AK_Katecheza_2016_02_Currenda

ks. Wiesław Łużynski, Katecheza I / 2016: Vetera et nova (rzeczy stare i nowe) w nauce Jezusa Chrystusa oraz
ks. Andrzej Jędrzejewski, Katecheza II / 2016: Nowość i oryginalność orędzia ewangelicznego (streszczenia).
1. Z życia wzięte:
Mój dziadek na kilka dni przed śmiercią pozostawił mi w spadku testament: - Będziesz Biblię nieustannie czytał powiedział do mnie. - Będziesz ją kochał więcej niż rodziców... Więcej niż mnie... Nigdy się z nią nie rozstaniesz...
A gdy zestarzejesz się, dojdziesz do przekonania, że wszystkie książki, jakie przeczytałeś w życiu, są tylko nieudolnym
komentarzem do tej jedynej Księgi [Roman Brandstaetter, Krąg biblijny].
2. Rozważanie:
Pismo św. objawia nam w Jezusie Chrystusie „nowość” prawdy o Bogu i Jego relacji do człowieka. Wprawdzie już
w Starym Przymierzu objawia się Bóg, jako Ktoś bliski człowiekowi, z ojcowskimi i macierzyńskimi rysami, ale taką
bliskość, która pozwala wręcz z czułością i dziecięcą prostotą mówić do Boga „Abba” - Ojcze (Tato), ukazuje nam
dopiero Jezus Chrystus. W takim obrazie Boga zaczyna się też „objawiać nowość modlitwy w pełni czasów; modlitwa
synowska, jakiej Ojciec oczekiwał od swoich dzieci” (KKK 2599). Całkowitą nowością i oryginalnością Ewangelii jest
objawienie Boga, który dla nas staje się człowiekiem, abyśmy mogli stać się dziećmi Bożymi. Bóg jest miłością (1 J 4,
16) i ukochał nas wręcz szaloną miłością, dając za nas swojego Syna: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna
swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16). To, jak
niektórzy egzegeci twierdzą, centralne zdanie całej Ewangelii, nie może nam spowszednieć, nie może stać się „stare”.
Ono wciąż powinno nas zaskakiwać, wręcz szokować miarą miłości Boga, niespotykaną w żadnych innych religiach.
Jest to miara absolutnie najwyższa, bo „nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół
swoich” (J 15,13), a tym, co najbardziej niezwykłe, jest fakt, że to sam Bóg oddaje życie za człowieka.
Chrystus nie znosi Prawa, które poprzez naród wybrany Bóg przekazał ludzkości. Prawo to cały czas obowiązuje.
Zbawiciel zwraca uwagę na jego właściwą interpretację. Jezus podkreśla tę nowość, przez kontrast ze
skomplikowanymi i skostniałymi przepisami starotestamentowymi, których stróżami byli faryzeusze i uczeni w
Piśmie. Chrystus zachowując prawo zwraca jednak uwagę na wewnętrzną dyspozycję człowieka, na jego: serce, myśl i
słowo.
a) Serce
Pan Jezus zwracając uwagę na serce przypomina, iż grzeszny czyn człowieka jest owocem nieuporządkowania,
jakie rodzi się właśnie w sercu. Spójrzmy na przykazanie V. Zanim dojdzie do odebrania komuś życia, w sercu
człowieka rodzi się i narasta dystans, niechęć, a z czasem nawet nienawiść wobec bliźniego. Ta wewnętrzna
dyspozycja z czasem znajduje ujście w straszliwym uczynku zabójstwa. Dlatego Chrystus mówi: „każdy, kto się
gniewa na brata swego, podlega sądowi” (Mt 5, 22). Życie należy chronić już na etapie samowychowania,
samokontroli, panowania nad negatywnymi emocjami, pracy nad sobą, Nie wolno pielęgnować w sobie niechęci,
złości, zazdrości, gniewu. Należy, zatem nie tylko powstrzymywać się od złych uczynków; moralną powinnością jest
czuwanie nad wewnętrzną dyspozycją, nad emocjami, wewnętrznym nastawieniem do bliźniego.
b) Myśl
Z tym, co dzieje się w sercu człowieka związane są jego myśli. Czyn zewnętrzny jest wynikiem pożądliwości, jaka
zrodziła się w sercu człowieka, opanowała jego wyobraźnię, pragnienia i dążenia. Przykładowo: przykazanie VI mówi:
„nie cudzołóż”. Chodzi, zatem o powstrzymanie się od grzesznego czynu. Jednak ten rozpoczyna się już w nieczystym
spojrzeniu, wyobrażeniu, w nieczystych myślach. Grzech cudzołóstwa rodzi się we wnętrzu.
c) Słowo
Serce i myśli prowadzą do słowa. Chrystus Pan zwraca uwagę na znaczenie wypowiadanych słów przez człowieka.
Przykładowo: spójrzmy na przykazanie VIII, które nakazuje, by nie przysięgać fałszywie (Mt 5, 33). Pan zwraca
uwagę, by nie angażować niepotrzebnie autorytetu Boga. Nie wolno tego czynić, zwłaszcza w wypadku posługiwania
się Bogiem lub w celu zaszkodzenia innym osobom. Nie wolno wzywać imienia Bożego, by był świadkiem kłamstwa.
Szacunek dla Boga, który jest prawdą, domaga się, by szanować tę prawdę w relacji z bliźnimi.
3. Nasze zadania:
a) Ważną rolę w kształtowaniu świadomości i postaw moralnych stanowi włączenie Dekalogu do codziennego
pacierza. Codziennie wypowiadane słowa Dekalogu przypominają modlącemu się o jego drodze moralnej.
b) Kolejną dobrą i ważną praktyką religijną jest posługiwanie się schematem Dekalogu podczas rachunku sumienia
czynionego na zakończenie dnia, a przede wszystkim przed przystąpieniem do sakramentu.
c) W kontekście Dekalogu warto zadać zupełnie podstawowe pytanie o to, jak odnosimy się do przykazań. Członek
Akcji Katolickiej powinien mieć szacunek dla Magisterium Kościoła katolickiego. Tradycyjna nauka dotycząca
zwłaszcza małżeństwa, rodziny i ochrony ludzkiego życia jest dla nas nauką obowiązującą. Jako rodzice, dziadkowie,
jako członkowie rodzin dołóżmy wszelkich starań, by wychować młode pokolenie w takim właśnie duchu. Niech będą
w Kościele i akceptują jego naukę nie w duchu niewolniczego posłuszeństwa, ale z radością dzieci Bożych.
Króluj nam Chryste!
ks. Roman