Goroka-informacje o pracy ks. Bogdana

Bogdan Cofalik jest jednym z siedmiorga rodzeństwa (siostry Lidia, Weronika, Monika i
bracia Marian, Hilary, Andrzej). Urodzony 17.07.1959 r. był, podobnie jak jego bracia...
cięŜarowcem, zdobył nawet kilka tytułów, głównie wśród juniorów i młodzików Śląska oraz
na zawodach rangi MP federacji „Kolejarz”. Początkowo trenował w "Górniku" Łaziska,
później w "Kolejarzu" Gliwice. Na pomoście występował najczęściej w kategorii koguciej
(56 kg), piórkowej (60 kg) i lekkiej (67,5 kg). Miał wielki talent, podobno największy z całej
czwórki Cofalików, porzucił jednak pomost i marzenia o światowych sukcesach na rzecz
stanu duchownego i pracy misjonarskiej. W 1979 r. wstąpił do Zakonu św. Rodziny w
Kazimierzu Biskupim koło Konina, gdzie w 1987 r. przyjął święcenia kapłańskie. Wkrótce
potem został wikarym w Szczytnej koło Kłodzka a w październiku 1989 r. wyjechał na misje
do Papui Nowej Gwinei. W miejscowościach, w których prowadzi misje… zakłada kluby
kulturystyczne, siłownie, trenuje teŜ papuaską młodzieŜ, która pod jego kierunkiem zdobywa
medale na papuaskich pomostach.
PoniŜej: wywiad-rzeka, jakiego udzielił witrynie http://www.polska-sztanga.pl z unikalnymi
fotkami ze sportowego i misyjnego Ŝycia ks. Bogdana, z podpisami autora.
24.11.1979 r. na "Memoriale Piotra Cherudzińskiego" w Łodzi
Bogdan COFALIK atakował rekord Polski juniorów w rwaniu
kategorii lekkiej, niestety sztanga o cięŜarze 128,5 kg
spadła mu za plecami. Jak sam dzisiaj mówi... "byłem
zbyt pewny siebie a pycha... nie popłaca".
Ojciec Bogdan COFALIK dzisiaj... kapłan i misjonarz wraz ze
swoimi parafianami w wiosce Sogopegu (1650 m n.p.m.)
- prowincja Kamaliki (Papua Nowa Gwinea)
Bogdan COFALIK... cięŜary to sport nie dla "mięczaków" !
30.03.1979 r. w Tarnowskich Górach, na Mistrzostwach Polski Juniorów
Federacji "Kolejarz" - Bodgan COFALIK wywalczył w kat. lekkiej
złoty medal - 265 (115+150)
Ojciec Bogdan COFALIK jako ksiądz i misjonarz w Papui Nowa Gwinei,
na zdjęciu podczas nauki religii w szkole. "Jak wszędzie, od nich właśnie
zaleŜała będzie przyszłość ich kraju, ale nie tylko... bo takŜe od tych,
którzy ich prowadzą w ta przyszłość..."
Posługa duszpasterska - chrzest dorosłego męŜczyzny, który szuka
jednocześnie siły... tej fizycznej na "naszej" parafialnej siłowni !
ĆWIECZENIA DUCHA (katechezy, sakramenty, rekolekcje, modlitwa)
ĆWIECZENIA CIAŁA (biceps, triceps, klata, nogi, grzbiet, motyle,
barki, brzuch)
Posługa duszpasterska - sakrament pojednania... "spowiedź święta" !
Papuaska chata w wiosce Sogopegu (prowincja - Kamaliki)... bez okien,
komina, palenisko na środku domostwa, ogień palący się przez 24
godziny na dobę. Bez łóŜek, stołu, krzeseł, szaf... jedynie maty na
ziemi wokół paleniska. Papuasi nie mają zbyt wiele, ale potrafią
się dzielić tym co sami posiadają. LUDZIE "SZEROKIEGO SERCA" !
Ojciec Bogdan COFALIK w stroju plemiennym... "aby być bliŜej nich,
trzeba podejść bardzo blisko". Nie kaŜdego "białego" człowieka
ubierają tak uroczyście w swoje plemienne stroje. CZAS ROBI SWOJE !
W drodze do stacji misyjnej, przejście przez rzekę. Z plecakiem na
głowie, aby nie zamoczyć parametrów liturgicznych. Brak dróg czy
mostów nie wstrzyma przed powinnością i obowiązkiem na który
dobrowolnie i z wielką chęcią się podejmuję z łaski Pana Boga,
dla głoszenia Chrystusa ukrzyŜowanego i zmartwychwstałego.
Kurs nauki szycia i kroju dla dziewcząt w wiosce Kamaliki.
Nie tylko teoria (wiedza, nauka, wykłady), ale przede wszystkim
praktyka, która daje "skrzydła" do lotu w przyszłość...
Bogdan COFALIK w wieku... 48 lat ! Jedynie trening wraz z Papuasami
i codzienny przykład nieoszczędzania się... wydaje owoce przyszłości,
ich przyszłości. Dwa razy w tygodniu - trening podnoszenia cięŜarów,
cztery razy w tygodniu - trening kulturystyczny. Wszystkie treningi
tylko po spełnionych wcześniej obowiązkach duszpasterskich !!!
Produkcja sprzętu dla papuaskich "cięŜarowców" i "kulturystów".
Spawane obręcze kół samochodowych zalewane są cementem
z gęstym wkładem kamieni i kawałkami Ŝelaza dla większego
obciąŜenia. Koszt oryginalnych "kół" nie jest na naszą
misyjna kieszeń !
Czołowi kulturyści Papui Nowej Gwinei po powrocie z mistrzostw kraju "Porgera 2005". Wraz z "białą skórą" trenera, zawodnika otar kierowcy
który ich zawiózł i przywiózł. Mając takich zawodników nie ma się czego
bać. Dlatego teŜ nie boję się być z nimi na codzień, mimo iŜ miewamy
"bardzo kolorowe dni" ! KOCHAM TYCH LUDZI I CHCĘ Z NIMI BYĆ,
W DOBRYM I ZŁYM DNIU. WYPRASZAM DLA NICH I DLA SIEBIE
BOśE BŁOGOSŁAWIEŃSTWO !!!
1) Korzystając z pobytu Ojca w Polsce i rodzinnych Palowicach, chciałbym zadać kilka
pytań związanych zarówno z cięŜarową przeszłością... Bogdana Cofalika, jak i obecną...
Ojca Bogdana ! Niewielu sportowców zdecydowało się na... słuŜbę Bogu i
duszpasterstwo misyjne, jak to było w przypadku Ojca ?
Chcialem się podzielić wypracowana sila i technika z innymi, zeby nie zakopywac nabytego
doświadczenia, ktore mialem okazje przyswoic sobie przez prawie 6 lat treningu. Chcialem
pokazac innym, ze i "ciezarowca" stac na cos takiego, nie tylko na indywidualnosc. Mimo,
iz doswiadczenie chcialo wmowic ze to sport dla indywidualistow. Wolne chwile
wykorzystywalem na czytaniu ksiazek, zapoznawalem sie z zyciorysami ludzi o szerokim
sercu takich jak: Ojciec Bejzym, Ojciec Damian, ktorzy swoje zycie poswiecili dla drugich
nie zwazajac na trudnosci osobiste. Obaj zmarli na trad oddajac siebie innym. Ci faceci
wywarli na mnie niesamowite pietno. mowie sobie… skoro to nie bajka, ani tez pobozne
zyczonko to… ja tez sprobuje isc ich sladami. Moze moglby ktos skorzystac z mojego
doświadczenia… "faceta mocnego". Ja na razie nie mialem ku temu odpowiednich
warunkow, a wrecz przeciwnie, mialem pewne blokady i wciąŜ jakies przystanki, z ktorych
ciezko bylo wyskoczyc. Ludzie o szerokim sercu, poswiecajacy sie dla innych byli
poczytywani w oczach drugich jako naiwniacy, mieczki, jako… ludzie slabi. Mimo takich
obrazow, które rysowaly sie na codzien, postanowilem isc tropem wyznaczonym, ktore juz
nie raz przemyśliwałem… na kolanach. Po prostu bylem uparciuchem. Postanowilem i
koniec. Chcialem pokazac pozytywy "uparciucha", chciałem być po prostu jednym z
bohaterow uprzednio czytanych ksiąŜek.
2) Podjęcie takiej decyzji w wieku 20 lat z całą pewnością nie było łatwe, tym bardziej,
Ŝe pod koniec lat 70-tych był Ojciec dobrze zapowiadającym się zawodnikiem...
Decyzja nie byla podjeta ot tak sobie… pochopnie teŜ nie. Dorastalem do niej przez prawie 6
lat ciezkiego treningu, obozow, zrupowan i zawodow. Jak juŜ zaznaczylem nie mialem
cukierkowatych warunkow zycia. Ciezkie treningi, podczas których nieraz cwiczylem sam,
aby nadrabiac zaleglosci rywali. Nie byl mi obcy slony smak potu, ktory wpychal sie du ust
podczas trenigu. Postanowienie zobowiazywalo. Chcialem byc mocnym facetem, ktory moze
swoją sila pomagac innym. Czas niestety nieublagalnie pedzil do przodu i sielankowy
mlodzienczy czas dobiegal konca, trzeba bylo decydowac o zyciu doroslego faceta. Zblizyla
sie matura i teraz… albo… albo. Dalsze droga w sporcie, bądź teŜ zupełnie inny kierunek.
Propozycja… AWF-u w Katowicach strasznie necily. Nawet podszepty zawsze zyczliwego
mi trenera Pana Stanislawa Grzesika (zmarlego 15 lat temu, świec Panie nad jego dusza),
trenera o wielkim talencie, ktory to zostal szkoleniowcem mlodych ciezarowcow w 1979
roku. Przychylnosc zawsze zyczliwego trenera sprzyjala. Jako tak zwany… zawodnik z klasa
mistrzowska (280 kg w kategorii lekkiej) mialem mozliwosc dostania sie na studia bez
egzaminow, jednakŜe zbyt glosne historyjki niepokornych a wrecz brutalnych odzywek
studentow... po prostu zniechecaly. Cichy poszept na kolanach "przesladowal mnie"
nieustanie. Dni pomaturalne to wprost pytanie o znak Wszechmocnego, co mam robic ? Co
prawda bylem coraz silniejszy, zarówno na treningach, jak i na zawodach. Cały czas
"szarpalem" się, oczekiwałem na wyrazny znak, ktorego nigdzie nie moglem dostrzec. Bylem
w wielkim dylemacie, szczególnie po nieudanej próbie ataku na rekord Polski juniorow w
rwaniu kategorii lekkiej (na zawodach memorialu Cherudzinskiego w Lodzi - 128,5 kg),
niestety sztanga spadla mi za plecami. Przed ostateczna decyzja odejscia z areny sportowej,
powiem nie wstydzac sie tego… przekleczalem cala noc ze lzami w oczach... zegnajac sie z
ciezarami, a zarazem proszac o nieodbieranie mi tego tzw. daru, talentu. Przeczuwalem ze
Wszechmocny nie zostawi mnie bez tego, co jest wazne w moim zyciu i... aby nie zapomnial,
o tym ze ciezary sa dla mnie czyms wyjatkowym.
3) Pochodzi ksiądz z wyjątkowo usportowionej rodziny, dość powiedzieć, Ŝe z 7-ga
rodzeństwa, wszyscy 3 bracia uprawiali z powodzeniem podnoszenie cięŜarów: Marian,
Hilary i Andrzej... dzisiaj cięŜary dźwigają takŜe najmłodsi przedstawiciele rodu
Cofalików: Michał (ur.1991) i Marek (ur.1989) w Polonii Łaziskach... tradycje rodzinne
kwitną...
Tradycje rodzinne kwitna, jak to widac po ostatnich zawodach, na których bylem obecny (w
Laziskach), gdzie jednym z sedziow byl mlodszy brat Hilary a jego syn, moj bratanek...
zdobyl mistrzostwo Slaska mlodzikow. Ciarki mnie przeszly po plecach jak zaproponowano
mi wreczanie medali tym mlodym utalentowanym mlodziencom. Ciesze się, ze ciezary nie
zaginely jeszcze w rodzie Cofalikow.
4) Kiedy Ojciec zaczął przygodę ze sztangą, w jakim klubie i pod okiem jakiego trenera
?
Moje przygoda ze sztanga zaczęła sie w 1974 roku w Gorniku Laziska pod okiem trenera
Sylwestra Przybylskiego, gdzie po roku przeszlismy z bratem (Marianem) do KKS-u Kolejarz
Gliwice (II liga krajowa). W Kolejarzu trenowaliśmy pod bacznym okiem trenera Stanislawa
Grzesika.
5) Jakie były największe sukcesy sportowe Ojca i... czy pamięta ksiądz jeszcze swoje
rekordy Ŝyciowe ?
Sukcesow na skale swiatowa, takich jakie odnosili moi bracia: Hilary, Andrzej czy choćby
Marian... ja się nigdy nie doczekałem. Co prawda nie chcialem "odstawac " od nich i bigdy
nie oszczedzalem sie na treningach, obozach czy zgrupowaniach. Moze zabraklo mi czasu,
albo po prostu bylem zbyt slaby. Przypominajac sobie pewne sukcesiki to kilkukrotnie
zdobywałem tytuł mistrza Slaska młodzików i juniorow. Juz jako "mlodzik" uczestniczyłem
w Mistrzostwach Polski juniorow, zająłem… co prawda „tylko” IV miejsce, ale
„posmakowałem” czolowke silnych i bardzo dobrze technicznie wytrenowanych kolegow.
Kilka razy byłem teŜ mistrzem Polski juniorow federacji „Kolejarz”. Bylem takŜe powolany
przez PZPC do kadry polskich juniorow... na mecz Polska NRD, jednakŜe oboz
przygotowawczy, jak i same zawody przeszły mi koło nosa, gdyŜ nabawiłem się kontuzji
kolana. Po rehabilitacji znow „wskakiwalem” w forme, chcac dogonic kolegow "po fachu".
Treningi dwa razy na dzien były… "normalką", natomiast mój atak na rekord Polski juniorow
w rwaniu kategorii lekkiej byl dowodem rosnacej wciąŜ formy. Klasa mistrzowska w wadze
lekkiej (280 kg) byla zacheta do dalszej wspinaczki. Ale jak juŜ wspomniałem czas biegł
nieublaganie i trzeba bylo przerwac dalszą "wspinaczke" oraz... zejsc na "niziny".
6) W 1979r wstąpił Ojciec do zakonu, natomiast w 1989r wyjechał na misję do dalekiej
Papui Nowej Gwinei, gdzie przebywa po dziś dzień... dlaczego akurat Papua ?
Jestem ksiedzem Zgromadzenia Misjonarzy Sw. Rodziny, jednym z glowniejszych celow
Zgromadzenia sa misje zagraniczne. Po 7 latach studiow w Wyzszym Seminarium
Misjonarzy Sw. Rodziny w Kazimierzu Biskupim k.Konina, ale jeszcze przed swieceniami
kaplanskimi otrzymalismy propozycje wyjazdu na misje. Były trzy propozycje: Korea.
Filipiny i Papua Nowa Gwinea. Ja po prostu wybralem najdluzsza nazwe kraju. Nie znalem
go wcześniej, nie wiedzialem nawet gdzie się go szukać na mapie. Były jedynie jakieś
zaslyszane opowiesci o… kraju bardzo niebezpiecznym i trudnym dla samych misjonarzy.
Skoro juz jechac… to tam gdzie najtrudniej, tym bardziej ze jako byly ciezarowiec chcialem
sie sprawdzic w tym, o czym zawsze marzyłem… chciałem pomagac ludziom swoja własna
sila.
7) Z tego co wiem, w Papui powstało z inwencji Ojca kilka siłowni, z których następnie
korzystają miejscowi, czy dochował się juŜ Ojciec jakichś znanych, przynajmniej w
Papui... cięŜarowców ?
Juz po roku pobytu na wyspie "Rajskiego Ptaka" a tak własnie nazywana jest owa wyspa,
urzadzilem mala silownie w mojej pierwszej parafii do ktorej wyslal mnie ksiadz biskup.
Miejsce silowni to polowa domu parafialnego, ktora to byla i jest nadal miejscem spotkan
modlitewnych oraz treningu. Sprzet robilem sam, chodząc wczesniej przez pare tygodni po
roznych wysypiskach smieci. Felgi starych kol samochodowych spawalem i zalewalem
cementem, obciazajac dodatkowo kamieniami zbieranymi w rzece. Nie zawsze ciezar plyt byl
jednakowy. Mierzylem wszystko na "oko" i tak tez to potem wygladalo... na "oko".
Oczywiscie nikt tym sie nie przejmowal. Chetnych przybywało praktycznie z dnia na dzien.
Budowalem silownie za silownia, nie bylo juŜ miejsca a... chetnych wciaz przybywalo.
Niestety, nie moglem kontynuowac ukochanej dyscypliny sportu, gdyz sprzet po prostu pekal
i kruszyl się… przy braku uwagi papuaskich "mocarzy". Nie bylo mnie stac, by pozwolic
sobie na oryginalny sprzet, ktory widywalem co kilka dni na wystawie jednego z
australijskich sklepów w miescie. Kieszen swiecila jednak pustkami, zarówno moja jak i
parafian, nie bylo zatem najmniejszych szans by zakupić taki sprzet. Pamietam jak kiedys nie
wytrzymałem pokusy i poprosilem kierownika tego sklepu z pieknym sprzetem ciezarowym
by pozwolił mi… w sklepie… podzucic ów ciezar. Byl zaskoczony, nie wiedzial praktycznie
o co chodzi, jak sie ustosunkować do mojej prosby, z pewnoscia nigdy wcześniej nikt go o
coś podobnego nie prosił. Dziwnie sie usmiechal, ale pokiwal glowa i patrzyl na mnie jak na
jakiegos dziwaka. Podszedlem do sztangi i zalozylem wszystkie „koła”, było tego… 110 kg.
Miejsca w sklepie było niewiele, wrecz ciasno. Poruszałem sie trochę, pokrecilem glowa w
prawo i lewo, rozruszalem barki, dwa okrazenia tulowiem i podszedlem spokojnie do sztangi.
Po prawej stronie jakies pralki czy kuchenki... nie pamietam juŜ dokladnie, po lewej
telewizory i radia, za plecami kasa przy ktorej siedziala jakas Papuaska i patrzyla zdziwiona.
Przede mna... szef sklepu obserwujący moje poczynania ze zmarszczonym czolem.
Zarzucilem na proste na klate, odczekalem z dwie sekundy i wyrzucilem na krotkie nozyce .
Zrzucajac asekurowalem klatą i udami. Sztange odlozylem spokojnie na miejsce,
podziekowalem usmiechajac sie do szefa sklepu, w Ŝyciu nie widzialem bardziej
zaskoczonego goscia. Podszedl do sztangi i chcial ruszyc z jednej strony, ruszyl z ledwoscia.
Stanal z boku popatrzyl na mnie, to znow na sztange , podszedl drugi raz chcac podciagnac,
niestety sztanga nawet nie drgnela. Dzwignalem reke na znak podziekowania i wyszedlem ze
sklepu. Jeszcze kilka razy odwiedzalem ow sklep, aby sobie popatrzec na ten piekny nowy
sprzet. Ile razy tam wchodzilem zawsze mnie prosil abym pokazal „to” raz jeszcze. Wolal
wówczas wszystkich swoich pracownikow, ale… facet po prostu mnie peszyl, wstydzilem sie
popisywac, bylo mi nawet troche glupio z tego powodu. Nigdy juz tego, w jego sklepie nie
zrobilem. Po jakims czasie dowiedzialem sie, ze ktos kupil ten piękny sprzet a tym „kimś” byl
jeden z policjantow w miescie. Nie mialem odwagi aby pojsc do niego… pocwiczyc. Pozniej
slyszalem ze sie wyprowadzil z miasta i pojechał do innej prowincji zabierajac caly sprzet ze
soba. Nie mialem juz nawet szansy pocwiczyc raz jeszcze na oryginalnym sprzęcie. Nasze
silownie rozrastaly się jednak. Ksiadz biskup cieszyl się, ze zajmuje się mlodzieza , ktora
wcześniej byla postrachem wiekszosci ludzi w wioskach. Robilem teŜ coraz wiecej sprzetu.
Spawalem w miescie (tam jest prad elektryczny, nie ma go z kolei w wioskach), zalewalem
kolejne kola samochodowe. Odciagalem mlodych od bandyckich czynow, proponujac im
wykorzystac sile w dobrym kierunku. Mielismy zawody, kulturystyczne i silowe, przed
swietami Bozego Narodzenia i Wielkanocy. Nie moglem juz sobie pozwolic na podnoszenie
ciezarow, sprzet nie byl bowiem taki być powinien. W wolnych chwilach, kiedy jest pora na
tzw. sieste, miedzy 12 a 15, kiedy najmocniej swieci slonce, wiekszosc ludzi nie pracuje
wtedy na polach, maja chwile wytchnienia…, dla mnie to jednak idealna pora bym sam mógł
sobie cwiczyc, nie tracąc przy tym czasu, ktory jest przeznaczony na prace duszpasterska.
Dlatego teŜ treningi mamy zawsze miedzy 12 a 15 po poludniu. Jak na razie nie mam takiej
potrzeby, by regenerowac sily w ciagu dnia, póki co… wystarcza mi nocny sen. Mamy 4 duze
silownie z okolo 400 mlodymi ludzmi, ktorzy nie przestaja cwiczyc, a wrecz przeciwnie...
pelni sil i werwy ciagle mnie mobilizuja do aktywnosci sportowej. Mielismy juz tez kilka
sukcesikow na... arenie krajowej (papuaskiej). W kulturystyce zdobylismy juz nie jeden złoty
medal, ja sam zalapalem sie nawet na „braz”, co bylo dla mnie wielkim zaskoczeniem i
radoscia. W 2005r mialem propozycje utworzenia kadry ciezarowcow w naszej prowincji Goroka, czego zresztą podjałem się z wielka przyjemnoscia. Wiedzialem dobrze, ze nie tylko
cwiczenie sily i techniki zapewni nam dobry start, ale równieŜ cala tzw. "oprawa" tych
zawodów musi byc tez... jako taka. Kombinowalem sprzet na zawody, spodenki, koszulki i
buty. Pan Bog obdarował mnie kilkoma talentami, które na miejscu wykorzystywałem.
Przeszywalem, zszywalem, wszywalem, robilem koszulki, dresy, aby moi zawodnicy
wygladali „jako tako”. Niestety mielismy problemy z butami. Ja mialem tylko moje górskie
"trapery", ktore chcialem... pozyczyc innym, niestety ich nogi miały o kilka numerów więcej
niŜ moje. Jeden z zawodników miał… trampki i na zmiane z innymi w nich wystepował, ale
po paru podejsciach... rozwalily sie. Ostatecznie buty pozyczalismy od jednego chlopaka ze
stolicy, ktory nawiasem mówiąc… dal nam "bobu". Ogral wszystkich, ale zyczliwosia
obsypal nas jak mało kto. Papuasi sa jednak wspaniali. Nie zwalniajac sie z obowiazkow
podwojnego proboszcza i kapelana mlodziezy, miewalem oczywiście wizyty w wioskach,
podczas których przygotowywałem kandydatow do chrztu swietego. Ogolnopapuaska
olimpiada mlodych talentow wyszla man wspaniale. Na 7 przygotowanych do imprezy
zawodników, 5 wywalczyło medale (1 zloty, 3 srebrne i 1 brazowy). Ja jako trener,
selekcjoner i... zawodnik uplasowalem sie na… 2 miejscu otrzymując papuaskie srebro.
Oczywiscie sam wynik byl smieszny, wyrwalem 85 i porzucilem 115kg (200 w dwuboju), ale
samo przygotowanie do zawodow trwalo ledwie miesiac. Chlopak ktory byl w mojej wadze
trenował w stolicy kraju na sprzecie profesjonalnym, do tego codziennie. Na koniec
pozyczylem mu jeszcze lepszych wynikow. On natomiast byl nieco zdziwiony slyszac date
moich urodzin, po zawodach mowie mu..., Ŝe w tym wieku, moglbym być Twoim ojcem a 46
lat to wiek, ktory nie zawsze juŜ pozwala cwiczyc ciezary. Usmial się krecac z
niedowierzaniem glowa, ze... sa jeszcze tacy zapalency. Patrzylem na to wszystko z jakas
szczypta zazdrosci, choć wówczas, na tej olimpiadzie mielismy wreszcie moŜliwość treningu
na profesjonalnym sprzęcie, który organizatorzy przywiezli ze stolicy samolotem.
Pomyslalem sobie wówczas o… fachowcach, trenerach, specjalistach tej trudnej dziedziny
sportu, gdzies tam za Oceanami, choćby w dalekiej Polsce.
8) Czy obowiązki kapłańskie pozwalają w ogóle księdzu uczestniczyć w cięŜarowym
Ŝyciu sportowym Papui ?
Obowiazki kaplana, zakonnika i misjonarza nie zawsze pozwalaja uczestniczyc w treningach,
zawodach czy zgrupowaniach, na ktore to często jestem zapraszany. W miare moich
mozliwosci staram sie aby i te sportowe zainteresowania byly jednym z moich
duszpasterskich obowiazkow. Jestem proboszczem w dwoch parafiach, które mają jeszcze 4
filiie. Mam, na codzien do czynienia z tzw. trudna mlodzieza, ktora jest bardzo czesto
zagubiona w swoim zyciu… na wyspie Rajskiego Ptaka. Nie zwalniam sie z moralnego
obowiazku dopilnowania kazdego mlodego czlowieka z zakreconym zyciorysem. Mimo, iz
nie zawsze wiatr wieje w moje plecy, staram się ustawic tych drugich tak by i ich wiatr pchal
czasem do przodu. Po prostu lubie pomagac innym, bez względu to kto kim jest, jakiego
wyznania, koloru skory, jezyka czy kultury. Ciesze się, kiedy inni sie ciesza, nie poddaje sie
"mieczakom" tego swiata, takim jak np. marihuana, ktora tutaj w Papui daje mlodym ostro
"popalic". Dzialam i bede dzialal ile sil starczy, tych fizycznych, psychicznych oraz
duchowych. Szanuje i respektuje kazdego spotkanego na mojej drodze człowieka. Przez sport
mozna dotrzec nawet tam gdzie niektore mosty sa juŜ dawno zerwane. Ciesze się, ze moge
misjonowac w taki właśnie sposób, tam gdzie juz myslalem ze nie bede mogl wogóle. Z
pewnoscia to moje niegdyś „nocne kleczenie” ze... "spoconymi (od łez) oczami" nie było
zapomniane przez wszechmocnego. Bardzo często i z wielką radoscia uczestnicze w
sportowym Ŝyciu Papui Nowej Gwinei
9) Podarował Ojciec naszej witrynie własną ksiąŜkę... "Migawki Misyjne (Papua Nowa
Gwinea), która jest w zasadzie relacją księdza z jego pracy misyjnej w tym odległym
zakątku świata, być moŜe znajdzie ona nabywców takŜe wśród naszych czytelników...
gdzie powinni zgłaszać chęć zakupu zainteresowane osoby i... ile ta pozycja kosztuje ?
Spisalem kilka bardzo krotkich opowiesci z mojej dzialalnosci misyjnej, z 18 lat pracy na
wyspie Rajskiego Ptaka. Nie jest to ksiazka dla teologow, specjalistow, czy znawcow
filozofii. Pisana jest bardzo prostym językiem, takim jak jej autor. Nie lubie komplikowac
Ŝycia sobie i innym. Sytuacje opisane w owej ksiazce mogą czasem smieszyć, jak ja sam
zresztą, ale czasem tez są niezwykle powazne. Nie chce być cwaniaczkiem i falszywym
bohaterem zycia, ktore szybko sie konczy, bo moŜe zabraknać mi czasu na jego naprawe.
Dlatego tez pokazuje zarówno moje porazki jak i te wszystkie malenkie sukcesiki. Rowniez
samo zycie Papuasow nie zostało opisane w jakis skomplikowany sposób, ot zycie ludzi na
dalekiej wyspie. Są prosci i szczerzy, ale powiem, Ŝe chcialbym byc jednym z nich. Owa
ksiazke mozna nabyc w cenie 10 zł a rozprowadza ja Referat Misyjny Misjonarzy Św.
Rodziny, ul. Kołłątaja 80/82; 05-402 Otwock 4. Zgromadzenie Misjonarzy Św. Rodziny
10) Czy ksiądz zna naszą witrynę... i jak mu się ona podoba ?
Od czasu do czasu, o ile mam w ogóle mozliwosc korzystania z łączy internetowych, z uwaga
sledze wyniki, nowe nazwiska zawodnikow z „Polskiej Sztangi”. I o ile znow będę mial łącze
telefoniczne, bedac w miescie (bardzo czesto mamy problemy z polaczeniami), bede zagladal
i sledzil witryne „Polskiej Sztangi”. Korzystajac z takiej mozliwosci -elektronicznych
wiadomosci, ciesze się… ze moge na wyciagniecie reki zobaczyc to wszystko, co dzieje się
na pomoscie. Chcialem rowniez pogratulowac tych pieknych poukladanych wiesci, ktore
rozweselaja serca "ciezarowcow" i nie tylko. Na koniec chcialem serdecznie podziękować za
ten wywiad, ktory to przypomnial mi znow… historie mojej "wspinaczki" w kierunku
Wszechmocnego. Chcialem w tym miejscu pozdrowic wszystkich znajomych, czy to z
pomostu, czy poprzez rodzinne znajomości braci Cofalikow oraz zapewnic kazdego, ze…
nadal pamietam o wszystkich… na kolanach.. ! Oczywiscie nie zapominam teŜ i o tych,
ktorych juz nie ma wsrod nas, zyjacych na ziemi. Zapewniam o swojej modlitwie…
wszystkich ciezarowców, działaczy i trenerów, by Pan Bog mial nas wszystkich w swej
opiece. Pamietam rowniez o tych, którym… "wiatr w oczy", o chorych, kontuzjowanych,
podlamanych swoimi problemami i klopotami. Niech wam wszystkim Pan Bog blogoslawi,
Szczesc Boze + Bogdan Cofalik MSF (Ciezarowiec -Misjonarz Sw. Rodziny)
Dziękuję serdecznie za rozmowę i Ŝyczę... wszelkiej pomyślności, zarówno na niwie
duszpasterskiej, jak i trenerskiej. Szczęść BoŜe !!!
Rozmawiał: Marek Drzewowski
http://www.polska-sztanga.pl/modules.php?name=News&file=article&sid=1690