Rola Kościoła w średniowiecznej Europie

Rola Kościoła w średniowiecznej Europie
Średniowiecze to czas sztuki romaoskiej i gotyckiej obfitujących w okazałe zabytki architektury
sakralnej. W dziedzinie muzyki dominowała religijna sztuka wokalna, w związku z tym rozwój muzyki
przebiegał równolegle z rozwojem liturgii chrześcijaoskiej. Religia chrześcijaoska ma swój początek
jeszcze w epoce starożytnej; początkowo funkcjonowała w ukryciu. Od IV wieku — na mocy edyktu
mediolaoskiego z 313 roku — Kościół zainicjował dynamiczny rozwój muzyki, propagując ją w
powstających licznie świątyniach. Odrzucono kulturę starogrecką związaną z wielobóstwem.
Chrześcijaostwo stało się religią paostwową, a wszechstronna działalnośd duchownych miała znaczenie dominujące w tworzeniu kultury krajów chrześcijaoskich. Kościoły i klasztory stały się
ośrodkami kultury muzycznej, w których uprawiano muzykę zawodowo; muzyka kościelna została
uznana za jedyną formę oficjalnej i szanowanej kultury muzycznej. Klasztory spełniały bardzo ważną
rolę: były ośrodkami kształcenia zawodowych śpiewaków, do XII wieku stanowiły ośrodki nauki i
sztuki (tu przepisywano istniejące traktaty, pisano nowe, budowano instrumenty, kodyfikowano
muzykę kościelną). Wokół klasztorów koncentrowały się również teoretyczne rozważania dotyczące
muzyki. Do XIII wieku największą rolę odegrały takie klasztory, jak:
o St. Gallen (Szwajcaria),
o Limoges (Francja),
o Reichenau (Niemcy),
o Santiago de Compostela (Hiszpania).
o Monte Cassino (Włochy)
W Polsce budowa klasztorów i kościołów, a także zakładanie zakonów i innych wspólnot religijnych
nastąpiło w drugim tysiącleciu w wyniku przyjęcia chrześcijaostwa w 966 roku.
Pierwszoplanowa rola Kościoła zadecydowała o wyraźnej dominacji i kształcie muzyki religijnej w
całej epoce średniowiecza. Muzyka świecka we wczesnym średniowieczu, której istnienie
potwierdzają różne źródła pośrednie, zachowała się jedynie szczątkowo. Dopiero rozwój muzyki
dworskiej w XII wieku przyczynił się do jej dokumentowania oraz większej autonomii.
Jest jeszcze jedno ważne, tym razem czysto muzyczne, kryterium periodyzacji średniowiecza, które
dzieli epokę na dwie duże fazy: monodyczną i czas muzyki wielogłosowej, sprzyjającej powstawaniu
nowych form muzyki kościelnej oraz ich ewolucji. Schyłek IX wieku przyjmuje się umownie za czas
narodzin wielogłosowości
MUZYKA JEDNOGŁOSOWA wieki: V - VI - VII - VIII – IX
MUZYKA WIELOGŁOSOWA wieki: X - XI - XII - XIII - XIV - XV – XVI