przeglad PZH 2-2010.indb
Transkrypt
przeglad PZH 2-2010.indb
Przegląd Epidemiologiczny K WAR TALN I K ORGAN NARODOWEGO INSTYTUTU ZDROWIA PUBLICZNEGO – PAŃSTWOWEGO ZAKŁADU HIGIENY I POLSKIEGO TOWARZYSTWA EPIDEMIOLOGÓW I LEKARZY CHORÓB ZAKAŹNYCH Index Copernicus 5,56 tom 64 Punktacja MNiSW 6 2010 nr 2 TREŚĆ Streszczenia: www.pzh.gov.pl/przeglad_epimed KRONIKA EPIDEMIOLOGICZNA A Zieliński, M P Czarkowski: Choroby zakaźne w Polsce w 2008 roku ........................................................ 151 J Rogalska: Odra w Polsce w 2008 roku ......................................................................................................... 159 I Paradowska-Stankiewicz, H Orlikova: Świnka w Polsce w 2008 roku ........................................................ 163 J Rogalska: Różyczka w Polsce w 2008 roku .................................................................................................. 167 I Paradowska-Stankiewicz: Ospa wietrzna w Polsce w 2008 roku ................................................................. 171 M Romanowska, M P Czarkowski, I Nowak, E Staszewska, S Donevski, L B Brydak: Grypa w Polsce w 2008 roku ........................................................................................................................................... 175 I Paradowska-Stankiewicz, J Rudowska: Krztusiec w Polsce w 2008 roku .................................................... 181 M P Czarkowski, B Kondej: Płonica w Polsce w 2008 roku ........................................................................... 185 A Turczyńska, A Polkowska: Zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i zapalenia mózgu w Polsce w 2008 roku ...................................................................................................................................................... 189 H Stypułkowska-Misiurewicz, A Napiórkowska: Legioneloza w Polsce w 2008 roku................................... 195 H Stypułkowska-Misiurewicz, A Baumann: Czerwonka bakteryjna i pełzakowa w Polsce w 2008 roku ...... 199 A Baumann, M Sadkowska-Todys: Zatrucia i zakażenia pokarmowe w Polsce w 2008 roku ........................ 205 A Napiórkowska, M Sadkowska-Todys: Jersinioza w Polsce w 2008 roku .................................................... 213 M Sadkowska-Todys, B Kucharczyk: Kampylobakterioza w Polsce w 2008 roku ....................................... 217 P Orysiak, M P Czarkowski, M Sadkowska-Todys: Salmonelozy w Polsce w 2008 roku .............................. 221 M Czerwiński, M P Czarkowski, B Kondej: Zatrucia jadem kiełbasianym w Polsce w 2008 roku .............. 231 A Baumann: Wirusowe zapalenie wątroby typu A w Polsce w 2008 roku....................................................... 235 M Stępień, M P Czarkowski: Wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce w 2008 roku............................ 239 M Stępień, M Rosińska: Wirusowe zapalenie wątroby typu C w Polsce w 2008 roku ................................... 245 A Zieliński: Tężec w Polsce w 2008 roku ....................................................................................................... 251 M Sadkowska-Todys, B Kucharczyk: Wścieklizna w Polsce w 2008 roku .................................................... 253 M Sadkowska-Todys, E Gołąb: Włośnica w Polsce w 2008 roku ................................................................... 259 M Waloch: Tasiemczyce w Polsce w 2008 roku .............................................................................................. 261 B Werbińska-Sienkiewicz, E Staszewska, M Rosińska: Zakażenia HIV i zachorowania na AIDS w Polsce w 2008 roku ........................................................................................................................................... 265 M Stępień: Zimnica w Polsce w 2008 roku ..................................................................................................... 273 M Korzeniewska-Koseła: Gruźlica w Polsce w 2008 roku ............................................................................. 275 S Majewski, I Rudnicka: Choroby przenoszone drogą płciową w Polsce w 2008 roku ................................. 281 PROBLEMY ZAKAŻEŃ K Simon, R Simon, S Serafińska: HIV/AIDS and aging ................................................................................. 287 D Rogowska-Szadkowska, M Stanisławowicz, S Chlabicz: Risk of needle stick injuries in health care workers: bad habits (recapping needles) last long ................................................................................. 293 K Pancer: Legionelozowe zapalenie płuc – czynniki ryzyka zachorowania, charakterystyczne objawy kliniczne ................................................................................................................................................. 297 J Siennicka, A Trzcińska, W Gut: Odporność dla wirusa kleszczowego zapalenia mózgu (kzm) w populacji pracowników leśnych z terenu Białowieży ...................................................................................... 303 B Kot, J Wicha, Z Żak-Puławska: Wrażliwość na antybiotyki i chemioterapeutyki szczepów Escherichia coli wyizolowanych od osób z zakażeniami układu moczowego w latach 2007-2008 ......................... 307 A B Macura, J Witalis: Grzyby izolowane z kału pacjentów z dolegliwościami przewodu pokarmowego w latach 2005-2009................................................................................................................................ 313 SKUTECZNOŚĆ SZCZEPIEŃ M M Dąbrowska, R Flisiak: Skuteczność i bezpieczeństwo szczepienia przeciw żółtej gorączce osób wyjeżdżających na tereny endemiczne .................................................................................................. 319 A Ołdakowska, M Marczyńska: Ocena skuteczności szczepień przeciwko wzw typu B na podstawie obecności przeciwciał poszczepiennych anty-HBs u dzieci zakażonych wertykalnie HIV ................. 323 INSTRUKCJA DLA AUTORÓW 329 Epidemiological Review QUARTERLY JOURNAL OF THE NATIONAL INSTITUTE OF PUBLIC HEALTH NATIONAL INSTITUTE OF HYGIENE AND THE POLISH SOCIETY OF EPIDEMIOLOGY AND INFECTIOUS DISEASES Index Copernicus 5,56 VOLUME 64 2010 no 2 contents Abstracts: www.pzh.gov.pl/przeglad_epimed EPIDEMIOLOGICAL CHRONICLE A Zieliński, MP Czarkowski: Infectious diseases in Poland in 2008 .............................................................. 151 J Rogalska: Measles in Poland in 2008 ............................................................................................................ 159 I Paradowska-Stankiewicz, H Orlikowa: Mumps in Poland in 2008 .............................................................. 163 J Rogalska: Rubella in Poland in 2008 ............................................................................................................ 167 I Paradowska-Stankiewicz: Chickenpox in Poland in 2008 ............................................................................ 171 M Romanowska, M P Czarkowski, I Nowak, E Staszewska, S Donevski, L B Brydak: Influenza in Poland in 2008 ................................................................................................................................................... 175 I Paradowska-Stankiewicz, J Rudowska: Pertussis in Poland in 2008 ............................................................ 181 M P Czarkowski, B Kondej: Scarlet fever in Poland in 2008 .......................................................................... 185 A Turczyńska, A Polkowska: Meningitis and encephalitis in Poland in 2008 ................................................. 189 H Stypułkowska-Misiurewicz, A Napiórkowska: Legionellosis in Poland in 2008 ........................................ 195 H Stypułkowska-Misiurewicz, A Baumann: Dysentery and amoebiasis in Poland in 2008 ........................... 199 A Baumann, M Sadkowska-Todys: Foodborne infections and intoxications in Poland in 2008...................... 205 A Napiórkowska, M Sadkowska-Todys: Yersiniosis in Poland in 2008 .......................................................... 213 M Sadkowska-Todys, B Kucharczyk: Campylobacteriosis in Poland in 2008 ............................................... 217 P Orysiak, M P Czarkowski, M Sadkowska-Todys: Salmonellosis in Poland in 2008 ................................... 221 M Czerwiński, M P Czarkowski, B Kondej: Botulism in Poland in 2008 ...................................................... 231 A Baumann: Hepatitis A in Poland in 2008 .................................................................................................... 235 M Stępień, M P Czarkowski: Hepatitis B in Poland in 2008 ........................................................................... 239 M Stępień, M Rosińska: Hepatitis C in Poland in 2008 .................................................................................. 245 A Zieliński: Tetanus in Poland in 2008 ............................................................................................................ 251 M Sadkowska-Todys, B Kucharczyk: Rabies in Poland in 2008 .................................................................... 253 M Sadkowska-Todys, E Gołąb: Trichinellosis in Poland in 2008 ................................................................... 259 M Waloch: Cestode infections in Poland in 2008 ............................................................................................ 261 B Werbińska-Sienkiewicz, E Staszewska, M Rosińska: HIV and AIDS in Poland in 2008 ............................ 265 M Stępień: Malaria in Poland in 2008 ............................................................................................................. 273 M Korzeniewska-Koseła: Tuberculosis in Poland in 2008 ............................................................................. 275 S Majewski, I Rudnicka: Sexually transmitted diseases in Poland in 2008 .................................................... 281 PROBLEMS OF INFECTIONS K Simon, R Simon, S Serafińska: HIV/AIDS and aging ................................................................................. 287 D Rogowska-Szadkowska, M Stanisławowicz, S Chlabicz: Risk of needle stick injuries in health care workers: bad habits (recapping needles) last long ................................................................................. 293 K Pancer: Legionnaires’disease - risk factors and symptoms ......................................................................... 297 J Siennicka, A Trzcińska, W Gut: Immunity against tick borne encephalitis virus (tbe) in population of forest workers in Bialowieza ................................................................................................................. 303 B Kot, J Wicha, Z Żak-Puławska: Susceptibility of Escherichia coli strains isolated from persons with urinary tract infections to antimicrobial agents in 2007-2008 ............................................................... 307 A B Macura, J Witalis: Fungi isolated from the stool in patients with gastrointestinal disorders in 20052009 ...................................................................................................................................................... 313 EFFICACY OF VACCINATIONS M M Dąbrowska, R Flisiak: Efficacy and safety of vaccination against yellow fever of persons traveling to endemic areas .................................................................................................................................... 319 A Ołdakowska, M Marczyńska: Hepatitis B vaccination effectiveness based on anti-HBs antibodies presence in children vertically infected with HIV ...................................................................................... 323 INSTRUCTIONS ON MANUSCRIPT PREPARATION 329 Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 151 - 158 Andrzej Zieliński, Mirosław P Czarkowski CHOROBY ZAKAŹNE W POLSCE W 2008 ROKU INFECTIOUS DISEASES IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT Od szeregu lat odnotowuje się spadkową tendencję występowania wielu chorób zakaźnych, a kilka chorób już w Polsce nie występuje, jak porażenie dziecięce, błonica lub występuje bardzo rzadko (np. odra). Rozszerzenie zakresu obowiązkowych szczepień ochronnych spowodowało spadek zapadalności na choroby wywoływane przez Hib, a także na świnkę i różyczkę, choć w przypadku tej ostatniej choroby ciągle Polska pozostaje pod względem zapadalności na jednym z pierwszych miejsc w Unii Europejskiej. Mimo stałego zmniejszania się zapadalności na gruźlicę, jest ona w Polsce nadal prawie dwukrotnie wyższa od średniej dla Europy Zachodniej. W zakresie zakażeń i zatruć jelitowych obserwowany jest spadek zapadalności na salmonelozy, przy wzroście zapadalności na zakażenia wywołane przez Campylobacter, ale przede wszystkim, wzroście zakażeń wywołanych przez wirusy, w tym zakażenia norowirusowe. Nieznaczna tendencja wzrostu daje się zauważyć w liczbie osób zakażonych HIV oraz zachorowań na AIDS. Szczególnie jednak niepokoi duży odsetek przypadków AIDS rozpoznawanych późno, już w stadium poważnego zaawansowania choroby. Wirusowe zapalenia wątroby stanowią nadal poważny problem epidemiologiczny. Mimo spadku liczby nowo wykrytych zachorowań skumulowana liczba osób zakażonych wirusami wzw B oraz wzw C jest duża i jest przyczyną wysokiej chorobowości. W 2008 r. wystąpiły ogniska wzw A w grupach imigrantów i uchodźców. Bardzo niska endemiczność wzw A w Polsce powoduje odpowiednio niski poziom odporności naturalnej w społeczeństwie co sprawia, że te zachorowania mogą stanowić poważniejsze zagrożenie epidemiczne. Umieralność z powodu chorób zakaźnych w 2008 r. wynosiła 7,7 na 100 000 ludności (w poszczególnych województwach od 3,9 w podlaskim do 14,3 w lubuskim) i była wyższa w miastach (8,3) niż na wsi (6,8). Tak jak w poprzednich latach, umieralność mężczyzn (9,7) była wyższa od umieralności kobiet (5,8), a najwyższą umieralność z powodu chorób zakaźnych odnotowano wśród osób najstarszych, w grupie wieku powyżej 74 lat (46,3). For several years many infectious diseases in Poland show decrease in incidence, a some vaccine preventable like poliomyelitis and diphtheria are completely absent or like measles hale very low incidence. Widening of the program of obligatory vaccinations caused decrease of incidence of diseases dependent on Hib infections and also of mumps and rubella. Though rubella incidence in Poland remains one of the highest in Europe. Despite constant decease of incidence of tuberculosis it is still about twice higher then the average of tuberculosis incidence in Western European Countries. Incidence of some gastroenteric infections like salmonellosis is decreasing, but at the same time increase of Campylobacter infections and in particular there is an increase of incidence of norovirus infections. As HIV infections and AIDS casus are concerned, there is observed minor increase in incidence, but the most alerting is high fraction of late diagnosis in advanced AIDS. Viral hepatitis is still important epidemiological problem. Despite decrease of newly diagnosed cases cumulative number of people infected with hepatitis B of C virus is very high creating high morbidity and serious public health problem. Endemic of hepatitis A is very low in general population leading to low level of natural immunity, but there were reported outbreaks among some minority groups, causing treat to the susceptible population at large. Infectious diseases mortality in 2008 was 7.7 per 100,000 population (from 3.9 in Podlaskie voivodeship to 14.3 in Lubuskie) and it was higher in cities (8.3) then in rural areas (6.8). As in previous years man mortality (9.7) was higher then women (5.8). Highest mortality from infectious diseases was noted among elderly people above 74 (46.3). 152 Andrzej Zieliński, Mirosław P Czarkowski Nr 2 Słowa kluczowe: choroby zakaźne, zatrucia, zgony, Key words: infectious diseases, poisonings, deaths, epidemiologia, zdrowie publiczne, Polska, rok 2008 epidemiology, public health, Poland, 2008 Poczynioną w poprzednich latach obserwację, że od szeregu lat sytuację epidemiologiczną chorób zakaźnych i pasożytniczych w Polsce ocenia się jako stosunkowo korzystną i względnie stabilną, można powtórzyć w odniesieniu do 2008 r. Jednak kilka chorób, w tym zakażenia HIV i AIDS, wykazują niepokojącą tendencję wzrostową. W 2008 r. obserwowano kontynuację korzystnych tendencji jakie odnotowano w zapadalności na te choroby zakaźne, w stosunku do których, kalendarz szczepień został uzupełniony w ostatnich latach. Po wprowadzeniu w 2003 r. powszechnych szczepień MMR wystąpiła spadkowa tendencja liczby zachorowań na świnkę z 15 115 (zapadalność 39,6 na 100 000 ludności) w 2006 r. do 4 147 (zapadalność 10,9) w 2007 r. oraz do 3 271 (zapadalność 8,6) w 2008 r. W porównaniu z 2007 r. zapadalność na świnkę obniżyła się w 2008 r. o 21,1%, a w stosunku do mediany z lat 2002-2006 aż o 95,4%. Odnotowano też, w porównaniu z 2007 r., spadek liczby zachorowań na różyczką o 42,6%, z 22 891 (zapadalność 60,1/100 000) do 13 146 (zapadalność 34,5). Ta poprawa nie zmienia faktu, że zapadalność na różyczkę w Polsce pozostaje wciąż na najwyższym poziomie w całym regionie europejskim. Odnotowany wzrost liczby zachorowań na odrę z 40 w 2007 r. do 100 w 2008 r. stanowi niepokojący sygnał dotyczący możliwości zawleczenia tej choroby do Polski oraz pojawiania się grup osób unikających obowiązkowych szczepień przeciwko tej chorobie. Przy bardzo niskiej zapadalności na odrę, obserwowany w 2008 r. wzrost o 150% wyniknął z kilku ognisk, jakie wystąpiły w grupach Romów, którzy stanowią subpopulację o niskim stanie zaszczepienia i żywych kontaktach międzynarodowych. Po wprowadzeniu do kalendarza w 2007 r. powszechnych szczepień dzieci przeciwko Haemophilus influenzae typu b (Hib) zaobserwowano dalszy spadek liczby zachorowań na choroby inwazyjne wywołane przez ten patogen. W 2008 r. zgłoszono 31 zachorowań (zapadalność 0,081/100 000) na wszystkie choroby inwazyjne wywołane przez Hib, co stanowiło spadek o 27,9%. Zanotowano spadek zapadalności na zapalenia opon mózgowych i mózgu o 34,3%, a w stosunku do mediany z lat 2002-2006 był to spadek o 65,1%. Zapadalność na krztusiec wzrosła w 2008 r. o 8,9%, co może mieścić się w granicach błędu. W 2008 r. odnotowano kontynuację korzystnej tendencji zapadalności na wirusowe zapalenia wątroby typu B i C. Zapadalność na wzw B ostre zmniejszyła się o 28,0%, a na wzw typu C o 14,5%. Nadal jednak czterokrotnie częściej niż zakażenia ostre rejestrowane są zakażenia przewlekłe, nie rozpoznane wcześniej i w tej grupie nie odnotowano istotnych zmian. Uzasadniony niepokój budzi znaczny wzrost zachorowań na wzw typu A. Wzrost zapadalności w porównaniu z rokiem poprzednim wyniósł 477,8%. Mimo iż bezwzględna liczba odnotowanych zachorowań (208) nie jest wysoka, to jednak w niezaszczepionej przeciw tej chorobie populacji Polski, gdzie endemiczność wzw typu A jest bardzo niska (zapadalność 0,55/100 000), każde ognisko stanowi zagrożenie szerzeniem się zachorowań na większą skalę. Dlatego tak ważne jest wczesne wykrywanie ognisk zachorowań i wprowadzenie szczepień profilaktycznych dla dzieci, zwłaszcza w grupach uchodźców przybywających do Polski. W 2008 r. zapadalność na grypę i zakażenia grypopodobne zmniejszyła się o 39,2% w porównaniu z rokiem poprzednim, była jedną z najniższych w ostatniej dekadzie i wyniosła 596,5/100 000. W całym kraju zarejestrowano 227 346 zachorowań i podejrzeń zachorowań na grypę, z czego wirusologicznie potwierdzono tylko 70 przypadków. Nadal poważny problem epidemiologiczny stanowiły zatrucia pokarmowe i zakażenia żołądkowo jelitowe oraz biegunki u dzieci do lat dwóch - wirusowe, bakteryjne i bliżej nieokreślone, o prawdopodobnie zakaźnym pochodzeniu. W 2008 roku, w porównaniu do 2007 r., liczba zarejestrowanych zatruć pokarmowych wywołanych przez pałeczki Salmonella zmniejszyła się z 11 568 (30,3/100 000) do 9 478 (24,9/100 000). Jednocześnie liczba innych bakteryjnych zakażeń jelitowych wzrosła z 6 628 do 7 451 i jest to kolejny rok, w którym odnotowano wzrost zachorowań w tej kategorii. Należy jednak zwrócić uwagę, że wzrosty zapadalności na zakażenia jelitowe wywołane przez Campylobacter (40,6%) oraz Yersinia enterocolitica lub pseudotuberculosis (17,0%) w dużym stopniu zależą od poprawy poziomu diagnostyki bakteriologicznej w zakresie tych drobnoustrojów, które w minionych latach były rzadko identyfikowane przez laboratoria bakteriologiczne. Z podobną sytuacją mamy do czynienia, jeśli chodzi o zakażenia norowirusowe, które również są niedoszacowane i coroczny przyrost rozpoznawanych przypadków wynika głównie z większej częstości badań diagnostycznych w ich kierunku. W 2008 r. zarejestrowano 1 186 przypadków zakażeń jelitowych wywołanych przez czynnik Norwalk, co stanowi przyrost o 24,1% w porównaniu z rokiem poprzednim, w którym stwierdzono 956 przypadków zakażenia jelitowego wywołanych tymi wirusami. W 2008 r. odnotowano przyrost o 55,7% zapadalności na zakażenia wywołane przez rotawirusy, Nr 2 153 Choroby zakaźne w Polsce w 2008 roku Tabela I. Choroby zakaźne w Polsce w latach 2002-2008. Zachorowania, zapadalność na 100 000 ludności i liczba zgonów Table I. Infectious diseases in Poland 2002-2008. Number of cases, incidence per 100 000 population and number of deaths by disease and year Jednostka chorobowa 1 Cholera UE Dur brzuszny UE Dury rzekome A, B, C UE razem Salmonezatrucia pokarmowe UE lozy zakażenia pozajelitowe Czerwonka bakteryjna UE razem biegunkotwórcza E. coli Inne bak- enterokrwotoczna E. coli UE teryjne E. coli inna i nieokreślona zakażenia kampylobakterioza UE jelitowe jersinioza UE inne określone i nieokreślone Inne bakteryjne zakażenia jelitowe u dzieci do lat 2 razem Inne bak- enterotoksyna gronkowcowa teryjne botulizm UE zatrucia Clostridium perfringens pokarmoinne określone we nieokreślone Inne bakteryjne zatrucia pokarmowe u dzieci do lat 2 Lamblioza /giardioza/ UE Kryptosporydioza UE Wirusowe razem i inne rotawirusy określone czynnik Norwalk zakażenia inne jelitowe Wirusowe i inne określ. zakażenia jelitowe u dzieci do lat 2 Biegunki u dzieci do lat 2, BNO, prawdopodobnie zakaźne ogółem Gruźlica UE, 1) układu oddechowego Dżuma Tularemia UE Wąglik UE Bruceloza (nowe zachorowania) UE Różyca Leptospiroza UE Listerioza UE Tężec UE Błonica UE Krztusiec UE Płonica UE Kod według Mediana w latach 2007 r. 2008 r. „Między2002-2006 narodowej liczba zapa- liczba liczba zapa- liczba liczba zapa- liczba Klasyfikacji zacho- dalzgo- zacho- dalzgo- zacho- dalzgoChorób” (X rowań ność nów* rowań ność nów* rowań ność nów* Rewizja) 2 3 4 A00 0 0 A01.0 3 0,008 A01.1-A01.3 3 0,008 A02 16 006 41,9 A02.0 15 818 41,4 A02.1-A02.9 140 0,37 A03 75 0,20 A04 4 695 12,3 A04.0-A04.2 . . A04.3 . . A04.4 . . A04.5 . . A04.6 . . A04.7-A04.9 . . A04 8 9 10 11 0 0 0 7 2 5 0 5 0 0 0 0 0 5 5 0 0 3 0,008 2 0,005 11 704 30,7 11 568 30,3 136 0,36 64 0,17 6 628 17,4 1 350 3,54 2 0,005 970 2,54 192 0,50 182 0,48 3 932 10,3 6 7 0 0 0 1 0 1 0 8 0 0 0 0 0 8 0 5 2 9 608 9 478 130 33 7 451 1 350 5 908 270 213 4 705 0 0,013 0,005 25,2 24,9 0,34 0,09 19,5 3,54 0,013 2,38 0,71 0,56 12,3 0 0 0 6 1 5 0 14 1 0 0 0 0 13 2 354 332,3 0 2 875 385,7 0 3 108 400,1 0 A05 4 052 A05.0 565 A05.1 53 A05.2 4 A05.3-A05.8 110 A05.9 3 361 10,6 1,48 0,14 0,010 0,29 8,8 4 0 2 0 0 2 3 681 407 49 4 125 3 096 9,7 1,07 0,13 0,010 0,33 8,1 2 0 1 1 0 0 2 740 202 46 3 142 2 347 7,2 0,53 0,12 0,008 0,37 6,2 4 0 0 1 0 3 89 11,5 1 A05 137 19,5 0 135 18,1 1 A07.1 A07.2 A08 A08.0 A08.1 . . 10 398 . . . . 27,2 . . 0 0 1 0 0 3 011 0 21 759 15 197 956 7,9 0 57,1 39,9 2,51 0 0 2 0 0 3 182 8,3 1 0,003 32 559 85,4 23 662 62,1 1 186 3,11 0 0 3 0 0 A08.2-A08.5 . . 1 5 606 14,7 2 7 711 3 A08 5 672 806,6 0 10 226 1371,7 1 15 260 1964,5 0 A09 8 637 1215,0 1 9 610 1289,1 4 11 096 1428,4 1 A15-A19 A15-A16; A19 A20 A21 A22 A23 A26 A27 A32; P37.2 A33-A35 A36 A37 A38 20,2 9 493 24,9 813 8 616 22,6 744 8 081 21,2 810 8 691 22,8 796 8 014 21,0 730 7 484 21,0 785 0 3 1 2 92 6 22 22 0 1 925 5 964 0 0,008 0,003 0,005 0,24 0,016 0,06 0,06 0,000 5,04 15,6 0 0 0 0 0 1 3 8 0 0 0 0 0 1 0,003 0 0 2 0,005 124 0,33 12 0,031 43 0,11 19 0,05 0 0 1 987 5,21 10 740 28,2 0 0 0 0 1 1 5 9 0 0 0 0 0 4 0,010 0 0 4 0,010 88 0,23 5 0,013 33 0,09 14 0,04 0 0 2 163 5,67 11 179 29,3 0 0 0 0 0 1 2 9 0 0 0 154 Nr 2 Andrzej Zieliński, Mirosław P Czarkowski Jednostka chorobowa Kod według Mediana w latach 2007 r. 2008 r. „Między2002-2006 narodowej liczba zapa- liczba liczba zapa- liczba liczba zapa- liczba Klasyfikacji zacho- dalzgo- zacho- dalzgo- zacho- dalzgoChorób” (X rowań ność nów* rowań ność nów* rowań ność nów* Rewizja) 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 ogółem Choroba zapalenie opon mózgowych meningo- i/lub mózgu kokowa posocznica UE inne zakażenie, określone i nieokreślone Róża Legioneloza UE Kiła (ogółem) UE, 2) Rzeżączka UE,2) Inne choroby przenoszone drogą płciową wyw. przez Chlamydie UE, 2) Borelioza z Lyme Ornitozy Gorączka Q UE Dur wysypkowy, gorączka plamista i inne riketsjozy A39 A39.0; A39.8/G05.0 A39.1-A39.4 . . 15 392 1,03 20 373 0,98 24 119 0,31 2 224 0,59 5 220 0,58 3 . . 11 263 0,69 14 248 0,65 20 A39.5-A39.9 . . 1 3 0,008 2 13 0,034 2 11,3 . 2,45 1,35 12 0 3 0 5 013 28 851 330 13,2 0,07 2,23 0,87 9 0 2 0 4 805 15 929 285 12,6 0,04 2,44 0,75 17 0 2 1 Ostre wywołane dzikim wirusem nagminne porażenie wywołane wirusem pochodziecięce dzenia szczepionkowego UE (VAPP, cVDPV) Encefa- choroba Creutzfeldta-Jakoba lopatie (CJD) gąbczaste wariant choroby Creutzfeldta-Jakoba (vCJD) UE UE Wścieklizna A46; O86.8 4 316 A48.1-A48.2 . A50-A53 933 A54 514 A56 1 572 4,12 0 627 1,64 0 695 1,82 0 A69.2 A70 A78 A75; A77; A79 A80.1; A80.2; A80.4; 3 822 2 0 10,0 0,005 0 3 0 0 7 735 1 0 20,3 0,003 0 1 0 0 8 255 1 24 21,7 0,003 0,06 7 0 0 0 0,000 0 1 0,003 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 A80.0; A80.3-9 1 0,003 0 0 0 0 0 0 0 A81.0 11 0,03 10 12 0,03 13 13 0,03 20 A81.0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 18 514 1,35 20 410 1,08 18 1 233 0,61 3 202 0,53 1 3 74 0,20 9 41 0,11 4 12 4 0 207 1 203 50 0,54 3,16 0,13 14 1 0 167 712 17 0,44 1,87 0,04 16 3 0 4 1 153 3,02 1 695 1,82 3 0 0 0 2 0 0 0,005 0 0 0 0 0 2 0 0 0,005 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 A82 0 0,000 A83-A86; razem 521 1,36 G05.1 Wirusowe przenoszone przez kleszcze A84 262 0,69 zapalenie A83; A85; mózgu inne określone 42 0,11 B00.4; B02.0 nieokreślone A86 186 0,49 A87; G02.0 1 022 2,67 Wirusowe razem zapalenie enterowirusowe A87.0 . . opon A87. móz inne określone i nieokreślone 1-A87.9; . . gowych B00.3; B02.1 Gorączka denga UE A90-A91 . . Żółta gorączka UE A95 0 0 Gorączka Lassa UE A96.2 0 0 Gorączka krwotoczna krymsko-kongijA98.0 0 0 ska UE Choroba wywołana przez wirus Marburg A98.3; 0 0 lub Ebola UE A98.4 Ospa wietrzna B01 141 349 370,7 Odra UE B05 34 0,09 Różyczka UE B06; P35.0 10 588 27,7 2 0 0 160 174 420,2 40 0,10 22 891 60,1 3 0 0 129 662 340,2 100 0,26 13 146 34,5 0 0 0 Nr 2 155 Choroby zakaźne w Polsce w 2008 roku Jednostka chorobowa 1 ogółem typu A UE typu B UE, 3) Wirusowe zapalenie typu C UE, 3) wątroby inne i nieokreślone AIDS UE, 4, 5) Nowo wykryte zakażenia HIV UE, 4) Świnka UE Mononukleoza dermatofitozy kandydoza Grzybice inne grzybice Zimnica UE Toksoplazmoza Bąblowica UE UE Tasiemczyce Włośnica UE Świerzb Choroba ogółem wywołana przez zapalenie opon mózgowych Streptoi/lub mózgu coccus pneumo- posocznica niae UE zapalenie płuc Choroba ogółem wyw. przez zapalenie opon mózgowych Haemoi/lub mózgu -philus influenzae posocznica typ B UE Bakteryjne zapalenie opon mózgowych i/ lub mózgu inne określone nieokreślone Zapalenie opon mózgowych inne i nieokreślone Zapalenie mózgu inne i nieokreślone Grypa UE i podejrzenia zachorowań na grypę Zatrucia grzybami Inne zatrucia (tzw. chemiczne) Kod według Mediana w latach 2007 r. 2008 r. „Między2002-2006 narodowej liczba zapa- liczba liczba zapa- liczba liczba zapa- liczba Klasyfikacji zacho- dalzgo- zacho- dalzgo- zacho- dalzgoChorób” (X rowań ność nów* rowań ność nów* rowań ność nów* Rewizja) 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 B15-B19 B15 B16; B18. 0-B18.1 B17.1; B18.2 B17.0; B17.2-B17.8; B18.8-B18.9; B19 B20-B24 Z21 B26 B27 B35 B37 B36; B38-B49 B50-B54; P37.3-P37.4 B58; P37.1 B67 B68; B70-B71 B75 B86 B95.3/ inne; A40.3; J13 B95.3/ G04.2; G00.1 A40.3 J13 B96.3/ inne; A41.3 B96.3/ G04.2;G00.0 4 449 109 11,6 0,29 222 0 4 233 36 11,1 0,09 229 0 3 907 208 10,3 0,55 246 0 1 727 4,5 85 1 454 3,8 72 1 337 3,5 68 2 255 5,9 116 2 753 7,2 132 2 353 6,2 155 115 0,30 22 50 0,13 25 47 0,12 23 152 0,40 654 1,71 71 945 188,5 2 609 6,84 3 888 10,2 . . 121 x 0 0 0 4 134 714 4 147 2 708 4 264 790 0,35 1,87 10,9 7,10 11,2 2,07 123 x 0 0 0 8 159 808 3 271 2 812 5 055 556 0,42 2,12 8,6 7,38 13,3 1,46 149 x 0 1 0 4 . . 18 1 805 4,7 21 1 769 4,6 16 20 0,05 1 11 0,03 1 22 0,06 2 617 34 1,62 0,09 3 2 752 40 1,97 0,10 2 2 514 28 1,35 0,07 5 0 215 0,56 0 135 0,35 0 117 0,31 0 70 12 102 0,18 31,7 0 0 292 11 473 0,77 30,1 0 0 4 0,010 11 044 29,0 0 0 . . . 271 0,71 . 273 0,72 . . . 6 161 0,42 6 151 0,40 9 . . . . 1 5 91 74 0,24 0,19 1 7 116 78 0,30 0,20 9 9 . . . 43 0,11 . 31 0,08 . 66 0,17 1 35 0,09 2 23 0,06 5 . . 1 21 0,06 0 13 0,03 1 . . 7 191 0,50 9 161 0,42 6 . . 76 467 1,23 74 424 1,11 75 G03 238 0,62 36 446 1,17 45 283 0,74 32 G04.8-G04.9 91 0,24 73 119 0,31 70 91 0,24 59 336 919 882,4 38 374 042 981,3 18 227 346 596,5 16 A41.3 G00.2-G00.8; G04.2 G00.9; G04.2 J10; J11 T62.0 T36-T60; T63-T65 125 0,33 . 73 0,19 . 80 0,21 . 10 418 27,3 . 8 323 21,8 . 7 490 19,7 . 156 Nr 2 Andrzej Zieliński, Mirosław P Czarkowski Jednostka chorobowa 1 Kod według Mediana w latach 2007 r. 2008 r. „Między2002-2006 narodowej liczba zapa- liczba liczba zapa- liczba liczba zapa- liczba Klasyfikacji zacho- dalzgo- zacho- dalzgo- zacho- dalzgoChorób” (X rowań ność nów* rowań ność nów* rowań ność nów* Rewizja) 2 Pokąsanie osób przez zwierzęta podejrzane o wściekliznę lub zanieczyszczenie śliną tych zwierząt, po których podjęto szczepienie przeciw wściekliźnie 3 4 5 6 7 8 9 10 11 7 556 19,8 . 7 102 18,6 . 6 919 18,2 . * liczba zgonów wg danych GUS; UE - choroba objęta nadzorem w Unii Europejskiej; 1) dane Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc; 2) dane Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia; 3) liczba zachorowań i zapadalność ogółem (łącznie z zakażeniami mieszanymi HBV+HCV); 4) dane Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH; 5) dane wg daty rozpoznania zachorowania które dotyczą głównie dzieci. Wzrost zakażeń jelitowych wirusowych i innych określonych u dzieci do lat 2 wyniósł 43,2%, co stanowi niepokojący sygnał. Powinno to zwrócić uwagę lekarzy rodzinnych i stać się przedmiotem działań z zakresu promocji zdrowia, adresowanych do rodziców. Liczba zgłoszonych zachorowań na gruźlicę wyniosła w 2008 r. 8 081 przypadków (21,2/100 000), co stanowi spadek w porównaniu z 2007 r. o 6,2%. Mimo powolnej spadkowej tendencji zachorowań na gruźlicę w Polsce zapadalność jest nadal około dwukrotnie większa od średniej z krajów Europy Zachodniej. Zwraca też uwagę nierównomierny rozkład zapadalności na gruźlicę w różnych województwach. Szczególnie wysoka jest zapadalność w województwie świętokrzyskim (33,0/100 000) i w lubelskim (30,6/100 000), najniższa zaś w lubuskim (12,0/100 000) i w wielkopolskim 16,6/100 000). W porównaniu do roku 2007 wzrosła liczba nowo wykrytych przypadków zakażenia HIV – 808 oraz zachorowań na AIDS – 159. Zapadalność wyniosła odpowiednio – 2,12 i 0,42 (na 100 000). Odnotowano też wzrost zapadalności na choroby związane z zakażeniem HIV, a szczególną uwagę zwraca duży odsetek chorych, u których rozpoznano zespół wyniszczenia (38,9% wszystkich zachorowań). Jest to sygnał, że należy wzmóc działania informacyjne i promocyjne, aby zwrócić uwagę społeczeństwa na zagrożenia związane z zachowaniami ryzykownymi, które mogą spowodować zakażenia tą bardzo poważną chorobą. Od szeregu lat obserwowano wzrostową tendencję zachorowań na boreliozę z Lyme. Rok 2008 był kolejnym, w którym odnotowano, tym razem jednak nieznaczny, wzrost zachorowań na tę chorobę - o 6,7% w stosunku do 2007 r. (z 7 735 tj. 20,3/100 000 do 8 255 tj. 21,7/100 000). W 2008 r. odnotowano niewielki spadek zapadalności (o 4,8%) na inwazyjną chorobę meningokokową. Rok 2008 to drugi z kolei rok, w którym odnotowano spadek zarejestrowanych zachorowań na kleszczowe zapalenie mózgu - z 233 zachorowań (0,61/100 000) do 202 (0,53/100 000). Trafność oceny sytuacji epidemiologicznej chorób zakaźnych jest uzależniona w dużym stopniu od jakości, a szczególnie czułości nadzoru epidemiologicznego, która w Polsce pozostawia wiele do życzenia. Jednym z ważnych wskaźników czułości nadzoru są zgłoszenia porażeń wiotkich u dzieci w grupie wieku 0-14 lat. Występują one w tej grupie wieku z dość dużą regularnością i częstością około 1 porażenie na 100 000 dzieci na rok. WHO wprowadziło zgłaszanie porażeń wiotkich jako wskaźnik czułości nadzoru nastawionego na wyszukiwanie przypadków poliomyelitis w okresie działań międzynarodowych zmierzających do eradykacji tej choroby. W 2007 r. zgłoszono 39 takich porażeń, przy oczekiwanej dla Polski liczbie 60, a w 2008 r. 34, przy oczekiwanej liczbie 59. Pełne zestawienie zapadalności na poszczególne choroby zakaźne w 2008 r. w porównaniu z 2007 r. oraz w stosunku do mediany z lat 2002-2006 przedstawia tab. I. Są wśród nich choroby, które dzięki systematycznie prowadzonej akcji szczepień obowiązkowych przestały już stanowić problem zdrowia publicznego, takie jak poliomyelitis i błonica, które od lat nie występują w Polsce, są takie jak odra, której znaczenie jako problemu zdrowia publicznego uległo marginalizacji, jednak nadal wiele chorób zakaźnych stanowi poważny problem epidemiologiczny i w wielu przypadkach jest to problem narastający (legioneloza, kampylobakterioza, zakażenia norowirusowe). Należy też pamiętać, że poprawa w zakresie zapadalności na choroby zakaźne nie stanowi osiągnięcia danego nam raz na zawsze. Jak pokazało doświadczenie wielu krajów, osłabienie aktywności programów profilaktycznych, a szczególnie realizacji programów szczepień ochronnych, może doprowadzić do nawrotu chorób, które wydają się być niemal zupełnie zwalczone w skali populacji. Szczególnie niebezpieczną tendencją jest narastanie działalności ruchów antyszczepionkowych, które opierając się na pseudonaukowych przesłankach wprowadzają zamęt w świadomości ludzi powodując zakłócenia w najskuteczniejszym sposobie walki z chorobami zakaźnymi jakim są szczepienia ochronne. Nr 2 12,0 1,2 Umieralność na 100 000 Procentowy udział 1,0 8,0 0,8 6,0 0,6 4,0 0,4 2,0 0,2 0,0 0,0 Procentowy udział 10,0 Rok Ryc. 1. Umieralność na100choroby (nazgonów 100 000 ludnoRyc. 1. Umieralność na choroby zakaźne (na 000 ludności) izakaźne procentowy udział z powodu chorób zakaźnych w ogólnej liczbie zgonów w Polsce w latach 1984-2008 ści) i procentowy udział zgonów z powodu chorób Fig. 1. Infectious diseases mortality per 100 000 population and deaths from infectious diseases as percentage of all deaths by year - Poland 1984-2008 zakaźnych w ogólnej liczbie zgonów w Polsce w latach 1984-2008 Fig. 1. Infectious diseases mortality per 100 000 population and deaths from infectious diseases as percentage of all deaths by year - Poland 1984-2008 Uwagę zwraca też utrzymywanie się znacznego terytorialnego zróżnicowania umieralności z powodu chorób zakaźnych. W 2008 r., w poszczególnych województwach udział zgonów z powodu chorób zakaźnych w ogólnej liczbie zgonów wahał się od 0,40% w woj. podlaskim i 0,47% w lubelskim do 1,27% w pomorskim i 1,50% w lubuskim; a współczynniki umieralności z powodu chorób zakaźnych wahały się od 3,9/100 000 w 1 uwzględniając zgony spowodowane przez niektóre postacie zapalenia opon mózgowych i mózgu oraz grypę (symbole G00-G05 i J10-J11 - Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób) woj. podlaskim i 5,0 w lubelskim do 11,2 w pomorskim i 14,3 w lubuskim (ryc. 2). Stosunek najwyższego - w skali województw - współczynnika umieralności do współczynnika najniższego wynosił więc 3,7:1. 11,2 7,9 7,2 3,9 6,9 8,1 6,7 Umieralność 10,0 5,8 14,3 5,8 9,1 na 100 000 ludności 11,7 do 14,3 9,1 do 11,7 6,5 do 9,1 3,9 do 6,5 5,0 5,3 7,0 (1) (3) (6) (6) 5,5 Ryc. 2. Umieralność na choroby zakaźne (na 100 000 ludności) w Polsce w 2008 r. wg województw Fig. 2. Infectious diseases mortality per 100 000 population by voivodeship - Poland 2008 Ryc. 2. Umieralność na choroby zakaźne (na 100 000 ludności) w Polsce w 2008 r. wg województw Fig. 2. Infectious diseases mortality per 100 000 population by voivodeship - Poland 2008 W miastach choroby zakaźne były przyczyną 0,84% ogółu zgonów, natomiast na wsi - 0,67%. Ogólna umieralność z powodu chorób zakaźnych w miastach (8,3/100 000) była w 2008 r. wyższa od umieralności na wsi (6,8) o 21,2%. Największe (procentowo) różnice na niekorzyść miast odnotowano w grupie wieku 15-19 lat (umieralność w miastach - 0,9/100 000, na wsi - 0,3; różnica 3-krotna), oraz w grupach 30-34 lata (odpowiednio: 3,7 i 1,9) i 25-29 lat (1,7 i 0,9). Największe bezwzględne różnice pomiędzy współczynnikami umieralności z powodu chorób zakaźnych w miastach i na wsi (na niekorzyść miast) wystąpiły w najstarszych grupach wieku (ryc. 3). Zgodnie z wieloletnią tendencją, czynnikiem bardzo wyraźnie różnicującym umieralność z powodu chorób 50,0 Umieralność na 100 000 W zwalczaniu tych chorób, przeciw którym nie ma szczepień ochronnych ważne są inne działania profilaktyczne szczególnie te, które dotyczą bezpieczeństwa żywności. Dlatego wielką wagę w zwalczaniu chorób zakaźnych odgrywa harmonijna współpraca służby sanitarno-epidemiologicznej ze służbą weterynaryjną. W świetle danych Głównego Urzędu Statystycznego, w 2008 r. z powodu chorób zakaźnych i pasożytniczych zmarły w Polsce ogółem 2 942 osoby. Udział zgonów z powodu chorób zakaźnych w ogólnej liczbie zgonów w Polsce (379 399)1 wyniósł 0,78%, a umieralność - w przeliczeniu na 100 000 ludności - 7,7. Wartości obu wskaźników były więc nieco wyższe w porównaniu z notowanymi w poprzednich latach. Z perspektywy ostatnich 25 lat można zauważyć, że po wyraźnej spadkowej tendencji umieralności z powodu chorób zakaźnych obserwowanej w latach 1984-1998, w ostatnich dziesięciu latach, mimo względnie stabilnej sytuacji epidemiologicznej chorób zakaźnych w Polsce, umieralność z ich przyczyn wykazuje niewielką tendencję wzrostową (ryc. 1). Głównym czynnikiem powodującym ten wzrost jest zwiększająca się z roku na rok liczba posocznic wskazywanych przez lekarzy jako wyjściowa przyczyna zgonu. Umieralność na 100 000 157 Choroby zakaźne w Polsce w 2008 roku 45,0 Ogółem 40,0 Miasto 35,0 Wieś 30,0 25,0 20,0 15,0 10,0 5,0 0,0 Grupy wieku (w latach) Ryc. 3. Umieralność na choroby zakaźne (na 100 000 ludności) w Polsce w 2008 r. wg środowiska i wieku Fig. 3. Infectious diseases mortality per 100 000 population by location (urban/rural) and age group - Poland 2008 Ryc. 3. Umieralność na choroby zakaźne (na 100 000 ludności) w Polsce w 2008 r. wg środowiska i wieku Fig. 3. Infectious diseases mortality per 100 000 population by location (urban/rural) and age group - Poland 2008 Nr 2 Andrzej Zieliński, Mirosław P Czarkowski 60,0 55,0 350 Ogółem 45,0 Mężczyźni 40,0 Kobiety Liczba zgonów Procentowy udział 300 35,0 30,0 25,0 20,0 15,0 10,0 5,0 0,0 Grupy wieku (w latach) Ryc. 4. Umieralność na choroby zakaźne (na 100 000 ludności) w Polsce w 2008 r. wg płci i wieku Fig. 4. Infectious diseases mortality per 100 000 population by gender and age group - Poland 2008 Ryc. 4. Umieralność na choroby zakaźne (na 100 000 ludności) w Polsce w 2008 r. wg płci i wieku Fig. 4. Infectious diseases mortality per 100 000 population by gender and age group - Poland 2008 zakaźnych była płeć (ryc. 4). Udział chorób zakaźnych w przyczynach zgonów mężczyzn (0,88%; umieralność 9,7/100 000) znacząco przewyższał udział tych chorób w przyczynach zgonów kobiet (odpowiednio: 0,65% i 5,8), a współczynnik umieralności mężczyzn w 2008 r. był wyższy od współczynnika umieralności kobiet o 66,3%. Największą (procentowo) różnicę na niekorzyść mężczyzn odnotowano w grupie wieku 4549 lat (umieralność mężczyzn - 12,3/100 000, kobiet - 3,2; różnica prawie 4-krotna). W większości innych wyodrębnionych w analizie grup wieku powyżej 25 lat umieralność mężczyzn z powodu chorób zakaźnych w 2008 r. była z reguły 2-, 3-krotnie wyższa. Tak jak w latach poprzednich, najwięcej zgonów z powodu chorób zakaźnych odnotowano wśród osób starszych (modalna 75-79 lat; ryc. 5), a najwyższą umieralność z powodu tych chorób - wśród osób najstarszych (ryc. 3-4), w wieku 80-84 lata (37,2/100 000) oraz powyżej 84 lat (46,3). Największy procentowy udział miały jednak choroby zakaźne w ogólnej umieralności dzieci i młodzieży do lat 14 oraz osób dorosłych w wieku od 30 do 39 lat (ryc. 5). W grupie dzieci w wieku 0-4 lata udział ten wynosił 2,7%, w tym u niemowląt - 1,7% (umieralność 10,1/100 000), u dzieci w 2 roku życia 12,1%, w 3 rż. - 11,0%, w 4 rż. - 5,3% i w 5 rż. - 2,9%); natomiast w grupie dzieci w wieku 5-9 lat - 4,1%, a w 4,0 3,5 3,0 250 Liczba zgonów Umieralność na 100 000 50,0 2,5 200 2,0 150 1,5 100 1,0 50 0,5 0 0,0 Procentowy udział 158 Grupy wieku (w latach) Ryc. 5. Liczba zgonów z powodu chorób zakaźnych i ich procentowy udział w ogólnej liczbie zgonów o znanej przyczynie w Polsce w 2008 r. wg wieku Fig. 5. Number of deaths and deaths from infectious diseases as percentage of all deaths by age group - Poland 2008 Ryc. 5. Liczba zgonów z powodu chorób zakaźnych i ich procentowy udział w ogólnej liczbie zgonów o znanej przyczynie w Polsce w 2008 r. wg wieku Fig. 5. Number of deaths and deaths from infectious diseases as percentage of all deaths by age group - Poland 2008 wieku 10-14 lat - 2,7%. W przyczynach zgonów osób dorosłych, w grupie wieku 30-34 lata, udział zgonów z powodu chorób zakaźnych wynosił 2,8%, a w grupie 35-39 lat - 2,6%. Według danych GUS, ponad 91% wszystkich zgonów z powodu chorób zakaźnych w 2008 r. spowodowały łącznie: posocznice (bez meningokokowej i z pominięciem posocznic u noworodków - 1 237 zgonów, w tym 27 zgonów niemowląt; 42,0% ogółu zgonów z powodu chorób zakaźnych), gruźlica i jej późne następstwa (827 zgonów, w tym 1 zgon dziecka w 2 r.ż. i 2 zgony osób z grupy wieku 20-24 lata; 28,1%), wirusowe zapalenia wątroby (wszystkie typy, łącznie z późnymi następstwami wzw - 260 zgonów; 8,8%), bakteryjne zapalenie opon mózgowych i/lub mózgu (218; 7,4%) oraz AIDS (149; 5,1%). Otrzymano: 29.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 30.03.2010 r. Adres do korespondencji: Prof. dr hab. med. Andrzej Zieliński Zakład Epidemiologii, Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – PZH ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: azieliń[email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 159 - 162 Justyna Rogalska ODRA W POLSCE W 2008 ROKU MEASLES IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 r. zarejestrowano w Polsce 100 zachorowań na odrę (zapadalność 0,26 na 100 000). Najwyższą zapadalność na odrę odnotowano wśród dzieci poniżej 4 r.ż. – 1,24 na 100 000 oraz wśród dzieci 5-letnich (0,86). Hospitalizowano 83 osoby (83%), nie zgłoszono żadnego zgonu z powodu odry. Czułość systemu nadzoru nad przebiegiem eliminacji odry była w Polsce w 2008 roku niewystarczająca. W całym kraju zarejestrowano ogółem 177 zgłoszeń zachorowań i podejrzeń zachorowań (46% oczekiwanych zgłoszeń). Ze 100 zachorowań, tylko u 89 (89%) rozpoznanie było potwierdzone laboratoryjnie. Wskazuje to na potrzebę utrzymania wysokiego odsetka zaszczepionych osób oraz na poprawę czułości systemu nadzoru. In Poland 100 measles cases were registered in 2008 (0.26 per 100,000 population). The most affected age group were children aged 0-4 years (incidence 1.24 per 100,000 population) and 5-year olds (0.86). 83 measles cases (83%) were hospitalized, no deaths were recorded. Poland participates in the WHO Measles Elimination Strategy. Presently, the most important is the maintenance of a sensitive and timely surveillance of measles and measles-compatible cases, with serologic testing of one suspect case per 100,000 population. The performance of the surveillance system was insufficient with only 177 measles-compatible cases reported in 2008 (46% of expected reports). Serologic confirmation of cases was also insufficient, with 89 cases (89%) confirmed by IgM ELISA test. These results indicate the need to maintain the high immunisation coverage and improve measles surveillance system. Słowa kluczowe: odra, choroby zakaźne, szczepienia, Key words: measles, infectious diseases, vaccinations, epidemiologia, Polska, rok 2008 epidemiology, Poland, 2008 W Polsce w 2008 r. sytuacja epidemiologiczna odry uległa pogorszeniu w porównaniu z 2007 rokiem (tab. I). Liczba zachorowań na odrę wyniosła 100 (zapadalność 0,26 na 100 000 ludności), z czego 89 (89%) było potwierdzonych badaniem serologicznym. Najwięcej zachorowań w całym roku wystąpiło w woj. śląskim (36 zachorowań, zapadalność 0,77 na 100 000 mieszkańców) oraz podkarpackim (22 zachorowań, zapadalność 1,05). W siedmiu województwach (dolnośląskim, lubelskim, opolskim, podkarpackim, śląskim, wielkopolskim i zachodniopomorskim) zapadalność przekroczyła próg eliminacji odry określony przez Światową Organizację Zdrowia jako 1 zachorowanie na 1 000 000 mieszkańców. Ogółem zachorowania zarejestrowano w 11 województwach (tab. II). W 2008 r. zarejestrowano 10 ognisk odry na terenie ośmiu województw. W ogniskach zarejestrowano ogółem 75 zachorowań. Osiem ognisk wystąpiło wśród osób należących do społeczności romskiej. Najwięcej przypadków zgłoszono w 33. i 43. tygodniu roku (po 8). Tabela I. Odra w Polsce w latach 1960-2008. Liczba zachorowań i zgonów, zapadalność i umieralność na 100 000 ludności Table I. Measles in Poland 1960-2008. Number of cases and deaths, incidence and mortality per 100 000 population Rok 1960-1964* 1965-1969* 1970-1974* 1975-1979* 1980-1984* 1985-1989* 1990-1994* 1995-1999* 2000-2004* 2005 2006 2007 2008 * - mediana Zachorowania 124 492 131 432 125 572 84 073 24 882 6 806 2 419 639 48 13 120 40 100 Zgony 255 168 94 37 6 1 - Zapadalność Umieralność na 100 000 na 100 000 406,00 0,8 411,00 0,5 383,00 0,3 240,70 0,11 69,90 0,02 18,20 0,003 6,30 1,70 0,13 0,03 0,31 0,10 0,26 - 160 Justyna Rogalska Nr 2 Tabela II.Odra w Polsce w latach 2002-2008. Liczba podejrzeń, potwierdzonych zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności wg województw Table II. Measles in Poland during 2000-2008. Number of suspected and confirmed cases and incidence per 100 000 population by voivodeship Mediana 2002-2006 2007 r. 2008 r. podejrzenia zachorowania podejrzenia zachorowania podejrzenia zachorowania Województwo zapadalzapadalzapadalzapadalzapadalzapadalliczba liczba liczba liczba liczba liczba ność ność ność ność ność ność POLSKA 54 0,14 19 0,05 152 0,40 40 0,1 177 0,46 100 0,26 1. Dolnośląskie 5 0,17 1 0,03 10 0,35 2 0,07 15 0,52 14 0,49 2. Kujawsko-pomorskie 4 0,19 1,5 0,07 4 0,19 1 0,05 3. Lubelskie 8 0,36 5,5 0,25 2 0,09 7 0,32 6 0,28 4. Lubuskie 1 0,10 1 0,10 5. Łódzkie 3 0,12 1,5 0,06 7 0,27 10 0,39 1 0,04 6. Małopolskie 8 0,25 3 0,09 17 0,52 2 0,06 18 0,55 3 0,09 7. Mazowieckie 8 0,16 3 0,06 57 1,10 26 0,5 22 0,42 2 0,04 8. Opolskie 6 0,72 1 0,10 8 0,77 7 0,68 3 0,29 9. Podkarpackie 3 0,14 3 0,14 6 0,29 24 1,14 22 1,05 10. Podlaskie 3 0,21 4 0,33 3 0,25 1 0,08 11. Pomorskie 1 0,05 1 0,05 8 0,36 5 0,23 1 0,05 12. Śląskie 8 0,17 5 0,11 17 0,36 8 0,17 45 0,97 36 0,77 13. Świętokrzyskie 1 0,08 0 0,00 1 0,08 14. Warmińsko-mazurskie 1 0,07 1 0,07 1 0,07 1 0,07 15. Wielkopolskie 5 0,13 3 0,09 8 0,24 17 0,50 9 0,27 16. Zachodniopomorskie 1 0,12 2 0,12 4 0,24 1 0,06 4 0,24 3 0,18 Liczba przypadków w Dla wszystkich zgłoszonych przypadków w ogniskach Pomimo utrzymywania na wysokim poziomie zarejestrowanych wśród Romów udało się prześledzić wykonawstwa szczepień w Polsce, niepokojące jest łańcuch zakażeń. W każdym ognisku pierwotne zacho- opóźnienie, z którym podawana jest szczepionka dzierowanie występowało u osoby powracającej z Wielkiej ciom w wieku objętym obowiązkiem szczepienia. Na Brytanii. W 2008 r. odnotowano łącznie 14 importowa- to opóźnienie wskazują utrzymujące się od kilku lat nych zachorowań. międzywojewódzkie różnice w wykonawstwie szczeNajwyższą zapadalność na odrę odnotowano pień podstawowych w 13-15 miesiącu życia. W 2008 r. wśród dzieci poniżej 4 r.ż. – 1,24 na 100 000, wśród odsetek dzieci z rocznika 2007, objętych szczepieniem dzieci 5-letnich (0,86) oraz młodzieży w wieku 15-19 podstawowym szczepionką trójwalentną przeciwko odlat (0,79). Z danych pochodzących z indywidualnych rze, śwince i różyczce (84,9% w skali kraju), na obszarze zgłoszeń wynika, że wśród 100 zachorowań na odrę poszczególnych województw wahał się od 79,2% w woj. zarejestrowanych w 2008 r. było 80 osób (80%) nie- mazowieckim do 97,8% w woj. warmińsko-mazurskim. szczepionych (w tym 9 dzieci rocznych, przed objęciem W 2008 r. odsetek dzieci z rocznika 2000, objętych obowiązkowymi szczepieniami), 6 osób (6%) zaszcze- szczepieniem przypominającym przeciw odrze wyniósł Ryc. 1. Sprawność nadzoru epidemiologicznego nad odrą w Polsce w latach 2000-2008. pionych jedną dawką oraz 4 osoby (4%) zaszczepione Fig 1. Measles surveillance performance in Poland 2000-2008. dwiema dawkami szczepionki przeciw odrze. Dla 10 76% 300 osób nie uzyskano informacji o stanie zaszczepienia. 250 W 2008 r. hospitalizowano 83 (83%) chorych na odrę. W przebiegu odry stwierdzono różne powikłania u 15 46% 200 45% 38% osób, w tym u 8 rozpoznano zapalenie płuc. Według 150 28% wstępnych danych GUS w 2008 r. nie zarejestrowano 100 18% zgonów z powodu odry. 14% 14% 12% 50 W 2008 roku utrzymano wysoki stan zaszczepienia dzieci. W dniu 31 grudnia 2008 r. stan zaszczepie0 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 nia przeciw odrze poszczególnych roczników dzieci Rok i młodzieży w wieku od 2 do 12 lat wahał się w Polsce Wskaźnik czułości Potwierdzenia Podejrzenia % w granicach od 84,9% do 99,6% (szczepienie podstanadzoru wowe, roczniki 2007-2002) oraz od 5,3% do 98,7% Ryc. 1. Sprawność nadzoru epidemiologicznego nad odrą (szczepienie przypominające, roczniki 2000-1997) w Polsce w latach 2000-2008 ‑ licząc odsetek zaszczepionych w stosunku do liczby Fig 1. Measles surveillance performance in Poland 20002008 sprawdzonych kart uodpornienia (tab. III). Nr 2 161 Odra w Polsce w 2008 roku Tabela III. Liczba i odsetek dzieci zaszczepionych przeciw odrze w Polsce w latach 2005-2008 wg roku urodzenia (szczepienia podstawowe i przypominające)* Table III. Number and percentage of children vaccinated against measles in Poland 2005-2008 according to birth year (primary and boost vaccinations)* Rok urodzenia Stan na 31.XII.2005 r. % liczba zaszczep. w roczniku 2002 2003 2004 2005 2006 2007 344 164 336 523 293 222 x x x 99,1 98,2 84,3 x x x 1997 1998 1999 2000 2001 387 635 345 010 146 708 x x 97,4 90,4 39,5 x x Stan na 31.XII.2006 r. Stan na 31.XII.2007 r. % % liczba zaszczep. liczba zaszczep. w roczniku w roczniku Szczepienia podstawowe 344 088 99,4 341 300 99,6 338 448 99,2 337 922 99,4 340 059 98,2 341 540 99,1 303 363 85,1 348 402 98,3 x x 305 411 83,9 x x x x Szczepienia przypominające 387 893 98,0 386 949 98,4 347 599 91,3 355 119 94,1 160 701 43,5 162 010 44,1 x x 14 938 4,1 x x x x Stan na 31.XII.2008 r. % liczba zaszczep. w roczniku 338 030 336 642 343 315 352 320 360 022 323 239 99,6 99,6 99,4 99,1 98,4 84,9 388 303 367 277 312 851 19 214 7 701 98,7 97,2 85,5 5,3 2,2 * stan zaszczepienia przeciwko odrze-śwince-różyczce (wg PZH, GIS „Szczepienia ochronne w Polsce w 2008 roku”, Warszawa 2009) w skali kraju tylko 0,9%, wahając się w poszczególnych województwach od 0,1% w woj. dolnośląskim, małopolskim, świętokrzyskim i wielkopolskim do 5,8 w woj. zachodniopomorskim. Przesunięcie natomiast w 2005 r. wieku obowiązkowego podania drugiej dawki szczepionki przeciw odrze, śwince i różyczce na 10 r.ż. spowodowało wydłużenie się okresu, w którym dzieci nie są w pełni uodpornione przeciw odrze. Zgodnie ze strategią eliminacji odry opracowaną w 2001 roku przez Europejskie Biuro Regionalne Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), biorąc pod uwagę liczbę ludności w Polsce, wymagane jest wykonywanie diagnostyki serologicznej w kierunku odry dla co najmniej 381 przypadków zachorowań i podejrzeń zachorowań rocznie. Oznacza to, że spadkowi liczby zachorowań powinien towarzyszyć wzrost liczby zgłaszanych i weryfikowanych laboratoryjnie podejrzeń. W Polsce liczba analizowanych podejrzeń odry jest niewystarczająca. W 2008 roku w całym kraju zarejestrowano ogółem 177 zgłoszeń zachorowań i podejrzeń zachorowań. Świadczy to o niskiej czułości systemu nadzoru i podważa wiarygodność danych o liczbie zachorowań na odrę w Polsce. W fazie eliminacji odry konieczne jest ścisłe monitorowanie podejrzeń zachorowań na odrę oraz przypadków wtórnych w ogniskach, jak również kontynuowanie genetycznych badań szczepów wirusa odry. Działania te umożliwią wiarygodne udokumentowanie eliminacji rodzimych zachorowań na odrę spodziewanej w najbliższych latach, jak również sprawne wykrywanie zachorowań zawlekanych z innych krajów. Niestety, podobnie jak w latach ubiegłych, nadzór nad podejrzeniami odry był w kraju nierównomierny. Najwięcej zgłoszeń, w przeliczeniu na 100 000 ludności, odnotowano w województwie podkarpackim (24 zgłoszenia, 1,14/100 000) oraz śląskim (45 zgłoszeń, 0,97/100 000) (tab. II). W dwóch województwach (kujawsko-pomorskim i lubuskim) nie zgłoszono żadnych podejrzeń zachorowań na odrę, co wskazuje na brak aktywnego uczestniczenia w programie eliminacji odry WHO. W obecnej sytuacji najważniejszym elementem strategii eliminacji odry w Polsce, oprócz utrzymania dobrego wykonawstwa szczepień, jest zintensyfikowanie działań w regionach o słabym nadzorze nad podejrzeniami i zachorowaniami na odrę oraz na obszarach zamieszkanych przez grupy etniczne o niższym stanie zaszczepienia, które mogą być rezerwuarem wirusa odry oraz przyczyną krążenia wirusa po zawleczeniu zachorowań z zagranicy. Docieranie do mniejszości narodowych i przeprowadzanie akcji szczepień wśród tych grup jest niezbędną częścią programu eliminacji odry. Sprawny nadzór epidemiologiczny pozwoli na śledzenie zachorowań zawlekanych jako źródła zakażenia dla niedostatecznie zaszczepionych społeczności. Niepokojącym zjawiskiem jest wciąż zbyt rzadkie wykonywanie badań serologicznych w przypadkach podejrzeń zachorowań. Na ogólną liczbę 177 zachorowań i podejrzeń zachorowań zarejestrowanych w 2008 r. badanie serologiczne w klasie IgM wykonano w 151 przypadkach (85,3%), w tym w 113 przypadkach (74,8%) w Zakładzie Wirusologii NIZP-PZH, w 37 przypadkach (24,5%) w laboratoriach WSSE i w jednym przypadku w laboratorium prywatnym. W strategii eliminacji odry WHO konieczne jest wykonanie badania potwierdzającego w kierunku przeciwciał IgM w laboratoriach posiadających niezbędne akredytacje. 162 Justyna Rogalska W chwili obecnej jedynym ośrodkiem referencyjnym w Polsce jest laboratorium Zakładu Wirusologii NIZPPZH. Posiada ono akredytację na badania prowadzone w ramach programu udzielone przez WHO oraz Polskie Centrum Akredytacji. Zlecenie badania w ośrodku akredytowanym jest nieodpłatne. Pomimo poprawy, w porównaniu z rokiem poprzednim, w dalszym ciągu niekorzystnie kształtuje się mediana liczby dni pomiędzy pierwszą wizytą u lekarza, a zgłoszeniem przypadku podejrzenia zachorowania do lokalnej stacji sanitarno-epidemiologicznej, która w 2008 roku wynosiła 4 dni (przy ustawowym obowiązku dokonywania zgłoszeń w ciągu 24 godz.). Niewielkiemu pogorszeniu natomiast uległ inny wskaźnik sprawności nadzoru nad odrą. Mediana liczby dni, które upłynęły od wystąpienia wysypki do pobrania próbki krwi zwiększyła się z 7 dni w 2007 r. do 8 dni w 2008 r. W obecnej sytuacji konieczne jest dalsze propagowanie programu eliminacji odry wśród lekarzy, uwzględniające upowszechnianie szczegółowych infor- Nr 2 macji o planie i realizacji programu, aktualnej sytuacji epidemiologicznej tej choroby, a przede wszystkim o konieczności dokumentowania i laboratoryjnego potwierdzania wszystkich przypadków zachorowań i podejrzeń zachorowań na odrę. Ważnym elementem strategii jest również upowszechnienie informacji o roli laboratorium referencyjnego w realizacji programu, o konieczności wykonywania badań potwierdzających odrę w tym laboratorium, jak również o braku odpłatności za badania. Otrzymano: 15.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 19.03.2010 r. Adres do korespondencji: Justyna Rogalska Zakład Epidemiologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 163 - 165 Iwona Paradowska-Stankiewicz, Hana Orlikova ŚWINKA W POLSCE W 2008 ROKU MUMPS IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 r. zarejestrowano 3 271 zachorowań na świnkę. Zapadalność wynosiła 8,6 na 100 000 mieszkańców i była niższa w porównaniu z poprzednim rokiem (10,9) i ponad dwudziestokrotnie niższa w porównaniu z medianą w latach 2002-2006. Najwyższa zapadalność na świnkę wynosząca 67,0 na 100 000 osób wystąpiła u dzieci w grupie wieku 5-9 lat. Spośród 3 271 chorych na świnkę hospitalizowanych było 37 osób tj. 1,13%. W 2008 r. nie zgłoszono żadnego zgonu z powodu świnki. In 2008, 3.271 cases of mumps were reported In Poland. The incidence 8.6 per 100 000 was lower compared to the last year (10.9) and twenty times less than the median incidence in 2002-2006. Children 5-9 year old were the most affected age group – 67.0 per 100 000. Of 3 271 cases 37 were hospitalized. In 2008 no deaths attributed to mumps were reported. Słowa kluczowe: świnka, nagminne zapalenie przyusz- Key words: mumps, epidemiology, Poland, 2008 nic, epidemiologia, Polska, 2008 rok W 2008 r. zarejestrowano 3 271 zachorowań na świnkę tj. ok. 20% mniej niż w roku ubiegłym i ponad 20-krotnie mniej niż mediana w latach 2002-2006 (tab.I). Zapadalność ogółem w 2008 r. w Polsce wy- nosiła 8,6 na 100 000 mieszkańców i w porównaniu z poprzednim rokiem była 1,3-krotnie niższa. Największa liczba zachorowań w ciągu roku (1013, tj. 32% wszystkich zarejestrowanych zachorowań) wystąpiła w IV kwartale. Tabela I. Świnka w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności oraz hospitalizacja wg województw Table I. Mumps in Poland in 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population and number of hospitalized by voivodeship Województwo POLSKA 1. Dolnośląskie 2. Kujawsko-pomorskie 3. Lubelskie 4. Lubuskie 5. Łódzkie 6. Małopolskie 7. Mazowieckie 8. Opolskie 9. Podkarpackie 10. Podlaskie 11. Pomorskie 12. Śląskie 13. Świętokrzyskie 14. Warmińsko-mazurskie 15. Wielkopolskie 16. Zachodniopomorskie Mediana 2002-2006 zachorozapadalwania ność 71 945 188,5 4 031 138,6 6 138 296,7 2 117 96,5 1 032 102,3 3 312 127,3 4 699 144,0 3 324 64,8 1 732 163,7 1 922 91,6 951 79,2 1 171 53,3 10 197 215,9 2 512 196,0 2 059 144,1 5 847 174,2 2 155 127,2 2007 r. zachorozapadalwania ność 4 147 10,9 265 9,2 209 10,1 418 19,3 88 8,7 147 5,7 222 6,8 363 7,0 164 15,8 116 5,5 98 8,2 136 6,2 424 9,1 1 019 79,8 95 6,7 315 9,3 68 4,0 zachorowania 3 271 224 220 170 89 199 277 412 110 110 97 137 453 158 99 349 167 2008 r. zapadalhospitalizacja ność liczba % 8,6 37 1,13 7,8 2 0,89 10,6 3 1,36 7,9 4 2,35 8,8 7,8 5 2,51 8,4 4 1,44 7,9 6 1,46 10,6 2 1,82 5,2 8,1 2 2,06 6,2 9,7 3 0,66 12,4 2 1,27 6,9 10,3 1 0,29 9,9 3 1,8 164 Tabela II.Świnka w Polsce w latach 2007-2008. Zapadalność i udział procentowy grup wieku Table II. Mumps in Poland in 2007-2008. Incidence per 100 000 and percentage in age groups Wiek w latach 0-4 0 1 2 3 4 5-9 5 6 7 8 9 10 - 14 15 - 19 20 - 29 30 - 39 40 + Ogółem Nr 2 Iwona Paradowska-Stankiewicz, Hana Orlikova 2007 zapadalność 30,0 5,6 12,5 21,2 45,6 68,2 82,1 87,1 96,5 91,5 75,7 61,6 44,5 21,7 3,2 2,0 0,8 10,9 % 13,1 0,5 1,1 1,8 3,9 5,8 37,4 7,5 8,6 8,3 7,0 5,9 24,3 14,3 4,9 2,6 3,4 100,0 2008 zapadalność 28,1 4,0 10,3 21,2 44,7 65,0 67,0 81,1 79,1 84,1 51,6 41,8 27,9 14,0 3,8 2,7 0,8 8,6 % 15,9 0,5 1,2 2,4 4,9 7,0 37,7 8,7 8,6 9,5 6,0 4,9 18,5 11,4 7,3 4,6 4,5 100,0 Zachorowania dzieci i młodzieży do lat 14 stanowiły 72% ogółu przypadków. Najwięcej zachorowań - ok. 40% ogółu, stwierdzono w grupie wieku 5-9 lat. W tej grupie wieku zapadalność na 100 000 osób wynosiła 37,7 i była ponad dwukrotnie niższa w porównaniu z rokiem ubiegłym. W 2008 r. co piąte zachorowanie na świnkę dotyczyło dzieci w wieku od 10 do 14 lat, zapadalność w tej grupie wynosiła 27,9. Natomiast w grupie wieku 0-4 lata odsetek zachorowań wyniósł 15,9%, zapadalność 28,1. Zapadalność dorosłych kształtowała się na znacznie niższym poziomie w porównaniu z młodszymi grupami wieku (tab.II). Porównując kilkuletnią zapadalność według grup wieku obserwujemy względny spadek zapadalności w najmłodszej grupie wieku i względny wzrost zapadalności w starszych grupach wieku (ryc.2). W 2008 r. poziom zaszczepienia przeciw śwince dzieci w 3 roku życia osiągnął 98,4% w skali kraju. Najniższy odsetek zaszczepienia wynosił 98,3%, zaś najwyższy – 99,8%. W analizowanym roku po raz kolejny zaobserwowano mniejsze różnice wysokości odsetka zaszczepienia dzieci w 3 r.ż. między poszczególnymi województwami. Przed wprowadzeniem szczepień obowiązkowych przeciw śwince (szczepionka skojarzona przeciw odrze, śwince i różyczce) obserwowano okresowe wzrosty zachorowań na świnkę w cyklach 3-4 letnich. (ryc.1). Natomiast wprowadzenie szczepień do PSO od 2003 r. przyczyniło się do systematycznego wzrostu odsetka dzieci zaszczepionych oraz opóźnienie i spłaszczenie szczytu zachorowań już w 2004 r. W związku z utrzymującym się wysokim stopniem zaszczepienia poszczególnych roczników, wynoszącym powyżej 90%, można spodziewać się dalszego ograniczania zachorowań na świnkę. Natomiast stopniowej eliminacji choroby można spodziewać się, gdy zostaną poddane szczepieniu roczniki stanowiące rezerwuar wirusa. W 2008 r. najwięcej zachorowań, prawie połowa wszystkich przypadków, wystąpiło w województwie śląskim, mazowieckim i wielkopolskim. W porównaniu z 2007 r. w 6 województwach zarejestrowano spadek zachorowań. Największy, wynoszący 75% wystąpił w województwie świętokrzyskim, niższy - 60% w lubelskim. W 10 województwach zarejestrowano wzrost zachorowań na świnkę, najwyższy w województwach: zachodniopomorskim i łódzkim wynoszący odpowiednio: 46% i 35%. W pozostałych województwach wzrost zachorowań wynosił od 1% do 25%. W porównaniu z 2007 r. nasiliła się tendencja do zmniejszania się zróżnicowania terytorialnego zapadalności: od 5,2 w województwie podkarpackim do 12,4 w świętokrzyRyc. 1. Świnka w Polsce w latach 1991-2008. Zapadalność na 100 000 ludności i stan zaszczepienia dzieci w 3 r.ż. skim (tab.I). Fig. 1. Mumps in Poland in 1991-2008. Incidence per 100 000 population and vaccine coverage among 3-year old children 600 100% Zapadalność padalność na 100 0 tys. 80% 70% 400 60% 300 50% 40% 200 30% 20% 100 Stan zaszczepienia szczepienia dzieci eci w 3 r.ż. 90% 500 10% 0 0% Rok Ryc. 1. Świnka w Polsce w latach 1991-2008. Zapadalność na 100 000 ludności i stan zaszczepienia dzieci w 3 r.ż. Fig. 1. Mumps in Poland in 1991-2008. Incidence per 100 000 population and vaccine coverage among 3-year old children Nr 2 165 Świnka w Polsce w 2008 roku Ryc.2. Świnka w Polsce w latach 1995-2008. Zapadalność na 100 000 mieszkańców według wieku. Fig.2. Mumps in Poland, 1995-2008. Incidence per 100 000 population by age group. Zapadalność dalność na 100 000 mieszkańców mieszkańców 10000 1000 100 10 1 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 Rok 0‐4 Ryc.2. Fig.2. 5‐9 10‐14 15+ Świnka w Polsce w latach 1995-2008. Zapadalność na 100 000 mieszkańców według wieku Mumps in Poland, 1995-2008. Incidence per 100 000 population by age group Zapadalność mężczyzn w 2008 r., podobnie jak w latach poprzednich, była wyższa w porównaniu z kobietami i wynosiła 9,9 na 100 000 osób. Zależność taka wystąpiła w wielu grupach wieku za wyjątkiem osób w grupie wieku: 20-34 lata i powyżej 40 lat. Zapadalność mieszkańców wsi wynosiła 8,8 na 100 000 mieszkańców i była wyższa niż mieszkańców miast (8,4). Najwyższą zapadalność zarejestrowano w miastach, w których liczba mieszkańców wynosi 20-49 tys., natomiast najmniejszą w miastach liczących > 100 tys. W grupie dzieci i młodzieży do 19 r. ż, podobnie do lat ubiegłych, wyższą zapadalność obserwowano w miastach. W grupie wieku 0-4 lata zapadalność w mieście kształtowała się na poziomie 31,0, zaś wśród mieszkańców wsi – 24,2; w grupie 5-9 lat odpowiednio: 71,5 i 61,5; w grupie 10-14 lat oraz 15-19 lat, odpowiednio: wśród mieszkańców miasta: 31,8 i 14,5 oraz mieszkańców wsi: 23,4 i 13,4. Otrzymano: 22.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 25.03.2010 r. Adres do korespondencji: Dr med. Iwona Paradowska-Stankiewicz Zakład Epidemiologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego-Państwowy Zakład Higieny Ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 167 - 170 Justyna Rogalska RÓŻYCZKA W POLSCE W 2008 ROKU RUBELLA IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 r. zarejestrowano w Polsce 13 146 zachorowań na różyczkę (zapadalność 34,5 na 100 000). Tylko 69 (0,5%) zachorowań zostało potwierdzonych badaniem serologicznym. Zarejestrowano jedno zachorowanie na różyczkę wrodzoną. Zapadalność na różyczkę dziewcząt i kobiet (18,2 na 100 000) była w 2008 r. blisko 3-krotnie niższa od zapadalności chłopców i mężczyzn (51,9 na 100 000). Najwyższą zapadalność - niezależnie od płci i środowiska - odnotowano wśród dzieci 7-letnich (331,4 na 100 000) oraz 8-letnich (268,2). W 2008 r. nie zarejestrowano żadnych zgonów z powodu różyczki. Pomimo poprawy informacji o przebytych szczepieniach osób chorych w porównaniu z rokiem 2007, interpretację wpływu wprowadzonych w 2003 r. powszechnych szczepień na sytuację epidemiologiczną różyczki nadal utrudnia niekompletność badań diagnostycznych. In Poland, 13,146 cases of rubella were registered in 2008 (incidence 34.5 per 100,000 population), of which 69 (0.5%) cases were laboratory confirmed. One case of congenital rubella syndrome was reported. The incidence in men (51.9) was 2.8-times higher than in women (18.2). The highest incidence was observed in children aged 7 and 8 years (331,4 and 268,2, respectively). No rubella deaths were registered. An improvement of laboratory diagnosis of reported cases is necessary to assess the impact of 2-dose immunization implemented in 2003 on rubella epidemiology in Poland. Słowa kluczowe: różyczka, zespół różyczki wrodzonej, Key words: rubella, congenital rubella syndrome, choroby zakaźne, szczepienia, epidemiologia, zdrowie infectious diseases, epidemiology, vaccinations, public publiczne, Polska, rok 2008 health, Poland, 2008 7000 2008 2007 mediana 2002-2006 6000 Liczba zachorowań W 2008 roku zarejestrowano w Polsce ogółem 13 146 zachorowań na różyczkę, a zapadalność - w przeliczeniu na 100 000 ludności - wyniosła 34,5. Była o 74,2% niższa od zapadalności w 2007 r. i około 20% wyższa od mediany zapadalności w latach 2002-2006. Najwięcej zachorowań wystąpiło w kwietniu (2 371 – stanowi to 18,5% ogółu przypadków w całym roku), natomiast najmniej w sierpniu (156, tj. 1,2%). Sezonowość w 2008 r. była mniej zaznaczona niż w 2007 r., zbliżona do sezonowości w latach 2002-2006 (ryc. 1). W 2008 r. odnotowano spadek zapadalności na różyczkę w 7 województwach (tab. I). Największy, ponad 13-krotny spadek, w porównaniu z rokiem 2007, wystąpił w woj. lubelskim (z 104,3 do 7,6 na 100 000 ludności), a w województwach podkarpackim, śląskim i warmińsko-mazurskim był to spadek ponad 4 -krotny. Wśród dziewięciu województw, w których zwiększyła się liczba zachorowań, największy wzrost odnotowano w woj. łódzkim, gdzie zapadalność zwiększyła się 5000 4000 3000 2000 1000 0 I II III IV V VI VII VIII Miesiąc IX X XI XII Ryc. 1. Różyczka w Polsce w latach 2002-2008. Liczba Ryc. 1. Różyczka w Polsce w 2002-2008. zachorowań zachorowań wlatach miesiącach (wgLiczba daty zachorowania) w miesiącach (wg daty zachorowania) Fig.1. Rubella in Poland 2002-2008. Number of reported Fig.1. Rubella in Poland 2002-2008. Number of reported cases by month cases by month 168 Justyna Rogalska Nr 2 Tabela I. Różyczka w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności wg województw Table I. Rubella in Poland 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by voivodeship Województwo POLSKA 1. Dolnośląskie 2. Kujawsko-pomorskie 3. Lubelskie 4. Lubuskie 5. Łódzkie 6. Małopolskie 7. Mazowieckie 8. Opolskie 9. Podkarpackie 10. Podlaskie 11. Pomorskie 12. Śląskie 13. Świętokrzyskie 14. Warmińsko-mazurskie 15. Wielkopolskie 16. Zachodniopomorskie Mediana 2002-2006 zachorowania zapadalność 10 588 27,7 905 31,4 731 35,4 1 786 81,4 275 27,3 333 12,9 515 15,9 1 365 26,5 231 22,1 396 18,9 292 24,3 324 14,7 1 049 22,4 700 54,1 306 21,4 761 22,6 393 23,2 2007 r. zachorowania zapadalność 22 891 60,1 408 14,2 372 18,0 2 263 104,3 170 16,9 860 33,6 2 275 69,5 1 563 30,2 109 10,5 2 459 117,2 464 38,8 872 39,5 5 889 126,3 2 419 189,4 1 364 95,6 1 108 32,8 296 17,5 2008 r. zachorowania zapadalność 13 146 34,5 452 15,7 385 18,6 165 7,6 241 23,9 3 301 129,4 645 19,7 1 288 24,8 344 33,2 461 22,0 826 69,3 1 032 46,6 903 19,4 730 57,3 282 19,8 1 647 48,6 444 26,2 Tabela II.Różyczka w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności wg płci, środowiska i liczby ludności w miastach Table II. Rubella in Poland 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by year, gender and location (urban/rural) Płeć Kobiety Mężczyźni Ogółem Środowisko miasto miasto < 20 tys. miasto 20-49 tys. miasto 50-99 tys. miasto ≥ 100 tys. wieś ogółem miasto miasto < 20 tys. miasto 20-49 tys. miasto 50-99 tys. miasto ≥ 100 tys. wieś ogółem miasto miasto < 20 tys. miasto 20-49 tys. miasto 50-99 tys. miasto ≥ 100 tys. wieś ogółem Mediana 2002-2006 zachorowania zapadalność 2 764 22,4 665 26,2 578 27,1 536 31,1 985 16,6 1 855 25,2 4 619 23,4 3 458 30,9 855 36,2 713 36,5 805 50,7 1 085 20,5 2 511 34,4 5 969 32,3 6 222 26,4 1 520 31,0 1 291 31,6 1 341 40,5 2 070 18,4 4 366 29,8 10 588 27,7 prawie czterokrotnie (z 33,6 do 129,4 na 100 000) oraz opolskim, ze wzrostem zapadalności o 68% (z 10,5 do 33,2 na 100 000). Najwyższą w skali województw zapadalność odnotowano w 2008 r. w woj. łódzkim – 129,4 na 100 000 ludności (zapadalność ponad 3 razy wyższa od ogólnej w całym kraju). Najniższą zapadalność zarejestrowano w woj. lubelskim – 7,6 (ponad 4-krotnie niższą od ogólnej w całym kraju). 2007 r. zachorowania zapadalność 3 463 28,2 891 34,8 503 23,3 855 50,0 1 214 20,8 3 091 41,7 6 554 33,3 8 271 74,7 2 087 87,9 1 321 67,2 2 386 152,7 2 477 47,9 8 066 109,8 16 337 88,7 11 734 50,3 2 978 60,4 1 824 44,2 3 241 99,1 3 691 33,5 11 157 75,6 22 891 60,1 2008 r. zachorowania zapadalność 1 865 15,2 511 20,0 354 16,1 420 25,0 580 9,9 1 727 23,2 3 592 18,2 4 670 42,3 1 308 55,4 940 47,1 1 058 69,0 1 364 26,5 4 884 66,3 9 554 51,9 6 535 28,0 1 819 37,0 1 294 30,9 1 478 46,0 1 944 17,7 6 611 44,6 13 146 34,5 Zapadalność na różyczkę w miastach wahała się w 2008 r. od 17,4 na 100 000 ludności w miastach największych, liczących ponad 100 tys. mieszkańców, do 46,0 w miastach, liczących od 50 do 99 tys. mieszkańców, a ogólnie w miastach wynosiła 28,0 i była niższa od zapadalności na wsi (44,6) o 59%. Pomimo niższej ogólnej zapadalności w miastach, wśród dzieci w grupie wieku 0-4 lat, podobnie jak w latach poprzednich, wyższe współczynniki zapadalności notowano właśnie Nr 2 169 Różyczka w Polsce w 2008 roku Tabela III. Różyczka w Polsce w 2008 r. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności i udział procentowy wg wieku, płci i środowiska Table III. Rubella in Poland 2008. Number of cases, incidence per 100 000 population, and percentage of cases by age, gender and location (urban/rural) Płeć % 9,0 2,1 2,3 1,4 1,4 1,7 22,3 3,1 4,3 6,3 5,4 3,3 29,5 30,7 5,7 1,6 0,7 0,2 0,1 0,1 0,0 0,0 0,0 100,0 kobiety zacho- zapadalrowania ność 722 80,2 184 95,3 180 97,5 117 65,5 105 60,4 136 79,8 2 064 230,6 235 138,2 431 248,3 624 347,2 496 269,4 278 148,1 382 36,0 90 6,9 60 3,9 51 3,2 74 5,1 86 6,9 31 2,6 11 0,8 13 0,8 3 0,2 4 0,2 1 0,1 3 592 18,2 Środowisko % 20,1 5,1 5,0 3,3 2,9 3,8 57,5 6,5 12,0 17,4 13,8 7,7 10,6 2,5 1,7 1,4 2,1 2,4 0,9 0,3 0,4 0,1 0,1 0,0 100,0 miasto zacho- zapadalrowania ność 929 86,7 206 89,4 238 107,9 149 69,9 150 72,6 186 92,6 2 069 204,7 267 135,3 439 221,3 584 288,1 484 236,2 295 142,3 1 397 120,4 1 419 95,1 368 19,5 141 7,0 98 5,2 58 3,8 27 1,9 15 0,9 10 0,5 4 0,2 6 535 28,0 w miastach (tab. III). Natomiast, w przeciwieństwie do lat 2002-2007 r., wśród dzieci w wieku 5-9 lat odnotowano wyższe współczynniki zapadalności na wsi niż w mieście. Spośród ogółu zachorowań na różyczkę zgłoszonych w 2008 r., 68% dotyczyło dzieci i młodzieży do lat 15, przy czym udział zachorowań dzieci w grupie wieku 0-4 lat wynosił 12%, a dzieci w wieku 5-9 lat - 32% (tab. III). Najwyższą zapadalność - niezależnie od płci i środowiska - odnotowano wśród dzieci 7-letnich (331,4 na 100 000) oraz 8-letnich (268,2), a łączny udział zachorowań w tych dwóch grupach wieku, w ogólnej liczbie zarejestrowanych przypadków, wyniósł ok. 17%. Ocenę wpływu wprowadzonych w 2003 r. powszechnych szczepień całej populacji dzieci przeciw różyczce wciąż utrudnia niedostateczne potwierdzanie rozpoznań wynikami badań laboratoryjnych. W 2008 r. zaledwie 69 (0,5%) zachorowań potwierdzono wiarygodnym badaniem serologicznym, natomiast 235 zachorowań (1,8%) rozpoznano na podstawie powiązania epidemiologicznego z przypadkami potwierdzonymi laboratoryjnie. Pozostałe 97,7% zachorowań zgłoszono na podstawie objawów klinicznych, które mogą przypominać objawy występujące w przebiegu innych chorób % 14,2 3,2 3,6 2,3 2,3 2,8 31,7 4,1 6,7 8,9 7,4 4,5 21,4 21,7 5,6 2,2 1,5 0,9 0,4 0,2 0,2 0,1 100,0 zachorowania 650 177 166 98 92 117 2 128 260 402 638 529 299 1 808 1 605 232 60 45 46 13 7 7 2 7 1 6 611 wieś zapadalność 83,2 106,1 104,5 63,5 60,8 77,9 257,0 170,2 253,9 384,4 306,1 167,8 179,0 137,0 18,5 5,1 4,2 4,7 1,4 0,7 0,7 0,2 0,4 0,1 44,6 Ogółem % 9,8 2,7 2,5 1,5 1,4 1,8 32,2 3,9 6,1 9,7 8,0 4,5 27,3 24,3 3,5 0,9 0,7 0,7 0,2 0,1 0,1 0,0 0,1 0,0 100,0 zacho- zapadal% rowania ność 1 579 85,2 12,0 383 96,4 2,9 404 106,5 3,1 247 67,2 1,9 242 67,6 1,8 303 86,3 2,3 4 197 228,3 31,9 527 150,5 4,0 841 235,8 6,4 1 222 331,4 9,3 1 013 268,2 7,7 594 154,1 4,5 3 205 147,7 24,4 3 024 113,5 23,0 600 19,1 4,6 201 6,3 1,5 143 4,9 1,1 104 4,1 0,8 40 1,7 0,3 22 0,8 0,2 17 0,6 0,1 6 0,2 0,0 7 0,2 0,1 1 0,0 0,0 13 146 34,5 100,0 wysypkowych wieku dziecięcego, np. odry czy płonicy. Znajduje to również potwierdzenie w znacznej liczbie zachorowań na różyczkę zarejestrowanych wśród osób zaszczepionych (tab. IV). W 2008 roku odsetek chorych na różyczkę, u których brak było danych o szczepieniu (18%) zmniejszył się w porównaniu z poprzednimi latami (21% w 2006 r., 34% w roku 2007). Jednak brak tych danych nadal jest jednym z czynników utrudniających interpretację wpływu szczepień na sytuację epidemiologiczną różyczki. Szczególnie niepokojące 1,1 1,0 Stosunek osunek zapadalności (k/m) Wiek mężczyźni w latach zacho- zapadalrowania ność 0-4 857 90,0 0 199 97,5 1 224 114,9 2 130 68,8 3 137 74,4 4 167 92,5 5-9 2 133 226,1 5 292 162,2 6 410 223,9 7 598 316,4 8 517 267,0 9 316 159,8 10 - 14 2 823 254,2 15 - 19 2 934 215,5 20 - 24 540 33,9 25 - 29 150 9,2 30 - 34 69 4,6 35 - 39 18 1,4 40 - 44 9 0,8 45 - 49 11 0,8 50 - 54 4 0,3 55 - 59 3 0,2 60-74 3 0,1 75+ Ogółem 9 554 51,9 0,9 0,8 0,7 0,6 0,5 0,4 04 0,3 1971 1974 1977 1980 1983 1986 1989 1992 Rok 1995 1998 2001 2004 2007 Ryc. 2. Różyczka w Polsce w latach 1970-2008. Stosunek zapadalności kobiet do zapadalności mężczyzn Fig. 2. Rubella in Poland 1970-2008. Incidence per 100 000 population (female/male ratio) Ryc. 2. Różyczka w Polsce w latach 1970-2008. Stosunek zapadalności kobiet do zapadalności mężczyzn Fig. 2. Rubella in Poland 1970-2008. Incidence per 100 000 population (female/male ratio) 170 Nr 2 Justyna Rogalska Tabela IV. Różyczka w Polsce w 2008 r. Zachorowania i zapadalność na 100 000 ludności wg stanu zaszczepienia przeciw różyczce i wieku Table IV. Rubella in Poland 2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by immunisation status and age group Wiek 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10-14 15 + Ogółem liczba zaszczep.* . 323 239 360 022 352 320 343 239 318 462 188 707 160 734 151 236 326 197 . . . Zaszczepieni liczba zapadalność chorych 20 . 179 55,4 169 46,9 168 47,7 218 63,5 196 61,5 183 97,0 187 116,3 194 128,3 249 76,3 663 . 217 . 2 643 . liczba nie zaszczep.* 57 337 5 935 3 180 2 035 19 679 153 819 193 733 212 852 39 499 . . . Niezaszczepieni liczba zapadalność chorych 328 170 296,5 44 741,4 32 1 006,3 44 2 162,2 242 1 229,7 524 340,7 836 431,5 658 309,1 254 643,1 2 011 . 3 006 . 8 149 . Brak danych o szczepieniu liczba % chorych 35 9,1 55 13,6 34 13,8 42 17,4 41 13,5 89 16,9 134 15,9 199 16,3 161 15,9 91 15,3 531 16,6 942 22,6 2 354 17,9 * szczepienia przeciw odrze-śwince-różyczce (wg PZH, GIS “Szczepienia ochronne w Polsce w 2007 roku”, Warszawa 2008) jest stwierdzenie braku danych o zaszczepieniu u 15% chorych na różyczkę dzieci w wieku od 1 roku do 9 lat. Wprowadzenie do Programu Szczepień Ochronnych od listopada 2003 r. obowiązkowego szczepienia przeciw odrze, śwince i różyczce w 13-14 miesiącu życia oraz drugiej dawki w 10 roku życia - w perspektywie najbliższych 10 lat powinno radykalnie zmienić sytuację epidemiologiczną różyczki. W 2008 r., według stanu w dniu 31 grudnia, odsetek dzieci w 2. roku życia zaszczepionych przeciw różyczce wynosił w skali całego kraju 98,4 (w poszczególnych województwach od 99,9% w warmińsko-mazurskim do 97,1% w woj. mazowieckim). Podobnie jak w 2007 roku, zapadalność na różyczkę dziewcząt i kobiet (18,2 na 100 000) była w 2008 r. prawie 3-krotnie niższa od zapadalności chłopców i mężczyzn (51,9 na 100 000) (tab. III). Szczepienie przeciw różyczce dziewcząt w 13. roku życia, prowadzone w celu zapobiegania zespołowi różyczki wrodzonej, powoduje, że od lat zapadalność na różyczkę mężczyzn w grupie wieku 10-14 lat oraz 15-19 lat jest znacząco wyższa w porównaniu z zapadalnością dziewcząt. W 2008 r. była to różnica odpowiednio 85,8% i 96,8%. W młodszych grupach wieku odnotowano nadwyżkę zachorowań chłopców w wieku 0 do 5 lat oraz w wieku 9 lat w porównaniu do zachorowań dziewczynek w tym wieku. Nadwyżka ta wahała się od 2,3% do 18,8%. W niektórych rocznikach, w wieku od 30 do 44 lat oraz od 50 do 54 lat, wyższą zapadalność odnotowano wśród kobiet. Okres, jaki upłynął od wprowadzenia obowiązkowego szczepienia wszystkich dzieci przeciwko różyczce (2003 r. - pierwsza dawka; 2005 r. - druga dawka), jest zbyt krótki, by mogła zostać zahamowana wieloletnia tendencja do pogłębiania się różnicy pomiędzy zapadalnością kobiet i mężczyzn (ryc. 2). W 2008 r. - według stanu w dniu 31 grudnia - odsetek dziewcząt w 13 roku życia zaszczepionych przeciw różyczce wynosił w skali całego kraju 98,2% (od 99,9% w woj. warmińsko-mazurskim do 95,2% w mazowieckim), a dziewcząt w 14. r.ż. – 98,7% (od 99,9% w woj. warmińsko-mazurskim do 97,0 w mazowieckim). W 2008 r. zarejestrowano w Polsce jeden przypadek zespołu różyczki wrodzonej (w woj. łódzkim). Wysokie wykonawstwo szczepienia dziewcząt skutecznie zapobiega zachorowaniom na różyczkę wrodzoną. Jednak, biorąc pod uwagę wyższą zapadalność na różyczkę mężczyzn w wieku, w którym mają kontakt z kobietami w wieku rozrodczym, odsetek zaszczepienia dziewcząt poniżej 100% oraz fakt, iż w ok. 50% zakażenia wirusem różyczki przebiegają subklinicznie, wciąż istnieje ryzyko zachorowania na różyczkę dla kobiet w wieku rozrodczym oraz wystąpienia zespołu różyczki wrodzonej u noworodków. Z powodu różyczki w 2008 r. hospitalizowano w Polsce ogółem 124 osoby, tj. 0,94% wszystkich chorych (od 6,94% w woj. podkarpackim do zera w województwach lubelskim, lubuskim i śląskim). Według wstępnych danych Głównego Urzędu Statystycznego, w 2008 roku nie zarejestrowano zgonów z powodu różyczki. Otrzymano: 15.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 18.03.2010 r. Adres do korespondencji: Justyna Rogalska Zakład Epidemiologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 171 - 173 Iwona Paradowska-Stankiewicz OSPA WIETRZNA W POLSCE W 2008 ROKU CHICKENPOX IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 r. zarejestrowano 129 662 zachorowania na ospę wietrzną. Zapadalność wynosiła 340,2 na 100 000 i była niższa w porównaniu z 2007 r. (420,2) i medianą w latach 2002-2006 (370,7). Najwyższą zapadalność na ospę wietrzną wynoszącą 3057,1 na 100 000 mieszkańców zanotowano u dzieci w grupie wieku 5-9 lat. Spośród 129 662 chorych, 800 osób tj. 0,62% było hospitalizowanych, nie zgłoszono żadnego zgonu z powodu ospy wietrznej. In 2008, 129.662 cases of chickenpox were reported in Poland. The incidence 340.2 per 100,000 was lower compared to 2007 (420.2) and to the median incidence in 2002-2006 (370.7). Children 5-9 year old were the most affected age group – 3057.1 per 100 000. Of 129 662 cases, 800 (0.62%) were hospitalized and no deaths attributed to chickenpox were reported. Słowa kluczowe: ospa wietrzna, epidemiologia, Polska, Key words: chickenpox, epidemiology, Poland, 2008 2008 rok Zapadalność W 2008 r. zarejestrowano 129 662 zachorowania Ogólna zapadalność na ospę wietrzną w Polsce na ospę wietrzną tj. o 20% mniej niż w roku ubiegłym w 2008 r. wyniosła 340,2 na 100 000 mieszkańców i 8 % mniej niż mediana w latach 2002-2006 (tab.I). i była niższa w porównaniu z poprzednim rokiem, jak Obserwowany w 2008 r. spadek zachorowań na ospę, i w porównaniu do mediany za lata 2002-2006 (ryc.1). potwierdza okresowość epidemiczną choroby z przy- Ospa wietrzna charakteryzuje się sezonowością – szczyt padającym co 3-4 lata wzrostem zachorowań. Pomimo zachorowań w 2008 r. trwał od grudnia do późnej Ryc.1. Ospa wietrzna w Polscezapadalności w latach 2001-2008. na 100 do 000 ludności. wyraźnego spadku wZapadalność porównaniu wiosny. W omawianym roku najwięcej zachorowań Fig. 1. Chickenpox in Poland in 2001-2008. Incidence per 100 000 population. 2007 r., zapadalność w 2008r. utrzymywała się na dość zanotowano od stycznia do czerwca (łącznie 85 562 wysokim poziomie. Na podstawie rocznych obserwacji zachorowania wg daty rejestracji), co stanowiło około zapadalności w ostatniej dekadzie, tendencję utrzymy- 67% wszystkich zarejestrowanych zachorowań (ryc.2). wania się dość wysokiej zapadalności na ospę wietrzną Styczeń był miesiącem, w którym wystąpiło najwięcej można obserwować od 2004 r. (ryc.1). zachorowań – 18 833. W 2008 r. zanotowano spadek zapadalności na ospę wietrzną we wszystkich województwach naszego kraju 450 – w pięciu zapadalność uległa obniżeniu o 1-8% w po400 równaniu do 2007 r., w 8 województwach o 12-25% 350 natomiast w 3 nawet o 40-49%. W omawianym okresie 300 najwięcej zachorowań zarejestrowano w województwie 250 200 mazowieckim (19 413) i śląskim (16 119). Na uwagę 150 zasługuje fakt, że w wymienionych województwach 100 w poprzednim roku również wystąpiło najwięcej 50 zachorowań na ospę wietrzną. Najmniej zachorowań 0 w Polsce w 2008 r. tj. 3562 zarejestrowano w woje2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 wództwie lubuskim. Rok Ospa wietrzna jest ostrą chorobą zakaźną wieku Ryc.1. Ospa wietrzna w Polsce w latach 2001-2008. Zadziecięcego o bardzo wysokiej zaraźliwości. Z tego padalność na 100 000 ludności Fig. 1. Chickenpox in Poland in 2001-2008. Incidence per względu najbardziej podatną na zachorowanie populacją są dzieci zwłaszcza przebywające w zbiorowościach, 100 000 population 172 Nr 2 Iwona Paradowska-Stankiewicz Tabela I. Ospa wietrzna w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 1000 000 ludności oraz liczba hospitalizowanych wg województw Table I. Chickenpox in Poland in 2002-2008. Number of cases and icidence per 100 000 population and number of hospitalized by voivodeship Województwo Polska 1. Dolnośląskie 2. Kujawsko-Pomorskie 3. Lubelskie 4. Lubuskie 5. Łódzkie 6. Małopolskie 7. Mazowieckie 8. Opolskie 9. Podkarpackie 10. Podlaskie 11. Pomorskie 12. Śląskie 13. Świętokrzyskie 14. Warmińsko-Mazurskie 15. Wielkopolskie 16. Zachodniopomorskie Mediana 2002-2006 zachorozapadalwania ność 141349 370,7 10582 366,1 8696 420,8 6280 286,3 4168 413,0 6618 257,4 11049 338,6 14805 288,1 4525 431,1 4841 230,9 3992 331,6 6704 305,8 19795 421,8 6533 509,7 5881 411,7 14834 439,6 4445 268,0 2007 zachorozapadalwania ność 160 174 420,2 11 226 389,8 12 489 604,6 7 252 334,3 3 591 356,1 7 223 282,0 13 967 426,5 20 649 398,7 4 857 467,3 6 574 313,5 4 794 401,3 7 038 319,0 24 018 515,2 6 505 509,2 6 865 481,2 18 371 543,2 4 755 280,9 2008 zachorozapadalwania ność 129662 340,2 8423 292,8 9641 466,6 6221 287,6 3562 353,1 6839 268 11223 341,9 19413 373,7 4490 434 5439 259,3 3991 334,8 6293 284,1 16119 346,7 6323 496,5 4799 336,4 12925 381,1 3961 234,1 Hospitalizacja liczba % 800 37 95 64 6 90 53 90 31 51 37 49 47 3 20 67 33 0,62 0,44 0,99 1,03 0,17 1,32 0,47 0,46 0,69 0,94 0,93 0,78 0,29 0,47 0,42 0,52 0,83 jedną trzecią ogółu zachorowań stanowiły zachorowania dzieci w wieku od 0 do 4 lat (zapadalność 2443,3 na 100 000). Zapadalność wśród dorosłych była znacznie niższa. W 2008 r. na ospę wietrzną zachorowało 6% ogółu osób powyżej 20 roku życia (tab. II). Zapadalność mężczyzn 360,6 była wyższa niż kobiet – 321,1 na 100 000. Zapadalność ogółem miesz% kańców wsi wynosiła 345,6 na 100 000 i była wyższa niż wśród mieszkańców miast (336,8). Natomiast 34,9 o ile w grupie dzieci i młodzieży w wieku 0-4 i 5-9 2,8 4,4 lat wyższą zapadalność obserwowano w miastach, 5,7 wieku powyżej 10 roku życiawg wyższa Ryc. o tyle 2. Ospaw grupach wietrzna w Polsce w 2008roku. Liczba zachorowań miesięcy. 10,0 Fig. 1. zapadalność wystąpiła Chickenpox in Poland in 2008.wśród Numbermieszkańców of cases by months.wsi, za 11,9 wyjątkiem osób w wieku 50-54 lata. Stwierdzono, że 43,4 zapadalność w miastach, analizowana wg liczby ludno11,4 ści jest najwyższa (399,0) w miastach liczących od 50 11,8 do 99 tys. mieszkańców, a najniższa (306,7) w miastach 9,1 ≥100 tys. mieszkańców. 6,2 Tabela II.Ospa wietrzna w Polsce w latach 2007-2008. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności i udział procentowy wg wieku Table II. Chickenpox in Poland in 2007-2008. Number of cases, incidence per 100 000 population and percentage in age groups Grupy wieku zachorowania 0-4 48 752 0 3 961 1 6 278 2 7 986 3 13 682 4 16 845 5-9 73 286 5 17 560 6 20 021 7 15 956 8 11 115 9 8 634 10-14 22 594 15-19 5 762 20-29 4 496 30-39 3 984 40 + 1 300 Ogółem 160 174 2007 r. zapadalność 2 700,8 1 047,8 1 708,5 2 229,7 3 895,7 4 809,1 3 880,5 4 919,3 5 426,8 4 221,5 2 881,8 2 163,6 996,9 209,7 70,4 74,7 7,3 420,2 % 30,4 2,5 3,9 5,0 8,5 10,5 45,8 11,0 12,5 10,0 6,9 5,4 14,1 3,6 2,9 2,5 0,7 100,0 zachorowania 45 279 3 694 5 721 7 414 12 999 15 451 56 212 14 796 15 257 11 766 8 068 6 325 16 001 4 229 3 546 3 334 1 061 129 662 2008 r. zapadalność 2 443,3 929,8 1 507,5 2 017,6 3 631,9 4 401,6 3 057,1 4 226,1 4 277,0 3 191,1 2 136,1 1 640,8 4,9 737,2 12,3 158,7 3,3 35,5 2,7 33,3 2,6 6,0 0,8 340,2 100,0 20000 18000 wg daty zachorowania 16000 wg daty rejestracji 14000 12000 10000 8000 6000 np. w przedszkolach, szkołach. Najwięcej zachorowań wystąpiło u dzieci i młodzieży do 15 roku życia (tab.II). Zachorowania w tej grupie wieku – 117 492 stanowiły 91% wszystkich przypadków. Najwięcej - 43,4% ogółu zachorowań stwierdzono w grupie wieku 5-9 lat. Zapadalność na 100 tys. wyniosła 3057,1. Natomiast ponad 4000 2000 0 I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII Ryc. 2. Ospa wietrzna w Polsce w 2008roku. Liczba zachorowań wg miesięcy Fig. 2. Chickenpox in Poland in 2008. Number of cases by months Nr 2 Ospa wietrzna w Polsce w 2008 roku W roku 2008 hospitalizowano ogółem 800 chorych na ospę wietrzną (0,62% ogółu). Najwięcej osób poddano hospitalizacji w województwie kujawskopomorskim (95 osoby), w województwie łódzkim i mazowieckim po 90 osób. W omawianym roku nie zgłoszono zgonów z powodu ospy wietrznej. W Polsce od 2002 r. obowiązują zalecenia stosowania szczepień przeciw ospie wietrznej. W PSO na rok 2008 znajduje się zapis, w którym szczepienie przeciw ospie wietrznej zalecane jest dzieciom do ukończenia 12 roku życia w przypadku upośledzenia odporności o wysokim ryzyku ciężkiego przebiegu choroby, z ostrą białaczką limfoblastyczną w okresie remisji, zakażonym HIV, przed leczeniem immunosupresyjnym lub chemioterapią oraz dzieciom do ukończenia 12 roku życia z otoczenia osób określonych w punktach powyżej – które nie chorowały na ospę wietrzną. 173 W 2008 r. zaszczepiono w naszym kraju 15 987 osób, w tym 15 165 osób w wieku 0-19 lat i 822 osoby powyżej 20 r.ż. Najwięcej osób zaszczepiono w województwie mazowieckim ( 4549), wielkopolskim (1742) oraz śląskim (1631). Otrzymano: 16.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 19.03. 2010 r. Adres do korespondencji: Dr med. Iwona Paradowska-Stankiewicz Zakład Epidemiologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego-Państwowy Zakład Higieny Ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 175 - 179 Magdalena Romanowska 1, Mirosław P Czarkowski 2, Iwona Nowak 1, Ewa Staszewska 2, Stefan Donevski 1, Lidia B Brydak 1 GRYPA W POLSCE W 2008 ROKU INFLUENZA IN POLAND IN 2008 1. Zakład Badania Wirusów Grypy. Krajowy Ośrodek ds. Grypy, Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny, Warszawa 2 Zakład Epidemiologii, Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny, Warszawa STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 r. zarejestrowano w Polsce 227 346 zachorowań i podejrzeń zachorowań na grypę (zapadalność 596,5 na 100 000 ludności), o 39,2% mniej niż w 2007 r. Była to jedna z najniższych rocznych zapadalności, jakie zanotowano w Polsce po 1975 r. Na obszarze poszczególnych województw współczynniki zapadalności wahały się od 142,3 w woj. świętokrzyskim do 1 830,6 w opolskim. Ponad 36% przypadków stanowiły zachorowania dzieci i młodzieży do lat 15. Zapadalność w tym wieku wyniosła 1 415,6 (od 342,9 w woj. świętokrzyskim do 4 083,6 w opolskim). Najwyższą zapadalność odnotowano wśród najmłodszych dzieci (1 546,6 w grupie wieku 0-4 lata). Do szpitali skierowano 153 osoby (0,07% wszystkich chorych). Zmarło 16 osób, w tym 11 (68,8%) w wieku powyżej 70 lat. W sezonie epidemicznym 2007/08 zakażenia wirusami grypy rejestrowane w Polsce wywołane były przez typ A (60% laboratoryjnie potwierdzonych przypadków), jak i przez typ B wirusa grypy (40% laboratoryjnie potwierdzonych przypadków). Podobnie sytuacja przedstawiała się także w innych częściach Europy. Wyizolowano 44 szczepy wirusa grypy, w tym 24 szczepy podtypu A/H1 i 20 szczepów typu B. Wszystkie z nich były antygenowo spokrewnione ze szczepami rekomendowanymi do szczepionki przeciwko grypie sezonowej na sezon 2007/2008. A total number of 227,346 cases of influenza and influenza-like illness were registered in Poland in 2008 (incidence 596.5 per 100,000 population). Compared to 2007 on 39.2% incidence decrease was observed. Regionally the incidence varied from 142.3 in świętokrzyskie voivodeship to 1,830.6 in opolskie. Children and adolescents under 15 years of age accounted for 36% of all cases (age group incidence 1,415.6). In this age group the incidence varied regionally from 342.9 in świętokrzyskie voivodeship to 4,083.6 in opolskie. The highest reported incidence was observed in age group 0-4 years (1,545.6). 153 patients (0.07% of all cases) required hospital admission. There were 16 deaths due to influenza, of which 11 (68.8%) were among persons over 70 years of age. In the epidemic season 2007/08 infections with influenza virus registered in Poland were caused by type A (60% of laboratory confirmed influenza cases) as well as by type B (40% of laboratory confirmed influenza cases), similarly to other parts of Europe. Forty-four influenza strains were isolated, including 24 strains of subtype A/H1 and 20 strains of type B. All of them were antigenically similar to the vaccine strains recommended for the epidemic season 2007/2008. Słowa kluczowe: grypa, typy wirusów grypy, choroby Key words: influenza, type of influenza virus, infeczakaźne, epidemiologia, zdrowie publiczne, SENTINEL, tious diseases, epidemiology, public health, SENTINEL, Polska, rok 2008 Poland, 2008 W 2008 r. zgłoszono w Polsce 227 346 zachorowań i podejrzeń zachorowań na grypę, a zapadalność - w przeliczeniu na 100 000 ludności - wyniosła 596,6. Była to jedna z najniższych rocznych zapadalności na grypę, jaką odnotowano w Polsce po 1975 r. (ryc. 1). Niższa zapadalność wystąpiła w Polsce tylko w latach 1990 (210,3) i 1981 (498,3), a w 2002 r. zarejestrowano zapadalność dokładnie taką samą jak w 2008 r. (596,5). W porównaniu z 2007 r. zapadalność na grypę w Polsce była w 2008 r. niższa o 39,2%, a w porównaniu z medianą z lat 2002-2006 - o 32,4%. Przy znacznych wahaniach liczby zachorowań na grypę notowanych w kolejnych latach, można mówić o zarysowaniu się w Polsce w ostatnim piętnastoleciu 176 1 000 000 12 000 2008 10 000 2007 100 000 8 000 6 000 4 000 2 000 0 Rok Ryc. 1. Grypa w Polsce w latach 1975-2008. Zapadalność na 100 000 ludności Fig. 1. Influenza in Poland 1975-2008. Incidence per 100 000 population Ryc. 1. Grypa w Polsce w latach 1975-2008. Zapadalność na 100 000 ludności Liczba zachorowań Zapadalność ność na 100 000 ludności Nr 2 Magdalena Romanowska, Mirosław P Czarkowski, Iwona Nowak i inni Mediana 2002-2006 10 000 1 000 100 10 Fig. 1. Influenza in Poland 1975-2008. Incidence per 100 000 population wyraźnej tendencji spadkowej liczby rejestrowanych zachorowań (ryc. 1). Niestety, nie można wykluczyć, że tendencja ta może wynikać m.in. ze zmniejszania się czułości systemu nadzoru epidemiologicznego. Na spadek czułości systemu może wpływać rezygnowanie przez chorych z pomocy lekarskiej w przypadku zachorowań grypopodobnych o lżejszym przebiegu, ale także zaniedbywanie zgłaszania zachorowań przez ustawowo zobowiązane do tego placówki opieki zdrowotnej. Jest niezmiernie mało prawdopodobne, nawet przy niskiej zapadalności, by w czasie sezonowego szczytu zachorowań na grypę w 7-, 9-dniowym okresie sprawozdawczym tylko 708 placówek opieki zdrowotnej w całej Polsce przyjęło pacjentów z objawami grypy, a była to największa liczba placówek, które za ten sam okres sprawozdawczy przesłały w 2008 r. sprawozdania o zachorowaniach i podejrzeniach zachorowań na grypę do stacji sanitarno-epidemiologicznych. 1 I II III IV V VI VII VIII IX Miesiąc X XI XII Ryc. 2. Grypa w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zacho- Ryc. 2. Grypa w Polsce latachzgłoszenia) 2002-2008. Liczba zachorowań rowań (wgwdaty daty zgłoszenia) Fig. 2.(wgInfluenza in Poland 2002-2008. Number of reported Fig. 2. Influenza in Poland 2002-2008. Number of reported cases by month cases by month W skali całego kraju, w 2008 r. najwięcej zachorowań i podejrzeń zachorowań odnotowano w lutym (62 859 przypadków; 27,6% ogółu zachorowań zgłoszonych w całym roku) oraz w styczniu (46 538; 20,5%), czyli w miesiącach sezonu epidemicznego 2007/8 (ryc. 2). W województwach, sezonowy szczyt zachorowań odnotowano w lutym na obszarze dziesięciu województw, w styczniu - na obszarze czterech, a w marcu - na obszarze jednego (pomorskie). W jednym województwie (podlaskie) największą liczbę zachorowań zarejestrowano w grudniu, czyli już w następnym sezonie epidemicznym - 2008/9. Spadek ogólnej liczby zachorowań i podejrzeń zachorowań na grypę w 2008 r., w porównaniu do Tabela I. Grypa w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności wg województw Table I. Influenza in Poland 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by voivodeship Województwo 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. POLSKA Dolnośląskie Kujawsko-pomorskie Lubelskie Lubuskie Łódzkie Małopolskie Mazowieckie Opolskie Podkarpackie Podlaskie Pomorskie Śląskie Świętokrzyskie Warmińsko-mazurskie Wielkopolskie Zachodniopomorskie Mediana 2002-2008 zachorowania zapadalność 336 919 882,4 36 965 1 276,5 16 624 804,0 13 443 616,0 4 283 424,4 38 741 1 506,5 31 089 954,8 117 743 2 297,5 12 484 1 184,8 13 406 639,1 6 995 582,4 10 358 472,4 27 337 584,5 4 392 340,4 24 753 1 732,9 13 039 388,9 6 658 392,6 2007 r. zachorowania zapadalność 374 042 981,3 19 289 669,8 11 944 578,3 8 694 400,8 10 742 1 065,2 49 619 1 937,6 57 954 1 769,8 96 956 1 872,3 30 737 2 957,1 8 860 422,5 4 581 383,5 4 020 182,2 33 862 726,3 5 345 418,4 12 499 876,1 8 213 242,8 10 727 633,7 Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce. PZH, GIS. Warszawa, Roczniki 2002-2008 2008 r. zachorowania zapadalność 227 346 596,5 13 624 473,6 3 215 155,6 4 378 202,4 3 181 315,4 20 102 787,8 20 586 627,2 64 690 1 245,2 18 940 1 830,6 9 236 440,4 3 276 274,8 5 309 239,7 31 162 670,3 1 812 142,3 4 507 316,0 13 294 392,0 10 034 592,9 Nr 2 177 Grypa w Polsce w 2008 roku Tabela II.Grypa w Polsce w latach 2004-2008. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności i udział procentowy wg grup wieku Table II. Influenza in Poland 2004-2006. Number of cases, incidence per 100 000 population and percentage by age Wiek w latach 0-4 5-14 0-14 15-64 65+ Ogółem Mediana 2004-2006 zachorowania zapadalność 30 797 1 702,7 72 111 1 543,8 102 908 1 588,2 204 336 764,7 29 675 595,8 336 919 882,4 zachorowania 40 447 84 613 125 060 208 495 40 487 374 042 2007 r. zapadalność 2 240,7 2 036,4 2 098,3 771,2 790,6 981,3 % 10,8 22,6 33,4 55,7 10,8 100,0 zachorowania 28 661 54 327 82 988 118 090 26 268 227 346 2008 r. zapadalność 1 546,6 1 355,0 1 415,6 435,4 511,7 596,5 % 12,6 23,9 36,5 51,9 11,6 100,0 Źródło: Sprawozdania o zachorowaniach i podejrzeniach zachorowań na grypę nadesłane do Zakładu Epidemiologii NIZPPZH przez wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne 2007 r., odnotowano na obszarze trzynastu województw (tab. I), Największy spadek zapadalności wystąpił w woj. kujawsko-pomorskim oraz lubuskim (odpowiednio o 73,1% i 70,4%). W jednym województwie (podkarpackie) zapadalność utrzymała się na poziomie z roku poprzedniego (różnica poniżej 5%), a w dwu zapadalność wzrosła. W woj. pomorskim był to wzrost o 31,6%, a w wielkopolskim o 61,4%. Najwyższą zapadalność w 2008 r. odnotowano w woj. opolskim - wynosiła ona 1 830,6 na 100 000 ludności i była wyższa od ogólnej zapadalności w całym kraju ponad 3-krotnie. Wysoką zapadalność, ponad 2-krotnie wyższą od ogólnokrajowej, odnotowano też w woj. mazowieckim (1 245,2). Najniższą zapadalność zarejestrowano w woj. świętokrzyskim (142,3; 76,1% poniżej ogólnej w całym kraju) oraz kujawsko-pomorskim (155,6; 73,9%). Przy niskiej zapadalności ogólnokrajowej różnice pomiędzy województwami były więc znaczne - stosunek najwyższej zapadalności w skali województw do zapadalności najniższej wynosił 13:1 (tab. I). Podobnie jak w latach poprzednich, najwyższą zapadalność odnotowano wśród najmłodszych dzieci, w grupie wieku 0-4 lata (1 546,6 na 100 000 dzieci w tym wieku). Zapadalność w starszych grupach, zwłaszcza zapadalność osób w wieku powyżej 14 lat, była zdecydowanie niższa (tab. II). Zachorowania dzieci i młodzieży do lat 15 stanowiły w 2008 r. 36,5% ogółu zarejestrowanych przypadków. W poszczególnych województwach udział zachorowań w tej grupie wieku był jednak wyraźnie zróżnicowany i wahał się w granicach od 27,3% (w woj. małopolskim) do 53,3% (w warmińsko-mazurskim). Zapadalność dzieci i młodzieży w wieku do lat 15 wyniosła w skali całego kraju 1 415,6 i była prawie 2,5-krotnie wyższa od ogólnej zapadalności w całej populacji. Wyższą Tabela III. Grypa w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność dzieci w wieku 0-14 lat na 100 000 ludności w tym wieku wg województw Table III. Influenza in Poland 2002-2008. Number of cases and incidence in children aged 0-14 per 100 000 population by voivodeship Województwo 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. POLSKA Dolnośląskie Kujawsko-pomorskie Lubelskie Lubuskie Łódzkie Małopolskie Mazowieckie Opolskie Podkarpackie Podlaskie Pomorskie Śląskie Świętokrzyskie Warmińsko-mazurskie Wielkopolskie Zachodniopomorskie Mediana 2002-2006 zachorowania zapadalność 104 552 1 588,2 11 632 2 590,2 5 221 1 430,8 5 587 1 485,7 1 076 615,3 13 278 3 582,5 9 682 1 640,3 52 142 6 147,0 3 945 2 432,3 4 161 1 010,5 3 210 1 555,6 3 161 771,9 11 140 1 666,8 1 119 511,4 9 248 3 477,7 5 432 855,0 2 625 987,5 2007 r. zachorowania zapadalność 125 060 2 098,3 5 282 1 278,1 4 770 1 420,8 2 408 684,6 3 599 2 236,2 17 225 4 666,7 19 567 3 593,2 33 497 4 222,9 8 798 5 908,3 2 938 818,0 1 687 882,6 1 478 399,8 9 615 1 450,0 1 882 959,0 5 071 2 095,4 2 834 508,0 4 409 1 673,8 Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce. PZH, GIS. Warszawa, Roczniki 2002-2008 2008 r. zachorowania zapadalność 82 988 1 415,6 4 741 1 162,3 1 323 401,0 2 100 612,1 1 067 672,5 6 430 1 774,1 5 611 1 048,9 26 803 3 398,9 5 899 4 083,6 2 817 807,2 1 479 797,8 2 409 655,8 9 101 1 395,2 655 342,9 2 402 1 014,6 5 547 1 005,0 4 604 1 778,6 178 Magdalena Romanowska, Mirosław P Czarkowski, Iwona Nowak i inni zapadalność wśród dzieci i młodzieży do lat 15, niż w całej populacji (co najmniej o 67,2%) zarejestrowano we wszystkich województwach. Najwyższe współczynniki zapadalności w grupie wieku 0-14 lat odnotowano w woj. opolskim (4 083,6) oraz mazowieckim (3 398,9), natomiast najniższe - w woj. świętokrzyskim (342,9) oraz kujawsko-pomorskim (401,0) (tab. III). Z powodu grypy oraz podejrzeń grypy w 2008 r. skierowano do szpitali ogółem 173 osoby, tj. 0,07% wszystkich chorych (od 0% w woj. opolskim, warmińsko-mazurskim, wielkopolskim i zachodniopomorskim do 2,2% w podlaskim). W woj. podlaskim najwyższy odsetek osób kierowanych do szpitali odnotowywany jest co roku w okresie 6 ostatnich lat. Jako przyczynę skierowania do szpitala 138 osób chorych (90,2%) wskazywano objawy ze strony układu oddechowego, w 13 przypadkach zachorowań (8,5%) objawy ze strony układu krążenia, a w 10 przypadkach (6,5%) - inne przyczyny1). Do szpitali częściej kierowano najmłodsze dzieci oraz osoby powyżej 65 r.ż. W grupie wieku 0-4 lata odsetek skierowanych do szpitala wynosił 0,13%, a w grupie wieku 65 lat i więcej - 0,11%. Przyczynami kierowania do szpitali dzieci w wieku 0-4 lata były objawy ze strony układu oddechowego (34 przypadki; 89,5% skierowań) oraz inne przyczyny, z wyłączeniem objawów ze strony układu krążenia (4; 10,5%); natomiast w grupie osób w wieku 65 i więcej lat - objawy ze strony układu oddechowego (28; 96,6%) oraz objawy ze strony układu krążenia (4; 13,8%). 1) Według danych Głównego Urzędu Statystycznego, w 2008 r. z powodu grypy (jako tzw. przyczyny wyjściowej) zmarło w Polsce 16 osób, w tym 7 mężczyzn i 9 kobiet. Zgony z powodu grypy stanowiły około 0,5% ogółu zgonów z powodu chorób zakaźnych zarejestrowanych przez GUS w 2008 r. W grupie osób zmarłych było 10 mieszkańców miast i 6 mieszkańców wsi. Udział zgonów osób w wieku powyżej 70 lat (11 przypadków) wynosił 68,8%. Najmłodsza zmarła osoba (kobieta zamieszkała na wsi) była z grupy wieku 40-44 lata. Wszystkie zgony zgłoszono jako spowodowane niezidentyfikowanym wirusem grypy. Sezon epidemiczny grypy 2007/2008 był czwartym z kolei sezonem funkcjonowania w Polsce systemu zintegrowanego nadzoru wirusologicznego i epidemiologicznego nad grypą SENTINEL. Zgodnie z danymi Krajowego Ośrodka ds. Grypy w NIZP-PZH, w sezonie epidemicznym 2007/08 od tygodnia 36/2007 do tygodnia 16/2008 włącznie, tj. między 3 września 2007 r. a 20 kwietnia 2008 r., zbadano łącznie 1 231 próbek pobranych od pacjentów podejrzanych 1 Dane nie sumują się do 100%, ponieważ jedna osoba mogła być skierowana do szpitala z kilku przyczyn. Nr 2 o zakażenie wirusem grypy, z których 1 017 (82,6%) uzyskano w ramach systemu SENTINEL. W tym systemie próbki pobierali lekarze pierwszego kontaktu mający specjalizację z zakresu medycyny rodzinnej i/lub interny i/lub pediatrii. Pozostałych 214 próbek pobrano (17,4%) od chorych odwiedzających placówki niewłączone do sieci SENTINEL, w tym szpitale. Dla porównania, w poprzednim sezonie epidemicznym grypy, tj. 2006/2007 zbadano łącznie 1 226 próbek, przy czym próbki z systemu SENTINEL stanowiły 97%, a spoza tego systemu 3%. Badania laboratoryjne pobranych próbek materiałów klinicznych miały na celu izolację wirusa grypy, wykrycie antygenów wirusa grypy testem immunofluorescencji (IF) lub wykrycie materiału genetycznego wirusa grypy metodami biologii molekularnej RT-PCR. Zgodnie z założeniami systemu SENTINEL, badania te wykonywały laboratoria wojewódzkich stacji sanitarno-epidemiologicznych (WSSE), które w zależności od posiadanego zaplecza aparaturowego korzystały z jednej lub kilku z wymienionych wyżej metod badawczych, oraz Krajowy Ośrodek ds. Grypy NIZP-PZH, który otrzymywał materiały przede wszystkim od chorych hospitalizowanych. Izolacja wirusa grypy prowadzona była w WSSE na hodowli komórkowej MDCK, natomiast w Krajowym Ośrodku ds. Grypy NIZP-PZH, zarówno na linii komórkowej, jak i na zarodkach kurzych. Badanie immunofluorescencyjne było niejednokrotnie wykonywane nie tylko w kierunku wykrycia antygenów wirusa grypy, ale także innych wirusów zakażeń układu oddechowego, takich jak RSV, parainfluenza typu 1, parainfluenza typu 2, parainfluenza typu 3 czy adenowirus. W sezonie epidemicznym grypy 2007/2008 w porównaniu z poprzednim sezonem, tj. 2006/2007, odnotowano wzrost odsetka prób dodatnich w kierunku zakażenia wirusami grypy i innymi wirusami oddechowymi. Dodatnie wyniki uzyskano w 129 spośród 1 231 próbek, co stanowi 10,5% w porównaniu z 6,1% w sezonie 2006/2007. Spośród próbek dodatnich, 78 pochodziło z nadzoru nad grypą SENTINEL, natomiast 51 próbek pobrano w placówkach nie biorących udziału w nadzorze nad grypą SENTINEL. Zakażenie wirusem grypy potwierdzono w 88 przypadkach (68,2% próbek dodatnich), wirusem RS w 32 przypadkach (24,8%), wirusem parainfluenzy w 5 przypadkach (3,9%) i adenowirusem w 4 przypadkach (3,1%). Na podstawie laboratoryjnych potwierdzeń zakażeń wirusami grypy stwierdzono, iż w Polsce w sezonie epidemicznym 2007/2008 60% zachorowań na grypę wywołane było przez wirusy grypy typu A, a 40% przez wirusy grypy typu B. Podobnie przedstawiała się też sytuacja w pozostałych częściach Europy, gdzie dominującym typem wywołującym zachorowania był typ A (61%), podczas gdy zachorowania wywołane Nr 2 Grypa w Polsce w 2008 roku przez typ B potwierdzono w 39% (EISS – Weekly Electronic Bulletin, 25 April 2008, Issue N° 263 3-6). Dla porównania w sezonie 2006/2007 dominującym typem wirusa grypy, wywołującym zachorowania w Polsce, jak i w pozostałych częściach Europy był typ A. W Polsce odpowiadał on wówczas za 95,3% zachorowań na grypę, które potwierdzono laboratoryjnie. W sezonie 2007/2008 spośród zakażeń wirusami grypy typu A, 45,3% spowodowane było przez szczepy podtypu A/H1. W żadnym przypadku nie potwierdzono występowania zachorowań wywołanych podtypem A/H3. W pozostałych 29 przypadkach zakażenia wirusem grypy typu A (54,7%) nie określono podtypu wirusa, ponieważ zastosowano jedynie test immunofluorescencji bezpośredniej, który nie daje takich możliwości, lub nie wyizolowano w tych przypadkach szczepów wirusa grypy. Łącznie w sezonie 2007/2008 z próbek pobranych w ramach systemu SENTINEL wyizolowano 30 szczepów wirusa grypy (68,2%), a z próbek pochodzących z placówek nie uczestniczących w tej sieci nadzoru – 14 szczepów (31,8%). Izolacje wirusów wykonał Krajowy Ośrodek ds. Grypy NIZP-PZH (1 szczep) oraz WSSE w Rzeszowie (17 szczepów: 6 SENTINEL, 11 inne), WSSE w Krakowie (14 szczepów: SENTINEL), WSSE w Kielcach (4 szczepy: SENTINEL), WSSE w Bydgoszczy (3 szczepy: 1 SENTINEL, 2 inne), WSSE w Gdańsku (2 szczepy: SENTINEL), WSSE w Białymstoku (1 szczep: SENTINEL), WSSE w Lublinie (1 szczep: SENTINEL) i WSSE w Olsztynie (1 szczep: SENTINEL). Dwadzieścia cztery wyizolowane szczepy zostały zidentyfikowane jako podtyp A/H1 (54,5%), a 20 szczepów jako typ B (45,5%). Wśród izolatów nie było szczepów podtypu A/H3. Analiza antygenowa wyizolowanych szczepów wirusa grypy wykonana w Krajowym Ośrodku ds. Grypy, NIZP-PZH wykazała ich pokrewieństwo antygenowe do szczepów zalecanych przez WHO jako składniki szczepionki przeciwko grypie na sezon epidemiczny grypy 2007/08, tj. A/Solomon Islands/3/2006 (H1N1) oraz B/Malaysia/2506/2004. Wyizolowane szczepy 179 przesłano do WHO Collaborating Centre for Reference and Research on Influenza w Londynie. W Krajowym Ośrodku ds. Grypy NIZP-PZH oceniono także występowanie w populacji przeciwciał antygrypowych w stosunku do szczepów krążących w sezonie 2007/2008, tj. A/Solomon Islands/3/2006 (H1N1), A/Wisconsin/67/2005 (H3N2) i B/Malaysia/2506/2004. Miana przeciwciał antyhemaglutyninowych oznaczono testem zahamowania hemaglutynacji w 1 330 surowicach pobranych od osób z grup wieku: 0-3, 4-7, 8-14, 15-25, 26-44, 45-64 i ≥ 65 lat (średnia liczba surowic w grupie: 190 [150-213]). Surowice pochodziły z dziesięciu spośród 16 WSSE, przechowujących tego rodzaju materiał po wykonanych badaniach laboratoryjnych, skąd wybrane losowo zostały przesłane do Krajowego Ośrodka ds. Grypy NIZP-PZH. Jedynym kryterium doboru surowic do przeglądu serologicznego stosowanym przez WSSE było to, aby reprezentowały one wszystkie wymienione wyżej grupy wieku. W odpowiedzi dla hemaglutyniny podtypu H1 średnie geometryczne mian (GMT) przeciwciał wahały się od 6,6 (0-3 lata) do 13,2 (15-25 lat). W przypadku hemaglutyniny H3, GMT przeciwciał wynosiło od 7,0 (45-64 lata) do 12,8 (4-7 lat). Wartości GMT dla przeciwciał skierowanych przeciw hemaglutyninie HB wahały się z kolei od 5,9 (0-3 lat) do 8,9 (≥ 65 lat). Odsetek osób z ochronnym mianem przeciwciał antyhemaglutyninowych, tj. wynoszącym co najmniej 40, wahał się od 7% (≥ 65 lat) do 28% (15-25 lat) dla antygenu A(H1N1), od 9% (45-64 lata) do 28% (4-7 lat) dla A(H3N2) oraz od 3% (0-3 lata) do 13% (≥ 65 lat) dla antygenu B. Otrzymano: 30.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 30.03.2010 Adres do korespondencji: Magdalena Romanowska Samodzielna Pracownia-Krajowy Ośrodek ds. Grypy Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - PZH ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 181 - 183 Iwona Paradowska-Stankiewicz, Jolanta Rudowska KRZTUSIEC W POLSCE W 2008 ROKU PERTUSSIS IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 r. zarejestrowano 2 163 zachorowania na krztusiec. Zapadalność wynosiła 5,7 na 100 000 mieszkańców i była wyższa w porównaniu z poprzednim rokiem (5,2) o 9 %. Najwyższa zapadalność na krztusiec 37,7 na 100 000 mieszkańców wystąpiła u osób w grupie wieku 10-14 lat oraz u mieszkańców miast we wszystkich grupach wieku. Spośród 2163 osób chorych na krztusiec 870 osób (tj. 40%) było hospitalizowanych. W 2008 r. zgłoszono 1 zgon z powodu krztuśca. In 2008, 2 163 cases of pertussis were reported in Poland. The incidence 5.7 per 100 000 was higher, 9% more compared to the last year (5.2). Highest incidence 37.7 per 100 000 population was observed in 10 - 14 age group and among urban areas population in all age groups. Of 2163 cases 870 ( 40 %) were hospitalized. In 2008 one death attributed to pertussis was reported. Słowa kluczowe: krztusiec, epidemiologia, Polska, Key words: pertussis, epidemiology, Poland, 2008 rok 2008 Sytuacja epidemiologiczna krztuśca w ostatnich latach w Polsce, jak i w innych krajach, ulega zmianie. Obecnie coraz częściej chorują starsze dzieci i osoby dorosłe. Zakażenia u tych osób przebiegają na ogół dosyć łagodnie, rzadziej występuje charakterystyczny kaszel, natomiast najczęstszym objawem jest kaszel przewlekający się. Ze względu na mało charakterystyczne objawy, rozpoznanie choroby może stanowić poważny problem diagnostyczny. Z epidemiologicznego punktu widzenia, prawidłowe podejście diagnostyczno-terapeutyczne jest bardzo istotne, gdyż może przyczynić się do ogranicze- nia zakażeń szerzących się od osób dorosłych które, są rezerwuarem drobnoustroju, na nieuodpornione dzieci. W 2008 r. zarejestrowano 2 163 zachorowania na krztusiec tj. o 9% więcej niż w roku ubiegłym oraz więcej niż w latach 2005 i 2006. Zapadalność w 2008 r. w Polsce wynosiła 5,7 na 100 000 mieszkańców i w porównaniu z poprzednim rokiem była wyższa (tab.I). Największą liczbę zachorowań zarejestrowano w II i III kwartale 2008 roku. Należy jednak podkreślić, że dane dotyczące sezonowości zachorowań obarczone są błędem, wynikającym z faktu, że każdego roku Tabela I. Krztusiec w Polsce w latach 2003-2008. Zachorowania i zapadalność na 100 000 mieszkańców i udział procentowy zachorowań wg wieku Table I. Pertussis in Poland in 2003-2008. Number of cases, incidence per 100 000 and distribution of cases according to age 2003 r. Wiek w latach zach. zapad. 0 109 31,2 1 44 12,3 2 41 11,1 3 64 16,9 4 58 15,0 0-4 316 17,2 5-9 635 29,2 10-14 697 26,1 15 i > 386 1,2 Ogółem 2034 5,3 2004 r. 2005 r. % zach. zapad. % zach. zapad. 5,4 181 51,3 6,1 137 38,0 2,2 71 20,2 2,4 44 12,5 2,0 35 9,8 1,2 23 6,6 3,1 67 18,1 2,3 30 8,4 2,8 58 15,3 2,0 52 14,1 15,5 412 22,8 13,9 286 16,0 31,2 665 31,9 22,5 443 22,0 34,3 1189 46,0 40,3 747 30,1 19,0 688 2,2 23,3 449 1,4 100,0 2954 7,7 100,0 1925 5,0 2006 r. 2007 r. % zach. zapad. % zach. zapad. 7,1 64 17,458 4,2 98 25,9 2,3 49 13,676 3,2 47 12,8 1,2 53 15,081 3,5 66 18,4 1,6 60 17,119 3,9 80 22,8 2,7 51 14,275 3,4 79 22,6 14,9 277 15,527 18,2 370 20,5 23,0 393 20,646 25,9 414 21,9 38,8 393 16,903 25,9 636 28,1 23,3 457 1,4 30,1 567 1,8 100,0 1520 3,986 100,0 1987 5,2 2008 r. % zach. zapad. % 4,9 86 21,6 4,0 2,4 61 16,1 2,8 3,3 44 12,0 2,0 4,0 56 15,6 2,6 4,0 71 20,2 3,3 18,6 318 17,2 14,7 20,8 214 11,6 9,9 32,0 818 37,7 37,8 28,5 813 2,5 37,6 100,0 2163 5,7 100,0 182 Iwona Paradowska-Stankiewicz, Jolanta Rudowska Tabela II.Krztusiec w Polsce w 2008 roku. Zachorowania i zapadalność na 100 000 mieszkańców wg województw Table II. Pertussis in Poland in 2008. Number of cases and incidence per 100 000 population, according to voivodeship Województwo Polska 1. Dolnośląskie 2. Kujawsko-pomorskie 3. Lubelskie 4. Lubuskie 5. Łódzkie 6. Małopolskie 7. Mazowieckie 8. Opolskie 9. Podkarpackie 10. Podlaskie 11. Pomorskie 12. Śląskie 13. Świętokrzyskie 14. Warmińsko-mazurskie 15. Wielkopolskie 16. Zachodniopomorskie 2007 2008 Liczba Liczba ZapaZapazachozachodalność dalność rowań rowań 1987 5,21 2163 5,67 19 0,66 33 1,15 49 2,37 257 12,44 17 0,78 17 0,79 9 0,89 11 1,09 332 12,96 332 13,01 165 5,04 177 5,39 286 5,52 410 7,89 22 2,12 59 5,70 47 2,24 21 1,00 769 64,38 351 29,45 28 1,27 103 4,65 155 3,32 189 4,07 31 2,43 18 1,41 9 0,63 17 1,19 47 1,39 119 3,51 2 0,12 49 2,90 rejestrowane są opóźnione zgłoszenia pochodzące z poprzedniego i /lub poprzednich lat. W praktyce oznacza to zarejestrowanie niskiej liczby zachorowań na krztusiec w miesiącach jesienno-zimowo-wiosennych, pomimo występowania najwyższej zapadalności w tych miesiącach. Na podstawie korekty dokonywanej systematycznie w kolejnych latach należy przyjąć, że największa zachorowalność na krztusiec utrzymuje się od jesieni do wiosny. W 2008 r. podobnie do lat ubiegłych wystąpiło duże zróżnicowanie zapadalności między województwami. Najwięcej zachorowań, obejmujących 62% wszystkich Nr 2 zarejestrowanych przypadków, wystąpiło w województwie kujawsko-pomorskim, łódzkim, mazowieckim i podlaskim. Zaobserwowano poprawę zgłaszalności zachorowań na krztusiec przez Inspekcję Sanitarną województw zgłaszających najniższą liczbę zachorowań w ostatnich latach. (tab.II). Zachorowania dzieci i młodzieży w wieku 10 – 14 lat oraz powyżej 15 r.ż. stanowiły 75% ogółu przypadków. Najwięcej zachorowań, po ok. 40% ogółu przypadków, stwierdzono w grupach wieku 10-14 lat i powyżej 15 r.ż. W tych grupach wieku zapadalność na 100 000 osób wynosiła odpowiednio 37,7 oraz 2,5 i była ok. 1,4 wyższa w porównaniu z rokiem ubiegłym. W 2008 r. co czwarte zachorowanie na krztusiec wystąpiło u dzieci z grupy wieku 0-4 i 5-9 lat, zapadalność w tych grupach wynosiła 17,2 i 11,6 (tab.II). Zapadalność kobiet w 2008 r., podobnie jak w latach poprzednich, była wyższa w porównaniu z mężczyznami we wszystkich grupach wieku. Wyższą zapadalność zarejestrowano w miastach, we wszystkich grupach wieku (tab. III). W 2008 r. poziom zaszczepienia dzieci przeciw krztuścowi osiągnął 98,3% do 99,8% w skali kraju. Analiza otrzymanych meldunków epidemiologicznych wykazała, że 4 dawki szczepionki otrzymało 1 425 osób, 5 dawek 117, natomiast brak było danych o 355 osobach. Powszechne szczepienia przeciw krztuścowi w Polsce w ramach kalendarza szczepień, prowadzone są od 1960 roku. Ponad trzydzieści lat stosowania szczepień spowodowało bardzo znaczny spadek zapadalności na krztusiec, z najniższą liczbą zachorowań w latach 80 –tych (od ok.150 do ok. 500 zachorowań). Tak korzystna sytuacja epidemiologiczna krztuśca zaczęła ulegać zmianie w latach 90-tych. Zaobserwowano wówczas istotny wzrost zachorowań, największy w połowie lat 90-tych, zarejestrowano od 2 092 do 2 871 przypadków zachorowań rocznie. Jednocześnie widoczne było prze- Tabela III. Krztusiec w Polsce w 2008 roku. Zachorowania i zapadalność na 100 000 mieszkańców i udział procentowy zachorowań wg płci, wieku i środowiska Table III. Pertussis in Poland in 2008. Number of cases, incidence per 100 000 and distribution of cases according to sex and age in urban and rural population Grupy wieku 0 1 2 3 4 0-4 5-9 10-14 15-19 20 i > Ogółem Mężczyźni Kobiety Miasto Wieś Ogółem l.zach. zapad. % l.zach. zapad. % l.zach. zapad. % l.zach. zapad. % l.zach. zapad. % 40 19,6 4,4 46 23,8 3,7 48 20,8 3,1 38 22,8 6,3 86 21,6 4,0 24 12,3 2,6 37 20,0 3,0 37 16,8 2,4 24 15,1 4,0 61 16,1 2,8 17 9,0 1,8 27 15,1 2,2 36 16,9 2,3 8 5,2 1,3 44 12,0 2,0 26 14,1 2,8 30 17,3 2,4 43 20,8 2,7 13 8,6 2,2 56 15,6 2,6 30 16,6 3,3 41 24,1 3,3 40 19,9 2,6 31 20,7 5,1 71 20,2 3,3 137 14,4 14,9 181 20,1 14,6 204 19,0 13,1 114 14,6 18,9 318 17,2 14,7 109 11,6 11,9 105 11,7 8,4 141 14,0 9,0 73 8,8 12,1 214 11,6 9,9 355 32,0 38,6 463 43,7 37,2 604 52,0 38,7 214 21,2 35,6 818 37,7 37,8 177 13,0 19,3 202 15,5 16,2 275 18,4 17,6 104 8,9 17,3 379 14,2 17,5 141 1,00 15,3 293 1,88 23,6 337 1,81 21,6 97 0,88 16,1 434 1,47 20,1 919 5,0 100,0 1244 6,3 100,0 1561 6,7 100,0 602 4,1 100,0 2163 5,7 100,0 Nr 2 Krztusiec w Polsce w 2008 roku sunięcie zachorowań na starsze grupy wieku. Spowodowało to w 2003 r. wprowadzenie dawki przypominającej szczepienia przeciwkrztuścowego, przeznaczonej dla dzieci w szóstym roku życia. Obecnie według Programu Szczepień Ochronnych każde dziecko powinno otrzymać 4 dawki szczepionki DTP w: 2, 3-4 , 5 i 16-18 miesiącach życia (szczepienie podstawowe przy użyciu pełnokomórkowej szczepionki przeciw krztuścowi) oraz dawkę przypominającą szczepionką acelularną w 6 roku życia. Szczepionka przeciw krztuścowi stosowana masowo w Polsce jest skojarzona ze szczepionką przeciw błonicy i przeciw tężcowi (DTP). W kraju dostępne są także szczepionki DTP skojarzone dodatkowo ze szczepionką przeciw Hib, inaktywowaną szczepionką przeciw poliomyelitis oraz szczepionką przeciw wzw typu B. W niektórych krajach (np. USA, Kanada, Niemcy, Francja) wprowadzono preparaty szczepionki przeciw krztuścowi przeznaczone dla starszej młodzieży i dorosłych, ze względu na coraz częstsze występowanie zachorowań na krztusiec w tych grupach wieku. 183 W analizowanym roku w ogniskach zachorowało 477 osób, 296 osób miało kontakt z osobami kaszlącymi ponad 14 dni. W 2008 r. u 2 073 chorych wykonano diagnostykę laboratoryjną krztuśca, a mianowicie testy Elisa i testy immunoenzymatyczne. Potwierdzono bakteriologicznie izolacją pałeczek krztuśca 5 zachorowań. Krztusiec rozpoznano na podstawie objawów klinicznych u 85 chorych. Zmarł z powodu krztuśca jeden pacjent w wieku 68 lat z województwa łódzkiego. Otrzymano: 19.03. 2010 r. Zaakceptowano do druku: 23.03. 2010 r. Adres do korespondencji: Dr med. Iwona Paradowska-Stankiewicz Zakład Epidemiologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego-Państwowy Zakład Higieny Ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 185 - 188 Mirosław P Czarkowski, Barbara Kondej PŁONICA W POLSCE W 2008 ROKU SCARLET FEVER IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT Rok 2008 był kolejnym, piątym rokiem, w którym notowano w Polsce wzrost zapadalności na płonicę. Ogółem zarejestrowano 11 179 zachorowań, a zapadalność wynosiła 29,3 na 100 000 ludności (w województwach: od 11,5 w podkarpackim do 53,0 w opolskim). Zachorowania dzieci i młodzieży do lat 15 stanowiły 93,1% przypadków. Najwyższą zapadalność zanotowano wśród dzieci 5-letnich (435,9). Zapadalność mężczyzn (33,9) była znacząco wyższa niż kobiet (25,1). Zapadalność w miastach wynosiła 32,5; natomiast na wsi - 24,4. Hospitalizowano 1,7% chorych. Zgonów nie zanotowano. The 2008 was another year when the scarlet fever incidence in Poland increased. In total there were 11,179 cases registered and the incidence was 29,3 per 100,000 population ranging from 11.5 in podkarpackie voievodeship to 53.0 in opolskie voievodeship. Cases among children and adolescents of less then 15 years of age accounted for 93.1% of all cases. The incidence peaked among 5 years old children (435.9). Incidence in men (33.9) markedly exceeded the incidence in women (25.1) and incidence in urban areas (32.5) that in rural areas (24.4). Approximately 1.7% of all cases were hospitalized and there were no deaths due to scarlet fever in Poland in 2008. Słowa kluczowe: płonica, choroby zakaźne, epidemio- Key words: scarlet fever, infectious diseases, epidelogia, Polska, rok 2008 miology, Poland, 2008 Utrzymujący się epidemiczny wzrost zapadalności na płonicę, obserwowany w Polsce po 2003 r., przebiega wyjątkowo łagodnie w porównaniu do epidemii obserwowanych w okresie ostatnich kilkudziesięciu lat (ryc. 1). W 2008 r., tj. w piątym roku wznoszenia się krzywej epidemicznej, zapadalność na tę chorobę była w Polsce wyższa niż rok wcześniej o 4,1%, a od mediany zapadalności w latach 2002-2006 o 87,8%. W całym kraju zarejestrowano 11 179 zachorowań, 1 500 1 250 Liczba zachorowań 1 000 200,0 180,0 160,0 Zapadalność padalność na 100 000 ludności a zapadalność - w przeliczeniu na 100 000 ludności wyniosła 29,3. (tab. I). Najwięcej zachorowań odnotowano w grudniu (1 365, tj. 12,2% ogółu zachorowań w 2008 r.) oraz kwietniu (1 361; 12,2%), najmniej - zgodnie z wieloletnią tendencją - w sierpniu (157; 1,4%). Wysoka liczba 140,0 120,0 750 500 100,0 250 80,0 60,0 0 40,0 40 0 I 20,0 II 0,0 1975 1977 1979 1981 1983 1985 1987 1989 1991 1993 1995 1997 1999 2001 2003 2005 2007 Rok 2008 r. III IV V VI VII VIII IX Miesiąc 2007 r. X XI XII mediana 2002-2006 Ryc. 1. Płonica w Polsce w latach 1975-2008. Zapadalność Ryc. 2. Płonica w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zaRyc. 2. Płonica w Polsce w latach 2002-2008. chorowań w miesiącach (wg daty zachorowania) na 100 000 ludności Liczba zachorowań w miesiącach (wg daty zachorowania) Fig. 2. Scarlet fever in 2002-2008. Poland 2002-2008. Number of reFig. 1. Scarlet fever in Poland 1975-2008. Incidence per Fig. 2. Scarlet fever in Poland ported cases by month 100 000 population Number of reported cases by month Ryc. 1. Płonica w Polsce w latach 1975-2008. Zapadalność na 100 000 ludności Fig. 1. Scarlet fever in Poland 1975-2008. Incidence per 100 000 population 186 Nr 2 Mirosław P Czarkowski, Barbara Kondej Tabela I. Płonica w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności wg województw Table I. Scarlet fever in Poland 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by voivodeship Województwo 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. POLSKA Dolnośląskie Kujawsko-pomorskie Lubelskie Lubuskie Łódzkie Małopolskie Mazowieckie Opolskie Podkarpackie Podlaskie Pomorskie Śląskie Świętokrzyskie Warmińsko-mazurskie Wielkopolskie Zachodniopomorskie Mediana 2002-2006 zachorowania zapadalność 5 964 15,6 407 14,1 527 25,5 156 7,1 83 8,2 181 7,0 512 15,7 653 12,7 267 25,2 199 9,5 116 9,6 433 19,7 1 063 22,6 124 9,6 202 14,1 528 15,7 285 16,8 2007 r. zachorowania zapadalność 10 740 28,2 1 303 45,2 458 22,2 379 17,5 546 54,1 300 11,7 811 24,8 1 745 33,7 284 27,3 290 13,8 314 26,3 447 20,3 2 063 44,2 229 17,9 447 31,3 931 27,5 193 11,4 2008 r. zachorowania zapadalność 11 179 29,3 709 24,6 726 35,1 308 14,2 414 41,0 464 18,2 836 25,5 1 611 31,0 548 53,0 242 11,5 353 29,6 896 40,4 2 033 43,7 331 26,0 331 23,2 1 151 33,9 226 13,4 Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce. NIZP-PZH, GIS, Warszawa. Roczniki 2002-2008 współczynniki zapadalności mieściły się w granicach ±25% ogólnej zapadalności w całym kraju. Wzrost zapadalności zarejestrowany w 2008 r. nie zmienił zasadniczych cech sytuacji epidemiologicznej płonicy w Polsce ani tendencji obserwowanych w poprzednich latach. Zapadalność w miastach ogółem (32,5 na 100 000), tak jak w latach poprzednich, była znacząco wyższa (o 33%) niż na wsi (24,4), przy czym wyższe współczynniki w miastach niż na wsi notowano bez względu na wielkość miast (tab. II). W poszczególnych województwach współczynniki zapadalności na płonicę w miastach wahały się od 68,0 na 100 000 w opolskim Tabela II.Płonica w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności wg środowiska i liczby ludności w miastach Table II. Scarlet fever in Poland 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by location (urban/rural) Środowisko zapadalność zachorowania zapadalność 2008 r. zachorowania 2007 r. zapadalność Mediana 2002-2006 zachorowania zachorowań w czwartym kwartale roku (3 532; 31,6%) - ze szczytem zapadalności w grudniu - wskazuje na możliwość utrzymania się tendencji wzrostowej zapadalności na płonicę w Polsce w następnym roku (ryc. 2) W porównaniu do 2007 r. zapadalność na płonicę w 2008 r. wyraźnie wzrosła na obszarze 8 województw, w 2 województwach utrzymała się na poziomie z poprzedniego roku (±5%), a w 6 obniżyła się. Największy wzrost zapadalności odnotowano w woj. pomorskim i opolskim, gdzie współczynniki zapadalności zwiększyły się prawie 2-krotnie, oraz w kujawsko-pomorskim i łódzkim, gdzie zapadalność wzrosła o ponad 50%. Największy spadek zapadalności (o 46%) odnotowano w woj. dolnośląskim (tab. I). Różnice pomiędzy zapadalnością na płonicę na obszarze poszczególnych województw (tab. I) - mierzone stosunkiem najwyższej zapadalności w skali województw do zapadalności najniższej - były w 2008 r. porównywalne z obserwowanymi rok wcześniej, czyli stosunkowo niewielkie (stosunek jak 4,6:1), co w przypadku płonicy charakteryzuje raczej okresy zacisza epidemicznego niż epidemicznego wzrostu liczby zachorowań. Najwyższą zapadalność w skali województw zanotowano w 2008 r. w woj. opolskim, gdzie współczynnik zapadalności wyniósł 53,0 na 100 000 ludności, przewyższając ogólną zapadalność w całym kraju o 81%, oraz w woj. śląskim (odpowiednio: 43,7; 49%) i lubuskim (41,0; 40%). Najniższą zapadalność zanotowano w woj. podkarpackim (11,5; 61% poniżej zapadalności w całym kraju), zachodniopomorskim (13,4; -54%) i lubelskim (14,2; -51%). Na obszarze ośmiu województw Miasto Miasto < 20 tys. Miasto 20-49 tys. Miasto 50-99 tys. Miasto ≥ 100 tys. Wieś Ogółem 4 428 697 663 657 2 411 1 536 5 964 18,9 14,2 16,0 19,6 21,7 10,5 15,6 7 311 1 614 1 119 1 136 3 442 3 429 10 740 31,3 32,7 27,1 34,7 31,2 23,2 28,2 7 569 1 294 1 189 1 044 4 042 3 610 11 179 32,5 26,3 28,4 32,5 36,8 24,4 29,3 Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce. NIZP-PZH, GIS, Warszawa. Roczniki 2002-2008 Nr 2 187 Płonica w Polsce w 2008 roku Tabela III. Płonica w Polsce w 2008 r. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności i udział procentowy wg wieku, płci i środowiska Table III. Scarlet fever in Poland 2008. Number of cases, incidence per 100 000 population, and percentage of cases by age, gender, and location (urban/rural) Wiek w latach 0-4 0 1 2 3 4 5-9 5 6 7 8 9 10 - 14 15 - 19 20 - 29 30 - 39 40 + Ogółem Płeć mężczyźni zacho- zapazachorowa- dal% rowania ność nia 1 818 190,8 29,2 1 508 40 19,6 0,6 41 175 89,8 2,8 119 260 137,7 4,2 237 548 297,7 8,8 469 795 440,2 12,8 642 3 083 326,8 49,5 2 648 857 476,0 13,7 669 831 453,8 13,3 670 631 333,9 10,1 590 456 235,5 7,3 419 308 155,8 4,9 300 782 70,4 12,5 567 418 30,7 6,7 122 96 3,0 1,5 42 24 0,9 0,4 43 12 0,1 0,2 16 6 233 33,9 100,0 4 946 Środowisko kobiety miasto zapazacho- zapazachodal% rowa- dal% rowaność nia ność nia 167,5 30,5 2 468 230,3 32,6 858 21,2 0,8 56 24,3 0,7 25 64,5 2,4 200 90,7 2,6 94 132,7 4,8 362 169,8 4,8 135 269,8 9,5 762 368,8 10,1 255 376,7 13,0 1 088 541,5 14,4 349 295,8 53,5 3 816 377,6 50,4 1 915 393,4 13,5 1 092 553,4 14,4 434 386,0 13,5 1 016 512,1 13,4 485 328,3 11,9 769 379,3 10,2 452 227,6 8,5 577 281,6 7,6 298 159,8 6,1 362 174,6 4,8 246 53,5 11,5 823 70,9 10,9 526 9,4 2,5 320 21,4 4,2 220 1,3 0,8 80 2,0 1,1 58 1,6 0,9 39 1,1 0,5 28 0,2 0,3 23 0,2 0,3 5 25,1 100,0 7 569 32,5 100,0 3 610 wieś zapadalność 109,8 15,0 59,2 87,5 168,5 232,5 231,3 284,1 306,4 272,3 172,5 138,1 52,1 18,8 2,4 1,4 0,1 24,4 Ogółem % 23,8 0,7 2,6 3,7 7,1 9,7 53,0 12,0 13,4 12,5 8,3 6,8 14,6 6,1 1,6 0,8 0,1 100,0 zachorowania 3 326 81 294 497 1 017 1 437 5 731 1 526 1 501 1 221 875 608 1 349 540 138 67 28 11 179 zapadalność 179,5 20,4 77,5 135,3 284,1 409,4 311,7 435,9 420,8 331,1 231,7 157,7 62,1 20,3 2,2 1,2 0,2 29,3 % 29,8 0,7 2,6 4,4 9,1 12,9 51,3 13,7 13,4 10,9 7,8 5,4 12,1 4,8 1,2 0,6 0,3 100,0 Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku. NIZP-PZH, GIS. Warszawa, 2009 20-29 lat (3,0 i 1,3). Wśród dzieci różnice pomiędzy współczynnikami zapadalności chłopców i dziewcząt nie były tak znaczne, w poszczególnych rocznikach z reguły wyższą zapadalność notowano jednak wśród chłopców. Z perspektywy wieloletniej, obserwuje się w Polsce wyraźną tendencję do powiększania się różnicy pomiędzy współczynnikami zapadalności na płonicę obu płci (ryc. 3). 1,4 Stosunek osunek zapadalności mężczyzn do zapadalności kobiet do 14,6 w zachodniopomorskim, natomiast na wsi od 47,0 w pomorskim do 8,0 w podkarpackim. Wyższą zapadalność w miastach (ogółem) niż na wsi zarejestrowano na obszarze dwunastu województw, przy czym w woj. świętokrzyskim (odpowiednio 37,6 i 16,4) oraz podkarpackim (16,6 i 8,8) zapadalność w miastach była ponad 2-krotnie wyższa niż na wsi. W jednym województwie (dolnośląskie) zapadalność w miastach i na wsi była porównywalna (różnica ok. 2%) natomiast w trzech pozostałych województwach (pomorskie, mazowieckie i warmińsko-mazurskie) zapadalność w miastach była wyraźnie niższa niż na wsi. Największą różnicę na niekorzyść wsi (21%) odnotowano w woj. pomorskim, w którym współczynnik zapadalności na wsi wynosił 47,0 a w miastach 37,2. Wyższą zapadalności na płonicę w miastach w stosunku do zapadalności na wsi zarejestrowano w większości wyodrębnionych w analizie grup wieku (tab. III). Największe różnice, ponad 2-krotne, wystąpiły wśród dzieci 4-letnich (zapadalność w miastach 541,5 na 100 000 dzieci w tym wieku; na wsi 232,5) oraz wśród dzieci 3-letnich (odpowiednio: 368,8; 168,5). Zapadalność mężczyzn w 2008 r. (tab. III) była wyższa od zapadalności kobiet o 35% (odpowiednio: 33,9 na 100 000 i 25,1). Podobnie jak w 2007 r., zwracała uwagę ponad 3-krotnie wyższa zapadalność mężczyzn niż kobiet w grupie wieku 15-19 lat (odpowiednio 30,7 i 9,4) oraz ponad 2-krotnie wyższa w grupie wieku 1,3 1,2 1,1 1,0 1984 1986 1988 1990 1992 1994 1996 1998 2000 2002 2004 2006 2008 Rok Ryc. 3. Płonica w Polsce w latach 1984-2008. Stosunek Ryc. 3. Płonica w Polsce w latach 1984-2008. Stosunek zapadalności mężczyzn zapadalności mężczyzn do zapadalności kobiet do zapadalności kobiet Fig. 3. Scarlet fever in Poland 1984-2008. Incidence per 100 000 population: male/female ratio Fig. 3. Scarlet fever in Poland 1984-2008. Incidence per 100 000 population: male/female ratio Rozkład zachorowań na płonicę według wieku chorych w 2008 r. (tab. III) był porównywalny z rozkładami obserwowanymi w Polsce we wcześniejszych latach. Zachorowania dzieci i młodzieży do lat 15 stanowiły 93,1% ogólnej liczby zarejestrowanych przypadków 188 Mirosław P Czarkowski, Barbara Kondej (o 1 pkt procentowy więcej niż w 2007 r.), przy czym najwyższą zapadalność odnotowano wśród dzieci 5-letnich (435,9 na 100 000 dzieci w tym wieku), 6-letnich (420,8) oraz 4-letnich (409,4). W skali województw, najwyższą zapadalność wśród dzieci 5-letnich zarejestrowano w sześciu województwach, wśród dzieci 6-letnich - w pięciu województwach, a wśród dzieci 4-letnich - w trzech województwach. Tylko w woj. warmińsko-mazurskim oraz zachodniopomorskim najwyższą zapadalność - w porównaniu z zapadalnością zarejestrowaną tam w innych grupach wieku - odnotowano wśród dzieci 7-letnich (odpowiednio: 327,3 i 228,9). Na obszarze poszczególnych województw współczynniki zapadalności dzieci 5-letnich wahały się w granicach od 920,1 w woj. opolskim do 171,8 w lubelskim; dzieci 6-letnich - od 873,8 w opolskim do 137,2 w podkarpackim; a dzieci 4-letnich - od 1 035,6 w opolskim do 109,3 w zachodniopomorskim. W świetle danych z rutynowego nadzoru, z powodu płonicy hospitalizowano w Polsce w 2008 r. 194 osoby - 1,7% ogółu osób, które zachorowały na tę chorobę. W poszczególnych województwach odsetek hospitalizowanych wahał się od 0,5% w lubuskim (przy 414 zachorowaniach i zapadalności 41,0 na 100 000) do 4,6% w lubelskim (odpowiednio: 308 i 14,2). Zgonów z powodu płonicy - wg danych GUS - nie zarejestrowano. Nr 2 Od 2005 r., od momentu wdrożenia w nadzorze epidemiologicznym nad płonicą w Polsce definicji przypadku tej choroby i klasyfikowania wszystkich zgłoszonych zachorowań zgodnie z tą definicją, nie zauważa się niestety wzrostu liczby chorych, u których wykonywane są diagnostyczne badania laboratoryjne w kierunku płonicy. W 2008 r. aż 99,6% wszystkich zgłoszonych zachorowań (11 131 przypadków) zaklasyfikowano jako przypadki “możliwe”, rozpoznane wyłącznie na podstawie objawów klinicznych, tylko 0,3% (37) jako przypadki “prawdopodobne”, powiązane epidemiologicznie z potwierdzonymi laboratoryjnie, i zaledwie 0,1% (11) jako przypadki “potwierdzone”, w których diagnoza kliniczna została wsparta wynikiem badania laboratoryjnego, tj. wyhodowaniem streptokoków typu A lub wykryciem antygenu tych streptokoków w materiale klinicznym pobranym od chorego. Otrzymano: 27.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 29.03.2010 r. Adres do korespondencji: Mirosław P Czarkowski Zakład Epidemiologii, Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - PZH ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 189 - 193 Aleksandra Turczyńska, Aleksandra Polkowska ZAPALENIA OPON MÓZGOWO-RDZENIOWYCH I ZAPALENIA MÓZGU W POLSCE W 2008 ROKU MENINGITIS AND ENCEPHALITIS IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 r. zarejestrowano w Polsce łącznie 2 475 zachorowań na zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i/lub mózgu, w tym 1 122 o etiologii wirusowej, 979 – bakteryjnej i 374 o etiologii innej lub nieokreślonej (tab. I). Liczba zarejestrowanych w 2008 r. przypadków była niższa niż w 2007 r. (886 zachorowań mniej, spadek o 26%). W porównaniu z 2007r. zarejestrowano niższą liczbę zakażeń o etiologii bakteryjnej oraz innej lub nieokreślonej, liczba zachorowań o etiologii wirusowej również zmalała. In Poland, 2 475 cases of neuroinfections were reported in 2008, of which 979 had bacterial aetiology, 1 122 - viral aetiology, and 374 - other or unknown origin. The etiological agent was determined in 555 (56%) cases of bacterial neuroinfections. Among them Neisseria meningitidis was found in 220 cases, Haemophilus influenzae type B (Hib) in 23 cases and Streptococcus pneumoniae in 151 cases. An increasing trend in meningococcal infections incidence has been observed in 2008, and a substantial decrease of Hib incidence, related to increasing vaccination coverage. Viral neuroinfections incidence in 2008 decreased compared to year 2007. Among confirmed cases, there were 202 cases of tick-borne encephalitis. Most of the cases were reported from endemic areas of north-eastern part of the country. Słowa kluczowe: zapalenia opon mózgowo-rdzenio- Key words: meningitis, encephalitis, Poland, 2008 wych, zapalenia mózgu, Polska, rok 2008 1. Zapalenia opon mózgowo – rdzeniowych i zapalenia mózgu, bakteryjne W skali kraju zapadalność na bakteryjne zapalenia opon mózgowo – rdzeniowych i mózgu w 2008 r. wyniosła 2,57 na 100 000 (979 zachorowań). Zarejestrowano o 99 zachorowań mniej niż w 2007 r. oraz o 12 zachorowań mniej niż mediana z lat 2003-2007 (991 zachorowań). Najwyższą zapadalność odnotowano w województwie warmińsko-mazurskim - 3,72 na 100 000. Najniższa zapadalność wystąpiła w województwie podlaskim i wynosiła 1,01 na 100 000 (tab. II). Podobny rozkład geograficzny zachorowań obserwowano podczas ostatnich sześciu lat, kiedy to średnia roczna zapadalność w województwie warmińsko-mazurskim była znacznie wyższa niż średnia krajowa. Tak jak w latach ubiegłych, zaobserwowano 1,7 -krotnie wyższą zapadalność wśród mężczyzn (3,2 na 100 000), niezależnie od wieku, w porównaniu z kobietami (1,9 na 100 000) (tab. III). Ponadto zapadalność na bakteryjne zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i/lub mózgu, podobnie jak w 2007 roku, była wyższa wśród mieszkańców wsi niż mieszkańców miast, odpowiednio 2,7 i 2,4 na 100 000. Wśród mieszkańców wsi zapadalność na bakteryjne neuroinfekcje uległa nieznacznemu obniżeniu w porównaniu z rokiem poprzednim, kiedy wynosiła 3,0 na 100 000 mieszkańców. W tabeli IV przedstawiono rozkład zachorowań według wieku. Najwięcej zachorowań odnotowano wśród osób pomiędzy 0 a 4 rokiem życia – 252 przypadki, jest to mniej o 36 zachorowań w porównaniu z 2007 r. W tej grupie wiekowej zapadalność zmalała z 15,9 na 100 000 w 2007 r. do 13,6 w 2008 r. Wysoką liczbę zachorowań i zapadalność odnotowano również w grupie wiekowej 45-64 lat – 238 przypadków, zapadalność- 2,31 na 100 000. Spośród 979 zgłoszonych bakteryjnych zachorowań na zapalenie opon mózgowo – rdzeniowych i zapalenie mózgu, czynnik etiologiczny określono dla 56% przypadków. Częstość izolowanych czynników etiologicz- 190 Nr 2 Aleksandra Turczyńska, Aleksandra Polkowska Tabela I. Zapalenia opon mózgowych i/lub zapalenie mózgu w Polsce w latach 2007-2008, wg czynnika etiologicznego. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 mieszkańców. Table I. Meningitis and encephalitis in Poland in 2007-2008, by etiological agent. Number of cases and incidence per 100,000. mediana 2003-2007 Czynnik etiologiczny N. meningitidis H. influenzae S. pneumoniae inne bakteryjne określone bakteryjne nieokreślone wirusowe określone* wirusowe nieokreślone poszczepienne inne i nieokreślone ogółem Zachorowania 135 59 111 149 512 362 1215 1 352 2806 Zapadalność 0,35 0,15 0,29 0,39 1,34 0,95 3,18 0,00 0,92 7,35 Zapalenie opon mózgowych i/lub mózgu 2007 2008 Zachorowania Zapadalność Zachorowania Zapadalność 224 0,59 220 0,58 35 0,09 23 0,06 161 0,42 151 0,40 191 0,50 161 0,42 467 1,23 424 1,11 362 0,95 294 0,77 1355 3,55 828 2,17 566 1,48 374 0,98 3361 8,82 2475 6,49 * w tym zapalenia mózgu przenoszone przez kleszcze Źródło: Państwowy Zakład Higieny - Zakład Epidemiologii, Główny Inspektorat Sanitarny- Departament Przeciwepidemiczny i Oświaty Zdrowotnej. Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku. Warszwa, 2009. Wywiady epidemiologiczne WSSE, opracowania PZH. Tabela II.Zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i/lub mózgu w Polsce w 2008 r. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 mieszkańców wg czynnika etiologicznego i województw Table II. Meningitis end encephalitis in Poland in 2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by etiology and voivodeship Wirusowe zapalenie opon i/lub mózgu Bakteryjne zapalenie opon i/lub mózgu Województwo Neisseria meningitidis liczba Polska 220 1. Dolnośląskie 11 2. Kujawsko-pomorskie 10 3. Lubelskie 14 4. Lubuskie 6 5. Łódzkie 6 6. Małopolskie 24 7. Mazowieckie 27 8. Opolskie 5 9. Podkarpackie 13 10. Podlaskie 11. Pomorskie 16 12. Śląskie 22 13. Świętokrzyskie 16 14. Warmińsko-mazurskie 17 15. Wielkopolskie 23 16. Zachodniopomorskie 10 zap. 0,58 0,38 0,48 0,65 0,59 0,24 0,73 0,52 0,48 0,62 0,72 0,47 1,26 1,19 0,68 0,59 Haemophilus influenzae Streptococcus pneumoniae liczba 23 2 2 1 1 6 2 1 5 1 2 - liczba 151 11 7 8 3 8 12 25 4 10 17 19 1 7 13 6 zap. 0,06 0,07 0,10 0,05 0,10 0,12 0,10 0,05 0,11 0,07 0,06 - zap. 0,40 0,38 0,34 0,37 0,30 0,31 0,37 0,48 0,39 0,48 0,77 0,41 0,08 0,49 0,38 0,35 inne bakteryjne określone i nieokreślone liczzap. ba 585 1,53 37 1,29 32 1,55 21 0,97 23 2,28 34 1,33 80 2,44 68 1,31 25 2,42 36 1,72 12 1,01 23 1,04 67 1,44 24 1,88 28 1,96 40 1,18 35 2,07 razem liczzap. ba 979 2,57 61 2,12 51 2,47 44 2,03 33 3,27 48 1,88 116 3,53 126 2,43 34 3,29 61 2,91 12 1,01 57 2,57 113 2,43 41 3,22 53 3,72 78 2,30 51 3,01 Zapalenie opon i/lub określone kleszczowe mózgu inne i nie i nie zapalenie określone** określone* mózgu liczba 920 64 70 38 7 30 97 119 23 113 37 51 87 34 38 89 23 zap. 2,41 2,22 3,39 1,76 0,69 1,18 2,96 2,29 2,22 5,39 3,10 2,30 1,87 2,67 2,66 2,62 1,36 liczba 202 2 1 2 3 11 14 11 2 97 1 3 54 1 zap. 0,53 0,07 0,05 0,09 0,12 0,34 0,27 1,06 0,10 8,14 0,02 0,24 3,79 0,06 liczba 374 33 15 10 5 24 53 14 30 40 19 6 54 7 13 47 4 * wirusowe neuroinfekcje, z wyłączeniem kleszczowego zapalenia mózgu ** włączając poszczepienne zapalenie mózgu Źródło: Państwowy Zakład Higieny - Zakład Epidemiologii, Główny Inspektorat Sanitarny- Departament Przeciwepidemiczny i Oświaty Zdrowotnej Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku. Warszwa, 2009. Sprawozdania WSSE. zap. 0,98 1,15 0,73 0,46 0,5 0,94 1,61 0,27 2,9 1,91 1,59 0,27 1,16 0,55 0,91 1,39 0,24 Nr 2 191 Zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i zapalenia mózgu w Polsce w 2008 roku Tabela III. Zapalenia opon i/lub mózgu w Polsce w latach 2007-2008 r. Zapadalność na 100 000 mieszkańców wg płci i środowiska Table III. Meningitis in Poland 2007-2008. Incidence per 100 000 population by gender, urban and rural population Płeć Ogó- mężRozpoznanie Rok kołem czyźbiety ni Bakteryjne (ropne) 2007 2,8 3,34 2,35 zapalenie opon i/ 2008 2,5 3,25 1,92 lub mózgu Wirusowe (su2007 3,9 4,39 3,43 rowicze) zapalenie opon i/lub 2008 2,4 2,64 2,20 mózgu* Kleszczowe zapa- 2007 0,6 1,10 0,40 lenie mózgu 2008 0,5 0,60 0,45 Środowisko miasto wieś 2,68 3,08 2,47 2,72 3,73 4,15 2,44 2,36 0,13 0,40 1,20 0,70 * aseptyczne neuroinfekcje z wyłączeniem kleszczowego zapalenia mózgu Źródło: Państwowy Zakład Higieny - Zakład Epidemiologii, Główny Inspektorat Sanitarny- Departament Przeciwepidemiczny. Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku. Warszawa, 2009. Wywiady epidemiologiczne WSSE, opracowania PZH. nych różniła się w zależności od wieku chorych (tab. IV). W grupie wieku od 0 do 4 lat przeważały zakażenia Neisseria meningitidis i Streptococcus pneumoniae stwierdzone odpowiednio u 32,5 % i 10,3% chorych na bakteryjne neuroinfekcje. Wśród młodzieży i młodych dorosłych w wieku od 15 do 24 lat dominowały zakażenia wywołane przez Neisseria meningitidis, które stanowiły 45,2% zachorowań. Wśród osób powyżej 25 roku życia najczęściej izolowano szczepy Streptococcus pneumoniae, które odpowiadają za 20% zakażeń o bakteryjnej etiologii w tej grupie wieku. 1.1. Zapalenia opon mózgowych i/lub mózgu wywołane przez N. meningitidis W 2008 r. zarejestrowano 220 zachorowań na meningokokowe zapalenie ośrodkowego układu nerwowego (zapadalność 0,58 na 100 000), mniej niż w 2007 r. (224 zachorowań, zapadalność 0,59) i więcej od wartości mediany z lat 2003-2007 (135 zachorowań, zapadalność 0,35 na 100 000). W 2008 r. najwyższą zapadalność odnotowano w województwach świętokrzyskim (1,26) oraz warmińsko-mazurskim (1,19) natomiast najniższą w województwie podlaskim - nie odnotowano zachorowań w województwie łódzkim (0,24) (tab. II). W 2008 r. zaobserwowano wyraźny wzrost zachorowań w miesiącach jesiennych i zimowych. Najwięcej zachorowań wystąpiło w lutym (27) styczniu (28) i październiku (24), po czym liczba zachorowań utrzymywała się na zbliżonym poziomie (9 do 23 zachorowań miesięcznie). Meningokoki są głównym czynnikiem etiologicznym bakteryjnych neuroinfekcji (w 2008 r. stanowiły 30,4 % bakteryjnych neuroinfekcji o określonym czynniku etiologicznym). Określono grupę serologiczną N. meningitidis dla 186 spośród 220 zachorowań (85%) (tab. V). Od kilku lat utrzymuje się tendencja wzrostowa częstości izolacji grupy serologicznej C. W 2008 r. stanowiła ona 47% wszystkich szczepów, co stanowi znaczny wzrost, w porównaniu do poprzednich lat. Odsetek zachorowań wywołanych przez N. meningitidis grupy serologicznej B (46%) nie uległ zmianie w porównaniu z 2007 rokiem. W Polsce dostępne są obecnie szczepionki przeciwko serotypom A, C, Y i W135. Według oficjalnych danych liczba osób zaszczepionych przeciw N. meningitidis grupy C zmalała z 178 221 osób w 2007 r. do 116 414 w 2008 (35% mniej zaszczepionych osób). Tabela IV. Zapalenia opon i/lub mózgu w Polsce w 2008 r. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 mieszkańców wg czynnika etiologicznego i wieku. Table IV. Meningitis and encephalitis in Poland in 2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by etiology and age group. Czynnik etiologiczny Neisseria meningitidis Haemophilus influenzae Streptococcus pneumoniae Inne bakteryjne określone i nieokreślone Bakteryjne liczba razem zapad. Wirusowe, określone i nieokr. Kleszczowe zapalenie mózgu Grupa wieku (lata) 15-19 20-24 25-44 36 17 28 1 1 1 3 3 30 0-4 82 13 26 5-9 19 3 11 10-14 13 0 4 131 31 25 30 27 252 13,59 39 1 64 3,48 50 3 42 1,93 47 12 70 2,62 124 12 48 1,49 124 9 45-64 18 4 58 65 i > 7 0 16 razem 220 23 151 96 158 87 585 155 1,40 291 59 238 2,31 175 83 110 2,14 70 23 979 2,56 920 202 Źródło: Państwowy Zakład Higieny - Zakład Epidemiologii, Główny Inspektorat Sanitarny- Departament Przeciwepidemiczny i Oświaty Zdrowotnej. Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku. Warszwa, 2009. Sprawozdania WSSE. 192 Nr 2 Aleksandra Turczyńska, Aleksandra Polkowska Tabela V.Typy serologiczne Neisseria meningitidis stwierdzone w latach 1993-2008 Table V. Serotypes of Neisseria meningitidis in 1993-2008 in Poland Rok 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 Etiologia meningokokowa liczba przypadszczepów ków 168 13 163 37 151 49 144 43 140 51 129 54 121 47 110 39 100 25 90 22 76 39 119 69 135 77 148 83 224 170 220 186 Odsetek potwierdzeń szczepów 7,7 22,7 32,5 29,9 36,4 41,9 38,8 35,5 25,0 24,4 51,3 58,0 57,0 56,1 76,0 85,0 Przynależność grupowa (typ serologiczny) A* B C D inne mieszane 5 2 3 1 2 2 3 6 2 2 1 1 10 (77%) 24 (65%) 38 (78%) 30 70%) 40 (78%) 47 (87%) 40 (85%) 32 (82%) 16 (64%) 13 (59%) 20 (51%) 41 (59%) 37 (48%) 35 (42%) 77(46%) 87(46%) 3 (23%) 8 (22%) 8 (16%) 10 (23%) 9 (18%) 5 (9%) 5 (11%) 7 (18%) 7 (28%) 7 (32%) 14 (36%) 19 (27%) 35 (45%) 41 (49%) 80(48%) 89(47%) 1 - 2 2 1 2 3 3 5 6 1 6 8 * występowanie serogrupy A nie zostało potwierdzone w laboratorium referencyjnym KOROUN Źródło: wywiady epidemiologiczne WSSE, opracowania PZH 1.2. Zapalenia opon mózgowych i/lub mózgu wywołane przez Haemophilus influenzae typu b (Hib) W 2008 r. liczba zachorowań wywołanych przez H. influenzae wyniosła 23, o 12 mniej niż w roku 2007 (spadek o 35%). Najwyższą zapadalność na zakażenia ośrodkowego układu nerwowego (oun) wywołane przez Hib zaobserwowano w województwach mazowieckim (0,12 na 100 000) oraz śląskim (0,11 na 100 000), natomiast najniższą w województwach łódzkim, małopolskim, opolskim, podlaskim, świętokrzyskim, zachodniopomorskim (brak zachorowań). Zachorowania u dzieci do 9 roku życia stanowiły 70% wszystkich zachorowań. Najwyższą zapadalność stwierdzono u dzieci poniżej 5 r.ż. (13 zachorowań, 1,40 na 100 000). Zasadniczy wpływ na tendencję spadkową zachorowań wywołanych przez Hib wywiera najprawdopodobniej zwiększający się odsetek zaszczepionych dzieci. W 2007 r. szczepienie przeciw Hib zostało wprowadzone do Kalendarza Szczepień Ochronnych i jako szczepienie obowiązkowe jest nieodpłatne dla wszystkich dzieci, stosowane jest według schematu 2-4-6 m.ż. wraz z dawką przypominającą 16-18 m.ż. Stan zaszczepienia 2-latków w 2008 r. wynosił 94,8, gdy w poprzednim roku wynosił 87,6%. Liczba osób zaszczepionych przeciwko Hib z roku na rok systematycznie wzrasta. 1.3. Zapalenia opon mózgowych i/lub mózgu wywołane przez S. pneumoniae W 2008 r. liczba przypadków zapaleń ośrodkowego układu nerwowego wywołanych przez S. pneumoniae wyniosła 151, o 10 mniej zachorowań niż w 2007 roku. Ponadto w 2008 r. zachorowania w grupie wiekowej powyżej 44 roku życia stanowiły 49% wszystkich zachorowań. Wśród dzieci poniżej 5 r.ż. S. pneumoniae odpowiadało za 17% bakteryjnych infekcji. W 2008 r. szczepienia ochronne przeciw pneumokokom szczepionką polisacharydową były zalecane dla dorosłych powyżej 65 r.ż., dzieci powyżej 2 r.ż. oraz dorosłych z grup ryzyka. Natomiast szczepionka skoniugowana była zalecana dla dzieci od 2 miesiąca życia do 2 roku życia oraz dzieci w wieku 2-5 lat z grup ryzyka. Według oficjalnych danych liczba osób zaszczepionych przeciw S. pneumoniae znacznie wzrosła od 3 715 w 2003 r. do 114 413 w 2008 r. 2. Zapalenia opon mózgowych i zapalenia mózgu o etiologii wirusowej W 2008 r. zanotowano ogółem 1 122 neuroinfekcji o etiologii wirusowej (zapadalność 2,94 na 100 000), spośród których czynnik etiologiczny został określony dla 26% przypadków. Liczba wirusowych neuroinfekcji zmniejszyła się w porównaniu z 2007 r. o 595 (34%). Najwyższą zapadalność odnotowano w województwach: podlaskim – 11,24 oraz warmińsko-mazurskim – 6,45, natomiast najniższą w województwie lubuskim (0,69 na 100 000). Znaczne zróżnicowanie geograficzne liczby zarejestrowanych zachorowań na wirusowe neuroinfekcje było m.in. uwarunkowane endemicznym występowaniem kzm na terenach północno-wschodniej Polski (tab. II). Podobnie jak w ubiegłych latach zapadalność na wirusowe neuroinfekcje była wyższa wśród mężczyzn Nr 2 Zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i zapalenia mózgu w Polsce w 2008 roku Ryc. 1. Kleszczowe zapalenie mózgu w Polsce w latach 1991-2008. Zapadalność na 100 000 mieszkańców Fig. 1. Tick-borne encephalitis, Poland, 1991-2008. Incidence per 100 000 population 1,00 0,90 Zapadalność na 100 000 0,80 0,70 0,60 0,50 0,40 0,30 0,20 0,10 0,00 Rok Ryc. 1. Kleszczowe zapalenie mózgu w Polsce w latach 1991-2008. Zapadalność na 100 000 mieszkańców Fig. 1. Tick-borne encephalitis, Poland, 1991-2008. Incidence per 100 000 population niż wśród kobiet (odpowiednio 2,64 i 2,20 na 100 000). Natomiast w 2008r., w przeciwieństwie do 2007 r., zapadalność na zapalenie opon mózgowych lub mózgu o etiologii wirusowej było wyższa w środowisku miejskim (2,44 na 100 000). Wirusowe zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych w Polsce są najczęściej rozpoznawane na podstawie objawów klinicznych i badania ogólnego płynu mózgowo-rdzeniowego, a więc są to przypadki podejrzane. Potwierdzenia wirusologiczne dotyczą pojedynczych zachorowań, gdyż wymagają kosztownych badań, takich jak hodowla wirusa lub badania metodami opartymi na amplifikacji materiału genetycznego z płynu mózgowo-rdzeniowego. Inne badania, jak na przykład wykrycie enterowirusa w kale, nie mogą w pełni potwierdzić rozpoznania. W 2008 r. zgłoszono ogółem 208 zachorowań na wirusowe zapalenia mózgu, czyli o 73 przypadki mniej niż w roku 2007 (spadek o 26%). Spośród wirusowych zapaleń mózgu, innych niż przenoszone przez kleszcze, czynnik etiologiczny został określony jedynie w 19% przypadków, czyli na poziomie zbliżonym do sytuacji w ubiegłych latach. W 46% przypadków (19) o potwierdzonej etiologii rozpoznano etiologię opryszczkową. W 2008 r. odnotowano 20 zgonów z powodu wirusowego zapalenia mózgu, innego niż przenoszone przez kleszcze, śmiertelność wyniosła 9,6%. 193 2.1 Kleszczowe zapalenie mózgu (kzm) W 2008 roku zarejestrowano 202 zachorowania na kzm. Zapadalność w 2008 r. wyniosła 0,52 na 100 000 i była o 15% niższa od zapadalności w 2007 r. (0,61 na 100 000) oraz o 36% niższa od zapadalności z roku 2006, kiedy odnotowano najwyższą liczbę zachorowań w historii – 317 (ryc. 2). Mimo, że zachorowania na kzm wystąpiły w większości województw (13), najwięcej zachorowań było w 2 województwach endemicznych dla kzm - podlaskim (zapadalność 8,14) oraz warmińsko-mazurskim (zapadalność 3,79) (tab. II). Zachorowania występowały najczęściej w sezonie letnim - od czerwca do października, co odpowiada sezonowości typowej dla kzm. Zaobserwowano wyższą zapadalność wśród mężczyzn (0,60) w porównaniu z kobietami (0,45), oraz znacznie wyższą wśród mieszkańców terenów wiejskich (0,71) w porównaniu z mieszkańcami miast (0,41) (tab. III). Najwyższą zapadalność odnotowano w grupie wieku 45-64 na obszarze wiejskim (1,1 na 100 000). Zapadalność w tej grupie wiekowej wśród kobiet wynosiła 1,3 na 100 000, natomiast wśród mężczyzn w tym wieku była równa 0,9. Najwięcej przypadków stwierdzono wśród emerytów i rencistów (21%), uczniów/studentów (15%) oraz rolników (12%), 61% osób zgłosiło ukłucie przez kleszcza. Obecnie szczepienia przeciwko kzm są zalecane osobom z grup wysokiego ryzyka przebywającym na terenach endemicznych: rolnikom oraz pracownikom leśnym, stacjonującemu na nich wojsku, jak również wszystkim odwiedzającym tereny endemiczne turystom oraz uczestnikom kolonii oraz praktyk wakacyjnych. Szczepienie obejmuje 3 dawki w cyklu 0-3-12 miesięcy. Możliwy jest również przyspieszony cykl w 0-1-3. Według oficjalnych szacunków, w 2008 r. zaszczepiono 30 822 osób co stanowi wzrost o 25% w porównaniu z poprzednim rokiem (23 374 osoby zaszczepione). Otrzymano: 18.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 23.03.2010 r. Adres autorów: Mgr Aleksandra Turczyńska Zakład Epidemiologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 195 - 197 Hanna Stypułkowska-Misiurewicz, Agnieszka Napiórkowska LEGIONELOZA W POLSCE W 2008 ROKU* LEGIONELLOSIS IN POLAND IN 2008 Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego-Państwowy Zakład Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 r. zgłoszono w Polsce 15 zachorowań na legionelozę, zapadalność wyniosła 0,039/100 000 ludności, podczas gdy w 2007 r. zgłoszono 28 zachorowań, zapadalność 0,073, a w 2006 r. zgłoszono 86 zachorowań, zapadalność 0,23/100 000. Coroczne zmniejszanie się liczby zgłoszonych zachorowań, wynikało ze znacznego ograniczenia liczby badanych próbek materiału od pacjentów, co było spowodowane zakończeniem projektu badawczego i ustaniem subsydiowania badań przez MNiSW. Wszystkie zachorowania były potwierdzone laboratoryjnie w NIZP-PZH. Większość przypadków rozpoznano na podstawie stwierdzenia metodą ELISA wysokiego miana IgM (anty–legionella) na ogół w jedynej próbce surowicy krwi. Tylko kilka zachorowań potwierdzono wykryciem antygenu Legionella w moczu. Wszystkie próbki BAL od kilkunastu pacjentów były ujemne w posiewie, ale niektóre okazały się dodatnie w badaniu PCR. W latach 2005-2008 zgłoszono 22 zachorowania związane z podróżą: 3 krajową, 19 zagraniczną. W okresie od 1987 r. do 2008 r. odnotowano w krajach EU zachorowanie 17 osób, które prawdopodobnie zakaziły się w trakcie pobytu w Polsce. In 2008 the 15 cases of legionellosis were reported in Poland, the incidence rate was 0.039/100 000, while 28 (incidence rate 0.073/100 0000 in 2007 and 86 cases (incidence rate 0.23/100 000) in 2006. The decrease in number and in incidence rate was due to lower number of examined specimens from patients as the financial support from Polish Committee of Research Activity has expired. All the cases were laboratory diagnosed in National Institute of Hygiene, the only place where laboratory tests are performed. Most of them were diagnosed with serological tests –determination with ELISA test the anti-legionella antibodies in IgM fraction of serum gamma globulins, as the most recent reaction for Legionella infection. Only few cases were diagnosed by detection of legionella antigen in urine. All BAL specimens from several patients were negative when examined with culture method, but some were positive with PCR only. No outbreaks were registered: In 2005-2008 the 22 cases were connected with travel: 19 - foreign travel cases, 3 in Poland. Since 1987 to 2007 the 17 foreign tourists were registered in EU countries as probably infected in Poland. Słowa kluczowe: choroba legionistów, legioneloza, Key words: legionnaires disease, legionellosis, infecchoroby zakaźne, atypowe zapalenie płuc, Legionella tious diseases, atypical pneumoniae, sp., Polska, rok 2008 Legionella sp., Poland, 2008 W 2008 r. zarejestrowano w Polsce 15 zachorowań na legionelozę. Było to prawie dwukrotnie mniej niż w 2007 r. - 28 zachorowań i sześciokrotnie mniej zachorowań niż w 2006 r.- 89 przypadków. Zapadalność w 2008 r. wyniosła 0,039/100 000 mieszkańców, podczas gdy w 2007 r. - 0,073 /100 000, a w 2006 r.0,233, (tab. I). Zgłoszono zachorowanie na legionelozę wyłącznie u osób hospitalizowanych, nie rozpoznano legionelozy u żadnego chorego z zapaleniem płuc leczonego w domu bądź ambulatoryjnie. Znaczne zmniejszenie się liczby zarejestrowanych przypadków może mieć * związek ze zmniejszeniem się liczby nadsyłanych do badania próbek materiału od chorych, przypuszczalnie spowodowane ustaniem subsydiowania badań wykonywanych uprzednio w ramach projektu badawczego. W 2008 r. nie odnotowano zgonów z powodu legionelozy. Ostatnie zgony wystąpiły na przełomie 2006/2007 r.: zmarło troje chorych w wyniku zakażenia szpitalnego - dwu w grudniu 2006 r., (legionelozę rozpoznano pośmiertnie) i jedna chora w styczniu 2007 r., u której rozpoznano i leczono legionelozę, a zmarła w trakcie leczenia powikłań. Praca była częściowo subsydiowana przez Komitet Badań Naukowych w ramach projektu badawczego 2P05D 026 26 p.t.” Ocena zagrożenia legionelozą na podstawie wykrycia patogenu oraz badania zróżnicowania i zjadliwości szczepów Legionella izolowanych od ludzi i z systemów wodnych budynków użyteczności publicznej. Opracowanie systemu kontroli i zapobiegania zakażeniom” 2004-2007 196 Nr 2 Hanna Stypułkowska-Misiurewicz, Agnieszka Napiórkowska Tabela I. Legioneloza w Polsce w latach 2004-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 mieszkańców, wg województw Table I. Legionellosis in Poland in 2004-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population, by voivodeship Rok Województwo POLSKA Dolnośląskie 2004 2005 2006 2007 2008 l. zach. l. zach. l. zach. l. zach. l. zach. zapad. zapad. zapad. zapad. zapad. 8 0,021 21 0,055 89 0,23 28 0,073 15 0,039 - - - - 1 Kujawsko-pomorskie - 1 3 1 - Lubelskie - 1 2 1 4 Lubuskie - - - - - Łódzkie - - 3 - - Małopolskie - 2 - - - Mazowieckie 4 15 76 22 8 Opolskie - - - - - Podkarpackie - - - - 1 Podlaskie - - - - - Pomorskie - - - - - Śląskie 4 - 3 4 - Świętokrzyskie - 1 1 - - Warmińsko-mazurskie - - - - - Wielkopolskie - 1 - - 1 Zachodniopomorskie - - 1 - - * wg daty rejestracji by date of registration W 2008 r. zachorowania zgłoszono z 5 województw, w latach poprzednich z czterech. Tak jak w latach 20052007 większość zachorowań t. j. 8 (53 %) zanotowano w województwie mazowieckim. W tabeli II podano liczbę zachorowań w poszczególnych grupach wieku z podziałem na płeć w woj. mazowieckim i w innych. W 2008 r. r. zgłoszono zachorowanie 4 dzieci z województwa mazowieckiego: 3 chłopców i 1 dziewczynki Wykryto te zachorowania w ramach badania pilotowego dotyczącego możliwości występowania legionelozy u dzieci, prowadzonego we współpracy z Centrum Zdrowia Dziecka. Wdrożono wczesne wykrywanie legionelozy na podstawie stwierdzenia metodą ELISA obecności w surowicy dzieci chorych na zapalenie płuc przeciwciał w klasie IgM. Opisane powyżej przypadki zachorowań potwierdziły, że legionelozowe zapalenie płuc występuje również u dzieci. W związku z tym badaniem, w Polsce w latach 2005-2007 zachorowania dzieci stanowiły większość wykrytych i zgłoszonych zachorowań na legionelozę, W 2008 r. większość chorych - 11 przypadków była w wieku od 21 do 80 lat w tym 7 w wieku od 50 do 70 lat. Dane te coraz bardziej zbliżone są do danych zbieranych przez EWGLI (European Working Group for Legionella Infections). Zaledwie 0,2% zgłaszanych do EWGLI zachorowań wykrywano wśród dzieci. Również w ramach projektu finansowanego przez Dyrektoriat Zdrowia Unii Europejskiej, obecnie poprzez ECDC (European Centre for Disease Control), EWGLI, nadal rejestruje się głównie ciężkie zachorowania osób w starszym wieku, hospitalizowanych na oddziałach intensywnej terapii (OIT). Jak podaje EWGLI w latach 1987-2008 u 19 turystów z krajów Unii Europejskiej (Dania, Szwecja, Niemcy, Francja) wystąpiło legionelozowe zapalenie płuc w związku z pobytem w Polsce. Od 1997 roku informacja o prawdopodobnych miejscach zakażenia obcokrajowców w Polsce (hotele, uzdrowiska), przekazywana jest, jako informacja poufna, do centrum krajowego EWGLI (w NIZP-PZH, które zawiadamia GIS i odpowiednią SSE. Prowadzone są dochodzenia epidemiologiczne w hotelach i zakładach balneologicznych oraz badane próbki wody pobrane z „podejrzanych” sieci wody ciepłej, nadzorowane jest oczyszczanie i dezynfekcja sieci oraz urządzeń przez nią zasilanych. Tabela II.Legioneloza w woj. mazowieckim i pozostałych w latach 2005-2007 oraz w 2008 r. Liczba chorych wg wieku i płci Table II Legionellosis in mazovia or other voivodeships in 2005-2007 and 2008. Number of cases by age, and gender 2005-2007 Kobiety Mężczyźni mazowieckie inne mazowieckie inne <18 42 6 24 3 19-29 6 1 3 30-39 3 3 6 40-49 2 10 1 50-59 3 5 1 60-69 3 2 6 1 70-79 2 1 2 >80 N 1 Ogółem 58 15 55 9 Grupa wieku 2008 Kobiety mazowieckie inne 1 1 - Mężczyźni mazowieckie inne 3 1 3 1 1 2 2 7 6 2005-2007 2008 Polska ogółem 76 12 10 15 8 11 5 1 138 3 4 3 2 2 15 Nr 2 Legioneloza w Polsce w 2008 roku Do rozpoznania legionelozy niezbędne są wyniki badania laboratoryjnego materiału pobranego od pacjenta, które potwierdzą etiologię zachorowania. Dla celów epidemiologicznych uważa się za wynik potwierdzający w pełni rozpoznanie (przypadek pewny rozpoznanie wiarygodne) uzyskanie wyniku dodatniego w co najmniej jednym z 3 rodzajów badań: 1/ wyizolowanie szczepu bakterii z rodzaju Legionella, (L. pneumophila, lub innych gatunków Legionella) z hodowli popłuczyn oskrzelowo-pęcherzykowych (BAL), z plwociny, 2/ stwierdzenie serokonwersji (4-krotnego wzrostu poziomu przeciwciał dla antygenu L. pneumophila sg.1) lub 3/ wykrycie obecności antygenu L. pneumophila w moczu chorego (głównie L. pneumophila sg 1). Rozpoznanie traktuje się jako prawdopodobne, jeżeli zostało potwierdzone wynikiem przynajmniej jednej z wymienionych metod: 1/serologicznie –jednorazowym wysokim mianem przeciwciał, np. w klasie IgM; 2/ wykryciem antygenu w wydzielinie z dróg oddechowych np. metodą fluorescencji DFA; 3/ wykryciem genomu Legionella sp. metodą PCR i ew. innymi badaniami. Według definicji przypadku przyjętej przez EWGLI, z 15 zgłoszonych w Polsce w 2008 r. zachorowań tylko w 4 przypadkach (26,6%) należy rozpoznanie uznać za pewne, dla 11 chorych tylko za prawdopodobne. Jest to postęp w porównaniu do 2007 r., kiedy z 28 zachorowań zgłoszonych w Polsce, 5 (17,8 %) zostało potwierdzonych, natomiast 23 (82,3 %) uznano za prawdopodobne. Tabela III. Legioneloza w Polsce w latach 2005-2007 i 2008. Liczba zachorowań związanych z podróżą (TAID) Table III Legionellosis in Poland in 2005-2007 and 2008. Number of travel acquired legionnaires disease cases (TAID) Kraj podróży Grecja Czechy Francja Litwa Norwegia, Szwecja, Finlandia Szwajcaria Węgry Włochy Egipt Tunezja Turcja Chiny, Tajwan, Burma, Wietnam Niepodano nazwy Chorzy - TALD nabyta zagranicą TALD nabyta w kraju Liczba chorych w latach 2005-2007 2008 3 1 1 1 1 1 1 1 2 2 1 1 1 1 1 1 14 5 1 2 Liczba i wiek chorych:1,5-14 lat - 4; 20-59 lat – 7 ; 60 lat i więcej 197 Ogółem w Polsce w latach 2005-2008 rozpoznano legionelozę nabytą w związku z podróżą (TALD) u 19 chorych, w tym dla 16 była to podróż zagraniczna, do krajów o różnym klimacie, w Europie jak i poza Europą (tab. III). W celu wspólnego działania interwencyjnego – t. zn. zapobiegania i zwalczania zakażeń ludzi przez bakterie Legionella sp. - meldunki o zachorowaniach w Polsce są udostępniane ośrodkom: w Londynie EWGLI i w Sztokholmie ECDC. W związku z europejskim programem zwalczania i zapobiegania zakażeniom należy zebrać wywiad dotyczący ew. źródła zakażenia i zgłoszone zachorowania różnicować na: nabyte w podróży zagranicznej lub krajowej - w kraju zamieszkania, szpitalne: nabyte w szpitalu lub w domu opieki zdrowotnej dla przewlekle chorych, komunalne: nabyte w określonym środowisku (zebrano dowody epidemiologiczne) lub prawdopodobnie nabyte oraz takie, o których kategorii nic nie wiadomo. Na podstawie badań prowadzonych w NIZP-PZH, należy uznać, że w Polsce badaniami diagnostycznymi w kierunku zakażenia Legionella należy objąć również dzieci oraz znacznie większą niż dotychczas liczbę dorosłych z objawami ze strony układu oddechowego, narażonych na zakażenie w kraju, bądź za granicą. W latach 2007-2008 zarejestrowano w Polsce odpowiednio 38 131 i 34 277 zachorowań na zapalenie płuc o etiologii zakaźnej (zapadalność 100/100 000 i 89,9/100 000 mieszkańców. Jaki w nich udział mają zachorowania o etiologii legionelozowej – nie określano. Należy się spodziewać, że dostępność w naszym kraju szybkich testów do wykrywania antygenu Legionella w moczu może, podobnie jak w innych krajach EU, przyczynić się do zwiększenia w Polsce liczby diagnozowanych chorych z objawami zapalenia płuc. Testy te, jak dotychczas, w międzynarodowych badaniach między laboratoryjnych są wystarczająco swoiste i czułe, by mogły służyć do wstępnego rozpoznawania i ew. wyłonienia pacjentów, u których badania metodą posiewu materiału (BAL) umożliwiłoby wykrywanie nie tylko L. pneumophila sg1, ale również innych odmian Legionella sp. Otrzymano: 22.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 26.03.2010 r. Adres do korespondencji: Prof.dr hab.Hanna Stypułkowska-Misiurewicz Zakład Bakteriologii, Państwowy Instytut Zdrowia Publicznego-Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa tel.0-22 5421 376, fax : O-22 5421 307, e-mail [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 199 - 203 Hanna Stypułkowska-Misiurewicz1, Anna Baumann2 CZERWONKA BAKTERYJNA I PEŁZAKOWA W POLSCE W 2008 ROKU DYSENTERY AND AMOEBIASIS IN POLAND IN 2008 Zakład Bakteriologii, Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego-Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie 2 Zakład Epidemiologii, Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego-Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie 1 STRESZCZENIE ABSTRACT Z roku na rok zmniejsza się liczba zachorowań i zapadalność na czerwonkę bakteryjną rejestrowaną od 2000 r. po laboratoryjnym potwierdzeniu, że jest to szigeloza. W 2008 r. zgłoszono 33 zachorowania (zapadalność 0,09 /100 000 ludności), podczas gdy w 2007 r. - 64 zachorowania (zapadalność 0,17), a mediana w latach 2002-2006 wyniosła 75 zachorowań (zapadalność 0,2/100 000). Przeważały zachorowania młodzieży (10 - 19 lat) - 11 chorych oraz osób z grupy wieku 2039 lat – 14 zachorowań. W miastach zachorowało 30 osób, tylko 3 zachorowania wystąpiły na wsi. Według danych z 16 WSSE pałeczki czerwonki wykryto u 21 osób z objawami biegunki na 39 364 chorych badanych bakteriologicznie. Od chorych i zdrowych izolowano głównie S. sonnei, od czterech Shigella sp. Nie wykryto ani jednego przypadku zakażenia, S. dysenteriae. W 2008 r. zgłoszono 5 chorych z rozpoznaniem czerwonki pełzakowej, zapadalność wyniosła 0,013/100 000 w porównaniu: w 2007 r. 10 zachorowań, zapadalność 0,060/100 000, a w 2006 r. 21 zachorowań, zapadalność 0,055/100 000 ludności. Zachorowania, prawdopodobnie zawleczone z krajów o klimacie tropikalnym, zarejestrowano w 3 województwach. The number as well as incidence rate of notified as shigellosis, bacillary dysentery cases in XXI century are every year lower. Only 33 cases were notified in the year 2008 ( incidence rate 0.09/100 000 population), while the 64 cases were notified in 2007 (incidence rate 0.17/100 000), but 35 (incidence rate 0.09) were notified in 2006 and median in the 2002-2006 years was 75 cases, incidence rate 0.2/100 000 population. Since 2000 no one-death case was notified. Several imported cases were notified as they got infection being abroad, polish citizens on holiday abroad, and foreign children coming for vacations in Poland from countries with higher incidence rate for ex. from Ukraine. Out of 11 imported cases three were due to Shigella sp., eight to S. sonnei. Two persons were found infected by S. boydii 8-11 but no one of S. dysentery. In the period of low frequency of Shigella infections, the external quality assessment control of the quality of bacteriological media, laboratory and prae-laboratory procedures for detection of different Shigella groups and types should be executed. A lower number of amoebic dysentery cases were registered 5 cases in 2008 (incidence rate 0.013/100 000 population), but in 2007: the 19 cases, incidence rate 0.05 /100 000, and even more in 2006 the 21 cases, incidence rate 0.055/100 000. The cases were registered in 3 voivodeships; infection was probably imported from underdeveloped countries. Słowa kluczowe: czerwonka bakteryjna, czerwonka Key words: shigellosis, amoebiasis, dysentery, intepełzakowa, zakaźne schorzenie jelitowe, zapadalność, stinal infection, incidence rate, aetiology, etiologia, Polska, rok 2008 Poland, 2008 W 2008 r. zarejestrowano ogółem 33 zachorowania na czerwonkę bakteryjną, zapadalność wyniosła 0,09/100 000 ludności. W porównaniu do lat ubiegłych zaobserwowano spadek liczby zachorowań - w 2007 r. kiedy zarejestrowano 64 zachorowania (zapadalność 0,17), w 2006 r. - 35 zachorowań (zapadalność 0,09), a mediana z lat 2002-2006 wynosiła 75 zachorowań (zapadalność 0,20) (tab. I). Podobnie jak w latach 2000-2007, również w 2008 r. nie zarejestrowano zgonów z powodu czerwonki. W 2008 r. zachorowania zgłoszono tylko z 11 województw. Najwięcej zachorowań zarejestrowano 200 Nr 2 Hanna Stypułkowska-Misiurewicz, Anna Baumann w województwie podkarpackim 9, poza tym w małopolskim 5 i w mazowieckim 4. Natomiast nie zgłoszono zachorowań z pięciu województw: łódzkiego, opolskiego, podlaskiego, świętokrzyskiego i warmińskomazurskiego (tab. I). Tabela I. Czerwonka bakteryjna w Polsce w latach 20022008. Liczba zachorowań* i zapadalność wg województw na 100 000 mieszkańców Table I. Shigellosis in Poland in 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population (by date of registration), by voivodeship zachorowania zapadalność zachorowania zapadalność POLSKA Dolnośląskie Kujawsko-pomorskie Lubelskie Lubuskie Łódzkie Małopolskie Mazowieckie Opolskie Podkarpackie Podlaskie Pomorskie Śląskie Świętokrzyskie Warmińsko-mazurskie Wielkopolskie Zachodniopomorskie 2008 zapadalność Województwo Rok 2007 zachorowania Mediana 2002-2006 75 2 1 8 2 6 4 4 3 3 1 1 3 0,2 0,07 0,05 0,36 0,02 0,18 0,08 0,19 0,14 0,06 0,07 0,03 0,18 64 19 5 1 4 6 19 5 2 2 1 0,17 0,66 0,24 0,05 0,12 0,12 1,59 0,23 0,04 0,06 0,06 33 2 1 1 1 5 4 9 2 3 2 3 0,09 0,07 0,05 0,05 0,1 0,15 0,08 0,43 0,09 0,06 0,06 0,18 * wg daty rejestracji * by date of registration Hospitalizowano 19 chorych (57,6%), najwięcej w województwie podkarpackim 8 osób, i po dwie osoby hospitalizowano w woj. w dolnośląskim, pomorskim i śląskim. W 5 województwach: zgłoszono wyłącznie zachorowania osób hospitalizowanych, (od 1 do 2 przypadków). Świadczy to o braku rozpoznawania czerwonki u chorych leczonych w przychodniach. W 2008 r. zarejestrowano dwa ogniska, których czynnikiem etiologicznym była S. sonnei (tab. II). Ognisko zachorowań wystąpiło w powiecie lubaczowskim, w woj. podkarpackim, wśród dzieci z Ukrainy, a próbki kału od chorych i osób ze styczności były bakteriologicznie badane w pracowni PSSE w Tomaszowie Lubelskim (tab. VI). Zachorowania należy traktować, jako importowane, podobnie jak zachorowania wśród osób, które nocowały na kempingu w Czarnogórze. U chorych wykryto zakażenie S. sonnei. Pomimo prowadzonego dochodzenia epidemiologicznego nie wykryto ani źródła ani nośnika zakażenia dlatego zakażenia te należy traktować jako kontaktowe. Należy pozytywnie odnotować, że oba epidemiczne ogniska czerwonki zostały opracowanie przez lokalną SSE. Z 11 zachorowań, które ujawniły się po pobycie za granicą, dwie chore zakażone Shigella sp. przebywały w Afryce: jedna w Tunezji i jedna w Egipcie, jedna przebywała w obozie wśród uchodźców, pozostałe 8 była to młodzież zakażone S. sonnei prawdopodobnie na Ukrainie. Importowane zachorowania wykryto w trzech województwach: mazowieckim, podkarpackim i pomorskim. Zachorowania były zawleczone z innych krajów niż w poprzednich latach (tab. III). Należy przypuszczać, że zawlekane zachorowania występują częściej, ale nie są zgłaszane, ponieważ są leczone bardziej lub mniej skutecznie, bez dochodzenia epidemiologicznego i bez rozpoznania wywołującego je czynnika bakteryjnego. Najwięcej zachorowań zanotowano w lipcu - 10 (30,3%) i październiku - 6 (18.2,4%), natomiast nie zarejestrowano zachorowań w miesiącach zimowych: od stycznia do kwietnia włącznie. Odmiennie niż w kilku poprzednich latach, w 2008 r. tylko 3 zachorowania wystąpiły na wsi, wszystkie u osób poniżej 19 r., a 30 zachorowań zarejestrowano w miastach, (zapadalność 0,02 na wsi i 0,13/100 000 w miastach) (tab. IV). Można domniemywać, że lekarze rodzinni leczą zachorowania z objawami biegunki na podstawie danych empirycznych, bez rozpoznania Tabela II. Epidemie i ogniska czerwonki bakteryjnej w Polsce w 2008 roku (na podstawie rocznych sprawozdań MZ-57 i opisów nadesłanych do Ministerstwa Zdrowia) Table II. Outbreaks of shigellosis in Poland in 2008 (source: annual and epidemic’s reports of sanitary - epidemiological stations) Liczba chorych/ narażonych Miesiąc Województwo, miejscowość w ognisku Lp. Czynnik etiologiczny 1 S. sonnei 7/45 VII Podkarpackie –Narol, Lipie, Jędrzejówka, Wola Wielka Mieszkania prywatne- dzieci z Ukrainy przebywające na wymianie międzynarodowej Nieustalone- za granicą ? 2 S. sonnei 1/4 * VIII Podkarpackie- Sanok Pobyt w Czarnogórze-kemping Nieustalone- za granicą ? Środowisko * badania bakteriologiczne wykonała pracownia PSSE w Tomaszowie Lubelskim, woj. Lubelskie Źródło zakażenia (nośnik) Nr 2 201 Czerwonka bakteryjna i pełzakowa w Polsce w 2008 roku Tabela III. Czerwonka w Polsce w latach 2005-2008. Liczba zachorowań w związku z podróżą za granicę wg kraju pobytu i województwa zgłoszenia Table III. Shigellosis in Poland in 2005-2008. Number of cases imported according to probable country of infection and voivodeship of registration Województwo Zachodniopomorskie Rok Kraju pobytu 2005 Egipt Egipt Ukraina Indie Miesiąc zachorowania VII-IX VI VII/VIII XI 2006 Maroko Indie Etiopia Indie Egipt Anglia I II II II IV IX S.flexneri S. boydii S.flexneri S.flexneri S.sonnei S.sonnei 2007 Egipt Egipt Egipt Egipt Egipt Egipt Tunezja IV-V VI IX X-XI XII III X S.flexneri 1b S.sonnei S.flexneri N S.flexneri 1b S.flexneri S.sonnei S.sonnei 2008 Egipt Tunezja N Ukraina V X III VII/VIII Shigella sp. Shigella sp. Shigella sp. S.sonnei Mazowieckie Ogółem Mazowieckie Wielkopolskie Lubelskie Ogółem Śląskie Mazowieckie Zachodniopomorskie Pomorskie Nie zgłoszone Ogółem Pomorskie Małopolskie Mazowieckie Podkarpackie Ogółem Rodzaj i typ Shigella S.sonnei S.flexneri S.sonnei S.flexneri 2a Liczba osób chorych 3 1 1 3 8 1 1 1 3 5 1 12 1 1 1 1 1 1 1 7 1 1 1 8 11 Płeć i wiek chorego M-17 lat ,K-24 i 17 lat M-26 lat M-N lat K-27 lat +2N K- 8 lat K -32 lat M-31 lat 3 osoby dorosłe Dorośli 4+1 dz M-11 lat K-27 lat K-30 lat M-23 lat K-12 lat M-37 lat K-35 lat M-27 lat K-34 lat K- N K-N młodzież N - brak danych Tabela IV. Czerwonka w Polsce w latach 2002-2008*. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 mieszkańców w miastach i na wsi Table IV. Shigellosis in Poland in 2002-2008*. Number of cases and incidence per 100 000 in urban and rural population Mediana 2002-2006 zapadalność zachorowania zapadalność zachorowania zapadalność Miasta < 20 tys. 20-49tys. 50-99tys. >100 tys. Miasto ogółem Wieś Ogółem 2008 zachorowania Środowisko Rok 2007 8 4 5 18 39 35 75 0,16 0,1 0,15 0,16 0,17 0,24 0,2 5 4 1 14 24 40 64 0,1 0,1 0,03 0,13 0,1 0,27 0,17 7 4 1 18 30 3 33 0,14 0,1 0,03 0,16 0,13 0,02 0,09 * wg daty rejestracji * by date of registration ich etiologii. Najwięcej zachorowań zgłoszono z miast największych liczących ponad 100 tys. mieszkańców -18 przypadków, zapadalność 0,16/100 000. Struktura wieku chorych na czerwonkę była odmienna niż w latach ubiegłych (tab. V). Chorowali: młodzież z grupy wieku 10-19 lat – 11 osób (33%), w tym 7 kobiet oraz młodzi dorośli z grupy wieku 2039 – 14 osób, w tym 10 kobiet. W mieście zachorowało tylko dwoje dzieci w wieku 0-1 r. ż., nie odnotowano zachorowań wśród dzieci w wieku przedszkolnym lub szkolnym od 5 do 9 lat. Brak zachorowań na czerwonkę wśród młodszych dzieci może wskazywać na niedostatki aktywnego nadzoru epidemiologicznego nad zakładami dziecięcymi oraz może wynikać z coraz częstszego stosowania leczenia empirycznego środkami przeciwbakteryjnymi chorych z objawami biegunki, bez rozpoznawania czynnika etiologicznego. Podobnie jak w roku ubiegłym zachorowało mniej mężczyzn – 10 (zapadalność 0,05), niż kobiet – 20 (zapadalność 0,12), największa różnica dotyczyła grupy wieku od 10 do 14 lat (tab. V). Ze sprawozdań za 2008 r. nadesłanych z pracowni bakteriologicznych wszystkich 16 WSSE do Zakładu Bakteriologii PZH, wynika, że podobnie jak w latach 202 Nr 2 Hanna Stypułkowska-Misiurewicz, Anna Baumann Tabela V. Czerwonka w Polsce w 2008 roku wg wieku*. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 mieszkańców, w mieście i na wsi oraz wśród mężczyzn i kobiet (wg daty rejestracji) Table V. Shigellosis in Poland in 2008 by age, gender and location*. Number of cases and incidence per 100 000 by age: in urban and rural population, in men and women (by date of registration) Grupa wieku Ogółem 0 1 2 3 4 0-4 5-9 10-19 20-29 30-39 40-49 50-59 >60 Teren miasto wieś zachorozapadalzachorozapadalwania ność wania ność 30 0,13 3 0,02 1 0,43 1 0,45 2 0,19 1 0,12 11 0,44 2 0,1 8 0,2 6 0,17 1 0,03 2 0,02 - Ogółem zachorowania 33 1 1 2 1 13 8 6 1 2 zapadalność 0,09 0,25 0,26 0,11 0,05 0,28 0,12 0,1 0,02 0,01 Płeć mężczyźni zachorozapadalwania ność 10 0,05 1 0,51 1 0,1 4 0,09 3 0,09 1 0,03 1 - kobiety zachorozapadalwania ność 23 0,12 1 0,52 1 0,11 1 0,11 9 0,16 5 0,41 5 0,17 1 0,08 1 0,02 *wg rocznego biuletynu NIZP-PZH/GIS „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2007 roku”, Warszawa 2008 poprzednich zbadano w kierunku etiologicznych czynników zakaźnych schorzeń jelitowych zbadano 78 022 próbek kału od 39 364 osób chorych, a więc więcej niż w roku 2007- 68 290 próbek materiału od 40 249 osób chorych - stwierdzono obecność Salmonella u 3109 osób (7,9%), a Shigella tylko u 21 osób (0,05%). Ponadto w ramach badań epidemiologicznych zbadano 16 424 osoby ze styczności z chorymi, wykrywając nosicielstwo Salmonella u 1 120 osób, a Shigella u 4 (0,006%) osób zbadanych. Tylko w jednym województwie – kujawsko-pomorskim u dwóch osób, badanych w związku z ich dopuszczeniem do pracy, stwierdzono nosicielstwo bakterii z rodzaju Shigella - u jednej S. sonnei i u jednej S .flexneri. Coraz rzadziej w badaniach bakteriologicznych wykonywanych w pracowniach SSE wykrywane są pałeczki Shigella (tab. VI). Może być to związane z przesyłaniem do badania w kierunku Shigella mniejszej liczby próbek ze względu na łagodne, coraz mniej charakterystyczne objawy choroby, podobne do zatrucia pokarmowego. Również należy brać pod uwagę co najmniej dwie możliwości: mniejszą żywotność Shigella w nadesłanych próbkach materiału oraz braku podłoży wybiórczo namnażających dla Shigella (tab.VI). W 2008 r. Pracownia Schorzeń Jelitowych Zakładu Bakteriologii NIZP-PZH pełniła funkcję pracowni referencyjnej, obok innych zadań, prowadząc również diagnostykę szczepów Shigella, potwierdzając ich przynależność taksonomiczną, ich strukturę antygenową, a dla celów epidemiologicznych zbadano metodami genetycznymi szczepy S. sonnei wyizolowane w Tomaszowie Lubelskim w ognisku epidemicznym na terenie PSSE w Lubaczowie i potwierdzono ich jednorodność. Reasumując, należy uznać, że wiedza o sytuacji epidemiologicznej czerwonki w Polsce jest niewystarczająca. Brak finansowania badań laboratoryjnych zakaźnych schorzeń jelitowych ze środków społecznych zmniejszył znacznie zainteresowanie ich etiologią i znacznie ograniczył działania zapobiegające epidemicznemu szerzeniu się ich w środowiskach osób znajdujących się w Polsce w najgorszych warunkach społecznych i higienicznych. W ograniczonym zakresie wykonywane są tylko badania w zbiorowych zatruciach pokarmowych, ale procedura ich przeprowadzania nie uwzględnia specyficznych wymagań niezbędnych dla wykrywania pałeczek czerwonki. Zagadnienie wymaga pilnego rozwiązania w związku z coraz bardziej swobodnym przemieszczaniem się towarów i ludzi, w tym, również tych pochodzących z terytoriów poza europejskich. OSTRA CZERWONKA PEŁZAKOWA W 2008 ROKU W 2008 r. zgłoszono 5 zachorowań na ostrą czerwonkę pełzakową, znacznie mniej niż w 2007 r. kiedy to zgłoszono 19 zachorowań i mniej niż w 2006 r.- 21, zapadalność wyniosła 0,013, poprzednio 0,050 na 100 000 mieszkańców. Zachorowania zanotowano w 3 województwach; najwięcej w województwie wielkopolskim – 3 chorych, zapadalność 0,088 (tab. VII). Z wyjątkiem jednego zachorowania województwie wielkopolskim, rozpoznanie stawiano wyłącznie u hospitalizowanych chorych. Nr 2 - - - *wg daty rejestracji, na podstawie opracowań Działów Epidemiologii wszystkich 16-u WSSE **odsetek nosicieli wśród ogólnej liczby badanych na nosicielstwo w związku z przystąpieniem do pracy: w 2004 r. 2.3/100 000 ( zbadano 566 852 osób), w 2005 r.-1.32/100 000 (zbadano 452 635 osób), w 2006 r.1.01/100 000 (zbadano 491 560 osób), w 2007 r. 0,19/100 000 (zbadano 523 699 osób), w 2008 r. 0,4/100 000 (zbadano 493 706 osób) *** badani z ogniska z woj. podkarpackiego zapadalność 2008 r. zachorowania Dzieci Branżowcy** - 2007 r. zapadalność - 2 1 (1) 2 0 - POLSKA Dolnośląskie Kujawsko-pomorskie Lubelskie Lubuskie Łódzkie Małopolskie Mazowieckie Opolskie Podkarpackie Podlaskie Pomorskie Śląskie Świętokrzyskie Warmińsko-mazurskie Wielkopolskie Zachodniopomorskie 2006 r. zachorowania 2 3 21 1 4 2 - 2 (1) 2 2 - Województwo zapadalność 1 1 - Styczność Nosiciele Chorzy Ozdrowieńcy Wg rejestracji* 64 30 11 33 21 1 2 1 1 (1) 1 11 *** 1 5 4 2 9 2 1 (N) 3 3 1 - Tabela VII.Ostra czerwonka pełzakowa w Polsce w latach 2006-2008. Liczba zachorowań* i zapadalność na 100 000 mieszkańców, wg województw Table VII. Acute amoebic dysentery in Poland in 2006-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population, by voivodeship zachorowania POLSKA 2007 r. POLSKA 2008 r. Dolnośląskie Kujawsko-pomorskie Lubelskie Lubuskie Łódzkie Małopolskie Mazowieckie Opolskie Podkarpackie Podlaskie Pomorskie Śląskie Świętokrzyskie Warmińsko-Mazurskie Wielkopolskie Zachodniopomorskie Wg pracowni bakteriologicznych osoby dodatnim wynikiem badań S.sonnei, w tym izolacje S.flexneri uwzględniono w nawiasie Chorzy Tabela VI.Czerwonka bakteryjna w Polsce w 2008 r. Wyniki dodatnie badania bakteriologicznego w kierunku pałeczek Shigella w województwach (na podstawie danych z pracowni bakteriologicznych 16 WSSE) Table VI. Shigellosis in Poland in 2008. Positive results of bacteriological examination of cases, convalescents, carriers, contacts and food staff by voivodeship (source: laboratory annual reports of all 16 sanitary epidemiological stations) Województwo 203 Czerwonka bakteryjna i pełzakowa w Polsce w 2008 roku 21 1 1 1 1 1 5 2 9 - 0,055 0,035 0,048 0,039 0,031 0,096 0,227 0,14 0,267 - 19 2 1 2 2 3 9 - 0,05 0,198 0,031 0,039 0,091 0,064 0,266 - 5 1 1 3 - 0,013 0,045 0,022 0,088 - * wg daty rejestracji * by date of registration Zachorowanie na czerwonkę pełzakową występuje w Polsce wyłącznie u osób, które nabyły zakażenie w trakcie pobytu za granicą, a więc są to zachorowania zawlekane. Na spadek liczby rejestrowanych w ostatnich latach w Polsce zachorowań na czerwonkę pełzakową może mieć wpływ, poza zmniejszeniem się liczby osób wyjeżdżających do krajów tropikalnych, ograniczenie egzekwowania obowiązkowych badań w kierunku amebozy, osób które wróciły do Polski z wyjazdu służbowego z terenów endemicznego występowania choroby. Otrzymano:19.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 23.03.2010 r. Adres do korespondencji: Prof. dr hab. med. Hanna Stypułkowska-Misiurewicz Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego- Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa tel.0-22 5421 376, fax:0-22 5421 307 e-mail: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 205 - 212 Anna Baumann, Małgorzata Sadkowska-Todys ZATRUCIA I ZAKAŻENIA POKARMOWE W POLSCE W 2008 ROKU FOODBORNE INFECTIONS AND INTOXICATIONS IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT Praca przedstawia sytuację epidemiologiczną zatruć i zakażeń wywołanych czynnikami przenoszonymi drogą pokarmową w Polsce, powodującymi powstawanie ognisk. W roku 2008, podobnie jak w latach ubiegłych utrzymuje się stała tendencja spadkowa zatruć i zakażeń pokarmowych o etiologii bakteryjnej. Natomiast zakażenia o etiologii wirusowej, klasyfikowane jako „wirusowe i inne zakażenia jelitowe”, wykazują stały i znaczący wzrost zapadalności, który w stosunku do mediany zapadalności z lat 2002-2006 jest ponad trzykrotnie większy. W roku 2008 zarejestrowano 480 ognisk zatruć/ zakażeń pokarmowych, w których zachorowało 5 788 osób (ogniska, w których zachorowały 4 lub więcej osób) oraz 138 ognisk (w których zachorowało od 2 do 3 osób). Podobnie jak w latach poprzednich dominującym czynnikiem etiologicznym w ogniskach były odzwierzęce typy pałeczek Salmonella (35,4% ognisk, 26,3% zachorowań). Wśród tych pałeczek Salmonella nadal dominował serotyp S. Enteritidis (94,2% ognisk, 89,3% zachorowań). W przypadku 26,3% ognisk nie udało się ustalić czynnika etiologicznego. Głównym nośnikiem zatrucia/ zakażenia w ognisku były potrawy z jaj (19,6% ognisk, 12,3% zachorowań) oraz 3 i więcej surowców pochodzenia zwierzęcego (14,9% ognisk, 18,5% zachorowań). Głównym miejscem zakażenia żywności było mieszkanie prywatne (13,2% ognisk). Odnotowano 3 epidemie, w których zachorowało 100 i więcej osób. W ogniskach tych zachorowały ogółem 564 osoby (w 1 ognisku czynnikiem etiologicznym był Norowirus, natomiast w 2 pozostałych Bacillus cereus). A total of 12 217 bacterial foodborne infections and intoxications were registered in 2008 (incidence 32.1/100 000 population). Unlike bacterial infections, the incidence of viral foodborne infections increased in the recent years (2008 – 85.4 vs. 2007 – 57.1; 2006 – 54.21; 2005 – 32.8, and median 2002-2006 – 27.2). In 2008 were notify of 480 foodborne infections and intoxications involving 5788 cases (only outbreaks involving 4 person or more) and 138 foodborne (involving 2-3 persons). S. Enteritidis were the most frequency etiological agent in outbreaks (94.2% of outbreaks 89.3% cases in outbreaks). The main vehicle of foodborne outbreaks in 2008 were food prepared eggs (19.6% of outbreaks, 12.3% cases). Private homes were the most prevalent among the places of food contamination (13.2% of outbreaks). The tree epidemics with 100 or more cases each, were registered (one caused by Norovirus and two by Bacillus cereus) involved 564 cases. Słowa kluczowe: zatrucia i zakażenia pokarmowe, Key words: foodborne and waterborne diseases, epiepidemiologia, Polska, rok 2008 demiology, Poland, 2008 Analizę epidemiologiczną występowania zatruć i zakażeń pokarmowych w Polsce w 2008 roku przeprowadzono na podstawie danych z biuletynu rocznego (Czarkowski MP i in. „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce – 2008 rok”. Warszawa, PZH i GIS 2009) oraz formularzy ognisk zbiorowego zatrucia/zakażenia pokarmowego nadesłanych przez Stacje Sanitarno-Epidemiologiczne z terenu całego kraju. Opracowanie przedstawia sytuację epidemiologiczną zatruć i zakażeń wywołanych czynnikami przenoszonymi drogą pokarmową w Polsce, w tym powodujących powstawanie ognisk. Od połowy 2004 r. zgłaszane są 206 Nr 2 Anna Baumann, Małgorzata Sadkowska-Todys Tabela I. Zatrucia i zakażenia pokarmowe w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności Table I. Foodborne infections and intoxications registered in Poland in 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population Zatrucia i zakażenia pokarmowe o etiologii bakteryjnej Dur brzuszny i dury rzekome Czerwonka bakteryjna Salmonella - typy odzwierzęce Staphylococcus aureus Clostridium botulinum Clostridium perfringens Inne bakterie Różyca Listerioza Leptospiroza Inny czynnik bakteryjny o etiologii wirusowej Wirusowe i inne zak. jelitowe w tym u dzieci do lat 2 Wirusowe zapalenie wątroby typu A o etiologii pasożytniczej Włośnica Bąblowica Zarażenie Taenia saginata Zarażenie innymi tasiemcami Toksoplazmoza o innej lub nieznanej etiologii Biegunka i zap. żołądkowo-jelitowe u dzieci do lat 2 Zatrucia grzybami Zatrucia jagodami i innymi częściami roślin Zatrucia pestycydami Zatrucia lekami i innymi substancjami biologicznymi Zatrucia alkoholem (w tym metylowym) Inne zatrucia Mediana z lat 2002-2006 liczba zapad liczba zapad liczba zapad 5 75 15 818 565 53 4 110 92 22 6 3 361 0,01 0,20 41,4 1,5 0,1 0,0 0,3 0,24 0,06 0,02 8,8 6 64 11568 407 49 4 125 124 43 12 3096 0,02 0,17 30,3 1,07 0,13 0,01 0,33 0,33 0,11 0,03 8,10 7 33 9477 202 46 3 142 88 33 5 2347 0,02 0,09 24,9 0,53 0,12 0,008 0,37 0,23 0,009 0,013 6,20 10 398 5 672 109 27,20 806,60 0,29 21759 10226 36 57,1 1371,7 0,09 32559 15260 208 85,4 1964,5 0,55 70 34 131 71 617 0,18 0,09 0,34 0,19 1,62 292 40 84 50 752 0,77 0,1 0,22 0,13 1,97 4 28 76 41 514 0,01 0,07 0,2 0,11 1,35 8 637 1215,00 9610 1289,1 11096 1428,4 125 0,33 73 0,19 80 0,21 18 0,05 9 0,024 18 0,047 100 0,26 68 0,18 72 0,19 5 716 15,00 4667 12,2 3975 10,4 1 861 1 826 4,87 4,78 1858 1429 4,9 3,7 1721 1404 4,5 3,7 ogniska, w których doszło do zachorowania 2 lub więcej osób, a od 2005 r. dane takie dostępne są dla całego roku. W 2008 r. w większości jednostek chorobowych zatruć i zakażeń pokarmowych o etiologii bakteryjnej zarówno liczby zachorowań, jak i zapadalność na 100 000 ludności, są niższe lub na podobnym poziomie jak w 2007 r. oraz jak mediana za lata 2001-2005. Stały spadek liczby zachorowań i zapadalności obserwowany jest w grupie zakażeń pałeczkami Salmonella. Natomiast zakażenia o etiologii wirusowej, klasyfikowane jako „wirusowe i inne zakażenia jelitowe”, wykazują stały i znaczący wzrost zapadalności, szczególnie w stosunku do mediany zapadalności na 100 000 ludności z lat 2002-2006 był on ponad trzykrotnie wyższy. W 2008 r. wystąpił również znaczny wzrost zapadalność na wirusowe zapalenie wątroby typu A. Sytuacja epidemiologiczna zachorowań na wzw typu A została omówiona w osobnym rozdziale. 2007 rok 2008 rok W ostatnich latach brak jest większych zmian w występowaniu zarażeń o etiologii pasożytniczej. W roku 2008 na uwagę zasługuje fakt zgłoszenia najniższej liczby zachorowań na włośnicę od czasu rejestracji tej choroby na terenie naszego kraju. Tabela I przedstawia szczegółowe dane dotyczące liczby zachorowań i zapadalności zarejestrowanych przypadków zatruć i zakażeń pokarmowych w Polsce w latach 2002 – 2008 z uwzględnieniem ich etiologii. W 2008 r., w grupie tzw. „bakteryjnych zatruć pokarmowych” (spowodowanych przez odzwierzęce typy pałeczek Salmonella – A02.0, gronkowce – A05.0, Clostridium botulinum – A05.1, C. perfringens – A05.2, inne określone bakterie, w tym Vibrio parahaemolyticus i Bacillus cereus – A05.3-A05.8, oraz czynniki nieokreślone – A05.9) zarejestrowano 12 217 zachorowań (zapadalność 32,1 na 100 000). Liczba ta jest mniejsza zarówno od zarejestrowanej w 2007 r. - 15 249 zacho- Nr 2 32,1 22,8 39,8 37,7 24,6 29,1 34,1 37,7 21,3 39,3 37,3 37,3 34,9 31,6 28 20,5 24,6 * - salmonelozy odzwierzęce, zakażenia gronkowcowe, botulizm oraz zachorowania o objawach żołądkowo-jelitowych, spowodowanych przez niektóre inne bakterie oraz przez czynniki nieokreślone (bakteryjne) rowań, jak i od mediany zachorowań z lat 2002-2006 (20 076 przypadków). O ile w roku 2007 aż w 4 województwach zapadalność przekroczyła 50 na 100 000, to w 2008 r. w żadnym województwie nie przekroczyła 40 na 100 000. Najwyższa zapadalność była w województwie kujawsko-pomorskim i wyniosła 39,8 oraz w podkarpackim – 39,3 na 100 000. Natomiast najniższa była w województwie wielkopolskim 20,5 i w opolskim – 21,3 (tab. IIA). W 2008 r. zarejestrowano podobną jak w 2007 r. liczbę przypadków zatruć toksynami grzybów trujących - 80 przypadków (zapadalność 0,21). Liczba ta jest zdecydowanie mniejsza od wartości mediany za lata 2002-2006 – 125 (zapadalność 0,3) (tab. IIB). Podobnie jak w roku 2007, pomimo prawie takiej samej zapadalności, liczba przypadków bakteryjnych zatruć i zakażeń pokarmowych zarejestrowanych w mieście była ponad półtora raza wyższa niż na wsi. Tak samo jak w latach ubiegłych, zachorowania występowały najczęściej u dzieci w grupie wieku 0-4 lata. (tab. IIIA). Analizując dane w zależności od wieku można stwierdzić, że o ile liczba zachorowań w miastach jest większa niż na wsi, to jednak zapadalność prawie we wszystkich grupach wieku jest podobna na zapad. 12217 655 823 816 248 743 1120 1960 220 825 444 827 1622 402 400 695 417 l.zach. 40 29,9 45,3 56,4 30,9 36,4 41,9 34,7 27,7 51,6 50,2 58,9 35,5 33 40,8 32 47,6 zapad. zapad. 15249 862 935 1224 312 933 1371 1797 288 1083 600 1299 1655 421 582 1081 806 l.zach. l.zach. 52,6 43,9 72,5 65,3 64,5 47,6 46,0 44,8 37,7 59,2 71,1 74,1 47,9 60,5 57,3 37,8 65,9 zapad. zapad. 20 076 1 270 1 499 1 432 651 1 237 1 498 2 305 397 1 241 856 1 620 2 255 782 818 1 270 1 118 Tabela II B. Zatrucia grzybami w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności wg województw Table II B. Mushroom poisonings in Poland in 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by voivodeship Mediana z lat 2002- 2007 rok 2008 rok 2006 Lp. Województwo l.zach. 2008 rok l.zach. Polska - ogółem 1. Dolnośląskie 2. Kujawsko-pomorskie 3. Lubelskie 4. Lubuskie 5. Łódzkie 6. Małopolskie 7. Mazowieckie 8. Opolskie 9. Podkarpackie 10. Podlaskie 11. Pomorskie 12. Śląskie 13. Świętokrzyskie 14. Warmińsko-mazurskie 15. Wielkopolskie 16. Zachodniopomorskie 2007 rok zapad. Województwo Mediana z lat 20022006 l.zach. Tabela II A. Bakteryjne* zatrucia i zakażenia pokarmowe w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności - według województw Table II A. Bacterial foodborne infections and intoxications registered in Poland in 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by voivodeship Lp. 207 Zatrucia i zakażenia pokarmowe w Polsce w 2008 roku Polska - ogółem 125 1. Dolnośląskie 8 2. Kujawsko-pomorskie 4 3. Lubelskie 7 4. Lubuskie 2,5 5. Łódzkie 16 6. Małopolskie 4 7. Mazowieckie 3,5 8. Opolskie 1 9. Podkarpackie 14 10. Podlaskie 5,5 11. Pomorskie 4,5 12. Śląskie 9 13. Świętokrzyskie 4 14. Warmińsko-mazurskie 5,5 15. Wielkopolskie 4 16. Zachodniopomorskie 4,5 0,3 0,3 0,2 0,3 0,2 0,6 0,1 0,1 0,1 0,7 0,5 0,2 0,2 0,3 0,4 0,1 0,3 73 2 10 7 1 9 4 4 1 5 2 10 6 1 6 5 0,19 0,07 0,48 0,32 0,1 0,35 0,12 0,08 0,1 0,24 0,17 0,21 0,47 0,07 0,18 0,3 80 2 4 8 7 14 7 4 2 7 1 2 7 1 11 3 0,21 0,07 0,19 0,37 0,69 0,55 0,21 0,08 0,1 0,59 0,05 0,04 0,55 0,07 0,32 0,18 wsi i w mieście. A w grupie osób powyżej 60 roku życia jest ona półtora razy wyższa na wsi niż w mieście. Podobnie zapadalność wśród kobiet wynosząca 31,3 była zbliżona do zapadalności mężczyzn – 32,8 na 100 000. Nie było też znaczących różnic w zapadalności pomiędzy kobietami i mężczyznami w różnych grupach wieku (tabela IIIB). W 2008 r. najwięcej zachorowań wywołanych odzwierzęcymi typami pałeczek Salmonella zarejestrowano podobnie jak w ubiegłych latach w III kwartale roku – 4 140 przypadków (41,1% ogółu zachorowań). Zatrucia spowodowane przez gronkowce wystąpiły także przede wszystkim w III kwartale roku, stanowiąc 47,5% wszystkich przypadków w roku. Liczba zachorowań spowodowanych przez Clostridium botulinum była podobna we wszystkich kwartałach roku 2008. Natomiast tak jak w latach ubiegłych, prawie wszystkie zatrucia grzybami zarejestrowano w III i IV kwartale (ponad 91%). Według danych GUS w 2008 r. z powodu zakażeń wywołanych typem odzwierzęcym Salmonella odnotowano 6 zgonów. Ponadto 13 zgonów było spowodowane „innymi określonymi i nieokreślonymi zakażeniami bakteryjnymi”, jeden zgon był wywołany Clostridium perfringens i jeden przez biegunkotwórczą E.coli. Inne i nieokreślone bakteryjne zatrucia pokarmowe były przyczyną 3 zgonów. Ponadto zarejestrowano 3 zgony z powodu jelitowych zakażeń wirusowych. Biegunki o prawdopodobnie zakaźnym pochodzeniu były przyczyną zgonu 24 osób. 208 Nr 2 Anna Baumann, Małgorzata Sadkowska-Todys Tabela III. Bakteryjne zatrucia i zakażenia pokarmowe rejestrowane w Polsce w 2008 roku. Liczba zachorowań, udział procentowy i zapadalność - z uwzględnieniem wieku, płci i środowiska (miasto/wieś) Table III. Bacterial foodborne infections and intoxications registered in Poland in 2008. Number of cases, percentage and incidence by age, gender and residence (urban/rural) Wiek w latach 0-4 0 1 2 3 4 5-9 10 - 19 20 - 29 30 - 39 40 - 49 50 - 59 60 i > Ogółem Wiek w latach 0-4 0 1 2 3 4 5-9 10 - 19 20 - 29 30 - 39 40 - 49 50 - 59 60 i > Ogółem l.zachor. 2 845 592 762 641 474 376 848 1 000 674 406 352 528 848 7 501 l.zachor. 2 398 560 631 500 391 316 803 877 518 347 263 334 499 6 039 A. w miastach i na wsi (urban and rural areas) Wieś zapad. l.zachor. % zapad. 265,5 1 712 28,9 219,1 256,9 452 7,6 270,9 345,4 443 7,5 278,8 300,7 344 5,8 222,8 229,4 281 4,7 185,7 187,1 192 3,2 127,9 83,9 617 10,4 74,5 37,7 669 11,3 30,7 17,3 403 6,8 16,6 11,9 288 4,9 14,1 11,5 233 3,9 11,6 13,9 295 5,0 15,1 19,3 499 8,4 30,2 32,2 4 716 100,0 31,8 B. mężczyźni i kobiety (men and women) Mężczyźni Kobiety % zapad. l.zachor. % zapad. 32,7 251,0 2 159 27,3 239,7 7,6 274,3 484 6,1 250,6 8,6 323,7 574 7,2 311,0 6,8 264,8 485 6,1 271,6 5,3 212,4 364 4,6 209,4 4,3 175,0 252 3,2 147,9 11,0 85,1 662 8,4 74,0 12,0 18,3 792 10,0 21,4 7,1 6,1 559 7,1 7,2 4,7 4,4 347 4,4 5,1 3,6 3,9 322 4,1 4,4 4,6 4,4 489 6,2 6,0 6,8 9,0 848,0 10,7 11,2 82,4 32,8 6 178 100,0 31,3 Miasto % 30,5 6,3 8,2 6,9 5,1 4,0 9,1 10,7 7,2 4,4 3,8 5,7 9,1 100,0 l.zachor. 4 557 1 044 1 205 985 755 568 1 465 1669 1077 694 585 823 1347 12 217 Ogółem % 29,9 6,8 7,9 6,5 5,0 3,7 9,6 10,9 7,1 4,6 3,8 5,4 8,8 100,0 zapad. 245,9 262,8 317,5 268,1 210,9 161,8 79,7 34,5 17,0 12,7 11,5 14,3 19,3 32,1 l.zachor. 4 557 1 044 1 205 985 755 568 1 465 33,5 17,9 12,9 12,7 16,3 20,2 6 136 Ogółem % 29,9 6,8 7,9 6,5 5,0 3,7 9,6 0,2 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 100,0 zapad. 245,9 262,8 317,5 268,1 210,9 161,8 79,7 34,5 17,0 12,7 11,5 14,3 19,3 32,1 Tabela IV. Ogniska zbiorowych zatruć i zakażeń pokarmowych w Polsce w 2008 r. (2 do 3 zachorowań w ognisku) Liczba i procent ognisk i zachorowań w ogniskach wg czynników etiologicznych Table IV. Outbreaks of foodborne and waterborne infections and intoxications in Poland in 2008 (2-3 number of cases in outbreaks) Number and percentage of outbreaks and cases by etiological agent Czynnik etiologiczny Salmonella - typy odzwierzęce Clostridium botulinum Staphylococcus aureus E.coli, pałeczki z grupy coli Inne bakterie Wirusy Grzyby trujące Toksyczne subst. chemiczne Inne czynniki Nie ustalono Ogółem 2007 r. ogniska zachorowania liczba % liczba % 87 58,8 222 60,2 8 5,4 18 4,9 1 0,7 2 0,5 2 1,4 6 1,6 3 2,0 6 1,6 2 1,4 5 1,4 4 2,7 10 2,7 1 0,7 2 0,5 3 2,0 6 1,6 37 25,0 92 24,9 148 100,0 369 100,0 * nie uwzględniono ognisk czerwonki i Campylobacter jejuni 2008 r. ogniska zachorowania liczba % liczba % 80 58,0 190 57,1 4 2,9 10 3,0 1 0,7 2 0,6 1 0,7 2 0,6 23 16,7 59 17,7 10 7,2 23 6,9 19 13,8 47 14,1 138 100,0 333 100,0 Nr 2 209 Zatrucia i zakażenia pokarmowe w Polsce w 2008 roku Tabela V. Ogniska zbiorowych zatruć i zakażeń pokarmowych* w Polsce w latach 2007-2008. Liczba i procent ognisk i zachorowań w ogniskach wg czynników etiologicznych Table V. Outbreaks of foodborne and waterborne infections and intoxications in Poland in 2007-2008. Number and percentage of outbreaks and cases by etiological agent 2007 r. Czynnik etiologiczny Salmonella - typy odzwierzęce Staphylococcus aureus E.coli, pałeczki z grupy coli Inne bakterie Wirusy Grzyby trujące Inne pasożytnicze Nie ustalono Ogółem ogniska liczba % 164 41,1 10 2,5 2 0,5 8 2,0 65 16,3 2 0,5 148 37,1 399 100,0 2008 r. zachorowania liczba % 1898 29,0 310 4,7 13 0,2 197 3,0 1362 20,8 17 0,3 2 753 42,0 6550 100,0 ogniska liczba % 121 35,4 9 2,6 4 1,2 6 1,8 109 31,9 2 0,6 1 0,3 90 26,3 342 100,0 zachorowania liczba % 1434 26,3 142 2,6 39 0,7 501 9,2 2088 38,3 8 0,1 4 0,1 1 239 22,7 5455 100,0 * nie uwzględniono ognisk czerwonki i włośnicy, Campylobacter jejuni OGNISKA ZBIOROWYCH ZATRUĆ I ZAKAŻEŃ POKARMOWYCH W roku 2008 zarejestrowano ogółem 480 ognisk zatruć/zakażeń pokarmowych, w których narażone były 31 172 osoby, a zachorowało 5 788, w tym 1 436 dzieci do 14 lat. Hospitalizacji wymagało 1 491 osób. Z poniższej analizy wyłączono, tak jak w latach ubiegłych 138 ognisk (tab. IV), w których zachorowało od 2 do 3 osób oraz 2 ogniska czerwonki i 2 ogniska spowodowane przez Campylobacter jejuni, które zostały opisane w innych opracowaniach za rok 2008. Najwięcej zachorowań w ogniskach powodowały wirusy (31,9% ognisk, 38,3% zachorowań). Natomiast podobnie jak w latach poprzednich dominującym czynnikiem etiologicznym w ogniskach były odzwierzęce typy pałeczek Salmonella (35,4% ognisk, 26,3% zachorowań). W 26,3% ognisk nie udało się ustalić czynnika etiologicznego (tab. V). Wśród odzwierzęcych pałeczek Salmonella dominował serotyp S. Enteritidis (94,2% ognisk, 89,3% zachorowań), spośród pozostałych serotypów najwięcej zachorowań spowodowała S. Virchow (0,8% ognisk, 3,8% zachorowań) (tab. VI). W 2008 r. nośnikiem czynnika patogennego, którego spożycie przyczyniło się do największej liczby zachorowań były potrawy przygotowywane z jaj (19,6% ognisk, 12,3% zachorowań) oraz 3 i więcej surowców pochodzenia zwierzęcego (14,9% ognisk, 18,5% zachorowań). Nie ustalono czynnika etiologicznego w 51,5% wszystkich zarejestrowanych ognisk (tab. VII). W 58,2% ognisk nie ustalono miejsca zakażenia żywności, natomiast w 13,2% ognisk wskazano na mieszkanie prywatne (32,3% ognisk spowodowanych przez odzwierzęce pałeczki Salmonella). W ogniskach, w których czynnikiem etiologicznym były pałeczki Salmonella, w 28,1% zachorowań doszło po spożyciu produktów (głównie jaj) pochodzących z gospodarstw hodowlanych (tab. VIII). Pod względem sposobu postępowania z żywnością stwierdzono, że w 9,4% ogniskach główną przyczyną zakażenia był brak obróbki termicznej żywności, a w 220 ogniskach nie ustalono, na jakim etapie popełniono błędy. Tabela VI.Ogniska zbiorowych zatruć wywołanych odzwierzęcymi typami pałeczek Salmonella w Polsce* w latach 20072008. Liczba i odsetek ognisk i zachorowań w ogniskach z uwzględnieniem typów serologicznych. Table VI. Outbreaks of foodborne and waterborne infections and intoxications caused by Salmonella bacilli, Poland, 20072008. Number and percentage of outbreaks and cases by serotype Typy odzwierzęcych pałeczek Salmonella S.Enteritidis S.Hadar S.Typhimurium S.Virchow S. Newport S. z gr. C S. z gr. D S.sp. (typ nieokreślony) Salmonella - ogółem 2007 r. ogniska liczba % 155 96,3 4 2,5 2 1,2 161 100,0 * w Polsce 4 chore osoby i więcej 2008 r. zachorowania liczba % 1799 98,1 25 1,4 9 0,5 1833 100,0 ogniska liczba % 114 94,2 2 1,7 1 0,8 1 0,8 1 0,8 1 0,8 1 0,8 121 100,0 zachorowania liczba % 1280 89,3 20 1,4 52 3,6 55 3,8 7 0,5 15 1,0 5 0,3 1434 100,0 210 Nr 2 Anna Baumann, Małgorzata Sadkowska-Todys Tabela VII.Ogniska zbiorowych zatruć i zakażeń pokarmowych w Polsce w 2008 r. Liczba zachorowań w ogniskach wg nośnika zakażenia Table VII. Outbreaks of foodborne and waterborne infections and intoxications in Poland in 2008. Number of cases in outbreaks by vehicle of infection Nośnik zakażenia lub zarażenia potrawy z Czynnik etiologiczny Salmonella - typy odzwierzęce E.coli, pałeczki z grupy coli Staphylococcus aureus Inne bakteryjne Wirusy (norowirusy, rotawirusy, HAV) Inne pasożytnicze Nie ustalono Ogółem mleka i prod. pochod. l. % l. % mleka i jaj 7 (53) 39,0 (43,6) jaj mięsa i jaj mięsa drobiu i jaj 65 (635) 53,7 (44,3) 10 (124) 8,3 (8,6) 4 (82) 3,3 (5,7) 8 (146) 6,6 (10,2) 1 (11) 11,1 (7,7) % % 1 (26) 0,9 (1,2) 1 (4) 0,9 (0,2) 1 (60) 0,9 (2,9) inne 1 (5) 0,9 (0,2) 6 (101) 66,7 (71,1) 2 (306) 33,3 (61,1) 11 (208) 10,1 (10,0) 2 (28) 1,8 (1,3) 3 (42) 0,9 (0,8) 18 (197) 20,0 (15,9) 51 (1008) 14,9 (18,5) 2 (26) 2,2 (2,1) 6 (62) 1,8 (1,1) 1 (155) 16,7 (30,9) l. % ryb 1 (33) 0,8 (2,3) 1 (4) 25,0 (10,3) 1 (11) 25,0 (28,2) l. l. drobiu różnych (>3) sur. poch. zwierzęc. 14 (196) 11,6 (13,7) l. % l. % l. % 2 (37) 0,6 (0,7) 7 (53) 2,0 (1,0) 1 (27) 1,1 (2,2) 67 (673) 19,6 (12,3) 2 (12) 2,2 (1,0) 12 (136) 3,5 (2,5) 1 (10) 1,1 (0,8) 6 (247) 1,8 (4,5) 2 (12) 2,2 (1,0) 11 (162) 3,2 (3,0) 1 (60) 0,3 (1,1) nie ustalony Ogółem 12 (165) 9,9 (11,5) 2 (24) 50,0 (61,5) 2 (30) 22,2 (21,1) 3 (40) 50,0 (8,0) 92 (1757) 84,4 (84,1) 1 (4) 100 (100) 64 (955) 71,1 (77,1) 176 (2975) 51,5 (54,5) 121 (1434) 100 (100) 4 (39) 100 (100) 9 (142) 100 (100) 6 (501) 100 (100) 109 (2088) 100 (100) 1 (4) 100 (100) 90 (1239) 100 (100) 342 (5455) 100 (100) * liczba ognisk ** liczba osób chorych ( ) W 2008 r. zarejestrowano 3 ogniska, w których wystąpiło więcej niż 100 zachorowań. W jednym ognisku czynnikiem etiologicznym był Norowirus, natomiast w 2 ogniskach Bacillus cereus. Ogółem w tych 3 ogniskach zachorowały 564 osoby, z tego 2 były hospitalizowane. Podobnie jak w latach ubiegłych obraz kliniczny zachorowań w ogniskach zależał od czynnika etiologicznego i przedstawiał się następująco: • w zachorowaniach spowodowanych przez pałeczki Salmonella dominowały: biegunka 87,7%, gorączka 68,2% oraz bóle brzucha 65,0%; • w zachorowaniach o etiologii gronkowcowej zare- jestrowano – wymioty 54,9% i bóle brzucha 64,8%; w zachorowaniach spowodowanych przez wirusy dominowała biegunka 73,6% oraz wymioty 53,8%. W 2008 r. ogniska, w których było od 2 do 3 osób chorych, stanowiły 28,7% ogólnej liczby wszystkich zarejestrowanych ognisk (5,7% zachorowań). Dominującym czynnikiem etiologicznym były pałeczki Salmonella (58,0% ognisk oraz 57,1% zachorowań) i tylko w przypadku 24,9% ognisk nie udało się ustalić czynnika etiologicznego. Najczęstszym nośnikiem zakażenia były potrawy z jaj (31,2% ognisk oraz 32,1% zachorowań) w przypadku 38,4% ognisk i 36,0% zachorowań nie ustalono nośnika. Do zakażenia żywności • Nr 2 211 Zatrucia i zakażenia pokarmowe w Polsce w 2008 roku Tabela VIII.Ogniska zbiorowych zatruć i zakażeń pokarmowych w Polsce w 2008 r. Liczba ognisk wg czynników patogennych oraz miejsca skażenia żywności lub wody Table VIII. Outbreaks of foodborne and waterborne infections and intoxications in Poland in 2008. Number of outbreaks by etiological agent and place of infection Czynnik etiologiczny Salmonella - typy odzwierzęce E.coli, pałeczki z grupy coli Staphylococcus aureus Inne bakteryjne Wirusy l. % gospodarstwo hodowl. 32 * (403) ** 26,4 (28,1) l. % l. % l. % l. % Grzyby trujące Inne pasożytnicze Nie ustalono Miejsce skażenia żywności lub wody szkoła, restaudom opieinternat, mieszkaracja, ki spoinne przednie pryw. kawiarnia, łecznej, miejsce szkole, bar szpital kolonia 39 9 2 1 5 (277) (214) (76) (15) (74) 32,2 7,4 1,7 0,8 4,1 (19,3) (14,9) (5,3) (1,0) (5,2) 1 1 (4) (20) 25,0 25,0 (10,3) (51,3) 1 4 2 1 (11) (56) (42) (23) 11,1 44,4 22,2 11,1 (7,7) (39,4) (29,6) (16,2) 1 1 (19) (15) 16,7 16,7 (3,8) (3,0) 2 3 2 5 3 (13) (64) (35) (67) (56) 1,8 2,8 1,8 4,6 2,8 (0,6) (3,1) (1,7) (3,2) (2,7) 2 (8) 100,0 (100,0) różne miejsca (>1) 2 (12) 1,7 (0,8) l. % l. % Ogółem 2 (17) 2,2 (1,4) 34 (420) 9,9 (7,7) 2 (11) 2,2 (0,9) 45 (316) 13,2 (5,8) 10 (143) 11,1 (11,5) 27 (497) 7,9 (9,1) 2 (30) 2,2 (2,4) 9 (202) 2,6 (3,7) 5 (96) 5,6 (7,7) 12 (193) 3,5 (3,5) 1 (5) 1,1 (0,4) 12 (166) 3,5 (3,0) 2 (24) 2,2 (1,9) 4 (36) 1,2 (0,7) nie ustalono Ogółem 31 (363) 25,6 (25,3) 2 (15) 50,0 (38,5) 1 (10) 11,1 (7,0) 4 (467) 66,7 (93,2) 94 (1853) 87,7 (82,2) 121 (1434) 100 (100) 4 (39) 100 (100) 9 (142) 100 (100) 8 (501) 100 (100) 109 (2088) 100 (100) 2 (8) 100,0 (100,0) 1 (4) 100,0 (100,0) 90 (1239) 100 (100) 342 (5455) 100 (100) 1 (4) 100,0 (100,0) 66 (913) 73,3 (73,7) 199 (3625) 58,2 (66,5) * liczba ognisk ** liczba osób chorych ( ) dochodziło najczęściej w mieszkaniach prywatnych (21,0% ognisk, 20,7% zachorowań). PODSUMOWANIE 1. W 2008 r., jak w latach ubiegłych, nadal jest dość wysoka liczba i odsetek ognisk zatruć/zakażeń pokarmowym o nieustalonym czynniku etiologicznym, nośniku oraz źródle zatrucia/zakażenia. Od kilkudziesięciu lat w ogniskach zatruć/zakażeń pokarmowych wykonuje się rutynowo badania pobranych próbek żywności, ze środowiska oraz materiału od ludzi w kierunku SS (Salmonella, Shigella) jednak, ponieważ liczba tych zakażeń w kraju stale spada, postępowanie takie nie jest wystarczające, aby określić czynnik etiologiczny ogniska i dotrzeć do źródła zakażenia. Obecnie niezbędne jest poszerzenie spektrum rutynowo wykonywanych badań w przypadku wystąpienia ogniska choroby przenoszonej drogą pokarmową. 2. W stosunku do lat ubiegłych wzrosła liczba wykrywanych zakażeń wirusowych. Jest to wynikiem wprowadzenia w większości wojewódzkich stacji 212 Anna Baumann, Małgorzata Sadkowska-Todys sanitarno-epidemiologicznych rutynowych badań materiału z ogniska w kierunku zakażeń norowirusami. 3. Rezultaty wprowadzenia diagnostyki w kierunku patogenów takich jak: norowirusy, Yersinia czy Camplyobacter w niektórych laboratoriach w Polsce świadczą o konieczności dalszego i coraz szerszego wykonywania badań diagnostycznych w tym kierunku, w przypadku wystąpienia choroby biegunkowej. 4. Niezbędne jest uwzględnienie, w postępowaniu diagnostycznym w ogniskach chorób przenoszonych drogą pokarmową, badań w kierunku pasożytów, a szczególnie zarażenia pierwotniakami takimi jak Cryptosporidium czy Giardia. Badania w kierunku tych zarażeń nie są w Polsce w ogóle brane pod uwagę w przypadku wystąpienia ogniska. Nr 2 5. Istotne jest także podjęcie działań, mających na celu zarówno wykrywanie ognisk rozproszonych oraz szersze stosowanie badań analitycznych w dochodzeniach epidemiologicznych prowadzonych w ogniskach. Otrzymano: 27.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 29.03.2010 r. Adres do korespondencji: Dr Małgorzata Sadkowska-Todys Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa tel. 22 5421215; fax 22 5421327; e-mail [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 213 - 216 Agnieszka Napiórkowska, Małgorzata Sadkowska-Todys JERSINIOZA W POLSCE W 2008 ROKU YERSINIOSIS IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 roku odnotowano 253 zachorowania na jersiniozę na terenie naszego kraju, a zapadalność wyniosła 0,66 na 100 000 mieszkańców. Zgłoszono 214 przypadków jersiniozy jelitowej i 39 przypadków jersiniozy pozajelitowej. Odnotowano 2 zgony osób chorych na jersiniozę, które mogły pozostawać w związku z zakażeniem pałeczkami Yersinia. Hospitalizowano 75% chorych. Najczęstszymi objawami klinicznymi w jersiniozie jelitowej były: biegunka (88% chorych), gorączka (79%), bóle brzucha (41%) oraz wymioty (30%). Natomiast w postaci pozajelitowej u 67% chorych występowały objawy ze strony układu kostno-stawowego. W roku 2008 nie odnotowano żadnego ogniska jersiniozy w kraju. Typy serologiczne izolowanych pałeczek Yersinia enterocolitica określono w 112 przypadkach zachorowań. Większość izolowanych pałeczek należała do serotypu O3 (78,6%). W roku 2008 odnotowano również 22 zachorowania wywołane przez Y. enterocolitica serotypu O8. Zwiększająca się co roku liczba zachorowań wywołanych tym serotypem oraz ich terytorialne rozprzestrzenianie się na terenie Polski wskazuje na istnienie rozsianego ogniska epidemicznego. The total number of 253 yersiniosis cases were reported in 2008 in Poland. The incidence rate was 0.66 per 100,000 population. In this year 214 cases of enteric yersiniosis and 39 cases of extraintestinal yersiniosis were notified. About 75% of patients were hospitalized. There were 2 reported deaths probably linked to yersiniosis. The most frequent clinical manifestations of intestinal yersiniosis were diarrhea (88% of cases), high temperature (79%), abdominal pain (41%) and vomits (30%). Out of 39 extraintestinal cases of yersiniosis 26 (about 67%) patients had acute arthritis symptoms from osteoarticular system. In 2008 there were no reported outbreaks of yersiniosis. The serotype was determined for 112 isolated strains of Yersinia enterocolitica. Most of them were Y. enterocolitica serotype O3 but there were also 22 cases caused by Y. enterocolitica serotype O8. Słowa kluczowe: jersinioza, epidemiologia, Polska, Key words: yersiniosis, epidemiology, Poland, 2008 rok 2008 Analizę epidemiologiczną występowania jersinioz w Polsce w 2008 r. przeprowadzono na podstawie danych z corocznych biuletynów „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce” za lata 2003 - 2008 (MP Czarkowski i in., PZH i GIS) oraz ankiet - wywiadów o zachorowaniu na jersiniozę nadesłanych przez stacje sanitarno - epidemiologiczne z terenu całego kraju. W 2008 r. w Polsce zarejestrowano ogółem 253 zachorowania na jersiniozę, zapadalność 0,66 na 100 tys. mieszkańców (tab. I). Liczba ta w porównaniu do 2007 r. (233 przypadki, zapadalność 0,62 na 100 tys.) zwiększyła się, choć wzrost nie był znaczący. Podobnie jak w latach ubiegłych odsetek osób hospitalizowanych z powodu zachorowań na jersiniozę był wysoki i wyniósł 75,1% (dla porównania w latach poprzednich: 83,1% w 2005 r., 67,9% w 2006 r. i 60,9% w 2007 r.). Tak wysoki odsetek hospitalizacji wskazuje, że w Polsce rozpoznawane i zgłaszane są przede wszystkim przypadki jersiniozy o cięższym przebiegu, a lekarze pierwszego kontaktu nie kierują rutynowo do badań laboratoryjnych w kierunku zakażenia tym patogenem osób z objawami ze strony układu pokarmowego. Zachorowania kwalifikowane były według obowiązujących definicji przypadku dla jersiniozy jelitowej i jersiniozy pozajelitowej. Zgodnie z definicjami zgłoszono ogółem 223 przypadki potwierdzone i 30 prawdopodobnych, przy czym wszystkie zgłoszone przypadki jersiniozy jelitowej spełniały kryteria przypadku potwierdzonego (tab. II). Ogółem zarejestrowano 39 zachorowań jersiniozy pozajelitowej, z których 9 214 Nr 2 Agnieszka Napiórkowska, Małgorzata Sadkowska-Todys Tabela I. Jersinioza w Polsce w latach 2003-2008. Liczba zachorowań, zapadalność i hospitalizacja Table I. Yersiniosis in Poland in 2003-2008. Number of cases, incidence rate per 100 000 population and hospitalization Liczba zachorowań w kwartaRok łach I II III IV 2003 * 16 12 25 18 2004 18 28 22 16 2005 19 28 46 43 2006 23 26 37 54 2007 80 47 44 62 2008 58 97 58 40 Liczba zachorowań - razem Zapadalność na 100 tyś 71 84 136 140 233 253 0,19 0,22 0,36 0,37 0,62 0,66 Hospitalizacja Liczba 42 62 113 95 142 190 % 59,2 73,8 83,1 67,9 60,9 75,1 * - niepełna rejestracja (23,1%) zakwalifikowano jako przypadki potwierdzone, a 30 jako przypadki prawdopodobne. Odsetek ten był podobny w 2007 r. i wyniósł 23,5%. Według danych uzyskanych z Głównego Urzędu Statystycznego, w 2008 r. nie odnotowano zgonów, których wyjściową przyczyną było zachorowanie spowodowane pałeczkami Yersinia enterocolitica lub Yersinia pseudotuberculosis. Jednak według danych z indywidualnych zgłoszeń zachorowań na jersiniozę nadesłanych przez stacje sanitarno - epidemiologiczne z terenu całego kraju, w 2008 r. zarejestrowano 2 zgony osób chorych na jersiniozę. W obu przypadkach były to osoby starsze. W wywiadzie brak było informacji o chorobach towarzyszących. W pierwszym z przypadków od chorej z objawami posocznicy wyizolowano pałeczki Yersinia enterocolitica z krwi jako jedyny czynnik chorobotwórczy. Drugi ze zgonów nastąpił w miesiąc Tabela II.Liczba zachorowań na jersiniozę w Polsce w 2008 r. według definicji przypadku Table II. Yersiniosis in Poland in 2008 by voivodeship. Number of suspected and confirmed cases postać jelitowa Województwo przypadek potwierdzony 1. Dolnośląskie 2. Kujawsko-pomorskie 3. Lubelskie 4. Lubuskie 5. Łódzkie 6. Małopolskie 7. Mazowieckie 8. Opolskie 9. Podkarpackie 10. Podlaskie 11. Pomorskie 12. Śląskie 13. Świętokrzyskie 14. Warmińsko-mazurskie 15. Wielkopolskie 16. Zachodniopomorskie RAZEM 4 33 6 3 21 29 27 5 0 4 18 42 4 4 6 8 214 postać pozajelitowa przypadek prawdopodobny 0 0 0 0 2 0 1 22 0 0 0 1 1 0 3 0 30 przypadek potwierdzony 0 0 2 0 0 0 1 0 1 0 0 2 2 0 1 0 9 Ogółem 4 33 8 3 23 29 29 27 1 4 18 45 7 4 10 8 253 po wystąpieniu pierwszych objawów jersiniozy i trudno jest jednoznacznie uznać lub wykluczyć związek pomiędzy zachorowaniem a zgonem. W 2008 r. w kraju nie odnotowano ognisk spowodowanych zakażeniem pałeczkami Yersinia. Zachorowania na jersiniozę jelitową wystąpiły we wszystkich Tabela III. Jersinioza w Polsce w latach 2007-2008. Zachorowania i zapadalność na 100 000 mieszkańców wg województw Table III. Yersiniosis in Poland in years 2007-2008 by voivodeship. Number of cases and incidence rate per 100 000 population Województwo 1.Dolnosląskie 2.Kujawsko-pomorskie 3.Lubelskie 4.Lubuskie 5.Łódzkie 6.Małopolskie 7.Mazowieckie 8.Opolskie 9.Podkarpackie 10.Podlaskie 11.Pomorskie 12.Śląskie 13.Świętokrzyskie 14.Warmińsko-mazurskie 15.Wielkopolskie 16.Zachodniopomorskie RAZEM Jersinioza ogółem Jersinioza jelitowa Jersinioza pozajelitowa 2007 2008 2007 2008 2007 2008 l.zach. zapad. l.zach. zapad. l.zach. zapad. l.zach. zapad. l.zach. zapad. l.zach. zapad. 1 0,04 4 0,14 1 0,04 4 0,14 20 0,96 33 1,60 18 0,87 33 1,60 2 0,1 5 0,23 8 0,37 3 0,14 6 0,28 2 0,1 2 0,09 3 0,3 3 0,30 1 0,1 3 0,30 2 0,2 14 0,54 23 0,90 12 0,46 21 0,82 2 0,08 2 0,08 30 0,92 29 0,88 29 0,89 29 0,88 1 0,04 60 1,15 29 0,56 55 1,05 27 0,52 5 0,1 2 0,04 29 2,77 27 2,61 1 0,1 5 0,48 28 2,68 22 2,13 5 0,25 1 0,05 5 0,25 1 0,05 1 0,08 4 0,34 1 0,08 4 0,34 6 0,3 18 0,81 6 0,27 18 0,81 26 0,55 45 0,97 23 0,49 42 0,90 3 0,06 3 0,06 4 0,31 7 0,55 3 0,23 4 0,31 1 0,04 3 0,24 2 0,14 4 0,28 2 0,14 4 0,28 20 0,6 10 0,29 16 0,48 6 0,18 4 0,12 4 0,12 7 0,41 8 0,47 6 0,35 8 0,47 1 0,06 233 0,62 253 0,66 182 0,48 214 0,56 51 0,14 39 0,10 Nr 2 215 Jersinioza w Polsce w 2008 roku Tabela IV. Liczba zachorowań na jersiniozę w Polsce w 2008 r. w grupach wieku. Table IV. Yersiniosis in Poland in 2008. Number of cases by age. Grupa wieku 0 1 2 3 4 0-4 5-9 10-19 20-29 30-39 40-49 50-59 >60 jelitowa 45 60 32 7 9 153 23 18 7 3 1 2 7 liczba przypadków pozajelitowa 1 1 2 3 2 1 8 10 12 ogółem 45 60 32 8 9 154 25 21 9 4 9 12 19 województwach na terenie kraju, z wyjątkiem województwa podkarpackiego (tab. III). Największą liczbę zachorowań zarejestrowano w województwie śląskim (42 przypadki), natomiast najwyższą zapadalność odnotowano w województwie kujawsko-pomorskim (1,6 na 100 tys.). W 2008 r. w województwie pomorskim liczba przypadków jersiniozy jelitowej wzrosła trzykrotnie w stosunku do 2007 r. (z 6 do 18 przypadków), a w województwach: kujawsko-pomorskim, łódzkim i śląskim prawie dwukrotnie (odpowiednio z 18, 12, 23 przypadków w 2007 r. do 33, 21, 42 w 2008 r.). Zachorowania na jersiniozę pozajelitową zgłosiło 8 województw. Podobnie jak w poprzednich latach najwięcej zgłoszeń zarejestrowano w województwie opol- skim. Większość z nich pochodziło z oddziału o profilu reumatologicznym jednego z opolskich szpitali, gdzie w rutynowej diagnostyce schorzeń układu kostnego stosuje się testy serologiczne wykrywające jersiniozę. Podobne testy stosowane/wykonywane są w większości takich oddziałów na terenie kraju. Wspomniany opolski szpital jest jednak prawdopodobnie jedynym w Polsce, w którym lekarze wywiązują się z obowiązku zgłaszania tej jednostki chorobowej. Z analizy danych zamieszczonych w tabeli IV dotyczącej liczby zachorowań w grupach wieku wynika, że 153 zachorowania na jersiniozę jelitową wystąpiły u dzieci w grupie wieku 0-4 lata (71,5%). Natomiast zachorowania na jersiniozę pozajelitową dotyczą przede wszystkim osób po 40. roku życia, choć pojedyncze zachorowania rejestrowano we wszystkich grupach wieku. W jersiniozie jelitowej najczęściej pojawiającym się objawem była biegunka (87,9%), z czego u około 12% pacjentów wystąpiła biegunka z krwawymi wypróżnieniami. Ponadto występowały objawy takie jak: gorączka – u 79,4%, bóle brzucha – 41,1% i wymioty – u 29,9% osób. Oznaczenie typu serologicznego pałeczek Yersinia wywołujących zachorowanie nadal nie jest wykonywane rutynowo. W 2008 r. informacja o serotypie pałeczek Yersinia, izolowanych od chorych, była dostępna w 112 przypadkach, tj. w 50,2% zachorowań, w których wyizolowano patogen (tab. V). Niepokojąca jest nadal zwiększająca się na terenie kraju liczba zachorowań wywołanych serotypem O8. W 2006 r. odnotowano pierwsze 2 przypadki spowodowane tym serotypem. W 2007 r. było ich 11, zaś w 2008 r. już 22. Jednocześnie zwiększa się rów- Tabela V.Typy serologiczne pałeczek Yersinia wyizolowanych od pacjentów w Polsce w 2008 r. Table V. The serotypes of Yersinia strains isolated from cases in Poland in 2008 Województwo 1.Dolnosląskie 2.Kujawsko-pomorskie 3.Lubelskie 4.Lubuskie 5.Łódzkie 6.Małopolskie 7.Mazowieckie 8.Opolskie 9.Podkarpackie 10.Podlaskie 11.Pomorskie 12.Śląskie 13.Świętokrzyskie 14.Warmińsko-mazurskie 15.Wielkopolskie 16.Zachodniopomorskie RAZEM O3 3 5 2 14 15 9 1 29 2 1 3 1 85 Jersinioza jelitowa Typy serologiczne Y.enterocolitica O8 O9 2 2 1 3 6 1 2 1 1 1 18 2 nieokreślone 4 28 1 1 5 13 15 4 4 18 6 2 2 6 109 O3 1 1 1 3 Jersinioza pozajelitowa Typy serologiczne Y.enterocolitica O8 O9 1 1 1 1 4 - nieokreślone 2 1 1 22 1 1 3 31 216 Agnieszka Napiórkowska, Małgorzata Sadkowska-Todys nież obszar, na którym stwierdza się zachorowania. W 2006 r. występowały one tylko w 2 województwach: świętokrzyskim i wielkopolskim, w 2007 r. w 3: śląskim, świętokrzyskim oraz wielkopolskim, a w 2008 r. już w 9: kujawsko-pomorskim, łódzkim, małopolskim, mazowieckim, śląskim, świętokrzyskim, warmińsko-mazurskim, wielkopolskim i zachodniopomorskim. Stwierdzenie występowania serotypu O8 na terenie kraju jest istotne, ponieważ nie jest on charakterystyczny dla krajów europejskich. Ponadto powszechnie uznaje się, że zakażenia pałeczkami tego serotypu powodują nasilone objawy kliniczne. Jednym z elementów mogących świadczyć o cięższym przebiegu tych zakażeń jest wysoki odsetek hospitalizacji wśród chorych na jersiniozę wywołaną serotypem O8. W 2008 r. wyniósł on 81,8% i był o ponad 20% większy niż w przypadku zachorowań wywołanych serotypem O3. O cięższym przebiegu choroby może świadczyć również częstość występowania zachorowań na jersiniozę pozajelitową. Według danych za rok 2008, wśród zachorowań wywołanych przez Y. enterocolitica O8 odsetek postaci pozajelitowej wyniósł 18,2%, natomiast dla serotypu O3 – 3,4%. Ponadto zachorowania na jersiniozę pozajelitową spowodowane serotypem O8 występują u osób we wszystkich grupach wieku, a serotypem O3 wyłącznie powyżej 70 r.ż. PODSUMOWANIE 1. W 2008 r. w Polsce zgłoszono 253 zachorowania na jersiniozę, tj. o 20 przypadków więcej niż w roku poprzednim. Liczba zgłoszonych przypadków wzrosła, choć mniej znacząco niż w latach 2006-2007. Nr 2 2. Odsetek osób hospitalizowanych z powodu jersiniozy utrzymuje się na podobnym jak w latach poprzednich, wysokim poziomie. Wskazuje to na brak przeprowadzania laboratoryjnych badań diagnostycznych, zwłaszcza u osób o lżejszym przebiegu choroby i/lub nie zgłaszanie części zachorowań. Zgłoszenie większości przypadków stawowej postaci jersiniozy pozajelitowej z terenu jednego województwa wskazuje na niską zgłaszalność tej jednostki chorobowej w kraju, zwłaszcza z oddziałów szpitalnych o profilu reumatologicznym. 3. Zwiększająca się liczba zachorowań wywołanych serotypem O8 Y. enterocolitica na terenie Polski wskazuje na istnienie rozsianego ogniska epidemicznego. 4. Na 253 przypadki zachorowań wywołanych przez Yersinia spp. w 221 przypadkach dokonano izolacji patogenu. Jednak serotyp określono zaledwie dla 112 (50,7%) wyizolowanych szczepów. Choć jest to o ponad 10% więcej niż w 2007 r., to nadal należy kłaść nacisk na potrzebę uzyskiwania pełniejszej charakterystyki szczepów odpowiedzialnych za zachorowania w kraju. Pozwoliłoby to na lepszą ocenę sytuacji epidemiologicznej i ewentualne określenie źródeł zakażenia. Otrzymano: 16.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 18.03.2010 r. Adres do korespondencji: Dr Małgorzata Sadkowska-Todys Zakład Epidemiologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa tel. 022 54-21-215 Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 217 - 219 Małgorzata Sadkowska-Todys, Bożena Kucharczyk KAMPYLOBAKTERIOZA W POLSCE W 2008 ROKU CAMPYLOBACTERIOSIS IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT Praca przedstawia sytuację epidemiologiczną kampylobakteriozy w Polsce. W 2008 roku zanotowano 270 zachorowań na kampylobakteriozę na terenie naszego kraju, a zapadalność wyniosła 0,75 na 100 000 mieszkańców. Wszystkie zgłoszone przypadki były potwierdzone laboratoryjnie. Nie zarejestrowano zgonów, natomiast hospitalizowano 57,2% chorych. U 246 chorych (około 91%) określono gatunek pałeczek Campylobacter, które były czynnikiem etiologicznym zachorowania. W 205 przypadkach (około 76%) zachorowania były wywołane przez C. jejuni, w 33 (około 12%) przez C.coli, a w 8 (około 3%) C. upsalenssis. Przeważały zachorowania dzieci z grupy wieku od 0 do 4 lat (218 przypadków - 81%). W 2008 r. zarejestrowano 2 ogniska kampylobakteriozy w kraju. The total number of 270 campylabacteriosis cases were reported in 2008 in Poland. The incidence rate was 0.75 per 100 000 population. All reported cases were confirmed. No death was reported. However, more than 57% of patients were hospitalized. The species of Campylobacter was determined in 246 cases (91%): 205 cases (76%) were caused by C. jejuni infection, 33 (about 12%) by C.coli and 8 (about 3%) by C. upsalenssis. In 2008 two family outbreaks were reported. Słowa kluczowe: kampylobakterioza, epidemiologia, Key words: campylobacteriosis, epidemiology, Poland, Polska, rok 2008 2008 Analizę sytuacji epidemiologicznej kampylobakteriozy w Polsce w 2008 roku przeprowadzono na podstawie danych z: rocznego biuletynu „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku”(Czarkowski MP i in., W-wa, PZH i GIS) , informacji z formularzy o indywidualnych zachorowaniach i z formularzy dochodzeń epidemiologicznych w ogniskach kampylobakteriozy nadesłanych do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez Wojewódzkie Stacje Sanitarno-Epidemiologiczne. Podobnie jak w latach ubiegłych klasyfikację przypadków zachorowań na kampylobakteriozę przeprowadzono stosując kryteria zawarte w definicji podanej przez Komisję Europejską w decyzji 2002/253/ EC i wprowadzonej do rutynowego nadzoru w Polsce w 2005 r. W 2008 r. zgłoszono 270 zachorowań na kampylobakteriozę, tj. o 78 (około 41%) zachorowań więcej niż w roku 2007. Zapadalność wyniosła 0,7 na 100 000 mieszkańców. Jedynym województwem, w którym można było śledzić tendencje czasowe występowania zachorowań na kampylobakteriozy jest województwo śląskie, a zwłaszcza dwa powiaty tj. bielski i Bielsko- -Biała. W powiatach tych, jako jedynych w Polsce, w przypadku diagnostyki różnicującej chorób przebiegających z biegunką, rutynowo prowadzone są badania w kierunku zakażenia pałeczkami Campylobacter. Łącznie zarejestrowano tam 118 przypadków, co stanowi prawie 44% wszystkich zachorowań zgłoszonych w Polsce. W powiatach tych zapadalność wyniosła 35,9 na 100 000 mieszkańców. Dla porównania liczba przypadków salmoneloz ogółem zarejestrowanych w tych powiatach w roku 2008 wyniosła 83, zapadalność 25,2 na 100 000. Przewaga udziału pałeczek Campylobacter w porównananiu do udziału pałeczek Salmonella w etiologii chorób biegunkowych jest charakterystyczna dla krajów Europy Zachodniej. Wydaje się, że gdyby w innych częściach kraju taka diagnostyka również była rutynowo prowadzona, to liczba wykrywanych zachorowań na kampylobakteriozę w Polsce byłaby zdecydowanie wyższa. Ogółem w Polsce odsetek osób hospitalizowanych, u których rozpoznano zakażenie spowodowane tym patogenem wyniósł 57,2%, najmniejszy odnotowano w województwie warmińsko-mazurskim – 26,3%, 218 Nr 2 Małgorzata Sadkowska-Todys, Bożena Kucharczyk Tabela I. Kampylobakterioza w Polsce w latach 2007-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 mieszkańców, hospitalizacji i odsetek hospitalizowanych wg. województw Table I. Campylobacteriosis in Poland in years 2007-2008. Number of cases and incidence rate per 100 000 population by voivodeship 2007 r. Województwo Dolnośląskie Kujawsko-Pomorskie Lubuskie Małopolskie Mazowieckie Podkarpackie Pomorskie Śląskie Świętokrzyskie Warmińsko-mazurskie Wielkopolskie RAZEM Liczba zachorowań w kwartałach I II III IV 3 8 10 7 1 9 7 1 1 1 3 1 1 2 1 14 29 34 39 1 1 6 7 5 20 53 64 55 2008 r. Hospitaliogózacja łem zapad. zach. liczba % 28 2,78 27 96,4 18 0,55 14 77,8 6 0,12 3 50 1 0,05 0 0 3 0,14 3 100 116 2,49 54 46,6 2 0,16 2 100 18 0,53 18 100 192 0,5 121 63 a w województwie śląskim był on na takim samym poziomie jak w roku 2007 i wyniósł - 46,2%. Ponadto niski odsetek hospitalizacji był w województwie mazowieckim – 50%. W pozostałych województwach był on równy lub wyższy niż 75% (tab.I). Wszystkie zgłoszone zachorowania spełniały kryteria przyjęte dla przypadku potwierdzonego. Według formularzy - wywiadów o chorobie zakaźnej nadesłanych przez Stacje Sanitarno - Epidemiologiczne z terenu całego kraju, w 2008 r. nie odnotowano zgonów, których wyjściową przyczyną były zakażenia pałeczkami Campylobacter. Potwierdzają to dane uzyskane z Głównego Urzędu Statystycznego. Wystąpiły Tabela II.Kampylobakteriozy w Polsce w 2008 r. Gatunki pałeczek Campylobacter wyizolowanych od pacjentów wg. województw Table II. Campylobacteriosis in Poland in 2008. The species of Campylobacter strains isolated from cases gatunek Województwo C. jejuni C. upsalensis C. coli nieokreślone Dolnośląskie 1 - - 4 Kujawsko-Pomorskie - - - 1 Lubuskie 20 1 - - Małopolskie 12 3 - - Mazowieckie 9 1 - - Pomorskie 1 - - 3 Śląskie 139 24 - 6 Świętokrzyskie 2 1 - - Warmińsko-mazurskie 9 2 - 8 Wielkopolskie 12 1 8 2 RAZEM 205 33 8 24 Liczba zachorowań w kwartałach I II III IV 3 2 1 1 3 6 11 1 2 5 7 2 7 1 1 3 19 40 57 53 1 2 6 5 8 1 1 12 9 26 59 95 91 Hospitaliogózacja łem zapad. zach. liczba % 5 0,17 5 100 1 0,05 1 100 21 2,08 21 100 15 0,46 12 80 10 0,19 5 50 4 0,18 3 75 169 3,64 78 46,2 3 0,24 3 100 19 1,33 5 26,3 23 0,68 21 91,3 270 0,71 155 57,2 natomiast dwa zgony osób z kampylobakteriozą, które chorowały na nowotwory. Gatunek pałeczek Campylobacter, które wywołały zachorowanie, określono u 246 chorych (około 91%). W 205 przypadkach zachorowanie (około 76%) było wywołane przez C. jejuni, w 33 (około 12%) przez C.coli. Ponadto stwierdzono zachorowania wywołane przez pałaczki C. upsalenssis – 8 (około 3%). Wszystkie zachorowania, których czynnikiem etiologicznym były C. upsalenssis wystąpiły w różnych miesiącach roku w województwie wielkopolskim. W 24 przypadkach nie określono gatunku bakterii (tab. II). Przeważająca większość zachorowań na kampylobakteriozę wystąpiła u dzieci z grupy wieku od 0 do 4 lat (218 przypadków - 81%) oraz dzieci starszych i młodzieży w grupie wieku 5-19 lat - 27 przypadków Tabela III. Kampylobakterioza w Polsce w 2008 roku. Liczba przypadków zachorowań w podziale na wiek i gatunek pałeczek Campylobacter Table III. Campylobacteriosis in Poland in 2008. Number of cases by age Grupa wieku C. jejuni 0 1 2 3 4 0-4 05-09 10-19 20-49 50-59 >60 64 54 29 9 10 166 13 9 9 3 5 liczba przypadków C. upsa- nieokreC. coli lensis ślone 12 6 5 11 5 4 1 4 2 1 1 28 7 17 1 1 1 1 1 1 2 2 2 1 ogółem 87 70 38 11 12 218 16 11 12 5 8 Nr 2 219 Kampylobakterioza w Polsce w 2008 roku Tabela IV. Kampylobakterioza w Polsce w 2008 roku. Najczęściej występujące objawy Table IV. Campylobacteriosis in Poland in 2008. Main sympotms objawy biegunka (z krwią) bóle brzucha wymioty gorączka inne C. jejuni 204 (106) 53 58 113 46 C. coli 33 (15) 7 7 21 9 gatunek (około 10%). U osób w przedziale wieku 20-49 lat wystąpiło 12 zachorowań, natomiast u osób powyżej 50 r.ż. - 13 zachorowań. W 2008 r. zachorowało 146 mężczyzn i 124 kobiety (tab. III). Biegunka była dominującym objawem u osób chorych. Łącznie wystąpiła ona u 269 osób (99,6%), w tym u 132 (około 49%) była z krwią lub ze śladami krwi. Przy czym w przypadku zakażeń C. jejuni występowała u prawie 52% zakażonych, u osób zakażonych C.coli odsetek ten wyniósł 45,5%. W zachorowaniach spowodowanych C. upsalenssis biegunka występowała rzadko - u 25% przypadków. Ponadto u ponad 55% osób wystąpiła gorączka. Wymioty oraz bóle brzucha odnotowano odpowiednio u 78 i 70 osób (tab. IV). C. upsalensis 8 (2) 4 3 2 nieokreślone 24 (9) 10 9 12 9 Razem 269 (132) 70 78 149 66 W 2008 r. odnotowano 2 ogniska kampylobakteriozy w kraju, oba w województwie śląskim. Jedno było wywołane gatunkiem Campylobacter jejuni i jedno Campylobacter coli. Były to, tak jak w większości ognisk spowodowanych tym patogenem, małe ogniska rodzinne, w których zachorowały odpowiednio trzy i dwie osoby. Otrzymano: 22.03.2010 Zaakceptowano do druku: 24.03.2010 Adres do korespondencji: Dr Małgorzata Sadkowska-Todys Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 221 - 230 Piotr Orysiak, Mirosław P Czarkowski, Małgorzata Sadkowska-Todys SALMONELOZY W POLSCE W 2008 ROKU SALMONELLOSIS IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 r. zarejestrowano w Polsce ogółem 9 608 zachorowań na salmonelozy odzwierzęce, a zapadalność wyniosła 25,2 na 100 000 ludności. Zarejestrowano 9 478 przypadków salmoneloz jelitowych i 130 pozajelitowych. Świadczy to o nadal utrzymującej się tendencji spadkowej w liczbie rejestrowanych przypadków salmoneloz w Polsce. Zmarło 6 chorych, u których salmoneloza była wskazana jako wyjściowa przyczyna zgonu. Od roku 2003 utrzymuje się wysoki, ponad 70% odsetek hospitalizacji osób zakażonych odzwierzęcymi pałeczkami Salmonella. Jednak odsetek hospitalizacji w ogniskach był ponad dwukrotnie mniejszy niż w 2007 r. i wyniósł 34%. W roku 2008 wystąpiło 201 ognisk wywołanych pałeczkami Salmonella. Łącznie w ogniskach tych zachorowało 1 647 osób, co stanowi ponad 17% wszystkich zarejestrowanych przypadków salmoneloz pokarmowych. W większości były to małe ogniska rodzinne. Podobnie jak w latach ubiegłych, najczęstszym czynnikiem etiologicznym w Polsce była S. Enteritidis. Zachorowania występowały głównie u dzieci w wieku poniżej 5 lat, a najwyższą zapadalność 307 na 100 000 odnotowano u dzieci w 2. r. ż.. W porównaniu z 2007 r. przebadano w kierunku nosicielstwa o 5,7% mniej osób pracujących z żywnością, ale odsetek osób z wynikiem dodatnim pozostał na poziomie 0,3%. W latach 2005-2008 zarejestrowano 604 przypadki salmoneloz pozajelitowych, najczęściej były to: posocznica i bakteriemia, zakażenie dróg moczowych i zakażenie powłok ciała. Zmarło 86 chorych z salmonelozą pozajelitową, przy czym salmonelozę pozajelitową wskazano jako wyjściową przyczynę zgonu w 10 przypadkach. Za większość zakażeń pozajelitowych odpowiadała S. Enteritidis (61%), jednak z ogółu zakażeń wywołanych przez ten serotyp tylko 0,9% przypada na zakażenia pozajelitowe. Natomiast zakażenie serotypem Choleraesuis w największym odsetku przechodziły w postać pozajelitową (84%). In 2008, 9 608 salmonellosis cases were reported, the incidence was 25.2 per 100 000 population. Among them 9 478 cases were intestinal and 130 were extraintestinal. Salmonellosis was cause of death in 6 cases. In total 201 outbreaks were reported involving 1 647 cases. The most common type of outbreaks were household outbreaks. The most frequently isolated serotype in outbreaks and single cases was S. Enteritidis. Like in previous years the highest incidence was in children aged 2 (307 per 100 000 population). In years 2005-2008, 604 cases of extraintestinal salmonellosis were reported. Most of them was sepsis and bacteremia. Underlying diseases were noted in 57% of cases. In the period 86 persons died, but extraintestinal salmonellosis was cause of death in 10 of them. Słowa kluczowe: salmonelozy, zakażenia pokarmowe, Key words: salmonellosis, foodborne infections, intezakażenia jelitowe, zakażenia pozajelitowe, epidemio- stinal infection, extraintestinal infection, epidemiology, logia, Polska, rok 2008 Poland, 2008 222 Nr 2 Piotr Orysiak, Mirosław P Czarkowski, Małgorzata Sadkowska-Todys Analizę sytuacji epidemiologicznej salmoneloz na terenie Polski w 2008 roku przeprowadzono na podstawie danych z rocznego biuletynu „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku” (NIZP-PZH, GIS, Warszawa 2009), informacji z formularzy dochodzeń epidemiologicznych w ogniskach salmoneloz, nadesłanych przez wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne oraz informacji z laboratoriów stacji sanitarno-epidemiologicznych. Natomiast charakterystykę zachorowań na salmonelozy pozajelitowe za lata 2005-2008 opracowano na podstawie danych z formularzy o indywidualnych zachorowaniach, nadesłanych przez wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne do Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny. Podobnie jak w latach poprzednich, klasyfikacja przypadków zachorowań spowodowanych odzwierzęcymi typami pałeczek Salmonella prowadzona była: w przypadku salmoneloz pokarmowych – według kryteriów zawartych w definicji podanej przez Komisję Europejską w decyzji 2002/253/EC, natomiast w przypadku salmoneloz pozajelitowych – w oparciu o definicję opracowaną w kraju na potrzeby nadzoru epidemiologicznego. Obie definicje wprowadzono do rutynowego nadzoru w Polsce w 2005 r. SALMONELOZY W 2008 ROKU W 2008 r. w Polsce zarejestrowano ogółem 9608 zachorowań na salmonelozy odzwierzęce (zapadalność 25,2 na 100 000 ludności) (tab. I). W kraju nadal utrzymuje się stała tendencja spadkowa w liczbie rejestrowanych przypadków salmoneloz. W porównaniu z rokiem 2007 zarejestrowano o 2 096 mniej przypadków, natomiast w stosunku do mediany za lata 20022006 o 6 398. Rejestrowany od roku 2003 ponad 70% odsetek hospitalizacji wyraźnie świadczy o tym, że badania laboratoryjne przeprowadzane są głównie w sytuacji, gdy osoba chora jest hospitalizowana, ponadto że lekarze pierwszego kontaktu z reguły nie kierują do badań laboratoryjnych osób z nieżytem żołądkowo-jelitowym. Tak wysoki odsetek hospitalizacji wskazuje również, że w Polsce rozpoznawane i zgłaszane są przede wszystkim przypadki salmoneloz o cięższym przebiegu. Pozwala to przypuszczać, że zachorowania na salmonelozy na terenie Polski są znacznie niedodiagnozowanie i niedorejestrowane. Podobnie jak w poprzednich latach, zachorowania występowały przede wszystkim w sezonie letnim, a szczyt zachorowań wystąpił w lipcu i w sierpniu (ryc. 1). Tabela I. Salmonelozy w Polsce w latach 1985-2008. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności, procent hospitalizowanych oraz liczba zgonów Table I. Salmonellosis in Poland in 1985-2008. Number of cases, incidence per 100 000 population, percentage of hospitalization and number of deaths Rok 1985-1989 3) 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 Zatrucia pokarmowe 1) l. zach. zapad. % hosp. 26 622 70,7 37,9 28 352 74,4 43,6 31 144 81,4 46,4 24 558 64,0 49,5 19 220 50,0 47,4 36 277 94,1 47,6 30 029 77,8 49,7 26 052 67,5 52,1 23 157 59,9 53,7 26 675 69,0 52,7 23 381 60,5 62,7 22 712 58,8 62,8 19 788 51,2 66,7 20 575 53,8 67,8 16 496 43,2 72,5 15 818 41,4 70,7 15 815 41,4 70,1 13 210 34,6 71,3 11 568 30,3 70,4 9 478 24,9 70,6 Zakażenia pozajelitowe 2) l. zach. zapad. % hosp. 22 726 67,5 48,7 21 155 55,5 44,9 20 983 54,9 47,1 17 503 45,6 50,0 11 934 31,0 48,8 67 0,17 94,0 64 0,17 85,9 54 0,14 88,9 49 0,13 93,9 64 0,17 95,3 55 0,14 83,6 87 0,23 93,1 93 0,24 88,2 113 0,30 91,2 121 0,32 90,1 140 0,37 89,3 191 0,50 91,1 152 0,40 94,7 136 0,36 93,4 130 0,34 90,8 l. zach. 49 242 49 507 52 127 42 061 31 154 36 344 30 093 26 106 23 206 26 739 23 436 22 799 19 881 20 688 16 617 15 958 16 006 13 362 11 704 9 608 Razem zapad. % hosp. 130,7 42,9 129,9 44,2 136,3 46,7 109,6 49,7 81,0 47,9 94,3 47,6 78,0 49,8 67,6 52,2 60,0 53,8 69,2 52,8 60,6 62,8 59,0 65,0 51,5 66,8 54,1 68,0 43,5 72,7 41,8 70,8 41,9 70,3 35,0 71,6 30,7 70,6 25,2 70,8 l. zgonów 17 16 12 8 6 5 3 8 3 3 7 6 5 7 6 6 8 4 1 6 1) zmiana w rejestracji: do 1993 r. wyłącznie zatrucia pokarmowe, od 1994 r. zatrucia pokarmowe oraz inne zakażenia żołądkowojelitowe 2) zmiana w rejestracji: do 1993 r. inne salmonelozy niż zatrucia pokarmowe, od 1994 r. wyłącznie zakażenia pozajelitowe 3) mediany Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce. NIZP-PZH, MZiOS / GIS. Warszawa, Roczniki 1985-2008 Nr 2 Tabela II.Salmonelozy w Polsce w 2008 r. Liczba i procentowy udział zachorowań wg kategorii definicji przypadku i województw Table II. Salmonellosis in Poland in 2008. Number of cases and percentage by case definition and voivodeship 2 500 2 000 Liczba zachorowań 223 Salmonelozy w Polsce w 2008 roku 1 500 1 000 500 0 I II 2008 r. III IV V VI VII Miesiąc 2007 r. VIII IX X XI XII Mediana 2002-2006 Ryc. 1. Salmonelozy w Polsce w latach 2002-2008. Liczba- zachorowańwwg miesiąca zachorowania Ryc. 1. Salmonelozy Polsce w latach 2002-2008. Liczba Fig. 1. zachorowań Salmonellosis in Poland in 2002-2008. Number of wg miesiąca zachorowania cases by month of onset Fig. 1. Salmonellosis in Poland in 2002-2008. Number of cases by month of onset W 2008 r. zarejestrowano 130 zachorowań na salmonelozy pozajelitowe (zapadalność 0,34 na 100 000). Jest to o 6 przypadków mniej niż w roku 2007 i o 61 mniej niż w 2005 r. Ponad 95% wszystkich zarejestrowanych zachorowań na salmonelozy spełniało kryteria przypadku potwierdzonego (tab. II). Najniższy odsetek potwierdzonych przypadków odnotowano w województwie podkarpackim (89,9%). W województwie tym najwięcej zachorowań wystąpiło w ogniskach (36%), co może tłumaczyć tak duży udział przypadków prawdopodobnych. Przypadek prawdopotwierWojewództwo podobny dzony liczlicz% % ba ba POLSKA 460 4,8 9 148 95,2 1. Dolnośląskie 431 100,0 2. Kujawsko-pomorskie 61 8,0 704 92,0 3. Lubelskie 16 2,3 680 97,7 4. Lubuskie 7 3,6 190 96,4 5. Łódzkie 50 7,6 610 92,4 6. Małopolskie 10 1,2 812 98,8 7. Mazowieckie 100 6,4 1 462 93,6 8. Opolskie 2 0,9 210 99,1 9. Podkarpackie 82 10,1 726 89,9 10. Podlaskie 7 2,0 335 98,0 11. Pomorskie 26 4,3 580 95,7 12. Śląskie 61 7,3 771 92,7 13. Świętokrzyskie 3 0,9 336 99,1 14. Warmińsko-mazurskie 2 0,5 385 99,5 15. Wielkopolskie 28 4,5 599 95,5 16. Zachodniopomorskie 5 1,6 317 98,4 Razem liczba 9 608 431 765 696 197 660 822 1 562 212 808 342 606 832 339 387 627 322 % 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 Źródło: Roczne sprawozdania o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach (MZ-56) nadesłane do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez wojewódzkie stacje sanitarnoepidemiologiczne Tabela III. Salmonelozy w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności wg województw Table III. Salmonellosis in Poland in 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by voivodeship Salmonelozy ogółem Zakażenia pozajelitowe 2002-2006 2002-2006 Województwo 2007 r. 2008 r. 2007 r. 2008 r. (mediany) (mediany) l. zach. zapad. l. zach. zapad. l. zach. zapad. l. zach zapad. l. zach zapad. l. zach. zapad. POLSKA 16 006 41,9 11 704 30,7 9 608 25,2 140 0,37 136 0,36 130 0,34 1. Dolnośląskie 857 29,6 548 19,0 431 15,0 2 0,07 5 0,17 8 0,28 2. Kujawsko-pomorskie 1 199 57,9 668 32,3 765 37,0 15 0,72 8 0,39 20 0,97 3. Lubelskie 1 412 64,4 1 088 50,2 696 32,2 3 0,14 4 0,18 2 0,09 4. Lubuskie 468 46,4 254 25,2 197 19,5 5 0,50 6 0,59 7 0,69 5. Łódzkie 921 35,5 774 30,2 660 25,9 4 0,15 5 0,20 4 0,16 6. Małopolskie 1 232 37,8 1 062 32,4 822 25,0 10 0,31 7 0,21 5 0,15 7. Mazowieckie 2 259 44,0 1 689 32,6 1 562 30,1 28 0,55 13 0,25 13 0,25 8. Opolskie 378 35,9 281 27,0 212 20,5 2 0,19 4 0,38 2 0,19 9. Podkarpackie 1 150 54,8 985 47,0 808 38,5 7 0,33 9 0,43 10 0,48 10. Podlaskie 562 46,8 482 40,4 342 28,7 3 0,25 7 0,59 2 0,17 11. Pomorskie 1 190 54,2 754 34,2 606 27,4 10 0,46 14 0,63 9 0,41 12. Śląskie 1 259 26,8 853 18,3 832 17,9 15 0,32 20 0,43 23 0,49 13. Świętokrzyskie 557 43,2 344 26,9 339 26,6 5 0,39 6 0,47 1 0,08 14. Warmińsko-mazurskie 646 45,2 536 37,6 387 27,1 1 0,07 4 0,28 0 0,00 15. Wielkopolskie 1 156 34,3 977 28,9 627 18,5 17 0,51 17 0,50 15 0,44 16. Zachodniopomorskie 762 44,9 409 24,2 322 19,0 3 0,18 7 0,41 9 0,53 Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce. NIZP-PZH, GIS, Warszawa. Roczniki 2002-2008 224 Nr 2 Piotr Orysiak, Mirosław P Czarkowski, Małgorzata Sadkowska-Todys W 2008 r. znaczący spadek zapadalności na salmonelozy odzwierzęce ogółem (przynajmniej o 5% w porównaniu do roku poprzedniego) zanotowano w 13 województwach (tab. III). Najbardziej obniżyła się zapadalność w województwach: lubelskim i wielkopolskim (po 36%). Natomiast wyraźny wzrost zapadalności wystąpił w województwie kujawsko-pomorskim (o 14%). W roku 2008 w ramach nadzoru nad chorobami przenoszonymi drogą pokarmową zgłoszono 201 ognisk wywołanych pałeczkami Salmonella. Łącznie w ogniskach tych zachorowało 1 647 osób, co stanowi 17% wszystkich zarejestrowanych przypadków salmonelozy pokarmowej. W większości były to małe ogniska rodzinne. Wśród ognisk spowodowanych zakażeniem pałeczkami Salmonella, w 128 (63,7%) ogniskach zachorowało 5 lub mniej osób. Tylko w 10 ogniskach (5%) zachorowało 30 lub więcej osób, w tym w trzech zarejestrowano ponad 50 zachorowań (tab. IV). W 180 ogniskach (90% wszystkich zgłoszonych) czynnikiem etiologicznym była S. Enteritidis, a w 7 (3,5%) S. Typhimurium. Ponadto zarejestrowano 5 ognisk wywołanych przez inne serotypy, w tym: S. Hadar (2), S. Virchow (2) i S. Newport (jedno ognisko). Natomiast w 3 określono jedynie grupę serologiczną, a w 6 nie określono ani typu ani grupy serologicznej. W porównaniu do ponad 70% hospitalizowanych spośród wszystkich osób zakażonych odzwierzęcymi pałeczkami Salmonella w 2008 r., w ogniskach odsetek hospitalizacji był mniejszy i wyniósł 34%. W 10 największych ogniskach salmoneloz, zachorowało łącznie 439 osób (w tym 115 dzieci do 14 roku życia), z czego 65 chorych hospitalizowano. W 8 ogniskach czynnikiem etiologicznym była S. Enteritidis, jedno ognisko było spowodowane przez S. Typhimurium i jedno przez S. Virchow. Więcej informacji na temat ognisk zakażeń pokarmowych wywołanych przez pałeczki Salmonella zamieszczono w opracowaniu pt. „Zatrucia i zakażenia pokarmowe”. W Polsce od 1996 r. stwierdzono występowanie zachorowań na salmonelozy spowodowane łącznie przez 167 sterotypów pałeczek Salmonella. W roku 2008 zarejestrowane przypadki salmoneloz były wywyoływane przez 60 różnych sterotypów, z których 16 izolowano orocznie od 12 lat. Ponadto warto zauważyć, że grupa pięiu sterotypów (tj. S. Enteritidis, S. Typhimurium, S. Virchow, S. Hadar i S. Infantis) najczęściej powodujących zahorowania, nie zmieniła się w tym okresie. Podobnie jak w latach ubiegłych, w 2008 r. we wszystkich województwach najczęstszym czynnikiem etiologicznym zarówno w ogniskach jak i zachorowaniach sporadycznych, była S. Enteritidis (tab. V). Udział zachorowań wywołanych tym typem serologicznym Tabela IV. Salmonelozy w Polsce w 2008 r. Charakterystyka największych ognisk zbiorowych zatruć pokarmowych wywołanych przez pałeczki Salmonella (powyżej 30 zachorowań w ognisku) Table IV. Salmonellosis in Poland in 2008. Outbreaks of foodborne infections caused by Salmonella involving 30 cases and more. Liczba za- Liczba hospi- Czynnik etiologiczny chorowań tali-zowanych (typ serologiczny Salmonella) (w tym dzieci 0-14 lat) 58 (5) 4 (1) Enteritidis 55 (2) 6 (0) Virchow 52 (1) 8 (1) Typhimurium 49 (6) 12 (3) Enteritidis 41 (41) 2 (2) Enteritidis 41 (28) 4 (4) Enteritidis 38 (1) 0 (0) Enteritidis 37 (3) 12 (2) Enteritidis 35 (28) 6 (5) Enteritidis 33 (0) 11 (0) Enteritidis Miejsce i okoliczności związane z wystąpieniem ogniska Restauracja (przyjęcie weselne) Ośrodek szkolno-wychowawczy (żywienie zbiorowe) Dom Ludowy (przyjęcie weselne) Restauracja (przyjęcie komunijne) Przedszkole (żywienie zbiorowe) Szkoła (poczęstunek okolicznościowy) Dom Ludowy (przyjęcie weselne) Restauracja (przyjęcie weselne) Obóz harcerski Kompleks gastronomiczno-hotelowy (przyjęcie weselne) Teren wystąpienia ogniska województwo podkarpackie powiat Tarnobrzeg Miesiąc czerwiec kujawsko-pomorskie Włocławek luty podkarpackie krośnieński sierpień mazowieckie nowodworski maj kujawsko-pomorskie Toruń wrzesień kujawsko-pomorskie włocławski październik podkarpackie krośnieński maj opolskie strzelecki sierpień pomorskie kościerski lipec podlaskie łomżyński sierpień Źródło: Formularze z opracowania ognisk zatruć pokarmowych i zakażeń żoładkowo jelitowych nadesłane do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez stacje sanitarno-epidemiologiczne Nr 2 225 Salmonelozy w Polsce w 2008 roku Tabela V.Salmonelozy w Polsce w latach 2007-2008. Liczba zachorowań wg typu serologicznego pałeczek Salmonella oraz województw Table V. Salmonellosis in Poland in 2007-2008. Number of cases by serotype and voivodeship Lubuskie Łódzkie Małopolskie Opolskie Podkarpackie Podlaskie Pomorskie Śląskie 765 562 49 70 5 5 1 1 1 6 65 696 598 36 15 11 6 1 5 1 2 6 15 197 157 14 9 6 1 3 1 1 2 1 1 1 - 660 427 30 10 14 10 3 1 1 2 1 4 157 822 1 562 212 668 1 237 183 61 91 13 14 38 3 23 21 7 23 3 3 9 3 10 2 9 1 1 5 2 1 1 6 1 1 1 2 5 1 2 1 4 3 10 5 18 103 1 808 663 94 10 13 4 2 2 6 1 2 2 8 1 342 256 27 9 6 3 4 1 1 1 2 4 28 606 339 20 5 2 4 1 235 832 667 69 34 6 5 3 1 11 9 3 7 10 7 Mazowieckie Lubelskie Razem 11 704 9 608 431 Enteritidis 9 507 7 504 356 Typhimurium 737 626 30 Virchow 174 262 8 Hadar 121 109 1 Infantis 165 96 6 Mbandaka 18 34 Newport 30 28 Agona 21 26 Indiana 11 22 Saintpaul 12 19 Heidelberg 4 16 2 Isangi 1 12 Oranienburg 3 11 Derby 11 10 Thompson 4 9 Braenderup 3 6 1 Goldcoast 2 6 Schleissheim 10 6 Chester 6 5 1 Inny określony 105 79 3 Nieokreślony 759 722 23 Kujawskopomorskie Dolnośląskie 2008 r. 2007 r. Typ serologiczny Salmonella Świętokrzyskie Warmińskomazurskie Wielkopolskie Zachodniopomorskie Województwo Polska 339 307 9 9 3 1 1 1 2 3 1 2 387 293 26 7 1 5 1 2 1 1 4 46 627 541 32 13 3 9 3 3 1 2 2 1 1 3 13 322 250 25 8 6 4 1 1 1 5 2 11 8 Źródło: Roczne sprawozdania o zachorowaniach na salmonelozy wg czynnika etiologicznego i wieku nadesłane do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne w ogólnej liczbie zachorowań na salmonelozy w Polsce w roku 2008 był podobny jak w roku 2007 i wyniósł 78% (tab. VI). Natomiast w latach dziewięćdziesiątych udział ten wahał się w granicach 85-90%. Duża liczba zachorowań w 2008 r. była również spowodowana przez S. Typhimurium – 626 przypadków (ponad 6,5%). O ponad 50% wzrosła liczba zachorowań wywołanych przez S. Virchow. W 2008 roku ich udział w ogólnej liczbie zachorowań wyniósł 2,7%. Zmalała natomiast liczba zachorowań spowodowanyh przes S. Hadar i S. Infantis. Największa różnorodność serotypów wystąpiła w województwie mazowieckim. Natomiast w województwie pomorskim nadal typowanie serologiczne prowadzi się najrzadziej w Polsce. W roku 2008 nie określono typu serologicznego w izolatach pochodzących od 39% chorych z tego województwa. Również w województwie łódzkim liczba przypadków, w których nie określono serotypu jest dość duża (24% zachorowań). Z analizy zachorowań według miejsca zamieszkania wynika, że częstość występowania nieżytów żołądkowo-jelitowych wywołanych przez pałeczki Salmonella była w miastach nieco niższa niż na terenach wiejskich (zapadalność wynosiła odpowiednio 23,8 i 26,6 na 100 000). Natomiast salmonelozy pozajelitowe znacznie częściej rozpoznawano wśród mieszkańców miast (zapadalność odpowiednio 0,39 i 0,26 na 100 000). Analiza danych o liczbie zachorowań na salmonelozy w grupach wieku pozwala stwierdzić, że podobnie jak w latach poprzednich, najczęściej chorowały dzieci w wieku poniżej 5 lat, przy czym najwyższa zapadalność 307 na 100 000 wystąpiła u dzieci w 2. roku życia (tab. VII). Salmonelozy pozajelitowe najczęściej rozpoznawano u dzieci w pierwszym i drugim roku życia. Zapadalność w tym wieku wynosiła odpowiednio 2,27 i 1,32 na 100 000. Najczęstsze typy serologiczne pałeczek Salmonella izolowane od chorych i osób z innych badanych grup, w tym tzw. branżowców (osoby wykonujące pracę w określonych zawodach) zestawiono w tabeli VIII. Ponad 81% chorych i ponad 45% bakteriologicznie dodatnich osób zdrowych badanych w związku z wykonywanymi pracami zawodowymi było zakażonych S. Enteritidis. W porównaniu z rokiem 2007 zmniejszyła się o 5,7% liczba osób badanych, wykonujących pracę 226 Nr 2 Piotr Orysiak, Mirosław P Czarkowski, Małgorzata Sadkowska-Todys Tabela VI.Salmonelozy w Polsce w 2008 r. Liczba zachorowań wg typu serologicznego pałeczek Salmonella oraz wieku Table VI. Salmonellosis in Poland in 2008. Number of cases by serotype and age Typ seroloRazem giczny Salmonella liczba % 0 1 Razem 9 608 100,0 1 009 1 165 Enteritidis 7 504 78,1 711 918 Typhimurium 626 6,5 90 82 Virchow 262 2,7 32 20 Hadar 109 1,1 7 4 Infantis 96 1,0 21 14 Mbandaka 34 0,4 9 5 Newport 28 0,3 3 4 Agona 26 0,3 5 2 Indiana 22 0,2 3 4 Saintpaul 19 0,2 4 2 Heidelberg 16 0,2 4 1 Isangi 12 0,1 6 4 Oranienburg 11 0,1 2 1 Derby 10 0,1 1 Thompson 9 0,1 2 1 Braenderup 6 0,1 1 Goldcoast 6 0,1 Schleissheim 6 0,1 5 Chester 5 0,1 1 1 Inny określony 79 0,8 9 8 Nieokreślony 722 7,5 94 93 2 844 687 57 3 4 7 1 1 1 1 1 2 1 4 74 3 642 520 43 3 1 1 2 1 2 2 2 1 1 3 60 Grupa wieku 4 474 397 27 4 1 4 3 38 0-4 5-9 10-19 20-29 30-39 40-49 50-59 60 + 4 134 1 116 890 701 550 455 674 1 088 3233 962 642 542 434 354 535 802 299 48 61 52 29 32 41 64 62 12 72 12 16 10 27 51 17 4 16 20 16 10 6 20 47 1 9 3 8 7 6 15 17 1 5 2 1 2 4 2 8 1 7 3 2 1 3 3 9 2 1 3 1 2 3 5 7 4 3 1 3 1 3 9 2 1 2 2 3 7 2 3 2 2 11 1 5 1 2 1 1 1 3 1 3 3 4 1 1 2 1 2 2 2 0 3 1 2 5 1 3 1 1 27 4 10 7 6 10 8 7 359 77 54 41 31 17 37 106 Źródło: Roczne sprawozdania o zachorowaniach na salmonelozy wg czynnika etiologicznego i wieku nadesłane do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne Tabela VII.Salmonelozy w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności i udział procentowy wg wieku Table VII. Salmonellosis in Poland in 2002-2008. Number of cases, incidence per 100 000 population, and percentage of cases by age Salmonelozy ogółem Grupa wieku Razem 0 1 2 3 4 0-4 5-9 10-19 20-29 30-39 40-49 50-59 60 + 2002-2006 (mediana) l. zazach. pad. 16 006 41,9 1 183 329,3 1 521 425,5 1 153 312,1 868 229,2 637 168,3 5 360 291,1 1 773 83,1 1 918 34,7 1 850 29,3 1 198 24,2 1 259 21,9 1 172 23,2 1 661 25,4 2002-2006 2007 r. 2008 r. (mediana) l. zal. zal. za% % zach. pad. zach. pad. zach. pad. 11 704 30,7 100,0 9 608 25,2 100,0 140 0,37 1 147 303,4 9,8 1 009 254,0 10,5 9 2,55 1 371 373,1 11,7 1 165 307,0 12,1 7 1,90 962 268,6 8,2 844 229,7 8,8 5 1,42 737 209,8 6,3 642 179,4 6,7 1 0,29 523 149,3 4,5 474 135,0 4,9 1 0,27 4 740 262,6 40,5 4 134 223,1 43,0 20 1,09 1 376 72,9 11,8 1 116 60,7 11,6 2 0,10 1 181 23,6 10,1 890 18,4 9,3 3 0,05 896 14,0 7,7 701 11,1 7,3 7 0,11 711 13,3 6,1 550 10,1 5,7 7 0,14 647 12,4 5,5 455 9,0 4,7 14 0,24 907 16,0 7,7 674 11,7 7,0 24 0,45 1 246 18,4 10,6 1 088 15,6 11,3 63 0,96 Zakażenia pozajelitowe 2007 r. l. zach. 136 9 6 3 2 1 21 3 1 2 9 9 27 64 Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce. NIZP-PZH, GIS, Warszawa. Roczniki 2002-2008 zapad. 0,36 2,38 1,63 0,84 0,57 0,29 1,16 0,16 0,02 0,03 0,17 0,17 0,48 0,94 2008 r. l. zach. 100,0 130 6,6 9 4,4 5 2,2 1 1,5 1 0,7 0 15,4 16 2,2 5 0,7 4 1,5 4 6,6 5 6,6 11 19,9 31 47,1 54 % zapad. 0,34 2,27 1,32 0,27 0,28 0,00 0,86 0,27 0,08 0,06 0,09 0,22 0,54 0,77 % 100,0 6,9 3,8 0,8 0,8 0,0 12,3 3,8 3,1 3,1 3,8 8,5 23,8 41,5 Nr 2 227 Salmonelozy w Polsce w 2008 roku Tabela VIII.Salmonelozy w Polsce w 2008 r. Najczęstsze typy serologiczne pałeczek Salmonella u zarejestrowanych chorych oraz izolowane od osób chorych i zdrowych badanych w laboratoriach stacji sanitarno-epidemiologicznych Table VIII. Salmonellosis in Poland in 2008. Prevalent serotypes of Salmonella strains from registered cases and from cases, contacts and food staff examinated in laboratories of sanitary epidemiological stations Chorzy (ogółem) 1) Typ serologiczny Salmonella Razem 2007 r. 2008 r. Enteritidis Typhimurium Virchow Hadar Infantis Mbandaka Newport Agona Indiana Saintpaul Heidelberg Isangi Oranienburg Derby Inny określony Nieokreślony liczba 11 704 9 608 7 504 626 262 109 96 34 28 26 22 19 16 12 11 10 111 722 % 100,0 100,0 78,1 6,5 2,7 1,1 1,0 0,4 0,3 0,3 0,2 0,2 0,2 0,1 0,1 0,1 1,2 7,5 Badani w laboratoriach stacji sanitarno-epidemiologicznych 2) chorzy otocz. chorych branżowcy liczba % liczba % liczba % 4 260 100,0 1 522 100,0 1 825 100,0 3 108 100,0 1 118 100,0 1 541 100,0 2 516 81,0 934 83,5 702 45,6 236 7,6 64 5,7 147 9,5 156 5,0 31 2,8 157 10,2 45 1,4 18 1,6 70 4,5 41 1,3 31 2,8 138 9,0 3 0,1 6 0,5 40 2,6 19 0,6 9 0,8 23 1,5 11 0,4 2 0,2 29 1,9 2 0,1 2 0,2 18 1,2 7 0,2 6 0,5 11 0,7 1 0,0 2 0,1 6 0,4 3 0,1 1 0,1 6 0,4 15 1,0 57 1,8 11 1,0 149 9,7 9 0,3 3 0,3 30 1,9 1) Źródło: Roczne sprawozdania o zachorowaniach na salmonelozy wg czynnika etiologicznego i wieku nadesłane do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne 2) Źródło: Roczne sprawozdania z badań laboratoryjnych w kierunku zakażeń wywołanych przez pałeczki Salmonella i Shigella nadesłane do Zakładu Bakteriologii NIZP-PZH przez wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne Tabela IX. Salmonelozy w Polsce w 2008 r. Wyniki badań bakteriologicznych w kierunku pałeczek Salmonella i Shigella prowadzonych w laboratoriach stacji sanitarno-epidemiologicznych wg grup badanych osób Table IX. Salmonellosis in Poland in 2008. Results of bacteriological examinations of different groups of persons: cases, convalescents, carriers, contacts, food staff and others Badane grupy Chorzy Ozdrowieńcy Nosiciele Kontakty Branżowcy Inne grupy Liczba osób badanych 39 364 9 539 6 166 16 424 493 706 5 325 Ogółem 3 109 3 418 1 458 1 120 1 542 68 (%) 7,9 35,8 23,6 6,8 0,3 1,3 Liczba osób z wynikiem dodatnim S. Typhi S. Paratyphi 1 1 2 2 2 1 - In. Salm. 3 108 3 415 1 456 1 118 1 541 68 Shigella 21 1 1 4 2 - Źródło: Roczne sprawozdania z badań laboratoryjnych w kierunku zakażeń wywołanych przez pałeczki Salmonella i Shigella nadesłane do Zakładu Bakteriologii NIZP-PZH przez wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne w określonych zawodach (przede wszystkim osoby pracujące z żywnością), z 523 688 w 2007 r. do 493 706 w 2008 r. (tab. IX), przy czym proporcja osób z wynikiem dodatnim utrzymała się na poziomie 0,3%. Wg danych Głównego Urzędu Statystycznego w 2008 r. zakażenie pałeczkami Salmonella było wyjściową przyczyną zgonu 6 osób. W 1 przypadku było to salmonelozowe zatrucie pokarmowe, a w 5 salmoneloza pozajelitowa pod postacią posocznicy. SALMONELOZY POZAJELITOWE W LATACH 2005-2008 W latach 2005-2008 zarejestrowano łącznie 604 przypadki salmoneloz pozajelitowych (średnia zapadalność 0,40 na 100 000). W 2005 roku zarejestrowano największą liczbę zachorowań od czasu wyodrębnienia tej postaci salmoneloz w systemie rejestracji chorób zakaźnych podlegających obowiązkowi zgłaszania. W kolejnych latach liczba zachorowań zmniejszała się. Tendencja ta towarzyszyła spadkowi ogólnej liczby zachorowań na salmonelozy. Można to również łączyć 228 Nr 2 Piotr Orysiak, Mirosław P Czarkowski, Małgorzata Sadkowska-Todys Tabela X.Salmonelozy pozajelitowe w Polsce w latach 2005-2008. Kliniczna postać zachorowań Table X. Extraintestinal salmonellosis in Poland in 2005-2008. Clinical manifestations Numer statystyczny ICD-10 A02.1 A02.9 A02.1 A02.2 A02.8 A02.9 Postać kliniczna Ogółem Posocznica / bakteriemia Umiejscowione zakażenia - zapalenie stawów - zap. opon m-r / mózgu - zap. kości - zap. płuc - zap. nerek Inne określone zakażenia - zak. dróg moczowych - zak. powłok ciała - zap. otrzewnej / narz. uk. pokarm. - inne Nieokreślone zakażenia Współwystępujące z zatruciem pokarm. Bez innych Z innymi Ogółem chorób współBez innych chorobami występujących chorób współwspółwystępuwystępujących jącymi l. zgol. zgol. zgol. zgol. zgol. zach. l. zach. l. zach. l. zach. l. zach. nów nów nów nów nów Z innymi chorobami współwystępującymi (z wyj. zatruć pokarm.) 604 1) 86 343 68 261 18 125 29 143 6 342 61 22 11 6 19 3 195 92 51 30 22 6 58 5 4 1 20 9 2 4 5 3 206 37 11 7 2 15 2 97 42 32 14 9 3 47 4 3 1 15 8 2 2 3 2 136 24 11 4 4 4 1 98 50 19 16 13 3 11 1 1 5 1 2 2 1 85 8 3 4 1 31 15 6 8 2 1 23 0 5 3 1 1 1 102 4 2 1 1 34 18 4 9 3 3 4 0 1 1 1 1) po zweryfikowaniu zgodności z definicją przypadku, przyjętą na potrzeby nadzoru epidemiologicznego Źródło: Wywiady epidemiologiczne przesyłane do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez stacje sanitarno-epidemiologiczne Tabela XI.Salmonelozy w Polsce w latach 2005-2008. Liczba i udział procentowy zachorowań wg typu serologicznego pałeczek Salmonella Table XI. Salmonellosis in Poland in 2005-2008. Number of cases and percentage by serotype Typ serologiczny Salmonella Razem Enteritidis Typhimurium Virchow Choleraesuis Hadar Infantis Newport Indiana Tennessee Sanjuan Mbandaka Heidelberg Inny określony 4) Nieokreślony Zakażenia pozajelitowe 1) l. zach % 604 3) 100,0 370 61,3 47 7,8 18 3,0 16 2,6 11 1,8 9 1,5 6 1,0 5 0,8 4 0,7 2 0,3 2 0,3 2 0,3 14 2,3 98 16,2 Zatrucia pokarmowe 2) l. zach % 50076 100,0 40821 81,5 2719 5,4 825 1,6 3 0,0 844 1,7 805 1,6 153 0,3 62 0,1 8 0,0 0 0,0 96 0,2 24 0,0 751 1,5 2965 5,9 % zakażeń pozajelitowych w ogólnej liczbie salmoneloz 1,2 0,9 1,7 2,1 84,2 1,3 1,1 3,8 7,5 33,3 100,0 2,0 7,7 1,8 3,2 1) Źródło: Wywiady epidemiologiczne przesyłane do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez stacje sanitarno-epidemiologiczne 2) Źródło: Roczne sprawozdania o zachorowaniach na salmonelozy wg czynnika etiologicznego i wieku nadesłane do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne 3) po zweryfikowaniu zgodności z definicją przypadku NIZP-PZH na podstawie wywiadów kliniczno-epidemiologicznych 4) w tym zakażenia mieszane Nr 2 229 Salmonelozy w Polsce w 2008 roku z wprowadzeniem w 2005 r. w nadzorze epidemiologicznym definicji przypadków chorób zakaźnych i eliminowaniem w kolejnych latach przez stacje sanitarno-epidemiologiczne zgłoszeń niektórych przypadków niespełniających kryteriów definicji. Najbardziej dyskusyjna jest klasyfikacja zakażeń krwi, z uwagi na konieczność rozróżnienia posocznicy i bakteriemii (bezobjawowe zakażenie, które nie powinno być zgłaszane, jako zachorowanie, jeżeli nie towarzyszy innej postaci salmonelozy pozajelitowej). Z uwagi na liczną grupę chorych z chorobą towarzyszącą lub z nieżytem żołądkowo-jelitowym wywołanym przez pałeczki Salmonella, przyczyna objawów umożliwiających stwierdzenie posocznicy (m.in. gorączka) nie zawsze może być jednoznacznie określona. Z tego powodu bakteriemia może być w pewnych sytuacjach uznana za posocznicę, która jednak przez część lekarzy utożsamiana jest wyłącznie ze wstrząsem septycznym. Pełna weryfikacja zgłaszanych przypadków na poziomie kraju z powodu ograniczonego zakresu otrzymywanej informacji nie jest możliwa i nie obejmuje przypadków odrzuconych wcześniej na poziomie stacji sanitarno-epidemiologicznych. Wskazane jest więc podjęcie próby zdefiniowania kryteriów pozwalających na jednoznaczne określenie postaci klinicznych salmoneloz pozajelitowych na potrzeby nadzoru sanitarno-epidemiologicznego. Z powodu trudności w jednoznacznej klasyfikacji posocznica oraz postać zachorowania określana wcześniej jako „bakteriemia w immunosupresji” zostały potraktowane łącznie w zestawieniu postaci klinicznych salmoneloz pozajelitowych (tab. X). Podobnie, jak w 2004 r., w kolejnych latach, posocznice i bakteriemie stanowiły najczęstszą postać kliniczną salmonelozy pozajelitowej (342 zachorowania). Znacznie rzadziej stwierdzano umiejscowione zakażenia (łącznie 61 zachorowań). Często natomiast rejestrowano zakażenia dróg moczowych (92 zachorowania) i zakażenia powłok ciała (51 zachorowań). U większości chorych (343 zachorowania, 57%) zanotowano obecność choroby współwystępującej. W wywiadach 268 osób (44%) podano informację o nieżycie żołądkowojelitowym w trakcie lub w okresie poprzedzającym wystąpienie pozajelitowej postaci zakażenia. W latach 2005-2008 wg informacji z wywiadów epidemiologicznych zmarło 86 osób chorujących na salmonelozy pozajelitowe. Spośród tych osób, 57 miało ponad 60 lat, a kolejnych 20 było w grupie wieku między 50 a 59 lat. W pozostałych grupach wieku zanotowano pojedyncze przypadki zgonów. U 68 osób zmarłych podano w formularzu o zachorowaniu informację o obecności choroby współwystępującej. Można przypuszczać, że to właśnie choroby współwystępujące były przyczyną większości zgonów. Wg danych GUS salmoneloza pozajelitowa była wyjściową przyczyną zgonu 10 osób, 7 z nich miało ponad 60 lat. Serotyp określono dla pałeczek Salmonella izolowanych od 506 osób (83,8%) z pozajelitowymi postaciami zakażenia. Spośród 24 serotypów 12 odpowiadało za więcej niż jedno zachorowanie (tab. XI). Podobnie jak w przypadku zakażeń pokarmowych wywołanych przez pałeczki Salmonella, wśród salmoneloz pozajelitowych najczęściej izolowano S. Enteritidis. Jednak w porównaniu do innych serotypów, w przypadku zakażenia tym serotypem postać pozajelitowa rozwijała się najrzadziej (0,9%). Drugim pod względem częstotliwości występowania serotypem była S. Typhimurium. Izolowano ją stosunkowo często zarówno od chorych na salmonelozy pokarmowe, jak i pozajelitowe, które stanowiły 1,7% zachorowań wywołanych tym serotypem. Natomiast ponad 84% zakażeń S. Choleraesuis było pozajelitowych. Ich udział w zakażeniach pozajelitowych wyniósł 2,6%. W przypadku serotypu Sanjuan izolowano go wyłącznie od chorych z salmonelozą pozajelitową. Serotyp ten odpowiadał jednak za jedynie 0,3% z tych zachorowań. W 16,2% przypadków nie określono serotypu pałeczek Salmonella. PODSUMOWANIE 1. W 2008 r. w Polsce zarejestrowano ogółem 9 608 zachorowań na salmonelozy odzwierzęce (zapadalność 25,2 na 100 000 ludności), co świadczy o nadal utrzymującej się tendencji spadkowej w liczbie przypadków zachorowań na salmonelozy w Polsce. 2. Rejestrowany od roku 2003 ponad 70% odsetek hospitalizacji wyraźnie świadczy o niedodiagnozowaniu i niedorejestrowaniu salmoneloz u ludzi na terenie Polski. Laboratoryjne badania diagnostyczne są przeprowadzane głównie w sytuacji, gdy osoba chora jest hospitalizowana. Natomiast osoby z nieżytem żołądkowo-jelitowym, leczone ambulatoryjnie, przeważnie nie są kierowane na badania bakteriologiczne. Wysoki odsetek hospitalizacji wskazuje także, że w Polsce rozpoznawane i zgłaszane są przede wszystkim przypadki salmoneloz o cięższym przebiegu. 3. Podobnie jak w latach ubiegłych, we wszystkich województwach najczęstszym czynnikiem etiologicznym zarówno w ogniskach, jak i zachorowaniach sporadycznych, była S. Enteritidis, a udział zachorowań wywołanych tym typem serologicznym w ogólnej liczbie zachorowań na salmonelozy w Polsce w 2008 r. był podobny jak w 2007 r. i wyniósł 78%. 4.W porównaniu z 2007 r. przebadano w kierunku nosicielstwa o 5,7% mniej osób pracujących z żywnością, jednak odsetek osób z wynikiem dodatnim był na takim samym poziomie co w roku 2007 i wyniósł 0,3%. 230 Piotr Orysiak, Mirosław P Czarkowski, Małgorzata Sadkowska-Todys 5. W latach 2005-2008 zarejestrowano 604 przypadki salmoneloz pozajelitowych. • Najczęstszymi postaciami salmoneloz pozajelitowych były bakteriemie i posocznice, których wyodrębnienie wymaga określenia precyzyjnych kryteriów. Często rejestrowane były również zakażenia dróg moczowych i zakażenia powłok ciała. • U 57% chorych zanotowano obecność choroby współwystępującej. • Zmarło 86 osób, przy czym wg danych GUS salmonelozy pozajelitowe były wyjściową przyczyną zgonu w 10 przypadkach. Zgony wystąpiły głównie u osób powyżej 60. roku życia. • Z materiału klinicznego pobranego od osób chorych najczęściej izolowano S. Enteritidis, przy czym jej Nr 2 udział w zachorowaniach na salmonelozy pozajelitowe był mniejszy niż w przypadku zakażeń pokarmowych. W 84% przypadków zakażeń S. Choleraesuis zachorowanie miało postać pozajelitową. Otrzymano: 18.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 23.03.2010 r. Adres do korespondencji: Dr Małgorzata Sadkowska-Todys Zakład Epidemiologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa tel. 022 54-21-215 Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 231 - 234 Michał Czerwiński, Mirosław P Czarkowski, Barbara Kondej ZATRUCIA JADEM KIEŁBASIANYM W POLSCE W 2008 ROKU BOTULISM IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 roku zarejestrowano w Polsce 46 przypadków zatruć jadem kiełbasianym. Zapadalność, w przeliczeniu na 100 000 ludności, wyniosła 0,12. Najwyższą zapadalność zanotowano w województwie podlaskim - 0,42 na 100 000 ludności - oraz wielkopolskim - 0,41 (liczba zachorowań odpowiednio 5 i 14). Najczęściej chorowali mężczyźni, mieszkańcy wsi. Zachorowania sporadyczne (36) stanowiły 78% ogólnej liczby zarejestrowanych przypadków. Zanotowano dwa rodzinne ogniska 2-osobowe oraz dwa 3-osobowe. Najwięcej zachorowań wystąpiło po spożyciu potraw mięsnych, przygotowanych w domu. Zgonów nie zanotowano. A total number of 46 foodborne botulism cases were registered in Poland in 2008 (incidence rate 0.12 per 100,000 population), in rural areas - 28 cases (incidence 0.19) and in urban areas - 18 cases (incidence 0.08). There were 36 sporadic cases (78%), 2 outbreaks of two persons and 2 outbreaks involving three persons. Tinned meat (especially home made) was the main vehicle of infection botulin toxin. There were no deaths reported due to botulism. Słowa kluczowe: botulizm, zatrucia jadem kiełbasia- Key words: botulism, foodborne intoxication, epidenym, zatrucia pokarmowe, epidemiologia, Polska, rok miology, Poland, 2008 2008 W 2008 roku zarejestrowano w Polsce 46 przypadków zatruć jadem kiełbasianym (botulizmu) - o 3 mniej niż w 2007 r. i o 7 mniej od mediany z lat 2002-2006 (tab. I). Zapadalność, w przeliczeniu na 100 000 ludności, wyniosła 0,12. Tak niską liczbę zatruć toksyną botulinową i tak niską zapadalność od czasu wprowadzenia w Polsce obowiązku zgłaszania botulizmu zarejestrowano uprzednio tylko raz - w 2005 r. (ryc. 1). Ponad połowę z ogólnej liczby zatruć, zgłoszonych w 2008 r. (24 przypadki; 52%) zgodnie z definicją przyjętą na potrzeby nadzoru epidemiologicznego, zarejestrowano jako przypadki “możliwe”, tj. zachorowania zgłoszone przez lekarzy wyłącznie na podstawie objawów klinicznych bez jakiegokolwiek potwierdzenia - laboratoryjnego lub epidemiologicznego. Kryteria przypadku “potwierdzonego”, tj. takiego, przy którym diagnozie klinicznej towarzyszyło wykazanie obecności toksyny botulinowej w materiale klinicznym pobranym od chorego, spełniały tylko 22 zgłoszenia (48%). Przypadków “prawdopodobnych” w ogóle nie zarejestrowano. Typ toksyny botulinowej określono tylko u 19 chorych (41% wszystkich zatruć). Podobnie jak w latach poprzednich przeważały zatrucia wywołane toksyną typu B, której obecność stwierdzono w krwi 16 cho- rych. Obecność toksyny B/E stwierdzono u 2 chorych, a toksyny A u jednego chorego. Badania żywności nie przeprowadzono w żadnym przypadku. O ile w latach 1992-2001 najwięcej przypadków botulizmu miesięcznie notowano w okresie letnim, od czerwca do sierpnia, to w 2008 r. najwięcej zachorowań zarejestrowano w listopadzie (8 przypadków; 17% wszystkich zarejestrowanych w całym roku) oraz w miesiącach od marca do czerwca (po 5 przypadków). Przy tak niewielkich liczbach zachorowań dane z poszczególnych miesięcy mogą podlegać znacznym przypadkowym wahaniom, niemniej, w zestawieniu z danymi z lat 2002-2006 zauważa się, że w ostatnich latach sezonowy cykl zachorowań jest znacznie słabiej wyrażony (ryc. 2). Zatrucia jadem kiełbasianym zarejestrowano w 2008 r. na obszarze 12 województw (tab. I). Najwyższą zapadalność odnotowano w woj. podlaskim - 0,42 na 100 000 ludności - oraz wielkopolskim - 0,41 (liczba zachorowań odpowiednio 5 i 14). tj. w województwach, które wraz z woj. kujawsko-pomorskim i warmińsko-mazurskim zaliczają się do grupy województw o najwyższej zapadalności na botulizm w ostatnim dziesięcioleciu. 232 zachorowania zapadalność zachorowania zapadalność POLSKA Dolnośląskie Kujawsko-pomorskie Lubelskie Lubuskie Łódzkie Małopolskie Mazowieckie Opolskie Podkarpackie Podlaskie Pomorskie Śląskie Świętokrzyskie Warmińsko-mazurskie Wielkopolskie Zachodniopomorskie 2008 r. zapadalność Województwo 2007 r. zachorowania Mediana 2002-2006 53 1 8 4 2 1 4 3 2 4 5 2 1 4 15 2 0,14 0,03 0,39 0,18 0,08 0,03 0,08 0,28 0,10 0,33 0,23 0,04 0,08 0,28 0,44 0,12 49 2 5 12 3 1 1 2 2 1 15 5 0,13 0,07 0,24 0,55 0,09 0,02 0,08 0,09 0,04 0,08 0,44 0,30 46 2 6 1 2 3 2 5 5 2 2 2 14 - 0,12 0,10 0,28 0,10 0,06 0,06 0,19 0,42 0,23 0,04 0,16 0,14 0,41 - 1,0 Zapadalność padalność na 100 000 ludności Tabela I. Zatrucia toksyną botulinową w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności wg województw Table I. Intoxications caused by botulinum toxin in Poland in 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by voivodeship 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. Nr 2 Michał Czerwiński, Mirosław P Czarkowski, Barbara Kondej 0,8 0,6 0,4 0,2 0,0 Rok Ryc. 1. Zatrucia toksyną botulinową w Polsce w latach 1989-2008. Zapadalność na 100 000 ludności Fig. 1. Intoxications caused by botulinum toxin in Poland in 1989-2008. Incidence per 100 000 population Ryc. 1. Zatrucia toksyną botulinową w Polsce w latach 1989-2008. Zapadalność na 100 000 ludności Fig. 1. Intoxications caused by botulinum toxin in Poland in 1989-2008. Incidence per 100 000 population 10 8 6 4 2 0 I II 2008 III IV V VI VII VIII IX 2007 X XI XII mediana 2002-2006 Ryc. 2. Zatrucia toksyną botulinową w Polsce w latach (wg Liczbadaty zachorowań w miesiącach (wg daty rejestracji) rejestracji) Fig.Fig. 2. Intoxications caused by botulinum toxin in Poland intoxin 2002-2008. 2. Intoxications caused by botulinum in Poland Numberin of2002-2008. reported cases Number by month of reported cases by month W pozostałych województwach, w których zare- Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce. NIZP-PZH, GIS, Warszawa. Roczniki 2002-2008 Ryc. 2. Zatrucia toksyną botulinową w Polsce w latach 2002-2008. 2002-2008. Liczba zachorowań w miesiącach jestrowano zachorowania, zapadalność wahała się od 0,04 na 100 000 ludności w śląskim (2 zachorowania) do 0,28 w lubelskim (6 zachorowań). Zatruć toksyną botulinową nie zarejestrowano w ogóle w woj. dolnośląskim, łódzkim, podkarpackim i zachodniopomorskim. Większość zarejestrowanych zachorowań (78%) stanowiły zatrucia sporadyczne (36 przypadków). Zanotowano 4 ogniska rodzinne: 2 ogniska dwuosobowe (w woj. lubelskim i zachodniopomorskim) oraz 2 trzyosobowe (oba w woj. wielkopolskim). (tab. II) Zgodnie z wieloletnią tendencją, zapadalność na botulizm na wsi była zdecydowanie wyższa niż w miastach. W 2008 r. zapadalność na wsi wyniosła 0,19 na 100 000 ludności i była ponad 2-krotnie wyższa od zapadalności w miastach - 0,08 (tab. II). Częściej chorowali mężczyźni (tab. III) – zapadalność mężczyzn (0,15/100 000) była w 2008 r. wyższa od zapadalności kobiet (0,10) o ponad 50%. Tabela II.Zatrucia toksyną botulinową w Polsce w 2008 r. Liczba ognisk oraz liczba i procent zachorowań wg wielkości ognisk i środowiska (miasto/wieś) Table II. Intoxications caused by botulinum toxin in Poland in 2008. Number of outbreaks and number and percentage of cases by outbreaks and location (urban/rural) Zachorowania Pojedyncze W ogniskach (wg 2 osoby wielkości ognisk) 3 osoby razem Ogółem liczba ognisk x 1 1 1 Miasto liczba zach. 16 2 2 18 % zach. 88,9 11,1 11,1 100,0 liczba ognisk x 1 2 3 3 Wieś liczba zach. 20 2 6 8 28 % zach. 71,4 7,1 21,4 28,6 100,0 liczba ognisk x 2 2 4 4 Ogółem liczba zach. 36 4 6 10 46 Źródło: Wywiady epidemiologiczne przesłane do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez stacje sanitarno-epidemiologiczne % zach. 78,3 8,7 13,0 21,7 100,0 Nr 2 233 Zatrucia jadem kiełbasianym w Polsce w 2008 roku Tabela III. Zatrucia toksyną botulinową w Polsce w 2008 r. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności i udział procentowy wg wieku, płci i środowiska (miasto/wieś) Table III. Intoxications caused by botulinum toxin in Poland in 2008. Number of cases, incidence per 100 000 population, and percentage of cases by age, gender and location (urban/rural) Płeć Środowisko mężczyźni kobiety miasto wieś zacho- zapazacho- zapazacho- zapazacho- zaparowa- dal% rowa- dal% rowa- dal% rowa- dalnia ność nia ność nia ność nia ność 0 - 14 15 - 19 1 0,07 3,7 3 0,23 15,8 4 0,34 20 - 24 3 0,19 11,1 5 0,32 26,3 6 0,32 33,3 2 0,16 25 - 29 4 0,25 14,8 2 0,13 10,5 1 0,05 5,6 5 0,42 30 - 39 1 0,04 3,7 1 0,04 5,3 2 0,10 40 - 49 8 0,32 29,6 5 0,20 26,3 4 0,13 22,2 9 0,45 50 - 59 9 0,33 33,3 1 0,03 5,3 4 0,11 22,2 6 0,31 60 + 1 0,04 3,7 2 0,05 10,5 3 0,07 16,7 Ogółem 27 0,15 100,0 19 0,10 100,0 18 0,08 100,0 28 0,19 Wiek w latach Ogółem % 14,3 7,1 17,9 7,1 32,1 21,4 100,0 zacho- zaparowa- dalnia ność 4 0,15 8 0,25 6 0,19 2 0,04 13 0,26 10 0,17 3 0,04 46 0,12 % 8,7 17,4 13,0 4,3 28,3 21,7 6,5 100,0 Źródło: Wywiady epidemiologiczne przesłane do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez stacje sanitarno-epidemiologiczne Tabela IV. Zatrucia toksyną botulinową w Polsce w 2008 r. Liczba i procent zachorowań wg środowiska (miasto/wieś) i prawdopodobnego nośnika toksyny botulinowej Table IV. Intoxications caused by botulinum toxin in Poland 2008. Number and percentage of the cases by vehicle and location (urban/rural) Rodzaj żywności (prawdopodobny nośnik toksyny) prod. przemysłowa prod. domowa prod. przemysłowa prod. domowa prod. przemysłowa Konserwy rybne prod. domowa prod. przemysłowa Konserwy mięsno-jarzynowe prod. domowa prod. przemysłowa Konserwy jarzynowe prod. domowa prod. przemysłowa Wędliny, wyroby wędliniarskie prod. domowa Inne i różne potrawy Ogółem Konserwy z mięsa wieprzowego Konserwy z innych, różnych i nie określ. gatunków mięsa Miasto liczba 2 1 1 5 2 2 1 1 3 18 % 11,1 5,6 5,6 27,8 11,1 11,1 5,6 5,6 16,7 100,0 Wieś liczba 1 10 2 8 2 1 1 1 2 28 % 3,6 35,7 7,1 28,6 7,1 3,6 3,6 3,6 7,1 100,0 Ogółem liczba % 3 6,5 11 23,9 3 6,5 13 28,3 4 8,7 1 2,2 2 4,3 1 2,2 1 2,2 1 2,2 1 2,2 5 10,9 46 100,0 Źródło: Wywiady epidemiologiczne przesłane do Zakładu Epidemiologii PZH przez stacje sanitarno-epidemiologiczne Wiek osób chorych wahał się od 15 do 73 lat (mediana 44 lata). Ponad 60% chorych (28 zachorowań) stanowiły osoby w wieku powyżej 29 lat. Najwyższą zapadalność (0,26/100 000) odnotowano w grupie wieku 40-49 lat (tab. III). U chorych dominowały objawy charakterystyczne dla zatrucia toksyną botulinową: przede wszystkim zaburzenia widzenia (91%), suchość w jamie ustnej (67%) i trudności połykania (63%); stosunkowo często występowały też: chrypka (46%), osłabienie (35%), jedno- lub obustronne opadanie powiek (33%), brak reakcji źrenic na światło (28%) oraz zatrzymanie moczu (22%). Spośród objawów ze strony układu pokarmowego najczęściej występowały: wymioty (61%), nudności (37%), biegunka (35%) oraz bóle brzucha (22%). Okres utrzymywania się objawów zatrucia u chorych wahał się od 5 do 48 dni (mediana 18 dni). Przeważały zachorowania o średnim klinicznym przebiegu (18 zachorowań; 50% przypadków, w których podano ocenę kliniczną przebiegu zachorowania) oraz o przebiegu ciężkim lub średnio-ciężkim (16 zachorowań - 44%). Hospitalizacji poddano wszystkich chorych. Okres hospitalizacji wahał się od 4 do 40 dni (mediana 13 dni). Zgonów nie zanotowano. Najwięcej zachorowań wystąpiło po spożyciu potraw mięsnych, wśród których największy udział miały konserwy z różnych gatunków mięsa (ogółem 65% wszystkich zachorowań). Podobnie jak w poprzednich latach, zwraca uwagę stosunkowo wysoki (30%) udział - jako prawdopodobnego nośnika zatruć - konserw z mięsa wieprzowego. 234 Michał Czerwiński, Mirosław P Czarkowski, Barbara Kondej Większość zachorowań (63%) wystąpiło po spożyciu żywności przygotowanej w domu. Udział grup żywności podejrzanej o spowodowanie zatrucia przedstawiono w tabeli IV. Otrzymano: 28.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 30.03.2010 r. Adres do korespondencji: Michał Czerwiński Zakład Epidemiologii, Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - PZH ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Nr 2 Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 235 - 237 Anna Baumann WIRUSOWE ZAPALENIE WĄTROBY TYPU A W POLSCE W 2008 ROKU HEPATITIS A IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W roku 2008 zarejestrowano w Polsce 208 przypadków zachorowań na wzw typu A. W 2008 r. najwyższą zapadalność odnotowano w województwie mazowieckim (0,17), a najniższą w województwie lubelskim (3,51). Najwięcej zachorowań wśród kobiet odnotowano w najniższych grupach wieku od 0 do 4 lat, oraz od 5 do 9 lat. Natomiast wśród mężczyzn w grupie wieku od 5 do 9 oraz 25 do 29. W 2008 r. – 29,8% przypadków zachorowań na wzw typu A zostało zawleczone z krajów o średniej i wysokiej endemiczności. Odnotowano 6 ognisk, w tym 3, w których do zachorowania doszło po pobycie w Egipcie. In Poland in 2008 were reported 208 cases of hepatitis A. The incidence rate in 2008 were 0.55 per 100 000 population and were six times higher then in 2007. Comparing the incidence across the regions in 2008, the highest and the lowest were observed in lubelskie voivodeship and łódzkie voivodeship respectively (3.51; 0.08). The highest incidence in men was observed among 25-29 years and 5-9 years (1.73 and 1.48 respectively) The most affected age groups among women were children 0-4 years and 5-9 years (1.22 and 2.23 respectively). In 2008 29.8 % cases were imported from intermediate and high-endemic countries. No hepatitis A deaths were registered. The introduce of molecular characterization as part of diagnostic hepatitis A is necessary to asses potential sources of infection and provider information about strains of HAV circulating in Poland. Słowa kluczowe: wirusowe zapalenie wątroby typu Key words: hepatitis A, epidemiology, public health, A, epidemiologia, zdrowie publiczne, Polska, rok 2008 Poland, 2008 Ocenę sytuacji epidemiologicznej wirusowego zapalenia wątroby typu A (wzw typu A) opracowano na podstawie analizy danych zbiorczych z biuletynów rocznych (MP Czarkowski i in. Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce – 2008. Warszawa, NIZP - PZH i GIS, MP Czarkowski i in. Szczepienia ochronne w Polsce w 2008 roku, NIZP - PZH i GIS) a także ankiet dotyczących indywidualnych zachorowań na wzw typu A nadesłanych do Zakładu Epidemiologii przez stacje sanitarno-epidemiologiczne. W roku 2008 zarejestrowano ogółem 208 zachorowań. Zapadalność na 100 000 mieszkańców wynosiła 0,55 i była ponad 6 - krotnie wyższa niż w 2007 r. (0,09 na 100 000 mieszkańców) (tab. I). Podobny rozwój sytuacji epidemiologicznej zaobserwowano w dwóch krajach graniczących z Polską: Czechach i Łotwie. W tych krajach w 2008 r. odnotowano znamienny wzrost liczby zachorowań na wzw typu A. Przed tym rokiem, podobnie jak w Polsce, występowała endemiczność bardzo niska. W Czechach wzrost liczby zachorowań zaobserwowano od czerwca 2008. Początkowo zachorowania występowały wśród osób przyjmujących dożylnie narkotyki (IDU). W pierwszych tygodniach epidemii osoby przyjmujące narkotyki dożylnie stanowiły 2/3 przypadków. Ogółem z tej grupy zachorowało 226 (14,0% ogółu zachorowań) na 1616 zarejestrowanych zachorowań na wzw A. Na Łotwie od grudnia 2007 r. do grudnia 2008 r. wystąpiło 3236 zachorowań, z czego 191 wśród narkomanów (z których ok. 90% to osoby przyjmujące narkotyki dożylnie - IDU). Najwyższą liczbę zachorowań odnotowano w lipcu i sierpniu. W Polsce zachorowania na wzw typu A stanowiły w 2008 r. 5,32% wszystkich zachorowań na wirusowe zapalenia wątroby w Polsce, a zapadalność była najwyższa w województwie lubelskim 3,51, najniższa w województwie łódzkim 0,08 (tab. I). Analiza zapadalności w grupach wieku w wykazała, że w 2008 r. była ona najwyższa wśród kobiet w grupach wieku: od 5 do 9 lat (2,23) oraz od 0 do 4 lat (1,22). 236 Anna Baumann Nr 2 Tabela I. Wirusowe zapalenie wątroby typu A w Polsce w latach 2007-2008. Zachorowania, zapadalność na 100 000 ludności oraz liczba hospitalizowanych wg województw Table I. Hepatitis A in Poland in 2007-2008. Number of cases, incidence per 100 000 population and hospitalization by voivodeship Województwo Polska Dolnośląskie Kujawsko-Pomorskie Lubelskie Lubuskie Łódzkie Małopolskie Mazowieckie Opolskie Podkarpackie Podlaskie Pomorskie Śląskie Świętokrzyskie Warmińsko-Mazurskie Wielkopolskie Zachodniopomorskie zachorowania 36 3 2 1 x 3 3 9 1 2 x 1 5 x 1 5 x 2007 r. zapadal- hospitaliza- hospitaliza- zachorowaność cja liczba cja % nia 0,09 35 97,2 208 0,1 3 100 7 0,1 2 100 2 0,05 1 100 76 x x x 1 0,12 3 100 2 0,09 3 100 9 0,17 9 100 57 0,1 1 100 1 0,1 2 100 4 x x x 7 0,05 1 100 6 0,11 5 100 17 x x x 3 0,07 1 100 2 0,15 4 80 9 x x x 5 2008 r. zapadal- hospitaliza- hospitalizaność cja liczba cja % 0,55 207 99,5 0,24 7 100 0,1 2 100 3,51 75 98,7 0,1 1 100 0,08 2 100 0,27 9 100 1,1 57 100 0,1 1 100 0,19 4 100 0,59 7 100 0,27 6 100 0,37 17 100 0,24 3 100 0,14 2 100 0,27 9 100 0,3 5 100 Tabela II.Wirusowe zapalenie wątroby typu A w Polsce w latach 2007-2008. Liczba zachorowań, zapadalnośc na 100 000 ludności wg wieku, płci Table II. Hepatitis A in Poland 2007-2008. Nuber of cases, incidence per 100 000 population and by age, sex Grupy wieku 0-4 5-9 10-14 15-19 20-24 25-29 30-34 35-39 40-44 45-49 50-54 55-59 60-64 65-74 75+ 2007 r. Mężczyzni Kobiety zachorowania zapadalność zachorowania zapadalność x x 1 0,11 x x 3 0,33 x x 1 0,09 1 0,07 x x 2 0,12 2 0,13 3 0,19 6 0,39 2 0,14 4 0,28 1 0,08 3 0,25 3 0,25 x x 1 0,07 x x x x 2 0,13 x x x x x x x x x x x x x x 1 0,07 Wśród mężczyzn zapadalność była najwyższa w grupach od 25 do 29 lat (1,73) i od 5 do 9 lat (1,48) (tab. II). Z powodu wzw typu A hospitalizacji wymagało w 2008 r. 207 osób (tab. I). Nie zarejestrowano zgonów z powodu wzw typu A. W tabeli III przedstawiono stan zaszczepienia przeciwko wzw typu A w roku 2008 r. Najwięcej zaszczepionych było, podobnie jak w roku ubiegłym, w województwie mazowieckim (40,4 % wszystkich zaszczepionych w Polsce osób). Importowane zachorowania stanowiły w 2008 r. 29,8% ogólnej liczby zachorowań na wzw typu A. 2008 r. Mężczyzni Kobiety zachorowania zapadalność zachorowania zapadalność 9 0,94 11 1,22 14 1,48 20 2,23 12 1,08 7 0,66 6 0,44 6 0,46 12 0,75 5 0,32 28 1,73 8 0,51 16 1,07 9 0,62 13 1,02 5 0,4 6 0,5 3 0,25 3 0,22 4 0,29 1 0,07 3 0,19 4 0,31 x x 1 0,12 x x x x 1 0,06 1 0,13 x x Z przeprowadzonych wywiadów epidemiologicznych wynika, że większość chorych przed zachorowaniem przebywała w rejonach o wysokiej lub średniej endemiczności. Podobnie jak w latach ubiegłych jako kraj docelowy najczęściej wymieniano Egipt (tab. IV), a głównym celem podróży były wycieczki turystyczne. Poza tym odnotowano wzrost przypadków zawlekanych z krajów europejskich. W 2008 r. odnotowano 5 ognisk zachorowań na wzw A (tabela V). Największe ognisko wystąpiło w ośrodku dla uchodźców, którego mieszkańcy należeli do narodowości czeczeńskiej (230 osób, w tym 140 Nr 2 237 Wirusowe zapalenie wątroby typu A w Polsce w 2008 roku Tabela III. Liczba i udział procentowy osób zaszczepionych przeciw wzw typu A w Polsce w latach 2007-2008 wg województw Table III. Number and percentage of persons vaccinated in Poland against hepatitis A in the years 2007-2008, by voivodeship 2007 r. 2008 r. Liczba Liczba Województwo zaszczepio- % zaszczepio- % nych nych Polska 42 239 100 46 758 100 Dolnośląskie 2867 6,1 2635 5,6 Kujawsko-Pomorskie 2248 4,8 2102 4,5 Lubelskie 749 1,6 623 1,3 Lubuskie 951 2,0 716 1,5 Łódzkie 1330 2,8 2059 4,4 Małopolskie 2083 4,5 2819 6,0 Mazowieckie 16929 36,2 18907 40,4 Opolskie 571 1,2 543 1,2 Podkarpackie 785 1,7 780 1,7 Podlaskie 369 0,8 633 1,4 Pomorskie 2625 5,6 2327 5,0 Śląskie 4086 8,7 4664 10,0 Świętokrzyskie 242 0,5 309 0,7 Warmińsko-Mazurskie 870 1,9 1009 2,2 Wielkopolskie 3087 6,6 4548 9,7 Zachodniopomorskie 2447 5,2 2084 4,5 dzieci). Ogółem w tym ognisku zachorowało 58 osób (w tym 57 dzieci, 1 dorosły). Ponadto wystąpiło ognisko związane z zachorowaniami zawleczonymi z Egiptu. Ognisko miało zasięg międzynarodowy. Zachorowania wystąpiły w 4 krajach w okresie od września do listopada 2008 roku na terenie 4 państw: Niemiec – 34 osoby, Francji – 26 osób, Belgii – 10 osób oraz Polski – 22 osoby. Wszystkie chore osoby przebywały na wycieczce w Egipcie, większość z nich brała udział w „rejsie po Nilu” (na różnych statkach). Ponieważ zachorowały również osoby, które nie uczestniczyły w wycieczce, trudno dokładnie ustalić, gdzie doszło do zakażenia i co było jego nośnikiem. Jak wynika z przedstawionych danych w 2008 r. wystąpił w Polsce znamienny wzrost liczby zachorowań na wzw typu A, w związku z tym istnieje duże ryzyko powrotu z okresu bardzo niskiej do okresu endemiczności niskiej. Ponadto wzrosła liczba osób podatnych na zakażenie wirusem HAV. W poprzednich latach mało osób zostało uodpornionych przeciw wzw Tabela IV. Liczba zawleczonych do Polski zachorowań na wzw typu A w 2008 r. wg kraju narażenia Table IV. Number of imported hepatitis A cases in Poland in 2008 by country of exposure Kontynent Afryka Ogółem Ameryka Południowa Ogółem Azja Ogółem Europa Kraj Egipt Maroko Chile Liczba przypadków 39 1 40 1 Indonezja, Chiny Pakistan Austria Belgia Czechy Hiszpania Niemcy Litwa Rumunia Wielka Brytania Ukraina Ogółem Ogółem 1 1 1 2 1 3 1 3 2 1 1 1 6 19 62 typu A – przez przechorowanie lub zaszczepienie, co wiąże się ze wzrostem ryzyka wystąpienia epidemii wyrównawczych na terenie kraju. Niezbędne jest zatem promowanie działań, mających na celu zapobieganie wzw A (szczepienia, przestrzeganie zasad higieny), wśród najbardziej narażonych grup społecznych. Poza tym niezwykle ważne jest wprowadzenie jako elementu diagnostyki badania charakterystyki molekularnej wirusa HAV, co umożliwiłoby zidentyfikowanie potencjalnego źródła zakażenia, a także dostarczyłoby informacji o szczepach krążących na terenie kraju. Otrzymano: 24.02.2010 r. Zaakceptowano do druku: 03.03.2010 r. Adres do korespondencji: Anna Baumann Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny Ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Tabela V.Zarejestrowane ogniska zachorowań na wirusowe zapalenie wątroby typu A w Polsce w 2008 roku Tabela V.Outbreaks of hepatitis A registered in Poland in 2008 Województwo narażonych Kujawsko-Pomorskie 4 Lubelskie 230 Mazowieckie 135 Lubelskie 8 Wielkopolskie 4 Liczba osób chorych chorych do 14 r.ż 2 2 58 57 4 0 8 0 3 0 Miejsce i okoliczności związane z wystąpieniem ogniska Mieszkanie prywatne - zachorowania importowane z Egiptu Ośrodek dla Uchodźców Dom weselny Mieszkanie prywatne Mieszkanie prywatne - zachorowania importowane z Egiptu Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 239 - 244 Małgorzata Stępień, Mirosław P. Czarkowski WIRUSOWE ZAPALENIE WĄTROBY TYPU B W POLSCE W 2008 ROKU HEPATITIS B IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 r. w Polsce zgłoszono ogółem 1337 zachorowań na wirusowe zapalenie wątroby typu B (wzw B), w tym 38 zachorowań, w których wykryto mieszane zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV) i typu C (HCV), zapadalność wynosiła 3,51 na 100 000. W całkowitej liczbie zarejestrowanych zachorowań na wzw B 19,6% to zachorowania ostre, zapadalność wynosiła 0,69 i była zróżnicowana terytorialnie: od 0,30 w woj. zachodniopomorskim do 1,01 w małopolskim. Nowo wykryte zachorowania przewlekłe stanowiły 80,4% ogółu zgłoszonych przypadków (zapadalność 2,82). Od 2005 r. uwidacznia się tendencja spadkowa zachorowań ostrych – o około 20% rocznie, zapadalność w 2008 r. była o 28% niższa niż w 2007 r. Zapadalność na przewlekłe wzw B, odmiennie niż w przypadku zachorowań ostrych, pozostaje na poziomie podobnym jak w latach ubiegłych. Zapadalność na wzw B ogółem wahała się w województwach: od 1,12 w warmińsko-mazurskim do 6,57 w opolskim. Najwyższą zapadalność (zarówno wśród zachorowań ostrych, jak przewlekłych) zanotowano w grupach wieku 35-39 lat (5,61) i 15-19 (5,59). Zapadalność na ostre wzw B była najwyższa w grupach wieku: 25-29 (1,03), 35-39 (1,03) oraz w grupie osób najstarszych – powyżej 75 r.ż. (1,16). Natomiast zachorowania przewlekłe były najczęstsze w grupie wieku 15-19 lat (zapadalność 5,25 na 100 000). W miastach zapadalność na wzw B (ogółem) była wyższa niż na wsiach (odpowiednio 3,76 i 3,11) oraz prawie 2-krotnie wyższa wśród mężczyzn niż wśród kobiet (odpowiednio 4,65 i 2,44). Podobny rozkład zapadalności w zależności od płci i miejsca zamieszkania obserwowano we wcześniejszych latach. Grupą wieku o najwyższej zapadalności na wzw B ostre i przewlekłe byli młodzi dorośli, ale udział poszczególnych grup wieku był różny w zależności od płci i miejsca zamieszkania. W 2008 r. hospitalizowano 96,9% ostrych i 75,3% przewlekłych zachorowań na wzw B. Zmarło z powodu wzw B 68 osób, w tym 19 w wyniku ostrej postaci choroby. A total of 1337 hepatitis B cases (including 38 cases of co-infection with HCV) were reported in Poland in 2008, with incidence rate 3.51 per 100,000 population. In total number of registered hepatitis B cases 19.6% were acute ones (incidence 0.69; regionally ranged from 0.30 in zachodniopomorskie to 1.01 in małopolskie) and chronic hepatitis accounted for 80.4% of all cases (incidence 2.82 per 100,000). The registered acute hepatitis B incidence was 28% lower than in 2007 and decrease of this rate, more than 20 % per year, was observed since 2005. Unlike acute, new chronic hepatitis B incidence was similar to that reported in previous years, and this situation seems to be fixed. Total hepatitis B incidence regionally varied from 1.12 in warmińsko-mazurskie to 6.57 in opolskie. The highest reported incidence (both acute and chronic) was observed in age groups 35-39 years old (5.61) and 15-19 (5.59). Acute hepatitis B incidence demonstrated three peaks: at the age 25-29 (1.03); at the age 35-39 (1.03) and at 75 and over (1.16). In contrast, the highest incidence of chronic type was in one age group only: 15-19 (5.25 per 100,000). The total incidence in the urban was higher than in rural areas (incidence 3.76 and 3.11 respectively) and also was higher (almost twice) in men (4.65) than in women(2.44). This situation we could observe in previous years. Overall the most affected groups were young adult, but age distribution varied in relation to sex and to the type of residence. Approximately 96.9% of acute hepatitis B and 75.3% of chronic cases were hospitalized in 2008 in Poland. 68 people died of hepatitis B, including 49 of chronic and 19 of acute hepatitis B. Słowa kluczowe: wirusowe zapalenie wątroby typu B, Key words: hepatitis B, infectious diseases, epidemiochoroby zakaźne, epidemiologia, zdrowie publiczne, logy, public health, immunization, Poland, 2008 szczepienia ochronne, Polska, rok 2008 240 Małgorzata Stępień, Mirosław P Czarkowski Nr 2 Tabela I. Wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności oraz liczba i procent zakażeń mieszanych (HBV/HCV) wg województw Table I. Hepatitis B in Poland 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population, number and percentage of HBV/HCV coinfections by voivodeship 2008 r. ogółem w tym HBV/HCV Województwo zachorowazachorowazachorowazachorowazapadalność zapadalność zapadalność % nia nia nia nia POLSKA 1 727 4,53 1 454 3,81 1 337 3,51 38 2,8 1. Dolnośląskie 218 7,54 130 4,51 137 4,76 1 0,7 2. Kujawsko-pomorskie 162 7,84 103 4,99 127 6,15 1 0,8 3. Lubelskie 77 3,51 114 5,26 106 4,90 2 1,9 4. Lubuskie 37 3,67 13 1,29 12 1,19 1 8,3 5. Łódzkie 217 8,31 186 7,26 150 5,88 5 3,3 6. Małopolskie 114 3,50 49 1,50 43 1,31 2 4,7 7. Mazowieckie 193 3,75 172 3,32 178 3,43 6 3,4 8. Opolskie 45 4,23 60 5,77 68 6,57 2 2,9 9. Podkarpackie 44 2,10 65 3,10 51 2,43 10. Podlaskie 37 3,07 21 1,76 17 1,43 1 5,9 11. Pomorskie 79 3,59 67 3,04 30 1,35 3 10,0 12. Śląskie 214 4,56 184 3,95 172 3,70 5 2,9 13. Świętokrzyskie 105 8,14 65 5,09 71 5,57 3 4,2 14. Warmińsko-mazurskie 36 2,52 16 1,12 16 1,12 1 6,3 15. Wielkopolskie 111 3,31 178 5,26 130 3,83 4 3,1 16. Zachodniopomorskie 44 2,59 31 1,83 29 1,71 1 3,4 Mediana 2002-2006 2007 r. Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce. NIZP-PZH, GIS. Warszawa, Roczniki 2002-2008 W 2008 r. zarejestrowano w Polsce ogółem 1 337 przypadków wirusowego zapalenia wątroby typu B (wzw B), w tym 38 zachorowań (2,8 %) wywołanych przez zakażenie mieszane - wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV) oraz wirusem typu C (HCV). W porównaniu do 2007 r. zapadalność na wzw B w 2008 r. (3,51 na 100 000 ludności) spadła o 8,0 %, a w stosunku do mediany za lata 2002-2006 o 22,5 % (tab. I). Wysoką zapadalność na wzw typu B w 2008 r. odnotowano w województwach: opolskim (6,57 na 100 000 ludności; współczynnik wyższy od przeciętnej zapadalności w całym kraju o 87,4%), kujawsko-pomorskim (odpowiednio: 6,15; 75,2%), łódzkim (5,88; 67,6%) i świętokrzyskim (5,57; 58,9%). Województwo łódzkie, pomimo wyraźnego spadku zapadalności w porównaniu z 2007 r. (o 19,1%), pozostało w grupie województw o najwyższej zapadalności. W trzech innych wymienionych województwach w stosunku do roku 2007 odnotowano wzrost zapadalności: w woj. kujawsko-pomorskim – o 23,2%, w opolskim – o 13,9% i świętokrzyskim o 9,6%. W woj. kujawsko-pomorskim, łódzkim i świętokrzyskim, które w okresie ostatnich 10 lat najczęściej były zaliczane do województw o najwyższej zapadalności na wzw B, obserwuje się w tym okresie wyraźne tendencje spadkowe zapadalności, natomiast na terenie województwa opolskiego po 2004 r. zauważalna jest tendencja wzrostowa zapadalności. Ponieważ po wprowadzeniu zmian w rejestracji zachorowań na wzw B w 2005 r. okresowy wzrost zapadalności notowano także w szeregu innych województw, nie można wykluczyć, że jest to efekt wspomnianych zmian utrzymujący się w woj. opolskim dłużej niż w innych województwach. Niską zapadalność na wzw typu B w 2008 r. odnotowano w województwach: warmińsko-mazurskim (1,12), lubuskim (1,19) i małopolskim (1,31) . Największy spadek zapadalności w porównaniu z rokiem 2007 zanotowano w woj. pomorskim (o 55,4%). Względne różnice zapadalności pomiędzy województwami utrzymały się na poziomie zbliżonym do lat wcześniejszych i pozostały największe wśród osób młodych. W 2008 r. spadek zapadalności na wzw B (przynajmniej o 5% w stosunku do 2007 r.) wystąpił na obszarze 10 województw, ale śledząc tendencje długofalowe (od 1999 r.) w poszczególnych województwach (jeżeli pominie się roczne wahania współczynników zapadalności) zauważalny jest wyraźny spadek zapadalności w 13 województwach. Tylko w 3 województwach: lubelskim, opolskim i wielkopolskim nie stwierdza się wyraźnego spadku, we wszystkich trzech województwach pozostaje to w związku ze wzrostem liczby rejestrowanych zachorowań po 2004 r. Zapadalność w miastach w roku 2008 wynosiła 3,76 na 100 000 mieszkańców i była wyższa o 20,8% niż na wsiach (3,11 na 100 000). Tendencja spadkowa utrzymuje się zarówno w miastach, jak i na terenach wiejskich, ale przewaga zapadalności w miastach w stosunku do zapadalności na wsiach zmalała z 32,0% w 2007 r. do 20,8% w 2008 r. (ryc. 1). Wśród zachorowań na wzw typu B utrzymuje się stała , niemal Nr 2 241 Wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce w 2008 roku 12,0 12,0 Miasto 10,0 Mężczyźni 10,0 Kobiety Wieś 8,0 Zapadalność Zapadalność 8,0 6,0 4,0 6,0 4,0 2,0 2,0 0,0 0,0 1999 2000 2001 2002 2003 2004 Rok 2005 2006 2007 1999 2008 Ryc. 1. Wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce w la- 2000 2001 2002 2003 2004 Rok 2005 2006 2007 2008 Ryc. 2. Wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce w la- Ryc. 1. Wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce w latach 1999-2008. tach 1999-2008. Zapadalność na 100 000 Zapadalność ludności na 100 000 ludności wg środowiska Ryc. 2. Wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce w latach tach 1999-2008. Zapadalność na 1999-2008. 100 000 Zapadalność ludności na 100 000 ludności wg płci Fig. 1. Hepatitis B in Poland 1999-2008. Incidence per 100 000 population by location Fig.(urban/rural) 1. Hepatitis B in Poland 1999-2008. Incidence per Fig. 2. Hepatitis B in Poland 1999-2008. Incidence per 100 000 population by gender wg środowiska 100 000 population by location (urban/rural) dwukrotna przewaga zapadalności mężczyzn; w 2008 r. zapadalność wynosiła 4,65 wśród mężczyzn i 2,44 wśród kobiet. W okresie 10-letnim zaobserwowano spadek zapadalności mężczyzn o 63% i kobiet o 71%. Spadek zapadalności kobiet jest większy niż mężczyzn – od 2003 r. utrzymuje się różnica zapadalności obu płci na niekorzyść mężczyzn przekraczająca 90% (ryc. 2). W obecnej sytuacji epidemiologicznej wzw typu B szczególnie ważne jest wyodrębnienie ostrych zachorowań z ogólnej liczby zgłoszonych przypadków w celu monitorowania bieżących działań profilaktycznych. W 2008 r. odnotowano 262 zachorowania ostre (zapadalność 0,69 na 100 000), co stanowi 19,6% Fig. 2. wg płci Hepatitis B in Poland 1999-2008. Incidence per 100 000 population by gender ogólnej liczby zachorowań na wzw typu B. W porównaniu z rokiem 2007 odsetkowy udział zachorowań ostrych zmniejszył się o 28,0% (tab. II). Zachorowania ostre stanowiły połowę lub więcej ogółu zachorowań w województwach: małopolskim (76,7%), warmińsko-mazurskim (75,0%) i podlaskim (64,7%). Zwraca uwagę, że przewaga zachorowań ostrych występuje w tych samych województwach, co w roku poprzednim. Najmniejszy udział procentowy zachorowań ostrych odnotowano w województwach: kujawsko-pomorskim (6,3%), dolnośląskim (8,0%) i łódzkim (9,3%). W skali kraju stały spadek udziału zachorowań ostrych w ogólnej liczbie zachorowań od początku rejestracji Tabela II.Ostre i przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce w latach 2007-2008. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności oraz udział procentowy wg województw Table II. Acute and chronic hepatitis B in Poland 2007-2008. Number of cases, incidence per 100 000 population and percentage by voivodeship Ostre wzw B 2007 r. Województwo zachoro- zapawania dalność POLSKA 364 0,95 1. Dolnośląskie 18 0,63 2. Kujawsko-pomorskie 17 0,82 3. Lubelskie 18 0,83 4. Lubuskie 4 0,40 5. Łódzkie 21 0,82 6. Małopolskie 38 1,16 7. Mazowieckie 65 1,26 8. Opolskie 13 1,25 9. Podkarpackie 23 1,10 10. Podlaskie 18 1,51 11. Pomorskie 17 0,77 12. Śląskie 68 1,46 13. Świętokrzyskie 11 0,86 14. Warmińsko-mazurskie 8 0,56 15. Wielkopolskie 20 0,59 16. Zachodniopomorskie 5 0,30 % 25,0 13,8 16,5 15,8 30,8 11,3 77,6 37,8 21,7 35,4 85,7 25,4 37,0 16,9 50,0 11,2 16,1 2008 r. zachoro- zapawania dalność 262 0,69 11 0,38 8 0,39 17 0,79 6 0,59 14 0,55 33 1,01 48 0,92 10 0,97 12 0,57 11 0,92 8 0,36 46 0,99 8 0,63 12 0,84 13 0,38 5 0,30 % 19,6 8,0 6,3 16,0 50,0 9,3 76,7 27,0 14,7 23,5 64,7 26,7 26,7 11,3 75,0 10,0 17,2 Przewlekłe wzw B 2007 r. 2008 r. zacho- zapazacho- zapa% rowania dalność rowania dalność 1 090 2,86 75,0 1 075 2,82 112 3,89 86,2 126 4,38 86 4,16 83,5 119 5,76 96 4,43 84,2 89 4,11 9 0,89 69,2 6 0,59 165 6,44 88,7 136 5,33 11 0,34 22,4 10 0,30 107 2,07 62,2 130 2,50 47 4,52 78,3 58 5,61 42 2,00 64,6 39 1,86 3 0,25 14,3 6 0,50 50 2,27 74,6 22 0,99 116 2,49 63,0 126 2,71 54 4,23 83,1 63 4,95 8 0,56 50,0 4 0,28 158 4,67 88,8 117 3,45 26 1,54 83,9 24 1,42 Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce. NIZP-PZH, GIS. Warszawa, Roczniki 2007-2008 % 80,4 92,0 93,7 84,0 50,0 90,7 23,3 73,0 85,3 76,5 35,3 73,3 73,3 88,7 25,0 90,0 82,8 242 Nr 2 Małgorzata Stępień, Mirosław P Czarkowski ostrych zachorowań (tj. od 2005 r.) zaobserwowano zaledwie w 6 województwach, z największym spadkiem w woj. dolnośląskim i wielkopolskim (o 67%). W pozostałych województwach widoczne są wahania proporcji zachorowań ostrych i przewlekłych. Wahania te związane są przede wszystkim z trudnościami jakie w polskich warunkach napotyka nadzór epidemiologiczny nad przewlekłą postacią wzw B (np. brak centralnego rejestru zachorowań) i z terytorialnym zróżnicowaniem jakości tego nadzoru. Zapadalność na ostre wzw B w 2008 r. była najwyższa w woj. małopolskim (1,01 na 100 000), śląskim (0,99) i opolskim (0,97), zaś niską zapadalność zarejestrowano w województwach: zachodniopomorskim (0,30), pomorskim (0,36) oraz wielkopolskim i dolnośląskim (po 0,38). Zwraca uwagę fakt, że od momentu wyodrębnienia przypadków ostrych w nadzorze nad wzw B spadkowa tendencja zapadalności na tę postać wzw obserwowana jest w całym kraju, we wszystkich województwach. W ogólnej liczbie zachorowań na wzw B zarejestrowanych w Polsce w 2008 r. 80,4% stanowiły nowo wykryte zachorowania przewlekłe i to one przede wszystkim wyznaczają zarówno poziom ogólnej zapadalności na wzw B w Polsce, jak i terytorialne zróżnicowanie tej zapadalności (ryc. 3, 4). Zapadalność na przewlekłe wzw B wahała się od 0,28 na 100 000 w województwie warmińsko-mazurskim do 5,76 w woj. kujawsko-pomorskim i wynosiła w skali kraju 2,82 na 100 000. Oznacza to utrzymywanie się zapadalności na przewlekłe wzw B na poziomie zbliżonym do lat ubiegłych, spadek ogólnej zapadalności na wzw B wynika zaś z wyraźnego spadku zapadalności na ostre wzw B (począwszy od 2005 r. o około 20% w skali roku). Odsetek hospitalizacji przypadków przewlekłych wynosił 75,3%, ale podobnie jak w poprzednich la- tach wykazywał duże zróżnicowanie geograficzne: od 37% w woj. mazowieckim i 38% w woj. lubelskim do 100% w woj. lubuskim, warmińsko-mazurskim i zachodniopomorskim. Utrzymujące się duże różnice odsetka hospitalizacji w poszczególnych województwach odzwierciedlają różnice interpretacji kryteriów kwalifikacji zachorowań i ich zgłaszania, w mniejszym stopniu wynikają z różnic zapadalności. Zachorowania ostre hospitalizowano w 96,9% i mimo nieznacznego spadku w porównaniu do wcześniejszych lat, odsetek ten przekracza 90% we wszystkich województwach. Rozkład zapadalności w zależności od płci i miejsca zamieszkania (miasto/wieś) w przypadku zachorowań ostrych i przewlekłych jest podobny, zwraca jednak uwagę mniejszy udział mężczyzn w przypadku zachorowań ostrych w porównaniu z 2007 r. (tab. III i IV) Czynnikiem silnie różnicującym zapadalność zarówno w przypadku ostrego, jak i przewlekłego wzw B pozostaje wiek. W 2008 r. zapadalność na przewlekłe wzw B była najwyższa wśród osób w grupie wieku 15-39 lat, ze szczytem w grupie 15-19 lat. W tej grupie znajduje się młodzież urodzona w latach bezpośrednio poprzedzających wprowadzenie obowiązkowych szczepień noworodków (w różnych województwach wprowadzano masowe szczepienia przeciw wzw B w latach 1994-1996), kiedy zapadalność na wzw B wśród dzieci do 4 r. ż. sięgała 40 na 100 000. Zapadalność na przewlekłe wzw B jest wyższa w miastach niż na wsiach w przedziale wieku 25-74 lata z największą różnicą w przedziale 30-44 lata, jedynie wśród najstarszych osób (powyżej 75 r.ż.) i wśród młodzieży przeważa zapadalność na wsiach. 73,3% 25,0% 82,8% Ostre wzw B Przewlekłe wzw B 3,5 3,0 50,0% 73,0% 90,0% 2,5 Zapadalność 35,3% 93,7% 90,7% 2,0 92,0% 1,5 Zapadalność 85,3% 73,3% 84,0% 88,7% na 100 000 ludności 1,0 4,84 do 3,48 do 1,40 do 1,12 do 0,5 00 0,0 6,57 4,83 3,47 1,39 (4) (4) (4) (4) 76,5% 23,3% Ryc. 4. Wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce w 2008 r. Zapadalność na 100 000 ludności udział nowo wykrytych zachorowań przewlekłych wg województw Ryc.oraz 4. procentowy Wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce Fig. 4. Hepatitis B in Poland in 2008. Incidence per 100 000 population and percentage of newly diagnosed Rok w by2008 r. Zapadalność na 100 000 ludności oraz chronic cases, voivodeship procentowy udział nowo wykrytych zachorowań Ryc. 3. Ostre i przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby Ryc. 3. Ostretypu i przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce przewlekłych wg województw B w Polsce w latach 2005-2008. Zapadalność Fig. 4. Hepatitis B in Poland in 2008. Incidence per w latach 2005-2008. Zapadalność na 100 000 ludności na 100 000 ludności 100 000 population and percentage of newly diaFig. AcuteAcute and chronic hepatitishepatitis B in Poland Incidence Fig.3.3. and chronic B in2005-2008. Poland 2005-2008. gnosed chronic cases, by voivodeship Incidence per 100 000 population per 100 000 population 2005 2006 2007 2008 Nr 2 243 Wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce w 2008 roku Tabela III. Ostre wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce w 2008 r. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności i udział procentowy wg wieku, płci i środowiska Table III. Acute hepatitis B in Poland 2008. Number of cases, incidence per 100 000 population and percentage by age, gender, and location (urban/rural) Płeć Środowisko mężczyźni kobiety miasto zacho- zapazacho- zapazacho- zapazarowa- dal% rowadal% rowadal% choronia ność nia ność nia ność wania 0 - 14 15 - 19 8 0,59 5,0 1 0,08 1,0 6 0,40 3,5 3 20 - 24 13 0,82 8,1 5 0,32 5,0 13 0,69 7,6 5 25 - 29 21 1,29 13,0 12 0,76 11,9 27 1,33 15,8 6 30 - 34 19 1,27 11,8 7 0,48 6,9 18 0,96 10,5 8 35 - 39 17 1,34 10,6 9 0,72 8,9 21 1,37 12,3 5 40 - 44 16 1,35 9,9 7 0,59 6,9 16 1,14 9,4 7 45 - 49 11 0,82 6,8 5 0,37 5,0 5 0,30 2,9 11 50 - 54 10 0,68 6,2 12 0,77 11,9 16 0,81 9,4 6 55 - 59 14 1,09 8,7 9 0,63 8,9 13 0,71 7,6 10 60 - 64 9 1,07 5,6 6 0,60 5,9 8 0,65 4,7 7 65 - 74 12 1,03 7,5 12 0,73 11,9 12 0,67 7,0 12 75 + 11 1,43 6,8 16 1,03 15,8 16 1,16 9,4 11 Ogółem 161 0,87 100,0 101 0,51 100,0 171 0,73 100,0 91 Wiek w latach wieś zapadalność 0,26 0,40 0,51 0,75 0,51 0,73 1,05 0,57 1,10 1,14 1,17 1,17 0,61 Ogółem % 3,3 5,5 6,6 8,8 5,5 7,7 12,1 6,6 11,0 7,7 13,2 12,1 100,0 zacho- zaparowania dalność 9 18 33 26 26 23 16 22 23 15 24 27 262 0,34 0,57 1,03 0,88 1,03 0,97 0,59 0,73 0,84 0,82 0,85 1,16 0,69 % 3,4 6,9 12,6 9,9 9,9 8,8 6,1 8,4 8,8 5,7 9,2 10,3 100,0 Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku. NIZP-PZH, GIS. Warszawa, 2009 Tabela IV. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B w Polsce w 2008 r. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności i udział procentowy wg wieku, płci i środowiska Table IV. Chronic hepatitis B in Poland 2008. Number of cases, incidence per 100 000 population and percentage by age, gender, and location (urban/rural) Płeć mężczyźni Wiek w latach zacho- zapadalrowania ność 0-4 1 0,10 5-9 1 0,11 10 - 14 8 0,72 15 - 19 93 6,83 20 - 24 95 5,96 25 - 29 85 5,24 30 - 34 79 5,29 35 - 39 81 6,38 40 - 44 59 4,96 45 - 49 52 3,89 50 - 54 47 3,20 55 - 59 29 2,25 60 - 64 16 1,90 65 - 74 26 2,23 75 + 24 3,12 Ogółem 696 3,78 Środowisko Ogółem kobiety miasto wieś zacho- zapazacho- zapazacho- zapazazapa% rowadal% rowa- dal% rowa- dal% choro- dalnia ność nia ność nia ność wania ność 0,1 1 0,11 0,3 1 0,09 0,1 1 0,13 0,3 2 0,11 0,1 1 0,12 0,3 1 0,05 1,1 3 0,28 0,8 5 0,43 0,7 6 0,59 1,6 11 0,51 13,4 47 3,61 12,4 69 4,62 9,8 71 6,06 19,2 140 5,25 13,6 43 2,79 11,3 71 3,77 10,1 67 5,34 18,1 138 4,40 12,2 31 1,96 8,2 78 3,86 11,1 38 3,22 10,3 116 3,62 11,4 45 3,09 11,9 95 5,04 13,5 29 2,72 7,8 124 4,21 11,6 34 2,73 9,0 84 5,48 11,9 31 3,16 8,4 115 4,57 8,5 24 2,04 6,3 60 4,27 8,5 23 2,40 6,2 83 3,51 7,5 34 2,49 9,0 63 3,80 8,9 23 2,20 6,2 86 3,18 6,8 32 2,06 8,4 55 2,79 7,8 24 2,28 6,5 79 2,61 4,2 22 1,53 5,8 43 2,36 6,1 8 0,88 2,2 51 1,87 2,3 14 1,40 3,7 21 1,71 3,0 9 1,47 2,4 30 1,63 3,7 22 1,34 5,8 33 1,85 4,7 15 1,46 4,1 48 1,71 3,4 27 1,74 7,1 27 1,95 3,8 24 2,55 6,5 51 2,19 100,0 379 1,92 100,0 705 3,03 100,0 370 2,50 100,0 1 075 2,82 % 0,2 0,1 1,0 13,0 12,8 10,8 11,5 10,7 7,7 8,0 7,3 4,7 2,8 4,5 4,7 100,0 Źródło: Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku. NIZP-PZH, GIS. Warszawa, 2009 Mężczyźni chorowali na przewlekłe wzw B niemal 2-krotnie częściej niż kobiety, przewagę zapadalności mężczyzn odnotowano we wszystkich grupach wieku powyżej 10 r.ż. Rozkład wieku zachorowań na ostre wzw B w miastach różnił się od obserwowanego w 2007 r. Najwyższa zapadalność wystąpiła w grupach wieku 25-29 i 35-39 lat, ale wśród osób starszych nie zaznaczył się wyraźny spadek (w najstarszej grupie wieku powyżej 75 r. ż. odnotowano kolejny szczyt). Na wsiach, podobnie jak w roku poprzednim, zapadalność była najwyższa wśród osób po 55 r. ż. i znacznie przekraczała zapadalność w miastach w grupie wieku 55-74 lata. 244 Małgorzata Stępień, Mirosław P Czarkowski Różnice w udziale poszczególnych grup wieku widoczne są także pomiędzy kobietami i mężczyznami. Wśród mężczyzn najwyższa zapadalność na ostre wzw B była w przedziale wieku 25-44 lata, natomiast wśród kobiet nie zaznaczył się jeden wyraźny szczyt; wyższa zapadalność była w grupach wieku: 25-29 lat, 50-54 lata i powyżej 65 r. ż. Zarówno wśród mężczyzn, jak i kobiet zwraca uwagę wysoka zapadalność w wieku powyżej 75 r. ż. (odpowiednio 1,43 i 1,03). W 2008 r. nie zarejestrowano ani jednego przypadku ostrego wzw B wśród dzieci do 14 r. ż. W odniesieniu do definicji przypadku ostrego wzw B stosowanej w nadzorze epidemiologicznym w Polsce od 2005 r. przypadki zakwalifikowane jako potwierdzone stanowiły w 2008 r. 63% ogółu zarejestrowanych ostrych (w 2007 r. – 73,9%). Wzrósł odsetek przypadków „prawdopodobnych” bez pełnego potwierdzenia laboratoryjnego. Według danych GUS w 2008 r. z powodu wzw B zmarło w Polsce 68 osób. W 49 przypadkach jako wyjściową przyczynę zgonu podano wzw B przewlekłe, a w 19 – wzw B ostre. Podsumowując, tendencja spadkowa występowania wzw B na terenie Polski obserwowana w ubiegłych latach utrzymuje się, przy czym spadek ogólnej liczby zachorowań spowodowany jest głównie dalszym Nr 2 spadkiem liczby przypadków ostrego wzw B. Poprawa sytuacji epidemiologicznej w zakresie wzw B wynika ze wzrostu odsetka zaszczepionych w populacji i dalszej poprawy sytuacji sanitarnej w placówkach opieki zdrowotnej. Po raz pierwszy od 2005 r. nie odnotowano ani jednego zachorowania na ostre wzw B wśród dzieci do 14 r. ż., jednak częstość rejestrowania przypadków przewlekłych utrzymuje się na poziomie zbliżonym do lat wcześniejszych. W kolejnych latach można spodziewać się przesunięcia szczytu zapadalności na przewlekłe wzw B na starsze grupy wieku. Utrzymująca się tendencja spadkowa zapadalności na ostre wzw B skłania do prowadzenia pogłębionej analizy zgłaszanych przypadków w celu lepszego rozpoznania i szybkiego przeciwdziałania aktualnie dominującym czynnikom ryzyka zakażenia i szerzenia wzw B. Otrzymano: 22.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 25.03.2010 r. Adres do korespondencji: Małgorzata Stępień Zakład Epidemiologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 245 - 250 Małgorzata Stępień, Magdalena Rosińska WIRUSOWE ZAPALENIE WĄTROBY TYPU C W POLSCE W 2008 ROKU HEPATITIS C IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W Polsce w 2008 r. jako przypadki potwierdzone wirusowego zapalenia wątroby typu C (wzw typu C) rejestrowane były zachorowania objawowe lub przebiegające z podwyższonym poziomem transaminaz, potwierdzone laboratoryjnie. Rejestrowano również nowo wykryte zakażenia HCV z uwzględnieniem podziału na przypadki potwierdzone i prawdopodobne. W 2008 r. zarejestrowano w Polsce 2 353 zachorowania na wzw typu C, w tym 38 wywołanych przez zakażenia mieszane HCV i HBV. Zapadalność w przeliczeniu na 100 000 mieszkańców wynosiła 6,17 i w porównaniu z 2007 r. była niższa o 14,5%. Z powodu wzw typu C zmarło w 2008 r. 155 osób, w tym 5 z powodu ostrej postaci choroby. Podobnie jak w latach ubiegłych zapadalność w miastach była wyższa niż na wsiach (odpowiednio 7,7 i 3,8) oraz wyższa wśród mężczyzn (7,1) niż wśród kobiet (5,31). Liczba nowo wykrytych zakażeń HCV wynosiła 5 305 (częstość wykrywania na 100 000 mieszkańców 13,9), zaznaczył się istotny 48% spadek w stosunku do 2007 r. Obserwowane zmiany wymagają dalszego, dokładnego monitorowania. In 2008 hepatitis C surveillance system in Poland covered cases with clinical signs or elevated liver function tests, according to the European case definition as well as all newly detected cases (Polish case definition). In 2008 there were 2 353 new cases of symptomatic hepatitis C registered in Poland, with the incidence rate 6.17 per 100 000. The incidence rate decreased by 14.5% in comparison to 2007 (2753 new cases with the incidence 7.22). There were 155 deaths due to hepatitis C in 2008 in Poland including 5 deaths of acute and 150 of chronic hepatitis C. Similarly to the preceding years cities were more affected then rural areas (incidence respectively 7.7 and 3.8 per 100 000) and the incidence was higher in men (7.1) then in women (5.31). In 2008 the number of cases of newly detected HCV infections reported was 5 305, with rate of detecting HCV of 13.9 per 100 000 population. Comparing to 2007, the observed rate decreased by 48%. This significant decrease is most likely related to changes in surveillance and determines the necessity of careful monitoring of newly detected HCV infections during the following years. Hepatitis C remains a major problem of public health in Poland. Słowa kluczowe: wirusowe zapalenie wątroby typu C, Key words: hepatitis C, epidemiology, infectious diseepidemiologia, choroby zakaźne, zdrowie publiczne, ases, public health, Poland, 2008 Polska, rok 2008 WPROWADZENIE Epidemiologiczną analizę występowania wirusowego zapalenia wątroby typu C (wzw typu C) w Polsce w 2008 roku przeprowadzono na podstawie danych zbiorczych opublikowanych w biuletynie rocznym (Czarkowski MP i in. „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku.” Warszawa, NIZP - PZH i GIS). Wykorzystano również dane GUS dotyczące zgonów z powodu wzw typu C. Dane te zbierane są w oparciu o obowiązujące przepisy prawne, które określają jednostki chorobowe, podmioty zobowiązane do ich zgłaszania oraz uwzględniają definicje przypadków przyjęte do celów nadzoru epidemiologicznego. Należy zwrócić uwagę, iż w ostatnim okresie sposób prowadzenia nadzoru nad wzw C ulegał licznym zmianom, co może powodować wahania w liczbie rejestrowanych przypadków. Główne zmiany w zgłaszaniu i rejestracji wzw C w Polsce w latach 2005 – 2008 dotyczą podmiotów zobowiązanych do zgłaszania oraz definicji nowo wykrytych zakażeń HCV. 246 Małgorzata Stępień, Magdalena Rosińska ZACHOROWANIA NA WIRUSOWE ZAPALENIE WĄTROBY TYPU C W 2008 r. zarejestrowano w Polsce 2 353 przypadki objawowe wzw typu C, w tym 38 (1,6%) wywołanych przez zakażenia mieszane HCV i HBV. Zapadalność wynosiła 6,17 na 100 000 ludności; była niższa o 14,5% od notowanej w 2007 r. (7,22; 2753 zachorowań) i zbliżona do mediany za lata 2002-2006 (wyższa o 4,6%). Liczbę zachorowań i zapadalność w poszczególnych województwach przedstawiono w tabeli I. Zachorowania na wzw typu C stwierdzono we wszystkich województwach na terenie kraju. Wysoką liczbę zachorowań (powyżej 300) odnotowano w województwach: mazowieckim (427), dolnośląskim (331) oraz wielkopolskim (303), natomiast najmniejszą liczbę przypadków zgłoszono z województwa warmińskomazurskiego – 17. Podobnie jak w poprzednich latach stwierdzono znaczne różnice zapadalności w poszczególnych województwach: od 0,97 ( woj. małopolskie) do 12,48 (woj. świętokrzyskie) na 100 000 ludności. W 2008 r. tylko w dwóch województwach zapadalność przekroczyła 10 na 100 000 (świętokrzyskie, dolnośląskie); niskie współczynniki zapadalności – w granicach 2 na 100 000 lub poniżej, odnotowano w województwach: warmińsko-mazurskim (1,19), podkarpackim (2,1) i podlaskim (2,27). W trzech województwach odnotowano duży spadek zapadalności w porównaniu z rokiem 2007: w woj. Nr 2 warmińsko-mazurskim (o 47%), lubelskim (o 40%), i łódzkim (spadek o36%). Tylko w woj. kujawsko-pomorskim wystąpił wzrost zapadalności o 21% w porównaniu z 2007 r. Podobnie jak w poprzednich latach, zapadalność na wzw typu C w Polsce była niemal dwukrotnie wyższa w miastach niż na wsi oraz o prawie 34% wyższa wśród mężczyzn (7,10) niż wśród kobiet (5,31). Zapadalność jest stale wyższa wśród mężczyzn, ale stosunek zapadalności kobiet do mężczyzn ulega wahaniom w poszczególnych grupach wieku. W 2008 r. największą różnicę odnotowano, podobnie jak w roku 2007 w grupie wieku 20 – 44 lata, w której zapadalność wśród mężczyzn była o ponad 70% wyższa (tab. II). Natomiast w starszych grupach wieku (50-64 lata) zapadalność wśród kobiet przewyższa zapadalność wśród mężczyzn, z największą przewagą w grupie wieku 60-64 lata: zapadalność wśród kobiet była wyższa o 24%. Najwyższą zapadalność oraz najwięcej przypadków zachorowań zarówno wśród mężczyzn, jak i wśród kobiet, odnotowano w grupie wieku 50 – 54 lata. Różnice w udziale poszczególnych grup wieku w ogólnej liczbie zachorowań w zależności od środowiska zamieszkania (miasto lub wieś) były mniej zaznaczone niż w roku 2007, nadal jednak na wsi najwięcej zachorowań zanotowano w grupie osób młodych – 40% stanowiły osoby pomiędzy 15 a 35 rokiem życia (w mieście w tej grupie wieku było 31 % przypadków). W 2008 r. z powodu wzw C hospitalizowano w Polsce 1 527 osób, co stanowi 64,9% ogółu zarejestrowanych zachorowań. Jest to wzrost w porównaniu z 2007 Tabela I. Wirusowe zapalenie wątroby typu C w Polsce w latach 2002-2008. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności oraz procent zakażeń mieszanych wg województw Table I. Hepatitis C in Poland 2002-2008. Number of cases and incidence per 100 000 population, number and percentage of HCV/HBV co-infection by voivodeship Województwo 1.Dolnośląskie 2.Kujawsko-pomorskie 3.Lubelskie 4.Lubuskie 5.Łódzkie 6.Małopolskie 7.Mazowieckie 8.Opolskie 9.Podkarpackie 10.Podlaskie 11.Pomorskie 12.Śląskie 13.Świętokrzyskie 14.Warmińsko-mazurskie 15.Wielkopolskie 16.Zachodniopomorskie POLSKA Mediana 2002-2006 l.zach 336 221 146 97 280 83 270 30 48 27 114 139 202 35 234 92 2255 zapad. 11,6 10,7 6,7 9,6 10,8 2,5 5,3 2,9 2,3 2,2 5,2 2,9 15,7 2,5 7,0 5,4 5,9 2007 r. ogółem l.zach zapad. 293 10,17 150 7,26 257 11,85 28 2,78 314 12,26 34 1,04 505 9,75 55 5,29 46 2,19 30 2,51 117 5,30 300 6,43 174 13,62 32 2,24 343 10,14 75 4,43 2753 7,22 2008 r. ogółem w tym HCV/HBV l.zach zapad. l.zach % 331 11,51 1 0,3 181 8,76 1 0,6 137 6,33 2 1,5 29 2,88 1 3,4 199 7,80 5 2,5 32 0,97 2 6,3 427 8,22 6 1,4 56 5,41 2 3,6 44 2,10 0 0,0 27 2,27 1 3,7 77 3,48 3 3,9 287 6,17 5 1,7 159 12,48 3 1,9 17 1,19 1 5,9 303 8,93 4 1,3 47 2,78 1 2,1 2353 6,17 38 1,6 Nr 2 Wirusowe zapalenie wątroby typu C w Polsce w 2008 roku 247 Tabela II.Wirusowe zapalenie wątroby typu C w Polsce w 2008 roku. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności i udział procentowy według wieku, płci i środowiska Table II. Hepatitis C in Poland 2008. Number of cases, incidence per 100 000 population and percentage by age, sex and location (urban/rural) Płeć Mężczyźni Kobiety l.zach. zapad. % l.zach. zapad. % 0-4 3 0,3 0,2 7 0,8 0,7 5-9 3 0,3 0,2 2 0,2 0,2 10-14 5 0,5 0,4 3 0,3 0,3 15-19 94 6,9 7,2 65 5,0 6,2 20-24 129 8,1 9,9 73 4,7 7,0 25-29 134 8,3 10,3 67 4,2 6,4 30-34 135 9,0 10,3 77 5,3 7,4 35-39 118 9,3 9,0 56 4,5 5,4 40-44 111 9,3 8,5 62 5,3 5,9 45-49 122 9,1 9,3 106 7,8 10,1 50-54 152 10,4 11,6 164 10,6 15,7 55-59 101 7,8 7,7 123 8,6 11,8 60-64 55 6,6 4,2 81 8,1 7,7 65-74 93 8,0 7,1 119 7,3 11,4 >75 52 6,8 4,0 41 2,6 3,9 Ogółem 1307 7,1 100,0 1046 5,3 100 Grupa wieku l.zach. 6 3 7 91 133 157 169 128 127 169 254 180 113 171 76 1784 r., w którym hospitalizowano 60% przypadków, ale w porównaniu z wcześniejszymi latami (od 2000 roku) nadal utrzymuje się tendencja spadkowa. Podobnie jak w poprzednich latach zwraca uwagę duże zróżnicowanie odsetka osób hospitalizowanych w poszczególnych województwach - i tak w woj. mazowieckim hospitalizowano tylko 15% chorych, w świętokrzyskim i lubelskim po 37%, podczas gdy w łódzkim, opolskim i wielkopolskim – ponad 90 (odpowiednio:94,5%; 98,2%; 90,4%) zarejestrowanych przypadków. Tak duże wahania wskazują na utrzymujące się różnice w zgłaszalności i/lub sposobie wykazywania zachorowań. W 2008 r. z powodu wzw C zmarło łącznie 155 osób, w tym 5 z powodu ostrej postaci choroby. Pomimo zmniejszającej się liczby zachorowań na wzw C 8,0 Zapadalność 7,0 Zapadalność Liczba zgonów 160 140 120 6,0 100 5,0 80 4,0 60 3,0 2,0 40 1,0 20 Liczba zgonów 9,0 0 0,0 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 Ryc.1. Wirusowe zapalenie typu1997-2008. C w Polsce w laRyc.1. Wirusowe zapalenie wątroby typu C wwątroby Polsce w latach Zapadalność 100 000 ludności oraz liczba zgonów tachna1997-2008. Zapadalność na 100 000 ludności Fig.1. Hepatitis C in Poland 1997-2008. Incidence per 100 000 population oraz liczba zgonów and number of deaths Fig.1. Hepatitis C in Poland 1997-2008. Incidence per 100 000 population and number of deaths Środowisko Ogółem Miasto Wieś zapad. % l.zach. zapad. % l.zach. zapad. % 0,6 0,3 4 0,5 0,7 10 0,5 0,4 0,3 0,2 2 0,2 0,4 5 0,3 0,2 0,6 0,4 1 0,1 0,2 8 0,4 0,3 6,1 5,1 68 5,8 12,0 159 6,0 6,8 7,1 7,5 69 5,5 12,1 202 6,4 8,6 7,8 8,8 44 3,7 7,7 201 6,3 8,5 9,0 9,5 43 4,0 7,6 212 7,2 9,0 8,4 7,2 46 4,7 8,1 174 6,9 7,4 9,0 7,1 46 4,8 8,1 173 7,3 7,4 10,2 9,5 59 5,7 10,4 228 8,4 9,7 12,9 14,2 62 5,9 10,9 316 10,5 13,4 9,9 10,1 44 4,9 7,7 224 8,2 9,5 9,2 6,3 23 3,8 4,0 136 7,4 5,8 9,6 9,6 41 4,0 7,2 212 7,6 9,0 5,5 4,3 17 1,8 3,0 93 4,0 4,0 7,7 100,0 569 3,8 100,0 2353 6,2 100 ponownie odnotowano istotny wzrost umieralności z powodu tej choroby (ryc.1). NOWO WYKRYTE ZAKAŻENIA WIRUSEM ZAPALENIA WĄTROBY TYPU C (HCV) W roku 2008 zgłoszono 5 305 przypadków nowo wykrytych zakażeń HCV, co stanowi ponad 48% spadek w stosunku do liczby odnotowanej w 2007 r. (tab. III). Najwięcej przypadków zakażenia HCV zgłoszono z województw: mazowieckiego (878), pomorskiego (635) i śląskiego (633), natomiast najmniejszą liczbę przypadków zarejestrowano w województwach: podkarpackim (71), podlaskim ( 94 ) i opolskim (99). Wysoką częstość wykrywania HCV w przeliczeniu na 100 tys. mieszkańców zanotowano w województwie pomorskim (28,7), łódzkim (20,3) i mazowieckim (16,9). Najniższa częstość z kolei wystąpiła w województwie podkarpackim – 3,4 na 100 000 mieszkańców. W porównaniu z 2007 r. we wszystkich województwach zanotowano spadek wykrywalności nowych zakażeń HCV, największy w województwach: świętokrzyskim (spadek o 67%), małopolskim (66%) i kujawsko-pomorskim (64%). Z analizy liczby nowo wykrywanych zakażeń w podziale na grupy wieku oraz na płeć i środowisko zamieszkania wynika, że częstość ich wykrywania jest o 46% wyższa wśród mężczyzn niż wśród kobiet (większa przewaga mężczyzn niż przed rokiem) oraz, podobnie jak w latach 2006 i 2007, prawie dwukrotnie wyższa w miastach niż na wsi. Prawie 3/4 nowo wykrywanych 248 Nr 2 Małgorzata Stępień, Magdalena Rosińska Tabela III. Nowo wykryte zakażenia HCV w Polsce w 2008 roku. Liczba zachorowań zapadalność na 100 000 ludności wg województw i środowiska. Table III. New cases of HCV infection in Poland in 2008. Number of cases and incidence per 100 000 population by voivodeship and location (urban/rural) 2007 r. Województwo 1.Dolnośląskie 2.Kujawsko-pomorskie 3.Lubelskie 4.Lubuskie 5.Łódzkie 6.Małopolskie 7.Mazowieckie 8.Opolskie 9.Podkarpackie 10.Podlaskie 11.Pomorskie 12.Śląskie 13.Świętokrzyskie 14.Warmińsko-mazurskie 15.Wielkopolskie 16.Zachodniopomorskie POLSKA l.zach 651 723 450 342 747 994 1306 198 184 180 808 1691 406 268 948 346 10242 zapad. 22,6 35,0 20,7 33,9 29,2 30,4 25,2 19,0 8,8 15,1 36,6 36,3 31,8 18,8 28,0 20,4 26,9 2008 r. Miasto Wieś l.zach zapad. l.zach zapad. 280 13,8 80 9,5 164 13,0 94 11,7 150 14,9 101 8,7 114 17,7 31 8,5 388 23,6 131 14,4 210 13,0 129 7,8 691 20,6 187 10,2 73 13,4 26 5,3 36 4,2 35 2,8 70 9,9 24 5,0 508 34,4 127 17,2 561 15,4 72 7,1 79 13,7 54 7,8 130 15,2 35 6,1 297 15,5 182 12,3 215 18,5 31 5,9 3966 17,0 1339 9,0 Ogółem l.zach 360 258 251 145 519 339 878 99 71 94 635 633 133 165 479 246 5305 zapad. 12,5 12,5 11,6 14,4 20,3 10,3 16,9 9,6 3,4 7,9 28,7 13,6 10,4 11,6 14,1 14,5 13,9 Tabela IV. Nowo wykryte zakażenia HCV w Polsce w 2008 roku. Liczba zachorowań, zapadalność na 100 000 ludności i udział procentowy według wieku, płci i środowiska. Table IV. New cases of HCV infection in Poland in 2008. Number of cases, incidence per 100 000 population and percentage by age, sex and location (urban/rural) Grupa wieku Mężczyźni l.zach. zapad. 0-4 29 3,0 5-9 10 1,1 10-14 9 0,8 15-19 307 22,5 20-24 374 23,4 25-29 337 20,8 30-34 294 19,7 35-39 209 16,5 40-44 236 19,8 45-49 234 17,5 50-54 297 20,2 55-59 211 16,4 60-64 134 16,0 65-74 239 20,5 >75 148 19,2 Ogółem 3068 16,7 Płeć % l.zach. 0,9 28 0,3 4 0,3 5 10,0 151 12,2 151 11,0 167 9,6 146 6,8 132 7,7 143 7,6 190 9,7 287 6,9 226 4,4 153 7,8 258 4,8 196 100 2237 Środowisko Kobiety zapad. 3,1 0,4 0,5 11,6 9,8 10,6 10,0 10,6 12,2 13,9 18,5 15,7 15,3 15,7 12,6 11,4 % l.zach. 1,2 40 0,2 10 0,2 9 6,8 235 6,8 360 7,5 398 6,5 357 5,9 247 6,4 282 8,5 317 12,8 440 10,1 353 6,8 230 11,5 405 8,8 283 100 3966 zakażeń HCV stwierdzono wśród mieszkańców miast (tab. IV). Utrzymują się różnice w rozkładzie wieku zakażeń wśród mężczyzn i kobiet: w przypadku mężczyzn dominują osoby młode w przedziale wieku od 20 do 35 lat (zarówno pod względem liczby zgłoszeń jak i częstości wykrywania), a następnie osoby w grupie wieku 50-54 lata, natomiast wśród kobiet przeważają osoby w wieku powyżej 45 roku życia, a zwłaszcza w grupie od 50 do 59 lat. W porównaniu do wieku Miasto zapad. 3,7 1,0 0,8 15,7 19,1 19,7 19,0 16,1 20,0 19,1 22,3 19,4 18,7 22,7 20,5 17,0 % l.zach. 1,1 17 0,3 4 0,2 5 5,9 223 9,1 165 10,0 106 9,0 83 6,2 94 7,1 97 8,0 107 11,1 144 8,9 84 5,8 57 10,2 92 7,1 61 100 1339 Wieś zapad. 2,2 0,5 0,5 19,0 13,2 9,0 7,8 9,6 10,1 10,2 13,7 9,3 9,3 9,0 6,5 9,0 Ogółem % l.zach. zapad. 1,3 57 3,1 0,3 14 0,8 0,4 14 0,6 16,5 458 17,2 12,3 525 16,7 7,9 504 15,7 6,2 440 14,9 7,0 341 13,6 7,2 379 16,0 8,0 424 15,7 10,8 584 19,3 6,3 437 16,0 4,3 287 15,6 6,9 497 17,7 4,6 344 14,8 100 5305 13,9 % 1,1 0,3 0,3 8,6 9,9 9,5 8,3 6,4 7,1 8,0 11,0 8,2 5,4 9,4 6,5 100 chorych w zakażeniach HCV procentowo większy jest udział osób po 65 r. ż.(utrzymująca się tendencja), co może wynikać z częstszego korzystania z pomocy lekarskiej i stosunkowo częstszych w tej grupie wieku badań w kierunku wzw C pomimo braku objawów klinicznych wzw. W 2008 r. wprowadzono do stosowania w nadzorze epidemiologicznym definicję nowo wykrytych zakażeń wzw C, z uwzględnieniem podziału na przypadki praw- Nr 2 Wirusowe zapalenie wątroby typu C w Polsce w 2008 roku dopodobne i potwierdzone. Przedstawione w tabelach III i IV dane stanowią całkowitą liczbę zgłoszonych przypadków (5 305), wśród których liczba przypadków potwierdzonych wynosiła 2 944 (55,5 % ogółu zgłoszonych) i o 25 % przewyższała liczbę zgłoszonych w tym samym czasie zachorowań na wzw typu C. Należy podkreślić jednak, że są to dwie odrębne grupy: tradycyjnie rejestrowane zachorowania na wzw C obejmują zarówno osoby, u których zakażenie wykryto w czasie wystąpienia objawów klinicznych w roku rejestracji (są one wówczas jednocześnie uwzględniane w grupie przypadków nowo wykrytego zakażenia wirusem typu C), jak również osoby z wcześniej rozpoznanym zakażeniem, u których w roku rejestracji wystąpiły objawy kliniczne bądź laboratoryjne wskaźniki uszkodzenia wątroby (podwyższenie transaminaz). PODSUMOWANIE W 2008 r. wskaźniki występowania wzw C w Polsce poza umieralnością uległy obniżeniu. Spadek liczby zachorowań w latach 2007-2008 w porównaniu do poprzedzających lat (w 2005 r. najwyższa odnotowana liczba zachorowań - 2997) może pozostawać w związku z kilkoma czynnikami. W 2005 r. wprowadzono do stosowania w nadzorze epidemiologicznym definicję przypadku opracowaną we Wspólnocie Europejskiej, jednocześnie nasilając działania Inspekcji Sanitarnej ukierunkowane na zwiększenie czułości nadzoru nad tym typem wzw. W tym samym czasie prowadzono kampanie społeczne upowszechniające wiedzę na temat wzw typu C w społeczeństwie i oferujące możliwość bezpłatnych badań w tym kierunku, jak również szeroko zakrojoną akcję edukacyjną dla pracowników służby zdrowia. Wymienione działania najprawdopodobniej spowodowały skokowy wzrost wykrytych i zgłoszonych zachorowań w latach 2005-2006 i stopniowy spadek liczby zachorowań w kolejnych latach. Spadek ten dotyczył zwłaszcza liczby nowo wykrywanych zakażeń. Tak gwałtowna zmiana nie odzwierciedla sytuacji epidemiologicznej, ale raczej jest wynikiem zmian w nadzorze epidemiologicznym i/lub w częstości testowania w kierunku choroby. Wprowadzenie definicji uwzględniającej podział nowo wykrytych zakażeń na przypadki potwierdzone i prawdopodobne pozwala ocenić, jaka liczba zakażeń jest rejestrowana wyłącznie na podstawie pojedynczego testu przesiewowego (45,5%), ale nie tłumaczy dużego spadku całkowitej liczby nowo wykrytych zakażeń HCV w porównaniu z latami 2007 i 2006. Zaobserwowana sytuacja może pozostawać w związku z wykonawstwem testów w kierunku wzw 249 typu C – zarówno z liczbą zbadanych osób, jak i z zastosowaną metodą, oraz z różnicami w sposobie wykazywania i zgłaszania nowo wykrytych zakażeń. Liczba badanych osób może być różna w kolejnych latach, kampanie społeczne mające duży wpływ na świadomość społeczną choroby i ułatwiające dostęp do badań mimo swojej cykliczności, docierają do różnej liczby osób. Brak jest jednak informacji na temat całkowitej liczby wykonanych badań i użytych metod w kolejnych latach, co nie pozwala na formułowanie jednoznacznych wniosków. Prawdopodobnym wytłumaczeniem jest też zmiana legislacji, wskutek której w 2008 roku zniesiony został obowiązek zgłaszania dodatnich wyników badań w kierunku wzw C przez laboratoria (rozporządzenie Ministra Zdrowia Dz. U. 203/2007 poz.1467 z dn. 17.10.2007 r.). Tym samym wykluczone zostało ważne źródło danych, co mogło spowodować spadek czułości nadzoru. Utrzymujące się od kilku lat zróżnicowanie występowania wzw C pomiędzy województwami oraz znaczne wahania współczynników wynikają prawdopodobnie z różnic w sposobie prowadzenia nadzoru epidemiologicznego i klasyfikowania przypadków, a także różnic w zgłaszalności zachorowań. Wdrożenie definicji przypadku w ciągu ostatnich lat budziło wiele wątpliwości i nadal wymaga prowadzenia odpowiednich szkoleń w celu poprawy porównywalności danych pomiędzy województwami. Należy podkreślić, że podawane wskaźniki zapadalności ze względu na przebieg wzw typu C odnoszą się w zasadzie do przypadków zachorowań przewlekłych rozpoznanych w danym roku. Tylko niewielki odsetek zgłoszeń zawiera dane pozwalające stwierdzić, że są to zachorowania ostre, w przypadku których do zakażenia doszło w roku wykrycia (ostry przebieg zakażenia, uchwytna serokonwersja, ustalenie ekspozycji). W przeważającej części zgłoszonych zachorowań nie udaje się ustalić czasu i okoliczności zakażenia, lub są one tylko prawdopodobne. Ze względu na wskazane powyżej wątpliwości sytuacja epidemiologiczna wymaga dalszego dokładnego monitorowania i szczegółowych badań uwzględniających epidemiologiczne aspekty choroby. Wzw typu C pozostaje poważnym problemem zdrowia publicznego, dlatego konieczne jest dalsze usprawnianie działań profilaktycznych zmierzających do poprawy bezpieczeństwa procedur medycznych i równolegle do poprawy wykrywania wcześniej nabytych zakażeń. Czuły i skuteczny nadzór epidemiologiczny nad wzw typu C pozwoli na prognozowanie zarówno w zakresie potrzeb leczenia, jak i obciążenia stanu zdrowia populacji odległymi następstwami choroby w postaci marskości wątroby i pierwotnego raka wątroby. 250 Małgorzata Stępień, Magdalena Rosińska Otrzymano: 16.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 19.03.2010 r. Adres do korespondencji : Dr n. med. Magdalena Rosińska Zakład Epidemiologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa tel. (022) 5421-206 email: [email protected] Nr 2 Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 251 - 252 Andrzej Zieliński TĘŻEC W POLSCE W 2008 ROKU TETANUS IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT Liczba zachorowań na tężec w Polsce pozostaje niska. W 2008 r. zgłoszono 14 zachorowań (10 u kobiet i 4 u mężczyzn). Wszystkie zachorowania wystąpiły u osób w wieku 60 lat lub więcej. Odnotowano 7 zgonów. W 12 przypadkach stan zaszczepienia był nieznany. Pozostali dwaj pacjenci byli niezaszczepieni. Tylko w 3 przypadkach podano anatoksynę po zranieniu. Dane epidemiologiczne wskazują na skuteczność programu szczepień w młodszych grupach wieku, ale jednocześnie wynika z nich konieczność zarówno promocji szczepień profilaktycznych, jak i poekspozycyjnej profilaktyki u osób w starszych grupach wieku zarówno w obszarach wiejskich, jak i miejskich. Od 1984 r. nie odnotowano w Polsce przypadków tężca noworodków. Number of cases of tetanus in Poland remains low. In 2008, 14 cases of tetanus (10 women and 4 men) were reported in Poland. All those cases were among people of age 60 or more. 7 deaths were reported. In 12 cases vaccination status was unknown. In 2 cases patients were unvaccinated.. Post exposure anatoxine was applied only in 3 cases. The data show effectiveness of vaccination program in younger age groups, but they also show need for promotion of post exposure prophylaxis, especially among older people both in rural and in urban areas. No case of neonatal tetanus was noted in Poland since 1984. Słowa kluczowe: tężec, zachorowalność, nadzór epi- Key words: tetanus, incidence, surveillance. Poland, demiologiczny, Polska, 2008 r. 2008 W 2008 r. zarejestrowano 14 zachorowań na tężec (tab. I). Zachorowania zgłoszono z ośmiu województw: w województwie małopolskim zarejestrowano 5 przypadków, w śląskim 3, zaś w dolnośląskim, kujawsko-pomorskim, lubelskim. łódzkim, świętokrzyskim i zachodniopomorskim po jednym. Z pozostałych województw nie było zgłoszeń. Zapadalność na 100 000 wyniosła w skali kraju 0,04/100 000 mieszkańców. Wszystkie zachorowania wystąpiły u osób powyżej 59 roku życia. U osób z rozpoznanym zachorowaniem na tężec odnotowano 7 zgonów co odpowiada ogólnej śmiertelności 50%. Wśród kobiet stwierdzono 10 zachorowań, w tym 6 zgonów. Wśród mężczyzn były 4 zachorowania i 1 zgon (tab. II). Wśród ludności miejskiej wystąpiło 6, a wśród ludności wiejskiej 8 zachorowań (tab. III). W 12 przypadkach nie podano informacji o stanie zaszczepienia chorych. Dwóch chorych nie było zaszczepionych. Anatoksynę tężcową podano w 3 przypadkach, a w pozostałych nie podjęto profilaktyki po zranieniu. Tabela I. Tężec w Polsce w latach 2007 - 2008. Zachorowania i zapadalność na 100 000 mieszkańców wg województw Table I. Tetanus in Poland in 2007 - 2008. Number of cases and incidence per 100,000 population by voivodeship Województwo Polska 1. Dolnośląskie 2. Kujawsko-Pomorskie 3. Lubelskie 4. Lubuskie 5. Łódzkie 6. Małopolskie 7. Mazowieckie 8. Opolskie 9. Podkarpackie 10. Podlaskie 11. Pomorskie 12. Śląskie 13. Świętokrzyskie 14. Warmińsko-Mazurskie 15. Wielkopolskie 16. Zachodniopomorskie 2007 l.zach. zapad. 19 0,05 2 0,09 3 0,09 3 0,06 1 0,08 3 0,06 1 0,08 2 0,14 3 0,09 1 0,06 2008 l.zach. zapad. 14 0,04 1 0,03 1 0,05 1 0,05 1 0,04 5 0,15 3 0,06 1 0,08 1 0,06 252 Nr 2 Andrzej Zieliński Tabela II.Tężec w Polsce w roku 2008. Zachorowania i zapadalność na 100 000 mieszkańców oraz zgony wg płci i wieku Table II. Tetanus in Poland in 2008. Number of cases, incidence per 100,000 and deaths by age and sex Grupy wieku 0-19 20-29 30-39 40-49 50-59 60-69 70-79 80 i > Ogółem l.zach. 1 2 1 4 Mężczyźni zapad. zgony 0,07 0,20 1 0,29 0,02 1 % 50,0 25,0 l.zach. 3 2 5 10 Kobiety zapad. zgony 0,17 1 0,13 2 0,61 3 0,05 6 % 33,3 100,0 60,0 60,0 l.zach. 4 4 6 14 Ogółem zapad. zgony 0,12 1 0,16 3 0,51 3 0,04 7 % 25,0 75,0 50,0 50,0 Tabela III. Tężec w Polsce w roku 2008. Zachorowania i zapadalność na 100 000 mieszkańców wśród mężczyzn i kobiet w mieście i na wsi oraz zgony wg województw Table III. Tetanus in Poland in 2008. Number of cases and incidence per 100,000 by sex in urban and rural population and deaths by voivodeship Województwo Polska 1. Dolnośląskie 2. Kujawsko-Pomorskie 3. Lubelskie 4. Lubuskie 5. Łódzkie 6. Małopolskie 7. Mazowieckie 8. Opolskie 9. Podkarpackie 10. Podlaskie 11. Pomorskie 12. Śląskie 13. Świętokrzyskie 14. Warmińsko-Mazurskie 15. Wielkopolskie 16. Zachodniopomorskie Mężczyźni l.zach. zapad. 4 0,02 1 0,10 1 0,08 1 0,06 1 0,04 - Kobiety l.zach. zapad. 10 0,05 1 0,07 1 0,09 4 0,24 2 0,08 1 0,15 1 0,11 Jako wrota zakażenia w 5 przypadkach podano skaleczenie powierzchowne (otarcie), w 2 ranę kłutą, w 3 ranę tłuczoną, w jednym ranę szarpaną, w 2 martwicę kończyn dolnych, a w jednym wrota zakażenia były nieznane. W lipcu, sierpniu i wrześniu miało miejsce ogółem 8 zakażeń, w styczniu 2 zakażenia, a w kwietniu czerwcu, listopadzie i grudniu po jednym. Okres wylęgania choroby wynosił: do 7 dni w 7 przypadkach, od 8 do 14 dni w 2 przypadkach, od 15 do 21 dni w jednym przypadku. U 4 chorych nie ustalono okresu wylęgania choroby. Tężec podobnie jak w poprzednich latach pozostaje chorobą o bardzo niskiej zapadalności, jednak o Miasto l.zach. zapad. 6 0,03 1 0,05 1 0,06 2 0,12 1 0,17 1 0,09 Wieś l.zach. zapad. 8 0,05 1 0,12 1 0,09 3 0,18 3 0,30 - Zgony 7 1 3 2 1 wysokiej śmiertelności, zwłaszcza u osób w wieku 60 i więcej lat. Podstawową przyczyną zachorowań jest niedopełnianie obowiązku szczepień, co szczególnie u osób pracujących w rolnictwie, stwarza zagrożenie zachorowaniem w przypadku zanieczyszczenia miejsca zranienia. Otrzymano: 22.02.2010 r. Zaakceptowano do druku: 2.03.2010 r. Adres do korespondencji: Prof. dr hab. Andrzej Zieliński Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa tel. 22 54 21 204 Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 253 - 257 Małgorzata Sadkowska-Todys, Bożena Kucharczyk WŚCIEKLIZNA W POLSCE W 2008 ROKU RABIES IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W roku 2008 zarejestrowano na terenie Polski 28 przypadków wścieklizny zwierząt. Ponad stukrotny spadek liczby zachorowań zwierząt w porównaniu z rokiem 2001 jest wynikiem konsekwentnej realizacji programu doustnego szczepienia zwierząt dzikich, wprowadzonego w kraju w 1993 r. Obecnie przypadki wścieklizny wśród zwierząt dzikich i domowych występują głównie we wschodniej i północno-wschodniej Polsce. W 2008 r. zaszczepiono przeciwko wściekliźnie 6 495 osób, z tego jedynie 60 (0,9%) z powodu narażenia przez zwierzę, u którego potwierdzono wściekliznę. W większości przypadków ludzie szczepieni byli po narażeniu przez zwierzęta, u których nie można było wykluczyć wścieklizny - 5 806 osób (89%), w tym przede wszystkim przez psy i koty. Corocznie wzrasta natomiast liczba osób szczepionych po narażeniu na zakażenie w innych krajach. In Poland 28 cases of animal rabies were reported in 2008. Since 1993, when mass oral vaccination of wild animals against rabies was introduced in our country, a positive impact of fox immunisation has been visible on the epizootic situation of rabies in Poland. However, sources of wild and domestic animal rabies are still present, mainly in the east part of the country. In Poland in 2008 the total 6 495 of people were vaccinated against rabies but only 60 (0,9%) were bitten by or had contact with a rabid animal. The main reason for vaccination against rabies was exposure to an animal with not excluded rabies (5 806 cases, 89%). Słowa kluczowe: wścieklizna, epidemiologia, Polska, Key words: rabies, epidemiology, Poland, 2008 rok 2008 Analizę sytuacji epidemiologicznej wścieklizny w Polsce w 2008 roku przeprowadzono na podstawie informacji, zaczerpniętych z następujących źródeł: • 6 495 ankiet osób szczepionych przeciw wściekliźnie po narażeniu w Polsce, nadesłanych do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez Wojewódzkie Stacje Sanitarno-Epidemiologiczne, • 97 ankiet osób szczepionych przeciw wściekliźnie po narażeniu w innych krajach, nadesłanych do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH przez Wojewódzkie Stacje Sanitarno-Epidemiologiczne, • danych z: rocznego biuletynu „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku” (Czarkowski MP i in., W-wa, PZH i GIS) • danych epizootycznych udostępnionych przez Główny Inspektorat Weterynarii. W Polsce w 2008 roku, podobnie jak w latach poprzednich, nie zarejestrowano żadnego zachorowania człowieka na wściekliznę. Ostatni przypadek wścieklizny człowieka w kraju stwierdzono w roku 2002. ZACHOROWANIA ZWIERZĄT NA WŚCIEKLIZNĘ W 2008 r. zarejestrowano 28 przypadków zachorowań na wściekliznę zwierząt. W porównaniu z rokiem 2006 było to dwa i pół razy mniej przypadków, natomiast w porównaniu z latami 2005 – 2004 (odpowiednio 138 i 136 przypadków), liczba wścieklizny zwierząt zmniejszyła się prawie pięciokrotnie. Największa liczba przypadków wścieklizny zwierząt w Polsce została zarejestrowana w 2001 r. - 3 037. W 2008 r. przypadki wścieklizny zwierząt zarejestrowano jedynie w 5 województwach, głównie w województwach we wschodniej i północno-wschodniej części Polski. Najwięcej zachorowań, wystąpiło w województwie podkarpackim - 9 (32%). Ponadto zarejestrowano 6 przypadków (ponad 21%) w województwie lubelskim, 5 (około 18%) w podlaskim i po 4 w warmińsko-mazurskim i pomorskim, przy czym w województwie pomorskim stwierdzono 3 przypadki wścieklizny nietoperzy. 254 Małgorzata Sadkowska-Todys, Bożena Kucharczyk Liczby chorych zwierząt i liczby ludzi szczepionych przeciwko wściekliźnie z powodu styczności ze zwierzętami kategorii AB, C i D podano w tabelach I i II. Tabela I. Liczba zwierząt chorych na wściekliznę (AB) i liczba ludzi szczepionych przeciwko wściekliźnie, narażonych przez zwierzęta chore (AB) i podejrzane o wściekliznę (CD) w 2008 r. Table I. Number of rabid animals (AB) and number of vaccinated persons exposed by rabid (AB) or rabies suspected (CD) animals in Poland in 2008 Zwierzę Liczba zwierząt chorych pies kot zwierzęta hodowlane lis borsuk jenot kuna tchórz łasica nietoperz szczur mysz wiewiórka dziki chomik dzikie przeżuwacze jeż kret zając dzik inne niezidentyfikowane Razem 1 1 3 18 2 3 28 Liczba osób szczepionych z powodu Razem styczności ze % zwierzętami kategorii AB C D 4 18 4005 526 4549 4 1 1049 95 1145 11 15 30 5 50 64 17 75 92 5 5 7 1 8 9 34 34 7 7 14 14 11 8 101 109 216 1 217 59 59 71 71 1 1 15 15 10 10 9 9 1 1 43 2 45 29 29 24 24 100 60 5806 629 6495 AB - zwierzę wściekłe, wścieklizna potwierdzona laboratoryjnie lub klinicznie C - wścieklizna u zwierzęcia nie wykluczona D - zwierzę zdrowe w momencie ekspozycji WŚCIEKLIZNA ZWIERZĄT DZIKICH Wścieklizna zwierząt dzikich stanowiła ponad 82% wszystkich zachorowań zwierząt, w tym wścieklizna lisów – 64% (18 przypadków). Wściekliznę stwierdzono ponadto u dwóch jenotów. Podobnie jak w latach ubiegłych, stwierdzono na terenie kraju pojedyncze przypadki wścieklizny nietoperzy. W 2008 r. zarejestrowano 3 przypadki wścieklizny nietoperzy – wszystkie w województwie pomorskim. Nr 2 REJESTRACJA OSÓB NARAŻONYCH NA ZAKAŻENIE W roku 2008 otrzymano 6495 formularzy rejestracji osób szczepionych przeciwko wściekliźnie, czyli o 424 (6%) mniej niż zarejestrowana liczba w druku Mz-56. Szczegółowe dane o rejestracji szczepień ludzi przeciw wściekliźnie w poszczególnych województwach zawiera tabela II. Tabela II.Liczba ludzi szczepionych przeciwko wściekliźnie w Polsce w 2008 r. narażonych przez zwierzęta chore (AB) i podejrzane (CD) Table II. Number of persons vaccinated against rabies in Poland in 2008, exposed to rabid (AB) or rabies suspected (CD) animals Liczba osób szczepionych z Rejestracpowodu zwierząt Razem Województwo ja Mz-56 kategorii AB C D Dolnośląskie 204 11 215 212 Kujawsko-Pomorskie 262 15 277 377 Lubelskie 3 230 28 261 264 Lubuskie 113 15 128 131 Łódzkie 491 57 548 544 Małopolskie 707 70 777 782 Mazowieckie 630 38 668 762 Opolskie 111 5 116 114 Podkarpackie 28 488 49 565 577 Podlaskie 11 228 13 252 245 Pomorskie 13 545 40 598 601 Śląskie 431 7 438 636 Świętokrzyskie 160 15 175 176 Warmińsko- Mazurskie 5 418 133 556 580 Wielkopolskie 452 108 560 552 Zachodnio-Pomorskie 336 25 361 366 Polska 60 5806 629 6495 6919 AB - zwierzę wściekłe, wścieklizna potwierdzona laboratoryjnie lub klinicznie C - wścieklizna u zwierzęcia nie wykluczona D - zwierzę zdrowe w momencie ekspozycji W ciągu całego roku w ogniskach wścieklizny zaszczepiono 60 osób, czyli o jedną trzecią mniej niż w roku 2007 – 91 osób i w 2006 r. - 99. Coroczne zmniejszanie się tej liczby jest konsekwencją spadku liczby zachorowań na wściekliznę zwierząt. W porównaniu z rokiem 2003 z powodu kontaktu ze zwierzęciem, u którego potwierdzono wściekliznę, zaszczepiono ponad osiem razy mniej (2003 r. – 519), a z rokiem 2001 – ponad 50 razy mniej (3 080) osób. Odsetek osób poddanych szczepieniu z powodu narażenia przez zwierzęta, u których nie wykluczono wścieklizny, wyniósł 89% i jest on podobny do obserwowanego w ostatnich dwóch latach (tab. II). Nr 2 255 Wścieklizna w Polsce w 2008 roku W Polsce w 2008 r. mężczyźni byli prawie tak samo często szczepieni jak kobiety (tab. III). Podobnie jak w poprzednich latach, najwyższa liczba szczepień przypadła na II i III kwartał roku (tab. IV). Szczepienia zarówno na wsi, jak i w mieście, były najczęściej podejmowane z powodu narażenia przez zwierzęta, u których nie wykluczono wścieklizny (kategoria C), przy czym w mieście zaszczepiono prawie dwa razy więcej osób. Do narażenia przez zwierzęta wściekłe w takim samym stopniu dochodziło na wsi jak i w mieście - tabela V. VII. Najczęstszą przyczyną podejmowania szczepień ludzi było narażenie przez podejrzane o zakażenie i chore zwierzęta domowe – około 79% szczepionych (tab. I). Tendencja ta utrzymuje się od lat. Szczepienia w większości przypadków są wynikiem narażenia przez niebadane psy i koty – ponad 78% wszystkich szczepionych (tab. VII). W 2008 r., spośród 28 zarejestrowanych zwierząt chorych, narażenie przez 12 (około 43%), w tym 8 dzikich i 4 domowe, było powodem szczepienia 60 osób – tabela VI. Tabela III. Wiek i płeć osób szczepionych przeciwko wściekliźnie w Polsce w 2008 r. Table III. Human antirabies vaccination in Poland in 2008 by age and gender Tabela VI. Narażenie ludzi na zakażenie w ogniskach wścieklizny (AB) w Polsce w 2008 r. Liczby chorych zwierząt domowych i dzikich mających kontakt z ludźmi, liczby osób szczepionych, ekspozycja na zakażenie Table VI. Human exposure in animal rabies focuses (AB) in Poland in 2008. Number of rabid domestic and wild animals (AB) Płeć Wiek (lata) Mężczyźni Kobiety Razem 0-6 7-18 >18 Razem 233 217 450 941 753 1694 2268 2083 4351 3442 3053 6495 Tabela IV. Sezonowość szczepień ludzi przeciwko wściekliźnie w Polsce w 2008 r. Table IV. Seasonal distribution of human antirabies vaccination in Poland in 2008, by quarter Kwartał I II III IV Razem AB 33 0 19 8 60 Kategoria osób szczepionych C D razem 1153 109 1295 1822 241 2063 1794 191 2004 1037 88 1133 5806 629 6495 AB - zwierzę wściekłe, wścieklizna potwierdzona laboratoryjnie lub klinicznie C - wścieklizna u zwierzęcia nie wykluczona D - zwierzę zdrowe w momencie ekspozycji Tabela V.Szczepienie ludzi przeciwko wściekliźnie w Polsce w mieście i na wsi w 2008 r. Table V. Human antirabies vaccination in Poland in 2008 according to urban/rural distribution of cases Miasto Wieś Razem Liczba osób szczepionych z powodu zwierząt kategorii AB C D razem 28 3862 338 4228 32 1944 291 2267 60 5806 629 6495 AB - zwierzę wściekłe, wścieklizna potwierdzona laboratoryjnie lub klinicznie C - wścieklizna u zwierzęcia nie wykluczona D - zwierzę zdrowe w momencie ekspozycji ŹRÓDŁA NARAŻENIA LUDZI NA ZAKAŻENIE WŚCIEKLIZNĄ Dane o źródłach narażenia ludzi na zakażenie wirusem wścieklizny zamieszczono w tabelach I, VI i Liczba szczepionych Liczba Liczba choosób ognisk rych zwierząt* wściez bez klizny, uszkoWojewódzuszkow któdzetwo dzi- domodzeń Rarych niami kich wych pozem szczepowłok piono włok skóry ludzi skóry Lubelskie 2 1 1 2 1 3 Podkarpackie 4 3 1 2 26 28 Podlaskie 1 0 1 1 10 11 Pomorskie 3 3 0 0 13 13 Warmińsko2 1 1 0 5 5 Mazurskie Polska 12 8 4 5 55 60 * opracowano w Zakładzie Epidemiologii NIZP-PZH na podstawie ankiet osób szczepionych z powodu zwierząt z rozpoznaną wścieklizną Tabela VII.Przyczyny szczepień przeciwko wściekliźnie w kategorii C w 2008 r. Table VII. Human antirabies vaccination caused by rabies suspected animals (C) Liczba osób szczepionych z powodu:* Liczba osób szczepionych ponieważ: zwierząt domowych zwierząt dzikich zwierzę zbiegło 5084 698 5364 nie uwzględzwierzę: niono brak zabite, wyników wywiadu padłe, o zwiebadań niebadalaborarzęciu ne toryjnych** 315 44 0 * w 24 przypadkach nie rozpoznano zwierzęcia ** w 83 przypadkach wykluczono laboratoryjnie wściekliznę u zwierzęcia i przerwano szczepienie człowieka 256 Nr 2 Małgorzata Sadkowska-Todys, Bożena Kucharczyk W 2008 r. zaszczepiono 97 osób, które zostały narażone poza granicami kraju – zarówno w innych krajach europejskich (np. Ukraina, Rumunia, Rosja, Litwa), jak również w krajach pozaeuropejskich jak np.: Egipt, Turcja, Maroko czy Indie. Pies był zwierzęciem, z powodu którego podjęto szczepienie w 61 (prawie 63%) przypadkach, a kot – 16 (ponad 16%). Ponadto ludzie byli szczepieni z powodu narażenia przez zwierzęta takie jak np. małpy. Szczepieniom profilaktycznym przeciwko wściekliźnie w 2008 r. poddano 66 osób (w 2007 r. – 25, 2006 r. – 24, 2005 r.– 34, w 2004 r.– 99, a w 2003 r.- 23 osoby). Byli to przede wszystkim: żołnierze (35 osób, 53%), lekarze weterynarii i pracownicy laboratoriów oraz studenci. SKUTECZNOŚĆ SZCZEPIEŃ LUDZI PRZECIWKO WŚCIEKLIŹNIE Na ocenę skuteczności szczepień, obok immunogennej wartości stosowanej szczepionki i surowicy, składają się następujące czynniki: • ciężkość obrażeń zadanych przez zwierzęta chore i podejrzane, • czas podania szczepionki po narażeniu, • przestrzeganie schematu szczepienia zalecanego przez producenta. W ogniskach wścieklizny w Polsce w 2008 r. jedno zwierzę chore narażało na zakażenie około 5 osób. W ogniskach zaszczepiono 60 osób, w tym jedynie 5 (około 8%) osób było pokąsanych lub podrapanych, zaś 55 nie miało uszkodzenia powłok ciała (tab. VI). Najwięcej ciężkich pokąsań zadają chore i podejrzane o zakażenie psy i koty (tab. VIII). W 2008 roku stwierdzono następujące uchybienia w wykonawstwie szczepień (tab. IX): - żadna z osób narażona przez zwierzę wściekłe nie otrzymała surowicy przeciwko wściekliźnie - surowica została podana zaledwie 56 osobom narażonym przez zwierzęta podejrzane o zakażenie - późne (7 dni i powyżej od ekspozycji) szczepienia rozpoczęto u 1040 osób, - głównym odstępstwem od schematu szczepienia był brak dawki przypominającej lub kontynuowanie szczepień, pomimo wykluczenia wścieklizny u narażającego zwierzęcia. W 2008 r. nie stwierdzono nieskutecznego szczepienia człowieka przeciwko wściekliźnie. BEZPIECZEŃSTWO SZCZEPIEŃ W Polsce od 2001 r. jedynym preparatem do immunoprofilaktyki biernej wścieklizny dostępnym w kraju jest immunoglobulina przeciw wściekliźnie Immogam Rage produkcji Aventis Pasteur. Wprowadzenie im- Tabela VIII.Rodzaj narażenia ludzi na zakażenie wścieklizną w Polsce w 2008 r.: przez zwierzęta chore (AB) i podejrzane (CD) domowe i dzikie. Table VIII. Human exposure to rabies infection in Poland in 2008 by rabid (AB) and rabies suspected (CD) domestic and wild animals. Kind of injures Liczba osób podejrzanych o zakażenie przez AB C D AB C D AB C D zwierzęta dzikie** C 18 18 2 9 3 0 22 40 0 3 0 0 0 16 117 0 7 5 1 0 0 0 0 1 1 14 42 0 0 2 6 0 0 1 1640 210 0 10 2 2 403 2 34 2 0 568 121 0 3 1 0 47 0 8 3 0 2366 244 0 4 1 0 92 1 19 4 0 329 37 0 0 1 0 2 0 10 1 19 5054 621 15 20 5 26 640 3 82 10 psy i koty Brak kontaktu, mleko, kontakty pośrednie, dotykanie skóry Oślinienie Podrapanie Pokąsanie powierzchowne dłoni lub głowy Pokąsanie głębokie dłoni lub głowy Pokąsanie powierzchowne tułowia, kończyn, ramion Pokąsanie głębokie tułowia, kończyn, ramion Razem zwierzęta hodowlane zwierzęta dzikie* * zwierzęta kąsające: lis, borsuk, jenot, kuna, piżmak, wilk, tchórz, wiewiórka, szczur, mysz, kret, dziki chomik ** zwierzęta niekąsające: sarna, zając, dzik AB - zwierzę wściekłe, wścieklizna potwierdzona laboratoryjnie lub klinicznie C - wścieklizna u zwierzęcia nie wykluczona D - zwierzę zdrowe w momencie ekspozycji niezidentyfikowane C Nr 2 Wścieklizna w Polsce w 2008 roku Tabela IX.Postępowanie zapobiegawcze u osób narażonych na zakażenie wścieklizną w Polsce w 2008 r. Table IX. Prophylactic procedures in person exposed to rabies infection in Poland in 2008 Liczba osób szczepionych z Informacja o postępowaniu zapobiegawczym powodu zwierząt kategorii AB C D Łączna liczba osób szcze60 5806 629 pionych Podano suro- do 72 godz. po ekspozycji 0 44 2 wicę powyżej 72 godz. po ekspo0 12 0 zycji Podano do 72 godz. po ekspozycji 9 4001 535 szczepionkę 4-6 dni po ekspozycji 25 789 61 7-14 dni po ekspozycji 18 759 23 powyżej 14 dni po ekspozycji 8 255 9 Szczepiono zgodnie z instrukcją 0 2 1 AB - zwierzę wściekłe, wścieklizna potwierdzona laboratoryjnie lub klinicznie C - wścieklizna u zwierzęcia nie wykluczona D - zwierzę zdrowe w momencie ekspozycji 257 munoglobuliny w miejsce surowicy końskiej zwiększa bezpieczeństwo poekspozycyjnego postępowania bierno-czynnego. W 2008 r. zgłoszono 43 odczyny poszczepienne: 13 miejscowych i 30 ogólnych. Otrzymano: 27.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 30.03.2010 Adres do korespondencji: Dr Małgorzata Sadkowska-Todys Zakład Epidemiologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 259 - 260 Małgorzata Sadkowska-Todys1, Elżbieta Gołąb2 WŁOŚNICA W POLSCE W 2008 ROKU TRICHINELLOSIS IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii (1) i Zakład Parazytologii Lekarskiej (2) Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT Poniższa praca przedstawia sytuację epidemiologiczną włośnicy w Polsce. W 2008 roku na terenie naszego kraju zarejestrowano tylko 4 zachorowania na włośnicę, a zapadalność wyniosła 0,01 na 100 000 mieszkańców. Wszystkie zachorowania spełniały kryteria przypadku potwierdzonego. Nie odnotowano zgonów spowodowanych zarażeniem larwami włośni. Pomimo, w większości przypadków, lekkiego przebiegu zachorowania, wszyscy chorzy byli hospitalizowani. W roku 2008 nie zarejestrowano ognisk włośnicy w kraju. In the year 2008 in Poland only 4 cases of human trichinellosis were registered. Although the course of the infection in all of the cases was benign the infected individuals were hospitalized. There were no outbreaks of trichinellosis. The incidence rate of the infection was 0,01 per 100 000 citizens. Słowa kluczowe: włośnica, epidemiologia, Polska, Key words: trichinellosis, epidemiology, Poland, 2008 rok 2008 W analizie sytuacji epidemiologicznej włośnicy na terenie Polski w 2008 r. wykorzystano dane z: rocznego biuletynu „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku”(Czarkowski MP i in., W-wa, PZH i GIS), formularzy o indywidualnych zachorowaniach oraz ze zgłoszeń o podejrzeniu wystąpienia ogniska nadesłanych do Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny przez Wojewódzkie Stacje Sanitarno-Epidemiologiczne. Podobnie jak w latach poprzednich klasyfikację przypadków zachorowań na włośnicę przeprowadzono w oparciu o kryteria zawarte w definicji podanej przez Komisję Europejską w decyzji 2002/253/EC i wprowadzonej do rutynowego nadzoru w Polsce w 2005 r. Przyjęto, że zachorowanie jest klasyfikowane i zgłaszane jako wywołane przez Trichinella spp. jeżeli nie określono metodami badań molekularnych gatunku włośni, które spowodowały zarażenie. W Polsce w 2008 r. zgłoszono tylko 4 przypadki włośnicy, które wystąpiły na terenie 4 województw (tab. I). Zgodnie z definicją wszystkie zachorowania zakwalifikowano jako przypadki potwierdzone. Były to zachorowania pojedyncze, a w kraju nie zarejestrowano żadnego ogniska. Zachorowania wystąpiły u mężczyzn, w wieku pomiędzy 20 a 50 rokiem życia, którzy mieszkali w miastach. W 2008 r. nie odnotowano zgonów ludzi na wło- Tabela I. Włośnica ludzi w Polsce w 2008 roku wg województw i kwartału. Rejestracja zachorowań w formularzu Mz-56 Table I. Human trichinellosis in Poland in 2008 by province and quarter Liczba zachorowań zgłoszoWojewództwo Razem nych w kwartale I II III IV podkarpackie 1 _ _ _ 1 pomorskie 1 _ _ _ 1 wielkopolskie _ _ 1 _ 1 zachodniopomorskie _ _ _ 1 1 Polska 2 _ 1 1 4 Zapadalność na 100 tys. 0,05 0,05 0,03 0,06 0,01 śnicę. Wśród zachorowań, podobnie jak w poprzednich latach, przeważały przypadki o przebiegu lekkim, choć wszystkie osoby chore były hospitalizowane (tab. II). U chorych rozpoznawano włośnicę na podstawie objawów klinicznych oraz badań diagnostycznych, które obejmowały: morfologię krwi chorego i badania serologiczne na obecność przeciwciał przeciwko Trichinella. W pojedynczych zachorowaniach zidentyfikowanie źródła zarażenia jest bardzo trudne. Niestety, w żadnym z omawianych przypadków nie udało się ustalić źródła zarażenia i określić gatunku pasożyta, który spowodował zachorowanie. Wykonanie badań laboratoryjnych mających na celu izolację larw włośni 260 Nr 2 Małgorzata Sadkowska-Todys, Elżbieta Gołąb Tabela II.Włośnica ludzi w Polsce w 2008 roku. Dane o płci, wieku, środowisku i postaci klinicznej chorych Table II. Human trichinellosis in Poland in 2008 .number of cases by sex, age, urban/rural distribution, and course of disease Województwo podkarpackie pomorskie wielkopolskie zachodniopomorskie razem Kobiety 0 Mężczyźni 1 1 1 1 4 Dzieci do 14 lat Miasto Wieś Liczba hospitalizowanych 1 1 1 1 1 1 1 1 0 4 0 4 było niemożliwe ze względu na brak produktów mięsnych, które były spożyte przez osoby chore. Natomiast badania na obecność larw włośni w tkance mięśniowej osób zarażonych, ze względu na ich inwazyjność, nie są w Polsce rutynowo wykonywane. W roku 2008 zarejestrowano najmniejszą w historii liczbę przypadków włośnicy ludzi. W ostatnim okresie liczba rejestrowanych przypadków nie przekraczała 55, oprócz lat 2004 - 2007, w których wystąpiły większe ogniska tej choroby. Jednak występowanie nawet pojedynczych zachorowań świadczy o niedostatecznej kontroli produktów mięsnych oraz wskazuje na potrzebę ciągłego informowania konsumentów o zagrożeniu związanym ze spożywaniem mięsa z dzika lub mięsa wieprzowego. W czerwcu 2008 r. zgłoszono podejrzenie wystąpienia ogniska włośnicy spowodowane spożyciem kiełbasy z mięsa dzika. Narażonych zostało 7 osób, które rozpoczęły konsumpcję kiełbasy przed otrzymaniem wyniku weterynaryjnego badania mięsa zwierzęcia, pomimo uzyskania informacji, że jest to zabronione. Następnego dnia po uzyskaniu informacji o dodatnim wyniku badania, osoby te zgłosiły się do lekarza i zostały poddane leczeniu. Ponieważ u żadnej z tych osób nie wystąpiły objawy chorobowe, a wyniki badania surowicy krwi na obecność przeciwciał przeciwko Trichinella były ujemne, podejrzenie wystąpienia ogniska odwołano. Przebieg kliniczny lekki lekki lekki średni PODSUMOWANIE 1. W 2008 r. zarejestrowano najmniejszą w historii Polski liczbę przypadków włośnicy ludzi. 2. Dochodzenie epidemiologiczne w przypadku pojedynczych zachorowań na włośnicę jest bardzo trudne i rzadko kiedy udaje się ustalić źródło zarażenia. Można też przypuszczać, że przypadki o łagodniejszym przebiegu nie są rozpoznawane. 3. Występowanie pojedynczych zachorowań świadczy o niedostatecznej kontroli produktów mięsnych oraz wskazuje na potrzebę ciągłgo informowania konsumentów o zagrożeniu związanym ze spożywaniem mięsa z dzika lub mięsa wieprzowego. Otrzymano: 15.03.2010 Zaakceptowano do druku: 18.03.2010 Adres do korespondencji: Dr Małgorzata Sadkowska-Todys Zakład Epidemiologii, Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa email: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 261 - 264 Maria Waloch TASIEMCZYCE W POLSCE W 2008 ROKU CESTODE INFECTIONS IN POLAND IN 2008 Zakład Parazytologii Lekarskiej Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego Państwowego Zakładu Higieny STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 roku zarejestrowano 109 przypadków tasiemczyc jelitowych u ludzi w Polsce. Wśród wszystkich rozpoznanych tasiemczyc jelitowych stwierdzono: 69 przypadków Taenia saginata, 2 Taenia solium, 30 przypadków Taenia species i 1 Diphyllobothrium latum. Ponadto zarejestrowano 28 przypadków tasiemczyc tkankowych wywołanych przez Echinococcus granulosus. Z roku na rok obserwuje się stopniowy spadek zarażeń na tasiemczyce. In the year 2008, 109 intestinal cestode infections were registered in Poland. Among them 69 were caused by Taenia saginata, 2 by T. solium, 30 by Taenia sp., 1 by Diphyllobothrium latum. Moreover, 28 cases of cystic echinococcosis were reported. The obtained results confirmed decreasing frequency of intestinal cestodoses in Poland Słowa kluczowe: tasiemczyce, epidemiologia, Polska, Key words: cestode infections, epidemiology, Poland, rok 2008 2008 Występowanie tasiemczyc u ludzi w Polsce w 2008 r. oceniano na podstawie danych uzyskanych w stacjach sanitarno-epidemiologicznych oraz zamieszczonych w wywiadach epidemiologicznych dotyczących bąblowicy i wągrzycy. Ze względu na różnice dotyczące lokalizacji tasiemców w organizmie żywiciela i różnice w epidemiologii zarażeń, występowanie tasiemczyc jelitowych i tkankowych zostanie omówione oddzielnie. Dane uzyskane z poszczególnych województw wykazały, że u ludzi na terenie Polski w 2008 roku zarejestrowano 109 przypadków inwazji tasiemców jelitowych; zapadalność wynosiła 0,29 na 100 000 mieszkańców. Dane te, porównane z danymi z roku 2007 (134 przypadki; zapadalność 0,35 na 100 000 mieszkańców), wskazują, że liczba zachorowań na tasiemczyce zmniejszyła się o 18,66%. Rozpowszechnienie tasiemczyc jelitowych u ludzi w poszczególnych województwach w Polsce w 2008 r., w zależności od środowiska i płci, przedstawia tabela I. Najwyższe współczynniki zapadalności zarejestrowano w województwach warmińsko-mazurskim (0,56) i kujawsko-pomorskim (0,53); wysoką zapadalność w mazowieckim (0,44), pomorskim (0,41); w granicach od 0,39 do 0,35 w województwach: opolskim, wielkopolskim i łódzkim; niską od 0,31 do 0,12 w województwach: świętokrzyskim, śląskim, lubuskim, dolnośląskim, podlaskim, małopolskim; najniższą w lubelskim (0,09). W żadnym województwie wskaźnik zapadalności nie przekroczył 1,00 podobnie jak w roku 2007. Nie wiadomo jaka jest sytuacja w województwie zachodniopomorskim, ponieważ z tego województwa nie przysłano danych. Zachorowania na tasiemczyce jelitowe w 2008 r. częściej obserwowano u osób pochodzących ze środowiska miejskiego (82 przypadki, 75,23%), niż u osób ze środowiska wiejskiego (24 przyp., 24,77%). Inwazje tasiemców występowały częściej u mężczyzn (60 przyp. 55,05%), niż u kobiet (49 przyp., 44,95%). Występowanie tasiemczyc jelitowych u ludzi w Polsce w 2008 r. w zależności od wieku chorych przedstawia tabela II. Stwierdzono, że podobnie jak w roku 2007 tasiemczyce jelitowe u ludzi w Polsce najczęściej występowały u osób w grupie wieku 50-59 lat (28 przypadków, 25,69%). Osoby w wieku od 40 do 49 lat (20 przypadków, 18,35%), od 20 do 29 lat (19 przypadków, 17,43%), osoby w grupach wieku 30-39 lat (13 przypadków, 11,93%) oraz od 60-69 lat (12 przypadków, 11,01%) stanowiły kolejne co do liczebności grupy chorych na tasiemczyce. Odsetek inwazji był bardzo niski w trzech grupach wieku od 0 do 14 lat i mieścił się w granicach od 1,83% do 2,75%. Jeszcze niższy odsetek stwierdzono w grupie 15-19 lat - 0,92%. Badaniami laboratoryjnymi potwierdzono 102 przypadki tasiemczyc jelitowych, tj. 93,58% ogółu zgłoszonych zachorowań. Wśród wszystkich rozpoznanych 262 Nr 2 Maria Waloch Tabela I. Tasiemczyce jelitowe u ludzi w Polsce w 2008r. Zachorowania wg środowiska i płci oraz zapadalność Table I. Intestinal cestode infections in humans in Poland in 2008 according to the place of living and sex and incidence rate per 100 000 population Środowisko Województwo 1 1.Dolnośląskie 2.Kujawsko-pomorskie* 3.Lubelskie 4.Lubuskie* 5.Łódzkie 6.Małopolskie* 7.Mazowieckie* 8.Opolskie* 9.Podkarpackie 10.Podlaskie* 11.Pomorskie 12.Śląskie* 13.Świętokrzyskie 14.Warmińsko-mazurskie 15.Wielkopolskie 16. Zachodniopomorskie** Liczba Polska % Płeć Wieś miasto mężczyźni kobiety 2 2 5 2 1 5 1 4 2 2 1 2 3 3 6 2 9 3 18 3 2 5 11 2 7 11 4 3 7 2 1 3 4 11 2 2 4 8 2 4 7 27 24,77 82 75,23 60 55,05 5 2 4 1 6 12 2 5 5 2 4 6 1 49 44,95 Razem liczba zachorowań 6 5 11 2 2 9 4 23 4 2 9 13 4 8 13 5 109 100,00 zapadalność na 100 000 7 0,17 0,53 0,09 0,20 0,35 0,12 0,44 0,39 0,17 0,41 0,28 0,31 0,56 0,38 0,30 0,29 *po korekcie danych przysłanych do Zakładu Parazytologii Lekarskiej NIZP-PZH z danymi umieszczonymi w wywiadach przysłanych do Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH **dane pochodzą z Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH, nie zostały uwzględnione w sumowaniu tasiemczyc jelitowych (tab. III) dominowały zachorowania wywołane przez Taenia saginata (69 chorych, tj. 67,65% przypadków potwierdzonych badaniami laboratoryjnymi; zapadalność 0,18 na 100 000 mieszkańców). Inwazje T. solium stwierdzono u 2 chorych (1,96%, wykrytych przypadków; zapadalność 0,005). Współczynnik zapadalności na tasiemczycę T. solium utrzymuje się od wielu lat na tym samym, niskim poTabela II.Tasiemczyce jelitowe u ludzi w Polsce w 2008r. Zachorowania wg wieku chorych Table II. Intestinal cestode infections in humans in Poland in 2008 according to the age of patients Grupy wieku (lata) 0-4 5-9 10-14 15-19 20-29 30-39 40-49 50-59 60-69 70+ Razem Liczba przypadków 2 3 2 1 19+1* 13 20 28 12 9 109 Odsetek 1,83 2,75 1,83 0,92 17,43 11,93 18,35 25,69 11,01 8,26 100,00 * informacja pochodzi z Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH, dotyczy województwa zachodniopomorskiego, nie została uwzględniona w sumowaniu ziomie. Zachorowania na tę tasiemczycę zarejestrowano na terenie województw: lubuskiego i mazowieckiego. Zarażenia Taenia species wykryto u 30 osób (29,41% ogółu potwierdzonych przypadków; zapadalność 0,08). Poza tasiemczycami wywołanymi przez Taenia, wykryto inwazję Diphyllobothrium latum u jednej osoby w województwie mazowieckim (0,98% wszystkich potwierdzonych przypadków; zapadalność 0,003). W 2008 r. odsetek tasiemczyc, które zgłoszono bez rozpoznania laboratoryjnego w trzech województwach wyniósł 6,42% ogólnej liczby przypadków (tab. IV). Najwyższy odsetek nierozpoznanych tasiemczyc jelitowych zgłoszono w województwie warmińsko-mazurskim (57,14%) następnie w pomorskim (28,57%); najniższy w podlaskim (14,29%). Liczba tasiemczyc jelitowych zgłoszonych bez rozpoznania laboratoryjnego oraz rozpoznanych jako inwazje Taenia species wynosiła łącznie 37 przypadków, tj. 33,94% ogólnej liczby przypadków. Zanotowano jej spadek w porównaniu do wartości z roku 2007 (44 przypadki, 32,84%). Dane dotyczące tasiemczyc tkankowych uzyskane z poszczególnych województw wykazały, że u ludzi w Polsce w 2008 r zarejestrowano w ośmiu województwach 28 przypadków bąblowicy wywołanej przez Echinococcus granulosus (zapadalność 0,07). Nie zarejestrowano żadnego przypadku wągrzycy i bąblowicy wielojamowej. Nr 2 263 Tasiemczyce w Polsce w 2008 roku Tabela III. Tasiemczyce jelitowe u ludzi w Polsce w 2008 r. wg rozpoznanego gatunku tasiemca w poszczególnych województwach Table III. Intestinal cestode infections in humans in Poland in 2008 confirmed by laboratory examinations in particular provinces Taenia solium Taenia sp. Diphyllobothrium latum Razem 1 1.Dolnośląskie 2. Kujawskopomorskie 3.Lubelskie 4.Lubuskie 5.Łódzkie 6.Małopolskie 7.Mazowieckie 8.Opolskie 9.Podkarpackie 10.Podlaskie 11.Pomorskie 12.Śląskie 13.Świętokrzyskie 14. Warmińskomazurskie 15.Wielkopolskie 16. Zachodniopomorskie* Liczba Polska % Województwo Podlaskie Pomorskie Warmińsko-mazurskie Razem Gatunek tasiemca Taenia saginata Województwo Tabela IV. Tasiemczyce jelitowe u ludzi w Polsce w 2008 r. zgłoszone bez rozpoznania laboratoryjnego wg województw Table IV. Intestinal cestode infections in humans in Poland in 2008 registered without species identification according to provinces 2 4 3 - 4 1 5 - 6 5 7 - 4 - 11 5 1 12 3 1 7 9 4 1 1 - 2 1 4 3 9 1 4 - 1 - 2 2 9 4 23 4 1 7 13 4 4 - - - 4 12 - 1 - 13 4 - 1 - 5 69 67,65 2 1,96 30 29,41 1 0,98 102 100 * dane pochodzą z Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH, nie zostały uwzględnione w sumowaniu Liczba 1 2 4 7 Procent* 14,29 28,57 57,14 6,42** - Odsetek ogólnej liczby przypadków zgłoszonych w województwie ** - Odsetek ogólnej liczby przypadków * Rozpowszechnienie bąblowicy u ludzi w poszczególnych województwach w Polsce w 2008 r. wg środowiska i płci przedstawia tabela V. W mieście wystąpiło więcej zachorowań na bąblowicę (18 przyp. 64,29%) niż na wsi (10 przyp. 35,71%). W obu tych środowiskach częściej chorowały kobiety (22 przyp. 78,57%) niż mężczyźni (6 przyp. 21,43%). Najwięcej zachorowań zanotowano na terenie województwa: warmińsko-mazurskiego (8 przyp. 28,57%; zapadalność 0,56), następnie na terenie podlaskiego (6 przyp. 21,43%; zapadalność 0,50), lubelskiego (5 przyp. 17,86%; zapadalność 0,23) i kujawsko-pomorskiego (4 przyp.14,29%; zapadalność 0,19). Z wielkim uznaniem odnotowano fakt, że pomimo zniesienia przez Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej obowiązku rocznego zgłaszania przez pracowników Stacji San-Epid zestawienia tasiemczyc, są one nadal przygotowywane w większości województw i przysyłane do Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego-Państwowego Zakładu Higieny, Zakładu Tabela V.Tasiemczyce tkankowe (bąblowica jednojamowa) u ludzi w Polsce w 2008 r. wg środowiska i płci Table V. Larval cestode infections (cystic echinococcosis) in humans in Poland in 2008 according to the place of living and sex Bąblowica wg środowiska i płci Środowisko Województwo 1 Kujawsko-pomorskie* Lubelskie Łódzkie Mazowieckie Podkarpackie* Podlaskie** Świętokrzyskie* Warmińsko-mazurskie** Liczba Polska % wieś K 2 2 2 1 1 4 10 35,71 miasto M 3 - K 4 2 3 1 3 1 2 12 42,86 M 5 1 1 2 2 6 21,43 razem Polska % 6 4 5 1 2 1 6 1 8 28 100,00 7 14,29 17,86 3,57 7,14 3,57 21,43 3,57 28,57 100,00 * dane uzyskane z Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH ** dane po korekcie naniesionej przez panią Barbarę Kondej z Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH K-kobiety, M-mężczyźni Zapadalność na 100 000 8 0,19 0,23 0,04 0,04 0,05 0,50 0,08 0,56 0,07 264 Maria Waloch Parazytologii Lekarskiej, za co bardzo dziękujemy. Niezgodności, które są stwierdzane pomiędzy danymi nadesłanymi do Zakładu Parazytologii Lekarskiej Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny przez Pracownie Parazytologiczne WSSE, a danymi Nadzoru Epidemiologicznego tych stacji wynikają właśnie ze zniesienia w/w obowiązku. Nr 2 Otrzymano: 08.02.2010 r. Zaakceptowano do druku: 17.02.2010 r. Adres do korespondencji: Mgr Maria Waloch Zakład Parazytologii Lekarskiej Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny Ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa Tel. (022)-54-21-220 Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 265 - 271 Beata Werbińska-Sienkiewicz, Ewa Staszewska, Magdalena Rosińska ZAKAŻENIA HIV I ZACHOROWANIA NA AIDS W POLSCE W 2008 ROKU HIV AND AIDS IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 roku w Polsce zarejestrowano 808 osób zakażonych HIV (nowo wykryte przypadki - 2,12 na 100 tys. mieszkańców) oraz rozpoznano 159 zachorowań na AIDS (zapadalność 0,42 na 100 tys. mieszkańców). Zmarło 67 chorych na AIDS. Dane uaktualniono według zgłoszeń zarejestrowanych do końca 2009 roku. W porównaniu do 2007 r. wśród nowo wykrytych osób zakażonych HIV wzrósł udział zakażeń nabytych w drodze kontaktów homoseksualnych pomiędzy mężczyznami (do 6,06% ogółu i 31% przypadków o znanej drodze zakażenia). W całym kraju dominują osoby zakażone HIV z grupy wieku od 30 do 39 lat oraz wśród mężczyzn (74%). W porównaniu do 2007 r. wzrosła liczba zgłoszonych nowo wykrytych przypadków zakażenia HIV bez informacji na temat możliwej drogi zakażenia. Ponadto nadal wysoki jest odsetek osób, u których zakażenie HIV zostało wykryte na późnym etapie, niemal równocześnie z rozpoznaniem AIDS. Najliczniejszą grupę chorych na AIDS stanowili mężczyźni oraz osoby z grupy wieku od 30 do 39 lat. Większość z nich prawdopodobnie uległa zakażeniu poprzez wstrzykiwanie środków odurzających. Pomimo kontynuacji programu leczenia antyretrowirusowego, bezpłatnego dla obywateli Polski, obserwuje się tendencję wzrostową zapadalności na AIDS. Wśród pacjentów, u których AIDS zdiagnozowano w 2008 r., nadal niewielki odsetek stanowią osoby, u których stosowano terapię antyretrowirusową przed rozwinięciem się pełnoobjawowego AIDS. In 2008 in total 808 newly detected HIV cases were registered in Poland (2,12 per 100,000 population), constituting 12,5% increase comparing to 2007 and 27,8% increase comparing to median number in 2001 - 2006. The total number of incident AIDS cases diagnosed in 2008 and registered up to the end of 2009 was 159 (incidence 0,42 per 100,000 population). There were 67 death of AIDS patients in 2008 registered up to the end of 2009. Among the newly diagnosed HIV cases as compared to 2007 an increase of the share of infections acquired through homosexual contact between men (up to 6,06% of all cases and 31% of cases with known transmission route) and heterosexual contact were observed, which most likely reflects significant changes in HIV epidemiology in Poland where the epidemic was for many years injection driven. Across the country HIV infection is the most frequently detected among young people (30 – 39 years) and among males (74%). In comparison to the year 2007, the number of reports without information about the possible route of transmission increased. Furthermore, the percentage of late presenters, as defined by time between HIV and AIDS diagnoses of less than 3 months, is still growing, suggesting low awareness of risk or suboptimal availability of diagnostic tests. The largest group among patients with AIDS are also males and people aged 30 to 39 years. Most of them were probably infected through injecting drugs. Despite the successful implementation of antiretroviral treatment program a significant increase of AIDS incidence was noted. Among incident AIDS cases in 2008, a small percentage had been treated before developing AIDS. Słowa kluczowe: AIDS, zakażenie HIV, epidemiologia, Key words: AIDS, HIV infection, epidemiology, PoPolska, rok 2008 land, 2008 266 Beata Werbińska-Sienkiewicz, Ewa Staszewska, Magdalena Rosińska WSTĘP Analizę sytuacji epidemiologicznej HIV/AIDS w Polsce w 2008 roku oparto na zgłoszeniach przypadków HIV lub AIDS przez lekarzy oraz kierowników laboratoriów, które wpłynęły i zostały zweryfikowane do końca 2009 roku. Weryfikacja obejmuje wykluczenie powtórnych zgłoszeń tego samego przypadku oraz ustalenie spełnienia kryteriów definicji do celów nadzoru epidemiologicznego. ZAKAŻENIA HIV W 2008 ROKU W 2008 r. u obywateli polskich wykonano ogółem co najmniej 1 254 194 testy przesiewowe w kierunku zakażenia wirusem HIV (tab. I), co odpowiada 33 testom na 1000, a po wykluczeniu rutynowych testów wykonywanych u kandydatów na dawców krwi, 4 testom na 1000 mieszkańców. W stosunku do 2008 r. zwiększyła się liczba badanych biorców narządów, krwi i nasienia oraz mężczyzn utrzymujących kontakty seksualne z mężczyznami. Odnotowano natomiast znaczny spadek liczby badań wykonanych u dawców tkanek, narządów i nasienia. Ponadto zmniejszyła się liczba badanych osób stosuTabela I. Badania w kierunku przeciwciał anty-HIV oraz nowo wykryte przypadki zakażenia HIV w Polsce w 2008 r. Table I. Testing for HIV and newly diagnosed HIV infections in Poland in 2008 Grupa badanych Liczba badań ogółem Homo- i biseksualiści 419 Stosujący środki odurzające 859 we wstrzyknięciach Osoby trudniące się prosty106 tucją Biorcy krwi, nasienia, tkanek 1 748 i narządów Chorzy na hemofilię 69 Osoby utrzymujące ryzykowne 4 208 kontakty heteroseksualne Osoby z w/w grup razem 7 409 Dawcy krwi 1 102 177 Dawcy nasienia, tkanek i na880 rządów Inni/brak danych 143 728 Obywatele polscy ogółem 1 254 194 Obcokrajowcy 747 Nowo wykryte zakażenia Liczba Częstość* osób 49 11,69 48 5,59 0 0,00 0 0,00 0 0,00 50 1,19 147 37 1,98 0,00 0 0,00 624 808 13 0,43 0,06 1,74 *nowo wykryte przypadki zakażenia w stosunku do wykonanych badań (w przeliczeniu na 100 badań) *newly detected HIV cases with respect to number of screening tests (per 100 tests) Nr 2 jących środki odurzające we wstrzyknięciach, osób utrzymujących ryzykowne kontakty seksualne oraz chorych na hemofilię. Częstość wykrywania nowych osób zakażonych HIV wśród obywateli polskich wyniosła 0,06 na 100 wykonanych badań. Największą częstość odnotowano wśród mężczyzn utrzymujących kontakty seksualne z mężczyznami (11,5/100). Jest to ponad dwukrotny wzrost w stosunku do 2007 r. i wzrost o 15% w stosunku do 2006 r. Na podobnym poziomie, jak w roku 2007, utrzymywała się częstość wykrywania osób zakażonych w grupie osób utrzymujących ryzykowne kontakty seksualne. W grupie osób stosujących dożylnie narkotyki utrzymuje się natomiast tendencja spadkowa (11,3/100 w 2006 r., 6,3/100 w 2007 r. i 5,5/100 w 2008 r.). Ogółem w 2008 r. zgłoszono 808 przypadków (2,12 na 100 000) nowo wykrytych zakażeń HIV. Było to o 94 więcej niż w 2007 roku i o 27,8% więcej niż wyniosła mediana za lata 2001 – 2006. Najwięcej zakażeń odnotowano w województwie mazowieckim – 121 (2,3 na 100 000), a najmniej w woj. lubelskim – 9 zgłoszeń (0,4 na 100 000) i podlaskim – 9 (0,76 na 100 000). Tendencję wzrostową odnotowano w województwach: mazowieckim, lubuskim, świętokrzyskim, kujawsko-pomorskim, małopolskim i zachodniopomorskim. Natomiast wyraźny spadek liczby nowo wykrytych osób zakażonych wystąpił w województwach: dolnośląskim, pomorskim, śląskim i warmińsko-mazurskim. W 2008 roku 232 (28,7%) zgłoszenia nie zawierały informacji na temat miejsca zamieszkania osoby zakażonej i było to o 51 więcej niż w 2007 r. (tab. II) W skali kraju najwięcej osób zakażonych było w grupie wieku od 30 do 39 lat – 301 (37,3% wszystkich zarejestrowanych przypadków zakażeń) oraz w grupie osób od 20 do 29 lat – 252 (31,2%). Najwyższy odsetek osób zakażonych powyżej 30 roku życia odnotowano w województwie podkarpackim (72,7%) oraz w województwach: lubelskim (55,5%), pomorskim (44%), dolnośląskim (43,5%) i kujawsko-pomorskim (42,8%). Natomiast osoby zakażone poniżej 30 roku życia dominowały w województwach: warmińsko-mazurskim (51,7%), opolskim (46,6%) i małopolskim (44,1%). W 2008 r. zanotowano 36 osób zakażonych wirusem HIV w grupie wieku poniżej 20 roku życia (4,45%), w tym 10 u niemowląt. (tab. III) W 2008 roku, podobnie jak w latach ubiegłych, przeważały zakażenia wśród mężczyzn - 598 (74% ogółu osób zakażonych); wśród kobiet wykryto 156 zakażeń (19,3% ogółu). W 54 zgłoszeniach (6,7%) brak było informacji o płci osoby zakażonej. W 3 województwach udział procentowy kobiet był równy lub powyżej 30% - lubuskim (37,5%), warmińsko-mazurskim (31%) i zachodniopomorskim (30%). Najniższy odsetek nowo wykrytych zakażonych kobiet odnotowano w woje- Nr 2 267 Zakażenia HIV i zachorowania na AIDS w Polsce w 2008 roku Tabela II. Nowo wykryte przypadki HIV i zachorowania na AIDS w Polsce w latach 2001-2008, wg województw Table II. Newly diagnosed HIV infections and AIDS cases in Poland in 2001-2008, by voyvodeship Województwo 1.Dolnośląskie 2.Kujawsko-pomorskie 3.Lubelskie 4.Lubuskie 5.Łódzkie 6.Małopolskie 7.Mazowieckie 8.Opolskie 9.Podkarpackie 10.Podlaskie 11.Pomorskie 12.Śląskie 13.Świętokrzyskie 14.Warmińsko-mazurskie 15.Wielkopolskie 16.Zachodniopomorskie brak danych POLSKA Nowo wykryte zakażenia HIV* w Zachorowania* w latach: Zgony* w latach: latach: mediana mediana 1986- mediana 19862007 2008 2007 2008 2007 2008 2001-2006 2001-2006 2008 2001-2006 2008 l.** zap. l. zap. l. zap. l.** zap. l. zap. l. zap. l. l.** um. l. um. l. um. 115,0 3,99 137 4,76 85 2,95 42,0 1,46 52 1,81 38 1,32 489 14,0 0,49 22 0,76 16 0,56 203 22,5 1,09 18 0,87 28 1,35 9,0 0,44 4 0,19 2 0,10 151 3,5 0,17 4 0,19 3 0,15 73 12,5 13,0 47,0 20,5 57,5 10,5 11,5 10,5 37,5 60,5 6,0 0,58 1,29 1,83 0,63 1,11 1,01 0,55 0,88 1,70 1,30 0,47 9 16 44 33 75 12 9 6 31 44 1 0,42 9 0,42 3,5 0,16 1,59 32 3,17 4,5 0,45 1,72 47 1,84 9,0 0,35 1,01 43 1,31 6,5 0,20 1,45 121 2,32 8,0 0,15 1,16 15 1,45 4,0 0,38 0,43 11 0,52 1,5 0,07 0,50 9 0,76 3,5 0,29 1,40 25 1,13 13,0 0,59 0,95 22 0,47 18,5 0,40 0,08 13 1,02 2,5 0,20 6 7 13 6 9 3 0 0 13 10 1 0,28 0,69 0,51 0,18 0,17 0,29 0,00 0,00 0,59 0,21 0,08 7 6 13 8 8 4 10 7 12 16 1 0,32 0,69 0,51 0,24 0,15 0,39 0,48 0,59 0,54 0,34 0,08 63 83 129 66 355 52 21 40 229 279 21 2,0 2,0 4,5 4,0 4,0 2,0 1,0 1,5 4,5 5,5 1,0 0,09 0,20 0,18 0,12 0,08 0,19 0,05 0,13 0,20 0,12 0,08 1 5 5 2 5 3 0 1 4 1 0 0,05 0,50 0,20 0,06 0,10 0,29 0,00 0,08 0,18 0,02 0,00 2 3 3 4 5 0 5 1 5 7 1 0,09 0,30 0,12 0,12 0,10 0,00 0,24 0,08 0,23 0,15 0,08 22 38 55 29 176 29 11 16 100 110 13 35,0 2,45 43 3,02 29 2,03 4,5 0,32 6 0,42 12 0,84 67 2,5 0,18 2 0,14 2 0,14 19 19,0 0,56 32 0,94 48 1,41 7,0 0,21 2 0,06 14 0,41 95 3,0 0,09 2 0,06 9 0,26 48 29,0 1,71 23 1,36 39 2,30 5,0 0,30 2 0,12 1 0,06 96 2,5 0,15 4 0,24 1 0,06 40 119,5 181 232 0,0 0 0 0,0 632,0 1,66 714 1,87 808 2,12 148,5 0,39 134 0,35 159 0,42 2237 55,0 0,14 0 61 0 0,16 67 0,18 0 982 * rejestrowane wg miejsca zamieszkania; * AIDS cases or deaths by place of residence; data adjusted for administrative division for 16 voyvodeships ** l. - liczba, zap. - zapadalność, um. - umieralność na 100 000 mieszkańców. ** l. - number, zap. - incidence, um. - mortality per 100,000 population Tabela III. Nowo wykryte przypadki zakażenia HIV w Polsce w 2008 r. Podział wg województwa zamieszkania, płci i wieku zakażonych Table III. HIV infections detected in Poland in 2008, by voivodship of inhabitance, gender and age of the infected persons WOJEWÓDZTWO Grupa wieku dolnośląskie <20 20-29 30-39 40-49 50-59 60 i > brak danych Ogółem Grupa wieku <20 20-29 30-39 40-49 50-59 60 i > brak danych Ogółem kuj.-pom. M K R M 2 1 3 1 17 8 26* 4 27 10 37 9 9 2 11 2 6 0 6 3 2 0 2 1 0 0 0 0 63 21 85 20 podlaskie M 2 2 2 2 1 0 0 9 K 0 0 0 0 0 0 0 0 R 2 2 2 2 1 0 0 9 K 0 3 3 0 2 0 0 8 lubelskie R M 1 0 7 2 12 3 2 1 5 1 1 1 0 0 28 8 K 0 0 1 0 0 0 0 1 R 0 2 4 1 1 1 0 9 lubuskie łódzkie małopolskie M K R M K R M 0 1 1 2 1 3 2 5 6 13** 12 4 16 10 10 4 14 10 5 15 14 3 0 3 4 0 4 4 0 0 0 1 2 3 2 0 1 1 0 0 0 0 0 0 0 5 1 6 0 18 12 32 34 13 47 32 WOJEWODZTWO świetokrzys pomorskie śląskie warm.-maz. kie M K R M K R M K R M K R 1 0 1 2 0 2 4 1 5 0 2 2 8 1 9 7 0 7 3 1 4 9 5 15* 9 1 11* 7 1 8 2 0 2 4 2 6 1 1 2 2 1 3 0 0 0 5 0 5 1 0 1 1 0 1 2 0 2 1 0 1 0 0 0 1 0 1 0 0 0 0 0 0 1 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 3* 21 3 25 20 2 22 11 2 13 19 9 29 * w tym 1 b.d. dla płci; * includes 1 NA for sex **w tym 2 b.d. dla płci; ** includes 2 NA for sex ***w tym 3 b.d. dla płci; ***includes 3 NA for sex **** w tym 21 b.d. dla płci; ****includes 21 NA for sex K R 1 4* 6 19*** 0 14 0 4 0 2 0 0 0 0 7 43 wielkop. M 0 12 14 5 4 0 2 37 mazowieckie M K R 1 2 4* 28 8 38** 34 7 43** 12 2 15* 12 0 12 3 1 5* 3 0 4* 93 20 121 zachodniop. podkar packie R M K R 1 0 0 0 7 1 0 1 6* 5 3 8 1 1 0 1 0 1 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 15 8 3 11 opolskie M 1 6 5 1 0 0 0 13 K 0 1 0 0 0 0 0 1 Brak danych K R M K R M K 0 0 2 1 3 2 1 2 14 7 4 11 50 14 1 16* 10 3 14* 70 10 2 7 5 1 6 28 3 1 5 1 2 3 5 5 0 0 1 1 2 4 1 0 5* 0 0 0 7 2 6 47 26 12 39 166 36 R 4* 67*** 83*** 34*** 10 5 30**** 233 POLSKA M 22 183 235 85 42 13 18 598 K 11 57 57 12 12 4 3 156 b.d. 3 12 9 4 0 1 25 54 R 36 252 301 101 54 18 46 808 268 Beata Werbińska-Sienkiewicz, Ewa Staszewska, Magdalena Rosińska Nr 2 W województwie śląskim odsetek zakażonych drogą stosowania dożylnych środków odurzających wyniósł 27%, dolnośląskim (18,8%), warmińsko-mazurskim (13,7%). W pozostałych województwach nie przekroczył 13% wszystkich nowo wykrytych zakażeń. wództwach: podlaskim (0%), opolskim (6,6%) i śląskim (9%). (tab. III) W tabeli IV zestawiono nowo wykryte przypadki według prawdopodobnej drogi zakażenia. Podobnie jak w roku ubiegłym o większości osób (650 – 80,4% ogółu) brak jest informacji co do możliwej drogi zakażenia. Wśród osób o znanej drodze transmisji zakażenia najliczniejszą grupę stanowią osoby zakażone poprzez ryzykowne kontakty heteroseksualne – 51 osób (6,3% ogółu), oraz mężczyźni utrzymujący kontakty seksualne z mężczyznami – 49 (6,06% ogółu). Trzecia co do liczebności grupą zakażonych to osoby, które prawdopodobnie zakaziły się w wyniku stosowania dożylnych środków odurzających – 48 osób (5,9% ogółu). W porównaniu do lat ubiegłych zwraca uwagę wzrost liczby zakażeń nabytych na drodze kontaktów hetero- jak i homoseksualnych, a spadek liczby zakażeń w wyniku stosowania dożylnych środków odurzających. Szczególną uwagę zwraca zróżnicowanie dróg szerzenia się zakażenia w poszczególnych województwach. Do województw o najwyższej liczbie osób zakażonych w drodze kontaktów heteroseksualnych należą: województwo lubuskie (31,25%), zachodniopomorskie (30,7%) i kujawsko-pomorskie (25%). Natomiast najwyższy odsetek zakażeń w drodze kontaktów homoseksualnych zarejestrowano w województwie łódzkim (27,6%), wielkopolskim 25% i pomorskim (24%). AIDS W 2008 ROKU W 2008 roku rozpoznano 159 zachorowań na AIDS. Było to o 25 przypadków więcej niż w roku poprzednim i o 10 przypadków więcej od mediany za lata 2001-2006. Zapadalność wyniosła 0,42 na 100 000 mieszkańców. Stanowi to wzrost o 20% w stosunku do roku 2007 i o 7,7% wzrost w stosunku do mediany z lat 2001 – 2006. Liczba zgłaszanych zachorowań na AIDS od kilku lat wykazuje powolną tendencję wzrostową. Zgłoszenia zachorowań na AIDS często napływają ze znacznym opóźnieniem w stosunku do daty rozpoznania choroby. Spośród przypadków rozpoznanych w 2008 roku 45 (28,3%) zostało zgłoszonych dopiero w 2009 roku. Wśród zgłoszeń dokonanych w 2008 roku były trzy zachorowania rozpoznane w 1997 r., po jednym zachorowaniu rozpoznanym w roku 1998, 1999, 2000, 2003, 2004 i 2005, 5 zachorowań rozpoznanych w roku 2006 oraz 32 zachorowania rozpoznane w 2007 roku. Dlatego należy założyć, że ostateczna liczba zachorowań rozpoznanych w 2008 r. będzie wyższa. Tabela IV. Nowo wykryte zakażenia HIV obywateli polskich w 2008 r. Podział wg województw i grup ryzyka zakażenia Table IV. Newly diagnosed HIV infections in Poland reported in 2008. By voivodeship and the risk group Województwo POLSKA 1.Dolnośląskie 2.Kujawsko-pomorskie 3.Lubelskie 4.Lubuskie 5.Łódzkie 6.Małopolskie 7.Mazowieckie 8.Opolskie 9.Podkarpackie 10.Podlaskie 11.Pomorskie 12.Śląskie 13.Świętokrzyskie 14.Warmińsko-mazurskie 15.Wielkopolskie 16.Zachodniopomorskie Brak danych Grupa zakażonych H-/Bi N Hem Het Dz I/Bd 49 1 0 1 2 13 1 7 0 2 0 6 0 0 1 12 1 2 48 16 2 0 2 7 1 3 0 0 1 1 6 0 4 2 0 3 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 51 2 7 0 10 3 1 8 0 1 1 3 0 0 1 0 12 2 10 1 2 0 0 1 0 2 0 0 0 2 0 0 2 0 0 0 650 65 17 8 18 23 40 101 15 8 7 13 16 13 21 34 26 225 H-/Bi - hetero-/biseksualiści N - stosujący środki odurzające we wstrzyknięciach Hem - chorzy na hemofilię Het - osoby utrzymujące ryzykowne kontakty heteroseksualne Dz - dzieci matek zakażonych HIV I/Bd - inni/brak danych Zakażenia wykryte Zapadalność na 100 wśród kandydatów Ogółem na dawców krwi tys. mieszkańców 808 28,0 37 85 3,1 5 28 0,8 3 9 0,8 2 32 0,7 1 47 0,7 1 43 0,8 4 121 9,6 2 15 0,7 1 11 0,7 1 9 0,3 0 25 0,3 2 22 1,3 2 13 0,9 4 29 0,6 0 48 2,0 3 39 0,1 6 232 0,6 0 Nr 2 269 Zakażenia HIV i zachorowania na AIDS w Polsce w 2008 roku W 2008 r. rozpoznano zachorowania na AIDS we wszystkich województwach. Liczba zachorowań wahała się od jednego w woj. świętokrzyskim i zachodniopomorskim, do 38 zachorowań (24% ogółu) w woj. dolnośląskim. Odnotowano również znaczne różnice w zapadalności: od 0,06 w woj. zachodniopomorskim, 0,84 w woj. warmińsko-mazurskim do 1,32 w woj. dolnośląskim. (tab. II) W 2008 r. wzrost zapadalności w stosunku do 2007 r. nastąpił w województwach: wielkopolskim, warmińsko-mazurskim, śląskim, podlaskim, podkarpackim, lubelskim, małopolskim oraz opolskim. Spadek zapadalności odnotowano w woj. dolnośląskim, kujawsko-pomorskim, zachodniopomorskim, mazowieckim i pomorskim (tab. II). Na tym samym poziomie jak w roku ubiegłym pozostała zapadalność w województwach: lubuskim, łódzkim i świętokrzyskim. W 2008 r. rozpoznano AIDS u 121 mężczyzn (76,1%) i 38 kobiet (23,9%). Wśród chorych na AIDS najliczniejszą grupę stanowiły osoby w wieku od 30 do 39 lat - 64 zachorowania (40,2% ogółu), następnie osoby w grupie wieku od 20 do 29 lat - 38 (23,9%) i od 40 do 49 lat - 32 zachorowania (20,1%). Odnotowano 19 przypadków zachorowania u osób w wieku 50 lat i więcej (11,9%) i 6 zachorowań osób poniżej 19 roku życia (3,8%). zakażone drogą kontaktów heteroseksualnych – 23 (14,5% ogółu). Odnotowano zachorowanie na AIDS trojga dzieci matek zakażonych HIV. U 50 chorych (31,4%), w formularzach zgłoszenia AIDS, nie podano informacji o drodze zakażenia. (tab. V) W 2008 r. u wszystkich 159 chorych określono po jednej chorobie wskazującej na AIDS, w brzmieniu jak w definicji do celów nadzoru epidemiologicznego, skorygowanej w 1993 r. U 73 osób (45,9%) zdiagnozowano przy rozpoznaniu AIDS po 2 choroby wskaźnikowe, u 27 (16,9%) rozwinęły się 3 choroby wskaźnikowe dla AIDS, a u 8 (5%) osób – 4 choroby wskaźnikowe. Liczbę przypadków rozpoznawanych chorób wskaźnikowych w momencie rozpoznania AIDS przedstawia rycina 1. Uwagę zwraca duży odsetek chorych, u których rozpoznano zespół wyniszczenia (38,9% wszystkich zachorowań). Spośród pozostałych chorób wskaźnikowych często odnotowywano wystąpienie kandydozy przełyku – 30 przypadków (18,8% ogółu), zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii – 29 zachorowań (18,2%) oraz gruźlicę płuc u osoby dorosłej lub dorastającej (w wieku powyżej 15 lat) – 24 przypadki (15,1% ogółu). Dla 110 chorych (69,2% ogółu), z rozpoznanym w 2008 r. AIDS, podano liczbę komórek CD4. W 62 Tabela V.Zachorowania na AIDS w Polsce w latach 2008 Podział wg płci, wieku* i drogi przenoszenia zakażenia Table V. AIDS in Poland in 2008 by sex, age* and transmission group Płeć Droga przenoszenia Ogółem Grupa wieku M K H-/Bi N Hem B Het Dz I/Bd <20 4 2 0 0 0 0 0 3 3 6 20-29 26 12 7 16 0 0 2 0 13 38 30-39 45 19 6 26 0 0 11 0 21 64 40-49 29 3 6 12 0 0 6 0 8 32 50-59 12 2 2 4 0 0 4 0 4 14 60 i > 5 0 3 0 0 0 0 0 2 5 Razem 121 38 24 58 0 0 23 3 51 159 * dokładny wiek (lata) w chwili rozpoznania AIDS ; M - mężczyźni, K - kobiety, H-/Bi - homo-i biseksualiści, N - zakażeni w związku ze stosowaniem środków odurzających,H-/Bi/N-homo-i biseksualiści i stosujący środki odurzające, Hem - chorzy na hemofilię, B - biorcy krwi i preparatów krwiopochodnych, Het - zakażeni drogą ryzykownych kontaktów heteroseksualnych, Dz - dzieci matek zakażonych HIV, I/Bd - inni/brak danych * age at AIDS diagnosis; M - males, K - females; H-/Bi - men who have sex with men, N - injecting drug users, Hem - haemophiliacs, B - blood receipients, Het - infected heterosexually, Dz - child of HIV+ mother, I/Bd - other/unknown W 58 przypadkach (36,5% ogółu) do zakażenia doszło najprawdopodobniej w drodze wstrzykiwania środków odurzających. Zakażenie poprzez iniekcje narkotyków najczęściej dotyczyło osób młodych w wieku 20-39 lat (72,4%). Wśród zachorowań w wieku powyżej 40 roku życia zakażenia tą drogą stanowiły 21%. Następnymi grupami pod względem liczebności byli mężczyźni zakażeni drogą kontaktów homoseksualnych – 24 przypadki (15,1% ogółu) oraz osoby przypadkach (38,9%) była ona niższa od 50 na mikrolitr, w 34 (21,4%) mieściła się w przedziale od 50 do 199 komórek CD4 na mikrolitr, a w 14 wynosiła powyżej 200 komórek CD4 na mikrolitr. Z grupy 159 chorych, u których rozpoznano AIDS w 2008 roku, jedynie 24 (15,1% chorych) było leczonych antyretrowirusowo przed rozwinięciem się pełnoobjawowego AIDS. AIDS rozpoznano praktycznie równocześnie z wykryciem zakażenia u 99 osób (62,3% 270 Nr 2 Beata Werbińska-Sienkiewicz, Ewa Staszewska, Magdalena Rosińska Ryc.1. Choroby wskaźnikowe wśród chorych na AIDS rozpoznanych w 2008 r. Liczba przypadków Fig.1. Indicator diseases among AIDS cases diagnosted in 2008. Number of cases 70 62 50 40 30 29 Ryc.1. Fig.1. 6 Chłoniak, bliżej nie określony Zakażenia oportunistyczne, bliżej nie określone 3 Zespół wyniszczenia w przebiegu zakażenia HIV Chłoniak immunoblastyczny (lub o nazwie równoznacznej) 1 Chłoniak Burkitta (lub o nazwie równoznacznej) Nawracająca posocznica wywołana przez bakterie z rodzaju Salmonella 4 2 Inwazyjny rak szyjki macicy 2 Toksoplazmoza mózgu 3 Postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia 5 Nawracające zapalenie płuc 4 13 9 Zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii 3 Mycobacterium; zmiany rozsiane lub pozapłucne 4 Mycobacterium tuberculosis; zmiany pozapłucne 1 Mycobacterium tuberculosis; zmiany w obrębie płuc u osoby wieku>13 lat) Pozapłucna kryptokokoza Kandydoza przełyku Kandydoza oskrzeli, tchawicy lub płuc Zakażenia bakteryjne, liczne lub nawracające u dziecka (<13 lat) 0 1 Mycobacterium avium complex lub M.kansasii; zmiany rozsiane lub pozapłucne 5 Herpes simplex: przewlekłe owrzodzenia 5 2 Zapalenie siatkówki (z upośledzeniem widzenia) wywołane przez wirus cytomegalii 11 Choroba wywołana wirusem cytomegalii 10 21 17 20 Mięsak Kaposiego 24 Encefalopatia związana z zakażeniem HIV 30 Kryptosporydioza jelitowa z biegunką LICZBA PRZYPADKÓW 60 Choroby wskaźnikowe wśród chorych na AIDS rozpoznanych w 2008 r. Liczba przypadków Indicator diseases among AIDS cases diagnosted in 2008. Number of cases chorych). Po 3 lub więcej latach od wykrycia zakażenia HIV zachorowały 43 osoby (27% chorych). (tab. VI) Według zgłoszeń, które wpłynęły do Zakładu Epidemiologii NIZP - PZH do końca 2009 r., w 2008 r. zmarło 67 chorych na AIDS. Umieralność wyniosła 0,18 na 100 000. Zgonów nie odnotowano tylko w województwie opolskim. W pozostałych województwach liczba zgonów wahała się od jednego w woj. podlaskim, świętokrzyskim i zachodniopomorskim do 16 w woj. dolnośląskim. Umieralność mieściła się w granicach od 0,06 na 100 000 mieszkańców w woj. zachodniopomorskim do 0,56 w woj. dolnośląskim (tab. II). Wśród zmarłych przeważały osoby zakażone drogą wstrzykiwania substancji odurzających - 33 osoby (49,25% ogółu zgonów), 12 osób zakaziło się drogą kontaktów heteroseksualnych, 8 kontaktów homoseksualnych pomiędzy mężczyznami, a dla 14 osób nie podano informacji na temat drogi zakażenia. Łącznie zmarło 56 mężczyzn (83,6%) i 11 kobiet (16,4%). Wiek zmarłych kształtował się następująco: w grupie wieku 20-29 lat – 13 osób, 30-39 lat – 31 osób, 40-49 lat – 15 osób, 50-59 lat – 6 osób, powyżej 60 roku życia -2 osoby. Do końca 2009 roku otrzymano informację o zgonie 52 osób (32,7%) spośród 159 chorych, u których AIDS rozpoznano w 2008 roku. W ciągu pół roku od rozpoznania zmarło 47 osób (wczesna śmiertelność AIDS - 26,4%). PODSUMOWANIE W 2008 r. zarejestrowano 808 osób zakażonych HIV(nowo wykryte przypadki). Odnotowano znaczny wzrost liczby osób z nowo wykrytym zakażeniem HIV w stosunku do 2007 r., co potwierdza, że narasta problem zakażeń wirusem HIV w Polsce. W stosunku do 2007 r. spadł udział osób zakażonych drogą wstrzykiwania środków odurzających, a wzrosła liczba zakażonych poprzez kontakty homo- i heteroseksualne. Należy jednak zwrócić uwagę, że istnieje dość duże zróżnicowanie pomiędzy województwami, zwłaszcza pod względem udziału poszczególnych dróg przenoszenia się wirusa HIV, co powinno skłaniać do dostosowywania działań prewencyjnych do lokalnych potrzeb. Nadal jest bardzo duża liczba zgłoszeń, w których brak jest określenia prawdopodobnej drogi nabycia zakażenia. Wśród przyczyn tej sytuacji można wymienić: obawę o ochronę danych osobowych, częste pomijanie poradnictwa okołotestowego przez zlecających badania oraz niedostateczną współpracę inspekcji sanitarnej i lekarzy zajmujących się opieką nad zakażonymi. Liczba zachorowań na AIDS rozpoznanych w 2008 r., a zarejestrowanych do końca 2009 r. wyniosła 159. Województwami o najwyższej zapadalności na AIDS w tym okresie były dolnośląskie, warmińskomazurskie, lubuskie, podlaskie, pomorskie oraz łódzkie. Nr 2 271 Zakażenia HIV i zachorowania na AIDS w Polsce w 2008 roku Tabela VI.AIDS w latach 2008. Podział wg roku rozpoznania AIDS oraz czasu między stwierdzeniem zakażenia HIV a zachorowaniem na AIDS Table VI. AIDS cases in Poland in 2008, by the year of diagnosis and time lapse between the diagnosis of HIV infection and AIDS Rok rozpoznania AIDS Czas między stwierdzeniem zakażenia HIV a zachorowaniem na AIDS ogółem** rozpoznanie równoczesne* poniżej 1 roku rok do 3 lat 3 lata i powyżej 1986-1995 143 28 97 149 417 1996 40 4 9 60 113 1997 34 10 21 62 127 1998 42 5 24 59 130 1999 43 1 20 74 138 2000 51 5 13 57 126 2001 61 7 7 57 132 2002 43 10 19 52 124 2003 66 4 11 64 145 2004 97 7 13 59 176 2005 84 4 13 51 152 2006 90 4 16 53 163 2007 71 5 15 44 135 2008 99 7 10 43 159 RAZEM 964 101 288 884 2237 * stwierdzenie zachorowania w ciągu 3 miesięcy od zakażenia HIV. ** w 3 przypadkach brak danych o czasie od wykrycia zakażenia HIV do rozpoznania AIDS * AIDS within 3 months of HIV diagnosis ** in 3 cases time from HIV diagnosis to AIDS is missing Należy zaznaczyć, że jednocześnie – w woj. dolnośląskim, łódzkim, śląskim i warmińsko-mazurskim wysoki odsetek zakażeń przypisuje się transmisji związanej ze stosowaniem dożylnych środków odurzających. W grupie tej częściej występują trudności z praktyczną dostępnością do leczenia i stosowaniem się do zaleceń leczniczych, co może sprzyjać występowaniu chorób wskaźnikowych. Pomimo wdrożenia skutecznego programu leczenia antyretrowirusowego utrzymuje się znaczna zapadalność na AIDS. Zachorowania występują u osób z zespołem wyniszczenia i niską liczbą komórek CD4, nieleczonych wcześniej antyretrowirusowo. Wskazuje to na późne rozpoznawanie HIV i AIDS, co powoduje opóźnione wdrożenie terapii antyretrowirusowej, pogarsza rokowanie u indywidualnych pacjentów oraz może przyczyniać się do dalszego rozprzestrzeniania się wirusa HIV. Wzrastający odsetek osób, u których zakażenie HIV rozpoznano późno, praktycznie równocześnie z AIDS, sugeruje niską świadomość zagrożenia lub małą dostępność badań. Propagowanie testowania w kierunku HIV oraz skuteczne kierowanie osób z nowo wykrytym zakażeniem do placówek specjalistycznej opieki medycznej powinno nadal znajdować się wśród priorytetów przeciwdziałania epidemii HIV i zwalczania jej skutków w Polsce. Monitorowanie sytuacji epidemiologicznej, zwłaszcza zakażenia HIV, jest niezbędne do opracowania rzetelnej oceny uwarunkowań przenoszenia się wirusa, najczęstszych dróg jego przenoszenia i określenia populacji osób szczególnie narażonych na zakażenie. Jest to szczególnie istotne obecnie, gdy wiele wskazuje na istotne zmiany sytuacji epidemiologicznej HIV/AIDS w Polsce. Dlatego konieczna jest intensyfikacja działań mających na celu poprawę jakości danych zbieranych w ramach rutynowego systemu nadzoru nad HIV/AIDS w Polsce. Otrzymano: 15.03.2010 Zaakceptowano do druku: 19.03.2010 Adres do korespondencji: Beata Werbińska-Sienkiewicz Zakład Promocji Zdrowia i Szkolenia Podyplomowego Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24 00-791 Warszawa e-mail:[email protected] tel. 022 54 21 259 Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 273 - 274 Małgorzata Stępień ZIMNICA W POLSCE W 2008 ROKU MALARIA IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 r. w Polsce zgłoszono 22 przypadki zimnicy potwierdzone zgodnie z europejską definicją przypadku do celów nadzoru epidemiologicznego. Wszystkie przypadki zostały do Polski zawleczone z krajów endemicznego występowania zimnicy, 59% przypadków z Afryki. Wszystkie zgłoszone zachorowania to zachorowania nowe, nie odnotowano przypadków nawrotu choroby. W 14 przypadkach rozpoznano inwazję Plasmodium falciparum, w czterech – P. vivax, w dwóch – inwazję mieszaną, a w dwóch nie ustalono gatunku zarodźca. Większość chorych była w grupie wieku 25-40 lat. Odnotowano zachorowania 13 mężczyzn i 9 kobiet. W połowie przypadków zachorowanie wystąpiło w związku z wyjazdem turystycznym, 7 osób podróżowało w celach zawodowych, w 4 przypadkach nie podano powodu podróży. Chemioprofilaktykę przeciwzimniczą stosowało 9 osób (mniej niż połowa), w tym tylko 1 osoba zgodnie z zaleceniami. Przebieg kliniczny większości zachorowań był średnio-ciężki, 1 osoba zmarła w wyniku malarii o ciężkim przebiegu There were 22 malaria cases confirmed according to the European Union cases definition registered in Poland in 2008. All of them were imported, 13 cases (59%) from Africa, 3 from Asia, 5 from Oceania and 1 from South America. Invasion with Plasmodium falciparum was confirmed in 14 cases, P.vivax in 4 cases, mixed invasion in 2 cases and in 2 cases species of Plasmodium was undetermined. There were 13 cases in males and 9 in females. Age at onset ranged from 23 to 58 years and majority of cases were in the age group 25-40. Common reason for travel to endemic countries were tourism (11 cases) and work-related visits (7 cases). Clinical course was severe in 6 cases of P. falciparum malaria and 1 person died because of the disease. Nine cases used chemoprophylaxis during their travel but only one of them appropriately, relevant information was missing in 6 cases. Słowa kluczowe: zimnica (malaria), epidemiologia, Key words: malaria, epidemiology, Poland, 2008 Polska, rok 2008 W analizie sytuacji epidemiologicznej zimnicy w Polsce w 2008 r. wykorzystano dane z rocznego biuletynu „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2008 roku” (Czarkowski M.P. i in., W-wa, PZH i GIS) oraz z formularzy o indywidualnych zachorowaniach nadesłanych do Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny przez Wojewódzkie Stacje Sanitarno-Epidemiologiczne. W 2008 roku zarejestrowano w Polsce 22 zachorowania na zimnicę (zapadalność 0,058 na 100 000); wszystkie zgłoszone przypadki, podobnie jak w latach ubiegłych, to zachorowania importowane. Liczba zachorowań była dwukrotnie wyższa niż w 2007 r. (o 11 zachorowań więcej) i zbliżona do mediany za lata 2002-2006 (o 2 zachorowania więcej). Rejestrowana zapadalność na zimnicę w Polsce wykazywała od kilku lat tendencję spadkową – duży wzrost liczby zachorowań w stosunku do roku poprzedniego może wynikać z niedostatecznego zgłaszania zachorowań do Państwowej Inspekcji Sanitarnej w 2007 r., natomiast pozostaje w zgodności ze spodziewaną liczbą wynikającą z utrzymującego się ruchu turystycznego. Wszystkie zgłoszone w 2008 roku zachorowania to zachorowania nowe, nie odnotowano przypadków nawrotu choroby. Badaniem rozstrzygającym o rozpoznaniu we wszystkich przypadkach było badanie parazytologiczne krwi obwodowej. W większości zachorowań (14 przypadków - 63,6%) jako czynnik etiologiczny rozpoznano Plasmodium falciparum, w czterech przypadkach P. vivax, w dwóch – inwazję mieszaną (P. vivax i falciparum oraz P. vivax i malariae), a w dwóch nie ustalono gatunku zarodźca. Przebieg większości zachorowań określono jako średnio-ciężki (15 przypadków), jedna osoba zmarła w wyniku malarii o ciężkim przebiegu. Osoba ta uległa zarażeniu w Papui Nowej Gwinei. 274 Małgorzata Stępień P.falciparum inwazja mieszana spp RAZEM 13 Czad 1 Kenia 1 Mali 1 Mozambik 1 Nigeria 3 Afryka RPA 1 Sierra Leone 1 Uganda 2 Wybrzeże Kości Słoniowej 1 Nieustalone 1 RAZEM 3 Indie 1 Azja Indonezja 1 Nieustalone 1 1 Ameryka RAZEM Płd Gujana Francuska 1 5 Australia RAZEM i Oceania Papua-Nowa Gwinea 5 OGÓŁEM 22 Gatunek Plasmodium P.vivax Kontynent i kraj zarażenia Liczba przypadków Tabela 1.Importowane zachorowania na malarię w Polsce w 2008 r. wg kraju narażenia i gatunku Plasmodium Table 1. Number of imported malaria cases in Poland in 2008 by country of exposure and species of Plasmodium 1 1 1 1 2 2 4 13 1 1 1 1 3 1 1 2 1 1 1 1 14 2 2 2 2 1 1 2 Wiek chorych wahał się od 23 do 58 lat, większość w przedziale wieku od 25 do 40 lat (64%). Odnotowano zachorowania 13 mężczyzn (59%) i 9 kobiet. W tabeli I przedstawiono kraje, z których zostały zawleczone zachorowania na malarię w 2008 r. Podobnie jak w latach ubiegłych dominowały zachorowania zawleczone z krajów afrykańskich (59% wszystkich zachorowań w 2008 r.). Odnotowano pojedyncze zawleczenia z poszczególnych krajów, natomiast z Nigerii - 3 przypadki, a z Papui Nowej Gwinei - 5. Nigeria od 2002 roku znajduje się wśród najczęściej wymienianych krajów, z których zawlekano zimnicę do Polski. Połowa chorych (11 osób) zaraziła się malarią podczas wyjazdów turystycznych w rejony endemicznego występowania malarii, na drugim miejscu znalazły się wyjazdy związane z pracą zawodową (7 osób - w tym 2 osoby pracujące na statku, 1 w trakcie pracy misyjnej, 1 żołnierz, 3 – inna praca), u 4 osób nie podano celu wyjazdu. W ostatnich latach osoby podróżujące w celach turystycznych i odbywające podróże służbowe przeważają w grupie zgłoszonych zachorowań na malarię, zmniejsza się natomiast odsetek zachorowań misjonarzy. Nr 2 Spośród 22 nowych zachorowań dla 16 podano informację na temat stosowania chemioprofilaktyki przeciwzimniczej, o reszcie brak danych. Profilaktykę stosowało 9 osób, w tym tylko 1 zgodnie z obowiązującymi zaleceniami. Proporcja osób stosujących chemioprofilaktykę przeciwzimniczą w grupie podróżujących turystycznie i wyjeżdżających w związku z pracą była podobna - w obydwu grupach blisko połowa stosowała profilaktykę. Najczęściej powtarzającym się błędem w stosowaniu chemioprofilaktyki przeciwzimniczej było przyjmowanie leków wyłącznie podczas pobytu na terenie endemicznym, bez kontynuacji po powrocie przez czas określony dla poszczególnych leków, lub przyjmowanie ich nieregularne. Pomimo wzrostu liczby zachorowań w porównaniu z rokiem 2007, liczba zgłoszonych przypadków zimnicy pozostaje względnie niska. Jednak na tle krajów Europy Zachodniej liczba przypadków importowanej zimnicy w Polsce i pozostałych nowych krajach członkowskich UE jest nadal bardzo niska. Wobec utrzymującego się ruchu turystycznego mała liczba importowanych zachorowań nie może być tłumaczona wyłącznie dostępnością chemioprofilaktyki, ponieważ działanie ochronne leków ograniczone jest niewłaściwym stosowaniem, częstym zaniechaniem stosowania oraz występującą lekoopornością. W tej sytuacji należy rozważyć wzmocnienie działań zmierzających zarówno do poprawy zgłaszania, jak i rozpoznawania nowych zachorowań wśród mieszkańców Polski powracających z terenów endemicznego występowania malarii. Niezbędne jest także dalsze propagowanie chemioprofilaktyki przeciwzimniczej zgodnie z obowiązującymi zaleceniami, w połączeniu z działaniami utrudniającymi zarażenie (repelenty, środki owadobójcze, moskitiery itp.). Otrzymano: 11.03.2010 Zaakceptowano do druku: 15.03.2010 Adres do korespondencji: Małgorzata Stępień Zakład Epidemiologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa tel. (022) 5421-248 e-mail: [email protected] Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 275 - 279 Maria Korzeniewska- Koseła GRUŹLICA W POLSCE W 2008 ROKU TUBERCULOSIS IN POLAND IN 2008 Zakład Epidemiologii i Organizacji Walki z Gruźlicą Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 r. zarejestrowano w Polsce 8 081 zachorowań na gruźlicę (zapadalność 21,2 na 100 000 ludności). Średnie roczne tempo spadku zapadalności w latach 1999- 2008 wynosiło 3,3%. Utrzymują się znaczne różnice w zapadalności na gruźlicę między województwami od 12,0 w woj. lubuskim do 33,0 w woj. świętokrzyskim. Nowe zachorowania stanowiły 87,3% zarejestrowanych przypadków (7052, współczynnik 18,5). W 7 484 przypadkach rozpoznano gruźlicę płuc (zapadalność 19,6). Przypadki gruźlicy pozapłucnej (597, współczynnik 1,6) stanowiły 7,4% ogółu zarejestrowanych. Zgłoszono 76 zachorowań u dzieci do lat 14. Stanowiły one 0,9% ogólnej liczby zachorowań. Zapadalność na gruźlicę wśród mężczyzn była ponad dwukrotnie większa niż u kobiet (29,8 v. 13,2). Mieszkańcy wsi chorowali na gruźlicę częściej niż ludność miejska (zapadalność 22,3 v. 20,5). W 4 892 przypadkach gruźlicy płuc (65,4%) chorobę potwierdzono bakteriologicznie. U 3 047 chorych na gruźlicę płuc (40,7%) wynik badania bakterioskopowego był dodatni. Zgłoszono 236 przypadków gruźlicy u więźniów (2,7% wszystkich chorych). Cudzoziemcy w liczbie 52 stanowili 0,6% ogółu zarejestrowanych. Gruźlica była chorobą wskaźnikową u 35 chorych na HIV/AIDS. W 2008r. zmniejszyła się do 188 liczba rejestrowanych chorych na gruźlicę wywołaną przez prątki oporne na najmniej 1 lek przeciwprątkowy (3,8% chorych prątkujących). W 2007 r. gruźlicę jako przyczynę zgonu rozpoznano u 744 zmarłych (współczynnik 2,0). Umieralność mężczyzn była czterokrotnie większa niż kobiet (odpowiednio współczynniki 3,2 i 0,8). In Poland 8081 TB cases were reported in 2008. The incidence rate was 21.2 cases per 100,000, with large variability between voivodeships from 12.0 in the west to 33.0 in the east of the country. The mean annual decrease of TB incidence in 1999 - 2008 was 3.3%. 7 052 cases had no history of previous treatment i.e. 18.5 per 100,000. The number of all notified pulmonary tuberculosis cases was 7484 i.e. 19.6 per 100,000. The proportion of extrapulmonary tuberculosis was 7,4% (597 cases). TB was diagnosed in 76 children (0.9% of all cases). The incidence of tuberculosis increased with age to 38,1 among patients 65 years old and older. The median age group was 50-54 years. The incidence among men i.e. 29.8 was two times higher than among women i.e. 13.2. The incidence in rural population was higher than in urban, respectively 22.3 and 20.5. Bacteriologically confirmed cases (4892) constituted 65.4% of all pulmonary TB cases. The number of smear positive pulmonary TB cases was 3 047 (40.7%). There were 52 cases of tuberculosis registered among foreigners and 236 cases registered among prisoners. There were 188 patients with resistance to at least one anti-TB drug (3.8% of all bacteriologically confirmed pulmonary TB cases). TB was initial AIDS indicative disease in 35 cases. There were 744 deaths due to tuberculosis in 2007 (2.0 TB deaths per 100,000). Mortality among males – 3.2 – was four times higher than among females – 0.8. Słowa kluczowe: gruźlica, zapadalność, potwierdzenie Key words: tuberculosis, incidence, cases confirmed bakteriologiczne, lekooporność, umieralność, Polska, by culture, anti-TB drug resistance, mortality, Poland, rok 2008 2008 276 Maria Korzeniewska-Koseła ZAPADALNOŚĆ NA GRUŹLICĘ Przedstawione dane o zapadalności na gruźlicę w Polsce pochodzą z Krajowego Rejestru Zachorowań na Gruźlicę. W 2008 roku zarejestrowano w Polsce 8 081 zachorowań na gruźlicę. Było to o 533 przypadki mniej niż w roku poprzednim i o 4 098 mniej niż przed dziesięcioma laty. Zapadalność na gruźlicę wszystkich postaci w 2008 roku wyniosła 21,2 na 100 000 ludności i była niższa o 6,2% w porównaniu z rokiem 2007 i niższa o 32,7% niż w 1999 roku. Średnie roczne tempo spadku zapadalności w latach 1999-2008 wynosiło 3,3% (tab. I). W 2008 roku utrzymywały się znaczne różnice w zapadalności na gruźlicę między województwami. Najwyższą zapadalność zarejestrowano w województwach: świętokrzyskim – 33,0, lubelskim – 30,6 i łódzkim – 28,1. Najniższą zapadalność na gruźlicę w Polsce zarejestrowano w województwach lubuskim – 12,0 i wielkopolskim – 16,6. Wzrost zapadalności w porównaniu z rokiem 2007 odnotowano w 5 województwach (lubuskie, opolskie, podlaskie, świętokrzyskie i wielkopolskie). W pozostałych 11 województwach zarejestrowano spadek zapadalności na gruźlicę: największy w województwach kujawsko- pomorskim – 25,2% i warmińsko- mazurskim – 21,8% (tab.II). Tak znaczne wahania zapadalności w krótkim czasie świadczyć mogą o nieprawidłowościach w rozpoznawaniu i zgłaszaniu zachorowań. Nowe zachorowania stanowiły 87,3% przypadków gruźlicy zgłoszonych w 2008 r. (7052 zachorowań, współczynnik 18,5 na 100 000 ludności). Zarejestrowano 1029 chorych ze wznową gruźlicy (12,7% ogółu zachorowań, współczynnik 2,7). Odsetek ponownych zachorowań nie zmienił się znacząco w ciągu ostatnich kilku lat. Najczęstszą postacią gruźlicy w 2008 r. była gruźlica płuc, rozpoznana u 92,6% zgłoszonych chorych. Nr 2 Zarejestrowano 7 484 takie zachorowania (zapadalność 19,6). Przypadki gruźlicy pozapłucnej stanowiły 7,4% ogółu zachorowań (597 chorych, współczynnik 1,6). Najczęściej rozpoznawano gruźlicze zapalenie opłucnej (243 zachorowania, 40,7% wszystkich przypadków gruźlicy pozapłucnej). Inne postacie gruźlicy pozapłucnej zarejestrowane w 2008 r. to kolejno: gruźlica obwodowych węzłów chłonnych (108 chorych), gruźlica kości i stawów (79 zachorowań, w tym 35 przypadków gruźlicy kręgosłupa), gruźlica narządów moczowo-płciowych (84). U 15 chorych, w tym u dwojga dzieci, wykryto gruźlicze zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu. Były to dzieci z Czeczenii, w wieku 1 i 4 lat, chorujące jednocześnie na gruźlicę płuc. W 2008 r. zarejestrowano 76 przypadków gruźlicy u dzieci do lat 14. Potwierdzenie bakteriologiczne choroby uzyskano w 29 przypadkach ( gruźlica płuc19, gruźlica pozapłucna- 10). Dzieci najczęściej chorowały na gruźlicę płuc (41 przypadków), na gruźlicę węzłów chłonnych klatki piersiowej (15 przypadków), na gruźlicę kostno-stawową (9 przypadków). Czworo dzieci było cudzoziemcami. Zachorowania na gruźlicę dzieci stanowiły 0,9% ogólnej liczby zachorowań. W dekadzie 1999 -2008 zapadalność na gruźlicę wśród dzieci zmniejszyła się o 7,1%. W 2008 r. odnotowano zgon jednego dziecka- uchodźcy z Czeczenii. Nie zarejestrowano żadnego zachorowania na gruźlicę wśród dzieci w województwach kujawsko-pomorskim, lubuskim i warmińsko-mazurskim. Najwyższą zapadalność zarejestrowano w województwach opolskim – 4,2 i mazowieckim – 3,2. W porównaniu z rokiem poprzednim w 7 województwach nastąpił wzrost zachorowań: w dolnośląskim, łódzkim, małopolskim, opolskim, pomorskim, świętokrzyskim i wielkopolskim. W 6 województwach zarejestrowano spadek zachorowań, w 3 województwach sytuacja nie zmieniła się. W Mazowieckiem odnotowano największą liczbę tzn. 25 zachorowań u dzieci. W 2008 r. zarejestrowano 115 Tabela I. Gruźlica wszystkich postaci w Polsce w latach 1999-2008 wg wieku Table I. Tuberculosis in Poland in 1999-2008 by age Rok Year 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 Liczba zachorowań w grupach wieku Number of cases in age groups (years) Razem Total 12 179 11.477 10.672 10.475 10.124 9.493 9.269 8.587 8.616 8.081 0-14 15-19 20-44 45-64 65+ 108 103 124 125 100 120 99 69 74 76 268 241 199 211 184 129 156 156 135 115 4 187 3.978 3.600 3.203 3.045 2.836 2.717 2.529 2.538 2.248 4 680 4.221 4.052 4.175 3.968 3.835 3.760 3.655 3.763 3.685 2 936 2.934 2.697 2.761 2.827 2.573 2.537 2.178 2.106 1.957 Zapadalność na 100 000 w grupach wieku Incidence rates per 100 000 in age groups (years) Razem 0-14 15-19 20-44 45-64 65+ Total 31,5 1,4 8,0 29,4 53,6 63,5 29,7 1,4 7,2 28,0 47,2 62,4 27,6 1,7 6,0 25,4 44,2 56,3 27,4 1,8 6,4 23,1 44,8 56,8 26,5 1,5 5,8 21,9 41,7 57,6 24,9 1,9 4,2 20,3 39,5 51,7 24,3 1,6 5,3 19,4 38,0 50,9 22,5 1,1 5,5 18,0 36,4 42,8 22,6 1,2 4,9 18,0 37,0 41,1 21,2 1,3 4,3 15,9 35,8 38,1 Nr 2 277 Gruźlica w Polsce w 2008 roku Tabela II.Gruźlica w Polsce w 2008 roku. Zapadalność na 100 000 ludności wg województw Table II. Tuberculosis in Poland in 2008. Incidence per 100 000 population by voivodeship Województwo Voivodeship Polska 1.Dolnośląskie 2.Kujawsko-pomorskie 3.Lubelskie 4.Lubuskie 5.Łódzkie 6.Małopolskie 7.Mazowieckie 8.Opolskie 9.Podkarpackie 10.Podlaskie 11.Pomorskie 12.Śląskie 13.Świętokrzyskie 14.Warmińsko-mazurskie 15.Wielkopolskie 16.Zachodnio-pomorskie Współczynnik Rate 21,2 20,2 19,0 30,6 12,0 28,1 17,4 22,8 22,6 18,9 17,0 19,8 22,2 33,0 17,2 16,6 19,1 Ranking województw Rank of voivodeships Polska 1.Lubuskie 2.Wielkopolskie 3.Podlaskie 4.Warmińsko-mazurskie 5.Małopolskie 6.Podkarpackie 7.Kujawsko-pomorskie 8.Zachodnio-pomorskie 9.Pomorskie 10.Dolnośląskie 11.Śląskie 12.Opolskie 13.Mazowieckie 14.Łódzkie 15.Lubelskie 16.Świętokrzyskie przypadków gruźlicy wśród młodocianych od 15 do 19 lat (współczynnik 4,3). W 2008 roku, podobnie jak w latach wcześniejszych, zapadalność na gruźlicę wzrastała wraz z wiekiem, od 1,3 wśród dzieci do 38,1 wśród osób w wieku 65 lat i starszych. Mediana wieku chorych, podobnie jak w latach poprzednich, mieściła się w przedziale 50-54 lata. Chorzy w wieku od 20 do 44 lat stanowili 27,8% ogółu zachorowań na gruźlicę (w roku 1999 – 34,4%), chorzy w wieku od 45 do 64 lat – 45,6% (w roku 1999 – 38,4%), chorzy w wieku 65 lat i starsi – 24,2% (w roku 1999 – 24,1%) (tab. I). Współczynnik Rate 21,2 12,0 16,6 17,0 17,2 17,4 18,9 19,0 19,1 19,8 20,2 22,2 22,6 22,8 28,1 30,6 33,0 Podobnie jak w latach poprzednich mężczyźni nadal chorowali na gruźlicę ponad dwukrotnie częściej niż kobiety. Zarejestrowano 5 483 zachorowania w grupie mężczyzn – współczynnik 29,8 i 2 598 zachorowań w grupie kobiet – współczynnik 13,2. Zachorowania mężczyzn stanowiły 67,9% ogółu zachorowań. Tempo spadku zapadalności w obu tych grupach było w ubiegłej dekadzie podobne. Utrzymywały się dotychczasowe tendencje w zakresie zapadalności na gruźlicę wśród mieszkańców miast i wsi. W 2008 r. zarejestrowano 4 772 zachorowania w miastach i 3 309 zachorowań wśród mieszkańców Tabela III. Odsetek przypadków gruźlicy płuc potwierdzonej bakteriologicznie wśród wszystkich przypadków gruźlicy płuc w Polsce w 2008 roku wg województw Table III. The percentage of pulmonary tuberculosis cases confirmed by culture among all pulmonary tuberculosis cases by voivodeship, Poland, 2008 Województwo Voivodeship Polska 1.Dolnośląskie 2.Kujawsko-pomorskie 3.Lubelskie 4.Lubuskie 5.Łódzkie 6.Małopolskie 7.Mazowieckie 8.Opolskie 9.Podkarpackie 10.Podlaskie 11.Pomorskie 12.Śląskie 13.Świętokrzyskie 14.Warmińsko-mazurskie 15.Wielkopolskie 16.Zachodnio-pomorskie % 65,4 63,1 91,8 63,5 60,0 55,3 81,3 61,6 69,6 70,2 79,1 56,9 60,7 54,2 66,5 70,8 64,2 Ranking województw Rank of voivodeships Polska 1.Kujawsko-pomorskie 2.Małopolskie 3.Podlaskie 4.Wielkopolskie 5.Podkarpackie 6.Opolskie 7.Warmińsko-mazurskie 8.Zachodnio-pomorskie 9.Lubelskie 10.Dolnośląskie 11.Mazowieckie 12.Śląskie 13.Lubuskie 14.Pomorskie 15.Łódzkie 16.Świętokrzyskie % 65,4 91,8 81,3 79,1 70,8 70,2 69,6 66,5 64,2 63,5 63,1 61,6 60,7 60,0 56,9 55,3 54,2 278 Nr 2 Maria Korzeniewska-Koseła wsi. Zapadalność mieszkańców wsi – 22,3 była wyższa niż zapadalność mieszkańców miast – 20,5. Gruźlicę płuc potwierdzono bakteriologicznie w 4 892 przypadkach (65,4% chorych na gruźlicę płuc). U 3 047 chorych tzn. u 40,7% wszystkich chorych na gruźlicę płuc prątki stwierdzono już w bakterioskopii (współczynnik 8,0). W gruźlicy pozapłucnej definitywne potwierdzenie choroby uzyskano w 33,8%. Nadal utrzymują się znaczne różnice między województwami dotyczące udziału przypadków z definitywnym rozpoznaniem gruźlicy. Odsetek chorych na gruźlicę płuc potwierdzoną w badaniu bakteriologicznym, wśród ogółu zachorowań na tę postać gruźlicy, wahał się od 54,2% w woj. świętokrzyskim i 55,3% w woj. łódzkim do 91,8% w woj. kujawsko-pomorskim i 81,3% w woj. małopolskim (tab. III). Wśród chorych na gruźlicę zarejestrowanych w 2008 r. było 236 więźniów, którzy stanowili 2,7% wszystkich chorych. Tylko u 7 osadzonych gruźlica rozwinęła się w więzieniu. Wśród chorych zarejestrowanych z powodu gruźlicy w 2008 r. było 52 cudzoziemców (0,6% przypadków), w tym 22 Czeczenów i 11 Wietnamczyków. Cudzoziemcy nie stanowią dotychczas znaczącej liczbowo grupy chorych na gruźlicę w Polsce. Nie stanowią również problemu epidemicznego zachorowania na gruźlicę u osób zakażonych HIV. W 2007 r. do Krajowego Rejestru Zachorowań na Gruźlicę zgłoszono 16 przypadków współwystępowania gruźlicy i HIV (w ostatnich latach każdego roku zgłaszano po kilkanaście takich zachorowań). Według danych Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego-Państwowego Zakładu Higieny w 2008 r. gruźlica była chorobą wskaźnikową u 35 chorych na HIV/AIDS. LEKOOPORNOŚĆ PRĄTKÓW GRUŹLICY Według danych ze sprawozdań MZ-13 w 2008 r. zmniejszyła się liczba rejestrowanych chorych na gruźlicę wywołaną przez prątki oporne najmniej na 1 lek przeciwprątkowy. Takich przypadków było 188 wobec 226 w poprzednim roku. Stanowili oni 3,7% chorych prątkujących i 2,3% ogółu zarejestrowanych. Według podanego wyżej źródła z powodu gruźlicy wielolekoopornej, tzn. wywołanej przez prątki oporne jednocześnie na dwa główne leki przeciwprątkowe tzn. na ryfampicynę i izoniazyd leczono w 2008 r. 59 osób. Chorzy ci stanowili 1,1% ogółu chorych na gruźlicę płuc potwierdzoną bakteriologicznie. Według danych Krajowego Rejestru Zachorowań na Gruźlicę w 2007 roku zgłoszono 22 przypadki gruźlicy wielolekoopornej. UMIERALNOŚĆ Z POWODU GRUŹLICY Dane o umieralności z powodu gruźlicy pochodzą z kart zgonu wypełnianych przez lekarzy. Na podstawie tych kart Główny Urząd Statystyczny (GUS) publikuje zbiorcze zestawienie zgonów wg przyczyn. W 2007 r. gruźlicę jako przyczynę zgonu rozpoznano u 744 zmarłych (umieralność 2,0 na 100 000 ludności). Z powodu gruźlicy płuc zmarło 725 chorych – współczynnik 1,9. Z powodu gruźlicy o innej lokalizacji zmarło 19 osób. Zgony z powodu gruźlicy wg danych GUS stanowiły 0,2% ogółu zgonów i 32,7% zgonów z powodu wszystkich chorób zakaźnych i pasożytniczych w Polsce. Z powodu gruźlicy umierają głównie chorzy w starszym wieku. Zmarli w wieku 65 lat i więcej stanowili 39,2% ogółu zmarłych z tej przyczyny. Współczynnik umieralności w tej grupie wieku był najwyższy i wynosił 5,7. W 2007 r. zmarło z powodu gruźlicy 1 dziecko (woj. mazowieckie – z powodu gruźliczego zapalenia opon mózgowo- rdzeniowych). Nie zarejestrowano zgonów wśród młodocianych. Mężczyźni umierali z powodu gruźlicy czterokrotnie częściej niż kobiety – odpowiednio współczynniki – 3,2 i 0,8. Umieralność z powodu gruźlicy mieszkańców wsi – 1,8 była niższa niż mieszkańców miast 2,0. W latach 20012007 r. umieralność z powodu gruźlicy zmniejszyła się o 23,1%, w pięcioleciu 2003-2007 spadek wyniósł 16,7%. Najwyższą umieralność z powodu gruźlicy – zarejestrowano w województwach o wysokiej zapadalności na gruźlicę. Były to województwa: śląskie –3,9, łódzkie – 3,0 i świętokrzyskie – 2,7. Niskiej zapadalności na gruźlicę towarzyszyła zazwyczaj niska umieralność z jej powodu. Tak było w województwach: zachodniopomorskim – 1,0 i podkarpackim – 1,1. W latach 2003-2007 w większości województw – w 11 – umieralność z powodu gruźlicy zmniejszyła się: w 5 (kujawsko-pomorskim, łódzkim, opolskim, pomorskim i warmińsko-mazurskim) wzrosła, w województwie opolskim aż o 41,7%. Dane z Krajowego Rejestru wskazują, że rzeczywista liczba zgonów z powodu gruźlicy może być niższa. I tak wśród 8 614 chorych na gruźlicę zarejestrowanych w 2007 r., u których oceniano wyniki leczenia, z powodu gruźlicy zmarło 189 chorych tzn. 2,2% kohorty; 183 zmarłych miało gruźlicę płuc, w tym 155 gruźlicę płuc potwierdzoną bakteriologicznie. Sześcioro chorych zmarło z powodu gruźlicy pozapłucnej. KOMENTARZ W 2008 r. nie nastąpiły istotne zmiany w epidemiologicznej sytuacji gruźlicy w Polsce. Po nieznacznym Nr 2 Gruźlica w Polsce w 2008 roku wzroście zachorowań w 2007 roku, w ciągu kolejnych 12 miesięcy nastąpił mały spadek zachorowań. Utrzymywały się istniejące od wielu lat znaczne różnice w zapadalności między województwami. Najwyższa zapadalność na gruźlicę rejestrowana jest w Lubelskiem, Świętokrzyskiem i Łódzkiem, zaś najniższa w województwach: lubuskim i wielkopolskim. Znaczna zmienność zapadalności w kolejnych latach obserwowana w niektórych województwach świadczy o występujących tam zakłóceniach w wykrywaniu i/lub rejestracji zachorowań. W 2008 r. obserwowano wieloletnią tendencję dalszego wzrostu odsetka przypadków gruźlicy płuc potwierdzonej bakteriologicznie, tj. dodatnimi wynikami posiewów. Podobny do polskiego odsetek przypadków gruźlicy płuc potwierdzonej definitywnie występuje w wielu krajach Unii Europejskiej, są jednak kraje (np. Słowenia, Łotwa, Estonia, Belgia, Dania), w których odsetek bakteriologicznych potwierdzeń gruźlicy jest większy, co może wskazywać, że badania bakteriologiczne są tam wykonywane bardziej starannie. Dbałość o jakość próbek pobieranych do badań mikrobiologicznych i lepsza kontrola jakości tych badań prowadzi zazwyczaj do zwiększenia odsetka potwierdzeń. Wskaźnik prawidłowości leczenia, jakim jest odsetek chorych ze wznową gruźlicy, był w Polsce taki, jak średnia w krajach Unii Europejskiej, chociaż wyższy niż w większości krajów zachodniej Europy. Także zapadalność na gruźlicę była w Polsce wyższa niż średnia zapadalność w krajach Unii Europejskiej (17 zachorowań na 100 000 ludności – w 2007 r.). W Polsce największa zapadalność na gruźlicę występuje w starszych grupach wieku; gruźlica u dzieci stanowiła w 2008 r. tylko 0,9 ogółu zachorowań. Wynik ten wskazuje na małe ryzyko pierwotnego zakażenia w polskim społeczeństwie. W krajach Unii Europejskiej, Islandii, Liechtensteinie i Norwegii gruźlica u dzieci w wieku poniżej 15 roku życia stanowiła 4% spośród 84 917 wszystkich zarejestrowanych przypadków (dane dla 2007 roku). W większości wymienionych krajów obserwowano spadek lub stabilizację zapadalności na gruźlicę dziecięcą. Najwyższą zapadalność u dzieci odnotowano w 2007 roku w Łotwie, Litwie, Bułgarii i w Rumunii – było to od 16 do 30 przypadków na 100 000 ludności. Wymienione kraje mają także największą ogólną zapadalność na gruźlicę: Rumunia 118 przypadków na 100 000 mieszkańców, Litwa 71, Łotwa 55, Bułgaria 40. Wzrost zachorowań u dzieci odnotowano w Szwecji oraz w Wielkiej Brytanii i przypisano ten wynik napływowi imigrantów. W Unii Europejskiej i w pozostałych krajach zachodniej Europy wśród chorych na gruźlicę imigrantów przeważali dorośli w wieku od 25 do 44 lat (56%), czyli osoby mające pod opieką małe dzieci. Niewątpliwie miało to wpływ na zachorowania wśród dzieci. Wśród ludności miejsco- 279 wej w tych krajach, podobnie jak w Polsce, przeważali chorzy w wieku 45 lat i starsi. Przewaga chorych mężczyzn nad kobietami w grupie wieku od 50 do 59 roku życia jest prawie czterokrotna, podczas gdy w całej populacji jest to przewaga dwukrotna. W Polsce 2008 r., podobnie jak w latach ubiegłych, odsetek przypadków gruźlicy pozapłucnej w całkowitej liczbie zachorowań był niski. W większości krajów europejskich odsetek ten jest znacznie wyższy, np. w Holandii sięga 40%. Najprostszym wyjaśnieniem tego zjawiska jest niezgłaszanie przypadków gruźlicy pozapłucnej lub ich niewłaściwa klasyfikacja. Nie można jednakże wykluczyć, że zapadalność na gruźlicę pozapłucną jest rzeczywiście niska. Czynnikiem ryzyka gruźlicy pozapłucnej jest: młody wiek, bycie kobietą, urodzenie w Afryce i w Azji, zakażenie HIV. W Polsce dominującą grupą chorych na gruźlicę stanowią mężczyźni narodowości polskiej w wieku średnim i podeszłym. Zakażenie HIV wśród chorych na gruźlicę zdarza się rzadko. Podobny, jak w Polsce odsetek przypadków gruźlicy pozapłucnej odnotowano w Węgrzech; kraju o zbliżonych do polskich parametrach zachorowań na gruźlicę . Umieralność z powodu gruźlicy jest według danych GUS większa (2 zgony na 100 000 ludności) niż pokazują dane z Rejestru, nadsyłane przez lekarzy nadzorujących leczenie. W społeczeństwie polskim 2008 r. wśród ogółu chorych na gruźlicę utrzymywał się niski odsetek przypadków z opornością prątków na leki, w tym z opornością jednocześnie na izoniazyd i ryfampicynę. Do ostatnich lat zachorowania wśród cudzoziemców nie miały istotnego wpływu na epidemiologiczną sytuację gruźlicy w naszym kraju. Prawidłowość ta może się jednak zmienić, ponieważ imigranci przybywają w największej liczbie z krajów o złej sytuacji epidemiologicznej. W celu monitorowania zmian sytuacji epidemiologicznej konieczne jest zbieranie danych o lekowrażliwości prątków u wszystkich chorych, u których gruźlicę potwierdzono wynikami posiewów. Otrzymano: 28.01.2010 r. Zaakceptowano do druku: 18.02.2010 r. Adres do korespondencji: Maria Korzeniewska- Koseła Zakład Epidemiologii i Organizacji Walki z Gruźlicą Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc Ul. Płocka 26 01-138 Warszawa Kronika epidemiologiczna PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 281 - 285 Sławomir Majewski, Iwona Rudnicka CHOROBY PRZENOSZONE DROGĄ PŁCIOWĄ W POLSCE W 2008 ROKU SEXUALLY TRANSMITTED DISEASES IN POLAND IN 2008 Klinika Dermatologii i Wenerologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego STRESZCZENIE ABSTRACT W 2008 roku nie doszło – w wymiarze statystycznym – do pogorszenia sytuacji epidemiologicznej. Utrwalił się odnotowany w 2006 r. znaczący wzrost zachorowań na kiłę (o ponad 100 przypadków) w porównaniu z latami 2003-4. Drastycznie spadła liczba wykonywanych badań serologicznych w kierunku kiły, co wpływa na zmniejszone wykrywanie bezobjawowych przypadków choroby. Wydaje się, że zachorowania na rzeżączkę i nierzeżączkowe zapalenia cewki moczowej są zgłaszane w znikomym stopniu. In 2008 as far as statistics are concerned this situation did not change to the worse. Number of cases of syphilis has significantly risen (by over 100) compared to 2003-4 and this tendency seams to be fixed. Number of serological screening tests for syphilis has dramatically dropped resulting in decreasing of the likelihood of discovering the symptomless cases of syphilis. It seems, that reports of gonorrhoea and nongonococcal urethritis are incomplete. Słowa kluczowe: choroby przenoszone drogą płciową, Key words: sexually transmitted infections, Poland, Polska, rok 2008 2008 Dane Kliniki Dermatologii i Wenerologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego o zgłoszonych w Polsce w 2008 roku zachorowaniach na kiłę, rzeżączkę, nierzeżączkowe zakażenia cewki moczowej i narządu rodnego (NGU), opryszczkę narządów płciowych i kłykciny kończyste sporządzono na podstawie meldunków Mz-14 z 16 województw. KIŁA.W 2008 r. w Polsce zgłoszono 906 zachorowań na wszystkie postacie kiły, o 9 przypadków mniej niż w 2007 r. Współczynnik zapadalności na kiłę w 2008 r. – 2,38 na 100 000 ludności; w 2007 r. - 2,39 (tab.I). Rozpoznano 699 przypadków kiły nabytej wczesnej, o 5 więcej niż w 2007 r. Współczynnik zapadalności w 2008 r. wyniósł 1,83 na 100 000 ludności, podczas gdy w 2007 r. –1,82. W 2008 r. zgłoszono 434 przypadki kiły objawowej wczesnej; o 12 mniej niż w roku poprzednim. Wskaźnik zapadalności wyniósł 1,14 na 100 000 ludności, w 2007 r. 1,17 (tab.I). Zgłoszono 265 przypadków kiły utajonej wczesnej (w 2007 r.- 248). Zapadalność wyniosła 0,69 , a w 2007 r. wynosiła - 0,65. Kiłę późną stwierdzono u 207 osób - zapadalność 0,54, podczas gdy w 2007r. wynosiła 0,56 (tab.II). Nie zgłoszono ani jednego zachorowania na kiłę wrodzoną, w roku poprzednim zanotowano 6 przypad- ków. Kiłę w czasie ciąży lub porodu stwierdzono u 38 kobiet, w 2007 r. u 64. Wskaźnik natychmiastowego (epidemiologicznego) leczenia kiły tzw. kontaktów wyniósł 0,21 i był wyższy niż w 2007 r. - 0,17. RZEŻĄCZKA. W 2008 r. zgłoszono 303 przypadki rzeżączki,t.j. o 185 mniej w porównaniu z 2007 r. Wskaźnik zapadalności wyniósł 0,79 na 100 000 ludności, a wskaźnik natychmiastowego leczenia kontaktów rzeżączki 0,04 i był niższy niż w latach poprzednich (tab.III). Nierzeżączkowe zakażenia cewki moczowej i narządu rodnego (NGU) rozpoznano u 1127 osób. Było to o 149 przypadków mniej niż w 2007 r. Wskaźnik zapadalności wyniósł 2,96 na 100 000 ludności, w 2006r. – 3,35 (tab.II). KŁYKCINY. W 2008 r. zgłoszono 851 przypadków kłykcin kończystych, o 11 mniej w porównaniu z rokiem poprzednim. Wskaźnik zapadalności wyniósł 2,23 na 100 000 ludności, w 2007 r. - 2,26 (tab.III). OPRYSZCZKA. Opryszczkę narządów płciowych stwierdzono u 198 osób, o 5 mniej niż w 2007 r. Wskaźnik zapadalności wyniósł 0,52 na 100 000 ludności, w 2007 r.- 0,51 (tab.III). Sytuacja epidemiologiczna w poszczególnych województwach różniła się znacznie. 282 Nr 2 Sławomir Majewski, Iwona Rudnicka Tabela I. Liczba zachorowań i zapadalność na 100 000 ludności (według województw) na wszystkie postacie kiły w 2008 roku Table I. Number of cases and incidence per 100 000 population (by voivodeships) on early syphilis, early symptomatic syphilis in Poland in 2008 2008 wsk. 2008/2007 6 3 1 1 - 0 - 694 37 16 10 10 34 54 305 1 1 5 21 85 7 699 64 38 1 21 40 71 263 1 2 12 10 71 10 1,0 1,7 2,4 0,1 2,1 1,2 1,3 0,9 1,0 2,0 2,4 0,5 0,8 1,4 1,83 446 434 2,22 17 35 1,84 13 27 0,05 6 2,08 10 18 1,57 23 31 2,17 30 40 5,07 211 166 0,09 1 1 0,09 2 1,01 2 10 0,45 16 5 1,53 40 40 0,78 3 6 0,97 2,1 2,1 1,8 1,3 1,3 0,8 1 5 0,3 1 2 1,14 163 37,6 1,22 6 17,1 1,31 4 14,8 1,78 1 5,6 1,21 1,22 7 17,5 3,19 102 61,4 0.09 1 100,0 0,09 0,84 2 20,0 0,23 4 80,0 0,86 13 32,5 0,47 2 33,3 0,98 - - - - 13 12 0,9 0,84 7 6 0,9 0,42 4 66,7 2,36 - - - 66 66 1,0 1,95 44 35 0,8 1,03 16 45,7 1,30 - 1 - 29 17 0,6 1,00 23 12 0,5 0,71 1 8,3 % kiły nawrot wsk. 2008/2007 kiła II okr. nawrot. 2008 0 - Najwyższa zapadalność na kiłę - tak jak w latach ubiegłych – była w województwie: mazowieckim – 6,61 (ponad 2,5x wyższa od średniej zapadalności w kraju). Powyżej średniej w kraju była też zapadalność w województwach lubuskim i dolnośląskim. Najniższe współczynniki zapadalności na kiłę odnotowano w województwach: lubelskim – 0,05 i podkarpackim – 0,09. Najwyższy współczynnik zapadalności na kiłę wczesną ogółem - podobnie jak w roku ubiegłym- stwierdzono w województwie: mazowieckim –5,07 (w 2007 – 5,88). Wyższa niż w kraju była także zapadalność w województwie dolnośląskim – 2,22; lubuskim – 2,08; wielkopolskim – 1,95 i kujawsko-pomorskim – 1,84. W mazowieckim była też najwyższa zapadalność na kiłę wczesną objawową – 3,19 ( prawie 3x wyższa od średniej w kraju). Najkorzystniejsza sytuacja epidemiologiczna pod względem kiły wczesnej ogółem i wczesnej objawowej była w województwach: lubelskim – 0; podkarpackim – 0,09; opolskim – 0,09. Spadek zachorowań na kiłę wczesną wystąpił w 6 województwach: lubelskim, mazowieckim, pomorskim, śląskim, warmińsko-mazurskim, zachodnio-pomorskim. W województwie opolskim i wielkopolskim sytuacja nie zmieniła się. W pozostałych 8 województwach obserwowano wzrost zachorowań, który był najwyraźniejszy w woj. wsk. na 100 000 ludności 2007 5 3 1 1 - 2007 2008 2,38 2,98 2,22 0,05 4,36 1,84 2,93 6,61 0,29 0,09 1,34 0,99 2,06 0,94 - wsk. na 100 000 ludności 2007 Do 1 r.ż. Ogółem KIŁA OBJAWOWA WCZESNA /A51.0-A51.4/ 2008 POLSKA 915 906 1. DOLNOŚLĄSKIE 63 86 2. KUJAWSK0-POMORSKIE 19 46 3. LUBELSKIE 22 1 4. LUBUSKIE 36 44 5. ŁÓDZKIE 42 47 6. MAŁOPOLSKIE 68 96 7. MAZOWIECKIE 354 319 8. OPOLSKIE 15 3 9. PODKARPACKIE 5 2 10. PODLASKIE 12 16 11. POMORSKIE 31 22 12. ŚLĄSKIE 103 96 13. ŚWIĘTOKRZYSKIE 10 12 14. WARMIŃSKO14 14 MAZURSKIE 15. WIELKOPOLSKIE 82 80 16. ZACHODNIO39 22 POMORSKIE OGÓŁEM KIŁA WCZESNA / A51.0-A51.9/ 2007 2008 2007 WOJEWÓDZTWA KIŁA WRODZONA / A50-A50.9/ wsk. na 100 000 ludności KIŁA WSZYSTKIE POSTACIE /A50-A53/ kujawsko-pomorskim i podlaskim (ok. 1,4x). Liczba zachorowań na kiłę wczesną utajoną w porównaniu z 2007 rokiem zmniejszyła się w 5 województwach: lubelskim, łódzkim, podlaskim, śląskim; nie uległa zmianie w pomorskim, świętokrzyskim i warmińsko-mazurskim a w pozostałych wzrosła – najbardziej, bo 3,7x w kujawsko-pomorskim. Wskaźniki zapadalności na kiłę późną były najwyższe w województwach: lubuskim – 2,28 (4x wyższy niż w kraju), mazowieckim – 1,08 (2x wyższy), dolnośląskim i małopolskim – 0,76. W lubelskim i podkarpackim nie zgłoszono ani jednego zachorowania. Wzrost zachorowań na kiłę późną stwierdzono w woj. kujawsko-pomorskim, małopolskim, mazowieckim, pomorskim, śląskim, warmińsko-mazurskim, wielkopolskim. Zapadalność na rzeżączkę była najwyższa w województwach: lubuskim – 2,38; mazowieckim – 1,95. Do największego pogorszenia sytuacji doszło w woj. podlaskim. W opolskim nie zgłoszono ani jednego przypadku, a w podkarpackim po raz pierwszy od 3 lat zarejestrowano 2 zachorowania. Najwyższe współczynniki zapadalności na NGU, podobnie jak w latach ubiegłych, odnotowano w województwach: dolnośląskim – 16,09 (5 razy wyższy od średniej w kraju). Zapadalność wyższa od średniej Nr 2 283 Choroby przenoszone drogą płciową w Polsce w 2008 roku Tabela II.Kiła utajona wczesna, kiła późna i NGU w Polsce w 2008 r. Zachorowania, liczba liczonych kontaktów i wskaźnik na 100 000 ludności według województw Table II. Early latent syphilis tarda syphilis and NGU in Poland in 2008. Number of cases’ „contact” treatment and incidence per 100 000 population (by voivodeships) 2008 leczenie profilaktyczne/kiła wczesna objawowa 2007 leczenie profilaktyczne/kiła wczesna objawowa 2007 2008 wskaźnik 2008/2007 0,69 1,0 0,6 0,8 89 29 0,21 0,83 0,17 - 215 26 207 22 0,96 0,8 0,54 1276 1127 2,96 0,76 651 463 16,09 11 3,7 0,53 0,4 7 0,26 0,08 3 8 2,7 0,39 17 54 2,61 1 3 9 31 97 2 5 31 4 0,3 0,8 1,3 1,1 0,7 1,0 0,7 1,0 0,05 0,30 0,35 0,95 1,87 0,17 0,23 0,67 0,31 0,2 0,3 0,8 0,6 0,3 1,0 0,8 0,7 3 2 3 29 3 6 5 0,17 0,06 0,07 0,17 0,60 0,15 0,83 0,17 0,20 0,26 0,03 0,19 0,50 0,31 0,25 0,67 9 26 8 14 48 14 4 6 10 18 3 23 7 25 56 2 4 12 25 2 0,9 0,9 1,8 1,2 0,1 0,7 1,2 1,4 0,7 2,28 0,27 0,76 1,08 0,19 0,34 0,54 0,54 0,16 56 50 37 56 149 4 55 30 13 97 17 1 32 91 140 118 5 55 29 3 41 14 0,05 3,17 3,56 4,27 2,27 0,48 2,62 2,43 0,14 0,88 1,09 6 1,0 0,42 1,0 - - - 1 2 2 0,14 12 15 1,05 31 1,4 0,92 0,9 2 0,06 0,11 16 14 1,1 0,41 9 6 0,18 5 0,8 0,29 0,4 - - 0,04 9 5 0,6 0,29 23 60 3,55 w kraju była także w małopolskim – 4,27; łódzkim – 3,56; zachodnio-pomorskim – 3,55 i lubuskim – 4,96. W pozostałych województwach liczba zachorowań na 100 000 ludności była niższa od średniej krajowej. Największy wzrost zachorowań w porównaniu z 2007 rokiem był w woj. kujawsko-pomorskim. W przypadku kłykcin kończystych wskaźnik zapadalności wyższy od średniej w kraju był województwie mazowieckim – 8,59; kujawsko-pomorskim– 4,31; podlaskim – 4,19; lubuskim – 3,77; warmińsko-mazurskim – 3,58; małopolskim – 2,56. W woj. lubelskim i pomorskim nie zgłoszono żadnego przypadku. Największy wzrost zachorowań odnotowano w woj. warmińsko-mazurskim i podlaskim. Zapadalność na opryszczkę narządów płciowych najwyższa była w województwach: mazowieckim – 2,0 i lubuskim - 1,78. W województwach dolnośląskim, lubelskim, podlaskim, pomorskim, wielkopolskim nie zgłoszono ani jednego przypadku opryszczki. W 2007 roku - podobnie jak w latach ubiegłych - najbardziej niekorzystna sytuacja epidemiologiczna pod względem wszystkich rejestrowanych chorób przenoszonych drogą płciową była w województwie mazowieckim. wsk. na 100 000 ludności 2008 leczenie profilaktyczne 1,1 1,4 2008 kiła wczesna utajona/ objawowa 265 29 2007 wsk. na 100000 ludnośc POLSKA 248 1. DOLNOŚLĄSKIE 20 KUJAWSKO2. 3 POMORSKIE 3. LUBELSKIE 4 4. LUBUSKIE 5. ŁÓDZKIE 11 6. MAŁOPOLSKIE 24 7. MAZOWIECKIE 94 8. OPOLSKIE 9. PODKARPACKIE 1 10. PODLASKIE 3 11. POMORSKIE 5 12. ŚLĄSKIE 45 13. ŚWIĘTOKRZYSKIE 4 WARMIŃSKO6 14. MAZURSKIE 15. WIELKOPOLSKIE 22 ZACHODNIO6 16. POMORSKIE WOJEWÓDZTWA wsk. na 100 000 ludności wsk. 2008/2007 NGU /A56-A56,8/ 2008 KIŁA PÓŹNA /A52.0-A53/ 2007 KIŁA UTAJONA WCZESNA /A51.5-A51.9/ KOMENTARZ W 2008 roku nie doszło – w wymiarze statystycznym - do istotnych zmian w sytuacji epidemiologicznej. Niewielki wzrost zachorowań dotyczył jedynie kiły utajonej wczesnej i rzeżączki. Nadal spada liczba wykonywanych badań serologicznych w kierunku kiły. Nie poprawiają się wskaźniki leczenia natychmiastowego (profilaktycznego) tzw. kontaktów w przypadku kiły i rzeżączki. W pionie skórno-wenerologicznym w 2008 roku zbadano 468 504 próbki krwi, co stanowi zaledwie 6,4% badań sprzed 10 lat. Ma to bezpośredni wpływ na rozpoznawanie kiły utajonej wczesnej i późnej, którą diagnozuje się na podstawie badań krwi. Niedostateczne rozpoznawanie kiły utajonej związane jest także z ograniczeniem wykonywania badań przesiewowych w kierunku kiły do krwiodawców i ciężarnych. Nie wszyscy lekarze, szczególnie prowadzący prywatne praktyki i innych specjalności niż dermatologia, dopełniają ustawowego obowiązku zgłaszania zachorowań. Stąd też dane o zachorowaniach są niepełne. Przyczynia się też do tego brak środków na utrzymanie sprawnie funkcjonującego nadzoru epidemiologiczne- 284 Nr 2 Sławomir Majewski, Iwona Rudnicka Tabela III. Rzeżączka, kłykciny kończyste i opryszczka narządów płciowych w Polsce w 2008 roku. Liczba zachorowań, zapadalność i wskaźniki leczenia profilaktycznego na 100 000 ludności według województw Table III. Gonorrhoea, candylomata acuminata and genital herpes in Poland in 2008. Number of cases, incidence per 100 000 population by voivodeships. Gonorrhoea and syphilis treatment 2008 leczenie profilaktyczne/rzeżączka 2007 leczenie profilaktyczne/rzeżączka KIŁA RZEŻĄCZKA 2007 2008 wsk. na 100 000 ludności 2007 2008 wsk. na 100 000 ludności wsk. na 100 000 ludności 2008 leczenie profilaktyczne wsk. 2008/2007 15. 16. Opryszczka narządów łciowych 2008 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. POLSKA DOLNOŚLĄSKIE KUJAWSKOPOMORSKIE LUBELSKIE LUBUSKIE ŁÓDZKIE MAŁOPOLSKIE MAZOWIECKIE OPOLSKIE PODKARPACKIE PODLASKIE POMORSKIE ŚLĄSKIE ŚWIĘTOKRZYSKIE WARMIŃSKOMAZURSKIE WIELKOPOLSKIE ZACHODNIOPOMORSKIE Kłykciny kończyste 488 151 303 12 0,62 0,1 0,79 0,42 12 - 0,04 - 0,06 - 223 4 5 - 862 12 851 14 2,23 0,48 193 - 198 - 0,52 - 24 25 1,1 1,21 - - - 13 - 100 89 4,31 10 15 0,73 7 29 32 11 125 2 6 37 24 3 7 24 28 11 101 2 9 27 29 1 1,0 0,8 0,9 1,0 0,8 1,5 0,7 1,2 0,3 0,32 2,38 1,09 0,34 1,95 0,75 1,22 0,62 0,08 1 9 2 - 0,04 0,09 0,07 - 0,10 0,06 0,06 0,46 0,67 4 6 13 36 47 1 1 8 2 15 10 1 1 1 - 2 47 17 79 427 17 25 27 37 25 3 38 12 84 446 10 16 50 9 3 3,77 0,47 2,56 8,59 0,09 0,76 4,19 0,19 0,24 18 14 30 99 7 7 3 4 - 18 9 14 104 1 5 6 2 1,78 0,35 0,43 2,00 0,09 0,24 0,13 0,16 7 3 0,4 0,21 - - 0,29 2 1 21 51 3,58 1 6 0,42 17 19 1,1 0,56 - - 0,06 61 1 17 20 0,59 - - - 13 5 0,4 0,29 - - - - - 6 9 0,53 - 18 1,06 WOJEWÓDZTWA 1. 2. HOSPITALIZACJA 2007 RZEŻĄCZKA /A-54/ Tabela 4 Zachorowania na choroby przenoszone drogą płciową w Polsce 2008 r. Table 4 Sexually transmitted diseases in Poland in 2008 2008 wsk. na 100 000 ludności 851 14 89 38 12 84 446 10 16 50 9 3 51 20 9 OPRYSZCZKA NARZĄDÓW PŁCIOWYCH /A60-A60.9/ 2007 2,38 2,38 303 0,79 1276 1127 2,96 862 2,98 151 12 0,42 651 463 16,09 12 2,22 24 25 1,21 17 54 2,61 100 0,05 7 7 0,32 56 1 0,05 2 4,36 29 24 2,38 50 32 3,17 47 1,84 32 28 1,09 37 91 3,56 17 2,93 11 11 0,34 56 140 4,27 79 6,61 125 101 1,95 149 118 2,27 427 0,29 2 4 5 0,48 17 0,09 2 55 55 2,62 25 1,34 6 9 0,75 30 29 2,43 27 0,99 37 27 1,22 13 3 0,14 37 2,06 24 29 0,62 97 41 0,88 25 0,94 3 1 0,08 17 14 1,09 3 0,98 7 3 0,21 12 15 1,05 21 2,36 17 19 0,56 9 6 0,18 17 1,30 13 5 0,29 23 60 3,55 6 wsk. na 100 000 ludności 2008 KŁYKCINY KOŃCZYSTE /A63.0/ 2007 wsk. na 100 000 ludności 2008 NGU /A56-A56.8/ 2007 wsk. na 100 000 ludności 906 86 46 1 44 47 96 319 3 2 16 22 96 12 14 80 22 2008 POLSKA 915 DOLNOŚLĄSKIE 63 KUJAWSKO-POMORSKIE 19 LUBELSKIE 22 LUBUSKIE 36 ŁÓDZKIE 42 MAŁOPOLSKIE 68 MAZOWIECKIE 354 OPOLSKIE 15 PODKARPACKIE 5 PODLASKIE 12 POMORSKIE 31 ŚLĄSKIE 103 ŚWIĘTOKRZYSKIE 10 WARMIŃSKO-MAZURSKIE 14 WIELKOPOLSKIE 82 ZACHODNIO-POMORSKIE 39 RZEŻĄCZKA /A54/ 2007 2008 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 2007 WOJEWÓDZTWA wsk. na 100 000 ludności KIŁA WSZYSTKIE POSTACIE /A50-A53/ 2,23 193 0,48 4,31 10 3,77 18 0,47 14 2,56 30 8,59 99 0,09 7 0,76 7 4,19 3 0,19 4 0,24 3,58 1 0,59 0,53 - 198 15 18 9 14 104 1 5 6 2 6 18 0,52 0,73 1,78 0,35 0,43 2,00 0,09 0,24 0,13 0,16 0,42 1,06 Nr 2 Choroby przenoszone drogą płciową w Polsce w 2008 roku go - w tym rejestrów chorych wenerycznie, które w 6 województwach funkcjonują przy Centrach Zdrowia Publicznego (dolnośląskie, lubuskie, opolskie, podkarpackie, podlaskie, zachodnio-pomorskie), w 1 przy WSSE (mazowieckie), w 8 (kujawsko-pomorskie, lubelskie, łódzkie, małopolskie, śląskie, świętokrzyskie, warmińsko-mazurskie, zachodnio-pomorskie) w powiązaniu z lecznictwem skórno-wenerologicznym. W województwie pomorskim, gdzie ze względów finansowych niemożliwe było dalsze prowadzenie rejestru przez Wojewódzką Przychodnię Skórno-Wenerologiczną, nie został on przejęty przez WSSE, dlatego też dane z tego województwa pochodzą jedynie z WPS-W. Dowodem na fragmentaryczność danych z kraju jest fakt, że prawie 1/3 wszystkich przypadków kiły i ponad 1/5 przypadków rzeżączki diagnozowana jest i leczona w jednej tylko poradni Kliniki Dermatologii i Wenerologii WUM. Wskaźniki leczenia profilaktycznego kiły i rzeżączki od lat są bardzo niskie. Pacjenci nie ujawniają personaliów swoich partnerów seksualnych i często nie informują ich o konieczności zgłoszenia się do lekarza. Niekorzystny wpływ na sytuację epidemiologiczną ma brak środków na prowadzenie badań profilaktycznych i działań edukacyjnych, niski poziom świadomości zdrowotnej w polskim społeczeństwie, łatwy dostęp do usług seksualnych oraz zła sytuacja epidemiologiczna w krajach byłego Związku Radzieckiego, gdzie wskaźniki zapadalności przewyższają wielokrotnie wskaźniki notowane w Polsce. 285 Optymistyczną zmianą jest zapis w nowej Ustawie o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi z 5 grudnia 2008 (Dz.U. Nr 234, poz.1570) obowiązującej od 1 stycznia 2009 roku. Po 8 latach obowiązywania niekorzystnych rozwiązań prawnych przywraca ona bezpłatne diagnozowanie, leczenie wraz z podawaniem leków, kontrolę po leczeniu dla wszystkich chorych na kiłę i rzeżączkę – również nieubezpieczonych. Polityka Państwa dotycząca zwalczania chorób przenoszonych drogą płciową powinna uwzględnić ich społeczny charakter i zapewnić środki finansowe konieczne do badań profilaktycznych i działań edukacyjnych. Jest to ważne również ze względu na stały wzrost w Polsce liczby osób zakażonych HIV w wyniku kontaktów płciowych oraz fakt, że objawy „klasycznych” chorób wenerycznych wielokrotnie zwiększają zakaźność HIV. Otrzymano: 1.03.2010 r. Zaakceptowano do druku: 15.03.2010 r. Adres do korespondencji: Prof. dr hab. Sławomir Majewski Dr n. med. Iwona Rudnicka Klinika Dermatologii i Wenerologii Warszawski Uniwersytet Medyczny ul. Koszykowa 82 a Problemy zakażeń PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 287 - 292 Krzysztof Simon, Robert Simon, Sylwia Serafińska HIV/AIDS AND AGING ZAKAŻENIE HIV/AIDS A PROCES STARZENIA SIĘ Department of Infectious Diseases, Hepatology and Acquired Immune Deficiencies, Wrocław University of Medicine, Poland STRESZCZENIE ABSTRACT W drugiej połowie XX wieku średnia wieku życia człowieka, szczególnie w krajach uprzemysłowionych, znacznie się wydłużyła, a problemy zdrowotne ludzi w wieku podeszłym stały się dużym problemem społecznym i klinicznym. W porównaniu z ludźmi młodymi, problemy zdrowotne u osób w starszym wieku występują częściej i mają cięższy przebieg. Dotyczy to zwłaszcza chorób o etiologii zakaźnej, które cechuje gorsze rokowanie i często odmienny nietypowy obraz kliniczny. Również wyniki badań obrazowych jak i wyniki badań laboratoryjnych u osób w starszym wieku bywają nietypowe i odmienne . Różnice dotyczą też epidemiologii zakażeń jak i stosowanych metod leczenia. Do najważniejszych przyczyn zaliczamy: postępujące w miarę upływu lat starzenie się układu immunologicznego, niedożywienie, narastająca liczba związanych z wiekiem problemów natury socjalnej, psychologicznej oraz ekonomicznej, jak i zmian fizjologicznych czy anatomicznych. Pacjenci zakażeni HIV w starszym wieku, w porównaniu z osobami młodszymi, w momencie rozpoznania zakażenia charakteryzują się niższą liczbą limfocytów o fenotypie CD4, wykazują szybszą progresję choroby, mają więcej zakażeń oportunistycznych i krótszy okres przeżycia - i to niezależnie, kiedy u nich rozpoznano zakażenie HIV. Average life expectancy in developed countries has rapidly increased in the middle of the 20th century and the geriatric problems have become an increasingly important issue. Many diseases in the elderly are more frequent and more severe in comparison to the younger population. This is certainly true for the infectious diseases which are in the elderly associated with poor outcome, moreover they have often the distinct features with respect to clinical presentation, laboratory and imaging test results, microbial epidemiology, and methods of treatment. The most important reasons why the diseases in the elderly are more frequent and more severe these are: typical for advanced age immunosenescence, malnutrition, large number of age-associated social, psychological, economical, moreover physiological and anatomical alterations. The older HIV positive adults, have lower CD4 counts at moment of diagnosis, faster progression to AIDS, more opportunistic infections, shorter survival rate than younger adults - regardless of when they were first diagnosed with HIV. Słowa kluczowe: zakażenie HIV/AIDS, starzenie się, Key words: HIV/AIDS infection, aging, opportunistic zakażenia oportunistyczne, leczenie antyretrowirusowe infections, antiretroviral therapy INTRODUCTION The average life expectancy in the developed countries has rapidly increased in the second half of the 20th century and the geriatric problems have become an increasingly important issue. For example in Switzerland- in 1990 the 2% of population was between 65-79 years and 0,5% above >80y, but one hundred years later in 2000 they had 11,4% population between 65-75 years, and 4% >80 years .The epidemiologists suppose that in 2060 15% of the total population will be between 65-75 years and 9% >80 years (altogether 24% of population). Probably the same situation is going to happen in USA and in other developed countries. Till now there are differences in definition ”elderly people”. At the beginning of the XX century all people above 50 years old were assessed as older people. Up to now this is probably true for many poor countries. At present all people above 75 years old are considered to be elderly. In comparison with the younger population 288 Krzysztof Simon, Robert Simon, Sylwia Serafińska the many diseases in the elderly are more frequent and more severe. This is certainly true for infectious diseases which are in the elderly moreover associated with poor outcome, very often they have the distinct features with respect to clinical presentation, laboratory and imaging test results, microbial epidemiology, and the methods of treatment. Another important problem among older people it is the infection control. The most important reasons why the diseases in the elderly are more frequent and more severe these are: typical for advanced age immunosenescence, malnutrition,the large number of age-associated social, psychological, physiological and anatomical alterations and some epidemiological elements(1,2,3). HIV/AIDS - EPIDEMIOLOGY The problem of HIV and AIDS infection appeared as the definite medical problem in 1981, at first as the important health problem in white young men with homosexual behavior. As they were getting older then quickly developed immunity impairment and occurrence of clinically evident AIDS. (4-7). In the most of HIV positive patients the chance of being aged were very low still 20 years ago. Now in the era of the high active antiretroviral therapy(HAART) the life expectancy of HIV-infected patients has dramatically improved so the essential change of age profile of HIV patients, but also the mode of HIV transmission, has been observed. Currently in many countries the predominant mode of HIV is sexual ( mostly heterosexual) and vertical transmission ( except Eastern European countries and Southeast China where IDUs are the principal at risk). It is interesting that heterosexual transmission of HIV is independent on a patient’s age. The number of persons at age over 50 and older ones with HIV/AIDS is growing instantly, especially in the developed countries (8,9,10), in Poland too (our own observations). For example, over 61% patients at age over 50, in area of New York have been HIV positive for last 5 years. According other data from USA area, in 2005 the patients at age over 50 made 15% of all new discovered cases with HIV /AIDS, 24 % of all patients living with HIV/ AIDS (in 2001 about. 17%), 19% new diagnosed cases with clinically evident AIDS and up to 29% patients living with AIDS. Simultaneously the patients at age over 50 made up to 35% of all the dead due to AIDS in USA. However the essential ethnic differences has been observed. HIV infection is diagnosed over 12x more frequently among Afro-Americans (51,7/100 000) and 5x more frequently among Latinos (21,4/100000) in comparison with Caucasian race (4,2/100 000) (11-16). Nr 2 CAUSES OF HIV/AIDS INFECTION GROWTH IN PERSONS AT AGE OVER 50 AND OLDER ONES Undoubtedly it is the complex and interesting problem, very heterogeneous in different countries. It depends as well on the wealth index of these societies i.e. among other things, on the access to the health service and possibilities of HIV/AIDS treatment, as on the culture or religious tradition. The elementary and first reason for increase of a number of patients at age over 50 with HIV/AIDS is the development and increase the access to the modern antiretroviral therapy, as well to the better methods and therapeutic management of infectious diseases and the neoplasm defining AIDS. Looking into the past, in the period 1982-1985 we were completely helpless and with no hope for effective restraining the disease development, the years 19881996 were characterized by the progressive although slow growth, as far as the possibilities of the antiretroviral therapy, defined as the high active antiretroviral therapy (HAART).This therapy turned out to be effective enough to make some clinicians so optimistic (years 1996-1999), that they demonstrated the thesis about changing HIV infection from the fast development of the immunodeficiency into the disease with radically chronic character. Undoubtedly, it takes a place in many cases, however we have still inquired: how long we are able to control HIV viremia effectively, in context of the observed drug resistance increase together with the antiretroviral therapy being prolonged and as well the prolonged lives of these patients. As neither of presently used drugs nor drug combination is virucidal, just only virostatic it means that so far we have not had at our command some possibilities of the permanent eradication of HIV (8,10,13,16). Moreover other important causes of the growth of HIV infection number in patients at age over 50 should be also taken into consideration: - it is groundless point of view, demonstrated also in the medical background, that the risk of HIV infection refers only to young people with risky sexual behavior or to the drug addicts; - the lack of the elementary education in this field, - the lack of awareness of the risk factors for getting HIV; - unprotected heterosexual or homosexual intercourse. The last problem especially refers to women at postmenopausal age, who needn’t use contraception so they rarely demand from their new met partners making safe sex, using condoms or presenting the current results Nr 2 HIV/AIDS and aging or making tests on probable HIV infection. As well the dryness of mucocolpos, which is typically more frequently present at this age, is conducive the transmission of venereal diseases and facilitates HIV infection. Also other essential causes of HIV infection transmission in patients of this age group, which should be numbered , these are the frequent changes of family situation(divorce, death of partner),that facilitates the negligence of the elementary safety rules during meeting a new partner . The patients at the mature age make examinations for HIV definitely rare than younger people, because of the mentioned above causes as well due to groundless shame and fear of rejection by family (14,15,16). Finally, many mistakes in this field are made by the health service. The most of doctors, especially general practitioners underestimate the possibility and risk of getting HIV infection by the patients at age over 50 and older ones, so these examination are more seldom commissioned by doctors. The doctors inquire these patients more unusually about their sexual behavior and taking narcotics, also in the past, as well the patients avoid or refuse to talk about it. The reported pathologic syndromes and deviations from the standards noticed during the physical examinations, often even typical for the progressive immunodeficiency and AIDS, are thought as the diseases typical for the mature or old age of the patients, especially it refers to the deterioration of mental and physical ability, the progressive asthenia and fatigability, the recurring various infections, the weight decrease. It often delays the early diagnosis, so essential for life of HIV positive patient, and in this way it delays turning on the antiretroviral therapy, early enough to protect before the deep and irreversible damage of the immunological system (1,8,9,15,16). The attitudes and opinions on the possibilities of HIV infections in the patients at mature or old age were estimated in the sociological studies made especially in USA area. The received estimations were very depressing. As the most of people of inquire, especially the younger ones thought: - that the patients at elder age are not interested in sexual life and even they are, they make it only in the context of the heterosexual monogamous relationships; - even these persons are interested in sex, there are not many persons, who wanted to make sexual intercourses with them; - the persons using narcotics are not essentially met in this group, even though they had used narcotics, it was many years ago. If we take into consideration such social opinions and attitudes, it will be hard to expect the inhibition of the urgent growth of HIV/AIDS infections and incidence in this age group. Moreover, the current epidemio- 289 logical data confirmed that drug use accounts for more than 16% of infections of people over 50 (9,15-19). THE AGING AND IMMUNE SYSTEM It is thought, that the aging defined as the gradual, progressive together with the lapse of time, detoriation of function of the most of systems and organs, it starts only after the thirtieth year of life. During the lapse of time it reaches to the gradual impairment of ARID-age realeted immune deficiency, as well the pharmacokinetics and the final result of the influence of many drugs. This process is named the usual aging, unless the coexisting diseases occur. It is opposite to the pathologic aging being the result of coexisiting diseases with various aetiology. We meet all this situations in the mature or elderly patients. From this point of view, the HIV infection overlaps the slowly progressive within the lapse of time, dysfunction of different organs and essentially shallow physiological immune deficiency, and mainly specific immunity. The unspecific response is usually less afflicted by the organism aging process. The HIV infection causes not only the progressive decrease of the number and function of lymphocytes with CD4 phenotype (fundamental for functioning of the immunologic system); it is also the chronic inflammation coming to the immune activation and complications of chronic inflammation. In elderly HIV infected patients has been observed premature senescence of T-cells and vascular endothelial cells altogether. Moreover in people in older age who had good immune reconstitiution (CD4 counts had gone up, low HIV viral load) in consequence of successful cART , their T-cell populations were consistent with those of people more than 32 years older (1,2,4-8). THE TYPICAL CLINICAL PROBLEMS CONNECTED WITH HIV/AIDS INFECTION IN PERSONS AT AGE OVER 50 AND ELDER ONES Certainly the diseases defining AIDS in these age groups are identical as in the younger patients (8,9,16,18). However, there is faster HIV disease progression and more non-AIDS defining condition with older age. Especially infections occur more frequently and their course is more serious , worse prognosis as well often the untypical clinical picture. The essential reason for it is the progressive aging of the immunological system, often coexisting malnutrition as well the numerous problems of economical, psychological and social nature. Moreover the diseases defining AIDS 290 Krzysztof Simon, Robert Simon, Sylwia Serafińska overlap on the chronic diseases typically connected with the progressive age of patients. It has an effect on the problems in diagnosis as well in the effective and safe management. These are the most frequently observed diseases with infectious etiology, present in these age groups: the infection, the most frequently interstitial pneumonia, caused by Pneumocystis jirovecii (earlier P.carinii), the zosteroften generalized, tuberculosis, CMV infection, as well candidiasis of mucosa of the alimentary and respiratory tracts, especially of an oral cavity (oral trush) and an esophagus. As well Kaposi sarcoma, etiologically connected with the HHV-8 (KSV-8) herpes virus infection, is observed essentially more frequent in the HIV positive patients in the older age groups, especially often, although not exceptionally in the men with homosexual or bisexual behaviors. On the other hand, the essential infection problems in HIV positive women are diseases transmitted by heterosexual contacts. Typical for the post menopause period changes in the vaginal mucous membrane is conducive to spread any diseases transmitted by a sexual tract. In comparison with the female patients, being in the same age groups but HIV negative, the infections by anascogenic yeasts (recurring and weakly susceptible to therapy) is observed more frequently as well the infections by various strains of human papilloma virus, that enlarges the risk of appearance of carcinoma and condylomas, in this group the inflammatory diseases of pelvis also occur more often (15,16,18). The appearing infections overlap the essential and more often observed in the older HIV positive patients, than in younger patients, the organic and functional pathologies of nervous system, as well the problems of psychological nature. The HIV positive patients are more often stricken with the dementia syndromes connected with infection of Central Nervous System (CNS) by very HIV (although usually the coexisting infection of CNS by cytomegalic virus CMV is recorded). HIV dementia in this group of patients has the violent beginning and demonstrates the fast progression that makes the patient unable for the independent existence. Unfortunately, as far as these patients are concerned, the dementia syndromes connected with HIV are diagnosed either as Alzheimer disease (although aphasia isn’t observed in dementia) or Parkinson disease (however, bradykinesa does not occur). The functional disorders of CNS, usually as depression and abusing psychotropic drugs are observed much more frequently in the HIV positive persons than in the not infected ones located in the same age groups (8,12,18,20,21). Nr 2 OTHER CLINICAL PROBLEMS, INDIRECTLY CONNECTED HIV/ AIDS INFECTION OR THE MANAGED ANTIRETROVIRAL THERAPY IN PERSONS AT AGE OVER 50 AND ELDER ONES It was demonstrated that up to 60% of HIV positive patients at age over 60 has got hypertension to a various degree, as well the lipid balance disorders. It is often connected with the premature and advanced atherosclerosis, including myocardial ischemia. Still at the beginning of XX century it was demonstrated, that the chronic inflammatory states and infections including the lipid balance disorders determine the essential factor of atherosclerosis development, definitely more essential than each of these factors separately (20,21). It was observed that the series of the antiretroviral drugs used in the combined therapy of HIV infections (cART, HAART), also causes the extensive adipose balance e.g. some protease inhibitors , that precludes use of them in this HIV positive age group, either if use of them is impossible to avoid the progress of atherosclerosis including all its consequences (10,22-25). The next essential problem is, as they are getting older, the increasing incidence of neoplasms. The rates of fatal non-AIDS –defining neoplasms is more than 5 times higher than rates for AIDS-defining malignancies among older HIV-infected above 65 and increases with age after 50; especially the lung cancer, the colorectal or prostate cancer (9,10,12,16,24). E.g. the incidence of the colon cancer in the patients at age 40-50 years is estimated as 15/10000 per year but in the patients over 80 years old it is 400/100000/ per year. Certainly these problems overlapping on HIV/AIDS infection, on the one hand hamper and even sometimes prevent the antiretroviral therapy procedure and on the other hand the radical , often complex therapeutic procedure. Another essential clinical problem that refers the most frequently but not only the Caucasian race women living in the Northern hemisphere it is increasing as the years went, reduction in the bone mass i.e. osteoporosis. However it has been known for ages that the very HIV infection as the years of the infection duration went, affects the progressive bone mass defect, which intensifies also after some antiretroviral drugs i.e. the nucleoside analogues (9,24,25). THE POSSIBILITIES AND SAFETY OF HIV/AIDS INFECTION TREATMENT IN PATIENTS AT AGE OVER 50. At the moment of diagnosis HIV/AIDS infection in the patients at age over 50 it is demonstrates usually the Nr 2 HIV/AIDS and aging lower values of lymphocytes with CD4 phenotype and the faster progression of the infection,the higher number of the overlapping each other infections, including of course the opportunistic ones as well other diseases defining AIDS. Certainly the risk of progression increases altogether with the lapse of the patients age. However the differences between these patients and HIV positive younger population ,when it comes to the viremia reduction after turning on the antiretroviral therapy (HAART) were not demonstrated while the essential differences (to the older patients disadvantage), when it comes to the improvement of the immunological system activity, expected as the consequence of effective inhibition of HIV replication were demonstrated. The possibilities and efficiencies of managing the effective antiretroviral therapy are certainly limited by the mentioned above clinical problems (25,26,27). The changes caused by aging can resemble or worsen HAART side effects. Basing on the clinical experience which has been obtained as well on the possibilities of the currently accessible antiviral therapy, it was made the statistical simulation of survival chances of the HIV positive infected patients in different age groups, at whom were assumed the hypothetical number of CD4 lymphocytes at the moment of diagnosis as 500kom/mm3 and HIV viraemia (virus charge) at the level 10 thousands of copies/mm2. It was demonstrated that the chance of survival in a patient at age of 30 years would be next 26.8 years, at age of 40 years- 24.4 years and when it comes to a person at age 50 years it would be 14.6 years. It is interesting that the risk of death due to diseases different from HIV calculated during the observation period was in the patients at age 30 years would be 36% at 40 years old persons for 53% and in 50 years old person for 72%. These calculations show that the most of HIV infected patients will die due to causes different from the progressive immunodeficiency (28). REFERENCES 1. Gavazzi G, Krause KH. Ageing and infection. Lancet. Infect Dis 2002;2:659-666. 2. Havlik R J, Kaminski DM. Aging before your time. The Body, fall 2009, www. thebody. com/content/ whatis/ art.54795.html,1-5. 3. Międzynarodowa Strategia Działania w Kwestii Starzenia się Społeczeństw.(2002 r.), www. unic .un.org.pl/ ageing/wstep.php 4. Castle SC. Clinical relevance of age-related immune dysfunction. Clin Infect Dis 2000; 31: 576-85. 5. Herman WA, Łącka K. Proces starzenia a układ immunologiczny. Pol Arch Med Wewn 2004;112 (6):1487-1495. 6. Wieczorkowska-Tobis K. Zmiany narządowe w procesie starzenia. Pol Arch Med Wewn 2008;118(suppl):63-69. 291 7. Jabłecka A ,Korzeniowska K, Smolarek I. Farmakokinetyka leków w wieku podeszłym. Pol Arch Med Wewn 2008;118 (suppl):43-46. 8. Schmid GP, Williams BG, Garcia-Caleja JM, et al. The unexplored story of HIV and ageing . Bull WHO 2009;87(3):161-244. 9. HIV/AIDS among persons aged 50 and older.The Body, February 2008,www. thebody. com/content/ whatis/ art46524.html,?ts=pf,1-3. 10. Older people and HIV, May 2009,fact Sheet No.616. www.aidsinfonet.org 11. Hall H I, Song R, Rhodes P, et al. Estimation of HIV incidence in the United States. JAMA 2008;300:520-529. 12. Rodriguez S ,Alvarez MR. Normal aging and AIDS. Arch Gerontol Geriatr 2003;36:57-65. 13. Coleman C L. Transmission of HIV infection among older adults: a population at risk J Assoc Nurses in AIDS Care 2003:82-85. 14. Lindau ST, Schumm MA, Laumann EO, et al. A study of sexuality and health among older adults in the United States. N Eng J Med 2007;357:762–774. 15. Lindau ST , Leitsch SA, Lundberg KL, Jerome J. Older women’s attitudes, behavior, and communication about sex and HIV: a community-based study. J Womens Health 2006;6:747–753. 16. Karpiak S. Reality demands change;people over age 50 living with HIV continues to increase The Body, AprilJune 2007,www. thebody. com/content/ whatis/ art44596. html,1-3 17. Szczuka I. Grużlica w Polsce w 2007 roku. Przegl Epidemiol 2009;63(2):281-286. 18. Linley L, Hall HI, An Q, et al. HIV/AIDS diagnoses among persons fifty years and older in 33 states, 2001– 2005. National HIV Prevention Conference, December 2007; Atlanta. Abstract B08-1. 19. Staszewska E, Laskus I,Rosińska M. Zakażenia HIV i zachorowania na AIDS w Polsce w 2007 roku. Przegl Epidemiol 2009;63(2):271-278. 20. Pinto AN. AIDS/HIV infection and cerebrovascular disease Semin.Cerebrovasc. Dis. Stroke, 2005; 5:40-46. 21. Hinkin CH ,Castellon SA, Atkinson J H,Goodkin K. Neuropsychiatric aspects of HIV infection among older adults. J Clin Epidemiol 2001;54:S44-S52. 22. Fabricant C G, Fabricant J, Litrenta MM, Minick CR. Virus-induced atherosclerosis. J Exp Med 1978;148:335340. 23. Libby P. Inflammation in atherosclerosis. Nature 2002;420:868-874. 24. Engels E. Human immunodeficiency virus infection,aging and cancer .J Clin Epidemiol 2001 ;54: S29-S34. 25. Tumbarello M,Rabagliati T,de Gaetano Donati K, et al. Older HIV-positive patients in the era of highly active antiretroviral therapy:changing of a scenario. AIDS 2003;17:128-31. 26. Stuart J C,Hamman D,Borleffs J, et al. Reconstitiution of naïve T-cells during antiretroviral treatment of HIVinfected adults is dependent on age. AIDS 2002;16:22632266. 27. Stricker J D. Over 50 with HIV. ACRIA Update, 2004;13,3,1. 292 Krzysztof Simon, Robert Simon, Sylwia Serafińska 28. Braithwaite RS, Justice AC, Chung-Chou H.Chang, et al.Estimating the proportion of patients infected with HIV who will die of comorbid diseases. Am J Med 2005;118:890-898. Received: 17.03.2010 Accepted for publication: 25.03.2010 Adress for correspondence: Prof. zw.dr hab.med Krzysztof Simon Department of Infectious Diseases, Hepatology and Acquired Immune Deficiencies, Wroclaw University of Medicine, Poland ul. Koszarowa 5, 51-149 Wrocław, Poland e-mail: [email protected] Nr 2 Problemy zakażeń PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 293 - 295 Dorota Rogowska-Szadkowska, Małgorzata Stanisławowicz, Sławomir Chlabicz RISK OF NEEDLE STICK INJURIES IN HEALTH CARE WORKERS: BAD HABITS (RECAPPING NEEDLES) LAST LONG RYZYKO EKSPOZYCJI PRACOWNIKÓW OPIEKI MEDYCZNEJ NA DROBNOUSTROJE PRZENOSZONE PRZEZ KREW ZWIĘKSZAJĄ UTRZYMUJĄCE SIĘ ZŁE PRZYZWYCZAJENIA Department of Family Medicine and Community Nursing, Medical University of Białystok, Poland STRESZCZENIE ABSTRACT W celu poznania wiedzy pielęgniarek dotyczącej ryzyka zakażenia wirusami zapaleń wątroby typu B i C oraz ludzkim wirusem upośledzenia odporności podczas wykonywania pracy zawodowej rozdano przygotowane przez autorów anonimowe kwestionariusze w 2008 r. Okazało się, iż 64% ankietowanych od czasu do czasu zakłada plastikową nasadkę na używaną przed chwilą igłę do iniekcji, mimo znajomości procedur obowiązujących na oddziale. Pierwszym krokiem mającym na celu zapobieganie zakłuciom powinna być eliminacja tej praktyki poprzez edukację i wygodny dostęp do bezpiecznych pojemników do wyrzucania używanych ostrych narzędzi. In order to assess the nurses’ knowledge concerning the risk of hepatitis B and C viruses or human immunodeficiency virus infection while performing their professional duties, an anonymous questionnaire developed by the authors was distributed in 2008. Surprisingly 64% respondents occasionally recapping needles after injections, although they know the procedures which are obligatory at the ward. The first step in preventing prercutaneous injuries should focus on efforts to eliminate the practice of recapping needles, though education and convenient placement of puncture-resistant containers for the disposal of used sharps. Słowa kluczowe: HIV, HCV, HBV, ekspozycja zawo- Key words: HIV, HCV, HBV, occupational exposure dowa INTRODUCTION Exposure to blood-borne pathogens poses a serious risk to health care workers (HCWs). In the health care setting, blood-borne pathogen transmission occurs predominantly by percutaneous or mucosal exposure of workers to the blood or body fluids of infected patients. Occupational exposures that may result in human immunodeficiency virus (HIV), hepatitis B virus (HBV), or hepatitis C virus (HCV) transmission include needlestick and other sharps injuries, direct inoculation of virus into cutaneous scratches, skin lesions, abrasions and inoculation of virus onto mucosal surfaces of the eyes, nose, or mouth through accidental splashes. Prospective studies of HCWs have estimated that the average risk for HIV transmission after a percutaneous exposure to HIV-infected blood is approximately 0,3% (95% confidence interval = 0,2 to 0,5%) and 0,09% after a mucous membrane exposure (95% confidence interval = 0,006 to 0,5%), (1). The risk for HIV infection exceeds 0,3% for percutaneous injuries involving a larger volume of blood and/or higher titer of HIV in the blood (2). One of the most common modes of the HBV transmission in the health care setting is an unintentional injury of an HCW from a needle contaminated with HBsAg-positive blood from an infected patient, and the risk of transmission after a needlestick exposure to a nonimmune person is at least 30% if the source patient is HBeAg positive but less than 6% if the patient is HBeAg negative (2). Average incidence of anti-HCV seroconversion after a needlestick or sharps from a known anti-HCV-positive source patient is 1,8% (2). Last year participants of the discussion in Journal of Hospital Infections stressed that the USA and many European countries introduce guidelines which require from all healthcare facilities to purchase and provide needle protective devices, such as needle-free intravenous access systems, safety needles and safety peripheral vascular caniulas (3). However, in many developed countries, including Poland, conventional devices (CD) are still used. Binding in many counties, also in Poland, universal precautions comprise among others minimal 294 Nr 2 Dorota Rogowska-Szadkowska, Małgorzata Stanisławowicz, Sławomir Chlabicz manual manipulation of sharp instruments and device and disposal of these items in puncture-resistant containers. Nurses are the group of HCWs who are at the greatest risk of being injured with a needle with lumen which results in a risk of infection with hepatitis B virus (HBV), hepatitis C virus (HCV) or human immunodeficiency virus (HIV). MATERIAL AND METHODS In order to assess the nurses’ knowledge concerning the risk of HBV, HCV or HIV infection while performing their professional duties, an anonymous questionnaire developed by the authors was distributed in 2008. Each from 37 subjects was asked to complete the questionnaire independently. All nurses employed at the same Neurology Ward of the Voivodeship Specialist Hospital in Białystok agreed to participate in the study and answered the questionnaire. At the beginning of our study the purpose of the study was explained to the respondents, who were assured about preserving the confidentiality. Data analysis was performed with Statistica 7,1 (StatSoft). RESULTS Answers to questions concerning knowledge about the risk of infection with HBV, HCV and HIV at work are presented in Table 1. Less than a half of the respondents (18 – 49%) knew that the average risk of HIV infection due to a prick or cut with a sharp tool with a HIV-infected blood on it is 0,3%, but 7 respondents (19%) believed the risk was 10 or 100 times higher and 12 (32%) did not know the answer. 64% respondents occasionally recapping needles after injections, although they know the procedures which are obligatory at the ward. DISCUSSION Data provided by the Central Register of Occupational Diseases in Poland indicates that among 314 new cases of occupational diseases in health care employees in 2005, HBV and HCV represented 42,3% of all cases (4). No cases of health care employees getting infected with at work have been reported. The majority of the respondents (85%) know that the HBV infection risk is higher than HIV but fear related to HIV positive patients is bigger than in the case of HBV-infected subject. Ganczak and Szych made a research in 18 hospitals in Szczecin, Poland and found that a high or moderate degree of fear of acquiring HIV at work was reported by 95,3% of nurses (5). During courses for nursing students, a fear of HIV infection during performing professional duties is expressed often, while HCV and HBV (majority of students and employees are vaccinated) or other bloodborne viruses do not cause such emotions. 78% of nurses think that an HBV, HCV, HIVpositive person is obliged to inform HCWs about the infection. Only 22% examined was absolutely convinced, that they know enough about infections prophylaxis in the case of exposure to blood. It is surprising that 64% respondents occasionally recapping needles after injections, although they know the procedures which are obligatory at the ward. This rate is much higher than the one found among nurses employed in other countries in the European Union. For instance, at a British hospital it was only 4.2% Table I. The participating nurses’ knowledge about the risk of occupational HBV, HCV or HIV infection Tabela I. Wiedza pielęgniarek o ryzyku zawodowych zakażeń HBV, HCV i HIV Is the HBV infection risk higher than HIV? Is an HBV, HCV, HIV-positive person obliged to inform a nurse about the infection? You are sometimes recapping needles after injections? Do you know enough about infections prophylaxis in the case of exposure to blood? Do you know enough about how to prevent HBV, HCV and HIV infections in your work? Would you know how to reduce the infection risk, if you were injured with a needle used for injecting a HIV-seropositive person? Would you be afraid to take care of a HIVpositive person? Would you be afraid to take care of a HBVpositive person? Defini-tely yes n (%) 21 (57) Some-what yes Defini-tely no Some-what no n (%) n (%) n (%) 10 (27) 4 (11) 0 (0) Unde-cided n (%) 2 (5) 27 (73) 2 (5) 2 (5) 5 (14) 1 (3) 5 (14) 15 (40) 10 (27) 7 (19) 0 (0) 8 (22) 19 (51) 10 (27) 0 (0) 0 (0) 3 (8) 15 (40) 14 (38) 4 (11) 1 (3) 10 (27) 17 (46) 7 (19) 3 (1) 2 (5) 4 (11) 7 (19) 19 (51) 3 (8) 4 (11) 0 (0) 10 (27) 19 (52) 6 (16) 2 (5) Nr 2 295 Risk of needle stick injuries (6). This rate is much higher than in other hospitals in Poland. Leszczyszyn-Pynka et al. from Szczecin report that recapping a needle was the cause of exposure to blood-borne viruses only in 6,9% accidents (7). Currently, Polish hospitals do not routinely offer education about bloodborne pathogens to personnel. Education is usually a one-time or infrequent event, and attendance is voluntary. Regulations for such education are lacking, and there is a shortage of licensed medical staff and facilities who can provide it. Education is provided, in part, by the National AIDS Center and the Health Promotion departments of the sanitary-epidemiological stations and by educational institutions (such as Medical Universities and their epidemiology or infectious diseases departments), although there is no coordination or cooperation between these entities and hospitals (8). The first step in preventing prercutaneous injuries should focus on efforts to eliminate the practice of recapping needles, though education and convenient placement of puncture-resistant containers for the disposal of used sharps (9). Our study has obvious limitations. The presented results were obtained from a small group of nurses thus cannot generalise to assess attitudes of all nurses. However, the study included all nurses employed at the same ward and it revealed insufficient knowledge and high level of fear, related mainly to HIV. Rationalising this fear, striving to change bad and risky habits are urgently needed, before safety devices are generally available. CONCLUSIONS This study highlights the urgent need to implement a programme to improve standard precaution adherence among nurses. Greater adherence to standard precautions will also reduce the risk of occupational exposure to blood borne infections. REFERENCES 1. Bell DM. Human immunodeficiency virus transmission in health care workers: an overwiew. Am J Med 1997;102 (Suppl 5B):9-15. 2. Beltrami EM, Williams IT, Shapiro CN, Chamberland ME. Risk and management of blood-borne infections in health care workers. Clin Microbiol Rev 2000;13:385407. 3. Adams D, Elliott T S. Needle protective devices: where are we now? J Hosp Infect 2008;70:197-8. 4. Wilczyńska U, Szeszenia-Dąbrowska N, Szymczak W. Occupational diseases in Poland, 2005. Med Pr 2006;57:225-31. 5. Ganczak M, Szych Z. Surgical nurses and compliance with personal protective equipment. J Hosp Infect 2007;66:346-51. 6. Stein DA, Makarawo TP, Ahmad MF. A survey of doctors and nurses’ knowledge, attitudes and compliance with infection control guidelines in Birmingham teaching hospital. J Hosp Infect 2003;54:68-73. 7. Leszczyszyn-Pynka M, Kłys-Rachwalska M, Sacharczuk B, Boroń-Kaczmarska A. Occupational exposure to human immunodeficiency virus (HIV) – how can we reduce the risk? Int J Occup Saf Ergonom 2004;10:425-9. 8. Gańczak M, Milona M, Szych Z. Nurses and occupational exposures to bloodborne viruses in Poland. Infect Control Hosp Epidemiol 2006;27:175-80. 9. Haiduven DJ, Demaio TM, Stevens D. A five-year study of needle-stick injuries: significant reduction associated with communication, education, and convenient placement of sharps containers. Infect Control Hosp Epidemiol 1992;13:265-71. Received: 5.01.2010 Accepted for publication: 10.03.2010 Address for correspondence: Dorota Rogowska-Szadkowska ul. Mieszka I 4B 15-054 Bialystok, Poland, tel. 00 48 85 7326 820, fax: 00 48 857327 848. e-mail address: [email protected] Problemy zakażeń PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 297 - 302 Katarzyna Pancer LEGIONELOZOWE ZAPALENIE PŁUC – CZYNNIKI RYZYKA ZACHOROWANIA, CHARAKTERYSTYCZNE OBJAWY KLINICZNE LEGIONNAIRES’ DISEASE – RISK FACTORS AND SYMPTOMS Zakład Wirusologii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego –Państwowego Zakładu Higieny STRESZCZENIE ABSTRACT Praca zawiera wyniki analizy danych z prac opublikowanych w piśmiennictwie światowym w latach 19982009 dotyczących częstości występowania, demograficznych i medycznych czynników ryzyka oraz objawów klinicznych legionelozowego zapalenia płuc. Celem tej pracy było zwrócenie uwagi polskich epidemiologów oraz lekarzy na znaczną różnorodność objawów klinicznych występujących w przebiegu legionelozowego zapalenia płuc, co bardzo utrudnia postawienie rozpoznania. Uzasadniono potrzebę uwzględniania różnic w obrazie klinicznym w zależności od sytuacji, w jakiej dochodzi do zachorowania – tzn. czy jest to zachorowanie sporadyczne czy w ognisku, szpitalne czy nabyte w podróży czy we własnym środowisku. Omówiono informacje o występowaniu objawów ze strony układu pokarmowego u znacznego odsetka chorych (15-70%), co również może utrudniać rozpoznanie. Ustosunkowano się ponadto do hipotezy M.Sabrii i wsp. o zależności pomiędzy stopniem narażenia (koncentracja i właściwości wirulentne Legionella sp.), a występowaniem i obrazem zachorowań sporadycznych i/lub w ognisku. The analysis of published data concerning demographic and medical risk factors and clinical manifestation and outcome observed in Legionella pneumonia were presented in this study. The aim of this study was to discuss the problem of high diversity of symptoms of legionnaires’ disease as well as risk factors frequency presented in patients with legionellosis. The different risk factors and clinical picture of Legionella pneumonia were presented, depending on kind of infection (sporadic/epidemic), populations and place of infection (travel-associated, nosocomial, community-acquired). The high percentage of patients with legionellosis and with digestive symptoms (15-70%) was pointed. The presence of digestive symptoms like: diarrhea, vomiting, nausea might cause problem in diagnosis because of suggestion of another etiological agent. Moreover, the hypothesis of M.Sabria et al. regarding the correlation between the exposure and kind and clinical manifestation of Legionella pneumonia was discussed. Słowa kluczowe: legioneloza, zapalenie płuc, objawy Key words: legionellosis, pneumonia, symptoms, risk kliniczne, czynniki ryzyka zachorowania factors WSTĘP Czynnikiem etiologicznym legionelozy są bakterie zaliczane do rodziny Legionellaceae, rodzaju Legionella, Tatlockia i Fluoribacter. Ponad 90% wszystkich rozpoznawanych zachorowań wywołanych jest przez bakterie z rodzaju Legionella, w tym ok.75-90% przez pałeczki zaliczane do gatunku L. pneumophila (1). W obrębie gatunku L. pneumophila wyróżniono, na podstawie różnic antygenowych, 16 grup serologicznych. Bakterie L. pneumophila sg 1 (najczęstszy czynnik etiologiczny legionelozy) podzielono następnie (również na podstawie właściwości antygenowych) na podgrupy: Philadelphia, Knoxville, Benidorm, France, Allentown, OLDA, Oxford, Bellingham, Heysham i Camperdown (2,3). Źródłem zakażenia jest skażona bakteriami woda, nie odnotowano szerzenia się zakażenia pomiędzy ludźmi. Obraz kliniczny legionelozy: legioneloza może przebiegać jak typowe zapalenie płuc (lzp, nazywane także chorobą legionistów, LD), grypopodobna infekcja (np. gorączka Pontiac) lub znacznie rzadziej zapalenie wsierdzia, osierdzia, ropnia w mózgu, zakażenia rany itp.(4,5). Z epidemiologicznego punktu widzenia zachorowania na legionelozę można podzielić na sporadyczne oraz epidemiczne np. w ognisku. Ponadto rozróżnia się 3 kategorie zachorowań na legionelozę w zależności od umiejscowienia źródła zakażenia: 1. nabyte w środowisku własnym (domu, pracy itp.) (community acquired legionnaires’ disease, CAP-LD); 2. nabyte 298 Nr 2 Katarzyna Pancer w szpitalu (hospital acquired legionnaires’ disease, HAP-LD); i 3. związane z podróżą (travel associated legionnaires’ disease, TAP-LD). Większość zgłaszanych do European Working Group for Legionella Infections (EWGLI) zachorowań na legionelozowe zapalenia płuc to są zachorowania nabyte w środowisku własnym (CAP-LD) (ok. 50%), ok. 20% wszystkich zgłoszonych przypadków to zachorowania związane z podróżami (TAP-LD). Zakażenia szpitalne stanowią ok. 6-7% zgłoszeń. Pozostałe – to zachorowania o nieustalonym źródle zakażenia (1,6,7,8). Przyjmuje się, że ok. 4 - 9% wszystkich wymagających hospitalizacji przypadków zapaleń płuc nabytych we własnym środowisku jest wywołane przez pałeczki Legionella sp., dlatego np. w Niemczech, w których zgłaszanych jest corocznie ponad 500 przypadków legionelozowego zapalenia płuc, powinno być zarejestrowanych ok. 20 000 zachorowań rocznie (9). CZYNNIKI RYZYKA ZACHOROWANIA NA LEGIONELOZĘ Ryzyko jest definiowane jako prawdopodobieństwo wystąpienia zachorowania. Czynnik ryzyka jest cechą występującą u człowieka (zachowanie, styl życia, warunki środowiska, cechy osobnicze, genetyczne) zwiększającą to prawdopodobieństwo (10). Zachorowanie na legionelozę jest wynikiem współdziałania wielu czynników, z których za najważniejsze uznaje się: 1. stopień narażenia na zakażenie; 2. stan zdrowia narażonych osób Narażenie na zakażenie pałeczkami Legionella sp. Zgodnie z definicją narażenia (czyli fizycznego kontaktu żywego organizmu z czynnikiem chemicznym, fizycznym lub biologicznym, wyrażonego stężeniem lub natężeniem i czasem trwania) (11) narażenie za zakażenie pałeczkami Legionella sp. powinno być analizowane jako wypadkowa: skażenia pałeczkami Legionella sp. wody, czasu ekspozycji oraz zjadliwości tych bakterii. Do zakażenia pałeczkami Legionella sp. dochodzi w wyniku inhalacji lub aspiracji aerozolu wodno-powietrznego skażonego tymi bakteriami. Bardzo istotnym elementem ryzyka jest czas trwania ekspozycji na skażony pałeczkami Legionella sp. aerozol wodno-powietrzny oraz stopień skażenia wody tymi bakteriami (12,13,14). Wyniki badań na obecność pałeczek Legionella sp. w systemach wodnych budynków użyteczności publicznej (szpitale, sanatoria, hotele), budynków Tabela I. Częstość (%) występowania czynników ryzyka wśród chorych z legionelozowym zapaleniem płuc (LD) (20,21,22, 25,26,27,28) Table I. Frequency (%) of risk factors among patients with pneumonia due to Legionella spp. (LD) (20,21,22, 25,26,27,28) Charakterystyka badanych Liczba chorych Kraj Wiek Mężczyźni Palenie papierosów Nadużywanie alkoholu Choroby pierwotne, w tym ukł. oddechowego ukł. krwionośnego nerek nowotwór cukrzyca Podróż zagraniczna 20 (#) 228 Holandia 24-82 śr. 54 75* 60,1** 13,6* Pozycja w piśmiennictwie 21 (#) 22 25 26 27 48 30 273 76 97 Hiszpania Japonia Singapur Japonia Hiszpania 56,2% =3025-87 >65 r.ż. 9-95 nd 59 r.ż.* 58,8+/-12 =45,5% śr. 65 Częstość (%) występowania czynników ryzyka wśród chorych z LD 85,4* 93 62 64,5 nd 47,9 63 nd 51 77,3 18,7* 17 nd nd 51,5 24,6 41,6 63 21,5 5 nd 7* 7,5** 70,2** 16,7 2,1 8,3 4,2 8,3 0 21 6,6 6,6 3,3 23,3 0 58,6 nd 13,6 51,3 49,5 4 9,2 5,3 2,6 6,6 0 14,4 12,4 1 5,1 16,5 0 28 59 Brazylia 18 – 80 Mediana 57,6 55,1 61 nd 61 nd 0 # analiza porównawcza czynników ryzyka wśród pacjentów z LD oraz pacjentów z zapaleniem płuc wywołanym przez inny patogen ** różnica statystycznie znamienna w wieloczynnikowej analizie wyników badań chorych z LD oraz grupy kontrolnej *różnica statystycznie znamienna w analizie jednoczynnikowej Nd – brak danych # analysis in two group: patients with LD and patients with pneumonia due to other pathogen ** significant difference in statistical multivariable analysis in 2 groups of patients * significant difference in statistical univariable analysis in 2 groups of patients Nd – no data Nr 2 299 Legionelozowe zapalenie płuc przemysłowych lub domów prywatnych wskazują, że kontakt z tymi bakteriami jest dość częsty. W Polsce, badania przeprowadzone przez pracowników NIZP-PZH (15) wykazały obecność pałeczek Legionella w 78,7% badanych próbek pobieranych z urządzeń i systemów wodnych zakładów opieki medycznej. W większości tych próbek (71,7%) stwierdzano liczbę Legionella sp. powyżej dopuszczalnej (100 jtk/100 ml). Dotychczas opisano w Polsce tylko jedno ognisko zakażenia szpitalnego wywołanego przez L. pneumophila (14). Dalsze badania w NIZP-PZH wykazały obecność Legionella sp. w 32,4%próbek wody pobranych z przemysłowych wież chłodniczych i systemów klimatyzacji,. W 60% dodatnich próbek poziom skażenia Legionella sp. przekroczył 10000 jtk/L (16). Podobne wyniki badań uzyskano również w innych krajach np. w Grecji (48,9% chłodni kominowych skolonizowanych było przez Legionella sp., w tym 23% powyżej 10000 jtk/L) (17). Szczepy Legionella sp. różnią się zjadliwością. W badaniach wykazano ścisły związek między strukturą antygenową szczepów L. pneumophila sg 1 a częstością izolowania ich z zachorowań (2, 18). Innym zidentyfikowanym czynnikiem wiązanym ze zjadliwością Legionella jest system transportu typu IV Dot/Icm. Prowadzone badania wskazują na występowanie jesz- cze wielu innych czynników wpływających na zdolność pałeczek Legionella do wnikania i namnażania się wewnątrz komórek eukariotycznych (np. toksyna RTX, system transportu II (lsp), i in.) (19). Ponadto chorobotwórczość pałeczek Legionella sp. związana jest z oddziaływaniem tych bakterii na działanie układu immunologicznego człowieka (oddziaływanie na Toll-like Receptors (TLRs), modulacja wytwarzania cytokin, chemokin itp (5,19). Stan zdrowia narażonych osób. Uważa się, że stan zdrowia narażonych osób w decydujący sposób wpływa na przebieg i zejście zakażenia pałeczkami Legionella sp. Wśród czynników zwiększonego ryzyka najczęściej wymienia się: wiek powyżej 50 r. ż., płeć męską, palenie papierosów, nadużywanie alkoholu, przewlekłe choroby układu oddechowego, choroby nowotworowe, leczenie sterydami, choroby metaboliczne (np. cukrzyca) (5,20-23). Jednak jak przedstawiono w tabeli I – dane nt. udziału czynników ryzyka, częstości ich występowania u chorych różnią się w poszczególnych pracach, w zależności od grupy badanych osób, kraju i kategorii zachorowania. Uwagę zwraca stosunkowo niewielki odsetek osób z innymi pierwotnymi chorobami w badaniach prowadzonych w Holandii (20) w stosunku do badań Tabela II.Częstość (%) występowania czynników ryzyka w legionelozowym zapaleniu płuc (LD) w zależności od kategorii zachorowania (23, 24, 29) Table II. Frequency of risk factors (%) among patients with legionnaires’ disease (LD) by category of infection (23, 24, 29) Objawy/właściwość Liczba badanych chorych Kraj Wiek (lata) Mężczyźni Palenie papierosów Nadużywanie alkoholu Choroby pierwotne, w tym Ukł. oddechowego Ukł. krwionośnego Cukrzyca Marskość wątroby Nowotwór HIV+ Niewydolność nerek Leczenie sterydami Terapia tlenem Sporadyczne W ognisku CAP (23) CAP (23) 138 113 Hiszpania Czynniki ryzyka 56,6+/-15,5 59,5+/-16,6 81,9%** 64,6%** 48,6% 48,1% 26,8% 16,5% 55,1% 49,6% 19,6%** 9,7%** 12,4% 11,5% 15,2% 23,9% 5,9% 8,8% 7,3% 8,8% 11,6** 1,8%** 2,2% 1,8% 5,8%* 0 nd nd HAP (24) 125 CAP (24) 33 TAP (29) 17 Turcja & 48+/-15* 79,0% 75,8%** 48,5% nd 34,4%* 6,0% 15,2% 0 0* 0 6,0% 0* 15,2%* 61,1+/-9,5 47,0% 35,3% 11,8% nd 11,8% 5,9% 5,9% nd nd nd nd nd nd Hiszpania 64+/-13* 67,2% 54,5%** 33,3% nd 55%* 16,4% 19,5% 4,9% 18%* 1,6% 15,6% 31,0%* 48,0%* & - turyści, którzy ulegli zakażeniu w Turcji i musieli tam być hospitalizowani ze względu na ciężki przebieg zachorowania ** różnica statystycznie znamienna w wieloczynnikowej analizie; *różnica statystycznie znamienna w analizie jednoczynnikowej Nd- brak danych & - tourists infected in Turkey and required of hospitalization in Turkey ** significant difference in statistical multivariable analysis in 2 groups of patients * significant difference in statistical univariable analysis in 2 groups of patients Nd – no data 300 Nr 2 Katarzyna Pancer w Hiszpanii (21,23), Japonii (22). Jest to prawdopodobnie spowodowane tym, że wśród chorych w Holandii przeważały osoby, które zaraziły się pałeczkami Legionella w czasie podróży (tzw.TAP-LD). RYZYKO A RÓŻNE KATEGORIE LEGIONELOZY Wielu autorów (23,24) wskazuje na występowanie istotnych różnic w obrazie legionelozy w zależności od kategorii zachorowania (czyli różnego źródła zakażenia: CAP, HAP, TAP) oraz typu zachorowania (sporadyczne lub w ognisku, epidemiczne). Takie analizy porównawcze przeprowadzano przede wszystkich w Hiszpanii, kraju w którym zapadalność na LD należy do najwyższych w Europie (ok.30/1 mln, w Katalonii nawet 50/1 mln). Należy jednak zauważyć, że w Katalonii jest obowiązek zgłaszania zachorowań na legionelozę od 1987 r., a od 1995 r. wprowadzono obowiązek poszukiwania antygenu L. pneumophila w moczu każdego chorego z pozaszpitalnym zapaleniem płuc. Badania prowadzone przede wszystkim w Hiszpanii, wskazują na występowanie istotnych różnic w zakresie występujących czynników ryzyka, objawów oraz tzw. zejściu choroby (tab. II). Bardzo interesującą hipotezę przedstawia M.Sabria i wsp. (23). Zgodnie z nią zachorowania sporadyczne nabyte we własnym środowisku występują najczęściej przy umiarkowanym narażeniu na zakażenie Legionella, natomiast bardzo wysokie narażenie na zakażenie powoduje wystąpienie epidemii (23). Przy umiarkowanym narażenia na zakażenie chorują głównie osoby osłabione, obciążone innymi schorzeniami. Natomiast w ognisku legionelozy stwierdza się wyższy odsetek chorych, u których nie stwierdzano indywidualnych czynników ryzyka. W badaniach porównawczych między sporadycznymi zachorowaniami na legionelozowe zapalenie płuc (CAP-LD) oraz zachorowaniami w ognisku legionelozy (również CAP-LD) stwierdzono występowanie istotnych różnic (23) dotyczących płci oraz odsetka chorych z przewlekłymi schorzeniami dróg oddechowych, nosicieli HIV, chorych leczonych immunosupresyjnie. U tych chorych częściej występowały powikłania i zgony spowodowane zakażeniem pałeczkami Legionella sp. Inne badania poświęcono porównaniu zachorowań sporadycznych, nabytych we własnym środowisku oraz zakażeń szpitalnych (24). Stwierdzono, że wśród chorych ze szpitalnym lzp było więcej osób w podeszłym wieku, z przewlekłymi chorobami układu oddechowego, chorobą nowotworową, leczonych sterydami oraz tlenem. Natomiast wśród chorych na chorobę legionistów nabytą we własnym środowisku (CAP-LD) więcej było osób palących. Dane dotyczące czynników ryzyka zakażenia osób, które zachorowały w podróży, przedstawiono w tabeli II. Odnoszą się one do turystów przebywających na wakacjach w Turcji, którzy ulegli tam zakażeniu pałeczkami Legionella sp. a ze względu na ciężki przebieg choroby byli tam hospitalizowani (29). Jednak lzp nabyte w czasie podróży często diagnozowane jest dopiero po powrocie do kraju, ponieważ są to najczęściej osoby młode w dobrym ogólnym stanie zdrowia (tab. I), u których objawy na początku choroby nie są bardzo nasilone. OBJAWY W PRZEBIEGU LEGIONELOZOWEGO ZAPALENIA PŁUC (LD, lzp) Tabela III zawiera dane zebrane z piśmiennictwa dotyczące występowania poszczególnych objawów klinicznych w przebiegu legionelozy w zależności od kategorii zakażenia. Jedynym prawie zawsze występującym objawem legionelozy jest gorączka. Pozostałe objawy w przebiegu choroby legionistów występują z różną częstością. Wydaje się, że najwięcej objawów występuje w sporadycznych zachorowaniach na lzp. Również chorzy ci w wyższym odsetku wymagają hospitalizacji niż w ognisku legionelozy. U chorych tych częściej występowały także powikłania w postaci ostrej niewydolności oddechowej, niewydolności nerek oraz szoku septycznego. Cięższy przebieg zakażenia pałeczkami Legionella sp. powoduje wyższy odsetek zgonów. Najwyższa śmiertelność obserwowana jest w zakażeniach szpitalnych. Zwraca uwagę bardzo wysoki odsetek osób z objawami ze strony układu pokarmowego wśród chorych na lzp nabyte w Turcji. Można dyskutować, czy jest to także wynik zmiany diety w Turcji, czy są to tylko objawy legionelozy. Nie można wykluczyć także hipotezy, że np. biegunka stała się przyczyną osłabienia pacjenta. Należy jednak podkreślić, że objawy ze strony układu pokarmowego występują znacznie częściej w przebiegu legionelozy niż w innych zapaleniach płuc. Objawy ze strony układu pokarmowego (nudności, brak apetytu, biegunka, wymioty) występują także często w przebiegu pozapłucnej postaci legionelozy – gorączki Pontiac (PF). PODSUMOWANIE W Polsce liczba zgłaszanych zachorowań na legionelozę jest wciąż niewielka (łącznie 180 zachorowań w latach 2003 - 2009). Jednym z prawdopodobnych powodów tak niskiej liczby przypadków legionelozy w Polsce, w porównaniu do krajów sąsiednich jest niewielka liczba wykonywanych laboratoryjnych badań diagnostycznych w tym kierunku. Wpływ na to może Nr 2 301 Legionelozowe zapalenie płuc Tabela III. Częstość (%) występowania objawów oraz zejścia w zachorowaniach na legionelozowe zapalenie płuc w zależności od kategorii zachorowania (23,24,29) Table III. Frequency of symptoms and outcome in Legionella pneumonia (LD) by category of infection (23,24,29) Objawy/właściwość (piśmiennictwo) Liczba badanych chorych Kraj Gorączka Kaszel Wykrztuszanie Bóle klp Duszność Objawy neurologiczne, w tym: Ból głowy Splątanie umysłowe Objawy z ukł.pokarmowego Hospitalizacja Intensywna Terapia Leczenie Komplikacje, w tym niewydolność oddechowa ostra niewydolność nerek szok septyczny Wyzdrowienie Śmierć z powodu LD Sporadyczne CAP Ognisko CAP HAP CAP (23) (23) (24) (24) 138 113 125 33 Hiszpania Hiszpania Objawy (odsetek badanych chorych) 97,1 99,1 99,2 100 70,3* 51,8* 52,8* 84,4* 39,1* 14* 35,8 45,5 23,2* 12,6* 24,4* 42,4* 44,9* 28,6* nd nd nd nd 18,7* 45,5* 25,5** 56,5** 8,1* 36,4* 16,7* 7,5* 10,6 10,0 21,0 18,9 15,4* 24,2* Leczenie i tzw. zejście (odsetek badanych chorych) 100* 60* nd nd 16,1* 4,4* nd nd M 62,1/ M 96,4/ nd nd FL 37,9* FL 3,5* 54,3* 32,7* nd nd 50,7* 32,7* 58,2 73,0 7,4* 0 15,0 9,4 8* 1,8* 10,7 6,3 92,6 98,2 77,2 91,0 5,9 1,8 18,0 6,3 TAP (29) 17 Turcja & 94,1 64,7 11,8 23,5 41,2 70,6 47,1 35,3 70,6 100 64,7 M+FL M+Rif nd 52,9 nd nd 76,5 11,8 & - turyści-zakażenie i hospitalizacja w Turcji ** różnica statystycznie znamienna w wieloczynnikowej analizie; *różnica statystycznie znamienna w analizie jednoczynnikowej M- antybiotyki z grupy makrolidów; FL- antybiotyki z grupy fluorochinolonów; Rif - rifampicyna Nd- brak danych & - tourists infected in Turkey and required of hospitalization in Turkey ** significant difference in statistical multivariable analysis in 2 groups of patients * significant difference in statistical univariable analysis in 2 groups of patients M- macrolide; FL- fluorochinolone; Rif - rifampicin Nd – no data mieć wysoki koszt takich badań, długi czas oczekiwania na wynik posiewu, trudność z interpretacją wyników oznaczeń serologicznych. Wprowadzane są jednak coraz nowsze metody diagnostyczne- dzięki zastosowaniu metod biologii molekularnej możliwe jest uzyskanie odpowiedzi w ciągu 24 godzin (a nawet krócej - jeśli systemem Real-Time PCR). Brak podejrzeń o zakażenie pałeczkami Legionella sp. może być spowodowany niedostateczną wiedzą nt. czynników ryzyka i objawów w przebiegu legionelozy, ale także niejednoznacznym i niespecyficznym obrazem klinicznym tej choroby. Badania z Hiszpanii pokazują, jak bardzo zróżnicowane są objawy w przebiegu legionelozy, jak mogą się różnić w zależności od pierwotnego stanu zdrowia chorego (zakażenia szpitalne versus zachorowania w podróży), ale także w zależności od stopnia narażenia (zachorowania sporadyczne versus epidemiczne). Zasada, że w ognisku chorują także (ale nie tylko) osoby o pierwotnie dobrym stanie zdrowia, a w zachorowaniach spora- dycznych częściej zakażeniu ulegają osoby osłabione dodatkowymi czynnikami ryzyka, nie ogranicza się do zachorowań nabytych w środowisku (CAP), dotyczy także ognisk legionelozy wiązanej z podróżami, ognisk zakażeń szpitalnych. Należy pamiętać, że na wystąpienie ogniska legionelozy wpływ ma, oprócz stopnia skażenia wody pałeczkami Legionella sp., także zdolność danego szczepu do wywoływania zachorowania, czyli zdolność do wnikania do wnętrza komórek ludzkich, do namnażania się w ich wnętrzu, do oddziaływania na układ immunologiczny człowieka itp. Jest więc to równanie z wieloma niewiadomymi, którego wynikiem jest zachorowanie (lub nie) na legionelozę. Objawy w przebiegu legionelozowego zapalenia płuc są bardzo zróżnicowane i trudne do parametryzacji. Wielu lekarzy podejmowało próby stworzenia systemu punktowego przy klinicznej ocenie atypowego zapalenia płuc (30), ale nadal są one niedoskonałe. 302 Katarzyna Pancer PIŚMIENNICTWO 1. Joseph CA, Ricketts KD, on behalf of the EWGLI. Legionnaires’ disease in Europe 2007–2008. Euro Surveill. 2010;15(8): pii=19493. 2. Helbig JH, Bernander S, Castellanii Pastoris M et al. Pan-European study on culture-proven Legionnaires’ disease: distribution of Legionella pneumophila serogroups and monoclonal subgroups. Eur J Clin Microbiol Infect Dis 2002;21:710–716. 3. Helbig JH, Amemura-Maekawa J. Serotyping of Legionella pneumophila and epidemiological investigations. Nowa Medycyna 2009; 1:69-75. 4. Pawińska A, Milczewska J, Książyk J, i in. Charakterystyka zakażeń pałeczkami Legionella. Standardy Med. 2006, 3 (5): 464-471. 5. Palusińska−Szysz M, Cendrowska−Pinkosz M. Pathogenicity of the family Legionellaceae. Arch Immunol Ther Exp, 2009, 57, 279–290. 6. Pancer K. Legionelozowe zapalenie płuc wiązane z podróżą (TAP-LD) w Polsce i w Europie. Nowa Klinika. Medycyna Zakażeń 2009; 16:737-741. 7. Pancer K, Stypułkowska-Misurewicz H. Epidemiologia zachorowań wywołanych przez Legionella sp. Nowa Medycyna 2009, 1:61-65. 8. Ricketts KD, Joseph CA. Legionnaires’ disease in Europe: 2005-2006. Euro Surveill 2007;12(12):pii=753. 9. Stoecker P, Brodhum B, Buchholz U. Bundesgesundheitsbl-Gesundheitsforsch - Gesundheitsschutz 2009; 52:219-227. 10. Leksykon epidemiologiczny red. Bzdęga J, Magdzik W, Naruszewicz-Lesiuk D, Zieliński A. α-Medica Press, 2008. 11. http://slownik.ekologia.pl/115_Leksykon_ekologii_i_ochrony_srodowiska/czynnik%20ryzyka%20zachorowania/1_1_50_wyszukiwanie.html 12. Huhn GD, Adam B, Ruden R, i in. Outbreak of travel-related Pontiac Fever among hotel guests illustrating the need for better diagnostic tests. J Travel Med 2005, 12:173-179. 13. K Pancer, D Rabczenko, B Krogulska i in. Mikrobiologiczna ocena zagrożenia legionelozą oraz zastosowanie metody eliminacji Legionella pneumophila z sieci wodnych budynków szpitalnych. Przegl Epidemiol, 2008; 62:439-446. 14. Stypułkowska-Misiurewicz H, Pancer K, Krogulska B, i in. Ognisko choroby legionistów na oddziale okulistycznym. Szpitalne zakażenie Legionella pneumophila po raz pierwszy obserwowane w Polsce. Przegl Epidem 2007;61: 657-665. 15. Matuszewska R, Krogulska B. Problem występowania pałeczek Legionella w instalacjach i urządzeniach wytwarzających aerozol wodno-powietrzny w obiektach służby zdrowia w Polsce. Nowa Medycyna 2009, 1:56-60. 16. Matuszewska R, Krogulska B. Występowanie bakterii z rodzaju Legionella w systemach chłodniczych. Rocz Panstw Zakl Hig 2008;59(4):445-54. 17. Mouchtouri VA, Goutziana G, Kremastinou J i in. Legionella species colonization in cooling towers: Risk factors Nr 2 and assessment of control measures. Am J Infect Control 2010;38:50-5. 18. Harrison TG, Doshi N, Fry NK et al. Comparison of clinical and environmental isolates of Legionella pneumophila obtained in the UK over 19 years. Clin Microbiol Infect 2007; 13:78–85. 19. Steinert M, Heunerb K, Buchrieserc C et al. Legionella pathogenicity: Genome structure, regulatory networks and the host cell response. Intern J Med Microbiol 2007; 297:577–587. 20. Den Boer JW, Nijhof J, Friesema I. Risk factors for sporadic community-acquired Legionnaires’ disease. A 3-year national case-control study. Public Health 2006: 120; 566-571. 21. Sopena N, Sabria-Leal M, Pedro-Botet ML et al. Comparative study of the clinical presentation of Legionella pneumonia and other community-acquired pneumonias. Chest 1998; 113;1195-1200. 22. Ko Maniwa, Yoshia Taguchi, Yutaka Ito et al. Retrospective study of 30 cases of Legionella pneumonia in the Kansai region. J Infect Chemother 2006;12:272-76. 23. Sopena N, Force L, Pedro-Botet ML et al. Sporadic and epidemic community legionellosis: two faces of the same illness. Eur Respir J 2007; 29:138-142. 24. Pedro-Botet ML, Sabria-Leal M, Haro M et al. Nosocomial and community-acquired Legionella pneumonia: clinical comparative analysis. Eur Respir J 1995; 8: 1929-33. 25. Goh KT, Ng DLK, Yap J et al. Surveillance, prevention and control of legionellosis in a tropical city-state.Am I Infect Control 2005; 33:286-91. 26. Sasaki T, Matsumoto N, Nakao H et al. An autbreak of legionnaires’ disease associated with a circulating bathwater system at a public bathhouse.I: a clinical analysis. J Infect Chemother 2008; 14:117-122. 27. Benito JR, Montejo JM, Cancelo L et al. Community-acquired pneumonia due to Legionella pneumophila serogroup 1 – study of 97 cases. Enferm Inect Microbiol Clin 2003; 21:394-400. 28. Chedid MBF, de O. Ilha D, Chedid MF et al. Community-acquired pneumonia by Legionella pneumophila serogroups 1-6 in Brazil. Respiratory Medicine 2005; 99:966-75. 29. Erdogan H, Erdogan A, Lakadamyali H et al. Travel Associated legionnaires’ disease: clinical features of 17 cases. Legionella 2009, Paryż 13-17.10.2009, Abstract book p.86, poster P7. 30. Gupta SK, Imperiale TF, Ga Sarosi. Evaluation of the Winthrop-University Hospital. Criteria to identify Legionella pneumonia. Chest 2001;120:1064-71. Otrzymano: 16.02.2010 r. Zaakceptowano do druku: 9.03.2010 r. Adres do korespondencji: Dr Katarzyna Pancer Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny Ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa Tel. +48 22 54 21 308 e-mail: [email protected] Problemy zakażeń PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 303 - 305 Joanna Siennicka, Agnieszka Trzcińska, Włodzimierz Gut ODPORNOSĆ DLA WIRUSA KLESZCZOWEGO ZAPALENIA MÓZGU (KZM) W POPULACJI PRACOWNIKÓW LEŚNYCH Z TERENU BIAŁOWIEŻY IMMUNITY AGAINST TICK BORNE ENCEPHALITIS VIRUS (TBE) IN POPULATION OF FOREST WORKERS IN BIALOWIEZA Zakład Wirusologii Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – PZH w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT W Polsce co roku rejestruje się ponad 200 zachorowań na kleszczowe zapalenie mózgu (kzm), co stanowi około połowy wszystkich rejestrowanych przypadków zapalenia mózgu o etiologii wirusowej. Odporność uzyskana w wyniku szczepienia szczepionką inaktywowaną trwa przez określony czas, zależny od liczby dawek i indywidualnych cech osoby szczepionej. Celem pracy było określenie częstości występowania przeciwciał klasy IgG przeciwko wirusowi kzm wśród leśników i pracowników Białowieskiego Parku Narodowego z uwzględnieniem przebytych szczepień przeciwko kzm. W grupie 59 osób z udokumentowaną historią szczepienia u 54 (91,5%) osób wykazano obecność przeciwciał anty-kzm IgG, natomiast w pozostałej grupie 32 osób (nieszczepionych, bądź dla których nie podano informacji o szczepieniu) seropozytywnych było 26 (81,3%). W grupie osób szczepionych analizowano zależność wartości współczynnika określającego poziom przeciwciał (VE), wieku i okresu czasu, jaki upłynął od ostatniego szczepienia. Dla maksymalnie niekorzystnych wartości (wiek=60; wyraz wolny równania regresji pomniejszony o wartość dwóch odchyleń standardowych) poziom przeciwciał odpowiadający wartości VE=11 (dolna wartość graniczna dla wyniku pozytywnego) utrzymuje się 2,72 roku od czasu ostatniego szczepienia. Wynik ten potwierdza zalecenia dotyczące konieczności stosowania dawki uzupełniającej po okresie 3-5 lat, przy czym należy rozważyć zalecenie o konieczności doszczepiania osób w wieku 60 lat i powyżej, nie rzadziej, niż co 3 lata. In Poland, 200 cases of tick borne encephalitis are annually registered. It is about half of all registered cases of viral encephalitis. Immunity acquired after vaccination with TBE inactivated vaccine persists defined time dependent on number of dose of vaccine and individual features of vaccinated person. The aim of this paper was to determine the frequency of IgG antibodies against TBE virus among forestry workers from Białowieza National Park with regard to information about vaccination against TBE virus. In the group of 59 persons vaccinated against TBE virus, 54 (91.5%) had IgG antibodies against TBE virus. In the group of 32 persons (non-vaccinated or for whom the information about vaccination was not given) 26 (81.3%) were seropositive. Relationships between VE value (determining level of antibodies), age and period passed from the last dose of vaccination were analysed. Taken to account the most disadvantageous circumstances (age=60, regression intercept minus two standard deviation) antibodies level of VE=11 (lower limit of positive result) remains for 2,72 years from last dose of vaccine against TBE virus. This result confirm recommendation about necessity to use of complementary dose within 3-5 years, at the same time it should be considered recommendation of necessity of revaccination persons 60 years old or above as frequently as every 3 years. Słowa kluczowe: wirus kleszczowego zapalenia mózgu; Key words: tick borne encephalitis virus; vaccination; szczepienie; anty-kzm IgG anti-TBE IgG 304 Joanna Siennicka, Agnieszka Trzcińska, Włodzimierz Gut WSTĘP Nr 2 badania, dla których VE < 9, za dodatnie, gdy wartość VE > 11. W przypadku wartości zawartych w przedziale od 9 do 11 wyniki uznawano za wątpliwe. Statystyczną analizę otrzymanych wyników przeprowadzono z użyciem programu StatgraphicsTM centurion ver.XV (STATPOINT Inc.). W Polsce co roku rejestruje się ponad 200 zachorowań na kleszczowe zapalenie mózgu (kzm), co stanowi około połowy wszystkich rejestrowanych przypadków zapalenia mózgu o etiologii wirusowej (1). Zapadalność w latach od 2003 do 2007 roku wynosiła od 0,46 do 0,89 / 100 tys. mieszkańców, przy czym najwyższa WYNIKI I ICH PODSUMOWANIE była w województwach podlaskim i warmińsko-mazurskim, w 2007 roku odpowiednio 8,2 i 6,45 / 100 tys. W badaniu 91 surowic uzyskano 78 (85,7%) wy(2). Związane jest to z endemicznym występowaniem ników dodatnich, 2 (2,2%) wyniki wątpliwe oraz 11 wirusa kzm w kleszczach na tych obszarach, Ryc.co1.zostało Wyniki ilościowego oznaczenia swoistych dla wirusa kzm IgG w badanych ujemnych. Analiza rozkładu wartości współstwierdzone na podstawie badań przeprowadzonych już (12,1%) surowicach (Box-and-Whisker Plot) czynnika VE wykazała, że wyniki wątpliwe bardziej w latach 60-tych XXw. (3, 4), oraz potwierdzone wyprzynależą dodatnichvirus niż doIgG wyninikami badań z ostatnich lat (5, 6, 7, 8). Należy Fig.1. jednak Quantitative results do of zbioru serum wartości specific anti-TBE investigation (B ków ujemnych, dlatego też w dalszej analizie wyniki and-Whisker Plot) podkreślić, że sytuacja jest dynamiczna i jak wykazały ostatnie badania, wirus może występować również poza wątpliwe traktowano jako dodatnie. Średnia wartość obszarami uznawanymi do tej pory za endemiczne (9). współczynnika VE dla poziomu przeciwciał anty-kzm W tej sytuacji istotnego znaczenia nabiera zapobie- IgG w badanej grupie wyniosła 38,96+/-19,79 (ryc.1). ganie zakażeniu kzm. Jest to możliwe dzięki istnieniu skutecznej szczepionki. Stosowana jest szczepionka inaktywowana, dająca poziom uodpornienia do 98% po 3 dawkach (10). Wiadomo przy tym, że odporność uzyskana w wyniku szczepienia szczepionką inaktywowaną trwa przez określony czas, zależy od liczby dawek i indywidualnych cech osoby szczepionej. Celem pracy było określenie częstości występowania przeciwciał klasy IgG przeciwko wirusowi kleszczowego zapalenia mózgu wśród pracowników leśnych z terenu Białowieży, z uwzględnieniem historii ich szczepienia przeciwko kzm. 0 20 40 60 80 MATERIAŁ I METODY Obecność przeciwciał dla wirusa kzm badano w surowicach pobranych od osób zdrowych (n=91), leśników i pracowników Białowieskiego Parku Narodowego. Próbki surowic uzyskano dzięki uprzejmości Pani Prof. S. Tylewskiej-Wierzbanowskiej i pracowników jej zespołu z Samodzielnej Pracowni Riketsji, Chlamydii i Krętków Odzwierzęcych NIZP-PZH. Wraz z surowicami otrzymano informacje na temat wieku badanych osób. Ponadto od 59 osób uzyskano informacje na temat ich szczepień przeciwko kzm. W surowicach, metodą immunoenzymatyczną ELISA oznaczano obecność swoistych dla wirusa kzm przeciwciał klasy IgG (FSME/ESME ELISA IgG/IgM Testkit, Genzyme Diagnostics VIROTECH). Badania wykonywano zgodnie z instrukcją podaną przez producenta. Próbki badano w rozcieńczeniu 1:100 w jednokrotnym powtórzeniu. Wyniki wyrażano w jednostkach VE definiowanych jako stosunek absorbancji (OD) próbki badanej do średniej wartości OD kontroli cut-off pomnożone przez 10. Za ujemne przyjmowano wyniki Wartość współczynnika VE Ryc. 1. Wyniki ilościowego oznaczenia swoistych dla wirusa kzm IgG w badanych surowicach (Boxand-Whisker Plot) Fig.1. Quantitative results of serum specific anti-TBE virus IgG investigation (Box-and-Whisker Plot) W grupie 59 osób z udokumentowaną historią szczepienia przeciwko wirusowi kleszczowego zapalenia mózgu (KZM-V) u 54 (91,5%) osób wykazano obecność przeciwciał anty-kzm IgG, natomiast w pozostałej grupie (KZM-NV) 32 osób (nieszczepionych, bądź dla których nie podano informacji o szczepieniu) seropozytywnych było 26 (81,3%). Średnia wartość współczynnika VE dla osób seropozytywnych w grupie KZM-V wyniosła 45,5+/-14,9 natomiast w grupie KZM-NV 41,2+/-15,1 (t=1,2; P0=0,23). Wiek osób w obu grupach był porównywalny: 47,2+/-9,3 oraz 44,8+/-14,4 odpowiednio (t=0,96; P0=0,34). Czas, jaki upłynął od ostatniego szczepienia wahał się od 0 (szczepienie w roku badania) do 7 lat; średnio Nr 2 Odporność dla wirusa kzm 305 wartość współczynnika VE wyniósł 2,7 roku (mediana: 2 lata). Zależność wartości cenie konieczności doszczepiania osób w wieku 60 lat współczynnika VE dla poziomu przeciwciał anty-kzm i powyżej nie rzadziej niż co 3 lata. IgG a czasem, jaki upłynął od ostatniego szczepienia przedstawiono na rycinie 2. U 5 osób, w surowicach PIŚMIENNICTWO których nie wykazano obecności przeciwciał anty-kzm IgG, od momentu podania ostatniej dawki szczepionki 1. Rosińska M. Zapalenie mózgu arbowirusowe. W: Magupłynęły 2 (3 osoby) i 5 lat (2 osoby). dzik W, Naruszewicz-Lesiuk D, Zieliński A, red. ChoroW grupie osób z udokumentowaną historią szczeby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka. pień analizowano zależność wartości współczynnika VE Wyd 6. Bielsko-Biała: α-medica Press;2007:404-7. oraz wieku osób badanych i okresu czasu, jaki upłynął 2. Czarkowski MP, Kondej B, Cielebąk E, Stępień E. od ostatniego szczepienia (w latach). Analiza regresji Szczepienia ochronne w Polsce w 2004 roku. Zakład wieloczynnikowej wykazała istnienie korelacji między Epidemiologii PZH, Departament Przeciwepidemiczny tymi zmiennymi (P0<0,012; r2=11,8). Wzór opisujący GIS, Warszawa 2005. http://www.pzh.gov.pl/oldpage/ te relacje ma postać: epimeld/2004/Sz_2004.pdf. VE = 73,25 - 0,518*wiek - 2,574*czas od ostatniego 3. Wróblewska Z, Dobrzyński L, Olkowska D, Magdzik W, Zaleska H. A serologic survey of the healthy population szczepienia of Poland for encephalitis arboviruses in the years 1965Stwierdzono istotność statystyczną zarówno dla 67. Przegl Epidemiol 1968;22:293-307. wartości wyrazu wolnego (73,25+/-12,09; P0<0,0001), 4. Wróblewska-Mularczykowa Z, Żabicka J, Nawrocka jak i współczynnika wieku (-0,518+/-0,25; P0<0,042) E, Olkowska D, Taytsch-Kapulkin FZ. Occurrence of oraz współczynnika związanego z czasem upływającym arbovirus antibodies in foresters in Poland in 1971-1972. od ostatniego szczepienia (-2,574+/-1,21; P0<0,039). Acta Microbiol Pol 1973;5:123-30. Wartości ujemne współczynników dla zmiennych 5. Prokopowicz D, Bobrowska E, Bobrowski M, Grzeszwieku i czasu upływającego od ostatniego szczepienia czuk A. Prevalence of antibodies against tick-borne wskazują, że u osób starszych szczepionka indukuje encephalitis among residents of north-eastern Poland. Scand J Infect Dis 1995;27:15-6. słabszą odpowiedź niż u osób młodszych oraz, co jest oczywiste, że w miarę czasu od ostatniego szczepienia 6. Grygorczuk S, Mierzyńska D, Zdrodowska A, Zajkowska J, Pancewicz S, Kondrusik M, Świerzbińska R, poziom przeciwciał IgG swoistych dla wirusa kzm ulega Pryszmont J, Hermanowska-Szpakowicz T. Tick-borne obniżeniu. Ponieważ wyraz wolny odpowiada w tym encephalitis in north-eastern Poland in 1997-2001: a równaniu optymalnemu poziomowi przeciwciał uzyskaretrospective study. Scand J Infect Dis 2002;34:904-9. nemu w optymalnym czasie po pełnym uodpornieniu, 7. Kondrusik M, Biedzińska T, Pancewicz S, Zajkowska J, można w przybliżeniu ocenić czas utrzymywania się Grygorczuk S, Świerzbińska R, Saniutycz-Kuroczycki poziomu chroniącego przed zakażeniem (wynik dodatni S, Hermanowska-Szpakowicz T. Tick-borne encephalitis oznaczenia serologicznego, w tym wypadku VE ≥ 11). (TBE) cases in Białostocki and Podlaski regions in years Dla maksymalnie niekorzystnych wartości (wiek=60; 1993-2002. Przegl Epidemiol 2004;58:273-80. wyraz wolny równania regresji pomniejszony o wartość 8. Zajkowska J, Kondrusik M, Zajkowska O, Kuśmierczyk J, Czupryna P, Pancewicz S. Statystyczna analiza dwóch odchyleń standardowych) poziom przeciwciał wpływu czynników meteorologicznych na zapadalność odpowiadający wartości VE=11 utrzymuje sięjaki 2,72 rokuod ostatniego Ryc. 2. Zależność wartości współczynnika VE od czasu upłynął na kleszczowe zapalenie mózgu w Białymstoku. Przegl szczepienia od czasu ostatniego szczepienia. Wynik ten potwierdza Epidemiol 2008;62:453-60. zalecenie konieczności stosowania dawkipassed uzupełniająFig.2. Relationships between VE value and period from the last dose of 9. Stefanoff P, Siennicka J, Kaba J, Nowicki M, Ferenczi E, vaccination cej w okresie 3-5 lat. Ponadto należy rozważyć zaleGut W. Identification of new endemic tick-borne encephalitis foci in Poland – a pilot seroprevalence study in selected regions. Int J Med Microbiol 2008;298:102-7. 10. Gut W. Szczepionka przeciwko kleszczowemu zapaleniu mózgu. W: Magdzik W, Naruszewicz-Lesiuk D, Zieliński A, red. Wakcynologia. Wyd 2. Bielsko-Biała: α-medica Press;2007:403-4. 80 70 60 50 40 30 20 10 0 0 1 2 3 4 5 6 7 czas od ostatniego szczepienia (lata) Ryc. 2. Zależność wartości współczynnika VE od czasu jaki upłynął od ostatniego szczepienia Fig.2. Relationships between VE value and period passed from the last dose of vaccination Otrzymano: 25.01.2010 r. Zaakceptowano do druku: 22.02.2010 r. Adres do korespondencji: doc.dr hab. Joanna Siennicka Zakład Wirusologii NIZP-PZH ul. Chocimska 24, 00-791 Warszawa e-mail: [email protected] Problemy zakażeń PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 307 - 312 Barbara Kot1, Jolanta Wicha2, Zofia Żak-Puławska2 WRAŻLIWOŚĆ NA ANTYBIOTYKI I CHEMIOTERAPEUTYKI SZCZEPÓW ESCHERICHIA COLI WYIZOLOWANYCH OD OSÓB Z ZAKAŻENIAMI UKŁADU MOCZOWEGO W LATACH 2007 – 2008 SUSCEPTIBILITY OF ESCHERICHIA COLI STRAINS ISOLATED FROM PERSONS WITH URINARY TRACT INFECTIONS IN 2007 - 2008 TO ANTIMICROBIAL AGENTS Zakład Mikrobiologii, Instytut Biologii, Akademia Podlaska w Siedlcach 2 Zakład Bakteriologii, Szpital Powiatowy – SZPZOZ w Wołominie 1 STRESZCZENIE ABSTRACT Cel pracy: Określenie wrażliwości na antybiotyki i chemioterapeutyki 160 szczepów E. coli wyizolowanych w latach 2007 – 2008 z przypadków szpitalnych zakażeń układu moczowego oraz ocena zdolności wytwarzania ESBL przez te szczepy. Metody: Wrażliwość szczepów E. coli na ampicylinę, amikacynę, amoksycylinę z kwasem klawulanowym, aztreonam, cefalotynę, cefotaksym, ceftazydym, cefuroksym, cyprofloksacynę, ertapenemem, gentamycynę, imipenem, meropenemem, nitrofurantoinę, piperacylinę, piperacylinę z tazobaktamem, tetracyklinę oraz trimetoprim z sulfametoksazolem określono stosując metodę dyfuzyjno-krążkową. Zdolność do wytwarzania enzymów typu ESBL oceniano stosując test dwóch krążków. Wyniki: Przeprowadzona analiza lekowrażliwości wykazała wysoki odsetek szczepów opornych na ampicylinę (56,8%). Stwierdzono również występowanie szczepów wykazujących oporność na tetracyklinę (35%), trimetoprim z sulfametoksazolem (23,1%), cyprofloksacynę (19,4%), gentamycynę (3,75%) oraz nitrofurantoinę (3,75%). W okresie objętym badaniami odsetek szczepów opornych na amoksycylinę z kwasem klawulanowym wzrósł z 2,9% do 20,6 %. Wytwarzanie ESBL zaobserwowano u 4,4% szczepów, które oprócz oporności na penicyliny i cefalosporyny wykazywały oporność na antybiotyki z innych grup. Stwierdzono szczepy wielolekooporne, które nie wytwarzały ESBL. Wnioski: Wzrastająca oporność na niektóre grupy antybiotyków oraz pojawienie się szczepów wielolekoopornych jednoznacznie wskazują na konieczność stałego monitorowania lekowrażliwości uropatogennych szczepów E. coli. Objective: Determination of sensitivity to antibiotics and chemotherapeutics of 160 E. coli strains isolated from 2007 to 2008 from cases of hospital urinary tract infections and assessment the ability to produce ESBL by these strains. Methods: The susceptibility of E. coli strains to ampicillin, amikacin, amoxicillin with clavulanic acid, aztreonam, cephalothin, cefotaxime, ceftazidime, cefuroxime, ciprofloxacin, ertapenemem, gentamicin, imipenem, meropenemem, nitrofurantoin, piperacillin, piperacillin with tazobactam, tetracycline, and trimethoprim with sulfamethoxazole was tested by using a disc-diffusion method. Ability to producing ESBL was detected by using double disc synergy test. Results: The analysis revealed a high percentage of strains resistant to ampicillin (56.8%). Strains showing resistance to tetracycline (35%), trimethoprim with sulfamethoxazole (23.1%), ciprofloxacin (19.4%), gentamicin (3.75%) and nitrofurantoin (3.75%) were also obtained. The percentage of strains resistant to amoxicillin with clavulanic acid among those isolated in 2007 was 2.9%, and in group of strains obtained in 2008 was 20.6%. Production of ESBL was observed in 4.4% of strains, which in addition to resistance to penicillin and cephalosporins showed resistance to antibiotics belonging to other groups. Multi-drug resistant strains were also obtained, which did not produce ESBL. Conclusions: Increasing resistance to some of the antibiotics and the emergence of multi-drug resistant strains clearly indicate the need for continuous monitoring of antibiotic susceptibility in uropathogenic E. coli strains. Słowa kluczowe: E. coli, zakażenia układu moczowego, Key words: E. coli, urinary tract infection, susceptiwrażliwość na antybiotyki, ESBL bility to antibiotics, ESBL 308 Nr 2 Barbara Kot, Jolanta Wicha, Zofia Żak-Puławska WSTĘP Zakażenia układu moczowego (ZUM) są najczęstszą kliniczną postacią zakażeń szpitalnych u dorosłych (1). Skuteczne leczenie szpitalnych ZUM jest bardzo ważne, ponieważ w około 30% przypadków są one przyczyną urosepsy (2 - 5). Escherichia coli jest drobnoustrojem dominującym wśród czynników etiologicznych szpitalnych i pozaszpitalnych przypadków ZUM (6 - 8). Liczne doniesienia dotyczące narastającej lekooporności szczepów E. coli, powodujących zakażenia układu moczowego, pochodzące z USA, Kanady oraz z różnych krajów Europy (7 - 11), uzasadniają konieczność oceny wrażliwości szczepów E. coli wyosobnionych w ostatnich latach w Polsce. Celem pracy było określenie in vitro wrażliwości na antybiotyki i chemioterapeutyki szczepów E. coli wyosobnionych w latach 2007 – 2008 od pacjentów szpitalnych z ZUM oraz cena zdolności tych szczepów do wytwarzania β-laktamaz o rozszerzonym spektrum działania (ESBL). MATERIAŁ I METODY Analizą objęto 160 szczepów E. coli wyizolowanych w latach 2007 – 2008 z próbek moczu od pacjentów Szpitala Powiatowego w Wołominie, u których wywiad i objawy kliniczne wskazywały na zakażenie dróg moczowych. Próbki moczu pochodziły od pacjentów hospitalizowanych na Oddziałach: Pediatrii, Położnictwa, Ortopedii, Neurologii, Chorób Wewnętrznych oraz od pacjentów Stacji Dializ. Próbki moczu pobierano rano ze środkowego strumienia, po dokładnym umyciu okolicy cewki moczowej; pobierano je do sterylnych pojemników. Posiewy wykonywano bezpośrednio po pobraniu, natomiast próbki moczu pobrane w godzinach nocnych przechowywano w temperaturze 4oC. Mocz posiewano ezą kalibrowaną na podłoże agarowe Columbia z 5% krwią baranią (Oxoid) oraz na podłoże chromogenne Chrom ID CPS (bioMérieux). W próbkach moczu, z których wyosobniono badane szczepy wykazano znamienną bakteriurię (≥10 5 CFU/ml). Ostateczna identyfikacja szczepów została wykonana poprzez użycie testu ID 32E (bioMérieux). Badanie wrażliwości na antybiotyki i chemioterapeutyki przeprowadzono metodą dyfuzyjno-krążkową zgodnie z zaleceniem CLSI (12). Użyto krążków firmy Oxoid, które zawierały: ampicylinę (10μg), amikacynę (30 μg), amoksycylinę z kwasem klawulanowym (20 µg +10 µg), aztreonam (30μg), cefalotynę (30 μg), cefotaksym (30 µg), ceftazydym (30 µg), cefuroksym (30 µg), cyprofloksacynę (5 μg), ertapenemem (10μg), gentamycynę (10 μg), imipenem (10 µg), meropenem (10μg), nitrofurantoinę (300μg), piperacylinę (100 μg), piperacylinę z tazobaktamem (100 + 10μg), tetracyklinę (30 µg) oraz trimetoprim z sulfametoksazolem (1,25/23,75μg). Jako szczepy wzorcowe zastosowano E. coli ATCC 25922 oraz E. coli ATCC 35218. Wyniki odczytywano mierząc średnice stref zahamowania wzrostu i na ich podstawie szczepy określano jako wrażliwe, średniowrażliwe lub oporne (12). Zdolność do wywarzania enzymów typu ESBL oceniano stosując test dwóch krążków (DDST, ang. double disk synergy test) (13). Na podłożu Mueller-Hintona (Emapol), na którym wcześniej rozprowadzono zawiesinę komórkową badanego szczepu o gęstości 0,5 w skali McFarlanda, układano krążek zawierający amoksycylinę z kwasem klawulanowym (20 μg + 10 μg). Następnie nanoszono krążki z ceftazydymem (30 µg) i cefotaksymem (30 µg) w odległości 2 cm pomiędzy środkiem tych krążków i środkiem krążka z amoksycyliną z kwasem klawulanowym. Po 16 – 18 godzinach inkubacji w temperaturze 35oC obserwowano strefy zahamowania wzrostu. Wyraźne powiększenie strefy wokół krążka z ceftazydymem lub cefotaksymem od strony krążka zawierającego amoksycylinę z kwasem klawulanowym, świadczyło o wytwarzaniu przez badany szczep ESBL. Wytwarzanie ESBL potwierdzano używając krążków z cefotaksymem i kwasem klawulanowym (30 μg + 10 μg) oraz ceftazydymem i kwasem klawulanowym (30 μg + 10 μg). Wielkości stref zahamowania wzrostu porównywano do stref uzyskanych po zastosowaniu krążków odpowiednio z samym cefotaksymem (30 μg) lub ceftazydymem (30 μg). Średnice stref zahamowania wzrostu wokół krążków zawierających cefotaksym oraz ceftazydym z kwasem klawulanowym większe co najmniej o 5 mm w porównaniu do stref uzyskanych w przypadku krążków bez kwasu klawulanowego, świadczyły o wytwarzaniu ESBL przez badane szczepy (14). WYNIKI Pałeczki E. coli pochodzące z moczu pacjentów z ZUM, leczonych w różnych jednostkach organizacyjnych szpitala w latach 2007 - 2008 oceniono pod względem wrażliwości na antybiotyki i chemioterapeutyki. Liczbę szczepów E. coli wyosobnionych z moczu pacjentów z ZUM, leczonych w różnych jednostkach organizacyjnych szpitala, przedstawia tab. I. Ponad połowa szczepów wyosobnionych w 2007 r. pochodziła od pacjentów hospitalizowanych na Oddziale Chorób Wewnętrznych. W 2008 r. liczba szczepów E. coli była większa; pochodziły one przede wszystkim od dzieci oraz pacjentów Oddziału Chorób Wewnętrznych. Ponadto odnotowano duży wzrost liczby szczepów Nr 2 309 Wrażliwość na antybiotyki i chemioterapeutyki szczepów Escherichia coli Tabela I. Szczepy E. coli wyizolowane od osób z zakażeniem układu moczowego, hospitalizowanych w różnych jednostkach organizacyjnych szpitala w latach 2007 – 2008 Table I. E. coli strains isolated from persons with urinary tract infection, hospitalized in the various organizational units of the hospital in 2007 – 2008 Rok 2007 Rok 2008 Liczba Liczba Jednostka Wiek szczepów Wiek szczepów organizacyjna szpitala pacjentów E. coli pacjentów E. coli (n = 68) (n = 92) Oddział Pediatrii 1-9 17 1 - 13 25 Oddział Chorób 41 - 93 36 18 - 94 25 Wewnętrznych Oddział Położnictwa 17 - 28 4 20 - 28 7 Oddział Ortopedii 0 68 1 Oddział Neurologii 40 - 76 4 53 - 92 19 Stacja Dializ 27 - 68 7 55 - 92 15 pochodzących od pacjentów Oddziału Neurologii i Stacji Dializ. Wśród szczepów wyosobnionych w 2007 r. ponad połowa była oporna na ampicylinę, a w 2008 r. odsetek szczepów opornych na ten antybiotyk wynosił około 60% (tab. II). Najwyższe odsetki szczepów opornych na ampicylinę odnotowano wśród szczepów wyosobnionych od pacjentów Stacji Dializ oraz Oddziału Chorób Wewnętrznych (tab. III). Odsetek szczepów opornych na amoksycylinę z kwasem klawulanowym, które wyosobniono w 2007 r. wynosił około 3%, a w grupie szczepów z 2008 r. było ich powyżej 20% (tab. II). Ponad 7% szczepów wyosobnionych w 2007 r. oraz ponad 27% szczepów pochodzących z 2008 r. było opornych na cefalotynę. Stwierdzono również szczepy Tabela II.Oporność na antybiotyki i chemioterapeutyki szczepów E. coli wyosobnionych z moczu pacjentów z zakażeniem układu moczowego Table II. Resistance of E. coli strains isolated from the urine of patients with a urinary tract infection to antimicrobial agents Czynnik antybakteryjny Ampicylina Amoksycylina/kwas klawulanowy Piperacylina Piperacylina/tazobaktam Cefalotyna Cefuroksym Cefotaksym Ceftazydym Imipenem Meropenem Ertapenem Aztreonam Amikacyna Gentamycyna Cyprofloksacyna Tetracyklina Trimetoprim/ Sulfametoksazol Nitrofurantoina Liczba (%) szczepów opornych E. coli wyosobnionych z ZUM Rok 2007 Rok 2008 Ogółem (n = 68) (n = 92) (n = 160) 36 (52,9) 55 (59,8) 91 (56,8) 2 (2,9) 19 (20,6) 21 (13,1) 19 (27,9) 1 (1,5) 5 (7,3) 2 (2,9) 2 (2,9) 2 (2,9) 0 0 0 0 0 3 (4,4) 11 (16,2) 22 (32,3) 21 (22,8) 0 25 (27,2) 8 (8,7) 5 (5,4) 5 (5,4) 0 0 0 1 (1,1) 0 3 (3,3) 20 (21,7) 34 (36,9) 40 (25) 1 (0,6) 30 (18,7) 10 (6,2) 7 (4,4) 7 (4,4) 0 0 0 1 (0,6) 0 6 (3,75) 31 (19,4) 56 (35) 14 (20,6) 23 (25,0) 37 (23,1) 5 (7,3) 1 (1,1) 6 (3,75) wykazujące oporność na tetracyklinę, piperacylinę, trimetoprim z sulfametoksazolem, cyprofloksacynę, gentamycynę, cefuroksym oraz nitrofurantoinę. W 2008 r. odsetki szczepów opornych na tetracyklinę, trimetoprim Tabela III. Oporność na antybiotyki i chemioterapeutyki szczepów E. coli wyosobnionych z moczu pacjentów z zakażeniem układu moczowego, leczonych w różnych jednostkach organizacyjnych szpitala Table III. Resistance to antimicrobial agents of E. coli strains isolated from the urine of patients with a urinary tract infection, hospitalized in the various organizational units of the hospital Czynnik antybakteryjny Ampicylina Amoksycylina/kwas klawulanowy Piperacylina Piperacylina/tazobaktam Cefalotyna Cefuroksym Cefotaksym Ceftazydym Aztreonam Gentamycyna Cyprofloksacyna Tetracyklina Trimetoprim/Sulfametoksazol Nitrofurantoina Oddział Pediatrii (n = 42) 25 (59,5) 3 (7,1) 4 (9,5) 0 3 (7,1) 1 (2,4) 0 0 0 1 (2,4) 1 (2,4) 12 (28,6) 7 (16,7) 0 Liczba (%) szczepów opornych E. coli wyosobnionych z ZUM w różnych jednostkach organizacyjnych szpitala: Oddział Chorób Oddział Oddział Stacja Dializ Wewnętrznych Położnictwa Neurologii (n = 22) (n = 61) (n = 11) (n = 23) 38 (62,3) 1 (9,1) 13 (56,5) 14 (63,6) 8 (13,1) 1 (9,1) 4 (17,4) 5 (22,7) 21 (34,4) 1 (9,1) 6 (26,1) 8 (36,3) 0 0 0 1 (4,5) 13 (21,3) 0 6 (26,1) 8 (36,4) 6 (9,8) 0 2 (8,7) 1 (4,5) 5 (8,2) 0 2 (8,7) 0 5 (8,2) 0 2 (8,7) 0 1 (1,6) 0 0 0 5 (8,2) 0 0 0 16 (26,2) 1 (9,1) 7 (30,4) 6 (27,3) 22 (36) 2 (18,2) 11 (47,8) 9 (40,9) 13 (21,3) 2 (18,2) 10 (43,5) 5 (22,7) 6 (9,8) 0 0 0 310 Nr 2 Barbara Kot, Jolanta Wicha, Zofia Żak-Puławska Tabela IV. Fenotypy wielolekoopornych szczepów E. coli stwierdzone w badaniu w latach 2007 - 2008 Table IV. Phenotypes of multi-drug resistant E. coli strains found in the study between 2007 – 2008 Jednostka organizacyjna Profil oporności* szpitala Oddział Chorób Ap/Cf/Cxm/Ctx/Caz/Prl/Sxt/Cip/Te/Amc Wewnętrznych Amp/Cf/Cxm/Ctx/Caz/Prl/Sxt/Cip/Te/F Amp/Cf/Cxm/Ctx/Caz/Prl/Cip/F Amp/Cf/Cxm/Ctx/Caz/Prl/Amc Amp/Cf/Cxm/Ctx/Caz/Prl Amp/Cf/Cxm/Prl/Sxt/Cip/Te Amp/Cf/Prl/Gm/Cip/F Amp/Sxt/Gm/Cip/Te/Amc Oddział Amp/Cf/Cxm/Ctx/Caz/Prl/Sxt/Gm/Cip/Te Neurologii Amp/Cf/Cxm/Ctx/Caz/Prl/Amc Amp/Cf/Prl/Sxt/Cip/Te/F Amp/Cf/Sxt/Cip/Te/Amc Oddział Pediatrii Amp/Cf/Sxt/Gm/Te/Amc Stacja Dializ Amp/Cf/Prl/Sxt/Cip/Te/Amc Wytwarzanie ESBL Liczba szczepów + + + + + + + - 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 2 *Amp – ampicylina, Cf – cefalotyna, Cxm – cefuroksym, Ctx – cefotaksym, Caz – ceftazydym, Prl – piperacylina, Sxt - trimetoprim/sulfametoksazol, Gm – gentamycyna, Cip – cyprofloksacyna, Te – tetracyklina, F – nitrofurantoina, Amc amoksycylina/kwas klawulanowy. z sulfametoksazolem i cyprofloksacynę były wyższe niż w 2007 r. (tab. II). Najwyższe odsetki szczepów opornych na wymienione leki oraz na cefalotynę i piperacylinę stwierdzono wśród szczepów wyosobnionych od pacjentów Oddziału Neurologii, Stacji Dializ i Oddziału Chorób Wewnętrznych (tab. III). Wszystkie szczepy E. coli były wrażliwe na użyte karbapenemy (imipenem, meropenem, ertrapenem), amikacynę oraz prawie wszystkie wykazywały wrażliwość na aztreonam. W grupie 160 szczepów ESBL wytwarzało 7 (4,4%), z których 5 pochodziło od pacjentów leczonych na Oddziale Chorób Wewnętrznych, pozostałe dwa od chorych hospitalizowanych na Oddziale Neurologicznym. Szczepy te wykazywały przede wszystkim oporność na penicyliny i cefalosporyny oraz były oporne na niektóre czynniki antybakteryjne należące do innych grup. Szczepy wielolekooporne niewytwarzające ESBL wykazywały oporność na ampicylinę i cefalotynę. Ponad połowa szczepów wielolekoopornych wykazywała oporność na piperacylinę, trimetoprim z sulfametoksazolem, cyprofloksacynę, a niektóre z nich były także oporne na tetracyklinę, amoksycylinę z kwasem klawulanowym, nitrofurantoinę oraz gentamycynę. Wzory oporności szczepów wytwarzających ESBL oraz niewytwarzających ESBL, ale wykazujących oporność na co najmniej 6 z 18 badanych leków przeciwbakteryjnych przedstawiono w tabeli IV. DYSKUSJA W pracy określono in vitro lekowrażliwość jednego z najczęstszych czynników etiologicznych szpitalnych ZUM, jakim nadal w Polsce i w innych krajach pozostaje E. coli (1, 7, 8, 9, 15). W badaniach dotyczących bakteryjnych czynników ZUM u hospitalizowanych osób, które prowadzono w Polsce w latach 2002 – 2003, wykazano że E. coli stanowiła 48% ogółu wyosobnionych drobnoustrojów (1), a w przypadku ZUM u hospitalizowanych dzieci odsetek wyosobnionych szczepów E. coli w 1996 r. wynosił 57,1%, natomiast w 2004 r. był wyższy i wynosił 60,2% (15). W naszych badaniach wśród 160 szczepów E. coli wyosobnionych w latach 2007 - 2008 z przypadków szpitalnych ZUM u osób dorosłych i dzieci, ponad połowa była oporna na ampicylinę. Podobny odsetek szczepów opornych na ampicylinę (55%) stwierdzono w badaniach szczepów E. coli, powodujących zakażenia układu moczowego, które wyosobniono w Londynie w latach 2005 - 2006 (8). W naszych badaniach wykazano obecność szczepów opornych na piperacylinę (ogółem 25%) oraz na ampicylinę z kwasem klawulanowym (ogółem 13,1%). Nie zaobserwowano wzrostu oporności na piperacylinę, co wykazano wśród szczepów E. coli wyizolowanych od osób z ZUM w Holandii w latach 1998 – 2005, gdzie odsetek szczepów opornych na ten antybiotyk wzrósł z 4% w 1998 r. do 32% w 2005 r. (10). Odsetek szczepów E. coli opornych na piperacylinę, które wyosobniono od osób z ZUM w latach 2002 - 2005 we Włoszech, był zbliżony do odsetka uzyskanego w naszych badaniach i mieścił się w przedziale 26% – 27% (16). W badaniach własnych zaobserwowano wzrost odsetka szczepów opornych na amoksycylinę z kwasem klawulanowym z 2,9% w 2007 r. do 20,6% w 2008 r. Wcześniejsze badania innych autorów (10), które dotyczyły szczepów wyosobnionych w Holandii w latach 1998 – 2005, nie wykazały takiej tendencji, gdyż odsetek szczepów opornych na ten antybiotyk z inhibitorem β-laktamaz utrzymywał się na stałym poziomie i wynosił około 10%, oprócz 2000 r., w którym Nr 2 Wrażliwość na antybiotyki i chemioterapeutyki szczepów Escherichia coli wzrósł do 12%. Porównując odsetki szczepów opornych w 2007 r. i 2008 r. w naszych badaniach, zaobserwowano wzrost oporności E. coli na cyprofloksacynę, tetracyklinę i trimetoprim z sulfametoksazolem. Stwierdzono, że odsetki szczepów opornych na cyprofloksacynę (19,4%) oraz trimetoprim z sulfametoksazolem (23,1%) były niższe od uzyskanych z przypadków szpitalnych ZUM w Londynie w latach 2005 - 2006 (8), które kolejno wynosiły 32,9% oraz 48,4%. Wyniki naszych badań wskazują na wysoką aktywność nitrofurantoiny, co jest zgodne z wynikami badań innych autorów (8). Nitrofurantoina jest zazwyczaj stosowana do empirycznego leczenia niepowikłanych przypadków zapalenia pęcherza moczowego. Natomiast cefalosporyny oraz aminoglikozydy są rezerwowane do leczenia powikłanych infekcji lub w przypadku rozpoznania odmiedniczkowego zapalenia nerek (8). Badane szczepy wykazywały wysoką wrażliwość na użyte aminoglikozydy, były również wrażliwe na cefalosporyny, szczególnie II i III generacji. Ze względu na udowodnioną rolę cefalosporyn w selekcji szczepów wielolekooprnych, stosowanie ich powinno być szczegółowo rozpatrywane i ograniczone do przypadków uzasadnionych. Wśród badanych szczepów 7 (4,4%) wytwarzało β-laktamazy typu ESBL. W 2001 r. szczepy E. coli wytwarzające ESBL, izolowane z moczu dzieci hospitalizowanych w IPCZD, stanowiły 0,5% (17). W tym samym roku Cisowska i inni (18) stwierdzili znacznie wyższy odsetek szczepów E. coli (23,4%) wytwarzających ESBL, które również pochodziły z ZUM u dzieci. W innych badaniach pałeczek E. coli wyizolowanych z ZUM u dzieci w 1996 r. i 2004 r. stwierdzono 13,2% szczepów wytwarzających ESBL (15). Ze względu na to, że E. coli jest nadal zdecydowanie dominującym czynnikiem etiologicznym ZUM, podejmując leczenie należy uwzględniać możliwość wywołania infekcji przez pałeczki E. coli wytwarzające ESBL, co wiąże się z koniecznością oceny izolatów pod względem zdolności wytwarzania tych enzymów. ESBL hydrolizują penicyliny, cefalosporyny (z wyjątkiem cefamycyn) i monobaktamy (aztreonam). Enzymy te są hamowane przez inhibitory β-laktamaz (kwas klawulanowy, sulbaktam i tazobaktam). Szczepy ESBL dodatnie mogą być oporne in vitro na połączenia β-laktamów z inhibitorami (14). W naszych badaniach wykryto trzy szczepy ESBL dodatnie oporne na amoksycylinę z kwasem klawulanowym. Ponadto szczepy ESBL dodatnie w warunkach in vitro mogą wykazywać wrażliwość na leki należące do substratów ESBL, szczególnie na niektóre cefalosporyny i aztreonam (14). W badaniach własnych prowadzonych in vitro wszystkie szczepy wytwarzające ESBL były wrażliwe na aztreonam. Jednak niepowodzenia terapeutyczne spowodowały, że szczepy wytwarzające ESBL należy traktować jako oporne na wszystkie penicyliny (bez połączeń z inhibitorami), 311 cefalosporyny (z wyjątkiem cefamycyn) i aztreonam. Karbapenemy są najskuteczniejszą grupą antybiotyków, traktowaną jako leki z wyboru w leczeniu zakażeń szczepami wytwarzającymi ESBL (19, 20), co także potwierdzają nasze wyniki. Oporność na ceftazydym i cefotaksym wskazująca na wytwarzanie ESBL, często występowała łącznie z opornością na cyprofloksacynę, trimetoprim z sulfametoksazolem, a w przypadku niektórych szczepów także z opornością na tetracyklinę, amoksycylinę z kwasem klawulanowym i nitrofurantoinę. Niektóre szczepy wykazywały oporność nawet na 10 z 18 użytych leków przeciwbakteryjnych. W naszych badaniach stwierdziliśmy również występowanie szczepów wielolekoopornych, które nie wytwarzały ESBL. Szczepy oporne na ampicylinę najczęściej były również oporne na cefalotynę, trimetoprim z sulfametoksazolem, tetracyklinę, a także na amoksycylinę z kwasem klawulanowym i cyprofloksacynę. Wzrastająca oporność na niektóre grupy leków oraz pojawienie się szczepów wielolekoopornych jednoznacznie wskazują na konieczność stałego monitorowania lekowrażliwości uropatogennych szczepów E. coli. PIŚMIENNICTWO 1. Rokosz A, Bednarska A, Łuczak M. Bakteryjne czynniki zakażeń układu moczowego u hospitalizowanych pacjentów oraz ich wrażliwość na leki przeciwbakteryjne. Urologia Polska 2005;58:2. 2. Dzierżanowska D, Kamińska W, Wieczyńska J. Zakażenia układu moczowego w urologii – zapobieganie. Przegl Urolog 2001;1:32-5. 3. Grzesiowski P. Szpitalne zakażenia układu moczowego u pacjentów cewnikowanych. Przegl Urolog 2003;3:79-85. 4. Zajączkowski T, Wojewski-Zajączkowski E. Posocznica moczowa – możliwości i sposoby postępowania. Przegl Urolog 2003;4:70-5. 5. Jursa J, Giedrys-Kalemba S. Skuteczność antybiotykoterapii w zakażeniach dróg moczowych na oddziałach urologicznych – wybrane aspekty. Zakażenia 2004;4:3946. 6. Drews SJ, Poutanen SM, Mazzulli T, i in. Decreased prevalence of virulence factors among ciprofloxacinresistant uropathogenic Escherichia coli isolates. J Clin Microbiol 2005;43:4218-20. 7. Boczek LA, Rice EW, Johnston B, i in. Occurrence of antibiotic-resistant uropathogenic Escherichia coli clonal group A in wastewater effluents. Appl Environ Microbiol 2007;73:4180-4. 8. Bean DC, Krahe D, Wareham DW. Antimicrobial resistance in community and nosocomial Escherichia coli urinary tract isolates, London 2005 – 2006. Ann Clin Microbiol Antimicrob 2008;7:13. 9. Barisić Z, Babić-Erceg A, Borzić E, i in. Urinary tract infections in South Croatia: aetiology and antimicrobial resistance. Int J Antimicrob Agents 2003;22:61-4. 312 Barbara Kot, Jolanta Wicha, Zofia Żak-Puławska 10. Nys S, Terporten PH, Hoogkamp-Korstanje JA, i in. Trends in antimicrobial susceptibility of Escherichia coli isolates from urology services in The Netherlands (1998-2005). J Antimicrob Chemother 2008;62:126-32. 11. Zhao L, Chen X, Zhu X, i in. Prevalence of virulence factors and antimicrobial resistance of uropathogenic Escherichia coli in Jiangsu Province (China). Urology 2009;74:702-7. 12. Performance standards for antimicrobial disk susceptibility tests; approved standard – tenth edition. Clinical and Laboratory Standards Institute (CLSI) MM02-A10, 29, 1, 2009. 13. Jarlier V, Nicolas M, Fournier G, Philippon A. Extended broad-spectrum β-lactamases conferring transferable resistance to newer β-lactam agents in Enterobacteriaceae: hospital prevalence and susceptibility patterns. Rev Infect Dis 1988;10:867-78. 14. Gniadkowski M, Żabicka D, Hryniewicz W. Rekomendacje doboru testów do oznaczania wrażliwości bakterii na antybiotyki i chemioterapeutyki 2009. Oznaczanie wrażliwości pałeczek Gram-ujemnych. Krajowy Ośrodek Referencyjny ds. Lekowrażliwości Drobnoustrojów 2009;1-29. 15. Delińska-Galińska A, Kurlenda J, Kozielska E, i in. Występowanie szczepów ESBL w zakażeniach układu moczowego u dzieci w latach 1996 i 2004. Przegl Epidemiol 2006;60:59-64. 16. Goossens H, Ferech M, Vander Stichele R, i in. Outpatient antibiotic use in Europe and association with Nr 2 resistance: a cross-national database study. Lancet 2005;365:579-87. 17. Kamińska W, Jarosz K, Pawińska A, i in. Czynniki etiologiczne zakażeń układu moczowego w IPCZD. Ped Pol 2002;77:553-63. 18. Cisowska A, Lewczyk E, Korzekwa K, i in. Ocena wrażliwości na antybiotyki drobnoustrojów wyizolowanych od dzieci chorych na zakażenia układu moczowego. Pol Merk Lek 2003;14:322-36. 19. Livermore D. β-lactamases in laboratory and clinocal resistance. Clin Microb Rev 1995;8:557. 20. Paterson DL. Recommendation for treatment severe infections caused by Enterobacteriaceae producing extended spectrum beta lactamases (ESBLs). Clin Microbiol Infect 2000;6:460-3. Otrzymano: 15. 02. 2010 r. Zaakceptowano do druku: 24.03.2010 r. Adres do korespondencji: Barbara Kot Zakład Mikrobiologii, Instytut Biologii Akademia Podlaska ul. B. Prusa 12, 08-110 Siedlce tel. (25) 643 13 39 e-mail: [email protected] Problemy zakażeń PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 313 - 317 Anna B. Macura, Jadwiga Witalis GRZYBY IZOLOWANE Z KAŁU PACJENTÓW Z DOLEGLIWOŚCIAMI PRZEWODU POKARMOWEGO W LATACH 2005 - 2009 FUNGI ISOLATED FROM THE STOOL IN PATIENTS WITH GASTROINTESTINAL DISORDERS IN 2005 - 2009 Zakład Mykologii Katedry Mikrobiologii Collegium Medicum UJ w Krakowie STRESZCZENIE ABSTRACT Wyniki 2242 mikologicznych badań kału pacjentów z nieswoistymi dolegliwościami ze strony przewodu pokarmowego przeanalizowano pod kątem składu gatunkowego wyizolowanej metodą hodowli mikroflory grzybiczej, częstości izolowania poszczególnych gatunków w ilości wskazującej na zaburzenie równowagi mikrobiologicznej flory jelita grubego oraz oceny wrażliwości szczepów na leki przeciwgrzybicze. Obecność grzybów stwierdzono w 61,5% badanych próbek. Skład wyizolowanej mikroflory grzybiczej był następujący: C. albicans - 70,9% izolatów, Candida non-albicans - 20,8% (w tym m. in. C. krusei 3,4%, C. parapsilosis 1,9%, C. glabrata 1,6 %), inne rodzaje – 8,3% (w tym m. in. S. cerevisiae 5,6% izolatów, Geotrichum sp. 1,2%, Trichosporon sp. 1,0%). Wyniki półilościowej oceny intensywności wzrostu grzybów z kału wykazały, że w 20,8% przypadków wystąpiło zaburzenie równowagi mikrobiologicznej flory jelit. W badaniach wrażliwości wyizolowanych szczepów Candida za pomocą Fungitestu, stwierdzono niższą wrażliwość na pochodne azolowe niż na amfoterycynę B i 5-fluorocytozynę. Stosunkowo często izolowano wśród gatunków Candida non-albicans szczepy o obniżonej wrażliwości lub oporne na leki przeciwgrzybicze. The mycological examination of 2242 stool specimens sampled form patients with non-specific gastrointestinal tract ailments was focused on the spectrum of fungal species isolated in culture, the frequency of isolation of the particular species high enough to indicate microbiological imbalance in the gut flora as well as evaluation of the fungal susceptibility to the antifungal agents. Fungal presence was detected in 61.5% of the specimens tested. The fungal flora isolated was as follows: C. albicans 70.9% of the isolates, Candida non-albicans 20.8% (including C krusei 3.40%, C. parapsilosis 1.88%, C. glabrata 1.59%), other genera 8.34% (including S. cerevisiae 5.58%, Geotrichum sp. 1.16%, and Trichosporon sp. 1.01%). The results of semiquantitative evaluation of the intensity of growth of the fungi isolated from the stool revealed that imbalance in the gut flora occured in 20.8% of the cases. Candida strains tested using Fungitest were less susceptible to azoles than to amphotericin B and 5-fluorocytosine. Decreased susceptibiliy or resistance to antimycotics was relatively often found among Candida non-albicans strains. Słowa kluczowe: grzyby, Candida, badania kału Key words: fungi, Candida, analysis of stool Wstęp Mikologiczne badanie kału ma istotną wartość w diagnostyce zaburzeń równowagi biocenozy jelit oraz w diagnostyce grzybic przewodu pokarmowego. Dotyczy to wypadków, gdy klinicznym objawom nieprawidłowego funkcjonowania przewodu pokarmowego towarzyszy obfite występowanie w kale tych gatunków grzybów, które u zdrowych ludzi wchodzą w skład prawidłowej komensalnej mikroflory jelitowej, ale w proporcjonalnie niewielkiej ilości. W niniejszej pracy przedstawiono wyniki retrospektywnej analizy pięcioletniego okresu badań mikologicznych kału pacjentów z dolegliwościami przewodu pokarmowego. Celem pracy było ustalenie składu gatunkowego mikroflory grzybiczej i ocena częstości izolowania grzybów z kału badanej populacji pacjentów w ilości wskazującej na potencjalną rolę tych gatunków w wywoływaniu grzybic przewodu pokarmowego. Dokonano ponadto oceny wrażliwości wyizolowanych szczepów grzybów z rodzaju Candida na leki przeciwgrzybicze. 314 Nr 2 Anna B Macura, Jadwiga Witalis Materiał i Metody Analizowano 2242 wyniki badań mikologicznych kału pacjentów, którzy byli diagnozowani w Zakładzie Mykologii Katedry Mikrobiologii CM UJ w Krakowie w latach 2005-2009 z powodu nieswoistych dolegliwości przewodu pokarmowego (bóle brzucha, wzdęcia, biegunki). Charakterystyka objętych badaniem pacjentów: 53% płci żeńskiej i 47% płci męskiej w wieku od 18. dnia życia do 92. roku życia. Analizowano 173 badania noworodków i niemowląt poniżej 12. miesiąca życia, 545 dzieci w wieku od 1 do 3 lat, 381 starszych dzieci w wieku od 4 do 10 lat, 392 badania nastolatków i tzw. młodych dorosłych w wieku od 11 do 30 lat, 477 badań osób z grupy od 31 do 59 lat i 153 badania osób w wieku powyżej 60. roku życia.. W 121 przypadkach brak było danych na temat wieku pacjentów. Szczepy grzybów izolowano i identyfikowano na podstawie cech fenotypowych zgodnie z przyjętymi zasadami diagnostyki mikologicznej (1). Półilościowej oceny intensywności wzrostu hodowli dokonywano w oparciu o stosowaną w pracowni diagnostycznej Zakładu Mykologii CM UJ metodykę posiewu kału (na płytce Petriego o średnicy 90 mm z podłożem Sabourauda z chloramfenikolem) w ilości mieszczącej się w oczku ezy wykalibrowanej na 10 μl. Wzrost wyizolowanych szczepów grzybów oceniano wg czteropunktowej skali: 1 punkt - pojedyncze kolonie, 2 punkty - słaby wzrost (kilkanaście kolonii), 3 punkty - średni wzrost (kilkadziesiąt kolonii), 4 punkty - obfity wzrost zlewny. Oceniono wrażliwość wyizolowanych z kału szczepów z rodzaju Candida na 6 leków przeciwgrzybicznych (AMB – amfoterycyna B, 5FC – 5-fluorocytozyna, MIK – mikonazol, KET – ketokonazol, ITR – itrakonazol, FLU- flukonazol). Użyty w pracy komercyjny test FUNGITEST (Bio-Rad) uznany jest za przydatny do badania wrażliwości grzybów na leki przeciwgrzybicze na podstawie porównania wyników z rekomendowaną przez Clinical Laboratory Standard (CLS) metodą mikro-rozcieńczeń (2). Wyniki Z ogólnej liczby 2242 badań mykologicznych kału pacjentów z dolegliwościami przewodu pokarmowego, grzyby wyhodowano w 1378 przypadkach (61,5%), z czego 743 (62,7%) u kobiet i 635 (60,1%) u mężczyzn. W 91,7% dodatnich wyników wyodrębniono grzyby z rodzaju Candida, najczęściej gatunek Candida albicans (70,9%). W 20,8% wyników dodatnich stwierdzono inne gatunki z rodzaju Candida (Candida non-albicans). Izolacje dwugatunkowe (najczęściej C. albicans + C. krusei i C. albicans + S. cerevisiae) stanowiły 3,1 % badań z dodatnimi wynikami. Tabela I przedstawia szczegółowe dane dotyczące częstości izolacji poszczególnych gatunków grzybów. Tabela II zawiera zestawienie wyników badań diagnostycznych pod kątem półilościowej oceny wzrostu wyizolowanych grzybów. U pacjentów obu płci procentowy udział hodowli z najwyższymi ocenami punktowymi (3 i 4) pod względem intensywności wzrostu grzybów był zbliżony (19,5% u kobiet, 22,4 % u mężczyzn). Zwracają natomiast uwagę różnice w odniesieniu do poszczególnych gatunków izolowanych grzybów. Gatunek C. glabrata najczęściej z wszystkich dawał obfity i średnio obfity wzrost (40 % hodowli z oceną punktową 3 i 4), w przeciwieństwie do Geotrichum sp. i Trichosporon sp. (brak intensywnego wzrostu w ponad 90% hodowli). Gatunek Tabela I. Grzyby wyizolowane z kału pacjentów, diagnozowanych w Zakładzie Mykologii w latach 20052009 z powodu nieswoistych dolegliwości układu pokarmowego Table I. Fungi isolated from the stool in patients with nonspecific gastrointestinal ailments diagnosed at the Dept. of Mycology in the years 2005-2009 Ogólna liczba badań kału Liczba dodatnich wyników Kobiety Mężczyźni 1185 1057 743 635 (62,7 %) (60,1 %) Łącznie 2242 1378 (61,5 %) 546 (73,5 %) 142 (19,1 %) 431 (67,9 %) 144 (22,7 %) 977 (70,9 %) 286 (20,8 %) 21 10 18 4 1 0 1 1 0 26 16 4 5 3 3 1 0 1 47 (3,4 %) 26 (1,9 %) 22 (1,6 %) 9 (‹ 1 %) 4 (‹ 1 %) 3 (‹ 1 %) 2 (‹ 1 %) 1 (‹ 1 %) 0 1 86 688 (92,6 %) 55 (7,4 %) 84 575 (90,6 %) 60 (9,4 %) 1 (‹ 1 %) 170 (12,3 %) 1263 (91,7 %) 115 (8,3 %) 41 6 6 1 1 0 0 36 10 8 2 1 2 1 77 (5,6 %) 16 (1,2 %) 14 (1,0 %) 3 (‹ 1 %) 2 (‹ 1 %) 2 (‹ 1 %) 1 (‹ 1 %) Częstość izolacji poszczególnych gatunków: Candida albicans Gatunki Candida nonalbicans w tym: Candida krusei Candida parapsilosis Candida glabrata Candida tropicalis Candida inconspicua Candida kefyr Candida guilliermondii Candida famata Candida lusitaniae Candida stellatoidea Candida sp. Łącznie grzyby z rodzaju Candida Grzyby z rodzajów innych niż Candida w tym: Saccharomyces cerevisiae Geotrichum sp. Trichosporon sp. Aspergillus sp. Rhizopus sp. Rhodotorula Penicillium sp. 1 (‹ 1 %) Nr 2 315 Grzyby izolowane z kału pacjentów Tabela II.Półilościowa ocena intensywności wzrostu grzybów, wyizolowanych z kału pacjentów Table II. Semiquantitative evaluation of the growth of fungi isolated from the patients’ stool Udział izolacji z poszczególnymi ocenami punktowymi w ogólnej puli badań z dodatnimi wynikami: u kobiet u mężczyzn w badanej populacji łącznie Ocena intensywności wzrostu hodowli grzybów w skali punktowej od 1 do 4* 1 2 3 4 Razem punkt punkty punkty punkty (1+2) 237 361 108 37 598 (31,9 %) (48,6 %) (14,5 %) (5,0 %) (80,5 %) 204 289 98 44 493 (32,1 %) (45,5 %) (15,4 %) (7,0 %) (77,6 %) 441 650 206 81 1091 (32,0 %) (47,2 %) (14,8 %) (6,0 %) (79,2 %) Udział hodowli z poszczególnymi ocenami punktowymi w przypadku najczęściej izolowanych gatunków grzybów: Candida albicans Candida glabrata Candida krusei Candida parapsilosis Geotrichum sp. Saccharomyces cerevisiae Trichosporon sp. 32,4 % 32,0 % 43,5 % 34,6 % 50,0 % 41,6 % 42,9 % 50,5 % 28,0 % 39,1 % 38,5 % 43,8 % 27,3 % 50,0 % 13,0 % 16,0 % 15,2 % 15,4 % 6,2 % 12,9 % 7,1 % 4,1 % 24,0 % 2,2 % 11,5 % 0 18,2 % 0 82,9 % 60,0 % 82,6 % 73,1 % 93,8 % 68,9 % 92,9 % Razem (3+4) 145 (19,5 %) 142 (22,4 %) 287 (20,8 %) 17,1 % 40,0 % 17,4 % 26,9 % 6,2 % 31,1 % 7,1 % * Skala oceny ilościowej: 1 punkt – pojedyncze kolonie, 2 punkty – słaby wzrost, 3 punkty – średni wzrost, 4 punkty – silny wzrost Gatunek Liczba testów Tabela III. Lekowrażliwość grzybów z rodzaju Candida, wyizolowanych z kału pacjentów, oceniona Fungitestem Table III. Drug susceptiblity of Candida fungi isolated from the patients’ stool and avaluated using the Fungitest Liczba izolacji i procentowy udział szczepów grzybów wrażliwych (W), średniowrażliwych (S) i opornych (O) na leki AMB – amfoterycyna B, 5FC - 5-fluorocytozyna, B, MIK – mikonazol, KET – ketokonazol, ITR – itrakonazol, FLU – flukonazol AMB W Candida albicans Candida non-albicans w tym: 794 *98,0 214 242 *88,4 810 C. famata 1 C. glabrata 22 C. guilliermondii 2 C. inconspicua 4 C. kefyr 3 C. krusei 44 C. parapsilosis 16 C. stellatoidea 1 C. tropicalis 9 Candida sp. 140 S O W S MIK O W S KET O 13 3 803 5 2 759 51 0 *1,6 *0,4 *99,2 *0,6 *0,2 *93,7 *6,3 15 13 181 51 10 112 125 5 *6,2 *5,3 *74,8 *21,0 *4,2 46,3 51,7 *2,0 1 *100 20 2 *90,9 *9,1 2 0 *100 3 1 *75,0 *25,0 2 0 *66,7 33 4 *75,0 *9,1 12 3 *75,0 *18,8 1 0 *100 7 1 *77,8 *11,1 134 3 *95,8 *2,1 0 5FC 0 0 0 0 1 *33,3 7 *15,9 1 *6,2 0 1 *11,1 3 *2,1 1 0 0 *100 20 2 0 *90,9 *9,1 2 0 0 *100 1 2 1 *25,0 *50,0 *25,0 2 1 0 *66,7 *33,3 7 30 7 *15,9 *68,2 *15,9 14 2 0 *87,5 *12,5 1 0 0 *100 9 0 0 *100 124 14 2 *88,6 *10,0 *1,4 W S ITR O W S FLU O 806 4 535 269 6 0 *99,5 *0,5 *66,1 *33,2 *0,7 208 31 3 88 146 8 *86,0 *12,8 *1,2 *36,4 *60,3 *3,3 1 1 1 0 0 0 0 0 0 *100 *100 *100 14 8 18 4 3 16 3 0 0 *63,6 *36,4 *81,8 *18,2 *13,6 *72,8 *13,6 2 1 1 2 0 0 0 0 0 *50 *50 *100 *100 4 4 4 0 0 0 0 0 0 *100 *100 *100 3 3 2 1 0 0 0 0 0 *100 *100 *66,7 *33,3 3 39 2 23 19 2 4 39 1 *6,8 *88,6 *4,6 *52,3 *43,1 *4,6 *9,1 *88,6 *2,3 3 12 1 16 4 12 0 0 0 *18,8 *75,0 *6,2 *100 *25,0 *75,0 1 1 1 0 0 0 0 0 0 *100 *100 *100 2 7 9 3 5 1 0 0 0 *22,2 *77,8 *100 *33,3 *55,6 *11,1 86 52 2 132 7 1 71 66 3 *61,4 *37,1 *1,5 *94,3 *5,0 *0,7 *50,8 *47,1 *2,1 W 791 *97,7 174 *71,9 S O 18 1 *2,2 *0,1 56 12 *23,1 *5,0 1 0 0 *100 13 8 1 *59,1 *36,4 *4,5 2 0 0 *100 4 0 0 *100 3 0 0 *100 5 29 10 *11,4 *65,9 *22,7 15 1 0 *93,8 *6,2 1 0 0 *100 8 1 0 *88,9 *11,1 126 14 0 *90,0 *10,0 * częstość diagnozowania określonej wrażliwości szczepu na leki w stosunku do ogólnej liczby wykonanych testów [%] 316 Nr 2 Anna B Macura, Jadwiga Witalis dominujący pod względem częstości izolacji, tzn. C. albicans, cechował skąpy wzrost w 82,9% hodowli (ocena punktowa 1 i 2), obfity wzrost z oceną 4 punktów stwierdzono tylko w 4,1% izolatów tego grzyba. W poszczególnych przedziałach wieku częstości izolacji grzybów z kału kształtowały się następująco: u noworodków i niemowląt - 35,8%, u dzieci w wieku od 1 do 3 lat - 64,8%, u dzieci w wieku od 4 do 10 lat 51,7%, u nastolatków i młodych dorosłych, tj. w wieku od 11 do 30 lat - 61,0%, u osób w średnim wieku, tj. od 31 do 59 roku życia - 64,8% i u osób w wieku powyżej 60 roku życia - 82,4 %. Stwierdzono zatem, że w częstości izolacji grzybów z kału istnieje tendencja wzrostowa zależna od wieku. W tabeli III przedstawiono lekowrażliwość szczepów grzybów z rodzaju Candida wyizolowanych z kału. Stwierdzono niższą wrażliwość Candida na pochodne azolowe (MIK, KET, ITR, FLU) niż na inne leki przeciwgrzybicze (AMB, 5FC). Częstość izolacji szczepów Candida non-albicans wrażliwych na badane leki była niższa w porównaniu z C. albicans. Zwraca uwagę ich ogólnie niska wrażliwość na itrakonazol (średnio tylko 36,4% wrażliwych szczepów w tej grupie) i mikonazol (46,3%). Wśród badanych 44 szczepów C. krusei tylko 3 wykazały pełną wrażliwość na mikonazol, a 4 na itrakonazol, podobnie C. parapsilosis – na 16 szczepów wykryto odpowiednio: tylko 3 i 4 wrażliwe szczepy. Dyskusja Wyniki naszych badań zgodne są z powszechną opinią, że C. albicans jest dominującym gatunkiem grzyba w komensalnej mikroflorze przewodu pokarmowego człowieka. Wiadomo, że ten gatunek jest też najczęstszym czynnikiem etiologicznym kandydozy. Jednakże coraz większy udział w patogenezie grzybic narządowych i uogólnionych mają gatunki Candida non-albicans (3 – 13). Z naszej analizy spektrum gatunkowego grzybów w kale wynika, że 70,9% izolatów stanowi C. albicans, natomiast stosunkowo duży ich procent stanowią gatunki Candida non-albicans (20,8%). To uzasadnia potrzebę dalszych badań tych grzybów, jako potencjalnych czynników etiologicznych grzybic przewodu pokarmowego, ze szczególnym zwróceniem uwagi na gatunki: C. glabrata (z powodu tendencji do występowania w obfitej ilości) i C. krusei (z uwagi na wysoki odsetek szczepów opornych na leki). W przypadku prawidłowego składu endogennej flory bakteryjnej, w warunkach fizjologicznych, obecność niewielkiej ilości grzybów w przewodzie pokarmowym nie jest grzybicą. Aby się ona rozwinęła, muszą zaistnieć warunki predysponujące, takie jak antybiotykoterapia czy immunosupresja. Zwiększenie się ilości grzybów w przewodzie pokarmowym bywa czynnikiem inicjującym ich kolonizację, adherencję i w następstwie prowadzi do rozwoju grzybicy. Przyjęte kryteria oceny intensywności wzrostu hodowli pozwoliły oszacować, jak często grzyby występowały w kale w ilości wskazującej na ich potencjalną rolę w wywoływaniu zaburzeń funkcjonowania przewodu pokarmowego. Obfite i średnio obfite ilości grzybów w kale świadczą o zachwianiu równowagi fizjologicznej biocenozy jelita grubego. W badanej przez nas populacji średnio obfity wzrost grzybów stwierdzono w 14,8% wyników dodatnich, a wzrost zlewny w 6%, co stanowi łącznie 20,8% wyników dodatnich. Dolegliwości u pacjentów zostały zdefiniowane przez lekarzy kierujących jako nieswoiste, ponieważ badania w kierunku obecności grzybów zostały wykonane po wykluczeniu innych potencjalnych przyczyn. W wywiadzie chorobowym pacjentów nie było informacji sugerujących ich przynależność do grupy podwyższonego ryzyka wystąpienia grzybicy. W ostatnich dekadach, dzięki rozwojowi genomiki, metod diagnostycznych i technik analiz epidemiologicznych, dużo uwagi poświęca się tzw. „wyłaniającym się patogenom” tj. nowym czynnikom etiologicznym chorób („emerging” i „re-emerging pathogens”) (14). Podłożem obserwowanych zmian w spektrum czynników etiologicznych grzybic, jest zapewne głównie selekcja szczepów opornych. W tym kontekście uzasadnione jest dokonywanie takich, jak przedstawiana w naszej pracy w odniesieniu do kału, okresowych analiz wrażliwości na leki szczepów izolowanych z różnych materiałów klinicznych, co przyczyni się do możliwości prognozowania rozwoju zakażeń grzybiczych. Uzyskane przez nas wyniki potwierdzają przydatność w diagnostyce mikologicznej metody badania kału. Należy podkreślić, że jej wielkimi zaletami są: dostępność, niski koszt i nieinwazyjność, ale trzeba też pamiętać o ograniczeniach w interpretacji wyników. Grzyby, dostające się do przewodu trawiennego wraz z pokarmem, mogą jako flora przejściowa tylko pasażować przez przewód pokarmowy, nie adherując do ścian jelita. I na odwrót - może być brak w kale komórek grzybów, które w różnych odcinkach przewodu pokarmowego tworzą miejscowe ogniska inwazji (4). Z tego względu mikologiczne badanie kału służy de facto do ustalenia przybliżonego składu grzybiczej komponenty mikroflory jelita grubego i szacunkowej oceny stanu równowagi biocenozy tego odcinka przewodu pokarmowego. wnioski 1. Należy kontynuować badania pod kątem roli gatunków Candida non-albicans jako potencjalnych Nr 2 Grzyby izolowane z kału pacjentów czynników etiologicznych grzybic przewodu pokarmowego. 2. Izolacje grzybów z kału w ilościach diagnostycznie znamiennych wskazują, że u części badanych pacjentów (ok. 20%) dolegliwości przewodu pokarmowego mogły być związane z grzybiczą komponentą biocenozy jelit 3. W przypadku izolacji z materiału klinicznego szczepów grzybów Candida non-albicans szczególnie ważne jest wykonanie testu ich wrażliwości na leki przeciwgrzybicze w celu zastosowania u pacjenta terapii celowanej. Terapia empiryczna lub nawet oparta wyłącznie na identyfikacji szczepu grzyba, bez oznaczenia lekowrażliwości może prowadzić do niepowodzeń terapeutycznych i dalszej selekcji szczepów opornych na leki przeciwgrzybicze. PIŚMIENNICTWO 1. Pawlik B, Macura AB. Diagnostyka laboratoryjna w mikologii. w: Baran E, red. Zarys Mikologii Lekarskiej. Wrocław: VOLUMED; 1998:541-571. 2. Kate GD i in. Comparative Evaulation of FUNGITEST and Broth Microdilution Methods for Antifungal Drug Susceptibility Testing of Candida Species and Cryptococcus neoformans. J Clin Microbiol 1998;36,4:926-930. 3. Budak A. Grzybice przewodu pokarmowego. W: Baran E, red. Zarys Mikologii Lekarskiej. Wrocław: VOLUMED; 1998:393-402. 4. Kurnatowski M. Grzybice układu trawiennego. W: Kurnatowska A, Kurnatowski P, red. Mikologia medyczna. Łódź: Wyd. PROMEDI; 2006:247-264. 5. Pawlik B, Macura AB, Białek-Kaleta J. Występowanie grzybów w kale u dzieci. Med Dośw Mikrobiol 2002;54:273-279. 317 6. Dynowska M, i in. Godne uwagi gatunki grzybów izolowane z przewodu pokarmowego osób poddanych endoskopii – badania rekonesansowe. Mik Lek 2008;15,2:8083. 7. Stencel-Gabriel K, i in. Kolonizacja przewodu pokarmowego niemowląt grzybami drożdżopodobnymi. Mik Lek 2006;13,4:281-283. 8. Szczepaniak W, Zawirska A, Adamski Z. Rola grzybów drożdżopodobnych rodzaju Candida w etiopatogenezie wybranych schorzeń przewodu pokarmowego. Now Lek 2004;73,6:475-478. 9. Tasic S, i in. Recurrent intestinal candidosis. ACTA FAC MED NAISS 2008; 25,4:189-193. 10. Latour M, i in. The pathogenetic significance of intestinal Candida colonization – A systematic review from an interdisciplinary and environmental medical point of view. Int J Hyg Environ Health 2002;205:257-268. 11. Donskey CJ. The Role of the Intestinal Tract as a Reservoir and Source for Transmission of Nosocomial Pathogens. Clin Infect Dis 2004;39:219-226. 12. Cybulski Z, i in. Porównanie lekowrażliwości szczepów C. glabrata, C. tropicalis, C. parapsilosis, C. krusei i C. kefyr izolowanych z różnych źródeł. Wsp Onkol 2003; 7,6:404-409. 13. Capoor MR, i in. Emergence of Non-albicans Candida Species and Antifungal Resistance in a Tertiary care Hospital. Jpn J Infect Dis 2005; 58:344-348. 14. Szkaradkiewicz A. Ewolucyjność drobnoustrojów. Wyłaniające się patogeny. Now Lek 2004;73,6:469-474 Otrzymano: 25.01.2010 r. Zaakceptowano do druku: 20.03.2010 r. Adres do korespondencji: Prof. dr hab. n. med. Anna B. Macura Zakład Mykologii Katedry Mikrobiologii CM UJ ul. Czysta 18, 31-121 Kraków tel. 012 / 633-08-77, fax: 012/ 423-39-24 e-mail: [email protected] Skuteczność szczepień PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 319 - 322 Magdalena M Dąbrowska, Robert Flisiak SKUTECZNOŚĆ I BEZPIECZEŃSTWO SZCZEPIENIA PRZECIW ŻÓŁTEJ GORĄCZCE OSÓB WYJEŻDŻAJĄCYCH NA TERENY ENDEMICZNE EFFICACY AND SAFETY OF VACCINATION AGAINST YELLOW FEVER OF PERSONS TRAVELING TO ENDEMIC AREAS Klinika Chorób Zakaźnych i Hepatologii Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku STRESZCZENIE ABSTRACT Cel: Ocena skuteczności szczepienia przeciw żółtej gorączce u osób wyjeżdżających na tereny endemiczne, częstości występowania niepożądanych odczynów poszczepiennych oraz analiza zmian poziomu ochronnych przeciwciał neutralizujących w zależności od czasu po przebytym szczepieniu. Metody: Badaniami objęto 53 osoby (25 mężczyzn i 28 kobiet; w wieku średnio 43,5 roku) planujące podróż na tereny endemicznego występowania żółtej gorączki. Zalecane szczepienia przeprowadzono w Poradni Chorób Tropikalnych i Punkcie Szczepień Kliniki Chorób Zakaźnych i Hepatologii w Białymstoku w latach 2004-2008. W 2009 roku oznaczono poziom swoistych przeciwciał ochronnych przeciw żółtej gorączce metodą seroneutralizacji. Główne obserwacje i Wyniki: Żadna z osób nie zgłosiła miejscowych ani ogólnych niepożądanych odczynów poszczepiennych. U czterech badanych osób (7,5%) stwierdzono brak ochronnego miana przeciwciał neutralizujących. Na obecność oraz wysokość odpowiedzi poszczepiennej nie miała wpływu płeć ani obecność jakichkolwiek chorób przewlekłych. Nie stwierdzono również istotnych korelacji pomiędzy poziomem przeciwciał neutralizujących a wiekiem (p=0,84) czy też czasem, jaki upłynął od momentu szczepienia do momentu badania (p=0,83). Wnioski: Aktualnie zalecana i stosowana szczepionka przeciw żółtej gorączce wykazuje bardzo wysoki poziom bezpieczeństwa i skuteczności. Odpowiedź poszczepienną uzyskuje się u ponad 92% zaszczepionych osób. Wydaje się być ona trwała, niezależna od czasu, jaki upłynął od momentu zaszczepienia oraz od innych analizowanych czynników. Aim: To asses the yellow fever effectiveness in persons traveling to the endemic regions, and the frequency of adverse events related to vaccine as well as the change of neutralizing antibodies in time. Methods: Fifty three persons (25 males and 28 females, mean 43.5 years) vaccinated against yellow fever in 2004-2008 were involved to the study. In 2009 the level of serum anti-yellow fever antibodies was measured by neutralization test. Main observation and Results: None of studied person demonstrated adverse events related to yellow fever vaccine. Four subjects (7.5%) did not respond appropriately to the vaccine. There was no correlation between the level of neutralizing antibodies and gender, age, co-morbidities presence and duration of time after vaccination. Conclusions: Currently used anti-yellow fever vaccine demonstrates high level of efficacy and safety. Above 92% of studied persons had protective level of neutralizing antibodies. Moreover, the postvaccinal response seems to be long-term and does not depend on time period from vaccination or other factors. Słowa kluczowe: żółta gorączka, szczepienie, skutecz- Key words: yellow fever, vaccination, effectiveness, ność, przeciwciała neutralizujące neutralizing antibodies 320 Magdalena M Dąbrowska, Rober Flisiak WSTĘP Wirus żółtej gorączki należy do rodziny Flaviviridae, a jego głównym wektorem jest komar Aedes egypti. Wirus, po dostaniu się do organizmu człowieka wraz ze śliną komara, wykazuje tropizm zarówno w kierunku dojrzałych, jak i niedojrzałych komórek dendrytycznych. Początkowo namnaża się w skórze w miejscu wkłucia, a następnie (w ciągu kolejnych 24 godzin) w okolicznych węzłach chłonnych, śledzionie, wątrobie, nerkach i szpiku kostnym. Okres wylęgania choroby trwa od 3 do 6 dni. Około 10% zakażeń przebiega bezobjawowo. Zakażenia objawowe mają jednolub dwufazowy przebieg. W pierwszej fazie choroby obserwuje się gorączkę, bóle głowy i mięśni, ogólne osłabienie, jadłowstręt, biegunkę i wymioty. Zwykle po 3-4 dniach stan chorego ulega poprawie, a objawy choroby ustępują. Jednakże u 15% chorych, pomimo aktywacji układu immunologicznego, rozwija się druga, toksyczna faza choroby. U osób tych, po około 24-godzinnym okresie remisji i spadku gorączki, dochodzi do szybko narastającej żółtaczki z towarzyszącymi bólami brzucha. Postępująca skaza krwotoczna doprowadza do krwawienia z oczu, dziąseł, dróg oddechowych, dróg moczowych i przewodu pokarmowego. Uszkodzeniu wątroby towarzyszy narastająca niewydolność nerek oraz objawy uszkodzenia OUN, aż do śpiączki włącznie (1). Brak jest leczenia przyczynowego, stosuje się głównie postępowanie objawowe. Śmiertelność wynosi 20-70%. Ryzyko zachorowania na żółtą gorączkę istnieje w 33 krajach afrykańskich, 9 krajach Ameryki Południowej i na wielu wyspach karaibskich. Ogólnie przyjmuje się, że rejony endemiczne usytuowane są pomiędzy 200 szerokości południowej a 100 szerokości północnej. Do krajów o największym ryzyku wystąpienia zachorowania należą: w Afryce - Benin, Burkina Faso, Wybrzeże Kości Słoniowej, Gambia, Ghana, Gwinea, Gwinea-Bissau, Liberia, Mali, Mauretania, Nigeria, Senegal, Sierra Leone i Togo, a w Ameryce Południowej – Boliwia, Brazylia, Ekwador i Peru (2). Dotychczas nie odnotowano zachorowań w Azji, pomimo obecności odpowiedniego wektora i rezerwuaru. W Europie i w Stanach Zjednoczonych, według danych Centers for Disease Control and Prevention (3, 4), w ostatnim stuleciu odnotowano jedynie pojedyncze, importowane z terenów endemicznych przypadki zachorowań na żółtą gorączkę. Dane WHO wskazują jednak na stopniowy światowy wzrost zagrożenia żółtą gorączką, głównie ze względu na ocieplenie klimatu i nasilenie turystyki międzynarodowej – aktualnie tereny endemicznie odwiedza około 3 mln turystów rocznie (5). Ze względu na brak leczenia przyczynowego, jedynym sposobem zmniejszenia zachorowalności Nr 2 i śmiertelności na żółta gorączkę jest nadal czynne uodpornienie. Aktualnie stosowana szczepionka 17D (Stamaril®, YF-Vax®, Arilvax®), znana jest od ponad 70 lat, a szeroko stosowana i zalecana przez WHO w profilaktyce od ponad 50 lat. Szczepionka ta zawiera żywe, atenuowane szczepy wirusa żółtej gorączki: 17D204, 17DD i 17D-213, a podawana jest podskórnie lub domięśniowo, jednorazowo, w dawce 0,5 ml, dzieciom powyżej 9 miesiąca życia i dorosłym. Można ją podawać jednocześnie z innymi szczepionkami zabitymi i żywymi, a jedynym wyjątkiem jest szczepionka przeciwko cholerze, z którą należy się wstrzymać przez 3 kolejne tygodnie po szczepieniu przeciw żółtej gorączce. Po dożylnym podaniu immunoglobulin, szczepionkę 17D należy zastosować po 7 dniach. U osób szczepionych pierwszorazowo niska wykrywalna wiremia we krwi pojawia się w 3-7 dniu po szczepieniu i stopniowo zanika wraz z rozpoczęciem produkcji swoistych przeciwciał neutralizujących (6-26 dzień po szczepieniu). Natomiast u osób szczepionych powtórnie dochodzi do wzrostu miana już istniejących przeciwciał ochronnych (6, 7). Celem pracy była ocena skuteczności szczepienia przeciw żółtej gorączce osób wyjeżdżających na tereny endemiczne, częstości występowania niepożądanych odczynów poszczepiennych (NOP) oraz ocena poziomu ochronnych przeciwciał neutralizujących w zależności od czasu po przebytym szczepieniu. MATERIAŁ I METODY Badaniami objęto 53 osoby (25 mężczyzn i 28 kobiet; w wieku od 17 do 69 lat, średnio 43,5 roku), które w chwili szczepienia planowały podróż na tereny endemicznego występowania żółtej gorączki (Afryka Centralna i Ameryka Południowa). Zalecane szczepienia, w tym szczepienie przeciw żółtej gorączce (Stamaril Pasteur®, Aventis Pasteur), przeprowadzono w Poradni Chorób Tropikalnych i Punkcie Szczepień Kliniki Chorób Zakaźnych i Hepatologii w Białymstoku w latach 2004-2008. Badane osoby były zdrowe, z wyjątkiem 8 z nich (4 kobiety i 4 mężczyzn), u których w wywiadzie stwierdzano choroby towarzyszące. U 2 osób były to choroby tarczycy w fazie eutyreozy (wole guzowate i nadczynność tarczycy w dzieciństwie), u 2 osób – nadciśnienie tętnicze, a ponadto obserwowano pojedyncze przypadki bielactwa, astmy, depresji i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. W 2009 r., po uzyskaniu zgody Komisji Bioetycznej Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, zaproszono listownie do Kliniki 200 osób, proponując im oznaczenie poziomu swoistych przeciwciał ochronnych przeciw żółtej gorączce metodą seroneutralizacji. Zaproszenie przyjęły 53 osoby, które wyraziły pisemną Nr 2 321 Szczepienia przeciw żółtej gorączce zgodę na udział w badaniu. Miano neutralizujących przeciwciał określano jako odwrotność najwyższego hamującego rozcieńczenia surowicy w porównaniu z rozcieńczeniami kontrolnymi. Za ochronny poziom przeciwciał uznano wartość miana nie mniejszą niż 10 (8). Do badania od każdej osoby pobrano od 8 do 16 ml krwi żylnej. Badania poziomu przeciwciał wykonano w Laboratorium Pasteur Cerba w Saint Ouen we Francji (kierownik: Laurence Maury i Catherine Courboillet). Analizowane wartości zostały przedstawione jako średnie (x) i odchylenia standardowe (SD) oraz mediana. Istotność statystyczna różnic była obliczana za pomocą testów nieparametrycznych: U Manna-Whitneya i korelacji Spearmana. Uzyskane w analizach statystycznych wartości prawdopodobieństwa <0,05 były uznawane za istotne statystycznie. WYNIKI Badania przeprowadzono u 53 osób spośród których 17 (32%) zostało zaszczepionych jedynie szczepionką przeciw żółtej gorączce, pozostałe osoby (68%) równocześnie otrzymały inne zalecane przez WHO i CDC szczepienia, w tym szczepionkę przeciw durowi brzusznemu, tężcowi i błonicy, poliomyelitis oraz wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i typu B. Żadna z osób nie zgłosiła miejscowych ani ogólnych niepożądanych odczynów poszczepiennych (NOP). Średni czas, jaki upłynął od szczepienia do oceny odpowiedzi poszczepiennej w badanej grupie wynosił 26,7±18,0 miesięcy (1,6-56 miesięcy). Średni poziom przeciwciał neutralizujących przeciw żółtej gorączce wyniósł 42,4±24,2 (mediana: 40; minimum: 5, maximum: 80). Najczęściej stwierdzanym poziomem był 1:40, który zaobserwowano u 22 osób (41,5%) (ryc. 1). U czterech badanych osób (7,5%; 3 mężczyzn i 1 kobieta; średni wiek 48,5 roku) stwierdzono brak ochronnego poziomu przeciwciał neutralizujących. Średni czas, który upłynął od szczepienia do momentu oceny odpowiedzi poszczepiennej u powyższych osób wynosił 30,2±22,9 miesiąca (4-54 miesięcy). Na obecność oraz wysokość odpowiedzi poszczepiennej nie miała wpływu płeć (poziom u kobiet: 46,0±24,3; u mężczyzn: 38,4±24,0) ani obecność jakichkolwiek chorób przewlekłych. Nie stwierdzono również istotnych korelacji pomiędzy poziomem przeciwciał neutralizujących a wiekiem (p=0,84) oraz poziomem przeciwciał a czasem jaki upłynął od szczepienia do momentu badania (p=0,83). DYSKUSJA Ocena odpowiedzi poszczepiennej opiera się na oznaczaniu poziomu swoistych przeciwciał neutralizujących, skierowanych głównie przeciw glikoproteinie E otoczki wirusa żółtej gorączki. Najwcześniej dostępną metodą oceny powyższych przeciwciał był test neutralizacji, opisany po raz pierwszy przez De Madrid i Porfield w 1969 roku (9), a następnie zmodyfikowany przez Reinhardt w 1998 roku (10). W kolejnych latach wprowadzono również inne metody diagnostyczne: test zahamowania hemaglutynacji, test immunofluorescencji i test immunoenzymatyczny (11). Zasadniczym problemem wszystkich powyższych metod jest fakt, iż jak dotąd nie opracowano jednolitych standardów ich produkcji i głównie z tego względu nie są one produkowane fabrycznie, a jedynie w laboratoriach i wyłącznie na potrzeby badań naukowych. W efekcie są one drogie, pracochłonne i trudno dostępne. Mimo powyższych kontrowersji aktualnie stosowanym „złotym standardem” diagnostyki poszczepiennej jest test neutralizacji, a test immunofluorescencji pełni rolę Ryc. 1 Miana przeciwciał neutralizujących u badanych osób szczepionych Fig. 1 Neutralizing antibodies titers in studied subjects 322 Nr 2 Magdalena M Dąbrowska, Rober Flisiak uzupełniającą (12). Jednak ocena skuteczności odpowiedzi poszczepiennej nie należy do postępowania rutynowego, a w Polsce tego typu badania nie były nigdy prowadzone. Szczepionka przeciw żółtej gorączce ma udowodnioną, bardzo wysoką skuteczność. Według danych rejestracyjnych ochronne miano przeciwciał neutralizujących (≥1:10) stwierdza się u 91-100% szczepionych. W prezentowanych badaniach u 49 osób (92,4%) stwierdzono odpowiedź poszczepienną na poziomie ochronnym, co jest zgodne z danymi z piśmiennictwa. Miano przeciwciał neutralizujących najczęściej było na poziomie 1:40; stwierdzono je u 22 osób (41,5%). Uważa się, że ochronne miano przeciwciał występuje już w 10-tym dniu po szczepieniu. Do tego czasu nie zaleca się wyjazdu na tereny endemiczne. Według danych z piśmiennictwa, ochronne miano wykrywane jest u 99% osób po miesiącu, a u 94% po roku od szczepienia i stopniowo zmniejsza się z czasem (13).W naszym badaniu nie stwierdzono istotnych zależności pomiędzy poziomem przeciwciał neutralizujących a wiekiem osób szczepionych (p=0,84) oraz między poziomem przeciwciał a czasem, jaki upłynął od szczepienia do momentu badania (p=0,83). Na obecność oraz wysokość odpowiedzi poszczepiennej nie miała również wpływu płeć szczepionych ani choroby współtowarzyszące. Wydaje się, że oporność poszczepienna utrzymuje się przez całe życie. Powyższą hipotezę może potwierdzić dalsza obserwacja badanej grupy osób. Międzynarodowe wytyczne zalecają powtórną dawkę szczepionki po 10 latach od przebytego szczepienia, ponieważ nadal niejasna jest rola poszczepiennej odporności komórkowej, która może odpowiadać za utrzymywanie się odporności organizmu na zakażenie nawet pomimo spadku miana przeciwciał neutralizujących poniżej obecnie przyjmowanego poziomu ochronnego (8). Według danych z piśmiennictwa, działania niepożądane po szczepieniu przeciw żółtej gorączce pojawiają się po 2 do 5 dni po szczepieniu i trwają maksymalnie przez 5 do 10 dni. Mogą to być: gorączka, ból głowy, bóle mięśni i stawów oraz inne objawy rzekomogrypowe. Bardzo rzadko dochodzi do rozwoju poważnych powikłań poszczepiennych pod postacią choroby neurotropowej lub wiscerotropowej oraz reakcji anafilaktycznej. W prezentowanym badaniu żadna osoba nie zgłosiła NOP, co potwierdza wysokie bezpieczeństwo aktualnie stosowanej w Polsce szczepionki 17D. PODSUMOWANIE Aktualnie zalecana i stosowana szczepionka przeciw żółtej gorączce wykazuje bardzo wysoki poziom bezpieczeństwa i skuteczności. Odpowiedź poszczepienną uzyskuje się u ponad 92% zaszczepionych osób i wydaje się być ona trwała oraz niezależna od innych czynników, w tym wieku, płci czy towarzyszących chorób przewlekłych. PIŚMIENNICTWO 1. Gould EA, Solomon T. Pathogenic flaviviruses. Lancet 2008;371:500-9. 2. http://www.who.int/csr/don/archive/disease/yellow_fever/en 3. http://www.cdc.gov/ncidod/dvbid/yellowfever/index.htm 4. http://ecdc.europa.eu/en/Health_Topics/Yellow_Fever/ aer_07.aspx 5. Staples JE, Monath TP. Yellow fever: 100 years of discovery. JAMA 2008;300:960-2. 6. Barrett AD, Monath TP, Barban V, i in. 17D yellow fever vaccines: new insights. A report of a workshop held during the World Congress on medicine and health in the tropics, Marseille, France, Monday 12 September 2005. Vaccine 2007;25:2758-65. 7. Barnett ED. Yellow fever: epidemiology and prevention. Clin Infect Dis 2007;44:850-6. 8. Niedrig M, Lademann M, Emmerich P, i in. Assessment of IgG antibodies against yellow fever virus after vaccination with 17D by different assays: neutralization test, haemagglutination inhibition test, immunofluorescence assay and ELISA. Trop Med Int Health. 1999;4:867-71. 9. De Madrid AT, Porterfield JS. A simple micro-culture method for the study of group B arboviruses. Bull WHO 1969;40:113-21. 10. Reinhardt B, Jaspert R, Niedrig M, i in. Development of viremia and humoral and cellular parameters of immune activation after vaccination with yellow fever virus strain 17D: a model of human flavivirus infection. J Med Virol 1998;56:159-67. 11. Shope RE, Sather GE. Arboviruses. In Diagnostic Procedures for Viral, Rickettsial, and Chlamydial Infections (eds EH Lenette & NJ Schmidt) 5th ed. Washington D.C.: American Public Health Association, 1979:767-814. 12. Niedrig M, Kürsteiner O, Herzog C, i in. Evaluation of an indirect immunofluorescence assay for detection of immunoglobulin M (IgM) and IgG antibodies against yellow fever virus. Clin Vaccine Immunol 2008;15:177-81. 13. Camacho LA, de Aguiar SG, Freire Mda S, i in. Reactogenicity of yellow fever vaccines in a randomized, placebocontrolled trial. Rev Saude Publica 2005;39:413-20. Otrzymano: 12.01.2010 r. Zaakceptowano do druku: 23.02.2010 r. Adres do korespondencji: Prof. dr hab. Robert Flisiak Klinika Chorób Zakaźnych i Hepatologii, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku ul. Żurawia 14, 15-540 Białystok Tel/fax: 85 7416921 e-mail: [email protected] Skuteczność szczepień PRZEGL EPIDEMIOL 2010; 64: 323 - 328 Agnieszka Ołdakowska, Magdalena Marczyńska OCENA SKUTECZNOŚCI SZCZEPIEŃ PRZECIWKO WZW TYPU B NA PODSTAWIE OBECNOŚCI PRZECIWCIAŁ POSZCZEPIENNYCH ANTY-HBs U DZIECI ZAKAŻONYCH WERTYKALNIE HIV HEPATITIS B VACCINATION EFFECTIVENESS BASED ON ANTI-HBs ANTIBODIES PRESENCE IN CHILDREN VERTICALLY INFECTED WITH HIV Klinika Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Wojewódzki Szpital Zakaźny w Warszawie STRESZCZENIE ABSTRACT Celem pracy była ocena obecności przeciwciał poszczepiennych po szczepieniu przeciwko wzw typu B u dzieci zakażonych wertykalnie HIV. Badanie objęło 49 dzieci HIV(+). Oceniono: fakt posiadania przeciwciał w momencie rozpoznania zakażenia HIV, w momencie zakończenia badania (2004) i po szczepieniu podstawowym. Przeanalizowano następujące cechy: wiek, czas od ostatniego szczepienia, stan kliniczny i immunologiczny, wiremię HIV, wiek rozpoczęcia ART (terapia antyretrowirusowa). W momencie rozpoznania zakażenia HIV 14% dzieci miało poziom przeciwciał anty-HBs ≥100 mIU/ml. W dniu zakończenia badania 76% pacjentów posiadało przeciwciała anty-HBs ≥100 mIU/ml. Przeciwciała stwierdzano częściej u dzieci, u których rozpoznanie zakażenia HIV postawiono w pierwszym roku życia (p<0,01). Szansa na posiadanie przeciwciał anty-HBs malała wraz ze spadkiem odsetka limfocytów T CD4+ (p<0,01) i wraz z upływem czasu od ostatniego szczepienia (p<0,01). Na szczepienie podstawowe odpowiedziało 86% dzieci. Przyjęty schemat zapobiegania wzw B jest skuteczny. Wczesne rozpoczęcie ART zwiększa skuteczność szczepień. Szansa na posiadanie przeciwciał anty-HBs maleje wraz z upływem czasu od ostatniego szczepienia oraz ze spadkiem odsetka limfocytów T CD4+. Skuteczność szczepienia podstawowego przeciwko wzw B u dzieci leczonych ART jest wysoka. Aim. To evaluate hepatitis B vaccination effectiveness. Patients and Methods. 49 vertically HIV-infected children were enrolled. Anti-HBs antibodies were evaluated at HIV diagnosis, at evaluation (year 2004) and after primary vaccination. The following factors were analyzed: age, time since the last vaccine dose, clinical and immunological CDC category, HIV viral load, age at the beginning of ART. Results. At HIV diagnosis 14% of children had antiHBs antibody level ≥ 100 mIU/ml. At evaluation 76% of patients had anti-HBs antibody level ≥ 100 mIU/ml. Children, who were diagnosed before their first birthday, were more likely to have protective antibody level (p<0,01). Percentage of lymphocyte T CD4+ count (p<0,01) and time since last vaccination (p<0,01) were found to be important factors of vaccination response. Primary vaccination was effective in 86% of children. Conclusions. Factors which influenced vaccination effectiveness included early HIV diagnosis, percentage of lymphocyte T CD4+ at evaluation and time since last vaccination. The effectiveness of primary vaccination was high. Słowa kluczowe: wzw B, szczepienie, przeciwciała Key words: hepatitis B, vaccination, anti-HBs antiboanty- HBs, zakażenie wertykalne HIV dies, vertical HIV infection 324 Agnieszka Ołdakowska, Magdalena Marczyńska WSTĘP Większość (około 90%) dzieci ulega zakażeniu HIV na drodze transmisji wertykalnej (1). Wprowadzenie programów profilaktyki pozwoliło na zmniejszenie zakażeń odmatczynych do 0 - 1% (2, 3). Zapobieganie transmisji wertykalnej jest uzależnione przede wszystkim od informacji o zakażeniu HIV u matki. W Polsce nadal, pomimo istniejących od 2009 roku zaleceń, nie oferuje się badania w kierunku HIV wszystkim kobietom ciężarnym (4). Oferta testu powinna być złożona każdej kobiecie w wieku prokreacyjnym, konieczne jest pisemne wyrażenie zgody na badanie. Opieka nad dziećmi zakażonymi HIV jest postępowaniem kompleksowym, którego ważnym elementem są szczepienia ochronne. Leczenie antyretrowirusowe (ART) nie zawsze prowadzi do pełnej rekonstrukcji immunologicznej. W związku z progresją choroby i niedoborem odporności pacjenci HIV(+) gorzej odpowiadają na szczepienia i szybciej tracą przeciwciała poszczepienne. Dzieci zakażone HIV należą do grupy wysokiego ryzyka zakażenia HBV: są narażone na większą liczbę hospitalizacji i badań w porównaniu do dzieci zdrowych, a w ich rodzinach czy środowisku częściej znajdują się osoby zakażone także HBV. O powszechności współzakażenia HIV/HBV świadczy fakt, że przeciwciała anty-HBc stwierdza się u 60% - 95% dorosłych pacjentów HIV(+) (5,6). Ryzyko rozwoju przewlekłego zapalenia wątroby w tej grupie chorych jest 3 do 6 razy wyższe niż u osób bez koinfekcji HIV. Zalecenia dotyczące wyboru optymalnego schematu szczepień przeciwko wzw typu B, ochronnego miana przeciwciał i wskazań do rewakcynacji u pacjentów z chorobami przewlekłymi są przedmiotem licznych opracowań naukowych i zmieniają się wraz z postępem wiedzy medycznej i sytuacją epidemiologiczną (7-11). W latach, kiedy przeprowadzano badanie, za ochronny poziom przeciwciał anty-HBs u dzieci zakażonych HIV przyjęto wartość ≥ 100 mIU/ml, podkreślano również wyższą skuteczność schematu 4 dawkowego i szczepień podwójną dawką antygenu (1, 12, 13). Obecnie u dzieci zakażonych HIV podstawowy cykl szczepień przeciwko wzw typu B składa się z 3 dawek podawanych w schemacie 0, 1, 6 miesięcy, a za ochronny poziom przeciwciał uznaje się wartość powyżej 10 mIU/ml. Utrzymano zalecenia dotyczące stosowania kolejnego schematu w przypadku braku odpowiedzi na szczepienie podstawowe oraz wskazania do podawania dawek przypominających w celu utrzymania poziomu przeciwciał anty-HBs ≥10 mIU/ml (7, 11, 14). Celem pracy była ocena stanu uodpornienia przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B u dzieci Nr 2 wertykalnie zakażonych HIV na podstawie obecności przeciwciał poszczepiennych anty HBs. MATERIAŁ I METODY Badaniem objęto 49 dzieci zakażonych wertykalnie HIV, będących pod opieką Kliniki Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego Akademii Medycznej w Warszawie w latach 1997-2004. Matki tych dzieci były zakażone HIV. Wiek pacjentów wynosił od 7 miesięcy do 15 lat. Rozpoznanie postawiono w różnym wieku analizując i wykluczając (zwłaszcza u dzieci starszych) wszystkie czynniki, które mogłyby stanowić źródło zakażenia. Najstarsze dziecko miało 15 lat, przebieg choroby przed ostatecznym rozpoznaniem nie budził wątpliwości co do źródła infekcji. Rozpoznanie odmatczynego zakażenia HIV u dzieci poniżej 18 miesiąca życia potwiedzono na podstawie dwukrotnego stwierdzenia obecności wirusa (hodowla wirusa, oznaczenie materiału genetycznego wirusa metodą PCR, oznaczenie antygenu p24, liczba kopii RNA HIV), u dzieci w wieku ≥18 miesięcy na podstawie testów immunoenzymatycznych, potwierdzonych testem Western Blot. U wszystkich dzieci oznaczono antygen HBs i przeciwciała anty HBc total. Wykluczono z badania dzieci zakażone wirusem zapalenia wątroby typu B. Analiza historii chorób obejmowała następujące parametry: wiek dziecka, wiek rozpoczęcia i rodzaj terapii antyretrowirusowej, klasyfikację kliniczną i immunologiczną pacjentów (według CDC), a także liczbę i odsetek limfocytów T CD4+ oraz wiremię HIV (liczbę kopii wirusa HIV). Powyższe parametry oceniono w momencie rozpoznania zakażenia HIV u dziecka i objęcia opieką ośrodka specjalistycznego, w momencie szczepień oraz w chwili oznaczania przeciwciał poszczepiennych. Przeanalizowano karty szczepień pod względem liczby i czasu wykonanych szczepień. Podstawowy cykl szczepień przeciwko wzw B u dzieci, które nie były dotychczas szczepione, składał się z 4 dawek, podawanych w terminach 0, 1, 2, 12 miesięcy. W ramach programu leczenia dzieci zakażonych HIV rutynowo, co 6 - 12 miesięcy oznaczono przeciwciała anty-HBs. W przypadku spadku przeciwciał <100 mIU/ml podano dawkę przypominającą szczepionki. U dzieci, u których poziom przeciwciał spadł do wartości nieoznaczalnych powtórzono cały cykl szczepień. U dzieci, które nie odpowiedziały na szczepienie, kolejny cykl szczepień przeprowadzono podwójną dawką antygenu. Stosowano szczepionki dla dzieci w dawkach 10 μg (Engerix B - GlaxoSmithKline, Hepavax Gene Green Cross Vaccine, Korea, Euvax B - LG Chemical Ltd., Korea) oraz 5μg (H-B-VAX II - Merck Sharp Dohme). Przeciwciała anty-HBs oznaczono metodami: immunologiczną Ortho-Clinical Diagnostics (Vitros Nr 2 Skuteczność szczepień przeciwko wzw typu B anty-HBs) i immunoenzymatycznymi (ELFA; VIDAS anty-HBs Total, bioMerieux Vitek oraz Hepanostica anty-HBs, Organon Technika). Ochronny poziom przeciwciał anty HBs zdefiniowano jako poziom równy lub większy 100 mIU/ml, oznaczalny 10-99 mIU/ml, niezadowalający poziom jako <10 mIU/ml. Analiza statystyczna dotyczyła zbadania związków pomiędzy następującymi zmiennymi: wiek w momencie rozpoznania i rozpoczęcia leczenia ART, wiek w momencie badania, czas od ostatniego szczepienia, odsetek limfocytów T CD4+, płeć, oznaczalna wiremia HIV, głęboki niedobór odporności z szansą wykrycia przeciwciał. Wykorzystano w tym celu metody logistycznej analizy regresji. Zależności pomiędzy zmiennymi jakościowymi badano wykorzystując dokładny test Fisher’a. Zmienne natury ilościowej badano za pomocą testu Wilcoxona. Wszelkie obliczenia wykonywano posługując się systemem SAS (SAS/STAT User’s Guide, Version 8. Cary, NC, USA: SAS Institute Inc., 2003). Na udział w badaniu uzyskano świadomą zgodę rodziców lub opiekunów prawnych wszystkich dzieci. Uzyskano zgodę Komisji Bioetycznej na prowadzenie badania „Program leczenia dzieci zakażonych HIV”, obejmujący program szczepień ochronnych. Fazy badania: Grupa A. U 21 dzieci oceniono obecność przeciwciał poszczepiennych anty-HBs w momencie rozpoznania zakażenia HIV. Grupa B. U 49 dzieci oceniono obecność przeciwciał anty-HBs w momencie zakończenia badania (rok 2004). Grupa C. U 14 dzieci oceniono skuteczność podstawowego cyklu szczepień, oznaczając przeciwciała poszczepienne 2 - 7,5 miesięcy po szczepieniu. WYNIKI Grupa A. Obecność poszczepiennych przeciwciał anty-HBs w momencie rozpoznania choroby oceniono u 21 dzieci wertykalnie zakażonych HIV. Średni wiek w momencie rozpoznania zakażenia HIV wynosił 3,3 roku (od 2 miesięcy do 10 lat). 9/21 miało głęboki niedobór odporności. Liczba limfocytów T CD4+ wahała się od 14 do 1926 μL/ml, a odsetek od 1,7 do 46,5 %. Pierwsze szczepienia przeciwko wzw B otrzymało 17 dzieci w okresie noworodkowym, dwoje w okresie niemowlęcym oraz dwoje w wieku powyżej roku. Odstęp od ostatniego szczepienia do obecnego badania wynosił od miesiąca do 6,5 roku. Troje (14%) dzieci miało poziom przeciwciał ≥100 mIU/ml. Przeciwciała poszczepienne w mianie ≥10 325 mIU/ml stwierdzono u 7 (33%) dzieci, w tym u dwojga dzieci z głębokim niedoborem odporności. Nie stwierdzono statystycznie istotnej zależności pomiędzy szansą wykrycia przeciwciał anty HBs (zarówno dla poziomu ≥10 mIU/ml, jak i ≥100 mIU/ml) a następującymi czynnikami: rozpoznanie zakażenia HIV w pierwszym roku życia, wystąpienie głębokiego niedoboru odporności do momentu badania, opóźnione rozpoczęcie szczepień przeciwko wzw B, zastosowanie schematu 3 versus 4 dawkowego. Grupa B. Badanie objęło 49 dzieci (27 dziewcząt i 22 chłopców) wertykalnie zakażonych HIV, będących pod opieką Kliniki, u których oznaczono przeciwciała anty-HBs (rok 2004). Przeciwciała poszczepienne w mianie ≥100 mIU/ml stwierdzono u 37 (76%) pacjentów (u 88% poziom przeciwciał wynosił ≥10 mIU/ml). Przeciwciała poszczepienne stwierdzano istotnie częściej u dzieci, u których zakażenie HIV rozpoznano w pierwszym roku życia (p<0,01). Dzieci, u których stwierdzono HBs Ab w mianie ≥ 100 mIU/ml były młodsze (średnio w wieku 6 lat vs 8 lat) w porównaniu z dziećmi, które nie wytworzyły zadowalającego poziomu przeciwciał. Wcześniej rozpoznano u nich zakażenie HIV (średnio 2 lata versus 2,5 roku) i rozpoczęto leczenie ART (średnio 2,5 roku vs 4 lata). Miały one wyższy odsetek limfocytów T CD4+ w czasie rozpoznania zakażenia HIV (średnio 27,5% vs 21%) i w dniu badania (średnio 47,7% vs 36,9%). Dzieci z CD4% >15% w momencie rozpoznania istotnie częściej posiadały przeciwciała anty-HBs w dniu badania niż dzieci z CD4% <15% (p<0,01). Przeciwciała poszczepienne posiadało 23/27 dzieci bez głębokiego niedoboru odporności w przeszłości i 13/21, u których do momentu badania wystąpił głęboki niedobór odporności (o jednym dziecku brak danych). Dzieci bez niedoboru lub z łagodnym niedoborem odporności w przeszłości miały istotnie większą szansę na posiadanie przeciwciał w porównaniu z dziećmi, u których do czasu badania wystąpił głęboki niedobór odporności (OR=3,29; p<0,05). W wieloczynnikowej logistycznej analizie regresji uwzględniającej związki nieliniowe wykazano, że najsilniejszymi wskaźnikami prognostycznymi obecności przeciwciał anty-HBs ≥100 mIU/ml w momencie badania była wartość procentowa limfocytów T CD4+ w chwili badania i czas od ostatniego szczepienia. Zależności te miały charakter istotnie liniowy. Szansa na posiadanie przeciwciał anty-HBs ≥100 mIU/ml w chwili badania rosła wraz ze wzrostem wartości procentowej limfocytów T CD4+ w chwili badania (OR=1,09; p<0.01) (ryc. 1) oraz malała wraz z upływem czasu od ostatniego szczepienia (OR=0,67; p<0.01) (rys. 2). Nie wykazano statystycznie istotnego związku pomię- 326 Nr 2 Agnieszka Ołdakowska, Magdalena Marczyńska 50 20 10 5 1 1/5 1/10 1/20 1/50 30 40 50 60 Ryc. 1. CD4% w chwili badania jako wskaźnik prognostyczny stwierdzenia przeciwciał anty-HBs ≥100 IU/ml. Fig 1. Presence of anti-HBs antibodies at evaluation according to the CD4 percentage. dzy obecnością przeciwciał anty-HBs w momencie badania, a następującymi parametrami: wiek, wiremia HIV w momencie badania, klasyfikacja kliniczna, wiek rozpoczęcia szczepień oraz ilością otrzymanych dotychczas dawek. Grupa C. U 14 dzieci oceniono skuteczność podstawowego schematu szczepień przeciwko wzw B. Mediana wieku w momencie rozpoznania zakażenia HIV wynosiła 2 miesiące. Troje dzieci w momencie rozpoznania miało głęboki niedobór odporności. U 12 dzieci szczepienia rozpoczęto zaraz po urodzeniu, u pozostałych dwóch - odpowiednio w 2 i w 7 roku życia. Na szczepienie podstawowe przeciwko wzw typu B odpowiedziało 13 z 14 (93%) badanych dzieci. U 12 (86%) dzieci poziom przeciwciał anty-HBs wynosił ≥100 mIU/ml, u jednego 23 mIU/ml. Dwoje dzieci otrzymało 3-dawkowy, a dwanaścioro 4-dawkowy schemat szczepień podstawowych. Jeden pacjent nie wytworzył przeciwciał. Szczepienie rozpoczął w wieku noworodkowym, otrzymał 4 dawki szczepionki. Zakażenie HIV rozpoznano u niego w 4 miesiącu życia, na klinicznym etapie AIDS, bez niedoboru odporności, do ukończenia cyklu szczepień podstawowych nie uzyskano zahamowania replikacji HIV. DYSKUSJA 50 20 10 5 1 1 /5 1 /10 1 /20 1 /50 0 2 4 6 8 Ryc. 2. Czas od ostatniego szczepienia jako wskaźnik prognostyczny stwierdzenia przeciwciał anty-HBs ≥100 mIU/ml w chwili badania. Fig 2. Presence of anti-HBs antibodies according to time since last vaccination against hepatitis B. Skuteczność szczepień przeciwko wzw typu B można ocenić określając poziom przeciwciał swoistych – anty-HBs. Utrata ochronnego miana przeciwciał anty-HBs nie jest równoznaczna z brakiem odporności na zakażenie, gdyż pamięć immunologiczna związana z obecnością limfocytów pamięci typu B i T zapewnia długotrwałą odporność. Pozwoliło to na zrezygnowanie z zaleceń podawania dawek przypominających u osób immunokompetentnych po prawidłowo przeprowadzonym szczepieniu podstawowym (7, 9). Pomiar pamięci immunologicznej można wykonywać w warunkach in vitro (wykazanie obecności komórek B wytwarzających anty-HBs, stwierdzenie proliferacji komórek T oraz wykrywanie cytokin) lub in vivo oznaczając przeciwciała anty-HBs po podaniu dawki przypominającej szczepionki, która symuluje naturalne zakażenie. Inne zalecenia obowiązują w stosunku do osób z obniżoną odpornością i chorobami przewlekłymi, mogącymi mieć wpływ na odpowiedź poszczepienną (m.in. zakażenie HIV, wrodzone niedobory odporności, pacjenci hemodializowani, z niewydolnością nerek i przewlekłymi chorobami wątroby) (8, 9, 12, 14). Pacjenci HIV(+) gorzej odpowiadają na szczepienia, szybciej tracą przeciwciała, w zależności od poziomu przeciwciał wskazane jest podanie dawek przypominających. Oznaczenia dotyczące pamięci immunologicznej metodą in vitro mogą nie być wystarczająco wystandary- Nr 2 327 Skuteczność szczepień przeciwko wzw typu B zowane i czułe (15). Chociaż pamięć immunologiczną można oceniać pośrednio (jej wskaźnikiem jest dobra odpowiedź po podaniu dawki przypominającej), nie wiadomo, czy u pacjentów zakażonych HIV zapewnia ona wystarczającą ochronę przed zakażeniem HBV (16, 17). Z powodu małej liczby dzieci, u których poziom przeciwciał był nieoznaczalny, w przedstawionej pracy nie badano odpowiedzi po podaniu dawki przypominającej. Jako poziom ochronny przyjęto wartość ≥100 mIU/ml, zgodnie z zaleceniami obowiązującymi w tamtym okresie dla dzieci zakażonych HIV (1). Obecność przeciwciał w momencie rozpoznania zakażenia HIV. W badaniach przeprowadzonych u zdrowych dzieci przeciwciała anty-HBs po 10-12 latach od szczepienia stwierdzano u 80% dzieci (18). W badaniach Scolfaro 72% dzieci zakażonych HIV odpowiedziało serokonwersją miesiąc po szczepieniu. Po 13 - 18 miesiącach przeciwciała anty-HBs miało 42% dzieci (13). W badaniach Siriaksorn wśród dzieci zakażonych HIV z głęboką immunosupresją przeciwciała anty HBs posiadał tylko 1% badanych (19). W przedstawionej pracy przeciwciała poszczepienne ≥100 mIU/ml w momencie rozpoznania zakażenia HIV stwierdzono u 14% dzieci. Miano przeciwciał ≥10 mIU/ml posiadało 33% dzieci zakażonych HIV. Nie można rozstrzygnąć, na ile wyniki te odzwierciedlały brak serokonwersji po szczepieniu podstawowym, a na ile wiązały się z zanikiem przeciwciał wraz z upływem czasu. Przeciwciała oceniano w różnym czasie od ostatniego szczepienia – od miesiąca do 6,5 roku. Tak niskie odsetki dzieci posiadających przeciwciała anty HBs w momencie rozpoznania wertykalnego zakażenia HIV wskazują, że pacjenci HIV(+) z naturalnym przebiegiem choroby podstawowej są słabo chronieni przeciwko zakażeniu HBV. Obecność przeciwciał poszczepiennych w momencie badania. W momencie badania 76% dzieci posiadało przeciwciała anty-HBs ≥100 mIU/ml. W badaniach Fernandes w grupie dzieci zakażonych HIV, u których nie stosowano dawek przypominających, tylko 24% pacjentów posiadało przeciwciała poszczepienne (20). Szansa na obecność przeciwciał malała wraz z czasem od ostatniego szczepienia (p<0,01) i było to zgodne z oczekiwaniami. Większą szansę na posiadanie przeciwciał anty HBs miały dzieci, u których zakażenie HIV rozpoznano w 1 roku życia (p<0,01). Fakt ten podkreśla wagę wczesnej diagnostyki i rozpoczęcia leczenia jak najwcześniej, tj. w pierwszym roku życia, aby zapobiec między innymi niedoborowi odporności. Udowodniono istotny statystycznie związek pomiędzy odsetkiem limfocytów T CD4+ a szansą na posiadanie przeciwciał (p<0,01). Co więcej wykryto związek pomiędzy szansą na posiadanie przeciwciał w momencie badania, a odsetkiem limfocytów T CD4+ w momencie rozpoznania zakażenia HIV (p<0,01), czyli z reguły z najniższą kiedykolwiek stwierdzaną wartością procentową limfocytów T CD4+. U dziecka zakażonego wertykalnie HIV, wirus niszczy limfocyty T CD4+ dziewicze. Zastosowanie leczenia ART z reguły powoduje wzrost bezwzględnej wartości limfocytów T CD4+. Nie oznacza to jednak pełnej rekonstrukcji jakościowej. Wyniki te świadczą o zależności pomiędzy stopniem zniszczenia układu immunologicznego a szansą na jego późniejszą odbudowę i możliwością odpowiedzi na szczepienia. Odpowiedź na szczepienie podstawowe. Według piśmiennictwa, u dzieci zakażonych HIV, w porównaniu ze zdrowymi, opisywano słabszą odpowiedź na szczepienia przeciwko wzw B: od 25% do 78% pacjentów odpowiedziało na szczepienie (11, 16, 21). U większości dzieci stosowano dawkę 10μg. W pracy, w której uzyskano najlepszy wynik (78%), stosowano dawkę 20μg (21). Skuteczność szczepień u osób dorosłych HIV(+) była niska i wynosiła od 24 do 56% (22, 23). Lepiej odpowiadały osoby bez niedoboru odporności tj. z liczbą limfocytów T CD4+ powyżej 500 (11). Większość badań przeprowadzona była przed stosowaniem efektywnego, agresywnego leczenia antyretrowirusowego. W przedstawionej pracy stwierdzono wysoką skuteczność szczepienia podstawowego: u 86% dzieci stwierdzono poziom przeciwciał ≥100 mIU/ml, u 93% poziom przeciwciał ≥ 10 mIU/ml. Szczepienie było skuteczne również u 3 dzieci, u których stwierdzono w przeszłości głęboki niedobór odporności. Chłopiec, który nie wytworzył przeciwciał po szczepieniu, odpowiedział na kolejny schemat szczepień przeprowadzony podwójną dawką. W przedstawionej pracy nie wykazano wyższej skuteczności schematu 4 dawkowego nad 3 dawkowym. WNIOSKI 1. Wczesne rozpoznanie i rozpoczęcie leczenia antyretrowirusowego zwiększa skuteczność szczepień przeciwko wzw B. Przyjęty schemat zapobiegania wzw B był skuteczny. 2. Szansa utrzymywania się przeciwciał poszczepiennych przeciwko wzw B malała w miarę upływu czasu od ostatniego szczepienia oraz wraz ze spadkiem odsetka limfocytów T CD4+. 3. Skuteczność szczepienia podstawowego przeciwko wzw B u dzieci zakażonych HIV, leczonych ART jest wysoka, ale niższa niż u dzieci zdrowych. PIŚMIENNICTWO 1. Marczyńska M. Zakażenie HIV u dzieci: odrębności kliniczne i terapeutyczne, profilaktyka zakażeń wertykalnych, opieka medyczna nad dzieckiem zakażonym 328 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. Agnieszka Ołdakowska, Magdalena Marczyńska HIV. W: Halota W, Juszczyk J, red. HIV/AIDS, Poznań: Termedia, 2006; 85-95. Kowalska A, Niemiec T, Midaoui EI, i in. Effect of antiretroviral therapy on pregnancy outcome in HIV-1 positive women. Med Wieku Rozw 2003; 7: 459-468. Marczyńska M, Popielska J, Szczepańska-Putz M, Dobosz S, Ołdakowska A. 20-letnie doświadczenie w opiece nad dziećmi zakażonymi HIV, Przegl Epidemiol 2007; 61: 363-369. Niemiec T, Kotarski J, Radowicki S i in. Rekomendacje Zespołu Ekspertów Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego w zakresie zapobiegania perinatalnej transmisjii HIV z dnia 24.10.2008 r: Ginekol Pol 80; 2009 (1): 59-62 Jablonowska E, Kuydowicz J, Małolepsza E. Prevalence of HBV and HCV infection in HIV-positive patients in Łódź region. HIV AIDS Rev 2006; 5: 25-29. Rockstroh J. Management of Hepatitis B and C in HIV co-infected patients. J AIDS 2003; 34: S59-S65. Banatvala J. and Consensus Committee. Are booster immunisations needed for lifelong hepatitis B immunity. Lancet 2000;355, 561-565. Bernatowska E. Profilaktyka chorób zakaźnych w stanach zaburzonej odporności. Standardy Medyczne/ Pediatria 2008; 4(5): 393-424. Madaliński K, Bednarek M, Okręglicki P. Analiza czynników wpływających na skuteczność szczepień przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Warszawa: Wyd. PZH, 2002. Jackowska T, Rokicka-Milewska R, Madalinski K, i in. Szczepienia przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B u dzieci z przewlekłymi chorobami krwi leczonych immunosupresyjnie. Przegl Epidemiol 1997; 51: 255-265. Keating G, Noble S: Recombinant Hepatitis B vaccine (Engerix B). A review of its immunogenicity and protective efficacy against hepatitis B. Drugs 2003; 63: 1021-1051. Szczepańska-Putz M, Marczyńska M. Program szczepień ochronnych dzieci urodzonych przez matki HIV (+) i dzieci zakażonych HIV. Polskie Towarzystwo Naukowe AIDS. W: Kompleksowa opieka nad pacjentem z HIV/ AIDS. Konferencja Naukowo-Szkoleniowa „Vistula 2006”, 2006, 18-21 maja, Dębe, Polska, 92-94. Scolfaro C, Fiammengo P, Balbo L, i in. Hepatitis B vaccination in HIV-1 infected children: double efficacy doubling the paediatric dose. AIDS 1996; 10: 1169-1170. Nr 2 14. Center for Disease Control and Prevention. Guidelines for the prevention and treatment of opportunistic infections among HIV-exposed and HIV-infected children. MMWR 2009;58: 68-73. 15. Bauer T, Jilg W. Hepatitis B surface antigen-specific T and B cell memory in individuals who lost protective antibodies after hepatitis B vaccination. Vaccine 2006; 24: 572-77. 16. Moss WJ, Clements CJ, Halsey NA. Immunization of Children at risk of infection with human immunodeficiency virus. Bulletin WHO 2003; 81: 61-70. 17. Obaro S, Pugatch D, Luzuriaga K. Immunogenicity and efficacy of childhood vaccines in HIV-1-infected children. Lancet Infect Dis 2004; 4: 510-518. 18. Pokorska-Lis M, Marczyńska M: Odporność przeciwko wzw typu B u dzieci 10-12 letnich szczepionych w okresie niemowlęcym. Przewodnik Lekarza 2009; 4: 54. 19. Siriaksorn S, Puthanakit T, Sirisanthana T, i in. Prevalence of protective antibody against hepatitis B virus in HIV-infected children with immune recovery after highly active antiretroviral therapy. Vaccine 2006; 24: 3095-3099. 20. Fernandes SJ, Slhessarenko N, Souto FJ. Effects of vertical HIV infection on the persistence of anti-HBs after a schedule of three doses of recombinant hepatitis B vaccine. Vaccine 2008; 26(8): 1032-1037. 21. Zuin G, Principi N, Tornaghi R, i in. Impaired response to hepatitis B vaccine in HIV infected children. Vaccine 1992; 10: 857-869. 22. Pasricha N, Datta U, Chawla Y, i in. Immune responses in patients with HIV infection after vaccination with recombinant Hepatitis B virus vaccine. BMC Infect Dis 2006; 30: 65. 23. Rey D, Krantz V, Partisani M, i in. Increasing the number of hepatitis B vaccine injections augments anti-HBs response rate in HIV-infected patients. Effects on HIV-1 viral load. Vaccine 2000; 18: 1161-1165. Otrzymano: 29.12.2009 r. Zaakceptowano do druku: 29.03.2010 r. Adres do korespondencji: Agnieszka Ołdakowska Klinika Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego 01-201 Warszawa, ul.Wolska 37 Tel. (22) 33-55-250 Nr 2 Instrukcja dla autorów 329 INSTRUKCJA DLA AUTORÓW ZASADY PRZYGOTOWANIA RĘKOPISÓW KIEROWANYCH DO PUBLIKACJI W PRZEGLĄDZIE EPIDEMIOLOGICZNYM Międzynarodowy Komitet Redaktorów Czasopism Medycznych (The International Committeee of Medical Journal Editors, ICMJE, dawniej Vancouver Group) wydał w 1997 roku piątą wersję „Ujednoliconych zasad dla rękopisów skierowanych do czasopism medycznych” (Uniform Requirements for Manuscripts Submitted to Biomedical Journals) (1). Około 500 czasopism medycznych na świecie stosuje „Ujednolicone zasady” (uz.). Redakcja Przeglądu Epidemiologicznego, podobnie jak redakcje innych czasopism wydawanych przez PZH, postanowiła zaakceptować uz. i stosować je jako instrukcje dla autorów pragnących publikować swe prace w naszym czasopiśmie. Zasady te obowiązują autorów od nr 1 w roku 2001. Poniżej przedstawiamy główne punkty tych zasad. 1. Zasady przygotowania pracy przesyłanej do publikacji Zgłaszając artykuł do publikacji, autor powinien nadesłać pisemne oświadczenie, że praca nie została i nie zostanie złożona do druku w innym czasopiśmie przed opublikowaniem jej w Przeglądzie Epidemiologicznym. Praca musi zawierać aprobatę kierownika zakładu lub kliniki potwierdzoną jego podpisem. Podwójna publikacja jest to publikacja, której treść zawiera istotne elementy pracy już uprzednio opublikowanej. Czytelnicy czasopism medycznych mają prawo wierzyć, że publikowany artykuł jest pracą oryginalną. Jeżeli tak nie jest, artykuł powinien być poprzedzony wyraźnym oświadczeniem, że jest on powtórnie publikowany i powody takiej publikacji powinny być sprecyzowane. Należy również podać bibliograficzną pozycję pierwotnej publikacji. Autorzy powinni przestrzegać instrukcji dotyczącej charakteru artykułów preferowanych przez kwartalnik. Przegląd Epidemiologiczny zamieszcza: a) prace doświadczalne, metodyczne i terenowe z dziedziny epidemiologii, zapobiegania i zwalczania chorób zakaźnych i niezakaźnych; analizy i szacunki epidemiologiczne, prace z zakresu zdrowia publicznego; b) prace oraz doniesienia kliniczne z zakresu chorób zakaźnych; c) prace poglądowe z dziedziny epidemiologii, zapobiegania i kliniki chorób zakaźnych i zdrowia publicznego; d) oceny książek i wydawnictw z wyżej wymienionych dziedzin; Redakcja będzie przyjmować prace napisane w języku angielskim. Strona edytorska tych prac powinna być zgodna z Instrukcją dla Autorów: streszczenie w językach polskim i angielskim, słowa kluczowe, podpisy tabel i rycin – w języku polskim i angielskim. The Polish Epidemiological Review accepts articles in English. They have to be prepared according to Uniform Requirements for Manuscripts Submitted to Biomedical Journals [editorial]. New Engl J Med 1997;336:309-15. Redakcja chętnie zamieszcza listy do redakcji, mające charakter dyskusji z autorami artykułów zamieszczonych w kwartalniku lub opinie o stosowanych w kraju sposobach zapobiegania i zwalczania chorób zakaźnych. 2. Instrukcja dotycząca przygotowania maszynopisu 2.1. Prace przeznaczone do druku powinny być nadesłane do Redakcji w 2 egzemplarzach maszynopisu o formacie A4, pisane jednostronnie z zachowaniem marginesu 4 cm z lewej strony i 1,5 odstępu pomiędzy wierszami (28-31 wierszy na stronie). Poszczególne strony powinny być numerowane. Do maszynopisu należy załączyć kopie artykułu w formie elektronicznej (na dyskietce, płycie CD). Dostarczając dyskietkę lub płytę autorzy powinni upewnić się, że tekst jest identyczny z tekstem maszynopisu i podać wyraźną nazwę pliku, w którym jest zapisany artykuł. Dopuszcza się dyskietki przygotowane w języku WORD (6,0 lub 7,0). Materiały na dyskietkach i papierze powinny być przygotowane z wykorzystaniem czcionki typu Arial do rycin, wykresów i fotografii (10–12 pkt.) oraz czcionki typu Times do podpisów pod ryciny i pisania tekstu podstawowego. 2.2. Pierwsza strona tekstu powinna zawierać kolejno na środku strony: pełne imię i nazwisko autora (autorów) kursywą, tytuł polski pracy (dużymi pogrubionymi literami alfabetu), tytuł angielski (dużymi niepogrubionymi literami alfabetu), nazwę(nazwy) placówki, w której wykonano pracę, a następnie streszczenie i abstrakt, słowa kluczowe w językach polskim i angielskim (Times 10-12 pkt). 330 Instrukcja dla autorów STRESZCZENIE I ABSTRAKT nie powinny zawierać więcej niż po 200 słów (nie więcej niż po 25 wierszy maszynopisu). Streszczenie powinno rekapitulować fakty i wnioski zawarte w pracy. W najkrótszy sposób należy podać cel pracy, podstawowe metody i procedury, główne obserwacje i najważniejsze wnioski. Streszczenie i abstrakt należy dołączyć do maszynopisu na oddzielnych, nienumerowanych kartkach. SŁOWA KLUCZOWE (3-5) w języku polskim i angielskim powinny być umieszczone: polskie pod streszczeniem, angielskie pod abstraktem, np. Słowa kluczowe: Hib, szczepienia, skuteczność Key words: Hib, vaccination, effectiveness W tekście artykułu należy wyróżnić następujące części: Wstęp, Materiał i metody, Wyniki, Dyskusja, Wnioski, Piśmiennictwo, Adres do korespondencji. Poszczególne części tekstu mogą być wyróżnione podtytułami, o ile uczyni to tekst bardziej przejrzystym. Zasady te dotyczą terenowych prac epidemiologicznych lub prac klinicznych, laboratoryjnych prac doświadczalnych. Inne rodzaje artykułów, takie jak opisy przypadków klinicznych, prace poglądowe czy sprawozdania mogą mieć odrębne formy. WSTĘP – należy uzasadnić cel podjęcia badań i wyraźnie go sprecyzować. Cytowane we wstępie piśmiennictwo należy ograniczyć tylko do pozycji mających bezpośredni związek z treścią wstępu. We wstępie nie podaje się wyników ani wniosków z przeprowadzonych badań. MATERIAŁ I METODY – należy podać informacje dotyczące przedmiotu badań, zastosowanych metod i użytych materiałów w sposób na tyle wyczerpujący, aby umożliwić czytelnikowi powtórzenie doświadczenia czy obserwacji. Należy precyzyjnie opisać leki, szczepionki, odczynniki czy substancje stosowane w pracy. Dla powszechnie znanych metod należy podać pozycję piśmiennictwa, łącznie z metodami statystycznymi stosowanymi w pracy, dla metod już opublikowanych ale powszechnie nieznanych, podać krótki opis z pozycjami piśmiennictwa, natomiast dla nowych lub istotnie zmodyfikowanych metod – podać ich pełny opis. W pracach epidemiologicznych należy podać informacje o planie (protokole) badania obejmującym badaną populację (wiek, płeć, historię szczepień ochronnych i inne ważne cechy), metody randomizacji, czy przydziału do poszczególnych grup. WYNIKI – należy podać w logicznej sekwencji w tekście, tabelach i rycinach. Danych z tabel i rycin nie należy powtarzać w tekście, gdzie powinny być podsumowane najważniejsze informacje. Nr 2 DYSKUSJA – należy podkreślić nowe lub ważne aspekty wyników badań i omówić ich implikacje oraz podać ich ograniczenia. Wyniki własnych badań powinny być ocenione na tle piśmiennictwa wykorzystywanego przez autorów artykułu. Nie należy powtarzać szczegółowych danych przedstawionych w poprzednich częściach artykułu. WNIOSKI – należy sprecyzować w punktach lub podać krótko w formie opisowej. Wnioski powinny łączyć się logicznie z celami pracy przedstawionymi we wstępie. Należy unikać stwierdzeń i wniosków niewynikających z własnej obserwacji. Autorzy powinni wystrzegać się stwierdzeń na temat kosztów lub korzyści, jeżeli ich praca nie zawiera ekonomicznych danych i ich analizy. Jeżeli proponuje się hipotezę, należy jasno podać, że jest to hipoteza. Nie należy we wnioskach zamieszczać wyników! PIŚMIENNICTWO – należy ograniczyć tylko do pozycji cytowanych w tekście i mających bezpośredni związek z tematem pracy – nie więcej niż 25 pozycji. Pozycje piśmiennictwa powinny być ułożone w kolejności ich cytowania. Przy cytowaniu prac w tekście należy podawać w nawiasach okrągłych tylko liczbę porządkową odnośnej publikacji w spisie piśmiennictwa. Należy również podać pozycje cytowane w tabelach lub w legendzie rycin oraz unikać cytowania streszczeń i niepublikowanych prac i sprawozdań. Prace akceptowane do druku, ale jeszcze niepublikowane powinny być oznaczone jako: „w druku”; autorzy powinni uzyskać pisemną zgodę na zacytowanie takiej pracy, jak też potwierdzenie, że cytowana praca została zaakceptowana do druku. Informacje pochodzące z manuskryptów przesłanych do redakcji, ale nie akceptowanych do druku powinny być cytowane jako „niepublikowana praca” w tekście, a nie w wykazie piśmiennictwa – po uzyskaniu pisemnego pozwolenia od autora. Należy unikać cytowania „informacja własna” lub „informacja osobista” chyba, że dane takie dostarczają istotnych informacji niedostępnych z publikowanych źródeł. W takich przypadkach nazwisko osoby i data uzyskania informacji powinny być cytowane w tekście. W wykazie piśmiennictwa należy zachować następującą kolejność: a) nazwisko autora (-ów) i pierwsze litery ich imion. Jeżeli liczba autorów nie przekracza trzech należy zacytować wszystkich, jeżeli autorów jest więcej niż trzech, należy zacytować trzech i dodać „i in. b) tytuł pracy w pełnym brzmieniu; c) tytuł czasopisma w uznanym skrócie (według The List of Journal Indexed in Index Medicus); d) rok; Nr 2 Instrukcja dla autorów e) tom; f) pierwsza i ostatnia strona pracy Dla wydawnictw nieperiodycznych (np. książek) należy podać autora (-ów), tytuł rozdziału w pracach zbiorowych, tytuł książki, nazwisko i inicjały jej redaktora, miejsce wydania, wydawcę i rok wydania oraz strony od – do cytowanego rozdziału. PRZYKŁADY: Artykuły z obcojęzycznego czasopisma medycznego: Schmitt-Grohe S, Cherry JD, Heininger U, i in. Pertussis in German adult. Clin Infect Dis 1995;21:860–6. Vega KJ, Pina J, Krevsky B. Heart transplantation is associated with an increased risk for pancreatobiliary disease. Ann Intern Med 1996;124(11):980–3. Pozycje bez autora należy cytować jako: Anonimowe lub Editorial. Np.: Cancer in South Africa [editorial]. S Afr Med J 1994;84:15. Artykuły z polskojęzycznego czasopisma medycznego: Kostrzewski J. Postępy wykorzenienia poliomyelitis w świecie. Przegl Epidemiol 1994;48:355–60. Naruszewicz-Lesiuk D, Wieczorkiewicz N, IwińskaBuksowicz B, i in. Podostre stwardniające zapalenie mózgu (SSPE) w Polsce w latach 1990–1993. V etap badań epidemiologicznych. Przegl Epidemiol 1995;49:261–6. Książki i monografie Uwaga! Należy koniecznie podawać strony, na które powołuje się Autor. 1. Juszczyk J, Gładysz A. Diagnostyka różnicowa chorób zakaźnych. Wyd 2. Warszawa: Wydaw. Lek. PZWL; 1996: strona od – do. 2. Jeśli autorem jest organizacja to: World Health Organization / United Nations Children’s Fund. State of the world’s vaccines and immunization. Geneva: WHO; 1996: strona od – do. 3. Jeśli rozdział w książce to: Krotochwil-Skrzypkowa M. Odczyny i powikłania poszczepienne. W: Dębiec B, Magdzik W, red. Szczepienia ochronne. Wyd 2. Warszawa: PZWL;1991:76–81. 4. Jeśli doniesienie z konferencji to: Bengtsson S, Solheim BG. Enforcement of data protection, privacy and security in medical informatics. In: Lun KC, Degoulet P, Piemme TE, Rienhoff O, editors. MEDINFO 92. Proceedings of the 7th World Congress on Medical Informatics; 1992 Sep 6–10; Geneva, Switzerland. Amsterdam: North-Holland;1992,1561–5. 5. Cytowanie artykułów rozpowszechnianych w formie elektronicznej przez internet może być dokonywane przez podanie ich adresu internetowego oraz danych 331 bibliograficznych ich wersji drukowanej, jeśli taka istnieje, np.Outbreak of Bacterial Conjunctivitis at a College –New Hampshire. MMWR 2002;51:205-7. http://www.cdc.gov./mmwr/. Adres do korespondencji – należy podawać nazwę i adres miejsca pracy lub prywatny autora (autorów) oraz podać numery telefonów i adres e-mail). Tabele – należy pisać na oddzielnych stronach i ponumerować kolejno cyframi rzymskimi. Numeracja tabel powinna odpowiadać chronologii lub pojawianiu się w tekście. Tabele powinny być zaopatrzone w tytuły (u góry) w języku polskim i angielskim. Każda kolumna tabeli powinna posiadać krótki nagłówek, a szersze wyjaśnienia powinny być zamieszczone w odnośnikach pod tabelą, a nie w nagłówku. W wyjaśnieniach należy wyraźnie opisać statystyczne miary zmienności, takie np. jak standardowe odchylenie czy standardowy błąd średnich. Liczbę tabel należy ograniczyć tylko do istotnie niezbędnych dla dokumentacji uzyskanych wyników. Ryciny – na odwrocie każdej ryciny podać: nazwisko autora, tytuł pracy, kolejny numer ryciny oraz oznaczyć jej dół i górę. Fotografie powinny być czytelne, wykonane na błyszczącym papierze. Ryciny mogą być wykonane techniką komputerową. Należy je dostarczać wraz z wydrukiem, w formacie TIF, Corel, jpg (w odpowiedniej rozdzielczości). Ryciny powinny być zaopatrzone w podpisy w języku polskim i angielskim. Na oddzielnej kartce należy zamieścić podpisy pod ryciny w języku polskim i angielskim. W odpowiednim miejscu tekstu należy podać w nawiasach kolejne numery rycin lub tabel np. (ryc. 1) lub (tab. I). Miejsca włączenia materiału ilustracyjnego powinny być zaznaczone ołówkiem na marginesie maszynopisu. Objętość artykułów – oryginalna praca naukowa nie może przekraczać 10 stron maszynopisu włączając tabele, ryciny, piśmiennictwo i streszczenie w języku angielskim. Krótkie komunikaty, doniesienia tymczasowe i doniesienia kazuistyczne z zakresu chorób zakaźnych nie mogą przekraczać 3 stron maszynopisu wraz z piśmiennictwem i streszczeniem. Prace poglądowe nie mogą przekraczać 12 stron maszynopisu włączając streszczenie i abstrakt, ryciny, tabele i piśmiennictwo. Zasady ogólne – każda praca jest poddawana ocenie przez niezależnych recenzentów. Redakcja zastrzega sobie prawo poprawiania usterek stylistycznych i mianownictwa oraz dokonywania 332 Instrukcja dla autorów koniecznych skrótów, bez porozumienia z autorem. Autorzy prac oryginalnych i poglądowych otrzymują bezpłatnie 15 odbitek artykułu. Wydawca zastrzega sobie prawo przeznaczenia niektórych odbitek do handlu księgarskiego. PIŚMIENNICTWO 1. Uniform Requirements for Manuscripts Submitted to Biomedical Journals [editorial]. New Engl J Med 1997;336:309–15. Nr 2