Zasady postępowania duszpasterskiego w sprawach małżeństwa

Zasady postępowania duszpasterskiego w sprawach
małżeństwa, rozwodu i powtórnego małżeństwa
I. MAŁŻEŃSTWO
1. Małżeństwo jest ustanowionym przez Boga duchowym
i prawnym związkiem między mężczyzną i kobietą.
Łącząc się poprzez ślub kościelny lub cywilny kobieta i
mężczyzna stają się w oczach Boga jednym ciałem (Rdz
2,23-24).
2. Małżeństwo ma charakter przymierza w którym kobieta
i mężczyzna mają tę samą godność, równe prawa i takie
same obowiązki (Mal 2,14; Rdz 1,26-28).
Wzorem dla miłości małżeńskiej jest więź Chrystusa
z Kościołem (Ef 5,31-33).
3. Małżeństwo jest jedynym miejscem, gdzie miłość
pomiędzy mężczyzną a kobietą może się trwać, pogłębiać
się i dojrzewać (1 Kor 13,1-13).
Małżeństwo, aby trwać potrzebuje miłości; ale także
miłość, aby przetrwać potrzebuje małżeństwa.
-1-
4. Właściwym powodem dla zawarcia małżeństwa jest
pragnienie obdarowania szczęściem kochanej osoby.
Małżeństwo wymaga więc rezygnacji z egoistycznego
nastawienia wobec życia i postawienia współmałżonka
na pierwszym miejscu wśród podejmowanych wysiłków
i celów.
5. Od początku zamiarem Boga było, aby dwoje
połączonych małżeństwem ludzi trwało w tym związku
przez całe swoje ziemskie życie w miłości, wierności
i szacunku (Mt 19,4-8).
6. Wolą Bożą jest, aby osoba wierząca zawierała związek
małżeński z osobą wierzącą, ponieważ tylko wtedy
małżeństwo
ma
jeden,
duchowy
fundament
w Chrystusie (1 Kor 7,39).
W takim związku małżonkowie mogą trwać bez
przeszkód we wspólnej modlitwie, służbie dla Boga,
chrześcijańskim wychowywaniu dzieci i ofiarności
(Ef 5,21-6,4).
7. Małżeństwa chrześcijan z osobami niewierzącymi są
w oczach Boga ważne, mają obietnicę Bożego
błogosławieństwa i łaski (1 Kor 7,10-14).
Pastor może udzielić ślubu członkowi zboru z osobą
nienawróconą, jeżeli ta również wyrazi takie pragnienie.
-2-
Wierzymy, że także w taki sposób Kościół może pełnić
swoją misję niesienia światu Ewangelii.
8. Kościół otacza szczególną opieką i troską małżeństwa
oraz życie rodzinne. Towarzyszy małżonkom w czasie
dla nich dobrym i wspiera w każdy możliwy sposób w
czasie trudnym i złym. Modlitwa, porada, zachęta i
nauczanie to środki, których Bóg używa, aby pomóc
małżonkom odnowić i pogłębić ich relacje.
II. ROZWÓD
1. Rozwód nie jest i nigdy nie był Bożym rozwiązaniem dla
problemów małżeńskich (Mk 10,2-9).
Źródłem problemów w małżeństwie jest grzeszna ludzka
natura, a nie sama instytucja małżeństwa (Rdz 3,16-19).
2. Małżeństwo jako przymierze pomiędzy mężczyzną
a kobietą zostaje zerwane poprzez zdradę, dewiacje
seksualne, przemoc – zarówno fizyczną jak i psychiczną,
w tym na tle religijnym – a także wszelkie uzależnienia
niszczące więź małżeńską i rodzinną (Mal 2,14-16).
Kościół nie może zmuszać nikogo do trwania w związku
w którym występują te przejawy zła.
-3-
Na rozwód z powodu zdrady małżeńskiej i innych,
niezgodnych z biblijną etyką zachowań seksualnych
zezwala sam Pan Jezus (Mt 5,32; 19,9)1.
Apostoł Paweł uznaje za uzasadniony rozwód z powodu
niechęci jaką niewierzący współmałżonek żywi do
współmałżonka wierzącego (1 Kor 7,15-16).
3. Ten, kto inicjuje rozwód w celu poślubienia innej osoby
popełnia grzech cudzołóstwa (Mk 10,11-12), który
skutkuje zawieszeniem w prawach członka zboru,
a w przypadku braku opamiętania wykluczeniem ze
zboru.
Takie samo postępowanie stosowane będzie wobec
małżonków, którzy wspólnie postanawiają się rozwieść
bez zaistnienia przyczyn wymienionych w pkt. 2.
Postępowanie dyscyplinarne nie będzie stosowane wobec
tego współmałżonka, który w obliczu kryzysu
małżeńskiego
podejmuje
wysiłek
zachowania
i odnowienia więzi małżeńskiej.
4. Zerwanie przymierza i będący tego następstwem rozwód
kończą definitywnie istnienie więzi małżeńskiej
(Pwt 24,1-4).
Słowa Pana Jezusa z Mt 5,32 i Łk 16,18 mówią
o odpowiedzialności osoby porzucającej współmałżonka
zarówno za cudzołóstwo swoje, jak i współmałżonka.
Jest to tzw. klauzula Mateuszowa: „z wyjątkiem przyczyny wszeteczeństwa (grec.
porneia)”; porneia to wszelkie sprzeczne z Torą kontakty seksualne takie jak:
prostytucja, rozwiązłość, cudzołóstwo, kazirodztwo, homoseksualizm (Kpł 18,6-30).
1
-4-
Słowa te nie świadczą natomiast o tym, że pomimo
zerwania przymierza i rozwodu, małżeństwo nadal
istnieje w oczach Boga.
Grzechem jest doprowadzenie do rozpadu małżeństwa;
nie jest natomiast grzechem zawarcie ponownego
małżeństwa.
5. Osoby rozwiedzione, które zostały porzucone lub w inny
sposób skrzywdzone przez współmałżonka, są
pełnowartościowymi chrześcijanami, zachowującymi
wszystkie prawa i mogą pełnić w zborze powierzoną im
służbę.
Kościół nie ma prawa w jakikolwiek sposób karać lub
dyskryminować osoby skrzywdzone przez niewiernego
współmałżonka, ale powinien okazać im akceptację
i zapewnić wsparcie.
6. Nie należy oczekiwać od pasterzy Kościoła rozstrzygania
sporów
małżeńskich,
wnikania
w
zasadność
formułowanych w pozwach rozwodowych zarzutów lub
roszczeń. Pasterze Kościoła w swoich wysiłkach kierują
się dobrem całego małżeństwa.
III.
POWTÓRNE MAŁŻEŃSTWO
1. Wierzymy, że Kościół nie powinien być ani obojętny, ani
bierny, wobec osób, które z powodu swojego grzechu lub
współmałżonka, stały się osobami rozwiedzionymi.
-5-
Skoro Bóg okazuje swoją łaskę i wybacza człowiekowi
każdy grzech, kiedy człowiek pokutuje i nawraca się
(Hebr 8,12; 10,17), dlatego Kościół chce swoją miłością
i służbą ogarnąć tych, którzy przeżyli dramat rozpadu
swojego małżeństwa (1 Ptr 4,8).
2. Postulat, aby osoba rozwiedziona pozostała w stanie
wolnym (1 Kor 7,11) jest ideałem, który ma pokazywać
wierność złożonemu ślubowaniu małżeńskiemu pomimo
złamania przymierza małżeńskiego i rozwodu.
3. Osoby, które nie potrafią wytrwać w samotności mogą
zawrzeć ponowny związek małżeński (1 Kor 7,9), który
– wierzymy – jest w oczach Boga ważny, ma obietnicę
Bożego błogosławieństwa i łaski.
4. Pastor może udzielić ślubu członkowi zboru po
rozwodzie w przypadku, kiedy stał się on ofiarą zdrady
lub innego grzechu opisanego w pkt. II.2.
5. Osoba, która została wykluczona ze zboru z powodów
podanych w II.3, pokutowała i nawróciła się, może
uczestniczyć w życiu zboru pod warunkiem poddania się
opiece duchowej pasterzy zboru.
Koszalin, 26 sierpnia 2014 r.
Rada Starszych
Kościoła Zielonoświątkowego
Zbór w Koszalinie
-6-