Etymologia słowa sekta Ujęcie językowe Łac. sequor

Etymologia słowa sekta
Ujęcie językowe
Łac. sequor - iść, podąŜać za kimś, czyli sekta to droga, którą się podąŜa, sposób
postępowania. Inni wywodzą słowo "sekta" od łac. secare (oddzielić, obcinać), sekta
więc to grupa czy wspólnota, która oddzieliła się od większej, centralnej wspólnoty.
Ujęcie socjologiczne
Sekta to grupa społeczna izolująca się od reszty społeczeństwa, mającą własną
hierarchię wartości i zespół norm zachowania się, z silnie akcentowaną rolą
przywódcy
Ujęcie religioznawcze
Sekta to grupa czy ruch religijny, wyodrębniony z jakiejś religii lub związek
wyznaniowy, który oderwał się od któregoś z kościołów czy wspólnot religijnych i
przyjął własne zasady doktrynalne, kultyczne oraz struktury organizacyjne.
CZYM JEST SEKTA?
Sama etymologia tego słowa niewiele nam wyjaśnia. Sugeruje zaledwie pewien ruch:
naleŜą do sekty ci, którzy idą za określoną osobą lub postępują z pewną doktryną ( z
łacińskiego sequi = iść za postępować towarzyszyć) – jak na przykład pierwsi
mormoni, którzy w dziewiętnastowiecznej Ameryce szli za Brighamem Youngiem w
długim marszu na Zachód. Czasem powołujemy się błędnie na łacińskie secare
(oddzielać, odcinać). W tym przypadku sekta byłaby – w odróŜnieniu od religii –
grupą mniejszościową, odłączoną od macierzystego pnia. Ale rzeczywiście, wiele z
nich powstało właśnie na takiej zasadzie, jak choćby Dzieci BoŜe, odłam
macierzystego wyznania ewangelickiego.
Trudności wypowiadania się na temat sekt na Zachodzie polega na tym, Ŝe
określenie to postrzegane jako wartościujące. W istocie wchodzi ono w zakres
słownictwa teologicznego. Powiedzieć o grupie, Ŝe jest „sektą”, to w rozumieniu wielu
ludzi tyle, co wydać sąd ujemny, gdyŜ obiektywne określenie „sekta” identyfikowane
jest z negatywną konotacją cechy „sekciarski”. Według Jana Seguy „w powszechnym
rozumieniu słowo Kościół ma zawsze wydźwięk pozytywny, a kaŜda sekta (w
znaczeniu socjologicznym) uwaŜa siebie za Kościół ( w znaczeniu teologicznym) i
nazywa sektami ( w znaczeniu popularnym) Kościoły nie odpowiadające jej ideałowi.
Lepiej zatem posługiwać się na co dzień słownictwem socjologicznym i stosować
terminy Kościół i sekta po prostu jako określenie struktur społecznych, nie
przesadzając o ich wartości.
SEKTY PROBLEM WSPÓŁCZESNEGO ŚWIATA
Charakterystyczną cechą dzisiejszego pejzaŜu religijnego na Zachodzie jest
mnogość najróŜniejszych sekt. Zjawisko to stanowi kłopotliwy problem zarówno dla
społeczeństwa jak i dla Kościołów.
Treści proponowanych przez sekty nauk niewiele się dziś między sobą róŜnią.
Jedne zapowiadają rychły koniec tego świata, a po nim tysiąc lat szczęśliwości na
ziemi, oferują miejsce w Arce Zbawienia w obliczu nadciągającej katastrofy
„apokaliptycznej”, głoszą powrót do właściwego rozumienia Biblii i do złotego wieku
pierwotnego chrześcijaństwa. Wszystkie twierdzą, iŜ są w posiadaniu Prawdy.
Inne zapewniają Ŝe są w stanie uzdrawiać chorych – nawet nieuleczalnie, czy
ustanowić powszechny pokój i braterstwo. Albo teŜ nawołują do odkrywania
meandrów Ŝycia duchowego za pomocą metod zapoŜyczonych ze Wschodu i
mających zapewnić osiągnięcie harmonii wewnętrznej.
Wyznawcy nowych religii urzekają siłą wiary, szczerym entuzjazmem,
prostotą doktryny. Jednak równieŜ niepokoją, gdy zdają się poświęcać więcej uwagi
sprawom finansowym niŜ duchowym, albo gdy przyczyniają się do rozłamu w
rodzinach.
Niektóre grupy zwracają się przede wszystkim do młodzieŜy. Trzeba
stwierdzić, Ŝe wielu młodych przepłaca to utratą osobowości lub jej degradacją, a w
kaŜdym razie zerwaniem z rodziną, porzuceniem studiów. Dlatego dzisiaj reakcje
obronne wobec „nowych sekt” manifestuje całe społeczeństwo, podczas gdy w
stosunku do dawniejszych przejawiały je tylko władze kościelne.
Inne grupy, niewielkie i trudniej zauwaŜalne powstają na marginesie ruchów
rozwoju potencjału ludzkiego przekształconych w sekty inicjacyjne, towarzystw
ezoterycznych, koncepcji terapeutycznych, wynoszonych do rangi substytutu religii
wokół rozlicznych guru proponujących metody „samorealizacji”.
DEFINICJA SEKTY W OPOZYCJI DO KOŚCIOŁA
Max Weber definiuje Kościół jako instytucje zbawienia, sektę zaś jako grupę
opartą
na umowie. Ernst Troeltsch przeciwstawia je sobie na gruncie dialektyki. Według
niego sekta i Kościół przedstawiają dwa kierunki rozbieŜne juŜ w zaląŜkach, w
samych początkach chrześcijaństwa: konserwatyzm (Kościół) i radykalizm (sekta).
Pierwsza z tych tendencji sięga czasów świętego Pawła i jego towarzyszy. Tradycja
paulińska byłaby więc fundamentem, na którym zbudowano scentralizowaną i
uniwersalną instytucję, depozytariuszkę łaski BoŜej, udzielanej w sakramentach.
Całość skutecznie spaja silna struktura i hierarchiczna kapłaństwa.
Początków tendencji przeciwnej, czyli sekty, naleŜałoby poszukiwać u św.
Jana. Tradycja Janowa była dobrze znana we wspólnocie miłości zgrupowanej wokół
Jezusa, odrzucającej świat w oczekiwaniu powrotu Chrystusa na „Millenium” –
dziesięciolecie szczęśliwości. Są to tematy poruszone w Ewangelii agape (miłości)
oraz w profetycznych wizjach Apokalipsy. Takie wspólnoty – twierdzi Troeltsch – są
z definicji mało liczebne przecinek poniewaŜ jako swych członków akceptują
wyłącznie jednostki wybrane, cechujące się rygorystycznym ascetyzmem moralnym i
indywidualną świętością. Sprawia to, iŜ stanowią one zamkniętą i spójną elitę.
Dzisiejsze fundamentalistyczne grupy ewangelickie z łatwością zmieściłyby się w tym
systemie funkcjonowania.
Grupa typu „Kościół” nieuchronnie podtrzymuje istniejący porządek
społeczny. Jest jego częścią jako posiadacz środków zbawienia i jednocześnie
dystrybutor łaski. Człowiek zostaje członkiem kościoła z chwilą urodzenia, a
przynaleŜność ta jest równoznaczna ze swego rodzaju stanem społecznym pozycja zaś
jest ściśle zaleŜna od sprawowanej funkcji, od tego, czy dana osoba jest kapłanem czy
wiernym, duchowym czy człowiekiem świeckim kościół przekazuje „ egzoteryczną”
naukę Jezusa, tzn. tę, która jest przeznaczona dla wszystkich, natomiast nauka
„ezoteryczna” zarezerwowana jest dla wtajemniczonych. KaŜdy z ruchów
gnostycznych twierdzi, iŜ jest tejŜe wiedzy uwierzytelnionym depozytariuszem – jak
Zakon RóŜy i KrzyŜa i powszechnie Białe Bractwo, Towarzystwo Teozoficzne i
Zakon Graala.
Z kolei grupa typu sekta jest wyrazem sprzeciwu typowym dla niŜszych
warstw społecznych. Rodzi się z woli braterstwa, równości, wspólnoty i dzielenia się
dobrami. Opiera się na osobistym zaangaŜowaniu, na wewnętrznej akceptacji etyki
bardziej radykalniej niŜ ta, która obowiązuje członków Kościoła. Zielonoświątkowcy
rekrutowali początkowo swych członków spośród niŜszych warstw klas średnich i mas
ludowych, często spośród migrantów ich misja cygańska do dziś prowadzi intensywną
działalność wśród cyganów.
Dlaczego łatwo znajdują wyznawców?
Odpowiedź na to pytanie jest prosta. Atrakcyjność sekt polega na tym, Ŝe obiecują
swym potencjalnym członkom zaspokojenie potrzeb, których realizacja nie jest
moŜliwa w najbliŜszym środowisku:
potrzeba miłości, przynaleŜności i bycia akceptowanym bezwarunkowomłody człowiek odczuwa silną potrzebę przebywania w klimacie miłości,
wspólnoty i akceptacji, a gdy nie znajduje jej zaspokojenia w najbliŜszym
otoczeniu, poszukuje odpowiedzi na swoją samotność w innych wspólnotach.
Brak doświadczenia bycia kochanym bezwarunkowo sprawia, Ŝe człowiek
poszukujący akceptacji gotowy jest zrobić bardzo wiele dla jej zdobycia, wiele
oddać w ręce kogoś, kto wreszcie mu powie "jesteś dla mnie waŜny".
potrzeba kierownictwa i poczucia bezpieczeństwa- doświadczenie bycia pod
opieką dorosłych, którzy stawiają młodemu człowiekowi wymagania,
wyznaczają granice, mówią co dobre a co złe stanowi podstawę poczucia
bezpieczeństwa i posiadania w dorosłych oparcia. Zadanie decydowania o tym
co jest słuszne, co kto kiedy ma robić i dlaczego jest dla dziecka zadaniem
przerastającym jego moŜliwości. Jest wtedy tak jakby dorośli zrzucali na jego
barki to, co jest ich obowiązkiem. Psycholodzy uwaŜają, Ŝe za przynaleŜnością
do sekt moŜe kryć się niezaspokojona potrzeba dyscypliny, wymagań i jasno
stawianych reguł.
potrzeba autonomii, samodzielności i stopniowego uniezaleŜniania się od
rodziców- nawet najlepsze i najbardziej wartościowe prawdy nie mają mocy
kształtującej Ŝycie młodego człowieka, jeśli są narzucone, a nie przyjęte na
zasadzie "to jest moje", "to jest mój wybór", "ja uwaŜam to za słuszne i
prawdziwe". Jeśli więc w rodzinie nie szanuje się niezaleŜności i
autonomiczności, młody człowiek "zmienia rodzinę", system wartości, w
którym nie moŜe juŜ wytrzymać na inny.
potrzeba przynaleŜności i wspólnoty- człowiek utoŜsamia się z grupą, czuje
się jej częścią. Brak więzi powoduje dyskomfort psychiczny z którego kaŜdy w
jakiś sposób stara się wyjść. Dlatego teŜ sekty mają wielkie szanse u ludzi
samotnych, nieakceptowanych przez otoczenie.
potrzeba bycia rozpoznanym i wyróŜnionym - sekta mówi kaŜdemu nowemu
członkowi, Ŝe jest kimś niezwykłym i wyjątkowym, a świadczyć ma o tym fakt
dopuszczenia do grupy do której nie kaŜdemu dane jest naleŜeć.
potrzeba duchowego kierownictwa – człowiek potrzebuje mistrza,
autorytetu, na którym mógłby się oprzeć i do którego mógłby się odwoływać.
potrzeba zaangaŜowania i włączenia - człowiek musi czuć się potrzebny, aby
nadać swojemu Ŝyciu sens. Musi coś robić aby uwierzyć, Ŝe pozostawi po sobie
ślad.
Metody Rekrutacji
Związane są zawsze z wywołaniem u jednostki potrzeby dalszych spotkań z członkami
grupy. Podstawy ich oddziaływania stanowią:
dezinformacja, czyli pomijanie istotnych informacji o grupie, wprowadzanie w
błąd co do faktycznych celów i norm postępowania
schlebianie, ofiarowanie przyjaźni i miłości, polegającej na okazywaniu troski,
zrozumienia, pełnej akceptacji, co wiąŜe się z wykorzystywaną później regułą
wzajemności, zobowiązującą do przyszłego rewanŜowania się
perswazja, polega na tworzeniu złudzenia samodzielnego wyboru bycia w
grupie oraz przekonywaniu, Ŝe nie wymaga ono porzucenia dotychczasowego
trybu Ŝycia
presja grupy, związana jest z mechanizmem "społecznego dowodu słuszności"
zakładającego, Ŝe o prawdziwości idei świadczy ilość osób w nią wierzących
angaŜowanie autorytetów, dotyczy wykorzystywania autorytetów naukowych,
religijnych, politycznych i młodzieŜowych w celu zwiększenia wiarygodności
grupy wśród osób werbowanych
Guru
Taktyka manipulacji wykorzystuje oszustwa dotyczące osobowości i zalet guru.
Słowo „guru” pochodzi z sanskrytu i oznacza „czcigodny”, określenie to dotyczy
duchowego mistrza w braminizmie. Guru uczy i prowadzi na drodze do boskiego
objawienia.
Guru opisywany jest teŜ jako psychopata, który cechuje się impulsywnością,
amoralnością, mitomanią i niezdolnością do poprawy. Rzeczywiście, niektórzy
spośród przywódców sekt odpowiadają tej skróconej klasyfikacji i opisowi chorób, na
przykład Jim Jones, kapłan guru Świątyni Ludu z Gujany, L.R. Hubbard załoŜyciel
scjentologii, albo teŜ Dawid Berg, animator Dzieci BoŜych („Rodzina miłości”). Inni
jednak są zwykłymi prostakami, oszustami albo kierują się względami finansowymi i
politycznymi.
Na przykład Jim Jones kierujący Świątynią Ludu z Gujany doprowadził swoich
uczniów do zbiorowego samobójstwa, w wyniku którego śmierć poniosło 914 osób.
L.R. Hubbard został oskarŜony przez własną rodzinę o sadyzm, w tym zachowania
seksualne typowe dla powaŜnych perwersji. Dawid Berg był świadomy swego
sadyzmu wobec dzieci, jak równieŜ popełnianych czynów kazirodczych.
W przeciwieństwie do tych drastycznych przykładów trudno uznać za chorego
psychicznie twórcę innej sekty, Sun Yat Moona. Od wielu lat wiadomo, Ŝe korzystał
ze wsparcia CIA w propagowaniu swojej sekty, zaszczepieniu jej w Korei i budowaniu
tam bastionu oporu wobec komunizmu, organizując sprzedaŜ i produkcję broni. W
grupie guru, moŜna zaliczyć Moona, szalony charakter wyznawanych doktryn ma
utrudnić społeczną analizę sekty, poniewaŜ im bardziej bezsensowny wydaje się temat,
tym bardziej pobłaŜliwie ocenia się sektę, a nawet się współczuje jej wyznawcom.
Jeśli w ten właśnie sposób oceniać „profesjonalne” kursy Clauda Vorilhona albo
Raela, okazuje się Ŝe nie mamy do czynienia z mitomanią, a raczej ze świadomym
budowaniem pseudo szalonej historii. Metody wykorzystywania środków masowego
przekazu przez sekty nie pozostawiają Ŝadnych wątpliwości: są to działania ludzi w
pełni świadomych. Jeśli się przeanalizuje orędzie „przekazane przez istoty
pozaziemskie z punktu widzenia związków finansowych Raela, to objawienie to mało
ma wspólnego z szaleństwem czy jakimś czynnikiem duchowym…
Modele organizacji sekty
Sekta tworzy się wokół guru i pod jego przywództwem. Pozyskując adeptów,
powiększa swoje szeregi niczym śniegowa kula. Nie wszyscy adepci mają jednak taki
sam status. Nie utrzymują takiej samej relacji z guru i nie korzystają z takich samych
przywilejów w sekcie. Adepci są podzieleni na dwie grupy: nieświadomych
manipulowanych i świadomych manipulatorów.
Pierwsza grupa funkcjonuje według modelu stadnego, wewnątrz struktury
przypominającej kulę. Nie ma znaczenia, kim jest adept – jego status jest identyczny
jak pozostałych z wyjątkiem osoby odpowiedzialnej, która odgrywa rolę pośrednika
między „dołem” a „górą”. Ten odpowiedzialny moŜe być awansowany lub usunięty, w
zaleŜności od swoich kompetencji. MoŜe być teŜ zmieniany. Pełni funkcję przekaźnika
i bezpiecznika dla tych, którzy w rzeczywistości kierują grupą. W zasadzie w gronie
manipulowanych nie ma Ŝadnej hierarchi. Obowiązuje tylko jedna reguła lub zasada:
niepisany zakaz przejawiania indywidualnych odruchów, wyraŜany odrzuceniem
niezaleŜnego zachowywania się. Świadomi manipulatorzy tworzą struktury na kształt
piramidy. Im wyŜsze miejsce zajmują w hierarchii, tym jest ich mniej, więcej się
jednak od nich wymaga i obdarza większym zaufaniem. Na wyŜszych szczeblach
hierarchii nasila się poczucie bezkarności i lekcewaŜenie norm moralnych; na niŜszych
poziomach natomiast wypaczane jest sumienie członków sekty.
Struktura piramidy to struktura sekty przymuszającej. Poza tym, Ŝe
gwarantuje ona zachowanie klimatu tajemniczości, jest przede wszystkim warunkiem
sine qua non przymusu, poniewaŜ zakłada hierarchizację wiedzy, władzy i
przywilejów. Porównując sytuację
„dołów” i „góry” moŜna zaobserwować, Ŝe:
- im wyŜej w hierarchii, tym większy stopień uprzywilejowania
- im niŜej tym większe zniewolenie
PrzewaŜnie osoba naleŜąca do sekty otrzymuje informacje tylko od swojego
bezpośredniego przełoŜonego. Wstępowanie na wyŜszy poziom w strukturze grupy
dokonuje się powoli, stopień po stopniu. Wejście na wyŜszy szczebel dowodzi
awansu, moŜna jednak łatwo i dotkliwie zostać ukaranym przesunięciem na niŜszy
poziom struktury grupy.
Struktura pajęczyny polega na połączeniu struktur piramidalnych,
spełniających róŜne funkcje. Taka struktura jest jeszcze bardziej surowa. Adept moŜe
awansować w jednej piramidzie a być degradowany w innej. Zawsze jednak jest
zaleŜny od hierarchii, bez względu na to ,na którym szczeblu się znajduje. Tego typu
proces nie dotyczy tylko mniejszości – elity, która jest blisko samego guru. Model
takiej pajęczyny reprezentuje scjentologia, w której przeplatają się struktury
organizacyjne oparte na czynnikach pseudoreligijnych, auditingu, konieczności
oczyszczania lub teŜ na nakazach OSA (tajna słuŜba sekty) i tym podobnych
procedurach.
Struktura gwiazdy struktura ta przypomina koło rowerowe, gdzie guru
stanowi centrum a adepci – obręcz. Informacje przepływają z obrzeŜy do centrum i na
odwrót. W ten sposób często działają grupy początkujące albo rozwijające się powoli,
na przykład grupy mediumiczne, modlitewne czy uzdrowieńcze. Wszyscy członkowie
grupy mają bezpośredni kontakt z guru, przywódcą albo medium, on zaś pobudza
energię kaŜdego z nich. Zdarza się ze tego typu struktura występuje takŜe na jakimś
szczeblu piramidy. KaŜdy szczebel ma wtedy wyznaczoną funkcję i skupia się wokół
konkretnej osoby. DuŜym sektom lub grupom dynamicznie się rozwijającym taka
struktura nie wystarcza. Nie daje ona bowiem guru władzy absolutnej, przeciwnie
dzięki otwartej komunikacji naraŜa go na bezpośredni osąd adepta.
Struktura kulista występuje raczej w grupach katartycznych, aniŜeli we właściwych
systemach przymuszających. W komunikacji emocjonalnej i tworzeniu zaleŜności
kaŜdy z uczestników odgrywa podobną rolę – nie ma hierarchizacji czy
bezpośredniego przewodnictwa. Ten typ struktury nie pozwala na całkowite
kontrolowanie grupy. MoŜe występować takŜe w klasycznej organizacji sekciarskiej,
jednak zwiększa ryzyko niestałości grupy i uniemoŜliwia skuteczną kontrolę. Jeśli
struktura kulista występuje wewnątrz sekty przymuszającej, to jest to tylko
tymczasowy etap lub prosty element bardziej złoŜonej, piramidalnej struktury
organizacji.
Dynamika działania grupy
NiezaleŜnie od struktury sekty moŜna wyodrębnić trzy zasady funkcjonowania
psychicznego w grupie:
- zasada wchłonięcia jednostki przez grupę: adept traci całą swoją autonomię
istnienia i myślenia. UniemoŜliwia się wszelkie przejawy myślenia indywidualnego,
nawet jeśli są zbieŜne z poglądami sekty. Adept funkcjonuje w myśli zgodnie z
układem grupowym. Nie uczestniczy ani w Ŝyciu sekty, ani w opracowywaniu jej idei,
jest jedynie nieautonomiczną cząstką tego Ŝycia i tej idei. Wszelkie próby
indywidualizacji mogą się skończyć jedynie wykluczeniem adepta, poniewaŜ
wystawia on sektę na niebezpieczeństwo.
- zasada samowystarczalności grupy: to dzięki niej rozwija się psychotyczna
dynamika sekty i właśnie ta zasada sprzyja postępującej izolacji, która charakteryzuje
grupę sekciarską. W imię tej zasady buduje się granice miedzy grupą a światem
zewnętrznym, początkowo postrzeganym jako zbędny, następnie niebezpieczny i
wreszcie – jako agresywny. Zabrania się adeptom wszelkiego sprzeciwu i podawania
w wątpliwość sekciarskiej logiki.
-zasada rozgraniczania wszystkiego na to co się znajduje wewnątrz grupy i poza
nią: dochodzi do wartościowania wydarzeń, myśli i czynów. Wszystkie wydarzenia
wewnętrzne są oceniane jako pozytywne, przypisuje się im cechy konstruktywnej i
Ŝywotnej dynamiki. Z kolei wszystko co się dzieje poza sektą, jest negatywne,
niszczycielskie i śmiertelnie niebezpieczne. Zamiast brać pod uwagę osobistą
świadomość poszczególnych uczestników, grupa analizuje zewnętrzną rzeczywistość i
stara się osiągnąć kompromis miedzy nią a rzeczywistością wewnętrzną sekty.
Psychologiczne techniki uzaleŜniania
PODATNOŚĆ
STOPIEŃ
oporny
0
podatny na hipnozę
1
trans lekki
trans średni
OZNAKI I SYMPTOMY
2
relaksacja
3
tikowe zamykanie powiek
4
zamknięcie oczu
5
zupełna relaksacja fizyczna
6
Katalepsja oczna
7
Katalepsja kończyn
10
Katalepsja sztywna
11
Znieczulenie
13
Częściowa utrata
świadomości
15
Znieczulenie post
hipnotyczne
17
Zmiany osobowości
18
Sugestie post hipnotyczne
proste
20
Iluzje zmysłowe, amnezja
21
MoŜliwość otwarcia oczu
podczas transu
23
Sugestie post hipnotyczne
złoŜone
25
Somnambulizm
26
Wizualne halucynacje post
hipnotyczne
27
Słuchowe halucynacje post
hipnotyczne
28
Amnezje post hipnotyczne
usystematyzowane
29
Halucynacje słuchowe
negatywne
30
Halucynacje wzrokowe
negatywne
Skutki przynaleŜności do sekt
Skutki przynaleŜności do sekt, z jakimi borykają się byli ich członkowie, przejawiają
się zarówno w sferze fizycznego, jak i psychicznego zdrowia człowieka. Byli
członkowie sekt mają problemy natury poznawczej jak np. trudności z koncentracją
uwagi i zapamiętywaniem, czy tendencją do postrzegania rzeczywistości w białoczarnych kategoriach. Zaburzania przejawiają się równieŜ w sferze emocjonalnej
poprzez występowanie stanów depresyjnych i lękowych, fobii, koszmarów nocnych,
poczucia winy, izolacji, bezradności, zniechęcenia oraz braku sensu Ŝycia, a takŜe
obniŜonej samooceny. Z kolei w aspekcie Ŝycia społecznego pojawiają się problemy w
podejmowaniu samodzielnych decyzji, trudność w nawiązywaniu bliskich znajomości,
zniszczone więzi rodzinne, utrata majątku, pracy oraz ogólna nieumiejętność Ŝycia w
społeczeństwie i radzenia sobie z wymaganiami codziennego Ŝycia.
Szkodliwość społeczna, bezprawne i niejednokrotnie kryminalne zachowania
członków i sympatyków sekt znajdują swoje odzwierciedlenie w poczuciu zagroŜenia
ze strony polskiego społeczeństwa, o czym świadczą wyniki przeprowadzonych badań
opinii publicznej. O odczuciach społecznych wobec sekt świadczą wyniki badań
przeprowadzone przez Demoskop (2000), zgodnie z którymi dla ponad trzech
czwartych Polaków sekty stanowią powaŜne zagroŜenie, a według 65% działalność
sekt powinna być prawnie zabroniona. 27% respondentów dopuszcza moŜliwość
legalnej działalności sekt, ale pod warunkiem dokładnej ich kontroli ze strony władz
państwowych. Podobne wyniki przyniósł sondaŜ przeprowadzony w lipcu 1999 r.
przez OBOP.
Zapobieganie- co robić, a czego nie robić ?
W sytuacji spotkania na swojej drodze sympatycznych i spokojnych ludzi, którzy
zapraszają na interesujące spotkanie, kaŜdy z nas ma prawo domagać się od nich
konkretnych odpowiedzi na pytania o:
podstawowe cele grupy NaleŜy tu zwrócić szczególną uwagę czy grupa ich nie
ukrywa, czy są jakieś niezgodności między tym, co członkowie grupy twierdzili
na początku, a tym, czego dowiedzieliśmy się później. Czy grupa oferująca
pozareligijne cele, np. korepetycje, naukę języka obcego nie przekształciła się
nagle w grupę religijną?
pełną jej nazwę oraz imię i nazwisko przywódcy Wiele skompromitowanych
grup celowo ukrywa podstawowe dane o sobie, czasami zmienia swoją nazwę,
aby nie odstraszyć potencjalnych wyznawców.
pozytywne i negatywne cechy organizacji Dobrze jest zapytać nowych
znajomych o podanie 3 rzeczy, które się im podobają i trzech, które nie
podobają się im w funkcjonowaniu grupy lub u jej lidera. Trudności z
odpowiedzią na pytanie o negatywne strony mogą świadczyć o zaniku
krytycznego myślenia w stosunku do własnej grupy. Bardziej wiarygodne są
osoby, które dostrzegają zarówno silne jak i słabe strony grupy.
Dopóki nie wiemy z kim mamy do czynienia, nie naleŜy zwierzać się nikomu z
nowych znajomych ze swoich problemów ani podawać numeru telefonu oraz adresu.