Ewa Marciniec - nota-1

Ewa Marciniec - alt
Jest absolwentką dwóch wydziałów Akademii Muzycznej w Gdańsku: Kompozycji i Teorii Muzyki oraz WokalnoAktorskiego w klasie profesor Zofii Janukowicz- Pobłockiej (oba ukończone w 1992 roku dyplomami
z wyróżnieniem).
Kontynuowała naukę na artystycznych studiach podyplomowych w Musikhochschule w Stuttgarcie w klasie
profesor Luisy Bosabalian (dyplom z wyróżnieniem w 1996 roku).
Wiedzę muzyczną i umiejętności wokalne doskonaliła na kursach mistrzowskich pod kierunkiem takich
autorytetów, jak: Carlo Bergonzi (Accademia Musicale Chigiana – Siena), Paul Esswood (Internationale Händel
Akademie – Karlsruhe), Helmuth Rilling (Stuttgarter Bach Akademie – Kraków), Adele Stolte (Kurs Interpretacji
Muzyki Johanna S. Bacha – Gdańsk).
Brała udział w prestiżowych konkursach wokalnych, m.in. Wykonawstwa Polskiej Pieśni Artystycznej w
Warszawie (I nagroda i dwie nagrody specjalne – w tym od Krystyny Szostek–Radkowej „za najlepsze wykonanie
pieśni artystycznych i za najpiękniejszy głos”), im. Ady Sari w Nowym Sączu (wyróżnienia), IVC `s-Hertogenbosch
(finał), ARD München (finał).
Krąg zainteresowań Ewy Marciniec obejmuje muzykę dawną (Johann S. Bach „Pasja według św. Mateusza”,
Georg F. Händel „Mesjasz”, „Alcina”, Antonio Vivaldi „Griselda”), poprzez romantyczną (Gustav Mahler „Das Lied
von der Erde”, „Kindertotenlieder”, Johann Brahms „Rhapsodie für Alt”), aż do współczesności (Krzysztof
Penderecki „Siedem bram Jerozolimy”, „Credo”, Elżbieta Sikora „Omnia tempus habent” – prawykonanie
skomponowanego na 1000-lecie Gdańska oratorium, Wojciech Kilar „Missa pro pace”).
Występuje z wieloma orkiestrami, prezentując wielkie formy muzyki sakralnej na estradach koncertowych w kraju
(Filharmonia Narodowa, Studio Koncertowe Polskiego Radia „S1”, Filharmonia Śląska, Narodowa Orkiestra
Symfoniczna Polskiego Radia, Kraków, Gdańsk, Poznań) oraz za granicą (Berliner Philharmonie, Konzerthaus
Berlin, Rundfunk-Sinfonieorchester Saarbrücken, Palais des Beaux-Arts w Brukseli, Orchestre Philharmonique de
Strasbourg, Orchestre Philharmonique de Liège, Charlemagne Orchestra, Kunsthaus Luzern, Kongresshaus
Zürich, Casino Basel, Casino Bern, Teatro La Fenice di Venezia, Filarmonica della Scala, Watykan, Orkiestra
XVIII Wieku).
Jest obecna na scenach Włoch (Teatro dell`Opera di Roma, Teatro Comunale di Bologna, Teatro Comunale
„Giuseppe Verdi” di Trieste, Teatro Nuovo Giovanni di Udine), Niemiec (Oper Frankfurt, Hessisches Staatstheater
Wiesbaden, Staatstheater Oldenburg), Austrii (Landestheater Linz).
Ewa Marciniec gości również na festiwalach muzycznych. Do ważniejszych zaliczyć można: Międzynarodowy
Festiwal „Wratislavia Cantans” we Wrocławiu, Festival Europalia w Belgii, Kulturfestival Bornholm, Festiwal
Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie, Festiwal Muzyczna Praga w Warszawie, Abu Ghosh Music Festival w
Izraelu, Dni Muzyki Organowej w Krakowie, Musica Sacra Europea w Norymberdze, Festiwal Muzyki Organowej
w Katedrze Oliwskiej, Festiwal Muzyki Kameralnej „Musica nos unit” w Gdańsku.
Współpracuje z takimi dyrygentami, jak: Marc Albrecht, Tomasz Bugaj, Frans Brüggen, Myung-Whun Chung,
Danielle Gatti, Toshiyuki Kamioka, Jacek Kaspszyk, Jerzy Katlewicz, Kazimierz Kord, Jan Krenz, Wojciech
Michniewski, Gabor Ötvös, Marek Pijarowski, Stefan Anton Reck, Jerzy Salwarowski, Jerzy Semkow, Stanisław
Skrowaczewski, Tadeusz Strugała, Antoni Wit, Tadeusz Wojciechowski.
Na estradach koncertowych i scenach operowych wystąpiła z uznanymi na świecie gwiazdami. W tym gronie są
m.in.: Susan Anthony, Susan Bullock, Albert Dohmen, Simon Estes, Sabine Hass, Julia Juon, Hans Joachim
Ketelsen, Chris Merritt, Wiesław Ochman, David Pittman-Jennings, Kenneth Riegel, Kurt Rydl, Hans Sotin,
Elżbieta Szmytka, Alan Titus, Ingrid Tobiasson, Endrik Wottrich.
„...ciemny i ciepły” głos altowy Ewy Marciniec usłyszeć można na nagraniach archiwalnych Polskiego Radia
(utwory kompozytorów polskich), a także na płytach CD (Gioacchino Rossini „Messa di Gloria”, Georg F. Händel
„Mesjasz” w opracowaniu W. A. Mozarta, Gustav Mahler "VIII Symfonia", Krzysztof Penderecki „Credo”, „Siedem
bram Jerozolimy”).