warsztaty - XVI Międzynarodowy Festiwal Filmów Przyrodniczych im

warsztaty
Wytwórni Filmów Oświatowych sp. z o.o.
WARSZTATY
EDUKACJI FILMOWEJ
WARSZTATY EDUKACJI FILMOWEJ
Wytwórnia Filmów Oświatowych sp. z o.o. organizuje warsztaty edukacji filmowej dla dzieci, młodzieży
i studentów. Zajęcia z „żywej lekcji filmu” pozwalają uczestnikom poznać i wypróbować różne techniki
powstawania obrazu filmowego, zdobyć wybrane umiejętności realizacji filmowej oraz zobaczyć filmy
stanowiące ważny element historii kinematografii.
WFO od 1947r realizuje filmy dokumentalne, edukacyjne i oświatowe. Podczas warsztatów realizatorzy filmów
dzielą się z młodymi ludźmi swoimi praktycznymi umiejętnościami. Wytwórnia jest liderem realizacji filmu
przyrodniczego w Polsce. Podpatrywanie otaczającego nas świata natury poprzez obiektyw kamery i aparatu
fotograficznego umożliwia uczniom poszerzenie wiedzy zdobytej podczas zajęć dydaktycznych w szkołach,
wpływa na rozwój empatii i nowego sposobu postrzegania miejsca człowieka w świecie.
Zajęcia realizowane przez WFO umożliwiają młodym ludziom rozwój postawy twórczej, wyobraźni, wrażliwości
oraz pasji filmowej i fotograficznej, stanowią interesujący sposób rozszerzenia programu nauczania i spędzenia
czasu.
Program zajęć dostosowany jest indywidualnie do potrzeb i możliwości każdej grupy.
Warsztaty przeprowadzane są w kilku grupach tematycznych – wybrane przez Wytwórnię propozycje
przedstawiamy poniżej, istnieje jednak także możliwość dobru zakresu zajęć zgodnie z Państwa
oczekiwaniami.
W zależności od wybranego zagadnienia jednorazowe spotkanie trwa od dwóch do trzech godzin. Warsztaty
obejmują zajęcia w pracowni edukacji ekologicznej i filmowej, zapoznanie z produkcją filmową oraz projekcje
filmowe wybranych obrazów z bogatych zasobów archiwum WFO. Koszt uczestnictwa w projekcjach wynosi
25zł/os.
Dla realizacji ciekawego projektu filmowego proponujemy cykl kilku spotkań, które pozwolą uczestnikom na
samodzielne wykreowanie obrazu filmowego. Najlepsze filmy powstałe podczas zajęć mogą wziąć udział
w konkursie filmu młodzieżowego podczas XVI Międzynarodowego Festiwalu Filmów Przyrodniczych im.
Włodzimierza Puchalskiego, który odbędzie się w Łodzi w czerwcu 2015 roku.
Proponowane tematy warsztatów i szczegółowe informacje znajdują się poniżej.
Prosimy wybrać interesujący Państwa rodzaj zajęć i wypełnić kartę zgłoszenia – dostępną na stronie www.
wfo.com.pl - zakładka WARSZTATY. W zgłoszeniu prosimy: uwzględnić informacje o wybranym temacie
warsztatów, lub zaproponować interesujący Państwa temat, podać preferowaną datę realizacji zajęć, liczbę
oraz wiek uczestników.
Kontakt z sekretariatem WFO: e-mail: [email protected]
lub telefonicznie 42/689-23-45 fax. 42/689-23-46.
Zainteresowanym spędzeniem dłuższego czasu w naszym mieście możemy zorganizować wycieczkę
Filmowym Szlakiem Łodzi. Oferujemy także pomoc przy rezerwacji noclegów i transportu. Opisy
proponowanych szlaków wycieczek otrzymają Państwo podczas uzgadniania szczegółowego programu zajęć.
Zapraszamy serdecznie do udziału w warsztatach organizowanych przez WFO, mając nadzieję, że dostarczą
one wszystkim uczestnikom niezapomnianych wrażeń.
2
strona
PROPONOWANE RODZAJE I TEMATY ZAJĘĆ
WARSZTATOWYCH:
I. EKOLOGICZNE WARSZTATY EDUKACJI FILMOWEJ
1.1. Animacja i zdjęcia poklatkowe w plenerze przyrodniczym i w pracowni - /Matuszewski, Antonisz - non
kamera/.
Zostaną zaprezentowane rodzaje animacji takie jak: klasyczna rysunek fazowany, lalka, animacja
komputerowa 3D wraz z przykładami ekranowymi.
Podczas zajęć zostanie położony nacisk na animację przedmiotu z wykorzystaniem aparatu cyfrowego i
podstawowego oprogramowania Windows oraz praktycznych ćwiczeń podczas warsztatów. Omówione zostaną
techniki filmowych zdjęć poklatkowych i cyklicznych.
Zaprezentujemy poklatkowe zdjęcia przyrody.
Warsztaty obejmują ćwiczenie z rozchylającymi się płatkami tulipana, zdjęcia sztucznego lasu oraz
wykorzystywanie innych rekwizytów.
Jeżeli pogoda dopisze proponujemy ćwiczenie z poklatkowo „przyśpieszonymi” chmurami.
Warsztaty uzupełniają fragmenty zmontowanych zdjęć poklatkowych wzrostu grzybów, roślin, podziału
komórki, przyspieszonych chmur, wschody-zachody słońca...
1.2. Filmowanie przyrody - metody podpatrywania czyli Włodzimierz Puchalski i jego filmy.
Omówienie przede wszystkim naturalnego dokumentalnego podpatrywania z ukrycia, zasad podchodzenia do
zdjęć – to często proces wielodniowy, sposoby maskowania itd. Demonstracja wyposażenia niezbędnego do
zdjęć przyrody - specjalna „buda”, kamera i to co niezbędne. Uczestnicy będą mogli sami przymierzyć się do
stanowiska zdjęciowego.
Metoda Marczaka to podpatrywanie zachowań zwierząt w warunkach pracowni /akwaria, teraria itp./ Również
mikroskop w przypadku mikroorganizmów.
Zasady filmowania w takich warunkach - np. akwarium - niwelowanie odbić, oświetlenie, scenografia tła.
1.3. Zjawiska przyrodnicze w skali makro i mikro. Zdjęcia makroskopowe i mikroskopowe.
Przykłady filmowe z wykorzystaniem zdjęć makro- i mikroskopowych.
Rozróżnienie tych sposobów filmowania i fotografowania - różnice w skali odwzorowania. Omówienie
niezbędnego sprzętu i akcesoriów - pierścienie pośrednie, soczewki nasadkowe i obiektywy specjalne.
Techniki posługiwania się sprzętem przy zdjęciach makro np. owadów, przykłady filmowe. Rodzaje technik
mikroskopowych z demonstracją, przykłady filmowe. Łączenie tego zakresu obserwacji z innymi technikami np.
poklatkowymi czy rapidowymi.
Ćwiczenia praktyczne zdjęć w technice makro.
1.4. Jak zrealizować film przyrodniczy/ekologiczny?
a/ wybór tematu
b/ dokumentacja – zdobywanie koniecznej wiedzy o temacie, wyszukiwanie miejsc, określenie terminów
zjawisk przyrodniczych, konsultanci
c/ scenariusz – pisemne przedstawienie filmu
d/ scenopis – rozpisanie scenariusza na sceny, ujęcia, wybór technik i sposobów realizacji zdjęć
e/ okres zdjęciowy - realizacja zdjęć / scenopis często modyfikowany w trakcie ze względu na niemożliwość
zapanowania nad np. zachowaniem zwierząt, pogodą itp./
f/ montaż filmu – udźwiękowienie, komentarz, wybór muzyki – prawa autorskie
g/ kolaudacja – premiera filmu.
1.5. Rośliny ruderalne
Zwrócenie uwagi kamery na niechciane rośliny, które porastają miejsca porzucone przez ludzi. Niezwykle
bogate w gatunki zioła, krzewy, drzewa – są siedliskiem wielu gatunków owadów, ptaków – cenny ekosystem
szczególnie w miastach. Nazwanie tych gatunków.
3
strona
1.6. Wielogatunkowy ogród i wystrzyżony trawnik
Filmowe porównanie dwóch środowisk – naturalnego wielokwiatowego przydomowego ogrodu z
wystrzyżonym, modnym dziś trawnikiem. Bujne, ukwiecone ogrody przyciągają ptaki, motyle, owady; zaś
przesadnie „uporządkowany” trawnik jest jednakowo zielony i cichy.
1.7. Meandrująca naturalnie rzeka i rzeka wyprostowana w kanał
Meandry rzeki tworzą swoisty krajobraz. Woda mając dłuższy bieg ma czas na nawodnienie przybrzeżnych
terenów co zwykle wpływa na otaczającą bogatą roślinność.
Zmeliorowana, wyprostowana w kanał szybko odprowadza cenną wodę zamieniając przybrzeżne łąki w ubogie
gatunkowo siedliska.
Najbliższy przykład – rzeka Ner przed Lutomierskiem i na wysokości Kazimierza.
1.8. Parki i ogrody botaniczne
Cenne przyrodniczo miejsca dla miast. Bogate w gatunki roślin, często egzotyczne, dają doskonałe
schronienie dla zwierząt – ptaków, ssaków i owadów. Świetne miejsce obserwacji ich zachowań.
1.9. Obce gatunki roślin i zwierząt
Kiedy gatunki stają się obcymi? Dlaczego uważamy to za groźne dla rodzimej przyrody? Naturalna sukcesja
roślin i zwierząt – przykłady np. kąkole, maki…. Współczesna działalność tzw. hodowców zwierząt i amatorów
ogrodowych, sprowadzających rośliny, które w krótkim czasie przenikają do środowiska – wyszukanie tych
obcych w najbliższym otoczeniu.
1.10. Promowanie różnych form ochrony przyrody i środowiska naturalnego za pośrednictwem nowoczesnych
środków przekazu (tv, internet, multimedia)
Charakterystyka medium telewizyjnego i internetu jako narzędzi przekazywania informacji
umożliwiających zarazem skuteczne manipulowanie odczuciami i emocjami widzów – szczególnie za
pomocą krótkich, efektownych form (spot reklamowy, krótki film promocyjny itp.), z wyszczególnieniem cech
specyficznych dla środków masowego przekazu.
Część teoretyczna: cechy charakterystyczne medium telewizyjnego, różnice między przekazem
telewizyjnym a projekcją filmową, specyfika konstruowania formy i dramaturgii krótkich form telewizyjnych –
tak aby wywierały założony wpływ na widza (szczególnie pod kątem przekazywania treści proekologicznych i
uwrażliwienia na problemy ochrony przyrody)
Ćwiczenia praktyczne:
sztuka realizacji bardzo krótkich i dynamicznych form reklamowo – promocyjnych, mających skutecznie
propagować zaangażowanie w rozmaite formy ochrony przyrody.
1.11. Okiem kamery filmowej (film przyrodniczy)
Warsztaty poświęcone metodom i technikom filmowania jako narzędzia do opowiadania historii.
Wyjaśnienie zagadnień kompozycji obrazu filmowego, kadrowania, perspektywy, ruchu kamery w odniesieniu
do konkretnych rozwiązań narracyjnych i stylistycznych (w filmach przyrodniczych).
Część teoretyczna: uczestnicy zostaną zaznajomieni z podstawowymi pojęciami takimi jak plany filmowe,
ustawienia kamery, ruchy kamery, ruchy wewnątrzkadrowe, tak aby mogli je wykorzystać przy realizacji filmów.
Część analityczna: przykłady analizy obrazu filmowego w kontekście widzenia „okiem kamery” (na przykładzie
filmów Romana Dębskiego, Jerzego Bezkowskiego, czy Włodzimierza Puchalskiego)
Część praktyczna: ćwiczenia z kamerą
- kamera z ręki / zdjęcia statyczne
- żabia perspektywa i ujęcia z góry
- kamera w ruchu / ruch wewnątrzkadrowy
1.12 Przed pierwszym klapsem - okres przygotowawczy (filmu przyrodniczego)
Zajęcia zaznajomią uczestników z wiedzą niezbędną do rozpoczęcia pracy nad filmem przed okresem
zdjęciowym. Od powstania scenariusza filmowego, przez wizje lokalne, dokumentacje i sporządzanie teczki
obiektów, czy kalendarzowego planu zdjęć (w odniesieniu do produkcji filmu przyrodniczego).
4
strona
Część teoretyczna:
Wprowadzone pojęcia:
- preprodukcja, okres zdjęciowy, postprodukcja
- scenariusz, scenopis, storyboard
- harmonogram produkcji filmowej (plan produkcji, teczki obiektów, kalendarzowy
plan zdjęć, rezerwa plenerowa, kosztorys)
- wykazy obiektów, scenografia, dekoracja
- dokumentacja/research/wizja lokalna
- okres rozwojowy, development filmu
- treatment, eksplikacja reżyserska/operatorska
- umowy realizacyjne - przykłady dokumentów.
Ćwiczenia analityczno-praktyczne:
rozpisanie harmonogramu prac dla konkretnej sceny filmowej
II. W
ARSZTATY EDUKACJI FILMOWEJ
Filmowe metody podglądania przyrody
Prowadzący zajęcia zdradzi uczestnikom tajniki filmowych sposobów wykonywania zdjęć przyrody oraz
zaprezentuje uchwycone przez obiektyw kamery sekrety natury.
Prelekcje prezentują metody stosowane przez polskich filmowców przyrodników w połączeniu z zajęciami
warsztatowymi ze sprzętem filmowym (lub fotograficznym). Ich uczestnicy mogą praktycznie poznać niektóre
sposoby wykonywania zdjęć /np. zdjęcia makro, zdjęcia mikroskopowe, zdjęcia poklatkowe, zdjęcia w
podczerwieni/.
Zajęcia ilustrowane będą adekwatnymi do tematu filmami przyrodniczymi.
• Jak podglądać przyrodę?
(temat „zbiorczy” – do rozwinięcia na różne grupy zagadnień szczegółowych)
Podglądanie przyrody to rodzaj polowania, można by rzec „bezkrwawe łowy”. By były one owocne trzeba
mieć trochę wiedzy oraz wiele cierpliwości i samozaparcia, a także sprzęt niezbędny do obserwacji. Cyfrowe
aparaty fotograficzne i kamery video wyposażone w obiektywy o zmiennej ogniskowej, czyli zoomy, mogą
zastąpić zarówno lornetkę jak i lupę, a przede wszystkim umożliwiają wykonanie zdjęć i filmów. Sam sprzęt i
dobre chęci jednak nie wystarczą.
Jeżeli mamy zamiar podglądać i fotografować przyrodę z daleka (ptaki, ssaki, gady, itp.) to przed
wyruszeniem w teren koniecznie trzeba zapoznać się z metodami pracy doświadczonych filmowców i
fotografów przyrodników które dotyczą: wyboru miejsca, znalezienia lub utworzenia kryjówki, form zachowania
podczas pobytu w kryjówce, wymaganych parametrów sprzętu, problemu tzw. paralaksy czasowej przy
wykonywaniu zdjęć, itp.
Podglądanie i fotografowanie przyrody z bliskiej odległości (płazy, ślimaki, owady, rośliny) wydaje się nieco
łatwiejsze, ale to także jest polowanie. W praktyce wykonywanie udanych zdjęć makro, które umożliwiają
dostrzeżenie szczegółów budowy filmowanych obiektów, jest także dość skomplikowane ze względu na małą
głębie ostrości przy tej skali odwzorowania.
Podczas „bezkrwawych łowów” przede wszystkim trzeba pamiętać, że rejestracja naturalnego zachowania
zwierząt jest możliwa tylko wtedy, gdy nie zdają sobie one sprawy z dość bliskiej obecności człowieka – trzeba
zatem poznać metody właściwego kamuflażu i sposobu poruszania się podczas wykonywania zdjęć.
5
strona
Metody podglądania przyrody (wykonywania zdjęć):
2.1.Przyroda w obiektywie ukrytej kamery - zasady wykonywania zdjęć ze specjalnie zbudowanych kryjówek
przy pomocy teleobiektywów (prelekcja + materiały filmowe).
2.2 Przyroda z bliskiej odległości - czyli zdjęcia makro umożliwiają pokazanie życia
drobnych organizmów, a także zobaczenie szczegółów budowy filmowanych obiektów (np. roślin, owadów itp.)
normalnie niezauważalnych.
2.3. Przyroda w mikroskali - przy pomocy mikroskopu możemy podglądać życie
mikroorganizmów oraz budowę wewnętrzną świata przyrody, czyli oglądać obrazy natury niewidoczne gołym
okiem.
2.4. Przeniknąć ciemność - zdjęcia w zupełnej ciemności przy pomocy specjalnej kamery
i reflektorów podczerwieni. Umożliwiają zarejestrowanie naturalnego zachowania zwierząt aktywnych nocą lub
żyjących np. w jaskiniach. Można także podglądać życie zwierząt wewnątrz nor i innych ciemnych kryjówek.
2.5. Przyśpieszyć czas - rejestrując zjawiska przyrodnicze techniką zdjęć poklatkowych,
trwający wiele dni proces (np. kiełkowanie roślin, rozkwitanie pąków kwiatowych) możemy zobaczyć na ekranie
w czasie kilkudziesięciu sekund lub kilku minut. Zwolnienie czasu np. dla uchwycenia szczegółów ruchu też
jest możliwe.
2.6. Sztuczna łąka, sztuczny las - podglądanie przyrody w specjalnie wykonanej dekoracji będącej wiernym
odtworzeniem środowiska naturalnego. Ta metoda uniezależnia wykonywanie zdjęć od warunków pogodowych
i terenowych oraz ułatwia bliskie podejścia do „aktorów”.
Poziom merytoryczny zajęć zawsze można dopasować do wieku uczestników, przy czym brak właściwie
ograniczenia wiekowego.
III. W
ARSZTATY EDUKACJI FILMOWEJ
„Uwolnić węża” – projekt filmu animowanego
Celem projektu jest poszerzanie wiedzy z zakresu opowiadania filmowego w oparciu o prowadzone warsztaty
oraz nauka podstawowych technik z zakresu animacji filmowej. Ponadto kształtowanie wyobraźni i rozwijanie
kreacji.
Zajęcia kierowane są do młodzieży gimnazjalnej i licealnej.
„Uwolnić węża” jest projektem filmowym zaprojektowanym w taki sposób, by wszyscy uczestnicy warsztatów
współtworzyli dzieło filmowe.
Praca nad filmem odbywać się będzie w niewielkich grupach przy czterech stanowiskach roboczych. Każde
z nich wyposażone w sprzęt filmowy pozwoli na wykonanie animowanych ujęć o długości do kilku sekund.
Ujęcia i sceny powstałe podczas warsztatów prowadzonych na przestrzeni kilku tygodni zostaną zmontowane
i udźwiękowione, a następnie uroczyście zaprezentowane na pokazie specjalnym z udziałem wszystkich
twórców filmu.
Bohaterem wspólnie realizowanego filmu będzie wąż, postać inspirowana książką „Mały Książę” Antoine De
Saint-Exupéry. Pozostałe postaci pojawiające się na drodze głównego bohatera oraz epizody będą wymyślone
przez młodych filmowców w trakcie trwania zajęć.
Ramy scenariusza z przygodami węża zostaną ściśle nakreślone. Wyznaczony zostanie początek, punkty
zwrotne i zakończenie historii. Pozostała przestrzeń opowiadania oraz sposób przedstawienia przygód na
drodze do kluczowych punktów historii, pozostanie w zakresie działań młodzieży.
Każdej z grup realizatorów przydzielona zostanie odmienna technika i działanie plastyczne w obrębie, którego
realizować będą swoje pomysły.
6
strona
Ważnym elementem pracy nad filmem będzie przekazywanie młodzieży istotnych informacji w postaci
krótkich wykładów z zakresu: opowiadania filmowego, pracy nad charakterystyką postaci, czy konstrukcji
dramaturgicznej filmu-kompozycji całości filmu. Wykłady ilustrowane będą fragmentami filmów, które dane
zagadnienie prezentują najlepiej.
Scenki wykonane zostaną różnymi technikami, począwszy od animacji elementów płaskich (papierowych), po
techniki malowania farbami na płytach szklanych, techniki komputerowe itp.
IV. WARSZTATY FILMOWE DLA DZIECI I MŁODZIEŻY W ZAKRESIE:
1. MONTAŻU OBRAZU FILMOWEGO,
2. ANIMACJI I GFAFIKI FILMOWEJ,
3. UDŹWIĘKOWIENIA FILMU
WARSZTATY MAJĄ NA CELU PRAKTYCZNĄ EDUKACJĘ Z ZAKRESU ELEMENTÓW POSTPRODUKCJI
FILMOWEJ.
W PRACOWNIACH WFO DZIECI POZNAJĄ KOLEJNE ETAPY POWSTAWANIA FILMU
Z MATERIAŁÓW ARCHIWALNYCH, ZE ZDJĘĆ REALIZOWANYCH W TRAKCIE ZAJĘĆ ORAZ
PRZYGOTOWANYCH DO CELÓW WARSZTATOWYCH.
UCZESTNICTWO W PRACACH POSTPRODUKCYJNYCH UMOŻLIWI POZNANIE:
- ELEMENTARNYCH ZAGADNIEŃ DOTYCZĄCYCH KONSTRUKCJI I RYTMU FILMU,
- ANALIZY MATERIAŁU WYJŚCIOWEGO,
- PODSTAWOWYCH RODZAJÓW MONTAŻU,
- RODZAJÓW ANIMACJI,
- PROCESU POWSTAWANIA OBRAZU ANIMOWANEGO,
- ROLI GRAFIKI W FILMIE,
- MONTAŻU DŹWIĘKU,
- OPRACOWANIA MUZYCZNEGO.
V. FOTOGRAFIA W STUDIO – ZABAWA Z PORTRETEM
Zajęcia praktyczne z elementami teorii (czas trwania 2 godziny lub więcej).
Ograniczona ilość uczestników.
Plan zajęć:
5.1 część teoretyczna
– Czym jest portret...
– Wyświetlenie kilkunastu słynnych portretów z historii fotografii z krótkim opisem i elementami dyskusji z
uczestnikami (co można powiedzieć o fotografowanej osobie i jak to zostało osiągnięte)
– Krótkie przedstawienie oświetlenia studyjnego na modelu (do czego służą różne źródła światła).
– Pokaz na żywo na modelach (wybranych spośród uczestników) – jak zmienia się twarz przy różnych
ustawieniach światła (twarz smutna, tajemnicza, straszna, śmieszna, wesoła itp.)
5.2 część praktyczna I
Uczestnicy dobierają się w pary i robią sobie zdjęcia portretowe (jedna osoba drugiej) wg własnego pomysłu. Z
pomocą prowadzącego ustawiają światło, mogą dobrać przebranie, ustalają klimat zdjęcia i kadr.
Założenie jest takie, że każdy uczestnik ma co najmniej jeden własny portret oraz jeden portret zrobiony przez
siebie.
7
strona
5.3 część praktyczna II
– Komputerowa obróbka zdjęć. Pokaz na przykładzie jednego ze zdjęć kilku prostych funkcji takich jak zmiana
kontrastu, zmiana nasycenia, zmiana kolorów, kadrowanie.
– Każda osoba po kolei ma okazję poprawić swoje zdjęcie w komputerze przy pomocy prowadzącego.
5.4 pokaz
Wyświetlenie zdjęć na ekranie w sali projekcyjnej lub na monitorze telewizyjnym,
z komentarzem prowadzącego.
Wybór najlepszego zdjęcia.
VI. REALIZACJA FILMU
Zajęcia teoretyczno-praktyczne (czas trwania minimum 4 godziny, preferowana większa liczba spotkań
warsztatowych z uczestnikami zajęć)
Plan zajęć:
6.1 część teoretyczna
Omówienie podstawowych zagadnień realizacji filmu fabularnego.
– osoby na planie filmowym i ich funkcje (reżyser, operator, dźwiękowiec, scenograf, rekwizytor, kierownik
planu, oświetleniowiec, aktorzy...)
– podstawy języka filmu, wszystko przedstawione na przykładach (wyświetlone zostaną fragmenty filmów
lub fotografie): kadry, ujęcia i sceny, plany filmowe, ustawienia kamery, ruchy kamery, podstawowe zasady
montażowe (reguła osi, elipsa montażowa, podział sceny na ujęcia)
6.2 część prezentacyjna
Realizacja krótkiej, przykładowej scenki (kilka ujęć), w której grają uczestnicy zajęć. Realizacja połączona jest
z komentarzem prowadzącego. Następnie scenka jest na oczach uczestników montowana w komputerze.
Przy okazji krótko omówiony zostaje montaż filmu i zasada działania programu montażowego. Uczestnicy
mogą obejrzeć scenkę wraz z podłożonym podkładem muzycznym.
6.3 część praktyczna
– Uczestnicy dzielą się rolami na planie (jest reżyser, operator, dźwiękowiec, scenograf, aktorzy), a następnie
wymyślają z pomocą prowadzącego scenariusz krótkiej scenki. Scenka jest aranżowana we wnętrzach WFO.
W scence musi wziąć udział kilka postaci. Z pomocą prowadzącego uczestnicy dzielą scenariusz na ujęcia
(mogą narysować kadry), a następnie przystępują do jej realizacji.
– Pod okiem prowadzącego uczestnicy montują swoją scenkę na komputerze wraz z podkładem muzycznym.
W zależności od czasu oraz ilości uczestników możliwe jest stworzenie dwóch lub więcej grup, z których każda
realizuje swoją własną scenkę, albo kilku różnych scenek.
6.4 pokaz
Zrealizowane scenki są wyświetlane na ekranie w sali projekcyjnej lub na monitorze telewizyjnym.
Dodatkowe uwagi:
Zakres wiedzy teoretycznej zależeć będzie od wieku uczestników zajęć. Im będą młodsi, tym mniej
szczegółowo omówiona zostanie część teoretyczna, a tym większy nacisk położony zostanie na zabawę w
części praktycznej.
Jeśli szkoła wyrazi takie życzenie, możliwe jest przeprowadzenie warsztatu z realizacji filmu w formie kilku
cyklicznych spotkań. Wtedy każde spotkanie dotyczyć będzie osobnego problemu (nauka języka filmu i
sposobów filmowania; przygotowanie scenek, scenariusz i scenopis; realizacja scenek; montaż scenek itp.),
który przedstawiony zostanie o wiele szerzej i dokładniej niż jest to możliwe na jednym spotkaniu.
Taki cykl warsztatów przeznaczony jest raczej dla dzieci starszych i młodzieży.
8
strona
VII. ZNAJOMOŚĆ JĘZYKA TELEWIZJI CZYLI „JAK CZYTAĆ TELEWIZJĘ”
7.1. Język telewizji – jak czytać telewizję?
Rodzaj zajęć: analiza obrazu telewizyjnego z przykładami realizacji programu telewizyjnego
Charakterystyka medium telewizyjnego jako narzędzia przekazywania informacji, tworzenia show na wizji,
manipulacji emocjami i świadomością widza, z wyszczególnieniem sposobów charakterystycznych dla środków
masowego przekazu. Uczestnicy zostaną zaznajomieni z technikami interpretowania języka telewizji, dowiedzą
się jak świadomie i obiektywnie odbierać przekazywane treści.
Część teoretyczna: cechy charakterystyczne medium telewizyjnego, różnice między przekazem telewizyjnym a
projekcją filmową, serialowość i seryjność narracji telewizyjnej, interaktywność, fabularyzacja treści, realizacja
w studio i reportaż telewizyjny, gatunki telewizyjne, show telewizyjne, montaż w telewizji.
Część analityczna: na wybranych przykładach współczesnych programów telewizyjnych ukazane zostaną
aspekty z części teoretycznej, tak aby uczestnicy sami mogli dostrzegać i rozróżniać charakterystyczne cechy
treści i formy przekazu telewizyjnego.
Ćwiczenia praktyczne:
sztuka reportażu, realizacja studyjna
VIII. ZNACZENIE MONTAŻU W REALIZACJI FILMU
„Tajemnice montażu – kreacja emocji w montażowni”
Grupa docelowa – licealiści
Obiegowe opinie i definicje podręcznikowe często ograniczają montaż do technicznej czynności sklejania
kawałków taśmy filmowej, pomijając całkowicie aspekt kreacyjny tej części produkcji filmu. Na warsztatach
uczestnicy poznają charakter pracy w montażowni,
problemy przed jakimi stają montażyści.
Uczestnicy obejrzą krótkometrażowy film, zmontowany z tych samych materiałów - na kilka różnych sposobów,
dzięki czemu zobaczą w jak różny sposób można podejść do treści zawartej w ujęciach filmowych. Następnie
razem z prowadzącym zmontują scenkę filmową – wspólnie podejmując decyzję montażowe. Zajęcia to forma
wykładu z prezentacją przykładów i krótkich ćwiczeń, nad stworzeniem scenki filmowej.
9
strona