję.
O popieraniu rozwoju ludów – zagadnienia międzynarodowych
stosunków gospodarczych encykliki Pawła VI oraz wybranych
encyklik jego poprzedników
Encyklika Populorum progressio z 1967 roku autorstwa papieża Pawła VI jest jedną z kanonu encyklik, których
treść wpłynęła na kształt katolickiej nauki społecznej. KNS w całej swojej rozciągłości kładzie duży nacisk na
miejsce człowieka w systemie społecznym, w tym gospodarczym. Z perspektywy badaczy historycznej i
współczesnej myśli ekonomicznej to właśnie stosunek KNS do kwestii gospodarczych wydaje się
najistotniejszy.
W proponowanym referacie autorka chciałaby skupić się na omówieniu encykliki Populorum
progressio – jako tej, która bazując na dorobku poprzedników Pawła VI odnosi się wprost do
międzynarodowych stosunków gospodarczych. Papież Paweł VI w swoim dziele porusza problem
nierówności między zamożnym światem Zachodu oraz ubogą Afryką, Ameryką Południową czy Indiami.
Zauważa znaczny postęp techniki ułatwiający rozwój i życie ludziom zamieszkującym państwa bogate oraz
przepaść jaka tworzy się między nimi a ludźmi pozbawionymi możliwości wzrostu. Chęć pomnażania
bogactwa na poziomie jednostkowym, ale również globalnym jest według autora Populorum progressio
ogromnym zagrożeniem dla słabszych podmiotów.
Oprócz zauważenia przez Pawła VI problemów trawiących współczesne mu społeczeństwa proponuje
on rozwiązania zgodne z katolicką nauką społeczną. To właśnie nad tymi rozwiązaniami autorka referatu
chciałaby pochylić się analizując je w oparciu o poprzednie encykliki kanonu katolickiej nauki społecznej
(m.in. Rerum novarum, Quadresimo anno, Mater et magistra) oraz poglądy przedstawicieli innych nurtów
myśli ekonomicznej. Wszystko to w poszukiwaniu racjonalności oraz możliwości realizacji postulatów
papieża Pawła VI oraz próbie odpowiedzenia na pytanie czy aby na pewno wszelki nadmiar krajów
bogatszych powinien służyć krajom biednym2?
2
Cytat zaczerpnięty z encykliki Populorum progressio Pawła VI.
Hanna Banaś
Uczestniczka II roku studiów doktoranckich nauk prawnych. W zakres jej zainteresowań
naukowych wchodzą kwestie praw człowieka, zwłaszcza wolności religijnej i bioetyczne.
Aktywnie działa w kołach naukowych (studenckim oraz doktoranckim) oraz Samorządzie
Doktoranckim.
Ora et labora - rzecz o wolności religijnej w miejscu
pracy. Case study
Referat dotyczyć będzie realizacji wolności przekonań religijnych w miejscach w pracy,
omówionej na przykładzie spraw rozpatrywanych przez Europejski Trybunał Praw Człowieka
w Strasburgu. Wielokrotnie dochodzi do konfliktów między wolnością religijną (i prawem
manifestacji swoich przekonań) a oczekiwaniami pracodawców bądź wolnością innych osób
rozumianych jako wolność od religii. Rzecz dotyczy przede wszystkim zewnętrznych oznak
kultu, takich jak symbole religijne czy ubiór. Ważnym jest ustalenie jak najbardziej ostrego
kryterium rozróżniającego kwestię wolności do i wolności od, pozwalającego na realizację
zarówno interesu jednostki, jak i pozostałych osób mających z nią styczność.
Sala 308
Organizatorzy VII Ogólnopolskiego Zjazdu Internacjologów Studentów ( Koło Wschodnie
UW oraz Koło Notabene) we współpracy z Zakładem Historii i Teorii Stosunków
Międzynarodowych Instytut Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego
mają zaszczyt zaprosić na panel specjalny zatytułowany ,,Polityka zagraniczna Polski w
roku jubileuszy: 25 lat rozpoczęcia przemian demokratycznych, 15 lat akcesji do NATO i
10
lat
członkostwa
w
Unii
Europejskiej".
W panelu będącym zwieńczeniem VII Ogólnopolski Zjazdu Internacjologów Studentów
(OZIS) wezmą udział i wygłoszą referaty:
Przewodniczący: prof. dr hab. Ryszard Zięba – ,,W poszukiwaniu
nowych priorytetów polskiej polityki zagranicznej''
Prof. dr hab. Ryszard Zięba - Jean Monnet Chair, kierownik Zakładu Historii i Teorii
Stosunków Międzynarodowych (ISM UW), członek Komisji Strategicznego Przeglądu
Bezpieczeństwa Narodowego powołanej przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego;
jego zainteresowania badawcze obejmują: bezpieczeństwo międzynarodowe, politykę
zagraniczną Polski i państw Europy Środkowej i Wschodniej, integrację europejską,
teorie polityki zagranicznej i stosunków międzynarodowych, autor licznych publikacji
naukowych z tych dziedzin.
Dr hab. Justyna Zając – ,,Opcja zachodnia w polskiej polityce
zagranicznej"
Dr
hab.
Justyna
Zając
-
adiunkt
w
Zakładzie
Historii
i
Teorii
Stosunków
Międzynarodowych (ISM UW), Członek Komisji Strategicznego Przeglądu Bezpieczeństwa
Narodowego, powołanej przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego, ekspert w
zakresie EMP/UfM w Institut Europeu de la Mediterrània (IEMed.) w Barcelonie (od 2009
r.). Zainteresowania badawcze: stosunki międzynarodowe w regionie Bliskiego Wschodu i
Afryki
Północnej,
polityka
zagraniczna
Polski,
Unii
Europejskiej
i
USA.
Prof. UW dr hab. Stanisław Bieleń – ,,Opcja wschodnia w polskiej
polityce zagranicznej"
Prof. UW dr hab. Stanisław Bieleń - doktor habilitowany nauk humanistycznych w
zakresie nauk o polityce, specjalność: stosunki międzynarodowe. Zatrudniony w Instytucie
Stosunków Międzynarodowych od 1976 roku. W latach 1984-1987 i 2002-2008 zastępca
dyrektora
Instytutu,
w
latach
1993-1999
i
2008-2012
prodziekan
Wydziału
Dziennikarstwa i Nauk Politycznych; w latach 1999-2002 senator Uniwersytetu
Warszawskiego. Od 1999 roku redaktor naczelny czasopisma „Stosunki MiędzynarodoweInternational Relations”. Zainteresowania badawcze: problemy tożsamości w stosunkach
międzynarodowych;
polityka
zagraniczna
Rosji;
role
mocarstw
w
świecie
pozimnowojennym; negocjacje międzynarodowe. Autor licznych publikacji w tych
dziedzinach.
Dr Maciej Raś – ,,Jak ułożyć stosunki polsko-rosyjskie?"
Dr Maciej Raś - w ISM UW od 1999 r., koordynator współpracy z uczelniami rosyjskimi;
zainteresowania
zagraniczna
i
badawcze:
stosunki
bezpieczeństwa
międzynarodowe
Federacji
Rosyjskiej,
w
regionie
udział
WNP,
Rosji
w
polityka
procesach
integracyjnych, „Wymiar Wschodni” UE i polskiej polityki zagranicznej, organizacje
międzynarodowe.
Opiekun
Koła
Wschodniego
UW.
Dr Marcin Kaczmarski – ,,Bezpieczeństwo energetyczne w polskiej
polityce zagranicznej"
Dr Marcin Kaczmarski - absolwent Instytutu Stosunków Międzynarodowych (2003) i
Studium Bezpieczeństwa Narodowego (2003). Doktor nauk humanistycznych w zakresie
nauki o polityce (2007). Adiunkt w ISM. Przebywał jako visiting scholar na Aberystwyth
University oraz American University of Central Asia w Biszkeku. W latach 2006-2012
pracował jako analityk w rządowym Ośrodku Studiów Wschodnich. Prowadzi bloga o
relacjach rosyjsko-chińskich (www.russiachinarelations.blogspot.co.uk).
14:00 – 15:30
Sala 308
Zarys stosunków polsko-holenderskich
Agnieszka Kołodziejak, Uniwersytet Warszawski
Potencjał polskiego członkowstwa w grupie
Wyszenhradzkiej i Trójkącie Weimarskim
Alexander Parmee, Uniwersytet Warszawski
Oficjalna Pomoc Rozwojowa Polski na przykładzie Gruzji
Katarzyna Trzpis, Uniwersytet Warszawski
Agnieszka Kołodziejak
Studentka stosunków międzynarodowych – specjalność dyplomacja współczesna. Wiceprzewodnicząca Koła
Naukowego Polskiej Służby Zagranicznej. Stażystka w Europejskiej Akademii Dyplomacji. Ukończona z oceną
celującą praktyka w Ministerstwie Spraw Zagranicznych oraz udział w organizacji spotkania na szczeblu
międzynarodowym w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych – Forum Salzburg. Mam na koncie także kilka
wolontariatów w organizacjach pozarządowych, m.in. w Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana oraz
Fundacji Pomysłodawcy – Organizatora Festiwalu „O Holender!”. Zainteresowania naukowe: dyplomacja we
współczesnym świecie, historia polskiej służby zagranicznej, kraje europejskie, problematyka praw człowieka,
rola soft power w budowaniu potęgi państw, historia Stanów Zjednoczonych Ameryki.
Zarys stosunków polsko-holenderskich
Cóż wiemy o Królestwie Niderlandów oprócz tego, że jest to kraj tulipanów, wiatraków i rowerów? Jakie związki
łączą Holandię z Polską? Jak zmieniały się relacje tych państw na przestrzeni lat? Na powyższe pytania, a także
wiele innych starałam się odpowiedzieć w niniejszym artykule. Skupiłam się przede wszystkim na kontaktach
dyplomatycznych między tymi krajami, ale również na postaciach, które łączyły te kraje lub odegrały ważną
rolę w historii.
Swoje badania motywuję, po pierwsze, zainteresowaniami, które oscylują wokół polskiej dyplomacji, a przede
wszystkim relacji Polski z wybranymi krajami europejskimi. Po drugie, moim celem jest przybliżenie jak
najszerszemu gronu odbiorców stosunków polsko-holenderskich, które tak mało znane są w Polsce i raczej
rzadko są przedmiotem szerszych badań. A Holandia, mimo tego, że jest to małe państwo, jest niezwykle
różnorodna, a nasze relacje mają około 700 letnią i bardzo ciekawą historię. Któż z nas wie, że stolica
Niderlandów wybudowana została na palach z polskich lasów, a w Gdańsku stoją kamienice z holenderskich
cegieł? Obu krajom w tym czasie dosyć dobrze się wiodło, ale Polskę czekały burzliwe dzieje, przez co zaczęły
się pojawiać i pogłębiać dysproporcje między tymi krajami. Pozycja międzynarodowa Holandii bardzo spadła w
porównaniu z np. XVII wiekiem, ale nadal pozostała bogatym krajem, przez co może być dla Polski ważnym
partnerem w stosunkach gospodarczych. Ponadto, dzięki udogodnieniom związanym z członkostwem obu
krajów w Unii Europejskiej, coraz więcej Polaków wyjeżdża do Holandii, ale także coraz więcej Holendrów
pojawia się w Polsce. Dlatego warto wiedzieć co nas łączy.
Alexander Parmee
Alexander Parmee studiował w latach 2010-2013 stosunki międzynarodowe na
Uniwersytecie Łódzkim. Obecnie studjuje stosunki międzynarodowe II stopień I
rok, specjalizacja: Dyplomacja Współczesna na Uniwersytecie Warszawskim. Jest
przewodniczącym Koła Naukowego Polskiej Służby Zagranicznej na Uniwersytecie
Warszawskim oraz członkiem stowarzyszenia Forum Młodych Dyplomatów.
Interesuje się polityką zagraniczną Wielkiej Brytanii oraz Polski. Ponadto, jest
autorem
paru
publikacji
na
temat
Wielkiej
Brytanii
na
portalu: http://www.stosunkimiedzynarodowe.pl.
Z punktu widzenia polskiej polityki zagranicznej głównym zadaniem grupy
Wyszenhradzkiej oraz Trójkąta Weimarskiego była akcesja Rzeczpospolitej do
Unii Europejskiej. Obydwie struktury zatraciły sens istnienia po 2004 roku, jednak
nadal są ważną platformą polityczną, która służy do wymieniania poglądów na
najwyższym szczeblu państwowym. Polska jest w wyjątkowej sytuacji, ponieważ
jest elementem łączącym obydwie organizacje. Zadaniem niniejszej pracy jest
przedstawienie szans i możliwości wykorzystania polskiego potencjału w tych
dwóch organizacjach.
Katarzyna Trzpis
Katarzyna Trzpis, urodzona 19.02.1990 roku w Bydgoszczy, studentka I roku studiów
magisterskich na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku Stosunki Międzynarodowe,
specjalizacja Dyplomacja Współczesna. Studia licencjackie realizowała na Uniwersytecie im.
Adama Mickiewicza w Poznaniu na kierunku Stosunki Międzynarodowe oraz
Wschodoznawstwo. Odbyła roczne stypendium naukowe na paryskim l’ l'Université ParisSorbonne. Zainteresowania naukowe: prawo międzynarodowe, dyplomacja, polityka
rozwojowa.
Oficjalna Pomoc Rozwojowa Polski na przykładzie Gruzji
Jednym z najważniejszych wyzwań dzisiejszego świata są problemy rozwojowe. W 2000 roku
światowi przywódcy zobowiązali się do wspólnego osiągnięcia ośmiu Milenijnych Celów
Rozwoju ( Millenium Development Goals, MDG). Ustanowili oni 8 celów, które wedle założeń
miały być osiągnięte do roku 2015.
Oficjalna Pomoc Rozwojowa, świadczona przez Polskę swoje podstawy prawne znajduje w
ustawie o współpracy rozwojowej z dnia 16 września 2011 roku. W rozumieniu niniejszej
ustawy pomoc rozwojowa to „ogół działań podejmowanych przez organy administracji
rządowej w celu udzielania państwom rozwijającym się, zgodnie z zasadą solidarności
międzynarodowej pomocy polegającej na promowaniu i wspieraniu rozwoju demokracji i
społeczeństwa obywatelskiego, w tym rozwoju parlamentaryzmu, zasad dobrego rządzenia i
przestrzegania praw człowieka, a także wspieraniu ich trwałego rozwoju społecznogospodarczego, podejmowaniu działań zmierzających do redukcji ubóstwa i poprawy stanu
zdrowia ludności oraz podnoszenia poziomu wykształcenia i kwalifikacji zawodowych
ludności”.
Wśród krajów, którym Polska udziela pomocy rozwojowej, który należy do priorytetów
polskiej polityki pomocowej jest Gruzja. Liczne programy świadczą o współpracy Polski i
Gruzji, która rozwija się na płaszczyźnie społecznej, gospodarczej i politycznej.
15:45 – 17:15
Sala 308
Polityka wschodnia w myśli politycznej Stronnictwa
Konserwatywno-Ludowego
Piotr Szczepanik, Uniwersytet Rzeszowski
Arkadiusz Krawcewicz, Uniwersytet Szczeciński
Dziedziczni wrogowie? Stosunki polsko-niemieckie w
publikacjach Aleksandra Bregmana
Kamila Świdzińska, Uniwersytet Opolski
Krzysztof Skubiszewski i etyczny wymiar dyplomacji – prawa
człowieka w polityce zagranicznej Polski 1989-1993
Przemysław Brzuszczak, Uniwersytet Warszawski
Piotr Szczepanik
Uniwersytet Rzeszowski
Piotr Szczepanik – doktorant w Instytucie Historii Uniwersytetu Rzeszowskiego. Absolwent Katedry Politologii
i Kierunku Administracji UR. Swoje badania naukowe koncentruje na tematyce związanej z wysiedleniami
Niemców. Interesuje się bilateralnymi stosunkami dyplomatycznymi pomiędzy Polską a Niemcami w
kontekście działalności Związku Wypędzonych
Spór o upamiętnienie „wysiedleń” w bilateralnych stosunkach
polsko-niemieckich
Mimo,
iż
od
zakończenia
II
wojny
światowej
minęło
blisko
70
lat,
to
pamięć
o przeszłych wydarzeniach pozostała. Tematem wystąpienia będzie spór dotyczący kwestii upamiętnienia
wysiedlonych Niemców, który rozpoczął się w latach dziewięćdziesiątych. Kontrowersyjna idea lansowana przez
Erikę Steinbach, (przewodniczącą Związku Wypędzonych), wpływała i wpływa nadal na stosunki dyplomatyczne
pomiędzy Polską a Niemcami. Sam problem nie dotyczy tylko relacji międzypaństwowych, lecz również
stosunków pomiędzy dwoma narodami. Autor w swoim wystąpieniu przedstawi proces ewolucji konfliktu
począwszy od momentu powstania idei Centrum Przeciwko Wypędzeniom, a skończywszy na „kompromisie”
w postaci „Widocznego Znaku”. Istotnym zagadnieniem jest również ukazanie, w jaki sposób omawiany spór
wpływał na polskie partie polityczne, które musiały zmierzyć się z tym problemem.
Arkadiusz Krawcewicz
Uniwersytet Szczeciński
Arkadiusz Krawcewicz – doktorant w Instytucie Politologii i Europeistyki
Uniwersytetu Szczecińskiego na kierunku nauki o polityce; prezes Koła
Naukowego Politologów „Pro Res Publica”; zainteresowania naukowe: myśl
polityczna, ruchy społeczne, polski system partyjny, najnowsza historia Polski.
Polityka wschodnia w myśli politycznej Stronnictwa
Konserwatywno-Ludowego
Celem wystąpienia jest zaprezentowanie myśli politycznej Stronnictwa
Konserwatywno-Ludowego (SKL) w zakresie polityki wschodniej. SKL powstało w
1997 r. z połączenia Partii Konserwatywnej, Stronnictwa LudowoChrześcijańskiego oraz części posłów Unii Wolności. W 1997 r. Stronnictwo
zdobyło mandaty w wyborach do Sejmu RP. Autor zaprezentuje koncepcje SKL
wobec Białorusi, Litwy, Rosji i Ukrainy. Zostaną przeanalizowane dokumenty
programowe, czasopisma partii i poglądy liderów SKL (m. in. Aleksandra Halla,
Bronisława Komorowskiego). Omówione zostaną także nawiązania SKL do
historycznych koncepcji geopolitycznych takich jak prometeizm czy poglądy
Jerzego Giedroycia.
Zdaniem Stronnictwa dla bezpieczeństwa Polski istotne znaczenie miała polityka
wschodnia. W wejściu Polski do NATO i Unii Europejskiej widziano zabezpieczenie
Polski na wschodzie. SKL dostrzegało specyficzną rolę jaką mogli odgrywać
wschodni sąsiedzi Polski. Zdaniem B. Komorowskiego Białoruś zdążała do sojuszu
z Rosją, dlatego proponowano zachowanie dużej ostrożności w relacjach polskobiałoruskich. Ukraina miała być łącznikiem między Europą Zachodnią i Europą
Środkową, a obszarem euroazjatyckim. W niepodległości Ukrainy SKL dostrzegało
gwarancję stabilności w Europie Środkowo-Wschodniej.
Autor zaprezentuje także współpracę SKL i Młodych Konserwatystów (organizacja
młodzieżowa Stronnictwa) z organizacjami opozycyjnymi z Białorusi i Ukrainy, m.
in. Białoruskim Frontem Ludowym, Ruchem Młodych Ukrainy
Kamila Świdzińska
Uniwersytet Opolski
Absolwentka Instytutu Historii Uniwersytetu Opolskiego. Doktorantka w Instytucie Historii
UO. Specjalizuje się w historii najnowszej, historii powstania styczniowego oraz historii piłki
nożnej (ewolucja i natężenie patologii towarzyszących spotkaniom piłkarskim). Prowadzi
badania nad publicystyką polskiej emigracji politycznej w Wielkiej Brytanii oraz historią
stosunków polsko – niemieckich, ze szczególnym uwzględnieniem wzajemnych relacji w latach
1945-1990. Nauczycielka historii i wiedzy o społeczeństwie w Publicznym Liceum
Ogólnokształcącym nr III im. Marii Skłodowskiej – Curie w Opolu.
Dziedziczni wrogowie? Stosunki polsko-niemieckie w
publikacjach Aleksandra Bregmana
Historia wzajemnych relacji pomiędzy Polską a Niemcami jest skomplikowana i powoduje liczne dyskusje, w
których rolę nierzadko odgrywają emocje. Jednym z najczęściej omawianych problemów jest kwestia
powojennego ułożenia stosunków między Republiką Federalną Niemiec a Polską Ludową.
Wśród polskich emigrantów niepoślednią rolę w procesie zbliżenia obu państw odegrał Aleksander Bregman.
Będąc czołowym publicystą polskim w Wielkiej Brytanii podjął się on próby przedstawienia przeszkód jakie
stały na drodze normalizacji wzajemnych relacji. W artykułach publikowanych w „Dzienniku Polskim” na
bieżąco relacjonował wypowiedzi niemieckich polityków, dziennikarzy, artystów, studentów czy działaczy
ziomkostw. Starał się przedstawiać pojednawcze gesty, inicjatywy podejmowane przez Niemców, które miały
za zadanie zbliżyć do siebie oba narody.
W 1964 roku ukazała się książka A. Bregmana: Jak świat światem? Stosunki polsko – niemieckie wczoraj, dziś
i jutro, która wywołała burzliwą dyskusję w prasie emigracyjnej. Pierwszą część pracy stanowi reportaż
autora, oparty na jego rozmowach z przedstawicielami różnych warstw społecznych. Druga część składa się z
analizy tych spotkań oraz wniosków z rozwoju obecnej polityki zagranicznej RFN. A. Bregman podjął się także
oceny historycznych relacji polsko-niemieckich i odpowiedzi na pytanie czy państwo niemieckie można uznać
za dziedzicznego wroga Polski. W konkluzji książki postawił zaś tezę, że w razie uznania przez rząd RFN granicy
na Odrze – Nysie, przyjazne współżycie jest możliwe, a polska emigracja polityczna może odegrać przy tej
okazji pożyteczną rolę. Największe kontrowersje wzbudził jednak rozdział, w którym autor udawadnia, że
roszczenia niemieckie do ziem „utraconych” na wschodzie straciły na swej aktualności i ostrości oraz pisze,
że: „bez niepodległej Polski nie ma niepodległych i zjednoczonych Niemiec. Tak samo bez niepodległych i
zjednoczonych Niemiec nie ma niepodległej Polsk"i”.
Referat stanowi próbę przybliżenia poglądów A. Bregmana na stosunki z zachodnim sąsiadem Polski oraz
reakcje publicystów, którzy zdecydowali się polemizować z tezami przez niego postawionymi (T.
Piszczkowski, Z. Grabowski, E. Heinterhoff, A. Pragier, T. Nowakowski, Z. Wieliczka, J. Giertych, K. Kantak, W.
Tomaszewski, J. Garliński, K. Trębicki). Czego by nie powiedzieć o publikacjach Bregmana dotyczących
Niemiec, zgodzić należy się z T. Nowakowskim, że „zasługa Bregmana w tym że jego praca jest zręcznym
zagajeniem dyskusji” o perspektywach rozwoju stosunków polsko-niemieckich.
Przemysław Brzuszczak
Przemysław Brzuszczak – członek kilku kół naukowych, m. in.
Zespołu Prawa
Międzynarodowego „Ius Gentium” (prezes 2010-2012), Interdyscyplinarnego Koła
Naukowego Dyplomacji i Prawa (członek zarządu – pełnomocnik ds. naukowych 2010-2011),
uczestnik czynny międzynarodowych i ogólnopolskich konferencji naukowych, autor
publikacji z zakresu praw człowieka (ze szczególnym uwzględnieniem ich kulturowych i
cywilizacyjnych kontekstów), prawa konstytucyjnego, prawa międzynarodowego, prawa i
postępowania administracyjnego, stosunków międzynarodowych, stypendysta Ministra
Nauki i Szkolnictwa Wyższego 2010/2011, 2011/2012 i 2012/2013, członek Rady
Konsultacyjnej ds. Studenckiego Ruchu Naukowego przy Rektorze UW XIV i XV kadencji.
Krzysztof Skubiszewski i etyczny wymiar dyplomacji –
prawa człowieka w polityce zagranicznej Polski 1989-1993
Wystąpienie będzie mieć charakter porządkujący. Celem referatu jest przedstawienie na przestrzeni lat
1989-1993 (w okresie kierowania przez Krzysztofa Skubiszewskiego Ministerstwem Spraw Zagranicznych)
aktywności prawnomiędzynarodowej Polski w zakresie ochrony praw człowieka, aksjologii polskiej polityki
zagranicznej w tej sferze oraz – pokrótce – wpływu stosunków międzynarodowych z sąsiadami Polski na
działalność na rzecz praw człowieka. Jednocześnie wystąpienie nie będzie opierać się na linearnym
streszczeniu działań polskiej dyplomacji po 1989 r. w obszarze ochrony praw człowieka, zakłada raczej próbę
syntezy poprzez poczynienie – za Zdzisławem Kędzią – czterech założeń:
1. Polska, ze względu na doświadczenia pokojowej transformacji i brak dziedzictwa kolonialnego, ma
etyczny mandat do promocji praw człowieka na arenie międzynarodowej. Wytyczne polskiej polityki
zagranicznej w zakresie ochrony praw człowieka ufundował w latach 1989-1993 minister Krzysztof
Skubiszewski. Działalność kolejnych ministrów spraw zagranicznych RP potwierdziła ich trafność oraz
dowodzi, że w tym obszarze została zachowana pewna ciągłość.
2. Kluczowe – zdaje się – jest właściwe wyważenie priorytetów. Z jednej strony pewnej
bezkompromisowości, gdy idzie o prawa fundamentalne, z drugiej strony natomiast dążenie do
pewnej koncyliacyjności na płaszczyźnie wyboru metod, środków, kanałów porozumienia co do
międzynarodowej współpracy na rzecz praw człowieka.
3. Prawa człowieka jako instrument polityki zagranicznej są obarczone ryzykiem związanym z
możliwością naruszenia np. interesów gospodarczych w relacjach dwustronnych. Ów fakt wymaga
wskazania jasnych i precyzyjnych celów polskiej dyplomacji.
Jakkolwiek koordynacją działań na rzecz międzynarodowej ochrony praw człowieka zajmuje się Ministerstwo
Spraw Zagranicznych, to prawa człowieka – trawestując słynną tezę postawioną przez Adamantię Pollis i
Petera Schwaba – są konstruktem o dużym stopniu użyteczności i jako takie powinny być przedmiotem
zainteresowania innych agend państwowych.
Sala 308
17:30 – 19:00
Wyłaniający się porządek i system międzynarodowy – próba
konceptualizacji
Piotr Mieteń, Uniwersytet Warszawski
Elementy teorii stosunków międzynarodowych w
libertarianizmie
Przemysław Hankus, Uniwersytet Wrocławski
Teoria sekurytyzacji - analiza krytyczna
Robert Siudak, Uniwersytet Jagielloński
Dziedzictwo Ernsta Haasa. Neofunkcjonalistyczne przesłanki
wykrystalizowania się paradygmatu konstruktywistycznego na
gruncie stosunków międzynarodowych
Marta Hoffmann, Uniwersytet Jagielloński
Piotr Mieteń
Student I roku, II stopnia stosunków międzynarodowych specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne na
Uniwersytecie Warszawskim, z szerokimi zainteresowaniami skupiającymi się na historii (nie tylko stosunków
międzynarodowych), bezpieczeństwie międzynarodowym szczególnie zaś bezpieczeństwie energetycznym i
żywnościowym. Poza tym obszarem uwagi są również
teorie stosunków międzynarodowych oraz
współczesne konflikty zbrojne i ich wpływ na rozwój porządku i systemu międzynarodowego, a także stosunki
między państwami Bliskiego Wschodu i obszaru poradzieckiego.
Wyłaniający się porządek i system międzynarodowy – próba
konceptualizacji
Formułujący się po zimnej wojnie porządek międzynarodowy doczekał się wielu pomysłów na określenie i
opisanie. Jednak współczesny wyłaniający się ład światowy jest już zupełnie inny od tego określanego mianem
„pozimnowojennego”. Wymaga on konceptualizacji opartej na porównaniu tez czołowych internacjologów z
całego świata, wśród których występują rozbieżności w jego postrzeganiu. Hipotezą wystąpienia będzie
wkraczanie świata w ramy wielobiegunowe według amerykańskich koncepcji z początku lat 90. XX w. z
uwzględnieniem rosyjskiej wizji porządku międzynarodowego. Zdecydowało się to za sprawą dominacji USA w
stosunkach międzynarodowych od upadku Związku Radzieckiego do roku 2008, a także za przyczyną rosyjskich
działań, począwszy od wojny z Gruzją w 2008 roku, aż do aneksji Krymu na początku roku 2014.
Na gruncie polskiej nauki o stosunkach międzynarodowych, w przeciwieństwie do anglosaskiej rzadko wyróżnia
się pojęcie systemu międzynarodowego, a nie jest on tożsamy z porządkiem i warto określić także jego stan
dzisiaj oraz jak wpłynął na niego rozwój porządku międzynarodowego. Na ile nowy ład będzie stabilny, na ile
system międzynarodowy będzie mógł poradzić sobie z coraz większą liczbą wyzwań w skali globalnej? Także na
te pytania i odpowiedzi na nie, będzie miejsce w wystąpieniu.
Przemysław Hankus
Przemysław Hankus – doktorant w Instytucie Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu
Wrocławskiego. Zajmuje się dążeniami niepodległościowymi oraz procesami
secesjonistycznymi w Europie, ze szczególnym uwzględnieniem przypadków Katalonii oraz
Szkocji (które to stanowią przedmiot rozprawy doktorskiej), a także możliwością
zastosowania koncepcji libertariańskich w sferze stosunków międzynarodowych i ich
implikacjami. Uczestnik oraz organizator krajowych konferencji i debat naukowych, autor
artykułów poświęconych tematyce secesjonizmu katalońskiego oraz koncepcji
libertariańskich w sferze międzynarodowej. Członek i aktywny działacz Stowarzyszenia
Libertariańskiego.
Elementy teorii stosunków międzynarodowych w
libertarianizmie
Zdominowana przez myślenie państwocentryczne internacjologia stara się konstruować
aposterioryczne teorie wyjaśniające funkcjonowanie systemu międzynarodowego,
projektować alternatywy, mające na celu usprawnienie mechanizmów współpracy i
minimalizowanie ryzyka pojawienia się potencjalnych sytuacji kryzysowych. Najczęściej
jednak przyjmuje bezrefleksyjnie a priori za pewnik konieczność funkcjonowania świata w
oparciu o system większej lub mniejszej liczby państw, o różnym zakresie kompetencji i
możliwości. Zastanówmy się jednak nad takim konstruktem teoretycznym, który odrzucałby
pośrednika w relacjach międzyludzkich jakim jest państwo, a mianowicie libertarianizm.
Celem wystąpienia pt. Elementy teorii stosunków międzynarodowych w libertarianizmie jest
zaprezentowanie libertariańskiego stanowiska w tak istotnych aspektach teoretycznych dla
stosunków międzynarodowych, jak: wojna i konflikt (oraz powiązana z nimi kwestia poboru
do wojska), istnienie broni masowej zagłady, gospodarka i handel międzynarodowy,
organizacje międzynarodowe, prawo międzynarodowe, imperializm, polityka zagraniczna,
secesjonizm czy też możliwość pokojowej koegzystencji, pokojowego funkcjonowania
jednostek.
Po zwięzłym wprowadzeniu w przedmiotowy nurt teoretyczny zaprezentuję interpretacje
zasygnalizowanych uprzednio kwestii, opierając się (z niewielkimi wyjątkami) głównie na
pracach teoretyków zaliczanych do spektrum anarchokapitalistycznego (w szczególności
Murraya Newtona Rothbarda, Hansa-Hermanna Hoppego czy Lindy i Morrisa Tannehillów),
by w podsumowaniu wykazać, dlaczego właśnie ten konstrukt idei oraz myśli winien być
atrakcyjny dla badacza stosunków międzynarodowych.
Robert Siudak
Robert Siudak - Student studiów magisterskich na Uniwersytecie Jagiellońskim na kierunkach
Europeistyka oraz Stosunki Międzynarodowe. Zainteresowania ogniskuje wokół studiów nad
bezpieczeństwem oraz Bliskiego Wschodu. Prywatnie miłośnik twórczości Czesława Miłosza.
Teoria sekurytyzacji - analiza krytyczna
Teoria sekurytyzacji niewątpliwie jest jedną z najbardziej dyskutowanych koncepcji w
pozimnowojennych badaniach nad bezpieczeństwem. Prawie dwie dekady działalności Szkoły
Kopenhaskiej oraz jej krytyków przyniosło znaczący rozwój pierwotnej teorii oraz
wprowadziło nowe wątki do krytycznych studiów nad bezpieczeństwem. W toku prezentacji
postaram się początkowo przedstawić podstawowe założenia teorii sekurytyzacji oraz ich
ewolucję, zwracając przy tym szczególną uwagę na najnowsze głosy w debacie nad teorią.
Następnie zanalizuję założenia ontologiczne, epistemologiczne oraz metodologiczne wpisane
w teorię oraz podstawy filozoficzne wynikające z dzieł Carla Schmitta, Hanny Arendt oraz
Michela Foucault. Głównym punktem prezentacji będzie próba krytycznego prześledzenia
problemów metodologicznych ale i praktycznych jakie związane są z koncepcją sekurytyzacji.
W zakończeniu postaram się ocenić wartość naukową oraz poznawczą teorii.
Marta Hoffmann
Marta Hoffmann – studentka II roku studiów II stopnia na kierunkach: stosunki międzynarodowe oraz
kulturoznawstwo międzynarodowe. Przewodnicząca Koła Naukowego Studentów Kulturoznawstwa
Międzynarodowego. Jej publikacje obejmują artykuły naukowe m.in. w „Jagiellońskim Forum Europejskim”,
„Naukach Politycznych” (nr 9) oraz tomiku „Dziedzictwo romantyczne. O (nie)obecności romantyzmu w
kulturze współczesnej”. Zainteresowania naukowe: teorie stosunków międzynarodowych, filozofia polityki,
filozofia kultury, teoria nauki. Zainteresowania pozanaukowe: szeroko rozumiana kultura romantyzmu w
Europie, historia sztuki, kultura polityczna XVIII-wiecznych Prus oraz filozofia Michela Foucaulta
.Dziedzictwo Ernsta Haasa. Neofunkcjonalistyczne przesłanki wykrystalizowania się
paradygmatu konstruktywistycznego na gruncie stosunków międzynarodowych
Głównym celem artykułu jest wskazanie kluczowych obszarów w obrębie paradygmatu konstruktywistycznego, w
których można zaobserwować obecność elementów łączących refleksje zarówno konstruktywistów, jak i
neofunkcjonalistów. Autorka zakłada, iż podstawowe założenia neofunkcjonalizmu, będącego wcześniej
wykrystalizowanym podejściem w zakresie stosunków międzynarodowych niż konstruktywizm, stanowiły jedną z
głównych przesłanek dla ukonstytuowania się tego drugiego na gruncie dyskursu teoretycznego dotyczącego
rzeczywistości międzynarodowej. Rozdział pierwszy koncentruje się na krótkim scharakteryzowaniu genezy i cech
charakterystycznych obydwu perspektyw teoretycznych, wskazując jednocześnie na podobieństwa między nimi, jeśli
chodzi o zewnątrz dyscyplinarne przesłanki ich wykrystalizowania się. Mowa tutaj przede wszystkim o inspiracjach
dokonaniami socjologów i psychologów oraz przeniesieniu ich na grunt stosunków międzynarodowych. Rozdział drugi
obejmuje charakterystykę konstruktywistycznych inspiracji neofunkcjonalizmem w zakresie ontologii, epistemologii
oraz metodologii. Tym co wydawało się szczególnie inspirującym dla reprezentantów pierwszej orientacji, jeśli chodzi
o założenia ontologiczne neofunkcjonalistów, było m.in. poszerzenie grona aktorów międzynarodowych branych pod
uwagę przy analizie rzeczywistości międzynarodowej, sproblematyzowanie pojęcia interesu narodowego, zwrócenie
uwagi na rolę kultury i tożsamości w stosunkach międzynarodowych oraz skupienie się na procesach uczenia się i
socjalizacji zachodzących w ramach międzynarodowych interakcji. W zakresie epistemologii, konstruktywiści mogli
czerpać z neofuncjonalistycznego przekonania o intersubiektywizmie wiedzy badacza, podlegającemu ciągłym
procesom uczenia się oraz o postulowanym przez nich dynamicznym charakterze wiedzy aktora międzynarodowego,
przekładającej się na jego posunięcia na arenie międzynarodowej. Jeśli chodzi zaś o metodologię, to warto zauważyć
rolę „czynnika ludzkiego” w badaniach neofunkcjonalistów oraz zwrócenie ich uwagi na te metody, które były w stanie
uchwycić element społecznej tożsamości decydentów będących reprezentantami aktorów międzynarodowych.
Dokonania te zostały następnie rozwinięte i zaadaptowane dla potrzeb badawczych konstruktywistów. Rozdział został
podsumowany wskazaniem na rolę bezpośrednich kontaktów pomiędzy neofunkcjonalistami a konstruktywistami w
dalszym rozwoju konstruktywizmu, czego wydatnym przykładem była korespondencja pomiędzy Ernstem Haasem a
Peterem Katzensteinem. Rozdział trzeci skupia się na uchwyceniu relacji pomiędzy jednym a drugim paradygmatem,
w których dominuje element inspirowania się oraz twórczego rozwijania refleksji neofunkcjonalistów przez
konstruktywistów. Podsumowanie zawiera streszczenie głównych tez artykułu, wnioski płynące z dokonanej analizy
oraz prognozy dalszego rozwoju stosunków pomiędzy obydwoma orientacjami.
PLAN
KONFERENCJI
PIĄTEK
Sala Brudzińskiego, Pałac Kazimierzowski
15:00 – 16:30
Studia azjatyckie I
16:45 – 18:15
15:00 – 16:30
Sala Brudzińskiego
Studia azjatyckie I
Półwysep Koreański – obszar współpracy czy rywalizacji
amerykańsko-chińskiej?
Oskar Pietrewicz, Uniwersytet Warszawski
Polityczno-militarna rywalizacja Japonii i Chin. Casus wysp
Senkaku/Diaoyu
Paweł Schmidt i Tomasz Nowalski, Uniwersytet WarmińskoMazurski
Czy China dream to real dream?
Magdalena Stanisławska, Uniwersytet Warszawski
Czy największe imperium w historii powróci? Mongolski cud
gospodarczy.
Dawid Wojciechowicz, Uniwersytet Wrocławski
Studia azjatyckie I
Oskar Pietrewicz
Doktorant na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, absolwent
studiów pierwszego i drugiego (specjalizacja wschodnioazjatycka) stopnia w Instytucie Stosunków
Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego, członek zespołu Centrum Studiów Polska-Azja.
Zainteresowania naukowe: stosunki międzynarodowe w Azji Północno-Wschodniej, polityka zagraniczna
Chińskiej Republiki Ludowej, polityka zagraniczna państw koreańskich i polityka zagraniczna USA w regionie
Azji i Pacyfiku, stosunki amerykańsko-koreańskie, chińsko-koreańskie i międzykoreańskie.
Półwysep Koreański – obszar współpracy czy rywalizacji
amerykańsko-chińskiej?
Wybór tematu podyktowany jest chęcią przeanalizowania i przedstawienia roli, jaką odgrywa Półwysep
Koreański w polityce zagranicznej Chin i USA. Zwrócenie uwagi na wybrane elementy polityki zagranicznej
USA i Chin wobec problemu koreańskiego ma służyć zastanowieniu się nad różnicami i podobieństwami w
interesach narodowych i polityce zagranicznej obu państw. W wystąpieniu autor przyjrzy się wybranym
problemom badawczym i postara się odpowiedzieć na pytania, takie jak: Jakie jest miejsce szeroko pojętego
problemu koreańskiego w polityce zagranicznej USA i Chin? Jak Półwysep Koreański prezentuje się na tle
innych wyzwań dotyczących strategii Chin i USA w regionie Azji Wschodniej? Jakie są podstawowe interesy
Chin i USA na Półwyspie Koreańskim? W jakim stopniu się pokrywają, a w jakim są sprzeczne i nie do
pogodzenia? W czym Chiny i USA dostrzegają największe wyzwania i ograniczenia w realizacji swojej polityki
zagranicznej wobec Półwyspu Koreańskiego? Czy możliwe jest, aby Chiny i USA porozumiały się w kluczowych
kwestiach na Półwyspie Koreańskim? Czy więcej elementów wskazuje na rywalizację czy współpracę Chin i
USA? Jakie znaczenie może mieć rozgrywka między dwoma mocarstwami na Półwyspie Koreańskim dla
przyszłych stosunków amerykańsko-chińskich i sytuacji w regionie Azji Wschodniej?
Studia azjatyckie I
Paweł Schmidt, Tomasz Nowalski
Uniwersytet Warmińsko-Mazurski
Paweł Schmidt – student II roku studiów magisterskich w specjalizacji Marketing Polityczny i Media na
kierunku Politologia oraz III roku studiów licencjackich na kierunku Bezpieczeństwo Narodowe na Uniwersytecie
Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie. Trzykrotny stypendysta Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Zainteresowania
badawcze: przywództwo polityczne, teoria i praktyka sztuki negocjacji, studia strategiczne, studia nad
bezpieczeństwem ekonomicznym oraz bilateralne relacje polsko-rosyjskie.
Mgr Tomasz Nowalski – absolwent kierunku Teologia oraz student II roku studiów II stopnia na kierunku
Politologia spec. Marketing Polityczny i Media na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie. Stypendysta
Rektora dla najwybitniejszych studentów Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie
Polityczno-militarna rywalizacja Japonii i Chin. Casus wysp Senkaku/Diaoyu
Mocarstwowość państwa w przestrzeni międzynarodowej może mieć wiele obliczy. Pośród najważniejszych dla
bezpieczeństwa i ładu międzynarodowego jest jednak układ sił na dwóch płaszczyznach: militarnej oraz politycznej.
Zdolności militarne państwa bowiem, tworząc jego hard power, dają podstawy budowania stabilnego rozwoju państwa
nie zakłócanego zagrożeniami zewnętrznymi. Jednocześnie jego polityczne soft power pozwala na poszerzanie
wachlarza narzędzi wpływu w bezpośrednich relacjach bilateralnych, jak również poprzez układy zbiorowe różnego
typu. Na kontynencie azjatyckim istnieją współcześnie dwa państwa o statusie mocarstwa w obu wyżej przytaczanych
aspektach: Chiny oraz Japonia. Druga i trzecia największa gospodarka świata, będące bliskimi geograficznie sąsiadami
są jednocześnie największymi rywalami w walce o dominację na kontynencie. Mająca podłoże historyczne (japońska
okupacja w latach 30-tych XX w.) oraz gospodarcze, rywalizacja zaczyna mieć oblicze zdecydowanie bardziej
konfrontacyjne niż dotychczas. W ostatnich latach zauważalne są coraz częstsze chińskie roszczenia terytorialne wobec
państw sąsiednich. Z początkiem 2013 r. objęły one również posiadane przez Japonię wyspy archipelagu Senkaku
(według Chin: „Diaoyu). Liczne incydenty w tym rejonie pomiędzy flotami obu państw oraz ustanowienie w drugiej
połowie listopada 2013 r. przez Chiny „strefy obronnej identyfikacji powietrznej – ADIZ” powoduje dalszy wzrost napięć.
W perspektywie wydarzeń wewnętrznych w obu państwach: a) nowej koncepcji rozwoju sił zbrojnych Japonii po
objęciu urzędu premiera przez Shinzō Abe w 2012 r. i zwiększenia budżetu obronnego tego państwa; b) ujawnienie
planów rozbudowy chińskiej floty morskiej o lotniskowce własnej produkcji i posiadania przezeń myśliwców
wielozadaniowych piątej generacji oraz przeprowadzenie przez ChRL testu pojazdu hipersonicznego. konieczne wydaje
się przeanalizowanie tych wszystkich wydarzeń oraz próba odpowiedzi na pytania badawcze: Jakie są możliwe
scenariusze dalszego rozwoju stosunków bilateralnych w kontekście sporu o wyspy Senkaku/Diaoyu? Jaki jest charakter
polityczno-militarnej rywalizacji Chin i Japonii w perspektywie tych wydarzeń? oraz Jakie są polityczne, historyczne oraz
ekonomiczne podstawy zmagań obu państw? Realizacja założeń badawczych możliwe będzie poprzez analizę
systemową, analizę instytucjonalno-prawną, zastosowanie metody historycznej oraz metody symulacyjnej na
podstawie uzyskanych wcześniej wyników.
Studia azjatyckie I
Magdalena Stanisławska
Studentka Stosunków Międzynarodowych na Uniwersytecie Warszawskim. Jest członkinią Koła Młodych
Dyplomatów UW w departamencie Azji i Pacyfiku, uczestniczką z ramienia KMD konkursu „Watching Foreign
Affairs”, organizowanego przez TeamEurope i EurActive, a także stypendystką UW za osiągnięcia naukowe.
Od listopada 2013 roku bierze także udział w X edycji Akademii Młodych Dyplomatów. Od rana do nocy śledzi
polskie i zagraniczne portale informacyjne, by wychwytywać ciekawostki w szczególności o Azji i umieszczać
je na facebooku, a gdy tego nie robi, oddaje się przyjemnościom oglądania przedstawień teatralnych,
musicali i podążaniu za nowymi trendami w modzie.
Czy China dream to real dream?
Deng Xiaoping jako przywódca Chińskiej Republiki Ludowej, polityk oraz inicjator reform, określany jest mianem
największego patrona przemian w tym państwie. Przechodząc przez dwa etapy przekształcania Chin – reformę wsi oraz
reformę przemysłu, równoległe zmiany administracyjne, wprowadzanie „polityki jednego dziecka”, a także otwartość
na świat po rozpadzie Związku Radzieckiego, zapewniły Chinom silną i regularnie wzrastającą pozycję na arenie
międzynarodowej. Wkrótce Chińska Republika Ludowa była jednoznacznie utożsamiana ze wschodzącym mocarstwem,
a także z ogromnym potencjałem i konkurencją nie tylko w regionie, ale również globalnie. Czy u podstaw tego sukcesu
stała „socjalistyczna gospodarka rynkowa”, dopasowana niczym sukienka szyta na miarę do potrzeb i możliwości Chin?
Na potwierdzenie trendów o wschodzącym mocarstwie, Chiny nie ugięły się w obliczu kryzysu azjatyckiego ani roku
2008, który był trudnym momentem dla tego państwa. Według ogólnych badań kondycji gospodarki Chin w obliczu
kryzysu ekonomicznego, wynikało, że zadłużenie publiczne wzrosło niemal o 200% wartości PKB, ale to „jedynie”
nieznacznie spowolniło gospodarkę Tygrysa Azjatyckiego. Mówi się jednak, że 6% rocznego wzrostu gospodarczego jest
już dla Chin kryzysem. Czy to prawda? Współczesne Chiny to miejsce akumulacji kapitału innych mocarstw, ośrodek
wielu przedsiębiorstw i fabryk, ogromnej produkcji i kultu pracy. Jednak państwo to boryka się też z wieloma
problemami m.in. (nie)uregulowaną demografią, wyraźnym rozwarstwieniem społecznym, potencjalnym pęknięciem
bańki na rynku nieruchomości, niewielkim popytem na rynku wewnętrznym, dużą skłonnością do oszczędzania czy
wątłym systemem socjalnym. Do tego dokłada się także coraz bardziej nadwyrężony akronim BRICS, z którego już dziś
można by wykreślić niektóre państwa. Czy w grupie wykluczonych powinny znaleźć się Chiny? A jeśli tak to z jakiego
powodu - może nie pasują już do tej typologii, gdyż ich znacznie nie wzrasta, ale maleje? Jak z tymi i innymi dylematami
radzi sobie aktualnie serce Azji Wschodniej i czy China dream to real dream?
Studia azjatyckie I
Dawid Wojciechowicz
Student stosunków międzynarodowych oraz ekonomii na Uniwersytecie Wrocławskim. Jego zainteresowania
naukowe skupiają się wokół szeroko rozumianych międzynarodowych stosunków gospodarczych i
problematyki prawa własności intelektualnej we współczesnym świecie. Prywatnie miłośnik sportów
rakietowych.
Czy największe imperium w historii powróci? Mongolski cud
gospodarczy.
Mongolia stała się w ostatnich latach jednym z najdynamiczniej rozwijających się państw świata. W ubiegłym
roku krajowe PKB wzrosło o 11,8%, tym samym mongolska gospodarka rozwijała się o połowę szybciej od
chińskiej. Bank Światowy przewiduje, że w najbliższych pięciu latach mongolski PKB wzrośnie o kolejne 50%.
W swoim wystąpieniu omówię przyczyny mongolskiego sukcesu oraz obecną kondycję ekonomiczną kraju.
Przybliżę kontrowersje związane z mongolskim cudem gospodarczym, jak również spróbuję dokonać
prognozy rozwoju Mongolii w najbliższych latach. Zważywszy na intensyfikację wymiany handlowej
pomiędzy Polską a Mongolią, i zaciśnięciem współpracy dyplomatycznej (czego dowodzi zeszłoroczna wizyta
prezydenta Komorowskiego w Ułan Bator), sytuacja u „mongolskiego wilka” ma coraz większe znaczenie dla
Polski i krajowej gospodarki.
16:45 – 18:15
Sala Brudzińskiego
Analiza relacji indyjsko-rosyjskich. Kontynuacja czy stagnacja?
Piotr Kraś, Uniwersytet Warszawski
Polityka Indii wobec Afganistanu po 2001 roku
Katarzyna Osuchowska, Uniwersytet Wrocławski
System ochrony praw człowieka w Indiach – system quasiregionalny?
Dominika Gmerek, Uniwersytet Warszawski
Korea Północna a wybrane światowe i regionalne mocarstwa
Mikołaj Wiśniewski, Uniwersytet Warszawski
Piotr Kraś
Aktualnie jestem studentem III roku stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Warszawskim. Ponadto
do swojego Curriculum Vitae mogę doliczyć wymianę stypendialną na University of Calcutta w Indiach. W
swojej pracy naukowej na uczelni, zajmuję się głównie szeroko rozumianą problematyką Azji PołudniowoWschodniej oraz polityką zagraniczną i wewnętrzną Indii. Swoje zainteresowania dotyczące wspomnianego
wyżej regionu, realizuje poprzez aktywne członkostwo w kole naukowym ‘Koło Wschodnie UW’. Ponadto
jestem jednym z założycieli i członkiem zarządu koła naukowego ‘Inicjatywa’ na Uniwersytecie Warszawskim.
Analiza relacji indyjsko-rosyjskich. Kontynuacja czy stagnacja?
Wystąpienie w głównej mierze, będzie skoncentrowane na analizie zmienności relacji pomiędzy
ZSRR/Federacją Rosyjską, a Republiką Indii. Schemat pracy będzie się opierał na podziale historycznym,
wynikającym z przesunięcia stref wpływów po upadku idei państw realnego socjalizmu. Poruszone zostaną
kwestie dotyczące współpracy radziecko-indyjskiej w sferze geostrategii, gospodarki oraz wojskowości.
Ponadto część odnosząca się do relacji Indii ze Związkiem Radzieckim, będzie zawierała analizę osobowości
decydentów indyjskich pod kątem ich sympatii komunistycznych oraz opis
kompleksu regionalnego
bezpieczeństwa w Azji Wschodniej, przeprowadzony w duchu realizmu politycznego. Kolejna część będzie
bazować na polityce dwustronnej prowadzonej przez oba państwa po 1991 roku. Uwzględnione w niej
zostaną czynniki wpływające na zmianę wzajemnego postrzegania oraz aspekty kontynuacji współpracy.
Elementem kończącym pracę, będzie dygresja dotycząca reakcji Indii na napiętą sytuację na Ukrainie.
Katarzyna Osuchowska
Doktorantka w Instytucie Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego, Zakład Komunikowania
Międzynarodowego. Absolwentka stosunków międzynarodowych na Wydziale Nauk Społecznych UWr (20062009 studia licencjackie, 2009-2011 studia magisterskie) oraz Filologii Indyjskiej i kultury Indii na Wydziale
Filologicznym UWr, (2009-2012 studia licencjackie). Zainteresowania badawcze: komunikowanie
międzynarodowe, miękka siła i dyplomacja publiczna, system medialny Indii, zagadnienia społecznopolityczne Indii współczesnych, polityka zagraniczna Indii.
Polityka Indii wobec Afganistanu po 2001 roku
Sytuacja w Afganistanie i jego otoczeniu jest bardzo istotna z punktu widzenia bezpieczeństwa Indii.
Odbudowa i demokratyzacja tego kraju stały się po 2001 roku dla indyjskich władz jednym z istotnych celów
polityki zagranicznej. Indyjscy decydenci założyli, że demokratyczny, pro-indyjski Afganistan zapewni nie
tylko regionalną stabilizację, ale ograniczy także tradycyjny sojusz afgańsko-pakistański.
Po upadku Talibów, Indie starały się odegrać istotną rolę w Afganistanie, przede wszystkim
wykorzystując narzędzia miękkiej siły. Na projekty związane z budową infrastruktury i wzmacnianiem
demokracji, w latach 2001-2011, Indie przekazały Afganistanowi 1,5 miliarda dolarów, co czyni je jednym z
głównych dawców pomocy rozwojowej dla tego kraju. W 2011 roku podpisano także umowę o
strategicznym partnerstwie pomiędzy oboma państwami.
Celem prezentacji jest przedstawienie założeń i sposobów realizacji polityki Indii wobec Afganistanu
po 2001 roku, oraz próba oceny roli jaką odgrywają Indie w procesie jego stabilizacji i odbudowy.
Dominika Gmerek
Absolwentka Instytutu Stosunków Międzynarodowych UW (2012) oraz Wydziału Prawa i Administracji UW
(2013), doktorantka na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW. Członkini Koła Naukowego
Doktorantów Bezpieczeństwo Międzynarodowe; Uczestniczka projektu naukowego - „Development,
Security, Democracy. The cases of microfinancing programs in West Bengal and Kerala states”, Indie 2012
System ochrony praw człowieka w Indiach – system quasiregionalny?
Wystąpienie ma na celu odpowiedź na pytanie, czy przyjęte w Indiach instytucjonalne mechanizmy ochrony
praw człowieka mają charakter kompleksowy i mogą w związku z tym zostać uznane za system quasiregionalny. Jednocześnie, z uwagi na charakter zastrzeżeń formułowanych przez Indie w trakcie ratyfikacji
traktatów z zakresu ochrony praw człowieka w ramach systemu uniwersalnego ONZ, a także zalecenia i
rekomendacje formułowane w ramach Powszechnego Okresowego Przeglądu Praw Człowieka, istotne jest
również stwierdzenie, czy system indyjski może być uznany za komplementarny wobec uniwersalnego
systemu ochrony praw człowieka ONZ. Z uwagi na specyfikę Indii – tj. przede wszystkim obszar, liczbę
ludności, a także m.in. wielokulturowość – uzasadnionym wydaje się ograniczenie analizy jedynie do
rozwiązań odnoszących się do tego kraju, a w przypadku pozytywnej odpowiedzi na przedstawione pytanie
badawcze, uznanie systemu indyjskiego za system quasi-regionalny. Istotnym punktem odniesienia w toku
analizy będą istniejące regionalne systemy ochrony praw człowieka, przede wszystkim zaś system ochrony
praw człowieka w ramach Rady Europy oraz Organizacji Państw Amerykańskich.
Mikołaj Wiśniewski
Student II roku Stosunków Międzynarodowych na WDiNP UW, członek zarządu Koła Wschodniego UW,
pasjonat Azji Centralnej, ze szczególnym uwzględnieniem regionalnej polityki bezpieczeństwa, oraz Korei
Północnej.
Korea Północna a wybrane światowe i regionalne mocarstwa
Wystąpienie przybliży i scharakteryzuje pozycję Korei Północnej we współczesnych stosunkach
międzynarodowych,
ze
szczególnym
uwzględnieniem
determinanty
politycznej
i
historycznej.
Zaprezentowana zostanie relacja na linii światowe mocarstwa (członkowie Rady Bezpieczeństwa, UE,
wybrane kraje BRICS) – Korea Północna, jak i problem recepcji szeroko pojętej zagranicy przez pryzmat
koreańskiej polityki zagranicznej, z akcentem na Chiny i USA. Ponadto referat poruszy zagadnienie aktywności
kraju w regionalnych i globalnych organizacjach rządowych i pozarządowych.

informator pi ą tek

Transkrypt

Podobne dokumenty

Spotkanie z Ambasadorem Islamskiej Republiki Iranu

Program praktyk - Stosunki Międzynarodowe

Stosunki Międzynarodowe

Zalecana literatura podstawowa i uzupełniająca:

Pobierz streszczenie

Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa UE Paweł

Stosunki Polska–Rosja: stan, problemy, nowe możliwości

edycja vi – 2014 - Wydział Politologii i Studiów Międzynarodowych

www.kwasniewskialeksander.pl Biuletyn OPINIE Fundacji Amicus