gazeta

Terrarystyka
nr. 1
Jak kupić zdrowe
zwierzę?
INNE...
Krab Tęczowy
HODOWLE KARMOWE
-KONIKI POLNE
-KIEŁKOWANA PSZENICA
-SZARAŃCZE
-ĆMY
TERRARIUM
Budowa terrarium z OSB
cena: 9,89 zł 7% VAT
SPIS TREŚCI
www.terrarium.com.pl
1.
Bazyliszek płatkogłowy
HODOWLA
2.
Boa dusiciel
3.
Kameleon jemeński
4.
Żólw pustynny
5.
„Jak kupić zdrowe zwierzę?”
6.
Piaskowy pająk NOWE NABYTKI
7.
Koniki polne
8.
„Tierpark Hellabrunn” NASZE PODRÓŻE
9.
IBD - Groźna choroba gadów ZDROWIE
10.
Krab Tęczowy
11.
Skorpion cesarski
12
Budowa terrarium z OSB TERRARIUM
HODOWLA
HODOWLA
HODOWLA
HODOWLE KARMOWE
INNE
HODOWLA
Bazyliszek płatkogłowy (Basiliscus plumifrons Cope, 1876)
Bazyliszek płatkogłowy
Wielkość
Maksymalna długość ciała 92 cm, zwykle dorasta do 75-80 cm długości.
Długość życia
Śmiertelność w warunkach naturalnych jest duża, szczególnie młodych, które są ofiarą wielu gatunków
zwierząt. W przypadku Basiliscus plumifrons około 2% osobników żyje dłużej niż 2 lata. Dotychczas znany z literatury maksymalny wiek tego gatunku w terrarium wynosił 6 lat. Doniesienie z 1999 roku mówi o
odłowionym dorosłym osobniku, który w terrarium przeżył jeszcze ponad 15 lat.
Wygląd
Podstawowa barwa ciała zielona, u niektórych osobników zielononiebieska. Wzdłuż ciała białożółte lub niebieskawe plamki ułożone najczęściej w jeden lub dwa pasma na każdym boku ciała. Na grzebieniu grzbietowym występuje zwykle 3-5 czarnych, podłużnych pasów. Świeżo wylęgłe młode są brązowe lub oliwkowozielone z kilkoma ciemnymi, poprzecznymi pasami na grzbiecie i ogonie. Spód ciała jest jasnozielony. Dorosłe samce posiadają grzebienie na grzbiecie i na ogonie. Jego wysokość w środkowej części grzbietu równa jest w przybliżeniu średnicy ciała. Samce posiadają na głowie dwuczęściowy, lekko zaokrąglony płatek.
U młodych i samic płatek na głowie jest mały i ma kształt trójkąta.
Występowanie
Na stosukowo niewielkim obszarze Ameryki Środkowej rozciągającym się od wschodniej części Hondurasu
przez Nikaraguę, Kostarykę do Panamy.
Aktywność
Dzień. W nocy jest czujny i bardzo łatwo się budzi.
Biotop
Żyje w środowisku wilgotnego lasu deszczowego na wysokości do 250 m n.p.m. Wybiera miejsca w pobliżu wody. Często jedna para tego gatunku zasiedla jedno duże, obrośnięte lianami, bromeliami i storczykami,
drzewo rosnące na brzegu rzeki. Dystans ucieczki wynosi 4-10 m. Na miejsce noclegu gatunek ten wybiera
zwykle stale tę samą gałąź wiszącą nad powierzchnią wody.
Terrarium
Wilgotne i silnie zarośnięte roślinnością. Jako podłoże poleca się mieszanki ziemi ogrodowej, torfu i mchu.
Konieczny basen z wodą. Bazyliszki ze względu na swoją wielkość i usposobienie potrzebują bardzo obszernego terrarium, które praktycznie nigdy nie jest za duże. Wysokość terrarium dla tych nadrzewnych
zwierząt ma duże znaczenie. Szczególnie korzystna byłaby szklarnia z tropikalnym, wilgotnym mikroklimatem, silnie zarośnięta i zaopatrzona w duży basen. Ze względu na zdolności wspinania się bazyliszków w
terrarium powinny być gałęzie, liczne i dość odporne rośliny (np. Philodendron, Monstera, Maranta, Scindapsus, Ficus, Bromeliaceae). Ściany można pokryć korkiem, korą. Żywe rośliny wpływają korzystnie na
mikroklimat terrarium, przyczyniając się do zwiększania wilgotności powietrza. Nie powinno zabraknąć
ciemnych kątów i gęstej roślinności, gdzie bazyliszki mogą się ukryć. Duży i łatwy do czyszczenia basen
jest konieczny. Woda służy bazyliszkom do picia, pływania, oddawania odchodów. Basenu nie należy ogrzewać grzałkami akwarystycznymi, ogrzewanie, jeżeli jest konieczne należy umieścić pod basenem. Jako podłoże w terrarium poleca się mieszanki ziemi ogrodowej, torfu i mchu.
Oświetlenie
Cykl 12-14 godzinny, regularne naświetlanie UV wpływa pozytywnie na żywotność, barwę i rozmnażanie.
Poleca się stosowanie żarówki Osram-Ultravitalux (300 W), naświetlanie codziennie po 20 minut z odległości 1m.
Boa dusiciel (Boa constrictor Linnaeus, 1758)
Nazwy obcojęzyczne
Nazwa rosyjska: Obyknowiennyj udaw
Nazwa angielska: Red-tailed Boa (Boa constrictor constrictor)
Nazwa niemiecka: Abgottschlange, Königsboa
Nazwa czeska: Hroznyś kralowsky
Występowanie
Ameryka Środkowa i Południowa. Od północnych terenów Meksyku (Sonora) - Sonora Desert boa i Tarahumara Mountain boa, po środkową Argentynę - Boa argentyński (B. c. occidentalis)
Wielkość
Dorasta w zależności od podgatunku i populacji 3 - 4 metrów. Samice są zazwyczaj o 30 - 50 cm dłuższe od
samców. Osobniki hodowane w niewoli bardzo rzadko osiągają długość 3,5 metra, najczęściej ich długość
nie przekracza 2,5 m, co jest m.in. skutkiem częstego chowu wsobnego spokrewnionych osobników.
Długość życia
Nawet do 25 - 30 lat. Osobnik z Zoo Filadelfii osiągnął wiek 37 lat, a istnieje nie potwierdzone doniesienie o
osobniku 40 letnim.
Wygląd
Głowa mała, trójkątna, oddzielona od reszty ciała. Oczy są małe z pionową źrenicą i jasnożółtą tęczówką,
przez którą przebiega pozioma ciemna pręga. Przez boki i środek głowy przebiegają trzy ciemne pasy, sięgają one karku. Ciało węża się rozszerza ku tyłowi i osiąga swój największy obwód w połowie długości. Termoreceptory służące one do lokalizacji ofiary w nocy są rozmieszczone wzdłuż warg ale pokryte skórą są
słabo widoczne.
Ubarwienie zmienne w zależności od podgatunku. Boa spotykane w naszych terrariach są mieszańcami podgatunków ich kolorystyka jest zróżnicowana. Grzbiet ma w jaśniejszych odcieniach szarości i brązu, Widoczne na ubarwieniu podstawowym czarne lub ciemnobrązowe poprzeczne plamy otoczone jasną, żółtą
lub białą obwódką. W kierunku ogona plamy powiększają się i przybierają barwę, nawet krwistoczerwoną,
szczególnie u samców. Wzdłuż boków ciągną się mniejsze plamy romboidalnego kształtu. Brzuch mają jasny, szary, białawy, na tym tle widoczne są ciemne cętki.
Boa argentyński jest bardzo ciemny, wzór na ciele jest często zatarty. Odmiana „Hog island” jest bardzo jasna o podstawowym wzór delikatnie zaznaczony.
W ujścia kloaki obustronnie znajdują się pazurki odbytowe - pozostałość kończyn tylnych przodków dusicieli. Samce mają je większe (długość nawet 1 cm). U samic są w zaniku. Służą one najprawdopodobniej do
stymulacji samicy podczas godów i kopulacji.
Podgatunki
Podgatunki mają różne zasięgi geograficzne.
* B.c. constrictor - boa czerwonoogonowy - aż po Brazylie, Ekwador oraz wyspy Trynidad i Tobago
i boa „cesarski”
* B. c. imperator - czasami zwany boa cesarskim (niem. Keiser boa) z północnego Meksyku i północno zachodniego Peru.
Kameleon jemeński (Chamaeleo calyptratus Duméril, 1851)
Duży, niezwykle imponujący gatunek kameleona, którego samce osiągają długość 43,1 - 61 cm (w tym długość ogona 22,6 - 32 cm) i najczęściej ważą 90 - 180g. Mniejsze samice mierzą 25,4 - 33 cm (ogon 14,5 18,2 cm), a ich waga waha się w granicach 90 - 120g, samice zwykle noszą jaja i ich rzeczywista masa jest
trochę niższa.
Wyodrębniono dwa podgatunki różniące się wyglądem, wielkością, rozmieszczeniem i szeregiem innych
cech:
* Chamaeleo calyptratus calyptratus
* Chamaeleo calyptratus calcarifer
Wysokość kasku C. c. calcarifer rysuje się w granicach 4,9 - 5.8 cm. Kask samic C. c. calyptratus ma 5,0 5,9 cm, C. c. calcarifer 4,5 - 5,2 cm (Hellenius & Gasperetti, 1984).
Nie jest do końca wiadome dlaczego u tego gatunku wykształcił się kask aż tak dużych rozmiarów, niektóre
informacje mówią o związku z trudnymi warunkami klimatycznymi panującymi w Jemenie. Skraplająca się
rano rosa miałaby spływać po kasku w stronę pyska zwierzęcia, gdzie byłaby spijana. Inna teoria mówi, że
zwiększona powierzchnia ciała ułatwia kameleonom obniżenie temperatury w ciągu gorącego dnia (podobnie jak uszy fenneka czy słoni).
Nie niepokojone młode są zwykle zielone z niewielką liczbą ciemniejszych lub białych, podłużnych pasów.
Tarczki wokół pyska są białe, szare lub żółte podobnie jak grzebienie (Crista gularis i Crista dorsalis). Szeroka paleta barw zdrowych, dojrzałych samców obejmuje kolory : zielony, żółty, pomarańczowy, niebieski,
czerwony, brązowy i kolory pośrednie. Samice są zielono-brązowo-pomarańczowe (również wykazują dużą
zmienność), podczas ciąży ich ubarwienie radykalnie się zmienia. Tuż po zapłodnieniu samica robi się ciemna, szaro-brązowo-czarna (czasem w ciemno-niebieskie drobne plamki) z niezwykle intensywnymi pomarańczowymi lub żółtymi plamami. Ubarwienie w dużej mierze zależy od intensywności oświetlenia. Osobniki przewlekle ciemne prawdopodobnie dają w ten sposób znać, że coś jest nie tak. Należy zwrócić wówczas uwagę na to czy warunki w terrarium są odpowiednie (temperatura, wilgotność, ciągły stres). Jeżeli kameleon jest w tym czasie apatyczny, mruży lub ma stale zamknięte oczy, nie przyjmuje pokarmu, nie pije, na
pewno coś mu dolega.
Prawdopodobnie do tak dużej popularności tego gatunku przyczyniły się jego duże rozmiary, atrakcyjne
ubarwienie, duża reprodukcja, niewybredność pokarmowa, 100% pewność w określeniu płci zaraz po wykluciu.
Żólw pustynny (Geochelone sulcata Miller, 1779)
Zasięg
Od środkowo-wschodniej po środkowo-zachodnią Afrykę.
Opis gatunku
Bardzo duży, ze względu na środowisko, do jakiego się przystosował silnie zbudowany żółw. Samiec osiąga rozmiary 76 cm długości karapaksu i 100 kg, samice są mniejsze, ich rozmiary zazwyczaj oscylują wokół
50-60 cm przy wadze 29-60 kg, według różnych źródeł. Największy opisany osobnik tego gatunku był samcem, mierzył 106,68 cm i 225 kg wagi (Flower, 1925)!
Karapaks osobników młodocianych jest jasnobrązowy, każda tarczka jest obrzeżona ciemniejszą obwódką.
Taka obwódka jest również widoczna u osobników dorosłych, jednak z wiekiem stopniowo zlewa się do piaskowo-brązowego, niemal jednolitego koloru całego karapaksu. Kolor osobników z różnych miejsc zasięgu czasem nawet znacznie się różni, populacje zachodnie są bardziej pomarańczowe, podczas gdy wschodnie - kremowo-szare. Ogólny kształt ciała jest spłaszczony, karapaks samca jest lekko podługowaty, samicy
w ogólnym zarysie okrągły. Plastron nieznacznie jaśniejszy. Tarczki plastronu pod głową u osobników dorosłych, szczególnie u samców są wydłużone. Używane są w starciach pomiędzy osobnikami, jednak szczególnie w walkach pomiędzy samcami. Głowa duża, okryta grubymi tarczkami, szczęki bardzo silne. Oczy
duże, ciemnobrązowe, często „łzawiące”, co jest spowodowane bardzo suchym środowiskiem naturalnym.
Środowisko
Gatunek ten przystosował się do bardzo niesprzyjających warunków naturalnych. Zasięg jego występowania charakteryzują bardzo gorące dni, chłodne noce oraz ekstremalnie suche powietrze. Masywne kończyny przednie umożliwiają gadom kopanie głębokich tuneli, w których ukrywają się przez zbyt wysokimi temperaturami. Tunele te mogą sięgać nawet 15 metrów długości, a temperatura w nich może być niższa nawet
o 25°C. Kopanie tuneli ma również znaczenie w poszukiwaniu wilgoci. Czasem w jednym systemie tuneli
można znaleźć kilka osobników obu płci.
W zasadzie dorosłe osobniki nie mają naturalnego wroga, inaczej sytuacja wygląda w przypadku młodych i
osobników do trzeciego roku życia. Zagrożeniem mogą być węże, warany, krokodyle, ptaki drapieżne, szakale, hieny i wiele innych. Największym jednak zagrożeniem dla gatunku jest człowiek.
Terrarium
Ponieważ jest to jeden z największych gatunków żyjących żółwi, decyzja o jego zakupie powinna być dobrze przemyślana. Z uwagi na osiągane rozmiary i siłę, jaką dysponują, żółwie z tego gatunku mogą być
trzymane jedynie w bardzo dużych, wytrzymałych i stabilnych terrariach. Najlepszym rozwiązaniem w na
Nad zbiornikiem wewnętrznym należy umieścić świetlówki emitujące UVB lub naświetlać żółwia żarów
Pewnym rozwiązaniem, szczególnie przy osobnikach dorosłych jest również urządzenie zewnętrznego wybiegu połączonego z wewnętrznym. Te zazwyczaj inteligentne gady, gdy temperatura na zewnątrz spada,
same chowają się do wewnętrznych, cieplejszych pomieszczeń.
Nie należy umieszczać w terrarium zbiornika przeznaczonego do kąpieli żółwia, mimo, że okazjonalnie
mogą z nich korzystać żółwie pustynne wolą środowisko suche i ciepłe. Można w terrarium umieścić małą,
głęboką miskę z wodą, z której bardzo szybko uczą się pić. Należy ją myć co najmniej raz w tygodniu lub,
gdy zachodzi taka potrzeba. Można również zrezygnować z miski i udostępniać młodym wodę raz w tygodniu, dorosłym natomiast co 10-14 dni w okresie, gdy znajdują się na wybiegach zewnętrznych.
Jak kupić zdrowe zwierzę?
Od kilku lat obserwuję wzrastające zainteresowanie urządzaniem w domowych warunkach „małego zoo”.
Jak grzyby po deszczu pojawiają się większe i mniejsze sklepy zoologiczne, które w swoich ofertach poza
klatkami, akwariami, rozmaitymi akcesoriami pielęgnacyjno-hodowlanymi zamieszczają również żywe
stworzenia. Kolorowe i egzotyczne ptaki, groźne i wzbudzające respekt gady czy puszyste „przytulanki”:
króliczki miniaturowe, świnki morskie, koszatniczki nie zalicza się już do nieosiągalnych „rarytasów”.
Jednak co zrobić, aby po podjęciu decyzji o zakupie być naprawdę zadowolonym. Jak pozyskać zdrowego,
cieszącego oczy i duszę nowego członka rodziny? I w końcu jak nie stracić czasem dość sporej sumy pieniędzy?
Wbrew pozorom sprawa nie jest taka prosta. Oto kilka podstawowych rad:
1. Przed zakupem należy jak najwięcej dowiedzieć się o wybranym zwierzęciu. Poznać jego wymagania
środowiskowe, żywieniowe.
2. Nie wybierać zwierzątka na „łapu capu”. Czasem warto odwiedzić sklep kilka razy, obserwując zachowanie „wybrańca” Ocenić jego kondycję, sposób poruszania, zainteresowanie otoczeniem i karmą. Warto porozmawiać na ten temat z obsługą sklepu.
3. Zwierzęta powinny pochodzić z „dobrego domu” - w tym przypadku z „dobrego sklepu”. Jak go rozpoznać?
a). Zwierzęta otrzymują zróżnicowaną, dostosowaną do wymagań gatunkowych, świeżą karmę,
b). Klatki są dobrze oświetlone, odpowiednio wyposażone w urządzenia grzewcze i klimatyzacyjne.
W terrariach umieszczone są termometry.
c). Woda w poidłach i basenach kąpielowych jest zawsze świeża i czysta.
d). Odchody (wylinki) są regularnie usuwane,
e). Zwierzęta, a w szczególności ptaki są wesołe, aktywne, chętne go zabawy, ufne w stosunku do
człowieka, dobrze odżywione i wybarwione.
f). Sklep zna i korzysta z pomocy lekarza weterynarii, którego może polecić lub zachęca do skontaktowania się z nim telefonicznie
g). Obsługa lub właściciel sklepu zna pochodzenie swoich zwierząt. Posiada odpowiednie dokumenty rejestrowe, zaświadczające o pochodzeniu zwierząt szczególnie gatunków objętych międzynarodową
ochroną gatunkową CITES
h). Z chwilą, gdy zdecydujesz się na kupno, sprzedawca poleca, byś jednocześnie nabył podręcznik
traktujący o opiece nad wybranym gatunkiem zwierzęcia, zdrowe jedzenia, dodatkowe wyposażenie i terrarium najlepsze na jakie cię stać.
REKLAMA
Sicarius terrosus (Nicolet, 1849)
Sicarius terrosus
Sicarius terrosus
Systematyka:
Domena: eukarionty (Eucaryota)
Królestwo: zwierzęta (Animalia)
Typ: stawonogi (Arthropoda)
Podtyp: szczękoczułkowce (Chelicerata)
Gromada: pajęczaki (Arachnida)
Rząd: pająki (Araneae)
Podrząd: (Opisthothelae)
Inforząd: (Araneomorphae)
Rodzina: Sicariidae
Rodzaj: Sicarius
Gatunek: Sicarius terrosus
Gatunek sklasyfikowany w 1849 roku przez Nicolet’a.
Nazwa angielska nazwa wszystkich gatunków rodzaju Sicarius to „sand spider” lub „six-eyed sand spider”.
Występowanie i warunki naturalne:
Na wolności zamieszkuje pustynie Chile, Argentyny i Peru. Temperatura waha się tam od 10 do blisko 50°C,
a w niektórych miejscach na pustyniach deszcze nie padały od 400 lat. Jedyna występująca woda pojawia
się nad ranem, po opadnięciu rosy.
Długość życia:
Długość życia szacuje się na ok. 15 lat. Jest to jednak wartość przybliżona, gdyż większość osobników dostępnych w handlu pochodzi z odłowu i ciężko jest dokładnie określić ich wiek.
Sicarius terrosus
Wygląd:
Samica osiąga rozmiary ciała ok. 15mm (45mm z rozpostartymi odnóżami), samce są nieco mniejsze i smuklejsze od samic. Pająk jednolicie ubarwiony, koloru od żółtego, przez szary aż do brązowego (zależnie od
populacji i koloru podłoża na jakim występuje). Na ciele występują tylko pojedyncze włoski. Posiada bardzo
niewielkie i słabo widoczne oczy. Pająk o dość charakterystycznym wyglądzie, sprawiający wrażenie „zasuszonego”.
Temperatura w dzień to ok. 30°C, w nocy ok. 22°C. Wilgotność jak najniższa. Najlepiej na poziomie 30 40% Należy jednak pamiętać o tym, że pająki te są bardzo odporne na niskie i wysokie temperatury (patrz
warunki naturalne). Nie zauważyłem również podatności na pleśń lub pogorszenia stanu zdrowia pająka
spowodowanego nieco wyższą wilgotnością.
Koniki polne
Koniki polne są dla zwierząt terraryjnych najłatwiejszym źródłem pokarmu dostępnym w środowisku naturalnym, owady te należą do tzw. „planktonu łąkowego”. Można je znaleźć na łąkach (szczególnie suchych,
niekoszonych), pastwiskach, ogrodach, miejskich parkach i wszelkich większych trawnikach. Występują oczywiście tylko w okresie od wiosny do jesieni. Długość ich ciała dochodzi do ok. 2 cm. Posiadają bardzo zróżnicowane ubarwienie, od zielonego, przez szarobrązowe (najczęściej spotykane), do różowoczerwonego. Koniki polne najlepiej łapać jest siatką na motyle, którą wykonuje się nisko przy ziemi, szybkie ruchy
na boki, jednocześnie posuwając się do przodu. Gdy po jakimś czasie uznamy, że owadów jest wystarczająco dużo, szybko zakręcamy ręką wylot siatki, a następnie jej zawartość przesypujemy do małego worka, słoika lub pudełka. Po udanych łowach, należy przebrać zawartość pojemnika, ponieważ do siatki złapią się nie
tylko koniki polne, ale również inne gatunki owadów. Inną metodą jest chwytanie koników rękami, wymaga
to dużej zręczności i jest bardziej czasochłonne. Gdy jednorazowo złapało się większą ilość koników, można
je przetrzymywać przez jakiś czas, mając ich pewien zapas. Można przetrzymywać je w domu w pełni żywe,
przez kilka dni, w dużym słoju, karmiąc je świeżą trawą oraz mniszkiem lekarskim i innymi roślinami. Metodą pozwalającą na dłuższe przetrzymywanie tych owadów jest umieszczenie ich w lodówce, w temperaturze ok. 4°C, wprowadzając je w letarg. Jeśli natomiast ktoś ma przy domu ogródek, może spróbować zbudować konikom polnym „zagrodę”, w której będą one żyły tak jak w naturze, jednak na ograniczonej przestrzeni. Należy zbić z desek drewniany szkielet, w kształcie prostopadłościanu lub sześcianu, a następnie
rozpiąć na nim bardzo drobną siatkę lub gęstą gazę. Ściany można również wykonać ze szkła, a tylko dach z
siatki. Podłogę zostawiamy niezabudowaną. Zagrodę ustawia się w słonecznym miejscu, na trawie i wpuszcza owady. Można je stamtąd wybierać w każdej chwili gdy zaistnieje potrzeba nakarmienia zwierząt w terrarium, należy pamiętać oczywiście o uzupełnianiu zagrody w nowe koniki. Przed upuszczeniem owadów
do terrarium, trzeba sprawdzić, czy nie są nosicielami roztoczy.
Warto pamiętać o tym, że „plankton łąkowy” zebrany na łące przy trasie szybkiego ruchu czy na trawniku
przed blokiem w centrum miasta może bardziej zaszkodzić naszym zwierzakom niż pomóc. Dlatego też koniki polne powinniśmy zbierać w miejscach odległych od terenów zurbanizowanych.
Konikami można karmić wszelkie owadożerne jaszczurki oraz płazy, żółwie, pająki i skorpiony.
Ogród zoologiczny „Tierpark Hellabrunn” w Monachium
Powstałe w 1911 roku Monachijskie Zoo jest jedną z ważniejszych atrakcji turystycznych tego miasta.
Poprzez swój wiek, status, przejrzystą organizację funduszy w Bawarii oraz położenie, ośrodek ten może poszczycić się wspaniałymi walorami.
Zaczynając od położenia nad rzeką Isar, dzięki zagospodarowaniu, której - przez ogród płynie codziennie
czysta woda, co jest niezwykle ważne i daje ogromny komfort znajdującym się tam zwierzętom, szczególnie
związanych swym trybem życia ze środowiskami wodnymi.
Rzeka ocierając się o krawędź terenu ogrodu, raz przypomina środowisko rwących rzek, zasilając miejsca
bytowania fok czy niedźwiedzi, a innym razem tworzy spokojne środowiska dla ptactwa wodnego, hipopotamów, bądź nawet płytkie wodopoje dla zwierząt kopytnych.
A zwierząt jest wiele.
Poczynając od nieparzystokopytnych – ponad 8 gatunków (kilka gatunków koniowatych, jeden gatunek tapira – T.indicus) dalej przez parzystokopytne – ok. 41 gatunków, gdzie spotkamy dwa gatunki gazel, oryxy,
kilka gatunków bydła, bizony, żubry, żyrafy,
ssaki drapieżne, w tym kotowate, gdzie znajdziemy lwy, tygrysy syberyjskie, żbiki, rysie, pumy, gepardy, jaguary (w tym melanistyczne), czy oceloty oraz psowate, w tym wilki, likaony, wilki grzywiaste.
Znajdziemy również wyżej wspomniane niedźwiedzie brunatne i białe, kangurowate (walabia, kangur czerwony), foki i bogaty zbiór naczelnych, w tym orangutany, szympansy, trzy gatunki lemurów i inne oraz niesamowitą wprost ogromną różnorodność ptaków (kruki, kilka gatunków sów, pelikany, flemingi, strusie, pingwiny , blaszkodziobe, ibisy i cały szereg ptaków drapieżnych).
W opisie tak pięknego ogrodu warto skupić się na zagospodarowaniu tegoż bogactwa gatunków;
IBD - Groźna choroba gadów
Artykuł opublikowano dzięki uprzejmości czasopisma
„Weterynaria w Praktyce” wydawnictwa Elamed
IBD (inclusion body disease) jest ciężką, nieuleczalną chorobą węży. Szczególnie zagrożone są węże z podrodziny Boinae i Pythoninae (2). Pojawiły się doniesienia, że podobne objawy do IBD obserwowano u węży
z innych rodzin (Colubridae i Viperidae) (2, 8). IBD po raz pierwszy zostało opisane w połowie lat 70. ubiegłego wieku (2, 4) u pytona tygrysiego (Python molurus bivittatus). W latach 80. odnotowywano coraz
częstsze przypadki IBD u pytonów, a od początku lat 90. liczba zachorowań na IBD wśród pytonów zaczęła maleć na rzecz coraz częstszych przypadków stwierdzenia IBD u węży boa (Boa constrictor) (8). Nazwa
choroby powstała w nawiązaniu do charakterystycznych śródplazmatycznych ciałek wtrętowych pojawiających się w komórkach nabłonka przewodu pokarmowego, narządów wewnętrznych i neuronach. Przypadki
IBD odnotowywano w hodowlach w Ameryce, Afryce, Europie i Australii, nie odnotowano takich przypadków u osobników wolno żyjących (4).
Nie ustalono jeszcze ostatecznie, co jest czynnikiem wywołującym chorobę (4, 8). Podejrzewa się, że chorobę wywołuje wirus należący do rodziny Retroviridae (4, 6, 8, 9). Obecne podejrzenia oparte są na morfologicznym podobieństwie izolowanego (od chorych węży) wirusa do retrowirusów typu C (4, 8, 9). Cząsteczka wirusa mierzy 90-120 nm, nukleoid zamknięty jest w heksagonalnym nukleokapsydzie. Ponadto w surowicy chorych węży oraz w supernatancie hodowli komórkowych (od chorych węży) wykryto aktywność odwrotnej transkryptazy (4, 8, 9). Udowodniono również, że supernatantem z hodowli komórkowych i homogenatem wątroby chorych węży boa (Boa constrictor) można wywołać chorobę u młodych pytonów tygrysich (Python molurus bivittatus) (9).
Te dane mogą wyraźnie wskazywać retrowirusa typu C jako czynnik etiologiczny IBD, jednakże badania
wykazały obecność endogennego retrowirusa typu C zarówno w zdrowych tkankach gadów, jak i w tkankach objętych procesami proliferacyjnymi (np. w złośliwych guzach u pytona tygrysiego) (9).
Drogi szerzenia choroby nie zostały jeszcze w pełni poznane (1, 4). Do zakażenia może dochodzić drogą pokarmową, oddechową, płciową, poprzez bezpośredni kontakt zdrowych węży z chorymi (z ich wydzielinami). Choroba może być także przeniesiona przez hodowcę na rękach lub narzędziach zanieczyszczonych
wydzielinami chorych węży (1, 4). Udowodnione są również przypadki zakażeń śródmacicznych embrionów (gatunki jajożyworodne) lub jaj (gatunki jajorodne) (4). Zaobserwowano także, że wektorem przenoszącym IBD może być roztocze (Ophionyssus natricis) (1, 2, 4, 5, 8).
REKLAMA
Krab tęczowy
Krab tęczowy (Cardisoma armatum lub Cardiosoma armatum, inna nazwa krab trójkolorowy) – gatunek kraba. Jako osobny gatunek został wyodrębniony przez holenderskiego lekarza Jana Adriana Herklotsa w 1851.
Swoją nazwę zawdzięcza bogatemu ubarwieniu.
Krab tęczowy zamieszkuje północnozachodnią, nadmorską cześć Ameryki Południowej (Brazylia, Surinam,
Gujana, Wenezuela) oraz Morze Karaibskie z występującymi na nim wyspami (Trynidad i Tobago, Antyle Holenderskie i Karaiby, patrz mapka) i podzwrotnikowe regiony Oceanu Atlantyckiego. Jest także sporadycznie spotykany na wybrzeżach Afryki, dokąd dostał się przez ten właśnie ocean.
Wygląd [edytuj]
Ich średnia wielkość to około 10 do 14 cm, największe osiągają nawet wielkość do 20 cm. Posiadają granatowy (niebieski) karapaks zbudowany z chityny, wysycany solami wapnia, które są pobierane przez kraba za
pomocą skrzeli, lekko fioletowe odnóża oraz białe (szare, miejscami przechodzące w niebieskie) szczypce jedna para szczypiec jest zawsze większa od drugiej i w praktyce służy krabowi do obrony. Mają także bardzo charakterystyczne, wystające oczy; rogówka otacza je dookoła, tak że krab tęczowy może widzieć nawet z tyłu. Posiadają także wewnętrzne skrzela, które pozwalają im bez problemu oddychać zarówno w wodzie, jak i na lądzie.
Jest zwierzęciem rozdzielnopłciowym, lecz dymorfizm płciowy jest słabo zaznaczony. Samica różni się od
samca tym, że ma szerszy odwłok (przystosowany do przechowywania jajeczek) w kształcie odwróconej litery C, a samiec ma odwłok wąski, zbliżony kształtem do litery V.
Życie kraba [edytuj]
Kraby tęczowe są drapieżne, lecz dla człowieka całkowicie niegroźne. Prowadzą całodobowy tryb życia, ale
ich aktywność wzmaga się późnym wieczorem oraz wczesnym rankiem. Są padlinożerne - żywią się larwami owadów, kijankami, krewetkami, ślimakami oraz mniejszymi rybami, zjadają także wiele gatunków roślin - zarówno warzyw jak i owoców. Również spotykanym i normalnym zjawiskiem u tego kraba jest tzw.
koprofagia, czyli zjadanie własnego kału.
W warunkach hodowlanych żyją 5-6 lat, a w warunkach naturalnych dożywają nawet 10 lat. Żyje w temperaturach od 20 °C do 30 °C (taka też powinna być temperatura w akwarium hodowlanym dla tych krabów).
Kraby cierpliwie przystosowują się do warunków życia w akwarium. Budują bardzo pracowicie dużo wejść
do kryjówek przesuwając nawet kamieniste podłoże. Rośliny sztuczne są przez nie często cięte a rośliny
prawdziwe - zjadane. Duże znaczenie na samopoczucie krabów oraz ich ubarwienie ma naświetlanie akwarium. Prawdopodobnie ubarwienie zależne jest także od otoczenia kraba, zatem dobry wpływ może mieć
trzymanie w akwarium np. czerwonych kamieni.
Pandinus imperator to najczęściej spotykany w domowych terrariach gatunek skorpiona. Nic dziwnego - ten
wyjątkowo duży i piękny skorpion jest jednym z najłatwiejszych w hodowli i utrzymaniu. Osiąga nawet 18
cm długości (przeciętnie 12 - 17 cm) i wagę 20 - 30 g. Niekiedy wyrośnięte, ciężarne samice mogą ważyć
około 50 g. Czarny, błyszczący kolor wpada czasami w ciemnoniebieski, brązowy lub zielonkawy odcień.
Telson u młodych osobników jest biały, a z wiekiem
staje się czerwono - brązowy. W dobrych warunkach
zwierzęta te mogą dożyć 8 - 10 lat. Skorpion cesarski
występuje w Zachodniej Afryce - Ghana, Gabon,
Togo, Senegal, Sierra Leone, Kongo, Nigeria, Benin,
Gwinea, Gwinea Bissau, Gwinea Równikowa,
Kamerun, Liberia i Wybrzeże Kości Słoniowej.
Zamieszkuje głównie pogranicze lasów deszczowych
i sawanny, gdzie kryje się zwykle w ciągu dnia w
opuszczonych, lub też samodzielnie wykopanych
norkach o głębokości dochodzącej nawet do 40 cm.
Bardzo często taką kryjówkę zamieszkuje nie jeden,
lecz grupa złożona z różnych wiekiem osobników.
Aktywny głównie nocą i o zmierzchu, gdy poluje
przyczajony u wejścia do swej norki. Jego łupem padają wszelkie zwierzęta które może pokonać.
Terrarium
P. imperator, jako jeden z nielicznych gatunków może być trzymany w niewielkich grupach, choć i tu mogą
się zdarzyć przypadki kanibalizmu. Oczywiście w przypadku jakichś poważniejszych konfliktów należy
bezzwłocznie grupę rozdzielić. Minimalne wymiary terrarium dla niewielkiej grupy to 80x40x40 cm, natomiast dla pary wystarczy 60x30x30 cm. Oczywiście, im większe terrarium tym lepiej, jednak nie wolno z tą
wielkością przesadzać bo na zbyt dużej powierzchni zwierzęta mogą mieć problem z upolowaniem pokarmu. Podłoże może stanowić warstwa torfu, piasku, ziemi, mchu, włókna kokosowego (tzw. torf kokosowy),
vermiculitu lub mieszanka tych składników o grubości 10 - 20 cm, tak aby zapewnić skorpionom możliwość kopania norek. Dobrą rzeczą jest ułożenie na dno terrarium warstwy drobnych kamieni i nakrycie tego
drobną siatką. W narożniku terrarium umieszczamy rurkę i dopiero na tak przygotowany drenaż układamy
właściwe podłoże. Jako dodatkowych kryjówek można użyć kawałków kory, skorupy orzecha kokosowego bądź ceramicznych doniczek. Nieodzowna jest również płytka miseczka z wodą. W przypadku młodych
skorpionów należy wypełnić ją częściowo czystym piaskiem lub żwirkiem, by zapobiec utopieniu się maluchów. Kluczem do sukcesu w hodowli jest zapewnienie odpowiedniej wilgotności (70 - 85%) i temperatury
(25 - 32°C, z niewielkimi nocnymi spadkami). Podłoże powinno być wilgotne, ale w żadnym wypadku mokre! Rzecz jasna jest z tym trochę „zabawy” i trzeba dbać o uzupełnianie poziomu wody, lecz dzięki takiemu
rozwiązaniu mogę sobie pozwolić np. na tygodniowy wyjazd nie martwiąc się, że zwierzęta się przesuszą.
Nie wolno zapomnieć również o właściwej wentylacji, wszak 70 - 85% odnosi się do powietrza, nie podłoża. Jako oświetlenie i Źródło ciepła można użyć żarówki, jednak o słabym świetle i małej mocy, tak by nie
przegrzać zwierząt. Ważne jest, by zapewnić odpowiedni cykl dnia i nocy. Oświetlenie nie jest konieczne,
gdy do terrarium dociera światło dzienne.
Żywienie
W hodowli podajemy świerszcze, karaczany, drewnojady, szarańczę, itp. Należy zadbać o to, by dieta była
jak najbardziej zróżnicowana. Częstotliwość karmienia należy dostosować do apetytu skorpiona. Nie należy
się martwić gdy nasz podopieczny zrobi sobie długą przerwę w jedzeniu. Zdarzało mi się wiele razy, że dobrze nakarmiony dorosły skorpion pościł potem przez kilka miesięcy. Małym skorpionom podajemy pokarm
stosowny do ich wielkości. Przyjmuje się, że owady przeznaczone do skarmienia nie powinny przekraczać
1/3 wielkości takiego młodego skorpiona. Młode, które przebywają z matką, zwykle korzystają z „upolowanej” przez nią zdobyczy. W tym okresie nie powinno się wpuszczać do terrarium żywych świerszczy czy karaczanów, ale podawać je matce pęsetą. Nie można też zapomnieć o płytkiej miseczce z wodą, wypełnionej
częściowo np. piaskiem.
Wyliczenia
a) dno
- płyta ma grubość 15mm, a więc długość dna, pomniejszonego o ściany boczne będzie miało 97 cm,
szerokość pomniejszona o ścianę tylną i przednią 47 cm
b) tył
- pomniejszony o górną płytę będzie miał 100x118,5 cm (dł/wys)
c) boki
- boki pomniejszone o tylną i górną płytę 48,5x118,5 cm (szer/wys)
d) góra
- górną płytę montujemy na końcu, a więc nie musimy zmieniać jej wymiarów
e) poprzeczki
- z przodu terrarium musimy zamontować poprzeczki:
1.dolną 20x97cm (wys/dł), która będzie zapobiegała, wydostawaniu się na zewnątrz terrarium podłoża (robimy w niej także otwory wentylacyjne)
2. górną 10x97cm (wys/dł)
Poprzeczki powinniśmy zamontować między bocznymi ścianami terrarium, ponieważ na nich będą
znajdowały się prowadnice do szyb.
Wszystkie elementy zabezpieczamy dodatkowo lakierem, w szczególności krawędzie odsłonięte po cięciu.
Ja użyłem lakieru ekologicznego (wodorozpuszczalnego), który na pewno nie zaszkodzi zwierzakowi.
Narzędzia
* wkrętarka
* wkręty do drewna
* wiertła do drewna (2mm,4mm,5mm)
* silikon bezbarwny
* prowadnice plastikowe do szyb
Redakcja