STUDIA JUDAICA

PODSTAWOWE
STUDIA JUDAICA
ZASADY PRZYGOTOWANIA TEKSTÓW
Forma artykułu
Prosimy o nadsyłanie artykułów w formatach MS Office (Word) lub Open Office
złożone krojem Times New Roman (CE) 12 o interlinii 1,5, bez opcji
przenoszenia wyrazów. Jeżeli plik zawiera niestandardowe kroje pisma, należy
je opisać w osobnym pliku, a następnie przesłać jego wydruk wraz z wydrukiem
całego artykułu (i ewentualnego materiału ilustracyjnego) na adres:
Redakcja „Studia Judaica”
Polskie Towarzystwo Studiów Żydowskich
c/o Instytut Judaistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego
ul. Józefa 19
31-056 Kraków
Artykuły nie zawierające niestandardowych krojów pisma ani materiału ilustracyjnego
nie muszą być przesyłane w formie papierowej, wystarczy forma elektroniczna.
Ilustracje, tabele i wykresy należy dołączyć w osobnych, jasno oznakowanych
plikach, a miejsce ich ulokowania zaznaczyć w tekście głównym w nawiasie
kwadratowym, np. [tutaj ilustracja 7]. Podpisy pod ilustracje oraz informacje o ich
pochodzeniu należy zebrać na końcu artykułu w formie ponumerowanego wykazu.
Autor artykułu jest odpowiedzialny za pozyskanie praw autorskich do reprodukcji
dołączonych przezeń ilustracji. Ilustracje są zamieszczane w wersji papierowej
czasopisma jako druk czarno-biały, natomiast w wersji elektronicznej – w naturalnych
kolorach.
Do artykułów należy załączyć (w osobnym pliku) krótką notkę o autorze wg
schematu:
- imię i nazwisko,
- miejsce(a) zatrudnienia,
- adres e-mail.
W samym artykule nie należy podawać swojego imienia i nazwiska, ani innych
informacji identyfikujących (np. zob. mój artykuł…), jako że redakcja nie ujawnia
recenzentom nazwisk autorów recenzowanych tekstów.
Każdy artykuł powinien być też opatrzony angielskojęzycznym abstraktem o długości
ok. 100 wyrazów oraz angielskim tłumaczeniem tytułu.
Zasady szczegółowe
Zachęcamy do podziału artykułów na podrozdziały oraz do stosowania śródtytułów.
Śródtytuły powinny być krótkie (idealnie 1-3-wyrazowe) i jasno sygnalizować treść
podrozdziału.
Cytaty o długości do 3 linii tekstu (ok. 200 znaków) przytacza się in continuo pismem
prostym, w cudzysłowie apostrofowym („”). Cytaty w cytacie podawane są w
cudzysłowie ostrokątnym (»…«). Cytaty dłuższe niż 200 znaków przytacza się w
wydzielonym bloku bez znaków cudzysłowu, pismem prostym. Skróty w cytatach
oznaczane są wielokropkiem ujętym w nawias kwadratowy. Dopowiedzenia
redakcyjne w cytacie umieszczane są w nawiasie kwadratowym i pisane pismem
prostym.
Teksty w językach stosujących alfabety inne niż łaciński (w tym hebrajski, jidysz i
rosyjski) należy podać w uproszczonej transkrypcji z zastosowaniem polskich
wieloznaków. Zasada ta dotyczy zarówno tekstu głównego, jak i przypisów. Jedynie
w przypadku większych cytatów o długości powyżej 3 linii tekstu przytaczać je można
krojami rosyjskimi/hebrajskimi w wydzielonym bloku. Każdy taki cytat powinien
zostać przetłumaczony na język polski. W przypisie powinna znaleźć się uwaga
wskazująca tłumacza, np.: Przekład autora artykułu, albo: Wszystkie przekłady, jeśli
nie są inaczej oznaczone, zostały dokonane przez autora artykułu.
W transkrypcji wyrażeń jidyszowych należy stosować standard wymowy północnowschodniej (tzw. standard YIVO), chyba że kontekst tekstu wymaga form innych (co
zawsze należy w tekście wyjaśnić).
W transkrypcji z języka hebrajskiego za podstawę należy przyjąć standardową
współczesną wymowę izraelską. Szwa na jest transkrybowane, chyba że wyrażenie
bez szwy jest w języku polskim utrwalone. Dagesz nie jest oddawany przez
zdwojenie znaku (Sukot, nie: Sukkot), chyba że dotyczy to hebrajszczyzny biblijnej
lub formy w języku polskim utrwalonej i powszechnie stosowanej. He nieme nie jest
transkrybowane. Przedimki, przyimki i spójniki pisane po hebrajsku razem z
rzeczownikiem w transkrypcji łączyć należy łącznikiem (fr. tiret), np. szalom ha-bajt.
Zarówno w transkrypcji z hebrajskiego, jak i z jidysz wielką literą oddawać należy
tylko te wyrazy, których odpowiedniki po polsku zapisane byłyby w ten sposób
(nazwy miejscowe, imiona, nazwiska, itd.), np. Teuda be-Israel, Ha-Szomer ha-Cair.
Daty należy zapisywać według następujących wzorów:
•
•
•
•
•
•
•
•
•
1 stycznia 2012 r. (nie 1 I 2012 r.; nie: 1.01.2012 r.)
styczeń 2012 r. (nie: I 2012 r.)
lata siedemdziesiąte XX w.
druga dekada XVIII w.
II połowa XIX w.
XX-wieczny
212 r. p.n.e. (nie: p.n.Ch.)
w. i r. zazwyczaj w formie skróconej, chyba że forma pełna jest potrzebna ze
względów logicznych.
W przypadku daty określonej według kalendarza żydowskiego należy podać
jej juliański/gregoriański odpowiednik.
2
•
Przedziały lat podajemy bez skracania drugiej liczby, np. 1914-1918, a nie:
1914-18. Zasada ta obowiązuje również wtedy, gdy obejmuje dwa sąsiadujące
lata, np. 1830-1831. Wyjątkiem jest zapis daty obejmujący przełom roku, np.
1791/92. W przypadku dat niepewnych należy wyjaśnić to opisowo, np.: w
1791 lub 1792 r.
Sigla biblijne należy stosować zgodnie ze standardem czwartego wydania Biblii
Tysiąclecia. Na przykład: Rdz 48,14; Ps 1, 2-3; 2Krl 2,1-3,12
W całym tekście należy stosować automatyczne przypisy dolne, a nie końcowe, o
numeracji ciągłej od 1. Przypisy powinny mieć przede wszystkim charakter informacji
bibliograficznej, należy unikać przenoszenia do nich informacji rzeczowych,
biograficznych czy terminologicznych. W uzasadnionych przypadkach przypis
obejmować może niewielkie dygresje. Pierwsze imiona autorów, tłumaczy,
redaktorów itp. podawać należy w pełnej formie. Imiona i nazwiska redaktorów,
tłumaczy itp. należy podawać w formie podstawowej w mianowniku niezależnie od
tego, w jakiej formie występują na stronie tytułowej (np. red. Krzysztof Mikulski,
Agnieszka Zielińska-Nowicka, nie: pod red. Krzysztofa Mikulskiego i Agnieszki
Zielińskiej-Nowickiej). Odsyłacze, o ile to możliwe, należy umieszczać na końcu
zdania.
Przykładowe przypisy (proszę zwrócić uwagę na interpunkcję, stosowane skróty,
kursywę, spolszczenia):
Książka:
Chone Shmeruk, Legenda o Esterce w literaturze jidisz i polskiej. Studium z
dziedziny wzajemnych stosunków dwóch kultur i tradycji, tłum. Monika
Adamczyk-Garbowska, Warszawa 2000, s. 120-123.
Majer Bałaban, Historia Żydów w Krakowie i na Kazimierzu 1304-1868, t. 1,
Kraków 1931, s. 103-105.
Artykuł naukowy w tomie autorskim:
Shmuel Werses, Be-ikwotaw szel ha-chibur "Machkimat peti" ha-awud, [w:]
tegoż, Megamot we-curot be-sifrut ha-haskala, Jeruszalajim 1990, s. 379-397.
Artykuł naukowy w tomie zbiorowym:
Jakub Goldberg, Żydzi polscy XVIII wieku atrakcją dla cudzoziemców, [w:]
Między Zachodem a Wschodem. Etniczne, kulturowe i religijne pogranicza
Rzeczpospolitej w XVI-XVIII wieku, red. Krzysztof Mikulski, Agnieszka
Zielińska-Nowicka, Toruń 2005, s. 291.
Harris Bor, Enlightenment Values, Jewish Ethics: The Haskalah's
Transformation of the Traditional Musar Genre, [w:] New Perspectives on the
Haskalah, red. Shmuel Feiner, David Sorkin, London-Portland 2001, s. 48-63.
Artykuł naukowy w czasopiśmie:
Roman Brandstaetter, Tragedia Juliana Klaczki, „Miesięcznik Żydowski” 2
(1932), nr 2, s. 383-412.
Adam Teller, The Legal Status of the Jews on the Magnate Estates of PolandLithuania in the Eighteenth Century, „Gal-Ed” 15-16 (1997), s. 41-63.
3
Uwaga: Tytuły czasopism zapisujemy bez dodatków, np. „Gal-Ed”, nie „GalEd. On the History of the Jews in Poland”.
Uwaga: Liczby rzymskie w numeracji wydawnictw ciągłych zastępujemy
arabskimi, czyli: 39 zamiast: XXXIX.
Teksty z czasopism popularnych:
Salezy Majmon, Luźne kartki. Z dziejów rozkrzewienia się u nas chasydyzmu,
„Izraelita” 29 (1894), nr 40, s. 329.
Jakób Tugendhold (wspomnienie pośmiertne), „Izraelita” 6 (1871), nr 16, s.
130-131.
W przywoływanych hasłach z leksykonów, encyklopedii itp. należy określać wszelkie
podane w publikacji odpowiedzialności, np.:
Solomon A. Birnbaum, [hasło] Alphabet Hebrew: Cursive Script, Square
Script, Mashait Script, [w:] Encyclopaedia Judaica, red. Cecil Roth, Geoffrey
Wigoder, Jerusalem 1972, t. 2, szp. 689-746.
W przywoływanych nienaukowych publikacjach z internetu adres internetowy
powinien być poprzedzony opisem analogicznym do adresu bibliograficznego, np.:
Jerzy Więch, Likwidacja dzielnicy żydowskiej na Wieniawie, [wywiad, nagrała
Marta Grudzińska, 20.10.2002], [w:] Ośrodek Brama Grodzka – Teatr NN,
www.tnn.pl/himow_relacja.php?idhm=155&f_2h_relacjePage=2 [dostęp: tu
data, np. 12 grudnia 2012].
Adresy niepublikowanych źródeł archiwalnych powinny zawierać następujące
elementy: nazwa archiwum, nazwa zespołu archiwalnego, sygnatura źródła, strony,
nazwisko i imię autora – jeśli podane, tytuł źródła [jeśli nie posiada, tworzymy sami,
ujmując w nawiasy kwadratowe], data powstania źródła, np.:
Archiwum Państwowe w Lublinie [dalej: APL], Rząd Gubernialny Lubelski
[dalej: RGL], Adm., sygn. 1672, s. 186-196: Odpowiedzi Statystycznego Opisu
Miasta Tarnogroda, 1860.
Biblioteka Narodowa w Warszawie, Biblioteka Ordynacji Zamojskiej, rkps nr
1815: Mikołaj Stworzyński, Opisanie statystyczno-historyczne dóbr Ordynacji
Zamoyskiej przez archiwistę ..., 1834.
W przypadku, gdy cytowane źródła nie mają charakteru dzieł autorskich, opis można
ograniczyć do nazwy archiwum, nazwy zespołu archiwalnego, sygnatury źródła i
stron, np.:
Archiwum Główne Akt Dawnych, Centralne Władze Wyznaniowe, sygn. 1441,
s. 2-14.
Pełna informacja bibliograficzna o dziele umieszczana jest tylko przy pierwszym
odnotowaniu pracy, potem stosować należy skrót, np.:
Tamże, s. 82-84. [jeśli autor powołuje się na dzieło wymienione w przypisie
bezpośrednio poprzedzającym]
Teller, dz.cyt., s. 60. [jeśli wcześniej cytowane było tylko jedno dzieło tego
autora]
Brandstaetter, Tragedia…, s. 397. [jeśli wcześniej cytowane było więcej niż
jedno dzieło tego autora]
Bałaban, Historia Żydów w Krakowie…, t. 1, s. 23.
Zob. przyp. 48.
4
APL, RGL, Adm., sygn. 1672, dz. cyt., s. 197.
5