Nancy Vieira Nancy Vieira

MARCIN KYDRYŃSKI prezentuje:
Siesta w drodze: Nancy Vieira
Nancy Vieira – młodość spędziła na Wyspach Zielonego Przylądka jak sama
przyznaje - myśli, czuje i śpiewa jak Caboverdyjka. Jej melodyjne i nastrojowe
piosenki niejednokrotnie jak w zwierciadle odbiją nie zawsze szczęśliwą historię
Wysp Zielonego Przylądka.
Nancy nieraz gościła na składankach muzycznych „Siesta“, jej piosenki
możemy usłyszeć także w niedzielnej audycji Marcina Kydryńskiego w radiowej
Trójce.
W październiku usłyszymy ją na żywo w 5 miastach w ramach koncertów
z cyklu „Siesta w drodze”.
20 października 2016 - Łódź, Wytwórnia
21 października 2016 - Bielsko-Biała, Bielskie Centrum Kultury
22 października 2016 – Poznań, Blue Note Poznań Jazz Club
23 października 2016 - Lublin, Teatr Stary w Lublinie
25 października 2016 - Szczecin, Filharmonia
26 października 2016 - Wrocław, Sala Gotycka
NANCY VIEIRA Live @ Canal ARTE: https://www.youtube.com/watch?v=5--k66axhXg
NANCY VIEIRA “Amor di amor”: https://www.youtube.com/watch?v=lerbA_pwAGo
BIOGRAFIA SKRÓCONA:
Nancy Vieira - Kiedy przyszła na świat, rodzice Nancy działali w ruchu oporu w
Gwinei Bissau, przygotowując niepodległość swoich skalistych, wietrznych wysp.
Jej bohaterski ojciec został po latach ambasadorem wolnych już Wysp Zielonego
Przylądka w Portugalii i zabrał czternastoletnią córkę do Lizbony. Pewnie dziś
wpadają oboje co weekend do Casa da Morna na orzeźwiające rytmy funana.
Nancy uważana jest za najbardziej stylową kontynuatorkę sztuki Cesarii Evory.
Występuje z zespołem legendarnej artystki i wystąpiła w wielkim koncercie jej
pamięci w lizbońskim Coliseu. Dwie ostatnie płyty Nancy: Lus i No Ama należą do
najpiękniejszych prezentów, jakie dostaliśmy z Cabo Verde.
BIOGRAFIA ROZSZERZONA:
Słuchając muzyki Nancy natychmiast uderzają nas dwie rzeczy. Pierwsza to głos
Nancy, idealnie kontrolowany, niesamowicie precyzyjny, wyjątkowo
charakterystyczny, który przyniósł młodej śpiewaczce uznanie krytyków jako
"najlepszemu głosowi z Wysp Zielonego Przylądka" spośród młodego pokolenia.
Druga to bogactwo stylów muzycznych, które roztacza się na tle starannego
klasycyzmu.
Nancy Vieira urodziła się w 1975 roku w Bissau, gdzie jej rodzice przyłączyli się do
Amilcara Cabral, przywódcy walk o niepodległość Republiki Zielonego Przylądka i
Gwinei Bissau. Cabral został zamordowany w 1973, na chwilę przed Rewolucją
Goździków z kwietnia 1974, kończącą epokę kolonialną Portugalii. Republika
Zielonego Przylądka uzyskała niepodległość w 1975 roku. Cztery miesiące po
narodzeniu Nancy rodzina Vieira przeprowadziła się do Praira, nowej stolicy
położonej na Santiago - jednej z dziesięciu wysp archipelagu. Urodzona w okresie
nowowywalczonej wolności nabyła silne poczucie tożsamości na swej politycznej i
artystycznej drodze. Jej ojciec, muzyk-amator, gitarzysta i skrzypek, został
ministrem transportu i komunikacji w nowym rządzie. Dziesięć lat później powrócił
do Mindelo, ruchliwego portu na wyspie São Vicente, gdzie pełnił rolę gubernatora
Wysp Zawietrznych - północnej grupy wysp archipelagu Wysp Zielonego Przylądka.
Gdy Nancy miała czternaście lat jej ojciec został ambasadorem Republiki Zielonego
Przylądka w Portugalii, "toteż obejmując jednocześnie reprezentację we Francji udał
się okazać listy uwierzytelniające prezydentowi François Mitterrand" - tłumaczy
młoda kobieta, która odtąd mieszkała w Lizbonie. Nancy studiowała zarządzanie i
socjologię na Uniwersytecie Lizbońskim. Pewnego wieczoru towarzyszyła koledze
biorącemu udział w konkursie śpiewu. Gdy usłyszano jak nuci wraz z nim,
poproszono by wystąpiła. Zaśpiewała dla jury Lua Nha Testemunha autorstwa
B. Leza. Wygrała. Nagrodą była możliwość nagrania albumu w nieistniejącej
obecnie wytwórni Disco Norte. Płyta wydana w 1996 roku nosiła nazwę Nos Raça.
Osiem lat później, w 2004, po urodzeniu i wychowaniu córki, Nancy wydała swój
drugi album - Segred. W końcu przeszła na zawodowstwo gdy w 2007 wydała płytę
Lus.
Dzięki swemu niezwykłemu głosowi i promiennej osobowości Nancy Vieira często
zapraszano do występów w duecie z gwiazdami muzyki portugalskiej - artystą fado
Camané, wykonawcą rockowym Rui Veloso oraz najlepszymi grupami, w tym Alas
dos Namorados.
W czasach kolonialnego panowania Portugalii, szkoła średnia São Vicente było
intelektualnym tyglem, uczęszczanym przez poetę, autora muzyki morna i
doskonałego polityka, Amilcara Cabral. Uczyła się tam również Nancy Vieira,
chłonąc dźwięki portu Mindelo: Marię Bethania, Caetano Veloso i Angelę Maria
(Brazylijczyków), muzykę fado, morna, coladeira, brytyjski pop, kubańską rumbę
i inne. Mindelo było sceną dla tej muzycznej fuzji i domem dla Cesarii Evora (19412011). Herculano Vieira, ojciec Nancy, był kapitanem statku handlowego i grał z
Cesarią w czasach swej młodości, "przed walką" - jak mówi Nancy. "Dowiedziałam
się o tym w czerwcu 2011 gdy nagrywałam album w Mindelo. Wtedy pierwszy raz
zobaczyłam się z Cesarią w jej domu, i zapytała mnie, 'jak ma się Herculano?' To
było poruszające. Nigdy o tym nie wspominał." Twórczość Nancy nie jest pokrewna
twórczości Cesarii, choć ich repertuary i muzyczne powiązania zdecydowanie
pokrywają się. Ich style są jednak różne. Głos Nancy Vieira jest bezpośredni i
czysty w porównaniu do zmysłowego ciepła "Bosonogiej Diwy". Mają niewiele
wspólnego pod względem osobowości, podłoża społecznego i życiorysu. Jednak to
co je łączy to tajemnicze zrozumienie mieszkańców Wysp Zielonego Przylądka dla
ich muzyki, obejmującej Zachód i Afrykę: muzykę przepraw przez ocean i kultury
kreolskiej.
Podobnie jak Casaria Evora, Nancy Vieira ma starannie skonstruowany repertuar.
Poza klasykami (B. Leza, Amândio Cabral) wykonuje utwory zamieszkującego w
Paryżu muzyka z Wysp Zielonego Przylądka, Teófilo Chantre oraz młodych autorów
lizbońskich, zwłaszcza Tutina d'Giralda. Więc jak - będąc córką marynarza mogłaby zapomnieć człowieka, który kapitanował portowym holownikiem, Manuela
de Novas? Odkryła wcześniej nie publikowaną piosenkę jego autorstwa, odę do
przyciągania magnetycznego zatytułowaną Cigana de Curpin Ligante. Nancy
wyprawia się także na poetyckie obszary nigdy nie odkrywane przez
najwspanialszą z artystów morna, Cesarię Evora. Na przykład twórczość Eugenio
Tavares, teoretyka gatunku, poety i poszukiwacza przygód, z jego wspaniałym Na
O Minino Na, inspirowanym tradycją Wysp Zielonego Przylądka. Siedem dni po
narodzinach dziecka, na chwilę przed jego chrztem, wyszeptuje się mu po kreolsku
do ucha cudowne, słodkie słowa: "Sono di bida, sono di amor, ou graça ou dor, ês é
nos sorti" - marz o życiu, marz o miłości, szczęściu lub smutku, to nasze
przeznaczenie.