D - Sąd Rejonowy w Ostródzie

Sygnatura akt IV P 163/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
O., dnia 16 lutego 2016 r.
Sąd Rejonowy w Ostródzie IV Wydział Pracy w następującym składzie:
Przewodniczący: SSR Aleksandra Dąbrowska
Protokolant: st. sekr. sąd. Marlena Młynarkiewicz
po rozpoznaniu w dniu 04 lutego 2016 r. w Ostródzie
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w P. KRS (...)
przeciwko A. J. PESEL (...)
o odszkodowanie
I. zasądza od pozwanego A. J. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w P. kwotę 2464 zł (dwa tysiące czterysta sześćdziesiąt
cztery złote 00/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 18 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty,
II. nakazuje zwrócić powodowi kwotę 235,20 zł (dwieście trzydzieści pięć złotych 20/100) tytułem nadpłaconej opłaty
od pozwu.
UZASADNIENIE
Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. złożyła pozew przeciwko A. J. o zapłatę kwoty 7.168 zł tytułem odszkodowania za
nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 18 sierpnia 2015 roku pozwany A. J. złożył oświadczenie, z którego
wynikało, że z dniem 18 sierpnia 2015 roku rozwiązuje umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego
naruszenia przez powoda podstawowych obowiązków pracowniczych. Powód argumentował, iż przyczyny wskazane
przez pozwanego są lakoniczne i pozbawione obiektywizmu. Argumentował również, że mobbing, na który powołuje
się pozwany w oświadczeniu rozwiązującym nie został skonkretyzowany.
Pozwany A. J. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa
procesowego.
W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew podniósł, że powód żąda odszkodowania za porzucenie pracy przez
pozwanego, a żądanie takie jest oczywiście bezzasadne. Pozwany wskazał, że konieczną przesłanką do domagania się
odszkodowania przez pracodawcę w trybie art. 61 (2) § 1 kp jest wykazanie przez pracodawcę, że poniósł szkodę w
określonej wysokości na skutek nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę przez pracownika bez wypowiedzenia,
czego powód nie uczynił. A. J. wskazał również, że strona powodowa nie zaakceptowała jego oświadczenia woli z 18
sierpnia 2015 roku o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia i następnie, pismem z dnia 19 sierpnia 2015
roku, bezpodstawnie dokonała rozwiązania z pozwanym umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1
kp, z pominięciem oświadczenia pozwanego.
Pismem z dnia 22 września 2015 roku powód sprostował wartość przedmiotu sporu, wskazując, że jako wartość
przedmiotu sporu błędnie przyjął trzymiesięczny okres wypowiedzenia i określił wartość przedmiotu sporu na kwotę
2464 zł (jednomiesięczny okres wypowiedzenia).
Pismem z dnia 01 października 2015 roku pozwany wniósł o zasądzenie kosztów procesu, również w zakresie
cofniętego żądania.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Pozwany A. J. zatrudniony był w powodowej spółce – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.
w okresie od 01 lipca 2014 roku do 18 sierpnia 2015 roku, na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, na
stanowisku mechanika, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem 14 zł brutto za godzinę.
(umowa o pracę, świadectwo pracy – część B akt osobowych – bez oznaczenia numerowego )
W dniu 18 maja 2015 roku powód wymierzył pozwanemu karę nagany z powodu przyjścia do pracy pod wpływem
alkoholu w dniu 16 maja 2015 roku.
(kara nagany – część B akt osobowych – bez oznaczenia numerowego )
Pismem z dnia 18 sierpnia 2015 roku pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia, jako
przyczynę wskazując „złe traktowanie przez pracodawcę (co podchodzi o znęcanie się psychiczne czyli tzw. mobbing)
oraz negowanie umiejętności zawodowych”
(oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia – część B akt osobowych – bez oznaczenia
numerowego )
W odpowiedzi, pracodawca pismem z dnia 18 sierpnia 2015 roku uznał oświadczenie woli pozwanego z dnia 18 sierpnia
2015 roku „za bezskuteczne”.
(pismo – część B akt osobowych – bez oznaczenia numerowego )
Pismem z dnia 19 sierpnia 2015 roku powód rozwiązał z pozwanym umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu
nieuzasadnionego porzucenia pracy z dnia na dzień.
(rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia – część B akt osobowych – bez oznaczenia numerowego )
W dniu 19 sierpnia 2015 roku powód wystawił pozwanemu świadectwo o pracy, gdzie w pkt 3 wskazał, że stosunek
pracy ustał na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kp – nieuzasadnione porzucenie pracy z dnia na dzień.
(świadectwo pracy – część B akt osobowych – bez oznaczenia numerowego )
(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. nie stosował wobec powoda mobbingu.
(zeznania świadków M. B. – e – protokół z dnia 18 grudnia 2015 roku zapis 00:04:17-00:11:48, K. N. e – protokół
z dnia 18 grudnia 2015 roku zapis 00:11:59-00:18:32, K. P. e – protokół z dnia 18 grudnia 2015 roku zapis
00:18:45-00:24:00)
Sąd zważył co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w sprawie dokumenty (w tym akta osobowe pozwanego)
oraz zeznania świadków M. B., K. N. i K. P., które nie wzbudziły wątpliwości Sądu w zakresie swej wiarygodności, w
pełni korespondują ze sobą i składają się na ustalony w sprawie stan faktyczny. Nie były one kwestionowane przez
strony postępowania, a nadto nie zachodziły również żadne wątpliwości, co do ich formy bądź treści.
Zgodnie z art. 61 1 kp w razie nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia na
podstawie art. 55 § 1 1 kp, pracodawcy przysługuje roszczenie o odszkodowanie. O odszkodowaniu orzeka sąd pracy.
Stosownie do art. 61 2 § 1 kp odszkodowanie, o którym mowa w art. 61 1 kp, przysługuje w wysokości wynagrodzenia
pracownika za okres wypowiedzenia, a w przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony lub na
czas wykonania określonej pracy - w wysokości wynagrodzenia za okres 2 tygodni.
Ustanowione w art. 61 1 k.p. odszkodowanie ma o tyle specyficzny charakter, że nie jest uwarunkowane – wbrew
twierdzeniom strony pozwanej - zaistnieniem szkody (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29.04.2005r. sygn. akt: III
PK 2/05). Realizuje więc w stosunkach pracy przede wszystkim funkcję prewencyjno -represyjną, zaś kompensacyjną
tylko wówczas, gdy pracodawca wskutek natychmiastowego zerwania umowy o pracę przez pracownika poniósł
uszczerbek majątkowy. Pracodawca nie jest zatem zobowiązany do udowodnienia przed sądem, iż w następstwie
nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę przez pracownika bez wypowiedzenia poniósł jakąkolwiek szkodę.
W ocenie Sądu, odtworzony na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego stan faktyczny sprawy pozwala
na jednoznaczny wniosek, że nie doszło do ciężkiego naruszenia przez powoda podstawowych obowiązków wobec
pozwanego jako pracownika, a co za tym idzie, że złożone przez pozwanego w dniu 18 sierpnia 2015 roku oświadczenie
o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia było nieuzasadnione.
Pozwany dokonał rozwiązania umowy o pracy na piśmie, podając pracodawcy powód swojej decyzji: „złe traktowanie
mnie przez pracodawcę (co podchodzi o znęcenia się psychiczne czyli tzw. mobbing) oraz negowanie moich
umiejętności zawodowych”.
Rozwiązanie umowy o pracę przez pozwanego było nieuzasadnione po pierwsze dlatego, że pozwany w żaden sposób
nie wykazał, aby istotnie którakolwiek z okoliczności, o których mowa w jego sprzeciwie miała miejsce.
Stosownie do art. 94 3 kp:
§ 1 pracodawca jest obowiązany przeciwdziałać mobbingowi.
§ 2 Mobbing oznacza działania lub zachowania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko pracownikowi,
polegające na uporczywym i długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu pracownika, wywołujące u niego zaniżoną ocenę
przydatności zawodowej, powodujące lub mające na celu poniżenie lub ośmieszenie pracownika, izolowanie go lub
wyeliminowanie z zespołu współpracowników.
Po pierwsze pozwany w żaden sposób nie wykazał by istotnie w miejscu pracy były wobec niego kierowane działania
noszące znamiona mobbingu czy też dyskryminacji. Świadkowie M. B., K. N. i K. P. zgodnie zeznali, że pozwany był
traktowany tak jak inni pracownicy.
Po wtóre w zakresie zarzutu „negowania umiejętności zawodowych” wskazać należy, że również brak jest
jakiegokolwiek przekonywującego dowodu na zaistnienie tych okoliczności, przy czym przyjmując nawet, że powód
udowodniłby istnienie owej przyczyny, to sama w sobie nie nosi znamion ciężkiego naruszenia obowiązków
pracowniczych przez pracodawcę.
W kontekście tych okoliczności należy stwierdzić, że pracodawcy nie można postawić zarzutu polegającego na rażącym
naruszeniu podstawowych obowiązków pracowniczych, a tym samym rozwiązanie umowy o pracę przez pozwanego
bez wypowiedzenia należy uznać za nieuzasadnione.
Już na marginesie tylko należy wskazać, że Kodeks pracy nie przewiduje możliwości „rozwiązania” stosunku pracy
przez jej porzucenie przez pracownika. Porzucenie pracy jako sposób wygaśnięcia, a nie rozwiązania stosunku pracy
przewidziane było w art. 64 k.p., który to przepis jednak został z dniem 02.06.1996 r. skreślony na mocy art. 1 pkt
62 ustawy z dnia 02.02.1996 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 24, poz. 110 ze zm.). Odtąd powstrzymanie się przez pracownika od świadczenia pracy może być kwalifikowane
jako ciężkie naruszenie przez niego podstawowych obowiązków pracowniczych, uzasadniające rozwiązanie umowy o
pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.). Wymienioną ustawą ustawodawca jednocześnie
wprowadził do Kodeksu pracy prawo pracownika do rozwiązania z pracodawcą umowy o pracę bez wypowiedzenia,
jeżeli pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika (art. 55 § 1 1 k.p.
oraz Oddział 6a Uprawnienia pracodawcy w razie nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę
bez wypowiedzenia - art. 61 1 - 62 k.p.). Jeżeli więc pracownik bezzasadnie rozwiąże z pracodawcą umowę o pracę bez
wypowiedzenia, pracodawcy przysługuje roszczenie o odszkodowanie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29.04.2005 r.
III PK 2/05. OSNP 2005/23/372).
Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uwzględnił powództwo i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2464 zł
tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 18 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty.
O odsetkach ustawowych orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 kc.
O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 102 kpc. Art. 102 kpc urzeczywistnia zasadę słuszności i jako wyjątkowy
stanowi wyłom w zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu. Nie konkretyzuje on pojęcia „wypadków szczególnie
uzasadnionych”, toteż ich kwalifikacja należy do Sądu, który uwzględniając całokształt okoliczności konkretnej
sprawy, powinien kierować się własnym poczuciem sprawiedliwości. Do kręgu okoliczności, które Sąd powinien brać
pod uwagę przy ocenie przesłanek z art. 102 kpc należą zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i
będące „na zewnątrz” procesu, a zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony. Okoliczności te
powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. W przedmiotowej sprawie
mamy do czynienia z takim szczególnie uzasadnionym przypadkiem w rozumieniu powyższej normy, pozwalającym
na odstąpienie od obciążania pozwanego kosztami, bowiem pozostawał on w przekonaniu o prawdziwości swych racji,
do Sądu zaś należała ocena tych roszczeń.
W związku z sprostowaniem wartości przedmiotu sporu przez powoda, nakazano zwrócić mu kwotę 235,20 zł –
nadpłaconą kwotę opłaty od pozwu.