Dekret o heroiczności cnót Franciszka Marii od

Dekret o heroiczności cnót
Franciszka Marii od Krzyża
Jordana
S
ługa Boży, Franciszek Maria od Krzyża Jordan urodził
się w dniu 16 czerwca 1848 r., w ubogiej rodzinie, w
wiosce Gurtweil w Badenii, w Niemczech, jako drugi z
trzech synów Wawrzyńca i Notburgi. Następnego dnia został
ochrzczony i otrzymał imię Jan Chrzciciel. W wieku około 13
lat, podczas Pierwszej Komunii Świętej, w jego sercu obudziło
się pragnienie kapłaństwa. Od tego momentu rozwijała się
w nim radość przyjmowania Komunii, przystępowania do
spowiedzi, modlitwy i lektury duchowej. To uczucie stało
się jeszcze silniejsze, kiedy w wieku 16 lat stracił ojca. Po
ukończeniu szkoły podstawowej, Jan Chrzciciel pracował
najpierw jako niewykwalifikowany robotnik, a później jako
malarz-dekorator. Po okresie pracy w wielu miastach, w
wieku dwudziestu lat, podjął decyzję realizacji powołania do
kapłaństwa. Naukę rozpoczął od prywatnych lekcji, a następnie
uczył się w szkole średniej w Konstancji.
Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął trzyletnie
studia teologii i filologii klasycznej we Fryburgu w Bryzgowii
(1874-1877). Jednocześnie z zaangażowaniem uczył się wielu
języków nowożytnych. W pewnym momencie, odczuwając
w sposób szczególny Bożą obecność, uświadomił sobie,
jak bardzo Kościół katolicki w Niemczech cierpi z powodu
„Kulturkampfu”. Stwierdził, że narodom Europy zagraża
odejście od wiary. Dlatego podjął decyzję o życiu całkowicie
z Bogiem, dla Boga i dla zbawienia ludzi.
W roku przygotowania do przyjęcia święceń w
seminarium St. Peter w Schwarzwaldzie, pod wpływem
wewnętrznej inspiracji obudziło się w nim pytanie, czy nie
jest powołany do założenia nowego ruchu apostolskiego.
Jeszcze bardziej starał się więc rozeznać wolę Bożą i
jeszcze gorliwiej dążył do świętości. Podobnie jak wcześniej
we Fryburgu, przeżywał wówczas okresy wewnętrznej
ciemności i opuszczenia, ale także chwile głębokiej radości
w przyjmowaniu Komunii Świętej. Wiele czasu poświęcał na
lekturę duchową, rozważanie Pisma Świętego i modlitwę.
Po przyjęciu święceń kapłańskich (21 lipca 1878) został
przez swojego biskupa skierowany do Rzymu, gdzie studiował
języki: syryjski, armeński, koptyjski, arabski i hebrajski. W
czasie krótkiego pobytu w Ziemi Świętej i w Libanie umacniało
się w nim przekonanie, że jest powołany do założenia ruchu
apostolskiego. Był głęboko poruszony słowami Ewangelii: A
to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego
Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa (J 17,3).
Powróciwszy do Rzymu, otrzymał błogosławieństwo papieża
Leona XIII dla swoich planów i rozpoczął ich realizację. Jego
pragnieniem było zgromadzenie wokół siebie w „Apostolskim
Towarzystwie Nauczania” (później noszącym nazwę
„Katolickie Towarzystwo Nauczania”) katolików świeckich w
różnych grupach: przede wszystkim rodziców, nauczycieli i
wychowawców, którzy przekazują wiarę, naukowców, którzy
powinni jej bronić, a nawet dzieci. Jednocześnie pragnął
powołać do życia wspólnoty mężczyzn i kobiet, żyjących
radami ewangelicznymi, gotowych pójść wszędzie. Wkrótce
potem przekształcił te wspólnoty się w zgromadzenia zakonne.
W Niedzielę Palmową 1883 r. poświęcił się Bogu w Bazylice
Św. Piotra i przyjął imię Jana Marii Franciszka od Krzyża.
Zakładając wspólnotę żeńską w Rzymie, obowiązki
przełożonej powierzył zakonnicy z doświadczeniem życia
franciszkańskiego i karmelitańskiego o nazwisku Petra Streitel
i nadał jej imię Marii Franciszki od Krzyża. Po dwóch latach
okazało się jednak, że nie da się pogodzić jego stylu życia ze
stylem życia Czcigodnej Służebnicy Bożej Marii Franciszki,
ani stylu życia obydwu wspólnot zakonnych. Ostatecznie więc
władze kościelne odłączyły wspólnotę żeńską od O. Jordana.
Ta ciężka próba nie zniechęciła go jednak i w 1888 r. założył
nowe zgromadzenie z Teresą von Wuellenweber, znaną dzisiaj
jako bł. Maria od Apostołów.
O. Franciszek zgromadził wokół siebie wielu synów
i córek duchowych. Dom macierzysty w Rzymie wyobrażał
sobie jako „szkołę apostołów”, która formowałaby wielu
nowych apostołów. Poświęcił się całkowicie trosce o trudną
misję w Assam w Indiach oraz zakładaniu licznych domów w
Europie i w Ameryce, dbając, aby umacniały się w jego duchu.
W 1893 roku nadał swoim wspólnotom zakonnym nazwy:
„Towarzystwo Boskiego Zbawiciela” i „Kongregacja Sióstr
Boskiego Zbawiciela”.
W 1915, z powodu I Wojny Światowej, generalat
musiał przenieść się do neutralnej Szwajcarii, a O. Jordan,
zgodnie z decyzją III Kapituły Generalnej, powierzył zarząd
Towarzystwem swojemu przyszłemu następcy, ks. Pankracemu
Pfeifferowi. Po ciężkiej chorobie zmarł w niewielkim domu
opieki w Tafers, niedaleko Fryburga w Szwajcarii, w dniu 8
września 1918.
Już od młodości Bóg obdarzył Sługę Bożego wielkim
pragnieniem zjednoczenia z Chrystusem w Eucharystii.
Przez całe życie z Mszy Świętej i adoracji eucharystycznej
czerpał żarliwą gorliwość apostolską. Współbracia widzieli
go nieustannie pogrążonego w modlitwie. Wielką pociechę
znajdował w umiłowaniu Najświętszej Maryi Panny, Matki
Zbawiciela i Królowej Apostołów. Bardzo kochał ubóstwo
ewangeliczne, żył w niezachwianej ufności wobec Boga i w
głębokiej pokorze. Umiłował krzyż. Był zawsze posłuszny
wierze Kościoła i poleceniom władzy kościelnej, nawet
w najtrudniejszych chwilach. Jak ojciec troszczył się o
swoich synów i córki duchowe i wykazywał coraz większą,
nadzwyczajną zdolność przebaczania.
Postać Sługi Bożego Franciszka Marii od Krzyża
zachęca do świętości apostolskiej. Jest on przykładem apostoła
i misjonarza, który pragnie przyprowadzić wszystkich do
Jezusa Chrystusa, Zbawiciela świata. W swojej uniwersalnej
wizji apostolatu pragnął wspomagać odnowę wiary, a także
realizować zarówno pierwszą, jak i nową ewangelizację.
Pragnął głosić Chrystusa i dawać świadectwo Ewangelii we
wszystkich wymiarach życia i kultury, „wszystkimi sposobami
i środkami, którymi może natchnąć miłość Chrystusa”.
Ze względu na opinię świętości Sługi Bożego, która
istniała już w czasie jego życia, a szczególnie przy jego śmierci,
w Rzymie miał miejsce diecezjalny proces informacyjny (19421943). Następnie odbyły się procesy rogatoryjne w diecezjach
Fryburga Szwajcarskiego, Passau, Paderborn, wiedeńskiej,
Rio de Janeiro, ołomunieckiej i Green Bay (1943-1949).
W dniu 14 grudnia 2006 „Positio super virtutibus”
została przedłożona Konsultorom Historykom, którzy w czasie
posiedzenia w dniu 5 czerwca 2007 wyrazili swoją pozytywną
opinię.
W dniu 22 stycznia 2010 odbył się, zakończony
pozytywnym wynikiem, Congressus Peculiaris Konsultorów
Teologów. Kardynałowie i Biskupi, w czasie sesji zwyczajnej
w dniu 11 stycznia 2011, po wysłuchaniu relacji Prezentującego
Sprawę, J.E. ks. bp. Lino Fumagalli, uznali, że Sługa Boży
praktykował w stopniu heroicznym cnoty teologalne,
kardynalne i cnoty z nimi związane.
Po
przedstawieniu
Papieżowi
Benedyktowi
XVI dokładnej relacji o tym wszystkim przez niżej
podpisanego Kardynała Prefekta, Jego Świątobliwość,
przyjmując i zatwierdzając głosowanie Kongregacji Spraw
Kanonizacyjnych, w dniu dzisiejszym oświadczył: „Stwierdza
się, że Sługa Boży Franciszek Maria od Krzyża (w życiu
świeckim: Jan Chrzciciel Jordan), założyciel Towarzystwa
Boskiego Zbawiciela i Kongregacji Sióstr Boskiego Zbawiciela,
praktykował w stopniu heroicznym cnoty teologalne wiary,
nadziei i miłości zarówno względem Boga jak i bliźniego,
a także cnoty kardynalne roztropności, sprawiedliwości,
wstrzemięźliwości i męstwa oraz cnoty z nimi związane.
Ojciec Święty polecił, aby dekret został opublikowany
i włączony do akt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
Rzym, 14 stycznia 2011
S a lva to r i ani • Via della Conciliazione 51 • I - 0 0 1 9 3 Ro m a , I t a l i a