Waldemar Machała Podstawowe czynności ratowania życia

Transkrypt

Waldemar Machała
Podstawowe czynności ratowania życia.
Zdarzenia nagłe.
Uniwersytet Jana Kochanowskiego
w Kielcach
WYKŁAD nr 3/ 3
Zgon w następstwie urazu może nastąpić:
W ciągu pierwszych sekund lub minut po urazie; zgon jest
spowodowany ciężkim uszkodzeniem OUN, serca, aorty lub
dużych naczyń krwionośnych.
W czasie od kilku minut do godziny po urazie; przyczyną jest
krwiak pod- lub nadtwardówkowy, odma opłucnowa z
nadciśnieniem, obrażenie wątroby i śledziony oraz niestabilne
złamania miednicy.
W czasie od kilki dni do kilkunastu tygodni po urazie; jego
przyczyną może być zespół niewydolności wielonarządowej,
stan septyczny.
Łańcuch przeżycia
Wczesne rozpoznanie stanu zagrożenia życia i wezwanie pomocy
Wczesne wdrożenie podstawowych czynności ratowania życia
Wczesna defibrylacja w celu przywrócenia rytmu serca
Wczesne wdrożenie zaawansowanych czynności ratowania życia i
opieki poresuscytacyjnej
Wczesne rozpoznanie stanu zagrożenia życia i wezwanie pomocy
Szybki dostęp do medycznych służb ratunkowych
Jeden numer telefonu dla wszystkich służb ratunkowych (112,
911, 999).
W przypadku nagłych stanów zagrożenia życia u pacjentów
hospitalizowanych (kod np. 2222).
Wczesne wdrożenie podstawowych czynności ratowania życia
Udrożnienie dróg oddechowych.
Wentylacja zastępcza: usta-usta, usta-nos, usta-usta/nos
(z możliwością użycia maski twarzowej).
Pośredni masaż serca.
Wczesna defibrylacja w celu przywrócenia rytmu serca
U pacjentów hospitalizowanych celem jest defibrylacja
przeprowadzona w ciągu 5 minut od otrzymania zgłoszenia o CA.
Coraz częściej budynki użyteczności publicznej wyposażone są
w defibrylatory automatyczne (AEDs), które powinny zostać
użyte niezwłocznie przez świadków zdarzenia.
Wczesne wdrożenie zaawansowanych czynności ratowania życia
Farmakoterapia.
Elektroterapia (kardiowersja, elektryczna stymulacja serca).
Leczenie przyczynowe w Oddziale Intensywnej Terapii.
Wytyczne leczenia w okresie przedszpitalnym czynnik czasu
„Złota godzina”
Przybycie do poszkodowanego: 8-10 minut.
Czynności na miejscu zdarzenia: 10-20 minut.
Transport do szpitala: 20-30 minut od chwili urazu.
Jeżeli transport do szpitala> 30 minut – rozważyć transport
śmigłowcem.
Wymóg szybkości i prawidłowości leczenia dopuszcza CPR w trakcie
transportu.
Udzielanie pomocy - zasady:
Bezpieczeństwo własne.
Ocena zagrożenia:
Własnego.
Poszkodowanych.
Przygodnych świadków zdarzenia.
Redukcja ryzyka:
Wybuchu benzyny.
Zsunięcia się rozbitego samochodu z nasypu.
Zawału ściany lub stropu.
Konieczne ustalenie:
Okoliczności, w jakich doszło do urazu.
Dokładnego czasu zdarzenia.
Zmiany stanu poszkodowanego do momentu przybycia
zespołu ratunkowego.
Chorób przebytych lub współistniejących.
Postępowanie na miejscu wypadku PSP
Przybycie na miejsce zdarzenia i
rozpoznanie – ewentualnie
uznanie zdarzenia za masowe
Zabezpieczenie miejsca zdarzenia
i ratowników
Dotarcie do poszkodowanego
Ewakuacja
Udzielenie pierwszej
pomocy medycznej i
przygotowanie do ewakuacji
Uzyskanie dostępu do poszkodowanego;
realizacja innych czynności ratowniczych
Zasady postępowania wstępnego z ofiarą wypadku badanie ratownicze
Sprawdź, czy chory reaguje (ostrożnie potrząśnij jego ramieniem
i głośno zapytaj: ” Czy dobrze się Pan/ Pani czuje?”).
Jeżeli poszkodowany reaguje na mowę lub na poruszanie:
pozostaw go w pozycji, w jakiej go znalazłeś (pod
warunkiem, że jest już bezpieczny); oceń jego stan
zwracając uwagę na:
Ułożenie ciała (fizjologiczne, przymusowe).
Zachowanie poszkodowanego (bełkotliwa mowa, splątanie,
pobudzenie psychoruchowe).
Zabarwienie skóry (bladość, sinica).
Zasady postępowania wstępnego z ofiarą wypadku badanie ratownicze
Obecność podbiegnięć krwawych (sińców).
Ciepłotę ciała i wilgotność skóry.
Sposób oddychania (normalny - 12-16 oddechów/ min.;
nieregularny głęboki, szybki (uszkodzenie mózgu); CheyneStockesa; Kusmaula).
Ślady krwi, wymiocin, moczu, fragmentów narządów, tkanek,
zębów (szybko rozprzestrzeniające się plamy krwi na ubraniu).
Fragmenty kości przebijające ubranie.
Miejsce zdarzenia (mechanizm wypadku, zajmowane miejsce w
pojeździe); pasy bezpieczeństwa, poduszki powietrzne.
Jeżeli poszkodowany jest przytomny należy:
Zapytać go o personalia
Ocenić stan pamięci sprzed wypadku (pamięć przed zdarzeniem).
Zapytać o dolegliwości (osłabienie, zimno, nudności).
Poprosić poszkodowanego o poruszenie poszczególnymi
częściami ciała i zapytać go o współistniejący ból.
Nawet jeżeli niektóre części ciała są zmiażdżone zapytać, czy
poszkodowany je czuje i czy może nimi ruszyć (brak bólu świadczy
o uszkodzeniu struktur nerwowych); czucie bólu przed
wydobyciem poszkodowanego z pojazdu, jego brak po przełożenie
na nosze świadczy o obrażeniach wtórnych).
W każdym przypadku należy:
Ocenić tętno (na tt. szyjnych).
Ocenić oddech, zwracając uwagę na zapach wydobywający
się z ust poszkodowanego.
Ocenić stan przytomności wg Skali Śpiączek Glasgow (GCS).
W zakresie głowy i szyi zwrócić uwagę na:
Jakość słuchu.
Rodzaj ran.
Obecność siniaków.
Ciała obce.
Nieprawidłową ruchomość w obrębie kości
twarzoczaszki.
Stan uzębienia.
Sączenie z otworów naturalnych - płyn m-r.
Przytomność całość procesów umożliwiających prawidłowe
spostrzeganie, skupianie uwagi i uprzytamnianie sobie wydarzeń.
Przytomny jest w stanie prawidłowo kojarzyć fakty, rozmawiać, czy
np. poznawać bliskich.
Przy utracie przytomności spostrzeganie, podobnie jak we śnie, jest
zniesione.
Śpiącego można jednak w każdej chwili obudzić, podczas gdy
nieprzytomnego nawet silne bodźce (głównie bólowe) nie przywracają
do przytomności (i mogą powodować wystąpienie odruchów typu
obronnego).
Przyczyny utraty przytomności:
Obrażenia głowy.
Niedotlenienie krwi (hipoksja).
Zaburzenia przemiany materii.
Zatrucia.
Drgawki.
Porażenie prądem elektrycznym.
Udar mózgu.
Wychłodzenie.
Udar cieplny.
Nieprzytomność rozpoznaje się w sytuacji w której poszkodowany:
Nie reaguje na pytania (brak możliwości nawiązania
kontaktu słownego).
Nie reaguje na standardowe bodźce bólowe.
Nie ma odruchu rzęsowego.
Ma zmniejszone napięcie mięśni.
Śmierć
Definicja klasyczna - nieodwracalne ustanie krążenia krwi
oznacza śmierć człowieka jako całości; niekoniecznie oznacza
ono natychmiastową śmierć wszystkich komórek ciała
Znamiona śmierci
To zespół objawów świadczących o ustaniu funkcji życiowych.
Znamiona śmierci dzieli się na:
1.
Znamiona niepewne:
Oziębienie ciała.
Brak odruchu rogówkowego.
Brak reakcji źrenic na światło.
Bladość (sinica).
2.
Znamiona pewne:
Plamy opadowe.
Stężenie pośmiertne.
Reanimacja
To zespół czynności ratunkowych (oddech zastępczy, pośredni
masaż serca, elektroterapia, farmakoterapia) w wyniku których u
poszkodowanego powróciły:
Spontaniczna czynność serca.
Spontaniczna (lub wspomagana oddechem zastępczym;
respiratorem) czynność oddechowa.
Czynność ośrodkowego układu nerwowego (mózgu;
przytomność).
Resuscytacja
To zespół czynności ratunkowych (oddech zastępczy, pośredni
masaż serca, elektroterapia, farmakoterapia) w wyniku których u
poszkodowanego powróciły jedynie:
Spontaniczna czynność serca.
Spontaniczna (lub wspomagana oddechem zastępczym;
respiratorem) czynność oddechowa.
Bezdech – brak oddechu
Ośrodek oddechowy – pień mózgu.
Chemoreceptory.
Powietrze – 21% tlenu.
Gazy wydechowe – 17% tlenu.
Częstość oddechów – 10 do 30/ min.
Objętość oddechowa – ok. 5 ml/ kg mc.
Bezdech brak oddechu (badanie przez 10 s.);
wyjątek hipotermia – badanie przez 1 minutę.
Bezdech przyczyny:
1.
Obturacja (zatkanie) dróg oddechowych
Aspiracja (przedostanie się do dróg oddechowych)
treści pokarmowej.
Ciało obce w drogach oddechowych.
Obrzęk górnych dróg oddechowych, spowodowany
ukąszeniem owada.
Utopienie, przysypanie.
Powieszenie, uduszenie.
Choroby dróg oddechowych.
Bezdech przyczyny:
2. Uszkodzenie ośrodka oddechowego:
Obrażenia (uszkodzenie rdzenia
kręgowego, czaszkowomózgowe).
Zatrucia.
Bezdech przyczyny:
3.
Inne zaburzenia:
Niskie stężenie tlenu w atmosferze.
Uszkodzenie płuc.
Działanie prądu elektrycznego.
Zatrucie tlenkiem węgla, saletrą amonową, cyjankami.
Działanie niskich i wysokich temperatur.
Bezdech rozpoznanie:
Utrata przytomności.
Sinoblade zabarwienie skóry (może nie występować),
warg, płytek paznokciowych, uszu (u zatrutych
tlenkiem węgla rzadko występuje sinica).
Brak ruchów oddechowych z niewyczuwalnym
przepływem (szmerem) powietrza przez nos i usta.
Bezdech rozpoznanie:
Patrz.
Słuchaj:
Charczenie (sugeruje obecność płynu w okolicy głośni).
Chrapanie (sugeruje „przytkanie” ciałem obcym).
Pianie (sugeruje skurcz oskrzeli).
Czuj.
Całkowita obturacja dróg oddechowych:
Huśtawka oddechu.
Użycie dodatkowych mięśni oddechowych.
Techniki udrożnienia dróg oddechowych
Odgięcie głowy
Uniesienie żuchwy
Wysunięcie żuchwy przed linie zębów szczęki
Rękoczyn
Esmarcha
(chwyt
potrójny)
Urządzenia służące do utrzymywania drożności dróg oddechowych
Technika wprowadzania rurki ustno - gardłowej
Technika
Technikawprowadzania
wprowadzaniarurki
rurkinosowo
nosowo--gardłowej
gardłowej
Oddech workiem samorozprężalnym
Prawidłowe odgięcie głowy.
Uniesienie żuchwy.
Prawidłowe trzymanie maski twarzowej.
Rurka ustno – gardłowa.
Wolne wdechy (niskie ciśnienie wdechu).
Czekanie na wydech.
Obserwacja ruchów klatki piersiowej.
Manewr Sellica (doświadczeni ratownicy).
Niedrożność
dróg oddechowych
Technika wprowadzania
rurki nosowo - gardłowej
Częściowa.
Całkowita.
Przyczyny:
Zmniejszenie napięcia mięśni gardła i języka.
Wymiociny.
Krew.
Ciało obce.
Obrzęk:
W następstwie oparzenia.
W następstwie anafilaksji.
W następstwie zapalenia.
Skurcz głośni.
objawy
Niedrożność
dróg
oddechowych
Technika wprowadzania rurki nosowo - gardłowej
Bezdech.
Niepokój.
Bladość, sinica.
Szarpiące ruchy brzucha, rybi oddech.
Zatrzymanie krążenia.
Technika wprowadzania rurki nosowo - gardłowej
Czynności ratowania życia
Podstawowe czynności ratowania życia (BLS)
Zaawansowane czynności ratowania życia (ALS)
Brak krążenia trwający powyżej 3 – 4 minut prowadzi do
nieodwracalnego uszkodzenia mózgu.
Podstawowe
czynności ratowania
życia- gardłowej
(BLS)
Technika wprowadzania
rurki nosowo
Wskazania:
Brak reakcji.
ERC
Technika
Guidelines
wprowadzania
2005 Algorytm
rurki nosowo
BLS
- gardłowej
NIE REAGUJE
Zawołaj o pomoc
Udrożnij drogi oddechowe
BRAK PRAWIDŁOWEGO ODDECHU
Zadzwoń na numer 112 lub 999
30 uciśnięć
klatki piersiowej
2 oddechy ratownicze
30 uciśnięć klatki piersiowej
Podstawowe zabiegi resuscytacyjne u dorosłych
1. Upewnij się, czy poszkodowany i wszyscy świadkowie zdarzenia są
bezpieczni.
2. Sprawdź reakcję poszkodowanego:
Delikatnie potrząśnij za ramiona i głośno zapytaj: „Czy
wszystko w porządku?”.
3a. Jeżeli reaguje:
Pozostaw go w pozycji, w której go zastałeś, o ile nie zagraża
mu żadne niebezpieczeństwo.
Dowiedz się jak najwięcej o stanie poszkodowanego i wezwij
pomoc, jeśli będzie potrzebna.
Regularnie oceniaj jego stan.
3b. Jeżeli nie reaguje :
Głośno zawołaj o pomoc.
Odwróć go na plecy, udrożnij drogi oddechowe, wykonując
odgięcie głowy i uniesienie żuchwy.
4. Utrzymują drożność dróg oddechowych wzrokiem, słuchem i
dotykiem oceń, czy występuje prawidłowy oddech
Patrz (oceń wzrokiem ruchy klatki piersiowej).
Nasłuchuj przy ustach szmerów oddechowych.
Wyczuj (oddech na swoim policzku).
5a. Jeżeli oddech jest prawidłowy:
Ułóż poszkodowanego w pozycji bezpiecznej.
Wyślij kogoś, lub sam udaj się po pomoc (wezwij Pogotowie).
Regularnie oceniaj oddech.
5b. Jeżeli oddech poszkodowanego nie jest prawidłowy:
Wyślij kogoś po pomoc, a jeżeli jesteś sam, zostaw
poszkodowanego i wezwij Pogotowie, wróć i rozpocznij uciskanie
klatki piersiowej:
Uklęknij obok poszkodowanego.
Ułóż nadgarstek na środku mostka.
Ułóż nadgarstek drugiej ręki na pierwszym.
Spleć palce obu dłoni i upewnij się, że nie będziesz wywierać
nacisku na żebra poszkodowanego; nie uciskaj nadbrzusza, ani
dolnej części mostka.
Pochyl się nad poszkodowanym, wyprostowane ramiona ustaw
prostopadle do mostka i uciskaj na głębokość 4-5 cm.
Po każdym uciśnięciu zwolnij nacisk na klatkę piersiową, nie
odrywając dłoni od mostka. Powtarzaj uciśnięcia z
częstotliwością 100/ min.
Okres uciskania i zwalniania nacisku powinien być taki sam.
6a. Połącz uciskanie klatki piersiowej z oddechami ratowniczymi:
Po wykonaniu 30 uciśnięć – udrożnij drogi oddechowe (odgięcie
głowy, uniesienie żuchwy).
Zaciśnij skrzydełka nosa.
Pozostaw usta delikatnie otwarte jednocześnie utrzymując
uniesienie żuchwy.
Weź normalny wdech i obejmij szczelnie usta poszkodowanego
swoimi ustami.
Wdmuchuj powoli powietrze do ust poszkodowanego przez 1
sek., obserwując czy klatka piersiowa poszkodowanego się
unosi.
Utrzymując odgięcie głowy i uniesienie żuchwy – obserwuj
wydech.
Kontynuuj uciskanie klatki piersiowej i oddechy ratownicze w
stosunku 30:2.
Przerwij swoje działanie w celu sprawdzenia stanu
poszkodowanego tylko, gdy zacznie on prawidłowo oddychać. W
innym przypadku nie przerywaj resuscytacji.
Jeżeli wykonane na wstępie oddechy nie powodują uniesienia się
klatki piersiowej (jak przy normalnym oddychaniu):
Sprawdź jamę ustną poszkodowanego i usuń widoczne ciała
obce.
Sprawdź, czy odgięcie głowy i uniesienie żuchwy są poprawnie
wykonane.
Wykonaj nie więcej niż 2 próby wentylacji na każdym razem,
zanim podejmiesz ponownie uciskanie klatki piersiowej.
Jeżeli na miejscu zdarzenia jest więcej niż jeden ratownik
powinni się oni zmieniać podczas prowadzenia RKO co 1-2
minuty, aby zapobiec zmęczeniu.
Należy zminimalizować przerwy w RKO podczas zmian.
6b. RKO ograniczoną wyłącznie do uciśnięć klatki piersiowej możesz
prowadzić w następujących sytuacjach:
Jeżeli nie jesteś w stanie, lub nie chcesz wykonać oddechów
ratowniczych, zastosuj uciśnięcia klatki piersiowej.
Jeżeli stosujesz wyłącznie uciśnięcia klatki piersiowej, wykonuj
je bez przerwy, z częstotliwością 100/ min.
Przerwij swoje działanie w celu sprawdzenia stanu
poszkodowanego tylko wtedy, jeżeli zacznie on prawidłowo
oddychać. W innym przypadku nie przerywaj resuscytacji.
7. Kontynuuj resuscytację do czasu, gdy:
Przybędą wykwalifikowane służby medyczne i przejmą działanie.
Poszkodowany zacznie prawidłowo oddychać.
Ulegniesz wyczerpaniu.
Powikłania masażu serca
Podstawowe zabiegi resuscytacyjne u dorosłych ciężarna - PSP
Załącznik nr 1
Procedura nr 18
Kobieta w ciąży w stanie zagrożenia
życia
Ocena stanu przytomności
Przytomna
Kontrola ABC
Pozycja półsiedząca, lub
pozycja na wznak z
przechyleniem tułowia o 30o w
lewą stronę
Nieprzytomna
Kontrola ABC
Zachowane oddech i
tętno
Pozycja bezpieczna na
lewym boku
Tlenoterapia 100%
tlenem
Tlenoterapia 100%
tlenem
Termoizolacja
Brak oddechu i tętna
Resuscytacja w pozycji
na wznak z uniesieniem
prawego biodra, lub z
przesunięciem brzucha
w lewą stronę
Podstawowe zabiegi resuscytacyjne u dorosłych EKG
Automatyczna defibrylacja zewnętrzna AED
Nie reaguje
Wołaj o pomoc
Udrożnij drogi oddechowe
Brak prawidłowego oddechu
RKO 30:2
Wyślij kogoś lub
idź po AED
Zadzwoń 112 lub 999
Do momentu podłączenia AED
AED
ocena rytmu
Defibrylacja
zalecana
Defibrylacja
nie zalecana
1 Defibrylacja
150-360 J (dwufazowa)
lub 360 J (jednofazowa)
Natychmiast podejmij
Natychmiast podejmij
RKO 30:2
przez 2 min
RKO 30:2
przez 2 min
Kontynuuj dopóki poszkodowany nie
zacznie oddychać prawidłowo
Automatyczna defibrylacja zewnętrzna AED
Zaleca się dostosowanie poleceń głosowych
AED do nowych wytycznych.
Standardowy AED jest odpowiedni dla dzieci
powyżej 8. roku życia.
Dla dzieci pomiędzy 1. a 8. rokiem życia
należy używać elektrod pediatrycznych
i trybu pediatrycznego w defibrylatorze, jeżeli
jest dostępny.
Jeżeli taki tryb nie jest dostępny, stosuje się
AED taki jak jest.
Nie zaleca się wykorzystywania AED u dzieci
poniżej 1 roku życia.
Niedrożność górnych dróg oddechowych zadławienie
Objawy zadławienia:
Nagłość wystąpienia objawów.
Niepokój psychoruchowy połączony z dusznością.
Świst wdechowo-wydechowy.
Chwytanie się za gardło.
Szybko występująca sinica.
Zatrzymanie krążenia.
Ciało obce w górnych drogach oddechowych:
Obturacja częściowa
Obturacja całkowita.
Jeżeli poszkodowany jest przytomny:
Uderzenie w okolicę międzyłopatkową (5 razy).
Jeżeli brak efektu:
Uciśnięcie dołka sercowego.
Jeżeli poszkodowany nieprzytomny:
Kontrola jamy ustno-gardłowej.
Udrożnienie dróg oddechowych.
Kontrola oddechu – patrz, słuchaj i czuj.
Natychmiastowe wezwanie fachowej pomocy.
Jeżeli brak prawidłowego oddechu:
Pośredni masaż serca (bez badania znamion krążenia).
Po 30 uciśnięciach mostka, kontrola drożności dróg
oddechowych – próba wdechu ratunkowego.
Sekwencja 30 : 2.
Pozycja boczna ustalona
Wydolny oddech.
Wydolne krążenie.
Zapobieganie obturacji dróg oddechowych.
Ułatwienie ewakuacji wydzieliny z GDO.
Zmiana „boku” co 30 minut.
Zadławienie u dzieci
Leczenie zadławienia u dzieci
Nieefektywny kaszel
Nieprzytomny.
Udrożnij drogi
oddechowe.
5 oddech ów
ratowniczych.
Rozpocznij resuscytację.
Przytomny
5 uderzeń w okolice
międzyłopatkową.
5 uciśnięć (klatki
piersiowej u niemowląt
i nadbrzusza
u dzieci > 1 roku życia
Efektywny kaszel
Zachęcaj do
kaszlu
Kontynuuj ocenę do
momentu pogorszenia
stanu poszkodowanego i
wystąpienia
nieefektywnego kaszlu
lub do momentu
usunięcia ciała obcego.
Zadławienie u dzieci
Podstawowe czynności resuscytacyjne u dzieci
Sytuacje predysponujące do zatrzymania krążenia
Zapalenie nagłośni.
Tracheostomia.
Oparzenia.
Obrażenia ciała.
Zapalenie żołądka i jelit.
Drgawki.
Pacjenci w stanie krytycznym:
Przebieg choroby potencjalnie zagrażającej życiu.
Powikłania leczenia.
Przedwczesne wycofanie się ze wspomagania czynności
życiowych.
Przypadkowe przerwanie takowego wspomagania.
Śpiączka.
Częstość pracy serca u zdrowych dzieci
Granice
Średnio
Noworodki do 3 mż
85–205
140
3 mż do 2 rż
100–190
130
2-10 rż
60-140
80
>10 rż
60-100
75
Wiek
Osuszenie, ocieplenie, ułożenie, odessanie,
stymulacja przez dotyk
Tlenoterapia
Wentylacja workiem
oddechowym z maską
twarzową
Intubacja
Leki
Niemowlę
Drogi
oddechowe
Dziecko
Odchylenie głowy.
Odchylenie głowy.
Uniesienie żuchwy.
Przywiedzenie
żuchwy.
Wysunięcie i
przywiedzenie
żuchwy.
Wysunięcie i
przywiedzenie
żuchwy.
Oddychanie:
Początkowo
5 oddechów: 1 – 1.5
s./ oddech.
5 oddechów: 1 –
1.5 s./ oddech.
Później
20 oddechów/ min.
15 oddechów/ min.
Niemowlę
Dziecko
Kontrola tętna
Tętnica ramienna/ udowa
Tętnica szyjna
Miejsce ucisku przy
pośr. masażu serca
Dolna 3-cia część mostka
Dolna 3-cia część
mostka
Pośredni masaż serca
Opuszki 2 palców /
technika 2 kciuków
Jedna ręka / Dwie
splecione ręce
Głębokość uciśnięć
klatki piersiowej
1,5 – 2,5 cm
2,5 – 3,5 cm
Częstość uciśnięć
klatki piersiowej
100/ min.
100/ min.
Stosunek
oddech : masaż
2 : 30 / 2 : 15
2 : 30 / 2 : 15
Rozmiar elektrod:
Średnica 4.5 cm – niemowlęta
8 i 13 cm – dzieci starsze
Defibrylacja
Kontakt elektrod:
Jedynie żel.
Ułożenie:
Typowe
Optymalna siła naciku na łopatki:
3 kg – dzieci < 10 kg
5 kg – dzieci większe
Dawka energii:
2-4 J/ kg mc
Sprawdzanie defibrylatorów:
Konieczne 1x/ rok (może pojawić się
różnica pomiędzy energią zgromadzoną
a dostarczoną.
Skala Apgar
Objawy
0
1
2
Czynność serca Nieobecna
Wolna (< 100/
min.)
> 100/ min.
Oddech
Nieobecny
Wolny,
nieregularny
Dobry, płacz
Napięcie
mięśniowe
Słabe
Niekiedy zgięcia Aktywność
ruchowa
Reakcja na
drażnienie
(cewnik do
nosa)
Brak
odpowiedzi
Grymas
Kaszel lub
kichanie
Kolor skóry
Siny lub blady
Różowe ciało z
sinymi
kończynami
Cały różowy
Hipotermia - wychłodzenie
Hipotermia jest obniżeniem wewnętrznej ciepłoty ciała poniżej 35
stopni Celsjusza.
Hipotermia może powstać na skutek zaburzeń homeostazy w wyniku:
Działania niskiej temperatury otoczenia (atmosfery).
Przebywania w wodzie (utonięcia).
Urazu.
Wstrząsu.
Posocznicy.
Przyczyn jatrogennych (transport, leczenie).
Działania alkoholu i leków (barbiturany).
Jadłowstrętu psychicznego.
Niedożywienia (hipotermia tropikalna).
Hipotermia - wychłodzenie
Hipoetrmia jest obniżeniem wewnętrznej ciepłoty ciała poniżej 35
stopni Celsjusza.
Hipotermia może powstać na skutek zaburzeń homeostazy w wyniku:
Hipoglikemii.
Zatrucia wodnego.
Oparzeń.
Dermatoz.
Niedoczynności.
Tarczycy lub kory nadnerczy.
Uszkodzenia podwzgórza.
Wychłodzenie
Hipotermia
< 35oC.
Łagodna:
35-32oC.
Umiarkowana:
32-30oC.
Ciężka:
<30oC.
Skrajne grupy wiekowe.
Zatruci.
Upojeni alkoholem.
Obrażenia ciała.
Wychłodzenie
Drogi utraty ciepła
Promieniowanie (utrata energii z powierzchni skóry w formie fal
cieplnych rozchodzących się z prędkością światła) odpowiada za
50% całkowitej utraty ciepła nawet w pomieszczeniu o wysokiej
temperaturze; ilość promieniowania zwiększa się, gdy temperatura
otoczenia się obniża; skóra ludzka jest idealnym promiennikiem,
zwłaszcza na kulistych powierzchniach ciała.
Przewodzenie (jest niewielkie w powietrzu, ale w wodzie zachodzi
24x szybciej; hipotermia może wystąpić po kilku godzinach
przebywania w wodzie o temperaturze 16 stopni c; mokre ubranie
traci swoje właściwości izolujące z powodu utraty zdolności
izolacyjnych.
Wychłodzenie
Drogi utraty ciepła
Konwekcja polega na wymianie ciepłego powietrza przy skórze na
powietrze zimne; jest odpowiedzialna za 25% całkowitej utraty
ciepła.
Parowanie odpowiada za 7% całkowitej utraty ciepła w spoczynku
(może przewyższyć6 - krotnie wartość podstawowej przemiany
materii.
Utrata ciepła z powietrzem wydechowym stanowi kombinację
powyższych mechanizmów i odpowiada za 14% całkowitej utraty
ciepła w spoczynku.
Hipotermia – wychłodzenie - objawy
Głęboka
temperatura
ciała
35 – 31o C
31 – 29 o C
Zmiany fizjologiczne
 Wzrost podstawowej przemiany
materii i zużycia tlenu
 Skurcz naczyń krwionośnych
 Umiarkowana tachykardia
 Wzrost stężenia hormonu
antydiuretycznego (ADH)
 Zmniejszenie podstawowej przemiany
materii i zużycia tlenu
 Zmniejszenie mózgowego przepływu
krwi
 Kwasica lub zasadowica
 Pozanaczyniowe przemieszczenie
płynów
 Hipowolemia
objawy
 Dreszcze
 Sinica
 Dysartria
 Diureza
 Dreszcze ustają
 Splątanie,
majaczenie
 Sztywność
mięśni
 Obniżenie lub
brak ciśnienia
tętniczego
Głęboka
temperatura
ciała
29 – 25 o C
< 25 o C
Zmiany fizjologiczne
 Utrata term oregulacji
 Rozszerzenie naczyń
krwionośnych
 Zm niejszenie częstości tętna,
zm niejszenie CO i SV
 Zwolnienie przewodzenia
nerwowego
 Brak czynności bioelektrycznej
m ózgu
 Zwolnienie przewodnictwa w
sercu
 W zrost pobudliwości serca
 Bezdech
 Asystolia
Objawy
 Rum ień, obrzęk
 Obniżenie
ciśnienia
tętniczego
 Zanik odruchów
 Stupor, śpiączka
 Szerokie źrenice
 Zaburzenia
rytm u serca,
m igotanie kom ór
 Objawy śm ierci
Temperatura 30 - 32o Cmechanizmy kompensacyjne
utrzymują homeostazę.
Temperatura 28o C
dekompensacja (samoistne
ogrzanie ustroju jest niemożliwe).
Temperatura 25 - 28o Cbrak objawów życia.
Temperatura  20o C
możliwość przetrwania
niedotlenienia trwającego 60 minut.
Zaburzenia świadomości u osób w hipotermii mogą się przejawiać
splątaniem i reakcjami paradoksalnymi
Elektrokardiogram:
Fala J (fala Osborna) - charakterystyczny garb w punkcie J
zaraz po zespole QRS
Procesy metaboliczne -
ulegają zwolnieniu o 6% na każdy
1oC obniżenia temperatury ciała
Wyniki badań hematologicznych
Podwyższenie hematokrytu o 2% na każdy stopień obniżenia
temperatury ciała.
Niewiarygodne wyniki WBC.
Zaburzenia gospodarki wodnoelektrolitowej
Hipo i hiperglikemia.
Hipo i hiperkaliemia.
Zasadowica albo kwasica.
U pacjentów w hipotermii potrzeby fizjologiczne mogą być pokryte
pomimo znacznego niedociśnienia, bradykardii i hipowentylacji natomiast zbyt energiczne leczenie tych objawów może
doprowadzić do migotania komór serca, opornego na
elektroterapię
Po przetransportowaniu poszkodowanego do temperatury
pokojowej można obserwować paradoksalne obniżanie
temperatury wewnętrznej ciała:
Powrót zimnej krwi do kompartmentu centralnego z uruchomionej
warstwy zewnętrznej ciała (model krążeniowy)
Przewodzenie ciepła z cieplejszego wnętrza ku jego chłodnej
powierzchni (model przewodzeniowy).
Hipotermia – wychłodzenie - rozpoznanie
Hipotermia:
Ekspozycja na wilgoć.
Ekspozycja sucha.
Pomiar temperatury:
Błona bębenkowa.
Pęcherz moczowy.
Głęboki przełyk.
Odbytnica (temperatura może być zafałszowana
umieszczeniem czujnika masie zimnego stolca).
Hipotermia – wychłodzenie - powikłania
Zapalenie płuc.
Obrzęk płuc.
Zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS).
Posocznica.
Zaburzenia odporności.
Martwica mięśni szkieletowych.
Ostra martwica kanalików nerkowych.
Zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC).
Małopłytkowość.
Upośledzenie czynności płytek.
Obrzęk mózgu.
Zapalenie trzustki.
Hipo lub hiperglikemia.
Przedłużona śpiączka.
Powolne powracanie czynności neurologicznych (nawet do 6 m-cy).
Hipotermia – wychłodzenie - leczenie
Na miejscu wypadku i podczas transportu:
DELIKATNOŚĆ W OBCHODZENIU SIĘ Z POSZKODOWANYM.
Nie ogrzewać zewnętrznie !!!
Umieszczenie w pomieszczeniu (karetka) suchym i ciepłym.
Usunięcie mokrej i zimnej odzieży.
Okrycie kocem.
Dożylny wlew ciepłych płynów.
Tlenoterapia ciepłym i właściwie nawilżonym tlenem.
Niepodejmowanie czynności reanimacyjnych, jeżeli pacjent ma
zachowaną czynność serca i samoistny oddech (możliwość
sprowokowania migotania komór serca).
Hipotermia – wychłodzenie - leczenie
Na miejscu wypadku i podczas transportu; cd:
Jeżeli brak oddechu - utrzymanie drożności dróg oddechowych
(delikatnie), ułożenie a w ostateczności przez działania
przyrządowe.
Wychłodzenie – leczenie ERC
Nie rozpoznawać zgonu – przy hipotermii.
Wolne, słabo napięte i niemiarowe tętno.
Wolny i płytki oddech.
Reanimacji nie podejmuje się wyłącznie, kiedy ciało jest
zamarznięte.
Wychłodzenie – leczenie ERC
Przenieść do ciepłego pomieszczenia.
Rozebrać z mokrej odzieży.
Prowadzić wentylację ogrzanym tlenem.
Rozpoznanie braku tętna – po 1 minucie badania.
Uwaga sztywność mięśni.
Wychłodzenie
Załącznik nr 1
Procedura nr 17
Wychłodzenie
Kontrola ABC
w tym tętna przez 60 sekund
Brak
3 minuty wentylacji ogrzanym tlenem i
ponownie kontrola tętna
Brak tętna
Resuscytacja
Obecne
Obecne
Sztuczna wentylacja, lub Tlenoterapia
ogrzanym 100% tlenem
Usunięcie mokrych elementów odzieży i
osuszenie poszkodowanego
Termoizolacja
Uwaga:
Nie rozgrzewać poszkodowanego zewnętrznymi metodami aktywnymi
Udar cieplny
Objawy ogólnoustrojowe związane z podwyższeniem
temperatury > 40,6oC.
Zaburzenia świadomości i niewydolność narządowa.
Podział:
Klasyczny udar cieplny (zbyt wysoka temp. zewn.).
Udar związany z wysiłkiem fizycznym.
Śmiertelność: 10-50%.
Udar cieplny
Wyczerpanie cieplne:
Ból i zawroty głowy.
Nudności, wymioty.
Tachykardia, hipotensja.
Nadmierne pocenie się.
Skurcze mięśni.
Gorączka.
Udar cieplny
Przegrzanie:
Obrzęki z przegrzania: kostek i stóp.
Cieplne kurcze mięśni.
Prawidłowa, lub nieco podwyższona temperatura
ciała.
Udar cieplny
Leczenie:
Chłodne, ciemne pomieszczenie.
Zanurzenie w chłodnej wodzie.
Płyny – doustne.
Porażenie prądem elektrycznym i piorunem
Grupy narażone na tego rodzaju wypadki to głownie dzieci oraz
pracownicy zatrudnieni w branży elektrycznej,
przedsiębiorstwach budowlanych i przemyśle ciężkim.
Charakter i nasilenie urazu zależą od:
Natężenia i napięcia prądu.
Rodzaju prądu (stały, zmienny).
Oporność i powierzchnia kontaktu.
Droga przepływu prądu.
Współistniejące obrażenia (np. upadek z wysokości).
Obrażenia ciała spowodowane działaniem prądu dzielimy na:
Niskonapięciowe (do 1000 V).
Wysokonapięciowe (powyżej 1000 V), prowadzące do
znacznie cięższych następstw.
Oporność tkanek (rosnąco): nerwy, naczynia krwionośne, śluzówki,
mięśnie, skóra, więzadła, tkanka tłuszczowa, kość. Oporność skóry
zmienia się w zależności od jej grubości unaczynienia i wilgotności.
Twarda, zrogowaciała skóra podeszwy na najniższą oporność; cienka i
wilgotna skóra warg - najniższą. Pocenie i zanurzenie w wodzie
znacznie obniża oporność skóry.
Wzrastający przekrój drogi przepływu prądu powoduje zmniejszenie
wydalania ciepła i mniejsze zniszczenie tkanek.
Droga przepływu prądu określa narządy i tkanki potencjalnie
narażone na uraz, tak więc prąd przepływający pomiędzy dwiema
kończynami górnymi jest bardziej niebezpieczny od prądu
przepływającego pomiędzy kończynami dolnymi (możliwość
oddziaływania na serce). Rozległość urazu wzrasta w miarę czasu
trwania kontaktu.
Prąd zmienny jest powtarzalnym źródłem bodźca mogącego wywołać
migotanie komór serca, do którego może prowadzić już przy niskich
napięciach (50-100 mA). Prąd ten wyzwalać może łatwo (6-9 mA)
tężcowy skurcz mięśni, uniemożliwiający ofierze świadome puszczenie
uchwyconego przewodu.
Prąd stały prowadzi do wyzwolenia jednego, silnego skurczu mięśni,
który często odrzuca ofiarę od źródła, ale powoduje obrażenia wtórne.
Mechanizmy powstawania obrażeń:
Bezpośredni kontakt (wskutek przepływu prądu przez ciało ofiary,
która zostaje włączona w obwód elektryczny).
Łuk elektryczny (powstaje jako iskra pomiędzy nie stykającymi się
obiektami o różnych napięciach; powstająca wówczas wysoka
temperatura - 2500 st. C prowadzi do powstania głębokich oparzeń).
Błysk elektryczny (powstaje, gdy prąd elektryczny uderzający w ciało
ofiary spływa po jej powierzchni nie docierając do głębszych tkanek).
Uraz mechaniczny (może być spowodowany skurczem mięśni w
wyniku działania prądu zmiennego lub odrzuceniem jednym silnym
skurczem od źródła prądu stałego).
Najczęstszą przyczyną zgonu podczas rażenia prądem są zaburzenia
rytmu serca i zatrzymanie ośrodka oddechowego.
Charakter badań zależy od rozległości obrażeń: morfologia, jonogram,
mocznik, kreatynina, CPK, ekg, badanie ogólne moczu.
Narząd
Rodzaj obrażeń
Skóra
Oparzenia termiczne w miejscach wejścia i wyjścia prądu, oparzenia fałdów
zginaczy, oparzenia kącików ust (niebezpieczeństwo w czasie oddzielania strupa
Serce
Zatrzymanie czynności serca (stały) lub migotanie komór (zmienny), zaburzenia
rytmu serca, nietypowe zmiany ST-T, rzadko zawał mięśnia sercowego
Naczynia
Krwotoki, zakrzepy naczyń tętniczych i żylnych, niedokrwienia
CUN
Kostnomięśniowy
Utrata przytomności, niepamięć, rozkojarzenie, zaburzenia koncentracji i
pamięci, zahamowanie ośrodka oddechowego, drgawki, porażenia, zaburzenia
czucia.
Bóle mięśniowe, martwica mięśni, zespół przestrzeni powięziowej, zwichnięcia,
złamania
Oddechowy
Zatrzymanie czynności ośrodka oddechowego pnia mózgu
Pokarmowy
Urazy narządów litych i jamistych przewodu pokarmowego
Nerki
Mioglobinuria, ostra martwica kanalików, niewydolność nerek
Oczy
Zaćma
Priorytety leczenia przedszpitalnego:
Zapewnienie bezpieczeństwa ratujących ma pierwszeństwo przed
wszystkimi innymi działaniami.
Odłączenie źródła prądu.
Usunięcie ofiary z miejsca zagrożenia (z dobrze izolowanymi
materiałami, jeżeli ofiary nie odłączono od źródła prądu).
Działania resuscytacyjne (drożność dróg oddechowych, wentylacja,
utrzymanie krążenia).
Monitorowanie czynności życiowych i przetaczanie płynów.
Dbałość o ciągłość kręgosłupa.
Unieruchomienie złamań.
Przyjęte reguły przetoczeń w oparzeniach nie mają zastosowania,
ponieważ powierzchnia skóry uszkodzona nie odpowiada wielkości
uszkodzenia. Konieczne jest utrzymanie diurezy na poziomie 60-100 ml/
godz. w celu zapobieżeniu odkładania się mioglobiny w kanalikach
nerkowych.
Hospitalizuje się poszkodowanych: rażonych prądem wysokiego
napięcia, oparzonych, nieprzytomnych, z zaburzeniami rytmu serca, z
bólami w KP, niedotlenionych, z mioglobinurią z oparzeniem kącików ust.
Rażenie piorunem zdarza się między majem a wrześniem, najczęściej
w godzinach popołudniowych i wieczornych.
Ofiary to turyści, sportowcy, biegacze, rolnicy, żeglarze, strażnicy
leśni i robotnicy budowlani.
30% ofiar umiera a 70% dotknięte jest trwałymi następstwami.
Formy rażenia piorunem:
Rażenie bezpośrednie (główna droga przepływu przechodzi przez
ciało ofiary).
Rażenie przez kontakt (następuje, gdy ofiara dotyka obiektu
rażonego piorunem).
Błysk boczny lub „rozprysk” (następuje, gdy piorun rozpryskuje się
lub przeskakuje z przedmiotu rażonego na ofiarę).
Prąd gruntowy lub „krokowy” (występuje wskutek promienistego
rozpływania się prądu od miejsca rażenia pioruna. Różnica napięć
między stopami ofiary będącymi w różnej odległości od punktu może
być przyczyną rażenia).
Obrażenia współistniejące (Obrażenia mechaniczne mogą być
wynikiem odrzucenia ofiary lub wybuchowo-implozyjnego charakteru
samego pioruna).
Piorun - napięcie 10 - 20 mln V; maksymalnie 2 miliardy Volt.
Piorun - czas działania - 1 - 10 milisekund.
Odpowiada to rażeniu prądem stałym.
Rzadko występują rozległe obrażenia czy mioglobinuria.
Udzielać pomocy jedynie sprawiającym wrażenie martwych, ponieważ
pozostali okazujący oznaki życia najprawdopodobniej dojdą do siebie,
bez udzielania pomocy. Istnieje małe prawdopodobieństwo wtórnego
zatrzymania krążenia. Nie ma potrzeby substytucji płynowej.
Pacjenci z objawami neurologicznymi i kardiologicznymi muszą być
hospitalizowani, podobnie jak z obrażeniami wtórnymi; pozostali mogą
zostać zwolnieni do domu.
EKG należy wykonać u poszkodowanych, którzy doznali rażenia
bezpośredniego, mają oparzenie skóry pełnej grubości, lub znajdowali
się w bezpośrednim kontakcie z rażonym przedmiotem.
Narządowe skutki rażenia piorunem
Narząd
Rodzaj urazu
Serce
Asystolia, zaburzenia rytmu, nietypowe zmiany ST-T, ostry zawał mięśnia sercowego
(rzadko)
Oddechowy
Wygaszenie funkcji ośrodka oddechowego
OUN
Skóra
Utrata świadomości, rozkojarzenie, dezorientacja, niepamięć, utrata funkcji układu
autonomicznego, destrukcja tkanki mózgowej, krwiak nad- lub podtwardówkowy,
krwawienie do komór, złamania czaszki, drgawki, porażenia
Znamię piorunowe, oparzenia linijne, punktowe i prawdziwe
Mięśniowo-kostny
Martwica mięśni (rzadko), zwichnięcia, złamania
Nerki
Mioglobinuria (rzadko)
Pokarmowy
Atonia żołądka, niedrożność, perforacja (rzadko)
Oczy
Rozszerzenie źrenicy, utrata odruchu źrenicznego, anizokoria, zespół Hornera
Uszy
Szum w uszach, utrata słuchu, pęknięcie błony bębenkowej
Porażenie prądem elektrycznym
Załącznik nr 1
Procedura nr 20
Porażenie prądem
elektrycznym
Odłączenie źródła
napięcia
Kontrola ABC
Postępowanie w
zależności od
stwierdzonych objawów i
obrażeń
Uwaga:
Każde porażenie prądem wymaga hospitalizacji.
Podtopienie
Konsekwencje – spowodowane
niedotlenieniem.
Przyczyna śmierci 450 000 osób rocznie
(świat).
Śmiertelność – 0,8 – 1,45 na 100 000
mieszkańców.
Alkohol – w 70% przypadków.
Ryzyko uszkodzenia kręgosłupa – 0,5%.
Podtopienie
Przebieg tonięcia:
Nagłe, niespodziewane i przedłużone zanurzenie w zimnej wodzie
powoduje walkę a następnie panikę.
Prowadzi do zmęczenia i uczucia braku powietrza, które przełamuje
obronne wstrzymywanie oddechu.
Ofiara połyka wodę; dochodzi do aspiracji wody prowadzącej
początkowo do skurczu głośni trwającego nawet kilkadziesiąt
minut.
Narasta niedotlenienie i następuje utrata przytomności.
Podtopienie
OBJAWY:
Nieznaczny kaszel.
Słabo nasilona duszność.
Obrzęk płuc.
Zmiany patofizjoloiczne w płucach:
Niedrożność w wyniku aspiracji ciał stałych.
Skurcz głośni wywołany drażniącym działaniem wody lub/i wymiocin.
Zniszczenie miąższu płuc prowadzące do obrzęku płuc.
Niedodma spowodowana zniszczeniem surfaktantu.
Zakażenia bakteryjne.
Ropień płuc i opłucnej.
Podtopienie
Zasady leczenie przedszpitalnego:
• Udrożnienie dróg oddechowych przy dbałości o bezpieczeństwo
kręgosłupa w odcinku szyjnym.
• Przywrócenie oddychania, w celu szybkiej korekcji niedotlenienia,
współistniejącej kwasicy i hipotensji.
• Pacjentom, którzy oddychają spontanicznie należy podać tlen (lub
przynajmniej wzbogacić mieszaninę oddechową tlenem)
• W przypadku bezdechu należy rozpocząć wentylację workiem AMBU, a
następnie zaintubować pacjent, rozpoczynając wentylację mechaniczną.
• Wyrównać niedotlenienie i kwasicę oddechową hiperwentylując
poszkodowanego
Intubacja jest wskazana u pacjentów z
• Uzyskać dostęp dożylny.
zaburzeniami świadomości, u których
• Nie poleca podawania się
osłabione są odruchy oddechowe. Na taką
konieczność wskazuje zaleganie wydzieliny w
•
NaHCO3, uznając za wydrzewie oddechowym. Brak polepszenia
•
starczającą hiperparametrów natlenienia i wentylacji wskazują
•
wentylację
na konieczność zastosowania
specjalistycznych technik wentylacji
Podtopienie
Utonięcie wtórne
Zgon spowodowany zapaleniem śródmiąższowym płuc i łączącym się
z nim zapaleniem bakteryjnym powstałym w wyniku tonięcia w
zakażonej wodzie.
Postępowanie z pacjentami w śpiączce:
Stany poniedotlenieniowe prowadzą do obrzęku mózgu z
równoczesnym wzrostem ICP. Należy takim pacjentom podać:
Środki zwiotczające mięśnie poprzecznie prążkowane (opanowanie
drgawek, prężeń, „kłócenia się” z respiratorem).
Środki sedacyjne i przeciwbólowe.
Leki moczopędne i osmotycznie czynne pod kontrolą bilansu
płynowego.
Konieczne jest również monitorowanie (KONIECZNIE) ICP.
Nie jest wskazane podawanie glikokortykoidów, stosowanie snu
barbituranowego, czy podciśnienia kontrolowanego.
Podtopienie
Utonięcie w zimnej wodzie:
Zanurzenie w zimnej wodzie powoduje tzw. odruch nurkowania,
który wywołuje przesunięcie krwi z obwodu do krążenia
centralnego. Dodatkowymi czynnikami są zmniejszenie przemiany
materii i zapotrzebowania ustroju na tlen co zmniejsza ryzyko
hipoksji tkankowej.
Zjawiskiem szkodliwym jest fakt zwiększenia wrażliwości serca na
bodźce związane hipotermią.
Podtopienie
Resuscytacja ofiar utonięcia znajdujących się w hipotermii powinna
być prowadzona do czasu ich ogrzania do normalnej temperatury.
Postępowanie z ofiarami niedokonanych utonięć:
Resuscytacja (do czasu ogrzania pacjenta).
Ścisły nadzór (nad przytomnymi zgłaszającymi dolegliwości lub u
których występują cechy niewydolności oddechowej należy
roztoczyć min. 24 godzinną obserwację; pacjenci ,którzy byli
zanurzeni pow.1-2 minut, byli resuscytowani, stracili przytomność,
mieli sinicę czy bezdech powinni być hospitalizowani przez min48
godzin; nie zgłaszający dolegliwości mogą być zwalniani do
domu).
Podtopienie
Tonięcie – proces w wyniku którego dochodzi do zaburzeń
oddechowych, spowodowanych podtopieniem, lub zanurzeniem
w cieczy. CAŁE ciało (wraz z drogami oddechowymi) jest
zanurzone w cieczy.
Zanurzenie – proces w wyniku którego otoczony jest przez wodę
lub inną ciecz.
Podtopienie
Jak najszybsze wydobycie z wody – nawet bez unieruchomienia
kręgosłupa w odcinku szyjnym (wyjątek – skok do wody).
Jak najszybsze podjęcie oddechów ratowniczych (usta-nos).
Jeżeli po udrożnieniu – brak oddechu – przez 1 min. oddech
zastępczy.
Jeżeli po tym pacjent nie oddycha samodzielnie, a można w ciągu 5
minut dopłynąć do brzegu – kontynuować.
Jeżeli nie oddycha – kontynuować oddech przez 1 minutę – potem
płynąć do brzegu.
Nie usuwać wody z dróg oddechowych.
Podtopienie
Uciskanie klatki piersiowej – tylko na twardym podłożu.
Defibrylacja – suche podłoże.
Jeżeli temperatura ciała  30oC – maksymalnie 3
defibrylacje.
Po podniesieniu temperatury > 30oC – według wskazań.
Przy ulaniu treści żołądkowej – odwrócić na bok dla
ułatwienia odpływu, ew. odessać.
Podtopienie
Załącznik nr 1
Procedura nr 15
Podtopienie
Stabilizacja kręgosłupa
szyjnego
Kontrola ABC
Tlenoterapia 100% tlenem
Termoizolacja
Wsparcie psychiczne
Drgawki
Załącznik nr 1; procedura nr 19
Drgawki
W czasie napadu
Zabezpieczenie poszkodowanego przed obrażeniami wtórnymi i tlenoterapia 100% tlenem
Po napadzie
Kontrola ABC
Kontynuacja tlenoterapii 100% tlenem
Termoizolacja
Wsparcie psychiczne
http://www.machala.info

Waldemar Machała Podstawowe czynności ratowania życia

Transkrypt

Podobne dokumenty

zapami ę taj uwaga

Wojewódzkie Centrum Zarządzania Kryzysowego Pierwsza pomoc

Generuj PDF - Wydział Doskonalenia Zawodowego KSP

Pierwsza pomoc w przypadku zadławienia

Pierwsza pomoc w przypadku zadławienia

pierwsza pomoc

Zasady udzielania pierwszej pomocy