Niedzielne Słówko - St.Margaret Mary

111 S. HUBBARD ST.
ALGONQUIN, IL 60102
Niedzielne Słówko
Parafia Św. Małgorzaty Marii
www.saintmargaretmary.org
PO POLSKU
MSZE ŚW. PO POLSKU
Sobota:
Niedziela:
Poniedziałek:
Dni świąteczne:
I Piątek Miesiąca:
6:30
1:00
7:00
7:30
7:30
PM
PM
PM
PM
PM
MSZE ŚW. PO ANGIELSKU
Sobota:
Niedziela:
Dni powszednie:
4:30
7:00
9:00
11:00
7:00
8:30
PM
AM
AM
AM
AM
AM
SPOWIEDŹ
Sobota:
Niedziela:
I Piątek:
9:00-10:30 AM
6:00-6:30 PM
12:30-1:00 PM
6:00-7:30 PM
W innym terminie prosimy
o kontakt telefoniczny
Uroczystość
Najświętszego Ciała i Krwi
Chrystusa
BIURO PARAFIALNE
Poniedziałek:
Wtorek:
Środa:
Czwartek:
Piątek:
Sobota:
Niedziela:
9:00-5:00
9:00-5:00
9:00-5:00
9:00-5:00
9:00-5:00
11:00-1:00
1:00-3:00
KONTAKTY
Biuro
Fax
Szkoły:
-Katolicka
-Polska
847-658 7625
847-658 7882
847-658 5313
224-436 0320
10 CZERWCA 2012
Niedzielne Słówko
Od Proboszcza
Kochani!
Do dzisiaj mam przed oczyma scenę z mojego dzieciństwa, kiedy to razem z moim kolegą Marcinem postanowiliśmy przypieczętować naszą przyjaźń i braterstwo własną krwią. Żyletką mojego
taty, którą potajemnie wyniosłem z domu, przecięliśmy
sobie czubki jednego z palców u naszych rąk i złączyliśmy
je na chwilę ze sobą, wypowiadając uroczyste słowa przysięgi bycia przyjaciółmi i braćmi na dobre i złe. Prawdopodobnie ten pomysł wziął się z wcześniej oglądanego filmu o
Indianach, którzy czynili podobnie. W tamtym czasie ten
gest był dla mnie czymś ważnym, znaczącym, pełnym dostojności i świętości zrazem.
Ewangelia
wg. Św. Marka 14, 12 - 16. 22 - 2 6
Uważanie krwi jako czegoś świętego, jako symbolu życia,
jest prawdopodobnie tak stare jak sama ludzkość. Od najdawniejszych czasów życie uznawane jest, jako dar od samego Boga. Kiedy Kain zabił Abla, Bóg przemówił do niego : “Krew twojego brata woła do mnie z ziemi”. W dzisiejszym pierwszym czytaniu widzimy Mojżesza, który krwią
zwierząt pokropił ołtarz i dwanaście filarów, które reprezentowały Boga i ludzi. Tą krwią pokropił także ludzi, którzy
zawarli przymierze z Bogiem, który prowadził ich do nowego życia.
Dzisiejsze drugie czytanie przedstawia nam Chrystusa
wstępującego do Miejsca Świętego, nie dzięki krwi zwierząt, ale przelewając swoją własną krew, która przyniosła
odkupienie, oczyszczenie z grzechów i dostęp do Boga.
Krew Chrystusa przemawia mocniej niż krew Abla i nie
domaga się zemsty, ale miłosierdzia.
Święty Marek w dzisiejszej Ewangelii przenosi nasze myśli i
serca do Wieczernika, gdzie wieczorem przed swoją męką
Chrystus spożył Ostatnią Wieczerzę ze swoimi uczniami.
Jeszcze raz możemy usłyszeć te święte słowa: “ To jest
moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana”.
Jezus nieustannie podaje ten kielich swojej Krwi nam, Jego
naśladowcom, abyśmy mieli w sobie Jego życie.
W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowano
Paschę, zapytali Jezusa Jego uczniowie: „Gdzie
chcesz, abyśmy poszli poczynić przygotowania, żebyś mógł spożyć Paschę?”
I posłał dwóch spośród swoich uczniów z tym poleceniem: „Idźcie do miasta, a spotka się z wami człowiek, niosący dzban wody. Idźcie za nim i tam,
gdzie
wejdzie,
powiedzcie
gospodarzowi:
«Nauczyciel pyta: Gdzie jest dla Mnie izba, w której
mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami?» On
wskaże wam na górze salę dużą, usłaną i gotową.
Tam przygotujcie dla nas”. Uczniowie wybrali się
i przyszli do miasta, gdzie znaleźli, tak jak im powiedział, i przygotowali Paschę.
A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo,
połamał go i dał im mówiąc: „Bierzcie, to jest Ciało
moje”. Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im, i pili z niego wszyscy. I rzekł do nich:
„To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana. Zaprawdę powiadam wam: Odtąd nie
będę już pił z owocu winnego krzewu aż do owego
dnia, kiedy pić go będę nowy w królestwie Bożym”.
Po odśpiewaniu hymnu wyszli w stronę Góry OliwPanie Jezu, w Chrzcie Świętym zostaliśmy obmyci dzięki
nej.
Krwi Baranka. W każdej Komunii Świętej spożywamy Twoje
Ciało i pijemy Twoją Krew. Dzięki sile Ducha Świętego pielęgnujemy w sobie Twoje życie, mając udział w Twoim Bóstwie tak jak ty miałeś udział w naszym człowieczeństwie. Dziękujemy Ci za to i chwalimy Ciebie.
Zakończmy nasze rozważanie słowami hymnu eucharystycznego napisanego przez św. Tomasza z
Akwinu:
Zbliżam się w pokorze i niskości swej, Wielbię Twój majestat skryty w hostii tej
Tobie dziś w ofierze serce daje swe, O, utwierdzaj w wierze Jezu, dzieci swe.
Mylą się, o Boże, w Tobie wzrok i smak, kto się im poddaje, temu wiary brak,
Ja jedynie wierzyć Twej nauce chcę, że w postaci chleba utaiłeś się.
Pokój i Dobro
O. Piotr Sarnicki
Niedzielne Słówko
Ogłoszenia

W poniedziałek 11- go czerwca zapraszamy na Mszę
Świętą o 7 wieczorem i nabożeństwo czerwcowe. Po
nabożeństwie zapraszamy na spotkanie biblijne.

W środę 13-go czerwca przypada Uroczystość Św. Antoniego z Padwy. Zapraszamy na uroczystą Mszę Św.
w języku angielskim z poświęceniem chleba Św. Antoniego o godzinie 7 wieczorem. Po Mszy Świętej zapraszamy na poczęstunek przygotowany przez Trzeci Zakon Franciszkański działający przy naszej parafii.

Tegoroczny Letni Festyn Parafialny odbędzie się
w niedzielę 26-go sierpnia. Jak zwykle będziemy
potrzebować dużo rąk do pomocy. Mamy już do rozprowadzenia bilety na loterię pieniężną. Zapraszamy
do ich zakupu po Mszach Świętych oraz do pomocy w
ich rozprowadzaniu.
Historia
Uroczystości Bożego
Ciała
Pamiątkę ustanowienia Najświętszego Sakramentu obchodzi Kościół właściwie w Wielki Czwartek. Jednak wówczas Chrystus
rozpoczyna swoją mękę. Dlatego od XIII wieku Kościół obchodzi
osobne święto Bożego Ciała, aby za ten dar niezwykły Chrystusowi w odpowiednio uroczysty sposób podziękować.
Inicjatorką ustanowienia tego święta była św. Julianna z Cornillon (1193-1258). Kiedy była przeoryszą klasztoru augustianek w
Mont Cornillon w pobliżu Liege, w roku 1245 została zaszczycona
objawieniami, w których Chrystus żądał ustanowienia osobnego
święta ku czci Najświętszej Eucharystii. Pan Jezus wyznaczył
sobie nawet dzień uroczystości Bożego Ciała - czwartek po niedzieli Świętej Trójcy. Biskup Liege, Robert, po naradzie ze swoją
kapitułą i po pilnym zbadaniu objawień, postanowił wypełnić życzenie Pana Jezusa. W roku 1246 odbyła się pierwsza procesja
eucharystyczna.
Jednak w tym samym roku biskup Robert zmarł. Wyższe duchowieństwo miasta za namową teologów uznało krok zmarłego
ordynariusza za przedwczesny, a wprowadzenie święta pod taką
nazwą za wysoce niewłaściwe. Co więcej, omalże nie oskarżono
św. Julianny o herezję. Karnie została przeniesiona z klasztoru w
Mont Cornillon na prowincję (1247). Na interwencję archidiakona
katedry w Liege, Jakuba, kardynał Hugo po ponownym zbadaniu
sprawy zatwierdził jednak święto. W roku 1251 ponownie archidiakon Jakub poprowadził więc ulicami Liege procesję eucharystyczną. Pan Jezus hojnie wynagrodził za to gorliwego kapłana.
Syn szewca z Troyes (Szampania) został wkrótce biskupem w
Verdun, patriarchą Jerozolimy i ostatecznie papieżem (12611264). Panował jako Urban IV. On to w roku 1264 wprowadził do
Rzymu uroczystość Bożego Ciała.
Impulsem bezpośrednim do ustanowienia święta miał być cud,
jaki wydarzył się w Bolsena. Kiedy tam kapłan odprawiał Mszę
świętą, po Przeistoczeniu kielich trącony ręką przechylił się tak
nieszczęśliwie, że wylało się kilkanaście czy kilkadziesiąt kropel
krwi Chrystusa na korporał. Przerażony kapłan ujrzał, że postacie
wina zmieniły się w postacie krwi. Zawiadomiony o tym cudzie
papież, który przebywał wówczas w pobliskim mieście Orvieto,
zabrał ten święty korporał. Do dnia obecnego znajduje się on w
bogatym relikwiarzu w katedrze Orvieto. Dotąd widać na nim plamy. W czasie procesji Bożego Ciała obnosi się zamiast monstrancji. Korzystając, że na dworze papieskim w Orvieto był wówczas
św. Tomasz z Akwinu, papież Urban IV polecił mu opracowanie
tekstów liturgicznych do Mszy świętej i do Liturgii Godzin kapłańskich. Wielki doktor Kościoła uczynił to po mistrzowsku. Tekstów
tych używa się do dziś - zwłaszcza często śpiewany jest hymn
Pange lingua (Sław, języku...) - i jego dwie ostatnie zwrotki
(Przed tak wielkim Sakramentem).
Papież Klemens V odnowił święto (1314), które po śmierci Urbana
zaczęło zanikać. Papież Jan XXII (+ 1334) zatwierdził je na cały
Kościół. Od czasu papieża Urbana VI uroczystość Bożego Ciała
należy do głównych świąt w roku liturgicznym Kościoła (1389).
Pierwsza wzmianka o procesji w to święto pochodzi z Kolonii z
roku 1277. Od wieku XIV spotykamy się z nią w Niemczech, Anglii, Francji, Hiszpanii i w Mediolanie. Od wieku XV przyjął się w
Niemczech zwyczaj procesji do czterech ołtarzy. Msze święte przy
wystawionym Najświętszym Sakramencie wprowadzono w wieku
XV. Do roku 1955 obowiązywała także oktawa, w czasie której
Chrystus Pan odbierał wyrazy przebłagania, hołdu, dziękczynienia
i błagania. Na prośbę Episkopatu Polski w Polsce został zachowany
zwyczaj obchodzenia oktawy, choć nie ma ona już charakteru
liturgicznego.
Po raz pierwszy z procesją Bożego Ciała na terenie Polski spotykamy się już w XIV wieku w Płocku i we Wrocławiu. Od wieku XVI
wprowadzono z Niemiec zwyczaj śpiewania czterech Ewangelii
przy czterech ołtarzach. Istnieje on do dnia dzisiejszego. Od dawna wprowadzono zwyczaj, istniejący po dzień dzisiejszy, że lud
przynosi do kościoła wianki ziół. Tam zostawia je przez całą oktawę. W oktawie kapłan je poświęca, po czym lud zabiera je do domu. Zawiesza je na ścianie, by chroniły od choroby lub poszczególne gałązki umieszcza na polach, by lepiej rosły plony i by Bóg
zachował je od robactwa i nieurodzaju. W niektórych stronach
drzewka i gałęzie, którymi był przystrojony kościół i ołtarze, po
oktawie zabierano na pola i tam je zatykano. Ich część palono,
aby dym odstraszał chmury, niosące grad i pioruny.
Bóg Zapłać
Bardzo dziękuję wszystkim organizatorom
integracyjnego pikniku dla Szkoły Języka Polskiego i Szkoły Angielskiej na terenie naszej parafii.
Akcja była bardzo dobrze zorganizowana i wniosła
wiele dobrego w relacje obydwu szkół.
Mam nadzieję, że jest to początek
pięknej i wartościowej tradycji.
Niedzielne Słówko
13 Czerwca - Święty Antoni z Padwy, prezbiter i doktor Kościoła
Urodził się w Lizbonie w Portugalii 1195 r. Na chrzcie otrzymał imię Fernando. W tym
mieście uczęszczał do szkoły katedralnej i zapewne około 15. roku życia wstąpił do klasztoru kanoników regularnych św. Augustyna. Po dwu latach przeniósł się do klasztoru Santa Cruz w Coimbrze i tam zdobył solidne wykształcenie, szczególnie poznając Pismo Święte i naukę Ojców Kościoła. W roku 1219 został wyświęcony na kapłana, a w rok później
przeżył bardzo uroczystość przewiezienia do Coimbry relikwii pięciu męczenników franciszkańskich, którzy ponieśli śmierć męczeńską w Maroku. Św. Antoni poznawszy duchowość
św. Franciszka z Asyżu, za wiedzą swoich przełożonych, przeniósł się do franciszkanów,
przyjmując ich habit i zmieniając swoje chrzestne imię na Antoni. Pragnął pójść w ślady
męczenników i dlatego udał się z posługą misyjną do Maroka, jednakże tam ciężko zachorował i musiał wracać do kraju. Statek gnany burzą morską zawinął na Sycylię, św. Antoni
zaś pojechał stamtąd na kapitułę generalną zakonu do Asyżu w 1221 r., gdzie spotkał się
ze św. Franciszkiem. Wkrótce św. Antoni dał się poznać jako wybitny kaznodzieja, więc
ustanowiono go głównym kaznodzieją zakonu i wysłano czym prędzej na głoszenie Słowa Bożego i zwalczanie błędnowierców. Nasz Patron przemierzał wsie i miasta, nawołując do pokuty i poprawy życia. Głosił on Słowo Boże w północnych Włoszech, po czym udał się do południowej Francji, znów pracował jako kaznodzieja w Italii. Sława kaznodziejska
św. Antoniego dotarła do Rzymu. Papież Grzegorz IX poprosił św. Antoniego w 1228 r., aby wobec niego wygłosił kazanie i także głosił słowo Boże dla pielgrzymów licznie przybywających do Rzymu. Święty w dalszym ciągu pracował
głównie jako kaznodzieja, ale też dał się poznać jako profesor teologii, którą wykładał swoim braciom zakonnym,
przede wszystkim w duchu św. Augustyna. Rok 1230 był czasem intensywnej pracy kaznodziejskiej. Wtedy to św. Antoni przybył do Padwy i największą popularność kaznodziejska osiągnął w Wielkim Poście 1231 r. Wokół Antoniego
gromadziły się tysiące wiernych, których on doprowadzał do poprawy życia, również skutecznie zwalczał lichwę, więzienie dłużników wyzyskiwanie biednych. (H. Fros). Wyczerpany nadmierną pracą kaznodziejską nasz Patron zmarł 13
VI 1231 r. w opinii świętości w klasztorze klarysek w Arcella k. Padwy. Pozostawił po sobie zbiór kazań na niedziele i
uroczystości świętych. W następnym roku (30 V 1232) papież Grzegorz IX kanonizował Antoniego, natomiast papież
Pius XII ogłosił go w roku 1946 doktorem Kościoła.
Kult św. Antoniego rozwinął się bardzo szybko nie tylko w Italii, ale też w całym świecie chrześcijańskim. W Italii
wystarczy tylko powiedzieć „Święty” na określenie osoby św. Antoniego. Ku czci Świętego powstało wiele bractw i kilka
zakonów. Ludwika Bouffier zainicjowała w roku 1890 w Tuluzie we Francji dzieło zwane: „Chleb św. Antoniego”, tzn.
jałmużna dla ubogich. Św. Antoniego jako swojego patrona uznają franciszkanie, siostry antonianki i antoninki, mieszkańcy Lizbony, górnicy, małżonkowie, narzeczeni, położnice, ubodzy. Wzywano św. Antoniego jako orędownika w
przypadku bezpłodności, w sprawach rodzinnych, podczas zarazy bydła. Najbardziej jest dla nas znany jako patron
ludzi i rzeczy zagubionych.
W ikonografii ukazuje się św. Antoniego w habicie franciszkańskim. Do charakterystycznych atrybutów należą:
książka (symbol nauki) i lilia (niewinność), czasami Święty występuje z sercem płomiennym lub samym płomieniem na
dłoni. Często św. Antoni jest ukazywany z Dzieciątkiem Jezus.
Liturgiczny obchód ku czci św. Antoniego przypada na dzień 13 czerwca i ma rangę wspomnienia obowiązkowego. W
kościołach i parafiach franciszkańskich dzień ten ma rangę święta liturgicznego. Natomiast w świątyniach i parafiach,
które są pod wezwaniem św. Antoniego jest to uroczystość. Zwykle w ten dzień według franciszkańskiej tradycji błogosławi się chleb św. Antoniego i rozdaje ludziom. W kolekcie mszalnej prosimy, abyśmy za wstawiennictwem św. Antoniego z Padwy, znakomitego kaznodziei i orędownika ubogich, mogli żyć zgodnie z Ewangelią i doznawali Bożej pomocy we wszelkich przeciwnościach naszego życia. Cenny jest fragment kazania św. Antoniego (Liturgia Godzin, t. III,
s. 1237 - 1238). Poucza on nas, że możemy świadczyć o Chrystusie pokorą, ubóstwem, cierpliwością i posłuszeństwem. Prosząc o wstawiennictwo św. Antoniego przed Bogiem przyjmijmy za własną jego radę: „A zatem proszę was,
niechaj zamilkną słowa, a odezwą się czyny. U nas tym czasem pełno słów, ale czynów prawdziwe pustkowie (...) Mowa zaś jest skuteczna wówczas, kiedy przemawiają czyny”.