Strategia Lizbońska

Strategia Lizbońska
W marcu 2000 r., podczas Szczytu Rady Europejskiej w Lizbonie, przywódcy europejscy
zobowiązali Unię Europejską do przekształcenia się do 2010 roku w najbardziej
dynamiczną i konkurencyjną, opartą na wiedzy gospodarkę w świecie, zdolną do
zrównoważonego wzrostu gospodarczego stworzenia nowych i lepszych miejsc pracy i
zapewnienia większej spójności społecznej z poszanowaniem środowiska.
Strategia Lizbońska odnosi się do działań podejmowanych na trzech wzajemnie
powiązanych płaszczyznach: gospodarczej, społecznej i ochrony środowiska. U jej
podstaw leży przekonanie, że aby polepszyć standard życia oraz utrzymać szczególny
model społeczny
w Unii Europejskiej, Unia musi zwiększyć swoją produktywność i konkurencyjność w
warunkach coraz silniejszej światowej konkurencji, zmian technologicznych i starzenia
się społeczeństw.
Działania przyjęte na podstawie Strategii Lizbońskiej można podzielić na następujące
kluczowe grupy:
• szybkie przechodzenie do gospodarki opartej na wiedzy, w tym rozwój
społeczeństwa informacyjnego, badań i innowacji oraz kształcenie odpowiednich
kwalifikacji i umiejętności;
• liberalizacja i integracja tych rynków i sektorów, których wspólny rynek nie objął,
tj.: telekomunikacji, energetyki, transportu, poczty, a także usług finansowych
oraz całości rynku usług;
• rozwój przedsiębiorczości: deregulacja i lepsze wsparcie ze strony administracji
(likwidacja barier administracyjno-prawnych), łatwiejszy dostęp do kapitału i
technologii, ograniczanie zakłócającej konkurencję pomocy publicznej, tworzenie
równego pola konkurencji;
• wzrost zatrudnienia i zmiana modelu społecznego: wzrost aktywności
zawodowej, uelastycznienie rynku pracy, poprawa edukacji, unowocześnienie
systemu zabezpieczeń społecznych, ograniczanie biedy i wykluczenia
społecznego;
• dbałość o trwałe fundamenty rozwoju i środowisko naturalne: ograniczanie zmian
klimatycznych, zachowanie zasobów naturalnych.
W obszarze działań na rzecz europejskiego rynku pracy skoncentrowano się na
reformie instrumentów kreujących podaż na rynku pracy, w tym poprawie
konkurencyjności europejskiej siły roboczej i modernizacji systemu zabezpieczeń
społecznych oraz reformie instrumentów kreujących popyt na rynku pracy, w tym
likwidacji barier administracyjnych, ułatwianiu tworzenia małych i średnich
przedsiębiorstw oraz stworzeniu środowiska administracyjnego i prawnego, które
sprzyjałoby tworzeniu przedsiębiorstw i prowadzeniu działalności gospodarczej.