projekt solar city tower w rio de janeiro

PROJEKT SOLAR CITY TOWER W RIO DE JANEIRO
Autor: Rafael Schmidt - RAFAA Architecture and Design
("Energetyka Wodna" - 2/2016)
Jednym z elementów starań Rio de Janeiro o organizację Igrzysk Olimpijskich w 2016 roku
był międzynarodowy konkurs architektoniczny ogłoszony w 2009 roku. Wśród zgłoszonych
projektów znalazła się koncepcja budowy Solar City Tower. Obiekt w zamierzeniu miał być
zlokalizowany w zatoce na terenie miasta Rio de Janeiro, na wyspie Cotonduba, która leży
na trasie samolotów zbliżających się do lądowania. Solar City Tower zaprojektowano jako
pionową konstrukcję, która dla odwiedzających Rio, stać się miała symbolem miasta. Miała
ona tworzyć silną identyfikację, która powinna przyczynić się do zwycięstwa Rio w
staraniach o organizację letnich igrzysk. Zaprojektowana wieża obserwacyjna miała zostać
charakterystycznym obiektem witającym wszystkich przybywających do Rio, zarówno drogą
powietrzną, jak i morską. Choć ze względu na problemy finansowe projekt nie został
ostatecznie zrealizowany – warto mu się przyjrzeć, gdyż jest niezwykle atrakcyjny i wzbudził
wielkie zainteresowanie mediów.
Celem projektu było nowe spojrzenie na klasyczną koncepcję punktu orientacyjnego. Istotą
projektu nie miała być ekspresyjna i wyrazista forma architektoniczna, lecz raczej chodziło w
nim o oddanie charakteru oraz odniesienie się do prawdziwych wyzwań zbliżającej się epoki
końca paliw kopalnych („post-oil era”). Projekt prezentował przesłanie społeczeństwa
stojącego w obliczu przyszłości, stanowił więc reprezentację postawy wewnętrznej. Projekt,
wpisujący się w tradycję „budynku/miasta jako maszyny” miał stanowić źródło dostaw
energii dla miasta Rio de Janeiro oraz jego mieszkańców. Energia miała być generowana z
naturalnych zasobów. Autorzy projektu liczyli, że w ten sposób uda się wraz z
międzynarodowym przesłaniem olimpijskim przekazać także apel polityczny.
Po tym jak Rio de Janeiro gościło Szczyt Ziemi w 1992 roku, miasto po raz kolejny miało
stać się punktem wyjścia dla działań globalnego ruchu zielonych i dla zrównoważonego
rozwoju struktur miejskich. Według autorów mogło zostać nawet symbolem pierwszych
Mistrzostw Olimpijskich charakteryzujących się zerowym śladem węglowym.
PODEJŚCIE
Projekt obejmował wybudowanie elektrowni słonecznej, która w czasie dnia miała wytwarzać
energię dla miasta lub wioski olimpijskiej. Nadwyżki energii miały służyć do pompowania
wody morskiej na wieżę. Nocą, woda miała być spuszczana, by za pomocą turbin wytwarzać
energię potrzebną w porze nocnej. Energię można by wykorzystywać do oświetlenia wieży
lub miasta. Na specjalne okazje ten budynek-maszyna zamieniać się miał w oszałamiający
cud natury - miejski wodospad symbolizujący siłę przyrody. Według autorów projektu
uosabiał on również świadomość zbiorową mieszkańców miasta wobec otaczającego ich
krajobrazu. Dostęp do budynku miał być możliwy z miejskiego placu, usytuowanego 60
metrów nad poziomem morza. Do wejścia prowadziłby amfiteatr znajdujący się na parterze.
ORGANIZACJA
Wejście i amfiteatr miały służyć jako miejsce spotkań i wydarzeń. Z tego miejsca dostępne
byłyby również inne strefy przeznaczone do użytku publicznego. Pod wodospadem miały
mieścić się, zapierający dech w piersiach widok, sklep i kawiarnia. Publiczną windą można
byłoby dostać się na platformy widokowe i taras. Biura administracji sąsiadować miały
bezpośrednio z foyer. Jego wewnętrzna część miała posiadać oddzielne wejście i windę.
Miejsca o charakterze częściowo publicznym zaprojektowano na tyłach budynku, aby mogły
być używane oddzielnie. Na poziomie +90,5 miała mieścić się wysuwana platforma do
skoków na bungee. Z platformy usytuowanej na poziomie +98,0 można byłoby natomiast
prowadzić obserwacje na duże odległości.
Z tarasu usytuowanego na szczycie wieży, na wysokości 105 metrów n.p.m. miał roztaczać
się widok na otaczający krajobraz. Z tego miejsca odwiedzający mogliby zobaczyć również
wodospad, wybierając się na „spacer po szklanym niebie”.