D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

Sygn. akt VII Pz 10/14
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem z dnia z dnia 14 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu, IV Wydział Pracy w
sprawie z powództwa Z. M. przeciwko A. F. i B. G. wspólnikom spółki cywilnej (...) z siedzibą w A. o wynagrodzenie
za pracę, przyznał świadkowi L. G. kwotę 13,60 zł tytułem zwrotu kosztów podróży w związku ze stawiennictwem na
rozprawie w dniu 4 września 2013 roku oraz nakazał wypłacić świadkowi powyższą kwotę tymczasowo z funduszy
Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego w Zgierzu (pkt. 1); oddalając wniosek w pozostałym zakresie (pkt 2).
W uzasadnieniu swego stanowiska Sąd Rejonowy podniósł, iż świadek L. G. został wezwany na rozprawę w dniu 4
września 2013 roku, na którą się stawił. W dniu 5 września 2013 r. świadek złożył wniosek o zwrot kosztów dojazdu
do sądu na trasie B. – Z. – B. w Łącznej wysokości 415,03 zł w związku z podróżą samochodem o pojemności silnika
796 cm3.
Mając na uwadze treść art. 85 ust. 1, 86 ust. 1, 92 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167 poz. 1398 ze zm.) oraz w oparciu o § 5 ust. 3 Rozporządzenia Ministra
Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności
przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej
z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236 poz. 1990 ze zm.) w zw. z art. 34a ust. 2 ustawy
z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. 2007.125.874 ze zm.) i § 2 pkt 2 b rozporządzenia
Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu
kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością
pracodawcy (Dz. U. Nr 27 poz. 271 ze zm.), Sąd podniósł, iż nie może przyznać świadkowi kosztów dojazdu z miejsca
spędzanego wypoczynku do siedziby Sądu, ponieważ świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży jedynie z miejsca
zamieszkania. Świadek zamieszkuje w Ł. na ulicy (...). Wobec powyższego Sąd zwrócił świadkowi kwotę 13,60 złotych
tytułem zwrotu kosztów dojazdu najtańszym środkiem transportu na trasie Ł.- Z., ulica (...). Na kwotę 13.60 złotych
złożyła się wartość dwóch biletów aglomeracyjnych (...) w Ł. (w cenie 4,40 złote jeden bilet) oraz wartość dwóch biletów
Miejskich Usług (...) w Z. (cena - 2,20 złote jeden bilet), których zakup umożliwiał świadkowi zarówno dojazd, jak też
powrót z miejsca zamieszkania do siedziby sądu.
Zażalenie na powyższe orzeczenie w zakresie pkt. 2 wniósł świadek, wnosząc o jego uchylenie i przyznanie mu zwrotów
kosztów podróży w pozostałym zakresie łącznie do kwoty 415,03 zł.
W uzasadnieniu swego stanowiska podniósł, iż w dniu 4 września stawił się na wezwanie Sądu celem złożenia zeznań.
Tymczasem okazało się, iż jego obecność na rozprawie była całkowicie zbyteczna, bo Sąd go wówczas nie przesłuchał.
Skarżący zaznaczył, iż w okresie od 26 sierpnia 2013 r. do 14 września 2013 r. był na urlopie wypoczynkowym w
miejscowości B. i było to w tym czasie, jego tymczasowe miejsce zamieszkania. Wobec tego celem stawiennictwa
na wezwanie Sądu musiał pokonać wskazaną trasę. Skarżący podkreślił, iż na wezwanie Sądu przedstawił stosowną
dokumentacje potwierdzająca jego tymczasowe zamieszkanie we wskazanej miejscowości. Wobec tego jego wniosek
o zwrot kosztów podróży jest w pełni uzasadniony.
Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 85 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity
Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.) świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jego zamieszkania do
miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu - w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i
celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu.
Górną granicę należności, o których mowa w ust. 1, stanowi wysokość kosztów przysługujących pracownikowi
zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze
kraju (ust.2 wskazanego artykułu).
W świetle powyższego podkreślenia zatem wymaga, iż świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jego
zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu.
Przy czym, w ocenie Sądu Okręgowego za miejsce zamieszkania świadka, w rozumieniu tego przepisu należy
rozumieć również miejscowość czasowego pobytu świadka tj. miejscowość w której tymczasowo lecz stale z uwagi na
różne okoliczności przebywa, nie zaś miejsce, w którym znalazł się wyłącznie incydentalnie chociażby w związku z
wykonywaną pracą czy prowadzoną działalnością gospodarczą (por. Komentarz do ustawy o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych A. Zieliński 11.2013 Legalis)
Ze zgromadzonego w sprawie materiału wynika jasno, iż miejscem zamieszkania świadka L. G. jest miasto Ł..
Natomiast we wniosku o zwrot kosztów podróży, oraz w uzupełnieniu braków formalnych tego wniosku, świadek
wskazał, iż domaga się zwrotu kosztów podróży, jaką przebył samochodem marki o pojemności skokowej silnika 796
cm3 z miejscowości B. do Z.. Wskazał przy tym, że w miejscowości B. przebywał w związku z urlopem wypoczynkowym
w okresie od dnia od 26 sierpnia 2013 r. do 14 września 2013 r. Przedstawił dokumenty potwierdzające fakt jego
czasowego pobytu we wskazanej miejscowości. Tym samym uznać należało, iż świadek domagał się zwrotu kosztów
podróży z miejsca zamieszkania – czasowego stałego pobytu, nie zaś miejsca, w którym chwilowo – incydentalnie się
znajdował. Wniosek taki zgodnie z treścią powołanego art. 85 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych należało więc uznać za uprawniony. Niemniej jednak koniecznym jest jego zweryfikowanie pod
kontem poprawności wyliczenia dochodzonej kwoty z uwagi na treść § 5 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki
Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących
pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej
z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236 poz. 1990 ze zm.) w zw. z art. 34a ust. 2 ustawy
z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. 2007.125.874 ze zm.) i § 2 pkt 2 b rozporządzenia
Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu
kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością
pracodawcy (Dz. U. Nr 27 poz. 271 ze zm.). To zaś wiązałoby się z koniecznością przeprowadzenia postępowania
dowodowego w tym zakresie w całości przed Sądem II instancji.
Z tych też względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 4 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc, orzekł jak na wstępie.
Przewodnicząca: Sędziowie:
Z/ Odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem doręczyć L. G., powodowi oraz pełnomocnikowi pozwanego.