Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w

1
Sygnatura
III SA/Wa 3985/14
Data
2015.11.05
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący
sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz, Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek
(sprawozdawca), sędzia WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Protokolant starszy referent
Karol Kodym, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 listopada 2015 r. sprawy ze skargi V. Sp.
z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 4 września 2014
r. nr IPPB2/415-529/14-2/MK w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1)
uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) zasądza od Ministra Finansów na rzecz V. Sp.
z o.o. z siedzibą w W. kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów
postępowania sądowego.
Uzasadnienie
Skarżąca – V. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: "Spółka" lub "Skarżąca") w dniu 13 czerwca 2014
r. zwróciła się do Ministra Finansów z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej
dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.
We wniosku Spółka przedstawiła następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.
1. Skarżąca (pracodawca) zamierza wprowadzić system rozliczania kosztów wyżywienia
pracownika przebywającego w podróży służbowej krajowej i zagranicznej polegający na tym,
że pracodawca będzie pokrywać koszty (całodziennego) wyżywienia pracownika na podstawie
faktur przedstawionych przez osobę przebywającą w podróży. Możliwe jest, że kwoty
wydatków z ww. tytułu będą wyższe niż kwoty diet określone w przepisach rozporządzenia
Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie wysokości oraz
warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej
lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju
oraz poza granicami kraju (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).zwane dalej "rozporządzeniem" W
niektórych przypadkach może zaistnieć sytuacja, gdy na fakturze za nocleg jest
wyszczególniona cena śniadania (lub innego posiłku), którego wartość przewyższa wskazany
w § 7 ust. 4 lub w § 14 ust. 2 rozporządzenia procent diety za ten posiłek. W takim przypadku
pracodawca opłaci pełny koszt posiłku (noclegu) i zmniejszy odpowiednio dietę.
2. W przypadku opisanym powyżej mogą zaistnieć sytuacje szczególne, gdy obiad lub kolacja
służbowa są spożywane podczas rozmów handlowych z klientem (za posiłek będzie płacił
klient lub pracownik).
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
2
W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym i opisem zdarzenia przyszłego Skarżąca
zapytała:
1. Czy cała wartość zapewnionego wyżywienia będzie wolna od podatku dochodowego od
osób fizycznych, czy też nadwyżkę kosztów całodziennego wyżywienia ponad przysługujące
diety zgodnie z rozporządzeniem będzie należało opodatkować podatkiem dochodowym od
osób fizycznych?
2. Czy w drugim zdarzeniu prawnym pracownik uzyska przychód?
Spółka przedstawiając stanowisko odnośnie pytania nr 1 wskazała, że w jej ocenie cała kwota
(wartość) zapewnionego przez pracodawcę wyżywienia będzie korzystać ze zwolnienia
określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit, a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.; dalej: "u.p.d.o.f."). Zgodnie z powołanym
przepisem wolne od podatku są: "diety i inne należności za czas: podróży służbowej
pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych
przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania
należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej
jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami
kraju (...)". Jak stanowi zaś § 2 pkt 1 rozporządzenia: "Z tytułu podróży krajowej oraz podróży
zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi
przysługują: diety". W przypadku podróży zagranicznych, § 13 rozporządzenia stanowi, że
"Dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne
drobne wydatki". Zdaniem Skarżącej wysokość diety jest świadczeniem determinującym
wysokość zwolnienia podatkowego jedynie w przypadku wypłacenia tego rodzaju świadczenia
(ryczałtowego, wypłacanego "automatycznie" w zależności od czasu podróży z ewentualnym
zmniejszeniem w razie zapewnienia pracownikowi posiłków). Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16
u.p.d.o.f. wolne od podatku są "diety i inne należności" odpowiadające świadczeniom
należnym pracownikowi zgodnie z przepisami rozporządzenia. § 2 rozporządzenia stanowi, że
z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu
określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:
1) diety oraz 2) zwrot kosztów przejazdów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
noclegów, innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych
przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Przepis ten w istocie wymienia
jedynie diety (w zakresie świadczeń żywieniowych), ale nie wyczerpuje on całości uprawnień
pracowniczych (gdyby tak było pracownikowi nie przysługiwałyby inne formy zapewnienia
wyżywienia). Dieta nie jest zatem jedyną formą świadczenia "żywieniowego" zapewnianego
zgodnie z przepisami rozporządzenia; co potwierdza zapis, iż zapewnienie innych form
wyżywienia jest przesłanką zmniejszającą (uchylającą) prawo do diety. Skoro zgodnie z § 7 ust.
3 pkt 2 rozporządzenia dieta nie przysługuje: jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne
całodzienne wyżywienie, posiłki w naturze (opłacane przez pracodawcę) również mieszczą się
w zakresie przedmiotowym rozporządzenia. Konstrukcja rozporządzenia przyznaje prawo
pracodawcy do wyboru form zapewnienia wyżywienia w razie braku woli (możliwości)
zapewnienia wyżywienia w naturze, wypłaca on świadczenie pieniężne (dietę). Stąd
wyżywienie "w naturze" lub "opłacone przez pracodawcę" jest nadal świadczeniem z tytułu
podróży służbowej. Za taką tezą przemawia także wykładnia systemowa rozporządzenia. W
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
3
przypadku zapewnienia noclegu, również pracodawca może dokonać "zwrotu kosztów"
(świadczenie pieniężne) lub zapewnić zakwaterowanie "bezpośrednio" (na mocy
porozumienia pracodawcy i podmiotu zapewniającego nocleg; bez udziału pracownika).
Również to drugie świadczenie korzysta ze zwolnienia. Analogiczny pogląd powinien być
przedstawiony w razie opłacenia przez pracodawcę kosztu noclegu z wyszczególnioną
wartością posiłku. Pracodawca zapewnia bowiem świadczenia rzeczowe wolne od podatku
zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy. Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w
orzecznictwie (m. in. wyrok WSA sygn. akt III SA/Wa 3423/11).
Skarżąca stwierdziła, że w drugim zdarzeniu prawnym pracownik nie uzyska przychodu (a
zatem bezprzedmiotowa będzie ocena zastosowania zwolnienia przedmiotowego). Pracownik
realizując obowiązki służbowe nie uzyskuje bowiem osobistego przysporzenia warunkującego
przychód.
Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z 4 września 2014 r. za nieprawidłowe uznał
stanowisko Spółki w części dotyczącej braku powstania przychodu z tytułu pokrywania
kosztów wyżywienia w wysokości przekraczającej limit diet podczas podróży służbowej
odbywanej przez pracowników, natomiast w pozostałym zakresie stanowisko Spółki uznał za
prawidłowe.
Minister wskazał, że zwolnienie zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a u.p.d.o.f., obejmuje diety
i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości
określonej w odrębnych przepisach. Organ zauważył, że przedmiotowe zwolnienie jest
limitowane. Wysokość diet i innych należności za czas podróży służbowej, co do których
pracodawca może zastosować zwolnienie od podatku dochodowego, wyznaczają przepisy
rozporządzenia. Minister wskazał, że w myśl § 7 ust. 1 rozporządzenia, dieta w czasie podróży
krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł za
dobę podróży. W związku z powyższym organ wskazał, że ze zwolnienia od podatku na
podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy korzysta wyłącznie wartość tej części otrzymanych
przez pracowników świadczeń na pokrycie kosztów wyżywienia w podróży (bez względu na
formę tego świadczenia), która nie przekracza wysokości diety z tytułu podróży służbowej,
czyli w przypadku podróży krajowej 30 zł za dobę podróży. Natomiast wartość posiłków
zapewnionych pracownikom przez Spółkę w czasie podróży służbowych, w części
przekraczającej kwoty diet określone w rozporządzeniu stanowi dla pracowników przychód ze
stosunku pracy, od którego Spółka jako płatnik, jest obowiązana pobrać zaliczkę na podatek
na zasadach określonych w art. 32 u.p.d.o.f.
Minister wyjaśnił ponadto, że posiłki i napoje stanowiące poczęstunek w czasie spotkań z
kontrahentami można traktować po stronie pracowników Spółki jako narzędzie służące
prawidłowemu wykonaniu przez nich obowiązków służbowych. Brak jest zatem podstaw do
twierdzenia, że usługi gastronomiczne nabywane w celu efektywnego przeprowadzenia
spotkania stanowią dla pracowników jakiekolwiek przysporzenie.
W konsekwencji wartość tych usług nie stanowi dla pracowników przychodu ze stosunku pracy
z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym
od osób fizycznych. Analogiczna sytuacja występuje po stronie kontrahentów biorących udział
w spotkaniu. Uczestnikami spotkań, a zatem osobami korzystającymi z oferowanego przez
Spółkę poczęstunku nie są przypadkowe osoby fizyczne. Są to osoby, które co do zasady są
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
4
zaangażowane w budowanie i podtrzymywanie relacji handlowych ze Spółką lub mogą stać się
potencjalnie partnerami handlowymi Spółki. Zatem przyjazna atmosfera spotkania, której
sprzyja wspólne spożywanie posiłku ma wpływ na ewentualne korzyści finansowe płynące dla
Spółki ze współpracy z podmiotami reprezentowanymi przez osoby uczestniczące w
spotkaniach. Pracownicy i kontrahenci nie biorą udziału w spotkaniu jako osoby prywatne ale
jako reprezentanci odpowiednio Spółki i spółek kontrahentów. Spotkania te mają charakter
służbowy i wchodzą w zakres ich obowiązków. W konsekwencji więc, w sytuacji gdy faktyczne
korzyści z oferowanych napojów i posiłków odnosi przede wszystkim Spółka, nie zaś
pracownicy czy osoby reprezentujące kontrahentów Spółki, nie można stwierdzić, że po ich
stronie wystąpi przysporzenie majątkowe stanowiące przychód, odpowiednio ze stosunku
pracy i innych źródeł, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób
fizycznych.
Skarżąca, po wezwaniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa, złożyła skargę do
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której wniosła o uchylenie
zaskarżonej interpretacji, zarzucając naruszenie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) u.p.d.o.f.
W uzasadnieniu Skarżąca podkreśliła, że zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f.
obejmuje "diety i inne należności". Z powyższego przepisu nie wynika, iż dieta jest jedyną
formą zapewnienia wyżywienia pracownikowi korzystającą ze zwolnienia. W opinii Spółki,
pojęcie "inne należności" ma charakter otwarty. Obejmuje ono każdy przypadek świadczenia
mieszczącego się w zakresie przepisów rozporządzenia. W przepisie podatkowym oraz
regulacjach rozporządzenia brak jest podstawy prawnej stwierdzenia, iż koszty zapewnienia
wyżywienia nie mieszczą się w zakresie ww. pojęcia.
Zdaniem Skarżącej błędny jest pogląd organu, iż zwrot "inne należności" nie obejmuje całości
pozostałych świadczeń wydawanych zgodnie z przepisami rozporządzenia. Wskazała, że
"należność" może mieć charakter pieniężny lub niepieniężny. Obejmuje ona świadczenia
przysługujące pracownikowi zgodnie z przepisami rozporządzenia. Jeżeli z ustalonych przez
pracownika i pracodawcę warunków podróży służbowej wynika zapewnienie wyżywienia
(poprzez bezpośrednie sfinansowanie przez pracodawcę lub zwrot wydatków pracownikowi)
- w obu przypadkach mamy do czynienia z "należnościami".
Skarżąca za nieprawidłowe uznała również stanowisko organu, według którego użycie w art.
21 ust. 1 pkt 16 słowa "diety" wyczerpuje całość świadczeń "żywieniowych. Jej zdaniem, sama
konstrukcja rozporządzenia wskazuje, iż słowo "dieta" nie ma takiego charakteru. Zgodnie z §
2 rozporządzenia z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie
i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów.
Przepis wymienia expressis verbis diety (a nie stanowi w jednej jednostce redakcyjnej o
"dietach i innych należnościach zapewniających pracownikowi wyżywienie"). Nie ogranicza to
objęcia innych świadczeń "żywieniowych" dalszą konstrukcją przepisu. Tezę taką należy
również odnieść do zwolnienia podatkowego wymieniającego expressis verbis diety oraz
posługującego się formułą otwartą, ograniczoną jedynie zakresem przedmiotowym
Rozporządzenia.
Dalsza część zwolnienia stanowi o jego stosowaniu "do wysokości określonej w odrębnych
ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie
wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
5
w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na
obszarze kraju oraz poza granicami kraju (...)". Ponieważ opisywane świadczenie
(sfinansowanie wyżywienia według kosztów rzeczywistych) nie podlega w przepisach
rozporządzenia limitowaniu kwotowemu, ograniczenie to pozostaje bezprzedmiotowe.
Jedynie w przypadku świadczeń limitowanych ma miejsce ograniczenie zwolnienia
podatkowego. Na gruncie przepisów rozporządzenia brak jest jednak takiego zapisu.
W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując
zaprezentowane wcześniej stanowisko.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
skarga jest zasadna.
Istota sporu w sprawie sprowadza się do tego, czy w sytuacji, gdy skarżąca - jako pracodawca
spoza sfery budżetowej - płaci pełne kwoty wyżywienia za pracownika w podróży służbowej,
ale ponad limity wynikające z § 3 pkt 4 rozporządzenia to nadwyżka ponad limity wynikające z
tych przepisów (rozporządzeń) stanowi opodatkowany przychód pracownika.
W ocenie sądu, przy tak zarysowanym sporze, rację ma skarżąca, iż w takiej sytuacji nie
znajdzie zastosowania art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f.
Podkreślić należy, że to, że wartość tych posiłków będzie przekraczała limity określone w
przepisach dotyczących diet, nie ma znaczenia prawnego, gdyż w niniejszej sprawie nie mamy
do czynienia z dietą, a prawem pracodawcy jest określić górną wartość przekazywanego
pracownikowi posiłku ponad te limity.
Z dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) u.p.d.o.f. wynika, że ze zwolnienia od podatku
dochodowego korzystają diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do
wysokości określonej w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie delegacji
wynikającej z art. 775 § 2 Kodeks Pracy zwany dalej "KP"; tj. do wysokości określonej w
przepisach powołanego wyżej rozporządzenia..
Z uwagi na to, że przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej, a
przepisy wykonawcze, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f., zostały wydane na
podstawie delegacji wynikającej z art. 775 § 2 KP, to w ramach wykładni systemowej sięgnąć
należy do wykładni tego pojęcia wypracowanej na podstawie przepisów prawa pracy.
W świetle art. 775 § 1 KP pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie
służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym
miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.
Wykładni pojęcia "podróży służbowej" dokonał Sąd Najwyższy w wyroku z 22.1.2004 r. (I PK
298/03, OSNP 2004/23/399), zgodnie z którą czas pracy pracownika przeznaczony na
wykonywanie - w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę - zadań wymagających
ponoszenia przez pracownika dodatkowych kosztów, z natury rzeczy kwalifikuje się jako
odbywanie pracowniczych zagranicznych podróży służbowych, które wymagają
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
6
zrekompensowania przez pracodawcę uzasadnionych kosztów poniesionych przez
pracownika.
Zgodnie z § 2 rozporządzenia pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów: przejazdów,
noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, innych udokumentowanych
wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Z kolei na
pokrycie kosztów wyżywienia przysługuje pracownikowi dieta obliczona w wysokości i na
zasadach określonych w § 7 ww. rozporządzenia. W myśl § 7 ust. 1 rozporządzenia dieta jest
przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowej i
wynosi 30 zł za dobę podróży. Dieta nie przysługuje, jeżeli pracownikowi zapewniono
bezpłatne całodzienne wyżywienie (§ 7 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia).
Z przedstawionego przez skarżącą stanu faktycznego wynikało, że rozliczenie wydatków z
tytułu wyżywienia i noclegów w trakcie delegacji dokonywane jest zawsze na podstawie faktur
lub rachunków przedstawionych przez osobę będącą w podróży wystawionych na skarżącą. W
przypadku gdy pracownicy w trakcie podróży służbowej nabywają śniadania, obiady i kolacje,
skarżąca odpowiednio pomniejsza wypłacane diety. Zdaniem sądu w sytuacji, w której
pracownicy skarżącej odbywają podróże służbowe i nabywają w imieniu i na rzecz spółki jako
pracodawcy posiłki, które spożywają w trakcie podróży, nie wystąpi przychód opodatkowany
po stronie pracowników skarżącej, nawet jeżeli wydatki te przekraczają kwotowo określone
limity zawarte w odpowiednich rozporządzeniach dotyczących rozliczania diet i innych
kosztów związanych z podróżami służbowymi. Należy zauważyć, że system ryczałtowy wypłaty
diet polega na tym, że pracownik nie rozlicza się z wydatkowanej kwoty ryczałtu fakturami czy
też paragonami. Przyjmuje się domniemanie, że właśnie taką kwotę ryczałtu pracownik wydał.
W rzeczywistości może być więc tak, że pracownik może wydać na posiłki mniej niż 30 zł, co
stanowi w rzeczywistości jego dochód. Jednak ustawodawcę nie interesuje, że taki dochód
osiągnął. Dochód ten został na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) u.p.d.o.f. zwolniony.
Odmienną sytuację mamy w przypadku zapewnienia pełnych kosztów wyżywienia.
Pracodawca przechodzi na system rozliczania rzeczywistych wydatków i tu nie wystąpi
sytuacja, że pracownik dostanie jakieś kwoty pieniędzy, których nie wyda, i staną się jego
dochodem, tak jak w przypadku rozliczania się diet w sposób zryczałtowany. Zdaniem sądu
ustawodawca wprowadził limit diety, który nie jest przychodem, ale w przypadku tylko jej
ryczałtowego rozliczania. Ograniczenie ma na celu zapobieganie sytuacjom, kiedy pracownik
otrzymywałby dietę jako ryczałt, a ponadto dostawałby dodatkową kwotę na podstawie
zgromadzonych rachunków. W ten sposób dochodziłoby do nieuprawnionego zwolnienia po
stronie pracownika przychodów ponad limit.
Powyższa interpretacja wynika wprost z brzmienia powołanego rozporządzenia. Dieta nie
przysługuje, jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie (§ 7 ust. 3 pkt
2 rozporządzenia). Zdaniem sądu z powołanych regulacji wynika, że przy zapewnieniu zwrotu
pełnych kosztów wyżywienia na podstawie rachunku nie można mówić o diecie, bowiem w
takiej sytuacji nie przysługuje ona pracownikowi. W tym miejscu należy się zastanowić, mając
na uwadze brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) u.p.d.o.f., jakie inne należności korzystają ze
zwolnienia poza dietami za czas podróży służbowej.
Analiza przepisów rozporządzenia prowadzi do wniosku, że są to pozostałe ryczałty za noclegi,
dojazdy, przejazdy komunikacją miejską itp. W tym przypadku tak samo jak i w przypadku diet,
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
7
gdy pracodawca ponosi koszty noclegu czy też dojazdu, pracownikowi nie przysługuje żaden
zwrot kosztów, bowiem on ich nie poniósł. Skoro tak, to limity zwolnienia z opodatkowania
zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) u.p.d.o.f. nie mają zastosowania w przypadkach, kiedy
pracodawca nie rozlicza kosztów podróży służbowej, w tym diet, w formie ryczałtowej, a
ponosi bezpośrednio całe koszty podróży służbowej.
Poza tym, zdaniem sądu, nie można przypisać jako przychód pracownika wydatków
ponoszonych przez pracodawcę na jego wyżywienie w czasie podróży służbowej, jeżeli
przekraczają one limity z rozporządzenia, ponieważ realizuje on zadania skarżącej, a nie
własne.
Konkludując, stwierdzić należy, że w zaskarżonej interpretacji Minister Finansów dokonał
wadliwej wykładni art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1 art. 12 ust. 1 oraz, w szczególności, art. 21 ust. 1
pkt 16 lit. a) u.p.d.o.f. w zw. z art. 775 § 1-5 KP w zw. z § 2, 4 i 5 rozporządzenia w sprawie
krajowych podróży służbowych oraz § 3 i 4 rozporządzenia w sprawie zagranicznych podróży
służbowych poprzez przyjęcie, że wydatki na wyżywienie poniesione przez pracowników w
czasie podróży służbowej (udokumentowane fakturami i rachunkami wystawionymi na rzecz
skarżącej spółki), ponad limity wynikające z omawianych rozporządzeń, wiążą się osiągnięciem
przychodu przez pracownika tejże spółki.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 146 § 1 i art. 200 w zw. z art. 205 § ustawy z dnia 30
sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.z 2012
r.,poz.270 ze zm.) orzeczono jak w sentencji wyroku.
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych