duch święty pocieszyciel

IV krok ku Lednicy
Przygotowanie do XIX Spotkania Młodych Lednica 2000
„W imię Ducha Świętego”
DUCH ŚWIĘTY POCIESZYCIEL
święty Jan Paweł II
1. W przeddzień swej Męki, w mowie pożegnalnej wygłoszonej do Apostołów podczas
Ostatniej Wieczerzy, Jezus obiecał: «Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z
wami był na zawsze» (J 14,16). Tytuł «Pocieszyciel» jest przekładem greckiego słowa Parakletos,
które było imieniem nadanym przez Jezusa Duchowi Świętemu. «Pocieszyciel» to w rzeczywistości jedno z możliwych znaczeń tego słowa. Przemawiając w Wieczerniku Jezus zdaje się wskazywać na to właśnie znaczenie, ponieważ obiecuje uczniom, że nieustanna obecność Ducha Świętego ukoi smutek wywołany Jego odejściem (por. J 16,6-8).
Duch Święty będzie «innym Pocieszycielem», posłanym przez Ojca w imię Chrystusa,
którego mesjańska misja musi się zakończyć odejściem z tego świata i powrotem do Ojca. To
odejście, które dokonuje się poprzez śmierć i zmartwychwstanie, jest konieczne, aby mógł
przyjść «inny Pocieszyciel». Jezus mówi o tym w sposób jednoznaczny: «Jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was» (J 16,7). Konstytucja Soboru Watykańskiego II Dei verbum przedstawia owo zesłanie «Ducha prawdy» jako wydarzenie zamykające dzieło objawienia i odkupienia, odwiecznie zamierzone przez Boga (por. n. 4). My wszyscy zaś wzywamy Go w Sekwencji
Pięćdziesiątnicy słowami: «Veni, (…) Consolator optime».
2. W słowach Jezusa o Pocieszycielu słyszymy echo pism Starego Testamentu, a szczególnie
«Księgi pocieszenia Izraela», należącej do zbioru ksiąg zebranych pod imieniem proroka Izajasza: «'Pocieszcie, pocieszcie mój lud!' – mówi wasz Bóg. 'Przemawiajcie do serca Jeruzalem (…),
że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana'» (Iz 40,1-2). I dalej: «Zabrzmijcie weselem, niebiosa! Raduj się, ziemio! Góry, wybuchnijcie radosnym okrzykiem! Albowiem Pan pocieszył swój lud» (Iz 49,13). Bóg wobec Izraela jest jak kobieta, która nie może
zapomnieć o swoim niemowlęciu. «A nawet gdyby ona zapomniała – mówi Pan według Izajasza – Ja nie zapomnę o tobie» (Iz 49,15).
Zgodnie z obiektywnym sensem proroctwa Izajasza, w obiecanym tu «pocieszeniu» dostrzegamy nie tylko zapowiedź powrotu Izraelitów z wygnania do Jerozolimy, ale także symbol
mesjańskiej nadziei, którą pobożni Izraelici, wierni dziedzictwu swych ojców, zachowywali aż
po czasy nowotestamentowe. Pozwala nam to zrozumieć słowa Ewangelii Łukasza o starcu Symeonie, który «wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty
objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego» (Łk 2,25-26).
3. Według Łukasza, który przedstawia wydarzenia w kontekście tajemnicy Wcielenia, to
Duch Święty wypełnia prorocką obietnicę dotyczącą przyjścia pierwszego Pocieszyciela,
Chrystusa. To On bowiem jest sprawcą poczęcia się w łonie Maryi Jezusa, Słowa Wcielonego
(por. Łk 1,35); to On oświecił Symeona i przyprowadził go do świątyni w chwili ofiarowania Jezusa (por. Łk 2,27); to w Jego mocy Chrystus, u progu swej mesjańskiej posługi, przywołując słowa
proroka Izajasza, mówi: «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie,
abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym
uciśnionych odsyłał wolnymi» (Łk 4,18; por. Iz 61,1 nn.).
Pocieszyciel, o którym mówił Izajasz, ukazany jest w proroczej wizji jako ten, który przynosi Dobrą Nowinę od Boga, potwierdzając ją «znakami», czyli dziełami sprawiającymi zbawcze dobra prawdy, sprawiedliwości, miłości i wyzwolenia: «pocieszenie» Izraela. A kiedy Jezus,
spełniwszy swą misję, opuszcza ten świat, aby odejść do Ojca, zapowiada «innego Pocieszyciela»,
czyli Ducha Świętego, którego Ojciec pośle w imieniu Syna (por. J 14,26).
4. Pocieszyciel, Duch Święty, będzie z Apostołami; gdy Chrystus opuści już ziemię, Duch
będzie z ludźmi w długich okresach cierpień, które trwać będą całe stulecia (por. J 16,17 nn.).
1/3
IV krok ku Lednicy
Przygotowanie do XIX Spotkania Młodych Lednica 2000
„W imię Ducha Świętego”
Będzie zatem z Kościołem i w Kościele, szczególnie w czasach walk i prześladowań; obiecał to
Apostołom sam Jezus w słowach, które przytaczają Ewangelie synoptyczne: «Kiedy was ciągnąć
będą do synagog, urzędów i władz, nie martwcie się, w jaki sposób albo czym macie się bronić
lub co mówić, bo Duch Święty nauczy was w tej właśnie godzinie, co należy powiedzieć» (Łk
12,11-12; por. Mk 13,11); «nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez
was» (Mt 10,20). Słowa te możemy odnieść do prześladowań, jakich doznali Apostołowie oraz
wspólnoty chrześcijańskie przez nich założone i kierowane; ale także do tych wszystkich, którzy w całej historii, we wszystkich zakątkach ziemi będą cierpieli za Chrystusa. W każdej
epoce, także w czasach najnowszych, wielu ludzi rzeczywiście doznało tej pomocy Ducha Świętego. Wiedzą oni i mogą zaświadczyć, jak wielką radością jest duchowe zwycięstwo, które pozwolił
im odnieść Duch Święty. Dzisiaj wie o tym i świadczy cały Kościół.
5. Od samego początku Kościół w Jerozolimie napotyka wiele przeciwności i jest prześladowany. Ale już w Dziejach Apostolskich czytamy: «Kościół cieszył się pokojem w całej Judei, Galilei i Samarii. Rozwijał się i żył bogobojnie, i napełniał się pociechą Ducha Świętego» (Dz 9,31).
To obiecany przez Jezusa Duch-Pocieszyciel umacniał Apostołów i innych naśladowców Chrystusa w czasie pierwszych prześladowań i cierpień, nieustannie napełniając Kościół swoją pociechą,
i wspierając go także w okresach wytchnienia i pokoju. To Jego dziełem był ów pokój i owo
dojrzewanie osób i wspólnot w prawdzie Ewangelii. Tak samo było zawsze w następnych stuleciach.
6. Wielkim pocieszeniem dla pierwotnego Kościoła było nawrócenie i chrzest Korneliusza, rzymskiego setnika (por. Dz 10,44-48). Jako pierwszy poganin przyjął on chrzest z ręki
Piotra i wraz z całą rodziną przystąpił do Kościoła. Od tej chwili nieustannie wzrastała liczba
tych, którzy nawróciwszy się z pogaństwa, najczęściej dzięki apostolskiej działalności Pawła z
Tarsu i jego towarzyszy, pomnażali rzeszę chrześcijan. Piotr, przemawiając do Apostołów i «starszych» zgromadzonych w Jerozolimie, ukazywał ten fakt jako dzieło Ducha Pocieszyciela: «Wiecie bracia, że Bóg już dawno wybrał mnie spośród was, aby z moich ust poganie usłyszeli słowa
Ewangelii i uwierzyli. Bóg, który zna serca, zaświadczył na ich korzyść, dając im Ducha Świętego
tak samo jak nam» (Dz 15,7-8). Pociechą dla Kościoła apostolskiego było to, że udzielając Ducha
Świętego Bóg – jak powiada św. Piotr – «nie zrobił żadnej różnicy między nami a nimi, oczyszcza jąc przez wiarę ich serca» (Dz 15,9). Pociechą było także jednolite stanowisko zajęte w tej sprawie przez uczestników owego spotkania w Jerozolimie: «Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i
my» (Dz 15,28). Gdy wspólnota antiocheńska odczytała list, który zawiadamiał o decyzjach podjętych w Jerozolimie i znoszących dotychczasowe ograniczenia, wszyscy «ucieszyli się z jego po cieszającej (gr. paraklesei) treści» (Dz 15,31).
7. Inną pociechą Ducha Świętego było dla Kościoła spisanie Ewangelii jako księgi Nowego Przymierza. Jeśli już teksty Starego Testamentu, natchnione przez Ducha Świętego, są dla
Kościoła źródłem pociechy i umocnienia, jak mówi św. Paweł w Liście do Rzymian (por. 15,4), o
ileż bardziej będą nim księgi opisujące wszystko, «co Jezus czynił i czego nauczał od początku»
(Dz 1,1). Możemy o nich tym bardziej powiedzieć, że zostały napisane «dla naszego pouczenia,
abyśmy dzięki cierpliwości i pociesze, jaką niosą Pisma, podtrzymywali nadzieję» (Rz 15,4).
Inną pociechą, którą przypisać należy Duchowi Świętemu (por. 1 P 1,12), jest spełnianie
się zapowiedzi Jezusa, tej mianowicie, że «Ewangelia o królestwie będzie głoszona po całej
ziemi, na świadectwo wszystkim narodom» (Mt 24,14). Pośród tych «narodów», żyjących we
wszystkich epokach, są też ludy współczesnego nam świata, który wydaje się tak bardzo pochłonięty i prawie zagubiony w pogoni za sukcesami i korzyściami, jakie przynosi jego nazbyt jednostronny, doczesny postęp. Także te narody – i nas wszystkich – ogarnia działanie Ducha Pocieszyciela, który nie przestaje pocieszać nas i umacniać «Dobrą Nowiną» zbawienia.
2/3
IV krok ku Lednicy
Przygotowanie do XIX Spotkania Młodych Lednica 2000
„W imię Ducha Świętego”
(13.3.1991)
Pytania do dyskusji:
1. Co dla ciebie znaczy to, że Duch Święty jest Pocieszycielem?
2. Za co z twojego życia jesteś wdzięczny Duchowi Świętemu?
3/3