Standardy PTK - Druk

Standardy PTK
ZAWAŁ SERCA
Opracowane przez Komisję:
Przewodniczący: Prof. Zygmunt Sadowski
Instytut Kardiologii - Warszawa
Dr med. Andrzej Budaj
CMKP - Warszawa
Prof. Mirosław DłuŜniewski
Akademia Medyczna - Warszawa
Prof. Andrzej Dyduszyński
Szpital Pogotowia Ratunkowego - Warszawa
Prof. Antoni Dziatkowiak
Akademia Medyczna - Kraków
Prof. Stanisław Pasyk
Śląska Akademia Medyczna - Zabrze
Prof. Witold RuŜyłło
Instytut Kardiologii - Warszawa
Prof. Wiesława Tracz
Akademia Medyczna - Kraków
Prof. Jan Wodniecki
Śląska Akademia Medyczna - Zabrze
• Uwagi ogólne
• Diagnostyka zawału serca
• Leczenie ostrej fazy zawału serca
Postępowanie w miejscu zachorowania
Leczenie zawału serca w szpitalu
Ocena rokowania po zawale serca
• Leczenie poszpitalne zawału serca
• Podsumowanie
UWAGI OGÓLNE
Zawał serca i jego następstwa są główną przyczyną zgonów w Polsce. Spośród 1
miliona pacjentów z chorobą niedokrwienną serca na zawał zapada kaŜdego roku 10%,
tj. około 100.000 osób. Bezpośrednią przyczyną zawału jest u 90% chorych całkowite
zamknięcie tętnicy przez zakrzep uruchomiony pęknięciem blaszki miaŜdŜycowej
zwęŜającej tętnicę.
Mimo postępu diagnostyki i terapii, roczna śmiertelność związana z zawałem
przekracza 40%: w okresie przedszpitalnym sięga 23-35% (najwięcej osób ginie w ciągu
1 godz. od wystąpienia objawów), w okresie szpitalnym 7-15% i w okresie pierwszego
roku po zawale wynosi 5-10% - zaleŜnie od stosowanych metod leczenia.
Wśród pacjentów z chorobą wieńcową i populacji wysokiego ryzyka zawału naleŜy
prowadzić edukację, mającą na celu skrócenie czasu między wystąpieniem bólu a
wezwaniem karetki pogotowia. NaleŜy równieŜ poprawić szybkość transportu chorych z
zawałem do szpitala i skrócić nieuzasadnione opóźnienie czasu rozpoczęcia leczenia
fibrynolitycznego - między przybyciem chorego na izbę przyjęć a rozpoczęciem
podawania leku fibrynolitycznego (upływa średnio ponad godzina).
Celem leczenia jest redukcja śmiertelności, zmniejszenie obszaru zawału i dysfunkcji
lewej komory, poprawa bilansu tlenowego mięśnia sercowego oraz zwalczanie innych
następstw zawału (groźne zaburzenia rytmu, mechaniczne powikłania, niewydolność
serca). Oceny stanu chorych i ich rokowania w zawale serca moŜna dokonać w oparciu
o proste objawy kliniczne ujęte w klasyfikacji Killipa i Kimballa (tab. I).
Tabela I
Klasyfikacja stanu klinicznego chorych i związanego z tym rokowania w ostrym okresie zawału serca
Objawy kliniczne
Klasa
Częstość
występowania
w%
PrzybliŜona
śmiertelność
w%
I
Bez rzęŜeń nad płucami i III tonu serca
30 - 40
8
II
RzęŜenia obejmujące mniej niŜ 50% pól płucnych lub III ton
30 - 40
30
III
RzęŜenia ponad 50% pól płucnych (obrzęk płuc)
5 - 10
44
IV
Wstrząs zawałowy
10
80 - 100
W przebiegu zawału serca wyróŜnia się zawał z załamkiem Q, zawał bez załamka Q,
szerzenie się i dorzut zawału serca.
Zawał serca bez załamka Q występuje u ok. 8-25% chorych z zawałem i
charakteryzuje się mniejszym obszarem martwicy, ale 4-krotnie większym ryzykiem
dorzutu zawału. Śmiertelność szpitalna jest dwukrotnie niŜsza, ale śmiertelność w ciągu
roku przekracza obserwowaną w zawale z załamkiem Q i sięga 28,5%.
Najczęstsze powikłania zawału serca obejmują: zaburzenia rytmu i przewodzenia,
niewydolność serca (obrzęk płuc, wstrząs), ostrą niewydolność mitralną, pęknięcie
wolnej ściany lewej komory, pęknięcie przegrody komorowej, tętniak lewej komory,
zakrzepy i zatory.
Hospitalizacja chorego z niepowikłanym zawałem serca powinna być krótsza niŜ dwa
tygodnie.
DIAGNOSTYKA ZAWAŁU SERCA
Rozpoznanie bądź podejrzenie zawału serca winno być ustalone przez lekarza
pierwszego kontaktu na podstawie charakterystycznego bólu, rzadziej innych objawów
klinicznych. Prawidłowo zebrane wywiady pozwalają na ustalenie rozpoznania u 70-80%
chorych. Nie naleŜy tracić czasu na potwierdzenie rozpoznania badaniem
elektrokardiograficznym w miejscu zachorowania, tylko dokonać szybkiego transportu
chorego karetką pogotowia do szpitala.
Pojedyncze badanie EKG pozwala na rozpoznanie zawału serca w 50-80% (średnio
(60%), w 20-25% elektrokardiogram wykazuje nieprawidłowości, ale bez zmian
typowych, u 15% chorych z zawałem serca obraz EKG moŜe być całkowicie prawidłowy.
Seria badań EKG potwierdza zawał u 95% chorych.
Nietypowy przebieg zawału serca moŜe ujawniać się pod postacią: nagłego zgonu
sercowego, obrzęku płuc, wstrząsu, zaburzeń rytmu serca, niewydolności serca,
zaburzeń brzusznych, zaburzeń mózgowych bez typowych objawów bólowych. U około
10% chorych zawałowi serca nie towarzyszą Ŝadne istotne, kliniczne objawy chorobowe.
Potwierdzeniem zawału serca jest wynik badania stęŜenia enzymów wskaźnikowych
w surowicy. Najczęściej wystarcza oznaczenie kinazy kreatynowej (CK), a za najbardziej
specyficzny uwaŜa się izoenzym MB kinazy kreatynowej (MBCK). Oznaczenia enzymu
naleŜy dokonać przy przyjęciu chorego oraz 12 i 24 godz. później. PodwyŜszenie CK
uwaŜa się za jeden z najbardziej czułych testów (ok. 96%). Czułość MBCK sięga 99%.
Jeśli zawał dokonał się przed 24 godz., a poziomy CK i MBCK nie są diagnostyczne,
wskazane jest oznaczenie LDH.
Badanie echokardiograficzne ma w zawale serca wysoką czułość, ale niŜszą
specyficzność (nie róŜnicuje ogłuszonego i zamroŜonego serca, blizny po poprzednim
zawale i innych przyczyn upośledzenia kurczliwości). Badanie echokardiograficzne jest
cenną metodą w rozpoznawaniu mechanicznych powikłań zawału serca, jego obszaru
przebudowy i dysfunkcji lewej komory.
LECZENIE OSTREJ FAZY ZAWAŁU SERCA
Postępowanie w miejscu zachorowania
1. U chorego w bólu zawałowym, w zawale niepowikłanym bez objawów hipotonii podać tabletkę nitrogliceryny pod język.
2. Leczenie przeciwbólowe (konieczne załoŜenie kaniuli do Ŝyły).
a. Podstawowym lekiem przeciwbólowym jest morfina podana doŜylnie: 5 mg w
ciągu 2 min., a następnie 2 mg co 5 min. - pod kontrolą częstości i głębokości
oddechów, ciśnienia tętniczego, częstości rytmu serca - do ustąpienia bólu bądź
wystąpienia objawów niepoŜądanych. Przy uporczywym, nawracającym bólu
zawałowym moŜna podawać wlew kroplowy roztworu 50 mg morfiny w 500 ml
5% glukozy od 5 do 20 kropli na minutę. U ludzi młodych, zdrowych przed
zawałem, dawka dobowa sięga do 1-2 mg/kg cięŜaru ciała, pod warunkiem
dobrej tolerancji. Przeciwwskazania dla morfiny: zaburzenia ośrodka
oddechowego, dychawica oskrzelowa, uczulenie na lek. Zalecana ostroŜność:
hipotonia i wstrząs, ostre i przewlekłe choroby płuc, niewydolność wątroby,
niedoczynność tarczycy, nasilona miaŜdŜyca tętnic mózgowych.
b. Rzadziej dla opanowania bólu stosuje się neuroleptoanalgezję II doŜylnie:
fentanyl 0,1 mg z dehydrobenzperidolem 5 mg - w 10 ml 5% glukozy w ciągu 5
min. - pod kontrolą jak przy podawaniu morfiny.
Jeśli pierwsza dawka nie przerwała bólu, moŜna po przerwie 5-10 min. podać
w podobny sposób drugą dawkę.
Jeśli po 20-30 min. ból nawraca, moŜna podać 0,1 mg fentanylu (który ma
krótki półokres czasu trwania w stosunku do dehydrobenzperidolu) albo
rozpocząć wlew kroplowy mieszanki: 0,3 mg fentanylu, 10 mg
dehydrobenzperidolu w 500 ml 5% glukozy z szybkością 5-20 kropli na minutę.
c. Przy przeciwwskazaniach do morfiny moŜna zastosować mieszankę lityczną: 50
mg petydyny z 25 mg chloropromazyny (fenactil do wstrzyknięcia doŜylnego)
oraz 50 mg prometazyny (diphergan) - uzupełnione w strzykawce do 20 ml
roztworem 5% glukozy. Rozpoczyna się wstrzyknięcie doŜylnie powoli zwykle 4
ml, a następnie 1-2 ml co 15-60 min.
d. Zwalczanie działań niepoŜądanych leków przeciwbólowych.
Hipotonia: uniesienie nóg, doŜylne podanie płynów, a wobec braku
normalizacji ciśnienia - wlew dopaminy.
Bradykardia: atropina 0,5-1 mg i.v. (dawkę 0,5 mg moŜna powtarzać co 5
min. do dawki łącznej 2 mg), a w razie nieskuteczności lub zaburzeń
hemodynamicznych - stymulacja zewnętrzna lub wprowadzenie elektrody i
Zaburzenia oddechu: przy cięŜszych objawach
stymulacja wewnątrzsercowa.
- nalokson (narcan) 0,4 mg i.v. Dawkę moŜna powtarzać co kilka minut w razie
konieczności do 2-10 mg. Uwaga: dla opanowania bólu zawałowego nie naleŜy
stosować pyralginy czy pabialginy - ze względu na toksyczność i małą
skuteczność przeciwbólową.
3. U chorych bez przeciwwskazań podać doustnie 300 mg polopiryny/aspiryny.
4. Wskazaniem dla tlenoterapii jest hipoksemia - głównie w przebiegu nasilonej
niewydolności serca (obrzęk płuc, wstrząs) i niewydolności oddechowej.
5. Obowiązuje unieruchomienie chorego w pozycji leŜącej. Transport w pozycji
leŜącej karetką wyposaŜoną w defibrylator elektryczny. Wskazane jest stałe
monitorowanie elektrokardiograficzne. W obrzęku płuc unieruchomienie i transport w
pozycji siedzącej.
6. Istnieją dwie przesłanki nakazujące bardzo szybką hospitalizację chorych z
zawałem serca:
a. ponad połowa całej śmiertelności rocznej z powodu zawału serca ma miejsce w
okresie przedszpitalnym, głównie na skutek migotania komór. W szpitalu moŜna
łatwo opanować pierwotne migotanie komór defibrylacją elektryczną.
b. leczenie fibrynolityczne redukuje śmiertelność (o 50% w ciągu pierwszej
godziny) i obszar zawału, odwrotnie proporcjonalnie do upływu czasu od
wystąpienia zawału.
7. Leczenie trombolityczne w okresie przedszpitalnym. W oparciu o wyniki znacznej
redukcji śmiertelności u chorych z zawałem leczonym trombolitycznie w ciągu pierwszej
godziny - pojawiła się idea eliminacji opóźnień poprzez wdroŜenie leczenia
trombolitycznego w miejscu zachorowania. Metaanaliza 6 randomizowanych badań (w
tym największego EMIP) - wykazała mniejszą śmiertelność w grupie przedszpitalnej:
8,92% w porównaniu z leczeniem szpitalnym: 10,7%
Leczenie zawału serca w szpitalu
Głównym kryterium skuteczności leczenia jest redukcja śmiertelności całkowitej i
sercowej ocenianej bezpośrednio i odlegle.
Dodatkowe kryteria obejmują ocenę:
•
•
•
•
obszaru zawału i przebudowy komory;
funkcji lewej komory z jej niewydolnością;
objawów niedokrwienia (z moŜliwością angioplastyki lub rewaskularyzacji
chirurgicznej);
droŜności tętnicy wieńcowej odpowiedzialnej za zawał.
W strategii leczenia zawału serca waŜne jest uwzględnienie 3 zasad:
•
•
•
podział leków na podstawowe, przynoszące znaczną redukcję śmiertelności i
pomocnicze - dające istotne statystycznie ale niewielkie korzyści;
muszą istnieć konkretne wskazania dla wprowadzenia kaŜdego leku;
kaŜdego leku ocena - korzyść/koszt z punktu widzenia leczniczego i
ekonomicznego.
Podstawowe metody leczenia zawału serca w szpitalu
Leczenie trombolityczne
1. Celem leczenia trombolitycznego jest spowodowanie reperfuzji zamkniętej przez
zakrzep tętnicy wieńcowej przez podanie aktywatora plazminogenu, który przekształca
ustrojowy plazminogen w czynny enzym plazminę trawiącą włóknik. Aktywatory
specyficzne aktywują głównie plazminogen związany z włóknikiem (zakrzepem),
aktywatory niespecyficzne - zarówno plazminogen krąŜący w osoczu, jak i związany z
zakrzepem.
2. Leki trombolityczne
Wprowadzono szereg aktywatorów plazminogenu:
a. leki pierwszej generacji, których głównym przedstawicielem jest streptokinaza
(SK), są niespecyficznymi proteazami przekształcającymi plazminogen w
plazminę na powierzchni zakrzepu, ale takŜe w osoczu, co powoduje oprócz
trawienia włóknika takŜe rozkład fibrynogenu, czynnika V i VIII oraz
plazminogenu (poziom fibrynogenu obniŜa się do około 20% normy).
Systemowa liza jest przyczyną krwotocznych powikłań leczenia
trombolitycznego.
b. leki drugiej generacji: głównie tkankowy aktywator plazminogenu (t-PA) wykazuje większe powinowactwo do włóknika w zakrzepie przy potencjalnie
mniejszym ryzyku powikłań krwotocznych (co się nie sprawdziło w klinice).
Zasadniczą wadą t-PA jest 10-krotnie wyŜsza cena w porównaniu z SK.
3. Skuteczność leków trombolitycznych
a. Ocena droŜności tętnicy wieńcowej odpowiedzialnej za zawał (TWOZ).
Ustalono, Ŝe pełna droŜność TWOZ, w 90 minucie od rozpoczęcia leczenia,
warunkuje 2-krotnie mniejszą śmiertelność po 30 dniach w porównaniu z grupą
chorych, u których nie uzyskano pełnej reperfuzji.
b. Redukcja śmiertelności - po podaniu leku trombolitycznego jest funkcją upływu
czasu między wystąpieniem zawału a rozpoczęciem leczenia. Najlepsze wyniki
uzyskuje się po wdroŜeniu kuracji w ciągu pierwszej godziny (redukcja
śmiertelności o 50%). W drugiej godzinie redukcja śmiertelności sięga 25%.
Optymalny okres trombolizy obejmuje pierwsze 6 godzin od wystąpienia zawału,
ale wykazano takŜe obniŜenie śmiertelności do 12 godz. od zawału (około 10%).
W ISIS-2 - ostatnim badaniu, w którym oceniano skuteczność SK, aspiryny
oraz obu tych leków łącznie w porównaniu do placebo, stwierdzono 25%
redukcję śmiertelności po SK, 23% redukcję po aspirynie i 42% po obu lekach.
c. Porównanie wyników leczenia zawału serca róŜnymi lekami trombolitycznymi.
WyŜszy odsetek droŜności TWOZ podczas leczenia t-PA i APSAC w
porównaniu z SK stwarzał przesłanki większej redukcji śmiertelności po
zastosowaniu tych leków. Nie potwierdziły tego, ukierunkowane na wyjaśnienie
tego zagadnienia, badania GISSI-2 i ISIS-3, które ponadto ujawniły częstsze
występowanie udaru mózgowego wśród leczonych t-PA.
Późniejsze badanie GUSTO wykazało, co prawda, 14% redukcję
śmiertelności po t-PA w porównaniu z SK, ale potwierdziło częstsze
występowanie udarów mózgowych o dwa udary na 1000 leczonych.
d. Skuteczność leczenia wspomagającego leki trombolityczne.
Z badania ISIS-2 wynika addycyjne działanie SK i aspiryny. Sama aspiryna
redukowała śmiertelność powyŜej 20%, reinfarktyzację o 49% i udar mózgowy o
46%.
Badanie GUSTO wykazało zbliŜoną śmiertelność w grupach SK z heparyną
i.v. i heparyną s.c. Badanie ISIS-3 nie wykazało korzyści łączenia SK z heparyną
podskórną i aspiryną w stosunku do SK z aspiryną.
4. Wskazania do leczenia trombolitycznego w zawale serca
a. Chorzy przyjęci w ciągu pierwszych 12 godzin od wystąpienia bólu zawałowego
(a takŜe z utrzymującym się bólem zawałowym po tym terminie), z uniesieniem
ST w co najmniej 2 odprowadzeniach EKG oraz ze świeŜym blokiem odnogi
pęczka Hisa.
b. Korzystny wpływ leczenia trombolitycznego stwierdzono u chorych zarówno z
pierwszym, jak i kolejnym zawałem serca, a takŜe u chorych:
o ze skurczowym ciśnieniem tętniczym poniŜej 100 mmHg;
o z niewydolnością serca, zwłaszcza z częstością rytmu > 100/min;
o z cukrzycą.
c. Wskazania względne. Wobec mniejszej skuteczności leczenia trombolitycznego
lub częstszego występowania działań niepoŜądanych naleŜy rozwaŜyć
indywidualnie bilans moŜliwych korzyści i strat u chorych:
o powyŜej 75 r. Ŝycia (wyraźna tendencja zmniejszenia śmiertelności, przy
nasileniu udarów mózgowych);
o przyjętych po upływie 12 godz. od wystąpienia zawału (obserwowano
wzrost liczby pęknięć serca);
o z ciśnieniem skurczowym powyŜej 175 mmHg bądź ciśnieniem
rozkurczowym ponad 110 mmHg (podwyŜszenie ryzyka udaru
mózgowego);
o z wywiadami udaru mózgu po upływie 6 miesięcy, bez objawów
neurologicznych.
5. Brak wskazań do leczenia trombolitycznego w zawale serca: zawał serca z
prawidłowym elektrokardiogramem bądź obniŜeniem odcinka ST i zmianami załamka T.
6. Bezwzględne przeciwwskazania do leczenia trombolitycznego
a. Czynne krwawienie z naczyń nie poddających się uciskowi.
b. Przebyte: udar krwotoczny mózgu, nowotwór, tętniak śródczaszkowy i anomalie
naczyniowe, zabieg neurologiczny, uraz głowy w ciągu ostatniego miesiąca.
c. Podejrzenie tętniaka rozwarstwiającego aorty.
d. Zabieg chirurgiczny lub cięŜki uraz w ciągu ostatnich 2 tygodni.
e. Reanimacja z masaŜem serca i uszkodzeniem Ŝeber, mostka i innych narządów.
f. Krwotoczna retinopatia cukrzycowa i inne procesy groŜące krwawieniem
wewnątrzgałkowym.
g. Skaza krwotoczna.
h. CiąŜa.
7. Względne przeciwwskazania do leczenia trombolitycznego
a. Przebyty przed ponad 2 miesiącami udar mózgu oraz wywiady przejściowych
epizodów niedokrwiennych mózgu.
b. Oporne na leczenie nadciśnienie tętnicze.
c. Czynne owrzodzenie Ŝołądka bądź jelit.
d. Aktualne stosowanie doustnych leków przeciwzakrzepowych.
e. Reanimacja z masaŜem zewnętrznym.
f. Zabieg operacyjny dokonany przed upływem 2 miesięcy.
g. ŚwieŜe wkłucie do naczynia nie poddającego się uciskowi.
h. Przeciwwskazania dla SK: leczenie SK lub APSAC w ciągu ponad 5 dni, ale
przed upływem dwóch lat, oraz wywiady uczulenia na lek (moŜna wtedy
zastosować t-PA).
i. Niewydolność wątroby i nerek.
j. Czynny proces nowotworowy, okres schyłkowy innych chorób o cięŜkim
przebiegu.
8. Dawkowanie leków trombolitycznych.
•
•
SK stosowana jest doŜylnie (pompa, wlew kroplowy) zwykle w dawce 1,5 mln j.
w ciągu 1 godz.
Tkankowy aktywator plazminogenu (t-PA): w ciągu 1,5 godz.: dawka wstępna 15
mg, następnie 0,75 mg/kg przez 30 min. oraz 0,5 mg/kg przez 60 min. (w sumie
do 100 mg).
9. Zaleca się wczesne stosowanie aspiryny, która wykazuje addycyjne działanie w
połączeniu z lekiem trombolitycznym.
10. Stosowanie heparyny
UwaŜa się obecnie, Ŝe stosowanie heparyny razem z SK nie jest konieczne. U
chorych leczonych t-PA stosuje się heparynę doŜylnie 5000 j. jako dawkę wstępną, a
następnie około 1000 j./godz. pod kontrolą APTT jako profilaktykę reokluzji - przez 24-48
godz. Wskazaniem do podawania heparyny w zawale serca są:
a. nawracające niedokrwienie;
b. profilaktyka zatorowości:
o skrzeplina wewnątrzsercowa zwłaszcza groŜąca uruchomieniem;
o migotanie przedsionków;
o zakrzepica Ŝylna;
o przedłuŜające się unieruchomienie chorego.
Stosowanie heparyny moŜe być przedłuŜone u chorych niestabilnych po
zawale serca.
11. Leczenie powikłań krwotocznych po leczeniu trombolitycznym
a. Małe krwawienia w miejscu wkłuć dają się opanować uciskiem - bez przerywania
leczenia trombolitycznego.
b. Wobec istotnego krwawienia: przerwać podawanie leku trombolitycznego,
heparyny i aspiryny.
c. Przy cięŜkim krwawieniu u chorego otrzymującego heparynę, podać siarczan
protaminy w dawce 1 mg na 100 j. heparyny podanej w ciągu ostatnich 4 godzin
(najwyŜsza dawka jednorazowa 50 mg).
d. ObniŜenie hematokrytu poniŜej 30% jest wskazaniem do przetoczenia krwi.
e. Przy cięŜkich krwawieniach lekiem z wyboru jest krioprecypitat w dawce 10 j.,
który zawiera fibrynogen i czynnik VIII. Dawka wstępna moŜe być powtarzana.
f. Wskazane jest przetaczanie mroŜonego osocza 20 ml/kg lub koncentratu
czynników zespołu protrombiny 20 j. czynnika IX/kg masy ciała.
g. W bardzo cięŜkich krwawieniach kwas traneksamowy (Exacyl) doŜylnie 10
mg/kg masy ciała na dobę.
Leczenie wspomagające w zawale serca
Leczenie wspomagające obejmuje leki, których skuteczność w zakresie obniŜania
śmiertelności w zawale serca nie jest wysoka, chociaŜ istotna statystycznie. Istnieją w
piśmiennictwie dwie strategie stosowania tych leków:
•
•
podawanie w wyselekcjonowanych grupach zawału serca, uwzględniając
wskazania zapewniające największą skuteczność przy najmniejszych
działaniach niepoŜądanych;
zalecanie stosowania u wszystkich chorych w zawale serca, którzy nie wykazują
przeciwwskazań do stosowania tych leków.
Do leków wspomagających w zawale serca naleŜą: nitrogliceryna, leki blokujące
receptor beta adrenergiczny i inhibitory konwertazy angiotensyny.
1. Nitrogliceryna
a. Wskazania: zawał serca z objawami niewydolności lewej komory (bierne
przekrwienie, obrzęk płuc) z prawidłowym bądź podwyŜszonym ciśnieniem
tętniczym, ból zawałowy utrzymujący się i nawracający mimo leczenia
przeciwbólowego, nadciśnienie tętnicze, niedomykalność mitralna.
b. Przeciwwskazania: wstrząs i hipotonia poniŜej 100 mmHg, zawał prawej komory,
nadciśnienie płucne. Uwaga: ostroŜne wskazania i dawkowanie w zawale ściany
dolnej (równoczesny zawał prawej komory u 40% tej grupy).
c. Dawkowanie: początkowo 1 tabletka pod język, a następnie wlew kroplowy
zaczynając od 5 µg/min., a następnie podwyŜszanie dawki o 5-10 µg/min, co 5
min. pod kontrolą częstości rytmu i ciśnienia tętniczego.
Najczęściej stosowane dawki 20-100 µg/min. Dawki wyŜsze są stosowane w obrzęku
z prawidłowym bądź podwyŜszonym ciśnieniem tętniczym, pod warunkiem
zapobiegania: większej redukcji niŜ 10% średniego ciśnienia tętniczego oraz
przyspieszenia częstości rytmu serca o ponad 10/min. bądź przekroczenia częstości
rytmu 110/min.
Nitraty doustne i w plastrach nie są wskazane u wszystkich chorych z zawałem serca.
Utrzymują się wskazania: niewydolność serca i nawracające niedokrwienie.
2. Leki blokujące receptor beta-adrenergiczny (LBA)
Mogą wpływać na zmniejszenie objawów niedokrwienia (redukcja bólu) i obszaru
zawału serca, obniŜenie napięcia (stres) ściany lewej komory (prewencja pęknięcia
serca) oraz mogą zapobiegać groźnym zaburzeniom rytmu.
a. Wskazania: leki z grupy LBA są zalecane w zawale u chorych w stanie
wskazującym na stymulację adrenergiczną z tachykardią, podwyŜszonym
ciśnieniem skurczowym, przedłuŜonym bólem zawałowym.
b. Przeciwwskazania:
o blok I° z PQ ponad 0,24 s oraz blok II° i III°,
o wywiady dychawicy oskrzelowej,
o niewydolność serca z rzęŜeniami ponad 1/3 dolną płuc,
o bradykardia poniŜej 50/min.,
o ciśnienie skurczowe poniŜej 100 mmHg,
o ciśnienie zaklinowane w tętnicy płucnej ponad 20 mmHg.
c. Dawkowanie: LBA powinny być podawane doŜylnie w ciągu pierwszych 6 godz.
od wystąpienia bólu zawałowego, metoprolol 10-15 mg, atenolol 5-10 mg, w
dawkach podzielonych: pierwsze wstrzyknięcie testujące 1-2 mg, a następnie 25 mg w odstępach 5 min. pod kontrolą częstości rytmu serca, ciśnienia
tętniczego, oceny wydolności krąŜenia, a następnie leczenie doustne: atenolol
2x50 mg, metoprolol 3x50 mg, propranolol 3x20-40 mg.
Skuteczność LBA w zakresie redukcji śmiertelności w ostrym okresie zawału serca u
niewyselekcjonowanych chorych nie jest wysoka. W największych badaniach ISIS-1
stwierdzono śmiertelność: 3,89% - atenolol i 4,57% grupa kontrolna. Ta 15% istotna
róŜnica utrzymywała się przez rok (10,7% i 12%).
3. Inhibitory konwertazy angiotensyny (IKA)
Grupa IKA ma ustaloną skuteczność w niewydolności krąŜenia i nadciśnieniu
tętniczym. Trwają intensywne badania dla określenia zakresu wskazań i skuteczności u
chorych z zawałem serca i w chorobie wieńcowej. IKA powodują rozszerzenie
naczyniowego układu tętniczego (z redukcją oporu obwodowego) oraz Ŝylnego, z
następowym obniŜeniem obciąŜenia wstępnego i następczego serca - z redukcją
objętości późnokurczowej i ciśnienia napełniania lewej komory u chorych z
niewydolnością serca (z podwyŜszeniem rzutu serca).
Wpływ na konwertazę tkankową powoduje zahamowanie przebudowy (remodeling)
mięśnia sercowego po zawale i ściany tętnic w nadciśnieniu tętniczym.
a. Wskazania: niewydolność lewej komory w przebiegu zawału serca, dysfunkcja
lewej komory z obniŜeniem frakcji wyrzucania, rozległy zawał serca,
nadciśnienie w przebiegu zawału.
b. Przeciwwskazania: wstrząs i skurczowe ciśnienie tętnicze poniŜej 100 mmHg,
neutropenia, zwęŜenie zastawki aortalnej i mitralnej, kardiomiopatia
przerostowa, nadwraŜliwość na lek, cięŜkie zaburzenia i niewydolność wątroby,
ciąŜa. Obowiązuje ostroŜność w stosowaniu tych leków w niewydolności nerek.
c. Dawkowanie: kaptopryl naleŜy podawać w dawce wstępnej 6,25 mg, a następnie
w dawkach wzrastających, do dwóch-trzech razy dziennie 25-50 mg. Enalapril w dawce wstępnej 2,5 mg, stopniowo podwyŜszając dawkę do 2x2,5-5 mg bądź
1x10 mg.
Uwzględniając podane wskazania zaleca się wczesne stosowanie leków z grupy IKA,
rozpoczynając od bardzo małych dawek w celu uniknięcia niepoŜądanej hipotensji.
4. Grupa antagonistów wapnia
Nie wykazano, aby leki z grupy antagonistów wapnia obniŜały śmiertelność w zawale
serca z załamkiem Q.
U chorych z zawałem serca bez załamka Q skuteczność leków tej grupy w zakresie
redukcji śmiertelności i reinfarktyzacji jest wątpliwa i wymaga dalszych badań. Wyniki
stosowania werapamilu po zawale serca są pozytywne w grupach chorych, u których
leczenie rozpoczęto w 2 tygodnie od początku choroby. UwaŜa się, Ŝe leki z grupy
antagonistów wapnia są przeciwwskazane u chorych z niewydolnością serca i
dysfunkcją lewej komory. Nifedypina i leki przyspieszające rytm serca mogą pogarszać
rokowanie pacjentów z chorobą wieńcową.
5. Magnez
Nie ma wskazań do rutynowego stosowania magnezu w zawale serca.
Leczenie następstw i powikłań zawału serca
1. Zaburzenia rytmu serca
a. Nadkomorowe zaburzenia rytmu:
o pobudzenia przedwczesne nadkomorowe: nie wymagają leczenia;
o migotanie i trzepotanie przedsionków oraz częstoskurcz nadkomorowy:
z prawidłową lub nieznacznie przyspieszoną częstością rytmu komór nie wymaga leczenia; z przyspieszoną czynnością komór - beta bloker
(najczęściej metoprolol 1-2 mg i.v. z kontrolą rytmu i hemodynamiki,
dawki mogą być powtarzane co 5 min. do uzyskania poprawy bądź
dawki 10-15 mg i.v., a następnie doustnie), bądź werapamil 2,5 mg - z
powtarzaniem dawki pod kontrolą jak wyŜej, albo digoxin 0,5 mg; w razie
braku efektu amiodaronu i jeśli tachyarytmie nadkomorowe powodują
zaburzenia hemodynamiczne (obrzęk płuc, wstrząs) bądź ból wieńcowy,
istnieją wskazania do kardiowersji elektrycznej.
b. Komorowe zaburzenia rytmu:
o pobudzenia przedwczesne pojedyncze, nawet liczne, nie wymagają
leczenia;
o liczne pary i salwy oraz częstoskurcz komorowy nieutrwalony: lidokaina
w dawce wstępnej 3 razy 50 mg w odstępach 3-5 min, a następnie wlew
kroplowy 3 mg/min., a po 12 godz. 2 mg/min.;
o częstoskurcz komorowy utrwalony z zaburzeniami hemodynamicznymi
bądź bólem wieńcowym stanowi wskazanie do kardiowersji elektrycznej
(jeśli nie ma moŜliwości - lidokaina jak wyŜej);
o częstoskurcz bez moŜliwości weryfikacji elektrokardiologicznej, leki w
następującej kolejności: lidokaina w dawkach 50 mg i.v. do czterech
razy co 3 min. (jeśli skuteczna - wlew doŜylny jak wyŜej), jeśli
nieskuteczna: metoprolol i.v. w dawkach jak wyŜej, gdy nieskuteczny:
amiodaron doŜylnie 5 mg/kg masy ciała w ciągu 20-30 min. (w stanach
zagroŜenia Ŝycia dawka moŜe być podana w ciągu 1-3 min.), a
następnie wlew kroplowy 10-20 mg/kg/24 godz.
c. Migotanie komór
Migotanie komór jest wskazaniem do natychmiastowej defibrylacji
elektrycznej, jeśli jest to moŜliwe w ciągu 30-60 sek. (jako jedyny zabieg
reanimacyjny), najczęściej pierwszy impuls 200 J, jeśli nieskuteczny natychmiast następny 300 J, jeśli nieskuteczny - natychmiast 400 J, co
powoduje defibrylację przy najmniejszym uszkodzeniu serca. Jeśli defibrylacja
nie jest moŜliwa w ciągu 30-60 sek., stosować typowo masaŜ serca i sztuczne
oddychanie. Gdy defibrylacja jest skuteczna, stosować lidokainę (jak wyŜej) i
+
++
wyrównać niedobory elektrolitów (K , Mg ). Jeśli lidokaina nie zapobiega
nawrotom, stosuje się doŜylnie tosylan bretylinu 5 mg/kg, który moŜna powtórzyć
po 20 min. w dawce o połowę niŜszej, a następnie wlew amiodaronu (jak wyŜej).
d. Bradyarytmie
o Dysfunkcja węzła zatokowego: występuje u 25-40 chorych w pierwszej
godzinie zawału serca, później w malejącym odsetku chorych.
Bradykardia bez następstw hemodynamicznych nie wymaga leczenia.
Bradykardia z zaburzeniami hemodynamicznymi: podanie 0,5 mg
atropiny i.v., uniesienie nóg, szybkie przetoczenie 250 ml 0,9% NaCl,
powtarzanie atropiny do łącznej dawki 1,5 mg i.v. Wobec
nieskuteczności atropiny, u chorych z objawami hemodynamicznymi,
bradykardii poniŜej 40/min. istnieją wskazania do stymulacji, najlepiej
(jeśli nie ma zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego)
przedsionkowej (AAI).
o Bloki przewodzenia:
Blok przedsionkowo-komorowy I stopnia nie wymaga leczenia.
Blok przedsionkowo-komorowy II stopnia (wyróŜnia się blok
proksymalny - typ I, dawniej periodyka Wenckebacha oraz dystalny - typ
II, dawniej Mobitz II). Typ I bloku II stopnia u chorego z zawałem ściany
dolnej wymaga monitorowania, a jeśli występuje wolna czynność serca
<40/min. bądź hipotonia, groźne zaburzenia rytmu, blok wiązki bądź
odnogi, a takŜe gdy blok ten wikła zawał ściany przedniej - istnieją
wskazania do stymulacji serca przez elektrodę załoŜoną do prawej
komory. Typ II bloku II jest wskazaniem do profilaktycznego załoŜenia
elektrody do prawej komory - ze względu na ryzyko bloku całkowitego z
objawami hemodynamicznymi.
Blok zaawansowany stanowi wskazanie do załoŜenia elektrody
czasowej do prawej komory.
Blok całkowity - jest wskazaniem do wprowadzenia elektrody do
prawej komory i stymulacji na Ŝądanie.
2. Następstwa hemodynamiczne zawału serca
a. Obrzęk płuc
Objawy biernego przekrwienia płuc wykazuje 40-60% chorych z zawałem
serca, a izolowany obrzęk płuc 3-10% chorych, częściej obrzęk płuc kojarzy się
ze wstrząsem zawałowym (do 10-20%).
W ocenie Killipa i Kimballa obrzęk płuc w zawale serca związany jest z 44%
śmiertelnością.
Zasady leczenia:
o pozycja siedząca z opuszczonymi nogami;
o u chorych z prawidłowym i podwyŜszonym ciśnieniem tętniczym,
podjęzykowe podanie nitrogliceryny 0,5-1,0 mg; dawka moŜe być
powtarzana w odstępach 5-10 min. pod kontrolą ciśnienia tętniczego i
częstości rytmu serca; nitrogliceryna moŜe być kontynuowana doŜylnie
kroplowo rozpoczynając od 5 µg/min., a następnie podwyŜszana co 3
min. o 5 µg/min. aŜ do ustąpienia obrzęku płuc, bądź redukcji
skurczowego ciśnienia tętniczego (które nie moŜe być niŜsze niŜ 100
mmHg); w obrzęku płuc stosuje się czasami dawki 200 µg/min., rzadko
powyŜej;
o jeśli jest to moŜliwe, wskazane jest podawanie tlenu przez maskę bądź
cewnik nosowy 6-10 l/min/; w cięŜkim obrzęku płuc trudnym do
opanowania leczeniem trombolitycznym, gdy pO2<60 mmHg, istnieją
wskazania do intubacji i mechanicznej wentylacji; do opanowania
obrzęku płuc czasami bywa konieczne stosowanie oddechu z dodatnim
ciśnieniem wydechu; konieczne jest usuwanie wydzieliny zalegającej w
drogach oddechowych;
o morfina 3-5 mg doŜylnie - moŜe być powtarzana w dawce 3 mg w
odstępach 10-15 min; niekiedy stosuje się zamiast morfiny
dehydrobenzperidol 2,5-5 mg i.v.
o furosemid 40-60 mg w ciągu 2-5 min. (diureza rozpoczyna się po 5 min.
i utrzymuje się ok. 2 godz.);
o w niektórych przypadkach, zwłaszcza u chorych z migotaniem
przedsionków i szybką czynnością komór, wskazane moŜe być
zastosowanie digoksyny 0,25-0,5 mg (w zaleŜności od wcześniejszego
podawania naparstnicy);
o u chorych w cięŜkim stanie, zwłaszcza z hipotonią, korzystny efekt moŜe
być osiągnięty dzięki doŜylnemu stosowaniu dobutaminy lub dopaminy najlepiej w dawkach 2-6 µg/kg/min.; lek jest stosowany jeśli do obrzęku
płuc dołączają się objawy wstrząsu zawałowego.
b. Ostra hipotonia
Hipotonia u chorego z zawałem moŜe być wynikiem odruchowej wagotonii z
bradykardią (postępowanie, patrz: bradykardia), hipowolemii, zawału prawej
komory. Hipowolemia występuje u do 20% chorych z zawałem serca. Pewną
metodą róŜnicowania ze wstrząsem jest pomiar ciśnienia kapilarnego
(zaklinowanego) w tętnicy płucnej: ciśnienie poniŜej 8 mmHg wskazuje na
hipowolemię. Hipotonia, uwypuklenie Ŝył szyjnych bez objawów przekrwienia
płuc wskazuje na zawał prawej komory. Ciśnienie w prawym przedsionku ponad
10 mmHg oraz iloraz ciśnienia w prawym przedsionku do ciśnienia zaklinowania
>0,8 jest charakterystyczny dla zawału prawej komory. Jeśli nie są moŜliwe
pomiary hemodynamiczne, naleŜy dokonać próby klinicznej: podanie 250 ml 0,9
NaCl w ciągu 15 min. z oceną zachowania się ciśnienia tętniczego i objawów
przekrwienia płuc.
Istotą leczenia tych stanów jest zapewnienie optymalnego ciśnienia napływu
krwi do lewej komory (często w granicach 18-24 mmHg), co wymaga niekiedy
podania ponad 1000 ml płynu w ciągu pierwszych godzin - pod warunkiem braku
narastania objawów przekrwienia bądź obrzęku płuc.
Stosowanie diuretyku, nitrogliceryny, morfiny w tej grupie chorych moŜe
nasilać hipotonię.
c. Wstrząs zawałowy
Wstrząs zawałowy charakteryzuje się systemową hipotonią poniŜej 90
mmHg, z upośledzeniem perfuzji narządowej, na skutek redukcji rzutu
minutowego serca spowodowanego zawałem obejmującym >40% masy
lewej/prawej komory, bądź jego mechanicznymi powikłaniami.
Wstrząs występuje u 7-10% chorych z zawałem serca, z 70-80%
śmiertelnością w tej grupie. W okresie przedszpitalnym pojawia się 10-30%
wszystkich przypadków wstrząsu w zawale.
PoŜądana jest kontrola hemodynamiczna w trakcie leczenia wstrząsu.
Leczenie zachowawcze:
o podanie tlenu przez maskę lub cewnik załoŜony do nosa - z przepływem
do 10 l/min., a w razie depresji funkcji oddechowej, obrzęku płuc lub
pO2<60 mmHg intubacja z oddechem kontrolowanym (patrz: obrzęk
płuc);
o ocena i wyrównanie hipowolemii: optymalne ciśnienie napełniania lewej
komory we wstrząsie mieści się w granicach 18-24 mmHg - pod
warunkiem braku obrzęku płuc; stosowanie heparyny w typowy sposób
jest zalecane w wielu ośrodkach, chociaŜ nie wykazano zmniejszenia
śmiertelności po tym sposobie leczenia;
o glikokortykoidy i glukagon - nie są skuteczne. DoŜylny wlew dobutaminy
lub dopaminy w dawkach 5-20 µg/kg/min. Przy ciśnieniu skurczowym
poniŜej 70 mmHg rozpoczynać od dobutaminy; moŜna kojarzyć w
równych częściach dobutaminę z dopaminą;
o u chorych we wstrząsie stosuje się leczenie trombolityczne, chociaŜ
skuteczność tego postępowania jest ograniczona.
Leczenie interwencyjne:
o
o
o
kontrapulsacja wewnątrzaortalna: powoduje poprawę wskaźników
hemodynamiczych i metabolicznych, ale według większości doniesień
nie poprawia śmiertelności;
angioplastyka wieńcowa: jest obecnie, obok rewaskularyzacji
chirurgicznej, najbardziej skuteczną metodą leczenia wstrząsu;
angioplastyka pozwala na obniŜenie śmiertelności ze średnio 81% do
31%;
rewaskularyzacja chirurgiczna: wykazuje wysoką skuteczność leczenia
wstrząsu zawałowego ze zmniejszeniem śmiertelności do około 32%.
Warunkiem skuteczności metod rewaskularyzacji jest przeprowadzenie
angioplastyki lub operacji w krótkim okresie (4-6 godz.) od wystąpienia
zawału.
Istnieje konieczność ustalenia moŜliwości leczenia w odpowiednim czasie z
ośrodkiem dokonującym angioplastyki bądź operacji kardiochirurgicznej.
3. Mechaniczne powikłania zawału serca
a. Perforacja przegrody komorowej występuje w 0,5-3% zawałów zwykle w
pierwszym tygodniu (średnio 2, 6 dnia), częściej w następstwie pierwszego
zawału. W ciągu pierwszej doby ginie 24% chorych, w ciągu 2 tygodni - 65%
chorych. Rozpoznanie na podstawie szorstkiego szmeru, często z
przekrwieniem i obrzękiem płuc oraz wstrząsem, jest potwierdzane
echokardiograficznie. Stanowi wskazania do pilnej operacji.
b. Niedomykalność mitralna jest częstym zjawiskiem w zawale serca (u blisko 70%
chorych). Obraz kliniczny jest bardzo zróŜnicowany, zaleŜnie od struktury i
wielkości dysfunkcji. Badanie echokardiograficzne precyzyjnie określa stopień i
mechanizm niedomykalności. Mała niedomykalność mitralna nie wpływa na
rokowanie. Pęknięcie mięśnia brodawkowatego występuje w 0,1-1% zawałów i
ma przebieg dramatyczny: 50% chorych ginie w ciągu pierwszej doby, a 80% - w
ciągu tygodnia. Obserwuje się obrzęk płuc i wstrząs. Rozpoznanie pęknięcia
mięśnia brodawkowatego stanowi wskazanie do pilnej operacji, u pozostałych
chorych wskazania do leczenia operacyjnego zaleŜą od nasilenia zaburzeń
hemodynamicznych. W okresie przygotowań do operacji i u chorych z
nasilonymi zaburzeniami hemodynamicznymi pomocna moŜe być kontrapulsacja
wewnątrzaortalna, wlew kroplowy nitroprusydku sodu, a w stanach
umiarkowanych zaburzeń - inhibitor konwertazy angiotensyny doustnie.
c. Pęknięcie wolnej ściany komory (PWSK) występuje średnio u około 10%
chorych z zawałem serca, częściej u kobiet powyŜej 60 roku Ŝycia, w przebiegu
nadciśnienia tętniczego, najczęściej między 3 a 6 dniem pełnościennego
pierwszego zawału lewej komory. PWSK powoduje u 98% chorych szybki zgon,
u pozostałych krwiak osierdzia powstaje powoli, prowadząc do tamponady
osierdzia, ale dochodzi do wystąpienia tętniaka rzekomego serca. Decydujące
znaczenie ma diagnostyka echokardiograficzna. Chorzy w okresie narastającej
tamponady wymagają punkcji osierdzia i naglącej operacji. Chorzy z tętniakiem
rzekomym, w dobrym stanie hemodynamicznym, mogą być operowani w
terminie późniejszym pod warunkiem dobrej kontroli echokardiograficznej.
d. Tętniak pozawałowy występuje u 8-38% chorych z zawałem. Stwierdzenie
prawdziwego tętniaka nie stanowi wskazania do leczenia operacyjnego w
kaŜdym przypadku. Wskazania operacyjne mają chorzy, u których stwierdzono
w przebiegu tętniaka: niewydolność serca, groźne zaburzenia rytmu trudne do
opanowania, zatorowość w obrębie tętnic duŜego krąŜenia, objawy dławicy
piersiowej.
Rozpoznanie tętniaka rzekomego jest wskazaniem do leczenia operacyjnego.
e. Płyn w osierdziu
Niewielka warstwa płynu w worku osierdziowym jest zjawiskiem częstym w
zawale serca. Pozawałowe zapalenie osierdzia z tarciem i typowymi zmianami
ST w EKG pojawia się u 10-20% chorych między 2 a 4 dniem i stanowi
wskazanie do przerwania stosowania leków przeciwzakrzepowych. Skuteczna
jest aspiryna. Zespół pozawałowy (Dresslera) występuje u około 4% chorych
między 2 a 10 tygodniem zawału serca. Zespół zwykle ustępuje w trakcie
leczenia 1,5-3 g aspiryny dziennie. Przy znacznym narastaniu płynu konieczne
moŜe być leczenie glikokortykoidami, a w razie tamponady - punkcja osierdzia.
Odstawić doustne antykoagulanty.
f. Skrzepliny w lewej komorze serca obserwowano w 20-55% zawałów serca,
zwykle w pierwszym tygodniu zawału.
W badaniu echokardiograficznym wyróŜnia się skrzepliny: przyścienne,
wystające, ruchome. Skrzepliny wystające i ruchome stanowią wskazanie do
acenokumarolu. W skrzeplinach przyściennych zwykle stosuje się aspirynę.
Ocena rokowania po zawale serca
Przed wypisem ze szpitala naleŜy ocenić chorego pod kątem rokowania po zawale.
Rokowanie to zaleŜy przede wszystkim od:
1. Wielkości pozawałowego uszkodzenia serca (frakcja wyrzutowa, zaburzenia
kurczliwości, wielkość jam serca).
2. Występowania złoŜonych komorowych zaburzeń rytmu serca.
3. Występowania dławicy piersiowej po zawale.
Aby ocenić pozawałowe zagroŜenie zgonem, naleŜy wykonać następujące badania:
ad. 1. - uszkodzenie pozawałowe - badanie echokardiograficzne spoczynkowe,
w wybranych przypadkach dynamiczne;
ad. 2. - zaburzenia rytmu - Holter, EKG, późne potencjały;
ad. 3. - rezerwa wieńcowa - elektrokardiograficzny test wysiłkowy.
W wybranych przypadkach moŜe być wskazane wykonanie następujących badań:
echokardiografia obciąŜeniowa (wysiłkowa, dobutaminowa), scyntygrafia dynamiczna,
Holter, EKG (analiza ST, HRV).
NaleŜy rozwaŜyć wskazania do koronarografii.
LECZENIE POSZPITALNE ZAWAŁU SERCA
1. Polopirynę/aspirynę naleŜy podawać w dawce 75-150 mg do końca Ŝycia. U
chorych z przeciwwskazaniami podawać doustnie tiklopidynę 2 razy dziennie 250 mg.
2. Leki blokujące receptor beta-adrenergiczny (LBA) naleŜy podawać u wszystkich
chorych po zawale serca, nie wykazujących przeciwwskazań w sposób przewlekły.
Metaanaliza 15 kontrolnych badań, w których LBA były stosowane ponad 9 miesięcy
wskazuje na redukcję śmiertelności o 21% i zawału nie zakończonego zgonem o 22%.
3. NaleŜy kontynuować, rozpoczęte w szpitalnej fazie, leczenie zawału serca przez
podawanie inhibitorów konwertazy angiotensyny i wdroŜyć je u chorych z niewydolnością
serca bądź z dysfunkcją lewej komory z niską frakcją wyrzucania - w sposób przewlekły.
4. Azotany doustne powinny być stosowane u chorych z :
•
•
obniŜoną rezerwą wieńcową
objawami niewydolności krąŜenia
5. Wstępne dane wskazują na korzystne efekty podawania amiodaronu w małych
dawkach (100-200 mg/dz.) po uprzednim nasyceniu u chorych po zawale serca ze
złoŜonymi zaburzeniami rytmu - jeśli leki beta adrenolityczne nie są skuteczne.
6. Podstawowym postępowaniem po zawale serca jest prewencja wtórna z
ograniczeniem czynników ryzyka zawału:
•
•
•
•
•
niepalenie tytoniu,
normalizacja ciśnienia tętniczego,
leczenie hiperlipidemii,
regularny trening fizyczny,
ograniczenie stresu.
Postępowanie po zawale serca powinno mieć charakter kompleksowej rehabilitacji,
ukierunkowanej na powrót pacjentów do pracy i normalnego Ŝycia.
PODSUMOWANIE
Zawał serca
Głównym kryterium skuteczności leczenia jest redukcja śmiertelności
całkowitej i sercowej ocenianej bezpośrednio i odlegle. Dodatkowe kryteria obejmują:
•
•
•
•
zakres redukcji obszaru zawału i przebudowy lewej komory,
poprawę funkcji lewej komory,
ocenę objawów niedokrwienia (z moŜliwością angioplastyki czy rewaskularyzacji
chirurgicznej),
ocenę droŜności tętnicy wieńcowej odpowiedzialnej za zawał.
W strategii leczenia zawału serca waŜne jest uwzględnienie 3 zasad:
•
•
•
podziału leków na podstawowe - przynoszące znaczną redukcję śmiertelności
(powyŜej 20%) i pomocnicze - dające istotne statystycznie, ale niewielkie
korzyści,
muszą istnieć konkretne wskazania dla wprowadzenia kaŜdego leku,
ocena korzyść/koszt z punktu widzenia leczniczego kaŜdego leku.
W zawale serca postępowanie lecznicze obejmuje:
1. W karetce lub w domu chorego:
•
•
•
podanie silnego leku przeciwbólowego - najlepiej morfiny lub NLA,
u chorych bez przeciwwskazań - zastosowanie aspiryny,
podanie nitrogliceryny pod język.
2. Postępowanie w zawale serca w szpitalu. Obecnie podstawową metodą leczenia
zawału jest (przy spełnieniu wymaganych kryteriów i braku przeciwwskazań) leczenie
trombolityczne za pomocą streptokinazy lub aktywatora plasminogenu w połączeniu z
aspiryną. W przypadku stosowania tkankowego aktywatora plasminogenu równieŜ
podawać heparynę.
Z leków wspomagających stosuje się:
•
•
•
•
nitroglicerynę zwykle we wlewie kroplowym w dawce indywidualnie dobranej,
leki blokujące receptor betaadrenergiczny, wskazane zwłaszcza u chorych w
stanie wskazującym na stymulację adrenergiczną z tachykardią, podwyŜszonym
ciśnieniem skurczowym, przedłuŜonym bólem zawałowym,
inhibitory konwertazy angiotensynowej, szczególnie wskazane w zawale
powikłanym niewydolnością krąŜenia, dysfunkcją lewej komory z obniŜeniem
frakcji wyrzucania,
naleŜy pamiętać o wyrównaniu zaburzeń wodno-elektrolitowych, zwłaszcza
potasu i magnezu.