Dlaczego warto zapisać dziecko na judo?

Dlaczego warto zapisać dziecko na judo?
Judo jest z jednej strony szlachetną sztuką
walki, z drugiej zaś dyscypliną sportu o ponad 40
latach tradycji olimpijskich. To połączenie stanowi
swoisty fenomen w ofercie dostępnych na rynku
zajęć.
Wiele pozostałości z kultury japońskich
samurajów do dziś na co dzień funkcjonuje w judo.
Sama sala – dojo (czyli „miejsce doskonalenia się”)
ma specyficzny, pozytywny klimat. Obowiązuje
w niej kodeks oparty na zasadach takich jak: wzajemny szacunek, posłuszeństwo i lojalność
wobec nauczyciela, godne zachowanie (higiena i kultura osobista, honor, skromność)
i wzajemne wspieranie się na drodze do osiągnięcia celu. Celem tym oczywiście jest
samodoskonalenie (rozumiane, jako rozwój umiejętności, jak i kształtowanie charakteru).
Kolejna sprawa to tradycyjne japońskie stroje judogi. Każda osoba, ćwicząca na macie (poza
początkującymi) posiada pas, którego kolor symbolizuje posiadany stopień szkoleniowy kyu.
W judo jest 6 kyu, którym odpowiadają kolejno pasy: VI – biały, V – żółty, IV –
pomarańczowy, III – zielony, II – niebieski i I – brązowy. Czarny pas (dan) to stopień
mistrzowski. Tutaj skala ma 10 oczek. To, jakże proste, a zarazem genialne oznaczenie,
wytwarza klarowną hierarchię. Najmniej wtajemniczeni mają pasy w jasnych kolorach, zaś
ich bardziej zaawansowani zawodnicy – w ciemnych. Aby awansować na wyższy stopień,
należy opanować przewidziany programem szkolenia materiał oraz odczekać odpowiedni
okres od poprzedniego egzaminu. Poza tym brana jest pod uwagę także postawa podczas
treningów i zawodów.
Judo, jako sztuka walki, zawiera w sobie elementy samoobrony. Jest to jeden
z praktycznych aspektów. Oczywiście żaden trener nie szkoli młodych judoków pod
kątem walk ulicznych, ale jest oczywiste, że w chwili zagrożenia trzeba sobie umieć poradzić.
Zawsze lepszym rozwiązaniem będzie kontrolowane unieszkodliwienie napastnika, niż
pozwolenie komuś na wyrządzenie drugiej osobie krzywdy. Wielu mistrzów sztuk walki
powtarza zgodnie, że najlepszą obroną jest ucieczka. To także nie będzie problemem dla
judoki, ponieważ bieganie jest, obok walki, równie elementarną częścią treningu.
Ogromnym walorem judo jest duży nacisk na ćwiczenia ogólnorozwojowe
i wszechstronność. Dlatego kształtuje się jednocześnie siłę, szybkość, wytrzymałość, gibkość
i koordynację ruchową pod wieloma postaciami. Często wykorzystuje się do tego, obok
specjalistycznych ćwiczeń, mniej lub bardziej skomplikowane gry ruchowe. Dla dynamicznie
kształtującego się organizmu nie ma nic lepszego niż takie właśnie zajęcia! Ruch, poza
wspieraniem naturalnego rozwoju dziecka, pełni także funkcję kompensacyjną, niwelując
niekorzystny wpływ czynników zewnętrznych, takich jak ciężki plecak z książkami, spanie
w nienaturalnej pozycji lub godziny spędzone w pozycji siedzącej (zarówno podczas nauki,
jak i biernej rozrywki). Nawet, jeśli po upływie kilku lat dziecko zrezygnuje z zajęć judo, to
z pewnością pozytywny efekt tej pracy będzie mu procentować przez kolejne dziesiątki lat.
W jakim wieku zacząć trenować?
Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to
pytanie, ponieważ każde dziecko jest inne.
Pewnych wskazówek dostarczają tu takie dziedziny
nauki
jak:
psychologia
rozwojowa
czy
antropologia, ale patrząc na to zagadnienie od
strony psychiki dziecka, rodzic musi sam ocenić,
czy jego brzdąc jest już na tyle samodzielny, by
móc samodzielnie funkcjonować w grupie
rówieśniczej (oczywiście pod nadzorem opiekuna).
Zwykle dziecko w wieku przedszkolnym jest już
gotowe, aby stawić czoła takiej próbie. Poza
samodzielnością, istotną rolę odgrywa tu rozwój
społeczny dziecka. Jeśli jest to przykładowo jedynak, który z nikim, poza mamą, nie znajduje
wspólnego języka, wtedy wysłanie go na zajęcia do grupy obcych ludzi może okazać się
zupełnie nietrafionym pomysłem. Przeważnie dzieci są jednak bardziej otwarte na kontakty
z otoczeniem, a uznanie autorytetu trenera nie stanowi dla nich problemu.
Rozwój fizyczny
W grupach początkujących zwykle nie stawia się przed młodymi adeptami zbyt
wygórowanych oczekiwań. Dziecko, które radzi sobie z czynnościami takimi jak zakładanie
butów, bieganie czy udział w prostej zabawie ruchowej, powinno się odnaleźć w grupie bez
żadnego problemu. Niestety nie każde dziecko spełnia te kryteria. Powszechnie wiadomo, że
w populacji bywają osobniki zdrowsze i sprawniejsze, a także chorowite i mniej sprawne.
Wiele rodziców z niewiedzy (bo przecież nie ze złych intencji) popełnia ogromny błąd,
ograniczając ich kontakt z kulturą fizyczną! Sadzają dziecko przed ekranem telewizora lub
komputera i zostawiają je, żeby sobie tak kwitło. W ten sposób, zamiast pomagać swojemu
dziecku, jeszcze dodatkowo je pogrążają. Każdy młody człowiek potrzebuje do prawidłowego
rozwoju aktywności. Chodzi tu zarówno o ruch podczas zabawy, wysiłek intelektualny oraz
aktywność twórczą. Współistnienie tych trzech czynników jest konieczne dla optymalnego
rozwoju. Bazując na tym, co napisałem powyżej, można przyprowadzać na zajęcia z judo już
dzieciaki w wieku 4-5 lat. Taki trening nie ma nic wspólnego z wyczynowym sportem, gdyż
opiera się w głównej mierze na zabawach i ćwiczeniach ogólnorozwojowych.
Motywacja
Rodzice często przyprowadzają na trening dziecko z zamiarem zrobienia z niego
mistrza. Niejednokrotnie wytwarza się przy tym wielka presja oraz niezdrowa atmosfera.
Takie podejście jest najczęściej przyczyną, przez którą młodzi ludzie zarzucają sport. Obawa
przed sprawieniem mamie czy tacie zawodu często działa na dziecko bardzo negatywnie. Co
za tym idzie, czysta i radosna rywalizacja sportowa, jaka powinna panować wśród dzieci,
zostaje wyparta przez tzw. „wyścig szczurów”. Jest to bardzo niedobre zjawisko, ponieważ
dzieci czerpią coraz mniej satysfakcji z treningu, stając się małymi maszynami do ćwiczenia.
Dlatego rodzic powinien pamiętać o tym, aby nie przemotywowywać swojego dziecka. Nie
można z nikogo w wieku 7 lat zrobić mistrza świata. Za to można sprawić, że ta osoba
przedwcześnie zrezygnuje ze sportu i na pewno tym mistrzem nigdy nie zostanie.
Autor: Tomasz Kręcielewski