Wpływ doboru MATERIAŁÓW i rozwiązań DYLATACJI na trwałość i

MATERIAŁY
I
TE C H N O L O G I E
Taras jest to dach płaski z warstwą wierzchnią przeznaczoną do ruchu pieszego lub ruchu pojazdów. Tarasy nad pomieszczeniami mieszkalnymi odgrywają dodatkową rolę – chronią wnętrza przed opadami atmosferycznymi oraz
zmianami temperatury. W związku z tymi funkcjami warstwy nawierzchniowe
tarasów powinny być odporne na wpływy mechaniczne i klimatyczne.
A
by zapewnić tarasom wymaganą odporność, należy dobrać odpowiedni rodzaj
materiałów, zastosować właściwą kolejność
warstw oraz prawidłowy rozstaw dylatacji.
Zgodnie z instrukcją ITB nr 404/2004
– Zeszyt 4 bezpośrednio na warstwie wodoszczelnej należy ułożyć warstwy poślizgowe „na sucho” lub na cienkiej warstwie talku z piaskiem mieszanych w proporcji 1:1,
aby zapewnić oddzielną pracę izolacji wodochronnej i ułożonych na jej powierzchni
warstw nawierzchniowych. Zamiennie jako warstwy poślizgowe można stosować folie polietylenowe o grubości min. 0,2 mm,
papy asfaltowe itp. Na rys. 1 brakuje, niestety, danych technicznych dotyczących rodzaju materiału zastosowanego do wykonania izolacji wodochronnej (papa, lepik) oraz
danych dotyczących rodzaju zastosowanego styropianu.
Analizowany taras znajduje się nad pomieszczeniami części niskiej (przeznaczonej na pomieszczenia usługowe) w budynku mieszkalnym zbudowanym w latach 90.
(fot. 1). W budynku zaobserwowano zalewanie wodą części elewacji ścian budynku poniżej tarasu oraz powstawanie na powierzchni tarasu kałuż i zastoisk wodnych podczas
letnich opadów. W wyniku eksploatacji tarasu w pomieszczeniach pod tarasami występowało zawilgocenie sufitów oraz ścian pionowych wewnętrznych oraz zewnętrznych niewykończonych dotychczas tynkami ściennymi i sufitowymi.
Układ warstw tarasu według dokumentacji projektowej przedstawiono na rys. 1. Warstwę nawierzchniową tarasu wykonano z płytek ceramicznych (gresowych) zamiast, jak
na rys. 1, z lastrico. W trakcie oględzin zewnętrznych zaobserwowano pękanie płytek
nawierzchniowych (fot. 2) spowodowane m.in.
błędnym skonstruowaniem warstw tarasu,
zwłaszcza ponad warstwą wodoszczelną. Przy
takim rozwiązaniu warstw nawierzchniowych,
jak pokazany na rys. 1, przyjmuje się, że woda
opadowa, która przedostanie się do warstwy
podpłytkowej, przesączy się przez nią do izolacji i będzie spływała do krawędzi tarasu.
*) Politechnika Krakowska, Wydział Inżynierii
Lądowej, Instytut Materiałów i Konstrukcji
Budowlanych, Zakład Budownictwa Ogólnego
i Przemysłowego
20
Rys. 1. Przekrój pionowy przez taras budynku
mieszkalnego (fot. 1) według dokumentacji
projektowej; współczynnik przenikania ciepła
U = 0,24 W/(m2·K)
Zdjęcia: archiwum autora
Przykład USZKODZEŃ tarasu
w wyniku błędów projektowych
i wykonawczych
Rysunki: archiwum autora
Wpływ doboru
MATERIAŁÓW i rozwiązań
DYLATACJI na trwałość
i szczelność TARASÓW
dr inż. Czesław Byrdy*)
Fot. 1. Fragment elewacji części wysokiej i części niskiej budynku. Omawiany taras znajduje się
za murowaną attyką części niskiej. Widoczne są poziome rysy i pęknięcia muru zewnętrznego na
wysokości stropu tarasu oraz uszkodzenie filarka międzyokiennego z lejem spustowym i rurą spustową
instalacji odwodnienia tarasu.
IZOLACJE I 2009
MATERIAŁY
Fot.2. Widok nawierzchni tarasu (popękane
płytki gresowe).
Fot. 3. Pęknięcie w spoinie miedzy płytkami
i w gładzi cementowej z powodu braku dylatacji.
Fot. 4. Fragment dylatacji konstrukcyjnej
w uszkodzonym stropie tarasu (widok od dołu).
Fot. 5. Nacieki węglanu wapnia na dolnej
powierzchni płyty stropowej pod tarasem
powstałe w wyniku kilkuletniego zalewania wodą
opadową.
IZOLACJE I 2009
Fot. 6. Narożnik attyki; wokół tarasu widoczne
są rysy poziome w płaszczyźnie stropu tarasu.
Spadki tarasu nie powinny być mniejsze niż 1,5–2%, przy czym według instrukcji ITB nr 404 ich min. wielkość wynosi 2%.
Min. grubość gładzi ułożonej na warstwie
termoizolacyjnej to 3,5 cm, a nie, jak na
rys. 1, 3,0 cm.
Nawierzchnię tarasu wykonaną z płytek
gresowych pokazano na fot. 2. Widoczne nieregularne pęknięcia płytek spowodowane są
brakiem dylatacji pionowych oraz niewłaściwym spadkiem w kierunku koryt i rynien odprowadzających wodę. Przyczyną największej koncentracji spękań płytek nawierzchni jest również występowanie w tych miejscach zastoisk wodnych. Brak dylatacji pionowych powoduje także powstanie pęknięć
nawierzchni oraz podłoża z gładzi cementowej, co ilustruje fot. 3. Według zaleceń ITB
nawierzchnia z płytek odpornych na czynniki atmosferyczne powinna być podzielona łącznie z warstwą gładzi cementowej, na
której została ułożona, na pola o wymiarach
1,5×1,5 m.
Dylatacja konstrukcyjna – nieprawidłowa – między stropami części wysokiej budynku i części niskiej (strop tarasu) przedstawiona została na fot. 4 (widok od dołu).
Na zdjęciu widoczna jest deska pozostawiona z czasu budowy, oddzielająca podczas betonowania stropy części wysokiej od części
niskiej. W wyniku długotrwałego zalewania
dylatacji wodą opadową z nawierzchni tarasu nastąpiła korozja zbrojenia płyty stropowej oraz korozja betonu, co spowodowało
widoczne odspojenie otuliny betonowej pod
prętami zbrojeniowymi. Przesączająca się
przez dolne rysy i pęknięcia płyty stropowej tarasu woda opadowa tworzy zacieki na
dolnej powierzchni stropu, a węglan wapnia
wypłukiwany z betonu wytrąca się w formie
stalaktytów (fot. 5). Przesiąkająca przez taras woda powoduje zalewanie i zagrzybienie pomieszczeń pod tarasem. W pomieszczeniach poniżej tarasu ściany konstrukcyjne części niskiej budynku nie są odpowiednio
zdylatowane od części wysokiej. Ze względu
I
TE C H N O L O G I E
na nierównomierne osiadanie obu części budynku na ścianach nośnych zaobserwowano
liczne zarysowania.
Zgodnie z instrukcją ITB nr 404 powinno
się unikać spadków w tarasie powodujących
przepływ wody przez dylatacje. W analizowanym przykładzie zaobserwowano spadki
nawierzchni w kierunku dylatacji konstrukcyjnej (spadki przeciwne) zamiast spadków
do rynien i rur spustowych na zewnątrz. Ponadto według zaleceń ITB hydroizolację wywiniętą z tarasu na ścianę części wysokiej
powinno się zabezpieczyć przed zniszczeniem wynikającym z osiadania części wysokiej i niskiej budynku. Można to zrobić np.
przez doprowadzenie hydroizolacji do płaszczyzny ściany i wyprowadzenie na ścianę dodatkowego pasma klejonego na min. 15centymetrowy zakład z warstwą wychodzącą z płaszczyzny tarasu. Obecnie uszczelnienie dylatacji konstrukcyjnych wykonuje się
za pomocą gotowych listew kompensujących
wzajemne przemieszczenia elementów konstrukcji w postaci profili z elastycznego tworzywa z PVC.
Na fot. 1 i 6 widoczne jest poziome spękanie muru attyki na poziomie stropu tarasu spowodowane brakiem dylatacji pionowych obwodowych, dylatacji pionowych pośrednich poprzecznych i podłużnych w nawierzchni tarasu oraz brakiem dylatacji
pionowych ścianek attyki. W wyniku zniszczenia dolnych warstw ściany attyki zaobserwowano jej odchylenie od płaszczyzny
pionowej.
Układ WARSTW tarasu oraz sposób
OCHRONY warstwy wodoszczelnej
W większości dotychczasowych rozwiązań tarasu stosowana była taka kolejność
warstw, jak przedstawiona na rys. 1. Rozwiązanie to polega na ułożeniu bezpośrednio na izolacji wodoszczelnej ze spadkiem 1,5–2% warstwy wylewki cementowej o grubości 4–5 cm, a na niej wykładziny nawierzchniowej, np. płytek lub lastriko.
Ze względu na ruchy termiczne oraz obciążenie warstw wierzchnich tarasu dochodzi
do niszczenia wylewki i pękania płytek nawierzchni, co może być przyczyną przerwania ciągłości warstwy wodoszczelnej i wnikania wody opadowej w głąb płyty tarasu. Rozwiązanie to nie gwarantuje więc bezusterkowej eksploatacji tarasu.
W dawniejszych, przedwojennych realizacjach stosowano bardzo skuteczny sposób
zabezpieczenia warstwy wodoszczelnej, polegający na układaniu na izolacji wodoszczelnej dachówek ceramicznych zaczepami (noskami) do dołu, tak aby między płasz-
21
MATERIAŁY
I
TE C H N O L O G I E
Rys. 3. Przekrój pionowy poprzeczny przez dylatację
obwodową przy ścianie pionowej tarasu z właściwie
wykonaną izolacją wodoszczelną oraz z zastosowaniem
listwy kątowej stabilizującej i uszczelniającej naroże
przy cokole wykonanym z płyt kamiennych.
Rys. 2. Kolejność warstw tarasu ocieplonego o dużej wytrzymałości
na obciążenia nawierzchni z widoczną dylatacją pośrednią warstwy
podpłytkowej wykonaną z użyciem profilu PCV.
czyznami ułożonych dachówek a izolacją powstawały szczeliny i przestrzenie powietrzne umożliwiające swobodny, grawitacyjny
odpływ wody przesączającej się przez wylewkę po izolacji wodoszczelnej. Tak zbudowane przed wojną tarasy dotrwały do dnia
dzisiejszego.
W obecnie stosowanych rozwiązaniach
tarasów zabezpiecza się warstwę wodoszczelną w bardziej nowoczesny sposób, tzn.
na warstwie izolacji układa się matę polietylenową z wytłoczeniami kubełkowymi. Mata ta ma dużą wytrzymałość na ściskanie,
a kopulaste wytłoczenia tworzą puste przestrzenie nad warstwą wodoszczelną. Woda
przesączająca się z warstwy podpłytkowej
po przejściu przez otworki w macie spływa
między wytłoczeniami po powierzchni warstwy wodoszczelnej do rynien odwadniających taras. Mata PE, której przekrój pokazano na rys. 2, oprócz funkcji odwadniającej pełni funkcję warstwy poślizgowej dla
warstw nawierzchniowych narażonych na
dużą rozszerzalność termiczną w wyniku nagrzewania powierzchni tarasu promieniami
słonecznymi.
Brak warstwy poślizgowej jest przyczyną pękania nawierzchni z powodu różnic odkształceń termicznych warstw nawierzchniowych i warstwy termoizolacyjnej. Zastosowanie warstwy poślizgowej w postaci nowoczesnej maty z wytłoczeniami gwarantuje odpowiednie odwodnienie tarasu, większą trwałość nawierzchni przy zastosowaniu właści-
22
wego rozstawu dylatacji pionowych oraz stanowi warstwę ochronną i tzw. warstwę odcinającą dla warstwy wodoszczelnej.
W tradycyjnym układzie warstw tarasu pod termoizolacją znajduje się warstwa
paroizolacyjna ułożona na konstrukcji płyty stropowej (rys. 2). Warstwa ta chroni
termoizolację przed zawilgoceniem wywołanym dyfuzją pary wodnej przepływającej
z pomieszczeń do wewnętrznych warstw tarasu. W konstrukcji o odwróconej kolejności
warstw (tzw. tarasach odwróconych) warstwa paroizolacji nie występuje – jej funkcję pełni warstwa wodoszczelna ułożona pod
termoizolacją.
Na rys. 2 przedstawiono przykład poprawnego układu warstw tarasu z nawierzchnią z płyt kamiennych z zastosowaniem warstwy poślizgowej z maty polietylenowej.
RODZAJE dylatacji i ich ROZSTAW
W budownictwie rozróżnia się dylatacje termiczne i konstrukcyjne. Dylatacje termiczne przeciwdziałają uszkodzeniom konstrukcji oraz rysowaniu się płyt dachowych,
tarasowych i ścian w wyniku wahań temperatury. Należy przyjąć zasadę, że dachy i tarasy żelbetowe powinny mieć dylatacje obwodowe, zapobiegające ścinaniu ścian zewnętrznych czy rysowaniu gzymsów, oraz
dylatacje pośrednie, zmniejszające odkształ-
cenia płyt połaci dachowych i tarasowych
oraz zapobiegające uszkodzeniom pokrycia
i warstw nawierzchniowych.
W celu kompensacji odkształceń poziomych oraz odkształceń poziomych występujących łącznie z niedużymi odkształceniami
pionowymi wywołanymi wahaniami temperatury należy stosować dylatacje konstrukcyjne. Dylatacje konstrukcyjne od temperatury przecinają budynek od powierzchni tarasu lub dachu, poprzez ściany lub nośny szkielet konstrukcyjny, aż do górnej powierzchni fundamentów. Zatem dylatacje
te nie przecinają fundamentów, natomiast
przerwa dylatacyjna ścian pokrywa się z dylatacją płyt dachowych. W miejscach, gdzie
spodziewane są duże odkształcenia pionowe, wykonuje się dylatacje konstrukcyjne ze
względu na nierównomierne osiadanie budynku. Dylatacje te są prowadzone od spodu
fundamentu aż pod pokrycie dachowe lub
warstwę wierzchnią tarasu.
Sposób kształtowania przerw dylatacyjnych (ich szerokość, lokalizacja, odległości między nimi) oraz dobór materiałów zabezpieczających szczelinę zależą od rodzaju przyjętego rozwiązania tarasu lub stropodachu, jego konstrukcji, materiału itp. Czasem można zrezygnować z przerw dylatacyjnych. Należy wtedy uwzględnić w obliczeniach wpływ dodatkowych naprężeń w konstrukcji.
IZOLACJE I 2009
MATERIAŁY
a)
b)
e)
d)
e)
Rys. 4. Profile listew do dylatacji posadzek:
profil dylatacyjny warstwy podpłytkowej
(gładzi, jastrychu) (a), profil do dylatowania
warstwy płytkowej (b), profil do równoczesnego
dylatowania warstwy podpłytkowej i płytkowej
(c), profil narożnikowy (d), profil ścienno-pasadzkowy, tarasowy (e): 1 – gładź cementowa,
2 – izolacja termiczna, 3 – zbrojona płyta
dociskowa ze spadkiem
IZOLACJE I 2009
Zaleca się stosowanie następujących odległości między dylatacjami termicznymi
i termiczno-skurczowymi w poszczególnych
warstwach tarasu lub stropodachu:
„ gładź cementowa – nacięcia kielnią –
1,5–2,0 m,
„ przerwy dylatacyjne – 3,5–4,0 m,
„ płyty żelbetowe nieocieplone od góry – 12,0 m,
„ płyty żelbetowe ocieplone od góry –
24,0 m,
„ gzymsy – 12,0 m,
„ ścianki kolankowe i attykowe murowane – 24,0 m,
„ ścianki kolankowe i attykowe prefabrykowane – 24,0 m.
Przy kształtowaniu płaszczyzn spadku
stropodachu czy tarasu należy unikać kierunku spadków przecinających dylatację. Przy
lokalizacji wpustów wewnętrznych dla odwodnienia wewnętrznego należy przyjąć zasadę, że muszą być one odpowiednio oddalone od dylatacji. Należy bezwzględnie unikać
dylatacji załamanych w planie.
Przy projektowaniu konstrukcji dylatacji
należy zwrócić uwagę na poprawne zaprojektowanie obróbek blacharskich, a każde nietypowe rozwiązanie musi znaleźć odzwierciedlenie w dokumentacji rysunkowej w formie
szczegółowego detalu.
Ścianki attykowe osłaniające taras lub
stropodach od czoła, a także ściany wyższych części budynku powinny być oddzielone od niego szczeliną dylatacyjną wypełnioną miękkim materiałem ocieplającym.
Na rys. 3 przedstawiono poprawnie wykonaną dylatację obwodową tarasu o nawierzchni z płyt kamiennych z właściwie wyprowadzoną na ścianę pionową na obrzeżu tarasu
warstwą wodoszczelną.
Dylatacje konstrukcyjne należy wyjątkowo starannie zaizolować ze względu na większą niż w innych przypadkach możliwość występowania przecieków. Najczęstszymi wadami obróbek dylatacji są: nieprawidłowe ich
zamocowanie powodujące wyrwanie obróbki
z warstw papy oraz podatność na uszkodzenie mechaniczne.
W ocieplonych tarasach na stropach żelbetowych z warstwą wierzchnią nad pokryciem wykonaną z płyt chodnikowych lub kamiennych do wykonania dylatacji mają zastosowanie m.in. profilowane listwy dylatacyjne z tworzyw sztucznych. Listwy te charakteryzują się dużą elastycznością i trwałością. Połączenia krawędzi podłużnych profilowanych listew dylatacyjnych z warstwami pokrycia dachowego oraz z paroizolacją
wykonuje się za pomocą zgrzewania lub klejenia na obrzeżu wzdłuż styku z zakładem
o szerokości od 250 do 350 mm.
I
TE C H N O L O G I E
PROFILE dylatacyjne i kompensacyjne
warstwy wierzchniej tarasów
Wykładziny o dużej powierzchni z płytek i płyt ceramicznych wymagają podziału
przez szczeliny dylatacyjne w celu likwidacji
występujących naprężeń. Podatność brzegów
wykładzin na zniszczenie zależy od szerokości szczeliny, odporności wypełnienia szczelin obszaru brzegowego oraz podłoża. Odporność mechaniczna wykładzin nawierzchniowych jest podwyższona, jeżeli dobremu podparciu obszarów brzegowych szczelin dylatacyjnych sprzyja właściwe wypełnienie szczelin dylatacyjnych. Do tej grupy należą również listwy krawędzie kompensujące naprężenia występujące na styku krawędzi ścian i posadzek.
Do dylatowania warstwy podpłytkowej
stosowane są profile (rys. 4a) wykonane z regenerowanego twardego PVC łączonego elastycznym tworzywem CPE odpornym na
wpływy atmosferyczne, starzenie i działanie
promieniowania UV. Konstrukcja tego profilu umożliwia dobre zamocowanie w warstwie
betonu, tak że szczelina cały czas jest dokładnie wypełniona i dzięki temu jej krawędzie zabezpieczone są przed uszkodzeniami.
Stosowanie tych profili pozwala na dylatowanie pól na zewnątrz obiektów w kwadratach o maksymalnej długości boku 3,75 m.
Jeżeli dylatowane są pola prostokątne, to
wymiar dłuższego boku nie może również
przekraczać 3,75 m. Podczas wbudowywania tych profili należy zwrócić szczególną
uwagę, by na elastycznej części (wierzchniej)
nie pozostały trwałe zanieczyszczenia, które mogłyby wpłynąć na ograniczenie ruchów
profilu. Uzupełnieniem jest profil pokazany
na rys. 4b stosowany do wypełnienia szczeliny dylatacji w warstwie płytkowej. Musi
on być układany na profilu opisanym wyżej,
tak aby elastyczne płaszczyzny się pokrywały. Wysokość profilu dobiera się do wysokości płytki. Podczas układania płytek należy
zwrócić uwagę na to, by górna płaszczyzna
profilu znajdowała się o ok. 1 mm niżej od
płaszczyzny wykładziny płytkowej. Starannie zainstalowany profil chroni krawędzie
płytek w obszarze brzegowym szczeliny dylatacyjnej w typowych posadzkach.
Profile pokazane na rys. 4c są wykonywane z kombinacji twardego i miękkiego PVC.
Stanowią one mocne oparcie brzegów szczelin dylatacyjnych, a dzięki elastyczności skutecznie likwidują naprężenia w obrębie wykładziny płytkowej. Profil skonstruowany
jest w taki sposób, że oddzielając poszczególne jego pasma, można zmieniać wysokości profilu, tak by dopasować go do głębokości szczeliny dylatacyjnej. Profile te kom-
23
MATERIAŁY
I
TE C H N O L O G I E
pensują w ograniczonym stopniu naprężenia
ściskające. Mogą być również wykorzystane
jako materiał zwiększający walory estetyczne wykładziny płytkowej. Profile z wkładką
chromową lub mosiężną do posadzek są dodatkowo pokryte warstwą przezroczystego
trudno ścieralnego tworzywa.
Poza opisanymi profilami listwowymi stosowane są również profile kątowe, łączące
okładziny ścian i posadzek oraz kompensujące naprężenie powstające w tych miejscach.
Profil pokazany na rys. 4d jest zaokrąglonym profilem narożnikowym zalecanym
do stosowania w strefach o zaostrzonych
wymaganiach higienicznych, np. w przemyśle spożywczym, gastronomii. Wytwarzany jest z twardego PVC (część po zamontowaniu ukryta) oraz ze specjalnego tworzywa
elastycznego CPE charakteryzującego się
szczególną odpornością na działanie chemikaliów i procesy starzeniowe. Uzupełnieniem
do tych profili są kształtowniki do naroży wewnętrznych i zewnętrznych.
Profil ścienno-posadzkowy przedstawiony na rys. 4e ma za zadanie wspierać cokolik ściany. W pierwszej kolejności należy
oddzielić profil od ściany taśmą dylatacyjną. Perforowane ramię poziome należy włożyć pod płytki w taki sposób, by ściśle przylegało. Płytki cokołowe należy przyłożyć ściśle do pionowego ramienia profilu, a szczeliny wypełnić zaprawą do spoin. W górnej
szczelinie między profilem a ścianą trzeba
wykonać elastyczną spoinę z kitu stale plastycznego.
Dobór TERMOIZOLACJI
Jak wynika z przedstawionych uszkodzeń tarasu (fot. 2), jedną z ich przyczyn
jest niewłaściwy dobór izolacji termicznej.
W projekcie (rys. 1) podano jedynie grubość warstwy termoizolacyjnej, nie określono natomiast rodzaju styropianu zastosowanego w opisanym rozwiązaniu. Tymczasem właściwy dobór termoizolacji wymaga
uwzględnienia jej parametrów wytrzymałościowych. W przypadku tarasów poddawanych dużym obciążeniom o jakości i trwałości nawierzchni będzie decydowała wysoka wytrzymałość na ściskanie płyt termoizolacyjnych.
Norma PN-EN 13163:2004 „Wyroby
do izolacji cieplnej w budownictwie. Wyroby ze styropianu (EPS) produkowane fabrycznie. Specyfikacja” w załączniku C zawiera klasyfikację wyrobów ze styropianu,
w odniesieniu do których wymagana jest
zdolność do przenoszenia obciążeń. Dla
ocieplonych tarasów o tradycyjnej konstrukcji z warstwą wierzchnią zgodnie z PN-EN-
24
Tabela 1. Własności wytrzymałościowe styropianu wymagane dla poszczególnych funkcji nawierzchni
ocieplonego tarasu wg normy PN-EN 13163:2004
Rodzaj funkcji
nawierzchni tarasu
Dostęp ograniczony
Dla ruchu pieszego
Dla ruchu pojazdów
Typ
styropianu
Naprężenie ściskające
przy 10% odkształceniu
względnym
(ozn. kodowe CS(10)i)
Wytrzymałość
na zginanie
(ozn. kodowe BSi)
kPa
MPa
kPa
MPa
EPS 200
200
0,20
250
0,250
EPS 250
250
0,25
350
0,350
EPS 300
300
0,30
450
0,450
EPS 350
350
0,35
525
0,525
EPS 400
400
0,40
600
0,600
EPS 500
500
0,50
750
0,750
Tabela 2. Klasyfikacja płyt styropianowych wg normy PN-B-20132:2005
Zalecana gęstość pozorna
[kg/m3]
Rodzaj funkcji
nawierzchni tarasu
EPS 200-036 DACH/PODŁOGA/PARKING
EPSEN13163T1-L1-W1-S1-P3-B250-CS(10)200-DS(N)5-DS(70-)2-DLT(1)5
30,0 ± 10%
Dostęp ograniczony
EPS 250-036 PODŁOGA/PARKING
EPSEN13163T1-L1-W1-S1-P3-B350-CS(10)250-DS(N)5-DS(70-)2-DLT(1)5
40,0 ± 10%
Dla ruchu pieszego
i ruchu pojazdów
Typ
Uwagi:
1. oznaczenia klasyfikacyjne EPS 200, EPS 250 są zgodne z PN-EN 13163:2004;
2. symbol 036 w oznaczeniach typu wyraża min. wymaganą wartość deklarowaną współczynnika przewodzenia
ciepła λ ≤ 0,036 W/(m·K);
3. słowne części oznaczeń DACH, PODŁOGA, PARKING stanowią skrótową informację dla odbiorcy
o podstawowym zastosowaniu danego typu;
4. kody oznaczenia pod symbolami typu są zgodne z p.6 PN-EN 13163:2004 i określają klasy i poziomy
wymagań dla danego typu.
13163 można wydzielić typy standardowego wyrobu ze styropianu. Przedstawiono je
w tabeli 1.
Klasyfikację styropianu pod względem
przydatności wyrobu do określonego zastosowania podaje norma PN-B-20132:2005
„Wyroby do izolacji cieplnej w budownictwie. Wyroby ze styropianu (EPS) produkowane fabrycznie. Zastosowania”.
Oznaczenia typów standardowych (EPS)
przyjęto według:
„ deklarowanego poziomu naprężenia
ściskającego przy 10% odkształceniu względnym,
„ wartości deklarowanej współczynnika
przewodzenia ciepła,
„ przewidywanego podstawowego zastosowania.
Podział na typy oraz informacje o przeznaczeniu poszczególnych płyt styropianowych podano w tabeli 2.
W drugiej tablicy normy PN-B-20132:
:2005 podano klasy i poziomy minimalnych
wymagań w odniesieniu do poszczególnych
właściwości w zależności od zakresu stosowania płyt styropianowych oraz określone
dla poszczególnych zastosowań typy płyt.
Tarasy o odwróconej kolejności warstw
projektuje się jako przekrycie garaży, pa-
saży podziemnych itp., a konstrukcje te są
łatwiejsze w wykonaniu w porównaniu do
konstrukcji tradycyjnych. W tych tarasach
warstwę termoizolacyjną układa się powyżej warstwy hydroizolacyjnej. Takie położenie warstwy wodoszczelnej zabezpiecza hydroizolację przed wahaniami temperatury oraz uszkodzeniami mechanicznymi. Nad płytami termoizolacyjnymi stosuje
się paroprzepuszczalną włókninę lub matę
ochroną zwaną flizeliną. Jako warstwę drenującą stosuje się warstwę żwiru, keramzytu lub specjalne folie drenujące. Warstwa termoizolacyjna w tarasach wykonywanych w technologii stropodachu odwróconego pracuje w warunkach wilgotnych,
dlatego najlepszym rozwiązaniem materiałowym tej izolacji jest zastosowanie płyt
z polistyrenu ekstrudowanego (XPS). Izolację termiczną XPS powinny stanowić płyty o wytrzymałości 200 lub 300 kPa o krawędziach pozwalających na łączenie płyt
„na przylgę”; układa się je jednowarstwowo. Przyjmuje się, że płyty o wytrzymałości 500 kPa stosuje się do izolacji tarasów
przeznaczonych do ruchu samochodów osobowych, natomiast płyty o wytrzymałości
700 kPa mają zastosowanie w parkingach
„
dla samochodów ciężarowych.
IZOLACJE I 2009