Mit o Prometeuszu - streszczenie, interpretacja mitu

Mit o Prometeuszu - streszczenie, interpretacja
mitu
Mit o Prometeuszu jest mitem antropogenicznym, a więc
opowiadającym o stworzeniu człowieka. Prometeusz był tytanem, który
ulepił człowieka z gliny zmieszanej ze łzami.
Tytan bardzo ukochał swe dzieło, aby tchnąć w człowieka duszę ukradł
niebiański ogień z rydwanu słońca. Człowiek został stworzony na
podobieństwo bogów, ale był słaby i niezaradny. Nie potrafił sam
poradzić sobie na świecie. Widząc nieudolność człowieka Prometeusz
ukradł z Olimpu ogień i podarował go ludziom.
Nauczył ich także przydatnych sztuk i rzemiosła. Bogom nie spodobały
się poczynania Prometeusza. Stworzyli zatem Pandorę, która miała być
ich darem dla ludzkości. Pandora chciała uwieść Prometeusza, ale ten
podejrzewając coś został obojętny na jej wdzięki. Pandorę poślubił jego
brat - Epimeteusz. Pandora namówiła go do otwarcia puszki, z której na
świat wyszły nieszczęścia, smutek, choroby i nędza.
Prometeusz chciał zemścić się na Zeusie. Przy ustalaniu ofiary, którą
ludzie będą musieli składać bogom, tytan ukrył kości pod tłustszą
częścią wołu. Zeus wybrał właśnie ową pozornie tłustą część.
Odkrywając podstęp Prometeusza Zeus postanowił straszliwie go
ukarać. Przykuł go do skał Kaukazu i zesłał sępa, który codziennie
wyjadał mu wątrobę. Wątroba każdej nocy odrastała. Męczarnie
Prometeusza po wielu latach zakończył dopiero Herkules.
Prometeusz jest symbolem cierpienia dla ludzkości, współcześnie
postawę taką nazywa się prometeizmem. Mit o Prometeuszu miał
szczególne znaczenie w mitologii greckiej, ponieważ opowiadał o
początku człowieka i całej ludzkości. Prometeusz przykuty do skał
Kaukazu stał się bardzo popularnym motywem malarskim, zaś
powiedzenie „puszka Pandory” na stałe weszło to języka potocznego.