Numer 57 - Styczeń 2011

Numer 57  Styczeń 2011
WINCENTY PALLOTTI FORMATOR
NOWA ROZPRAWA DOKTORSKA
Dnia 13 stycznia 2011 o godz. 17.30, ks. Jean Népomucène Ngirabakunzi SAC, wobec
Komisji doktorskiej Papieskiego Uniwersytetu Salezjańskiego w Rzymie, wobec profesora
Méthode Gahungu – moderatora, wobec współbraci z Domu Generalnego wraz z Radcą
Generalnym ks. François Harelimana, wobec pallotynów i pallotynek wspólnot rzymskich,
przyjaciół z Ostii i okolic oraz niektórych studentów z Afryki, przeprowadził obronę rozprawy
doktorskiej z pedagogiki. Cieszymy się, że możemy podzielić się z wami głównymi ideami jego
poszukiwań, zapraszając do posługiwania się treściami zawartymi w doktoracie.
Rozprawa doktorska, napisana w języku francuskim, nosi tytuł: “Vincent Pallotti
formateur. Profil métodologique pour une formation sacerdotale adaptée des Pallottins”,
co w tłumaczeniu na język polski brzmi: “Wincenty Pallotti formator. Profil metodologiczny dla formacji
kapłańskiej zaadoptowanej przez pallotynów”. Samo sformułowanie tematu od samego początku już
sugeruje naturę zadania, które ks. Jean Népomucène sobie wyznaczył: zaczerpnąć z bogatego
doświadczenia formacyjnego naszego Założyciela, aby w ramach ogólnej wizji Kościoła na temat
formacji kapłańskiej, uwydatnić specyficznie pallotyński profil. Poszukiwania ks. Jana
Népomucène ukierunkowane były na to, aby zebrać i uwydatnić “niektóre braki reguł
metodologicznych” w formacji przyszłych pallotyńskich księży i zaproponować pedagogiczne
narzędzie odpowiednie dla naszych czasów.
Współbrat oparł się pokusie ograniczenia swej pracy do zebrania danych biograficznych
i historycznych dotyczących Pallottiego oraz jego epoki i spróbował „…zrozumieć jak Pallotti
formował swoich uczniów oraz jak, „mutatis mutandis‟, formowałby ich dzisiaj”. Podejmując
w ten sposób swoją refleksję podzielił ją na trzy wielkie części. Pierwszą poświęcił zrozumieniu
działania oraz osobowości Pallottiego i wśród czynników jego kontekstu socjokulturowego badał
oraz analizował mentalność formacyjną, osobowość założyciela, protagonizm w formacji misyjnej
i związane z nim inicjatywy rzymskiego kleru. Druga część przedstawiała elementy metodologii
zaproponowanej przez Pallottiego, z wyakcentowanymi w niej celami formacyjnymi oraz
charakterystyką. Wychodząc z założenia, że kapłan, jako „punkt ośrodkowy, który jednoczy
i animuje wszystkich członków” w sercu Kościoła, powinien być naśladowcą Jezusa, Pallotti
uważał za fundamentalne to, by formacja była progresywna, całkowita, dostosowana do danej
osoby, budowana na wolnym wyborze i zakorzeniona w ewangelicznym radykalizmie. Ostatnia
część zawierała propozycje formacyjne naszego badacza, który w świetle zasad metodologii
Pallottiego rozwinął pedagogię formacyjną, biorącą pod uwagę zjawiska społeczne świata
postmodernistycznego, a zatem aktualne wyzwania takie jak: inkulturacja, globalizacja, wpływ
mass mediów etc.; inaczej mówiąc pedagogię, która wykorzystuje powszechność środków.
Ks. Jan Népomucène zakończył prezentację swojej rozprawy wśród zadowolenia i aplauzu
audytorium, w tym również swego moderatora prof. Gahungu oraz innych profesorów, którzy
skorzystali również z możliwości postawienia mu pytań. Odpowiedzi na nie zostały uznane
za odpowiednie, a następnie po przerwie, Komisja doktorska przyznała naszemu współbratu
Ks. Janowi tytuł “Doktora pedagogiki”. My z naszej strony dziękujemy mu za jego wkład, który
bez wątpienia, da nowy impuls poszukiwaniom najbardziej odpowiedniej formacji przyszłych
pallotyńskich kapłanów. Po tak wymagającym procesie kształcenia akademickiego życzymy
mu dalszych osiągnięć!
Ks. Jean Baptiste Mvukiyehe SAC
Rzym, Via Ferrari