Streszczenie. Katecheza VI. Ks. Jan Orzeszyna. Integralność

Streszczenie. Katecheza VI. Ks. Jan Orzeszyna. Integralność nowego
człowieka i nowego stworzenia (ekologia ducha ludzkiego)
„Pan Bóg wziął zatem człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał
go i doglądał” Rdz 2,15
Powyższy tekst jest punktem wyjścia do zrozumienia chrześcijańskiej
postawy wobec środowiska naturalnego. Uprawianie ziemi oznacza oranie
i kultywowanie, ale doglądanie ma już głębszy wymiar, oznacza chronienie,
strzeżenie, zachowywanie, czuwanie i bronienie. Pociąga to za sobą relację
odpowiedzialnej wzajemności między człowiekiem a naturą. Człowiek
w raju uprawiając i doglądając dzieła stworzenia miał właściwą relację
z Bogiem, z bliźnimi i z całym stworzeniem. Te trzy istotne relacje uległy
zerwaniu poprzez grzech. Harmonia między Stwórcą, ludzkością a całym
stworzeniem została zniszczona, bo człowiek zapragnął zająć miejsce Boga.
Papież Franciszek w encyklice Laudato si, wskazuje na potrzebę nawrócenia
ekologicznego, na konieczność wewnętrznej przemiany i powrotu do Boga.
Pierwszym krokiem wychodzenia z kryzysu powinien być rachunek
sumienia. Ważne jest w nim pytanie: czy nie zaszkodziłem Bożemu
stworzeniu moimi działaniami i niezdolnością do działania? Nawrócenie
winno stać się fundamentem stałej postawy odpowiedzialności
ekologicznej: odpowiedzialności wobec siebie samych, innych i wobec
środowiska. Papież podkreśla, że niezbędne jest rozpoznanie własnych
błędów, grzechów i zaniedbań. Istotną rolę w nawróceniu ekologicznym
może odegrać duchowość chrześcijańska. Proponuje ona rozwój
wstrzemięźliwości i zdolności radowania się, tym co się ma, nawet jeżeli
jest to niewiele. Wstrzemięźliwość to powrót do prostoty, która pozwala
człowiekowi się zatrzymać i docenić to, co małe oraz dziękować za
możliwości, jakie daje życie, bez przywiązania się do nich. Cnota
wstrzemięźliwości przeżywana świadomie i w wolności wyzwala
człowieka. Co więcej, życie we wstrzemięźliwości nie jest życiem gorszym.
Ze wstrzemięźliwością w naturalny sposób wiąże się chrześcijańska cnota
pokory. Zanik pokory w człowieku, nadmiernie podekscytowanym
możliwością panowania absolutnego, bez żadnych ograniczeń, może jedynie
prowadzić do wyrządzenia szkody społeczeństwu i środowisku. Papież
podkreśla, że ład w środowisku naturalnym są w stanie zapewnić tylko
ludzie wewnętrznie uporządkowani, w których sercu gości wewnętrzny
pokój. Zwraca również uwagę na konieczność powrotu do zwyczaju
odmawiania modlitwy przed posiłkiem i po posiłku. Ta chwila
błogosławieństwa, przypomina o zależności człowieka od Boga, umacnia
jego poczucie wdzięczności, za dary stworzenia.
Kolejnym przejawem ekologicznego nawrócenia jest troska o to, by żyć
w braterskiej wspólnocie. Miłość braterska winna być bezinteresowna,
przełamująca logikę przemocy, wyzysku i egoizmu.
Interesującym jest zwrócenie uwagi Papieża Franciszka na sakramentalne
nawrócenie w celu obrony środowiska naturalnego. Całe stworzenie
odnajduje swoje największe wywyższenie w Eucharystii, bo to sam Bóg,
czyni siebie pokarmem swego stworzenia. Ponadto w Eucharystii cały
wszechświat złączony z Synem Wcielonym, oddaje chwałę Bogu.
Eucharystia jednoczy niebo i ziemię, obejmuje i przenika całe stworzenie.
Świat, który wyszedł spod ręki Boga, powraca do Niego w radosnej i pełnej
adoracji.
Warto zatem zachęcać się nawzajem do kontemplacji i adoracji
Najświętszego Sakramentu i łączenia tych aktów kultu z troską o wszystkie
stworzenia. Powrót do dawnych praktyk religijnych jakimi są: modlitwa
przed i po posiłku, wychwalanie Boga za piękno otaczającego nas świata
w naturalny sposób usposabiają nas do dziękczynienia Bogu za jego
stwórcze dzieło.
Chwalimy Cię, Ojcze, wraz ze wszystkimi stworzeniami, które wyszły spod
Twojej wszechmocnej ręki. Twoje są i pełne są Twojej obecności i Twojej
czułości.
Pochwalony bądź, Panie!