Materiały prasowe do pobrania

Transkrypt

Gdańsk, 18 sierpnia – 8 września
Solidarity of Arts 2010
W sierpniu rozpoczyna się w Gdańsku festiwal Solidarity of Arts. Już po raz
drugi z inicjatywy Samorządu Województwa Pomorskiego instytucje kultury
podległe Urzędowi Marszałkowskiemu, a także Urząd Miasta Gdańska i Polski
Instytut Sztuki Filmowej zapraszają wybitnych światowych i polskich artystów
do wspólnej pracy i do dzielenia się jej efektami w miejscu szczególnym dla
Polski i Europy. Gdańsk ideę wolności zdaje się mieć zakodowaną w swoim
DNA, co już niejednokrotnie w najnowszej historii naszego kraju udowadniał.
W ubiegłym stuleciu przez podrywanie całego kontynentu do buntu przeciwko
zniewoleniu, a dzisiaj przez zdolność przyciągania artystów, których wizytówką
jest poszukiwanie i szacunek dla wolności oraz otwartość na wspólne działanie.
W tym roku w programie Solidarity of Arts znajdą się elementy nawiązujące
do dwóch wydarzeń. Pierwszym jest 30-lecie powstania Solidarności, a drugim
200-lecie urodzin Fryderyka Chopina. Dodatkowo dobór wykonawców i lokalizacji
gwarantuje spełnienie dwóch ważnych założeń naszej imprezy: promocję
wybitnych artystów i instytucji kultury związanych z Trójmiastem i Pomorzem
oraz wyjście z prezentowanymi produkcjami w przestrzeń miejską.
W programie są symfonie napisane specjalnie na nasz festiwal z okazji
wspomnianej rocznicy Solidarności oraz klasyczne (dosłownie i w przenośni)
przedstawienia teatralne nawiązujące do wydarzeń z najnowszej historii Polski.
Jakość artystyczna przedsięwzięcia jest – podobnie jak przed rokiem – onieśmie
lająca. W samym tylko projekcie Możdżer+ obok Leszka będzie można obejrzeć
i usłyszeć największych muzyków jazzowych świata, przy czym niektórzy
z nich dodatkowo poprowadzą autorskie warsztaty gry na swoich instrumentach.
To właśnie idea festiwalu połączona z jakością artystyczną sprawiają, że Solidarity
of Arts jest – i jeszcze przez najbliższych kilka lat będzie – znakomitą promocją
Gdańska w drodze do przyznania mu tytułu Europejskiej Stolicy Kultury 2016.
Idea solidarnej kreacji artystycznej po raz drugi zdołała przyciągnąć do nas
naprawdę wielkich twórców. Dla nich wszystkich te same wartości, w obronie
których Gdańsk stawał już tyle razy w historii naszego kraju, są wspólne
i niezwykle ważne. Choćby dlatego warto zobaczyć Solidarity of Arts 2010
na własne oczy. Zapraszamy do Gdańska.
Rada programowa
2
Rada programowa
Przewodniczący
Władysław Zawistowski – Dyrektor Departamentu Kultury
Urząd Marszałkowski Województwa Pomorskiego
Wiceprzewodnicząca
Anna Zbierska – Dyrektor Biura Prezydenta ds. Promocji Miasta
Urząd Miejski w Gdańsku
Anna Czekanowicz-Drążewska – Dyrektor Biura Prezydenta ds. Kultury
Urząd Miejski w Gdańsku
Beata Jaworowska – Zastępca Dyrektora Departamentu Kultury
Urząd Marszałkowski Województwa Pomorskiego
Agnieszka Odorowicz – Dyrektor Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej
Cezary Windorbski – Prezes Fundacji Gdańskiej
Maciej Zięba OP – Dyrektor Europejskiego Centrum Solidarności
Dyrektor artystyczny festiwalu: Krzysztof Materna
3
Organizatorzy:
Samorząd Województwa Pomorskiego
Miasto Gdańsk
4
Polski Instytut Sztuki Filmowej
Sponsorzy:
Sponsor główny:
Sponsor:
Partnerzy:
Polska Filharmonia Bałtycka
Nadbałtyckie Centrum Kultury
Państwowa Opera Bałtycka
5
Europejskie Centrum Solidarności
Fundacja Archiwum Filmowe
Drogi do niepodległości
Fundacja Gdańska
Canal+
Och-teatr
MM Communications
Kalendarium
18-19 sierpnia
20 sierpnia Dwór Artusa
godzina 20:00Ceremonia wręczenia nagród Prezydenta Miasta Gdańska
Akademia Muzyczna i Nadbałtyckie Centrum Kultury
w Gdańsku, klub Ucho w Gdyni, klub Stary Rower w Sopocie
Warsztaty muzyczne gwiazd Solidarity of Arts 2010
Neptuny 2010 oraz oficjalne otwarcie festiwalu Solidarity of Arts
20-30 sierpniaDwór Artusa
Plenerowa prezentacja zrekonstruowanych cyfrowo materiałów
filmowych z okresu powstania i początków Solidarności
– materiały archiwalne Fundacji Archiwum Filmowe w Gdańsku
21 sierpnia Aleja Gwiazd, dziedziniec Polskiej Filharmonii Bałtyckiej
godzina 18:30 Uroczyste odciśnięcie dłoni Marka Karewicza i artystów
widowiska jazzowego Możdżer+; wystawa fotografii
Marka Karewicza
21 sierpnia
godzina 20:30 Targ Węglowy
Przestrzeń Wolności: widowisko jazzowe Możdżer+
W rolach głównych: Leszek Możdżer, Naná Vasconcelos,
Lars Danielsson, Zohar Fresco, Marcus Miller, Motion Trio,
John Scofield, Orkiestra Kameralna Aukso, Gabriela Kulka,
Eddie Daniels, Charles Fox
29 sierpnia
godzina 18:00 29 sierpnia
godzina 19:00 Aleja Gwiazd, dziedziniec Polskiej Filharmonii Bałtyckiej
Uroczyste odciśnięcie dłoni Pawła Mykietyna
VIVO XXX – premiera symfonii Pawła Mykietyna napisanej
z okazji 30-lecia powstania Solidarności.
Patronat honorowy: Lech Wałęsa
5 września Państwowa Opera Bałtycka
godzina 19:00 Makbet – opera Giuseppe Verdiego w reżyserii Marka Weissa
8 września Polska Filharmonia Bałtycka
godzina 19:00Biała Bluzka Agnieszki Osieckiej w adaptacji Magdy Umer
W roli głównej: Krystyna Janda
6
Ceremonia wręczenia nagród
Prezydenta Miasta Gdańska
Neptuny 2010
oraz oficjalne otwarcie
festiwalu Solidarity of Arts
20 sierpnia 2010, godzina 20:00
Dwór Artusa
Podobnie jak w roku ubiegłym, oficjalne otwarcie festiwalu Solidarity of Arts
połączone będzie z ceremonią wręczenia Neptunów, czyli przyznawanych
od 2006 roku nagród Prezydenta Miasta Gdańska. Laureatami nagrody
są twórcy polscy i zagraniczni o niekwestionowanym dorobku artystycznym.
7
W latach 2006-2008 Neptuny otrzymywali: Andrzej Wajda, Volker Schlöndorff,
Jan A. P. Kaczmarek, Krystyna Janda, Ewa Pobłocka, Jerzy Radziwiłowicz,
Agnieszka Holland, Krzysztof Penderecki i Jacek Fedorowicz.
W zeszłym roku nagrodę przyznano Leszkowi Możdżerowi, Joannie
Szczepkowskiej oraz Przemysławowi Gintrowskiemu.
Plenerowa prezentacja
cyfrowo zrekonstruowanych
materiałów archiwalnych
Fundacji Archiwum Filmowe
w Gdańsku
20-30 sierpnia 2010
Dwór Artusa
Pierwsze prawdziwe wyjście tegorocznego festiwalu Solidarity of Arts
w przestrzeń miejską będzie miało miejsce tuż po jego oficjalnym otwarciu.
Przez 10 dni na specjalnym telebimie ustawionym przy Dworze Artusa
pokazujemy wybór cyfrowo zrekonstruowanych, archiwalnych materiałów
filmowych z okresu powstania i początków działalności Solidarności.
Unikalny charakter zdjęć, z których część po raz pierwszy ujrzy światło
dzienne, ma sprawić, że telebim będzie przyciągał i hipnotyzował
przechodniów – nie tylko mieszkańców Gdańska pamiętających lata
osiemdziesiąte.
8
Uroczyste odciśnięcie dłoni
w Alei Gwiazd oraz wystawa
fotografii Marka Karewicza
Dziedziniec Polskiej Filharmonii
Bałtyckiej
W pasażu na wyspie Ołowiance w pobliżu Filharmonii Bałtyckiej znajduje się
aleja gwiazd, na której znakomici polscy i zagraniczni artyści pozostawiają
odciski swoich dłoni. Jednym z autorów pomysłu alei jest profesor warszawskiej
ASP Adam Myjak. Oprócz gwiazd rodzimych są tu m.in. David Lynch,
zdobywczynie Oscarów Faye Dunaway, Anna Paquin i Marcia Gay Harden, a także
Sir Neville Marriner. W tym roku bezpośrednio przed widowiskiem Możdżer+
dołączy do nich grupa występujących w nim wybitnych jazzmanów oraz fotograf
jazzowy Marek Karewicz. W trakcie oraz po ceremonii na dziedzińcu Polskiej
Filharmonii Bałtyckiej będzie można obejrzeć jego najlepsze prace w dużym
formacie. Tuż przed premierą swojej symfonii, 29-go sierpnia, swoją dłoń odciśnie
tu również kompozytor Paweł Mykietyn.
Marek Karewicz
Dobre zdjęcie muzyka lub koncertu jazzowego to jego wizytówka: jest
najsłynniejszym polskim artystą fotografikiem w branży. Marek jest także
dziennikarzem muzycznym, autorem radiowym i telewizyjnym oraz
prezenterem muzyki jazzowej. Robienie zdjęć to jednak jego główne zajęcie,
o czym świadczy archiwum około 2 milionów negatywów. To jego fotografie
dokumentują legendę ostatniej trasy koncertowej Milesa Davisa, a także
europejskiej trasy Raya Charlesa. Tadeusz Nalepa prowadzący za rękę swojego
syna na okładce ważnej w historii polskiego rocka płyty Blues Breakout-u to
również praca Marka. W lutym 2009 roku ukazał się album jego zdjęć
This Is Jazz zawierający 200 fotografii artystów jazzowych.
9
Możdżer+
Targ Węglowy
Wykonawcy:
Leszek Możdżer solo
Leszek Możdżer+ Naná Vasconcelos (Brazylia)
Leszek Możdżer+ Lars Danielsson (Szwecja) i Zohar Fresco (Izrael)
Leszek Możdżer+ Marcus Miller (Stany Zjednoczone)
Leszek Możdżer+ Motion Trio (Polska)
Leszek Możdżer+ John Scofield, Steve Swallow i Bill Stewart (Stany Zjednoczone)
Leszek Mozdżer+ Orkiestra Kameralna Aukso pod dyrekcją Marka Mosia (Polska)
Leszek Możdżer+ Gabriela Kulka (Polska)
Leszek Możdżer+ Eddie Daniels i Charles Fox (Stany Zjednoczone)
Scenariusz i reżyseria: Krzysztof Materna
Scenografia: Radosław Dębniak
Możdżer+ to główne wydarzenie Solidarity of Arts 2010. Jest przykładem
wspólnego działania wybitnych polskich artystów oraz światowych gwiazd jazzu
w ramach jedynego w swoim rodzaju projektu przygotowanego specjalnie na
tegoroczny festiwal. Na Targu Węglowym w Gdańsku pojawi się konstrukcja
trzech połączonych ze sobą scen, na których królował będzie znakomity polski
aranżer, kompozytor i pianista Leszek Możdżer. Założenia inscenizacyjne
sprawiają, że porzucamy schemat koncertu i powstaje widowisko plenerowe,
które idealnie wpasowuje się w światowy trend uwolnienia sztuki wysokiej
i wyjścia z nią w przestrzeń publiczną. Medialnym współorganizatorem
widowiska jest Canal+, który planuje bezpośrednią transmisję z koncertu
w paśmie niekodowanym.
Należy pamiętać, że pojawienie się każdego z poniższych wykonawców osobno
na jakimkolwiek festiwalu jazzowym na świecie jest uznawane za wydarzenie.
To, że w czasie tegorocznego Solidarity of Arts wymienieni muzycy zagrają
wspólnie z Leszkiem Możdżerem w czasie jednego show skłania do refleksji.
Zarówno nad galaktyczną wielkością Leszka, jak i nad wyjątkowością
Solidarity of Arts 2010.
10
Leszek Możdżer
Światowej klasy pianista i jeden z największych polskich jazzmanów w ogóle:
oto główny bohater przedsięwzięcia Możdżer+ na tegorocznym festiwalu
Solidarity of Arts.
Leszek Możdżer jest absolwentem gdańskiej Akademii Muzycznej im. Stanisława
Moniuszki. Na początku związany był z formacją Miłość (1991-97) oraz kwartetem
Zbigniewa Namysłowskiego (1992-95), ale jeszcze w połowie lat 90-tych zaczął
nagrywać płyty autorskie. Dzisiaj jego dyskografia stanowi osobny artykuł
w Wikipedii, niezależny od artykułu o samym muzyku…
Leszek Możdżer jest laureatem mrowia nagród, między innymi Fryderyka
(jazzowy muzyk roku 1998), Paszportu Polityki (2004), Nagrody Wielkiej Fundacji
Kultury (2005) oraz Nagrody Ministerstwa Spraw Zagranicznych za promowanie
polskiej kultury za granicą (2007). Jest również etatowym posiadaczem tytułu
Pianisty Roku czytelników Jazz Forum. Jako swoich mistrzów wymienia często
Lestera Bowie, Tomasza Stańko, Zbigniewa Preisnera i Adama Makowicza. Występ
z tym ostatnim we wrześniu 2004 na koncertach w Carnegie Hall w Nowym
Jorku został nazywany „kulminacyjnym momentem polskiej pianistyki jazzowej.”
Możdżer nagrywał również z Januszem Muniakiem, Michałem Urbaniakiem,
Piotrem Wojtasikiem, Adamem Pierończykiem, Henrykiem Miśkiewiczem i Anną
Marią Jopek. Od dawna współpracuje z Janem Kaczmarkiem (komponującym
dla wytwórni 20th Century Fox i Miramax). Wspólnie nagrywali nagrodzoną
Oscarem muzykę do Finding Neverland (2004). Kompozycje Leszka można też
często usłyszeć w teatrze. W Polsce pisał między innymi do spektaklu Śluby
Panieńskie Jana Englerta (Teatr Narodowy w Warszawie), musicalu Scat
(Teatr Capitol we Wrocławiu) oraz Hair (Teatr Muzyczny w Gdyni).
Już od wielu lat Możdżer zaprasza do swoich przedsięwzięć wybitnych muzyków
z całego świata. Przede wszystkim, jak mówi, żeby się od nich uczyć. Założone
przez niego trio Możdżer – Danielsson – Fresco nagrało dwie rewelacyjne płyty:
The Time (2005) oraz Between Us And The Light (2006), przy czym ta druga osiągnęła
pułap podwójnej platyny w dwa tygodnie po swojej premierze. Leszek Możdżer
występował już niemal w całej Europie, w USA, Kanadzie, Ameryce Południowej
(w Chile grał koncert dla 15,000 osób), a także w Chinach, Japonii, Malezji
i Singapurze. Można pomyśleć, że artysta jako muzyk zrobił już wszystko,
zagrał z każdym i na domiar złego wszędzie. Nie warto tak myśleć.
Warto przyjechać na Solidarity of Arts 2010 i obejrzeć spektakl Możdżer+.
mozdzer.com
11
Naná Vasconcelos
Naná Vasconcelos (a właściwie Juvenal de Holanda Vasconcelos) urodził się
w Recife w 1944 roku. Jest Garrinchą perkusji brazylijskiego Latin Jazzu.
Gra na rozmaitych instrumentach perkusyjnych (początkowo szczególnie silnie
związany był z jednostrunowym berimbau), ma niezwykły, pełen siły wyrazu głos.
Wśród muzyków, którzy mieli przyjemność grywać z nim regularnie są Pat Metheny
(to Vasconcelos jest odpowiedzialny za jego brazylijskie brzmienie między 1980
a 1983 rokiem), Don Cherry (z Collinem Walcottem tworzyli trio Codona grające
fuzję muzyki czterech kontynentów), Egberto Gismonti (nagrali wspólny, genialny
album Dança Das Cabeças w 1976 roku) i Gato Barbieri. Jego koncert z tym ostatnim
na Montreux Jazz Festival w 1971 roku zapewnił mu nieprzerwane do dzisiaj
uwielbienie jazzowej widowni w Europie. W tym samym roku w Paryżu nagrał swój
pierwszy album Africadeus, a rok później – już w Brazylii – drugą płytę, Amazon.
Od 1975 roku nagrywał ze wszystkimi: od B.B. Kinga, przez Jean-Luca Ponty i Jana
Garbarka po Talking Heads. Pojawia się na ścieżkach dźwiękowych filmów Susan
Seidelman i Jima Jarmuscha, a także na płycie Paula Simona Rhythm of the Saints.
Co ważne, Vasconcelos nigdy nie stał się muzykiem studyjnym. Z Leszkiem
Możdżerem po raz pierwszy zagrał w 2005 roku na słynnym dworcu autobusowym
Central do Brasil w Rio de Janeiro w ramach festiwalu Polônia Carioca. Rok później
obaj powtórzyli ten niezwykły koncert w Warszawie, na polskiej edycji imprezy.
W marcu 2010 ponownie wystąpili wspólnie, tym razem przy okazji 46-stej edycji
Jazzu nad Odrą.
Naná Vasconcelos gra intuicyjnie, jego perkusja jest melodyjna jak rzadko która,
jego wokalizy są przejmujące, a jego muzyka jako całość to wciąż – mimo całych
dekad obieżyświatowania – fotografia duszy południowoamerykańskiej ulicy.
nanavasconcelos.com.br
12
Lars Danielsson
Lars Danielsson urodził się w Göteborgu w 1958 roku. To nie tylko jeden
z najwybitniejszych europejskich kontrabasistów jazzowych.
Jest kompozytorem, aranżerem, producentem, a oprócz kontrabasu nie byle
jak gra na gitarze basowej i wiolonczeli. Ta ostatnia była jego pierwszym
instrumentem w Konserwatorium Muzycznym w Göteborgu, które ukończył.
Mówi się, że granie Larsa jest równocześnie liryczne i odlotowe – prawdziwa
rewerencja jego postaci w jazzowym świecie nie powinna zatem dziwić.
Legendarny Lars Danielsson Quartet (z byłym saksofonistą Milesa Davisa,
Davidem Liebmanem, Bobo Stensonem na fortepianie i historią perkusji ECM
Jonem Christensenem) przez prawie dwie dekady zwalał z nóg tak krytyków jak
i publiczność (a nie wiadomo kogo w tym gatunku trudniej jest zwalić z nóg).
W jednym z wywiadów Lars przyznał, że jego kwartet był tak silny, że po nim
ciężko mu było zrobić coś nowego. „Byłem zdany na samego siebie. Aż pojawił
się Leszek…” (tu należy pamiętać, że mówi to artysta, który grał i nagrywał
z największymi muzykami jazzowymi w Europie i Ameryce).
Skądinąd prawdą jest, że Lars stał się gwiazdą pierwszej wielkości w Polsce
dopiero gdy zaczął grać właśnie z Możdżerem. Zanim nagrali w duecie rewelacyjne
płyty Pasodoble (2007) i Tarantellę (2008), wspólnie z Zoharem Fresco tworzyli trio
nazwane przez Leszka „dream teamem”.
Dwa podwójnie platynowe albumy tegoż zespołu marzeń to The Time (2005)
oraz Between Us And The Light (2006).
larsdanielsson.com
13
Zohar Fresco
Zohar Fresco urodził się w 1969 roku w Izraelu, w żydowskiej rodzinie o tureckich
korzeniach. Ma swój własny, niepodrabialny styl gry na bębnach ręcznych,
ramowych, zwłaszcza na tak zwanym Tof Miriam (bębnie Miriam).
Jest jednym z założycieli Bustan Abraham, legendarnej grupy izraelskich
muzyków zarówno arabskiego jak i żydowskiego pochodzenia, która
z powodzeniem łączy elementy orientalne i zachodnie (powodzenie oznacza
tu między innymi brak dominacji któregokolwiek z elementów). Jest też
członkiem Ziryab Trio, grupy słynnego Taiseera Eliasa eksplorującej arabską
i turecką muzykę XIX i XX wieku. W ciągu ostatnich 10 lat był też podporą
wielu zespołów koncertowo-nagraniowych izraelskiej supergwiazdy Achinoam
Nini (Noa). Inni wybitni muzycy, którzy mieli przyjemność z nim pracować to
Glen Velez, ustad Zaki Hossian (obaj w Bustan Abraham), Ahmet Misirli, Philip
Glass, Ross Daly, Arto Tuncboyaciyan i ustad Hariprasad Chaurasia. Podobnie
jak w przypadku Danielssona, Fresco szerszą popularnością w Polsce zaczął się
cieszyć po sukcesach Możdżerowego tria w 2005 i 2006 roku.
Zohar jest dyrektorem artystycznym perkusyjnego Peimot Festival w Jerozolimie.
Jego warsztaty i koncerty solowe własnych kompozycji na bębny obręczowe
i wokal to przeżycia trudne do opisania słowami.
zoharfresco.com
14
Marcus Miller
Marcus Miller urodził się na Brooklynie w 1959 roku. Wyraźne rozgraniczanie
gatunków muzyki, których jest żywą legendą (jazz, jazz fusion, R&B i funk)
dosyć go irytuje.
Jako trzynastolatek nienajgorzej grał już na klarnecie, fortepianie i gitarze basowej,
zaczynał pisać muzykę. W 1981 roku dołączył do zespołu Milesa Davisa, swojego
idola lat dziecięcych, z którym koncertował przez dwa kolejne lata. W 1986 roku
sam wyprodukował jego niesamowity album Tutu, potem jeszcze dwa kolejne.
Jako basista Miller pojawia się na ponad 400 nagraniach artystów tak różnych
jak Elton John, Joe Sample, Mariah Carey, McCoy Tyner, Bill Withers, Billy Idol,
Bryan Ferry, Frank Sinatra czy LL Cool J. Jest zdobywcą nagród Grammy jako autor
i wykonawca (M Squared za najlepszy album jazzu współczesnego 2001 roku)
i jako producent (między innymi wspomniany Tutu Davisa, utwór Power of Love
Luthera Vandrossa z 1991 roku, oraz dwie płyty saksofonisty altowego Davida
Sanborna – Voyeur z 1981 roku i Inside z 1999). Marcus Miller pisze także muzykę
do filmu. Można ją usłyszeć w takich produkcjach jak Boomerang (Eddie Murphy,
Halle Berry), Siesta (Ellen Barkin), Ladies’ Man (Tim Meadows) czy Deliver Us From
Eva (LL Cool J).
Muzyczny geniusz Marcus Miller to zatem prawdziwy człowiek-przedsięwzięcie.
Również dlatego tak idealnie pasuje do widowiska jazzowego Możdżer+.
marcusmiller.com
15
John Scofield
John Scofield to jeden z trzech najwybitniejszych współczesnych gitarzystów
jazzowych obok Pata Metheny i Billa Frisella.
Urodził się w Dayton w stanie Ohio w 1951 roku. Dorastał w Connecticut,
uczył się w muzycznym Berklee College w Bostonie, a na gitarze bardzo
wcześnie zaczął grać bardzo dobrze. Najpierw do wspólnego grania zaprosili
go Gerry Mulligan i Chet Baker. Później przez dwa lata był członkiem Billy
Cobham-George Duke band, a w 1977 roku pracował z Charlesem Mingusem
i Gary Burtonem. Od 1978 roku zaczął nagrywać własne płyty, a między 1982
a 85 rokiem koncertował i nagrywał z Milesem Davisem. Ten epizod ukształtował
w nim świadomość muzyka i kompozytora jazzowego, choć John Scofield to
tak naprawdę mistrzowski improwizator zarówno post-bopu, fusion, jazzu
współczesnego, jazz funku jak i R&B. Na jego albumach – jest ich ponad 30 –
jako muzycy towarzyszący pojawiają się Pat Metheny, Charlie Haden, Eddie
Harris, Medeski, Martin & Wood, Bill Frisell, Brad Mehldau, Mavis Staples,
Government Mule, Jack DeJohnette, Joe Lovano oraz Phil Lesh.
Wśród wielu legend jazzu, z którymi przez lata nagrywał są też Tony Williams,
Jim Hall, Ron Carter, Herbie Hancock, Joe Henderson, Dave Holland i Terumasa
Hino. Gitarzysta Scofield jest znany z otwartości na wszystko co nowe.
Mimo bogatej i różnorodnej stylistyki posiada swoje wyraźnie rozpoznawalne
brzmienie.
W trasie żyje około 200 dni w roku, a niektóre z pozostałych spędza na
prowadzeniu zajęć na Uniwersytecie Nowojorskim. Na pytanie „Jak zacząć
karierę muzyczną?” odpowiada na swojej stronie internetowej:
„Grać naprawdę dobrze. Grać naprawdę dobrze wszędzie gdzie cię słyszą […]”.
johnscofield.com
16
W ramach projektu Możdżer+ z Johnem Scofieldem zagrają:
Steve Swallow
Najwybitniejsi jazzmani nie przestają zapraszać go do współpracy pewnie dlatego,
że jest jednym z najwybitniejszych basistów współczesnego jazzu. Steve Swallow
to prawdziwy wirtuoz, który dodaje wigoru i polotu koncertom i nagraniom od lat
realizowanym wspólnie z Johnem Scofieldem, Carlą Bley, Garym Burtonem, Paulem
Motianem czy Patem Metheny. W latach 60-tych dołączył do kwartetu Stana Getza,
a w latach 70-tych nagrywał wspólnie z Getzem i João Gilberto.
Swallow pisał muzykę dla Mikea Gibbsa, Burtona oraz Chicka Corei (Arise Her Eyes,
Chelsea Bells, Como En Vietnam i Hotel Hello). Z pianistką Carlą Bley zrealizował ważne
nagrania dla nowoczesnego jazzu lat 70-tych i 80-tych. John Scofield (z którym
zaczął grać ponad 30 lat temu) uważa go za swojego najważniejszego muzyka.
Bill Stewart
Bill Stewart, muzyk kojarzony przede wszystkim z nowojorską sceną jazzową,
jest uważany za jednego z najwszechstronniejszych perkusistów młodego
pokolenia. Jest doskonałym instrumentalistą, podporą zespołów sław
współczesnego jazzu. Maceo Parker, Joe Lovano, Charlie Haden, Joe Henderson,
Michael Brecker, Kevin Hays, Bill Carrothers, Chris Potter, Marc Copland, Lee
Konitz, a także James Brown i Chick Corea, to niektórzy z muzyków z którymi
nagrywał i koncertował.
Swego czasu New York Times umieścił jego debiutancki album Snide Remarks
(1995) wśród 10 najlepszych albumów roku, ale swoją markę i status gwiazdy
Bill Stewart wyrobił sobie dzięki współpracy z dwoma gitarzystami: Patem
Metheny i właśnie Scofieldem. Mówi się, że jest współtwórcą największych
sukcesów tria tego pierwszego.
17
Motion Trio
Janusz Wojtarowicz, Paweł Baranek i Marcin Gałażyn. Oto trzech artystów,
którzy własną muzyką odczarowali instrument na którym grają. Tworzą
wyjątkowe na światowym rynku muzycznym trio akordeonowe założone
w 1996 roku przez Janusza.
Zespół jest chyba bardziej popularny za granicą niż w kraju, ale i w Polsce
wiadomo, że to wyjątkowa klasa. Grali na sześciu kontynentach w trzydziestu
jeden krajach, występowali w Carnegie Hall w Nowym Jorku, prowadzili
masterclass na University of Chicago, Royal Academy of Music w Londynie
i w Konserwatorium Paryskim. Jeden z pierwszych albumów Motion Trio,
Pictures z 1999 roku, został wyróżniony między innymi nagrodą Deutsche
Shallplattenkritik, Grand Prix Polskiego Przemysłu Muzycznego, a także zdobył
tytuł Płyty Roku krytyków Jazzi Magazine. Trio współpracowało już z Krzysztofem
Pendereckim, Michaelem Nymanem, Bobbym McFerrinem, Wojciechem Kilarem,
Krzesimirem Dębskim, Trilokiem Gurtu, Michałem Urbaniakiem, Tomaszem
Stańko i znakomitymi orkiestrami z całego świata.
Osłupienie i trudny do opanowania entuzjazm to „normalne” pierwsze reakcje
wyżej wymienionych artystów na akordeonowe aranżacje ich własnych utworów
i na sposób grania całej trójki. O doznaniach publiczności po raz pierwszy
oglądającej ich na żywo szkoda gadać – są świadkami uczty dźwięków i wyobraźni.
Janusz Wojtarowicz jest leaderem i autorem większości utworów zespołu,
aranżerem, producentem muzycznym, ale również uznanym autorem muzyki
teatralnej i filmowej. Paweł Baranek to laureat krajowych i międzynarodowych
konkursów akordeonowych i autor kilku kompozycji wykonywanych przez zespół.
Marcin Gałażyn to także kolekcjoner wyróżnień na konkursach akordeonowych,
kameralnych i jazzowych, a oprócz tego współtwórca zespołu Que Passa, z którym
przez osiem lat grał improwizowaną muzykę flamenco, latino i jazz. Prestiżowy
portal All About Jazz już przy okazji płyty Play-Station (2005) pisał:
„Nigdy nie słyszeliście takiej gry na akordeonie […]”. Czyli towarzystwo w sam
raz dla Leszka Możdżera.
motiontrio.com
18
Orkiestra Kameralna Aukso
pod dyrekcją Marka Mosia
Mówimy o jednej z najznakomitszych orkiestr kameralnych w Europie.
Odpowiedzialni za ten stan rzeczy to Marek Moś, wybitny skrzypek, dyrygent
i kameralista, oraz grupa absolwentów Akademii Muzycznej im. Karola
Szymanowskiego w Katowicach. Orkiestra Aukso (z greckiego „wzrastanie”)
powstała w lutym 1998 roku. Zespół wyjaśnia, że nazwa odnosi się do „potrzeby
doskonalenia i konsekwencji, do podejmowania wyzwań i otwarcia”. Jedyną jej
wadą jest chyba to, że nie oddaje do końca zawrotnego tempa w jakim Aukso
stało się znaczącą marką w kulturalnej Europie.
Od czasu powstania orkiestra współpracowała z artystami takiego kalibru
jak Piotr Anderszewski, Rudolf Barshai, Howard Shelley, Andrzej Bauer, Jerzy
Maksymiuk, Mark Minkowski, Jacek Kasprzyk, Daniele Alberti, Kaja Danczowska,
Agata Szymczewska, Władysław Kłosiewicz, Janusz Olejniczak, Olga Pasiecznik
czy The Hilliard Ensemble. Nagrywali również płyty z polską muzyką
współczesną (między innymi utwory Grażyny Bacewicz, Henryka Mikołaja
Góreckiego, Witolda Lutosławskiego, Wojciecha Kilara i Zbigniewa Preisnera).
Aukso, orkiestra wszechstronna i dbająca o swoją oryginalność, znana jest
z łączenia, np. klasyki z jazzem czy rockiem, ale również ze zderzania „odrębnych
muzycznych języków”. W obu kontekstach muzycy koncertowali i nagrywali
m.in. z Leszkiem Możdżerem, Tomaszem Stańko, Urszulą Dudziak, Michałem
Urbaniakiem, Motion Trio i Voo Voo.
Marek Moś
Marek Moś jest dyrygentem i dyrektorem artystycznym Aukso od początku
jej istnienia. Wcześniej grał (również dosłownie) pierwsze skrzypce w jednym
z najlepszych kwartetów smyczkowych w Europie, Kwartecie Śląskim. Jest
autorem wielu archiwalnych nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji, a także
laureatem Konkursu Muzyki Współczesnej w Krakowie (1979) i Międzynarodowej
Trybuny UNESCO w Paryżu (1984, 1988).
Płyty z jego udziałem zdobywały też Fryderyki (1995, 1997). Marek Moś założył
i do dzisiaj sprawuje pieczę nad festiwalem „Letnia Filharmonia AUKSO”
w Wigrach, a od 2008 jest członkiem jury Nagrody Mediów Publicznych
w dziedzinie współczesnej muzyki poważnej OPUS. „Czas wolny” zapełnia
wykładając na swojej macierzystej Akademii Muzycznej w Katowicach.
aukso.pl
19
Gabriela Kulka
Bywa porównywana do Tori Amos i Kate Bush – Gaba Kulka reprezentuje
naprawdę imponującą jakość na polskim rynku nagraniowym.
To muzyk alternatywny (czytaj w tym przypadku: jazzowo-rockowo-popowo-teatralno-kabaretowy), pianistka, wokalistka i autorka świetnych tekstów.
Kulka nie jest zjawiskiem zupełnie nowym (już w 2006 jej drugi album Out
był nominowany do nagrody Mateusza radiowej Trójki, a w 2008 napisała
i wykonywała muzykę do spektaklu Rafalala Show – Zabawy Nocą w Teatrze
Polonia w Warszawie), ale bardzo głośno zrobiło się o niej stosunkowo niedawno.
We wrześniu 2009 zdobyła właśnie Mateusza „za wielki talent, przebogatą
muzyczną wyobraźnię i trójkowy gust objawione na [złotej] płycie Hat, Rabbit
będącej wydarzeniem 2009 roku.” W październiku wspólnie z grupą znakomitych
polskich artystów nagrała śpiewany i recytowany album Herbert z wierszami
Zbigniewa Herberta. Również w październiku wyszła jej nowa płyta Sleepwalk
nagrana z Konradem Kuczem. Wkrótce potem przyszła nagroda specjalna 6.
edycji Europejskiego Festiwalu Piosenki Autorskiej TransVOCALE we Frankfurcie
nad Odrą i Słubicach. W grudniu Gaba została nominowana do prestiżowego
Paszportu Polityki 2009 (muzyka rozrywkowa), a w kwietniu 2010 zdobyła
Fryderyka w kategorii „wokalistka roku”. Dodatkowo od września 2009
prowadzi swoją autorską audycję „Gabofon” w Polskim Radiu Euro.
Innymi słowy: zmasowany atak.
Nie zanosi się, żeby w najbliższym musiała wracać do sklepu meblowego,
w którym dorabiała jako sprzedawczyni jeszcze parę lat temu.
gabakulka.com
20
Charles Fox
Charles Fox urodził się w Nowym Jorku w 1940 roku. Jest wybitnym
amerykańskim kompozytorem, autorem muzyki filmowej i telewizyjnej, którą
rozpoznaje i kocha nie tylko Ameryka.
Karierę rozpoczął jako pianista, kompozytor i aranżer dla takich artystów jak
Ray Baretto, Joe Quijano czy Tito Puente. Był wielokrotnie nominowany do
Oskara, między innymi za Ready to Take a Chance Again z filmu Foul Play (1978)
oraz za Richard’s Window z filmu The Other Side of the Mountain (1975). Fox jest
laureatem dwóch nagród Emmy i jednej Grammy za muzykę do legendarnej
telewizyjnej serii Love American Style, a także zdobywcą najbardziej prestiżowego
wyróżnienia BMI, nagrody Richarda Kirka. Oczywiście wielu niewtajemniczonym
Europejczykom słynny motyw z czołówki Monday Night Football (naturalnie
autorstwa Foxa) i inne klasyki amerykańskiej telewizji niewiele powiedzą.
Ale i oni nie mogli nie słyszeć Killing me Softly with His Song, piosenki napisanej
przez kompozytora wspólnie z Normanem Gimble w 1971 roku. To jeden
z najczęściej wykonywanych utworów z repertuaru BMI, podwójnie nieśmiertelny
dzięki wersjom Roberty Flack a później Lauryn Hill i The Fugees.
21
Fox napisał muzykę do ponad 100 filmów, o jego niezwykłym dorobku
teatralno-baletowym nie wspominając. Współpracował z takimi artystami jak
Goldie Hawn, Fred Astaire, Johnny Cash, Johnny Mathis, wspomniana
Lauryn Hill i Ice T. Od 2004 roku jest członkiem Songwriters Hall of Fame.
W lipcu 2009 roku dyrygował Chórem Teatru Wielkiego w Warszawie, gdzie miało
premierę napisane przez niego oratorium Lament i Modlitwa do słów Jana Pawła II.
Określenie człowiek-orkiestra pasuje do niego jak do mało kogo.
Wiele osób nie może doczekać się 10-minutowej impresji Chopina, którą Fox
przygotowuje specjalnie na tegoroczny festiwal Solidarity of Arts.
Eddie Daniels
Eddie Daniels urodził się w Nowym Jorku w 1941 roku. Jazzem zainteresował się
jako nastolatek: podziwiał muzyków grających wtedy z Frankiem Sinatrą.
Swoją karierę zaczynał jako saksofonista tenorowy z orkiestrą Thada Jonesa
i Mela Lewisa w 1966 roku. Niedługo potem jedna solówka zagrana na
klarnecie z tym zespołem przyniosła mu nagrodę Nowej Gwiazdy Klarnetu
międzynarodowych krytyków magazynu DownBeat. Od tego czasu był
wielokrotnie nominowany i wygrywał Grammy (w 1989 roku jako wykonawca
Memos from Paradise w aranżacji Rogera Kellawaya). Największą misją jego
muzyki jest, jak sam twierdzi, docieranie do jak największej liczby ludzi,
otwieranie dla nich zarówno jazzu jak i muzyki klasycznej oraz zacieranie
granic między oboma gatunkami. W rękach Danielsa Mozart może być równie
intrygujący jak Charlie Parker.
Nie wystarczy zatem powiedzieć, że Eddie Daniels to wybitny klarnecista
jazzowy. Eddie Daniels to jeden z najwybitniejszych muzyków grających na
instrumentach dętych drewnianych w ogóle, w obu wymienionych wyżej
gatunkach.
To on zagra 10 minutową impresję Chopina autorstwa Charlesa Foxa podczas
festiwalu Solidarity of Arts 2010, a parę dni przed występem poprowadzi klasyczne
i jazzowe warsztaty klarnetowo-saksofonowe.
eddiedanielsclarinet.com
22
VIVO XXX – premiera
symfonii Pawła Mykietyna
patronat honorowy: Lech Wałęsa
Wykonanie: Orkiestra Symfoniczna Polskiej Filharmonii Bałtyckiej
oraz Państwowy Chór Filharmonii w Mińsku Dyrygent: Reinbert de Leeuw Symfonia Pawła Mykietyna powstaje z inicjatywy Europejskiego Centrum
Solidarności oraz festiwalu Solidarity of Arts w związku z obchodami 30-tej
rocznicy powstania Solidarności.
Ta trwająca 70 minut kompozycja przeznaczona jest na chór, wielką orkiestrę
symfoniczną i dyskretnie użyte środki elektroniczne.
Symfonia jest utworem jednoczęściowym, ale można wyróżnić w nim 5 odcinków.
Pierwszy to trwające dziesięć minut tutti chóru i orkiestry, będące ciągłą kulminacją i symbolizujące siłę wspólnoty charakteryzującą początki ruchu solidarnościowego. Pod koniec części dochodzi do kilku ingerencji, „zagłuszania” muzyki
przez elektroniczny dźwięk „cenzury”, który kończy pierwszy odcinek. Na zasadzie
pointy następuje krótka pieśń ludowa z okolic Babiej Góry symbolizująca koniec
„karnawału Solidarności”. Dalsze dziesięć minut to odcinek o zróżnicowanej
strukturze, po którym przychodzi kolejna pieśń ludowa z okolic Skierbieszowa.
Nawiązuje ona do wydarzeń stanu wojennego.
Odcinek trzeci to część główna. Bardzo dramatyczne, tym razem dwudziestominutowe tutti chóru i orkiestry. Po tej permanentnej kulminacji rozbrzmiewa tym razem
kurpiowska pieśń ludowa. Pieśń śpiewana jest przy akompaniamencie odtwarzanego z głośników dźwięku przelatującego w oddali samolotu odrzutowego miała
pierwotnie oddać jedynie atmosferę oczekiwania, jednak teraz po katastrofie
smoleńskiej nabierze niestety dodatkowych, bolesnych znaczeń. Koniec symfonii
to trwające dziesięć minut kolejne tutti nawiązujące do początku utworu.
Z wielką satysfakcją informujemy, że honorowy patronat nad wydarzeniem objął
legendarny przywódca Solidarności Lech Wałęsa.
ecs.gda.pl
23
Paweł Mykietyn
O jego symfoniach mówi się, że są godną kontynuacją dzieł Witolda
Lutosławskiego, a o nim samym, że to muzyczny postmodernista otwierający
polską muzykę na XXI wiek.
Należy do najciekawszych i najwybitniejszych polskich kompozytorów
współczesnych: jest autorem muzyki autonomicznej, teatralnej i filmowej,
a dodatkowo znakomicie gra na klarnecie. Ukończył Akademię Muzyczną
im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 1996 roku w klasie prof. Włodzimierza
Kotońskiego. W czasie studiów poznał Pawła Szymańskiego – to fascynacji
jego muzyką zawdzięczamy takie utwory jak 3 for 13 (pierwsza lokata
w kategorii twórczości kompozytorów młodych na Międzynarodowej Trybunie
Kompozytorów UNESCO w Paryżu w 1995 roku) oraz Eine kleine Herbstmusik (1995)
i Koncert fortepianowy (1997), oba na zamówienie festiwalu Warszawska Jesień.
Jak sam mówi, sztuką w komponowaniu jest znalezienie rozsądnych proporcji
między matematyką a spontanicznością. Ta pierwsza jest niezbędnym
narzędziem gdy pisze symfonie, druga przydaje się w teatrze, z którym jest silnie
związany od początku swojej kariery. Współpracował między innymi z takimi
reżyserami jak Krzysztof Warlikowski (parędziesiąt wspólnych spektakli, w tym
opera kameralna Ignorant i Szaleniec z 2001 roku), Grzegorz Jarzyna, Piotr Cieślak,
Adam Hanuszkiewicz i Andrzej Woron. Napisał również muzykę do wielu
ważnych polskich filmów, w tym etiudy Ojciec z filmu Solidarność, Solidarność…
(2005) oraz 33 Sceny z życia (2008) i Tatarak (2009). W czerwcu 2008 za swoją
II Symfonię otrzymał nagrodę mediów publicznych Opus w dziedzinie muzyki
poważnej. W tym samym roku na festiwalu Wratislavia Cantans miała miejsce
premiera Pasji według św. Marka z jego muzyką.
Paweł Mykietyn jest laureatem wielu indywidualnych wyróżnień, w tym
Paszportu Polityki (2000) oraz trzech zeszłorocznych Fryderyków za swój
pierwszy monograficzny album Speechless Song w kategoriach Kompozytor
Roku, Album Roku Muzyki Współczesnej oraz Najwybitniejsze Nagranie
Muzyki Polskiej. Pod koniec maja 2010 Paweł Mykietyn otrzymał nagrodę
indywidualną 35. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za muzykę
do filmu Trick (2010).
24
Reinbert de Leeuw Reinbert de Leeuw urodził się w Amsterdamie w 1938 roku. Jest wybitnym
dyrygentem muzyki współczesnej (Messiaen, Kagel, Gubaidulina, Górecki,
Schönberg, Webern ), a także pianistą (jego nagrania kompozycji Erika Satie
uchodzą za legendarne) oraz kompozytorem.
W 1974 roku założył orkiestrę kameralną Schönberg Ensemble, której dyrekto
rem muzycznym i dyrygentem jest do dzisiaj. W 1992 roku był dyrektorem
artystycznym festiwalu w Aldeburghu, a w latach 1994-1998 festiwalu muzyki
współczesnej Tanglewood. Oprócz koncertów de Leeuw dyrygował wieloma
produkcjami operowymi z De Nederlandse Opera oraz De Nationale Reisopera.
W 2003 roku miała miejsce premiera jego aranżacji znanego utworu
Im wunderschönen Monat Mai : Dreimal sieben Lieder nach Schumann und Schubert,
który od tego czasu był wielokrotnie wykonywany przez Schönberg Ensemble
oraz niemiecką aktorkę Barbarę Sukovą.
Reinbert jest laureatem Nagrody Edisona za pierwszy album z serii Ligeti Project
z 2002 roku. Posiada doktorat Honoris Causa uniwersytetu w Utrechcie (1994).
askoschoenberg.nl
25
Makbet
– opera Giuseppe Verdiego
5 września 2010, godzina 19:00
Państwowa Opera Bałtycka
Kierownictwo muzyczne: Jose Maria Florencio
Inscenizacja i reżyseria: Marek Weiss
Scenografia: Hanna Szymczak
Przygotowanie Chóru: Dariusz Tabisz
Jedną z misji festiwalu Solidarity of Arts jest promocja najwyższej klasy
instytucji artystycznych i produkcji wywodzących się z Trójmiasta.
Stąd we wrześniowej części festiwalu w Operze Bałtyckiej można będzie
zobaczyć Makbeta w reżyserii Marka Weissa. Spektakl nawiązuje do
wydarzeń z najnowszej historii Polski i będzie inscenizowany w realiach
współczesnych. Na oficjalnej stronie Opery Bałtyckiej czytamy:
„Makbet Verdiego zostaje wierny koncepcji Szekspira, zachowana została
w dziele wyrazistość dramaturgiczna Makbeta i Lady Makbet, którzy przechodzą
etapy: od morderstwa dla zdobycia władzy, terroru i wreszcie do upadku
i kończącej wszystko śmierci. Partia Lady Makbet uważana jest za jedną
z najtrudniejszych, jakie zostały napisane na głos kobiecy.
Śpiewaczka w okrutnych dla głosu ariach musi wyrazić silną osobowość,
udawaną radość, okrucieństwo, od krzyku przechodzić do szeptu (zawsze
jednak wyrażanych środkami wokalnymi), by w finałowej scenie obłędu
(po dwóch godzinach śpiewania) ujarzmić głos i emocje, wyśpiewując lunatyczne
Verdiowskie frazy wymagające ogromnej precyzji, wysiłku i koncentracji.”
operabaltycka.pl
26
Marek Weiss
Marek Weiss jest polskim reżyserem teatralnym i operowym oraz dyrektorem
naczelnym i artystycznym Państwowej Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Ukończył
polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (1974) i reżyserię w warszawskiej
PWST (1980).
W latach 1982-88 i 1992-95 był głównym reżyserem Teatru Wielkiego w Warszawie.
Od 1995 do 2001 roku był dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Poznaniu
(jego Galina Landowskiego z 1999 roku została zaproszona jako prezentacja
polskiego teatru operowego na EXPO 2000 w Hanowerze), a później związany
był z Operą Wrocławską, w której zrealizował m. in. nowoczesną inscenizację
Czarodziejskiego fletu Mozarta.
Jego spektakle były wystawiane w Paryżu, Londynie, Berlinie, Monachium,
Wiedniu, Moskwie, Brukseli, Hadze, Luksemburgu, Atenach, Pekinie, Tokio,
Jerozolimie i w ponad trzydziestu innych miastach Europy i Azji. Za granicą
zrealizował jako reżyser Trubadura Verdiego w Sofii, Mahagonny Brechta/Weilla
w Tel Avivie, Nabucco Verdiego w Istambule, Króla Rogera Szymanowskiego
i Straszny dwór Moniuszki w USA, Traviatę Verdiego i Łucję z Lammermoor
Donizettiego w Korei Południowej, Aidę w Belgii i Holandii oraz Eugeniusza
Oniegina w Finlandii. Wielokrotnie realizował spektakle na festiwalach w Atenach,
Vichy, Jerozolimie, Xanten, Carcassonne i Pafos. Od 2008 jest dyrektorem
naczelnym i artystycznym Opery Bałtyckiej. Wraz z dyrygentem Jose Maria
Florencio i choreografem Izadorą Weiss przebudował tę operę, zamieniając
ją w nowoczesny teatr z zespołem operowym dobieranym do każdej premiery
z castingów i młodym, dynamicznym baletem, który przekształcił w Bałtycki
Teatr Tańca. Pierwszymi jego realizacjami stawiającymi na jakość muzyczną i teatralne
nowatorstwo był Don Giovanni i Wesele Figara Mozarta, a następnie Eugeniusz
Oniegin Czajkowskiego i Ariadna na Naxos Straussa, wystawiona dla festiwalu
„Mezzo TV” w Seged na Węgrzech.
operabaltycka.pl
27
Biała Bluzka – spektakl
według opowiadania
Agnieszki Osieckiej
8 września 2010, godzina 19:00
Na przełomie 1986 i 1987 roku Magda Umer i Krystyna Janda osiągnęły pierwszy
wspólny, spektakularny sukces. Adaptacja teatralna opowiadania Agnieszki
Osieckiej o młodej kobiecie mieszkającej w Polsce na początku lat 80-tych była
grana w całym kraju około 200 razy. Publiczność uwielbiała tę zwykłą historię
kobiety zaplątanej w wielką historię. Uwielbiała po pierwsze ze względu na
tekst, w którym autorce „udało się zapisać stan umysłów, emocji i lęków wielu
zwykłych ludzi w tamtym czasie,” – naturalnie zapisać go mądrze i dowcipnie,
jak to tylko Agnieszka potrafiła. A po drugie dzięki genialnej roli Krystyny Jandy.
O przedstawieniu stosunkowo szybko zaczęto mówić „legendarne” i „kultowe”.
Wznawianie takich produkcji (i to po prawie ćwierćwieczu!) jest zawsze
opatrzone wielkim ryzykiem. Tymczasem ten sam skład (reżyser i odtwórczyni
głównej roli) pokazał, że pewna jakość po prostu się nie starzeje. Przedstawienie,
a właściwie spektakl muzyczny ilustrowany materiałami filmowymi, od swojej
prapremiery 3. czerwca 2010 roku w warszawskim Och-Teatrze zebrało niemal
wyłącznie entuzjastyczne recenzje. O płomiennym uczuciu, którym darzy go
(stara i nowa) publiczność szkoda pisać.
Festiwal Solidarity of Arts 2010 przypada dokładnie w 30-stą rocznicę urodzin
Solidarności. Nie jest więc niczym dziwnym, że Rada Programowa festiwalu
zadecydowała o wspólnej produkcji spektaklu z warszawskim Och-Teatrem.
28
Krystyna Janda
Jest wybitną aktorką, reżyserem, autorką książek i felietonów. Zagrała w ponad
80 filmach polskich i zagranicznych, w tym w Człowieku z Marmuru Andrzeja
Wajdy (1976) i Przesłuchaniu Ryszarda Bugajskiego (1982). Za rolę w tym ostatnim
otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Cannes
w 1990 roku.
Od 10 lat reżyseruje dla teatru i telewizji, ale w swoim dorobku ma również
film fabularny, Pestkę z 1995 roku. W teatrze występuje od 30 lat. Przez 11 lat
była aktorką warszawskiego Teatru Ateneum, a później, przez 16 lat, Teatru
Powszechnego w Warszawie. W 2005 roku otworzyła autorski Teatr Polonia
prowadzony przez Fundację Krystyny Jandy Na Rzecz Kultury. W 2006 roku
otrzymała Europejską Nagrodę Mediów Médaille Charlemagne. Była wybrana do
grona najwybitniejszych aktorów polskich XX wieku przez czytelników tygodnika
Polityka. W 2007 roku została nagrodzona Złotą Kaczką w kategorii Najlepsza
Aktorka ostatniego 50-lecia kinematografii polskiej, a w 2009 dwiema Złotymi
Kaczkami, w kategorii: Najlepsza Aktorka sezonu 2008/2009 oraz Najlepsza
Aktorka Filmów Historyczno-Kostiumowych z okazji 100-lecia Polskiego Kina.
W styczniu 2010 roku Fundacja Krystyny Jandy Na Rzecz Kultury otworzyła nową
scenę, Och-Teatr w dawnym kinie Ochota w Warszawie.
W czerwcu 2010 roku na warszawską prapremierę Białej Bluzki w Och-Teatrze
przyszło wiele znanych polskich aktorek. Przyszły zobaczyć w jakiej formie jest
najlepsza polska aktorka. Okazało się, że jest w dobrej formie. To znaczy: cały
czas gra we własnej, dla innych niedostępnej lidze.
krystynajanda.pl
29
Magda Umer
Jest piosenkarką, aktorką, scenarzystką i reżyserem, absolwentką Wydziału
Filologii Polskiej UW.
Nagrała kilka płyt, m. in. Magda Umer (1973), Koncert Jesienny, Gdzie Ty jesteś,
Wszystko Skończone (wszystkie wydane w 1995 roku), O niebieskim pachnącym
groszku (1999), Kołysanki Utulanki z Grzegorzem Turnauem (2003) oraz Koncert
sprzed lat (2008). Wyreżyserowała kilka przedstawień teatralnych, wśród nich
właśnie Białą Bluzkę (1987) i Kobietę Zawiedzioną (1994) z Krystyną Jandą. Był też
Zimy Żal z Jeremim Przyborą (1989) i Chlip-Hop z Andrzejem Poniedzielskim (2006).
Przygotowywała koncerty: Mężczyźni mojego życia w radiowej Trójce (1995) oraz
Trzymaj się swoich chmur (2004) poświęcony piosenkom Seweryna Krajewskiego.
W 1992 roku zrealizowała estradowy program muzyczny Big Zbig Show ze
Zbigniewem Zamachowskim oraz w 1997 roku wspomnieniowy program
poświęcony Agnieszce Osieckiej pod tytułem Zielono Mi na KFPP w Opolu.
Jest również autorką filmów dokumentalnych poświęconych Jeremiemu
Przyborze (1990) i Andrzejowi Nardellemu (1991) a także telewizyjnych
wywiadów – Dziecko Szczęścia – czyli wiosna, lato, jesień, zima
– z Jeremim Przryborą (1988), Rozmów o zmierzchu i świcie z Agnieszką Osiecką
(1996) oraz cyklu Ich pierwsze miłości zrealizowanego w latach 2000-2002.
W 2009 roku odebrała nagrodę państwową, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze
Gloria Artis”. W listopadzie wyjdzie jej nowa płyta pod tytułem
Po tamtej stronie lady.
Magda Umer twierdzi, że jedyną aktorką na świecie prezentującą
poziom artystyczny zbliżony do Krystyny Jandy jest Meryl Streep.
I oczywiście serdecznie zaprasza na festiwalową Białą Bluzkę.
magdaumer.pl
30
Warsztaty muzyczne
18-19 sierpnia 2010, Akademia
Muzyczna i Nadbałtyckie
Centrum Kultury w Gdańsku,
Klub Ucho w Gdyni,
Klub Stary Rower w Sopocie
Jeszcze przed oficjalnym rozpoczęciem festiwalu jego gwiazdy zapraszają
na warsztaty muzyczne dla studentów i profesjonalnych muzyków.
Charles Fox udzieli masterclass kompozycji oraz kompozycji do filmu
w gdańskiej Akademii Muzycznej, Naná Vasconcelos poprowadzi swoje
autorskie „warsztaty organiczne” dla instrumentów perkusyjnych
w Nadbałtyckim Centrum Kultury, a Eddie Daniels warsztaty klarnetu
jazzowego i klasycznego oraz saksofonu w sopockim klubie Stary Rower.
Warsztaty wokalne poprowadzi Mirabai Daniels w gdyńskim klubie Ucho.
Szczegółowe informacje o warsztatach
www.solidarityofarts.pl
31

Materiały prasowe do pobrania

Transkrypt

Podobne dokumenty

Gdańsk, 12 sierpnia – 2 września