D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Świdnicy

Sygn. akt II K 831/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 czerwca 2016 roku
Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Ś. w składzie:
Przewodniczący SSR Joanna Zaganiacz
Protokolant Barbara Lesiak
przy udziale Asesora Prokuratury Rejonowej w Świdnicy T. B.
po rozpoznaniu w dniach 24.03.2016r., 12.05.2016r., 9.06.2016r., 27.06.2016r. sprawy karnej
A. G.
urodzonego (...) w Ś., syna T. i M. z domu O.
oskarżonego o to, że:
w nocy 02/03 września 2013r w J. w woj. (...), przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z R. T., po podważeniu
żaluzji zabezpieczającej drzwi wejściowe oraz wyłamaniu zamków w drzwiach, dostał się do wnętrza sklepu ogólno
- spożywczego, z którego dokonał zaboru w celu przywłaszczenia artykułów spożywczych w postaci ciastek, kaw,
przypraw kuchennych, wafli, batonów, gum, nadto artykułów alkoholowych różnych marek, papierosów różnych
marek, prezerwatyw, tabletek przeciwbólowych, laptopa m-ki A. (...) - calowego wraz z zasilaczem i torbą na komputer,
skrzynkę narzędziową oraz pieniędzy w kwocie 500 zł, powodując straty o łącznej wartości 4000 zł na szkodę A. R.,
przy czym czynu tego dopuścił się w ramach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym
wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy VI Wydział Karny z dnia 10.08.2009 r. (sygn. akt VI K 523/09 ) za występek
z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 23 października
2009 r. do 08 lutego 2010 r. oraz w okresie od 21 maja 2010 r. do 13 sierpnia 2012 r.,
tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk
I. oskarżonego A. G. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art.
279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i za to na podstawie powołanych przepisów wymierza mu karę roku i 6 (sześciu)
miesięcy pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego A. G. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem
poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej A. R. kwoty 2 000 zł (dwóch tysięcy złotych);
III. zwalnia oskarżonego A. G. od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty, zaliczając wszelkie poniesione
tymczasowo wydatki na rachunek Skarbu Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 2 września 2013 roku oskarżony A. G. spotkał się w Ś. ze swoim znajomym – R. T.. Zaproponował mu wspólne
dokonanie włamania do sklepu wielobranżowego mieszczącego się w J. przy ul. (...), należącego do A. R.. R. T. wyraził
na to zgodę. Wspólnie późnym wieczorem udali się do J. Śl. Na miejscu przy pomocy łomu oskarżony podważył
roletę zabezpieczającą drzwi do sklepu, a po jej podniesieniu wyłamał zamki w drzwiach. Razem weszli do sklepu, a
następnie zaczęli pakować do przyniesionej ze sobą torby artykuły spożywcze (ciastka, kawy, przyprawy kuchenne,
wafle, batony, gumy do żucia), alkohole, papierosy, prezerwatywy, środki przeciwbólowe, które R. T. wynosił ze sklepu
do samochodu. Nadto sprawcy dokonali kradzieży laptopa marki A. wraz z zasilaczem i torbą na komputer, skrzynkę
narzędziową i pieniądze w kwocie 500 zł. Łączna wartość strat wyrządzonych na szkodę A. R. wyniosła 4000 zł.
Dowody:
Zeznania świadków:
A. R. – k. 267v., 5-7
R. T. – k. 26-27, 111, 287
M. M. (2) – k. 293
Protokół oględzin miejsca zdarzenia – k. 3-4
Protokół eksperymentu procesowego – k. 29-30
Oskarżony A. G. był uprzednio karany sądownie za czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Wyrokiem tut. Sądu
z 10 sierpnia 2009 roku w sprawie o sygn. akt VI K 523/09 wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności, którą
oskarżony odbył w okresie od 23 października 2009 roku do 8 lutego 2010 roku oraz od 21 maja 2010 roku do 13
sierpnia 2012 roku.
Dowody:
Dane z KRK – k. 90-91
Odpisy wyroków – k. 114-118, 153-156
Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i zaprzeczył jego dokonaniu.
Wyjaśnienia oskarżonego – k. 267
Nadto Sąd zważył, co następuje:
Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy Sąd ustalił opierając się na zeznaniach złożonych przez pokrzywdzoną A.
R. (w zakresie asortymentu i orientacyjnej wartości skradzionych przedmiotów) oraz R. T. (w zakresie sposobu
popełnienia przez niego wspólnie z oskarżonym przestępstwa będącego przedmiotem zarzutu). Zeznania świadków
co do faktu i okoliczności popełnienia przedmiotowego występku nie budziły zasadniczo wątpliwości. W szczególności
Sąd uznał za wiarygodną relację świadka T. odnośnie współudziału A. G. w popełnieniu tego przestępstwa. W toku
postępowania przygotowawczego przesłuchiwany w charakterze podejrzanego R. T. przyznał się do kradzieży z
włamaniem na szkodę A. R. i wskazał, że propozycja dokonania tego przestępstwa wyszła od aktualnego oskarżonego,
on sam zaś na nią przystał. Opisał okoliczności dokonania włamania i kradzieży ze sklepu. Jego zeznania w zakresie
sposobu, w jaki sprawcy dostali się do wnętrza sklepu, a także wskazany przez niego asortyment skradzionych
przedmiotów w pełni korespondują z zeznaniami pokrzywdzonej. Okoliczności popełnienia przestępstwa wskazują,
że bardziej prawdopodobne wydaje się dokonanie go przez dwie osoby, niż przez jednego sprawcę. W tym kontekście
późniejsza zmiana zeznań świadka, zaprezentowana przez niego na rozprawie, została przez Sąd oceniona jako
niewiarygodna i nie odzwierciedlająca rzeczywistych okoliczności zdarzenia. W szczególności nie zasługuje na
wiarę przedstawiona przez świadka wersja, zgodnie z którą to przesłuchujący go w trakcie dochodzenia policjant
miał wymusić na nim złożenie wyjaśnień obciążających oskarżonego G., grożąc mu zastosowaniem tymczasowego
aresztowania, podczas, gdy w rzeczywistości R. T. miał dokonać przestępstwa samodzielnie. Tego rodzaju faktów
nie potwierdził w swych zeznaniach przesłuchany odnośnie tych okoliczności świadek M. M. (2), funkcjonariusz
Policji, który wykonywał w toku dochodzenia czynności procesowe z udziałem R. T.. Świadek ten zaprzeczył,
jakoby miał wywierać w jakikolwiek sposób niedozwolony wpływ na R. T. i nakłaniać go do złożenia wyjaśnień
bezpodstawnie pomawiających A. G. o współudział w popełnieniu przedmiotowego przestępstwa. Sąd nie znalazł
podstaw do zakwestionowania wiarygodności zeznań tego świadka, zwłaszcza, że trudno wyobrazić sobie przyczyny,
dla których to akurat oskarżonego, a nie inną osobę, Policja miałaby typować jako współsprawcę. Należy również
wskazać, że gdyby faktycznie R. T. miałby być obiektem nielegalnych praktyk ze strony Policji, to miał możliwość
ujawnienia tych okoliczności już na etapie postępowania przygotowawczego, składając kilkakrotnie wyjaśnienia
min. przed prokuratorem, a następnie przed sądem we własnej sprawie. Nie uczynił tego jednak, a na rozprawie
ponownie przyznał się w całości do zarzutu obejmującego przestępstwo popełnione we współdziałaniu z inną osobą
i złożył wniosek o skazanie w trybie art. 387 § 1 kpk, który został uwzględniony. Zmiana postawy procesowej
na aktualnym etapie postępowania może świadczyć zdaniem Sądu jedynie o próbie umożliwienia oskarżonemu
uniknięcie odpowiedzialności karnej, być może na skutek jego interwencji.
Wobec jednoznaczności wymowy dowodów omówionych powyżej, Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego
A. G., w których kwestionował on swój współudział w popełnieniu przedmiotowego przestępstwa. Twierdzenia
oskarżonego, sprowadzające się do zaprzeczenia ustalonym przez Sąd okolicznościom faktycznym, winny być oceniane
wyłącznie w kategoriach linii obrony obranej przez oskarżonego w celu uwolnienia się od odpowiedzialności karnej.
Sąd podzielił w całości ustalenia oskarżyciela publicznego w zakresie opisu czynu będącego przedmiotem sprawy oraz
jego kwalifikacji, zawartych w akcie oskarżenia. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony, współdziałając z R. T. dopuścił się
kradzieży z włamaniem, dokonując kradzieży szeregu wskazanych w zarzucie przedmiotów na szkodę A. R.. Dokonanie
kradzieży zostało poprzedzone włamaniem do lokalu, w którym pokrzywdzona prowadziła swój sklep, polegającym na
wyłamaniu rolety zabezpieczającej drzwi wejściowe oraz wyłamaniu zamków w drzwiach. Pokonanie wymienionych
zabezpieczeń umożliwiło sprawcom uzyskanie dostępu do lokalu i w efekcie – dokonanie kradzieży. Przyjęta w akcie
oskarżenia kwalifikacja przestępstwa z art. 279 § 1 kk nie budziła zatem wątpliwości.
Przedmiotowego przestępstwa oskarżony A. G. dopuścił się będąc uprzednio karanym za tożsamy czyn w warunkach
recydywy zwykłej (art. 64 § 1 kk), a popełnił je przed upływem 5 lat od odbycia uprzednio orzeczonej wobec niego za
takie przestępstwo kary 3 lat pozbawienia wolności. Aktualnie przypisanego występku oskarżony dopuścił się zatem
w warunkach recydywy specjalnej, co uzasadniało zakwalifikowanie jego zachowania również w oparciu o przepis art.
64 § 2 kk.
Za powyższe przestępstwo Sąd wymierzył oskarżonemu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Kara w
powyższym wymiarze pozostaje w pełni proporcjonalna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego
oskarżonemu czynu, a w kontekście wcześniejszej wielokrotnej karalności oskarżonego nie może być uznana za
nadmiernie surową. Zdaniem Sądu zrealizuje ona swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec sprawcy, a także
w zakresie prewencji ogólnej.
Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd nałożył na oskarżonego obowiązek częściowego naprawienia szkody wyrządzonej
przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej kwoty 2.000 zł (uwzględniając w tym zakresie wniosek
oskarżyciela publicznego).
O kosztach sądowych rozstrzygnięto w oparciu o art. 624 § 1 kpk zwalniając oskarżonego A. G. w całości od ich
ponoszenia, uwzględniając jego sytuację materialną (pkt. III wyroku).