KZS-15-07-08 - Sąd Apelacyjny w Krakowie

Transkrypt

KRAKOWSKIE
ZESZYTY
SĄDOWE
BIULETYN SĄDU APELACYJNEGO W KRAKOWIE
W SPRAWACH KARNYCH
Rok XXV • Lipiec-Sierpień 2015 • Nr 7-8 (295-296)
Numer zamknięto w dniu 31 sierpnia 2015 roku
Redakcja:
Sędziowie Wydziału II Karnego SA
Opracowanie:
Ryszard Kałwa
Rysunek na okładce:
Bogdan Bukowski
Sąd Apelacyjny w Krakowie, Wydział II Karny
31-547 Kraków, ul. Przy Rondzie 3
tel. (12) 417-54-39, 417-55-67
Skład, łamanie:
Agata Waksmundzka
ISSN 1640-7334
Nakład 670 egz.
e-mail: [email protected]
www.kzs.krakow.sa.gov.pl
Zbiór orzecznictwa karnego Sądu Apelacyjnego w Krakowie:
www.krakow.sa.gov.pl/orzecznictwo
Spis treści
I. Z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego
A. Wyroki Trybunału Konstytucyjnego
B. Sprawy nowo wniesione
II. Z biuletynu 6 i 7/15 Sądu Najwyższego
A. Uchwały Izby Karnej
B. Pytanie prawne
C. Orzeczenia tezowane
III. Inne orzeczenia Sądu Najwyższego
A. Zasady odpowiedzialności
B. Środki karne
C. Wymiar kary
D. Wyrażenia ustawowe
E. Przestępstwa drogowe
F. Przestępstwa przeciwko czci
G. Przestępstwa przeciwko prawom pracowniczym
H. Przestępstwa przeciwko mieniu
I. Przestępstwa wojskowe
J. Wstępne przepisy procesowe
K. Strony
L. Czynności procesowe
Ł. Dowody
M. Postępowanie przed sądem I instancji
N. Wyrokowanie
O. Postępowanie odwoławcze
P. Tryby szczególne
Q. Kasacja
R. Wyrok łączny
S. Wykonanie
T. Wykroczenia
U. Przeciwdziałanie narkomanii
V. Ustawa o prokuraturze
W. Ustawa o radcach prawnych
X. Ustrój sądów powszechnych
IV. Z orzecznictwa Sądu Apelacyjnego
A. Konstytucja
B. Kara łączna
C. Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu
5
5
5
6
6
8
9
11
11
11
12
13
13
13
14
14
15
16
16
17
19
19
21
23
24
24
25
26
27
28
29
29
30
30
30
31
32
3
D. Przestępstwa przeciwko dokumentom
E. Przestępstwa przeciwko mieniu
F. Strony
G. Czynności procesowe
H. Dowody
I. Środki przymusu
J. Postępowanie odwoławcze
K. Wznowienie postępowania
L. Wykonanie
V. Orzeczenia innych sądów apelacyjnych
A. Konstytucja
B. Kary. Wymiar kary
D. Przestępstwa przeciwko porządkowi publicznemu
E. Przestępstwa przeciwko dokumentom
F. Przestępstwa przeciwko mieniu
G. Przestępstwa w obrocie gospodarczym
H. Dowody
I. Wznowienie postępowania
J. Koszty procesu
K. Prawo karne skarbowe
L. Przeciwdziałanie narkomanii
Ł. Rehabilitacja
M. Ustawa o policji
VI. Personalia
VII. Legislacja
VIII. Bibliografia prawa karnego
A. Artykuły
B. Glosy
C. Przeglądy
D. Nowe książki
E. Recenzje
F. Sprawozdania. Informacje
G. Zagadnienia nauk prawnych
H. Varia
IX. Poczet sędziów krakowskich cz. XXIX
X. Skorowidz
4
33
33
34
34
36
38
38
39
40
41
41
41
42
44
44
45
46
47
49
49
51
51
52
53
54
55
58
58
65
69
70
70
70
71
72
73
84
I. Z ORZECZNICTWA TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO
A. Wyroki Trybunału Konstytucyjnego
1.
Nie ogłoszono wyroków Trybunału Konstytucyjnego
tyczących spraw karnych.
B. Sprawy nowo wniesione
2.
Rzecznik Praw Obywatelskich – o zbadanie zgodności
z art. 2, 173 i 210 Konstytucji RP przepisu art. 14 ust.
1 pkt 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2014 roku o zmianie
niektórych ustaw w związku z realizacją ustawy budżetowej w zakresie dotyczącym Rzecznika Praw Obywatelskich oraz sądów i trybunałów wymienionych w art. 139
ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach
publicznych co do niezależności sądów i trybunałów oraz
Rzecznika Praw Obywatelskich (K 18/15).
3.
Prokurator Generalny – o zbadanie zgodności z art.
46 Konstytucji RP przepisu art. 44c ust. 4 oraz art. 44d
ust. 6 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 24
kwietnia 2015 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii oraz niektórych innych ustaw co do niszczenia substancji niebezpiecznych (K 21/15).
5
4.
Sąd Rejonowy Katowice-Wschód w Katowicach
Wydział IV Karny – o zbadanie zgodności z art. 2, 32 ust.
1 i 42 ust. 1 w zw. z art. 175 Konstytucji RP przepisu art.
119 § 1 k.w. w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 27
września 2013 roku co do relacji wartości rzeczy skradzionej i wynagrodzenia minimalnego oraz zgodności
z art. 2 Konstytucji przepisu art. 2a § 4 w związku z art.
2a § 5 k.w. w brzmieniu obowiązującym od dnia 21 marca 2015 roku (P 113/15).
5.
WP – o zbadanie zgodności z art. 45 ust. 1 w zw.
z art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji RP przepisu art. 8
ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na
naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez
nieuzasadnionej zwłoki w związku z art. 459 kodeksu postępowania karnego (SK 27/15).
II. Z BIULETYNÓW 6 I 7/15 SĄDU NAJWYŻSZEGO
A. Uchwały Izby Karnej
6.
Strażnik leśny, działając w postępowaniu karnym na
podstawie art. 47 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 28 września
1991 roku o lasach, Dz. U. z 2014 roku poz. 1153, a także osoby określone w art. 48 tej ustawy, są uprawnieni do
dołączenia do wnoszonego aktu oskarżenia wniosku
o wydanie wyroku i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych w kodeksie
karnym, o którym mowa w art. 335 § 1 k.p.k.
6
Uchwała z dnia 24 czerwca 2015 roku – I KZP 3/15 na pytanie
SO Olsztyn, OSNKW 8/15 poz. 65, Biul. PK 6/15 poz. 1.1.3 s. 8,
OSNPG 10/15 poz. 12
Notka: Od 1 lipca 2015 roku obowiązuje art. 377 k.p.k., który nie
ma przepisu § 5.
7.
Przepis art. 377 § 5 k.p.k. stanowi samodzielną podstawę prowadzenia rozprawy odroczonej w dalszym ciągu
w sytuacji, gdy oskarżony, który dotychczas nie złożył wyjaśnień przed sądem, a był osobiście zawiadomiony
o wcześniejszym terminie rozprawy, został powiadomiony
o nowym terminie w każdy sposób przewidziany w kodeksie postępowania karnego i nie stawił się na tę rozprawę
bez usprawiedliwienia.
Uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 24 czerwca 2015 roku –
I KZP 4/15 na pytanie zwykłego składu SN, OSNKW 8/15 poz.
64, Biul. PK 6/15 poz. 1.1.1 s. 7, OSNPG 10/15 poz. 14
8.
1. Przedmiotem przestępstwa określonego w art. 299
§ 1 k.k. mogą być przechowywane na rachunku bankowym środki pieniężne do wysokości równej wartości korzyści majątkowych, których dotyczyła czynność wykonawcza.
2. Ujęty w art. 299 § 1 k.k. zwrot „…które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku” odnoszący się do
przedmiotu przestępstwa, dookreśla tylko „inne czynności”, a zatem nie ma prawnego znaczenia dla czynności
wykonawczych nazwanych – przyjęcie, przekazanie lub
wywóz za granicę, pomoc do przenoszenia własności lub
posiadania.
7
Uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 24 czerwca 2015 roku –
I KZP 5/15 na pytanie zwykłego składu SN, OSNKW 7/15 poz.
55, Biul. PK 6/15 poz. 1.1.2 s. 7, OSNPG 10/15 poz. 6
9.
Postanowieniem z dnia 24 czerwca 2015 roku – I KZP
2/15 odmówiono podjęcia uchwały na pytanie SA Katowice co do samoobliczania podatku, zamieszczone w Zeszycie 3/15 poz. 4.
B. Pytania prawne
10.
Czy Sąd Okręgowy Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w oparciu o art. 41 w zw. z art. 46 ustawy z dnia 7 maja
2009 roku o biegłych rewidentach i ich samorządzie,
podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym (Dz. U. z dnia 22 maja 2009 roku – Dz. U. 2009.77.649) rozpoznaje odwołanie
biegłego rewidenta od orzeczenia Krajowego Sądu Dyscyplinarnego przy Krajowej Izbie Biegłych Rewidentów – na
rozprawie głównej w składzie wynikającym z art. 28 § 1
k.p.k., czy też z art. 29 § 1 k.p.k.? (I KZP 9/15, SO Warszawa).
11.
Czy przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy
z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych – dalej «ustawy o grach hazardowych» (Dz. U. z 2015 roku
poz. 612) w zakresie gier na automatach, ograniczające
możliwość ich prowadzenia jedynie na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna, są przepisami technicznymi w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy
98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22
8
czerwca 1998 roku ustanawiającej procedurę udzielania
informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych
oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998 roku ze zm.), a jeżeli tak, to czy wobec faktu nienotyfikowania tych przepisów Komisji Europejskiej, sądy karne w sprawach o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 k.k.s.
uprawnione są, w oparciu o art. 91 ust. 3 Konstytucji,
do odmowy ich stosowania jako niezgodnych z prawem
unijnym? (I KZP 10/15, Prokurator Generalny).
12.
Czy do przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia
29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U.
Nr 179 poz. 1485), w którym sprawca działa wyłącznie
poza granicami Polski, ma zastosowanie art. 113 k.k.?
(I KZP 11/15, SA Kraków).
C. Orzeczenia tezowane
13.
Przepisów o wznowieniu postępowania na wniosek
nie stosuje się do postępowania w sprawie skargi na
przewlekłość postępowania w sprawie karnej.
Postanowienie z dnia 22 grudnia 2014 roku – III KZ 103/14,
OSNKW 6/15 poz. 48
14.
1. Przeciwstawienie się skutkom domniemania odstąpienia przez oskarżyciela subsydiarnego albo prywatnego od oskarżenia, możliwe jest przez wykazanie, że niestawiennictwo było usprawiedliwione; zatem umorzenie
postępowania będące wynikiem tego domniemania może
9
nastąpić tylko wtedy, gdy na rozprawę główną nie stawili
się oskarżyciel i jego pełnomocnik, prawidłowo powiadomieni o jej terminie i niestawiennictwa swego nie usprawiedliwili. Jeżeli jednak którakolwiek z tych osób usprawiedliwiła swoją nieobecność, tym samym skutecznie
obaliła domniemanie prawne wynikające z art. 496 § 3
k.p.k., co z kolei uniemożliwia umorzenie postępowania.
2. Granice oskarżenia zostają zachowane, pomimo że
sąd orzekający zmienia opis czynu przyjęty w akcie
oskarżenia, jeżeli wszystkie elementy tego nowego opisu
mieszczą się w ramach samego zdarzenia historycznego.
Postanowienie z dnia 13 lutego 2015 roku – II KK 276/14,
OSNKW 7/15 poz. 59
15.
Ustawowe upoważnienie udzielone organowi podatkowemu (organowi kontroli skarbowej) do zaniechania
sprawdzenia prawidłowości samoobliczenia podatku
w deklaracji (art. 21 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997
roku – ordynacja podatkowa, Dz. U. 2015 roku poz. 613
i art. 99 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, Dz. U. 2011 roku Nr 177 poz.
1054 ze zm.), w której podatnik zaniżył podatek należny,
wyklucza realizację przez niego znamion z art. 286 § 1
k.k. w postaci doprowadzenia tego organu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez zaniechanie pobrania
podatku należnego.
Postanowienie z dnia 24 czerwca 2015 roku – I KZP 2/15, Biul.
PK 6/15 poz. 1.1.4 s. 8, OSNKW 7/15 poz. 56, OSNPG 10/15
poz. 5
16.
Pozostałe orzeczenia tezowane z biuletynów 6 i 7/15
pomijamy, bo zamieściliśmy je poprzednio w Zeszytach 4,
10
5 i 6/15; niektóre z nich są publikowane także w OSNKW
6 bądź 7/15.
III. INNE ORZECZENIA SĄDU NAJWYŻSZEGO
A. Zasady odpowiedzialności
Zob. poz. 22 – pracodawca jako gwarant zapobieżenia
szkodzie pracownika
B. Środki karne
17.
Przepis art. 44 § 2 k.k. stanowi, że sąd może orzec,
a w przypadkach wskazanych w ustawie orzeka, przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do
popełnienia przestępstwa. Takiego przymiotu nie posiadał
samochód, który oskarżony prowadził w chwili czynu.
Pojazd mechaniczny jest przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa określonego w art. 178a § 1 k.k.
Tym samym, nie należy do kategorii przedmiotów, o których mowa w art. 44 § 2 k.k. (tak uchwała 7 sędziów
z dnia 30 października 2008 roku, sygn. I KZP 20/08,
OSNKW 2008, nr 11 poz. 88 i podzielające to zapatrywanie późniejsze orzecznictwo Sądu Najwyższego, np. wyroki: z dnia 12 maja 2009 roku, sygn. IV KK 110/09, LEX
nr 507953; z dnia 14 lipca 2010 roku, sygn. V KK
126/10, LEX nr 590297). Wprawdzie fraza „pojazd mechaniczny” nie znajduje się expressis verbis w zespole
znamion czynu z art. 244 k.k., tak jak mieści się w typie
czynu z art. 178a § 1 k.k., to jednak realizacja znamion
art. 244 k.k. nie jest możliwa bez zachowania sprawcy
w postaci prowadzenia pojazdu, skoro przestępstwo to
11
polega właśnie na prowadzeniu pojazdu mimo obowiązującego zakazu. Więc prowadzenie pojazdu także w przypadku art. 244 k.k. „współokreśla samą istotę typu przestępstwa” (zob. powołaną uchwałę), tak jak to jest w razie
popełnienia czynu z art. 178a § 1 k.k. Zatem i w skład
znamion czynu z art. 244 k.k. wchodzi „pojazd”, choć nie
został w tym przepisie wysłowiony, który to pojazd stanowi również tu przedmiot czynności wykonawczej, a nie
przedmiot służący lub przeznaczony do tego przestępstwa.
Wyrok z dnia 15 kwietnia 2015 roku – III KK 82/15, OSNPG
7-8/15 poz. 1
Zob. poz. 39 – redakcja orzeczenia o naprawieniu szkody
przez kilku sprawców
C. Wymiar kary
18.
Artykuł 65 § 1 k.k. nie uzależnia stosowania nadzwyczajnego obostrzenia kary wobec sprawcy, który
z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, od czasu jego trwania. Decydujące znaczenie ma
w tym względzie sposób działania sprawcy, który zgodnie
z jego zamierzeniem przysparza mu stałego dochodu.
Postanowienie z dnia 8 stycznia 2015 roku – V KK 165/14,
OSNPG 7-8/15 poz. 2
12
D. Wyrażenia ustawowe
19.
1. (…)
2. Rodzeństwo stryjeczne, które można określić jako
zstępnych rodzeństwa, nie wchodzi do kręgu osób najbliższych w rozumieniu art. 115 § 11 k.k.
Postanowienie z dnia 3 czerwca 2015 roku – III KK 72/15, Biul.
PK 6/15 poz. 1.2.1 s. 8-9; teza pierwsza pod poz. 20
E. Przestępstwa drogowe
20.
1. Występek z art. 177 § 1 k.k. – w zakresie określonym w jego § 3 – pozostaje przestępstwem wnioskowym
również wtedy, gdy zostanie popełniony w warunkach
określonych w art. 178 k.k.
2. (…)
Postanowienie z dnia 3 czerwca 2015 roku – III KK 72/15, Biul.
PK 6/15 poz. 1.2.1 s. 8-9 teza druga pod poz. 19, nadto OSNPG
11/15 poz. 2
Zob. poz. 17 – przepadek samochodu
F. Przestępstwa przeciwko czci
21.
Wprawdzie przepis art. 212 k.k. nie wymaga dla
przestępstwa zniesławienia szczególnego zabarwienia,
ostrości czy dobitności wypowiedzi, lecz wystarczające
jest dla bytu tego przestępstwa, by wypowiedź ta narażała
pomówionego na utratę zaufania niezbędnego dla prowa13
dzonej przez niego działalności lub zawodu (por. wyrok
SN z dnia 9 maja 2013 roku, sygn. IV KK 403/12, LEX nr
1312369). Jednakże nie stanowi zniesławienia zarzut
podniesiony podczas procesu sądowego pod warunkiem,
że działanie sprawcy zmierza do obrony własnego interesu w sprawie oraz zarzut postawiony jest we właściwej
formie i nie jest ukierunkowany wyłącznie na poniżenie
osoby, do której został adresowany.
Wyrok z dnia 26 marca 2015 roku – V KK 329/14, OSNPG
7-8/15 poz. 3
G. Przestępstwa przeciwko prawom pracowniczym
22.
Na pracodawcy ciąży szczególny prawny obowiązek
zapobiegnięcia skutkowi. Nałożony on jest nie tylko
wprost dyspozycją art. 2 k.k., ale jasno wynika już z art.
220 k.k., Sąd w pierwszej kolejności powinien więc odpowiedzieć na pytanie, czy zachodzi związek normatywny
między ustalonym przezeń zaniechaniem oskarżonego
a skutkiem w postaci co najmniej narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo
ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, warunkujący odpowiedzialność karną oskarżonego z art. 220 k.k. Odpowiedź
na to pytanie musi zostać poprzedzona ustaleniami,
że rzeczywiście nie dopełnił on obowiązków gwaranta
niewystąpienia skutku. Ustalenie tego wymaga jednak
uprzedniego przeprowadzenia postępowania co do istoty
sprawy.
Postanowienie z dnia 8 listopada 2013 roku – III KK 302/13, GSP
PO 3/14 poz. 6 s. 57-62 z częściowo krytyczną glosą Adama
Wróbla
14
H. Przestępstwa przeciwko mieniu
23.
Czyn sprawcy kradzieży mienia polegający na tym,
że sprawca ten następnie mienie to sprzedaje, wprowadzając nabywcę w błąd tylko co do tego, że jest właścicielem mienia, albo też wyzyskując błąd nabywcy co do tej
okoliczności, wskutek czego doprowadza nabywcę do takiego rozporządzenia mieniem, które w wypadku ujawnienia kradzieży może się dla niego okazać niekorzystne –
nie stanowi odrębnego przestępstwa oszustwa.
Wyrok z dnia 9 grudnia 2009 roku – V KK 313/09, LEX 553743,
GSP PO 3/13 poz. 8 s. 79-88 z częściowo krytyczną glosą Bartłomieja Gadeckiego
24.
Powierzenie rzeczy ruchomej polega na przekazaniu
władztwa tej rzeczy (cudzej) z zastrzeżeniem jej zwrotu,
a zatem osoba, która otrzymuje taką rzecz, nie ma prawa
nią rozporządzać jak swoją własnością.
Wyrok z dnia 17 lutego 2015 roku – V KK 391/14, OSNPG 7-8/15
poz. 4
I. Przestępstwa wojskowe
25.
Znamiona przestępstw określonych w art. 338 § 1, 2
albo 3 k.k. mogą zostać wypełnione przez żołnierza zawodowego tylko wtedy, gdy samowolnie opuszcza on swoją
jednostkę lub wyznaczone miejsce przebywania albo samowolnie poza nimi pozostaje w czasie służby regulowanym w art. 60 ust. 1-4 ustawy z dnia 11 września 2003
roku o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U.
15
z 2010 roku Nr 90 poz. 593 ze zm.), a zatem w czasie,
w którym był zobowiązany do wykonywania obowiązków
służbowych lub pozostawania w gotowości do ich wykonywania, co oznacza, że do czasu samowolnego oddalenia
nie wlicza się dni i godzin wolnych od służby.
Postanowienie I.W. z dnia 12 lutego 2012 roku – WK 3/12, GSP
PO 2/14 poz. 6 s. 61-69 z krytyczną glosą Macieja Siewerta
J. Wstępne przepisy procesowe
26.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną
przepisu art. 7 k.p.k. jeśli tylko:
jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy
głównej całokształtu okoliczności sprawy;
stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności
przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść
oskarżonego;
jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia
życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie
uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.
Postanowienie z dnia 28 kwietnia 2015 roku – II KK 89/15,
OSNPG 7-8/15 poz. 7
K. Strony
27.
1. Termin miesiąca do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia, o jakim mowa w art. 55 § 1 k.p.k., należy
obliczać od daty doręczenia pokrzywdzonemu zawiadomienia o powtórnym postanowieniu o odmowie wszczęcia
16
postępowania albo o umorzeniu postępowania karnego,
a nie od daty zawiadomienia o takim postanowieniu pełnomocnika pokrzywdzonego.
2. Termin miesiąca, o którym mowa w art. 55 § 1
k.p.k., jest terminem prekluzyjnym.
3. Postanowienie o umorzeniu postępowania karnego
z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia (art. 339 § 3 pkt 2 k.p.k.), wydane w sytuacji braku
skargi uprawnionego oskarżyciela (art. 17 § 1 pkt 9
k.p.k., art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k), nie może zostać uchylone
na niekorzyść oskarżonego (art. 439 § 2 k.p.k.).
Wyrok z dnia 29 lipca 2015 roku – II KK 98/15, Biul. PK 7/15
poz. 1.2.1 s. 7
L. Czynności procesowe
28.
1. Kodeks postępowania karnego nie przewiduje żadnych szczególnych warunków formalnych zaświadczenia,
o jakim mowa w art. 117 § 2a, od których zależałaby jego
procesowa skuteczność. Wymagań takich nie formułuje
także ustawa z dnia 15 czerwca 2007 roku o lekarzu sądowym. Zawarta w tej ustawie delegacja do wydania przez
Ministra Sprawiedliwości rozporządzenia określającego
wzór zaświadczenia wystawianego przez lekarza sądowego
(art. 15 ust. 7 ustawy o lekarzu sądowym) nie przewiduje
upoważnienia do określenia przez tegoż Ministra warunków ważności takiego zaświadczenia. Wzór zaświadczenia
określony w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości
wydanym na podstawie delegacji ustawowej z art. 15 ust.
7 ustawy o lekarzu sądowym ma charakter technicznoorganizacyjny i zawiera normy adresowane do lekarza sądowego.
2. Niedochowanie określonych w powyższym rozporządzeniu wymagań formalnych może skutkować sank17
cjami wynikającymi z ustawy o lekarzu sądowym skierowanymi przeciwko osobie wystawiającej w niewłaściwej
formie zaświadczenie. Sankcje te w żadnym przypadku
nie mogą dotyczyć pacjenta, ani też wpływać na samą
ważność wystawionego zaświadczenia w perspektywie regulacji procesowych, o ile tylko zaświadczenie takie zawiera informacje niezbędne do ustalenia, że niestawiennictwo danej osoby należy uznać za usprawiedliwione
z uwagi na chorobę stwierdzoną przez lekarza sądowego.
3. Strona postępowania nie może być obciążona kontrolą prawidłowości wykonywania przez lekarza sądowego
obowiązków wyznaczonych mu przez rozporządzenie
Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 stycznia 2008 roku
w sprawie wzoru zaświadczenia wystawianego przez lekarza sądowego oraz wzoru rejestru wystawionych zaświadczeń.
Wyrok z dnia 11 czerwca 2015 roku – IV KK 56/15, Biul. PK 7/15
s. 18
29.
1. Reguły określone w art. 117 § 2 k.p.k. doznają wyjątków w wypadkach wskazanych w ustawie. Takim odstępstwem jest regulacja udziału oskarżyciela (lege non
distinguente także oskarżyciela subsydiarnego) w rozprawie prowadzonej w trybie uproszczonym i prywatno –
skargowym (art. 485 k.p.k.) przewidziana w art. 477
k.p.k.
2. (…)
poz. 1.2.3 s. 14, teza druga pod poz. 40
18
Ł. Dowody
30.
Przedmiotem czynności stanowiska zajętego przez
biegłego biorącego udział w przesłuchaniu świadka na
podstawie art. 192 § 2 k.p.k. nie może być ocena wiarygodności zeznań, lecz potwierdzenie lub wykluczenie występowania takich cech stanu psychicznego świadka, które mogą wpłynąć na treść zeznań, i to tylko wówczas, gdy
rozpoznanie tego stanu, jak i ustalenie możliwości oraz
rozległości jego wpływu na treść relacji świadka, wymaga
wiadomości specjalnych.
Postanowienie z dnia 28 kwietnia 2015 roku – II KK 89/15,
OSNPG 7-8/15 poz. 8
M. Postępowanie przed sądem I instancji
31.
Sąd pierwszej instancji, rozpoznając wniosek prokuratora uzgodniony z oskarżonym i złożony w oparciu
o przepis art. 335 k.p.k., związany jest treścią wniosku,
co nie oznacza obowiązku jego uwzględnienia. Sąd zobowiązany jest bowiem przeanalizować treść uzgodnień pomiędzy prokuratorem i oskarżonym, sprawdzić, czy wniosek jest zgodny z ustaleniami faktycznymi i prawnymi
wynikającymi ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, czy nie narusza przepisów prawa materialnego
i procesowego, jak też, czy odpowiada zasadom wymiaru
kary i środków karnych. W sytuacji zaś dostrzeżenia jakichkolwiek wad propozycji oskarżyciela publicznego,
w tym sprzeczności w materiale dowodowym, nie tylko nie
może wniosku takiego uwzględnić, ale zobligowany jest
skierować sprawę do rozpoznania na zasadach ogólnych –
zgodnie z treścią art. 343 § 7 k.p.k.
19
Wyrok z dnia 9 kwietnia 2015 roku – IV KK 79/15, OSNPG
7-8/15 poz. 9
32.
Stosownie do art. 366 § 1 k.p.k. przewodniczący
składu orzekającego (w tym wypadku sąd orzekający jednoosobowo) powinien baczyć, aby wyjaśniono wszystkie
istotne dla sprawy okoliczności, a do takich niewątpliwie
należy przypisanie popełnienia czynu w warunkach recydywy, bez względu na to, czy in concreto przepis ten będzie uzasadniał zastosowanie nadzwyczajnego obostrzenia kary, jako że przyjęcie w treści wyroku działania
w warunkach powrotności do przestępstwa może mieć
miejsce jedynie przy dokonaniu prawdziwych ustaleń
w tej materii.
poz. 1.2.4 s. 17
33.
Z dniem 1 lipca 2015 roku, wobec nowej treści art.
374 § 1 k.p.k. (znowelizowanego przez art. 1 pkt 120
ustawy z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy –
kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych
ustaw – Dz. U. z 2013 roku poz. 1247), nieobecność
oskarżonego na rozprawie głównej przestała być obowiązkowa (poza wyjątkiem wskazanym w art. 374 § 1a k.p.k.),
a w konsekwencji ewentualne uchybienia z tym związane,
choć zaistniałe wcześniej, z tym dniem straciły charakter
bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 11
k.p.k.
Postanowienie z dnia 9 lipca 2015 roku – III KK 375/14, Biul. PK
7/15 s. 8; tak w tekście, również w uzasadnieniu (LEX 1754265):
„nieobecność”
20
Notka: Popieramy ten pogląd, bo proces jest działalnością praktyczną, w której chodzi o praworządny skutek.
N. Wyrokowanie
34.
Nie może budzić wątpliwości, że rozstrzygnięcie
uniewinniające obwinionego od stawianych mu zarzutów
jest dla niego najkorzystniejsze z możliwych, a zatem
każde inne, w tym umarzające postępowanie, jest dla niego mniej korzystne.
Wyrok z dnia 23 kwietnia 2015 roku – V KK 91/15, OSNPG
7-8/15 poz. 14
35.
Z art. 415 § 5 k.p.k. wynika zakaz orzekania przez
sąd m.in. o obowiązku naprawienia szkody w sytuacji,
gdy roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest
przedmiotem innego postępowania lub o roszczeniu tym
prawomocnie orzeczono.
Wyrok z dnia 2 kwietnia 2015 roku – IV KK 414/14, OSNPG
7-8/15 poz. 10
36.
Działanie oskarżonego nie może jednak przełamywać
procesowego zakazu reformationis in peius, którym sąd
jest bezwzględnie związany, a wola oskarżonego nie może
go unicestwiać.
7-8/15 poz. 12
21
37.
W orzecznictwie sądowym zastępowanie słów ustawy
określających znamiona przestępstw stosownym opisem
zachowania sprawcy w przypisanym czynie występuje
powszechnie. W wielu wypadkach jest to wręcz nieodzowne, gdyż słowa ustawy ujmują znamiona w formule ogólnej, czy też syntetycznej, a opis czynu, który powinien
być, w myśl art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. dokładny, musi
konkretyzować i uściślać, w czym wyrażało się wypełnienie przez oskarżonego poszczególnych znamion. Pominięcie ustawowego określenia znamion czynu zabronionego
w opisie czynu przypisanego nie daje podstaw do podniesienia w apelacji zarzutu obrazy prawa materialnego, jeśli
opis czynu mieści się w granicach pojęć, którymi ustawa
określa znamiona czynu zabronionego.
Wyrok z dnia 19 maja 2015 roku – V KK 53/15, Biul. PK 6/15
poz. 1.2.6 s. 25
Notka: Korzystamy z okazji, by raz jeszcze przypomnieć krytykę
rozpowszechnionego używania zwrotu „rzeczywiste pozbawienie
wolności” z art. 63 § 1 k.k. i apelować o oznaczanie tego pozbawienia wolności przez „zatrzymanie”, „ tymczasowe aresztowanie”,
„obserwacja psychiatryczna”, „pobyt w szpitalu” itd. (zob. KZS
7-8/08 poz. 53 i 9/10 poz. 25, zbiór 2572 i 2910).
38.
1. Art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., normujący strukturę wyroku skazującego, nie formułuje wymogu, by w opisie
czynu przytoczono expressis verbis brzmienie ustawowe
wszystkich znamion czynu zabronionego. Wymogiem jest
natomiast to, by określenie przypisanego czynu było dokładne, a kwalifikacja prawna była efektem subsumcji
ustalonych faktów pod właściwy przepis prawa materialnego.
2. Pominięcie ustawowego określenia znamienia
przestępstwa w opisie czynu przypisanego nie stanowi
22
przeszkody w uznaniu, że wypełnia on znamiona konkretnego przestępstwa, jeśli opis ten mieści się w granicach pojęć, którymi przepis prawa materialnego określa
te znamiona.
Wyrok z dnia 2 lipca 2015 roku – V KK 138/15, Biul. PK 7/15
s. 20
39.
W wypadku nałożenia obowiązku naprawienia szkody w stosunku do dwóch oskarżonych należy uwzględnić,
że popełnienie przestępstwa w formie współsprawstwa
zobowiązuje do określenia zakresu obowiązku jej naprawienia. Powinno to nastąpić w postaci solidarnego zobowiązania współsprawców do naprawienia wyrządzonej
przestępstwem szkody, choć nie można też wykluczyć sytuacji, w których bardziej uzasadnione będzie orzeczenie
środka karnego przewidzianego w art. 46 § 1 k.k.,
np. w częściach równych lub pro rata parte. Nie można
ignorować regulacji prawa materialnego (art. 441 k.c.).
Wyrok z dnia 17 lipca 2014 roku – III KK 55/14, GSP PO 4/14
poz. 5 s. 77-85 z krytyczną glosą Andrzeja Jezuska
Notka: O odpowiedzialności solidarnej współsprawców wypowiadaliśmy się cztery razy, w tym o redagowaniu orzeczeń w razie sądzenia ich w różnych procesach: KZS 3-9/92 poz. 121, 1/94 poz.
20, 4/03 poz. 42 i 4/04 poz. 45, zbiór: 276, 530, 1836 i 1964.
Nie można ignorować regulacji prawa materialnego (art. 441 k.c.).
O. Postępowanie odwoławcze
Zob. poz. 43 – apelacja niedopuszczalna wskutek wadliwego oznaczenia jej zakresu
23
P. Tryby szczególne
40.
1. (…)
2. Art. 477 k.p.k. nie rozróżnia konsekwencji niestawiennictwa oskarżyciela w zależności od tego czy jego
nieobecność była usprawiedliwiona, czy też nie.
poz. 1.2.3 s. 14, teza pierwsza pod poz. 29
Q. Kasacja
41.
Kasacja jest wnoszona przeciwko orzeczeniu sądu
odwoławczego, a nie orzeczeniu pierwszoinstancyjnemu,
co expressis verbis wynika z treści art. 519 k.p.k. Nie
można zatem w kasacji podnosić zarzutów typowych dla
postępowania apelacyjnego, kwestionujących orzeczenie
pierwszoinstancyjne, chyba że w toku rozpoznania apelacji dojdzie do tzw. „efektu przeniesienia”, czyli zaabsorbowania do orzeczenia sądu ad quem uchybień popełnionych przez sąd a quo. Kontrolą kasacyjną objęte są kwestie wyłącznie prawne, zawężone do kategorii uchybień
wymienionych w art. 523 § 1 k.p.k., popełnionych przez
sąd odwoławczy. Specyfika i wyjątkowość postępowania
kasacyjnego nie pozwala zatem na prowadzenie dublującej „trzecio instancyjnej” kontroli orzeczenia sądu pierwszej instancji.
Postanowienie z dnia 2 kwietnia 2015 roku – IV KK 8/15, OSNPG
7-8/15 poz. 13
24
R. Wyrok łączny
42.
Przez wskazaną w § 2 art. 575 k.p.k. zmianę wyroku
objętego wcześniejszym wyrokiem łącznym należy rozumieć nie tylko zmianę wywołaną darowaniem czy złagodzeniem kary w trybie ułaskawienia bądź amnestii lub
zarządzenia wykonania kary warunkowo zawieszonej, czy
przedawnienia jej wykonania, ale również zmianę wywołaną w trybie przepisów kodeksu karnego wykonawczego,
w tym zawieszenie jej wykonania na podstawie art. 152
tego kodeksu. W wyniku bowiem takiego zawieszenia
kara podlegająca bezwzględnemu wykonaniu przestaje
mieć taki charakter i staje się karą warunkowo zawieszoną. Ma tym samym również istotne znaczenie w procedurze łączenia kar (art. 89 k.k.).
Postanowienie z dnia 28 maja 2015 roku – IV KK 39/15, Biul. PK
6/15 poz. 1.2.3 s. 13, OSNPG 11/15 poz. 14
43.
Skoro obrońca skazanego zaskarżyła apelacją
przedmiotowy wyrok sądu meriti, nie w całości, a tylko
w części dotyczącej in concreto jedynie orzeczenia
o wznowieniu z urzędu postępowania w sprawie o wydanie wyroku łącznego, natomiast expressis verbis nie zaskarżyła orzeczenia następczego o umorzeniu postępowania, zaś w petitum środka odwoławczego domagała się de
facto poszerzenia zakresu wznowienia postępowania ex
officio, to takie sformułowanie granic skargi implikowało
konstatację, że wniesiona apelacja jest niedopuszczalna
i stąd należało pozostawić ją bez rozpoznania. Ustawodawca verba legis zdecydował bowiem, że samo merytoryczne orzeczenie o wznowieniu postępowania jest niezaskarżalne, natomiast środek odwoławczy przysługuje od
wyroku uchylającego zaskarżone orzeczenie, zawierające25
go orzeczenie następcze w formie uniewinnienia lub umorzenia postępowania (arg. ex art. 547 § 3 zdanie drugie
k.p.k.).
Postanowienie z dnia 11 czerwca 2015 roku – IV KO 22/15, Biul.
PK 6/15 poz. 1.2.5 s. 19
S. Wykonanie
44.
1. Zawarta w wyroku sprzeczność przy orzekaniu
kary (lub środka karnego) zachodząca pomiędzy reakcją
karną określoną cyframi oraz wyrażoną słownie, nie jest
możliwa do usunięcia ani w odpowiednim trybie przewidzianym przepisami prawa karnego wykonawczego (art.
13 § 1 k.k.w. w zw. z art. 178 § 1 k.k.s.), ani też skorygowana jako tzw. oczywista omyłka pisarska – w drodze art.
105 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. – albowiem dotyczy merytorycznej treści wyroku, tj. orzeczenia co do
kary.
2. Instytucja określona w art. 13 § 1 k.k.w. służy jedynie wyjaśnianiu takich wątpliwości, które mogą powstać na skutek nie dość precyzyjnych czy ogólnych
sformułowań zawartych w orzeczeniu lub w związku ze
zdarzeniami, które zaistniały po jego wydaniu. Nie można
w tym trybie dokonywać zmiany lub uzupełnienia merytorycznej treści orzeczenia o karze.
3. Art. 105 k.p.k. zezwala na sprostowanie orzeczenia
(lub zarządzenia) tylko w zakresie oczywistej omyłki pisarskiej i rachunkowej, niedopuszczalne natomiast jest
sprostowanie w tym trybie błędnych rozstrzygnięć sądu
co do winy i kary.
4. Sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej nie może sprowadzać się do rzeczywistej ingerencji w materialną
treść wyroku (np. zmiany lub uzupełnienia orzeczenia co
do kary), zaś nawet gdyby doszło do sprostowania w tym
26
trybie merytorycznych elementów wyroku, to takie postąpienie jest czynnością ex ante nieskuteczną, to jest niemogącą wywołać skutku, jaki wiąże się z daną czynnością.
Wyrok z dnia 3 czerwca 2015 roku – III KK 79/15, Biul. PK 6/15
poz. 1.2.2 s. 10-11, teza 1 – OSNPG 10/15 poz. 19, teza 4 – tamże
poz. 10
T. Wykroczenia
45.
Polskiemu prawu obce jest pojęcie idealnego zbiegu
wykroczeń, który polega na uznaniu, że sprawca dopuszcza się tylu wykroczeń, ile przepisów naruszył swoim czynem. Jeśli w odrębnych postępowaniach doszło do ukarania za tożsamy czyn (idem) mający status wykroczenia,
zachodzi stan skutkujący bezwzględną przyczynę odwoławczą w postaci powagi rzeczy osądzonej. Jeśli zaś doszło do uprawomocnienia się orzeczeń zapadłych w odrębnych postępowaniach prowadzonych co do tej samej
osoby o ten sam czyn będący wykroczeniem, przywrócenie stanu zgodnego z prawem możliwe jest poprzez wniesienie nadzwyczajnego środka zaskarżenia, w wyniku którego powinno dojść do wzruszenia orzeczenia zapadłego
później.
Wyrok z dnia 14 kwietnia 2015 roku – V KK 12/15, LEX
1681893; o tym podobnie KZS 5/15 poz. 69
46.
Artykuł 120 k.w. obejmuje nie tylko – jak art. 290 § 1
k.k. – nielegalny wyrąb drzewa w lesie, lecz również kradzież i przywłaszczenie drzewa wyrąbanego lub powalonego, a nie obejmuje w ogóle „drewna”. W sytuacji zaś, gdy
27
przedmiotem czynu jest drewno, a nie drzewo, czyn ten
stanowi bądź to występek z art. 278 k.k., bądź wykroczenie z art. 119 k.w.
7-8/15 poz. 6
47.
Przepis art. 20 § 1 k.w. – określający zasady wymiaru
kary ograniczenia wolności przewidzianej w kodeksie wykroczeń – stanowi, że trwa ona jeden miesiąc. Tym samym jest to kara bezwzględnie oznaczona.
Wyrok z dnia 23 kwietnia 2015 roku – II KK 94/15, OSNPG
7-8/15 poz. 5
U. Przeciwdziałanie narkomanii
48.
Przestępstwo określone w art. 55 ust. 1 ustawy z 29
lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst
jedn. Dz. U. z 2012 roku, poz. 124 ze zm.) w zakresie
znamienia znacznej ilości środka odurzającego charakteryzuje także zamiar ewentualny (art. 9 § 1 w zw. z art.
116 k.k.). Zatem wystarczające było ustalenie, że oskarżeni mieli realną możliwość przewidzenia, iż uczestniczą
w transporcie znacznej ilości środka odurzającego i na to
się godzili, w związku z tym nie musieli znać dokładnej
wagi przewożonego narkotyku.
Postanowienie z dnia 27 marca 2014 roku – V KK 307/13, OSP
7-8/15 poz. 78 z częściowo krytyczną glosą Bolesława Kurzępy
s. 1167-70
28
W. Ustawa o prokuraturze
49.
Immunitet formalny prokuratora – art. 54 ust. 1
ustawy z dnia 20 czerwca 1985 roku o prokuraturze, Dz.
U. z 2014 roku poz. 504 – stwarza przeszkodę prawną,
w rozumieniu art. 104 § 1 k.k., w dalszym toczeniu się
postępowania, a ściśle w przejściu postępowania w fazę in
personam, już wtedy, gdy oskarżyciel występuje o wydanie zezwolenia na ściganie osoby objętej tym immunitetem.
Postanowienie z dnia 18 lutego 2015 roku – V KK 296/14,
OSNKW 6/15 poz. 52
X. Ustawa o radcach prawnych
50.
1. W jakimkolwiek przepisie ustawy z 1982 roku
o radcach prawnych nie nałożono na radcę prawnego obowiązku uczestniczenia w szkoleniach zawodowych, którego naruszenie rodziłoby odpowiedzialność dyscyplinarną. W żadnym razie obowiązku tego nie można wiązać z
obligatoryjną przynależnością radcy prawnego do samorządu radcowskiego.
2. Nałożenie na radcę prawnego obowiązku szkolenia
zawodowego – i to obwarowanego sankcją dyscyplinarną
o charakterze publicznoprawnym, w tym tak surową jak
pozbawienie prawa do wykonywania zawodu – powinno
mieć podstawę ustawową.
3. Wyrażonego w art. 57 pkt 7 ustawy z 1982 roku
o radcach prawnych ogólnego uprawnienia dla Krajowego
Zjazdu Radców Prawnych do uchwalenia zasad etyki radcy prawnego czy też sformułowanego w art. 60 pkt 7 tej
ustawy upoważnienia dla Krajowej Rady Radców Praw29
nych do koordynowania doskonalenia zawodowego radców prawnych nie sposób uznać za źródła normy kompetencyjnej, z której wynika prawo do nakładania na radców prawnych przez organy samorządowe obowiązków
obwarowanych odpowiedzialnością dyscyplinarną.
Wyrok z dnia 6 listopada 2014 roku – SDI 32/14, OSP 7-8/15
poz. 80 z krytyczną glosą Marii Karcz-Kaczmarek i Mariusza Maciejewskiego
Y. Ustrój sądów powszechnych
51.
Sędziemu skazanemu w drodze dyscyplinarnej przysługuje uprawnienie do złożenia wniosku o wznowienie
postępowania w trybie art. 126 § 2 u.s.p. Uprawnienie to
nie przysługuje jednak osobie, która nie posiada już
przymiotu „sędziego”.
Postanowienie z dnia 10 stycznia 2013 roku – SNO 76/08, GSP
PO 4/13 poz. 5 s. 55-60 z aprobującą glosą Marka Skwarcowa
IV. ORZECZENIA SĄDU APELACYJNEGO
A. Konstytucja
52.
Zmiana art. 55 Konstytucji dokonana w 2006 roku
(Dz. U. z 2006 roku Nr 200 poz. 1471) nie wniosła niczego
istotnego dla badanej sprawy, gdyż po jej dokonaniu dopuszczalne jest wydanie obywatela polskiego do innego
kraju celem wykonania tam orzeczonej kary, jedynie
w związku z czynem popełnionym na terytorium tego innego kraju. Nadal niedopuszczalna jest ekstradycja oby30
watela polskiego, jeżeli czyn popełniony został na terytorium Polski.
Postanowienie z dnia 19 czerwca 2015 roku – II AKz 188/15 do
III Kop 39/15 SO Kraków
Notka: Skazany popełnił w Polsce kilka zabójstw, używając broni
palnej. Powoływał się na swe obywatelstwo niemieckie (podwójne)
i domagał się wykonywania kary w Niemczech. W postanowieniu
obszerny wywód co do Konstytucji RP i konwencji strasburskiej
o ekstradycji, także do postanowienia SN z 3 lutego 2009 roku –
IV KK 367/08, SA w Katowicach z dnia 30 lipca 2008 roku –
II AKz 329/08 i SA w Gdańsku z dnia 30 marca 2011 roku –
II AKz 402/11. Sąd Apelacyjny odmówił wydania skazanego do
Niemiec, zmieniając zaskarżone przez prokuratora postanowienie.
B. Kara łączna
53.
Wymierzając karę łączną, stosuje się zwykłe dyrektywy karania, a zwłaszcza słuszności i celowości, wyrażane przez związek przedmiotowy i podmiotowy zachodzący
między poszczególnymi przestępstwami. Priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji,
natomiast oparcie wymiaru tej kary na zasadzie kumulacji lub absorpcji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia.
Wyrok z dnia 9 czerwca 2015 roku – II AKa 101/15 do III K
202/14 SO Kraków
Notka: Od 1 lipca 2015 roku obowiązuje art. 85a k.k., który zrywa
z dotychczasowym modelem oznaczenia kary łącznej w oparciu
o stopień związku w zbiegu przestępstw, a jako przesłanki kary
ustala przede wszystkim cele prewencyjne.
31
54.
Określona w art. 158 § 1 k.k. quasi odpowiedzialność
zbiorowa przejawia się w tym, że sprawca odpowiada na
jego podstawie niezależnie od tego, czy to właśnie jego zachowanie stanowi o niebezpieczeństwie dla życia lub
zdrowia oraz czy można mu przypisać np. zadanie uderzenia powodującego uszczerbek na zdrowiu. W orzecznictwie wskazuje się, że udziałem w pobiciu może być
każda forma świadomego współdziałania uczestników pobicia, a w jej ramach również każdy środek użyty do ataku na inną osobę, jeżeli wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo
utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art.
156 § 1 lub w art. 157 § 1 k.k. Do przypisania sprawcy
udziału w pobiciu nie jest konieczne, by zadał on pokrzywdzonemu cios, uderzenie, kopnięcie itp., a wystarczające jest świadome połączenie działania jednego ze
sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej
grupy osób przeciw innemu człowiekowi lub grupie osób.
Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, który spowodował konkretne następstwa, pod warunkiem że każdy
z nich możliwość nastąpienia ich przewidywał albo mógł
i powinien był przewidzieć. Skoro w badanej sprawie
pokrzywdzony był wielokrotnie uderzany, w tym po głowie
(z siłą co najmniej średnią), to nie budzi wątpliwości,
że oskarżeni co najmniej przewidywali i godzili się,
iż podejmowanym przez nich wspólnym działaniem narażają go na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego
uszczerbku na zdrowiu określonego w art. 156 § 1 k.k.
Wyrok z dnia 31 marca 2015 roku – II AKa 9/15 do III K 346/13
SO Kraków
32
D. Przestępstwa przeciwko dokumentom
55.
Przestępstwo ukrywania dokumentu, którym sprawca nie ma prawa wyłącznie rozporządzać (art. 276 k.k.),
polega na podjęciu zachowań, sprawiających że dokument znajdzie się w miejscu znanym sprawcy, nieznanym
osobom, którym przysługuje prawo do rozporządzania
dokumentem, choćby nie wyłączne (utajnienie miejsca jego przechowywania).
329/13
E. Przestępstwa przeciwko mieniu
56.
W orzecznictwie wskazywano, że o ile dla ustalenia
złego zamiaru sprawcy wyłudzenia kredytu liczą się tylko
zaszłości z czasu popełnienia przestępstwa, to zdarzenia
późniejsze mogą być pomocne w dokonaniu ustaleń zamiaru. Praktyka sądowa, a więc i zasady doświadczenia
życiowego, uczą, że w razie oszukańczego zamiaru podmiot jest aktywny przed zawarciem umowy, chcąc wzbudzić zaufanie drugiej strony kontraktu, natomiast po uzyskaniu korzyści majątkowej zrywa te kontakty, a wręcz
uniemożliwia je likwidując firmę, zmieniając miejsce zamieszkania i numery telefonów, z których wcześniej kontaktował się w sprawie umowy. Odmienne zachowanie,
w szczególności takie jak omówione wyżej, zazwyczaj
wskazuje zaś na to, że sprawca zaciągając zobowiązanie
nastawiony był na jego realizację, a jedynie okoliczności
zaistniałe później uniemożliwiły wywiązanie się z umowy.
33
Wyrok z dnia 27 maja 2015 roku – II AKa 79/15 do III K 272/07
SO Kraków
Notka: Przypomniano nasz wyrok z dnia 12 listopada 1998 roku
– II AKa 199/98, KZS 12/98 poz. 33
F. Strony
57.
Nowelizacja z dnia 27 września 2013 roku zakłada,
że o ile oskarżony ma możliwości żądać powołania mu
obrońcy z urzędu bez potrzeby wykazywania swej niezamożności, to należy go poinformować o tym, że w zależności od wyniku procesu może on być wówczas obciążony
kosztami tej pomocy prawnej i że koszty procesu mogą
być zabezpieczone na jego mieniu (art. 338 § 1a k.p.k.).
Postanowienie z dnia 15 lipca 2015 roku – II AKz 260/15 do II K
69/13 SO Tarnów
G. Czynności procesowe
58.
Przebieg czynności procesowej może być utrwalony
za pomocą urządzenia rejestrującego obraz lub dźwięk.
Jest to forma pomocnicza utrwalenia, która nie może zastąpić protokołu. Przesądza o tym treść art. 147 § 1
k.p.k., w którym posłużono się wyrażeniem „ponadto”,
co oznacza, że decydujące znaczenie ma treść protokołu
pisemnego. Mankamenty wersji elektronicznej nie dyskredytują przebiegu czynności, zwłaszcza gdy sąd je dostrzegł i wyjaśnił rozbieżności.
Wyrok z dnia 2 lipca 2015 roku – II AKa 108/15 do III K 380/12
SO Kraków
34
Notka: We wspomnianej w uzasadnieniu sprawie IV KR 228/74
Sądu Najwyższego zgubiono taśmę magnetofonową z utrwaleniem
przebiegu rozprawy głównej, dlatego wyrok I instancji został uchylony, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania. Sąd Najwyższy uznał, że z braku taśmy nie da się skontrolować przebiegu
rozprawy, choć był protokół pisemny. Ten rygorystyczny pogląd
był wtedy rozpowszechniony.
59.
Podpis sędziego na orzeczeniu powinien być czytelny
i zawierać imię oraz nazwisko sędziego.
Postanowienie z dnia 20 lipca 2015 roku – II AKzw 689/15 do
III Kow 1775/14 SO Tarnów
Notka: W komparycji postanowienia zamieszczono imię i nazwisko
innego sędziego, nie tego który orzekał i podpisał orzeczenie. Podpis sędziego był tzw. nieczytelny, to jest z jego wyglądu nie wynikało, jak nazywał się sędzia. Skazany kwestionował sprostowanie
tej omyłki. W nawiązaniu do zamieszczonej tezy przypominamy
nasze postanowienie sprzed półtora roku (KZS 1/14 poz. 72, zbiór
3458), w którym opowiedzieliśmy się przeciw praktyce owych
podpisów nieczytelnych na pismach procesowych i orzeczeniach.
Takie podpisy nie tylko wyrażają nonszalancki stosunek do podpisywanych tekstów, więc i ich adresatów, ale i usuwają się spod
kontroli własnoręczności, gdyby powstała taka potrzeba. Stosuje
się to i do tzw. parafy, także umieszczanej obok tzw. pieczątki
(stempla) imiennej, choć nadmierne formalizowanie odnośnych
wymogów tworzyłoby zapewne sytuacje kłopotliwe. W naszej praktyce napotkaliśmy w pismach procesowych podpisy (stron) w postaci kółka, kreski itp., zresztą obstawanie przy nich, stąd wspomniana poprzednia wypowiedź. Zob. jednak § 87 Regulaminu
z dnia 25 czerwca br od niedawna obowiązujący, który dopuszcza
skróconą formę podpisu, wymagając dla niej potwierdzenia
imienną pieczęcią (to jest stemplem imiennym) lub umieszczeniem
wydrukowanego imienia i nazwiska.
35
H. Dowody
60.
Nie ma istotnego znaczenia, że ZB jest świadkiem ze
słyszenia. W procedurze karnej nie ma reguły nakazującej
czynienie ustaleń faktycznych jedynie na podstawie dowodów pierwotnych. Obowiązujący kodeks postępowania
karnego nie wartościuje dowodów, w tym według źródła
ich pochodzenia i nie wyłącza a priori oparcia wyroku tylko na dowodach pochodnych. Podobnie nie ma większego
znaczenia, że żaden inny świadek nie potwierdził zeznań
ZB o udziale oskarżonego w badanym pobiciu. Ustawa
procesowa nie recypowała rzymskiej zasady testis unus
testis nullus, nie jest więc zabronione czynić ustalenia
faktyczne na podstawie jednego dowodu.
Wyrok z dnia 31 marca 2015 roku – II AKa 9/15 do III K 346/13
SO Kraków
Notka: Powołano się na wyrok SN z dnia 11 stycznia 1996 roku –
II KRN 178/95 (LEX 24729) oraz nasze wyroki z 28 maja 2010
roku – II AKa 71/10 i z dnia 12 maja 2011 roku – II AKa 77/11
(KZS 6/10 poz. 39 i 7-8/11 poz. 46, zbiór 2884 i 3066); podobnie
wyrok z dnia 30 czerwca 2009 roku (zbiór 2748). We wszystkich
judykatach wyraźna jest ostrożność sądów, którą podzielamy,
bo taka praktyka może być łatwo wykorzystana przeciw sprawiedliwości. Jedną z metod kontroli pojedynczego dowodu jest porównywanie szczegółów w zeznaniach składanych po upływie
pewnego czasu od poprzednich.
61.
1. Opiniowanie psychiatryczne nie jest diagnozowaniem stanu zdrowia człowieka, a jest oceną poczytalności
sprawcy czynu zabronionego, to jest oceną rozumienia
przezeń znaczenia czynu bądź pokierowania postępowaniem.
36
2. Opinia biegłego jest niepełna, jeżeli nie udziela odpowiedzi na wszystkie postawione mu pytania, na które
zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych
i udostępnionych mu materiałów dowodowych może on
udzielić odpowiedzi, albo jeżeli nie uwzględnia wszystkich
okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia badanej kwestii, albo też nie zawiera uzasadnienia wyrażonych ocen
oraz poglądów. Opinia biegłego jest niejasna, jeżeli jej
sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonych
w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do
nich, albo jeżeli zawiera wewnętrzne sprzeczności, czy posługuje się nielogicznymi argumentami.
3. W judykaturze utrwalone jest, że jeśli dowód
z opinii biegłych jest przekonujący i zrozumiały dla sądu
(organu procesowego), który to stanowisko odpowiednio
uzasadnił, to fakt, iż dowód ten nie jest przekonujący dla
strony, nie może stwarzać podstawy do ponownego powoływania biegłych lub zasięgania opinii nowych biegłych.
Wyrok z dnia 7 maja 2015 roku – II AKa 64/15 do II K 42/14
SO Tarnów
62.
Konfrontacja jest czynnością fakultatywną, uzależnioną wyłącznie od oceny organu procesowego, który nie
ma obowiązku jej przeprowadzenia w każdym wypadku
sprzeczności w oświadczeniach dowodowych, nawet jeśli
zainteresowane strony tego się domagają. W procesie
karnym nie czas i miejsce na mnożenie czynności, które
z perspektywy głównych celów, jakie ma on osiągnąć, niczemu dobremu służyć nie mogą.
87/13 SO Kielce
37
I. Środki przymusu
63.
Początkowe powstrzymanie się podejrzanego od wyjaśnień, a złożenie ich po zamknięciu śledztwa i zgłoszenie wniosków dowodowych słusznie zostało uznane za
przyjęcie strategii mającej na celu wymuszenie na prokuratorze czynności dowodowych weryfikujących treści
objęte złożonymi wyjaśnieniami, zwłaszcza przy wykorzystaniu maksymalnego okresu stosowania tymczasowego
aresztowania w postępowaniu przygotowawczym. Nie
kwestionując prawa podejrzanego do wyboru strategii
obrony, w tym w szczególności prawa do obrony pasywnej, należy zwrócić uwagę, że decydując się na wybór tej
strategii, a następnie na jej zmianę i złożenie wyjaśnień,
podejrzany skomplikował sytuację procesową. Zaistniała
bowiem konieczność weryfikacji za pomocą dowodów
oświadczeń podejrzanego, która zatrzymała postępowanie
na etapie przygotowawczym.
Postanowienie z dnia 9 lipca 2015 roku – II AKz 247/15 do II AKp
17/15 SA Kraków
Notka: Wnioskodawca zarzucał przewlekłość
w którym był tymczasowo aresztowany.
postępowania,
J. Postępowanie odwoławcze
64.
Skoro świadek NZ przebywa za granicą, a miejsce jego pobytu i czas powrotu do kraju nie są znane i prokurator wnioskujący o dowód z jego zeznań cofnął ten wniosek, zaś obrońca temu nie oponowała, to zarzut obrońcy
braku tego dowodu jest nieuzasadniony, a postawienie go
dowodzi braku lojalności autorki.
38
329/13
Notka: Zamieszczamy tę tezę, bo ujawnia kolejny symptom obniżania się poziomu pracy części obsługi prawnej społeczeństwa,
które nas niepokoi.
65.
Ratio wynikającego z art. 446 § 1 k.p.k. obowiązku
sporządzenia i podpisania przez adwokata (radcę prawnego) apelacji oskarżonego od wyroku wydanego w pierwszej
instancji przez sąd okręgowy łączy się z dążeniem do zapewnienia stronom, a w szczególności oskarżonemu,
fachowej pomocy prawnej przy sporządzaniu środka odwoławczego od wyroków zapadłych w sprawach poważnych. Argumenty zawarte w pismach oskarżonego, nazwanym „apelacja”, mogą stanowić dodatkowe uzasadnienie apelacji podmiotu profesjonalnego w zakresie przez
niego zaskarżonym.
Postanowienie z dnia 2 lipca 2015 roku – II AKz 223/15 do III K
160/14 SO Kielce
K. Wznowienie postępowania
66.
Zgodnie z treścią art. 540 k.p.k. wznowione może zostać postępowanie sądowe zakończone prawomocnym
orzeczeniem. Odnosi się to nie tylko do wznowienia postępowania na wniosek, ale także z urzędu, w trybie art.
542 § 3 k.p.k. Wznowieniu podlegają postępowania zakończone prawomocnym orzeczeniem rozstrzygającym
o odpowiedzialności karnej, bądź te w których rozstrzygnięto o przedmiocie procesu, choćby nie dotyczyły kwestii odpowiedzialności karnej, a nawet uboczne, to jest to39
czące się poza zasadniczym nurtem procesu, o ile mają
charakter autonomiczny względem tego nurtu, a więc nie
są z nim związane. Do tego zakresu nie należy postępowanie wskazane we „wniosku” Z.K., które toczyło się
w przedmiocie badania stanu zdrowia psychicznego połączonego z obserwacją w zakładzie leczniczym.
Postanowienie z dnia 2 lipca 2015 roku – II AKo 61/15 do IV Kz
718/14 SO Kraków i IX Kp 300/14/K SR Kraków Krowodrza
Notka: Odnośnie do poszerzania zakresu postępowań wznawianych na przedmioty uboczne cyt. postanowienie odsyła do:
D. Świecki (red.), B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, LexisNexis, 2013
oraz do: S. Zabłocki (w:) J. Bratoszewski, L. Gardocki,
Zb. Gostyński, S. Przyjemski, R. Stefański, S. Zabłocki: Kodeks
postępowania karnego. Komentarz, 2004, t. II, s. 648, a wcześniej
np. M. Biłyj, M. Murzynowski: Wznowienie postępowania karnego
w PRL w świetle prawa i praktyki, 1980, s. 59-60. Naszym zdaniem nie powinno się nadmiernie poszerzać tego zakresu; niedawno okazało się, jakie złe skutki powoduje przerost środków
odwoławczych (art. 101 i nast. sprzed nowelizacji z roku 2003).
L. Wykonanie
67.
Skoro przepis art. 117 k.k.w. ani następne nie przewidują możliwości złożenia środka odwoławczego od postanowienia o leczeniu skazanego z alkoholizmu, to Sąd
Okręgowy postąpił błędnie przyjmując zażalenie złożone
przez skazanego na to postanowienie zamiast odmówić
jego przyjęcia (art. 429 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2
k.k.w.). Dlatego nadesłane zażalenie należy pozostawić
bez rozpoznania jako niedopuszczalne z mocy prawa (art.
430 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.). Skazany może
składać zażalenia tylko w wypadkach wskazanych
w ustawie (art. 6 § 1 k.k.w. w brzmieniu nadanym ustawą
40
nowelizacyjną z dnia 16 września 2011 roku o zmianie
ustawy kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 roku Nr 240
poz. 1431).
Postanowienie z dnia 25 maja 2015 roku – II AKzw 523/15
do III Kow 415/15 SO Tarnów
V. ORZECZENIA INNYCH SĄDÓW APELACYJNYCH
A. Konstytucja
Zob. poz. 84 – wznowienie postępowania wskutek orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z odroczeniem utraty mocy przepisu.
B. Kary. Wymiar Kary
68.
Sąd pierwszej instancji, w oparciu o przepis art. 44
§ 2 k.k., orzekł przepadek noża. Oznacza to więc, że
w rzeczywistości orzeczono środek karny, o którym mowa
w art. 39 pkt 4 k.k., co w sytuacji, gdy oskarżony został
uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu czynu, było
niedopuszczalne. Jest bowiem oczywiste, że możliwość,
czy też w niektórych przypadkach obowiązek orzeczenia
jakiegokolwiek środka karnego wyłania się niejako następczo, to znaczy dopiero po stwierdzeniu sprawstwa
i winy oskarżonego.
Wyrok SA Szczecin z dnia 29 stycznia 2015 roku – II AKa 246/14,
OSAS 2/15 poz. 69 s. 5, OSNPG 11/15 poz. 15
41
69.
Sąd I instancji nie dostrzegł, że w czasie popełnienia
przypisanego oskarżonemu czynu obowiązywał art. 65
k.k., który nakazywał stosowanie przepisów dotyczących
wymiaru kary, środków karnych oraz środków związanych z poddaniem sprawcy próbie – przewidzianych dla
multirecydywistów (art. 64 § 2 k.k.) – także do sprawcy,
który m.in. z popełnienia przestępstw uczynił sobie stałe
źródło dochodu. Natomiast w czasie orzekania zastosowanie takich konsekwencji było zaś – na mocy art. 65 § 1
k.k. – możliwe m.in. wobec takiego sprawcy, który uczynił
sobie źródło dochodu z popełniania przestępstwa (ustawa
z dnia 16 kwietnia 2004 roku o zmianie ustawy – kodeks
karny oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. nr 93 poz.
889). W poprzednim stanie prawnym (stosowanie reguł
intertemporalnych, wskazanych w art. 4 § 1 k.k., jest
obowiązkiem sądu), niemożliwe było zatem zastosowanie
kary nadzwyczajnie obostrzonej wobec sprawcy czynu
ciągłego, określonego w art. 12 k.k.
Wyrok SA Szczecin z dnia 12 lutego 2015 roku – II AKa 271/14,
OSAS 2/15 poz. 70 s. 17
70.
1. Przy ustalaniu zamiaru oskarżonego szczególny
nacisk należy położyć na elementy przedmiotowe zabójstwa, gdyż ani brak stwierdzenia pobudek i motywów
działania sprawcy, ani pozytywna ocena właściwości osobistych sprawcy i dotychczasowy tryb jego życia, nie wyłączają zamiaru pozbawienia przez sprawcę życia człowieka.
2. Przy ustalaniu w warunkach art. 25 § 2 k.k. zasadności zastosowania dobrodziejstwa związanego z nadzwyczajnym złagodzeniem kary lub odstąpienia od jej
42
wymierzenia, należy brać pod uwagę skutek, jaki został
spowodowany zachowaniem oskarżonego działającego
w warunkach przekroczenia granic obrony koniecznej,
a także jak dalece nastąpiło przekroczenie granic obrony
koniecznej.
Wyrok SA Łódź z dnia 17 grudnia 2013 roku – II AKa 207/13,
GSP PO 2/14 poz. 7 s. 71-76 z krytyczną glosą Dominika Zająca
71.
Wniosek dotyczący zamiaru zabójstwa (choćby ewentualnego) nie może opierać się na samym tylko fakcie
użycia niebezpiecznego narzędzia oraz sposobu działania
polegającego zwłaszcza na godzeniu w ważne dla życia
okolice ciała pokrzywdzonego, lecz powinien znaleźć potwierdzenie w całokształcie okoliczności czynu oraz cechach osobowości sprawcy.
Wyrok SA Łódź z dnia 30 stycznia 2014 roku – II AKa 251/13, Palestra 5-6/15 s. 158-161 z aprobującą glosą Magdaleny Kowalewskiej
72.
1. (…)
2. Umyślne narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego rozstroju zdrowia oraz
nieumyślne spowodowanie dalszego skutku w postaci
choroby realnie zagrażającej życiu wyczerpuje w kumulatywnym zbiegu dyspozycję art. 160 § 1 k.k. i art. 156 § 2
k.k.
Wyrok SA Warszawa z dnia 11 lutego 2015 roku – AKa 47/15,
OSA 7/15 poz. 17; teza pierwsza pod poz. 83
43
D. Przestępstwa przeciwko porządkowi publicznemu
73.
Branie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej
ma na celu popełnianie przestępstw; nie oznacza to jednak, że sprawca występku z art. 258 § 1 k.k. musi także
popełnić czyn jednostkowy, kwalifikowany według odrębnego przepisu prawa karnego. Czyn taki jednak, o ile został popełniony, powinien być podjęty w ramach zakresu
działania zorganizowanej grupy przestępczej, jako przejaw
realizacji jej celu. […] Znamiona takiego przestępstwa
w sposób bezpośredni mogą być wypełnione przez niektóre z trzech osób, które działają w ramach podziału zadań
przyjętego w zorganizowanej grupie przestępczej. Pozostałe jednak osoby z grupy współdziałają wtedy w popełnieniu przestępstwa pośrednio – jako współsprawcy sensu
largo.
Wyrok SA Gdańsk z dnia 13 listopada 2014 roku – II AKa 178/14,
KSAG 2/15 s. 238
E. Przestępstwa przeciwko dokumentom
74.
Bezpośrednim przedmiotem ochrony prawnokarnej
w przypadku czynu kwalifikowanego na podstawie art.
271 § 1 k.k. jest wiarygodność dokumentów, przy czym
pośrednio przepis ten chroni ponadto prawidłowe funkcjonowanie organów wymiaru sprawiedliwości, a także
innych organów władzy publicznej prowadzących postępowania dowodowe. Natomiast w odniesieniu do przestępstwa, o jakim mowa w art. 296 § 1 k.k., a nazywanego przestępstwem nadużycia zaufania w obrocie gospodarczym, z ochrony korzysta prawidłowość (pewność) obrotu gospodarczego, obejmując swoim zakresem zarówno
44
indywidualne interesy majątkowe oraz działalność gospodarczą podmiotów uczestniczących w obrocie gospodarczym, jak i ponadindywidualne interesy gospodarcze społeczeństwa. Zasadniczym przedmiotem ochrony są jednak
tutaj interesy majątkowe zarządzanych podmiotów.
Wyrok SA Łódź z dnia 26 czerwca 2014 roku – II AKa 23/14,
OSAŁ 2/15 poz. 7 s. 85, OSNPG 11/15 poz. 19
F. Przestępstwa przeciwko mieniu
75.
Przeciętny obywatel nie odróżnia zaboru w celu krótkotrwałego użycia (art. 289 § 1 k.k.) od kradzieży (art.
278 § 1 k.k.). W tym stanie rzeczy fakt, iż sprawca zwerbalizował swoje zachowanie jako dokonanie kradzieży, nie
może mieć decydującego znaczenia, albowiem przy ustaleniu zamiaru, jakim się kierował, należy brać pod uwagę
całokształt okoliczności sprawy.
Wyrok SA Łódź z dnia 21 marca 2013 roku – II AKa 29/13, OSA
7/15 poz. 18
76.
1. Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku.
prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2013 roku poz. 1409)
w przypadkach szczególnie uzasadnionych dopuszcza się
odstępstwa od przepisów techniczno-budowlanych. Na tle
wykładni cytowanego przepisu powstały wątpliwości
związane z dopuszczalnością jego stosowania w postępowaniach prowadzonych w przedmiocie samowoli budowlanej. W praktyce orzeczonej zgody na odstępstwo od
przepisów techniczno-budowlanych są wydawane na różnym etapie, w tym również po zakończeniu procesu budowlanego.
45
2. Podstawowym kryterium rozgraniczającym oszustwo w rozumieniu art. 286 § 1 k.k. od niewywiązania się
z zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym jest istnienie w chwili zawierania umowy wymaganego przez
przepis karny zamiaru bezpośredniego o szczególnym zabarwieniu obejmującym zarówno cel jak i sposób działania sprawcy.
Wyrok SA Warszawa z dnia 21 listopada 2014 roku – II AKa
376/14, OSA 6/15 poz. 13
77.
1. Przedmiotem kradzieży z art. 278 § 1 k.k. nie może
być udział w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością,
a to z uwagi na jego charakter i brak bytu fizycznego.
2. Nie jest to możliwe popełnienie przestępstwa oszustwa przez zaniechanie po stronie sprawcy, jak i nie jest
możliwe popełnienie go w wyniku takiego niekorzystnego
rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego, które dokonało się bez jego wiedzy bądź udziału, a więc niejako
„poza jego plecami”. W szczególności brak podjęcia przez
oskarżycieli subsydiarnych czynności prawnych o charakterze rozporządzającym, wyklucza możliwość zastosowania art. 286 § 1 k.k.
Wyrok SA Szczecin z dnia 1 kwietnia 2015 roku – II AKa 7/15
poz. 71 s. 28, OSNPG 11/15 poz. 20 i 21
G. Przestępstwa w obrocie gospodarczym
78.
Forma prawna działalności prowadzonej przez PP
wespół z S. Sz. (spółka jawna – przyp. JD; autor glosy –
dop. KZS) przesądza, iż majątek tej spółki był majątkiem
jej wspólników. W konsekwencji korzyści, które by spółka
46
osiągnęła z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej,
były korzyściami samych wspólników.
Wyrok SO Bydgoszcz z dnia 24 marca 2014 roku – III KO 417/13,
PS 6/15 s. 133 z krytyczną glosą Jerzego Dużego do odwoławczego wyroku SA Gdańsk z KZS 12/14 poz. 89
H. Dowody
79.
Dla zwolnienia z obowiązku zachowania tajemnicy
adwokackiej w trybie art. 180 § 2 k.p.k. nie wystarczy jedynie odnotowanie – zacytowanie okoliczności ujętych
w treści tego przepisu. Niezbędne jest rozważenie i osądzenie podjętej decyzji procesowej w realiach dowodowych
rozpoznawanej sprawy.
Postanowienie SA Łódź z dnia 6 maja 2014 roku – II AKz 225/15,
OSAŁ 2/15 poz. 8 s. 94
80.
Nie można zaliczyć do warunków wyłączających swobodę wypowiedzi pewnych zachowań, które mogą wprawdzie wpłynąć na proces motywacyjny osoby przesłuchiwanej, np. mogą przyczynić się do przyznania się oskarżonego do przestępstwa, lecz nie odbierają jej możliwości
wyboru treści składanych wyjaśnień. Dotyczy to m.in.
wprowadzenia przesłuchiwanego w błąd lub posługiwania
się niedozwolonymi obietnicami. Takie zachowanie nie
uzasadnia zastosowania art. 171 § 7 k.p.k.
Wyrok SA Lublin z dnia 18 września 2014 roku – II AKa 130/14,
OSA 7/15 poz. 16
47
81.
Skoro wniosek obrońcy o dopuszczenie dowodu
z ekspertyzy wariograficznej złożony został na zaawansowanym etapie postępowania sądowego, po dokładnym zapoznaniu się przez oskarżonego z aktami sprawy, to zgodzić się należy z Sądem Okręgowym, iż powyższy dowód
utracił swą wartość poznawczą. Wobec tego wniosek
obrońcy w tym przedmiocie został trafnie oddalony na
podstawie art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k.
Wyrok SA Gdańsk z dnia 17 grudnia 2014 roku – II AKa 247/14,
KSAG 2/15 poz. 21 s. 199
82.
Treść ekspertyzy wariograficznej, o jakiej stanowi art.
199a k.p.k., dowodzi wyłącznie tego, jakie były reakcje
organiczne oskarżonego na określone zadawane mu pytania, które to reakcje odzwierciedlają stosunek emocjonalny strony biernej procesu do danych zdarzeń. Dowód
z ekspertyzy wariograficznej nie może być dopuszczony
w celu „oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego”, zaś
wyniku tej ekspertyzy nie należy postrzegać w kategoriach dowodu sprawstwa lub braku sprawstwa oskarżonego.
KSAG 2/15 poz. 21 s. 199
83.
1. Ustawa procesowa nie daje podstaw do preferowania lub dyskwalifikowania dowodów według kryterium,
czy jest on korzystny, czy też obciążający dla oskarżonego. O wartości dowodu nie stanowi ocena z punktu widzenia interesów stron, lecz treść dowodu – tak w aspekcie jego wewnętrznej spójności, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów. Żaden bowiem dowód nie może być
48
oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych.
2. (…)
Wyrok SA Warszawa z dnia 11 marca 2015 roku – II AKa 47/15,
OSA 7/15 poz. 17; teza druga pod poz. 72
Zob. też poz. 92-93 – dowody z działań operacyjnych policji.
I. Wznowienie postępowania
84.
W wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny stwierdził
niekonstytucyjność przepisu prawa, ale odroczył na podstawie art. 190 ust. 3 Konstytucji RP utratę jego mocy,
wznowienie postępowania na podstawie art. 540 § 2
k.p.k. może nastąpić dopiero po upływie czasu, do którego przepis ten jeszcze obowiązuje.
Postanowienie SA Łódź z dnia 7 maja 2014 roku – II AKo 84/14,
OSAŁ 2/15 poz. 6 s. 82, OSNPG 11/15 poz. 24
J. Koszty procesu
85.
Skoro w orzeczeniu kończącym postępowanie, w tym
także postępowanie o odszkodowanie i zadośćuczynienie,
o jakim mowa w rozdziale 58 kodeksu postępowania karnego, sąd ma obowiązek określić, kto i w jakim zakresie
ponosi koszty procesu (art. 626 § 1 k.p.k.), a stosownie
do art. 616 § 1 k.p.k. kosztami tymi są zarówno koszty
sądowe (pkt 1), jak i uzasadnione wydatki stron, w tym
z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub
pełnomocnika (pkt 2), to mając na względzie aktualne
49
brzmienie art. 632 pkt 2 k.p.k. i fakt, że wnioskodawcą
jest tu osoba uprzednio uniewinniona w postępowaniu
z oskarżenia publicznego, należy przyjąć, że powyższe
przepisy stwarzają podstawę do zasądzenia wnioskodawcy – jako uprzednio uniewinnionemu – w razie uwzględnienia, choćby w części, jego roszczeń, także kosztów pomocy prawnej udzielonej mu przez pełnomocnika w postępowaniu o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie, gdyż o tym zasądzeniu
decydować ma to jedynie, czy wnioskodawca wykazał co
do zasady trafność wysuwanych roszczeń, a postępowanie jest tu dla strony wolne od kosztów, czyli również od
wydatków na pomoc prawną, niezależnie od tego, w jaki
sposób powołany został pełnomocnik reprezentujący go
w tej sprawie.
Wyrok SA Katowice z dnia 29 stycznia 2015 roku – II AKa
491/14, OSNPG 7-8/15 poz. 35
86.
O kosztach procesu w tym wynagrodzeniu obrońcy
z urzędu, sąd orzeka na zakończenie postępowania,
w orzeczeniu kończącym to postępowanie, za które nie
może być uznane orzeczenie o charakterze kasatoryjnym.
W konsekwencji obrońca nie może uzyskać wynagrodzenia za pomoc prawną świadczoną z urzędu, dopóki toczy
się postępowanie a zatem nie orzeka się o przyznaniu takiego wynagrodzenia w orzeczeniu sądu odwoławczego,
uchylającym orzeczenie pierwszoinstancyjne i przekazującym sprawę do ponownego rozpoznania w pierwszej instancji.
Postanowienie SA Szczecin z dnia 19 marca 2015 roku – II AKa
16/15, OSNPG 7-8/15 poz. 36
Notka: Orzekaliśmy podobnie z jednym wyjątkiem: KZS 6/09
poz. 73 i 7-8/09 poz. 61, zbiór 2731 i 2740
50
K. Prawo karne skarbowe
87.
Przepis art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. jest w swej treści
przepisem dotyczącym zasad kształtowania kary i nie jest
składnikiem opisu prawnego czynu oskarżonych, lecz wyłącznie podstawy prawnej wymiaru kary.
Wyrok SA Łódź z dnia 10 kwietnia 2014 roku – II AKa 46/14, OSA
5/15 poz. 10
88.
Zasada lex mitior agit z art. 2 § 2 k.k.s. stosowana
jest w zakresie norm blankietowych z art. 56 § 6 oraz
§ 14-16 k.k.s. w powiązaniu z konkretnymi przepisami
części ogólnej lub szczególnej kodeksu karnego skarbowego. Stosując tę regułę w ramach typów czynów zabronionych w skazanych w art. 65 i art. 91 k.k.s., bada się
stosunek wysokości stawek celnych i podatku akcyzowego do wysokości minimalnego wynagrodzenia w dacie popełnienia czynu oraz chwili orzekania, nie tracąc także
z pola widzenia stosunku obu sum obciążeń należnych
Skarbowi Państwa w tych datach.
KSAG 2/15 s. 202
L. Przeciwdziałanie narkomani
89.
Przy ustaleniu, czy w konkretnej sprawie mamy do
czynienia ze zwykłą, czy też kwalifikowaną, tj. znaczną
ilością środków odurzających lub substancji psychotropowych należy brać pod uwagę takie okoliczności jak:
51
a) rodzaj środka odurzającego (decydujące znaczenia ma
tutaj podział na tzw. miękkie i twarde środki odurzające);
b) wagę środka odurzającego;
c) cel przeznaczenia (na użytek własny lub w celach dystrybucyjnych).
Wyrok SA Łódź z dnia 21 stycznia 2014 roku – II AKa 255/13,
OSAŁ 2/15 poz. 5 s. 72
90.
Znamię małoletniości nie musi być objęte zamiarem
bezpośrednim (w przeciwieństwie do pozostałych znamion
– tj. udzielania środka odurzającego w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej). Wystarczy, aby sprawca obejmował
to znamię zamiarem ewentualnym, nie jest zatem wymagana jego jednoznaczna i konkretna wiedza o tym,
że osoba której sprzedaje narkotyk, nie ma ukończonych
18 lat. Świadomość sprawcy co do tego faktu winna
kształtować się na podstawie wszystkich okoliczności
sprawy i wystarczy, że będzie on godził się na taką ewentualność.
Wyrok SA Wrocław z dnia 18 czerwca 2014 roku – II AKa 158/14,
OSA 6/15 poz. 15
Notka: Orzekaliśmy podobnie: KZS 4/02 poz. 32, 9/03 poz. 24,
3/10 poz. 49, zbiór 1696, 1888, 2850. Podobnie SA w Lublinie:
KZS 7-8/05 poz. 93 i 3/07 poz. 43 oraz SA w Katowicach: 6/05
poz. 101
Ł. Rehabilitacja
91.
Roszczenia przewidziane w art. 8 ust. 4 ustawy
z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działal52
ność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.
U. z 1991 roku, Nr 34 poz. 149 ze zm.) – w materialnym
wymiarze – łamią zasadę res iudicata (art. 366 k.p.c).
Ustawodawca dopuszcza wówczas możliwość ponownego
rozpoznania sprawy pomimo istniejącego już prawomocnego rozstrzygnięcia. W ramach tego postępowania bada
się od nowa istnienie wszystkich przesłanek odszkodowawczych, a jedynie na etapie operatywnego zasądzania
świadczenia, to jest formułowania treści tenoru rozstrzygnięcia, na poczet przysługującej od Skarbu Państwa należności pieniężnej zalicza się to, co wnioskodawca otrzymał uprzednio, ponieważ w tej części szkoda została już
naprawiona.
Wyrok SA Gdańsk z dnia 16 października 2014 roku – II AKa
347/14, KSAG 2/15 s. 231
M. Ustawa o policji
92.
W sytuacji wyrażenia przez sąd tzw. zgody następczej
dotyczącej kontroli operacyjnej z uchybieniem terminu,
o którym mowa w art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia
1990 roku o policji (tj. Dz. U. z 2011 roku Nr 287 poz.
1687), uznać należy, iż nie dochodzi do zalegalizowania
tejże kontroli, a dowody w postaci uzyskanych materiałów
fonoskopijnych są uzyskane bez zachowania ustawowych
warunków ich dopuszczalności.
Wyrok SA Warszawa z dnia 24 listopada 2014 roku – II AKa
367/14, OSA 6/15 poz. 14
53
93.
Na postanowienie sądu wydane w oparciu o art. 19
ust. 15c ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o policji nie
przysługuje zażalenie ani policji, ani innym podmiotom.
Postanowienie SA Gdańsk z dnia 4 marca 2015 roku – II AKz
162/15, KSAG 2/15 s. 242
VI. PERSONALIA
94.
W dniu 7 maja 2015 roku Prezydent Rzeczypospolitej
postanowił powołać Panią Barbarę Ewę Nita-Światłowską
na stanowisko sędziego Sądu Apelacyjnego w Krakowie
(M. Pol. poz. 589). Powołanie nastąpiło w dniu 7 czerwca
2015 roku przez wręczenie nominacji sędziowskiej.
Sędzia Barbara Ewa Nita-Światłowska urodziła się
w 1970 roku w Krakowie, tu uczyła się i odbyła studia
prawnicze na UJ. Następnie odbyła aplikację sędziowską
i radcowską oraz studia doktoranckie w UJ zakończone
w 1998 roku nadaniem tytułu doktora nauk prawnych na
podstawie pracy Orzekanie polskiego Trybunału Konstytucyjnego i niemieckiego Związkowego Sądu Konstytucyjnego w sprawach karnych. W 2010 roku uzyskała stopień
naukowy doktora habilitowanego na podstawie rozprawy
Postępowanie karne przeciwko podmiotom zbiorowym.
W latach 1993-2002 pracowała w Katedrze Postępowania
Karnego UJ kolejno jako doktorant, asystent i adiunkt.
W latach 2002-2011 była adiunktem w Katedrze Prawa
Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Od września
2011 roku jest profesorem w Katedrze Prawa Karnego
Uczelni Łazarskiego w Warszawie. Od marca 2001 roku
była asystentem (następnie starszym asystentem i asystentem ekspertem) w Biurze Trybunału Konstytucyjnego. Została wyróżniona medalem Komisji Edukacji Narodowej za szczególne osiągnięcia dla oświaty i wychowania.
54
Sędzia Barbara Nita-Światłowska orzeka w sprawach
karnych.
VII. LEGISLACJA
95.
Pod poz. 875 Dziennika Ustaw z dnia 24 czerwca
2015 roku ogłoszono ustawę z dnia 24 kwietnia 2015 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz
niektórych innych ustaw. Nowelizacja wprowadza liczne
zmiany, których streszczenie przekracza granice tej notki,
a z przepisów karnych zmienia art. 56 ust. 1 i art. 71-73
oraz dodaje art. 52a o wytwarzaniu lub wprowadzeniu do
obrotu środka zastępczego lub nowej substancji psychotropowej (tzw. dopalaczy). Nowelizacja weszła w życie
z dniem 1 lipca tr, ale niektóre przepisy – z dniem 1 września tr, a inne – z dniem 1 stycznia 2017 roku.
96.
2015 roku ogłoszono rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 czerwca 2015 roku, w którym ustalono
wzór pouczenia o uprawnieniach tymczasowo aresztowanego w postępowaniu karnym (art. 263 § 8 k.p.k.). Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 lipca tr.
97.
2015 roku ogłoszono rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 tm-ca zmieniające rozporządzenie
z dnia 17 grudnia 2014 roku w sprawie sprawie szczegółowych zasad i trybu doręczania pism sądowych w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2015 roku poz. 82). Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 lipca tr.
55
98.
W Dzienniku Ustaw z dnia 26 czerwca 2015 roku
pod poz. 893 ogłoszono rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 czerwca 2015 roku w sprawie określenia wzoru pouczenia o uprawnieniach i obowiązkach podejrzanego w postępowaniu karnym. Rozporządzenie weszło życie z dniem 1 lipca tr.
99.
W Dzienniku Ustaw z dnia 30 czerwca 2015 roku
pod poz. 923 ogłoszono rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 czerwca 2015 roku zmieniające regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury, a to co do osobistego
udziału oskarżycieli w sesjach sądu rozpoznających wniesione oskarżenie. Nowelizacja weszła w życie z dniem 1
lipca tr.
100.
Pod poz. 930 Dziennika Ustaw ogłoszono tekst jednolity ustawy z dnia 12 października 1990 roku o ochronie
granicy państwowej.
101.
Pod poz. 961 Dziennika Ustaw z dnia 8 lipca 2015
roku ogłoszono Konwencję Rady Europy o zapobieganiu
i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej,
sporządzoną w Stambule dnia 11 maja 2011 roku, ratyfikowaną przez Polskę w dniu 13 kwietnia 2015 roku.
102.
Pod poz. 1064 Dziennika Ustaw z dnia 30 lipca 2015
roku ogłoszono ustawę z dnia 25 czerwca 2015 roku
o Trybunale Konstytucyjnym, zastępującą poprzednią
ustawę z 1997 roku. Ustawa weszła w życie po upływie
56
30 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 108 ust. 3,
który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2016 roku.
103.
W Dzienniku Ustaw z dnia 31 lipca 2015 roku pod
poz. 1079 ogłoszono rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 lipca 2015 roku zmieniające rozporządzenie o taksie adwokackiej (Dz. U. z 2013 roku poz. 461
i 2015 poz. 616) m. in. przez dodanie pkt 3 w § 14 ust. 1,
a to ustalając na 90 zł wynagrodzenie za udział w czynnościach wyjaśniających w postępowaniu o wykroczenia.
Nowelizacja weszła w życie z dniem1 sierpnia tr.
104.
Pod poz. 1094 Dziennika Ustaw ogłoszono tekst jednolity kodeksu wykroczeń z 1971 roku.
105.
W Dzienniku Ustaw z dnia 17 sierpnia 2015 roku
poz. 1185 ogłoszono ustawę z dnia 12 czerwca tr nowelizującą art. 426 § 2 k.p.k. co do zażalenia na zastosowanie
tymczasowego aresztowania po raz pierwszy wskutek zażalenia; nowela wchodzi w życie po upływie 14 dniu od
ogłoszenia, to jest z dniem 1 września tr.
106.
W Dzienniku Ustaw z dnia 17 sierpnia 2015 roku
pod poz. 1186 ogłoszono tekst ustawy z dnia 12 czerwca
tr nowelizującej art. 78 § 2 i art. 80a k.p.k. oraz art. 23
k.w. co do cofnięcia wyznaczenia obrońcy. Nowela wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, to jest
z dniem 17 września tr.
57
107.
Pod poz. 1198 Dziennika Ustaw ogłoszono tekst jednolity ustawy o ustroju sądów wojskowych z 1997 roku.
108.
Pod poz. 1212 Dziennika Ustaw ogłoszono jednolity
tekst ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych
za czyny zabronione pod groźbą kary z 2002 roku.
109.
Pod poz. 1255 Dziennika Ustaw z dnia 28 sierpnia
2015 roku ogłoszono ustawę z dnia 5 sierpnia tr o nieodpłatnej pomocy prawnej oraz edukacji prawnej. Ustawa
wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2016 roku z wyjątkiem art. 6, art. 8–11, art. 17, art. 18 i art. 20–28, które
wchodzą w życie z dniem 31 sierpnia 2015 roku.
VIII. BIBLIOGRAFIA PRAWA KARNEGO
A. Artykuły
Łukasz Bagiński – zob. Anna Wolska
Agnieszka Barczak-Oplustil, Włodzimierz Wróbel – Zagadnienia intertemporalne zarządzenia wykonania
kary pozbawienia wolności oraz kary łącznej w perspektywie zmian kodeksu karnego dokonanych wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 17 lipca 2013
roku (SK 9/10) oraz ustawa nowelizującą z 20 lutego
2015 roku, PKiNP 1/15 s. 5-20
Radosław Baszuk, adwokat, wiceprezes WSDA, Warszawa
– Wpływ nowelizacji prawa o adwokaturze oraz kodeksu postępowania karnego na model adwokackiego
postępowania dyscyplinarnego, Palestra 5-6/15
s. 17-40
58
Robert Becler, lekarz, UM, Warszawa – Ewolucja operacyjnej definicji śmierci człowieka, Prawo i Medycyna
2/15 s. 52-60
Maciej Bocheński – Populizm penalny w polskim wydaniu
– rzecz o kryminologicznej problematyce ustawy o postępowaniu wobec osób stwarzających zagrożenie,
PKiNP 1/15 s.127-144
Marcin Borodziuk, aplikant KSSiP – Skazanie za przestępstwo prywatnoskargowe lub wykroczenie za etapie postępowania odwoławczego, Pr. Pr. 7-8/15
s. 65-80
Filip Ciepły, dr, adiunkt KUL, Lublin, Krzysztof
Hoffmann, student UAM, Poznań – Zaburzenia transu
i opętania a ocena poczytalności, Palestra 5-6/15
s. 85-93
Filip Ciepły, dr, KUL, Lublin – Środki zabezpieczające – do
zmiany czy do likwidacji, PiP 7/15 s. 83-96
Marek Derlatka, dr, adwokat, PWSZ, Sulechów – Kara
łączna a racjonalizacja karania, PiP 6/15 s. 93-100
Marek Derlatka, dr, adwokat PWSZ Sulechów – Społeczna
szkodliwość podawania się za funkcjonariusza publicznego, Palestra 5-6/15 s. 81-84
Krzysztof Drzewicki, Uniwersytet Gdański – Analogia
w prawie karnym a ochrona praw człowieka na tle
opinii doradczej Trybunału Haskiego w sprawie Wolnego Miasta Gdańska, GSP XXXIII z 2015 roku
s. 139-152
Dorota Dziadykiewicz, studentka UWr, Wrocław – Kontrowersje wokół opinii biegłego po nowelizacji kodeksu postępowania karnego, WSS 1/15 s. 80-89
Anna Dziergawka, dr, sędzia SR Bydgoszcz – Praktyczne
uwagi odnośnie do przesłuchania małoletniego
świadka i ofiary zgwałcenia, KSAG 2/15 s. 91-112
Mateusz Filipczak, mgr, UŁ, Łódź – Przedpole zagrożenia
dla dobra prawnego a opis czynu z art. 178a § 1 k.k.,
PiP 7/15 s. 111-114
59
Tomasz Grajcar, as. sędziego SR Katowice – Granice
środka odwoławczego w świetle nowelizacji kodeksu
postępowania karnego, Pr. Pr. 7-8/15
Mateusz Grochowski – zob. Ewa Łętowska
Tomasz Grzegorczyk, dr hab, prof. Uniwersytetu Łódzkiego – Kasacja jako nadzwyczajny środek zaskarżenia
w sprawach karnych, PiP 6/15 s. 19-37
Krzysztof Hoffmann, student UAM, Poznań – zob. Filip
Ciepły
Wojciech Jasiński, dr, adiunkt UWr, Wrocław – Prawo do
nieobciążania się w procesie karnym w świetle standardów strasburskich, Pr. Pr. 7-8/15 s. 7-34
Karol Juszka, dr, UJ – Wpływ świadczenia pieniężnego
na efektywność instytucji warunkowego umorzenia
postępowania karnego, PiP 6/15 s. 102-109
Mateusz Kaczocha, UW – Kilka uwag prawno-legislacyjnych na temat fakultatywnych kar pieniężnych uregulowanych ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, Forum
Prawnicze 1/15 s. 42-51
Dariusz Kala, dr, sędzia SA Gdańsk – O poszukiwaniu
istoty sprawiedliwości w sferze prawa, KSAG 2/15
s. 9-27
Janusz Kanarek, adwokat – Ocena prawno karna czynu
w razie spowodowania wypadku w komunikacji
przez sprawcę prowadzącego pojazd, będącego w
stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, PS 6/15 s. 100-106
Bartosz Kędzierski, apl. adw., Lublin – Czynny żal sprawcy usiłowania (cz. 1), Palestra 5-6/15 s. 46-54
Błażej Kmieciak, dr, UŁ, Łódź – Prawno-etyczne wyzwania hospitalizacji psychiatrycznej pacjentów po próbach samobójczych, Prawo i Medycyna 2/15 s. 178193
Olga Kocaj, dr, prokurator PR Kraków Krowodrza – Prawnokarne granice ochrony życia człowieka w związku
z działaniami medycznymi, Pr. Pr. 7-8/15 s. 111-126
60
Grzegorz Krysztofiuk, dr, sedzia SR dla m. st. Warszawy –
Perspektywy współpracy sądowej w sprawach karnych w Uniii Europejskiej, Pr. Pr. 7-8/15 s. 186-205
Rafał Kubiak, dr hab, adiunkt UŁ. Łódź – Czy istnieje
„konratyp zwyczaju”? Pr. Pr. 7-8/15 s. 82-110
Jan Kulesza, dr, UŁ Łódź – Prawnokarna ochrona życia
człowieka w fazie prenatalnej (w projekcie Komisji
Kodyfikacyjnej Prawa Karnego), PiP 7/15 s. 56-73
Magdalena Kusak, doktorantka UAM, Poznań – Implementacja europejskiego nakazu dochodzeniowego
z perspektywy polskiej procedury karnej, WSS 1/15
s. 41-61
Paweł Łabus, dr, WSzPiA, Rzeszów-Przemyśl – Udostępnienie i odtajnienie materiałów niejawnych uzyskanych w wyniku stosowania kontroli operacyjnej przez
służby policyjne, Forum Prawnicze 1/15 s. 32-41
Ewa Łętowska, dr hab. prof. INP PAN, Mateusz Grochowski, dr hab. INP PAN, Aneta WiewiórowskaDomagalska, Uniwersytet w Osnabrück – Wiąże, ale
nie przekonuje (wyrok Trybunału Konstytucyjnego
w sprawie K 52/13 o uboju rytualnym, PiP 6/15); teza wyroku w KZS 2/15 poz. 1
Anna Machnikowska, Uniwersytet Gdański – Sprawność
postępowania sądowego w kontekście etosu sędziowskiego, GSP XXXIII z 2015 roku s. 237-248
Mikołaj Małecki – Usprawiedliwiony błąd co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego w świetle
nowelizacji art. 28 § 1 k.k., PKiNP 1/15 s. 23-48
Krzysztof Michalak, Michał Toruński, doktoranci UJ –
Powództwo adhezyjne w postępowaniu karnym.
Uwagi teoretyczne, Jurysta 7-8/15 s. 12-18
Michał Mistygacz, dr, zastępca Prokuratora Rejonowego
Warszawa-Śródmieście, Małgorzata Seroczyńska, dr
Prokurator Rejonowy Warszawa-Mokotów – Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury z dnia 11
61
wrzesnia 2014 roku – analiza krytyczna wybranych
zagadnień, Pr. Pr. 7-8/15 s. 206-232
Andrzej Mucha, dr, adiunkt WSzPiA, Rzeszów – Prokurent
jako podmiot przestępstwa niegospodarności, Pr. Pr.
7-8/15 s. 134-150
Zbigniew Niemczyk, prokurator PA Gdańsk – Przestępstwo brania i przetrzymywania zakładnika w celu
zmuszenia do określonego zachowania, Kwartalnik
KSSiP 2/15 s. 5-20
Barbara Nita-Światłowska, dr hab, prof. Uczelni Łazarskiego, sędzia SA Kraków –Stosowanie zasady wzajemnego uznawania w celu ochrony pokrzywdzonego
przestępstwem – europejski nakaz ochrony, EPS 6/15
s. 14-23
Krzysztof Noskowicz, Sędzia SA Gdańsk – Kilka uwag
o zwięzłości pisemnego uzasadnienia wyroku w polskim procesie karnym w świetle nowelizacji art. 424
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.k., KSAG 2/15 s. 41-66
Łukasz Pasternak, apl. adw., Warszawa – O potrzebie
prawnokarnej ochrony systemu zamówień publicznych, Jurysta 7-6/15 s. 20-25
Kazimierz Postulski, sędzia SA Lublin w st. spocz. –
Zmiany dotyczące wykonywania grzywny obowiązujące od 1 lipca 2015 roku, Palestra 5-6/15 s. 55-63
Kazimierz Postulski, sędzia SA Lublin w st. spocz. – Stan
zdrowia skazanego w aspekcie zdolności do odbywania kary pozbawienia wolności, Pr. Pr. 7-8/15
s. 151-173
Joanna Ptak, doktorantka UŚl, Katowice – Zabójstwo
funkcjonariusza publicznego, Pr. Pr. 7-8/15 s. 127133
Joanna Raglewska, dr, as, UJ, Janusz Raglewski dr hab,
prof. UJ – Dobrowolne poddanie się odpowiedzialności za przestępstwo skarbowe a ustawowy wymóg
braku skazania za ten rodzaj czynu karalnego, Pr. Pr.
7-8/15 s. 175-185
Janusz Raglewski – zob. Joanna Raglewska
62
Aleksandra Rychlewska, doktorantka UJ, apl. adw. Kraków – Kontradyktoryjny model postępowania karnego
z perspektywy zasady prawdy materialnej. Rozważania na tle nowelizacji ustawy karnoprocesowej,
Forum Prawnicze 1/15 s. 52-61
Rafał Sieńczak, doktorant UWr, Wrocław – Uwagi na temat „opinii prywatnej” w kontekście nowelizacji art.
393 § 3 k.p.k. wprowadzonej ustawą z 27 września
2013 roku o zmianie ustawy – kodeks postępowania
karnego oraz niektórych innych ustaw, WSS 1/15
s. 63-79
Sergiusz Skorek, prokurator PR Katowice, doktorant UŚl
– Rozwój balistyki sądowej jako dziedziny kryminalistyki, Kwartalnik KSSiP 2/15 s. 55-70
Małgorzata Skórzewska-Amberg, dr, Akademia Leona
Koźmińskiego, Warszawa – Zmiany w kodeksie karnym na tle dyrektywy 2011/93/UE (dot. cyberprzestępczości – dop. KZS), PiP 7/15 s. 74-82
Marek Sławiński – Penalizacja złożenia fałszywego
oświadczenia majątkowego przez osobę pełniąca
funkcję publiczną. Wybrane aspekty dotyczące bezprawności, systematyki przepisów oraz dobra chronionego, PKiNP 1/15 s. 101-126
Szymon Tarapata – Obiektywna czy subiektywna przewidywalność, Głos w sprawie sporu dotyczącego nieświadomej nieumyślności, PKiNP 1/15 s. 51-100
Michał Toruński, doktorant UJ – Podstęp użyty wobec
oskarżonego jako dowód prywatny – uwagi de lege
ferenda w świetle nowelizacji kodeksu postępowania
karnego, Forum Prawnicze 1/15 s. 62-73
Michał Toruński – zob. Krzysztof Michalak
Kamil Trybek, apl. sąd, referendarz w SR Jelenia Góra,
doktorant UJ – Dyrektywa Parlamentu Europejskiego
i Rady nr 2014/41/UE z 3.4. 2014 roku w przedmiocie europejskiego nakazu dochodzeniowego w sprawach karnych – rewolucja w walce z transgraniczną
63
przestępczością w Unii Europejskiej, Kwartalnik
KSSiP 2/15 s. 40-53
Anna Tworkowska, dr, Uniwersytet w Białymstoku –
Określenie statusu ludzkich zwłok jako problem
prawno-społeczny, Prawo i Medycyna 2/15 s. 61-71
Jarosław Warylewski, Uniwersytet Gdański – Szósta nowelizacja kodeksu karnego w zakresie przestępstw
seksualnych (ustawa z dnia 4 kwietnia 2014 roku),
GSP XXXIII z 2015 roku s. 403-413
Jarosław Warylewski, adwokat, dr hab, prof. UG Gdańsk
– Tajemnica adwokacka i odpowiedzialność karna za
jej naruszenie (ujawnienie), Palestra 5-6/15 s. 7-16
Tadeusz Widła, dr hab, prof. UŚL, Katowice – Jeszcze raz
o ekspertyzach pozasądowych, Pr. Pr. 7-8/15 s. 3643
Aneta Wiewiórowska-Domagalska – zob. Ewa Łętowska
Jacek Michał Wojciechowski, doktorant UMK, Toruń –
Przestępstwo podawania do wiadomości publicznej
wyników sondaży w czasie obowiązywania ciszy
wyborczej (art. 500 kodeksu wyborczego), PS 6/15
s. 21-32
Anna Wolska, asesor PR Bydgoszcz, doktorantka UGd,
Łukasz Bagiński, adwokat, Izba Pomorska – Instytucja uchylenia prawomocnego mandatu karnego jako
nadzwyczajny środek zaskarżenia w prawie wykroczeń, Kwartalnik KSSiP 2/15 s. 21-38
Maciej Woźniak, as. sędziego SA Poznań – Naruszenie
dóbr osobistych hałasem, PS 6/15 s. 33-40
Krzysztof Woźniewski, Uniwersytet Gdański – Zasada
trafnej reakcji karnej – art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k. po nowelizacji z dnia 27 września 2013 roku, GSP XXXIII
z 2015 roku s. 425-434
Włodzimierz Wróbel – zob. Agnieszka Barczak-Oplustil
Wojciech Zalewski, Uniwersytet Gdański – Niepoczytalność, poczytalność zmniejszona – garść wątpliwości
co do konstrukcji instytucji w kontekście najnowszych
64
rozwiązań wobec „niepoprawnych” przestępców, GSP
XXXIII z 2015 roku s. 471-488
Jakub Znamierowski, dr, UW, Warszawa – Konstytucyjne
i karnoprocesowe ujęcie prawa do obrony quasioskarżonych, PiP 6/15 s. 82-92
B. Glosy
Antoniego Bojańczyka do wyroku SN z dnia 20 czerwca
2013 roku – III KK 12/13 dot. dowodów elektronicznych, KZS 11/13 poz. 36 jako teza 2, częściowo krytyczna, OSP 6/15 poz. 60 s. 901-908
Dariusza Drajewicza – do wyroku SN z dnia 29 stycznia
2014 roku – IV KK 425/13 dot. doręczenia zastępczego, KZS 4/14 poz. 27, aprobująca, Pr. Pr. 7-8/15
s. 286-291
Sylwii Durczak-Żochowskiej – do uchwały SN z dnia 1
października 2013 roku – I KZP 6/13 dot. mylnego
pouczenia pełnomocnika strony, KZS 11/13 poz. 5,
aprobująca, GSP PO 4/14 poz. 4 s. 65-76; zob. też
Małgorzata Gorczyńska; poprzednio aprobujące glosy: Dobrosławy Szumiło-Kulczyckiej i Anety Leszczyńskiej w WPP 1/14 i Piotra Rogozińskiego w Palestrze 10/14
Jerzego Dużego – do wyroku SA Gdańsk z dnia 10 lipca
2014 roku – II AKa 190/14 dot. odszkodowania za
niesłuszne tymczasowe aresztowanie, KZS 12/14
poz. 89, tu jednak z inną tezą zamieszczoną w tym
Zeszycie pod poz. 78, krytyczna, PS 6/15 s. 133-139
Bartłomieja Gadeckiego – do wyroku SN z dnia 9 grudnia
2009 roku – V KK 313/09 dot. oszukańczej sprzedaży mienia skradzionego, w tym Zeszycie poz. 23, częściowo krytyczna, GSP PO 3/13 poz. 8 s. 79-88
Małgorzaty Gorczyńskiej – do uchwały SN z dnia 1 października 2013 roku – I KZP 6/13 dot. mylnego pouczenia pełnomocnika strony, KZS 11/13 poz. 5, apro65
bująca, GSP PO 1/14 poz. 5 s. 97-103; zob. też: Sylwia Durczak-Żochowska; poprzednio aprobujące glosy: Dobrosławy Szumiło-Kulczyckiej i Anety Leszczyńskiej w WPP 1/14 oraz Piotra Rogozińskiego
w Palestrze 10/14
Andrzeja Jezuska do wyroku SN z dnia 17 lipca 2014 roku – III KK 55/14 dot. naprawienia szkody przez
współsprawców przestępstwa, w tym Zeszycie poz.
39, krytyczna, GSP PO 4/14 poz. 5 s. 77-85
Marii Karcz-Kaczmarek i Mariusza Maciejewskiego – do
wyroku SN z dnia 6 listopada 2014 roku – SDI 32/14
dot. obowiązku szkolenia się radców prawnych,
w tym Zeszycie poz. 50, krytyczna, OSP 7-8/15 poz.
80 s. 1185-91
Moniki Klejnowskiej – do wyroku SN z dnia 14 października 2014 roku – III KK 125/14 dot. kasacji prokuratora, gdy nie apelował oraz wymiaru środka karnego,
gdy go nie oznaczono w wyroku, KZS 12/14 poz. 22
i 3/15 poz. 22, aprobująca, OSP 7-8/15 poz. 77
s. 1152-60
Radosława Kopra – do postanowienia SN z dnia 16 grudnia 2014 roku – V KZ 50/14 dot. ochrony danych
osobowych w postępowaniu dowodowym, KZS 5/15
poz. 10, aprobująca, OSP 6/15 poz. 61 s. 912-917
Artura Kowalczyka – do wyroku SN z dnia 17 stycznia
2013 roku – V KK 99/12, dot. dopuszczalności użycia broni przez policjanta, KZS 7-8/13 poz. 37, aprobująca zasadę, krytyczna co do motywacji, WSS 1/15
s. 91-97; poprzednio aprobująca glosa Jana Kuleszy
w Pr. Pr. 4/14
Magdaleny Kowalewskiej – do wyroku SA Łódź z dnia 30
stycznia 2014 roku – II AKa 251/13 dot. ustalania
zamiaru zabójstwa, w tym Zeszycie poz. 71, aprobująca, Palestra 5-6/15 s. 158-161
Damiana Krakowiaka – do postanowienia SN z dnia 25
września 2014 roku, III KK 229/14 dot. obrony dla
66
ułomnego psychicznie, KZS 12/14 poz. 27, aprobująca, LEX/ el 2015
Zygmunta Kukuły – do wyroku SA Wrocław z dnia 21
maja 2014 roku (podano błędną datę miesięczną jako: styczeń – dop. KZS) – II AKa 123/14 dot. oszustwa w sprawie o nabycie spadku, KZS 12/14 poz.
75, aprobująca, Palestra 5-6/15 s. 153-157
Bolesława Kurzępy – do wyroku TK z dnia 18 grudnia
2013 roku – P 43/13 dot. broni i amunicji, w KZS
niezamieszczony jako odnoszący się do prawa administracyjnego, krytyczna, Pr. Pr. 7-8/15 s. 273-285
Bolesława Kurzępy – do postanowienia SN z dnia 27 marca 2014 roku – V KK 307/13 dot. znacznej ilości narkotyku, gdy dokładna ilość nie jest sprawcy znana,
w tym Zeszycie poz. 48, tezowanie autora, częściowo
krytyczna, OSP 7-8/15 poz. 78 s.1167-70
Eweliny Kusowskiej i Hanny Paluszkiewicz – do uchwały
SN z dnia 24 stycznia 2013 roku – I KZP 18/12 dot.
biegłych rewidentów, KZS 1/13 poz. 5, aprobująca
z postulatami, GSP PO 2/14 poz. 5 s. 51-59
Mariusz Maciejewski – zob. Maria Karcz-Kaczmarek
Mikołaja Małeckiego – do postanowienia SN z dnia 15 lutego 2012 roku – II KK 193/11 dot. kryteriów przypisania skutku, KZS 10/12 poz. 8, tu jednak w tezowaniu autora, aprobująca, GSP PO 3/13 poz. 9
s. 89-102; chodzi o kazus płonącego anioła z KZS
10/12 poz. 8, poprzednio omawiany przez: /1/
Agnieszkę Barczak-Oplustil w glosie z PKiNP 4/12,
/2/ Mikołaja Małeckiego w artykule z PKiNP 2/13,
/3/ Szymona Tarapatę w artykule tamże zamieszczonym, /4/ Andrzeja Jezuska w glosie z PS 3/14
i /5/ Damiana Tokarczyka w artykule z PiP 4/15
Hanna Paluszkiewicz – zob. Ewelina Kusowska
Macieja Siewerta – do postanowienia SN z dnia 12 lutego
12013 roku – WK 3/12 dot. samowolnego oddalenia
się żołnierza, w tym Zeszycie poz. 25, krytyczna, GSP
PO 2/14 poz. 6 s. 61-69
67
Kamila Siwka – do postanowienia SN z dnia 20 listopada
2013 roku – II KK 184/13 dot. łagodzenia kary małemu świadkowi koronnemu, KZS 4/14 poz. 11 (a nie
z KZS 1/14 poz.19), krytyczna, Palestra 5-6/15
s. 162-168
Marka Skwarcowa – do wyroku SA Gdańsk z dnia 26
lutego 2013 roku – II AKa 467/12 dot. wartościowania dowodów oraz dowodzenia poszlakowego,
KZS 11/13 poz. 86, krytyczna, GSP PO 3/14 poz. 5
s. 49-56
Marka Skwarcowa – do postanowienia SN z dnia 10
stycznia 2013 roku – SNO 76/08 dot. wniosku
o wznowienie postępowania dyscyplinarnego, w tym
Zeszycie poz. 51, aprobująca, GSP PO 4/13 poz. 5
s. 55-60
Marka Skwarcowa – do uchwały SN z dnia 30 kwietnia
2014 roku – I KZP 4/14 dot. zaskarżalności postanowienia z art. 50 ust. 1 i 2 ustawy nowelizującej
k.p.k. z września 2013 roku o karze w razie depenalizacji przestępstwa, KZS 5/14 poz.7, krytyczna, GSP
PO 4/14 poz. 6 s. 86-91; podana w GSP PO roczna
data wyroku jako „2013” jest oczywiście błędna
Leona Tyszkiewicza – do wyroku TK z dnia 17 lipca 2014
roku – SK 35/12 dot. podżegania, KZS 7-8/14 poz.
2, aprobująca, Pr. Pr. 7-8/15 s. 268-272
Adama Wiśniewskiego – do wyroku ETPCz z dnia 23 października 2012 roku – nr 10127/06 w sprawie Jucha
i Żak przeciwko Polsce dot. granic wolności wypowiedzi oraz standardów rzetelności dziennikarskiej,
w KZS niezamieszczony, GSP PO 3/13 poz. 11
s. 119-125
Adama Wróbla – do postanowienia SN z dnia 8 listopada
2013 roku – III KK 302/13 dot. pracodawcy jako
gwaranta zapobiegnięcia wypadkowi, w tym Zeszycie
poz. 22, częściowo krytyczna, GSP PO 3/14 s. 57-62
Dominika Zająca – do wyroku SA Łódź z dnia 17 grudnia
2013 roku – II AKa 207/13 dot. nadzwyczajnego
68
złagodzenia kary za przestępstwo w warunkach
przekroczenia granic obrony koniecznej, w tym Zeszycie poz. 70, krytyczna, GSP PO 2/14 poz. 7 s. 71-76
Jarosława Zagrodnika – do wyroku SN z dnia 13 listopada 2014 roku – V KK 322/14 dot. procedury po
skwalifikowaniu przestępstwa jako wykroczenie, KZS
4/15 p. 9, aprobująca, OSP 7-8/15 poz. 79 s.117580
C. Przeglądy
Anna Chmielarz-Grochal i Jarosław Sułkowski – Przegląd
orzecznictwa Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, Forum Prawnicze 1/15 s. 90-94 – w treści omówienie orzeczeń dot. wolności wypowiedzi, traktowania poniżającego i prywatności; Forum Prawnicze
2/15 s. 92-95 – w treści omówienie orzeczeń dot.
wolności sumienia i wyznania, prawa do sądu,
ochrony własności oraz zakazu dyskryminacji i wolności wyborów
Jakub Królikowski – Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego (wyrok TK z dnia 12 lutego 2015 roku – SK
70/13 dot. art. 226 § 1 k.k. – dop. KZS), EPS 7/15
s. 59-60
Marek Antoni Nowicki – Europejski Trybunał Praw Człowieka – przegląd orzecznictwa (styczeń-marzec 2015
roku), Palestra 5-6/15 s. 196-198
Marcin Stebelski – Przegląd orzecznictwa – Prawo konstytucyjne, Forum Prawnicze 1/15 s. 77-82; w treści
omówienie wyroków TK w sprawach: uboju rytualnego (K 52/13), danych wrażliwych (K 39/12), niepublicznego znieważenia funkcjonariusza publicznego
(SK 70/13)
69
D. Nowe książki
Bałandynowicz Andrzej – Probacyjna sprawiedliwość karząca, Wolters Kluwer 2015
Gadomska-Radel Anna – Przesłuchanie dziecka jako ofiary i świadka przestępstwa w procesie karnym, Wolters Kluwer 2015
Horosiewicz Krzysztof – Współpraca policjantów z osobowymi źródłami informacji, LEX 2015
Janicz Małgorzata, Skinder-Pik Marcin – Prawo Unii Europejskiej w orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości
dla karnistów, Wolters Kluwer 2015
E. Recenzje
Danuta Tarnowska: Instytucja przedstawienia zarzutów
w polskim procesie karnym; rec. Jacek Kosonoga, Pr.
Pr. 7-8/15 s. 256-267
F. Sprawozdania. Informacje
Transgraniczny konstytucjonalizm w walce z terroryzmem.
Międzynarodowa konferencja naukowa, Boston, 6-7
marca 2014 roku; opr. Dagmara Rajska, Pi 6/15
s. 120-122
Międzynarodowa Konferencja Naukowa nt. Zasada legalizmu w procesie karnym, Nałęczów, 15-16 maja 2014
roku; opr. Jakub Kosowski, Pr. Pr. 7-8/15 s. 301303
Kierunki rozwoju prawa karnego w perspektywie międzynarodowej i europejskiej. Ogólnopolska konferencja
naukowa, Warszawa, 24 czerwca 2014 roku; opr.
Paweł Czarnecki, PiP 7/15 s. 124-126
XVII Światowy Kongres Kryminologii, Monterrey, Meksyk,
10-13 sierpnia 2014 roku; opr. Emil W. Pływaczewski, Pr. Pr. 7-8/15 s. 292-300
70
Rola
biegłego w procesach medycznych. Ogólnopolska
konferencja naukowa, Wrocław, 10 października
2014 roku; opr. Błażej Kmieciak, Forum Prawnicze
1/15 s. 74-76
Seminarium Porównawczego Prawa Dowodowego Admissibility of Illegally Obtained Evidence, Wrocław, 20 listopada 2014 roku; opr. Dominika Czerniak i Dorota
Czerwińska, Pr. Pr. 7-8/15 s. 304-308
Konferencja naukowa: Model dualistyczny czy dwa modele. Konsensualizm a kontradyktoryjności w procesie
karnym, Kraków, 14-15 marca 2015 roku; opr. Marzena Andrzejewska i Maciej Andrzejewski, Palestra
5-6/15
Nowelizacja procedury karnej w zakresie dostępu do akt
postępowania a tajemnica postępowania karnego –
sprawozdanie z panelu dyskusyjnego w Prokuraturze
Apelacyjnej w Krakowie z dnia 15 maja 2015 roku
(Da mihi fatum, dabo tibi ius); opr. Piotr Kosmaty,
Kwartalnik KSSiP 2/15 s. 119-121
G. Zagadnienia nauk sądowych
Marlena Banasik, Józef K. Gierowski, Michał Skrzypczak
– Psychopatia, płeć psychologiczna i struktura agresywności u kobiet odbywających karę pozbawienia
wolności, ZNS vol. 99 z 2015 roku s. 190-201
Łukasz Barwiński – Psychopatia a rozpoznawanie mimicznych ekspresji emocjonalnych wśród sprawców
przestępstw, ZNS vol. 99 z 1015 roku s. 202-217
Józef K. Gierowski – zob. Marlena Banasik
Ewa Habzda-Siwek – zob. Joanna Kabzińska
Joanna Kabzińska, Ewa Habzda-Siwek – Psychologia
i prawo – między podejściem multidyscyplinarnym
a interdyscyplinarnym, ZNS vol. 99 z 2015 roku
s. 218-233
71
Elżbieta Ormezowska – Przydatność skali WAIS-R w diagnostyce orzeczniczej psychologa klinicznego, ZNAS
vol. 99 z 2015 roku s. 233-2145
Michał Skrzypczak – zob. Marlena Banasik
Beata Maria Trzcińśka – Barwiony papier – czynniki
wpływające
na mikrospektrometryczny
pomiar
w świetle widzialnym (MSP-Vis), ZNS vol. 99 z 2015
roku s. 177-185
H. Varia
Mateusz Filipczak, student UŁ, Łódź – Przygotowanie
i usiłowanie w polskim prawie karnym. Materiał
szkoleniowy, Pr. Pr. 7-8/15 s. 233-254
Grzegorz Wolak, dr, wiceprezes SR Stalowa Wola, doktorant KUL Wydział Zamiejscowy w Stalowej Woli –
O zwolnieniu prokuratora od kosztów w postępowaniu o wykonanie postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym, Kwartalnik KSSiP 2/15 s. 40-53
72
IX. POCZET SĘDZIÓW KRAKOWSKICH cz. XXIX
JÓZEF SUŁKOWSKI
Do grupy radców Wyższego Sądu Krajowego w Krakowie należał również Józef Sułkowski, choć brak jest
bliższych informacji na temat jego osoby. Od początku
lat dziewięćdziesiątych XIX w. był on wymieniany w szematyzmie krajowym na stanowisku wiceprokuratora,
a następnie prokuratora przy Sądzie Obwodowym w Wadowicach. Około 1905 r. został przez ministra sprawiedliwości przeniesiony do tarnowskiego trybunału pierwszej instancji, po czym w październiku 1907 r.1 cesarz
mianował Sułkowskiego radcą apelacyjnym w Krakowie.
Niedługo potem został przydzielony do służby w Najwyższym Trybunale Sądowym i Kasacyjnym w Wiedniu. Jego
pobyt w stolicy państwa zaowocował mianowaniem go
w 1909 r. radcą dworu przy tym Trybunale2. W Wiedniu
Sułkowski przebywał do śmierci, a zmarł 15 lub 16
stycznia 1918 r. i spoczął na jednym z miejscowych
cmentarzy. Miał sześćdziesiąt pięć lat. Warto zaznaczyć,
że w 1916 r. otrzymał od cesarza Order Leopolda, miał też
wedle prasy objąć urząd prezydenta nowotworzonego w
Warszawie Najwyższego Trybunału Sądowego, ale przeszkodziła mu w tym śmierć3.
MICHAŁ ZOZEL
Radcą dworu w wiedeńskim Trybunale Sądowym
i Kasacyjnym był także Michał Zozel. Urodził się w 1853
r. w Krystynopolu. Po ukończeniu studiów prawniczych
wstąpił w 1878 r. na praktykę w krakowskim Sądzie Kra1
Wiedeń, „Słowo Polskie” 1907, nr 477, s. 2.
2
Część urzędowa, „Gazeta Lwowska” 1909, nr 16, s. 1.
3
Z żałobnej karty, „Kuryer Lwowski” 1918, nr 47, s. 5.
73
jowym. Jako auskultant pracował w sądach w Krakowie,
Bochni i Brzesku. W styczniu 1887 r. minister sprawiedliwości mianował go adiunktem w Sądzie Powiatowym
w Sokołowie4. W grudniu 1890 r. otrzymał nominację
na radcę sądu krajowego, jednakże już po kilku miesiącach został skierowany przez władze sądowe do służby
w sekretariacie Najwyższego Trybunału Sądowego i Kasacyjnego w Wiedniu. Tam objął obowiązki adiunkta, a w
1897 r. został sekretarzem dworu przy Trybunale. W roku
1904 Zozel powrócił do Galicji i został radcą Wyższego
Sądu Krajowego w Krakowie z przydziałem czasowym do
Rzeszowa. W 1907 r. odebrał nominację na radcę dworu
i ponownie wyjechał do Wiednia gdzie orzekał do upadku
monarchii. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości
Michał Zozel został mianowany sędzią Sądu Najwyższego
w Warszawie. Nie odnalazłem informacji na temat daty
i miejsca jego śmierci. Od 1880 r. pozostawał w związku
małżeńskim z Marią Kasprykiewiczówną5. W 1916 r. cesarz odznaczył go Orderem Żelaznej Korony.
LUDWIK KORNBERGER
Ludwik Kornberger
74
4
Personalnachrichten, „Allgemeine Österreichische Gerichtszeitung” 1887, nr 3, s. 24.
5
Michał Zozel, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/16470.
Radca Ludwik Kornberger urodził się w styczniu
1818 r. Niewiele informacji zachowało się na jego temat.
Wedle szematyzmu krajowego na początku lat pięćdziesiątych XIX w. zajmował posadę auskultanta w Sądzie Kryminalnym w Samborze, a po kilku latach awansował na
urząd protokolisty rady lwowskiego Landrechtu. Przy okazji wprowadzania w 1855 r. nowej organizacji sądownictwa został mianowany radcą sądu krajowego przy trybunale pierwszej instancji w Rzeszowie. Już w kolejnym roku przeniósł się na równorzędne stanowisko do Sądu
Obwodowego w Tarnowie6. W marcu 1877 r. cesarz mianował go radcą krakowskiego Sądu Krajowego Wyższego,
w którym orzekał do śmierci. Sędzia Ludwik Kornberger
zmarł 27 stycznia 1877 r. w Krakowie, przeżywszy tylko
58 lat. Ze związku małżeńskiego z Klementyną Medwey
miał dziewięcioro dzieci, z których tylko pięcioro dożyło
pełnoletniości7.
Tablica nagrobna
6
Personalnachrichten, „Allgemeine Österreichische Gerichtszeitung” 1856, nr 59, s. 4.
7
Ludwik Kornberger, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/14352.
75
Grób sędziego Ludwika Kornbergera
w kwaterze 23 Cmentarza Rakowickiego
JAN SALSKI
Jan Salski urodził się w 1820 r. w powiecie brzeżańskim. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie we
Lwowie, a następnie wstąpił do służby rządowej zostając
aktuariuszem. We wrześniu 1856 r. minister spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem sprawiedliwości
mianował go na stanowisko adiunkta mieszanego urzędu
powiatowego w krakowskim okręgu rządowym8. W 1864
r. Salski otrzymał nominację na sekretarza sądowego
w Sądzie Obwodowym w Tarnowie9. Po kilku latach
awansował na radcę sądu krajowego w tym trybunale,
zaś w marcu 1877 r. na własną prośbę przeniesiono go do
Sądu Krajowego w Krakowie. W czerwcu 1878 r. cesarz
nadał mu tytuł radcy apelacyjnego. W krakowskim Wyższym Sądzie Krajowym orzekał do 1895 r., kiedy to prze-
76
8
Kraków 5 września, „Czas” 1856, nr 208, s. 2.
9
Ernennungen, „Gerichtshalle” 1864, nr 45, s. 5.
szedł w stan spoczynku. Przy tej okazji cesarz wydanym
postanowieniem wyraził mu najwyższe uznanie za wieloletnią, wierną i skuteczną działalność służbową10. Warto
też wspomnieć że od 1892 r. posiadał tytuł i charakter
radcy dworu. Jan Salski zmarł 5 lutego 1898 r. w Krakowie. W jego nekrologu miejscowa gazeta napisała: „całe
życie pracował w dziedzinie sądownictwa, odznaczając się
wielkiem wykształceniem fachowem, sumiennością pracy
i obywatelskiem pojmowaniem swego zawodu”11. Radca
Jan Salski był żonaty z Fabianą z Wesołowskich12
Grób sędziego Jana Salskiego
w kwaterze „W” Cmentarza Rakowickiego
JAN KAROL MIEROSZEWSKI
Jan Karol hr. Mieroszewski h. Ślepowron urodził się
w 1854 r. w Chrzanowie w rodzinie znanego polityka gali10
Mianowania, “Czas” 1895, nr 290, s. 2.
11
Nekrologia, „Czas” 1898, nr 30, s. 3.
12
Jan Salski, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/14486.
77
cyjskiego i krakowskiego starosty powiatowego Jana Stanisława i Emilii Oesterle. W 1900 r. po śmierci ojca został
dwunastym ordynatem mysłowskim. Studia prawnicze
ukończył najpewniej w Krakowie i tutaj uzyskał doktorat.
Na początku lat dziewięćdziesiątych XIX w. był adiunktem
w Sądzie Krajowym w Krakowie. W tym czasie pełnił też
obowiązki sędziego śledczego. Po kilku latach przeszedł do
pracy w okręgowej Dyrekcji Skarbowej w Krakowie, gdzie
otrzymał posadę praktykanta konceptowego. W maju 1901
r. Jan Mieroszewski został przez ministra sprawiedliwości
mianowany sekretarzem sądowym w krakowskim Sądzie
Krajowym13. Przez kolejne lata pracował w sądzie karnym
i był wotantem w wielu sprawach rozpatrywanych przed
ławą przysięgłych. W stan spoczynku przeszedł z końcem
1909 r. Jan Mieroszewski zmarł w Krakowie 6 października 1914 r. i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim14. Pozostawił po sobie żonę Marię z Ożegalskich,
z którą nie miał potomstwa. Mieszkał w Krakowie na ulicy
Krupniczej pod numerem 11, gdzie do dziś znajduje się
neorenesansowy dom byłej Ordynacji Mieroszewskich.
Jan Karol Mieroszewski
78
13
Część urzędowa, „Gazeta Lwowska” 1901, nr 117, s. 1.
14
Zob. nekrolog zamieszczony w: „Nowa Reforma” 1914, nr 445, s. 3.
IGNACY DRENIG
Ignacy Drenig urodził się ok. 1815 r. w Rzeszowie,
gdzie jego ojciec był kasjerem w kasie miejscowego Kreisamtu. Po ukończeniu studiów prawniczych wstąpił do
służby sądowej i już na początku lat pięćdziesiątych XIX
w. był auskultantem Sądu Szlacheckiego w Stanisławowie, przy czym czasowo delegowano go do lwowskiego
Landrechtu. Przed wprowadzeniem w państwie w roku
1855 sądownictwa powszechnego zajmował stanowisko
adiunkta protokołu rady galicyjskiego Sądu Apelacyjnego.
W lipcu 1855 r. minister sprawiedliwości mianował go na
posadę sekretarza rady krakowskiego Sądu Krajowego
i jednocześnie powierzył mu obowiązki zastępcy prokuratora w tym trybunale. W październiku 1857 r. awansował
na sekretarza rady przy apelacji i zastępcę nadprokuratora państwa15. Po kilku latach spędzonych na tym urzędzie odszedł z prokuratury i do przejścia na początku lat
osiemdziesiątych XIX w. w stan spoczynku był sekretarzem rady w Sądzie Krajowym Wyższym w Krakowie.
Ignacy Drenig zmarł w Krakowie w grudniu 1895 r.
Ignacy Drenig
15
Karków 9 paźdz., „Czas” 1857, nr 233, s. 2.
79
JULIUSZ PIETSCH
Juliusz Pietsch urodził się 27 marca 1851 r. we
Lwowie. W rodzinnym mieście ukończył studia prawnicze
i uzyskał doktorat. Następnie w 1874 r. wstąpił na praktykę konceptową do lwowskiej Prokuratorii Skarbu, a na
początku lat osiemdziesiątych był już koncypientem w tej
instytucji. W roku 1888 przeszedł do sądownictwa i został
auskultantem dla Galicji Wschodniej, a po roku minister
sprawiedliwości mianował go adiunktem dla Sądu Powiatowego w Rohatyniu. W 1892 r. Pietsch został adiunktem
sekretarza rady w Trybunale Administracyjnym w Wiedniu. Z kolei na początku 1897 r. awansował na sekretarza nadwornego w tym Trybunale, przy czym już po kilku
miesiącach w związku z wprowadzaniem reformy kleinowskiej mianowano go radcą Sądu Krajowego w Krakowie. W 1907 r. cesarz mianował Juliusza Pietscha radcą
sądu krajowego wyższego z jednoczesnym pozostawieniem w dotychczasowym miejscu służbowym16. Przed wybuchem pierwszej wojny światowej pełnił on obowiązki
zastępcy przewodniczącego VII oddziału sądowego sądu
cywilnego, który zajmował się sprawami niespornymi,
edyktalnymi, fideikomisowymi i konkursowymi. W krakowskim Sądzie Obwodowym, a następnie Okręgowym
orzekał do przejścia w stan spoczynku w grudniu 1921 r.
Juliusz Pietsch był żonaty z Marią Guzikową17.
BERNARD MILLER
Wieloletnim sekretarzem rady Wyższego Sądu Krajowego w Krakowie był Bernard Miller. Urodził się w 1839 r.
w Galicji. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie
Jagiellońskim i w 1870 r. został adiunktem w Krakowie.
Po kilku latach minister sprawiedliwości przeniósł go do
80
16
Mianowania, „Słowo Polskie” 1907, nr 451, s. 2.
17
Juliusz Pietsch, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/9804.
Sądu Powiatowego w Chrzanowie. W roku 1887 został
sędzią i kierownikiem Sądu w Liszkach. Z tej posady
w 1894 r. przeniesiono go o na stanowisko sekretarza rady krakowskiego Sądu Wyższego, ale przez kolejne lata
był przydzielony do służby w Sądzie Krajowym. Pracował
w nim do ok. 1910 r. Jego dalszych losów nie ustaliłem.
ZYGMUNT WISZNICER
Zygmunt Wisznicer co prawda nigdy nie orzekał
w Krakowie, był jednak sędzią krakowskiej apelacji.
Zygmunt Wisznicer, a właściwie Süssman (zmienił osobowe dane w 1934 r.) urodził się w rodzinie żydowskiej 24
grudnia 1901 r. w dawnych Grzegórzkach pod Krakowem.
Ukończył gimnazjum i studia prawnicze w Krakowie.
Początkowo wstąpił na praktykę w charakterze kandydata
adwokackiego, jednakże przerwał ją i w 1926 r. został
aplikantem przy Sądzie w Wadowicach. Asesorem sądowym był w Andrychowie, a po zdaniu z wynikiem bardzo
dobrym egzaminu sędziowskiego, został mianowany w
1930 r. sędzią w Myślenicach. W roku 1932 przeniesiono
go do Tarnobrzega, a w 1935 r. został kierownikiem tamtejszego Sądu Powiatowego. Już po kilku miesiącach pobytu w tym mieście udało mu się uzyskać przeniesienie na
równorzędny urząd do Białej. Miejscowym sądem kierował
nieprzerwanie do października 1939 r. Sędziemu Zygmuntowi Wisznicerowi mimo jego narodowości udało się przeżyć okupację niemiecką. W 1991 r. napisał z Hollywood
list do prezesa Sądu Wojewódzkiego w Krakowie z prośbą
o wysłanie mu jego togi pozostawionej w pierwszych
dniach wojny w Sądzie w Białej. W liście pisał o ukochanej
służbie sędziowskiej oraz o todze jako symbolu i pamiątce
młodości. W odpowiedzi na list ówczesny prezes krakowskiego Sądu sędzia Włodzimierz Baran przesłał Zygmuntowi Wisznicerowi, co prawda nie jego osobistą, ale niemniej jednak dla niego na pewno stanowiącą symbol i pa81
miątkę młodości, togę polskiego sędziego18. Można wspomnieć, że Wisznicer był od 1932 r. żonaty z Emilią Friedmann.
WANDA NITSCH-TARNAWSKA
Wanda Nitsch-Tarnawska jest pierwszą kobietą prezentowaną w poczcie, a najpewniej była także pierwszą
kobietą orzekającą w krakowskim Sądzie Okręgowym, zaś
po zmianach z 1950 r. w Sądzie Wojewódzkim w Krakowie. Urodziła się 16 października 1906 r. w Bratysławie,
a studia prawnicze zapewne ukończyła na Uniwersytecie
Jagiellońskim. W roku 1933 została mianowana asesorem sądowym w Katowicach. Wybór tego miasta był zapewne spowodowany faktem, że w tym okresie apelacja
krakowska prezentowała jeszcze konserwatywne podejście do kobiet decydujących się na pracę w sądownictwie.
W tym czasie aktywnie działała w Zrzeszeniu Aplikantów
Sądowych. W 1937 r. Nitsch-Tarnawska została sędzią
grodzkim w Katowicach z przydziałem do oddziału hipotecznego, ale czasami w zastępstwie orzekała w sprawach
cywilnych. Wraz z wybuchem drugiej wojny światowej wyjechała do Krakowa, gdzie przez pewien czas mieszkała
u rodziny na Salwatorze. W okresie okupacji pracowała
początkowo w ekspozyturze PCK, a następnie jako urzędniczka w firmie Wapienniki i Kamieniołomy Henckel von
Donnarsmarch. Po zakończeniu wojny wróciła do pracy
w sądownictwie i w lutym 1948 r. otrzymała nominację
na sędziego Sądu Okręgowego w Katowicach. W tym
okresie była też wysoko oceniana przez przełożonych.
W opinii z 1946 r. napisano o niej: „bardzo uzdolniona
o wysokiej inteligencji i wielkiej rutynie sędziowskiej, bardzo pracowita, ambitna”19. Obok pracy sędziego działała
społecznie w Związku Kobiet. W lipcu 1950 r. Nitsch-
82
18
Zygmunt Wisznicer, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/9547.
19
Wanda Tarnawska, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/9781.
Tarnawska została przeniesiona do Sądu Okręgowego
w Krakowie, a po likwidacji sądów apelacyjnych była
od stycznia 1951 r. sędzią krakowskiego Sądu Wojewódzkiego. Z dniem 1 stycznia 1952 r. została przeniesiona
do służby w Sądzie Powiatowym dla miasta Krakowa, a w
maju następnego roku przeniesiono ją w stan spoczynku.
W 1957 roku prezes Józef Matysiak zaproponował jej powrót do pracy w sądownictwie, ale Wanda NitschTarnawska odmówiła. Zmarła w Krakowie w 1990 roku.
Ze związku małżeńskiego z prokuratorem Zygmuntem
Tarnawskim miała córkę Alinę.
Wanda Nitsch-Tarnawska
Dr Tomasz J. Kotliński
83
X. SKOROWIDZ
A. Konstytucja
-
zgodność niektórych przepisów o ustawie budżetowej
z niezależnością sądów i trybunałów oraz Rzecznika
Praw Obywatelskich (RPO) 2
zgodność z Konstytucją przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii co do niszczenia substancji
niebezpiecznych (PG) 3
zgodność z Konstytucją art. 119 § 1 k.w. co do relacji
wartości rzeczy skradzionej i wynagrodzenia minimalnego (SR Katowice Wschód) 4
zgodność z Konstytucją art. 8 ust. 2 ustawy o opieszałości postępowania z 2004 roku w zw. z art. 459
k.p.k. (WP) 5
wydanie do wykonania kary poza Polską za przestępstwo tu popełnione (SA Kraków) 52
wznowienie postępowania, gdy Trybunał Konstytucyjny odroczył utratę mocy przepisu (SA Warszawa)
84
B. Prawo materialne
środki karne
przepadek samochodu (SN) 17
redakcja orzeczenia o naprawieniu szkody przez kilku sprawców (SN) 39
niedopuszczalność przepadku w razie uniewinnienia
oskarżonego (SA Szczecin) 68
wymiar kary
długość okresu czerpania stałego dochodu z przestępstwa (SN) 18
stosowanie obostrzeń kary z art. 65 k.k. (SA Szczecin) 69
84
-
nadzwyczajne złagodzenie kary dla ułomnego psychicznie, teza 2 (SA Łódź) 70
kara łączna
przesłanki kary łącznej (SA Kraków)
53
odpowiedzialność za czyny popełnione za granicą
ściganie obrotu narkotykami poza granicami Polski
(SA Kraków) 12
wyrażenia ustawowe
rodzeństwo stryjeczne a najbliżsi (SN)
19
przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu
znamiona udziału w bójce bądź pobiciu (SA Kraków)
54
okoliczności przedmiotowe w zamiarze zabójstwa, teza 1 (SA Łódź) 70
użycie narzędzia niebezpiecznego a zamiar zabójstwa
(SA Łódź) 71
zbieg narażenia na niebezpieczeństwo i spowodowanie obrażeń ciała (SA Warszawa) 72
przestępstwa drogowe
wnioskowy charakter każdego wypadku drogowego
z lżejszymi skutkami (SN) 20
przepadek samochodu (SN) 17
przestępstwa przeciwko czci
zniesławienie w trakcie obrony w procesie sądowym
(SN) 21
przestępstwa przeciwko prawom pracowniczym
pracodawca jako gwarant zapobiegania wypadkom
przy pracy (SN) 2
85
przestępstwa przeciwko porządkowi publicznemu
udział w grupie przestępczej a popełnianie przestępstw (SA Gdańsk) 73
przestępstwa przeciwko dokumentom
znamiona ukrycia dokumentu (SA Kraków) 55
wiarygodność dokumentów a nadużycie zaufania
w obrocie gospodarczym (SA Łódź) 74
przestępstwa przeciwko mieniu
sprzedaż mienia skradzionego (SN) 23
powierzenie rzeczy ruchomej (SN) 24
wnioskowanie o zamiarze oszustwa z zachowań
sprawcy (SA Kraków) 56
kradzież a krótkotrwałe używanie pojazdu mechanicznego (SA Łódź) 75
oszustwo a niewykonanie kontraktu cywilnego; samowolna budowlana (SA Warszawa) 76
niemożliwość kradzieży udziału w spółce; oszustwo
przez zaniechanie (SA Szczecin) 77
przestępstwa w obrocie gospodarczym
pranie brudnych pieniędzy jako części środków na
rachunku bankowym (SN) 8
wiarygodność dokumentów a nadużycie zaufania
w obrocie gospodarczym (SA Łódź) 74
własność korzyści w spółce (SA Gdańsk)
78
przestępstwa wojskowe
okres samowolnego oddalenia się żołnierza (IW SN)
25
C. Procedura
wstępne przepisy procesowe
warunki swobodnej oceny dowodów (SN)
86
26
strony
termin do wniesienia oskarżenia subsydiarnego (SN)
27
obciążenie oskarżonego kosztami obrony (SA Kraków)
57
czynności procesowe
wymogi dla zaświadczenia lekarza sadowego (SN)
28
usprawiedliwienie niestawiennictwa oskarżyciela na
rozprawie (SN) 29
przedmiot rozstrzygania wątpliwości; sprostowanie
orzeczenia (SN) 44
mankamenty utrwaleń audiowizualnych czynności
procesowej (SA Kraków) 58
czytelność podpisu sędziego (SA Kraków) 59
dowody
przedmiot oceny dowodu z zeznań świadka dokonanej przez biegłego (SN) 30
świadek ze słyszenia; jeden świadek (SA Kraków)
60
wymogi dla opinii psychiatrycznej (SA Kraków) 61
powinność konfrontacji (SA Kraków) 62
uzasadnienie zwolnienia z tajemnicy zawodowej (SA
Łódź) 79
oszukiwanie przy przesłuchaniu a wyłączenie swobody wypowiedzi (SA Lublin) 80
późne zgłoszenie wniosku o badanie wariograficzne
(SA Gdańsk) 81
okoliczności dowodzone opinią wariograficzną (SA
Gdańsk) 82
korzyść oskarżonego przy ocenie dowodu (SA Warszawa) 83
87
środki przymusu
odwlekanie wyjaśnień i wniosków dowodowych a zarzut opieszałości postępowania (SA Kraków) 63
postępowanie przygotowawcze
ugoda o karę ze strażnikiem leśnym (SN)
6
postępowanie przed sądem I instancji
ugoda o karę ze strażnikiem leśnym (SN) 6
kontynuowanie rozprawy pod nieobecność oskarżonego zawiadomionego o jej terminie (SN) 7
orzekanie o wniosku z uzgodnioną karą (SN) 31
zadania przewodniczącego sądu (SN) 32
znaczenie nieobecności oskarżonego na rozprawie
głównej (SN) 33
wyrokowanie
zmiany opisu czynu, teza 2 (SN) 14
uniewinnienie jako orzeczenie korzystniejsze od
umorzenia postępowania (SN) 34
zakaz kumulowania orzeczeń majątkowych (SN) 35
zgoda oskarżonego na złamanie zakazu reformationis
in peius (SN) 36
zastępowanie słów ustawy innymi słowami (SN) 37
kompletność znamion przestępstwa w opisie czynu
(SN) 38
redakcja orzeczenia o naprawieniu szkody przez kilku sprawców (SN) 39
postępowanie odwoławcze
apelacja niedopuszczalna wskutek wadliwego oznaczenia jej zakresu (SN) 43
brak zeznań świadka zza granicy (SA Kraków) 64
ratio przymusu adwokackiego (SA Kraków) 65
88
postępowania szczególne
domniemanie odstąpienia od oskarżenia wskutek
niestawiennictwa oskarżyciela prywatnego, teza 1
(SN) 14
usprawiedliwienie niestawiennictwa oskarżyciela na
rozprawie (SN) 29
konsekwencje niestawiennictwa oskarżyciela w trybie
uproszczonym (SN) 40
kasacja
zarzuty apelacyjne w kasacji (SN)
41
wznowienie postępowania
niedopuszczalność wznowienia postępowania o przewlekłość postępowania (SN) 13
zakres postępowań wznawianych (SA Kraków) 66
wznowienie postępowania, gdy Trybunał Konstytucyjny odroczył utratę mocy przepisu (SA Warszawa)
84
wyrok łączny
rodzaj decyzji o zmianie wyroku istotnej dla nowego
wyroku łącznego (SN) 42
apelacja niedopuszczalna wskutek wadliwego oznaczenia jej zakresu (SN) 43
koszty procesu
koszty dochodzenia roszczeń za niesłuszne pozbawienie wolności (SA Katowice) 85
zakończenie postępowania warunkiem orzekania
o kosztach obrony z urzędu (SA Szczecin) 86
D. Wykonanie
-
przedmiot rozstrzygania wątpliwości; sprostowanie
orzeczenia (SN) 44
89
-
brak odwołania od orzeczenia o leczeniu z alkoholizmu (SA Kraków) 67
E. Wykroczenia
-
brak idealnego zbiegu wykroczeń (SN) 45
zakres kradzieży drewna (SN) 46
czas trwania kary ograniczenia wolności (SN)
47
F. Prawo karne skarbowe
-
przepis art. 38 k.k.s. o obostrzeniu kary a opis czynu
(SA Gdańsk) 87
znaczenie zmiany prawa dla wymiaru kary (SA
Gdańsk) 88
G. Rehabilitacja
-
ponowne orzekanie o roszczeniach a powaga osądzenia (SA Gdańsk) 91
H. Ustawa o Policji
-
następcza zgoda sądu na techniki operacyjne a legalność dowodu (SA Warszawa) 92
niezaskarżalność orzeczenia co do zgody na techniki
operacyjne (SA Gdańsk) 93
I. Ustawa o biegłych rewidentach
-
90
właściwość sądu pracy do rozpoznania odwołania od
orzeczenia sądu dyscyplinarnego dla biegłych rewidentów; skład sądu (SO Warszawa) 10
J. Ustawa o grach hazardowych
-
stosowanie przepisów ustawy mimo braku notyfikowania ich Komisji Europejskiej (PG) 11
K. Przeciwdziałanie narkomanii
-
ściganie obrotu narkotykami poza granicami Polski
(SA Kraków) 12
długość okresu czerpania stałego dochodu z przestępstwa (SN) 18
przewożenie narkotyków z zamiarem ewentualnym
(SN) 48
kryteria ustalenia znacznej ilości narkotyku (SA
Łódź) 89
ewentualność małoletniości (SA Wrocław) 90
L. Przewlekłość postępowania
-
niedopuszczalność wznowienia postępowania o przewlekłość postępowania (SN) 13
Ł. Ustawa o prokuraturze
-
immunitet prokuratora jako przeszkoda procesowa
(SN) 49
M. Ustawa o radcach prawnych
-
obowiązek szkolenia zawodowego radców prawnych
(SN) 50
91
N. Ustrój sądów powszechnych
-
92
legitymacja do wznowienia postępowania dyscyplinarnego (SN) 51

KZS-15-07-08 - Sąd Apelacyjny w Krakowie

Transkrypt

Podobne dokumenty

KZS-15-12 - Sąd Apelacyjny w Krakowie

KZS-15-02 - Sąd Apelacyjny w Krakowie

KZS-14-04 - Sąd Apelacyjny w Krakowie