Średniowieczny miecz po całych stuleciach nadal

Średniowieczny miecz po całych stuleciach nadal wzbudza fascynację. Jest on czymś więcej
niż tylko bronią. Ucieleśnia również pewien okres – średniowiecze, oraz ideę –
rycerskość. Z tym rodzajem broni związane są ideały rycerstwa – honor, sprawiedliwość,
wierność,
szczerość
i wstawianie się za słabszymi przeciw silnym. Bohater może posługiwać się przeróżnym
orężem, ale z całą pewnością nosi miecz. Znamy to z książek, filmów i ostatnimi czasy z
gier komputerowych.
Obcowanie z mieczem umożliwia nam doświadczanie i przeżywanie tych idei, ideałów i
fantazji. Dla większości fechtujących było to pierwotnym powodem związania się z mieczem.
Im więcej i im poważniej zajmujemy się tematem walki mieczem, tym bardziej zdajemy sobie
sprawę z tego,
iż nasze wyobrażenia są fałszywe. Fantazje coraz bardziej odpływają w siną dal i w końcu
prawie nic nie zostaje z naszych wyobrażeń. Za to otrzymujemy coś innego, coś
wartościowego: wiedzę.
Z utratą każdego naiwnego wyobrażenia następuje przyrost wiedzy. Uczymy się rozpoznawania
prawdziwych kontekstów i na końcu tej podróży stajemy, można tak powiedzieć, na drugim
końcu spektrum. Zostajemy z niewielką ilością młodzieńczych fantazji, za to z wiedzą,
zrozumieniem i rozsądkiem, i w odniesieniu do walki mieczem także umiejętnościami i
doświadczeniem. Ta droga
od fantazji do rzeczywistości jest niezbędna, jeżeli ktoś chce na poważnie zmierzyć
się z zagadnieniem.
Poważny badacz pragnie wiedzy, doświadczenia i przede wszystkim umiejętności. Tak więc
włącza się w regularny trening, liczy z niepowodzeniami i przekopuje przez średniowieczne
rękopisy. Studiuje ryciny, freski i obrazy. Odwiedza muzea, zamki i biblioteki. Zaczyna
się interesować metalurgią i sztuką wykuwania mieczy, medycyną i architekturą. Jego żądza
wiedzy prowadzi
do znajomości strojów, garbarstwa, szewstwa i innych aspektów życia codziennego w dawnych
epokach. Z uśmiechem znosi uroki wolnej walki i chwyta za kord, sztylet, topór
lucerneński i puklerz. Uczy się, że walka mieczem to dużo więcej niż praca z klingą.
Książa ta ma być instrukcją obchodzenia się z długim mieczem. Aby przedstawić tak
kompleksowy temat w formie książki, należy najpierw wskazać obszar zainteresowania i
wyznaczyć granice.
A zatem książka ta dotyczy wyłącznie używania długiego miecza według szkoły niemieckiej
w tradycji Johannesa Lichtenauera. Przy czym punkt ciężkości został położony na
interpretację dawnych źródeł. Jednocześnie starałem się przekazać nomenklaturę i techniki
w formie
obecnie akceptowalnej, celowo nie zagłębiając się w detale. Jestem świadom tego, iż
postawy
i uderzenia, jak również techniki rozwinęły się. Zdaję sobie również sprawę, że w
źródłach można znaleźć wiele różnic. Jednakże podczas pisania tej pozycji przyświecała mi
przede wszystkim idea umożliwienia początkującym zainteresowanym wejścia w sztukę walki
przy użyciu długiego miecza
i przekazania podstawowych technik.