Style uczenia się Motywując dziecko do nauki, warto wskazać mu
Transkrypt
Style uczenia się Motywując dziecko do nauki, warto wskazać mu
Style uczenia się Motywując dziecko do nauki, warto wskazać mu możliwość dostosowania różnych technik przyswajania wiedzy do indywidualnych predyspozycji. Największy wpływ na uczenie się i zapamiętywanie informacji ma dominacja poszczególnych zmysłów. Aby nauka była przyjemna i skuteczna, konieczne będzie rozpoznanie jednego z czterech podstawowych wzorców uczenia się. Typ wzrokowy wrażliwy jest na bodźce wizualne, najłatwiej zapamiętuje barwy, kształty, wielkość i czcionkę tekstu, umiejscowienie obiektów w przestrzeni. W nauce pomoże mu tworzenie własnych notatek oraz wyróżnianie ważnych elementów kolorami lub pogrubioną czcionką a także korzystanie z map, wykresów i rycin. Wzrokowcowi może przeszkadzać w nauce nieporządek panujący na biurku czy w pokoju, ponieważ zbyt duża ilość bodźców wzrokowych rozprasza jego uwagę. Warto zatem rozpoczynać odrabianie lekcji od uporządkowania miejsca pracy. Wzrokowiec może podczas nauki słuchać muzyki i nie powinno to wpłynąć na jego zdolność przyswajania wiedzy. Słuchowiec najlepiej uczy się poprzez wymianę zdań, zadawanie pytań oraz rozmowę z rówieśnikami, nauczycielami lub rodzicami. W zapamiętywaniu pomoże mu powtarzanie informacji na głos lub słuchanie kogoś innego, czyli nauka w grupie. Największą zaletą tego stylu przyswajania wiedzy jest łatwość nauki języków obcych. Słuchowiec nie powinien słuchać muzyki podczas nauki, ponieważ powoduje to nadmiar bodźców i utrudnia zapamiętywanie. Nietrudno dostrzec, że większość szkolnych aktywności sprzyja właśnie wzrokowcom bądź słuchowcom. Korzystanie z map, wykresów i rycin, szukanie informacji w podręczniku bądź zapisywanie ich na tablicy – to techniki ułatwiające zdobywanie wiedzy wzrokowcom; wykład nauczyciela, dyskusja, omówienie problematycznego zagadnienia i głośne czytanie fragmentów podręcznika – to elementy nauki korzystne dla słuchowców. Osoby preferujące pozostałe dwa style uczenia się – dotykowy oraz kinestetyczny – mogą mieć trudność w przystosowaniu się do szkolnych obowiązków. Problemy z nauką nie muszą być zatem efektem braku zdolności, dyscypliny lub lenistwa, ale mogą wynikać z niedostosowania pewnych naturalnych tendencji ucznia do dominujących w szkole technik nauki. Dotykowiec (czuciowiec) wrażliwy jest przede wszystkim na różnorodne, powiązane ze sobą doznania fizyczne oraz uczucia. Dobrze zapamiętuje informacje, z którymi wiążą się jakieś bodźce emocjonalne, na przykład zapisane w wyrazie twarzy, gestykulacji czy modulacji głosu rozmówcy. Naukę może ułatwić mu samodzielne zapisywanie lub przepisywanie informacji lub szkicowanie map myśli i skojarzeń. W nauce języków obcych czuciowcom pomoże wykonywanie czynności, z którymi związane są poszczególne słówka lub trzymanie w rękach przedmiotów i powtarzanie ich obcojęzycznych nazw. Skuteczne może okazać się ponadto słuchanie nagrań i oglądanie filmów, w których wyraźnie zaznaczone są emocje rozmówców. Podczas odpowiedzi przy tablicy lub rozwiązywania testu dotykowcom łatwiej skupić się, kiedy trzymają lub obracają w dłoniach jakiś przedmiot, na przykład długopis lub kredę. Ostatni z typów, kinestetyk, czasami utożsamiany z dotykowcem, potrzebuje dużej przestrzeni do nauki. Trudno będzie mu zatem przyswajać wiedzę w szkolnej ławce. Czasami jego skłonności do wiercenia się, bujania na krześle lub częstego wstawania podczas lekcji niesłusznie identyfikuje się się z brakiem dyscypliny bądź nadpobudliwością. W przypadku kinestetyka ruch jest mechanizmem wspomagającym naukę. Kinestetyk łatwiej zapamiętuje informacje, kiedy jest w ruchu; może uczyć się i powtarzać informacje, chodząc wzdłuż korytarza, bujając się na huśtawce, a nawet uprawiając sport. Kiedy jednak nauka lub odrabianie lekcji wymagają większej dyscypliny i pracy przy biurku, wykonanie zadania ułatwią mu krótkie przerwy, podczas których będzie mógł się przemieścić lub zrobić jakieś ćwiczenie fizyczne. Zarówno czuciowcom, jak i kinestetykom pomoże w nauce sama czynność przepisywania lub zapisywania informacji, nawet jeżeli nie będą później korzystać z notatek. Wymienione style uczenia się są w istocie modelami, które mogą się wzajemnie przenikać. Każdy człowiek poznaje otaczający go świat wszystkimi dostępnymi mu zmysłami, dlatego aby w pełni wykorzystać indywidualne zdolności i predyspozycje, warto zidentyfikować nie tylko zmysł dominujący, ale i zmysły uzupełniające oraz urozmaicać naukę różnorodnymi ćwiczeniami. Literatura Angelow B., Jak się uczyć skutecznie, szybko i przyjemnie, Poznań 2001. Czerniawska E., Ledzińska M, Ja i moja pamięć: o użytecznych strategiach uczenia się, Warszawa 1994. Dudley G.A., Jak podwoić skuteczność uczenia się. Techniki sprawnego zapamiętywania i przywoływania informacji, Łódź 2001. Pietrasiński Z., Sztuka uczenia się, Warszawa 1990. Rudniański J., Jak się uczyć?, Warszawa 2001.