Wymóg uprzedniej zgody konsumenta i przedsiębiorcy na marketing

6.
Wymóg uprzedniej zgody konsumenta i przedsiębiorcy
na marketing bezpośredni przez telefon
Opis problemu
Artykuł 172 ustawy Prawo telekomunikacyjne w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 30 maja
2014r. o prawach konsumenta wprowadza obowiązek uzyskania uprzedniej zgody
na wykorzystanie końcowych urządzeń telekomunikacyjnych do celów marketingu
bezpośredniego.
Co istotne, wbrew deklarowanej podczas prac nad ustawą intencji ustawodawcy oraz
wbrew przepisom Dyrektywy[1], które przepis implementuje, obejmuje on nie tylko kontakty
pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem, ale także relacje między przedsiębiorcami.
Zwłaszcza w zakresie dotyczącym relacji między podmiotami gospodarczymi przepis przeczy
naturze prowadzenia działalności gospodarczej, której nieodłącznym elementem jest
poszukiwanie i nawiązywanie kontaktu z kontrahentami. Ogranicza on możliwość
pozyskiwania partnerów biznesowych oraz dotarcie do potencjalnie zainteresowanych
współpracą podmiotów gospodarczych. Rodzi też istotne wątpliwości dotyczące trybu
uzyskania uprzedniej zgody, podmiotu uprawnionego do jej udzielenia i jej zakresu. Ze
względu na sankcje administracyjne, jakie wiążą się z naruszeniem tego przepisu artykuł 172
PT naraża firmy na duże i nieuzasadnione ryzyko prawne.
[1] Nowe brzmienie art. 172 PT miało zapewnić transpozycję do prawa polskiego art. 10
dyrektywy 2002/65/WE dotyczącej sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość,
oraz uzupełnić transpozycję art. 13 dyrektywy 2002/58/WE dotyczącej przetwarzania danych
osobowych i prywatności w sektorze łączności elektronicznej. Oba wyżej wymienione
przepisy dyrektyw nie odnoszą się do przedsiębiorców, ale do konsumentów lub osób
fizycznych (podmiotów danych osobowych).
Przyczyna prawna lub faktyczna
Art. 172 ustawy Prawo telekomunikacyjne
Rekomendacja - co należy zrobić
W ocenie Konfederacji Lewiatan niezbędne jest jak najszybsze przywrócenie stanu, sprzed 25
grudnia 2014 roku, w którym wymóg uzyskania zgody będzie dotyczył jedynie kontaktów z
konsumentami.
Ponadto, wydaje się, że przeniesienie postanowień wcześniej obowiązującego artykułu 6
ustęp 3 ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę
wyrządzoną przez produkt niebezpieczny, wymagającego zgody na posługiwania się
środkami porozumiewania na odległość, na grunt przepisu posługującego się pojęciem
Strona 1/2 © Konfederacja Lewiatan
telekomunikacyjnych urządzeń końcowych wywołało zbyt daleko idące skutki. Fakt, że wiele z
telekomunikacyjnych urządzeń końcowych to jednocześnie środki komunikacji elektronicznej
utrudnia ustalenie relacji pomiędzy art. 172 ust 1 PT a przepisami ustawy o świadczeniu
usług drogą elektroniczną.
Zgodnie z definicja zawartą w art. 2 pkt 43 PT telekomunikacyjne urządzenie końcowe to
urządzenie telekomunikacyjne przeznaczone do podłączenia bezpośrednio lub pośrednio do
zakończeń sieci. Oznacza to, że końcowym urządzeniem telekomunikacyjnym jest nie tylko
telefon, ale każde podłączone do sieci telekomunikacyjnej urządzenie. Byłyby więc nimi także
komputer, tablet, laptop, a nawet telewizor mające dostęp do Internetu. Oznaczałoby to, że
nie tylko połączenie telefoniczne, ale także wysłanie SMS-a czy maila czy też pojawienie się
komunikatu na ekranie telewizora wymagało by, zgodnie z art. 172 PT, uprzedniej zgody na
wykorzystanie tych urządzeń w celu marketingu bezpośredniego. Zgoda na wykorzystanie
środków komunikacji na odległość jest już wymagana na gruncie ustawy o świadczeniu usług
drogą elektroniczną i dotyczy, szerszej zakresowo, informacji handlowej.
By wyjaśnić wątpliwości wynikające z krzyżowania się zakresów tych przepisów wydaje się
zasadne ograniczenie zgody wymaganej w artykule 172 PT do wykonywania połączeń
telefonicznych. Nie jest bowiem zasadne wymagania odrębnej zgody na wykorzystanie
telekomunikacyjnych urządzeń końcowych (w celu wysłania wiadomości
elektronicznej/sms/mms) i na przesłanie wiadomości elektronicznej/sms/mms, bo z punkty
widzenia konsumenta (podmiotu danych) chodzi o tę samą ingerencję w prywatność.
Wymaganie dwóch oddzielnych klauzul zgody opartych o postanowienia ustawy może być
uciążliwe i niezrozumiałe.
Zobacz też opis bariery nr 7.
Źródło: Czarna Lista Barier w rozwoju przedsiębiorczości. © Konfederacja Lewiatan
Strona 2/2 © Konfederacja Lewiatan
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)