Konferencja prasowa

Konferencja prasowa
4 stycznia 2011
www.teatrpolski.waw.pl
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną Samorządu Województwa Mazowieckiego
∏
William Szekspir
WYOBRAŹCIE SOBIE...
spektakle: 5,6 stycznia 2011 na dużej scenie
reżyseria: Jerzy Klesyk
dekoracje i kostiumy: Magdalena Maciejewska
muzyka: Antoni Komasa-Łazarkiewicz
gra: Andrzej Seweryn
z u d z i a ł e m M a r t y Wa l d e r y
S p e k t a k l j e s t p r o d u k c j ą Te a t r u i m . S ł o w a c k i e g o w K r a k o w i e .
przekład: Piotr Kamiński, Konstanty Ildefons Gałczyński, Stanisław Barańczak
układ tekstu: Piotr Kamiński, Jerzy Klesyk, Andrzej Seweryn
reżyseria światła: Jean Luc Chanonat
asystent reżysera: Ewa Ziencikiewicz
ko n s u l ta c j e r u c h owe : b - b oy Wo j c i e c h „ S a n h o ” Z y g m u n t - „ M i s j o n a r z e R y t m u ”
przygotowanie wokalne: Halina Jarczyk
i n s p i c j e n t : A n n a Wó j c i c k a
Andrzej Seweryn interpretuje najpiękniejsze fragmenty arcydzieł Szekspira – „Hamleta”,
„Makbeta”, „Otella”, „Romea i Julii”, „Henryka V”, „Burzy”, „Snu nocy letniej” i wielu
innych - ułożone w fascynującą opowieść o różnorodnych doświadczeniach i stanach
emocjonalnych czło-wieka.
Spektakl jest pokazem warsztatu aktora, który przemienia się na naszych oczach
w kolejne postacie znane z kart dramatów Szekspira. Porusza przy tym najważniejsze
tematy literatury elżbietańskiej - obsesję władzy i szaleństwo zmysłów, ponadczasowość
miłości i smutek samotności, zazdrość i zdradę, wszechobecność pragnień i dotkliwość
porażek, zwątpienie w sens życia i dającą siłę nadzieję - wielkość i upadek człowieka.
Tr a n s f o r m a c j i p r z e ż y ć i e m o c j i t o w a r z y s z y g ł ę b o k a p r a w d a o z m i e n n o ś c i ko n d y c j i
ludzkiej.
Spektakl nie tylko pokazuje kunszt Szekspira w niezwykłej kondensacji, lecz także
ujawnia siłę aktorskiego wyrazu. Jednym z istotnych przesłań tej inscenizacji jest
bowiem nie tylko znane powiedzenie twórcy „Hamleta”, że „świat jest teatrem”, ale
również to, że aktor za pomocą stosunkowo skromnych środków – słowa, ciała, mimiki,
gestu – może stworzyć świat w teatrze, a zarazem uruchomić nieograniczoną przestrzeń
dla wyobraźni.
Przedstawienie można polecić zarówno znawcom twórczości Szekspira, jak i tym, którzy
dopiero zaczynają swoją przygodę z jego dziełami. Ci pierwsi usłyszą w nim ulubione
monologi i dialogi szekspirowskie w nowych przekładach i w nowych, odkrywczych
interpretacjach. Ci drudzy – znajdą zachętę do kontynuowania pasjonującej podróży
w świat dramatów geniusza ze Stratfordu.
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
2
∏
Samuel Beckett
SZCZĘŚLIWE DNI / KOŃCÓWKA
premiera: 15 stycznia 2011 na dużej scenie
reżyseria: Antoni Libera
W młodzieńczym studium o Prouście Samuel Beckett napisał: „Sztuka to apoteoza
samotności. Nie ma porozumienia, ponieważ nie ma środków porozumienia”.
Nic dziwnego – świadomość artystyczną Becketta konstytuują dwa najważniejsze
doświadczen-ia, te osobiste i te postrzegane jako wspólne doświadczenie człowieka XX
wieku –przejmujące doznanie metafizycznego niepokoju oraz samotności i osobności
istnienia.
Samuel Beckett, nagrodzony w 1969 roku Literacką Nagrodą Nobla, nie pojawił się na
uroczystości wręczenia. Był człowiekiem skromnym, unikającym publicznych wystąpień.
Z dru-giej jednak strony żywo interesował się życiem społecznym i oficjalnie je
komentował, ilekroć uznawał swój głos za istotny w sprawie. Nie wyrażał np. zgody
na wystawienie swoich sztuk w Republice Południowej Afryki w czasach apartheidu.
Protestował także przeciwko wprow-adzeniu stanu wojennego w Polsce.
Bohaterowie jego dzieł zadają sobie pytania zasadnicze: o sens życia oraz o miejsce
człowieka w świecie. Właściwie są upostaciowieniem tych pytań, bo świat zewnętrzny
j e s t n a t y l e n i e d o o k r e ś l o n y, ż e m i e j s c e i c z a s n i e o d g r y w a j ą w d r a m a t a c h B e c k e t t a
większej roli. Kontekstem dla osamotnienia i wyobcowania bohatera jest on sam.
„Końcówka” napisana w 1957 roku i „Szczęśliwe dni” z roku 1961 nie schodzą do dziś
ze scen całego świata. Polskie prapremiery miały miejsce niemalże zaraz po powstaniu
o b u u t w o r ó w – w r o k u 1 9 5 7 w k r a k o w s k i m Te a t r z e 3 8 W a l d e m a r a K r y g i e r a i w r o k u 1 9 6 5
w r e ż y s e r i i Ta d e u s z a M i n c a w ł ó d z k i m Te a t r z e N o w y m .
Styczniowa premiera w reżyserii Antoniego Libery jest pierwszą próbą wystawienia
s z t u k B e c k - e t t a w Te a t r z e P o l s k i m w W a r s z a w i e . W i e c z ó r p r e m i e r o w y p o ś w i ę c o n y
będzie pamięci Zbig-niewa Zapasiewicza, którego kreacje beckettowskie przeszły do
historii teatru.
Do współpracy przy spektaklu Antoni Libera zaprosił scenografkę Dorotę Kołodyńską
oraz aktorów: Olgę Sawicką, Jarosława Gajewskiego, Andrzeja Seweryna i Zdzisława
Wa rd e j n a .
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
3
∏
Aleksander Fredro
NOWY DON KISZOT
premiera: 26 lutego 2011 na dużej scenie
reżyseria: Natalia Kozłowska
Aleksander Fredro zajmuje w polskiej kulturze miejsce szczególne. Z jednej strony
lubimy uważać jego twórczość za niemodną, zgraną, niewspółczesną. Jednocześnie
z zapałem równym tym atakom i krytykom lubimy „chodzić na Fredrę”, by zaśmiewać
się po raz kolejny ze znanych ripost i point.
Ta k b ę d z i e i t y m r a z e m . M a l k o n t e n t o m n a z ł o ś ć , a m i ł o ś n i k o m k u u c i e s z e m ł o d a r e ż y s e r k a
N a - t a l i a K o z ł o w s k a w y r e ż y s e r u j e , a j a k ż e - w Te a t r z e P o l s k i m – „ N o w e g o D o n K i s z o t a ” ,
krotochwilę z muzyką Stanisława Moniuszki w aranżacjach Urszuli Borkowskiej oraz
z nowymi kompozycjami również jej autorstwa.
„Nowy Don Kiszot czyli sto szaleństw” to kwintesencja tego, za co kochamy Fredrę
– wyraziste postacie, żywy język, zaskakujące zwroty akcji, humor sytuacyjny i słowny
w n a j l e p s z y m g a t u n k u . A i p i o s e n e k n i e z a b r a k n i e . A k t o r o m Te a t r u P o l s k i e g o t o w a r z y s z y ć
b ę d ą c h ó r z y ś c i O p - e r y K a m e r a l n e j o r a z s z e ś c i o o s o b o w y z e s p ó ł m u z y c z n y.
Dekoracje i kostiumy zaprojektuje Marcin Jarnuszkiewicz obchodzący w tym roku
jubileusz czterdziestolecia pracy artystycznej.
W obsadzie m.in: Marta Kurzak, Ewa Makomaska, Magdalena Smalara, Piotr Bajtlik,
P a w e ł C i o ł k o s z , To m a s z G r o c h o c z y ń s k i , M a r c i n J ę d r z e j e w s k i , D o m i n i k Ł o ś ,
Antoni
Ostrouch.
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
4
∏
Witold Gombrowicz
Stefan Wyszyński
POLACY
premiera: 5 marca 2011 na scenie kameralnej
reżyseria: Gabriel Gietzky
Polacy to dwugłos złożony z „Dzienników” Witolda Gombrowicza oraz tekstów homilii
i wystąpień publicznych Stefana kardynała Wyszyńskiego.
R e ż y s e r e m p r z e d s t a w i e n i a j e s t t w ó r c a m ł o d e g o p o k o l e n i a – G a b r i e l G i e t z k y. W r o l i
Gombrowi-cza wystąpi Radosław Krzyżowski, rolę Wyszyńskiego zagra Olgierd
Łukaszewicz. Adaptację opracował Rafał Kosewski, scenografię zaprojektuje Maria
Kanigowska.
S p e k t a k l w p i s u j e s i ę w k o n c e p c j ę p o r u s z a n i a n a s c e n i e Te a t r u P o l s k i e g o i s t o t n y c h
problemów politycznych, historycznych i społecznych. O dziwo poglądy Gombrowicza,
uważanego za artystę kontrowersyjnego i kardynała Wyszyńskiego – Prymasa
Ty s i ą c le c i a w w i e l u k w e s t i a c h s ą z b i e ż n e i b u d u j ą o b r a z d w ó c h n i e p r z e c i ę t n e g o
formatu intelektualistów, którzy wedle swych umiejętności i powołania z wielką troską
p o d c h o d z i l i d o w s p ó l n e j s p r a w y, k t ó r e j n a i m i ę P o l s k a .
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
5
∏
Jerzy Szaniawski
ŻEGLARZ
premiera: 26 marca 2011 na scenie kameralnej
reżyseria: Jerzy Klesyk
„Jesteśmy krajem najbardziej załganym na świecie. Cała nasza przeszłość, cała
teraźniejszość, można rzec, cała Polska są po trosze jednym wielkim kapitanem Nutem”
– napisał Boy -Żeleński w 1925 roku po prapremierze „Żeglarza”. I rozpoczął trwający
chyba do dziś spór o wymowę tego utworu.
Młody historyk Jan wraca po latach do rodzinnego miasteczka, które żyje legendą
miejscowego bohatera. Mit kapitana Nuta – zmarłego heroiczną śmiercią na morzu,
rozgrzewa serca i umysły mieszkańców, dając dobry przykład, motywując do działania,
a najczęściej stając się pustym hasłem na sztandarach miejscowych notabli, próbujących
„przeciągnąć” zmarłego bohatera na swoją stronę.
Tr w a j ą p r z y g o t o w a n i a d o p o s t a w i e n i a N u t o w i p o m n i k a k i e d y z j a w i a s i ę J a n z n a j ą c y
prawdziwe losy kapitana. Jak się okazało Nut nie zginął bohatersko, mało tego ma się
dobrze, żyje szczęśli-wie i dostatnio pod przybranym nazwiskiem.
Jan postanawia walczyć o prawdę, choć zdaje się, że jest jedynym, któremu na jej
u j a w n i e n i u z a l e ż y. Z c z a s e m s a m z a c z y n a w i e r z y ć , ż e o d p r a w d y w a ż n i e j s z a j e s t l e g e n d a .
P a r a d o k s e m j e s t , ż e S z a n i a w s k i p r o g r a m o w o a p o l i t y c z n y, u w a ż a n y z a p i s a r z a
nieagresywnego, odwołującego się do wrażliwości i wyobraźni, stworzył dramat będący
zarzewiem dyskusji światopoglądowo-politycznej.
Reżyser Jerzy Klesyk w marcu powtórzy więc za Szaniawskim pytanie – czego dziś nam
Po-lakom bardziej potrzeba: prawdy czy mitu?
W obsadzie m.in.: Lidia Sadowa, Olga Sawicka, Jarosław Gajewski, Piotr Grabowski,
Marek Nędza, Andrzej Pieczyński.
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
6
∏
Pierre Corneille
CYD
premiera: 30 kwietnia 2011 na dużej scenie
reżyseria: Ivan Alexandre
R o d r i g o D í a z d e B i v a r – C y d , z w a n y t e ż C y d e m C a m p e a d o r, ż y j ą c y w l a t a c h 1 0 3 0
-1099 rycerz kastylijski, wsławił się bojami z Maurami i Katalończykami. Opiewany
i podziwiany za życia, po śmierci obrósł w legendę, stając się wzorem rycerstwa, męstwa
i wierności – zarówno w służbie jak i miłości.
Cyd w tragikomedii Corneille’a, spełniając obowiązek wobec rodu i nazwiska, zabija
w po-jedynku ojca swej ukochanej – don Gomesa. Los nie pozostawia mu wyboru - gdyby
tego nie uczynił okryłby się hańbą. Podejmując wyzwanie pomścił wprawdzie zniewagę,
a l e z a r y z y k o w a ł u t r a t ę m i ł o ś c i S z i m e n y, k t ó r a m u s i a ł a w y b i e r a ć m i ę d z y w i e r n o ś c i ą
ukochanemu, a wiernością pamięci ojca.
Corneille rozwinął temat w sposób nowatorski skupiając się nie na czynach, a na
uczuciach i przymiotach ducha – z miłością i honorem na czele. Nad rozwój akcji
przedłożył możliwość śledzenia wewnętrznych przemian bohaterów, stąd w utworze tak
wiele monologów dających szansę na wspaniałe aktorskie kreacje.
„Cyd” po raz pierwszy pojawił się na polskiej scenie w tłumaczeniu Jana Morsztyna w
roku 1660 w zamojskim teatrze dworskim. Tłumaczenie Morsztyna, choć tak odległe od
języka współczesnego, dzięki zachowaniu rytmu i płynności języka oryginału, uważane
jest do tej pory za jedno z największych osiągnięć polskiej sztuki translatorskiej. Z tego
właśnie tłumaczenia postanowił skorzystać Ivan Alexandre przygotowując kwietniową
premierę w Polskim.
Restauracji i adaptacji tekstu dokonał na potrzeby tego wystawienia Piotr Kamiński.
Kostiumy wzorowane na strojach z epoki projektuje Dorota Kołodyńska. Francuski
scenograf Antoine Fon-taine pracuje nad scenografią, która w pełni wykorzysta
m o ż l i w o ś c i t e c h n i c z n e d u ż e j s c e n y Te a t r u P o l s k i e g o . M u z y k ę s k o m p o n u j e A n t o n i
Łazarkiewicz. W rolach młodych kochanków zo-baczymy: Martę Kurzak i Pawła Krucza.
Do pracy nad „Cydem” zaproszeni zostali również: Grażyna Barszczewska (Leonora),
A n n a D e re s z ow s k a ( K s i ę ż n i c z k a ) , E w a M a ko m a s k a ( E lw i ra ) , Wo j c i e c h C z e r w i ń s k i
(Sankty), Marcin Jędrzejewski (Gomes), Olgierd Łukaszewicz (Diego) oraz Jerzy Zelnik
(Król).
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
7
∏
Nikolaj Chaliezin, Natalia Kolada
SNY / POKOLENIE JEANS
premiera: 14 maja 2011 na scenie kameralnej
reżyseria: Nikolaj Chaliezin i Vladimir Scherban
W o l n y Te a t r z M i ń s k a t o t e a t r b e z d o m n y – b e z s i e d z i b y, b e z s a l i p r ó b , b e z s t a ł e j s c e n y,
grający wszędzie tam gdzie znajdą się widzowie nie tylko tak chętni, ale również tak
odważni, by oglądać jego spektakle.
Zdarzało się, że funkcjonariusze milicji wdzierali się do prywatnych domów, w których
o d b y - w a ł y s i ę s p e k t a k l e W o l n e g o Te a t r u , z a t r z y m u j ą c w s z y s t k i c h z g r o m a d z o n y c h
– a k t o ró w i w i d z ó w. W i e lo k ro t n i e t e ż z d a r z a ł o s i ę , ż e z b ł a h y c h p o w o d ó w o d m a w i a n o
wjazdu na teren Białorusi artystom przyjeżdżającym do Mińska na zaproszenie założycieli
Te a t r u - N i k o ł a j a C h a l e z i n a i j e g o ż o n y N a t a l i i K o l a d y . O n i s a m i t a k ż e z o s t a l i z a t r z y m a n i
i na kilka dni aresztowani po ostatnich wyborach prezydenckich na Białorusi.
W o l n y Te a t r t o t e a t r r o z u m i a n y p r z e d e w s z y s t k i m j a k o f o r m a s w o b o d n e j w y p o w i e d z i ,
tworzony z porywu serca i potrzeby sumienia – teatr społecznej i politycznej emancypacji,
g ł o s z ą c y i d e ę z b i o r o w e j i o s o b i s t e j w o l n o ś c i . Te a t r, d l a k t ó r e g o w y r a z a r t y s t y c z n y j e s t
ś r o d k i e m , a n i e c e l e m . Te a t r z a k a z a n y i s z y k a n o w a n y w e w ł a s n e j o j c z y ź n i e .
N i k o ł a j C h a l e z i n i W ł a d i m i r S z c z e r b a n z W o l n e g o Te a t r u z M i ń s k a p r z y g o t u j ą w Te a t r z e
Polskim z polskimi aktorami spektakl oparty na utworach – „Pokolenie jeans” Chalezina
i „ S n y ” N a t a l i i K o l a d y.
„Pokolenie jeans” to sztuka o współczesnych, młodych Białorusinach, którzy we własnym
kraju, w demokratycznej Europie muszą walczyć o wolność – myślenia, działania,
w y r a ż a n i a s i e b i e . S p e k t a k l o w o l n o ś c i , k t ó r e j s y m b o l a m i s ą m u z y k a r o c k o w a i j e a n s y.
Akcja utworu dzieje się w Związku Radzieckim i na współczesnej Białorusi.
„Sny” są utworem o kobietach – współczesnych Białorusinkach, które spotykają
się by wspólnie spędzić sylwestrową noc. Niewinnie rozpoczęty wieczór wspomnień
i plotek staje się niespod-ziewanie osobistą spowiedzią bohaterek, z których każda,
jak się okazuje, została „wdową reżi-mu”. Ich rodziny pozbawione mężów i ojców
aresztowanych, internowanych, porwanych w niewyjaśnionych okolicznościach
– trwają tylko dzięki nim – dzięki ich sile, determinacji i cichej walce o każdy kolejny
dzień przybliżający ich życie do normalności.
W polskiej inscenizacji artyści z Białorusi mają nadzieję połączyć historyczne losy
o b u n a ro d ó w i c z e r p a ć w p r a c y ró w n i e ż z o s o b i s t y c h d o ś w i a d c z e ń p o l s k i c h a k t o ró w.
Do współpracy zaprosili m.in.: Magdalenę Czerwińską, Annę Cieślak, Annę Gajewską
i Andrzeja Pieczyńskiego.
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
8
∏
William Shakespeare
WIECZÓR TRZECH KRÓLI
premiera 18 czerwca 2011 na dużej scenie
reżyseria: Dan Jemmett
„W i e c z ó r t r z e c h k ró l i ” , j e d n a z n a j p o p u l a r n i e j s z y c h s z t u k S h a ke s p e a re ’ a , t o o p o w i e ś ć
o bliźniętach rozdzielonych przez los i po wielu perypetiach, przebierankach i omyłkach
s z c z ę ś l i w i e p r z y w r ó c o n y c h s o b i e – n i b y n a d a l p o d o b n y c h j a k d w i e k r o p l e w o d y, a j e d n a k
już odmienionych przez życiowe doświadczenia.
„W i e c z ó r t r z e c h k ró l i ” t o ró w n i e ż j e d y n a s z t u k a , z n a n a p o d d w o m t y t u ł a m i i j e d n a
z nielicznych tak intrygująco łącząca dwa nastroje, by nie powiedzieć gatunki. Mimo
iż zaliczana jest do komedii pobrzmiewa w niej ostry ton smutku i zadumy nad
okrucieństwem świata, a w wielu realizacjach na jedną z pierwszoplanowych postaci
w y r a s t a M a l v o l i o – z p o z o r u k o m i c z n y, a l e p r z e c i e ż n i e b e z p r z y c z y n y n o s z ą c y z n a c z ą c e
imię - „zła pragnący”. Dowodem na niejednoz-naczność tej postaci, a także sztuki,
n i e c h b ę d z i e fa k t , ż e w s z e k s p i row s k i m z e s p o le M a lvo l i a g ra ł R i c h a rd B u r b a g e – te n
sam, którego Shakespeare obsadził w roli Hamleta.
Wieczór trzech króli – dla nas znany jako dwunasty wieczór po Bożym Narodzeniu to
czas, który w pogańskiej tradycji kończył karnawał – stanowił moment przejścia od czasu
radosnego świętowania do trudu i monotonii codzienności. W tę noc, na krótki czas,
przestawały obowiązywać normy i tradycyjne podziały społeczne, a zwykły porządek
rzeczy ulegał bezkar-nemu odwróceniu – nic nie było takie jak wcześniej i nikt nie
był taki jak później – wszystko w zgodzie z pochwałą nieskrępowanej swobody zawartą
w d r u g i e j c z ę ś c i t y t u ł u : „ w h a t y o u w i l l” – c z e g o c h c e c i e , p r a g n i e c i e , p o ż ą d a c i e …
„W i e c z ó r t r z e c h k ró l i ” j e s t s z t u k ą o p r z y c z y n a c h , s k u t k a c h i k a p r y s a c h l u d z k i c h p o ż ą d a ń
i nies-pełnień. Jak mówi Shakespeare głosem swego bohatera: „Gdybym coś podobnego
widział na scenie potępiłbym sztukę jako wymysł niepodobny do prawdy”. A jednak…
życie lubi nas zaskakiwać.
Tę n i e t y p o w ą , n i e j e d n o z n a c z n ą , l e k k o m r o c z n ą k o m e d i ę w y r e ż y s e r u j e w Te a t r z e P o l s k i m
Anglik - Dan Jemmett, znany ze swego zainteresowania twórczością teatralną doby
elżbietańskiej, której realiami w niecodzienny sposób inspirować będzie się scenografia
Dicka Birda.
W spektaklu zobaczymy m.in. Annę Dereszowską, Lidię Sadową, Magdalenę Smalarę, Pawła
Ciołkosza, Jarosława Gajewskiego, Piotra Grabowskiego, Marcina Jędrzejewskiego,
Cezarego Kosińskiego, Radosława Krzyżowskiego i Maksymiliana Rogackiego.
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
9
∏
Eurypides
HEKABE
premiera 17 września 2011 na scenie kameralnej
reżyseria: Karolina Kolendowicz
Rzeczą najważniejszą i najpiękniejszą dla człowieka dobrego jest, jak stwierdzili
s t a r o ż y t n i , m o ż l i w o ś ć o b c o w a n i a z b o g a m i p o p r z e z m o d l i t w ę i s k ł a d a n i e i m o f i a r.
Bywało jednak, że bo-gowie nie żądali w ofierze ni wina, ni owoców, ni krwi byków…
Autorem jednego z najciekawszych przekazów obrazujących ofiarny rytuał jest Eurypides,
u którego akt złożenia ofiary staje się osią konfliktu tragicznego w dramacie „Hekabe”.
G r e c y, z d o b y w s z y T r o j ę , z a m i e r z a j ą w r ó c i ć d o d o m u , g d y n i e s p o d z i a n i e u k a z u j e i m s i ę
z a b i t y p o d Tro j ą A c h i l le s . B ó g , g ro ż ą c w s t r z y m a n i e m p o m y ś l n y c h w i a t ró w , ż ą d a o f i a r y
– o f i a r y n i e z - w y k ł e j - n i e j a g n i ę c i a c z y o w c y, l e c z m ł o d e j k o b i e t y, c ó r k i p o k o n a n e g o
k ró l a Tro i i H e k a b e , k t ó r a w w o j n i e s t r a c i ł a j u ż o s i e m n a ś c i o ro d z i e c i . A g a m e m n o n
w y w o z i ł s p o d Tro i K a s s a n d rę , N e o p t o le m o s – A n d ro m a c h ę , O d y s e u s z - H e k a b e , A c h i l le s
d o m a g a ł s i ę w i ę c s w o j e j c z ę ś c i ł u p u – P o l i k s e n y.
Hekabe, grecka branka, matka, która przeżyła swoje dzieci szuka zemsty – nie tej, która
przychodzi jako boskie przeznaczenie, ale tej, którą pielęgnuje i przynosi człowiek.
„Hekabe”, w odróżnieniu od innych dramatów Eurypidesa, niezwykle rzadko gości na
s c e n a c h . S p e k t a k l w Te a t r z e P o l s k i m b ę d z i e j e d n y m z p i e r w s z y c h w y s t a w i e ń w d z i e j a c h
polskiego teatru. Wyzwanie to podejmie młoda reżyserka Karolina Kolendowicz.
W obsadzie: Natalia Sikora, Paweł Ciołkosz, Piotr Grabowski, Paweł Krucz, Dominik
Łoś, An-drzej Pieczyński. W roli tytułowej Jadwiga Jankowska-Cieślak.
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
10
∏
Molier
SZKOŁA ŻON
premiera 8 października 2011 na dużej scenie
reżyseria: Jacques Lassalle
Historia z pozoru jest prosta: stary zazdrośnik, który kocha się w młodej dziewczynie,
która z kolei nie kocha się w nim wcale, bo podoba jej się, co zrozumiałe, ktoś znacznie
m ł o d s z y i p r z y s t o j n i e j s z y. S t a r z e c , b y n a k ł o n i ć w y b r a n k ę d o p o s ł u s z e ń s t w a , s t r a s z y j ą
na przemian karą boską i smołą piekielną, a młódka nic sobie z tego nie rogi, bo w jej
wieku chętniej słucha się najcichszych nawet podszeptów namiętności niż gromkich
nawoływań rozsądku.
Arnolf to siła autorytetu, który przychodzi z wiekiem, doświadczeniem i statusem – to
zwyczaj, władza, prawo i moralność, o których Molier każe swemu bohaterowi genialnie
rozprawiać przez bez mała ¾ sztuki. Anusia, słodkie dziewczę, zdałoby się, ma tylko
swój wdzięki i tęsknotę za pierwszym, prawdziwym kochaniem. Ma też jednak coś więcej
– nienaturalnie dużo sprytu jak na głupią gąskę, za którą jest uważana.
Spośród cenionych i chętnie oglądanych przez widzów sztuk Moliera, doskonale znany
polskiej publiczności, francuski reżyser Jacques Lassalle wybrał właśnie „Szkołę żon”.
P o c z y j e j s t r o n i e s i ę o p o w i e s i ę r e ż y s e r, k o m u p r z y z n a z w y c i ę s t w o w t e j d a m s k o męskiej rozgrywce: autorytetowi Arnolfa czy młodości Anusi – dowiemy się podczas
p a ź d z i e r n i k o w e j p r e m i e r y w Te a t r z e P o l s k i m .
W roli Arnolfa zobaczymy Andrzeja Seweryna.
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
11
∏
Jean-Luc Lagarce
SIEDZIAŁAM W DOMU I
C Z E K A Ł A M K I E D Y S PA D N I E
DESZCZ
premiera 19 listopada 2011 na scenie kameralnej
reżyseria: Michał Sieczkowski
Jean-Luc Lagarce urodził się w 1957 roku. W chwili przedwczesnej śmierci, w wieku 38
l a t , z n a n y b y ł p r z e d e w s z y s t k i m j a k o a k t o r i r e ż y s e r. C o c i e k a w e , n a p r z e s t r z e n i o s t a t n i c h
piętnastu lat pozycja Lagarce’a – pisarza stale się umacnia na scenach francuskich,
a jego sława dramatopisarska zaczyna przekraczać granice Francji. Lagarce wymieniany
jest obecnie wśród klasyków współczesnej dramaturgii europejskiej. Jego twórczość
tłumaczona jest na angielski, języki europejskie, a nawet na język japoński.
D r a m a t y L a g a r c e ’ a t o i n t y m n y, k a m e r a l n y t e a t r s ł o w a . I n t r y g a , l e d w i e z a r y s o w a n a j e s t
pretek-stem do poszukiwań w sferze języka – potocznego i literackiego, języka, który
ma za zadanie najlepiej nazywać uczucia i dawać odpór brutalności świata zewnętrznego.
Prostota wyrazu, głębia myśli, poetycki język, oryginalna Lagarce’owska składnia to
cechy rozpoznawcze jego pisarstwa.
„Siedziałam w domu i czekałam aż spadnie deszcz” to poetyckie monologi pięciu kobiet.
Kobiet, które czekały na powrót mężczyzny – syna, brata, wnuka, który odszedł, uciekł,
zniknął… bez znaku, bez słowa. Czekały na niego całe lata, bojąc się, że nie starczy
im sił by zachować nadzieję i obronić w sobie pamięć przeszłości. Wreszcie mężczyzna
w ra ca , p o j a w i a s i ę w i c h d o m u . Ws p o m n i e n i a z a c z y n a j ą m i e s z a ć s i ę z w yo b ra ż e n i a m i
o wytęsknionej przyszłości. A mężczyzna milczy…
Michał Sieczkowski był asystentem scenograf Małgorzaty Szczęśniak przy spektaklu
„ D y b u k ” w re ż . K r z y s z to fa Wa r l i kow s k i e g o p ra cow a ł rów n i e ż z K r y st i a n e m L u p ą
w warszawskich teatrach Rozmaitości i Dramatycznym. Jako reżyser zadebiutował
s p e k t a k l e m „ S a l l i n g e r ” B . - M . K o l t è s a w 2 0 0 5 r. J e g o o s t a t n i s p e k t a k l n o s i t y t u ł
„Przyjacielowi, który nie uratował mi życia” wg książki Herve Guiberta.
Spektakl w reżyserii Michała Sieczkowskiego będzie pierwszym wystawieniem tego
dramatu Jean-Luca Lagarce’a w Polsce.
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
12
∏
A l a n J a y L e r n e r, F r e d e r i k L o e w e
M Y FA I R L A D Y
premiera 31 grudnia 2011 na dużej scenie
reżyseria: Magdalena Piekorz
„My Fair Lady” to klasyk gatunku. Musical, który od powstania w 1956 roku bije
wszelkie rekordy – popularności, oglądalności, dochodowości... Napisany przez Alana
Jay Lernera i Fred-erika Loewe na podstawie „Pigmaliona” George'a Bernarda Shawa
miał broadwayowską prem-ierę 15 marca 1956 roku w Mark Hellinger Theatre, gdzie
osiągnął legendarną liczbę 2717 wystawień.
Te n c z a r u j ą c y m u s i c a l , o p o w i a d a o E l i z i e D o o l i t t l e , s k r o m n e j k w i a c i a r c e , j a k i c h
wiele wychowała i zmarnowała XIX-wieczna londyńska ulica. Eliza, jak wszyscy marzy
o lepszym życiu, ale wie też, że brak urodzenia, manier i pieniędzy zawsze będzie stać
jej na drodze do szczęścia. Wkrótce jednak, za sprawą makiawelicznego eksperymentu
profesora Henry’ego Higginsa jej życie ulega nagłej przemianie.
Higgins – językoznawca i badacz ludzkich zachowań zakłada się z przyjacielem, że
z n i e o k r z e s a n e j p r o s t a c z k i w k i l k a t y g o d n i z r o b i o z d o b ę l o n d y ń s k i e j s o c j e t y. N i e
spodziewa się jednak, że trafi na nadzwyczaj pojętną uczennicę, która przechytrzy
mistrza.
Od 1964 roku Eliza Doolittle ma w świadomości masowej twarz uroczej Audrey Hepburn.
Filmowa realizacja musicalu z jej udziałem zdobyła
osiem Oskarów, w tym dla
najlepszego filmu roku. O tym kto zagra Elizę w inscenizacji Magdy Piekorz dowiemy
się w tegoroczną noc Sylwestrową.
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
13
W drugiej połowie sezonu
2011/2012
między innymi:
M A Z E PA J u l i u s z a S ł o w a c k i e g o w r e ż . P i o t r a To m a s z u k a ,
ICH CZWORO Gabrieli Zapolskiej w reż. Jerzego Klesyka,
W OCZACH ZACHODU Josepha Conrada w reż. Jacka Gąsiorowskiego,
ONI Witkacego w reż. Jarosława Gajewskiego,
Ż Y C I E S N E M – A U T O S S A C R A M E N TA L E S P e d ro C a l d e ró n a d e l a B a rc a
w reż. Andres Lima
W ROKU
2012/2013
– w sezonie jubileuszowym,
klasyka dramatu polskiego, m.in.:
N O C L I S TO PA D O WA S t a n i s ł a w a W y s p i a ń s k i e g o ,
FA N TA Z Y J u l i u s z a S ł o w a c k i e g o ,
D A M Y I H U Z A R Y A l e k s a n d r a Fre d r y,
DZIADY Adam Mickiewicz,
ODPRAWA POSŁÓW GRECKICH Jan Kochanowski.
2 9 s t y c z n i a 2 0 1 3 , n a j u b i l e u s z Te a t r u P o l s k i e g o ,
w sto lat po inauguracyjnej premierze
– IRYDION Zygmunta Krasińskiego
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną
Samorządu Województwa Mazowieckiego
14
Specjalne podziękowania dla
Ul. Karasia 2
0 0 - 3 2 7 Wa rs z a w a
Katarzyna Gaweł - Stańkowska
PR / Sponsoring
tel. 604 615 980
[email protected]
Olga Sander- Stachurska
Wizerunek / Komunikacja
tel. 600 030 686
[email protected]
www.teatrpolski.waw.pl
Teatr Polski jest jednostką organizacyjną Samorządu Województwa Mazowieckiego