Grupy preparatów antyhomotoksycznych

Grupy preparatów
antyhomotoksycznych
IAH AC Grupy preparatów
antyhomotoksycznych
© IAH 2007
Asortyment leków antyhomotoksycznych firmy Heel jest dość szeroki
i bardzo zróżnicowany. Przyczyną tego jest to, że o ile w medycynie
konwencjonalnej działanie leku uzyskuje się dzięki jego cząsteczkom,
o tyle w medycynie antyhomotoksycznej lek ma spełniać szereg funkcji
jednocześnie.
Lek konwencjonalny zastępuje (np. insulinę, hormony), blokuje receptory (np.
leki przeciwhistaminowe, stabilizatory komórek tucznych itp.), blokuje
enzymy (NLPZ), blokuje wychwyt zwrotny mediatorów (SSRI) itd.
Te wszystkie działania terapeutyczne mają jeden wspólny aspekt: lek
przeciwstawia się mechanizmom sterującym układu autoregulacji.
Leki te mają także inną wspólną cechę: działają w taki sposób,
że autoregulacja jest już niemożliwa. Układ staje się sztywny i zaburza
regulację innych, zależnych od niego układów.
Leki antyhomotoksyczne występują w stężeniach podobnych do stężeń
mediatorów międzykomórkowych np. cytokin, neurotransmiterów i wielu
innych. Większość stężeń w złożonych lekach antyhomotoksycznych jest
znikoma, często są to mikro- lub nanodawki. W pewnych, określonych lekach
stosuje się rozcieńczenia przekraczające liczbę Avogadro zgodnie
z klasycznymi zasadami homeopatii.
1
Klasyfikacja leków
• Według grup farmakologicznych
• Leki pochodzenia roślinnego, zwierzęcego, ludzkiego
• Środki mineralne
• Katalizatory
• Według działania
• Preparaty oczyszczające i detoksykacyjne
• Immunomodulatory
• Preparaty wspomagające komórki i narządy
© IAH 2007
2
Możemy klasyfikować leki antyhomotoksyczne według rodzaju zastosowanych
składników lub głównego mechanizmu działania.
Większość składników wykorzystywanych w lekach antyhomotoksycznych
pochodzi od roślin i zwierząt. Oprócz tego stosuje się środki mineralne,
a nawet katalizatory i koenzymy. Im bardziej różnorodny jest zestaw
składników leku złożonego, tym bardziej lek nadaje się do stosowania
w chorobach znajdujących się po prawej stronie Tabeli Ewolucji Choroby
(DET).
Leki antyhomotoksyczne można podzielić na klasy według ich głównego
mechanizmu działania. W ten sposób poznaliśmy leki detoksykacyjne,
immunomodulatory oraz leki wspomagające komórki i narządy. Ten drugi
system klasyfikacji stosowany jest częściej i odnosi się do 3 filarów
homotoksykologii: 1. Oczyszczania i detoksykacji, 2. Immunomodulacji,
3. Wspomagania komórek i narządów.
2
Grupy leków antyhomotoksycznych
I. Preparaty złożone
• Preparaty specjalne
• Preparaty „compositum”
• Homakordy
II. Preparaty typu „Injeel”
• Pojedyncze leki w akordach potencji
• Nozody
• Preparaty z narządów świni
• Katalizatory
• Homeopatyzowane preparaty alopatyczne
© IAH 2007
3
Wśród leków antyhomotoksycznych firmy Heel znajdują się dwie duże
grupy leków: preparaty złożone (w różnych postaciach) oraz preparaty
Injeel (jeden składnik w leku, tylko we wstrzyknięciach).
Wśród preparatów złożonych znajdują się preparaty specjalne, preparaty
„compositum” oraz pewna specyficzna grupa preparatów złożonych –
homakordy.
Wśród preparatów Injeel znajdują się homeopatyczne akordy potencji,
nozody, preparaty narządów świni, katalizatory i homeopatyzowane leki
alopatyczne.
3
Preparaty złożone
• Skomplikowany skład
• Zróżnicowana aktywność
• Oczyszczanie (Lymphomyosot, w niektórych krajach DetoxKit)
• Immunoterapia (Engystol)
• Leki działające na środowisko wewnętrzne (Zeel, Discus
compositum)
• Terapia regulacyjna (Traumeel)
• Wysoka wartość w homotoksykologii
© IAH 2007
4
Wspólną cechą preparatów złożonych jest to, że zawierają one więcej niż
jeden składnik. Jak już wspomniano, w celu zastosowania trzech filarów
homotoksykologii, stosuje się preparaty złożone pełniące różne funkcje
terapeutyczne takie, jak oczyszczanie i detoksykacja, immunomodulacja,
wspomaganie komórek i narządów (leki działające na środowisko
wewnętrzne). Preparaty złożone są najbardziej znanymi i najczęściej
stosowanymi preparatami firmy Heel.
4
Preparaty specjalne
• Wymyślne nazwy
• Ich skład odzwierciedla różne aspekty choroby
• Silna korelacja ze stanem klinicznym
• Dopuszczalne w medycynie konwencjonalnej
• Działanie potwierdzone wynikami badań
• Przykłady: Traumeel, Engystol, Vertigoheel, Cralonin,…
• Stosowane w chorobach znajdujących się po obu stronach
Tabeli Ewolucji Choroby
© IAH 2007
5
Pierwszą grupą preparatów złożonych są preparaty specjalne.
Łatwo je rozpoznać, dzięki ich wymyślnym nazwom. Ich składniki
odzwierciedlają różne aspekty choroby. Można je przepisywać kierując się
rozpoznaniem klinicznym (konwencjonalnym). Działanie najważniejszych
preparatów specjalnych potwierdzono w badaniach klinicznych
i podstawowych. Są one chętnie stosowane przez lekarzy medycyny
konwencjonalnej o bardziej otwartych umysłach.
Ze względu na ich związek z objawami klinicznymi, preparaty specjalne
można stosować w chorobach znajdujących się po obu stronach Tabeli
Ewolucji Choroby.
5
Preparaty „compositum”
• Złożona receptura
• Zawartość wyciągów narządowych
• Częściej stosowane w chorobach przewlekłych (z wyjątkiem
Euphorbium compositum i Echinacea compositum)
• Związek z miejscem działania
• Do zrozumienia ich działania konieczna jest znajomość
homotoksykologii
• Stosowane w chorobach znajdujących się po prawej stronie
Tabeli Ewolucji Choroby
• Cutis compositum, Hepar compositum, Euphorbium
compositum, Solidago compositum …
© IAH 2007
6
Preparaty „compositum” mają bardziej rozbudowany skład niż preparaty
specjalne. Opracowano je w celu leczenia zaawansowanych przewlekłych
schorzeń degeneracyjnych, zatem zawierają one wyciągi z narządów świni,
a często także katalizatory cyklu kwasu cytrynowego a nawet nozody.
Preparaty „compositum” są silnie związane z miejscem działania,
co oznacza, że opracowano je z myślą o określonej tkance.
Dla niemal każdej tkanki lub narządu (układu narządów) istnieje
odpowiedni preparat „compositum”.
Ze względu na ich specjalny skład, do zrozumienia ich działania konieczna
jest podstawowa znajomość homotoksykologii.
Oprócz preparatu Euphorbium compositum, który może być stosowany
w większości schorzeń nosa, wszystkie inne preparaty typu „compositum”
są stosowane głównie w chorobach znajdujących
się po prawej stronie Tabeli Ewolucji Choroby.
6
Homakordy (HA)
• Nieliczne składniki w różnych rozcieńczeniach
• Aktywność organotropowa, funkcjotropowa i psychotropowa
• Działają zgodnie z zasadami homeopatii (zasadą podobieństwa)
• Ściśle określone wskazania
• Zastosowanie po obu stronach Tabeli Ewolucji Choroby
• Przykłady: Colocynthis-Homaccord, Ferrum-Homaccord,
Gelsemium-Homaccord…
© IAH 2007
7
Homakordy są bardzo szczególnym typem leków antyhomotoksycznych. Mimo że analogia
z muzyką może być nie do końca właściwa, istnieją pewne podobieństwa pomiędzy
homakordami a akordami muzycznymi. Cząstka „Hom” pochodzi od słowa
„homeopatyczny”, akord w muzyce jest jednoczesnym, harmonijnym brzmieniem różnych
dźwięków. Dźwięki do-mi-sol tworzą razem akord do, który brzmi harmonijnie.
Rozcieńczenia D10, D30 i D200 tego samego preparatu mogą być harmonijnymi bodźcami
działającymi na określony element organizmu.
Jednoczesne zastosowanie różnych rozcieńczeń tego samego składnika na organizm
nazywane jest akordem potencji. W homakordzie stosuje się kilka akordów potencji.
Oznacza to, że każdy spośród 2 lub 3 składników leku jest w nim obecny w postaci różnych
rozcieńczeń.
Przyczyną stosowania akordów potencji jest to, że niskie rozcieńczenia podkreślają
organotropizm środka (wspomaganie narządu), rozcieńczenia pośrednie wykazują działania
funkcjotropowe (wspomagania czynności tkanki), a wysokie rozcieńczenia mają działanie
psychotropowe (na umysł i emocje). Nie wszystkie substancje wykazują te wszystkie
tropizmy. Niektóre nie mają żadnego działania psychotropowego lub stymulują czynność
narządu ale nie wspomagają jego struktury. Na przykład Apis mellifica (pszczoła)
w wysokich stężeniach (intoksykacja) powoduje obrzęk skóry i błon śluzowych, a w niskich
rozcieńczeniach wzmacnia wiele narządów takich, jak żołądek czy pęcherz moczowy,
w pośrednich rozcieńczeniach powoduje ustępowania obrzęku,
a w wysokich rozcieńczeniach wspomaga umysł (po okresie apatii, płaczliwości,
negatywnych myśli itd.). W nagłym obrzęku (np. po zabiegu operacyjnym) korzystne może
być zastosowanie akordu potencji Apis mellifica w celu leczenia obrzęku
i poprawy stanu umysłowego po znieczuleniu.
Do odpowiedniego stosowania konieczna jest podstawowa znajomość homeopatii,
ponieważ są one opracowywane zgodnie z zasadą podobieństwa. Wskazania do ich
stosowania są przeważnie węższe niż w przypadku preparatów specjalnych
i „compositum”. Homakordy można stosować w każdej fazie Tabeli Ewolucji Choroby.
7
Preparaty „Injeel”
• Pojedynczy składnik
• Prosty akord potencji (D10, D30, D200) lub akord potencji forte
(D8, D10, D30, D200)
• Silnie związane z zasadą homeopatii (z wyjątkiem katalizatorów)
• Czysta zasada podobieństwa
• Organo-, funkcjo- i psychotropizm
• Przykład: Arnica-Injeel
• Stosowane po obu stronach Tabeli Ewolucji Choroby
© IAH 2007
8
Grupa preparatów Injeel jest zróżnicowana i liczna. Preparat Injeel oznacza
iniekcję firmy Heel. Preparat Injeel zawiera pojedynczy składnik w postaci
akordu potencji. Z wyjątkiem katalizatorów, leki te są silnie związane
z homeopatyczną zasada podobieństwa, z tego względu stosujący je lekarz
musi znać podstawowe zasady homeopatii, aby móc stosować
je w odpowiedni sposób.
Ze względu na budowę akordu potencji, preparaty Injeel wykazują
organo-, funkcjo- i/lub posychotropizm.
Preparaty Injeel można stosować zgodnie ich podziałem na podtypy
we wszystkich fazach Tabeli Ewolucji Choroby.
8
Pojedyncze leki homeopatyczne w postaci
akordów potencji
• Klasyczne preparaty homeopatyczne w postaci akordów potencji
• Związane z Materia Medica
• Czysta zasada podobieństwa
• „Dopełniają” preparat złożony
• Przykład: Lycopodium-Injeel
• Stosowane po obu stronach Tabeli Ewolucji Choroby
© IAH 2007
9
Preparatami „Injeel” najbliższymi homeopatii klasycznej są pojedyncze
preparaty homeopatyczne w postaci akordów potencji. Są one
przepisywane ściśle według Materia Medica. Materia Medica jest
podręcznikiem szczegółowo opisującym wszelkie cechy substancji,
z podziałem na narządy i układy narządów, na które działa dana
substancja. Informacje zawarte w Materia Medica pochodzą z „dowodów”.
„Dowody” są testami intoksykacyjnymi prowadzonymi na osobach
zdrowych. Objawy występujące po powtarzanych ekspozycjach na daną
substancję były zapisywane w Materia Medica. Pacjent prezentujący
objawy opisane przy danej substancji może być leczony rozcieńczeniem
tej substancji.
Lekarze bioterapeuci często stosują pojedyncze leki homeopatyczne
w postaci akordów potencji w celu dostosowania składu leku złożonego
lub uzupełnienia go stosownie do objawów obserwowanych u pacjenta.
Objawy te mogą być objawami fizycznymi lub psychicznymi.
Pojedyncze leki homeopatyczne w postaci akordów potencji mogą być
przepisywane w każdej fazie Tabeli Ewolucji Choroby.
9
Nozody
• Patogenne mikroorganizmy lub tkanki w rozcieńczeniu
homeopatycznym (akord potencji)
• Nie są identyczne z pojęciem sarkodu stosowanym w literaturze
francuskiej
• Stosowane zgodnie z:
• Podobieństwem wywiadu
• Podobieństwem etiologicznym
• Podobieństwem objawów
• Stosowane po obu stronach Tabeli Ewolucji Choroby
(uwaga: faza dedyferencjacji)
• Przykład: Otitis-media-nosode-Injeel
© IAH 2007
10
Nozody są inną, nieliczną grupą preparatów „Injeel” firmy Heel.
Nozody są rozcieńczonymi homeopatycznie, wysterylizowanymi substancjami
pochodzącymi od patogennych mikroorganizmów lub tkanek, ich wydzielinami lub
wydalinami. Nie należy ich mylić z „sarkodami” – pojęciem stosowanym
w literaturze francuskiej lub preparatami narządów świni stosowanymi
w lekach antyhomotoksycznych, ponieważ te są homeopatycznie rozcieńczonymi
wyciągami ze zdrowych narządów.
Nozody można stosować zgodnie z zasadą podobieństwa wywiadu (obserwowana
obecnie choroba jest podobna do choroby przebytej
w przeszłości, więc stosuje się nozod odpowiedni do przebytej choroby).
Drugim sposobem przepisywania nozodów jest stosowanie zasady podobieństwa
etiologii. Pacjent otrzymuje nozod odpowiedni do aktualnej choroby. Nozod
przepisywany według zasady podobieństwa etiologii NIGDY
nie powinien być stosowany w ostrej fazie choroby, ponieważ początkowo
może powodować zaostrzenie objawów niebezpieczne dla chorego (np.
nozod astmy może nasilić jej atak, jeśli zostanie podany w ostrej fazie choroby). Nozody
przepisywane na zasadzie podobieństwa etiologii zawsze stosuje się
w okresie utajenia choroby. Wreszcie, nozody można stosować na zasadzie
podobieństwa objawów. Stosuje się wtedy nozod stosownie do występujących
u pacjenta objawów, wykazujących podobieństwo do objawów choroby,
której „produkty” wchodzą w skład nozodu (np. pacjent z bólem ucha,
bez klinicznych cech zapalenia ucha: przepisujemy nozod zapalenia ucha środkowego).
Nozody można też stosować na zasadzie podobieństwa, gdy Materia Medica nozodu
odpowiada obrazowi pacjenta.
Nozody można stosować w każdej fazie Tabeli Ewolucji Choroby.
10
Preparaty z narządów świni
• Wyciągi z „czystych” tkanek świni (podobnych do ludzkich)
w postaci akordów potencji
• Stosowane zgodnie z zasadą podobieństwa (według literatury
francuskiej)
• Stymulacja czynności narządu lub tkanki
• Stosowane w chorobach znajdujących się po prawej stronie
Tabeli Ewolucji Choroby
• Przykład: Glandula lymphatica suis-Injeel
© IAH 2007
11
Fizjologia i metabolizm świni przypomina fizjologię i metabolizm człowieka,
dlatego w medycynie antyhomotoksycznej stosuje się wyciągi z narządów
świni, kiedy istnieje potrzeba zastosowania zdrowej tkanki w postaci
akordu potencji. Organoterapia jest dobrze udokumentowana we
francuskiej literaturze homeopatycznej i ma długą tradycję w homeopatii.
Preparaty narządów świni mają działanie wspomagające czynność
narządów i są przepisywane wyłącznie na zasadzie podobieństwa
(wątroba świni w schorzeniach wątroby, nerka świni w chorobach nerek).
Ponieważ preparaty narządów świni silniej działają na sam narząd niż na
jego macierz, częściej stosuje się je w przewlekłych schorzeniach
degeneracyjnych, co oznacza stosowanie ich w chorobach znajdujących
się po prawej stronie Tabeli Ewolucji Choroby.
11
Katalizatory
• Aktywują metabolizm komórkowy
• Stosowane po prawej stronie przedziału regulacja/kompensacja
• Przykład: Acidum citricum-Injeel
© IAH 2007
12
Katalizatory są godną uwagi grupą preparatów „Injeel”. Są one lekami
antyhomotoksycznymi stosowanymi nie ze względu na ich obraz
homeopatyczny lecz ze względu na ich działanie poprawiające
wykorzystanie tlenu w komórce nawet przy stosowaniu ich
w mikro- lub nanodawkach (w takich dawkach występują w preparatach
firmy Heel). Ich aktywność jest zatem mierzalna i nie podlega prawom
homeopatii. Niekiedy jednak są one stosowane zgodnie z zasadami
homeopatii np. kwas jabłkowy w obniżonej reaktywności i kwas
cisakonitowy w nadreaktywności.
Katalizatory działają na poziomie cyklu kwasu cytrynowego
przyspieszając go. Cykl ten dostarcza komórce energii. Celem
stosowania katalizatorów w leczeniu antyhomotoksycznym jest jedynie
wspomaganie komórki.
Ponieważ choroby związane z zaburzeniami regulacji procesów
wewnątrzkomórkowych lub uszkodzeniem komórek występują po prawej
stronie Tabeli Ewolucji Choroby, katalizatory są stosowane
w chorobach znajdujących się w tym właśnie rejonie tabeli.
12
Homeopatyzowane leki alopatyczne w postaci
akordów potencji
• Homeopatyczne rozcieńczenia leków alopatycznych
• Stosowane zgodnie z:
• Podobieństwem etiologii
• Podobieństwem objawów
• Stosuje się je po obu stronach przedziału
regulacja/kompensacja
• Przykład: Penicillin-Injeel
© IAH 2007
13
Zanim pacjenci skierują się ku terapiom komplementarnym, często są
poddawani leczeniu lekami konwencjonalnymi tłumiącymi regulację.
Nie tylko często jest to leczenie wyłącznie objawowe, lecz także
stosowane w nim leki często są homotoksynami i powodują działania
uboczne i toksyczne. Ze względu na homeopatyczną zasadę inwersji
dawki, rozcieńczony lek konwencjonalny może być stosowany
u pacjenta, który przyjmował wcześniej makrodawki tego leku.
Podobieństwo, według którego można stosować te leki może być
podobieństwem etiologicznym (aktualne objawy są spowodowane
przyjmowaniem makrodawek leku: lek konwencjonalny musi być
odstawiony, zanim zasada inwersji dawki będzie mogła zadziałać
łagodząc objawy uboczne leku) lub podobieństwem objawów (objawy są
podobne do występujących podczas stosowania leku konwencjonalnego,
którego w rzeczywistości nie stosowano). Homeopatyczne rozcieńczenie
leku konwencjonalnego może leczyć objawy podobne do profilu
toksyczności tego leku.
13
Klasa leku a Tabela
Ewolucji Choroby
HUMORAL
MATRIX
CELLULAR
Fazy wydalania Fazy zapalenia Fazy depozycji
Fazy
impregnacji
Fazy
degeneracji
Fazy
dedyferencjacji
Preparaty specjalne
Preparaty compositum (z wyj. Euph.)
Katalizatory
Nozody
Preparaty z narządów świni
Homakordy
Homeopatyzowane leki alopatyczne
© IAH 2007
14
Powyższa tabela przedstawia obszary Tabeli Ewolucji Choroby, w których
stosowane są poszczególne klasy leków antyhomotoksycznych. Te
obszary nie są ograniczone, zaznaczono je strzałkami.
14