Mnich, Przez Płytę II+

Mnich, Przez Płytę II+
szlakiidrogi.wordpress.com /2015/04/20/mnich-przez-plyte-ii/
„Droga przez Płytę” to niewątpliwie najłatwiejsza droga wiodąca na Mnicha. Przebyta jeszcze w XIX
w. (1879 lub 1880 r.) przez zespół Jan Gwalbert Pawlikowski i Maciej Sieczka, dziś stanowi częsty cel
obierany głównie przez grupy prowadzone przez przewodników wysokogórskich. Kluczowe trudności
drogi znajdują się na ostatnich 30 m, w skalnej kopule szczytowej i sprowadzają się do skośnego,
eksponowanego trawersu w lewo przez podciętą płytę skalną. Zimą, droga stanowi łatwą propozycją
dla początkujących zespołów wspinaczkowych oraz nieco bardziej wymagającą próbę dla
wykwalifikowanych turystów potrafiących samodzielnie osadzać punkty asekuracyjne i prowadzić łatwe
drogi skalne. Ze szczytu Mnicha zjeżdżamy do podstawy ściany.
1. Droga: Przez Płytę, II+
Zachodnia ściana Mnicha liczy około 100 m wysokości. W dolnych partiach droga wiedzie śnieżnymi
zachodami i półeczkami, które wyprowadzają pod skalne spiętrzenie kopuły szczytowej. Kluczowe
miejsca, w tym stanowiska, zarówno w dolnych jak i górnych partiach drogi ubezpieczone są ringami
przewodnickimi. Wykorzystać można również istniejące stanowiska na sąsiednich drogach. Wejście w
trudności płyty, jak i sam trawers w lewo, zwłaszcza zimą (raki) wymagają pewności ruchów.
2. Sprzęt: „okrojony” zestaw standardowy (kości, małe i średnie friendy, 3-4 ekspresy, pętle)
3. Podejście: 2h
Czas podejścia zależy od warunków śniegowych i przetarcia dojścia w rejon Doliny za Mnichem. Od
schroniska Morskie Oko, w zależności od warunków; przez staw na jego prawy skraj (patrząc od
schroniska) i dalej zimowym wariantem do Dolinki za Mnichem, albo „Ceprostradą”, mniej więcej
wzdłuż letniego przebiegu szlaku (o ile jest przedeptany i pozwala na to sytuacja lawinowa). Z dolinki
za Mnichem, w lewo przez progi i stoki do postawy zachodniej ściany Mnicha.
4. Opis drogi: 1h30min – 2h
Podchodzimy stromo wzdłuż zachodniego skraju ściany wprost ku wyraźnemu siodełku w zachodniej
grani Mnicha (vide schemat). Po osiągnięciu podstawy skalnej bariery, nieco poniżej siodełka
osiągamy wąski zachód trawersujący w lewo, w głąb zachodniej ściany. Obniżamy się nim kilka
metrów i trawersujemy dalej w lewo, u podnóża ścianek dwóch turniczek (zacięciem pomiędzy nimi
wiedzie drugi wciąg drogi Robakiewicza). Po śniegu dochodzimy do skalnej nyży ze stanowiskiem (na
schemacie pierwsza żółta kropka) na prawym skraju tzw. Górnych Półek Mnichowych. Jest to
stanowisko na drodze Klasycznej (IV), rozwiązującej północną-zachodnią ścianę Mnicha. Ze
stanowiska, w prawo w skos ku górze, około 20 m po śniegu do wyraźnej platformy u podnóża skalnej
kopuły szczytowej (stanowisko, druga żółta kropka na schemacie). Na prost przed nami skalna
podcięta płyta. Ryskami (siada średni friend) przez prożek (II+) na pochyłą półeczkę z ringiem
przewodnickim (trzecia kropka). Ze stanowiska czujny trawers w lewo, przez ewidentne stopnie i
chwyty do krawędzi ściany (II), skąd widać Morskie Oko. Teraz obchodząc od lewej odpychający blok
(spit) wprost (II) na wierzchołek Mnicha. Na wierzchołku (dwa niezależne komplety punktów
stanowiskowych) z racji częstego „tłoku” i braku miejsca należy zachować sporą koncentrację i uwagę.
5. Zejście: 1h30min
Przed rzuceniem liny do zjazdu koniecznie upewniamy się jak wygląda sytuacja na płycie – linia zjazdu
przecina bowiem linię drogi. Zjeżdżamy w kierunku zachodnim równe 30 m, do widocznej w dole,
zaśnieżonej platformy u podstawy płyty (środkowa kropka na schemacie). Stąd (związani!) schodzimy
ok. 20 m granią, do miejsca w którym opada ona wyraźnym uskokiem (stanowisko zjazdowe).
Zjeżdżamy (12 m) na siodełko u podstawy ściany. Dalsza droga zejścia pokrywa się z linią podejścia i
wiedzie przez Plecy Mnichowe do Dolinki za Mnichem, skąd do Morskiego Oka.
6. Uwagi:
Pewną alternatywą dla łatwych, dolnych fragmentów ściany jest droga Robakiewicza (III-, 2h30min).
Startuje ona wyraźnym zacięciem na lewo od prawego skraju ściany i po pełnym 60 m wyciągu (III-)
wyprowadza pod charakterystyczny czarny blok (stanowisko, zielona kropka). Wspinaczka zacięciem,
jeśli jest ono zasypane dobrze związanym ze skalnym podłożem śniegiem jest bardzo przyjemna – w
trudnościach, pod koniec zacięcia stały hak. Ze stanowiska albo: a.) oryginalnie, kilka metrów po
trawkach i dalej zacięciem przechodzącym w mały kominek wprost w górę (II+) na platformę u
podstawy „Płyty” i dalej „Drogą przez płytę” na szczyt Mnicha, albo b.) kilka metrów w górę po
trawkach i śniegu (I-II) do opisanego powyżej trawersu w lewo i nim po śniegu na skraj Górnych Półek
Mnichowych (pierwsza żółta kropka) i dalej wg. opisu.
7. Schemat: