dokumentację kultury muzycznej XX wieku i doku

Zgromadzona w Zakładzie Muzykologii dokumentacja obejmuje dwa odrębne korpusy:
dokumentację kultury muzycznej XX wieku i dokumentację Słownika Muzyków Polskich.
1. Dokumentacja kultury muzycznej XX wieku
Dokumentacja współczesnego życia muzycznego (w formie uporządkowanych
chronologicznie kart - ok. 4000 jednostek), obejmująca lata 1945-1972 oraz częściowo okres
przedwojenny 1910-1939, uwzględnia różne rodzaje informacji związanych z szeroko
rozumianą kulturą muzyczną, takie jak np. premiery dzieł muzycznych, życie koncertowe,
działalność instytucji muzycznych, wydania partytur i książek muzykologicznych.
Lata międzywojenne opracowano na podstawie periodyków: „Biesiada literacka”, „Bluszcz”,
krakowski „Czas”, „Echo literacko-artystyczne”, „Gazeta Lwowska”, lwowska „Gazeta
Muzyczna”, warszawska „Gazeta Polska”, warszawska „Gazeta Poranna”, „Gazeta
Warszawska”, krakowski „Głos Narodu”, „Kłosy”, „Krakowski Przegląd Teatralny”, „Krytyka”,
„Kurjer Lwowski”, „Kurjer Polski”, „Kurjer Warszawski”, „Kurjer Warszawski”, „Kurjer
Wileński”, „Kwartalnik Muzyczny”, „Lwów Teatralny”, „Miesiąc ilustrowany”, „Museion”,
warszawski „Naród”, „Nowa Reforma”, „Nowości muzyczne”, „Polska Scena i Sztuka”,
warszawski „Polski Kalendarz Muzyczny”, „Prawda”, „Przegląd muzyczny”, warszawski
„Przegląd Muzyczny”, „Przegląd Polski”, „Przegląd Powszechny”, „Przegląd Warszawski”,
„Przegląd Wielkopolski”, „Przegląd Wileński”, „Przewodnik Bibliograficzny”, „Rydwan”,
„Scena i Sztuka”, „Sfinks”, warszawski „Skamander”, lwowskie „Słowo Polskie”, „Sztuka.
Literatura”, katowicki „Śpiewak Śląski”, „Świat”, warszawski „Świat”, „Tygodnik Ilustrowany”,
warszawski „Tygodnik Ilustrowany”, „Tygodnik Polski”, „Widnokręgi”, „Zdrój”, „Złoty Róg”,
„Życie”.
Podstawę dokumentacji okresu po 1945 r. stanowią pisma: „Głos Pracy”, „Kultura”,
„Literatura”, „Muzyka”, „Nowa Kultura”, „Odra”, „Polityka”, „Przegląd kulturalny”, „Ruch
Muzyczny” „Sztandar Młodych”, „Trybuna Ludu”, „Tygodnik Powszechny”, „Współczesność”,
„Życie Literackie”, „Życie Warszawy” oraz Biuletyn Związku Kompozytorów Polskich.
Prace nad materiałami trwały wiele lat, a widoczna we wpisach zmienność w hierarchii
poszczególnych elementów życia muzycznego jest odbiciem polskiej sytuacji politycznej.
Zbiór może być pomocny przy studiach nad historią polskiego życia muzycznego XX wieku,
oraz prac monograficznych dotyczących poszczególnych twórców czy instytucji muzycznych.
1
2. Dokumentacja Słownika Muzyków Polskich (Red. Józef Chomiński. Tom I – A-Ł,
Kraków 1964; Tom II M-Z, Kraków 1967 Polskie Wydawnictwo Muzyczne)
„Słownik jest [...] jedynym do tej pory dziełem leksykografii muzycznej, obejmującym szeroki
krąg twórców polskiej kultury muzycznej: kompozytorów, wykonawców, teoretyków oraz
pisarzy muzycznych, librecistów i poetów, których dzieła tworzyły podstawę bądź inspirację
utworów muzycznych, dalej – działaczy i organizatorów życia muzycznego, a także muzyków
obcych przebywających w Polsce. [...] Ogółem Słownik zawiera około 3000 haseł
osobowych.” (Jerzy Morawski: Słownik Muzyków Polskich. W: Instytut Sztuki Polskiej
Akademii Nauk 1949-1999. Warszawa 1999 s. 205-206).
Dokumentację stanowią materiały (uporządkowane alfabetycznie), zgromadzone podczas
opracowywania Słownika Muzyków Polskich, niewykorzystane w całości w publikacji, na
które składają się notatki autorów haseł oraz nadesłane archiwalia z Polski i zagranicy
dotyczące spuścizny polskich artystów, zwłaszcza XX wieku.
Zbiór może służyć badaniom historii muzyki polskiej i studiom nad twórczością polskich
kompozytorów.
Dokumentacja jest przechowywana w Zakładzie Muzykologii i udostępniana na
miejscu w godzinach pracy (po uprzednim umówieniu).
Jolanta Guzy-Pasiak
2